The A-team Fans V3.0 ~ Bekijk onderwerp - A-TEAMMELEE Melee 15: Where are the prisoners?

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

Hannibal

Buiten adem bleef ik op de grond liggen als ik opeens geritsel in de struiken hoor.
De eerste alligator ging over tot de aanval, maar voor hij kon aanvallen viel het beest dood neer door een pijl die iemand had afgeschoten.
De tweede alligator verdween in het water. Ik was kapot, tot Murdock me overeind hielp.
Nadia vroeg of ik in orde was. "Niet echt, heb er een hoofdwond aan overgehouden" zei ik.
Ik strompelde naar Nadia toen ze vertelde dat ze een spoor had gevonden. De sporen waren vers.
We volgden het spoor en troffen BA later aan met iemand in gevecht toen we bij Face stonden.
Ik had al genoeg genoten van de vechtpartij en pakte de vrouw bij haar schouder en trok haar weg van BA.
Ze gaf zo te zien niet zomaar op en draaide zich vliegensvlug om en wilde me een dreun verkopen maar die slag blokkeerde ik met me arm.
Ik slaagde erin om ook haar andere arm te pakken en duwde haar tegen de grond met de handen op de rug. Murdock kwam met boeien aan en maakte die vast.
Als we haar eenmaal vast hebben gemaakt trek ik haar overeind en BA ging meteen voor haar staan en stelde een vraag.
Bij het antwoord keken we elkaar vol verbazing aan. "Een wraaklustige moeder.... dat heb ik nou nog nooit meegemaakt" zei ik verward.
Ze begon te lachen als een heks met een basstem. Ik vond het allemaal wel welletjes en duwde een doek in haar mond zodat het schreeuwen ophield.
"Je gelach is erg slecht voor mijn oren en humeur" zei ik nogal droog. Ze keek me verbaasd aan toen ik met een uitdagende blik naar haar keek.
Ik baalde van me m16 die ergens in het water lag en de wond op me hoofd irriteerde ook erg.
"Iemand suggesties wat te doen met haar?" vroeg ik.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1561 Woonplaats: Tilburg

B.A.

Als Hannibal ons vraagt wat we met de wraaklustige moeder zullen doen, zijn wij nog amper bekomen van verbazing.
Wat kun je het beste doen met iemand die van buiten zo lelijk is als de nacht en van binnen kwade plannen uitbroedt?
Koesteren als een diamant!
"Ze heeft een goed formaat om als schild te dienen als we de bunker naderen. Volgens Race is dat de meest beveiligde van allemaal! Face en ik passen er samen achter." stelt Murdock vast.
"Als we haar met hun eigen drugs inspuiten, haar een beetje hersenspoelen zoals ze dat met Hannibal en mij hebben gedaan, kan ze haar eigen legertje bewakers uitschakelen. Dan kunnen wij rustig toekijken en daarna naar binnen wandelen." grapt Face. "Alleen... hoe komen we aan dat spul?"
"Je kunt je vermommen als haar en zo bunker III binnendringen. Ik stel voor om haar wel mee te nemen en om dan voor verwarring zorgen als de bewakers plotseling 2 van die moeders zien: ééntje voor hen en ééntje achter hen. Dan durven ze hen beide niets te doen, omdat ze niet weten wie de echte moeder van Troy en Ethan is."
Hannibal kijkt ons één voor één stilletjes aan. Zo te zien weegt hij af wat hij allemaal kan gebruiken van die ideeën.

SHERIFF

Ik had me voorgenomen om een inventarisatie te doen, om er een idee van te krijgen wie er nog allemaal vermist worden.
Als ik eenmaal een stuk papier en een pen heb gevonden, loop ik eerst naar de blokhut en vraag aan iedereen bij welke ex-bewaker hij of zij hoort.
Na een half uurtje rondvragen weet ik dat Timo en Marcello hun zus hebben teruggevonden; Chris en Mitch hun vrouw en moeder; Roberto is herenigd met zijn vrouw en kinderen, maar de baby is gestorven; Fernando heeft zijn oom en tante terug; Moody's ouders zijn gevonden; van Ritchie is alleen de dochter uit bunker II gekomen.
Omdat er ook nog steeds mensen bij de medicijnman zijn, ga ik daar ook naar toe...

AUDREY

Het gesprek met Ritchie is er één met veel gekraak en herhalingen, maar ik weet nu dat het al wat beter gaat met Moody's ouders.
Als er een mogelijkheid is, zal hij aan Murdock vragen om hen naar het ziekenhuis te vliegen.
Ritchie brak wel heel abrupt het gesprek af, ik hoop maar dat dat een goed teken was.
Terug in de ziekenzaal zit Moody naar me uit te kijken. "En?" vraagt hij hoopvol.
"Het gaat al een beetje beter met je ouders. Maar Ritchie kon niet meer vertellen hoe de zaken ervoor staan, hij verbrak de verbinding. Daarom weet ik nog niet of Murdock met de helicopter hier heen kan komen.

Nadia

Ik liep achter Murdock en Hannibal door het paadje. Normaal met archeologische dingen liep ik altijd voorop met het hakmes, maar jah.. Hannibals wil is wet.
Als we even later die kenau vinden, staar ik het schouwspel verbaasd aan. Wat een ontspoord wijf zeg! Een klein jongetje staat ook met grote mond te kijken als blijkt dat zelfs BA, Murdock en Hannibal moeite hebben met dat mens.
Ik kijk alle mannen schuin aan. Wat een heerlijke bende dit. Wat een groepje.
Even later hebben ze toch die kenau ingerekend, en nou staan ze te overleggen. Ik zet een stapje dichterbij en kuch even. Iedereen valt stil en kijkt me vragend aan. Ha, zeker niet gewend van een vrouw!
'Kan ik ook wat doen?' vroeg ik. Hannibal kijkt twijfelend en neemt me niet helemaal serieus, BA gromt. Murdock kijkt me lachend aan, en van Face kreeg ik geen hoogte.
'Ik kan echt wel wat hoor, GENTLEMEN. Ik weet hoe ik me voelde toen ik die spuit vol in mijn voet kreeg, wat trouwens mijn eigen fout was. Ik kan dat wel faken. Niemand anders die dat zo goed kan.. Schieten met pijl en boog kan ik ook. Misschien is iemand van jullie zo goed om me te leren schieten met een pistool of M16?'
Hannibal trekt een wenkbrauw op, hij vindt het maar niets. Ik keek hem strak aan.
Murdock kijkt me even tersluiks aan en zegt dan tegen de rest: 'misschien kunnen we haar inderdaad leren schieten, en de andere genezen mensen ook. We hebben dan een heel leger.' Ik sloeg mijn armen over elkaar en wachtte af.
Hannibal schudt nu resoluut zijn hoofd: 'nee, zij is tot daaraan toe, maar ik ga die anderen geen geweer geven. Ze zijn niet "onpartijdig" snappie? Ze willen iedereen wel overhoop knallen, uit wraak. Nee, no way!'
'Wat...!? Geef me maar een psitool, ik leer het mezelf wel.' Ik kijk de kring even rond. 'Geen probleem hoor' voeg ik er cynisch aan toe. 'Hebben jullie ook geen last van me'
Ik draaide me om, en wilde weglopen. 'Nadia? Hier blijven. Niemand gaat alleen het oerwoud in. Helemaal jij niet' klonk de stem van Murdock. Ik sta stil en draai me met tegenzin om. Kwaad kijk ik de mannen aan. 'En ik al helemaal niet? Omdat ik een vrouw ben zeker? Omdat ik beschermd moet worden zeker?' val ik boos uit. Murdock schudt zijn hoofd. 'Nee, omdat je net genezen bent. We weten niet tot hoever dat gif doorwerkt.' Hannibal viel ons kortaf in de rede: 'jongens, die hoofdwond van me moet verzorgd worden, en Nadia gaat niet mee. Er is nou al onenigheid. Dat gaat niet werken.'
Ik zucht even en tel in stilte tot 10. Dan zeg ik uiterlijk ustig, terwijl ik hem aankijk: 'Ik ben archeologe, avonturierster. We hadden een dorp gevonden, maar Ethan en zijn luitjes namen me gevangen en staken alles in brand, inclusief mijn vrienden. Ik heb drie weken stil gezeten, terwijl ik normaal altijd in levensgevaar ben, bij wijze van spreken. Ik leef voor het avontuur. Ik ken de geheimen van een oerwoud goed, weet hoe er mee om te gaan. Als jullie MANNEN het weer eens beter weten.. Slapjanussen...'
Hannibal zei kort: 'we gaan naar het dorp, en nemen die kenau mee. We gaan alle MANNEN bij elkaar trommelen, en vallen straks bunker III aan'. Hannibal stak zijn pistool weg onder zijn broekriem en liep over het paadje terug, het jochie huppelde achter hem aan. Face liep na Hannibal en ik liep achter Face, naast Murdock. BA sloot de rij, met de bewusteloze vrouw over zijn schouder.
Murdock deed vergeefse pogingen een gesprek aan te knopen, die ik allemaal kort en chaggi afkapte. Zo gauw we in het dorp waren liep ik naar de hut waar mijn spullen lagen, stak alles in mijn koffer en zeulde die mee naar buiten, naar een andere hut. Mijn oude hut werd meteen klaargemaakt voor de nieuwe zieken, die we zeker konden verwachten als we bunker III zouden bevrijden.
Ik zat alleen op de boomstronk en leunde naar voren, mijn ellebogen om mijn knieen. Ik voelde dat mijn bloed begon te koken als ik terug dacht aan het hoogmoedige gedrag van Hannibal. Rusteloos stond ik op, en begon te ijsberen.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

Hannibal

Nadat ik vroeg of de anderen ook een suggestie hadden deed iedereen zijn mond open.
Ik keek iedereen stilletjes één voor één aan, tot Nadia in de groep kwam staan en kuchte.
"Kan ik ook wat doen?" vroeg ze. Ik keek haar twijfelend aan. Moest ik dit serieus nemen? Confused

Aan de reacties van BA en Murdock werd die vraag al snel beantwoord, nee.
Toen ze de vraag stelde of iemand haar wilde leren schieten met een m16 trok ik me wenkbrauw op.
Murdock keek haar even aan en zegt dan plots: "misschien kunnen we haar inderdaad leren schieten, en de andere genezen mensen ook.
We hebben dan een heel leger". Ik schudde mijn hoofd en keek Nadia ook aan.
"Nee, ik ga die anderen geen geweer geven. Ze zijn niet "onpartijdig" snappie? Ze willen iedereen wel overhoop knallen, uit wraak. Nee, no way!" Ik zag dat Nadia weg wilde lopen maar Murdock riep haar al terug. Ze was duidelijk boos, omdat ze graag mee wilde helpen.
"jongens, die hoofdwond van me moet verzorgd worden, en Nadia gaat niet mee. Er is nou al onenigheid. Dat gaat niet werken."
Toen Nadia zei dat de archologe en avonturierster was en leefde voor het avontuur, keek ik haar aan en zei kortaf:
"we gaan naar het dorp, en nemen die kenau mee. We gaan alle MANNEN bij elkaar trommelen, en vallen straks bunker III aan".
Ik stak me pistool onder me broekriem weg en liep terug naar het kamp om de hoofdwond te laten verzorgen.
Het jochie dat me leerde boogschieten liep meteen achter me aan.
Eenmaal aangekomen bij het kamp ging ik even zitten en het jochie ging meteen een indiaan halen.
"De wond is al goed ontstoken" zei de indiaan.
Ik keek hem aan en liep met hem mee naar een tent waar ik moest gaan liggen op één van de bedden, zodat de hoofdwond beter behandeld kon worden. Het jochie legde zijn koker met pijlen en zijn boog opzij en zat aan de andere kant bij me en pakte mijn hand. We konden elkaar gelukkig wel aankijken. "Knijp maar als het pijn doet" zei ie. Ik glimlachte. "Laten we dat maar niet doen, ik kan wel tegen een stootje" zei ik tegen hem. Hij keek me aan en ik zag op zijn gezicht ook een kleine glimlach.
"Laten we straks maar een sessie boogschieten doen, nu ik me m16 kwijt ben" zei ik. De lach van het jochie zijn gezicht verdween meteen toen hij het woord m16 hoorde. "Wat is een m16?" vroeg hij. "Een m16 is een lichtgewicht automatich geweer dat werd gebruikt door het Amerikaanse leger en zwart/grijs van kleur" zei ik. "Waar ben je het geweer verloren?" vroeg het jochie aan me.
"Me geweer viel in het water tijdens een worsteling" zei ik. Het jochie sprong op, nam 2 indianen mee en verdween het oerwoud in.
Ik wilde nog iets zeggen maar dat had al geen nut meer. Hij was al weg.
Een half uurtje later was me hoofdwond geheel schoongemaakt en verbonden en kreeg ik een kleine zwarte hoofdband om ter bescherming.
Ik bedankt de indiaan voor het verzorgen van me hoofdwond en liep de tent uit. Het was nu tijd om iedereen bij elkaar te roepen om over te gaan tot de aanval. Als we de mannen net bij elkaar hebben geroepen komt het jochie met de 2 indianen terug en me m16 Confused

.
"Dit moet het zijn zoals je omschreef" zei het jochie. Het was inderdaad mijn m16. Ik keek hem vol verbazing aan en wist even niet wat ik moest zeggen. Hij omhelsde me ook meteen. "Nu kan je wel met geweer schieten en hoeft het niet met pijl en boog" zegt ie tegen me.
Ik ging gehurkt bij hem zitten en sloeg me arm om hem heen. "Dank je wel voor het terugvinden van mijn geweer" zei ik terwijl ik hem een knipoog gaf. Hij liet me los en klom direct weer in een boom en hield de boel in de gaten. Gewapend met me m16 liep ik rond in het kamp en zag Nadia zenuwachtig heen en weer lopen. Haar woorden begonnen me aan het denken te zetten. Ze was dan weliswaar gevangen genomen door de vijand, haar een geweer gaan geven was niet goed. Ik liep naar haar toe en ging eens zitten op de boomstam. "Waarom wil je nou graag mee?, om al die bewakers neer te knallen met je geweer uit wraak?.
Wij als team zijn geen moordenaars dat we iedereen doodschieten, dat moet je weten. Omdat je nog maar net bent hersteld en ik niet voor verrassingen wil komen te staan, houd ik je hier.
Je mag de geheimen van het oerwoud dan wel kennen, maar ik wil geen onnodig risico met je lopen en dat moet je begrijpen.
Schieten met een pistool of m16 heb je nou eenmaal niet binnen 5 minuten geleerd." zei ik tegen haar.

Murdock/Bob

Nadia wilde boos weglopen tot ik haar terug riep en zei dat ze niet alleen het oerwoud door mocht lopen.
"En helemaal ik niet? Omdat ik een vrouw ben zeker? Omdat ik beschermd moet worden zeker?".
"Nee, omdat je net bent hersteld en we niet weten tot hoever het gif doorwerkt" zei ik.
Hannibal viel ons kortaf in de reden en begon over zijn hoofdwond die verzorgd moest worden.
Hij zei nog dat we naar het dorp gingen en straks alle mannen optrommelden om over te gaan tot de aanval op bunker III.
Hannibal liep ook direct weg na zijn woorden. Tijdens het tochtje terug probeerde ik nog een gesprek met haar aan te gaan, maar die kapte ze allemaal af.
Als we eenmaal in het kamp zijn wordt Hannibal naar een tent gebracht. Ik keek het allemaal aan.
Hij moest zelfs gaan liggen en ik hoorde iemand zeggen dat de wond op zijn hoofd al goed was ontstoken. Het jochie dat hem had geholpen met boogschieten zat bij hem.
Ik maakte me samen met Bob klaar voor de grootste strijd van de opdracht. Het bevrijden van de gijzelaars in de 3de bunker.

Nadia

Als Hannibal op me af komt lopen stop ik met heen en weer lopen en kijk hem nijdig aan.
Als hij gaat zitten en uitlegt waarom hij mij niet mee wil hebben, haal ik mijn hand door mijn haar en slaak een diepe zucht. Ik ga naast hem op de boomstam zitten en kijk strak naar voren.
Dan kijk ik ineens naar rechts en zeg, terwijl ik hem recht in zijn ogen kijk: 'Nee, niet om ze om te leggen. Natuurlijk niet, ik ben geen moordenaar. Ik wil alleen wat te doen hebben! Nu zit ik hier te nietsen, terwijl zij misschien onschuldige mensen vermoorden, met dat gif. Ik heb het er goed vanaf gebracht, omdat ik vaker blootgesteld ben aan gif. Als jullie er niet waren geweest, was ik ook gestorven. Ik ben zo blij dat er nog helemaal niemand is overleden..'
Hannibal keek weg. Met grote ogen vroeg ik, bang voor het anwtoord: 'wat?'
Hannibal antwoordt: 'er is een baby'tje dood gegaan, net voordat wij kwamen.'
Ik draai mijn hoofd weg, terwijl ik diep inadem van ergernis. Dan ga ik staan en kijk hem weer aan: 'nog een reden. Jullie kunnen elke hand gebruiken, en ik verveel me echt hier. Ik kan niet rustig aan de zijlijn staan. Ik heb actie nodig!'
'Maar je kan niet schieten..' bracht Hannibal ertegenin. 'Nou en? Dat weten jij en ik, zij niet. Geef me een pistool en ik kan het leren. Met pijl en boog kan ik het ook. Nou?' Hannibal schudde zijn hoofd.
'Hannibal! Geef me een KANS! Kom op zeg, wat is dit!? Durf je het niet aan? Bang om ongelijk te krijgen?'
Ineens hoorden we iemand achter ons kuchen. 'Wat?' zeiden we in koor. Hannibal verbaasd, ik geergerd. Murdock stond achter ons. Boos draaide ik met mijn ogen. 'Sta je ons af te luisteren?' Murdock haalde zijn schouders op en keek me aan. 'Sorry, jullie praatten nogal hard..' 'Is het dringend, Murdock?' vroeg Hannibal. Murdock schudde zijn hoofd.
'Wil je dan alsjeblieft even weggaan? We zijn aan het praten' zei ik.
Murdock liep weg, en ik keek Hannibal aan. 'Wat ga je nou doen?' vroeg ik.
Hannibal was een kop groter dan ik, maar ik keek hem doordringend aan. 'Wil je me alsjeblieft een kans geven?'

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

Hannibal

Na mijn reactie tegen Nadia, keek ze me meteen aan en het gesprek begon.
Ze zag alles duidelijk heel anders. Toen ze zei dat er nog niemand overleden was schudde ik mijn hoofd en vertelde dat er een baby was gestorven. “We waren net telaat” zei ik.
Nadia keek me aan en zei toen: “Nog een reden. Jullie kunnen elke hand gebruiken, en ik verveel me echt hier. Ik kan niet rustig aan de zijlijn staan. Ik heb actie nodig!”.
Ik schudde mijn hoofd tot ze vroeg om een kans. Toen ik zei dat ze niet kon schieten, kwam ze met een erg gevaarlijke reactie. “Nou en? Dat weten jij en ik, zij niet. Geef me een pistool en ik kan het leren. Met pijl en boog kan ik het ook. Nou?”. Ik zuchtte.
“Zij schieten op alles wat wel en niet beweegt en dat is veel te gevaarlijk voor iemand die niet kan schieten met een geweer”. Even later kwam Murdock die zei dat we wat luidruchtig waren. Het was niet dringend. Als Murdock weer weg is, vraagt Nadia weer om een kans.
We kijken elkaar even aan tot ik de andere kant op kijk. Ik stapte van de boomstam af en gebaarde dat ze even mee moest lopen. Met 2 pistolen liep ik naar een afgelegen gebied en deed een magazijn in het pistool.
Ze keek geïnteresseerd toe hoe ik het pistool op scherp zette.
“Ook proberen?” vroeg ik aan haar. Ze knikte enthousiast en ik gaf een pistool aan haar.
Ik deed het nog een keer voor en ze deed me precies in 1x goed na.
Ze had er blijkbaar wel feeling voor. “Oké, om het gevoel in het pistool te krijgen moet je een paar keer schieten.
Er zitten nu 5 kogels in je pistool, dus schiet eens tegen die stenen aan” zei ik.
Ze schoot de 5 kogels tegen de stenen en ik bekeek het resultaat.
Het was op zich een net rijtje, alleen de 2 beginkogels die zaten niet goed bij de andere 3. “Andere test” zei ik.
Voor me lagen 2 planken die tegen een paar stenen had neergezet.
Ik schoot de eerste plank met 1 kogel kapot en keek Nadia daarna aan. “Je kunt een pistool op
scherp zetten, dus doe dat maar eens en kan je die plank ook kapotschieten?” vroeg ik.
Ze knikte moedig en zette het pistool eerst op scherp. Het eerste schot ging naast maar met de 3de kogel was de plank kapot. Ik keek verbaasd naar het resultaat. Nadia gaf het pistool aan me en liep meteen naar de plank. Ze had me dan wel doen twijfelen, maar toch bleef ik het te gevaarlijk vinden om haar nu met ons mee te laten doen. Even later liepen we samen terug naar het kamp.
“Ik ben onder de indruk van het resultaat wat je net hebt neergezet en ga eens kijken in welk team ik je eventueel neer kan zetten” zei ik terwijl ik haar een knipoog gaf.

Peter / Afke (sorry als de rollen wat door elkaar staan Embarassed

)

“Hé zusje, hoe voel je je?” Vraag ik als ik naar haar toe loop.
Meteen begint ze te huilen en slaat haar armen om me heen. “Het is echt zo verschrikkelijk geweest. Ze spoten ons allemaal in met… met een… soort van gif of zoiets. Het prikte ook helemaal.”

Het wordt een beetje zwart voor mijn ogen en Peter probeert me wakker te houden.
“Peter… Peter…. Peter…………………” Ik blijf zijn naam herhalen tot het zwart wordt.

De indiaan die bij mij en Afke zit giet meteen een medicijn in Afke’s mond. Waarom moest Troy nou mijn zusje ontvoeren? Waarom?
Misschien wel om iets achter de hand te hebben als het al misgaat of zoiets.
Afke’s voorhoofd is helemaal bezweet en de indiaan veegt er even met een lap stof overheen. Ze zou toch niet bezwijken?
Even later komt ze gelukkig weer bij en ik zucht een keer.
“Fijn dat je er weer bent, zusje!”
Dan begint ze over één of andere vriendschap te vertellen. “Ze was heel aardig en kwam ook wel eens voor me op. Ken jij toevallig één of andere Ritchie?”
Afke kijkt me serieus aan.
“Ja waarom?”
“Ze vroeg altijd aan iedereen die nieuw binnen werd gebracht of ze ook wisten hoe het met Ritchie ging.” Antwoord Afke.
"Maar waarom werd jij dan ontvoerd? En hoe ben je in vredesnaam ontvoerd?" Vraag ik aan haar.
"Floris is een bewaker van Troy. Hij werd ook onder druk gezet door Troy. Ik was op de begraafplaats om naar het graf van pap en mam te gaan en toen ik bijna bij het graf was werd ik bewusteloos geslagen en ben hier weer wakker geworden." Antwoord ze.

Face

Hannibal is nergens te vinden en ik controleer of ik mijn pistool nog bij me heb. Ik voel even aan mijn broek en ja hoor… gelukkig heb ik ‘m nog.
Ik loop even naar Murdock toe die even verderop in een boom is gaan zitten. Hij is zo te zien weer eens met Billy aan het spelen.
Aan hem heb ik dus ook niets!
“Hé Faceman, kun je Billy even optillen want anders moet ik weer uit de boom en Billy kan er niet alleen in klimmen.” Roept Murdock.
Ik loop naar hem toe en geef Billy zogenaamd aan hem. “Bedankt Faceman!”
“Geen dank.” Zeg ik zuchtend.
Ik ga bij het water zitten op een steen en was mijn gezicht even. Ik ben me bewust dat er gevaarlijke alligators zich in het water bevinden maar dat kan me niets schelen zolang ik mijn pistool maar bij me heb.
Dan komt er opeens een alligator aan en snel sta ik op maar het is al te laat, de alligator heeft mijn arm al te pakken.
“HANNIBAL! B.A.! NADIA! MURDOCK! PETER! HELP!!! HE…” Dan ga ik al kopje onder.
De beet doet meer pijn dan ik verwacht had en de alligator sleept me mee maar waarom?
Ook gaan we door de rivier heen en alle alligators volgen hem en mij. Als we eenmaal weer op het droge zijn staan ze allemaal om me heen.
Ze zullen me toch niet opeten?
Eindelijk heeft de alligator me losgelaten en ik zie dat mijn arm flink bloed en bind er snel mijn shirt om heen.
De alligator die me meenam scheurt nu aan mijn broek en wil me weer meenemen. “Ik kom al. Ik kom al!”
Het is maar een paar stappen en dan laat hij mijn broekspijp weer los. Er ligt een alligator met een flinke wond. Ook ligt er een briefje bij. Iemand heeft het zeker verloren.
Ik lees het aan mezelf voor. “Vanavond gevangen verplaatsen!”
Het ging de alligator blijkbaar niet om het briefje maar om de gewonde alligator.
Dan mijn jas ook maar!
Ik bind de jas om de wond heen en dan komt er al snel iemand aanlopen.
Snel ga ik er weer vandoor. Het is ijskoud water vooral in je blote buik. Als ik eenmaal op het droge ben zie ik dat de alligator me is gevolgd.
“Ach, kom jij ook maar mee dan.”
De alligator loopt rustig met me mee al vertrouw ik hem niet helemaal.
Gelukkig doet ie me niets en de anderen wandelen achteruit als ze mij zien met de alligator.
“Uhm… jongens, mag ik jullie voorstellen, nou ja, ik heb hem maar even een naam gegeven, dit is Wally.” Lach ik.
“Face, ga bij hem weg.” Zegt B.A..
“Ach kom op jongens, hij doet je echt niets!”

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1561 Woonplaats: Tilburg

B.A.

Hannibal kijkt ons één voor één stilletjes aan. Zo te zien weegt hij af wat hij allemaal kan gebruiken van die ideeën.
Als Nadia er bij komt staan barst er een discussie los tussen haar en Hannibal, waar ik niet bij blijf staan.
Ik pak de moeder van Troy en Ethan op en wacht tot de anderen ook eens klaar zijn om naar het dorp terug te keren. Big Mom stop ik in bamboekooi, die ik goed sluit en die voorlopig ook bewaakt moet worden.
Ook in het dorp zit Nadia aan Hannibals hoofd te zeuren en ik geloof dat ie haar nog gaat leren schieten ook.
Ik schudt m'n hoofd: Hannibal waar zijn je principes? Je lijkt Face wel, die valt ook voor alles wat vrouw is.
Maar ondertussen weet nog steeds niemand welke strategie we gaan volgen. Murdock, Face en ik hebben ideeën aangedragen, maar Hannibal heeft nog steeds geen duidelijkheid verschaft.
Zo kun je geen streng beveiligde bunker III gaan aanvallen!
En we moeten weten hoeveel mensen we nu tot ons beschikking hebben. Misschien zijn er wel bewakers bij die bij hun familieleden willen blijven!
Als ik door het dorp heen loop, om hen dat te vragen kom Frank tegen bij de medicijnman. Ook hij loopt al dingen te regelen, hij loopt met pen en papier in zijn hand.

SHERIFF

In de tent van de medicijnman liggen en zitten nog verschillende vrouwen en kinderen en ik vraag aan hem of ik naar binnen mag.
Hij kijkt even op van zijn werk, hij kneust bladeren op een stenen plaat, kijkt me even diep in de ogen (het voelt alsof ik door een röntgenapparaat ga...) en knikt dan. Misschien is dat zijn manier om in te schatten met wat voor persoon hij te maken heeft.
Rustig stap ik naar binnen, om de zieken niet te verontrusten en bij de vrouw die er het fitste uitziet, ga ik op mijn hurken zitten.
Ik vraag of ze Amerikaans spreekt, waarop ze aangeeft dat ze me wel kan verstaan, maar dat ze het zelf niet zo goed spreekt.
Nou heb ik van Murdock geleerd, dat als je alleen al met een spaans accent praat dat wonderen doet bij spaanstalige bevolking. Dus... ik probeer dat maar eens uit.
Na een gesprekje met het nodige handen en voetenwerk kom ik erachter dat zij de vrouw en kinderen zijn van Arlando. Als ik vraag waar hij is, antwoordt zij dat hij eten haalt voor hen.
Ik wens hen sterkte en ga naar een vrouw die in haar eentje angstig om haar heen zit te kijken. Als ik nader kruipt ze helemaal in elkaar.
Het lijkt me beter om haar nog even met rust te laten en ik loop door naar een bed waar een vrouw ligt te rusten. Ze heeft een paar natte doeken over haar armen en benen liggen, ze was waarschijnlijk gewond.
Als ik haar wil groeten en me voor wil stellen, hoor ik een bekende stem achter me en de ogen van de vrouw lichten op. "Daniël!"
"Ha, die Frank. Mag ik je voorstellen? Dit is m'n vrouw Monique."
De vrouw spreekt amerikaans en vraagt wat ik kom doen.
We praten een poosje met elkaar en dan wil ik graag weten of zij de bange vrouw aan de overkant kennen. Zowel Daniel als zijn vrouw schudden hun hoofd. Maar Monique lost het raadsel al snel op: ze spreekt de vrouw aan in het spaans en vraagt van wie zij familie is. De bange vrouw heeft nog geen bekenden gezien. Zou ze dan familie zijn van een bewaker van bunker III? Monique stelt haar nog een paar vragen en komt dan te weten dat haar broer Julio heet.

AUDREY / MOODY

De dokter is ondertussen langsgeweest en heeft Moody opdracht gegeven om een beetje in beweging te komen.
Van het ziekenhuis heeft Moody een schoon operatiehemd gekregen. Andere kleding heeft hij niet meer. Zolang hij in zijn kamer blijft is dat niet zo erg, maar als ie straks de gangen op mag...
"Zie jij het zitten om wat kleding voor me te kopen?" vraagt Moody voorzichtig.
"O ja, hoor. Welke maten heb je?" antwoord ik direkt.
"Wil je alleen niet in je eentje gaan?!"
"Ben je bang dat er in de stad ook nog mannen van Troy rondlopen die achter mij aan zullen gaan?"
"Ja."
"Zal ik vragen of Lydia meegaat?"
Moody knikt en schuifelt terug naar z'n bed, bekaf van de eerste stappen na zijn operatie.
Als ik wegga, om boodschappen voor hem te doen, geven we elkaar een knuffel en fluistert hij me in m'n oor: "Voorzichtig doen, hè?!"
Bij de deur doe ik net alsof ik stiekem het ziekenhuis uit moet, omdat er gevaarlijke mannen rondlopen en sluip naar buiten.
Binnen moet Moody lachen, maar dat bevalt hem slecht: zijn buik doet pijn als hij lacht.

Ik bel de ambassade op en vraag aan Lydia of ze zin heeft om te winkelen. Ze regelt meteen dat Lesley op de jongens past en zegt dat ze me bij het ziekenhuis op haalt.
Niet veel later komt de limousine van de ambassade aangezoeft en helpt de chauffeur me met een glimlach instappen. "Waar willen de dames heen?" vraagt hij met pretoogjes, blijkbaar vindt hij deze ritjes een aangename afwisseling.
"Kledingwinkels alstublieft, meneer."
"U mag wel Hudson zeggen, juffrouw Audrey."

We lopen lekker te winkelen, met Hudson als een schaduw achter ons aan, en hebben al snel een paar leuke shirts en een paar broeken voor Moody gevonden. Daarna zijn we zelf aan de beurt en lopen niet veel later met handen vol tassen over straat.
Als we ergens bij stoplichten de straat oversteken, om terug te gaan naar de limousine, en kriskras door de in tegenovergestelde richting lopende mensenmassa gaan, botsen we bijna tegen twee kerels op.
Na een "Sorry!" lopen we door, maar Hudson, die blijkbaar niet alleen chauffeur en onze begeleidende gentleman is, legt plotseling zijn handen op onze schouders en sist tussen ons in:"Blijven lopen!!!"
"Wat...?" wil ik vragen.
"Waarom...? wil Lydia weten.
"Ssst! Doorlopen en snel de limousine in. Hier!" sist Hudson en geeft een autosleutel.
De kerels waar we tegenop botsten, hebben zich halverwege het zebrapad omgedraaid en komen acher ons aan en dat merkt Hudson. Als wij op de stoep zijn aangekomen en met stevige pas naar de limousine lopen, kijken we even achterom en ontdekken de kerels vlak achter Hudson.
"Ga eens opzij, pinguin!" Een van de kerels duwt Hudson opzij.
"Ja, ze is het!" Horen we achter ons schreeuwen.
Hudson is echter niet voor de poes en tackled de man die hem opzij wilde duwen. De ander, die nog achter hem liep, krijgt een flinke maagstoot te verduren, zodat er 2 kreunende en vloekende mannen op de stoep zitten.
"Laat de dames met rust, heren. Anders krijgt u met mij te doen." Hudson slaat het denkbeeldige stof van zijn handschoenen en vervolgt zijn weg naar de limousine, waar wij geschrokken, maar veilig achter gewapend glas zitten.
"Hudson, je was geweldig!"
"Terug naar het ziekenhuis, juffrouw Audrey?" vraagt de grijzende man onverstoorbaar, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat hij zulke gasten uitschakeld.
Lydia en ik kijken elkaar aan en zeggen dan ik koor:"Graag, Hudson."

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

Hannibal

Nadat ik Nadia een kleine schiet training had gegeven zat ik na te denken over een plan.
Dezelfde manier met die dierengeluiden vond ik wat overdreven om weer te gaan doen, misschien dat die mannen op dat plan waren gewaarschuwd.
In de tussentijd stak ik een sigaar op en had de 2 pistolen weggestopt onder me broekriem. Ik schudde mijn hoofd en zuchtte.
Marcello kwam opeens naar me toe. Ik keek op. "Heb je hulp nodig voor een plan?" vroeg hij. Ik begon te lachen.
"Kan jij gedachten lezen" zei ik. "Een voorgevoel, ik heb een kaart en hier staat die 3de bunker.
Je zou een aanval via het water en via deze kant kunnen doen, alleen is dat wel gevaarlijk".
"Ik ga niet nog eens spelen met die alligators no way" zei ik met een glimlach. Ik bekeek de kaart eens goed met Marcello. Ik knikte.
"Ja, dat is het. Roep de mannen bij elkaar dan bespreken we het plan" zei ik. Als we de mannen bij elkaar willen halen zie ik Face opeens met een alligator in het kamp staan.
Het beest keek raar uit zijn ogen maar ik schrok me rot. Ik deed meteen wat passen achteruit en ik trok in paniek me pistool.
"Face wat doe jij nou hier met dat beest?" vroeg ik geschrokken.
De alligator rende met zijn bek open al meteen op me af. Ik had me pistool dan al in me handen maar pakte een plank en zette dat verticaal in zijn bek. "En dat wilde bijten?. Als je op een kogel wilt kauwen schiet ik het graag in je lijf kreng" zei ik kwaad tegen die alligator die tekeer ging met die plank.
Als ik de alligator net neer wil schieten staat Face ervoor. "Ga opzij Face" zei ik tegen hem.

Nadia

Ik was wat dingen in gereedheid aan het brengen voor een schiettraining bij mezelf, als ik Face uit het woud zie komen. Hannibal, die met mijn broer stond te praten, sprong op en zwaaide in paniek met zijn pistool.
Ik greep mijn pijl en boog, maar zag dat Marcello zijn holster had laten liggen. Snel greep ik het pistool eruit. Geladen? Nope. Snel propte ik er vijf kogels in. Hannibal had een alligator een plank te eten gegeven, en dat vond 'tie niet zo leuk. En net toen Hannibal de alligator overhoop wilde schieten, ging Face ervoor staan. Spoorde die knapperd wel!? Alligators zijn de minst betrouwbare dieren op de planet!
Ik laadde mijn pistool door, en liep achterlangs. De alligator zwaaide woest heen en weer, terwijl Hannibal met Face aan het praten was.
Ik richtte op het beest en vuurde. In één schot dood. Face draaide zich verschrikt om. 'Hij wilde je aanvallen, vriend' zei ik. Face keek beteuterd. 'Gaat het wel?' vroeg ik bezorgd. Hij knikte en liep met hangende schouders weg. Ik haalde mijn schouders op naar Hannibal, gaf hem een knipoog en keek hem veelbetekenend aan. Ondertussen herlaadde ik mijn pistolen, terwijl ik hem aanbleef kijken. Hij keek als eerste weg. Ha, wederom een overwinning. Ik draaide me om, en liep weg. Ik had mijn trainingskleren aan, en liep op stevige schoenen. Terug op het afgelegen terrein probeerde ik een plan kapot te schieten, net als Hannibal had gedaan.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

Hannibal

Ik had het helemaal niet op die alligators maar Face maakte het wel erg bont.
"Het beest doet je niks" zei hij tegen me. Als hij net zijn zin heeft afgemaakt klinkt er een schot en ik kijk naar de alligator die dood voor me ligt.
Nadia stond achter het beest met een pistool in haar handen. Ze gaf me een knipoog en keek me veelbetekenend aan. Ik keek meteen de andere kant op. Face knielde bij de alligator neer en ik stopte me pistool weer onder me broekriem.
Ik haalde even opgelucht adem, maar Face was zo te zien razend en verdrietig tegelijkertijd door de alligator.
"Face, we hadden geen keus dan de alligator te doden. Deze beesten zijn reuze gevaarlijk" probeerde ik uit te leggen aan hem, maar hij keek me strak aan. Ik zuchtte en keek naar het beest.

Ik haalde iedereen die aanwezig waren in het kamp voor het plan om de 3de bunker aan te vallen. Als we even later allemaal bij elkaar zijn, kijk ik iedereen aan. "Zoals we de eerste keer hebben gedaan, gaan we eerst de bunker inspecteren. Volgens Race zijn er vele camera's dus moeten we extra voorzichtig zijn. Ik ga samen met de indianen naar de linkerkant en verken de basis. Murdock, ik wil dat jij samen met Face een schatting maakt van de bewakers die er rondlopen. We moeten de camera's in die tussentijd kapot zien te schieten.
Misschien dat we daar mijn boogschietleraar en Nadia voor kunnen gebruiken Very Happy

." Het jochie begon te lachen en omhelsde me uit blijdschap dat hij iets mocht doen. "Zodra de camera's kapot zijn en de bewaking is geschat, is de bewaking aan de beurt. Op de kaart staan 4 kanten om vanaf aan te vallen, waarvan er 1 al afvalt dus 3 kanten. Het water is te gevaarlijk vanwege die alligators, maar deze kant is ook erg interessant. Volgens Marcello staan er genoeg struiken om je te verbergen.
Wat we ook kunnen proberen is de dierengeluiden tactiek en anders hebben we de voordeur tactiek nog Wink

".
Toen ik uitgepraat was keek ik het team aan. "Wat zeggen jullie ervan?".

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1561 Woonplaats: Tilburg

B.A.

Toen Face ging lopen treuren, om een gevaarlijk beest dat hem net zo goed in één keer had kunnen doden, schudde ik m'n hoofd. Volgens mij begint onze luitenant een beetje last van tropenkolder te krijgen.
Hannibal maakte uiteindelijk zijn plan bekend en zoals altijd vulden we elkaar aan bij het uitwerken van details...

Hannibal gaat met 3 indianen op verkenning uit en neemt onze verrekijker mee om de camera's op te sporen, die het indianenjongetje en Nadia daarna zullen kapotschieten. Met een geweer werkt dat sneller en precieser, maar als je niet ontdekt wilt worden voor je hebt aangevallen, is dit een heel goed alternatief.
Murdock en Face gaan bewakers tellen. En ik houd, met een aantal bewakers, de achterkant van de bunker tijdens de voorbereidingen in de gaten, aan de andere kant van het water.
Eén van de indianen maakt fluitjes van bamboe en loopt ze aan iedereen uit te delen, zodat we kunnen communiceren in de taal van het oerwoud.
Hannibal roept ons daarmee bij elkaar, waarna we in ploegen gaan aanvallen.

Ik heb snel even rondgekeken wat voor soort mannen en vrouwen we allemaal tot onze beschikking hebben en dat ziet er niet slecht uit.
Giovanni en Roberto, de bewakers die te emotioneel waren na de operatie bij bunker II, blijven in het dorp en kunnen hier nuttig werk verrichten.
De groepsverdeling voor de verkenning heeft Hannibal al verricht, ik neem de taak op me om de mannen in te delen voor de uiteindelijke aanval.
Hannibals groep bestaat uit:
* Bob, Chris, Mitch, Nadia, Murdock, Face en 2 indianen.
De groep van Frank bestaat uit:
* Marcello, Fernando, José, Daniel, Monkey, mij en 2 indianen.
Geronimo's groep bestaat uit:
* Ritchie, Timo, Benjamin, Arlando, Rio, Peter en 2 indianen.
Ik heb de sterkste mannen uitgekozen voor de groepen, de anderen zorgen voor de dekking op afstand, daar zitten goede schutters bij, zowel met geweren als met pijl en boog.
Het enthousiaste jongetje mag zich bij deze mannen en vrouwen voegen.
Ik maak m'n wapens nog even schoon en doe wat oefeningen om scherp en soepel te worden.
Zo... ik ben er klaar voor!

Nadia

Het laden van mijn pistool, of eigenlijk Marcello's pistool, ging al soepel. Het schieten ging echter wat minder, maar ik schoot al aardig op. Die alligator had ik met één kogel plat. Als ik even later geroepen word door Timo omdat Hannibal zijn plan bekend ga maken, spring ik op, stop mijn pistool onder mijn broekriem, hang mijn pijl en boog om en loop samen met Timo mee naar de groep. Ik sla mijn arm om Timo heen en leg mijn hoofd op zijn schouder. Als we bij de rest van de groep aankomen, en als Hannibal ziet hoe, kijkt hij me vreemd aan. Ik grijns.
Vol spanning wacht ik af of Hannibal mij in zijn plan gepland heeft. Yes! Ik mag de camera's kapot schieten. Makkelijk karwei, hoewel je absoluut niet gezien mag worden. Maar goed, als ik daar eenmaal klaar mee ben, zal ik ook wel mee mogen de bunker in. Marcello komt naast me staan en wijst glimlachend op "mijn" pistool. Ik grijns. Hij zegt: 'ik vraag wel een nieuwe!' 'Thanks..' fluister ik. Als mijn twee broers horen dat ik mee mag vechten, betrekken hun gezichten. Ik kijk ze een voor een aan. 'Wat?' fluister ik. Ze schudden hun hoofd en gebaren dat ik naar Hannibal moet luisteren.
Het plan is duidelijk, hoewel ik geen idee heb welke namen er bij welke mannen horen. Dat zal wel. Ik krijg ook een fluitje in mijn handen geduwd, inclusief instructies.
1 keer kort: kust is veilig.
2 keer kort: pas op, bewaker!
1 keer lang: gevaar!
2 keer lang: terugtrekken.
Ik herhaal het voor mezelf.
Hannibal vetrekt even later met een aantal indianen het woud in. Voor ons breekt een tijd aan van voorbereidingen. Ik loop naar de kleine boogschutter toe en hurk bij hem neer. Hij kijkt me aan, 'Ben jij Nadia?' Ik knikt en steek mijn hand uit. Hij schudt mijn hand en zegt dan: 'jij bent stoer, net als Hannibal. Gaan jullie trouwen?' Verbaasd zeg ik: 'euh.. nee, was ik niet van plan. Hoe heet jij, kleine man?' Hij antwoord trots: 'in jullie taal heet ik Eugon.' 'Dat is een mooie naam' antwoordde ik. 'Ben je er klaar voor?' Hij knikte geestdriftig. 'Mooi. Ik nog niet, dus ik ga er even vandoor. Zie je zo, dappere medestrijder' Ik gaf hem een knipoog en liep toen weg.
Marcello kwam naast me lopen en zei: 'doe je voorzichtig, zusje?' Ik keek hem aan en knikte. 'Tuurlijk joh!' Hij omhelsde me en Timo ook. Ik dook toen mijn hut in en zocht alles uit wat ik nodig mocht hebben. Mes, hoed, kogels, pistool, stevige schoenen, fluitje en mijn pijl en boog natuurlijk...

Toen Hannibal even later terug was, liep hij op mij en Eugon af. Hij nam zijn kaart en wees ons aan waar de camera's hingen. Het waren er maar liefst 7. Ik slaakte een zucht, en tekende het aan op een kopie van de kaart. Eugon stond al te springen en kon haast niet wachten. Hannibal en ik stonden naast elkaar over de kaart gebogen, en onze schouders raakten elkaar. 'O, sorry' antwoordde ik, terwijl ik hem aankeek. Ineens viel me op dat zijn ogen ontzettend blauw waren. Ik glimlachtte, en keek snel weer naar de kaart.'Hoe moet ik die camera's onschadelijk maken: met een mes, een pistoolschot of met mjn pijl en boog?'
Hannibal antwoorde: 'eerst met d ehand proberen, als dat niet lukt met je pijl en boog. Pas goed op Eugon, okee?'
Ik knikte, en haalde even diep adem. Hij legde zijn beide handen op mijn schouders en zei: 'succes. Je kan het.'
Ik keek hem aan en zei: 'dank je dat ik mee mag doen. Ik doe mijn best. Jullie zijn in de buurt?' Hij knikte.
'Oke, let's go.' Ik nam Eugon aan de hand en samen liepen we richting het woud, op weg naar de bunker. Het dorp zwaaide ons uit, en de andere mannen volgden ons. Hannibal boezemde me vertrouwen in. Hij liep voorop, en daarna kwam mijn groep. Bob, Chris, Mitch, Murdock, Face en 2 indianen, ik probeerde de namen te onthouden, bij de gezichten. Even later waren we op een punt gekomen dat Eugon en ik in actie moesten komen. Het fluitje hing aan een veter om mijn nek.
Zelfverzekerd liepen we het woud in, op zoek naar de eerste camera.

Face

“Het is ook nooit goed hè?!?!?” Roep ik kwaad. “Als ik een keer een plan heb ja wat doen jullie dan, jullie verpesten het meteen!”
Kwaad loop ik weg na nog even huilend bij Wally te hebben gezeten.
Ik merkte dat Nadia me achterna liep en ik ging op een steen zitten. “Rot alsjeblieft op!”
Nadia keek me aan en liep toen weer weg. Ik wilde even alleen zijn en zuchtte een keer. Hannibal vroeg dan wel aan ons of we een suggestie hadden nou dat had ik.
We konden Wally toch gebruiken om zo de bewakers van bunker III bang te maken?
Maar ja dat kan nu niet meer want Wally is dood.
Dan tikt er opeens iemand op mijn schouder. Het is Murdock.
“Ik dacht ik zal eens kijken hoe het met Face gaat.” Zegt hij. Hij is dit keer helemaal niet grappig maar hij is de enigste die me begrijpt.
Hij heeft ook een keer een kleine krokodil voor een tijdje bij zich gehad en dat mocht allemaal wel!
“Ik heb een nieuw shirt voor je meegenomen.” Ik pak het shirt aan en trek het meteen aan.
Dan wil Hannibal dat we ons even verzamelen. Ik was het echt helemaal even zat en wilde in eerste instantie ook niet meer mee gaan en het liefst naar huis maar toen Murdock zei dat ze me nodig hadden liep ik toch met hem mee naar Hannibal toe.
Ik zit in de groep van Hannibal die bestaat uit Bob, Chris, Mitch, Nadia, Murdock, mij en 2 indianen.
Ik was blij dat ik tenminste bij Murdock in de groep zat maar het was jammer dat Nadia in onze groep zat. Ik had echt een hekel aan haar gekregen vanaf het moment dat ze Wally doodgeschoten had.
Murdock liep vlak naast me. “Hé Murdock, moet je opletten.” Fluister ik.
Ik pak mijn bidon en gooi het water over Nadia heen die dan drijfnat is. “Hahaha.”
Murdock en ik schieten beide in de lach.
“Kinderachtige kleuters.” Krijgen Murdock en ik te horen.

Peter

Ik ben ingedeeld in de groep van Geronimo die bestaat uit Ritchie, Timo, Benjamin, Arlando, Rio, Peter en 2 indianen.
Ik ben blij dat ik bij mijn ex-collega’s zit want zo kunnen we flink wat teamwerk leveren omdat we al eens eerder met elkaar hebben samengewerkt.
Met zijn allen sluipen we door het oerwoud en komen weer een alligator tegen. Ik bedenk me geen moment en schiet het beest meteen dood.
Arlando fluit twee keer kort. Iedereen duikt meteen in elkaar.
Er komt een bewaker langs onze groep die we van achteren grijpen en meteen knock-out slaan.
Dan fluit ik zelf één keer kort want dat betekende in dit geval dat de kust weer veilig was.

Lydia / Lesley

Nu stapt Hudson ook in en rijden we naar het ziekenhuis.

Als we bij Moody de kamer instappen verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. Die is zeker blij om ons te zien.
We geven hem de kleren die hij meteen probeert aan te trekken maar dat lukt hem niet omdat hij nog zwak is van de operatie.
“Rust eerst nog maar lekker even uit.” Zeg ik tegen hem.

Lydia en Audrey blijven nu wel lang weg en ik begin me zorgen te maken om ze. Er zou toch niets gebeurd zijn?
Vanessa is inmiddels weggelopen omdat haar dochtertje Noa begon te huilen.
Rafael ligt met zijn duim in zijn mond te slapen op mijn schoot. Weer aait het even over zijn hoofdje. “Zo zo, je bent nu al net als je vader.” Lach ik.
Dan denk ik aan Face die in het oerwoud is. Wanneer zouden zij terugkomen?
Ze zijn al zo lang weg.
Dan komen Lydia en Audrey eindelijk thuis en vliegen Sam en Xander meteen naar haar toe. “Mama, mogen wij nog een poes?” Vraagt Sam meteen.
Lydia schud haar hoofd. “Als de missie afgelopen is dan nemen we een nieuwe poes.” Zegt ze.
Rafael doet zijn oogjes open en kijkt om zich heen. Met zijn kleine handje pakt hij zijn knuffel beet en zwaait er mee heen en weer.

Nadia

Op het ene moment liepen we rustig door het woud, op het andere moment kreeg ik een hoos water over me heen. Ik kon een gil van schrik net inhouden. Woest draaide ik me om. Murdock en Face lagen als twee kleine kleutertjes helemaal in een deuk. Ik gromde. Prutalligator. Als dat beest er niet was geweest.. Wat een baby’s zeg!
Het was dat we stil moesten zijn, anders hadden ze een preek over zich heen gehad. Mijn bloesje droop van het water. Gelukkig had ik een hemdje aan. Kwaad trok ik mijn bloesje over mijn hoofd om het uit te wringen, maar het was nat en plakte overal aanvast. Op een gegeven moment zat ik er helemaal mee in de knoop. Ik zuchtte en liet mijn armen zakken. Ik zag geen steek. Hilariteit alom. Alle mannen om me heen lagen helemaal dubbel. Face leunde zelfs tegen een boom omdat hij helemaal slap was. Gelukkig werd ik geholpen met mijn bloesje, en even later was het uit. Ik keek Bob aan, want die was het en zei; ‘thanks.’ Ik wrong mijn natte haar uit en bond het op een staart. Plukjes schoten eruit, over mijn gezicht.
Ik wrong mijn bloesje uit en bond het maar om mijn middel. Ik had er nu toch niets aan.
Nijdig keek ik iedereen uit. Hannibal had het grijnzend aangekeken, met een sigaar in zijn mondhoek. Ik siste kwaad: ‘uitgelachen? Laten we even bunker III opzoeken, we hebben gijzelaars te bevrijden.’ Ik draaide me om naar Face en Murdock: ‘kinderachtige kleuters’.
Ik nam het voortouw en stampte nijdig door het woud. ‘Mannen? Hopeloos!’ en zo mopperde ik even door.
De drie groepen splitsten op, en we liepen met ons tienen verder. Eugon liep naast me en durfde niets te zeggen, omdat hij zag ik dat nijdig was. Ik keek even opzij, hij keek bedeesd omhoog naar mij. Ik gaf hem een knipoog en glimlachte. Hij grijnsde terug.
Op mijn kaart zag ik staan dat hier in de buurt een camera moest zijn. Ik draaide me om naar de groep en maakte een teken met mijn hand. Iedereen viel neer op de grond, en ik ging op mijn hurken zitten. Ik wenkte Eugon, en die pakte zijn pijl en boog. Samen liepen we gebukt verder. We besloten op te splitsen, dat ging sneller. Ik had mijn dolk in mijn hand geklemd.
Eugon had ook een kaart mee. Al snel zag ik een camera hangen. Ik liep er langzaam heen, en zag dat die nog bewoog ook. Met de hand was geen mogelijkheid, omdat andere camera’s deze in de gaten hielden. Ik lag tussen de struiken en bedacht snel een plan. Met pijl en boog was ook geen optie, omdat ik dan moest gaan staan waardoor ik duidelijk in beeld zou zijn.
Lekker. Ik pakte mijn pistool tussen mijn broekriem vandaan. Ik laadde het en ging goed liggen. Van hier kon ik vier camera’s raken, van de 8. Eugon had de andere vier. Ik mikte op de eerste en dat ging goed, de tweede en derde ook. Ik haalde even adem en van spanning stak het puntje van mijn tong uit mijn mond. Ineens hoorde ik voetstappen, achter me! Mijn ogen werden groot. Voorzichtig kwam ik overeind, op mijn knieën. Ik had nog 2 kogels. Één had ik nodig voor de camera. Mijn hartslag steeg erg snel, en gespannen kroop ik richting het geluid. Ik lag onder een struik, en zag ineens twee benen stilstaan voor mij. Ik aarzelde even. En dat had ik niet moeten doen. De man zag me, en rukte me overeind. Hij kneep in mijn arm, en schudde me door elkaar. Ik stak razendsnel het fluitje in mijn mond en wilde net één keer lang fluiten. De man rukte het uit mijn mond, en gaf me een klap. Dat had hij nooit moeten doen. Ik werd nijdig, trapte de man en deelde een elleboogje uit naar achter. De man dook ineen van pijn, waardoor hij me losliet en ik mijn pistool kon pakken. De man kwam gebukt aanrennen en ramde me in mijn maagstreek. Ik klapte dubbel en struikelde, waarbij ik mijn enkel kneusde. Ik wilde hem een trap geven, maar hij duwde mijn been omhoog, zodat ik een halve salto maakte en pijnlijk terecht kwam op mijn buik. Ik rolde snel op mijn rug en kon de man met beide voeten een trap in zijn maag geven, terwijl hij me opnieuw wilde aanvallen. Ik kroop meteen overeind, en keek ineens met grote ogen naar iets achter de man. Hij was ook al opgestaan en draaide zich om, om te kijken wat er aan de hand was. Ik rende meteen naar hem toe en voor hij doorhad dat er helemaal niets aan de hand was, was hij bewusteloos. Ik had hem met de kolf van mijn pistool een klap op z’n hersenen gegeven. Met trillende benen en handen keek ik naar hem. Ik moest hem vastbinden, maar waarmee?
Ik hoorde een kort fluitsignaal, die werd beantwoord door 3 korte. Die 3 korte betekenen: “is de kust veilig?”
Ik antwoordde niet maar rukte mijn riem uit mijn broek, en bond de man ermee vast. Daarna schoot ik snel de vierde camera kapot. Daarna blies ik één keer kort, en even later kwam Hannibal gebukt aanrennen, gevolgd door de rest van de mannen, in een rijtje. Verbaasd bekeek hij me van top tot teen. Hijgend wees ik hen op de man die daar lag. Ik veegde mijn bezwete voorhoofd af, waardoor ik er niet schoner op werd. Ik zat onder het stof van het gevecht, en mijn hemdje was goed vies. Ik zag er niet uit. Mijn bloesje was gescheurd, en lag vertrapt in het zand. Ik scheurde er repen van en probeerde mijn schoen uit te krijgen. Mijn enkel was fiks gezwollen. Een indiaan hielp me en bond de repen er strak omheen. Voorzichtig probeerde ik er op te gaan staan en dat lukte. Ik trok mijn sok en schoen weer aan en de indiaan hielp me overeind.
Hannibal haalde ondertussen een stuk tape uit zijn tas, en plakte de mond van de vent ermee af. Hij bond hem verder goed vast aan een boom, geholpen door wat anderen. Er werd geen woord gesproken, omdat de kans groot was dat we gehoord zouden worden. Mij gaf hij nieuwe kogels, waarmee ik meteen mijn pistool laadde. Eugon liep stralend van trots achter Hannibal aan. Met z’n allen liepen we verder het woud in, op zoek naar de bunker, die niet ver meer kon zijn.