Ateamfans.nl forum index
Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk  <  A-Team Melee  ~  A-TEAMMELEE 16: WHEELS AND DOLLARS
Stefanie
BerichtGeplaatst: 29-03-2010 08:52:59  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
In een kantoor gaat de bewaker meteen tegen me tekeer omdat ik Jones had aangevallen. Hij dreigt dat hij een rapport zal uitbrengen over mijn gedrag in de gevangenis en dat naar de generaal zal sturen. Ook ik ga verschrikkelijk tegen de bewaker te keer en beloof hem dat als hij dat zal doen ik hem op het matje zal laten roepen bij zijn baas voor: Een te late reactie bij het ingrijpen van het gevecht. Als hij slim was geweest had hij het kunnen voorkomen, maar daar was hij blijkbaar te laf voor. De bewaker en ik zijn nog steeds aan het bekvechten als Crane ons onderbreekt.
“Meneer, mevrouw voelt zich niet goed. Ik neem haar even mee naar buiten.’’
De bewaker knikt en ik schrik van Crane’s woorden. Ik zet een stap richting haar. “Ingrid, zal ik…’’
Crane gaat voor me staan en houd me tegen. “Jij hebt meer dan genoeg gedaan vandaag, Decker.’’
Ik kijk Crane verbaasd aan en blijf staan kijken hoe Crane Ingrid mee naar buiten neemt.
“Zo... Nu heb je het lekker voor mekaar gekregen. Je vliegt eerst Jones aan en daarna wil je vrouw je niet meer zien.’’ Zegt de bewaker kwaad.
Hij loopt daarna naar de deur, maar voordat hij weg gaat zegt hij: “Denk maar eens goed over de gehele situatie die je hebt veroorzaakt.’’ En trekt daarna de deur achter zich dicht.
Ik blijf starend naar de deur staan kijken. “Ik heb het weer eens verknald, voor de zoveelste keer.’’ Zeg ik zachtjes tegen mezelf.
Ik loop naar een stoel, ga erop zitten en wrijf eens wat over mijn nek en hoofd. Het deed wel pijn, maar dat kon me nu niets schelen. Een tijdje denk ik na, sta op, loop wat rond en kijk daarna uit het raam. Ingrid zie ik op haar knieën zitten en Crane zit naast haar. Ik knijp mijn ogen samen om de tranen weg te duwen. Het is niets voor een kolonel om te huilen, maar ik wil Ingrid niet zo zien. Ik moet haar troosten en mijn excuses aanbieden voor mijn woedeaanval tegen Jones, maar ben te laf om de grote stap te zetten. Ze zal me afwijzen en me niet willen zien, daar ben ik bang voor.

CRANE
Mijn arm sla ik om Ingrid heen en neem haar mee naar buiten. Ze loopt uit de schaduw en blijft even in de zon staan. Ik blijf op een afstandje toekijken, maar dan zakt ze ineens op haar knieën en barst in snikken uit. Snel ren ik naar haar toe en kniel bij haar neer. Ik sla mijn armen om haar heen en laat haar op me schouder uithuilen.
“Ssst, rustig maar.’’ Zeg ik zachtjes tegen haar.
Snel kijk ik om me heen of niet iedereen staat te kijken, het valt gelukkig mee.
“Crane, waarom? Waarom deed Roderick dit nu weer?’’ vraagt ze snikkend.
“Ik weet het niet Ingrid, Ik weet niet wat die man de laatste tijd bezield.’’

DECKER
Nu wil ik even alleen zijn en weg uit deze gevangenis. Buiten stap ik in de auto en rijd naar huis. De auto zet ik op het pad en loop naar binnen waar ik aan de keuken tafel ga zitten. Ingrids gezicht zie ik telkens voor me en het beeld hoe ze naar me keek toen ik Jones aanviel. Langzaam begin ik te twijfelen of ze me nog wil zien. Neemt ze even afstand of zal het over zijn? Die vragen spoken door mijn hoofd.
Dan geef ik mezelf een klap tegen m’n hoofd. “Roderick, waar ben je mee bezig. Ga je excuses aanbieden en maak het weer goed.’’ Zeg ik tegen mezelf.
De moed die ik mezelf in sprak begint langzaam te werken en ik stap even later weer in de auto en rijd met hoge snelheid terug naar de gevangenis. Ingrid en Crane zie ik niet meer buiten en loop naar binnen.

CRANE
Nog steeds ontferm ik me over Ingrid en even later rijd een auto met hoge snelheid het terrein af.
“Was dat Roderick?’’ vraagt Ingrid snikkend.
Ik knik. “Volgens mij wel ja.’’
Ze begint iets harder te huilen en wil het liefst dat Decker terugkomt. “Laat hem niets overkomen, straks schiet hij weer bijna een kogel door zijn hoofd.’’
“Ho, daar moet je niet aan denken. We blijven positief, misschien gaat hij terug naar de kazerne iets halen of zo. We zien het vanzelf of hij terug komt.’’
Ik help Ingrid met opstaan en neem haar mee naar binnen. In het kantoor laat ik haar rustig zitten en ga een kop koffie voor haar halen. Als ik terug kom staat ze uit het raam te kijken. Ik geef haar rustig het kopje met koffie en probeer voorzichtig een gesprek op gang te brengen.
“Gaat het?’’ vraag ik.
Ze knikt en kijkt nog steeds uit het raam. “Zal ik naar Jones gaan?’’ vraagt ze dan.
Ik kijk haar verbaasd aan. “Ik weet niet of dat nu zo verstandig is.’’
“Roderick is weg, is het dan niet verstandig om excuses bij hem aan te bieden na wat Roderick hem heeft gedaan?’’
“Ingrid, laat eerst alles even bezinken. Naar Jones kan altijd nog; trouwens morgen tref je hem ook in de rechtszaal.’’
Ze knikt. We gaan rustig zitten en praten even verder. Na een uurtje te hebben gepraat komt er een auto met hoge snelheid het terrein opscheuren. Ingrid wil meteen opstaan, maar ik houd haar tegen. “Blijf maar zitten, ik kijk wel even.’’
Ze knikt. Ik sta op en kijk uit het raam. Met verbaasde ogen kijk ik naar de man die uitstapt, Decker.
“Wie is het?’’ vraagt Ingrid dan. Ik draai me om en kijk haar strak aan. “Dit geloof je niet. Het is Decker.’’ Shocked

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht

Sharey
BerichtGeplaatst: 29-03-2010 12:36:06  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Terug in het kantoor van de bewaker kom ik een beetje tot mezelf met een kop koffie en Crane die me aan de praat houdt. Al m'n gedachten, vrees en twijfel leg ik aan hem voor. Hij kent Decker al zo lang dat ie misschien wel weet wat de kolonel bezielt. Maar Crane kent hem zo ook niet.
Als we even hebben gezwegen verbreek ik de stilte. "Weet je wat ik ga doen, Crane? Ik ga aan de generaal vragen of ik bij een ander team kan gaan werken, want dit gaat niet langer. Ik vermoed dat Roderick zich gewoon te veel zorgen om me maakt en daardoor zo heftig reageert. Zou hij vergeten dat ik een volwassen vrouw ben? Die haar mannetje kan staan tijdens m'n werk?"
Ik kijk Crane aan. Met zijn gezicht laat ie me weten dat daar misschien wel iets in zit.
"Wil het ooit nog goed komen met Roderick en mij, dan kunnen we beter stoppen met samen werken en alleen privé samen zijn."
"En als ie privé ook zo gaat worden?!"
"Dan stap ik echt op. Hoe moeilijk dat ook zal zijn."
Crane kijkt me onderzoekend aan, blijkbaar peilend of me dat echt zou lukken. Even later vertelt hij dat Roderick teruggekomen is en net uit de auto stapt.
M'n hart gaat tekeer: wat zal er nu gaan gebeuren?

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Stefanie
BerichtGeplaatst: 29-03-2010 14:46:17  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
Binnen bij de balie vraag ik waar Ingrid en Crane zijn. De vrouw wijst me naar het kantoor waar we eerder ook hadden gezeten. Netjes klop ik op de deur en stap dan rustig naar binnen. Ingrid zit rustig op een stoel en Crane staat bij het raam met een kop koffie. Ik stap naar Ingrid, maar Crane komt dan naar me toe gelopen, duwt me rustig de gang op en sluit de deur achter hem.
“Heb je erover nagedacht wat je allemaal hebt aangericht?’’ vraagt hij.
Ik knik. “Ik ben terug gekomen om met haar te praten.’’
“Ik hoop voor je dat ze het je vergeeft. Ze heeft al wat dingen met mij besproken die jij niet leuk zal vinden.’’
“Wat heeft ze dan gezegd tegen je?’’ vraag ik vluchtig aan hem.
“Dat moet je maar aan haar vragen. Ik ga jou dat niet vertellen, voordat je mij de schuld geeft en ook aanvalt.’’ Zegt hij snel.
“Crane, ik zal jou niet aanvallen. Dat weet je zelf ook. Alleen bij Jones…’’
“Decker, het spijt me om dit te zeggen, maar je bent de laatste tijd onvoorspelbaar geworden. Niemand weet wanneer je wel of niet te vertrouwen bent. De spanning hangt er steeds om of je wel of niet uit elkaar klapt tegen iemand. Het is overigens al de zoveelste keer dat dit is gebeurd. Daarom weet ik niet of ik je nog kan vertrouwen of zelfs met je werken.’’
Ik kijk Crane wat bedroefd aan na zijn ingrijpende woorden. “Het spijt me Crane, ik wil veranderen, maar op één of andere manier kan ik me in sommige situaties niet beheersen.’’
Crane legt zijn hand op mijn schouder. “Ga nu maar naar Ingrid, maar blijf rustig. Probeer dat alsjeblieft, ze heeft al genoeg meegemaakt de laatste tijd. Trouwens jullie beide. Laat je relatie nu niet kapot gaan, jullie gaan al bijna trouwen en wonen zowat al samen.’’
Ik knik. “Ik zal me beheersen. Dat beloof ik je.’’
“Zo wil ik het horen Decker, succes.’’
Crane opent dan de deur en laat me naar binnen. “Ik wacht hier.’’ Zegt hij en sluit de deur achter me.
Ingrid zit nog steeds op de stoel en kijkt van me weg.
“Ingrid, ik…’’ zeg ik stotterend. Verder kom ik even niet. Ze kijkt me nog steeds niet aan. “Wil je dat ik weg ga?’’

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Flykie
BerichtGeplaatst: 29-03-2010 21:57:25  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

MPSOLDAAT ANGELIQUE

Mijn schiettraining met Simon ging echt goed Very Happy.
De generaal kwam tussendoor ook even kijken hoe het allemaal ging.
Ik was blij dat mijn inwerktraject nu eindelijk begon en dat ik niet aan mijn eigen lot werd overgelaten.
Na een halve dag te hebben getraind met het schieten liep ik samen met Simon naar een verhoorkamer.
Daar namen we samen de resultaten door en Simon maakte ook een schema met de onderdelen waar ik op moest trainen.
"Als je elke dag een uurtje traint met het schieten, zal je zien dat het vanzelf beter gaat" zegt hij.
"Zoveel keer heb ik mijn geweer niet nodig" zeg ik tegen hem.
"Maar wel als je tegen criminelen als het A-Team in actie zou moeten komen en daarop willen wij je voorbereiden" legt Simon uit.
Ik knik begrijpend en glimlach naar hem.
"Dank voor de goede uitleg, ik zal aan de punten werken" zeg ik dankbaar tegen hem.
Ook Simon glimlacht en ik mag van hem naar me kamer om te gaan douchen.
Na een heerlijke douche wil ik toch wel weten waar Crane uithangt en ga naar hem op zoek.
Ik zie hem even later tegen de muur staan en zijn gezicht staat op onweer. Rustig loop ik naar hem toe en kijk hem aan.
"Hey wat is er allemaal aan de hand?" vraag ik hem.
Crane schrikt als hij mij ziet en legt uit wat er gaande is.
"Dan zal ik je niet langer storen" zeg ik terwijl ik hem een knipoog geef.
Met die woorden loop ik terug naar mijn kamer en begin het materiaal dat ik van de generaal had gekregen eens goed door te lezen. Na een uurtje te hebben gelezen zag ik het kwade gezicht van Crane nog altijd voor me en dat baarde me zorgen.
Ik begon me af te vragen of er niet nog meer speelde en legde het materiaal even opzij en ging nu op me bed liggen met me handen onder me hoofd. Ik staarde naar het plafond en dacht aan Crane Embarassed.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 29-03-2010 22:31:50  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Crane stuurt Roderick terug de gang op, hij wil hem onder vier ogen spreken. Aan zijn stem hoor ik dat hij z'n kolonel in duidelijk taal toespreekt. De deur gaat open, Roderick komt binnen, alleen. Ik kan het nog niet opbrengen om hem aan te kijken.
"Wil je dat ik weg ga?" vraagt Roderick onzeker.
"Ik wil terug naar de kazerne."
De daad bij het woord voegend sta ik op en loop de deur uit. Achter me hoor ik de mannen smoezen en autosleutels van hand wisselen. Even later rijdt Crane van het gevangenisterrein af en keren we zwijgend terug naar de kazerne.
Als ik uitstap zeg ik over het autodak tegen Crane dat ik m'n voornemen ga uitvoeren. Aan zijn gezicht zie ik dat hij me gelijk geeft.
Met de kruk van de deur in m'n hand kijk ik nog even achterom. Roderick en Crane kijken me na en ik vermoed dat Crane hem wel een hint zal geven naar wie ik toe ga.

Bij het kantoor van de generaal klop ik netjes aan.
"Binnen?!...... Ha, goede middag sergeant Milano. Ik hoorde dat jullie naar de bende gingen. Alles nog compleet?"
De generaal begroet me joviaal, maar stopt met grappig zijn als ie m'n witte gezicht en rode ogen ziet. Hij staat op, kijkt meteen een stuk serieuzer en wil dan weten wat mij hier brengt.
"De bende is nog compleet, sir." Ik probeer er een glimlach bij te maken, maar dat mislukt. "Ik heb een verzoek, sir. Kunt u mij per direkt aan een ander team toevoegen of een nieuw team vormen, zodat ik niet meer met kolonel Decker hoef samen te werken, sir?"
De generaal kijkt alsof ie het in Keulen hoort donderen. "Wat zegt u?"
Ik hoef m'n woorden niet te herhalen, hij weet heel goed wat ie zojuist hoorde, maar is totaal verbaasd.
"Reden?"
"Kolonel Decker frustreert mijn werk door overbezorgdheid, sir."
Met één opgetrokken wenkbrauw gaat de generaal weer zitten. "Wat heeft ie NU weer uitgehaald?!"
Dan begint het faxapparaat naast hem te ratelen en werpt hij een verstoorde blik naar de machine.
"Kijkt u rustig naar uw bericht, sir, waarschijnlijk vindt u daarin het antwoord."
Niet-begrijpend maar wel nieuwsgierig geworden pakt de generaal de fax. "Ga zitten, Ingrid."
Hij kijkt me niet aan, maar gebaart met zijn hand dat het even kan duren. Lezend zie ik het hoofd van de generaal rood aanlopen en tot slot kijkt hij mij kort aan. Hij slaat het papier op zijn bureau neer. "Zou ik ook doen als ik jou was." Is zijn eerste reactie. "Overplaatsing vragen, bedoel ik."
"Sir, het is niet mijn wens om naar een andere kazerne te gaan, maar om in een ander team te werken, sir."
De generaal staat opnieuw op, kijkt mij een moment aan en gaat dan voor het raam staan nadenken. Ineens begint hij in zichzelf te knikken en draait dan om. "Angelique! Ja, dat lijkt me wel wat. Jij en Angelique kunnen een nieuw team worden wat mij betreft. Lijkt je dat wat?"
Verbaasd om zoveel medewerking en daadkracht weet ik even niet veel meer uit te brengen dan: "Ja...eh... goed...sir."
"Houdt er wel rekening mee dat jullie eenvoudiger opdrachten zullen krijgen dan dat je de laatste tijd hebt gehad met Crane en Decker."
"Geen probleem, sir."
"Mooi zo. Verder nog iets?"
"Nee, sir, dank u, sir."
"Ingerukt en ga uitrusten, je ziet er moe uit, sergeant."
"Ben ik ook, sir, ik heb een vreselijke middag achter de rug, sir." zeg ik bij de deur.
"Decker dus." concludeert de generaal wapperend met de fax. "Die roep ik nog wel op het matje. En jij..." De generaal spreekt me even vaderlijk toe. "...bijt maar eens flink van je af."

Zo... dat is geregeld. Ik zucht eens diep. Dat heb ik tenminste geregeld. Een pak van m'n hart. Maar nu nog met Roderick praten... Ik kijk op m'n horloge: het is etenstijd geweest. Toch ga ik naar de kantine. Veel kan ik niet door m'n strot krijgen, maar de kop soep ruikt lekker en smaakt me gelukkig.
Ik pep mezelf op om met Decker te gaan praten, want zo kunnen we morgen niet naar de rechtbank toe.

Binnen klinken mannenstemmen: Crane en Roderick. Ik probeer een beetje te luistervinken, maar het is een gewoon gesprek dat ze voeren en ik versta er hier niets van. Ik haal even diep adem en klop dan aan. Crane doet de deur open, volgens mij stond hij er vlakbij.
"Ik ga." zegt hij tegen Roderick. En tegen mij: "Sterkte."
Als de deur in het slot valt steek ik maar meteen van wal. "Jij wil praten? Dat kan. Nu heb ik tijd, moest eerst wat voor mezelf regelen. Ik luister."
Ondertussen sta ik nog steeds bij de deur en kijk afstandelijk naar Roderick. Hij wil opstaan en achter zijn bureau vandaan komen, maar ik vraag of hij gewoon daar kan blijven. Met een zucht laat hij zich terug in de stoel zakken om dan voorover te gaan zitten met zijn ellebogen op het bureau. Een moment legt hij zijn gezicht in z'n handen, maar dan tilt hij z'n hoofd weer op.
"Ja, ik wil met je praten. M'n excuses aanbieden, maar... ik krijg het gevoel dat het misschien al te laat is."
"Hoe dat zo?"
"Wat heb je geregeld? Overplaatsing naar een andere kazerne? Om van die jaloerse Decker af te zijn? Om me te kunnen vergeten?"
Ik zwijg en kijk alleen maar naar wat er zich in Roderick afspeelt. Zijn ogen verraden pijn. Hij weet dat ie fout zit. Maar dat is niet genoeg om het zo maar weer goed te maken. Mijn grens is bereikt. Ik wil niet bang zijn voor de man op wie ik verliefd ben en ik wil ook niet telkens door diezelfde man in verlegenheid gebracht worden. Dus hij zal echt berouw moeten tonen en iets aan dat gedrag moeten doen, voor ik met hem verder ga.
"Heeft het nog zin om m'n excuses aan te bieden? Wil je nog naar me luisteren als ik wil vertellen hoe dit kon gebeuren?"
Roderick staat op en klinkt bijna wanhopig.
"Excuses aanbieden heeft altijd zin, als je het meent tenminste. En ja, ik wil wel weten wat er in je omgaat."
Als hij achter zijn bureau vandaan wil komen laat ik hem weten dat ik voorlopig even afstand wil bewaren. "Maar...ik luister..."
"Ingrid, ik zal het eerlijk toegeven dat ik soms jaloers ben. Maar ik ben ook bezorgd om jou. (Ik trek een wenkbrauw op...) O.k. overbezorgd dan. Je bent m'n eerste vriendin, verloofde... Eerder maakte ik nooit werk van verliefdheden. Maar sinds ik jou ken..., sinds wij samen zijn... wil ik je beschermen."
"Helaas lukt dat niet erg, hè?! Jij bent degene die me de laatste tijd het meest gekwetst heeft door die zotte acties van je."
Nu komt er bij mij het één en ander los...
"Heb je enig idee hoe ik me als vrouw voel? Hoe ik me als je collega voel? Hoe ik me als politieagente voel? Je ondermijnt mijn werk! Je zet me voor schut! En dat pik ik niet langer, Decker!!!"
Ondertussen sta ik met m'n vuisten op het bureau te leunen en kijk hem met felle ogen aan.
"Ik heb overplaatsing aangevraagd ja. Dat heb je goed geraden."
Hoe en waar laat ik nog even in het midden, meneer mag een poosje peentjes zweten.
"Ingrid, alsjeblieft... ga niet bij me weg. Doe me dat niet aan!"
Roderick wordt lijkwit en zoekt steun tegen een kast.
"Heb je wel in de gaten wat je MIJ aandoet? Jaloezie werkt verstikkend! Ik ga niet zitten wachten op het moment dat jij ZO bezitterig bent dat ik bang voor je word!"
Ik draai me om en loop terug naar de deur. Achter me gaat Roderick zitten, hij ziet er verslagen uit. Dat doet me pijn, maar ik ben er nog steeds niet van overtuigd dat ie iets wil veranderen zodat onze relatie, onze liefde weer ruimte krijgt. Laat staan dat IK ruimte krijg!
"Het spijt me, Ingrid, echt waar. Ik had Jones nooit moeten aanvallen. Jij geeft me geen reden om jaloers te zijn, maar ik ben gewoon zo onzeker en bang om je kwijt te raken."
"Ja, met het gevolg dat je mij zelf wegjaagt."
"Heb ik dat echt gedaan?" fluistert Roderick.
Ik zwijg. Ik ben er zelf nog niet of ik ga of niet.
Wanhopig staat hij op, draait zijn rug naar me toe en houdt een hand voor zijn gezicht. Zijn schouders beginnen te schokken en huilend zoekt hij opnieuw steun tegen de kast. Als zijn verdriet en spijt zo heftig worden dat hij er letterlijk pijn van krijgt zoekt hij met een hand tegen zijn borst zijn stoel weer op. Met zijn hoofd op zijn armen laat Roderick zich helemaal gaan en ik sta er trillend op m'n benen naar te kijken. Verbaasd over het feit dat we tot de kern van de zaak zijn gekomen.
Geraakt door het intense verdriet van Roderick lopen bij mij ook de tranen over m'n wangen. M'n woede spoelt weg, m'n frustratie is over sinds de belofte van de generaal en langzaam stroomt de liefde voor Roderick weer terug in m'n hart.
Crane steekt plotseling zijn hoofd om de deur. Hij zet grote ogen op als hij de kolonel als een verloren jongen aan het bureau ziet zitten. Met zijn hoofd vraagt hij of alles wel goed gaat. Ik leg enkel m'n wijsvinger tegen m'n mond en knikt geruststellend. Ik loop zacht naar een andere hoek van het kantoor en gebaar dan dat Crane de deur kan dicht doen. Het sluiten gaat niet zo zacht, waardoor Roderick denkt dat ik weg ben gelopen.
"INGRID!!! I-I-IN-GR-i-i-id" roept hij richting de deur en huilt nog intenser.
"Oh... wat heb ik in hemelsnaam gedaan... De liefste vrouw van de hele wereld.. weggejaagt... van de kazerne weggejaagt zelfs..."
Langzaam kalmeert Roderick tot hij nog snikt en schokschoudert.
Zacht leg ik m'n hand op z'n schouder. "Nee hoor, je hebt me niet van de kazerne afgejaagd."
Ongelovig kijkt hij op. Hij lijkt niet opzij te durven kijken, bang dat ie droomt. Ik loop om zijn bureau heen zodat ik weer voor hem sta.
"Ik heb alleen om ander werk gevraagd. De generaal heeft zojuist een team gemaakt van Angelique en mij."
Roderick kijkt me zwijgend aan, dankbaar dat ik blijf, ook al is het niet in zijn team. Hij staat op en wil naar me toe komen, maar ik ben nog niet zover dat ik hem al dichtbij kan hebben. Ik loop naar de deur en zeg dat ik ga slapen, om morgenochtend goed uitgerust te zijn.
"Ik ga het anders doen, Ingrid, dat beloof ik je plechtig. Ik wil je niet kwijt of... ben ik je al kwijt?"
Met een hunkerend hart schud ik m'n hoofd en ik voel hoe m'n ogen weer verliefd beginnen te stralen.
"Tot morgen. En... excuses aanvaard."
In een roes ga ik naar m'n eigen kamer. Na een lange douche stap ik sinds een tijdje weer eens in m'n eigen bed. Veel vroeger dan anders, maar ik heb nergens zin in, zelfs niet in t.v. kijken.
Een uur heb ik op m'n rug gelegen, een uur liggen draaien. Het is donker geworden en stil in het gebouw. Maar dan... rond een uur of 11... klinken er voetstappen op de gang. Voor ik het besef sta ik met m'n oor tegen de deur te luisteren. In de holle betegelde gang lijkt het als voetstappen al dichterbij zijn dan in werkelijkheid geval is en het duurt dan ook nog een minuut voor ik een ander geluid hoor: het tikken van een stok.
"Roderick?!" vraag ik me mompelend af. M'n hart slaat een keertje over en ik wacht gespannen af.
De voetstappen en de tikken komen inderdaad dichterbij en komen voor mijn deur tot stilstand.
"Ingrid..." wordt er aan de andere kant gefluisterd.
Ik sluit m'n ogen even en kom even bij van de flits die door m'n hart ging.
"Ingrid, ben je nog wakker?" fluistert Roderick nu iets luider, waarna hij heel zacht op m'n deur klopt.
Zal ik open doen? Is dat niet te snel? Eigenlijk ben ik heel erg blij dat ie naar me toe is gekomen. Maar geef ik me niet te snel gewonnen?
Ineens hoor ik Roderick omkeren en weglopen: stap... slof... tik... stap... slof... tik.
"Nee, niet weggaan. Alsjeblieft..." fluister ik nu tegen de deur.
Snel draai ik de sleutel om en loop op m'n blote voeten, in pyjama, de gang op.
"Roderick?"
"Ingrid?"
Hij draait zich om, zet z'n stok tegen de muur en wacht me op. Het volgende moment ben ik terug op de fijnste plek van deze wereldbol: in Rodericks armen.

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Stefanie
BerichtGeplaatst: 30-03-2010 09:25:03  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
Nadat Ingrid is vertrokken blijf ik alleen achter. Nadenkend blijf ik zo een paar minuten staan zonder stok. Nog steeds weet ik niet wat ze met me wil, ik loop terug naar mijn stoel en plof daar op neer. Langzaam beginnen de tranen weer over mijn wangen te lopen.
Niet veel later word er op de deur geklopt. Snel veeg ik mijn tranen weg.
"Binnen.'' roep ik.
Langzaam gaat de deur open en steekt Crane zijn hoofd even naar binnen. "Mag ik..." vraagt hij.
Ik knik. Hij loopt rustig naar binnen en sluit de deur achter zich.
"Hoe was het gesprek?'' vraagt hij.
Ik schud mijn hoofd. "Ze is naar de generaal geweest en wordt overgeplaatst naar een ander team. Ik weet nu ook niet of ze me nog wil. Ze gaf aan dat ze me nog wel wil, maar ik weet het niet zeker.''
"Ik zie aan je ogen dat je hebt gehuild, Decker. Ik weet dat je ermee zit, maar je had eerder over je actie na moeten denken voordat je hem uitvoerde. Nu zie je wat je allemaal hebt aangericht. Op de gang hoorde ik al dat je op het matje zal worden geroepen bij de generaal. De bewaker heeft blijkbaar toch een dossier gestuurd over je gedrag van vanmiddag.''
Ik kijk Crane aan en haal dan mijn schouders op. "Het maakt me niet uit, ze mogen me van mij ontslaan. Wat heb ik hier nu nog? De loterij heb ik gewonnen, in principe hoef ik niet meer te werken. Zelf ben ik toch een brok ellende voor de meesten. Misschien is het dan ook beter als ik zelf vertrek. Dan kan jij met Ingrid samenwerken en hebben jullie geen last meer van mij.''
"Decker, zet al die onzin eens uit je hoofd. Je bent misschien een beetje een stuk ellende voor de meesten, maar je zou nooit het leger verlaten. Dat heb je zelf al die jaren gezegd. Ze moeten jou doden, dan ben je pas echt weg, eerder niet. Jij krijgt dat nooit over je hart als je het leger verlaat, je kan niet eens zonder.''
Crane had ook wel gelijk, het leger zit bij mij in hart en nieren. Maar ik zou het misschien toch een keer los moeten laten.
"Kom op Decker, wees eens positief. Waar is Ingrid eigenlijk nu?''
"Op haar kamer.'' zeg ik zachtjes.
"Wij gaan eerst eens samen een hapje eten en daarna ga je maar eens bij Ingrid langs. Misschien kijkt zij nu ook anders op de situatie. Jullie gaan het gewoon eens goed uitpraten.''
"Ik heb net toch al met haar gepraat?! Wat kan de situatie veranderen als we nog eens praten?''
"Veel, je moet altijd een 2de gesprek aangaan. Dat kan de situatie veranderen. Luister nu maar naar mij, ik heb zoiets al vaker meegemaakt, bij andere mensen. Alleen was hun situatie een stuk anders dan de jouwe.''
Crane komt dan naast me staan en pakt me bij mijn arm beet.
"Kom, we gaan wat eten, dat zal je misschien goed doen.''
Ik knik en sta op. Crane geeft me mijn stok aan en samen lopen we naar de kantine waar we rustig een hapje eten. Veel eten komt er niet van. Ik zie telkens Ingrids gezicht voor me. Crane krijgt in de gaten dat ik met mijn gedachten heel ergens anders zit dan naar hem te luisteren. Voor me neus knipt hij dan ook een keer in zijn vingers.
"Joehoe, ik zit hier. Luister je wel?''
"Uh, uh. Sorry, het laatste hoorde ik even niet.''
"Zie, je bent met je gedachten heel ergens anders. Eet nou eens rustig je eten op in plaats van aan andere dingen te denken. Ik weet dat dat moeilijk voor je is.''
Ik kijk Crane even aan en eet dan rustig mijn eten op. We praten nog wat na en tegen 22.45 uur lopen we samen naar zijn kamer. "Denk eraan Decker, wees rustig.'' zegt hij en legt zijn hand op mijn schouder.
"Dankje Crane.'' zeg ik.
Hij geeft een knipoog en sluit de deur. Ik zucht eens diep en zet dan mijn stappen richting Ingrid haar kamer. De meeste soldaten slapen al dus ik probeer zo zachtjes mogelijk te doen.
Bij Ingrid haar deur fluister ik zachtjes haar naam. Daarna nog eens om te horen of ze wakker is. Met een sip gezicht draai ik me om en slof langzaam weg. Als ik een paar stappen verwijderd ben van de deur wordt ineens de sleutel snel omgedraaid.
"Roderick?'' hoor ik dan achter me.
"Ingrid?'' zeg ik.
Ik draai me om en zet mijn stok tegen de muur. Ingrid rent dan in haar pyjama op me af in mijn armen. Zachtjes begin ik te snikken en beginnen een paar tranen over mijn wangen te rollen.
"Wat is er?'' vraagt Ingrid bezorgd.
"Ik wil jou gewoon niet kwijt. Ik kan niet zonder jou.''
Ingrid heft haar hoofd iets omhoog zodat ze mij kan aankijken. Ze laat me los en pakt met haar handen mijn hoofd. Langzaam veegt ze de tranen van mijn gezicht.
"Stil maar, je hoeft niet te huilen.'' zegt ze.
Ze pakt dan mijn hand beet en neemt me mee naar haar kamer waar ik rustig op een stoel ga zitten. Mijn stok pakt ze ook en zet die tegen de tafel aan.
"Ik voel me nu net een kleine Roderick van 5 jaar die bij zijn moeder zit uit te huilen.'' zeg ik snikkend.
Ingrid laat een klein glimlachje zien en zet een glaasje water voor me neer op tafel. Voorzichtig neem ik een slokje en laat me alles even bezinken.

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Sharey
BerichtGeplaatst: 30-03-2010 12:41:19  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Daar zit ie dan, de grote kolonel Decker die zich nu een jongetje van 5 jaar voelt. Ik laat hem even bijkomen en laat m'n eigen hart ook even tot rust komen, want reken maar dat dat ook even van slag was toen ik eindelijk zijn armen om me heen voelde.
"Ik hoop dat het nu eindelijk tot je is doorgedrongen waar je mee bezig bent...was..." zeg ik terwijl ik tegenover Roderick op de rand van m'n bureau ga zitten.
Zwijgend knikt hij.
"De emmer was vol, Roderick, en je liet 'm vandaag overlopen. Je kunt niet alles ongestraft doen, zeker niet bij de mensen die om je geven. (Hij kijkt me ongelovig aan, er van overtuigd dat die er niet meer zijn.) Zoals Crane en ik en misschien nog wel een paar mensen."
Ik spring van het bureau af om wat warms over m'n pyjama aan te doen.
"Kom, laten we gaan slapen, morgen zal een lange dag worden."
Ik loop naar de deur en houd die open. Roderick staat op en duwt zacht de deur weer dicht.
"Ingrid, alsjeblieft vertel me eerst of je nog m'n vriendin bent. Of m'n verloofde wil zijn. Die onzekerheid kan ik er nu niet bij hebben. Geef me alsjeblieft antwoord."
Ik laat de deurkruk los, ga recht voor hem staan en zeg: "Als ik erop mag vertrouwen dat je aan je zelfvertrouwen gaat werken en mij de ruimte geeft om te zijn wie ik ben en te doen wat ik kan en wil..."
Ik wacht even met de rest van de zin om te zien hoe hij reageert. Roderick pakt m'n handen en drukt die tegen zijn hart: "Ik beloof je dat ik die training ga doen, je weet wel die van generaal Bach. Zo snel mogelijk."
"... dan ben ik nog steeds je vriendin. En je verloofde."
Ik ga op m'n tenen staan en druk een kus op zijn mond. Roderick slaat zijn armen om me heen en drukt me dicht tegen zich aan. "Ik hou van je Roderick." fluister ik.
Als antwoord geeft hij me een heerlijke zoen.
Even later stap ik weer in bed, alleen, maar nu voel ik me veel prettiger en ik ben dan ook zo in dromenland.

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Stefanie
BerichtGeplaatst: 30-03-2010 15:06:19  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

CRANE
Nadat ik Decker succes heb gewenst, sluit ik de deur en luister wanneer hij wegloopt. Als ik het geluid bijna niet meer hoor sluip ik de gang op, op zoek naar Angelique haar kamer. Na wat rondzoeken en mezelf een aantal keer te moeten verstoppen, omdat er andere soldaten rondlopen heb ik eindelijk haar kamer gevonden. Zachtjes klop ik op de deur. Ik hoor nog niets en kijk dan op mijn horloge. Het is al aardig laat, ik vraag me af of ze nog wakker zal zijn. Nogmaals klop ik zachtjes en hoor dan iemand aan de andere kant van de deur staan.
"Wie is daar?'' word er slaperig gevraagd.
"Je tortelduifje.'' zeg ik zachtjes. Razz
Meteen wordt de deur opengedraaid en met een ruk opengedaan.
"Zo... dat is nog eens een snelle reactie van iemand die zo slaperig klonk!''
Angelique laat een klein ondeugend glimlachje op haar gezicht zien.
"Mag ik...''
Mijn zin kan ik niet afmaken, want Angelique pakt me al bij mijn stropdas beet en trekt me naar binnen. De deur doet ze snel dicht en draait die op slot.
"Wat ben jij ineens fit!'' zeg ik verbaasd.
"Als mijn tortelduifje voor de deur staat ben ik natuurlijk meteen klaar wakker.''
Ze komt op me af gelopen en gaat dicht voor me staan in haar pyjama. Mijn jasje maakt ze open en slaat dan haar armen om mijn middel.
"Gaat het al wat beter? Vanmiddag zag je er niet bepaald vrolijk uit, ik maakte me zorgen om je.''
Mijn armen sla ik dan ook om haar heen. "Het is al goed. Decker en Ingrid hadden ruzie, maar ik denk dat het is bijgelegd. Decker heb ik eens goed te woord gestaan over zijn gedrag.''
"Straks word jij nog Kolonel en hij Captain.'' Razz
Ik laat haar een glimlachje zien. "Nou dat zal denk ik niet gebeuren.''
"Waarom niet? Je doet zo goed je werk. Misschien kan je dan wel een hogere rang krijgen.''
Ik haal mijn schouders op. "Dat ligt aan de generaal of hij dat wil ja of nee. Ik merk en hoor het vanzelf.''
"Ik heb je gemist vandaag.'' zegt ze dan.
"Je weet toch dat ik altijd bij je in de buurt ben.''
"Dat weet ik wel, maar ik heb je bijna niet gezien vandaag. En je was zo boos vanmiddag, althans zo'n gezicht had je wel.''
"Nu ben ik er toch. Met veel moeite. Er liepen nog aardig wat soldaten om deze tijd over de gang, dat had ik niet verwacht. Decker dacht dat ik zou gaan slapen, omdat hij me afzette bij mijn kamer, maar schijn bedriegt. Eerst moet ik mijn vriendinnetje een goede nacht wensen.'' zeg ik en geef haar een zoen.

DECKER
Ingrid beloof ik een training te gaan volgen, maar ik wil wel weten of ze nog echt mijn vriendin/verloofde is. Gelukkig blijft dat zo en geef ik haar een zoen. Ze fluistert dat ze van me houd. Daardoor begin ik me al wat prettiger en op mijn gemak te voelen.
Even later geeft Ingrid aan dat ze moe is en stapt in bed. Ik stop haar onder, geef een zoen en loop dan zo zachtjes mogelijk de deur uit. Met een gerust hart loop ik terug naar mijn kamer, waar ik in de badkamer even in de spiegel kijk. Mijn gezicht ziet er niet uit, het is hier en daar blauw van dat gevecht met Jones, toen ik op de rand van het bed viel met mijn hoofd. En natuurlijk mijn nek, die is ook blauw na al dat geduw van die stok op mijn keel. Voorzichtig wrijf ik wat over de plekken heen. Zelf zie ik er ook niet uit: moeie ogen, wallen...
Het wordt eens tijd om rustig te gaan slapen. Mijn pyjama trek ik aan en plof daarna neer op bed. Zo... daar was ik even aan toe na deze heftige dag. Na een paar keer wat draaien val ik slaap.

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Flykie
BerichtGeplaatst: 30-03-2010 23:00:03  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

MPSOLDAAT ANGELIQUE

Ik lag al lekker in mijn bed als er opeens zachtjes wordt gefluisterd of ik nog wakker ben.
Slaperig antwoord ik: "Wie is daar?" en Crane geeft een nogal droog antwoord dat hij mijn tortelduifje is.
Ik doe de deur direct open en glimlach naar hem. Daarna pakte ik hem bij zijn stropdas en trok hem naar binnen.
Daar doe ik zijn jasje los en sla mijn armen om zijn middel. Eindelijk waren we weer samen en keek hij niet meer zo boos Embarassed.
Zijn boosheid maakte me bezorgd en vooral ook bang, omdat ik hem nog nooit zo had gezien Embarassed.
Er ontstaat nog een heel gesprek waardoor de zorgen verdwenen. Crane geeft me vervolgens ook nog een zoen en we zitten samen even op mijn bed. "Hoe ging je schiettraining vandaag?" vraagt hij.
"Erg goed, Simon is een goede meester op de schietbaan" zeg ik met een glimlach.
"En hoe vind je het verder hier op de kazerne. Ik hoorde van de generaal dat je bij de vorige kazerne niet bepaald aardig bent weggegaan" zegt hij. Ik kijk hem even aan en knik toegevend.
"Ik deed daar alles fout terwijl het juist een groepje soldaten was die de sfeer verpestte.
En ja, als er niemand wilt luisteren dan moeten ze maar voelen" zeg ik.
Crane knikte en sloeg zijn arm om me heen.
"Je bent nu in ieder geval hier en volgens mij bevalt het je wel"
Ik knik en kijk in zijn mooie ogen.
"Ik heb jou ontmoet en ben helemaal dol op je" zeg ik terwijl ik me armen om hem heen sla.
Hij glimlacht en zo vind ook de eerste knuffel plaats.
"Het bevalt me hier erg goed. Aardige collega's en niet zulke zeurende soldaten om je heen. Ik heb zelfs mijn eigen kamer, dat is ook ultiem. Dat had ik niet op de vorige kazerne waar ik een hele tijd heb gewerkt" leg ik hem uit.
"Geniet dan maar van de ruimte die je hier nu hebt. Ik ben doodop en ga slapen als je het niet erg vind" zegt Crane terwijl hij al begint te gapen. We lopen samen naar de deur en als hij de deur net open wilt doen geef ik hem een liefdevolle zoen op zijn mond Embarassed.
Crane beantwoordt de zoen heel liefdevol en na de zoen glimlachen we naar elkaar. "Ik houd van je schat" fluister ik naar hem.
"Ik ook van jou lieverd" fluistert hij terug.
Na de uitgebreide avondzoen doe ik als eerst de deur open en kijk op de gang of alles veilig is. Als dat inderdaad zo is, loopt Crane naar zijn eigen kamer. Ik doe de deur van mijn kamer daarna weer dicht en ga weer slapen.
Nu maar dromen over mijn mooie prins.

HANNIBAL/ARTHUR

Na het klussen in Lynn haar huis breekt de avond al snel aan.
Het team valt al snel in slaap, maar ik wil echt nog even langs bij Arthur om ze te assisteren bij de rechtzaak die overmorgen plaatsvind. Snel schrijf ik nog even een briefje, spring in een auto van Lynn en rijd naar het appartement van Face om daar een outfit te halen.
Als ik dat heb gedaan, kijk ik op mijn horloge en hoop dat Arthur nog wakker is. Zo snel ik kan dump ik het pak in de kofferbak en bel bij de woning van Arthur en Melanie aan.
De deur gaat al snel open en Arthur kijkt verrast op als hij mij ziet.
"Hannibal? wat doe jij hier nog zolaat?" vraagt Arthur me.
"Dat kan ik je beter even binnen uitleggen, als ik binnen mag komen" leg ik uit.
Hij laat me binnen en ik val meteen met de deur in huis.
"Aan de telefoon heb ik je al verteld dat ik er graag voor je wil zijn tijdens de rechtzaak" begin ik.
"We hebben jullie niet nodig Hannibal, we hebben al genoeg aanklachten tegen de bende om ze voor een lange tijd achter de tralies te krijgen" zegt Arthur.
"Laat me de lijst van aanklachten eens zien" zeg ik tegen hem.
Hij pakt de lijst meteen en geeft die aan me.
Daar stuitte ik al meteen op 2 punten en kijk hem aan.
"Als je die poging tot moord op mij en de vergiftiging op Lynn wilt bewijzen, dan heb je verklaringen nodig van ons" zeg ik tegen hem. Arthur kijkt me begrijpend aan en laat daarna een diepe zucht horen.
"Wil je die bende voor een jaartje achter de tralies hebben of levenslang?" vraag ik hem nu serieus.
"Wat denk je nou? levenslang hé" antwoord hij kwaad.
"Lynn is niet in staat om mee te gaan door haar zwangerschap maar ik ga dan vermomd met je mee zodat er geen onrust ontstaat in de rechtzaal" zeg ik tegen hem.
Hij schiet meteen in de lach en ik glimlach naar hem.
"Alleen jij en Melanie weten dat ik er voor jullie ben. Wat denk je ervan?" vraag ik hem.
Arthur weet even niet wat hij moet zeggen en omhelst me.
"Dank je wel, jouw verklaring gaat zeker helpen, dit blijft onder ons" zegt hij blij.
Na de omhelzing nemen we afscheid en rijd ik terug naar het huis van Lynn, zet de wekker en val niet veel later in slaap.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 30-03-2010 23:52:35  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

De grote dag is aangebroken: eindelijk staat straks de Octopusbende voor de rechter. Weliswaar niet helemaal compleet, maar de bendeleden die nog leven en zij die zich nog steeds zouden gedragen als boeven zullen vandaag terechtstaan voor hun daden.
Gisteravond heb ik Melanie en Arthur nog even gebeld, om hen succes en sterkte toe te wensen. Het is voor hen opnieuw spannend om oog in oog te staan met de mannen, en vrouw, die hen een tijd lang het leven zuur hebben gemaakt.
Terwijl ik voor de spiegel m’n uniform in perfecte staat breng, vraag ik me af of de mannen van het A-team zich zullen laten zien vandaag. Voor Arthur en Melanie zou hun aanwezigheid veel steun betekenen, zij waren de eersten die hen beschermden en hielpen in de strijd tegen die boeven. Maar voor de mannen zelf is het een risico om in de rechtszaal te verschijnen. Zeker voor Hannibal, want hij heeft de dood van bendeleider Jerryl op zijn geweten en heeft een helikopter laten verongelukken waarbij 2 bendeleden om het leven kwamen.
Ineens realiseer ik me dat ook Arthur onder vuur zal komen te liggen als het verongelukken van een andere helikopter van de bende ter sprake komt. Ook hij heeft in feite een slachtoffer gemaakt. Het is te hopen dat de rechter die daad in het juiste perspectief zal kunnen zien en dat hij begrijpt dat Arthur door Jerryl en zijn bende ten einde raad was en helaas het recht in eigen hand nam.
Die Jerryl was een gewiekste kerel. Zelfs Roderick wist niet dat hij een hele bende achter zich had staan. Jerryl had hem wijsgemaakt dat hij enkel een gokker in hart en nieren was, die ook nog eens goed kon valsspelen.
Met m’n jas over m’n arm loop ik het gebouw uit op weg naar de parkeerplaats waar we hebben afgesproken. Crane en Roderick staan er al. Als ze nu maar niet beginnen zeuren dat vrouwen zoveel tijd nodig hebben en zo, want daar zit ik nu even niet op te wachten. Als ik heel eerlijk ben voel ik me wat zenuwachtig. Het is niet de eerste zitting die ik meemaak, maar wel de eerste grote zaak waaraan ik heb meegewerkt. En met sommige bendeleden heb ik persoonlijk het één en ander meegemaakt wat me niet in m’n koude kleren is gaan zitten.
Crane is al aan de bijrijderskant gaan staan, maar ik gebaar dat hij mag rijden. Roderick wil op de achterbank gaan zitten, er vanuitgaand dat ik dan bij hem zal komen zitten, maar ik zeg dat hij bij Crane mag gaan zitten. Ik wil even rustig m’n gedachten laten gaan en me concentreren op wat ik wil gaan zeggen. Roderick kijkt onderweg af en toe achterom en bestudeert dan m’n gezicht. Als ie weer recht gaat zitten steekt hij zijn arm naar achteren met zijn hand open, hij knijpt zacht als ik de mijne erin leg.

DE OCTOPUSBENDE

De bendeleden worden vandaag extra vroeg gewekt en naar de douche gestuurd. Bij terugkeer in hun cellen vinden ze hun eigen kleding, die ze droegen toen ze werden opgepakt. Met een zwaarbewaakte transportwagen worden de Octopusleden naar de rechtbank gereden. Lucy en Jacob worden apart gehouden van de anderen, omdat de kans bestaat dat er onrust ontstaat tijdens de rit, maar iedereen kan elkaar zien.
Onderweg wil Jones toch wel eens weten of de 2 zich aan hun voornemens gaan houden en alle schuld zullen gaan afschuiven op de gestorven bendeleider en –leden. Lucy kijkt Jacob vragend aan: zal ze antwoord geven of hem in het ongewisse laten? Jacob lost het dilemma voor haar op. “Je hebt ons uit de bende gegooid, Jones, dus we zijn je geen uitleg meer verschuldigd. “
Jones werpt hem een vernietigende blik toe, niet vanwege Jacobs sneer, maar omdat hij er steeds meer achterkomt dat Lucy en Jacob van een heel ander slag zijn als J.J., Jason, Jim en hij. En zeker als Jake… Waar zal die gast eigenlijk uithangen? Het zal voor hem ook niet gemakkelijk zijn als hij voortdurend over zijn schouder moet kijken. Misschien zit ie inmiddels wel aan de andere kant van de wereld… In gedachte ziet hij Paula nog aan zijn bed staan toen hij op de intensive care lag. Wel een slim vrouwtje, die Paula, en dapper! Maar ja, dat is ook niet zo gek als het een vriendin was van Lucy.
Jones kan het niet laten om Lucy te pesten. “Je hebt maar weinig bezoek gehad de laatste tijd, hè, Lucy? Had je vriendin geen tijd meer voor je?”
Lucy kijkt me met ogen in spleetjes onderzoekend aan. “Wat weet jij van Paula dat ik niet weet?”
Jones grijnst en zwijgt. De bewakers manen iedereen tot stilte. De transportwagen arriveert bij de rechtbank. Via een speciale ingang voor verdachten worden ze naar binnen gebracht.

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Stefanie
BerichtGeplaatst: 31-03-2010 14:20:21  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
De volgende morgen blijkt een spannende dag te worden. De octopusbende word vandaag voorgeleid aan de rechter. Ik stap uit bed, neem een douche en trek mijn uniform aan. In de spiegel kijk ik even of alles perfect zit en daarna check ik of ik al mijn spullen heb. Als ik alles heb pak ik mijn stok en loop naar de auto waar we hadden afgesproken. Crane komt er niet veel later ook aangelopen.
"Goede morgen Kolonel.'' zegt hij en geeft me een hand.
"Hoe is het gegaan gister met Ingrid?'' vraagt hij meteen.
"Ging opzich wel goed, ze is gelukkig niet bij me weg.''
"Dat is mooi om te horen.''
"Wat deed jij gisteravond laat nog op de gang? Toen ik terug kwam van Ingrid dacht ik dat ik je nog zag lopen.''
"Ik? Nee, dat kan niet. Je weet zelf dat ik naar mijn kamer ben gegaan.''
"Dat klopt, maar ik dacht echt dat ik je zag. Laat maar.''
We staan al een tijdje te wachten als Ingrid er dan ook eindelijk aankomt.
Ik ga voorin de auto zitten en kijk af en toe eens achterom naar Ingrid. Dan steek ik mijn arm naar achteren met mijn hand open. Ingrids hand voel ik even later al in de mijne liggen en ik knijp er zachtjes in.
Gelukkig was ze al een stuk vrolijker, een tijdje houd ze mijn hand in de hare, maar ik moet hem toch op een gegeven moment terug trekken als ik voel dat ik kramp begin te krijgen.

CRANE
S'ochtends word ik wakker met een smile op mijn gezicht. Gisteravond had ik het zo gezellig met Angelique dat ik heel de nacht over haar heb liggen dromen. Na me helemaal klaar te hebben gemaakt voor de rechtszaak loop ik naar de auto waar we hadden afgesproken. Decker stond eral, ik vroeg meteen aan hem hoe het was gegaan gister met Ingrid. Blijkbaar was alles voor één deel weer goed. Dat voelde best wel goed en kon ik zelf ook weer opgelucht adem halen. Ik was nog bang dat het verkeerd af kon lopen. Maar als Decker begint over gisteravond, moet ik snel een smoes verzinnen.
"Ik? Nee, dat kan niet. Je weet zelf dat ik naar mijn kamer ben gegaan.''
Gelukkig trapt Decker erin en haal ik opgelucht adem. Na een tijdje te hebben gewacht kwam Ingrid er ook eindelijk aan.
Ik mag rijden en rijd rustig richting de rechtbank.
Na een tijdje komen we daar aan en stappen we uit. Bij de ingang worden we naar de zaal begeleid en naar onze plekken waar me mogen zitten. Het enigste wat we nu konden doen is wachten.

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Sharey
BerichtGeplaatst: 31-03-2010 17:44:11  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

GEZAMELIJKE POST OVER DE RECHTZAAK TEGEN DE OCTOPUSBENDE

HANNIBAL (Flykie)

De volgende dag gaat de wekker al vroeg en zeg ik tegen het team wat ik van plan ben. Ze laten me gaan en wensen me succes.
"Zorg alsjeblieft goed voor Lynn, ik hoop vanmiddag op tijd weer terug te zijn." zeg ik.
"We gaan nog even wat klussen, Hannibal, dus dat komt allemaal goed." zegt B.A.
Face en Murdock knikken.
Ik vermom me, glimlach tegen m’n spiegelbeeld en rijd naar Arthurs en Melanies woning. Ze staan al klaar om weg te rijden en ik stap bij ze in.
"Wat vinden jullie van me outfit?" vraag ik nog even voor de goede orde.
Arthur steekt zijn duim op en Melanie glimlacht.
"Goedgekeurd dus.. Kom op naar het gerechtsgebouw." zeg ik.
Als we even later bij het gerechtsgebouw aankomen helpen ze me met uitstappen en loop ik tussen hen in naar binnen. Gelukkig wordt ik door niemand herkend, waardoor ik ongestoord achter Arthur en Melanie kan gaan zitten.

ARTHUR (Flykie)

Het is eindelijk zover, de dag waar ik al zo erg naar heb uitgekeken. De bende die mij maandenlang het leven heeft zuurgemaakt mag zich eindelijk verantwoorden bij de rechter .
Ik heb mijn zegje goed voorbereid en ben ook wel nerveus Ik hoop dat Hannibal er zal zijn volgens de afspraak. Dat zou ons en de MP's namelijk erg goed helpen. Hij arriveert niet veel later en vraagt om een beoordeling van zijn vermomming. Ik kan m’n lach gelukkig nog inhouden, want het is een geweldige vermomming. Niemand zal hem herkennen in deze outfit. Ik steek daarom mijn duim op en Melanie glimlacht.

SERGEANT INGRID (Sharey)

In de rechtbank is het een drukte van belang. Zijn dat allemaal mensen die voor de Octopusbende komen?! Simon en Leonardo komen even na ons binnen. De advocaat van de kazerne komt ons halen en wijst onze plaatsen aan.
In de banken aan de linkerkant van de zaal zitten de bendeleden, stuk voor stuk in hun eigen kleding gestoken, geboeid en tussen stevige bewakers in.
Dan komen Arthur en Melanie binnen. Tussen hen in schuifelt een oude man. Zou dat Arthurs vader zijn? Wat is die man dan veranderd! Ik ken hem gewoon niet meer terug. Hun advocaat begeleidt hen naar het rechter vak in de zaal. De oude man gaat achter hen zitten.

En nog altijd komen er belangstellenden binnen, jonge en oude. Als de deuren worden gesloten kijk ik toch eens even om me heen… Achter J.J. zit een vrouw met grijs haar en een goedkoop permanentje. Zou dat z’n moeder zijn?
“ALL RISE!”
De zaak tegen de Octopusbende vangt aan. De rechter heet iedereen welkom, pakt een document en zet zijn leesbril op.
“Geachte aanwezigen, de volgende aanklachten worden ten laste gelegd aan de Octopusbende, hier niet compleet aanwezig. Bendeleider Jerryl en de leden Jeff, Joker, Judd, Joshua, Jack, Jerrath en Jake zijn hier om uiteenlopende redenen niet aanwezig.”
De rechter kijkt over zijn papier de zaal rond en leest dan de aanklachten voor:
“Bedreiging, mishandeling en diefstal van prijzengeld van autocoureur Arthur.
Bedreiging en ontvoering van Arthurs vrouw Melanie.
Ontvoering van Arthur èn zijn vrouw Melanie.
Ontvoering van captain Crane.
Ontvoering, mishandeling en neerschieten van kolonel Decker.
Ontvoering van sergeant Milano.
Verduistering van loterijgeld van kolonel Decker en van spaargeld van bankklanten t.b.v. de Octopustegoeden.
Bedreiging en mishandeling van mp-soldaten.
Ontsnappingen en pogingen tot - uit de mp-gevangenis.
Diefstal van munitie.
Diefstal van wapens.
Vergiftiging van een brits geheimagente en poging tot moord op John Smith.”
Weer kijkt de rechter de zaal in. “Het belooft een lange zitting te worden, dames en heren. Arthur, mag ik u verzoeken plaats hier te nemen (hij wijst naast zich op de getuigenbank) en uw ervaringen met ons te delen.”
Melanie geeft Arthur een kus voor hij opstaat en naar voren loopt.

ARTHUR (Flykie)

Ik wil mij even concentreren voor ik naar voren word geroepen en buig mijn hoofd even. Hannibal legt zijn arm op mijn schouder en geeft me een knipoog als aanmoediging. Als ik naar voren word geroepen wijst de rechter naar een getuigenbank waar ik mijn verhaal mag vertellen.
Ik haal even diep adem, kijk naar Jones, daarna naar de rechter en begin mijn verhaal.
"De periode dat ik Jerryl voor het eerst ontmoette, was hij echt een hele toffe kerel die naar mijn mening geen enkel kwaad in de zin had, maar schijn bedroog.
Ik was in die tijd op zoek naar een manager die mij kon helpen, omdat ik alle races en administratie zelf niet meer kon verwerken. Melanie liep ook over van het werk.
Na vele zoektochten was Jerryl toch degene met de beste aanbiedingen en ben ik met hem in zee gegaan. Alles zag er goed uit, tot de eerste ontvoering.
Ik kon het eerst niet geloven toen ik Jerryl zag. Op elke vraag waarop ik nee als antwoord gaf kreeg ik een pak rammel. Zoals u op de foto's kunt zien ging het er hard aan toe. Jim heeft mij zelfs al eens opzettelijk aangereden, omdat Jerryl niet wilde dat ik naar de politie zou stappen om zijn echte plannen te vertellen.
Jason en Jones hebben mij eens zwaargewond achtergelaten in de stromende regen in een bos. Reden daarvan was dat ik niet meer voor ze wilde racen. Het toeval wilde dat een goede vriend en Melanie mij vonden, anders had ik hier niet meer gestaan.
Jerryls plannen wil ik hier dan ook graag bekend maken. Dit kan mij mijn dood opleveren, maar dan weet tenminste iedereen met wat voor bende je te maken hebt. Jerryl wilde één van de grootste drugsbendes hier in Amerika vormen waar iedereen een stapje achteruit voor zou doen. Racen is mijn grootste hobby, maar om vervolgens te worden gedwongen om races te rijden is geen pretje.
Als ik naar de politie ging zouden ze Melanie iets aandoen . Met als klap op de vuurpijl het prijzengeld MOETEN afstaan, anders was mijn familie de klos."
Nu haalde ik even diep adem en veeg een traan van me wang.
"Na de 50ste gedwongen race heb ik samen met mijn vrouw Melanie besloten om het A-Team in te huren, omdat ik geen andere uitweg zag. Dankzij het team ben ik me weer veilig gaan voelen. Zij hebben mij beschermd, de bende duidelijk gemaakt wie ze zijn en wat ze doen als er nog één vinger naar mij uit werd gestoken.
Helaas waren zij niet sterk genoeg om de bende daadwerkelijk uit te schakelen en moest de MP er ook aan te pas komen. Het A-Team en de MP hebben vervolgens hun krachten gebundeld om de bende te pakken.
Er werd zoveel druk op mijn schouders gelegd, dat ik op een gegeven moment niets meer durfde te ondernemen tegen deze bende. Maar dankzij het goede werk van het A-Team en de MP's heb ik mijn prijzengeld terug en daar ben ik ze echt heel dankbaar voor."
Met die laatste woorden kijk ik de rechter weer aan en zwijg. Als ik naar mijn plaats terugloop omhelst Melanie me en ga ik weer bij haar zitten.

SERGEANT INGRID (Sharey)

De zaal is onder de indruk na Arthurs verhaal. Melanie omhelst hem als hij weer bij haar komt zitten. Ja, dat heeft hij wel verdiend, hij heeft zijn ervaringen en gevoelens goed verwoord.
Dan wordt Melanie opgeroepen. Ze is zichtbaar zenuwachtig. De vader van Arthur pakt haar handen even vast en spreekt haar zo te zien ook een paar bemoedigende woorden toe. Wat een lieve man. Als de rechter haar het woord geeft, schraapt Melanie haar keel en steekt ze van wal…

MELANIE (Flykie)

Ik haal even diep adem, schraap m’n keel en begin met vertellen.
"In de periode dat Arthur werd gedwongen tot het rijden van de races, ben ik heel wat keren bedreigd door Jerryl en zelfs ontvoerd. De eerste ontvoering begon toen Arthur weigerde een race te rijden.
Ik werd meegenomen door Jerryl en Jim, terwijl Arthur voor mijn ogen werd toegetakeld en uiteindelijk maar zei dat hij ging racen om ze te laten stoppen. Als hij niets had gezegd, was hij zeker dood geweest. Ze toonden totaal geen genade en sloegen erop los. Ik heb Arthur heel wat keren moeten verzorgen en vond het zelfs te gevaarlijk worden.
Zoals u op de foto's kunt zien ging het er hard aan toe. Met zulke verwondingen gaan racen is levensgevaarlijk, maar dat beseft deze bende totaal niet. Alles draait om geld en overwinningen en ze toonden totaal geen respect. Ook al heb ik hem tig keren verzocht om te stoppen met het racen, hij wilde dat mij niets zou overkomen.
Het verloren prijzengeld heeft Arthur dan weliswaar terug, maar hij heeft ook nog vaak nachtmerries door de grote druk die de bende op hem heeft gezet. Dit gehele avontuur heeft ons lichamelijk en geestelijk gesloopt. We hebben een lange tijd niets durven ondernemen, tot we van het A-Team hoorden en hen hebben ingehuurd. Dankzij het team en de MP is alles goedgekomen.

SERGEANT INGRID (Sharey)

Terwijl Melanie aan het woord is klinken er vanuit de zaal soms verontwaardigde geluiden en iemand roept zelfs iets lelijks naar de bendeleden, waarop de rechter zijn hamer laat spreken. Hij trekt de conclusie dat het A-Team hen goed heeft geholpen en merkt op dat in de lijst van aanklachten tegen de bende ook een klacht van het A-Team staat.
"Maar helaas kunnen we die niet behandelen, omdat niemand van hen aanwezig is."
De rechter kijkt al in onze richting om één van ons op te roepen, als Arthur zich omdraait naar zijn vader, op staat en vervolgens de edelachtbare vraagt om iets te mogen zeggen. De rechter kijkt verbaasd over zijn bril heen en geeft hem toestemming.
Verbaasde geluiden gonzen door de zaal als de oude man achter Arthur opstaat en er een andere man tevoorschijn komt...

HANNIBAL (Flykie)

De rechter komt even later op het punt van de poging tot moord op John Smith.
‘Wat zegt de rechter dat toch mooi…’ denk ik bij mezelf en glimlach naar Arthur en Melanie.
Maar de rechter wil daar aan voorbij gaan, omdat het A-Team niet aanwezig is. Arthur draait zich verontwaardigd om en fluistert dat ik iets moet doen.
Ik sta op, trek de pruik, baard en snor van m'n hoofd en ga naast Arthur staan. Er klinken verbaasde kreten in de zaal en ook de rechter kijkt vreemd op. De bende blikt angstig opzij en begint te smoezen met elkaar.
Ik kijk de rechter aan en maak me bekend. "Edelachtbare, voor u staat Kolonel John ‘Hannibal’ Smith van het A-Team. Ik verzoek u om mij de gelegenheid te geven een verklaring af te leggen over de poging tot moord die u net noemde."
De rechter wijst meteen naar het getuigenbankje en dan begin ik te vertellen.
"J.J. en de bankmedewerker Jacob hebben mij naar de bank gelokt waar Jacob werkzaam is en vertelde mij dat Colonel Decker een behoorlijk bedrag wilde storten naar mijn bankrekening. Reden hiervan was dat ik zijn leven had gered. Allereerst vond mijn team dat nogal vreemd en zijn we gaan uitzoeken wat het betekende door wel naar de bank te gaan.
Ik heb van B.A. 2 zenders gekregen, deze zijn toen op mijn kleding aangebracht om er zeker van te zijn dat er geen sprake was van een valstrik. Bij de bank probeerden J.J en Jacob mij te ontvoeren, maar ik sloeg de eerste aanval af. De tweede aanval vond een paar 100 meter verderop plaats. Er werd toen op ons busje geschoten en ik werd er als eerste ruw uitgetrokken. Jacob sloeg het team bewusteloos, ik kreeg een klap tegen mijn hoofd plus een verdoving. Ik kwam bij in een woning en werd daarbij nog in mijn arm geschoten, waarvan de wond nog goed zichtbaar is. Na een reeks bedreigingen hebben ze mij meegenomen naar een ander hoofdkwartier en geprobeerd mij op te blazen met een krachtige tijdbom. Een geluk dat de zendapparatuur werkte, anders had ik hier niet meer gestaan.”
Na mijn zegje kijkt de rechter me strak aan. Ik sla mijn armen over elkaar en wacht op zijn reactie.

SERGEANT INGRID (Sharey)

De rechter vraagt aan de jury of ze alles hebben genoteerd en hebben begrepen en gebaart dan dat Smith kan gaan zitten.
Nu Arthur, Melanie en Smith hun aanklachten hebben toegelicht zijn wij, de betrokken mp’s, aan de beurt. De rechter roept Kolonel Decker als eerste getuige naar voren. Ik wens Roderick succes en Crane doet dat op zijn beurt ook. Ondanks dat hij nog steeds met zijn stok loopt, probeert Roderick zo recht en waardig mogelijk naar voren te lopen.

KOLONEL DECKER (Stefanie)

Nadat al een aantal personen voor mij zijn gegaan, roept de rechter mij naar voren. Ingrid en Crane wensen me succes. Ingrid kijkt me nog met een blik van: Blijf rustig en beheers je. Dat was ik dan ook zeker van plan. Met mijn stok loop ik naar het getuigenbankje. De rechter knikt daarna en ik mag mijn verhaal gaan vertellen.
"Zoals u weet zit de mp al jaren achter het A-Team aan. Wij hoorden dat ze in de buurt waren en hebben in een casino een val gezet om hen te pakken. Het was een gevecht van jawelste, maar uiteindelijk hadden we ze toch. Op de kazerne waar we ze hadden opgesloten zijn ze weer ontsnapt, waarbij Sergeant Milano bewusteloos is geslagen. Niet zo zachtjes ook, ze heeft een hele tijd op de ziekenzaal gelegen met een zware hersenschudding. Het is nog een aantal keer gebeurd dat we ze hadden gepakt, maar iedere keer zijn ze ons te slim af geweest.''
"Hoe komt het dat u zo mank loopt?'' vraagt de rechter dan.
"We, het A-Team en de mp, hadden de handen ineen geslagen om samen de Octopusbende voorgoed op te pakken. Want wat bleek? De man, Jerryl Snow genaamd, die de mp hielp om het A-Team naar het casino te lokken, was de leider van de Octopusbende die de cliënt van het A-Team lastig viel.
Tijdens deze gezamelijke zoektocht kwamen we terecht op het landgoed van deze Jerryl. Via een geheime ingang zijn we in de berg gekomen waar een geheime ruimte zat, een soort huis leek het wel. We wisten dat daar een aantal bendeleden zaten. Op een gegeven moment liepen we door een lange gang, aan het einde van die gang was een soort van huiskamer, slaapkamer en keuken. Ik twijfelde geen moment en raapte alle moed bij elkaar door als eerste die kamer binnen te lopen. We gingen met z'n allen op verkenning in de woning en raakten in gevecht met de bendeleden die daar waren. Wij waren in de tunnel achter de woning. Er hingen stofwolken en rook en vanuit de woning werd er plotseling toch geschoten. Van achter werd ik in mijn linkerschouder geraakt. Door het A-Team ben ik in veiligheid gebracht. Ik er enorm slecht aan toe en was bang dat ik het niet zou halen. Dankzij Smith heb ik het toch kunnen redden, hij heeft de kogel uit mijn schouder verwijderd. Door de kogel is waarschijnlijk een zenuw of iets geraakt, maar het kan ook door Smiht komen. In het ziekenhuis had hij een geintje met me uigehaald, waardoor ik uit bed viel en op mijn rug terecht kwam. Iets is niet goed gegaan op één van die momenten waardoor er iets is beschadigd. Het is nog maar de vraag of het goedkomt. Hier tob ik al een aantal weken mee, of het goed komt ja of nee.''
De rechter knikte telkens tussendoor en verzocht mij daarna weer terug te gaan naar mijn plaats.

SERGEANT INGRID (Sharey)

Aan de andere kant van de zaal schrikken de bendeleden zich rot als Hannibal onder de vermomming vandaan komt. Vooral J.J. en Jacob, die hem om het leven wilden brengen, houden hem met argusogen in de gaten. Maar als Roderick aan het woord is buigen de bendeleden zich ook naar voren om te smoezen met elkaar. Het gevecht waarover hij zojuist vertelde staat hen blijkbaar ook nog goed voor de geest. Ik vraag mij ook nog altijd af wie van de bendeleden er nu eigenlijk door die rookwolk heen vuurde. Misschien dat we er straks gaan achter komen.
De rechter nodigt Captain Crane uit. Ook hem wensen we succes. Zo te zien is ie een beetje nerveus.

CAPTAIN CRANE (Stefanie)

Na Decker was het mijn beurt om alles te vertellen wat ik te vertellen had.
"Het grootste deel heeft Kolonel Decker al verteld, ik heb er niet veel aan toe te voegen.''
''Alstublieft Captain, u kunt hier alles vertellen. Vertel iets wat u zich nog herinnert. Maakt niet uit wat.''
"Vooruit dan.'' zeg ik na wat twijfelen. ''Ze hebben me flink pijn gedaan. Iedere keer maar weer. De gevechten waren hevig, maar toch overleefden we het weer. Sergeant Milano en ik kwamen vaak heelhuids terug, de meeste keren, maar Decker....hij had altijd wel wat. Hij is een aantal keer aan de dood ontsnapt. Ik heb hem zo vaak moeten zien lijden en weer zien vechten voor zijn leven. Toen hij half in het ravijn hing sloeg mijn hart een paar keer over, Jim had hem over de rand geduwt in het ravijn en hem daar laten hangen. Gelukkig waren Ingrid en ik net op tijd om hem te helpen, anders was het toen al het 'kaarsje' van Kolonel Decker uit geweest. Niet veel later dan dat moment gingen we in die geheime ruimte waar hij werd neergeschoten door iemand van de bende, we wisten op dat moment niet zeker of hij het ging halen, omdat hij zoveel bloed had verloren.
Na een tijdje in het ziekenhuis te hebben gelegen was hij eindelijk weer 'thuis' maar toen ging het weer finaal mis. Een bloedprop in zijn been was de oorzaak en weer was hij een tijd uit de roulatie. Iedere keer moest ik op nieuwe missies met Sergeant Milano. Vaak ging het mis, omdat ik te eigenwijs werd en op een of andere manier Decker na wilde doen zodat het net leek alsof hij toch bij ons was. Maar door mijn gedrag nam ik vaak de verkeerde beslissingen en kwamen we telkens weer in de problemen. Maar zonder Decker op een missie, op een of andere manier deed dat gewoon pijn. Mijn maatje, altijd samen, en nu alleen.''
Ik kreeg tranen in mijn ogen, na het uitspreken van deze laatste emotionele woorden.

SERGEANT INGRID (Sharey)

Met verwondering luister ik naar Crane en ik weet dat ik om een tweede reden een goede beslissing heb genomen door van team te veranderen. Roderick en Crane horen bij elkaar als een boterham met hagelslag, maar aan de andere kant had Roderick wel vertrouwen in onze samenwerking. Ik kijk er, geloof ik, positiever tegenaan dan Crane.
De zaal is stil van Cranes emoties. Ik zou nu het liefst van plaats wisselen, zodat de 2 mannen naast elkaar kunnen zitten, maar dat kan hier niet. Stilletjes observeer ik Roderick, hij is zichtbaar geraakt door de woorden van zijn compagnon.
'Morgen, mannen, morgen mogen jullie samen weer op pad.' denk ik terwijl Crane aan m'n rechter zijde plaatsneemt op zijn stoel.
De rechter verzoekt nu soldaat Simon naar voren te komen. Ook hij raakte halverwege deze zaak betrokken bij de jacht op de Octopusbende.

MPSOLDAAT SIMON (Flykie)

Ik luisterde aandachtig naar de verklaring van Arthur. Als de rechter het punt over de moordpoging op Hannibal over wil slaan gaat de vader van Arthur staan. Mijn verbazing is dan ook groot als de man zijn vermomming uit doet en Hannibal in de rechtzaal staat.
"Ik wist het." zeg ik tegen mezelf. Daarna legt Hannibal ook zijn verklaring af en de rechter kijkt hem strak aan. Hannibal kijkt de rechter ook strak aan en gaat daarna weer achter Arthur en Melanie zitten. Ik zie hoe Leonardo naar Hannibal staart.
Even later word ik naar voren geroepen door de rechter en mag plaatsnemen in het getuigenbankje. Heel even haal ik diep adem en begin dan mijn verhaal.
"Mijn eerste ervaring met de bende kwam pas toen Lucy was gearresteerd door de MP. Door een valsstrik heeft ze Leonardo en mij weten te gijzelen om zo te ontsnappen. Leonardo was degene die probeerde in te grijpen, maar werd geraakt door de auto waarin Lucy ontsnapte. Een opzettelijke aanrijding dus, maar dat zult u van hem nog te horen krijgen.
Na de uitbraak heb ik meteen de achtervolging ingezet en we kwamen terecht in een vuurgevecht op een landgoed tussen de MP en de bende.
Tijdens dit gevecht zijn er vele MP-soldaten gewond geraakt. Als de bende zich had overgegeven was dit gehele vuurgevecht totaal niet nodig, maar het verliep helaas anders. De strijd om deze bende uit te schakelen was erg hard en heeft mij gesloopt.
Één van de bendeleden was erin geslaagd om zich te vermommen als MP-soldaat en heeft mij en Leonardo bewusteloos geslagen en vastgebonden in een hondenhok. Door hulpgeroep heeft captain Crane ons gered, anders was er iets vreselijks gebeurd. Ook kwamen wij in aanraking met J.J., die zich voordeed als advocaat van de Octopusbende. Hij wilde alle informatie achterhalen en om wraak te nemen op de MP en het A-Team. Mede dankzij de goede hulp van het A-Team is het nu zover gekomen dat de bende zich eindelijk moet verantwoorden in deze zaal."
Als ik deze woorden heb uitgesproken ga ik weer zitten en wordt Leonardo naar voren geroepen. Hij is erg afwezig, dus ik ben erg benieuwd wat hij te zeggen heeft.


Laatst aangepast door Sharey op 02-04-2010 23:10:34, in totaal 3 keer bewerkt

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Sharey
BerichtGeplaatst: 05-04-2010 15:38:12  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

GEZAMELIJKE POST OVER DE RECHTZAAK TEGEN DE OCTOPUSBENDE DEEL 2

MPSOLDAAT LEONARDO (Flykie)

Ik luisterde aandachtig naar de verklaringen van Arthur, Melanie, Hannibal en de MP's tot ik naar voren werd geroepen. Ook ik nam plaats in het getuigenbankje en keek de rechter aan.
"Ik ben nog niet lang in dienst bij de MP en wil u dan ook graag mededelen dat dit avontuur mij lichamelijk en geestelijk heeft gesloopt.
Mijn avontuur met deze bende is begonnen toen Lucy uitbrak en daarbij werd ik door een auto geraakt in mijn zij, toen ik Lucy wilde ontwapenen.
Ze reed met een hoge snelheid weg. Dus een opzettelijke aanrijding, maar wij zijn er mede dankzij de hulp van Kolonel Smith in geslaagd om Lucy opnieuw te arresteren. Als MP-soldaat zijnde zijn we in vele vuurgevechten terecht gekomen en hebben we veel moeten doorstaan zoals ontvoeringen, gijzelingen en zelfs pogingen tot moord.
J.J. deed zich voor als een advocaat van de Octopusbende waar even later veel meer achter bleek te zitten en Jacob Spencer zorgde voor verduistering van geld bij de bank waar hij werkte. Tevens kunnen wij nu ook vaststellen dat er wel degelijk sprake is van valsheid in geschriften en verduistering van geld.
Tussentijds heb ik ook contact onderhouden met het A-Team om een plan te bedenken en tot arrestatie over te gaan van Jacob Spencer en J.J.
Het plan is geslaagd en achteraf besef ik dat wij zonder hulp van het A-Team deze bende niet hier hebben kunnen krijgen. Daar ben ik Kolonel Smith en het A-Team dan ook erg dankbaar voor."

SERGEANT INGRID (Sharey)

Hopend dat ik voor zo’n zaal vol mensen m’n zenuwen in bedwang kan houden, loop ik met klam zweet in m’n handen naar de getuigenbank. Roderick knikt me bemoedigend toe en stuurt me een kusje. Crane steekt zijn duim omhoog, Simon en Leonardo volgen zijn voorbeeld. Ik zucht onzichtbaar en ben blij met al die steun. De rechter die het aanschouwt kijkt mij aan en vraagt vriendelijk of ik er klaar voor ben. Ik knik ten antwoord.
“Edelachtbare, net als kolonel Decker en Captain Crane ben ik vanaf de eerste dag bij deze zaak betrokken. Op de avond dat het A-team in onze gevangenis zat, kwam ik erachter dat ik met tegenstrijdige belangen te maken had. Als mp-soldaat was het mijn taak om het A-team op te pakken, maar als zus van de vrouw van Arthur wilde ik graag dat zij geholpen werden door het A-team, dat zij al een tijdje zochten. Ik wil bij deze aan mijn kolonel en collega’s bekennen dat ik de persoon was die het A-team heeft laten ontsnappen. Straf heb ik daarvoor al wel gehad: ik heb er een flinke hersenschudding aan overgehouden.”
Roderick kijkt me aan met een ondeugend gezicht en vormt met zijn lippen de woorden: Dacht je dat ik dat niet door had?!
Opgelucht door zijn reactie ga ik verder. “Het A-team heeft ontdekt dat Jerryl zowel de valsspeler was die het A-Team naar het casino die moest lokken, als de bendeleider die Arthur bedreigde.
Na de eerste confrontatie tussen het A-Team en de bende heeft de bende hun pijlen vooral op hen gericht, maar al snel werd Captain Crane ontvoerd door de bende. Toen ben ik, eigenlijk te vroeg, weer aan de slag gegaan. Tijdens een gevecht op het landgoed werd ik door bendeleden met grote honden achtervolgd. Daardoor werd ik onwel en konden zij mij ontvoeren naar het penthouse in de stad. Zowel Crane als ik werden door het A-Team bevrijd.
Op dat landgoed raakten Crane en ik onwel door een gas dat werd rond gespoten en dat deel uitmaakte van de vele boobytraps waarmee het landgoed van Jerryl was beveiligd.
Tijdens een ander gevecht op dit landgoed heeft de mp één van de bendeleden gedood in een vuurgevecht. Het gaat om de Rus die in de bende bekend was als Joker.
Later hebben wij de vergiftigde geheim agente Lynn gevonden in een hondenhok, waarna we haar in veiligheid hebben gebracht.
In de berg waarop het landgoed gelegen is, blijkt Jerryl een heel ondergronds domein te hebben aangelegd, met een uitgebreide beveiligings- en controlekamer en een ondergrondse woning met vluchttunnel. Tijdens een gevecht in deze woning is nog een bendelid omgekomen. Hij raakte bedolven onder stenen na het ontploffen van een granaat.
Op een moment kwam J.J. in de mp-gevangenis op bezoek bij de bendeleden, onder het mom dat hij hun advocaat was. Wij kwamen er achter dat hij dat niet was, maar dat hij de zoon van bendeleider Jerryl blijkt te zijn die de honneurs wilde komen waarnemen. Tijdens een gevecht tussen mp’s, het A-team en bendeleden op het terrein van het kuuroord, waar Jason door J.J. was ondergebracht voor revalidatie na het helikopterongeluk, werden Crane en ik door J.J. uit een loods gegooid. We kunnen het gelukkig beide navertellen.
In het pakhuis van de bendeleden, waar Arthur voor zijn races aanwijzingen kreeg en zijn pak slaag als hij weigerde te rijden en waar Jerryl zijn drugszaken regelde, zijn Crane en ik door illegale gokkers overmeesterd en…en…”
Ineens komen de beelden van het pokerspel terug en zie ik die vieze vent met zijn enge handen weer op me af komen. Zweet breekt me uit, ik klap helemaal dicht. In de verte klinkt een mannenstem die mijn naam noemt, maar dat het de rechter is die vraagt of alles goed gaat, dringt niet tot me door. Ik zie alleen handen op me af komen en voel weer die vernedering. Als de handen me dreigen aan te raken sla ik m’n handen voor m’n gezicht. “NEEEEE!!! BLIJF VAN ME AF!!!”
“Ingrid…. Ingrid… Rustig maar… Het is voorbij… Je bent veilig... Ik ben bij je…”
Roderick heeft zijn armen om me heen geslagen en praat zacht tegen me. Langzaam kom ik terug in het hier en nu en kijk verdwaasd om me heen. De rechter slaat met zijn hamer om het geroezemoes in de zaal te stoppen en kondigt een pauze aan.

DE OCTOPUSBENDE (Sharey)

Lucy, Jones, Jim, Jason, J.J. en Jacob zitten tussen hun bewakers te luisteren naar de getuigenverklaringen van Arthur, Melanie, Smith en het team van mp’s. Sommige gezichten verraden niets van wat de eigenaar voelt, maar Jim en Jones wisselen soms een blik waarvoor ze naar voren moeten buigen om langs hun stevig gebouwde bewaker te kijken. Het avontuur dat ze onder leiding van Jerryl begonnen is ten einde gekomen.
Het wordt hen pijnlijk duidelijk dat ze hun goudhaantje Arthur hebben onderschat. Met de komst van het A-Team werden ze eerst van de succesvolle autocoureur afgeschermd, waardoor hun inkomsten halveerden. Ze raakten in gevechten verwikkeld die ze niet hadden voorzien. De bendeleden kenden het A-Team van krantenberichten, maar dachten altijd dat die verhalen uit sensatiezucht zwaar werden overdreven. Inmiddels zijn ze er stuk voor stuk achter dat die verhalen maar de helft weergeven van de werkelijke taaiheid en vechtlust van dat beruchte viertal.
Jerryl had de plaatselijke sheriff al snel om zijn vinger gewonden toen deze de bende opzocht op de racebaan, nadat Arthur bij hem was komen klagen. Nee, van de sheriff en zijn deputies hadden ze niet veel te vrezen. Maar toen verscheen het A-Team… Die mannen bleken met zijn vieren erger dan een leger van sheriffs. En de politie waarmee ze vervolgens te maken kregen, de militaire politie, bleek op de lange duur ook al niet te verslaan.
Jones kijkt op de klok. De ochtend loopt ten einde, maar de rechter lijkt alle betrokken mp’s aan het woord te willen laten voor de lunch. Voorzichtig kijkt hij naar rechts. Sergeant Ingrid zit verscholen tussen haar collega’s. Ze ziet er mooi uit in haar nette uniform. Hij zal haar niet lastig vallen vandaag. Alles wat zij nog aan positieve gedachten over hem heeft wil hij zien te bewaren. Zal hij haar na vandaag, na deze rechtszaak, nog ooit terugzien?
Als eindelijk sergeant Ingrid naar voren wordt geroepen hangt Jones aan haar lippen. Beelden van de situaties waarover ze vertelt, komen voorbij. Niet dat hij altijd dicht bij haar was, maar vanuit de geheime kamer van Jerryl heeft hij heel wat boobytraps in werking gezet…
Sergeant Ingrid blijkt met Crane naar het pakhuis te zijn gegaan en Jones is verrast te horen dat die gokkende zwervers daar nog steeds zitten. Maar wat gebeurt er nu met haar? Jones zit op het puntje van zijn stoel als de sergeant haar handen voor haar gezicht slaat en ineens helemaal overstuur raakt.
Voordat het duidelijk wordt wat zij daar heeft meegemaakt, kondigt de rechter de lunchpauze aan. De bewakers pakken hun boeien en zetten meteen iedereen aan hen vast. Ondertussen kan Jones zijn ogen niet van Ingrid en kolonel Decker af houden. Gisteren leek het erop dat ze flink ruzie zouden krijgen, maar nu ontfermt Decker zich over haar op een manier waarop hij op zijn beurt jaloers wordt. Hij, Jones, wil haar troosten!
De bendeleden worden het komende uur in een speciale ruimte ondergebracht: een soort cellenblok in het gerechtsgebouw.

KOLONEL DECKER (Stefanie)

Ik was verbaasd over Crane zijn verklaring. Ik wist niet dat hij zoveel om mij gaf. Zelf snap ik best dat Crane ook het beste wil, maar door dat gemis tijdens zijn missies lukte dat niet altijd. Crane gaat weer terug op zijn stoel zitten. Mijn arm sla ik achter Ingrid langs en leg mijn hand op Crane zijn schouder. Hij schrok er van, blijkbaar zat hij met zijn gedachten ergens anders. Eigenlijk wilde ik wat tegen hem zeggen, maar de rechter ging alweer verder. Mijn hand trok ik terug en liet Crane weer even tot zichzelf komen.
Eerst zijn Simon en Leonardo aan het woord, daarna Ingrid. Aandachtig luister ik naar Ingrid's verhaal, maar als ze bij de situatie in het pakhuis komt raakt ze helemaal overstuur. Het heeft haar teveel geraakt toen ze in die situatie met Crane verkeerde. Snel werp ik een blik naar Crane. Die verstijft op zijn stoel zit. Ik loop snel naar Ingrid als het compleet uit de hand begint te lopen.
Ze begint ineens te schreeuwen dat iemand van haar af moet blijven. Snel ga ik naar haar toe en sla ik mijn armen om haar heen. “Ingrid…. Ingrid… Rustig maar… Het is voorbij… Je bent veilig... Ik ben bij je…” zeg ik zachtjes tegen haar.
Langzaam wordt ze wat rustiger en kijkt daarna verdwaasd om zich heen. De rechter last dan een pauze in.
Als de zaal langzaam leegdruppelt neem ik Ingrid rustig mee. Snel werp ik een blik naar achter of Crane er nog zit, maar die is al vertrokken.
"Gaat het met je?'' vraag ik zachtjes aan Ingrid.
"Een beetje.''
"Was het die......man, waaraan je dacht?''
Ze knikt en laat een traan over haar wang lopen.
"Kom, dan gaan we koffie drinken.''
Ze knikt, staat op en rustig lopen we de zaal uit. Het is enorm druk en iedereen loopt wat heen en weer. Ingrid zet ik bij een raam neer en ga koffie voor ons twee halen. Ondertussen kijk ik een paar keer om me heen of ik toevallig Crane ergens zie. Met de koffie in mijn handen loop ik terug naar Ingrid en zet het bekertje voor haar neer op tafel. Haar handen slaat ze om het bekertje heen en staart er wat naar. Met haar gedachten zit ze blijkbaar heel ergens anders. Ik was ook van plan om haar niet te storen en haar even tot zichzelf te laten komen.
Als ik naar buiten kijk zie ik Crane op een bankje zitten. Eigenlijk wilde ik wel met hem gaan praten, maar ik weet niet of ik Ingrid alleen kan laten. Mijn hand leg ik dan even op die van Ingrid.
"Kan ik jou even alleen laten?'' vraag ik haar dan.
Ze kijkt me aan en knikt. "Ga maar, ik weet dat je naar Crane gaat.''
Ik sta op, geef Ingrid een klein kusje op haar wang en loop daarna naar buiten.

CAPTAIN CRANE (Stefanie)

Ik ga terug zitten op mijn plek en veeg de tranen langzaam weg. Ik dacht terug aan de woorden die ik net had gezegd en voel plotseling een hand op mijn schouder. Ik schrik ervan en kijk dan meteen naar links. Decker had zijn hand even op mijn schouder gelegd. Zelf liet ik een klein glimlachje zien en luisterde daarna weer naar de rechter. Na mij waren Simon en Leonardo aan de beurt en na hen kwam Ingrid.
Ze was lekker op dreef en alles vertelde eigenlijk vrij makkelijk, maar als ze bij het moment komt dat wij gevangen waren genomen in dat pakhuis met die strippokeraars klapt ze volledig dicht. Ze raakt helemaal overstuur. Verstijft zit ik op mijn stoel. Het is mijn schuld dat haar dat is overkomen, nu heeft ze er een trauma aan overgehouden door de stomme beslissingen die ik heb genomen. Ondertussen troost Decker haar en last de rechter een pauze in.
Nu wil ik even alleen zijn en loop rustig door de menigte naar buiten waar ik rustig op een bankje ga zitten. Ik dacht na over mijn verklaring, had ik alles wel moeten vertellen? Ook wat mijn gevoelens waren tussen Decker en mij? Ik weet het allemaal niet meer en het word me allemaal een beetje te veel op dit moment. Met mijn ellebogen op mijn knieën laat ik mijn hoofd in mijn handen rusten. Tranen voel ik weer komen, maar ik wil ze wegdrukken. Op één of andere manier wil het me niet lukken en stromen er een paar tranen over mijn wangen.
Na een aantal minuten hoor ik getik van een stok naderen. Meteen krijg ik al door dat het Decker is. Snel wrijf ik wat in mijn ogen om de tranen weg te halen. Dan komt Decker naast me zitten en slaat zijn arm om me heen.
"Crane, rustig maar. Het is al goed.'' zegt hij zachtjes.
"Decker, misschien moet ik ontslag nemen bij de mp.''
"Waarom?'' zegt hij verbaasd.
"Ik heb veel fouten gemaakt, je zag het nu zelf bij Ingrid. Ze heeft er een trauma aan overgehouden en dat komt allemaal door mij. Ik ben fout geweest en daar moet ik voor gaan boeten.''
Decker gaat nu op zijn knieën voor me zitten en pakt me bij mijn schouders beet.
"Crane, zet dat allemaal uit je hoofd. Alles is verledentijd, we kunnen het niet meer terug draaien. Ingrid is nu al een stuk rustiger, maar het werd haar net allemaal wat te veel om alles te vertellen. Wat denk je zelf. Ik heb ook een hoop meegemaakt, nog meer dan jij, niet alleen de laatste tijd met deze missie, maar daarvoor ook al. Toen jij nog niet in het leger zat was ik altijd alleen. Ik heb een ongelukkige jeugd gehad. Thuis veel ruzie, op school liep het niet lekker, ruzie met anderen. Toen ik 16 was ben ik meteen het leger ingegaan. Weg van iedereen om me heen. Zo was ik alles in een keer kwijt. In de eerste jaren heb ik het ook niet makkelijk gehad. Ik was het pispaaltje van iedereen, altijd hadden ze wat tegen me en haalde geintjes met me uit. Door al die pesterijen heb ik zelf ook in een 'diepe put' gezeten. Alles werd ik zo zat en niemand kon ik nog vertrouwen. Zo vaak ben ik gebruikt en bedonderd door anderen. Nu vind ik het nog steeds moeilijk om mensen te vertrouwen. In die periode kon ik mezelf wel door mijn hoofd schieten, alles werd ik zat, boosheid en verdriet gingen samen. Maar toch, om door in iets speciaals te geloven ben ik langzaam uit die 'diepe put' gekomen. Het heeft tijd nodig, maar uiteindelijk lukt het toch.''
Decker sprak mooie woorden, maar ik had toch medelijden met hem. Hij heeft gelijk, hij heeft meer meegemaakt dan ik en sommige dingen waren nog veel erger.
"Ik wil je bedanken voor die mooie woorden die je uitsprak op het einde van je verklaring.'' zegt hij dan. "Is het waar dat je mij echt na probeerde te doen, zodat ik toch op een of andere manier bij je was?''
Ik knik. "Ja. Decker, ik miste je gewoon. Jij bent...mijn maatje. Dat weet je zelf ook. Zonder jou ben ik niet veel, meer één stuk ellende die alles in de soep laat lopen.''
"Crane, ik weet dat jij veel om me geeft en ik veel om jou. Nadat jij bij het leger bent gekomen had jij het in het begin ook moeilijk, dat zag ik aan je. Je had iets waardoor je heel speciaal voor me was en ben ik je van begin af aan gaan beschermen. Ik wilde dat jou niet het zelfde overkwam als mij toen ik bij de mp kwam. Daarom hebben wij het zo goed kunnen vinden omdat ik jou in bescherming nam. Ik weet dat ik je dit nooit heb verteld, maar het moest er toch een keer van gaan komen. Crane. Je moet alles langzaam aan een plekje gaan geven. Dat heb ik ook moeten doen. Ik weet dat het erg moeilijk is. Maar we kunnen niets meer veranderen aan de dingen die zijn gebeurd. Dat alles is nu....voltooid verleden tijd.''

SERGEANT INGRID (Sharey)

Met kleine slokjes drink ik m'n koffie op. Buiten gaat Roderick naast Crane zitten. Zo te zien voeren ze een serieus gesprek en moet Roderick Crane oppeppen. Als er ergens gelach klinkt kijk ik het restaurant door. Simon en Leonardo staan met iemand te kletsen, maar Simon kijkt even mijn kant op. Hij verontschuldigt zich bij zijn gezelschap en komt even vragen of alles o.k. en waar Roderick is.
"Ja, het gaat wel weer, ik ga er wel wat aan doen om die rotbeelden kwijt te raken. Roderick en Crane zitten daar (ik wijs naar het bankje in de zon) te praten."
"Zal ik even bij je komen zitten?" stelt Simon voor.
"Ga maar naar je maat terug, jullie stonden lekker te kletsen. Over een paar minuten moeten we weer naar binnen."
Simon kijkt me nog een moment indringend aan om zich ervan te verzekeren dat het weer goed gaat en voegt zich weer bij Leonardo en de andere man. Ik werp nog even een blik naar buiten en zoek dan het toilet op.
Als de lichtbalk aangeeft dat de zaak Octopus weer aanvangt loop ik met de stroom mensen mee naar binnen. Even later komen Roderick en Crane weer naast me zitten, net als vanmorgen, terwijl ik verwachtte dat ze nu wel naast elkaar zouden gaan zitten, dus ik kijk de mannen één voor één verbaasd aan.
"Straks, op de kazerne, dan kletsen we wel weer verder." fluistert Roderick. Hij pakt m'n hand en kijkt me zo warm aan dat m'n hart een sprongetje maakt. Dan voel ik dat m'n andere hand ook wordt vastgepakt en draai me verrast naar Crane toe. De rechter opent de zitting, zodat Crane niets meer kan zeggen, maar in zijn ogen lees ik een verontschuldiging en ik begrijp waarvoor hij die bedoelt. Ik til zijn hand op en druk hem tegen me aan om hem te laten weten dat hij een dierbare collega is geworden, ondankt alles.
"Vanavond praten we erover, o.k.?" fluister ik in zijn oor.
Crane kijkt voor zich uit, maar knikt met een glimlach op zijn gezicht. We knijpen even in elkaars hand en gaan er dan goed voor zitten: het vervolg van de zitting.

De rechter neemt als eerste de geldschieter van de bende onder handen. Jurist Robert (die Arthur hielp met het terugeisen van het prijzengeld) en de bankdirekteur (bij wie Jacob Spencer vele jaren werkte) hebben een onderzoek gedaan en komen daar verslag van doen.
Ik buig naar voren om even naar de man te kijken. Zijn gezicht staat op onweer als de bankdirekteur in de getuigenbank plaatsneemt.

CAPTAIN CRANE (Stefanie)

Decker sprak mooie woorden waarvan ik een traantje weg moest pinken. Hij had gelijk, ik moest alles langzaamaan een plekje gaan geven. Even later beginnen de mensen terug naar binnen te lopen en Decker werpt een blik naar achteren.
"Crane, we moeten weer naar binnen. Denk goed na over wat ik je allemaal heb verteld. Als we terug zijn op de kazerne praten we er verder over.'' zegt hij.
Ik knik en hij klopt met zijn hand op mijn schouder, daarna staat hij weer op. Mijn tranen veeg ik weg en loop samen met hem naar binnen. We gaan op onze plek zitten waar we eerst ook zaten. Ingrid kijkt ons verbaasd aan. Beide pakken we een hand van haar beet en fluisteren dat we alles op de kazerne nog eens nabespreken.
De zitting gaat dan verder en de rechter laat een nieuwe getuige naar voren komen. Terwijl hij zit te praten let ik niet op. Met mijn hoofd ben ik alleen maar ergens anders, weer dacht ik aan de momenten met Ingrid. De missies die mislukten door mij. Mijn domme beslissingen die ik nam, kan ik zoals Decker zei niet meer terug draaien. Waarom? Waarom kunnen we nooit het verleden herleven om alles goed af te laten lopen? Die vraag spookt telkens door mijn hoofd.

JURIST ROBERT / BANKDIRECTEUR (Flykie)

Voorafgaand aan de rechtszaak...

De zaak van Arthur had ik dan al een tijdje geleden gesloten, toch vroeg ik mij af of er nog meer mensen waren gedupeerd door de actie van deze bende. Als ik dit wilde gaan onderzoeken had ik wel medewerking nodig van klanten, de politie en de directeur van de bank. Het was dan maar hopen dat hij iets door zou hebben van het gedrag van zijn medewerker.
Ik besluit om nog eens contact op te nemen met de bank waar Jacob voor werkte en draai het nummer.
Gelukkig is de bankdirecteur aanwezig en dan vertelt hij mij dat er wel degelijk veel meer gaande is dan dat ik mij ooit had kunnen bedenken. We maken een afspraak voor vanmiddag om de hele zaak te bespreken. De directeur belooft me ook om een paar gedupeerde klanten langs te laten komen.

Die middag ga ik met een koffer en een aktetas naar de bank waar de directeur al op me staat te wachten. In de spreekkamer tref ik een grote massa gedupeerde mensen aan. Dit was wel het laatste dat ik had verwacht en schud iedereen de hand.
"Goedemiddag, allereerst zal ik mij even voorstellen. Ik ben Robert, jurist en ingehuurd door deze bank om een fraudezaak te onderzoeken. Ik heb vernomen dat er transacties van uw rekeningen hebben plaatsgevonden die u niet kunt plaatsen." zeg ik.
Ze knikken allemaal.
"Kunt u mij vertellen om wat voor bedragen het ging en naar welk rekeningnummer de gelden zijn overgemaakt?" vraag ik aan een echtpaar.
Het echtpaar komt meteen met kopietjes van bankafschriften en het rekeningnummer hebben zij gearceerd. Ik bekijk de afschriften en het viel mij op dat het niet eens hoge bedragen waren.
"Kunt u mij vertellen wanneer de eerste transactie heeft plaatsgevonden?" vraag ik aan het echtpaar.
Ze hadden hun administratie duidelijk goed op orde, want de datum konden ze mij ook zo verstrekken. Die zette mij even aan het denken. Dat was namelijk het begin dat Arthur zo erg onder druk werd gezet door de bende.
"Zou hij dan toch diverse races hebben geweigerd?" denk ik bij mezelf.
Ook kreeg ik meteen een kopie van de aangifte bij de politie.

Daarna stelde ik dezelfde vragen aan de andere gedupeerde klanten, maar bij elk echtpaar vond de transactie veel later plaats en daar verschilden de bedragen ook nog eens. Bij één echtpaar had er pas één verdachte transactie plaatsgevonden, dat was 1 dag voor de arrestatie van Jacob. Als ik ook van hen alle kopieën van de aangiftes krijg bedank ik ze en beloof ze om vanavond contact op te nemen over deze zaak. Dat stellen de klanten erg op prijs.
"Voor u het gebouw verlaat, wil ik nog graag weten of u familie of vrienden heeft die hetzelfde is overkomen. Mocht dit zo zijn, zou u hen willen vragen om zich bij ons te melden? Dan kunnen wij namelijk een totaalplaatje maken en het gestolen geld op uw bankrekening terugstorten." leg ik uit.
Even later gaan de gedupeerde klanten weg, maar opvallend was dat hun gezichten hoop uitstraalden.
De bankdirecteur keek mij aan. "Zo te zien hebben zij toch nog hoop op een goede afloop" zegt hij.
"Als het aan mij ligt, komt het ook helemaal goed, alleen moeten we zien uit te vinden of er nog meer gedupeerde klanten zijn." zeg ik.
"Dan zal ik al onze klanten een brief moeten sturen en vragen om de geschiedenis na te kijken van hun transacties. Tot nu toe heb ik hier al een lijst van 30 gedupeerden." legt de directeur uit.

We gaan direct aan de slag en controleren de rekeningnummers die zijn opgegeven en zien op één van de rekeningen nog een gigantisch bedrag staan. De rekening wordt meteen geblokkeerd en daarop waren ook de nodige instellingen veranderd.
"Jacob heeft het allemaal goed aangepakt zeg!" zeg ik verrast.
"Als hij dit met alle bankrekeningen heeft gedaan, dan wordt het nog een hele klus om dit goed te zetten. Maar volgens mij hebben we een hoop kunnen voorkomen." antwoordt de bankdirecteur.
Ik kijk hem even niet-begrijpend aan.
"Wij hebben al een vooronderzoek gestart tegen Jacob en verdachte transacties niet uitgevoerd. Dus ook die van Kolonel Decker, omdat we dat verdacht vonden." zegt hij.
"De kleine bedragen vallen ook helemaal niet op, dus dat kan heel veel verklaren." zeg ik.
We kunnen dan ook al snel concluderen dat de transacties plaatsvonden met behulp van een automatische incasso en die zetten we dan ook meteen uit.
"Heeft meneer Spencer ook thuis toegang tot deze gegevens?" vraag ik. De bankdirecteur schudt zijn hoofd. "Dat wilden wij hem wel geven, maar wij hebben dit met een leugentje om bestwil niet gedaan." antwoordt de bankdirecteur.
"Je ziet wat er van komt." zeg ik.
Na een paar uur aan onderzoek hebben we al diverse berekeningen gemaakt en kunnen vaststellen wat de gedupeerde klanten zijn kwijtgeraakt aan geld. Alleen kwamen we lang niet op het gigantische bedrag dat op de rekening is aangetroffen.
"Dit kan rente zijn geweest, aangezien je per jaar een bepaald percentage krijgt" zegt de bankdirecteur.
Hij liep meteen weg naar het archief en kwam even later nog met een stapel ordners terug van 5 jaar geleden. Ik voelde de bui al hangen dat we naar de bankafschriften moesten gaan kijken en zo de rentepercentages eruit vissen. Zo moesten we op het totaalbedrag uitkomen, dachten we.

Na dik 5 uur aan onderzoek begin ik toch wel trek te krijgen en stel voor om ergens iets te gaan eten. De bankdirecteur begint te lachen en deelt mede dat hij al één en ander heeft besteld.
Een half uur later komt er een vrouw met 3 tassen naar ons toe lopen, er is zojuist een bezorger geweest met Chinees. Met 4 andere medewerkers aten we in de kantine en daar legde de directeur het plan van aanpak uit.
De avond verliep soepel, maar er namen meer gedupeerde klanten contact met de bank op om verdachte transacties mede te delen.
Terwijl ik samen met de bankdirecteur bezig was, stonden de medewerkers van de bank de klanten te woord om enige paniek te voorkomen.

Na een paar dagen van onderzoek hebben we eindelijk alle bankrekeningen van Jacob Spencer weten te traceren en deze allemaal geblokkeerd van opnames en alle automatische incasso's direct stopgezet.
Nu begon het rekenwerk om alle gedupeerden hun geld terug te bezorgen.

We zijn al een week bezig als de directeur een brief krijgt. Nieuwsgierig kijk ik hem aan tot hij de brief aan mij laat lezen. Mijn verbazing is dan ook groot: het is een uitnodiging om bij de rechtzaak te verschijnen en te getuigen.
"Arthur heeft een lekkere timing, aangezien we nu alles aan het uitzoeken zijn" zeg ik.
"Hoe zou je het vinden als we samen gaan?" vraagt de directeur.
"Goed idee" antwoord ik.
We nemen contact op met de rechtbank om mede te delen dat wij graag een verklaring af willen leggen in deze zaak en geven ook de tijd door die wij graag beschikbaar willen hebben daarvoor. Gelukkig komen wij als laatste aan de beurt als getuigen. Daarna krijgt de Octpusbende het woord. Alles is nu geregeld, daarna gaan we verder met het onderzoek.

Een paar dagen later was het dan zover en ik zat samen met de bankdirecteur helemaal achteraan om onze aanwezigheid zo lang mogelijk te verbergen.
Na de verklaringen van Smith, Arthur, Melanie en de MP's is het onze beurt om verslag uit te brengen van ons onderzoek naar Jacob Spencer.
Jacob zijn gezicht staat op onweer als hij mij samen met de bankdirecteur in het getuigenbankje ziet stappen.
Ik sta als eerste op, pak het dossier uit mijn aktetas en leg dat op het bureau van de rechter neer. De rechter kijkt mij verbaasd aan terwijl de bankdirecteur het verhaal begint te vertellen...


Laatst aangepast door Sharey op 07-04-2010 12:31:36, in totaal 2 keer bewerkt

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Sharey
BerichtGeplaatst: 07-04-2010 21:02:42  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

GEZAMELIJKE POST OVER DE RECHTZAAK TEGEN DE OCTOPUSBENDE DEEL 3

BANKDIRECTEUR (Flykie)

"Edelachtbare, u bent er hoogstwaarschijnlijk wel van op de hoogte dat de heer Jacob Spencer in dienst is geweest bij de bank waar ik eigenaar van ben. Hij heeft jarenlang uitstekend gefunctioneerd of laten we zeggen: misschien wel iets te goed, dat wij op een gegeven moment een onderzoek zijn gaan starten naar de transacties waar hij voor zorgde.
Op het eerste gezicht leek alle administratie in orde, tot wij klachten kregen van rekeninghouders waarbij een transactie was gedaan waarvoor zij helemaal geen opdracht hadden gegeven.
Van één klacht werden het er steeds meer en het opvallende was, dat de transacties steeds waren verzorgd door Jacob. Nu is dit zeer moeilijk aan te tonen, maar de bedragen werden wel steeds hoger.
Dat vond ik steeds vreemder worden en ben toen een gesprek met hem aangegaan hierover. Volgens hem waren het allemaal opdrachten van deze rekeninghouders.
Ik was overtuigd van zijn onschuld tot er een officiele klacht van een advocaat kwam die dreigde met een kort geding. Na deze officiele klacht zijn wij weer een nieuw onderzoek begonnen en dit keer hebben wij Jacob daar niet van op de hoogte gesteld.
Tijdens dit lange onderzoek ben ik mij werkelijk waar wezenloos geschrokken om de hoeveelheid illegale transacties en heb contact opgenomen met de advocaat en de rekeninghouder. Wij hebben dat kort geding gelukkig kunnen voorkomen en alle bedragen terug kunnen storten. Alle instellingen hebben wij toen ook weer goed gezet, maar de naam Jacob Spencer bleef maar vallen.

In de periode dat deze fraude werd gepleegd had ik goed contact met de Jurist van Arthur en zo zijn wij onze krachten gaan bundelen om deze fraude te onderzoeken.
Wij zijn dan ook tot de conclusie gekomen dat er voor meer dan 8,5 miljoen dollar is gefraudeerd, waarvan 5 miljoen aan prijzengeld van Arthur en de overige 3,5 miljoen aan illegale transacties.
In het dossier kunt u de berekeningen zien die wij hebben losgelaten om de desbetreffende gelden inclusief rente terug te storten aan iedere gedupeerde. Aangezien de rentepercentages per jaar verschillen hebben wij de historie moeten raadplegen.
Wij hebben er vele overwerkuren in moeten steken om onze hele administratie weer terug op orde te krijgen en gelukkig hebben wij geen klanten verloren. Als dit wel zo zou zijn geweest was onze claim veel hoger geweest.
Jacob Spencer is recent ontslagen en wij eisen dan ook van hem een flinke schadevergoeding voor alle geleden schade binnen ons bedrijf.
Onze reputatie is door deze fraude al omlaag gegaan en de enige vraag die wij aan de heer Spencer willen stellen is: "Waarom deed u dit?"
Daarmee beëindig ik mijn verklaring en Robert staat al klaar om zijn verhaal te vertellen.

JURIST ROBERT (Flykie)

"Edelachtbare, ik heb met Arthur kennisgemaakt via zijn goede racemaat Lorn Level hier aanwezig. Lorn is degene geweest die Arthur heeft geadviseerd om met een jurist contact op te nemen. Arthur heeft mij alles verteld over de situatie waarin hij verkeerde en er is geen moment geweest dat ik hem niet geloofde. Zijn administratie is prima op orde en ik zag hierin ook een grote uitdaging om zijn verloren prijzengeld terug te halen.
Wij hebben hierbij de krachten met de MP en de bankdirecteur moeten bundelen om Jacob een machtiging te laten ondertekenen tot terugstorting van het geld.
Tijdens de eerste poging probeerde hij ons om de tuin te leiden, maar wij waren al extra voorzichtig om te voorkomen dat dit mis zou gaan. In een tweede poging hebben wij het prijzengeld wel terug kunnen storten naar de rekening van Arthur en daarbij was mijn interesse groot naar het feit of er meerdere rekeninghouders bij betrokken waren.
Toen Arthur mij de opdracht gaf om het dossier te sluiten heb ik altijd een voorgevoel gehad dat er nog veel meer speelde, maar ik wilde Arthur hier niet mee lastigvallen.
Omdat ik deze spanningen niet meer kon verdragen heb ik contact opgenomen met de bankdirecteur en zo kwam ik in deze hele zaak terecht.
Er zijn diverse berekeningen losgelaten op het geld dat gedupeerden hebben verloren en ook de administratie van de Bank waar Jacob voor werkte is nu geheel op orde.
Weliswaar met vele uren overwerken en ook zijn er diverse medewerkers overspannen door deze hele actie van de heer Spencer. Mijn verzoek aan u is dan ook om dit hard te straffen met een flinke schadevergoeding voor zowel de bank als het A-Team en de MP's.
Ik noem het A-Team hierbij omdat de heer Spencer wel degelijk plannen had om kolonel Smith uit de weg te ruimen samen met zijn cliënt J.J.."
Met deze woorden beëindig ik mijn verhaal en loop samen met de bankdirecteur, met m'n actetas onder m'n arm, weer terug naar onze plaats in de rechtzaal.

JACOB SPENCER (Sharey)

Ik had niet verwacht dat ik als eerste zou worden opgeroepen en dat terwijl ik niet eens echt tot de bende heb behoord. Ik zag mezelf meer als compagnon van Jerryl dan als bendelid. Maar als ik dat zeg, dan zullen ze me wel uitlachen.
Die jurist en m’n ex-baas zijn wel heel ijverig in de boeken gedoken zeg. Ze hebben zo goed als alles weten te achterhalen. Ben benieuwd wat ze me nu eigenlijk nog willen vragen.
De advocaat komt al naar voren, zo te zien heeft ie nogal wat in petto voor me, zijn gezicht staat grimmig.
“Meneer Spencer, namens uw ex-baas wil ik u vragen antwoord te geven op de vraag waarom u zo lang en zo veel geld heeft verduisterd.”
Ik neem een beetje zwakke houding aan en trek een onzekere grimas. “Jaren geleden werd ik benaderd door Jerryl Snow, een klant van de bank. Ik moest allerlei ingewikkelde transacties voor hem regelen. Toen hij merkte dat ik daar m’n hand niet voor omdraaide vroeg hij of ik voor hem zaken wilde doen. Toen ik dat weigerde, omdat die ‘zaken’ nogal risicovol waren en mijn reputatie in gevaar zouden brengen, begon hij me te chanteren. Ik moest zijn bankrekening spekken met geld van rijke klanten. Hij wist precies wie dat waren en zei me hoe ik het moest doen.”
Ik trek een verongelijkt gezicht, het past precies bij de toon waarop ik praat. Jerryl is dood, nu kan ik hem met een gerust hart alles in zijn schoenen schuiven. Precies zoals Lucy en ik hebben afgesproken.
“Dus u werd gechanteerd door Jerryl, net zoals hij met Arthur deed?” vraagt de advocaat ongelovig.
Gretig knik ik ‘ja’ en trek m’n meest overtuigende gezicht.
“U kwam op uw ex-baas en collega’s niet over als een geplaagd man, meneer Spencer. Eerder als een man vol zelfvertrouwen, die de meeste transacties op zijn naam wist te zetten. Jaar na jaar zelfs.”
“Ik kon niets zeggen. Als ik m’n mond zou open doen liep ik meteen gevaar. Jerryl had veel bendeleden, maar ik kende er maar 1 of 2 van. Er hoefde er maar één de bank binnen te lopen die mij zou zien smoezen en ik was de pineut.” Zeg ik met een angstig gezicht.
“Voor wie waren al die rekeningen bedoeld? En wie of wat werd met de code’s J 1, J 2, enz. aangeduid?”
“Dat is toch niet zo moeilijk? Al die bendeleden hebben namen met een J!” klinkt er in de zaal.
Ach, kijk nou, het goudhaantje van Jerryl denkt wat te weten. Met een klap van de hamer eist de rechter stilte in de zaal, daarna kijkt hij mij streng aan en eist een antwoord op de zojuist gestelde vragen.
“De rekeningen waren van Jerryl. Hij wilde dat ik voor elke rijke klant waar ik geld van moest verduisteren een aparte rekening opende. Er moest op al die rekeningen geld komen, maar hij gaf aan vanaf wanneer ik welke rekeningen moest gaan ‘bevoorraden’.
“Meneer Spencer, nu nog de tweede vraag beantwoorden alstublieft.” De rechter laat zich niet om de tuin leiden.
“En die was ook al weer?” Ik doe maar net of ik vergeetachtig ben.
“De J-codes…”
“O ja… de J-codes… Tja, die zijn gewoon zo in volgorde geopend. Jerryl 1, Jerryl 2, enzovoorts.”
De advocaat gelooft me duidelijk niet en een paar bendeleden zitten minachtend met hun hoofd te schudden. Als ik zoveel mogelijk mensen weet te overtuigen dat ik heel weinig weet en dat ik onder dwang moest handelen, dan kan ik misschien de laatste rekeningen die goed gevuld zijn nog redden.
“Bent u vergeten dat u onder ede staat?” vraagt de rechter, die de bendeleden nauwlettend in de gaten houdt.
“Nee, edelachtebare.”
“Beantwoordt dan de vraag die u gesteld werd. Waar staan al die J’s voor bij al die rekeningen?”
“De volgorde waarin ze in gebruik zijn genomen.” Zeg ik met een stalen gezicht.
Als ze me hiervoor aan de leugendetector zetten zou ie niets doen, het is de waarheid. Maar dat die volgorde aangeeft wie er wanneer bij de bende kwam, dat houd ik voor mezelf.
“Het is wijd en zijd bekend dat de Octopusbende uit leden bestaat die allemaal namen met een J dragen, net zoals de voormalige bendeleider Jerryl. Staan de J’s voor de namen van de bendeleden, meneer Spencer?”
Verdorie…kan die man gedachten lezen?
“Nee, meneer.”
“Ach man, dat weet toch iedereen! Hou toch op met liegen!” roept Jason verontwaardigd door de zaal.
De rechter laat de hamer liggen waar hij ligt en kijkt van de bende naar mij en andersom.
“Meneer Spencer, het is duidelijk dat u van een ander slag bent dan de rest van de bende.” Stelt de advocaat met een kwinkslag. “U wilt mij blijkbaar doen geloven dat u nergens uit vrije wil bij betrokken raakte.”
“Precies, eerst was het Jerryl die mij kwalijke dingen liet doen, daarna kwam zijn zoon J.J. op de proppen en zorgde ervoor dat ik zelfs buiten de bank en thuis bij hun praktijken betrokken werd. Ik heb daar tegen geprotesteerd, maar ik werd bedreigd met…met…”
“Ja?!... Met wat dan?” roept J.J. honend door de zaal. ”Volgens mij vond je het maar wat prachtig om nu eens iets anders te doen dan rotzooien met centen!”
De rechter eist stilte en wendt zich dan tot J.J. “U komt hier ook nog te zitten, meneer Snow junior, wilt u dan uw versie van de zaak laten horen? Dank u.”
Dan keert hij zich om naar mij. “U krijgt nog één kans om de waarheid te spreken, meneer Spencer.”
De rechter knikt naar de advocaat ten teken dat hij zijn verhoor mag vervolgen.
“Wij hebben aanwijzingen dat zowel kolonel Decker als kolonel Smith in uw huis werden vastgehouden en dat u heeft meegewerkt aan de poging tot moord op kolonel Smith.”
“Allemaal onder dwang, sir, allemaal onder dwang.”
“U wilt dus beweren dat u slachtoffer bent in plaats van dader?”
“Ja, sir, ik ben een keurige bankbediende die…”
“Dat weten we inmiddels, meneer Spencer.” En tot de rechter: “Geen vragen meer, edelachtbare.”
De bewakers halen me hardhandig uit de getuigenbank en brengen me terug naar de rest. Van Jones, Jim, Jason en J.J. krijg ik dodelijke blikken toegeworpen. Lucy knikt subtiel, zo te zien gaat zij dezelfde taktiek toepassen.

KOLONEL DECKER (Stefanie)

Jacob wordt als eerste voorgeleid. Wat Jacob vertelt klopt niet helemaal. Ik had zelf al zo’n vermoeden, maar hij blijft het volhouden. Zelf zit ik hem zowat te knijpen en word kwaad omdat ik weet dat hij liegt. Ingrid werpt dan een blik naar me en knijpt me even in mijn arm waardoor ik uit mijn trance ontwaak. Ik probeer me weer te concentreren op alles en iedereen, maar de gedachten blijven bij Jacob en zijn leugens. Het moment dat ik door hem werd ontvoerd en vastgehouden schoot in een flits voorbij. Als Jacob terug naar zijn plaats gaat sta ik op.
“Edelachtbare, ik wil nog wat zeggen. Wat Jacob vertelt is een leugen. Laat mij het uitleggen.’’
De rechter overlegt even met de mensen die naast hem zitten. “U krijgt 5 minuten Kolonel Decker.’’ Zegt hij even later.
Ik knik en neem plaats in het getuigenbankje. “Toen ik werd ontvoerd door Jacob ging dat niet echt zachtjes. Nadat ik bij hem was geweest voor het geld dat ik had gewonnen met de loterij, liep ik het bankgebouw uit waar ik op een bankje ging zitten. Jacob kwam niet veel later naar buiten en ging toen naast me zitten. We raakten aan de praat en toen dwong hij me even later een steegje in te lopen waar een auto klaar stond. Ik kon niet weg, want hij hield me onder schot. In de auto moest ik hem het nummer geven van de kazerne.
Om het verhaal wat korter te maken: Hij nam me mee naar zijn appartement waar hij me vastbond op een stoel. Toen belde hij Ingrid op en zei dat ze 1,5 miljoen dollar moest regelen, anders zou ze mij nooit meer terug zien.
Langzaam aan raakte hij wat meer op zijn gemak en leek het alsof hij stoer wilde doen, een bendelid leek hij in eerste instantie niet. Hij belde even later weer naar de kazerne om J.J. aan de lijn te krijgen, hij was toen opgepakt. Met hem overlegde hij wat hij met me zou doen. Toen hij ophing keek ik hem verbaasd aan en vroeg of hij ook een bende lid was. Hij antwoordde: Ja, inderdaad. Ik ben een reservepersoon geweest voor Jerryl Senior, als hij me nodig had riep hij mij op, maar meestal was dat niet nodig. Ik hield altijd zijn bankzaken bij, maar wij zitten met wat geld tekort de laatste tijd, dus kwam het ons mooi uit dat jij juist die loterij had gewonnen zodat we je 1,5 miljoen kunnen innen.’’
De rechter kijkt me verbaasd aan en noteert wat op papier, daarna kijkt hij naar Jacob die blijkbaar een keer slikt.
“Jacob heeft me bedreigd voordat hij J.J. ging ophalen van de kazerne. Als ik maar 1 mm met mijn stoel zou schuiven zou hij een kogel door mijn kop schieten.
Toen hij weg was heb ik toch een poging gewaagd en ben met mijn stoel naar een tafel geschoven waar allerlei documenten lagen. Zelfs informatie uit de geheime database van defensie. Voordat ze mij dus ontvoerden hebben ze flink wat informatie over me verzameld en mijn zwakke punten gebruikt zodat ze me gemakkelijk konden pakken. Met veel moeite ben ik terug geschoven met mijn stoel naar de plek waar ik eerst zat en ging precies weer zo zitten als ik eerst zat.
Jacob en J.J. kwamen later samen terug, Jacob checkte eerst of ik nog steeds op de zelfde plek zat. J.J. kwam toen voor me neus zitten en ik werd flink ondervraagd. Ze wilden alles weten waarom ik Jerryl had vermoord. Maar dat had ik niet. Een aantal keer moest ik zeggen dat ik hem niet had vermoord, maar J.J. wilde me niet geloven.
Na het nog een aantal keer te hebben gezegd vroeg hij verder wie het dan wel had gedaan.
Ik kon niet anders en moest Smith zijn naam wel noemen, eigenlijk heb ik Smith ook in de problemen gebracht. Anders had ik hier niet meer gezeten, maar lag ik nu tussen 6 plankies onder de grond.’’
“Hoe bent u dan ontsnapt?’’ vraagt de rechter.
“Nadat ik Smith zijn naam had gegeven werd ik hardhandig door Jacob in een bezemkast gesmeten. Na één uur haalde Jacob me weer ruw uit de kast en zette me weer op een stoel. Ze begonnen weer van alles te vragen, maar nu over Smith. Ze wilden alles weten. Ik vroeg of ze me vrij lieten als ik ze alles zou vertellen. Ze beloofden het, maar toen ik alles had verteld lieten ze me niet gaan. Het was dus gelogen.
Toen ze een afspraak hadden gemaakt met Smith, lieten ze mij alleen achter. Met veel moeite schoof ik toen met mijn stoel naar de keuken, waar ik met een mes het touw los kon snijden. Toen ik eindelijk los was heb ik alle documenten die op tafel lagen meegenomen en ben naar buiten gelopen. Toen was ik al slecht ter been en had mijn stok nodig. Toevallig kwam er een mp-wagen langs, ik stapte in en we reden terug naar de kazerne. Daar aangekomen zakte ik van vermoeidheid en pijn in elkaar. Overal was ik blauw van de klappen die ik had gekregen, vooral Jacob had last van losse handjes.
Dus de aardige bankbediende Jacob Spencer is echt niet zo lief/aardig als hij lijkt, maar een gemene dief die graag nog eens zijn kunsten wil vertonen.’’
Na mijn woorden bedankt de rechter me en ga ik terug op mijn plaats zitten. Ingrid en Crane kijken me verbaasd aan.
“Dat jij dat nog allemaal weet?’’ fluistert Ingrid.
“Tuurlijk weet ik alles nog. Daarom ben ik ook kolonel.’’
Dan beginnen ze beide zachtjes te lachen en kunnen zich nog net inhouden.
“Wat?’’ vraag ik dan verbaasd.
“Jij bent niet altijd de slimste Decker, dat weet iedereen.’’


Laatst aangepast door Sharey op 09-04-2010 20:00:17, in totaal 3 keer bewerkt

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 09-04-2010 19:11:56  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

GEZAMELIJKE POST OVER DE RECHTZAAK TEGEN DE OCTOPUSBENDE DEEL 4

HANNIBAL (Flykie)

Na Decker zijn woorden tegen Jacob keek ik hem aan.
"Om nog maar te zwijgen over die aanval bij de bank!" roep ik dan hardop door de zaal.
Jacob kijkt me verbaasd aan.
"Ik zag je wel glimlachen toen J.J. je opdroeg om dat explosief te halen om mij op te blazen met de hideout erbij, dus van dwang was totaal geen sprake." zeg ik dan.
"Je ogen glinsterden ook toen ik een zogezegde transactie wilde doen om te voorkomen dat mijn geld in verkeerde handen terecht kwam.
Je trapte in een val opgezet door de MP om tot een arrestatie over te gaan." zegt Leonardo dan.
"Zolang het woord 'geld' maar in een verzoek staat, dan springen de dollartekens in je ogen." zegt Simon vervolgens.
De rechter kijkt ons drieën aan en vraagt of wij nog wat aan onze verklaringen toe willen voegen.
"Het enige wat ik te verklaren heb is dat deze meneer liegt, maar dat zullen jullie nooit geloven. Die 2 hebben mij nou niet bepaald prettig behandeld moet ik eerlijk toegeven. Chloroform onder me neus duwen terwijl mijn teamleden worden neergeslagen. En als klap op de vuurpijl toekijken hoe J.J. mij neerschiet."
Ik keek Jacob nu strak aan. "Je hebt elk slachtoffer van Jerryl zijn praktijken aan zijn lot overgelaten en bedreigd op je werk, zodat ze wel moesten meewerken. Je hebt ze gedwongen tot het tekenen van de opdrachten. Toen je werkgever achter de hoeveelheid transacties kwam had je alle bewijzen klaarliggen om de werkelijkheid opzettelijk te verbergen. Je kan veel zeggen Jacob, maar als je in dit hele gebeuren niet terecht wilde komen was je gevlucht. Of je had een ontzettende rotstreek uitgehaald waardoor je zelf al het geld kon houden.
Dan was je met de noorderzon vertrokken naar het buitenland en had je daar al het geld opgemaakt of was je zelf zo'n praktijk begonnen zoals Jerryl." zeg ik tot slot.

ARTHUR (Flykie)

Na Hannibal zijn verklaring keek ik eerst naar Melanie en daarna naar de rechter. Ik boog mijn hoofd en zuchtte, dit wilde ik niet aan de grote klok hangen. Robert merkte dat blijkbaar op en zei tegen de rechter dat ik nog iets wilde toevoegen.
"Zeg maar wat je dwarszit, Arthur" zegt Robert tegen me.
"Tijdens het onderhandelen voor terugstorting van mijn prijzengeld zei Jacob dat ik een grote fout heb gemaakt door dit van hun rekening af te halen. Hun wraak zou zoet zijn."
De rechter kijkt nu weer naar Jacob en begint steeds meer te beseffen dat zijn verklaring één grote leugen is.
"Ik ben tijdens alle races die ik moest rijden in de gaten gehouden door Lucy. Zij was mijn zogezegde vriendin terwijl Melanie op de tribune zat tussen 2 bendeleden. Is dat verdomme nog normaal?
Ze is bedreigd, mishandeld en ontvoerd door die lui, wees eens redelijk en veroordeel die bende direct." zeg ik uit frustratie.
Melanie sloeg meteen haar armen om me heen en ik liet me even gaan.
"Dit is gewoon niet eerlijk, ik had het recht al die tijd in eigen handen moeten nemen." zeg ik zachtjes.
"Pas nou op met wat je zeg, lieverd, straks gaat het nog mis." fluistert Melanie tegen me.
Hannibal legde zijn hand tegen mijn wang en keek me aan. "Ik weet dat dit moeilijk is, maar die bende verdwijnt wel achter slot en grendel, alleen moet je vertrouwen hebben in het rechtssysteem." zegt Hannibal terwijl ik nog een knipoog van hem krijg.
Een paar minuten later kijk ik de rechter weer aan en hij gebaart dat ik verder mag gaan.
"Bij de laatste ontvoering wilden ze mij laten racen, maar ook het A-Team uit de weg ruimen. Met een helikopter ben ik meegenomen naar een illegale racecircuit waar een Ferrari voor mij klaar stond. Wat ik toen nog niet wist, was dat de bende mij ook uit de weg wilde ruimen. Gelukkig heb ik dat kunnen voorkomen door op tijd uit de auto te springen voor de fatale klap. Ik heb al die tijd geprobeerd om uit dit wereldje te stappen en zelf weer de draad op te pakken als racer, maar door de gigantische druk heb ik het recht een keer in eigen handen genomen."
De rechter kijkt mij nu nieuwsgierig aan. Ik slik even en kijk dan naar Hannibal.
"Na de crash met de Ferrari kwam ik bij in het ziekenhuis en mocht al snel weer weg. Daar hielden de bendeleden mij al in de gaten en eenmaal terug op de racebaan kwam ik erachter dat er met de wagen was geknoeid.
Kortom: alle redenen om er vanuit te gaan dat ik ook dood moest. Daarna kreeg Jerryl een telefoontje van een ander bendelid die het A-Team en Melanie vast hielden.
Ik moest racen, anders zouden ze Melanie vermoorden met het A-Team erbij Sad. Toch heb ik het risico genomen door te ontsnappen, maar ze hebben mij achtervolgd met een helikopter.
Gelukkig had ik een goede conditie en kon ik Jim al snel afschudden maar de helikopter niet. In de stad kreeg ik een lift van een meneer die al kon aanvoelen wat er aan de hand was. Hij reed naar de parkeergarage, waar ik de man bedankte voor alles. Daar herkende een vrouw mij en mocht ik van haar rijden waarheen ik wilde. Ik heb mijn kans toen gegrepen en ben toen tegen een brandkraan aangereden om te voorkomen dat Jerryl mij dood zou schieten. Hij viel namelijk uit de helikopter maar door het water werd zijn val gebroken.
Ik heb de vrouw een groot bedrag gegeven om de schade aan haar auto te vergoeden, maar van de helikopter was ik nog niet af.
Vervolgens hebben een paar straatjongens mij geholpen om de helikopter uit de lucht te krijgen. Dat hebben we gedaan met behulp van een schans en een auto die ik had gehuurd van een dealer in de buurt.
Deze schans is door de jongens voor de tunnel gezet en toen de helikopter op de juiste hoogte was, heb ik de auto over de schans laten vliegen en zo is de helikopter neergestort met een crash tot gevolg. De piloot heeft het niet meer na kunnen vertellen en ik wist niet of Jerryl toen nog in leven was. Ik moest vluchten als ik nog in leven wilde blijven. Ik weet wat ik heb gedaan, maar voelde me zo bedreigd, onder druk gezet en was bang.
Bang dat de bende er dit keer wel in zou slagen om mijn vriendin te vermoorden." zeg ik met tranen in mijn ogen.
Met die woorden beëindig ik mijn verhaal en staar nu alleen nog maar naar de grond.

SERGEANT INGRID (Sharey)

De rechter heeft het wel gehad met Jacob en snoert hem de mond. De jury geeft aan ook genoeg gehoord te hebben, waarna de rechter Lucy oproept. Het tengere kapstertje heeft haar onverschrokken houding ingeruild voor een onderdanige blik en kwetsbare lichaamshouding. Ik ben benieuwd wat zij voor verhaal zal ophangen.
Van de gevangenisbewakers hoorden we dat zowel Jacob als zij uit de bende zijn geknikkerd door Jones, in de gevangenis, terwijl de bende eigenlijk verleden tijd is! Maar ik begin een idee te krijgen waarom Jones tot die daad kwam…

BENDELID LUCY (Sharey)

Jacob en ik hebben onze strategie goed doorgenomen, maar ik zag net wel dat ik het er dikker bovenop zal moeten leggen dan hij deed. Jacob was niet geloofwaardig genoeg. Ik zal meer moeten doen dan alleen alles in Jerryls schoenen schuiven.
Als de rechter mij naar voren roept kijk ik schichtig om me heen, probeer ik zo kwetsbaar en beïnvloedbaar mogelijk te lijken en in de getuigenbank let ik er goed op dat m’n stem niet te veel op de sterke Lucy lijkt.
De rechter knikt, kijkt op de aanklachtenlijst en observeert me enige ogenblikken. Ik probeer te peilen wat ie van me denkt, maar de man heeft een pokerface, dus ik word er weinig wijzer van.
De advocaat krijgt een seintje dat hij zijn verhoor kan beginnen en loopt naar me toe. Hij begint op te noemen bij welke dingen ik allemaal betrokken zou zijn geweest en ik begin maar eens met meewarig m’n hoofd te schudden.
“Hoe komt u daar toch bij?” start ik m’n tegenaanval. “Weet u wel wat ik allemaal heb doorstaan? Al die bendeleden oefenden druk op mij uit om en Jerryl het ergste van allemaal! Wat ik allemaal heb moeten doen van die man…”
Om het plaatje compleet te maken trek ik een pruillip en laat ik m’n stem vervaarlijk trillen, alsof ik elk moment in tranen uit kan barsten. De advocaat staat een ogenblik verbaasd te kijken, zoveel emotie had ie dus niet verwacht! Mooi zo…
“Mevrouw, u was betrokken bij de ontvoering van captain Crane en A-Teamlid Templeton Peck. Wat was uw rol daarbij?”
Met een gezicht waar de afschuw van afdruipt, antwoord ik: “Jerryl stond plotseling voor m’n deur. Hij gaf de opdracht om mijn huis ter beschikking te stellen, omdat dat van hem in de gaten werd gehouden. Een van zijn slachtoffers was gewond. O…vreselijk vond ik dat.”
“Nou, volgens Face wist je wel raad met ze, hoor!” hoor ik iemand vanuit de zaal zeggen.
“Op welke manier oefende Jerryl druk op u uit? Werd u gechanteerd? Mishandeld misschien?” vervolgt de advocaat zijn verhoor.
Ik haal luidruchtig m’n neus op en kijk de man meelijwekkend aan.
“Jerryl beloofde me vanalles, maar kwam zijn beloften niet na. En hij bracht me steeds in gevaar.”
Een verontwaardigd gesnuif uit de bank met de bendeleden herinnert me aan hun aanwezigheid. Ik ga zo op in m’n rol, dat ik helemaal vergeet dat zij er ook nog zitten.
“Wilt u ons vertellen wat u zoal onder druk van Jerryl moest doen?”
De advocaat lijkt bij te draaien, hij gaat al wat vriendelijker doen tegen me. Ik knik en ga op vrouwelijke manier even verzitten.
“Hij belde me op de vreemdste momenten op om zijn kapsel te komen veranderen en wilde dan niet betalen. (Ik kijk de advocaat verontwaardigd aan.) Ik moest helpen om bendeleden die in benarde situaties verkeerden te bevrijden. ( Nu zet ik een angstige blik op.) Ik moest de vrouw van Arthur in bedwang houden op de tribune, terwijl ze elk ogenblik een scene had kunnen gaan maken. (Met bijpassende grote ogen.) Een enge kerel, die Jerryl, ik moest er niet zoveel van hebben. (En dan nu een vleugje minachting...)”
“Nou, je wist anders niet hoe snel je hem uit het zwembad moest redden, hoor!” zegt Jones dan luid en duidelijk door de zaal.
Een gelach stijgt op uit het vak van de bende. Jim doet niet mee, hij knijpt zijn ogen tot spleetjes en schudt enkel en alleen voortdurend zijn hoofd terwijl hij me verwijtende blikken toewerpt.
“Na de dood van Jerryl heeft u zijn mercedes gekregen, hoe rijmt u dat met uw zojuist omschreven verstandhouding met hem?”
“Eigenlijk zouden Joker en Jeff de mercedes krijgen, maar zij waren bang om met die wagen voor Jerryl aangezien te worden. Daarom schoven ze hem door naar mij. Als betaling voor alles wat ik voor Jerryl dan toch gedaan had. Ik ben er een keer in achterna gezeten en heb de auto toen in een andere kleur laten spuiten, meneer. Toen was ik niet meer zo bang om er in te rijden.”
“Je had haar eens moeten horen jammeren als er iemand aan d’r erfenis, de mercedes, had gezeten!” sneert Jones opnieuw.
De advocaat en de rechter wisselen een blik van verstandhouding. De eerste pleegt daarna even overleg met zijn achterban en de rechter vermaakt zich zolang door de bende gade te slaan. Pas als de advocaat aangeeft dat hij verder wil gaan, eist de hamer stilte.
“Juffrouw Lucy, uw verklaringen staan, zacht gezegd, nogal recht tegenover die van de slachtoffers van Jerryl en zijn bende. Wij hebben begrepen dat u achter de schermen soms actiever was dan de bende op de voorgrond. Daarom trek ik de conclusie dat u hier de boel zit te flessen, u spreekt niet helemaal of helemaal niet de waarheid, de juiste versie zult u het beste weten. Zelfs de bendeleden zijn het niet met u eens! Ik wil u dringend adviseren om te stoppen met toneelspelen, het is vermakelijk, maar we trappen er niet in. U bent zo gehaaid dat u zelfs het A-Team heeft aangeboden bij het Pentagon. Daar is wel wat voor nodig, aangezien dat diverse kolonels van het Amerikaanse leger daar nog niet eens in geslaagd waren.”
"Lucy heeft geheime wapens, meneer: Pizza's!"
De advocaat draait zich heel even verbaasd om, komt dan tegen de getuigenbank aan staan en kijkt me recht en strak aan. Nu schrik ik toch wel even, want ik dacht dat het de goede kant op ging. Waarom helpt Jacob me nu niet? Ik werp een scherpe blik naar hem, maar hij negeert me en draait zijn hoofd om. Nou zeg?! Heb ik met hem plannen gemaakt, laat ie me gewoon barsten! Ik knijp m’n ogen tot spleetjes en beloof hem in stilte het één en ander.
De advocaat kucht even, waarna ik hem weer aankijk. Nu gewoon als mezelf: de slimme, geslepen, brutale Lucy, die voor niets en niemand bang is, die inderdaad de bende over had willen nemen en de mannen grotere zaken had willen laten aanpakken dan een autoracer afpersen.
De advocaat is opnieuw verrast, maar nu door de plotselinge metamorfose die in een paar seconden tijd heeft plaatsgevonden. Hij blikt nu in een paar koude, harde, berekenende ogen en deinst er zelfs van achteruit. Zijn stem klinkt zelfs onzekerder dan daarnet…
“Het is zelfs zo… dat wij denken… dat u het brein achter deze bende bent geweest. Wat heeft u daar op te zeggen?”
“Ja.”
“Wat bedoelt u met uw ‘ja’?”
“Ja, dat was ik soms ook. Ik heb meer lef en daadkracht dan dat hele stelletje bij elkaar. Nu ik niets meer te verliezen heb, mogen jullie het weten ook, wie je voor je hebt!"

MPSOLDAAT LEONARDO (Flykie)

"Je zou ook gewoon kunnen zeggen dat je het A-Team wilde doden om vervolgens de leiding in de Octopusbende te nemen. Nu heb je opeens niets meer te verliezen? Ga je dan niet zielig gedragen en vertel wat je allemaal hebt gedaan. De waarheid dus." zeg ik tegen haar.
Ook Arthur stond op en ik kon zien dat het vuur in zijn ogen stond. Voor alle zekerheid liep ik naar hem toe en probeerde hem te kalmeren. Op het moment dat Arthur iets wilde zeggen deed Hannibal zijn mond open.
"Een echte misdadiger die zijn verlies toegeeft vertelt wat er is gebeurd Lucy, we zitten hier niet om jouw toneelspel aan te horen. Je krijgt van mij de kans om 2 dingen te verklaren: de gestolen wapens en hoe wij opeens door Fullbright werden gearresteerd. Op het tweede punt heb ik weliswaar al een antwoord. Je hebt ons vergiftigd met pizza's om je kans te kunnen slaan. Jullie hebben ons per helikopter aan Fullbright overgeleverd. Daarna kon je doodleuk door met Arthur onder druk zetten als wij buiten spel stonden, maar helaas... de MP heeft ook een uitstekende bijdrage geleverd en daar ben ik trots op. Schuif je nu liever alle problemen in de schoenen van Jerryl? Waar is de strijdlustige Lucy gebleven? Hij kan nu toch niets meer zeggen omdat hij dood is. Jij hebt een relatie met hem gehad, dus doe niet zielig en stop met deze onzin." zegt Hannibal vervolgens.
Arthur zat ondertussen weer op zijn plaats maar werd wel onrustig.
Ik ging bij Hannibal zitten en keek hem aan. Eerst keek hij naar Lucy, daarna weer naar de rechter. Ik begreep zijn blik niet, maar luisterde aandachtig toen de rechter het woord weer overnam.

CAPTAIN CRANE (Stefanie)

Nadat Decker zijn woord had gedaan was nu Lucy aan de beurt. Ik luisterde aandachtig, op één of andere manier vertrouwde ik het niet. Ze trok een paar vreemde gezichten af en toe. Ik geloofde haar verhaal niet. Later blijk ik niet de enigste te zijn, meerdere mensen gaan in de tegenaanval en doen hun verhaal tussendoor. Ik tik ondertussen Ingrid op haar schouder en praat wat over de verklaring die Lucy aflegde, zij geloofde het ook niet echt.
"Volgens mij spelen Jacob en Lucy onder 1 hoedje.'' fluistert ze.
"Waarom denk je dat?'' vraag ik haar.
"Omdat Jones Lucy en Jacob uit de bende heeft gezet. Vervolgens hoorde ik dat ze wat hebben overlegd met elkaar, Jacob en Lucy. Ik weet niet wat, maar ik denk dat het over dit ging, hoe ze beide hun 'dramatische' verhaal gingen doen dat Jerryl hun onder druk had gezet.''
"Volgens mij mis ik wat.'' zegt Decker.
"Ik vertel het je straks nog wel.'' zegt Ingrid tegen hem.
"Waar gaat het over?'' vraagt hij dan.
Die man wilt ook altijd alles weten. "Lucy en Jacob.'' zeg ik kortaf.
"O.'' reageert hij kortaf en gaat weer recht zitten.
Ik schud mijn hoofd even naar Ingrid. "Die Decker toch, nieuwsgierig en eigenwijs.'' zeg ik.
Ingrid moet bijna lachen en Decker werpt een verbaasde blik naar ons. Al snel kijkt hij weer voor zich uit. Ingrid en ik fluisteren nog wat met elkaar, maar dan geeft de rechter aan dat hij graag weer verder wil. Als iedereen is uitgepraat neemt de rechter het woord weer over.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Berichten van afgelopen:   
Tijden zijn in GMT + 1 uur

Volgende onderwerp
Vorige onderwerp
Pagina 51 van 53
Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3 ... 50, 51, 52, 53  Volgende
Ateamfans.nl forum index  ~  A-Team Melee

Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk


 
Ga naar:  

Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
Je mag geen reacties plaatsen
Je mag je berichten niet bewerken
Je mag je berichten niet verwijderen
Ja mag niet stemmen in polls




 

Powered by phpBB and NoseBleed v1.08
Edited by Ateamfans.nl v3.0