The A-team Fans V3.0 ~ Bekijk onderwerp - A-TEAMMELEE 16: WHEELS AND DOLLARS

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Met beleid huppel ik van de trap voor het rechtsgebouw af en ren dan op Roderick af. Met een big smile blijft hij stilstaan als ie me ziet. Vlak voor hem blijf ik staan, ik zal hem nu maar niet onstuimig om zijn nek vliegen. Ik geef hem een kus en wil dan samen naar binnen gaan, maar Roderick slaat zijn vrije arm om me heen en drukt me toch even hem aan. Eigenlijk ben ik daar heel blij mee.

Eenmaal binnen komt Leonardo op ons toelopen. Hij kijkt enigszins verontrust en de reden wordt me snel duidelijk: hij wil weten wat er nu met Smith gaat gebeuren.
"Leo, je weet dat het A-Team is veroordeeld voor diefstal uit een bank in Hanoi. Er zijn verschillende getuigen opgeroepen geweest die hen hadden kunnen vrijpleiten door hun verklaringen over hun eigen aandeel in die zaak. Maar die getuigen werden allemaal vermoord voor ze voor de rechter konden verschijnen. Nu heeft zich een nieuwe getuige gemeld. Geen soldaat deze keer. De getuige is al weken beschermd en ondergedoken geweest om hier veilig zijn verklaring te komen afleggen."
Ik wacht even om te zien of Leo het allemaal nog kan volgen, echter... hij kijkt nu nog zorgelijker!
Dus vervolg ik m'n uitleg: "Als het goed is kan deze getuige het A-Team vrijpleiten. Gerust gesteld? Het lijkt wel of je er nog steeds niet helemaal uit bent wat betreft je gevoelens voor of over het A-Team. Zie ik dat goed?"
"Weet je wel wat Hannibal vanmorgen met me heeft gedaan?!" reageert Leonardo verontwaardigd.
Ik trek een ontkennend gezicht en schudt m'n hoofd.
"Hij gooide me overboord!!!"
Roderick kijkt Leonardo even indringend aan, draait dan langzaam zijn hoofd in de richting van de rechtzalen en gromt bij wijze van spreken tegen het A-team: "Ze mogen dan die overval in Hanoi in opdracht hebben uitgevoerd, zoals ze steeds volhouden, maar als we al hun streken tegen ons zouden mogen opvoeren... dan kregen ze alsnog 10 jaar voor belediging en mishandeling van de mp!"
Ik hoor, zie en voel hoe diep het allemaal zit bij Roderick. Het zit hem dan ook niet lekker dat wij Smith hebben moeten oppakken om hem hier weer vrijuit te moeten zien gaan. Maar... als ie dan eenmaal vrij is, moet ie ons met rust laten. Doet ie dat niet... dan is ie wel de onze... En reken maar dat we dan anders te werk zullen gaan. Bij die laatste gedachte komt er een vastberaden glimlach om m'n mond die Roderick een wenkbrauw doet optrekken.
Dan klinkt er een bel en wordt op een lichtbalk de aanvang van de rechtzaak tegen dhr. Smith / het A-Team aangekondigd. Met z'n allen lopen we naar de zaal waar het proces zal gaan plaatsvinden. Simon neemt Leonardo onder zijn hoede. Voor zij naar binnenlopen vraag ik of ze voor ons plaatsen willen vrijhouden. Dan duw ik Roderick rustig doch streng uit de mensenstroom, ga ik vlak voor hem staan en pak zijn stropdas vast. "Wat er ook gebeurd, wie van ons ook wordt opgeroepen om te getuigen, ik wil dat je je beheerst. Doe ons niet nog zo'n vernedering aan zoals pasgeleden! Begrepen?"
Roderick knikt, maar eerlijk gezegd ben ik er niet gerust op... Hij ziet m'n achterdocht en pakt m'n handen. Plechtig belooft hij zich waardig te zullen gedragen met de woorden...

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
In mijn hut dacht ik nog na over een bepaald plan, hoe ik hier het beste weg kon komen. Maar er schoot me niets nuttigs te binnen. Dan wordt er iets omgeroepen op de boot: “Wil Kolonel Roderick Decker zich melden bij de kapitein.’’
‘O nee, ik ben ontdekt.’ Shocked

Mompel ik tegen mezelf.
Ik kleed me om in normale kleding, doe de baard en snor af en pak mijn stok. De kapitein vertelt me dat er telefoon voor me is en neem die aan.
“Decker.’’
“Kolonel Decker, Waarom zit u in op dat schip? Dat hadden we niet overlegd.’’ Bromt generaal Bell tegen me.
“Ik kan alles uitleggen, Generaal, maar nu niet. Wat is er aan de hand?’’
“U moet per direct terug naar Amerika, Smith is opgepakt en wordt straks aan de rechter voorgeleid. Ik heb een helikopter voor u geregeld en die komt je over één uur ophalen.’’
“Maar, waar is Ingrid dan… en uh Crane?’’
“Die zijn onderweg naar Amerika met Smith. Maak u gereed voor vertrek. Ik heb de piloten een net pak voor de rechtszaak meegegeven. Die moet je straks aantrekken dan kunnen we straks meteen beginnen als u bent gearriveerd.’’
En dan drukt hij het gesprek weg. Ik kijk even naar de telefoon en geef die daarna terug aan de kapitein. Ik bedank hem vriendelijk en ga terug naar mijn hut om mijn spullen te pakken. Mijn ‘oude man’ kleding stop ik onderin mijn tas en mijn gewone kleding leg ik erop. De rolstoel laat ik achter op het schip.

De helikopter arriveert en ik stap in. Mijn spullen leg ik net neer en er wordt al een pak in mijn handen geduwd. Achter in de helikopter kon ik me omkleden. Dat was geen pretje, omdat ik af en toe even heen en weer schommelde.
Na een aantal uur te hebben gevlogen word ik afgezet bij de rechtbank. Met behulp van één van de piloten stap ik uit de helikopter. Ik kijk voor me uit en zie Ingrid aan komen lopen. Ik blijf stil staan en kijk haar met een big smile aan. Vlak voor me blijft ze staan. Ze geeft me een kus en wil dan naar binnen lopen maar ik sla mijn vrije arm om haar heen en druk haar even tegen me aan. Ik ben zo blij dat haar niets iss overkomen nadat ik haar had zien vertrekken met de rest.
Eenmaal binnen ontstaat er een gesprek over de rechtszaak voor Smith. Als het zover is gaat de lamp branden dat we worden verwacht in de zaal. Naast de mensenstroom houdt Ingrid me nog even staande en pakt mijn stropdas vast.
“Wat er ook gebeurd, wie van ons ook wordt opgeroepen om te getuigen, ik wil dat je je beheerst. Doe ons niet nog zo’n vernedering aan zoals pasgeleden! Begrepen?’’
Ik knik en pak haar handen vast. “Ik beloof je plechtig om me in te houden, ik wil je niet weer kwijtraken.’’ Zeg ik zachtjes tegen haar.
Ik geef haar dan een zoen en Ingrid trekt nog snel mijn stropdas recht. Dan lopen we de rechtszaal in en wachten totdat alles gereed is zodat ze kunnen beginnen.

CRANE
Lynn werd afgevoerd naar de gevangenis waar Angelique de wacht zou houden. Ik wilde zeker weten of alles goed ging en ging even bij haar kijken.
“Heb je geen hulp nodig?’’ vraag ik haar.
“Nee hoor, komt allemaal goed.’’ Zegt ze met een klein glimlachje.
Ik glimlachte terug en ze gaf mij een knipoog.
“Wij komen na de rechtzaak van Smith terug naar de kazerne. Dan praten we bij van de missie."
Ze knikt en wenst me succes. Ik wens haar ook succes en loop met een glimlach op mijn gezicht naar buiten.
Eenmaal buiten dacht ik na over Angelique en bleef even stilstaan. Iedere keer als ze mij zag begon ze een beetje te blozen en keek me in de ogen aan, had ik in de gaten. Ik pak mijn telefoon en stuur Ingrid een smsje: “Hey Ingrid, Ik kom niet naar de rechtszaak. Ik moet nog het één en ander regelen. Jullie kunnen het vast zonder mij af. Crane.’’
Ik wil Angelique niet alleen laten met Lynn, voor het geval het uit de hand zou lopen en liep terug naar de cellen waar ik even snel om het hoekje kijk. Angelique zie ik rustig op een stoel zitten met een kleine glimlach op haar gezicht. Zo te zien zit ze heel ergens anders aan te denken i.p.v. op Lynn te letten. Confused

Dan stap ik toch naar haar toe. Als ze mij ziet staat ze meteen op en salueert.
“Sorry captain, ik was…’’
“Sst, het is al goed. Geeft niet.’’ Zeg ik zachtjes tegen haar.
Ze ging meteen weer normaal staan en haar wangen kleurde een beetje rood. Ik werp een blik naar Lynn die rustig lag te slapen.
“Kom eens mee.’’ Zeg ik zachtjes.
“En Lynn dan?’’ vraagt ze verbaasd.
“We zijn niet lang weg, die blijft wel rustig liggen.’’
Ik pak Angelique haar hand beet en loop met haar tot net om de hoek waar ik haar zachtjes tegen de muur aan druk en voor haar ga staan. “Wat is er?’’ vraagt ze dan.
“Ik wil dat je eerlijk tegen me bent. Ben jij verliefd op me?’’
Ze begint te blozen en kijkt even naar beneden. “Waarom wil je dat weten?’’ vraagt ze.
“Geef nu maar antwoord op mijn vraag?’’ fluister ik.
“Ja, ik vind je leuk en voel wat voor je.’’ Zegt ze zachtjes.
“Wat vind je dan zo bijzonder aan mij? Iedereen vind mij lelijk namelijk en een verlegen zak.’’
“Hoe kom je daar nou bij, je bent niet zo verlegen.’’
“Wel als ik met een vrouw moet praten.’’ Geef ik zachtjes toe en begin zelf ook een beetje te blozen.
“Dat valt toch best mee, nu ben je toch ook niet zo verlegen?’’
Ik kijk even naar beneden. “Juist wel, dit is de eerste keer dat ik zo open ben tegen een vrouw.’’
Angelique pakt met beide handen mijn hoofd beet en tilt het op zodat ik haar recht aankijk.
“Je hoeft niet verlegen te zijn, ik ben niet iemand die je zal afwijzen, in het tegendeel zelfs. Dat weet je nu inmiddels.’’ Zegt ze en laat dan mijn hoofd los. “Moest jij niet naar die rechtszaak van Smith?’’
“Nee, ik heb net afgezegd.’’
“Waarom eigenlijk?
“Omdat ik jou niet alleen wilde laten met Lynn.’’ Zeg ik zachtjes.
“Echt?! Maar waarom? Je weet toch dat ik het wel alleen aankan?’’
Ik knik. “Ik wilde het risico gewoon niet lopen. De laatste tijd is er zoveel gebeurd toen ik samen met Ingrid op missie was, toen is alles totaal verkeerd afgelopen en ik wil dat dat niet weer met een vrouwelijk mp gebeurd.’’
“Crane, ik vind je erg lief en had nooit verwacht dat je zo bezorgd om mij zou zijn. Maar je moet me vertrouwen. Ik weet zeker dat ik Lynn aankan.’’ Ik kijk haar aan en laat een klein glimlachje zien.
“Ik wil je bedanken.’’ Zegt ze.
“Waarvoor? Ik heb niets bijzonders gedaan?’’
“Dat heb je wel. Je bent zo open en eerlijk tegen me.’’
Ik laat haar weer een klein glimlachje zien. Smile

“Graag gedaan, jij ook trouwens. Dat je me toch eerlijk wilt vertellen dat je wat voor me voelt.’’
“Moeten we niet weer aan de slag?’’ vraag ik dan.
“Nee, eerst wil ik jou nog wat geven.’’ Zegt ze terwijl ik even om de hoek kijk of er geen andere soldaten lopen of Lynn is weer bezig om uit te breken.
“Sorry, wat zei je als laatste? Ik verstond je niet goed.’’ Vraag ik als ik haar weer aankijk.
“Ik wil je eerst nog wat geven.’’ Zegt ze blozend en komt dichter tegen me aan staan. Ik begon het zelf warm te krijgen.
“Uhm… ligt het aan mij of is het hier zo warm?’’ vraag ik zachtjes verlegen. Embarassed

“Ik heb het ook warm en ik denk dat ik al weet waaraan dat ligt.’’ Zegt ze zachtjes.
“Ow ja? Waar ligt dat dan aan?’’ vraag ik wat stotterend.
Dan geeft ze me een zoen op mijn wang waardoor we beiden beginnen te blozen. Snel kijkt Angelique om zich heen of er geen andere mp’s aankomen. Dan kijkt ze mij diep in de ogen aan en geeft me een zoen op m’n mond.
“Op deze manier wilde ik je bedanken.’’ Zegt ze zachtjes en kijkt me diep in de ogen aan.
Daarna slaat ze haar armen om me heen. Ik sta even verbaasd bij te komen van die zoen. Maar na wat twijfelen sla ik ook mijn armen om haar heen.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Roderick en ik nemen onze plaatsen bij Simon en Leonardo in en niet veel later klinkt het bekende: "All rise!" De rechter komt binnen.
Een officier staat op en vertelt de reden van deze zitting en roept de getuige op. Als je aan de overval op de bank in Vietnam denkt krijg je automatisch het idee dat er weer een legerofficier zal opstaan, maar niet vandaag. Een vrouw met grijs haar, van dezelfde leeftijd als Hannibal, staat op en neemt plaats naast de rechter.
Roderick werpt een verbaasde blik naar mij, hij wist blijkbaar nog niets van deze getuige.
Hannibal, die we van opzij kunnen gadeslaan, zit met toegeknepen ogen naar haar te kijken. Kent hij deze vrouw?
De vrouw mag van de rechter beginnen aan haar verhaal en het wordt doodstil in de zaal.
"Ik ben Catleen Dover, 50 jaar oud en verpleegkundige van beroep. Nu werk ik in Washington in een ziekenhuis, maar vroeger was ik militair verpleegkundige, waardoor ik in de veldhospitalen in Vietnam heb gewerkt.
Door mijn rang had ik overal toegang. De mannen die nu het A-Team vormen ken ik uit die tijd."
Ze kijkt Hannibal aan en vraagt of hij haar nog herkent. Hannibal kijkt haar nog steeds strak aan, maar antwoordt niet en reageert ook niet op een andere manier.
Roderick buigt zich naar me toe. "Ik herken haar wel. Ze heeft haar militaire opleiding op dezelfde kazerne gehad als ik." fluistert hij.
Onzeker kijkt de vrouw de rechter aan die met een hoofdknik laat weten dat ze verder moet gaan met haar verhaal.
"In de dagen voor de overval op de bank in Hanoi, was ik getuige van een gesprek tussen een paar officieren. Dat het geen zuivere koffie was begreep ik meteen. Er werden allerlei scenario's besproken voor als er iets fout zou gaan. Wat dat iets was begreep ik toen nog niet. De dag na de overval werd het me echter helemaal duidelijk. Ik hoorde wat er bij de bank en in de stad was fout gegaan en herkende meteen wat ik in die legertent had opgevangen. Ik besloot m'n mond te houden en heb dat jaren volgehouden. Maar de laatste tijd denk ik vaak terug aan die tijd in Vietnam, door m'n leeftijd, door de berichten in de krant over het A-Team... Ik heb toch nog een tijd getwijfeld, maar heb me vorige week gemeld bij de advocaat die zich met uw zaak bezighield."
Weer kijkt de vrouw naar Hannibal en vraagt hem dan op de man af waar de anderen zijn.
"Op veilige afstand, mevrouw. Wij hebben niet zo veel vertrouwen meer in getuigen. U weet vast wel waarom."
Catleen knikt. De advocaat heeft haar verteld over voorgaande zittingen waarbij belangrijke getuigen niet kwamen opdagen of begonnen te liegen alsof het gedrukt stond.
"Sinds ik me heb gemeld bij het Pentagon ben ik niet meer thuis geweest. Ik werd meteen met de nodige bodyguards naar een schuiladres gebracht! Ik ben blij dat ze u gevonden hebben, want ik ben anders nooit zo lang van huis."
De vrouw heeft het er zichtbaar moeilijk mee en mag van de rechter even in de zaal gaan zitten.
De advocaat buigt zich naar Smith toe, waarna ze samen naar Catleen kijken. Aan het gezicht van Smith te zien begint er iets te dagen, maar durft hij er nog geen staat op te trekken wat haar verklaring gaat opleveren.
Vervolgens pleegt de rechter overleg met beide advocaten en start het betoog van de advocaat van het A-Team.
De legerofficieren die al langer bij deze zaak betrokken zijn proberen pokerfaces te trekken, maar de advokaat weet de situatie zo helder uit te leggen, dat ze soms zenuwachtig heen en weer schuiven op hun stoelen. De advokaat zaagt als het ware zorgvuldig één voor één de poten onder hun denkbeeldige stoelen uit waarop ze al die jaren hebben gezeten, heilig gelovend in de schuld van het A-Team.
Na het betoog van de ene, volgt dat van de advocaat van de andere partij. Dat dat verhaal niet meer zo geloofwaardig overkomt doet menig officier slikken en ook Roderick heeft een verbeten trek op zijn gezicht.
Nu buig ik me naar hem toe. "Probeer er wat objectiever naar te luisteren. En vergeet niet dat als ze vrijuit gaan, jij van hen verlost bent."
De blik die ik van hem krijg toegeworpen houdt het midden tussen angst voor het zwarte gat na het A-Team en niet gestoord willen worden.
'Ok', denk ik, 'Ik laat je al met rust.'
De advocaten gaan nu vragen stellen aan Hannibal, die tijdens ons onderonsje in de getuigenbank heeft plaatsgenomen. In een half uur tijd komen de dagen rondom de overval op de bank door het A-Team weer tot leven. Er hangt plotseling een benauwende sfeer in de zaal, alsof het klimaat en de oorlog van Vietnam zich naar het hier en nu hebben verplaatst. Gespannen gezichten verraden slechte herinneringen.
Na Hannibal wordt Catleen weer opgeroepen en worden er op haar de nodige moeilijke en venijnige vragen afgevuurd. De vrouw weet kalm te blijven en laat zich niet van de wijs brengen. Ze weet wat ze heeft gehoord, uit welke monden die woorden kwamen en hoe ze precies uitkwamen.
De verklaringen van Hannibal en Catleen komen voor het overgrote deel overeen en het moet vreemd lopen wil hier geen vrijspraak uit voort komen.
De rechter roept nogmaals beide advokaten bij zich en wil net een mededeling doen als er een bode binnenkomt en een envelop overhandigt aan de rechter. Hij legt de hamer weer neer en bestudeert de brief die hij tevoorschijn haalt. De bril, die de hele tijd op zijn borst bungelde, zet hij op zijn neus om de zaal rond te kijken. Zijn blik blijft rusten op ons.
Niet wetend wat dat te betekenen heeft kijken Leo, Simon, Crane en ik elkaar aan. Roderick staart met zijn armen over elkaar en een verbeten grijns voor zich uit.
De rechter laat de hamer klinken en kondigt een kwartier onderbreking aan.

"Ga je mee koffie drinken?" Ik stoot Roderick aan die me verstoord aankijkt.
"Nee, ik blijf hier. Hannibal blijft ook hier. En ik verlies hem deze keer NIET uit het oog."
Ik haal m'n schouders op en ga met m'n collega's naar buiten. Onderwijl pratend over wat we gehoord hebben zie ik ineens een bekend gezicht opdoemen tussen de vele mensen: Arthur! Wat doet hij nu hier?
En daar loopt ook onze generaal! En samen lopen ze met een bode mee een kamertje in. Ik weet niet wat ik daar van moet denken. Dat Arthur Hannibal komt steunen kan ik me voorstellen, maar dat hij met een koffertje loopt en met onze generaal meegaat... Daar kan ik even geen touw aan vastknopen.

"All rise!" De zitting gaat verder.
De rechter zegt dat hij tot een eindoordeel is gekomen wat betreft de overval op de bank in Vietnam en pakt het vonnis in zijn handen. Het was al stil, maar nu zou je een speld kunnen horen vallen...
"Kolonel Smith, Luitenant Peck en Sergeant Baracus worden vrijgesproken van het plegen van de overval op eigen initiatief."
De rechter kijkt Hannibal aan en spreekt hem dan persoonlijk aan: "U bent weer vrij man, maar stopt u vooral niet met uw goede werk voor het Amerikaanse volk."
De man is goed op de hoogte van de wijze waarop het A-Team al jaren overleeft.
Iedereen kijkt naar Smith, hoe reageert hij op dit nieuws?
Maar na een stevige handdruk van zijn advocaat, herneemt de rechter het woord met een flinke klap met de hamer.
"MAAR!!!" gaat hij dan verder. "Maar... voor u hier de deur uit loopt en uw vrijheid gaat vieren met uw collega's, waar zij zich ook mogen bevinden, leg ik u een maatregel op."
De rechter kijkt Hannibal een minuutlang met een streng gezicht aan.
"Tijdens deze zitting ontving ik van generaal Bell een bericht wat ik niet zomaar naast me neer kan leggen of kan negeren. Kolonel Smith, gaat u staan."
De rechter pakt een nieuw document en kijkt voorlezend regelmatig over het papier naar Hannibal.
"Uw laatste karwei heeft u in dit district uitgevoerd. Het betreft het bestrijden van de Octopusbende die autoracer Arthur afperste en mishandelde.
U heeft 250.00 dollar verdiend met deze klus.
Generaal Bell maakt melding van diverse overtredingen die u en uw team hebben begaan in omgang met de militaire politie in deze regio.
De maatregel die ik u opleg, is het betalen van datzelfde bedrag aan smartengeld aan de mp-soldaten die de dupe zijn geworden van uw daden tijdens deze opdracht.
Om in detail te treden: dit smartengeld is bestemd voor soldaat Leonardo die u van een cruiseschip overboord heeft geworpen. Voor captain Crane en sergeant Milano wegens gijzeling. Voor kolonel Decker voor het toebrengen van letsel tijdens herstel van letsel.
Betaling dient hier en nu kontant gedaan te worden. Daarna bent u vrij man. Het gaat u goed kolonel John Smith."
Een bode opent een deur en daar komt Arthur binnen gelopen. Hij geeft Hannibal een hand en overhandigt hem de koffer.
"Generaal Bell belde met de mededeling dat je weer in de stad was en stelde voor om jullie loon vandaag uit te betalen. Dank zij jullie kan ik m'n grote hobbie weer met plezier uitoefenen, zijn Melanie en ik weer veilig en heb ik m'n prijzengeld terug. Nu ben ik in staat om jullie dan eindelijk te betalen. Ga er wat leuks van doen. Trouwen of zo..."
Arthur en Hannibal omhelzen elkaar, waarna de bode Arthur weer mee neemt de zaal uit.
Ik heb met verwondering zitten kijken en luisteren en krijg gewoon een brok in m'n keel. Ik kan niets anders concluderen dan dat Arthur niets afweet van de maatregel die de rechter Hannibal heeft opgelegd. Dat hebben ze eigenlijk wel netjes gedaan zo. Het was ook sneu geweest voor Arthur als onder zijn neus zijn geld doorgeschoven zou worden naar ons.
"Kolonel Smith, staat u op, leg uw koffer op de tafel naast mij en vertrek."
Het is opnieuw doodstil in de zaal als Smith opstaat, de koffer op de aangewezen plaats leerlegt en zwijgend de zaal rondkijkt. Zijn blik blijft hangen op de groep officieren die hem graag hadden zien sneuvelen. Daarna draait hij zich naar ons en kijkt ons één voor één aan.
Naast me voel ik Roderick naar het puntje van zijn stoel schuiven. Snel leg ik m'n hand op zijn arm om hem aan zijn belofte te herinneren, maar toch staat hij op. Ik houd m'n adem in en vrees het ergste. Voorzichtig kijk ik zijwaarts en omhoog. Roderick staat rechtop, kalm. Hannibals en Rodericks ogen boren zich in die van de ander. Het is nog steeds doodstil. De spanning is te snijden. Iedereen hier aanwezig weet hoe heftig de confrontaties konden zijn tussen deze twee kolonels.
Roderick salueert naar Smith. En Smith volgt zijn voorbeeld.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

MPSOLDAAT ANGELIQUE

Na het romantische onderonsje met Crane was het toch wel tijd om Lynn naar het gerechtsgebouw te brengen.
We boeien haar nog wel voor alle zekerheid om te voorkomen dat ze ons een dreun zou verkopen.
Na een uur rijden komen we aan waar alles nog rustig was.
Ik stapte uit en hielp Lynn ook uit het arrestantenbusje.
Ze keek ons kwaad aan en ik vertelde wat er aan de hand was.
Een kwartier later komt Smith met zijn advocaat het gebouw uit gelopen en ze schudden elkaar de hand.
De advocaat neemt al snel afscheid en ik maak Lynn haar boeien los. Smith kijkt op en ziet dat ik Lynn losmaak Very Happy

.
Als ik haar loslaat rennen ze beiden op elkaar af en vliegen elkaar in de armen. Lynn huilt in zijn armen uit, maar Smith heeft het zo te zien ook even moeilijk.

Ik besluit er verder geen aandacht meer aan te besteden en loop naar binnen waar Ingrid, generaal Bell en Decker nog staan na te kletsen. Ze kijken op als Crane en ik aan komen lopen.
"Hoe is het gegaan?" vraag ik ze.

HANNIBAL

Er verscheen een vrouw van 50 jaar in de rechtzaal dat mij goed verbaasd. Catleen was haar naam.
Ik was al zo slecht in het onthouden van namen, maar haar herkende ik niet zo snel hoe hard ik ook aan het graven was in het verleden. Even later vraagt ze mij of ik haar nog herken.
Ik kijk haar strak aan en probeer een blik naar boven te halen maar enige herkenning zat er niet in.
Ik reageerde niet, maar Catleen ging wel verder met haar verhaal.
Na een kwartier van vertellen vraagt ze mij waar de andere teamleden zijn.
"Op veilige afstand, mevrouw. Wij hebben niet zo veel vertrouwen meer in getuigen. U weet vast wel waarom."
Catleen knikt. De advocaat heeft haar verteld over voorgaande zittingen waarbij belangrijke getuigen niet kwamen opdagen of begonnen te liegen alsof het gedrukt stond.
Was het dan echt mogelijk om dan nu wel vrijgesproken te worden van deze historische gebeurtenis?.
Ik keek mijn advocaat aan en we keken samen naar Catleen.
Als er op een onverwacht moment een bode binnenkomt met een envelop kijk ik de bezorger strak aan en kijk hem ook na als hij de zaal verlaat. "Ik dacht dat er niemand toegang had in een zaal als er een zaak bezig was?" zeg ik tegen mijn advocaat.
We kijken elkaar even aan en vertrouwen het niet meer en ons vermoeden wordt ook bevestigd als de rechter een onderbreking aankondigt.
Nu kijk ik eens naar achter en zie Decker met een grijns voor zich uit staren. Ik schud mijn hoofd en doe een schietgebedje en hoop op een goede afloop. Een kwartier later komt hij terug en wordt het vonnis uitgesproken.
Bij het horen van de uitspraak sla ik meteen mijn handen voor mijn gezicht. Ik kon het maar niet geloven en keek mijn advocaat daarna aan. Na een stevige handdruk neemt de rechter weer het woord. "Maar... voor u hier de deur uit loopt en uw vrijheid gaat vieren met uw collega's, waar zij zich ook mogen bevinden, leg ik u een maatregel op."
We moesten het verdiende geld van deze missie afstaan aan de MP's voor alle overtredingen, beledigingen en overige acties die wij hadden gepleegd. Daarna wordt de zaaldeur open gedaan en komt Arthur naar binnen Surprised

.
We omhelzen elkaar en ik krijg de koffer met het geld van hem.
Ik vond het zonde dat we het verdiende geld in moesten leveren, maar het moest.
Als hij weg is, en de koffer op de juiste plaats heb neergelegd kijk ik zwijgend rond in de zaal. Decker en ik keken elkaar ook strak aan. In plaats van elkaar aan te vliegen salueert hij naar me, wat ik ook terug doe. Ik haal even diep adem en kijk naar de rechter aan.
"Als het kan, wil ik graag nog iets toevoegen" begin ik. Daar krijg ik gelukkig nog een gelegenheid voor.
Mijn advocaat kijkt me vol verbazing aan en ik kijk het meest naar Catleen en Ingrid.
"Ik euhm... wil namens het team en mijzelf aan iedereen die we nogal grof hebben beledigd, voor schut gezet etc... onze welgemeende excuses aanbieden. De MP zat dan meer dan 10 jaar achter ons aan, ze deden wat hun werd opgedragen. Nu er eindelijk is bewezen dat wij onschuldig zijn, is vluchten niet meer nodig. Ook wil ik namens het team en mijzelf Catleen ontzettend bedanken voor haar verklaring en zullen wij er alles aan doen om de misdaad te bestrijden."
Daarna salueer ik nog een keer maar dit keer voor iedereen in de zaal.

Met die woorden beëindig ik de speech en verlaat ik samen met mijn advocaat de rechtzaal. Eenmaal buiten kan ik het maar niet geloven en ga even op een bankje zitten met een sigaar.
Mijn advocaat komt me vergezellen en geeft me een schouderklop.
"Dat was lang niet slecht hé?" zeg ik. Hij knikt en we schudden elkaar nogmaals de hand.
"Bedankt voor alles" zeg ik.
"Ik moet nu naar een andere zaak, doe rustig aan en als ik nog iets voor je kan doen dan hoor ik het wel" zegt hij terwijl hij meteen in zijn auto springt en wegrijd. Na het gesprek met de advocaat sta ik op en zie de vrouwelijke MP soldate met Lynn staan Surprised

.
Lynn werd losgemaakt en zag mij ook staan Very Happy

. We rennen op elkaar af en vliegen elkaar in de armen.
Ze liet haar emoties meteen gaan en ik zak meteen door me knieën en laat haar uithuilen bij me.
"Rustig maar lieverd, alles is goed" zeg ik om haar te troosten. Ook ik had het even moeilijk maar hield me sterk.
Ik droog haar tranen met me handen en vertel haar over de vrijspraak die we hebben gekregen.
"Dus geen hijgende MP's meer in onze nek?" vraagt ze dolblij. Ik knik. "We zijn vrij Very Happy

" zeg ik tegen haar.
"Kom op, dan gaan we weer terug naar Frankrijk" zegt ze Very Happy

. Ik zuchtte en keek haar aan.
"We horen hier lieverd, nu alles is opgelost. Laten we hier een mooi huis kopen en onze bruiloft regelen" zeg ik haar.
Ze knikt en we omhelzen elkaar nog een hele tijd en ik begin de vrijheid nu te beseffen Embarassed

.
"Wat zullen de jongens ervan vinden" denk ik bij mezelf.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
Na de uitspraak van de rechter schuif ik naar het puntje van stoel om op te staan. Ingrid legt snel haar hand op mijn arm om ten teken te geven dat ik rustig moet blijven. Ik sta toch op en kijk Smith strak aan. Ik salueer naar Smith en hij volgt. Daarna doet hij nog een zegje in de zaal en bied iedereen zijn excuses aan.
Daarna verlaat hij samen met zijn advocaat de zaal. Iedereen druppelt langzaam de rechtszaal uit. Generaal Bell houd ons allemaal tegen en we bespreken wat na over de rechtszaak. Even later komen Crane en een vrouwelijke mp aangelopen die ik nog niet ken.
"Hoe is het gegaan?'' vraagt ze dan. "Smith is vrijgesproken.'' zegt Bell. "Maar kent u Kolonel Decker al?'' De vrouw schud haar hoofd en stapt op mij af. "Ik ben Angelique, aangenaam Kolonel.'' en ze salueert. "Aangenaam kennis te maken.'' zeg ik. Ze doet een stapje terug en gaat naast Crane staan. Ik ga weer naast Ingrid staan.
Na vanalles te hebben besproken over de rechtszaak keren we met z'n allen terug naar de kazerne.
Generaal Bell vertrekt zelf naar zijn eigen kantoor om daar de zaak te sluiten over het A-Team. Simon en Leonardo maken zelf een rondje over de basis en Angelique trekt geniffelend Crane aan zijn mouw ergens mee naartoe. Ingrid en ik gaan naar mijn kantoor.
Ik plof daar neer op mijn stoel, Ingrid gaat voorzichtig op mijn schoot zitten en haalt haar hand even door mijn haar heen. "Roderick, nu wil ik wel weten waarom je haar zo grijs is? Waarom heb je het geverfd?''
"Ik...weet niet of je dat wilt weten?''
"Tuurlijk wil ik het weten, anders vraag ik het niet aan je.''
"Je hebt vast wel in de gaten gehad of gehoord dat ik ook op dat cruiseschip zat.'' Ingrid knikt. "Crane vertelde het me via de walkietalkie, dat jij daar rondliep met grijs haar. Waarom?''
"Ik wilde niet herkent worden dus heb ik mijn haar grijs geverfd.''
"Roderick, iedereen herkent je dan alsnog, volgens mij is er nog meer gebeurd.'' Ik knik. "Nog even tussendoor, in het restaurant toen ik en Crane wat zaten te eten keek er constant een oude man naar ons met een grijze baard, snor, grote zonnebril en hij zat in een rolstoel. Heb jij die man daar ook gezien?'' Ik knik weer.
"Ja, ik ken die man.''
'Laat me raden, Was jij dat?'' Ik kijk haar aan en knik langzaam.
"Ja dat was ik.''
"Waarom? Waarom was je daar?''
"Ik wilde je niet weer alleen laten. Na dat schot van Smith in mijn been moest ik je weer alleen laten gaan met Crane en de rest. Ik wilde dat dat niet weer gebeurde en heb ik me vermomd als oude man zodat ik je in de gaten kon houden.''
Ingrid kijkt me verbaasd aan. "Ik geloof mijn oren niet.'' Zegt ze.
“Ik weet dat ik je had beloofd om rust te nemen en gewoon hier te blijven. Maar, ik kon het gewoon niet. Ik maakte me teveel zorgen om je en heb toen zelf actie ondernomen. Zelf heb ik een helikopter geregeld etc.’’ Ingrid kijkt me verbaasd aan.
“Als ik weer eens een keer wegga, zou ik je aan een ketting moeten leggen ofso.’’ Razz

“Het spijt me, ik had je misschien gewoon moeten vertrouwen, maar ik kon het gewoon niet omdat ik zoveel om je geef.’’

CRANE
Teruggekomen op de basis gaat iedereen zijn eigen weg. Samen met Angelique naast me lopen we een klein stukje achter Ingrid en Decker aan. Bij een splitsing in de gang lopen Ingrid en Decker rechtdoor. Als ik achter ze aan wil lopen trekt Angelique gniffelend aan mijn mouw en neemt me ergens mee naartoe. “Waar neem je me mee naartoe?’’ vraag ik aan haar. “Ssst, ik wil je iets laten zien.’’ Zegt ze zachtjes. Ze neemt me mee naar haar kamer waar ze me op een stoel laat zitten. “Wat ik je nu wat laat zien, maar je moet het tegen niemand vertellen, het is iets wat compleet verboden is op de kazerne.’’ Ik knik. Ze rommelt wat onderin haar kast en haalt daar een klein koffertje uit. Ze blaast het stof er van af en zet het dan naast me neer op tafel. Ze opent het doosje en er ligt een mooi klein geweer in, met stukjes goud erin verwerkt. “Hoe kom je daaraan?’’ vraag ik haar verbaasd. “Geërfd van mijn grootvader. Hij heeft deze vroeger gejat uit een museum in het buitenland toen hij op een missie was. Het is veel geld waard en bewaar ik het hier, ik weet dat het hier veilig is.’’ Ik knik.
“Wat moet zo’n dame nou met zo’n geweer in haar kast.’’ Ze begint zachtjes te giechelen en gaat op mijn schoot zitten. “Crane.’’ Zegt ze zachtjes. We kijken elkaar diep in de ogen aan. “Ik vind je echt leuk.’’ Zegt ze zachtjes. “Dat weet ik toch.’’ Ik geef haar zachtjes een kus op haar wang. Ze begint een beetje te blozen en geeft mij dan ook een zoen op mijn wang. Mijn buik begon raar te voelen. Wat zou het zijn? Verliefdheid? Ik keek er even naar en Angelique zag het meteen. “Voel jij dat ook? Het zelfde wat ik voor je voel?’’ Ik haal mijn schouders op. “Ik denk van wel, verliefdheid.’’ Zeg ik als ik haar aankijk.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Nadat Roderick is opgestaan, volgen er meer mensen zijn voorbeeld. Hannibal vraagt het woord en krijgt van de rechter de gelegenheid om zich tot de aanwezigen te wenden.
Ondanks het feit dat ik nog altijd zit, kijkt Smith me telkens aan terwijl hij in enkele woorden zijn spijt betuigd. Het raakt me enorm dat hij eindelijk inziet waar ze mee bezig zijn geweest. Ik sta nu ook op en salueer met de rest mee. Ik slik een brok in m'n keel weg als Hannibal met zijn advocaat de zaal verlaat. Een periode van 10 jaar werd hier afgesloten. Niet voor mij, ik zat nog niet zo lang achter hen aan, maar wel voor Roderick en Crane. Voor hen zal er misschien een gat vallen, nu hun taak erop zit.
Terwijl ik ga zitten snuif ik wat luider dan normaal, ik voel dat er tranen opkomen. Roderick draait zich naar me toe en legt een arm om me heen, maar zegt geen woord.
De zaal loopt langzaam leeg. Simon en Leonardo beloven in de hal op ons te wachten. We moeten het even laten inwerken wat er vanmiddag allemaal is gebeurd. Roderick verbreekt als eerste de stilte tussen ons en kijkt me indringend en trots aan.
"Het duurde een tijdje, maar het kwartje is gevallen bij Smith."
Ik kijk hem nietbegrijpend aan, waarna hij vervolgt: "De speech die jij hebt afgestoken tegen het A-Team op Melanies verjaardag..."

Na de zitting en de vrijspraak van het A-Team keren we terug naar de kazerne, waar we de rest van de dag vrijaf krijgen. Toch gaan we eerst gewoon naar Rodericks kantoor waar ik op zijn schoot kruip en we in gesprek raken over onze, uiteenlopende, belevenissen op het cruiseschip...

“Als ik weer eens een keer wegga, zal ik je dus aan een ketting moeten leggen of zo.’’ zeg ik tegen Roderick met een quasi streng gezicht.
“Het spijt me, ik had het misschien gewoon moeten vertrouwen, maar ik kon het gewoon niet, omdat ik zoveel om je geef.’’ is Rodericks verklaring voor het ons achterna reizen.
Ik neem zijn gezicht in m'n handen en schudt kort m'n hoofd. Die Roderick toch... Dan sla ik m'n armen om zijn nek en druk me dicht tegen hem aan. "Vind ik lief van je." fluister ik in zijn oor.
Roderick laat weten dat ie last van zijn been krijgt en het wil strekken. Hij zucht eens. "Morgen moeten we de rechtzaak tegen de bende voorbereiden, want die staat voor de deur. Maar laten we eerst een avondje iets leuks doen. Lekker eten en naar de film. Zeg jij maar wat en welke..."
"Ja, dat hebben we wel verdiend. Gaan we zo?" Ik wijs op onze militaire galapakken. "Of in gewone kleding?"
"Wil je genieten van je avond of nog een uur voor de spiegel staan?" is Rodericks wedervraag die meteen zijn antwoord is.
Ik pak m'n handtas, hij z'n stok en even later rijden we in een burgerauto van de mp het terrein af. Op naar een shoarmatentje, want daar heb ik nu zin in.
Peuzelend van het vlees, de frietjes en een hele bak met knoflooksaus kletsen we knus de avond vol, ons voornemen om naar de film te gaan totaal vergetend...

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL

Na het onderonsje met Lynn bellen we gelijk naar M of ze de verkoop van Lynn haar huis kan stopzetten. Gelukkig was M er nog niet aan toegekomen, maar de meeste auto's waren al wel verkocht. Lynn haar favoriete auto's gelukkig niet Very Happy

. Die 2 verkopen werden stopgezet en ook dat van het huis.
Daarna bel ik het team op. Ik leg het hele verhaal uit, maar ze geloven me niet eens!
"Kom maar naar Amerika en vergeet Frankrijk. We gaan hier verder met het bestrijden van de misdaad Wink

" zeg ik.

Om een uur of 10 in de avond komen ze aan op het vliegveld, waar Lynn en ik ze al zaten op te wachten in B.A. zijn busje. Ze willen meteen de rest van het verhaal weten.
"Dat leg ik jullie uit onder het genot van een heerlijk bord chinees eten." zeg ik tegen ze met een glimlach.
We reden met het busje naar een chinees restaurant waar ik had gereserveerd en tijdens het eten gaf ik ieder een exemplaar van het vonnis en at samen met Lynn rustig door. Het team keek vol ongeloof naar het vonnis en ik glimlach naar ze.
"Ik wil voorstellen om hier in Amerika te blijven wonen nu we niet meer hoeven te vluchten voor de MP. Aangezien we hier alle plekken kennen om onze klanten te ontmoeten" zeg ik.
Face haalde opgelucht adem en B.A. en Murdock waren ook blij Very Happy

.
"Goed, dan blijven we hier en knappen het huis van Lynn op, zodat we daar kunnen wonen met zijn allen." zeg ik.
Lynn leunde met haar hoofd tegen me schouder. Ik kijk opzij en glimlach. De rest van het team gaat ondertussen nog eens een rondje lopen als ik me armen om haar heen sla.
"Als je zo moe bent, dan mag je naar huis, schat." zeg ik zachtjes.
Ze keek me aan na mijn reactie. Na veel getreuzel bleef ze toch zitten en ging ik nog iets te eten halen als het team terug is. Ik haalde nog wat lekkers voor Lynn en dat at ze ook braaf op.

Na het heerlijke etentje gaan we met het busje naar Lynn haar huis. Het is een aardige ravage en zo te zien is het huis tijdens onze vakantie diverse keren betreden.
Lynn ging al vroeg naar haar bed en wij keken onze ogen uit naar de ravage en besluiten de troep eerst eens goed op te ruimen. Met zijn 4ren hebben we dat in een half uurtje gedaan. Dan halen we divers materiaal om een inbraaksysteem te maken. Die monteren we vervolgens en ook de stroom fixen we simpel Very Happy

. Na een kleine test is de verlichting in de woonkamer perfect en de ergste troep opgeruimd.
Daarna doen we alle deuren op slot, de verlichting uit en lopen naar boven waar Lynn heel braaf lag te slapen.
In de kamer waar we Ingrid en Crane ooit vasthielden stonden 2 slaapbanken en in de logeerkamer stond ook nog een bed.
Het team keek me aan. "Maken jullie maar gebruik van de bank en het bed, ik ga bij Lynn liggen. Wees wel op je hoede voor eventuele inbrekers." waarschuw ik ze.
We nemen voor alle zekerheid allemaal een pistool mee naar de slaapkamer. Ik val al snel met Lynn in me armen in slaap.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
In onze militaire kleding vertrekken we in een burgerauto naar de stad om een leuk tentje op te zoeken om daar wat te gaan eten. Ingrid beslist waar en het wordt uiteindelijk een gezellig shoarmatentje.
Ik ga rustig achterin aan een tafeltje zitten en Ingrid bestelt alvast wat. Daarna komt ze terug en gaat giechelend zitten.
"Wat is er?'' vraag ik.
"Die man achter de toonbank die dacht dat jij m'n vader was.'' Laughing

Ik moest er ook een beetje om lachen. "Laat me raden, zeker vanwege mijn haar en omdat ik nog loop met mijn stok.''
Ingrid knikt.
"Ik krijg die kleur amper nog uit mijn haar, weet jij daar raad mee?''
"Wat heb je dan gebruikt en hoe?''
"Ik had een soldaat een doosje laten halen een paar dagen terug.''
"Heb je er wel naar gekeken hoe het moest en of het goed was?''
Ik kijk al snel de andere kant op. "Nee, ik heb er niet meer naar gekeken. Ik herinnerde me nog hoe jij toen mijn haar zwart had geverfd. Toen ik me voordeed als advocaat. Ik heb het ook zo gedaan.''
Ingrid slaat haar hand al tegen haar voorhoofd. "Ik had er iets extra's doorheen gedaan zodat het niet te lang zou blijven zitten die kleur. Maar dat had ik jou natuurlijk niet verteld.''
"O... leuk, Tssk

Dan loop ik zeker een paar weken als een oude grijze dakduif rond met dit haar.''
Ingrid begint te lachen. Laughing

"Ik zal je straks wel helpen, ik weet wel iets waardoor het er sneller uit gaat.''
"Mijn hoofd kaalscheren zeker?''
"Nee. Dat hoeft niet en dat wil ik ook niet. Dan is je hoofd net een bowlingbal.'' Laughing

Ik schiet dan ook half in de lach. "Dan lijk ik net een terrorist met een kaal hoofd. Nog een klein baardje en een groot machine geweer en het plaatje is compleet.'' Laughing

Samen hebben we veel lol en eten lekker ons eten op. Na een tijdje komt een ober naar ons toegelopen en verteld ons dat ze zo gaan sluiten. Na een paar minutjes reken ik af en geef de man wat fooi. Buiten lopen we nog een klein rondje.
"We zijn helemaal vergeten om naar de film te gaan.'' zegt Ingrid dan.
"Geeft toch niet, we hebben het gezellig gehad. Het is al laat, zullen we terug gaan naar de kazerne?''
Ingrid knikt en geeft aan dat ze ook wel moe is geworden van al dat lachen. Even later stappen we in de auto en rijden terug naar de kazerne.
Daar gaat Ingrid alvast douchen en ik ruim ondertussen mijn bureau op, waarop het een verschrikkelijke bende is. Na Ingrid ga ik douchen en we kruipen daarna samen in bed, waar we niet veel later in slaap vallen.

CRANE
Angelique zit nog steeds bij me op schoot en ik heb mijn armen om haar heen geslagen. We hebben het erg gezellig samen.
"Even tussendoor. Wat wil je met dat pistool gaan doen? Waarom liet je het aan mij zien?''
"Eigenlijk is het verhaal wat ik je vertelde niet echt waar. Ik heb het gekregen van mijn vader. Die had speciaal voor mij gekocht, omdat ik het leger inging. Hij wil dat ik dat ding altijd bij me draag zodat ik altijd aan hem kan denken. Maar ik vind hem niet echt bijzonder, dus ligt hij voor oud vuil in de kast.''
Ik kijk haar verbaasd aan. "Waarom loog je tegen mij?''
"Omdat ik alleen met je wilde zijn. En door zo'n smoes kon ik je overhalen, dacht ik, en dat was ook gelukt. Ik wil met jou samen zijn, dat is alles wat ik op dit moment wil.''
"Dat begrijp ik. Maar je kon het ook gewoon eerlijk tegen me zeggen. Dan was ik alsnog met je meegegaan.''
"Echt?!'' vraagt ze verbaasd.
"Tuurlijk. Ik weet dat je wat voor mij voelt en ik ook voor jou. We hebben vanmiddag al gezoend in de gevangenis. Waarom zou ik dan niet meegaan?'
Angelique haalt haar schouders op.
"Nou dan. Laten we het nog gezellig houden en dat verhaal van dat geweer vergeten. Oké?''
Angelique knikt en ik geef haar een zoen. Ze slaat haar amen om mijn nek en begint een beetje te snikken op mijn schouder.
"Wat is er meisje?''
"Je bent zo eerlijk en lief tegen me.'' zegt ze snikkend.
"Daar hoef je toch niet om te huilen.'' zeg ik troostend en veeg met mijn duim een paar tranen van haar gezicht.

Na een avondje samen zijn is het tijd om te gaan slapen. Ik kijk eerst op mijn horloge en daarna naar Angelique. Ze was moe geworden en begon al wat te gapen.
"Het is tijd om te gaan slapen.'' zeg ik zachtjes.
"Nog heel even.'' zegt ze en leunt met haar hoofd tegen mijn borst. Ik sla mijn armen om haar heen en begin zachtjes wat te schommelen. Even later slaapt ze. Voorzichtig til ik haar op en leg haar op bed neer. ik stop haar onder en geef zachtjes een kus op haar wang. Het pistool in het doosje leg ik onderin haar kast. Ik kijk nog één keer naar Angelique en vertrek dan naar mijn eigen kamer.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

MPSOLDAAT ANGELIQUE

Na een gezellig avondje samenzijn met Crane praten we over van alles en nog wat.
Wel begin ik steeds meer voor hem te voelen en ik was blij dat de gevoelens er van zijn kant ook waren Very Happy

.
Toch voelde ik me wel schuldig over de leugen, maar dar vergaf hij me gelukkig.
Een paar uur later is het al tegen 12ven 's nachts en begin ik al aardig in te dutten en gaap een paar keer.
"Het is tijd om te gaan slapen." zegt hij dan zachtjes.
"Nog heel even." zeg ik terwijl ik met me hoofd tegen Crane zijn borst leun. Op het moment dat hij zijn armen om me heen slaat en wat begint te schommelen val ik in slaap Embarassed

.
De zoen kreeg ik nog mee maar lag daarna al in dromenland.

De volgende dag slaap ik eens goed uit en sta om 10;00 uur op.
Daarna loop ik direct naar de badkamer, fris me op, kam me haren en trek me trainingspak aan.
Het was weer tijd om aan de conditie te gaan werken.
Na die heftige avonturen met het A-Team kon je maar beter goed voorbereid zijn. Met een polsband en een hoofdband om verlaat ik mijn kamer en kom Crane ook nog tegen.
"Wat ga je doen?" is zijn vraag.
"Ik ga hardlopen in het bos, wat aan de conditie werken Wink

" zeg ik tegen hem.
"Dan ga ik met je mee, een conditietraining kan ik ook wel gebruiken" zegt hij met een glimlach.
Na een kwartiertje staat Crane ook met zijn trainingspak in de gang en lopen we samen naar buiten als we Decker en Ingrid verbaasd zien kijken naar ons.
"Wat zijn jullie van plan?" is Decker zijn vraag.
"Door al dat rennen achter het A-Team aan wordt het eens hoog tijd dat we aan onze conditie werken om een achtervolging te voet in te zetten in plaats van te wachten op een auto" zeg ik heel serieus.
Decker keek me aan en schoot in de lach.
"Ik heb nog liever de voorkeur voor de auto" zegt hij dan met een glimlach.
"En ik zet liever te voet de achtervolging in, daar bereik je meer mee" zeg ik. Met die woorden liep ik samen met Crane naar buiten en we starten met onze tocht vanaf het terrein naar het bos Very Happy

.
In het bos was alles erg rustig maar ik maakte van het joggen ook nog een sprint en hindernistraining. Ik sprong over alle objecten die op het bospad lagen. Na een uur zijn we aan de andere kant van het bos en daar nemen we een kleine pauze.
Gelukkig had ik 2 flesjes water meegenomen zodat we toch even iets konden drinken.
"Je conditie is niet slecht lieverd" zeg ik terwijl ik ook begin te blozen.
We geven elkaar een zoen, drinken ieder onze fles met water leeg en gaan dan in een rustige looppas terug naar de kazerne.
Zo af en toe trek ik toch nog een paar sprintjes en spring zo over diverse greppels. Dan loop ik weer in een rustige looppas en wacht tot Crane weer bij me is Very Happy

.
De terugweg duurde wat langer maar we komen 2 uur later aan op de kazerne en zijn doodop van het hardlopen.
Daar halen we meteen een fles water uit de koelkast en schenken een groot glas vol en drinken het in een teug leeg.
"Zo dat was even een lekker tochtje door het bos" zeg ik tevreden.
Ik sla me armen om Crane heen en kijk hem in de ogen aan.
"Ik houd van je" zeg ik zachtjes.

MPSOLDATEN LEONARDO & SIMON

Het was een erg drukke dag door de rechtzaak van Smith en ook nog eens Ingrid die dacht dat mijn gemengde gevoelens nog niet weg waren. Als ik me eens laat gaan tegen haar begrijpt ze de situatie volgens mij al veel beter, maar schijn bedroog blijkbaar.
Eenmaal op de kazerne liep ik boos naar mijn kamer waar ik op me bed ging liggen waar ik al snel in slaap viel.
De volgende dag werd ik laat wakker en dacht dat alles weer normaal was maar dat vermoeden trok al snel weg als Simon voor me neus staat. Ik kreeg van hem een preek vanwege de vraag die ik gisteren aan Ingrid stelde.
"Leo, als je van die gevoelens af wilt, dan zal je toch echt minder medelijden moeten tonen aan Smith en zijn team" zegt Simon.
Ik keek hem aan en zuchtte.
"Het is totaal geen medelijden, er is alleen iets dat me zo aan het denken zet en ik vermoed dat Smith daar iets mee te maken heeft. Het kan namelijk niemand anders zijn" leg ik hem uit.
Simon kijkt me niet-begrijpend aan en dan vertel ik het verhaal over de reddingsboei die in het water werd gegooid.
Ook vertelde ik erbij dat ik via de boei op eigen kracht weer het schip op kon klimmen.
"Dat is dan wel heel erg bijzonder, want Smith toonde tijdens het gevecht totaal geen medelijden bij je" zegt hij verward.
Ik kijk hem ook verward aan en ga op me bed zitten.
"Nu ze vrij zijn gesproken moet ik het hem vergeven en wie weet dat ze ons nog kunnen helpen met een missie" zeg ik met een glimlach. Simon schudde zijn hoofd maar glimlachte ook.
"Jij vond die samenwerking geweldig hé" zegt hij. Ik knik en kijk hem dan aan.
"Je moet wel weten dat het criminelen zijn hé, houd dat in je achterhoofd. Trouwens, ik heb toch wel trek gekregen van al dat praten. Laten we een broodje gaan halen in de kantine" stelt Simon voor.
Daar ging ik maar al te graag mee akkoord en we lopen samen naar de kantine en halen daar een broodje. Het broodje eten we ook op ons gemak in de kantine op en praten daar nog wat bij over het A-Team en Lynn.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

De volgende morgen...
Na ons uitje gingen we niet bepaald vroeg naar bed, dus het kost enige moeite om uit bed te komen. Stil, gapend en elkaar in de weg lopend beginnen we aan de dag. Na een zwijgend ontbijt met de nodige sterke koffie komen we tot onszelf en kan de eerste zoen eraf.
Ik pak het dossier over de Octopusbende uit mijn kluis en ga ermee naar Rodericks kantoor. De advocaat van onze kazerne belt op, waarna we om beurten overleg plegen. Hij vertelt in welke volgorde hij de bendeleden wil laten oproepen, hoeveel aanklachten hij tegen de diverse bendeleden heeft verzameld en dat Arthur en Melanie beide aan het woord zullen komen.
Tegen de middag komt Crane binnengelopen, met een gelukzalig glimlachje op zijn gezicht. Roderick en ik kijken hem onderzoekend aan: wat is er met hem aan de hand?
"Wat?!" vraagt Crane verontwaardigd. "Mag ik geen goed humeur hebben of zo?"
"Tuurlijk wel, maar... je kijkt anders... dan we van je gewend zijn." zeg ik terwijl ik hem nog steeds onderzoekend aankijk.
Crane trekt meteen z'n gezicht in de gewoonlijke plooi en keert zich naar Roderick. De kolonel leest de brief voor die de rechtbank heeft gestuurd. Het is een oproep voor Crane, Roderick, Simon, Leonardo en mij. We zijn getuigen bij de rechtzaak tegen de bende. Het belooft een tijdrovende zaak te worden. Alle nog levende bendeleden zullen worden ondervraagd.
We halen met z'n drieën herinneringen op aan wat we met die lui hebben meegemaakt en maken elk aantekeningen. Dingen die we per sé willen zeggen tijdens de zitting.
Na een korte koffiepauze besluiten we naar de gevangenis te gaan, om te zien hoe de bendeleden het maken en in wat voor 'mood' zij zijn.

De bewakers van het cellenblok waar de Octopusbendeleden in voorarrest zitten, brengen ons op de hoogte van de ontwikkelingen die zich hebben voorgedaan. Zo komt Ivan, de broer van de overleden Joker, in hun verhalen voorbij en horen we over de ruzie tussen de bendeleden. Jones werpt zich opnieuw op als bendeleider en heeft Jacob en Lucy uit de bende (die voor hun gevoel dus nog bestaat) gegooid. De reden daarvoor is hen niet duidelijk, maar ze merken wel dat die 2 nu doodsbang zijn voor de rest.
Crane wil weten hoe het met Jones' been gaat en is zichtbaar opgelucht als hij hoort dat Jones steeds beter gaat lopen met zijn beugel. Sinds hun confrontatie in het ziekenhuis, kon Crane er echt mee zitten dat ie Jones op z'n gevaarlijke plek had geraakt en ik zie aan hem dat ie er nu weer tegenop ziet om Jones onder ogen te komen.
"Ik blijf wel in de buurt." fluister ik Crane toe, die me daarvoor een dankbare blik toewerpt.
Als de melding komt dat ze allemaal weer in hun cellen zitten, na bezoek aan douches en luchtruimten, mogen we met een paar bewakers mee naar hun gang.
Roderick loopt met één van hen voorop, daarna volgen Crane en ik. Het is rustig in de gang. Niemand van de bendeleden staat bij de tralies. Ik heb de neiging om op m'n tenen te gaan lopen om de stilte niet te verbreken, maar houd me in. Of zou het ook zoiets zijn als... geen slapende honden wakker maken?
Lucy, die Crane en ik het eerste passeren, zit met haar rug naar de tralies toe op de stoel een tijdschrift te lezen, met haar benen op de brits.
Jim, schuintegenover Lucy, drukt zichzelf ijverig op om in conditie te blijven. De gespierde sportman kijkt kort op en concentreert zich verder op zijn oefeningen.
Naast Lucy's cel zit Jones. Zijn beenbeugel ligt naast hem op de brits, hij zit zijn been te masseren. Ik probeer weer voor me te kijken voor hij ons opmerkt, maar toch ontmoeten onze ogen elkaar. Er gaat een schok door me heen door de blik die hij me toewerpt. Meteen versnel ik m'n pas.
Naast Jones is de cel van Jacob. Het valt me op hoe oud de man in een paar dagen tijd is geworden. Of ziet hij er alleen ouder uit omdat ie er nu niet tiptop uitziet zoals een bankbediende betaamd?
Schuintegenover zit J.J. Ook hij zit te lezen: een tijdschrift over auto's. O...ja... hij zat ook in de autobusiness. Hij racete of zoiets. Als wij langslopen kijkt ie even over zijn brilletje heen en trekt een grimas naar ons.
En schuintegenover hem komen we eindelijk Jason tegen. Nu al die mannen in dezelfde kleren zijn gestoken en enkel hun koppen en postuur verschillen, valt het me pas op hoeveel Jason en J.J. op elkaar lijken. Verbaasd kijk even van de één naar de ander. Zou Jason ook een zoon van Jerryl zijn of is er een andere verklaring voor? Jason komt naar de tralies toe en glimlacht om mijn verbazing.
Aan het einde van de cellengang staat Roderick met de bewaker te praten. Als Crane en ik ons bij hen voegen vertelt de bewaker op zachte toon de laatste nieuwtjes uit Octopusland: Jacob en Lucy voeren 's nachts hele gesprekken met elkaar, tot ergernis van de rest.
Onze aanwezigheid is nu opgemerkt en als we de cellen opnieuw passeren komen de bendeleden bijna allemaal naar de tralies toe. Midden tussen hen in stopt Roderick en kijk hen allemaal aan.
"Morgen is de grote dag. Dan zien we elkaar in de rechtbank. Dan is het over met de pret en de rust. Bereiden jullie je daar alvast maar op voor."
Voorbereid op enig commentaar kijk ik de bendeleden één voor één aan, maar niemand doet zijn of haar mond open. Orders van hun advocaat? Of van de bendeleider?
We lopen verder richting de uitgang. Jones staat nu voor in zijn cel tegen de muur geleund, zodat ie ons aan ziet komen. Hij heeft zijn armen over elkaar geslagen en probeert mijn blik te vangen.
Weer gaat er een schok door me heen als ik in zijn ogen kijk...
Wat gebeurd er? Waarom doet ie dat? Wat is ie van plan? Vragen tuimelen over elkaar heen en ik begin me zorgen te maken over morgen. Zou hij misbruik gaan maken van mijn hulp? Een rilling loopt over m'n rug en ik merk dat ik een stap dichter naar Roderick en Crane zet. Op slag voel ik me onveilig. Als ik voorbij Jones cel komt houd ik hem angstvallig in de gaten. Indringend volgen zijn ogen mij en tot slot geeft hij me ook nog een knipoog. Nu heb ik het helemaal niet meer. Wat moet die vent van mij?!

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
We lopen verder richting de uitgang en Ingrid loopt een stukje achter mij en Crane. Als we bij de uigang zijn zie ik Ingrid wat geschrokken/angstig kijken. Ik neem haar even mee naar wat verderop en vraag wat er aan de hand is.
“Nee, niets.'' zegt ze wat afwezig.
"Lieverd, er is wel degelijk wat aan de hand. Ik zie het aan je. Vertel op, waarom kijk je zo geschrokken?''
Ze schud weer haar hoofd en slikt eens een keer. "Nee, er is echt niets aan de hand. Maak je maar geen zorgen om mij.'' zegt ze en wrijft met haar hand even langs mijn wang. "Kom we gaan weer terug naar Crane, er is nog meer te doen.'' zegt ze en loopt naar hem toe.
Ik kijk haar even na en vertrouw het niet helemaal. Er is wel degelijk iets aan de hand. Maar waarom vertelt ze me dat niet, vraag ik me af.

CRANE
Als Decker even Ingrid apart aanspreekt over iets, maak ik een praatje met de bewaker. Het een en ander komt ter sprake over wat de bende had overlegd met elkaar. Maar veel wijzer word ik er niet van. Hij vertelt meer hetzelfde en heeft niet veel meer nieuws. Alleen iets raars had hij opgevangen van Jones. "Hij zit de hele dag zowat te dagdromen en s'nachts toen ik langs de cellen liep hoorde ik hem in zijn slaap een naam zeggen: Ingrid. Weet jij wie hij bedoeld?''
Ik kijk de bewaker geschrokken aan. Shocked

"Ja, dat is mijn collega, die daar met Decker staat te praten. Wat moet Jones met haar?''
De bewaker haalt zijn schouders op. Dan komt Ingrid onze kant opgelopen.
"Houd dit tussen ons, oké?'' fluister ik snel naar de bewaker.
Hij knikt en belooft zijn mond te houden. Ik draai me snel naar Ingrid.
"En nog wat bijzondere informatie, Captain?'' vraagt ze meteen.
Ik schud mijn hoofd. "Nee, niets bruikbaars voor de rechtszaak in ieder geval. Wat was er eigenlijk tussen jou en Decker?''
"Ach, niets bijzonders. Hij dacht dat er iets met me was, omdat ik wat net geschrokken keek. Maar er was niets.'' zegt ze heel nuchter.
Ik knik een paar keer en Decker komt er dan ook aangehinkt.
"Wat gaan we doen Kolonel?'' vraag ik aan hem.
Hij haalt zijn schouders op. "Ik denk dat hier wel klaar zijn inmiddels. Of moet iemand hier nog wat uitzoeken?''
"O, ik moet nog even wat doen.'' zegt Ingrid dan.
Decker en ik kijken elkaar even aan.
"Wat dan?'' vraagt Decker.
"Iets navragen en uizoeken.'' zegt ze wat vluchtig.
"Ik ga wel met je mee.'' zegt Decker.
"Nee, nee, dat hoeft niet. Het lukt wel alleen. Ik breng jullie meteen op de hoogte als ik iets heb.'' zegt ze gehaast alsof niemand het mag weten wat ze gaat doen. Ze is dan ook al snel weg naar binnen.
"Wat heeft ze toch vandaag?'' zegt Decker dan.
Ik haal mijn schouders op. "Weet ik veel. Het zal niet door mij komen, want jullie zijn telkens bij elkaar. Zal vast aan jou liggen.''
Decker kijkt dan kwaad op zij naar mij. Evil or Very Mad

"Grapje.'' zeg ik wat angstig als ik die boze blik van hem zie.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

MPSOLDATEN ANGELIQUE & SIMON / GENERAAL

Na de fles water die ik samen met Crane had opgedronken ging ik naar mijn kamer om te douchen, anders koelden mijn spieren af. Na een heerlijke douche at ik samen met Crane een broodje en gingen we daarna ieder onze eigen kant op. Uiteraard gaven we elkaar wel een zoen voor hij weg moest.

Ik loop eens rond op de kazerne om alles een beetje te verkennen aangezien ik geen rondleiding of iets heb gehad. Dat verbaast me eigenlijk wel een beetje, maar ik kan ook wel weer begrijpen dat ze per sé achter het A-Team aan moesten.
Even later kom ik de generaal tegen die een beetje verrast naar me kijkt omdat ik hier rondloop.
"Wat zoek je?" vraagt hij.
"Ik ben de weg een beetje aan het verkennen op de basis, aangezien ik geen rondleiding heb gekregen." zeg ik met een glimlach.
"Kom maar mee naar mijn kantoor, ik heb ook nog een paar vragen voor jou." zegt hij.
De generaal vraag hoe het gaat.
"Het gaat erg goed, alleen heb ik volgens mij een andere manier van denken." leg ik uit.
"Hoe bedoel je dat?" vraagt de generaal me.
"Oh, de kolonel zei dat hij de voorkeur geeft aan een auto om een achtervolging in te zetten, terwijl ik meer van het rennen ben." zeg ik.
Hij schiet in de lach en ik kijk hem niet-begrijpend aan.
"Dat kan ik wel begrijpen, omdat zijn been nog niet in orde is!" zegt hij lachend.
Nu pas snapte ik de opmerking en schiet ook in de lach.
"Ik wil je kennis laten maken met onze schietbanen en heb je opgegeven voor een schiettraining." legt hij uit.
De generaal pakt een plattegrond van de basis en vertelt me wie waar zit en waar ik bepaalde dingen kan vinden.
Na het bekijken van de plattegrond komt Simon binnenlopen. "Mag ik Angelique meenemen naar de schietbaan?" vraagt hij met een glimlach.
De generaal knikt en we lopen met zijn drietjes naar de schietbaan waar ik me ogen uit kijk. Er staan ontzettend veel wapens en Simon pakt eerst een uzi voor me.
"Zullen we hiermee beginnen?" vraagt hij.
Ik kijk naar de uzi en begin te zuchten. "Hoe laag schat je mij in?" vraag ik hem teleurgesteld.
"Geen idee? Ik ken je niet eens goed." protesteert Simon.
Ik kijk naar hem en daarna naar het doelwit. Ik begin te vuren op de pop en na een paar seconden is mijn magazijn al leeg. 90% Van de kogels hadden de pop geraakt en ik kijk nu weer naar Simon. Hij vervolgens naar de generaal en ze schieten beide in de lach. Daarna pakt Simon een m16, waar ik wat minder blij mee was; met dat wapen heb ik altijd de grootste moeite om iemand te raken Mad

. Ook daar laat Simon me even me gang mee gaan.
"Met dit geweer heb ik erg veel moeite." gaf ik maar toe.
"Dan beginnen we met een m4 en verhogen je skills daarna." zegt hij met een glimlach.
De m4 was minder zwaar en samen met Simon trainde ik een tijdje op de schietbaan.

MPSOLDAAT LEONARDO

Ik zit nog steeds bij Simon als hij de kamer verlaat. "Wat ga je doen?" vraag ik verbaasd.
"Angelique een schiettraining geven, moet van de generaal." legt hij me uit terwijl hij wegloopt.
Ik zucht en wil Smith hoe dan ook spreken, om eens verhaal te gaan halen voor zijn gedrag op het cruiseschip Mad

.
Na veel getreuzel trek ik mijn normale kleding aan en zeg tegen de soldaat bij de poort dat ik even iets ga halen in de stad. Daarna spring ik in me auto en rijd naar de stad, waar ik het busje al snel aantref.
Ik kijk even of er iemand in zit, maar helaas geen resultaat. Ik zucht en loop naar het winkelcentrum waar ik ze hoop te vinden, maar daar zijn ze ook niet.
Daarna probeer ik nog eens een wapenwinkel, maar daar tref ik ze ook niet aan Mad

.
"Waar zijn ze nou toch." zeg ik geïrriteerd tegen mezelf.
Als laatste gok waag ik het maar in een electronicawinkel en daar zie ik ze eindelijk. Ze rekenen hun spullen net af. Ik ren naar buiten en ga in een donkere steeg staan. Daar komen ze langs lopen en Hannibal is dan de klos Mad

.
Dat gebeurd even later ook...
Hannibal loopt voorop, met de sleutels van B.A. zijn busje. Dit is mijn kans en ik trek hem met veel kracht de steeg in. Daar geef ik hem een duw tegen de muur.
"GOZER, DOE EENS RUSTIG!!" zegt Hannibal kwaad tegen me.
Nu pak ik hem beet. "Waarom moest jij mij overboord slaan op dat cruiseschip?" vraag ik hem kwaad.
Hannibal kijkt me even goed aan en herkent me. "Leo? Neutral

Sjemig, ik schrok me rot." zegt hij lachend.
Ik kan niet lachen en herhaal mijn vraag.
"Sorry, maar ik had geen keus, aangezien jij niet ophield met het uitdelen van klappen." begint hij dan.
"Wie heeft die reddingsboei dan naar me gegooid?" vraag ik dan.
"Dat heb ik gedaan, omdat ik geen moord op me geweten wilde hebben." legt hij uit.
Ik kijk hem even verrast aan en weet even niet wat ik moet zeggen. Op dat moment kwam het team gewapend op me af stormen, maar ik had Hannibal al losgelaten.
"Maar mede dankzij een blunderend leger hebben wij wel mooi 2,5 ton af moeten staan Mad

en waar is onze schadevergoeding voor al die achtervolgingen, arrestaties, schietpartijen etc..?" zegt hij kwaad tegen mij.
Ik haal mijn schouders op en wil weglopen, maar B.A. en Face gaan voor me staan. Ik kijk Hannibal aan en vraag wat ze willen.
"Volgens mij dat je even je excuses aanbied in plaats van zo simpel weg te lopen." zegt hij.
Na een diepe zucht bied ik mijn excuses aan en er schiet meteen weer een vraag bij me binnen.
"Waar wonen jullie trouwens?" vraag ik ze.
"In Lynn haar huis en dat zijn we aan het opknappen." zegt Hannibal met een glimlach.
Ik vond het echt bijzonder dat Hannibal het incidentje van daarnet zo makkelijk kon vergeten en ik ging naast hem staan. Hij zocht iets Confused

.
"Wat zoek je?" vraag ik.
"Mijn aansteker." zegt hij met een sigaar in zijn mond.
Ik tover al snel een aansteker uit mijn jaszak en geef hem een vuurtje.
"Hey, dat is mijn taak! Surprised

" zegt Face teleurgesteld.
"Te laat. Luitenant!" grapt Smith vervolgens.
Face begint te grommen, waardoor het team in de lach schiet. Ik vind het ook wel grappig en nam snel afscheid van ze. "Ik moet nog even een boodschapje doen." zeg ik terwijl ik wegloop.
In een wapenwinkel koop ik een nieuw pistool, aangezien mijn oude al helemaal was versleten.
Met een nieuw pistool en nieuwe schoenen reed ik terug naar de kazerne. Ik was blij dat ik nu eindelijk de waarheid had achterhaald Very Happy

.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Roderick laat me schrikken als ie aan me vraagt wat er met me aan de hand is. Als even later Crane ook nog eens wil weten wat er tussen hem en mij speelt, weet ik dat het echt aan me te zien is dat ik van slag ben door Jones. En als zij het aan me zien, moet Jones het ook hebben gezien. Ineens zie ik de rechtzaal voor me en een beeld van wat Jones daar zou kunnen doen met deze wetenschap. Dat schrikbeeld doet me besluiten om eens een hartig woordje te spreken met de man.
Het kost me de nodig moeite om Roderick en Crane te overtuigen dat ik in m'n eentje nog iets moet doen in de cellengang van de bende, maar uiteindelijk open ik de deur. Gelukkig staat er een bewaker bij de deur, die door het raampje een oogje in het zeil houdt.
Als de deur achter me in het slot valt haal ik even diep adem en raap ik alle moed bijeen om de confrontatie met Jones aan te gaan. Om hem te verrassen loop ik zo zacht mogelijk naar zijn cel. Meneer blijkt nog tegen hetzelfde stuk muur te leunen en staat duidelijk te dagdromen.
"Jones!"
Ik ga op veilige afstand van de tralies zo staan dat ik hem recht aan kan kijken, met m'n voeten stevig op de grond en m'n armen losjes over elkaar. Hij schrikt op uit zijn overpeinzingen en valt bijna om omdat ie vergeet hoe hij zijn been met beugel moet neerzetten.
"Jeetje, wat kan jij een mens laten schrikken." moppert Jones terwijl hij weer een comfortabele houding aanneemt.
"Waar ben jij mee bezig? Wat was dat net allemaal?"
"Ik weet niet..." probeert Jones de onschuld zelve uit te hangen, maar ik zie hem licht blozen. "Jij weet verdraaid goed wat ik bedoel!"
Vanuit Lucy's cel klinkt er een verveelde stem: "Ik ben niet meer goed genoeg."
"Houd je kop, jij!" snauwt Jones in haar richting.
Ik trek m'n wenkbrauwen op als reactie op die uitval. "Wat je ook van plan bent, het werkt nu niet en het zal nooit werken."
"Nou-ou... je zocht anders wel snel je kolonelletje op! Toch een beetje aan het twijfelen geslagen?"
"Ja. Maar niet aan datgene waar jij aan denkt. Ik vraag me namelijk af of je me niet voor de gek hebt gehouden met je Lucy hier en Lucy daar. Ik zet m'n baan op het spel om jullie bij elkaar te brengen... Dan kom ik hier terug en meneer staat naar mij te lonken! Ben je dat morgen ook van plan? Weet dan dat het je extra straf kan opleveren."
Jones zwijgt en bestudeert mijn gezicht net zoals ik dat bij hem doe. De bravour van zojuist is verdwenen. Er schemert een vleugje pijn in zijn ogen.
"Als jij niet het verschil kent tussen medeleven en liefde, dan heb je een groot probleem, Jones! Maar je hebt voorlopig de tijd om daar eens over na te denken."
Ik kijk even om me heen, naar de andere bendeleden die bij de tralies van hun cellen staan. Hun blikken verraden uiteenlopende meningen, van medelijden en spanning en van leedvermaak tot verontwaardiging.
Dan kijk ik Jones weer aan, "Tot morgen, in de rechtbank." waarna ik met rechte rug de cellengang verlaat. Bij het raampje in de deur zie ik 2 bekende gezichten wegschieten: Crane en Roderick hebben stiekem staan kijken...

BENDELEIDER JONES

Er ging een schok door me heen toen ik ineens sergeant Ingrid in levende lijve in onze cellengang zag lopen. Sinds ik me realiseerde wat een goed gevoel haar aanrakingen me gaven, zie ik haar gezicht voortdurend voor me. De sterke drang om erachter te komen hoe zij over me denkt en het opgewonden gevoel dat zich meester van me maakte toen ik haar terug zag, maakten dat ik haar heel indringend aankeek. Maar al snel merkte ik dat dat een averechts effect had. Ze keek meteen heel wantrouwend. De hoop dat een knipoog nog wat goed zou maken, werd de grond ingeslagen toen ze met afschuw bij me wegstapte. Blijkbaar heeft deze vrouw weer een heel andere gebruiksaanwijzing dan Lucy.
In gedachte bleef ik nog even tegen de muur staan. Beelden van afgelopen week en van zojuist wisselden elkaar af...

"Jones!"
Sergeant Ingrid staat vanuit het niets ineens weer bij m'n cel. Ik schrik me een ongeluk en kukel bijna om. Dat stomme been ook! Mopperend ga ik weer recht staan en krijg dan te horen dat m'n toenaderingspogingen niet zullen werken. Als Lucy zich ermee bemoeit schiet ik uit m'n slof.
Sergeant Ingrid is verontwaardigd, maar lijkt ook teleurgesteld in Lucy en mij. Ze waarschuwt me om in de rechtzaal geen fratsen uit te halen in haar richting, want dat zal me duur komen te staan.
Als ze haar zegje heeft gedaan kijkt ze Jim, J.J., Jason en Jacob aan en terwijl ze ons groet mij nog even. Ik kijk haar zo lang mogelijk na en merk dan dat Jim me aanstaart.
"Wat is er?!" vraag ik kortaf.
"Waar ben je nou eigenlijk mee bezig..."
Ik zucht. Da's een goeie vraag. Waar ben ik mee bezig? Met dingen die averechts werken, terwijl ik de mooie mp-soldate zou willen duidelijk maken wat het voor me betekende wat ze voor me deed. Ik zou haar willen vertellen wat dat met me deed. Maar... die kans heb ik nu verspeeld en dat doet me meer zeer dan ik iemand ooit zal toegeven.
"Wat heeft het nu voor zin om iemand te versieren op het punt dat je de gevangenis in gaat?! Hè?!"
Jim praat gelukkig een beetje zacht. Hij lijkt te denken dat ik m'n verstand verlies of zo.
"En dan ook nog een politieagente die ons heeft opgepakt..." vervolgt Jim hoofdschuddend.
Hij monstert me van kop tot teen alsof ie zoekt naar de plek waar het mis heeft kunnen gaan met me en keert me de rug toe. Hij herpakt zijn yoga-oefeningen waarbij hij werd gestoord door de knappe sergeante.
Ik keer me om om een poos op bed te gaan liggen, als Jason naar me roept. "Hé, Jones, wat deed je dan eigenlijk?!"
"Hij knipoogde naar haar toen ze hier met die mannen rondliep." antwoordt J.J. in mijn plaats.
"Nè nè nènè nè... Jones die loopt een blauwtje... Nè nè nènè nè... Jones die loopt een blauwtje..." zingt Lucy met leedvermaak.
"HOUD JE KOP!!!" klinkt het vanuit 4 cellen en Lucy zwijgt geschrokken.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
“Wat gaan we doen kolonel?’’ vraagt Crane als het stil blijft. Ik kijk telkens naar de deur waardoor Ingrid naar binnen was gegaan. Als ik Ingrid niet meer zie begin ik te lopen richting de deur.
“Kom mee, ik wil weten wat ze van plan is.’’ Zeg ik tegen Crane. Hij loopt achter me aan naar binnen. Een bewaker staat door een raampje naar binnen te kijken. Ik tik de man op zijn schouder die meteen schrikt en zijn wapen wilt trekken. “Ho,ho, rustig.’’ Zeg ik tegen hem.
“Laat me nooit meer zo schrikken.’’ Zegt de bewaker kwaad. “Wat wil je?’’
“Laat mij eens kijken. Ik moet weten wat ze aan het doen is.’’ De bewaker doet een stapje opzij zodat ik door het raampje naar binnen kan kijken en zie Ingrid bij de cel van Jones staan. “Wat moet ze toch met Jones.’’ Zeg ik dan en kijk een keer opzij naar Crane. Die trekt nu ook een geschrokken gezicht. “Wat is er?’’ vraag ik aan hem. Hij schud zijn hoofd. “Wat hebben jullie toch vandaag? Jullie doen beide zo vreemd tegen me.’’ Zeg ik en concentreer me daarna weer op Ingrid. Het gesprek is moeilijk te volgen en ik kom er dan ook niet echt uit waar ze het nu precies over hebben. Crane komt dan ook kijken en bekijkt ook eens de gehele situatie. Maar dan draait Ingrid zich plotseling om onze kant op. Snel duik ik weg en geef Crane een zet dat hij uit het zicht van haar moet gaan staan. “Sukkel, nu heeft ze ons gezien omdat je zo stom stond te staren.’’ Brom ik tegen hem.
“Sorry hoor. Ik was even in gedachten.’’ Zegt hij dan. Ik geef hem een zet ten teken dat hij door moet lopen naar buiten. Als we net buiten zijn komt Ingrid al naar buiten.
“Ik zag jullie wel kijken hoor, stelletje nieuwsgierige apen.’’ Zegt ze boos. “Nu weet ik het zeker dat jullie met niet vertrouwen. Waarom?’’ zegt ze, terwijl ze ons aankijkt. Ik kijk Crane even aan en stap dan dichter naar haar toe. Mijn handen leg ik op haar bovenarmen. “Ingrid, ik vertrouwde het niet omdat je net zo raar reageerde tegen ons. Ik zag dat je was geschrokken van iets en wilde weten wat je ging doen. Mag ik weten wat je bij de cel van Jones deed?’’ Ik kijk haar vragend aan en ze draait even haar hoofd weg.
“Jones is denk ik verliefd op me en gaf me daarnet een knipoog om me te verleiden.’’ Zegt ze zachtjes.
“Wat?!’’ Shocked

“Die schoft, ik zal hem eens een lesje leren.’’ Mad

Zeg ik kwaad. Ik laat Ingrid los en loop richting de cellen. Maar Ingrid trekt me dan aan mijn mouw terug. “Nee Roderick. Laat dat uit je hoofd. Ik snap dat je boos bent maar daar bereik je niets mee. Alsjeblieft beheers je.’’ Smeekt ze me.
“Ik kan het niet.’’ Zeg ik terwijl ik mijn hoofd van haar wegdraai. “Als iemand aan jou komt, dan komen ze ook aan mij.’’ Ik ruk me zachtjes van haar los en vervolg mijn weg naar de cellen.

CRANE
Nadat Decker Ingrid heeft verteld waarom we haar stonden te begluren word Decker ineens kwaad en loopt weg. Ingrid wilt hem nog tegen houden, maar het lukt haar niet. Hij loop kwaad naar binnen en Ingrid blijft versteld staan. Ik loop snel naar haar toe en vraag wat er aan de hand is. “Roderick gaat Jones een lesje leren, ben ik bang.’’ Zegt ze.
“Wat?! We moeten hem tegenhouden voordat heel die cel is afgebroken. Maar waarom eigenlijk?’’
“Jones wilde me verleiden en ik heb net even een flink woordje tegen hem gedaan. Maar Roderick laat het hier niet bij en pakt hem nu terug.’’
“Kom mee. We moeten hem tegenhouden voordat het te laat is.’’ Ik pak Ingrid haar hand en trek haar mee naar binnen.

DECKER
Met grote stappen en kwaad gezicht loop ik naar Jones zijn cel. Een bewaker ziet mijn kwade gezicht en vraagt wat er aan de hand is. Ik reageer niet op zijn vraag en trek de sleutels van de bewaker zijn riem af. Onderweg zoek ik de goede sleutel zodat ik meteen Jones zijn cel zo meteen open kan maken.
Als ik voor Jones zijn cel sta kijkt hij mij verschrikt aan als hij mijn kwade gezicht ziet. Hij zit op de rand van zijn bed. Ik maak zijn cel open, stap naar binnen en draai de deur weer achter me op slot. De sleutels gooi ik uit de cel. “Wat is er aan de hand?’’ vraagt hij.
“Dat kan ik beter aan jou vragen. Hoe durf je mijn vrouw te verleiden!’’ Zeg ik kwaad als ik tegenover hem sta. Hij haalt zijn schouders op en kijkt de andere kant op. Mijn stok gooi ik aan de kant, stap op hem af en trek hem ruw ophoog. “Zeg op. Waarom?’’ Hij kijkt me met een valse grijns aan. Terwijl ik hem bij zijn shirt beet heb draai ik me om met hem in mijn handen en druk hem tegen de muur. “Dit is de laatste keer dat ik het vraag. Waarom? Je weet dat ze van mij is!’’ Weer zwijgt Jones. Ik laat hem los en smijt hem in de hoek van zijn cel. Hinkend loop ik naar toe en hij grijpt naar zijn been. “Hier ga je voor boeten Jones.’’ Rennende voetstappen hoor ik langzaam dichterbij komen. “Roderick nee!” hoor ik even later achter me. Ik draai me om en zie Ingrid toe kijken terwijl Crane naar de juiste sleutel zoekt. Jones profiteert blijkbaar van dit moment en trapt me onderuit. Waardoor ik met mijn hoofd op de rand van het bed val. Ik kan nog net bij blijven en probeer op te staan, maar Jones drukt me op de grond en duwt mijn stok tegen mijn keel. “Jij dacht zeker dat je mij aankon.’’ Zegt Jones dan. “Nu ga jij ervoor boeten.’’ Zegt hij en begint steeds harder te duwen. Nog even en ik was er geweest. Ik probeer met te verzetten, maar Jones is net iets sterker. Mijn hoofd deed flink pijn en ik voelde wat bloed over mijn wang lopen. "Je kunt het niet Jones. Ik zie het in je ogen. Ingrid kijkt nu toe, als ze ziet hoe jij haar man vermoord zal ze nooit wat met je willen. Hoor je me, nooit!!''

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Crane en ik zien Roderick de cel van Jones openmaken, naar binnen lopen en het volgende moment vliegt de sleutelbos de cel uit. Vanuit een andere cel reikt er een arm naar. De bewaker bij de deur duwt ons opzij en stormt naar binnen. Voor de sleutelbos in verkeerde handen valt zet de bewaker zijn zware schoen op Jims hand. Met een kreet van pijn probeert hij zijn arm terug te trekken, maar de schoen verdwijnt pas als de sleutels in veilige handen zijn.
Crane en ik rennen achter de bewaker aan de cellengang in. We proberen Roderick tot kalmte te manen, maar hij en Jones zijn al in een gevecht verwikkeld. Crane pakt de sleutelbos van de bewaker af en probeert binnen te komen. Het lijkt uren te duren voor hij de goede sleutel te pakken heeft.
Ondertussen zie ik voor m'n ogen hoe Roderick Jones in een hoek smijt, hoe Jones Roderick onderuit haalt en dat de kolonel daarbij tegen het bed aan valt. In een mum van tijd zit Jones bovenop hem en drukt de stok van Roderick op diens keel.
"JONES!!! HOU OP!!! STOPPEN!!! NU!!! RODERICK, SLA HEM DAN TOCH VAN JE AF!!!"
Crane steekt de sleutel in het slot en wil naar binnengaan, maar de bewaker duwt hem opzij. Hij trekt Jones van de kolonel af en drukt hem hardhandig tegen de muur. Crane en ik helpen Roderick overeind. Naar ademsnakkend laten we hem bijkomen op de brits. De bewaker houdt Jones nog steeds in bedwang, maar buldert kwaad door de cel: "WAT IS HIER IN HEMELSNAAM AAN DE HAND?!"
"Dat leg ik u zo wel uit, meneer. We nemen hem eerst mee naar een veiliger plek." zeg ik naar Roderick wijzend.
Crane en ik helpen Roderick van de brits af en brengen hem naar de hal buiten het cellenblok. Het laatste stuk wilde hij alweer alleen lopen.
"Jullie blijven hier!" zeg ik woedend.
Terug in de cellengang doet de bewaker de cel van Jones net op slot. In een paar woorden vertel ik hem over mijn gesprek met Jones na ons gezamelijke bezoek aan deze cellengang. De bewaker weet nog dat dat allemaal goed verliep en verzoekt me mee te gaan naar de mannen.
"Een momentje graag..." zeg ik tegen de bewaker en ik draai me naar Jones toe.
"ZIJN JULLIE NU ALLEBEI GEK GEWORDEN?" Roep ik verontwaardigd tegen Jones.
"DIE KOLONEL VAN JE IS HIER DE GESTOORDE! NIET IK!" roept Jones kwaad terug.
Hij gaat op zijn brits zitten en masseert zijn pijnlijke been. Als hij weer opkijkt zie ik blauwe plekken op zijn gezicht, waarschijnlijk van de harde aanraking met de muur toen de bewaker hem greep. Jones schudt zijn hoofd. "Jij krijgt nog eens spijt als je met die vent gaat trouwen. Ik heb je beloofd om je met rust te laten in de rechtszaal. Maar als die vent op iedereen met wie jij praat jaloers wordt... nou... sterkte dan!"
Jones wendt zich af en concentreert zich op zijn been. Helemaal verward sta ik wezenloos bij de tralies. De bewaker haalt me terug naar de realiteit door te bevelen mee terug te gaan. Onderweg loopt ie te mopperen dat het vanaf het begin dat wij hier kwamen al problemen geeft en dat het gelukkig bijna afgelopen is, omdat de rechtszaak voor de deur staat.
Voor we de gang uitlopen roept Jones nog: "Weet dat je altijd welkom bent om bij me op bezoek te komen!"
Ik kan een glimlachje niet onderdrukken. Op de één of andere manier doet het me goed.

De bewaker beveelt ons mee te lopen naar een kantoor, waar hij met een klap de deur achter ons sluit. In volle lengte en met zijn borst vooruit gaat hij vlak voor Roderick staan.
"Zo, kolonel Decker, mag ik dan nu weten wat dit te betekenen had?"
De man kijkt hem aan alsof hij tegen een schooljongen praat die op het schoolplein heeft gevochten.
"Die vent moet van mijn vriendin afblijven!" sist Roderick woedend.
"Sergeant Ingrid heeft Jones zelf al aangesproken op zijn gedrag, kolonel.
Ze bleek prima in staat om Jones in het gareel te krijgen, kolonel.
Hij heeft haar zelfs beloofd om zich netjes te gedragen in de rechszaal, kolonel."
Hij legt de nadruk op het laatste woord van zijn zinnen om Roderick in te peperen dat hij zich als kolonel beneden zijn rang gedraagt en als man beneden zijn stand tegenover zijn a.s. vrouw. Roderick kijkt de bewaker woedend aan.
Crane houdt zijn kolonel angstvallig in de gaten, klaar om hem te bespringen als hij uit zijn vel dreigt te springen na deze reprimande.
En ik... ik weet even niet wat ik nu moet doen. Er komt een spreekwoord in m'n gedachten op: Als twee honden vechten om een been loopt een derde er mee heen... Maar het idee dat er nog een derde man in m'n leven zal rondlopen...Pffff... ik moet er even niet aan denken! Wat kan verliefd zijn gecompliceerd zijn als je partner zo'n jaloers heethoofd is...
De bewaker jaagt Roderick de stuipen op het lijf door te zeggen dat hij een rapport zal uitbrengen over zijn gedrag in de gevangenis en dat naar de generaal zal sturen. Ik zou nu het liefste door de grond zakken en willen verdwijnen tot de rechtzaak morgen. Wat een toestand... En nu moet ik ook nog met hem in één auto naar de kazerne terug...
Schrik, verontwaardiging en woede maken langzaam plaats voor teleurstelling en verdriet. Ik heb nu iemand nodig om even bij tot rust te komen, maar degene bij wie ik dat zou willen zoeken is nota bene de veroorzaker van al deze onrust! Wat moet ik nu?
Crane kijkt even opzij en merkt de verandering aan mij op. Stilletjes zet hij een stap opzij en vraagt fluisterend of het wel goed gaat met me. Ik schud m'n hoofd. Tranen dringen zich omhoog, maar ik probeer ze steeds weg te slikken.
"Meneer, mevrouw voelt zich niet goed. Ik neem haar even mee naar buiten."
De bewaker knikt en werpt een meelevende blik naar mij. Roderick schrikt van Cranes woorden en zet een stap in mijn richting. "Ingrid, zal ik..."
Crane houdt hem echter tegen. "Jij hebt meer dan genoeg gedaan vandaag, Decker."
Zo heb ik Crane nog nooit tegen Roderick horen praten, er klinkt minachting in zijn stem. Crane legt zijn arm om me heen en neemt me mee naar buiten. In de frisse lucht haal ik een paar keer heel diep adem en loop dan uit de schaduw van het gebouw naar de zon. De koude van deze belevenissen dringt tot diep in m'n botten door en in het zonnetje hoop ik weer een beetje warm te worden. Ineens hoor ik de woorden van Jones weer. Ik weet dat hij gelijk heeft. Ondanks dat Roderick me beterschap had beloofd en zich toch al een paar keer heeft weten te beheersen, liep het vandaag toch weer uit de hand en dat is zo genant...
Zal ik het dan toch moeten uitmaken met Roderick? Om mezelf te beschermen? Ik barst in snikken uit en zak op m'n knieën. Crane komt naar me toe gerend, slaat zijn armen om me heen en laat me uithuilen.

JIM / J.J. / JASON / JACOB / LUCY

Bij de ingang van de cellengang klinken paniekerige kreten van een vrouw. De bendeleden herkennen meteen de stem van sergeant Ingrid. Jim en Jones staan in een mum bij de tralies. Lucy blijft zitten met haar tijdschrift, maar spitst haar oren. Als er nijdige voetstappen de gang in komen, spoeden ook Jason en J.J. zich naar de tralies.
Jones duwt tegen de deur van zijn cel als een woedende kolonel Decker deze opent met de bos sleutels van de bewakers, maar met een gehandicapt been houdt hij zijn aanvaller niet tegen en maakt zich uit de voeten.
Jim die het aan de andere kant van de gang van dichtbij meemaakt, staat klaar om de kolonel te grijpen mocht ie dichterbij komen. Terwijl Jones en Decker elkaar in de haren vliegen geeft Jim Jones aanwijzingen, maar probeert hem tegelijkertijd te kalmeren, zodat ie de kolonel niet om zal brengen, want dan zijn ze nog verder van huis. Op andere momenten zijn de bendeleden de bewakers liever kwijt dan rijk, maar nu roepen ze hem zelfs om snel te komen. Dat de bewaker Jones nogal hardhandig tegen de muur werkt om kolonel Decker te ontzetten doet Jim even schrikken en al snel krijgt de bewaker zijn commentaar naar het hoofd geslingerd, maar de man bemoeit zich alleen met de mp's.

"Jones, hoe is het met je?" vraagt Jim bezorgd als de mp's en de bewaker vertrokken zijn.
"Beurs en blauw. En een zere poot!" gromt Jones. "Die vent is compleet gestoord!"
"Dat krijg je als je met vuur speelt, meneer de bendeleider." mompelt Lucy maar wel zo hard dat Jones en Jim het kunnen horen.
Jones doet zijn mond open om haar de mond te snoeren, maar Jim gebaart hem te zwijgen, haar te negeren.
In zijn cel zit Jacob stilletjes te genieten van alle commotie, wat hem betreft had Jones Decker mogen vermoorden, dan was ie tenminste van beide af, want Jones zou dan nooit meer vrij komen. Hij zit in zichzelf te grinniken als een oude vrek die weet dat er weer centen zullen binnenkomen.
J.J. die Jacobs cel in kan kijken, omdat ie er schuintegenover zit, staat halverwege zijn cel met zijn armen over elkaar naar de man te kijken. Hij begrijpt er eigenlijk niets van dat zijn vader met een man als Jacob in zee is gegaan. Of zou Jacob Jerryl Senior ook om zijn vinger hebben gewonden met zijn gladde praatjes, zoals hij die gebruikte om rijke klanten hun geld in zijn handen te geven. J.J. neemt zich heilig voor om daar tijdens de rechtzaak toespelingen op te doen.

BENDELEIDER JONES

Met m'n handen onder m'n hoofd lig ik op m'n brits. De beelden van de 3 mp's in onze cellengang, van het bezoek van sergeant Ingrid en van de vechtpartij met kolonel Decker vechten om voorrang. Toen ze met de bewaker vertrok zag ik de pijn in haar ogen, wat een toestand. Ik kan een cynische grinnik niet onderdrukken: 2 mannen die om haar vechten. Ik, een opgepakte bendeleider die voor een paar jaren de cel in zal gaan, en een kolonel, die door zijn gedrag niet veel beter is dan mij, alleen aan de beste kant van de tralies staat. Arme meid...
Plotseling hoor ik buiten geluiden die hier anders nooit klinken. Het lijkt wel op huilen! Met beleid, vanwege m'n been, sta ik op en klim op de brits, zodat ik uit het kleine raampje op het plein kan kijken. Wat ik dan zie geeft me een schok door m'n hart: sergeant Ingrid zakt huilend in elkaar op het plein... Ik zou er weet ik veel voor over hebben om naar haar toe te gaan, maar zie captain Crane al naderen. Zoals hij zich over haar ontfermt ziet er een stuk beter uit. Gelukkig...ze is niet alleen. Met een diepe zucht stap ik weer van de brits en ga maar weer liggen. Ik kan hier niets anders doen dan haar het beste toewensen... en hopen dat ze nu gemerkt heeft dat ik om haar geef.