Ateamfans.nl forum index
Plaats nieuw bericht   Plaats reactie  <  Fanfictie  ~  Verhaal 1 van Sharey "It's in the air"

Wat vinden jullie van dit verhaal?
Ik vind er niets aan.
0%
 0%  [ 0 ]
Mwa, 't is wel leuk.
25%
 25%  [ 1 ]
Dit is een mooi verhaal.
75%
 75%  [ 3 ]
Totaal aantal stemmen : 4

Steven
BerichtGeplaatst: 21-07-2008 12:29:19  Reageer met quote


Leeftijd: 36
Admin
Admin


Geregistreerd op: 9-12-2004
Berichten: 1765
Woonplaats: Brugge

Hallo Fanfictielezers/lezeressen,

Toen ik in 2008 m'n eerste fanfictieverhaal geschreven had, wist ik nog niet hoe ik dat hier moest plaatsen. Daarom heeft Steven dat voor mij gedaan door een link te plaatsen naar een word-document.
Deze link heb ik verwijderd. It's in the air staat nu gewoon in z'n geheel in deze topic.
Ik wens jullie veel leesplezier.
In de poll kun je laten zien wat je van dit verhaal vindt, maar je mag ook een uitgebreidere reactie plaatsen.

Groetjes, Sharey

DAG 1

Piepende remmen. Hannibal vliegt bijna door de ruit, Murdock en Face botsen tegen de stoelen voor hen.
“B.A., wat doe je nu?” vraagt Hannibal kalm.
“Zien jullie dat dan niet, sukkels? Er liggen hier overal mensen op straat!”
De rest van het A-team kijkt nu uit de ramen van de bus. Ze wisselen blikken van verstandhouding met elkaar en weten zonder het uit te spreken: O-ooh, de rust is weer voorbij…..
“Ze dragen hier zeker dezelfde shirts als ik!” zegt Murdock.
Hij houdt zijn jack open zodat zijn shirt tevoorschijn komt: UPSIDEDOWN FROM YOU
B.A. kijkt met een boze blik achterom.“Houd je bek, gek!”
Hier en daar staan dorpsbewoners op en rekken hun ledematen uit. De vier mannen stappen uit de bus en lopen naar een man die net is opgestaan. Met één hand tegen zijn rug, met de andere houvast zoekend tegen een muur, kijkt hij verdwaasd om zich heen. Hannibal vraagt hoe het met hem gaat en wat er gebeurd is. De man stelt zich voor als Riff en zegt dat dit al vaker is gebeurd, maar nu voor het eerst vanaf de vorige avond. Dus mensen hebben in de koude nacht op straat gelegen. De man verontschuldigd zich met de woorden dat hij eerst op zoek gaat naar familieleden.
Het team loopt wat verder het dorp in, helpt bewoners bijkomen en opstaan en stapt het café in waar al meer mensen zijn binnengegaan. De sheriff van het dorp gaat de tafels langs en schrijft op wie er nog niet gevonden zijn. Als het team binnenkomt valt er een stilte, maar dan komt de sheriff naar hen toe. Hannibal stelt Murdock, Face, B.A. en zichzelf voor en neemt het woord. Hij vertelt dat hij en zijn vrienden hier langs reden, allemaal mensen zagen liggen en zijn uitgestapt om te helpen.
“Wat is er hier gebeurd?”
Als de sheriff begint te vertellen komen er steeds meer mensen om hem heen staan….

“Het begon vorig jaar, het was halverwege januari. Mensen raakten op onverwachte momenten bewusteloos, zowel in huis als buiten op straat. De eerste keer duurde het een uur of zo. Een half jaar later werd het langer en vaker, zo één keer in de drie maanden een paar uren. Dat werd een half jaar lang één keer per maand, toen drie maanden twee keer per maand in de middag, nu elke week een hele dag!”
Hannibal heeft ondertussen een sigaar opgestoken en luistert aandachtig met halfdicht geknepen ogen.
“Is er industrie in de buurt?” vraagt hij.
“Net buiten het dorp ligt een verlaten industrieterrein waarop allerlei bedrijven hebben gestaan. Eén van de laatste gebouwen die nog overeind staan is de oude gasfabriek, maar die is ook leeg en verlaten,” antwoordt de sheriff.
“Is er een vulkaan in de buurt?”
Er is bij niemand enige vulkanische activiteit bekend.
“Geisers dan?”
Ook zijn er geen warm water - of andere bronnen bekend. Murdock zegt dat hij ooit in de krant las over een oud en diep meer in Afrika met natuurlijke gistingsprocessen, waar stammen in de buurt ziek van werden.
“Er is in de wijde omgeving bijna geen water te vinden en al helemaal geen meer,” zegt één van de omstanders.
B.A. mengt zich in het gesprek en vraagt of er slechte gasleidingen liggen. Een aantal mensen zegt in koor dat die twee jaar geleden allemaal zijn vernieuwd. Hannibal kijkt zijn team eens aan en zegt tegen de sheriff en omstanders dat zij hier zullen blijven om samen met hen op zoek te gaan naar de oorzaak van deze situatie. De cafébaas verontschuldigt zich dat hij geen hotelkamers heeft om hen aan te bieden.
“Wij hebben wel ruimte voor logés,” zegt brandweercommandant Larry, “op de zolder van de kazerne.”
Hij nodigt hen uit om daar hun bivak op te slaan.

Als het team door het dorp loopt, in gezelschap van het halve brandweerkorps en een groep dorpsbewoners, loopt de burgemeester naar het raam om te kijken wat zij allemaal op straat hoort. Zouden er mensen zoek geraakt zijn vannacht? Midden in de groep ziet ze een zelfverzekerde man staan met zilvergrijs haar en een sigaar in de mond. Hij heeft een uitstraling waar ze naar moet blijven kijken. Wat een knappe man! Ze klopt haar kleding af, ze heeft zelf ook de hele tijd op de grond gelegen toen ze bewusteloos was, en ze snelt naar de brandweercommandant. Larry brengt in het kort verslag uit en stelt haar voor aan de vier vreemdelingen.

In de kazerne vraagt Hannibal of er gasmaskers zijn en hoeveel. Commandant Larry antwoordt dat er enkel voor het brandweerkorps genoeg zijn en stelt voor om er een flink aantal bij te bestellen, omdat het vermoeden rijst dat men met één of ander gas te maken heeft.
Als het team weer onder elkaar is wordt er een voorlopig plan gemaakt. Eerst wordt Amy opgebeld. Face doet verslag van wat ze vandaag hebben meegemaakt en legt haar uit waar ze nu zijn. Hijvraagt of ze kan nagaan of er één of meer van dergelijke situaties bekend zijn bij de krant.
Plotseling zegt Face dat hij een laborant kent die verbonden is aan een recherche-team en hij vertelt dat er zogenaamde “snuffelmachines” bestaan.
Amy wordt nogmaals gebeld. Face vraagt of zij de bewuste laborant wil uitnodigen om het team en het dorp te helpen.
“Als hij ons wil komen helpen, dan mag je hem zelf hier naar toe brengen. Wie weet wat voor een mooi onderwerp het nog wordt voor je krant.”
Vervolgens bestelt Face een snuffelmachine bij de rampenbestrijding, op naam van het brandweerkorps.
Hannibal vindt dat er wacht gehouden moet worden en dat de lucht in en om het dorp gecontroleerd moet worden. Als er ergens damp of vreemde wolken worden waargenomen, kan er alarm geslagen worden door het luiden van de kerkklokken. Murdock wordt naar de kerktoren gestuurd voor de eerste wacht.
“Kom, Billy, jij hebt een goede neus. Jij helpt mee om te snuffelen.”
Maar Billy heeft hoogtevrees en durft niet in de toren te klimmen. Murdock legt zijn denkbeeldige hond om zijn nek en neemt hem zo mee naar boven. Daar geeft Murdock Billy ontspanningsoefeningen.
“Goed zo, jongen, adem in….adem uit….baasje is bij je….als je de trap niet meer af durft, kunnen we altijd nog naar beneden vliegen.”

DAG 2

Murdock komt ‘s morgens de kazerne uitgelopen met een T-shirt met de tekst: SEE NO EVIL, HEAR NO EVIL, SMELL NO EVIL. In het café krijgt het team een ontbijt aangeboden en overleggen ze waar ze zullen beginnen met zoeken. Dat mensen zelfs in hun huizen bewusteloos raken is op zijn minst vreemd te noemen.
Murdock en Hannibal gaan in de huizen en gebouwen van het dorp op zoek naar aanwijzingen. Face en B.A. zoeken op straat, rondom de huizen en gebouwen. Murdock en Hannibal ontdekken dat er naast de benodigde leidingen voor stroom en gas extra slangen in de huizen liggen, die geperforeerd zijn vanaf de plaats waar ze de huizen in gaan. Face en B.A. ontdekken dat er naar de lantaarnpalen ook extra leidingen lopen. De ladderwagen van de brandweer wordt erbij gehaald om naar de leidingen in de palen te kijken en ook daar komen ze geperforeerde leidingen tegen. Alle teamleden bekijken de leidingen en noteren van welke bedrijven ze zijn.

Halverwege de morgen komt de sheriff in zijn bureaulade een opsporingsbericht tegen dat daar al geruime tijd moet liggen, want het begint al te verkleuren.
“Nee, nu zul je het krijgen! Staat hier op klaarlichte dag het voltallige A-team voor mijn neus!”
O’Brien verlaat zijn kantoor en loopt quasi belangstellend naar de plek waar hij een paar teamleden ziet zoeken. In gedachte kijkt hij van B.A. naar de poster en weer terug. Hannibal en Murdock komen er aan lopen en zien wat de sheriff in zijn hand heeft.
“Daar staan we knap op, hè sheriff!” zegt Hannibal met een grijns en een verse sigaar in zijn mond. “Wie ga je bellen? Decker of Lynch? Ik vind dat we wel wat voorsprong mogen krijgen, nu we jullie dorp willen helpen. Dat is niet meer dan fair.”
De sheriff voelt zich ongemakkelijk, wie heeft nu eigenlijk wie betrapt? Hij staat in tweestrijd: de Militaire Politie bellen of het team de gelegenheid geven om hun plannen uit te voeren om het dorp te helpen. Eigenlijk vindt hij het wel toffe gasten en hij kiest voor het dorp.
“Als jullie de dorpsbewoners oplichten of mij om de tuin leiden, bel ik ze allebei. Daarom wil ik van al jullie ideeën op de hoogte worden gehouden en bij al jullie plannen betrokken worden. En niet alleen ik, maar het hele dorp. Is dat duidelijk?”
Daarmee is wat hem betreft de kous af, maar hij gaat het eerst toch eens aan mevrouw de burgemeester vertellen. Zulke gasten krijgen ze hier niet elke dag over de vloer!

Hannibal belt Amy op en geeft haar de naam die ze op de leidingen, door heel het dorp, tegenkwamen: Gasfortune.
“Amy, heb je Keith al kunnen bereiken? Komen jullie maar zo snel mogelijk hier heen.”
Ze is blij om weer van het team te horen en wil nu zo snel mogelijk komen helpen.
“Keith is op weg naar hier. Ik heb nog een paar uren om naar informatie te zoeken.”

's Middags houdt het team in het café overleg met de bevolking om de bevindingen te bespreken. Hannibal neemt het woord.
“Het dorp wordt gedrogeerd d.m.v. één of ander geurloos gas, dat via de extra aangelegde leidingen van Gasfortune de huizen instroomt en via de lantaarnpalen in de straten wordt verspreid."
B.A. gaat verder.
“Het is teveel werk om alle extra leidingen weg te halen. We kunnen ze wel dichtplakken. Om zo veel mogelijk gas tegen te houden. Face gaat een grote voorraad plakband halen in de stad. Iedereen die bij de leidingen kan, moet ze afplakken. Het brandweerkorps en wij komen helpen, als mensen dat niet zelf kunnen.”
Aan het eind van de middag gaat iedereen aan de slag. De burgemeester komt ook hulp vragen en Hannibal gaat met haar mee. Ze kunnen het samen goed vinden en zij spreekt haar vertrouwen in het team uit.
“Heeft u op het gemeentehuis dan ook opsporingsberichten hangen?” vraagt Hannibal verbaasd.
“Nee,” zegt Tina, “O’Brien kwam vanmorgen langs met het nieuws dat we speciale gasten in ons midden hebben.”

Murdock zit na de avondmaaltijd op de rand van de veranda van het café. Hij ziet zand bewegen en gaat, nieuwsgierig geworden, dichterbij kijken. Op zijn buik tijgert hij er een poosje achteraan. Er komt een hagedis uit het zand tevoorschijn die vervolgens in de avondzon gaat zitten zonnebaden.
“Hallo, welkom in het avondzonnetje. Gedeelde zon is dubbel warm, zullen we maar zeggen.”
Murdock bekijkt het dier van alle kanten. Het heeft een zandkleurig vel dat er net zo brokkelig uitziet als echt zand. Als hij het wil oppakken, schudt de hagedis met zijn hele lijf en vliegt het zand als een stofwolk om hem heen. Murdock krijgt het in zijn ogen, deinst achteruit, maar moet wel lachen om deze verdedigingstactiek.
“Hé, jongen, dat was nog eens een mooie truc! Die moet ik onthouden!”
De hagedis kijkt even om als hij dat hoort en trippelt naar een verderop gelegen hoopje zand. Met rappe pootjes graaft hij zich in. Even ligt alles stil… maar dan begint het zand weer te bewegen en komt de hagedis opnieuw te voorschijn, bedekt met een vers laagje zand. Met uitgestrekte arm pakt Murdock het dier op.
“Nee, daar trap ik niet meer in, één keer Klaas Vaak spelen is genoeg.”
Als Murdock zich in de kazerne bij de rest van het team voegt, laat hij de hagedis zien.
“Wat heb je nu weer van straat opgeraapt, gek?” vraagt B.A.
Onverstoorbaar houdt Murdock het dier voor ieders neus en zegt: “Vrienden, mag ik jullie voorstellen aan Desertdragon, voortaan aan te spreken met DD.”

DAG 3

In het café zitten de sheriff, de burgemeester en het team om de tafel. Er moet een tijdelijk onderkomen gezocht worden waar geen leidingen van Gasfortune liggen, waar geschuild kan worden tijdens gasaanvallen, voor zover mensen daar nog kunnen komen als er één begint. Tina weet dat er bij de boerderij in het dorp pasgeleden een nieuwe stal is gebouwd. Eén ding is zeker: Gasfortune is daar niet bij betrokken geweest. B.A. vindt dat de kinderen beschermd moeten worden en het dorp moeten verlaten tot het weer veilig voor ze is. Er worden plannen gemaakt voor een schoolreisje voor de dag waarop er een nieuwe gasaanval wordt verwacht. Hannibal, B.A. en Murdock gaan met de burgemeester naar de boerderij om met de eigenaars te praten over hun plan. Face is nu aan de beurt om de kerktoren te beklimmen.

Woody en Victoria zijn druk bezig met het verzorgen van de kippen en het rapen van de eieren als ze het gezelschap het erf op zien lopen. In eerste instantie schrikken ze. Ze zullen toch geen slecht nieuws krijgen? Met een joviaal gebaar en een grote glimlach loopt Tina naar de boer en boerin toe, ze ziet de zorg op hun gezicht.
“Goede morgen, Woody en Victoria. Niet schrikken, ik heb geen slecht nieuws, maar een belangrijke vraag aan jullie.”
Voor ze die echter stelt, stelt ze de mannen van het A-team aan hen voor. Murdock maakt van de gelegenheid gebruik om te vragen of hij de kippen mag bezoeken en loopt al kukelend en kakelend naar het stuk land waar de kippen overdag lopen. Hannibal kijkt hem glimlachend na en B.A. schudt zijn hoofd.
Tina vraagt of de boer en boerin even tijd hebben om te praten. Woody gaat hen voor naar binnen. Victoria voorziet iedereen van koffie en B.A. van melk.
“Woody, Victoria,” steekt Tina van wal, “jullie hebben pasgeleden een nieuwe stal gezet. Hebben jullie die al in gebruik genomen?”
Victoria antwoordt dat ze wel bezig zijn om hem in te richten, maar dat er in de herfst pas kippen in zullen komen.
“Een nieuw ras,” vult Woody enthousiast aan.
“Mooi,” zegt Hannibal.
Tina legt uit welk plan er vanmorgen gesmeed is en vraagt of de boerenstal voorlopig als schuilplaats gebruikt mag worden. Daar hoeven Woody en Victoria niet lang over na te denken.
"Natuurlijk mag dat."
B.A. mengt zich nu ook in het gesprek.
“De stal moet goed geïsoleerd worden. Er komen gasmaskers te liggen.”

’s Middags zoekt het team met de brandweer naar de plek waar de kleine leidingen op een grote uitkomen. De sheriff heeft in de stad bij zijn collega een politiehond geleend die ze gebruiken om de leidingen te zoeken. De gas- en stroomleidingen sluiten aan op het gewone net, maar de slangen, waarvan de uiteinden zijn geperforeerd, lopen in de richting van het oude en verlaten industrieterrein. Net buiten het dorp duiken ze de diepte in en raakt de hond het spoor kwijt. Hij zet het echter wel op een blaffen als ze dichter bij de oude fabriek komen.
Terwijl het dorp in een bos gelegen is, is voor het industriegebied alles gekapt wat er ooit aan bomen stond. Nu het terrein verlaten is, ziet het er uit als een dode stad: kaal en deprimerend. Er is weinig beschutting om onopvallend de omgeving te verkennen. Willen ze de fabriek goed bekijken dan zijn sterke verrekijkers noodzakelijk. Op weg naar het café waar het dorp weer op de hoogte gebracht zal worden van de laatste ontwikkelingen, zetten de leden van het A-team alles op een rijtje.

Het café is zo goed als vol en de cafébaas moet even hard bellen alvorens Hannibal van wal kan steken.
“Beste mensen van Longroad, de geperforeerde slangen komen uit op buizen die naar het industrieterrein lijken te lopen. We vonden sporen die eigenlijk geen sporen zijn. Of nog beter gezegd: we vonden geen sporen, maar dat zijn ze waarschijnlijk juist wel. Jullie vonden soms gewonde dorpsbewoners langs de weg, maar er zijn geen bandensporen om te kunnen nagaan of ze zijn aangereden. Het lijkt erop dat er bandensporen worden gewist. Niet met vegers maar met blazers, omdat er steeds meer zand langs de weg ligt, zeggen diverse mensen die aan de weg wonen.”
Geroezemoes zwelt aan tot de gewoonlijke cafédecibellen. De cafébaas laat zijn koperen bel nog maar eens horen en het wordt weer stil. Men is toch wel nieuwsgierig wat er nog meer ontdekt is.
Hannibal gaat verder.
“Iedereen wil weten wat er in het dorp gebeurd als hij of zij bewusteloos is. Daarom gaan we camera’s zetten op diverse locaties. Wie woont er aan het einde van de hoofdstraat, in het noorden van het dorp, en is bereid om een camera in huis te laten plaatsen?”
Bewoners van huizen aan beide straatzijden steken hun hand op.
“Melden jullie je straks bij B.A.. Face is naar de stad om camera’s te regelen. Murdock en B.A. komen later vandaag de camera’s installeren.
Wie wonen er aan de zuidkant aan de rand van het dorp? Ook jullie melden je bij B.A. Father Norhtside, vindt u het goed als we er ook één op de kerktoren zetten? Om een idee te krijgen om hoeveel wagens en mensen het gaat en om in eventuele laadbakken te kunnen kijken?”
“De kerk is niet alleen om stil te zijn met je ogen dicht, soms moet je stil zijn met je ogen wijd open. Mijn zegen hebben jullie.”
Er klinkt applaus na zijn woorden.
“In winkels komen camera’s, omdat daar spullen verdwijnen,” vervolgt Hannibal de plannen, “alsof er daar stiekem boodschappen worden gedaan.
Wie wil er in zijn of haar winkel een camera laten plaatsen? En tot slot komt er nog één voor het café, omdat er daar gewonden werden gevonden. Pete en Quinty, zien jullie dat zitten?”
De niet meer zo jonge man legt uit: “Wij hebben maar een klein huisje, meneer, daar past zo’n groot machien niet in. We zijn al op leeftijd, meneer, en niet meer zo goed ter been. Al die kabels in huis….. Nee, daar komt niks van in.”
Pete moppert nog even door. Hannibal hoopt dat Face snel terugkomt, dan kan hij Pete uitleggen dat camera's tegenwoordig maar kleine apparaten zijn en hem geruststellen in de hoop dat hij alsnog toestemming geeft, want hij woont wel op de beste locatie om de straat voor het café in de gaten te houden.
“B.A. gaat buiten het dorp staan met zijn bus zodra de camera’s zijn geplaatst. Hij kan daar naar de beelden van de camera’s kijken bij een volgende aanval. Zo kan hij zien of er met de afgeplakte slangen nog steeds mensen bewusteloos raken. En zo ja, waar de eerste en de laatste slachtoffers vallen en wat er in het dorp gebeurt als iedereen bewusteloos is. Op deze manier komen we er ook achter of er aan de andere kant buiten het dorp ook gas komt.”

Murdock komt aangelopen met DD, zijn Desertdragon.
“Jongens,” begint hij, “gaan jullie eens even zitten. Ik wil jullie wat vertellen over DD.”
“Murdock, je gaat toch niet vragen of we een film gaan maken met DD in de hoofdrol? Daar heb ik die camera’s niet voor gehaald, hoor!” reageert Face geïrriteerd.
“Ik ga niet naar een hoop onzin van jou zitten luisteren, gek!” waarschuwt B.A.
“Hannibal?”
Murdock kijkt verwachtingsvol naar de kolonel in de hoop van hem bijval te krijgen.
“Kapitein, doe je verhaal.”
Murdock vertelt zijn vrienden wat hij DD gisteravond heeft zien doen.
“Als wij die fabriek ongezien willen naderen kunnen we hetzelfde doen als DD. Smeer jezelf in met lijm en rol door het zand.”
Face ziet dat natuurlijk niet zitten met zijn dure maatpakken. Hannibal knauwt een poosje stilletjes op zijn sigaar.
"Wat denk je, zijn dekens een goed alternatief voor kleding vol zand?”
Murdock kijkt blij verrast naar Hannibal, de anderen krijgen een triomfantelijke blik toegeworpen. Hij springt meteen op om de benodigde spullen te gaan verzamelen. Een paar uren later verven de mannen enkele dekens in zandkleur en plakken ze er het nodige echte zand op, met kijkgaten op strategische plaatsen, zodat de teamleden zich helemaal kunnen verschuilen onder de dekens.

Bij de eerste verkenning, ’s avonds, is er geen enkele beweging te zien, niet rond de fabriek, maar ook niet elders op het terrein. Het team besluit om vanaf nu voortdurend met twee man de wacht te houden, want ondanks de rust op het terrein groeit het vermoeden dat er ondergronds wel eens leven in de brouwerij kan zijn. De teamleden vormen koppels met vrijwilligers uit het dorp om de oude fabriek in de gaten te houden. Na zonsonder-gang worden nachtkijkers ingezet en weet het wachtteam helemaal rond de fabriek te lopen. Ze zien dat er verschillende loodsen op een rij staan. Ergens halverwege lijkt er één te zijn weggehaald, daar is de rij onderbroken.

DAG 4

Half 9 in de morgen, Longroad komt op gang. B.A. sleutelt wat aan zijn bus als zijn blik wordt getrokken door iemand in de verte die ineens omvalt.
“Gas! Een dag te vroeg!”
Hij gooit de motorkap dicht, springt in de bus en rijdt met piepende banden het dorp uit zoals afgesproken is. Hij kijkt even achterom.
“Heb ik nu wel een gasmasker bij me?”
Als hij er één met een bosje kippenveren erop geplakt op de stoel van Murdock ziet liggen komt er even een glimlach op zijn gezicht.

Amy belt halverwege de ochtend het team op, maar krijgt niemand aan de lijn. Ze begint zich zorgen te maken en blijft het steeds opnieuw proberen. Het liefst zou ze meteen in de auto stappen en naar ze toe gaan. maar Hannibal heeft haar op het hart gedrukt dat ze van te voren moet bellen of het veilig is. Blijkbaar is dat nu niet het geval. Ze zucht eens diep.

B.A. zet de bus een kilometer of twee buiten het dorp en gaat bij de monitoren zitten. Eén voor één zet hij ze aan en scherp. Als de tweede monitor werkt ziet hij nog net bij het plaatsnaambord een gemeenteklerk onderuit gaan. De sergeant kijkt of hij teamleden kan ontdekken tussen de bewusteloze mensen. Het voelt maar vreemd aan om mensen daar nu zo hulpeloos te zien liggen en niets te kunnen of mogen doen, omdat hij hier moet blijven. Op de monitor van de camera tegenover het café ziet hij iemand liggen op de veranda. Hij zoemt in en leest wat er op zijn T-shirt staat. BIG BROTHER IS WATCHIN’ YOU
“Murdock, zelfs als je bewusteloos bent, ben je nog een mafkees,” mompelt B.A. binnensmonds, maar tegelijkertijd is hij blij dat hij één van zijn makkers heeft gevonden. Hij realiseert zich dat Face vannacht wacht heeft gehad en mompelt: “Als hij nu maar zo wijs is om niet naar het dorp terug te gaan, anders ligt ie er straks ook bij.”

Als het wachtteam bij de oude fabriek afgelost moet worden, komt er niemand opdagen. Face belt Hannibal op. Als hij niet opneemt en andere mensen in het dorp ook niet, weten ze dat het daar fout zit. Ze gaan niet terug naar het dorp, omdat ze daar het risico lopen om ook bewusteloos te raken, maar blijven op wacht bij de fabriek.
Halverwege de dag komen er drie grote vrachtwagens het terrein opgereden die even later verdwijnen tussen twee loodsen. Wat opvalt is dat het geluid van de wagens ineens lijkt te verdwijnen in een tunnel, je hoort het geluid wegsterven, geen motoren afslaan.
"Die moeten zojuist door het dorp gereden zijn,” stellen de twee mannen vast. “Laten we hopen dat iedereen op een veilige plek ligt.”
Ze slaken een zucht, ieder in gedachte bij eigen dierbaren.

Pas aan het begin van de avond worden de eerste dorpsbewoners wakker. Als B.A. buiten de bus even zijn benen strekt en even later wat fitter terugkomt, ziet hij op de monitoren leven in het dorp komen. Hij rijdt terug en gaat op zoek naar Hannibal. Murdock is al weg van de veranda.
In het kantoor van de sheriff vinden de A-teamleden elkaar terug. Ze zoeken de zolder van de kazerne op en hebben elkaar heel wat te vertellen, tenminste …. diegenen die deze dag bewust hebben meegemaakt.
Het vreemde aan deze zaak is dat niemand een vreemde of sterke bekende geur geroken heeft, dus het gas waar men bewusteloos van raakt is geurloos.


Laatst aangepast door Steven op 05-05-2009 18:17:30, in totaal 1 keer bewerkt

_________________
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail MSN messenger

Sharey
BerichtGeplaatst: 23-07-2008 18:57:07  Reageer met quote


Leeftijd: 60
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1565
Woonplaats: Tilburg

DAG 5

De volgende morgen vindt al vroeg een bijeenkomst plaats. Sheriff O’Brien neemt als eerste het woord.
“De gasaanval van gisteren kwam eerder dan we ‘m verwachtten, dus voor het schoolreisje was het helaas te laat. Dat houden de kinderen dan nog van ons te goed. Het volgende plan ter bescherming van de kinderen is hen zoveel mogelijk bijeen te houden in en bij de boerenschuur. Als over enkele dagen de vakantie begint, lopen de kinderen overal rond en dat is op dit moment helaas niet veilig voor ze. Ik ga de leerkrachten vragen of ze de kinderen in de vakantie bij de boerenschuur willen bezig houden. Samen met ouders en andere vrijwilligers kunnen we ze op de boerderij een veilige vakantie geven. Nu geef ik het woord aan B.A., die ons zal vertellen wat hij gisteren heeft gezien via de camera’s in ons dorp.”
B.A. stapt wat onwennig naar voren, hij is niet gewend om voor een groep volwassenen te spreken. Een groep kinderen daar wordt hij niet zenuwachtig van. Hij schraapt zijn keel en begint te vertellen, op zijn eigen afgemeten manier en vanaf het moment dat hij iemand zag vallen.
“Toen ik de tweede monitor aanzette zag ik nog net de gemeenteklerk neervallen. Daarna gebeurde er een half uur niets. Rond een uur of half 10 zag ik drie zware vrachtwagens door het dorp rijden. Als mensen op straat in de weg lagen sleurden de chauffeurs, met gasmasker op, hen ruw naar de kant. Dat verklaart de gewonden langs de weg. De vrachtwagens hebben achterop tekens staan, die erop duiden dat ze schadelijke materialen vervoeren. Dat kan betekenen dat ze industrieel - of nucleair afval aanvoeren. Om bij de fabriek te dumpen of dat ze stoffen aanvoeren om kern- of gifwapens te bouwen. Achter de colonne reed een kleine wagen. Met een apparaat dat op een landbouwsproei-installatie lijkt. Ze sproeien geen water, want ik vond later geen sporen van druppels. Het lijkt er meer op dat ze met hoge druk lucht verspreiden.”
B.A. vindt dat zijn verhaal klaar is en gaat terug naar waar hij eerst stond. Hannibal neemt het over.
“ Wat opviel tijdens deze aanval is dat het langer duurde voordat iedereen bewusteloos was door de afgetapedte leidingen. Maar dat de aanval wel net zo lang duurde totdat iedereen toch weer getroffen was. Dan lijkt het erop dat het dorp in de gaten wordt gehouden. Waarschijnlijk hebben ze niet in de gaten dat zij nu ook in de gaten worden gehouden, haha-haha-haha.... Nu we weten dat de vrachtwagens naar de oude fabriek gaan, kunnen we gaan werken aan een aanvalsplan. Maar ik stel voor om eerst een kop koffie te drinken.”

Een half uur later, als er flink bijgepraat is over gisteren, luidt de cafébaas zijn bel ten teken dat de vergadering verder gaat. De sheriff, de burgemeester en het A-team staan naast elkaar zodat ze elk hun eigen voorstel kunnen uitleggen.
O’Brien vertelt dat hij bij de inrit van het industrieterrein nog een camera wil plaatsen, om te kunnen zien wanneer er vrachtwagens naar het dorp toe komen. Hannibal gaat zoeken in het dorp naar camera’s of bewegingsdetectoren die geplaatst kunnen zijn door de bad guys. Burgemeester Tina maakt zich zorgen om de gezondheid van de dorpsbewoners en geeft de dokter opdracht om haar praktijk vanaf nu klokrond open te houden. Na elke aanval wordt iedereen nagekeken door de dokter, zodat ze er snel bij zijn als iemand er ziek of getraumatiseerd door raakt. Face wil de knappe dokter wel helpen, maar wordt door Hannibal meegenomen voor nuttiger werk: er is aflossing nodig van de wacht.

Amy komt in de loop van de middag het dorp binnen gereden en heeft laborant Keith bij zich. Bij het sheriffkantoor vraagt ze waar ze het A-team kan vinden. O’Brien belt Hannibal op, die op zijn beurt Murdock en B.A. opzoekt. Niet veel later komen ze met drieën binnengewandeld. Een hartelijke begroeting volgt en ze maken kennis met Keith, de laborant die Face heeft laten komen. Amy heeft informatie over het bedrijf van de leidingen.
“Het heet Gasfortune en is pas drie jaar geleden opgericht. Ze leggen leidingen voor gas en stroom aan. Als werkgebied hebben ze vijfentwintig km² rondom het industriegebied hier vlakbij, tenminste dat wordt beweerd. Dat kan betekenen dat er meer dorpen of steden in de regio straks met zulke gasaanvallen te maken krijgen.”
Ze heeft ook opgezocht wat voor fabriek het is geweest die daar ogenschijnlijk stil en verlaten staat te zijn en vervolgt haar verhaal.
"De naam heeft wat betreft de letters overeenkomsten met het leidingenbedrijf. GGHF, wat staat voor: gas- en gif halffabricaten. Als ze daar nog steeds halffabricaten maken, kan het een gas zijn dat nog niet voorzien is van een geurstof! Geen lekker bedrijf dus om in je achtertuin te hebben, zoals ze hier hebben gemerkt.”

In het dorp stelt de laborant de snuffelmachine verdekt, maar dicht bij de hoofdstraat op. Zijn neus heeft hem nog weinig gegevens kunnen geven tot nu toe. Gezien de verhalen van het team en de burgers zal een volgende gasaanval niet lang op zich laten wachten. Hij hoopt dat hij in staat is om dan iets waar te nemen. Keith kijkt eens om zich heen en gaat op zijn gemak op een muurtje in de zon zitten.
“Dit is toch weer eens wat anders dan de hele dag op het laboratorium zitten,” mompelt hij tevreden in zichzelf.

DAG 6

Larry, de brandweercommandant, krijgt bericht dat de bestelde lading gasmaskers onderweg is. Als ze eenmaal in het dorp zijn aangekomen wordt er weer een bijeenkomst gehouden in het café. De dorpsbevolking oppert vooral gasmaskers uit te delen aan kinderen en ouderen, met het oog op hun gezondheid. Hannibal verwerpt dat plan.
“Uitdelen aan ouderen is goed, mits deze mensen zich niet op de hoofdstraat begeven. Als er een aanval komt en er is nog steeds beweging waar te nemen, wie weet wat ze dán gaan doen om ons onder zeil te krijgen! Uitdelen aan kinderen is alleen een goed plan mits er ouders met gasmaskers bij zijn. Stel je voor dat alleen de kinderen wakker zijn tijdens zo’n aanval. Ze schrikken zich rot als ze allemaal bewusteloze mensen om zich heen zien. Ze lopen het risico om aangevallen te worden door de vrachtwagenchauffeurs als ze in paniek de straat op gaan. En bewegende mensen op straat, als er een gasaanval heeft plaatsgevonden, worden zeker het slachtoffer van geweld, want de vrachtwagens mogen overduidelijk door niemand worden opgemerkt. Wie zijn kinderen een tijdje buiten het dorp kan laten logeren, kan dat het beste vandaag al regelen; dan zijn zij veilig en hebben we hier meer gasmaskers voor de achterblijvers.”
Sheriff O’Brien neemt het woord over.
“Als we de kalender erbij nemen, zien we dat we nu al aan twee aanvallen per week zitten. Morgen of overmorgen kunnen we er weer één verwachten. Ik wil iedereen vragen om de komende dagen voorzichtig te zijn, om de hoofdstraat alleen over te steken in de buurt van mensen met een gasmasker of als je een “eigen” exemplaar meeneemt. En bovenal: houd je oren en ogen goed open. Hoe meer we de komende dagen horen en zien, des te beter kunnen we een tegenaanval plannen. Want dit laten we niet langer gebeuren met ons dorp!”
In het café gaat een luid gejuich op, zo bevlogen heeft nog niemand de sheriff horen praten.
De bel moet er aan te pas komen om de pastoor aan het woord te laten. Northside stelt voor om poppen te maken met kleding van dorpsbewoners, voornamelijk van kinderen, omdat zij vanaf nu niet meer op straat mogen komen. Die kunnen kriskras door het dorp gelegd worden, in de buurt van de hoofdweg. Bij een volgende gasaanval zullen de vrachtwagenchauffeurs wel “kinderen” zien, maar geen echte.
“Anders hebben we de poppen aan het dansen!” gooit Murdock er tussendoor terwijl hij langs loopt als een marionet.

Face wordt door Hannibal met de pastoor en schooljuffrouw Xandra meegestuurd om kleding in te zamelen. Hij kijkt sip, waarom krijgt uitgerekend hij nu weer zo’n karweitje? Hannibal ziet zijn blik en voegt er nog aan toe: “Omdat jij van mooie mensen en kleding houdt, mag jij de poppen ook mooi aankleden.”
Het boerengezin maakt van stro en jutezakken poppen en Murdock helpt enthousiast mee. Hij vindt het prachtig op de kippenfarm. Hij praat met de vogels en legt de boerin uit waarom het belangrijk is om deze dieren de ruimte te geven.
B.A. komt naar de boerderij als de poppen klaar zijn. Hij zet er kleine recorders in die de geluiden zullen opnemen als er een aanval plaatsvindt. Aan het einde van de middag lopen ze met een aantal poppen het erf af. Murdock gaat nog even de kippen gedag zeggen. B.A. moppert tegen hem dat hij praat als een kip zonder kop en Murdock onthoudt dat.

De brandweermannen, het A-team en de laborant delen gasmaskers uit aan de volwassenen die aan de hoofdstraat wonen en werken en aan anderen die het zien zitten om een aanval te observeren. De kinderen die in het dorp blijven, worden meegenomen naar de boerenschuur door de schooljuf, de meester en Amy. Iedereen krijgt uitleg hoe de maskers aan moeten en gebruikt worden.

Hannibal knauwt op een verse sigaar. In het kantoor van de sheriff bekijkt hij aandachtig een landkaart en bestudeert de ligging van het dorp.
Het dorp ligt precies tussen de fabriek en een snelweg, aan de enige enigszins verharde weg die van het industriegebied naar de snelweg loopt.
Allerlei vragen spelen door zijn hoofd. Wat mag dit dorp niet zien? En waarom niet? Zou dat de reden zijn van die gasaanvallen? Geen slapende honden wakker maken? Daarom maar mensen laten “slapen”?
“Wel een heel drastische oplossing,” mompelt hij in gedachten verzonken. "Als de berekening klopt komt er morgen weer een aanval. Deze keer zal het alleen geen overval zijn, jongens. We zullen jullie morgen eens goed in de gaten houden,” bromt Hannibal grimmig voor zich uit.

Als het team in de fabriek kan komen, zijn duikpakken ter bescherming tegen gevaarlijke stoffen en zuurstofflessen noodzakelijk. De meeste brandweerkorpsen zijn in het bezit van duikuitrustingen, maar omdat er hier in geen velden of wegen rivieren, kanalen of meren zijn, heeft dit korps er geen. Larry regelt een paar duikpakken en laat ze meteen ophalen in een stad een paar kilometer verderop.
Face gaat die avond de wacht houden samen met brandweerman Fats. In de duikpakken is door B.A. een zender gemonteerd, zodat ze met de rest van het team in het dorp kunnen communiceren. Ze zien niets, ze horen niets, ze ruiken niet, maar voelen wel trillingen die vanuit de grond lijken te komen.

DAG 7

Murdock en brandweerman Mike lossen Face en Fats af aan het eind van de nacht. Gezien de regelmaat van de aanvallen zal er zich vandaag wel weer één voordoen, waarschijnlijk tijdens deze wacht.
B.A. heeft er de laatste dagen voor gezorgd dat er goed gecommuniceerd kan worden. Hij bouwde zenders, walkietalkies, telefoons, microfoons en toen alles precies werkte zoals hij het hebben wilde, liep hij trots als een pauw het sheriffkantoor in.
“Laat die sukkels nou maar komen! We ontfutselen ze alle geheimen.”

Aan het begin van de middag voelen ook Murdock en Mike trillingen. Ze geven een waarschuwing aan Hannibal die meteen pastoor Northside belt. Iedereen weet dat als vandaag de klokken luiden er een gasaanval aan kan komen. De posities aan de hoofdstraat worden ingenomen. Laborant Keith zit in duikpak met zijn computer naast de snuffelmachine achter een stapel strobalen, B.A. zit met zijn zuurstoffles in zijn bus bij de monitoren. Hij heeft zijn bus achter de bakkerij staan en is blij dat hij nu in het dorp kan blijven. Hannibal heeft zich in een duikpak gehesen om zich in de wolk stof achter de laatste wagen bij de colonne te voegen, mits die naar de fabriek toe gaat. Sheriff O’Brien wacht in de buurt van de snelweg, in een onopvallende auto, de vrachtwagens op. Als die het dorp uit rijden zal B.A. hem een seintje geven en gaat hij ze op afstand volgen, om uit te zoeken wat hun bestemming is. Hij heeft behalve een telefoon ook een zender meegekregen, om hem op te sporen voor het geval hij verdwijnt of aangevallen wordt.

Vanuit het dorp komt een eerste melding van B.A. over mensen die bewusteloos raken en zoals te verwachten was bij de huizen het dichtste bij de fabriek, dus waar de leidingen het dorp binnenkomen.
“Face, dat plakband van jou houdt dus niet genoeg gas tegen,” mompelt hij terwijl hij geconcentreerd naar de beelden op de monitoren kijkt.
Als Murdock en Mike het sein krijgen dat het hele dorp nu “bewusteloos” is, horen ze in de verte ijzer over ijzer schuren en ratelen.
Ze kijken elkaar aan: “Deuren!”
Meteen zorgen ze ervoor dat de zanddekens goed over hen heen liggen. Murdock denkt even aan DD, oplossingen liggen toch vaak voor het oprapen.
Één voor één komen er vrachtwagens tevoorschijn, dezelfde als op de camerabeelden te zien waren. Het zijn er deze keer echter meer dan drie. Mike telt er zeven en tot slot sluit de wagen met spuitinstallatie er achterop nog aan.
Jammer dat ze de deuren alleen maar kunnen horen, ze moeten verder het terrein op om ze te kunnen zien. Murdock brengt fluisterend verslag uit aan Hannibal en B.A. en Face houdt, via een andere lijn vanuit de kazerne, de brandweermannen op de hoogte van de gebeurtenissen in het dorp.
Zo krijgt het team een beeld van het verloop van de aanval.

Sheriff O’Brien volgt de wagens zo onopvallend mogelijk en roept onderweg collega’s op om verschillende volgauto’s voor hem klaar te zetten, om te kunnen wisselen tijdens de achtervolging. Hij heeft in totaal drie auto’s nodig voor hij ze bij een kleine stad een industrieterrein ziet oprijden.
Alleen aan de rand van de stad is er een aantal bedrijven nog in gebruik, de rest staat er leeg, vervallen en verlaten bij. De sheriff ziet overeenkomsten: lege fabrieken, verlaten terreinen…. Het enige verschil is dat dit een klein stadje is en Longroad is een klein dorp.
Als de sheriff ze uit het oog verliest, keert hij opgewonden terug, want hij heeft een stukje systeem gevonden. Laat in de avond keert hij terug in het dorp, waar de bewusteloze mensen bezig zijn bij te komen.

Als er in het dorp enkele mensen beginnen wakker te worden volgt meteen een nieuwe gasaanval. Vanaf de snelweg nadert er een aantal vrachtwagens. Hannibal begeeft zich, met zijn duikpak onder zijn kleding, naar een plek waar de vrachtwagens heel dicht langs komen en wacht ze op. In de stofwolk waarmee de bandensporen worden weggeblazen rent hij naar de achterste wagen en klimt erop, uit het zicht van de chauffeur.
‘Laten jullie nu maar eens zien wat jullie daar beneden uitspoken,” grinnikt Hannibal achter zijn zuurstofmasker.

Murdock en collega wachten gespannen op de nieuwe colonne. B.A. seinde hen zojuist dat ze op hun plaatsen moesten blijven, omdat er een tweede aanval plaatsvond en er een 2e colonne aankwam in omgekeerde richting. Het is Hannibal gelukt om op de laatste wagen te klimmen. Hoe ver wil hij eigenlijk meerijden? Hoe ver zal hij komen zonder ontdekt te worden?
Als Murdock bevestigt dat hij Hannibal gezien heeft, zegt de rest van het team bijna tegelijk over de zenders: “He’s on the Jazz, man. Als dat maar goed afloopt."

Hannibal houdt zich stevig vast aan het laatste voertuig en is blij dat ie een duikpak en zuurstof bij zich heeft, want het stof en zand dat opwaait zou hem ook zonder gas hebben verstikt. Als de colonne het fabrieksterrein oprijdt neemt hij de omgeving goed in zich op, ter voorbereiding op de inval met het team en om hier weer veilig weg te komen. Hannibal springt voor de tunnel van de wagen af, nu blaast de machine nog, dus hij kan in de stofwolk ongezien wegkomen.
Hij wacht tot de wagens een eind de tunnel in zijn, kijkt om zich heen om iets groots en hards te zoeken. Hij legt de opgerolde camouflagedeken in een kuil vlakbij de tunnelingang. Mocht hij opgemerkt worden en kunnen vluchten, hoeft ie niet zo ver te rennen.
Het zijn enorme deuren die de tunnel afsluiten, dus een stuk hout ertussen volstaat niet, dat wordt in een mum van tijd versplinterd. Hannibal ziet een betonnen pilaar liggen, van gewapend beton zelfs. Het kan niet mooier. Met een paal als hefboom krijgt hij de pilaar in beweging en zelfs in de rails van de deuren.
Hannibal loopt langs de muur een stukje de tunnel in, om eerst een idee te krijgen hoe het er daar binnen uitziet. Hij had niet gedacht dat het zó groot zou zijn. Honderd meter verderop verder ziet hij licht en stoomwolken en hoort hij machines stampen. Halverwege de tunnel is een kast met helmen. Hannibal realiseert zich dat het goed is dat hij over zijn duikpak gewone kleding draagt, nu past de helm beter bij het geheel en zal hij minder opvallen op afstand.
Omdat er af en toe mannen de tunnel oversteken doet Hannibal net of hij de tunnel opruimt en raapt hier en daar wat op. Stilletjes komt hij dichter en dichter bij de fabriek. Als hij de maten van de ruimte hier onder de grond probeert in te schatten, dan moet een deel van deze fabriek zich onder het dichte bos rondom het dorp bevinden. Zo’n fabriek zal ongetwijfeld lucht- aan- en afvoer moeten hebben boven de grond. Die zullen in het groen van het bos volledig aan het zicht worden onttrokken.
“Dat moeten we toch ook eens van dichtbij gaan bekijken. Wie weet kunnen we zulke lui op dezelfde manier aanpakken als zij met het dorp doen, door een beetje met de lucht te knoeien,” mompelt Hannibal.
Ondertussen is hij zogenaamd opruimend een flink stuk de tunnel ingelopen en begint hij alle poorten goed in zich op te nemen. Links zitten kleine poorten, rechts grote. Dat zou kunnen betekenen dat de vrachtwagens door de grote poorten gaan en dat komt goed uit, daar is het donkerder dan aan de linkerkant van de tunnel. Quasi nonchalant steekt Hannibal over en ruimt aan die kant verder. Hij ziet er zelfs een bezem staan, dat maakt het plaatje nog completer. Achter de eerste grote, donkere poort strekt zich een ondergrondse parkeerplaats uit, waar wel een dozijn vrachtwagens kan rondrijden. De laadruimten staan allemaal open. Hannibal pakt een zakdoek uit zijn broekzak en veegt ermee over de vloer. De laborant kan er misschien wel uit opmaken wat voor stoffen er in deze wagens vervoerd worden. Vervolgens schrijft Hannibal in het halfdonker de nummerplaten over.
“Die lui moeten wel veel vertrouwen hebben in hun verdovingstechniek, want ze nemen niet eens de moeite om de nummerplaten te verwijderen of bedekken!” mompelt hij.
Hannibal luistert eerst goed voor hij de tunnel weer instapt en naar de tweede grote poort loopt. Achter deze is geen open ruimte, maar een paar enorme deuren. Ze zijn niet op slot. Hannibal kijkt om zich heen en opent langzaam een deur. Hij moet snel naar binnenglippen, want hier is licht aan en een streepje licht zou al opvallen in de donkere tunnel. Luisteren... rondkijken... zijn hier mensen aanwezig? Magazijnstellingen….heftrucks….kisten….verpakkingsmaterialen…maar wat ligt er in de stellingen? Granaten? Nee, bommen, kleine bommen. Militaire bommen? Of voor terroristen? Hannibal pakt er één van een schap, pakt hem in en gaat terug naar de deur. Hij moet geruisloos terug in de hal zien te komen. Dat lukt. Zijn hart gaat te keer. Even tot rust komen. Oversteken en de andere ruimten onderzoeken of terug naar buiten? Waar is die bezem?
Hij loopt een stukje verder de tunnel in om in een donker hoekje naar de overkant te kijken. Achter de eerste poort links staan machines in volle vaart metalen onderdelen te produceren, hier en daar loopt iemand te controleren. In de tweede ruimte links staan werkbanken en zijn een flink aantal mannen in speciale pakken bezig met het in elkaar zetten van kleine producten. Besturingsapparatuur voor de bommen?
De derde poort links kan Hannibal net niet inkijken, maar hij vindt het tijd om te vertrekken. Eerst neemt hij het donkerste gedeelte rechts van de tunnel, dan steekt hij al vegend weer over en gaat richting uitgang. Gelukkig, de tunneluitgang is nog open.
Als hij bijna buiten is roept er iemand de tunnel in. Hij moet komen aflossen. Hannibal roept iets terug, hoest tussendoor om zijn stem te vervormen, dat hij nog even buiten iets moet ophalen en loopt nu met flinke pas erin naar buiten. Achter hem wordt er nu harder geroepen en hij hoort dat er alarm wordt geslagen. Hannibal zet het nu op een lopen, grijpt zijn camouflagedeken uit de kuil en rent de heuvel op waaronder de tunnelingang zich bevindt. Als de eerste achtervolgers buiten komen neemt Hannibal een duik en bedekt zichzelf met de deken… Nu maar hopen dat ze alleen recht vooruit gaan zoeken en niet boven hun hoofd…. Hannibal krijgt het warm onder de deken, de zon schijnt nog steeds. Na een tijd wordt het weer helemaal stil en durft hij even onder de deken vandaan te kijken. Nog maar even blijven liggen, hij heeft de deuren van de tunnel nog niet horen dichtschuiven. Plotseling hoort hij stemmen, er zijn toch nog mannen aan het zoeken. Hij schat in dat ze ergens links voor de tunnelingang staan, dan moeten ze hem nog niet kunnen zien liggen. Hannibal wroet zichzelf wat dieper in het zand zodat zijn zuurstofflessen niet meer zo uitsteken. Hij hoort ondertussen hoe ze beneden overleggen om nog een zoektocht te ondernemen en hoort dat er nu voetstappen in zijn richting komen. Op een meter of 10 afstand loopt er iemand langs hem af. Gelukkig heeft hij zijn zuurstoffles nog niet nodig, anders hadden ze hem kunnen horen. Hij blijft stil liggen en hoort de man in een boog naar de andere kant van de tunnel lopen, afdalen en dan gaan eindelijk de deuren dicht met het kippenvel veroorzakende geluid van ijzer over ijzer. Ze zijn echt zeker van hun zaak, daar beneden.
Als de schemering valt durft Hannibal van het terrein te vertrekken; eerst tijgert hij een eind met de deken over hem heen, eenmaal op grotere afstand staat hij op en loopt naar de bosrand.

Terug in het dorp zoekt hij meteen zijn team op. Het dorp is weer tot leven gekomen en hij vindt B.A., Murdock en Face bij de sheriff. Ze bekijken de bom en geven hem aan de laborant voor onderzoek. Keith stelt vast dat het niet om een bom gaat, maar om een patroon waar je gas in kunt opslaan. Je kunt zoiets aansluiten op airco’s enz. B.A krijgt opdracht om het patroon na te maken.
“Zoiets is altijd handig om mee te dreigen. Zeker bij mensen die weten wat er in zit,” zegt Hannibal met een grijns en glimmende ogen.
De snuffelmachine heeft inmiddels uitsluitsel gegeven over het gas. Keith legt het één en ander uit.
“Ze gebruiken hetzelfde gas als in ziekenhuizen, maar geconcentreerder en om mensen langer onder zeil te houden pompen ze waarschijnlijk met tussenpozen nieuw gas naar het dorp. Simpel, maar blijkbaar zeer effectief. Het onderzoeken van het gaspatroon moet buiten het dorp gebeuren, door experts.”

Amy wordt gevraagd om Keith terug te brengen, zodat hij onderzoek kan laten doen naar de inhoud van het patroon. Ze stribbelt tegen. Ze wil bij het team blijven en dit avontuur tot het einde meemaken. Hannibal geeft haar meteen een volgende opdracht mee, want hij begrijpt haar weerstand.
Hij vraagt of ze kan opzoeken of er in andere staten op verlaten industrieterreinen gelijksoortige fabrieken hebben gestaan of in gebruik zijn. Of er dezelfde bedrijven bij betrokken zijn; namen van directeuren; of er sektes en/of terroristische organisaties bij betrokken zijn; informatie over soorten gassen en technieken die de laatste jaren ontwikkeld zijn voor het gebruik van gassen.
B.A. kijkt haar auto nog even goed na. Keith wordt door de burgemeester, namens het hele dorp, hartelijk bedankt voor zijn hulp en dan vertrekken ze. Amy stapt in, nog steeds met frisse tegenzin.

DAG 8

“Goede morgen, sheriff. Wie van de dorpsbewoners kent de bossen hier goed?”
“Ook een goede morgen,” groet O’Brien terug. ”Nou, dat zijn er heel wat. Veel mensen groeiden hier op en hebben hun halve jeugd in bomen en boomhutten doorgebracht.”
O’Brien moet lachen bij de herinnering aan zijn eigen kinderjaren en zijn eigen bouwsels. Hannibal legt uit wat hij vandaag van plan is en vraagt of de sheriff een groep mannen en/of vrouwen wil optrommelen om met het A-team de bossen in te gaan.
Een uur later lopen er twintig à vijfentwintig mannen en vrouwen aan de rand van het dorp het bos in. Hannibal heeft uitgelegd waarnaar ze gaan zoeken: luchtkokers of roosters van de ondergrondse fabriek. Ze vinden drie grote, groen geschilderde, kokers van dik metaal en roosters erin, die een meter boven de grond uitsteken.
“Blaadjes en takken houden jullie daarmee tegen, maar niet het A-team,” gniffelt Hannibal tegen Face die naast hem staat.
Hannibal gaat in gedachte terug naar de tunnel en schat in welke koker boven de stilste ruimte uitkomt. B.A., de automonteur en de timmerman namen hun gereedschapskisten mee en die hebben ze nu hard nodig. De roosters op de kokers zitten op lastige plaatsen bevestigd en zitten vast door roest. Uiteindelijk lukt het om de roosters van alle kokers los te krijgen. Hoe diep zouden ze zijn?
Ze horen machines, maar geen stemmen. De brandweerman die ook mee ging, schijnt voorzichtig met zijn lamp in de kokers. Niet direct op volle sterkte en recht naar beneden, maar in rondjes langs de wand, want beneden zou er net iemand kunnen zijn die de lichtbundel zou opmerken en dat kunnen ze niet gebruiken. Hannibal wil weten hoe de wanden er uit zien: of ze glad zijn, of er scherpe voorwerpen te zien zijn en of er ventilatoren inzitten. B.A. heeft microfoons gebouwd die ze in de kokers willen aanbrengen. Iemand moet er nu naar beneden.
Murdock is de lichtgewicht van het gezelschap en is dus de pineut om aan een touw af te dalen en de microfoontjes te plaatsen. Hij vindt het grandioos. “Hannibal, ik heb altijd al willen weten hoe het is om Kerstman te zijn. Dank je wel voor deze geweldige kans!”
De groep moet lachen, maar Hannibal en B.A. gebaren dat ze stil moeten zijn, omdat ze vlakbij een koker staan.
Ze beginnen in het exemplaar waar geen machines onder staan. Face krijgt een koptelefoon opgezet en begint met afluisteren. Bij de tweede koker wordt Fats op post gezet en bij de derde neemt Riff plaats.
“Hé, ik mag dan wel op leeftijd zijn, maar aan mijn oren mankeert nog niks, hoor!” protesteert hij als dorpsbewoners hem niet in het bos willen achterlaten.

De avondschemering valt als er eindelijk een aantal machines worden stil gezet. Langzaam maar zeker hoort Face stemmen boven het lawaai uit komen. Eerst zijn het flarden van zinnen.
"klaar? ….vanavond inladen…..naar Waco? Nee….kleine stad….in Arizona…."
Als even later nog meer machines stoppen kan Fats bijna een heel gesprek volgen.
“De vrachtwagens moeten tanken. Die van Hank moet nagekeken worden en die van Max moet nieuwe banden.”
“De grote baas komt de volgende keer mee om nieuwe stoffen uit te proberen.”
“Hoeveel wil de baas er wel hebben? Volgens mij gaat dat niet veel langer goed, hoor. We moeten veel te vaak naar dat terrein. Dat gaat opvallen.”
“Ja, en we gaan opvallen met zo’n hele colonne.”
“Nog een paar keer. Dan hebben ze daar genoeg liggen voor een jaar. Dan willen ze een iets grotere stad gaan aanpakken. En bij Gasfortune vonden ze vorige week weer een mooie locatie, ergens in het midden van Kansas, geloof ik. Net een soort terrein als dit, maar kleiner. Ze gaan daar meer verdiepingen maken.”

Als Hannibal, Murdock en B.A. terug zijn in het dorp gaan ze de opnames nog eens goed bekijken en bespreken wat er nodig is om een overval te doen op een fabriek vol gevaarlijke stoffen. Om de grote ijzeren deuren te kunnen forceren hebben ze een voertuig nodig dat sterk, zwaar, gepantserd en, het belangrijkste, luchtdicht moet zijn om de inzittenden te beschermen tegen gas- gif en gewapende tegenaanvallen.
Ze gaan in het dorp op zoek naar materialen en wat ze daar niet kunnen vinden zetten ze op een lijst. Nu moeten ze wachten op Face, die weet bij wie en waar hij moet zijn voor de 'boodschappen'. Een hulpsheriff gaat Face aflossen.

Onderweg naar de stad vertelt Face wat hij heeft kunnen opvangen.
“Waco…..is dat niet de plaats waar zo’n rare sekte zat?” herinnert Hannibal zich.
“Wat moeten die nou met zulke patronen doen?” vraagt B.A.
“Misschien is er een nieuwe sekte opgericht die op een andere manier het einde van de wereld ziet naderen?” grapt Face met een zuur gezicht.
“Dat zou dan typisch zo’n geval zijn van: de verkeerde bonen in de verkeerde handen,” zegt Murdock met een quasi serieus gezicht.
Dan zet hij grote ogen op en trekt een gezicht van afschuw.
“Zulke mensen kunnen daar nog verhittender situaties mee veroorzaken dan B.A. met zijn chili!”
“Jij bent in de bonen, zul je bedoelen! Je ziet niet eens meer het verschil tussen bonen en patronen, gek!” moppert B.A.
Als het team terugkomt van inkopen doen in de stad, wordt er een locatie gezocht waar het aanvalsvoertuig gebouwd kan worden. Het brandweerkorps helpt ijverig mee, ook zij hebben technische kennis en dat komt goed van pas.
Halverwege het project vraagt Murdock ineens: “Zeg, B.A., als we toch bezig zijn, waarom bouwen we er dan niet meteen twee?”
Iedereen in de werkplaats kijkt hem verbaasd aan. Murdock verklaart zich nader.
“Een mens heeft twee benen, twee ogen, twee oren, twee armen en twee longen! Zelfs dansen en baby’s maken doe je met tweeën!”
Er wordt even gelachen en dan gaan de meesten weer verder met hun werk. Hannibal kijkt hem met dichtgeknepen ogen aan en knauwt even zwijgend op zijn sigaar. B.A. schudt zijn hoofd en gaat verder met het lassen van een stalen pantserplaat. Face stelt vast dat Murdock een heldere dag heeft, haalt zijn schouders op als er verder niemand op in gaat en gaat ook weer aan de slag.
Een minuut of wat later zegt Hannibal ineens: “Hé, jongens, even serieus!”
Iedereen kijkt verbaasd op.
“Murdock, kan toch wel eens gelijk hebben.In deze situatie is het misschien wel handig om twee teams samen te stellen en dus om twee wagens te hebben, omdat we dan op twee plaatsen kunnen aanvallen: binnen en buiten de fabriek.”
Murdock komt langzaam overeind, zet zijn handen in zijn zij en kijkt naar Hannibal met een blik van: Hè, hè, eindelijk iemand die me begrijpt, het werd eens tijd. Ook de brandweermannen vinden zijn voorstel nog niet zo gek. Omdat er niet genoeg materiaal is om twee grote wagens te maken, moet er een bus of klein vrachtwagentje gezocht worden.
Waar halen we die vandaan?” vraagt Hannibal.
“De bakker heeft zijn oude pick-up nog niet naar de sloop gebracht!” roept iemand.
“B.A., ga jij eens kijken of je die aan de praat krijgt en breng ‘m dan maar mee.”
“Dan gaan we samen, big brother,” zegt Murdock.
Hij trekt zijn overall uit en loopt de loods uit. De rest kijkt hem na. Achter op zijn T-shirt staat te lezen: IT TAKES TWO TO TANGO


Laatst aangepast door Sharey op 14-03-2011 22:53:27, in totaal 3 keer bewerkt

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Sharey
BerichtGeplaatst: 27-07-2008 19:55:21  Reageer met quote


Leeftijd: 60
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1565
Woonplaats: Tilburg

DAG 9

Al vroeg in de morgen belt Amy opgewonden op naar het A-team. Hannibal luistert aandachtig.
“Hannibal, je zult niet geloven wat ik allemaal gevonden heb. Het is een veel groter netwerk dan je je kunt voorstellen. Over héél Amerika zijn er lege bedrijventerreinen opgekocht door GGHF. Bij al die plaatsen is het bedrijf Gasfortune bezig met het vernieuwen van het leidingennetwerk. En al die plaatsen waar Gasfortune bezig is, zijn steeds wat groter dan de stad waar ze voorheen werkten! Vannacht is er een melding gekomen vanuit een kleine stad in Arizona, dat daar mensen bewusteloos zijn gevonden op straat.”
Ze heeft de hele nacht doorgewerkt, maar heeft nog geen namen kunnen vinden van directeuren, komt er vermoeid achteraan. Hannibal bedankt haar voor de waardevolle informatie.
“Amy, doe verstandig, ga eerst wat slapen en kom dan weer hier naar toe. We kunnen je hulp de komende dagen goed gebruiken.”
Terwijl hij een verse sigaar opsteekt en het verhaal van Amy tot zich door laat dringen, realiseert hij zich dat het erop lijkt dat ze aan het testen zijn hoeveel mensen ze plat kunnen krijgen met hun reukloos gassysteem!
“Dat ruikt naar terrorisme! En dat stinkt.”
Hannibal roept het team bijeen en vat kort samen wat Amy zojuist vertelde. Op weg naar het gemeentehuis halen ze de sheriff op.
Eenmaal rond de tafel bij Tina in de raadszaal doet Hannibal het hele verhaal uit de doeken en worden diverse scenario’s besproken die achter deze activiteiten schuil kunnen gaan. Tot nu toe roept de situatie alleen maar vragen op. Wie is het grote brein achter die twee bedrijven? Wat is het doel dat ze willen bereiken? Wat willen ze mensen aandoen als ze bewusteloos zijn? Ze beroven van geld en goederen? Ze ontvoeren? Ze als proefkonijn gebruiken? Aanwenden als macht- of chantagemiddel als burgers ergens niet mee eens zijn? Die laatste twee mogelijkheden zijn gezien de omvang van de activiteiten het meest aannemelijk. Om zo’n grote zaak aan te pakken is er meer dan één sheriff nodig om het hele zaakje in één keer op te rollen. Maar wie van de hoge heren is te vertrouwen?
“Ons zul je niet zien aankloppen bij de regering, CIA of FBI, die kunnen allemaal ons bloed drinken!” geeft Hannibal hun status kort en krachtig weer.
Er volgt een korte stilte. Iedereen laat bezinken wat er dit laatste half uur gezegd en gezwegen is. Tina is de eerste die dan weer het woord neemt.
“Ik ken een diplomaat die mij al eens een paar keer met ongemakkelijke situaties heeft geholpen. Het is een man met gevoel voor rechtvaardigheid en met daadkracht.”
“Dat hebben we waarschijnlijk ook heel hard nodig,” spreekt sheriff O’Brien zijn zorgen uit.
Ze belt diplomaat Yaspers op en vraagt hem zo snel mogelijk naar het dorp te komen. Omdat ze hem toevertrouwd dat er vermoedens zijn dat er terrorisme in het spel is, maakt hij tijd vrij om vandaag nog te komen.

’s Middags arriveert Yaspers met een helikopter en wordt hij door het halve dorp onthaald. Hoog bezoek voor de burgemeester. Het gebeurt wel vaker, maar nu is zoiets een welkome afleiding. Hij trekt zich terug in het gemeentehuis met de burgemeester die, deze morgen nog bijgepraat door Hannibal, de gebeurtenissen van de afgelopen maanden in geuren en kleuren uiteen zet. Even later schuift sheriff O’Brien ook aan en vult hier en daar nog wat gaten in het verhaal op. Als de burgemeester merkt dat Yaspers een beeld heeft gekregen van de situatie, belt ze Hannibal op. Tina nodigt het team uit om over de details te vertellen en de plannen te bespreken. Omdat de burgemeester alleen de voornamen van de teamleden gebruikte tijdens haar relaas, heeft de man geen idee met wie hij te maken krijgt.
Even later maken de leden van het A-Team één voor één kennis met de diplomaat en als iedereen om de tafel zit begint Hannibal het plan uiteen te zetten. Hij noemt de operatie IT’S IN THE AIR en heeft op een stuk papier en een landkaart vlaggetjes geprikt met getallen er op. Op de landkaart staan, verdeeld over heel Noord-Amerika, de locaties van de lege industrieterreinen met activiteiten van GGHF en Gasfortune aangeprikt.
Op het stuk papier is het dorp en de omgeving ervan d.m.v. een tekening weergegeven. De vlaggetjes hebben verschillende kleuren : WIT zijn mensen. De cijfers erop staan voor het aantal inwoners van die dorpen en steden. GEEL zijn politiewagens, GROEN zijn tanks, ROOD zijn barricades.
PAARS zijn de fabrieken, BLAUW zijn de plaatsen waar er door Gasfortune leidingen zijn gelegd.
Hannibal staat als een echte veldheer uitleg te geven en stippelt stap voor stap zijn strategie uit. B.A. legt uit hoe het bedwelmingssysteem, aangelegd door Gasfortune, werkt; waar en hoe men het kan vinden; dat er in de buurt altijd een verlaten industriegebied ligt, waar één of meer ogenschijnlijk verlaten fabrieken in gebruik genomen zijn door GGHF.
"En om al die plannen op al die locaties zo soepel en gestructureerd mogelijk uit te kunnen voeren hebben we uw hulp nodig,” zegt Face hoopvol met zijn meest overtuigende gezicht.
Diplomaat Yaspers is onder de indruk van het overzicht van de situatie, de plannen en de voorgestelde tactiek. Hij vraagt aan Hannibal of hij ervaring heeft met oorlog of politieacties.
"Alle vier hebben we ervaring in Vietnam, sir,” antwoordt Hannibal serieus maar ook trots en dan begint bij Yaspers een belletje te rinkelen.
Hij kijkt de teamleden één voor één aan en stamelt ongelovig: “Wacht even…Jullie… gaan me toch niet vertellen… dat DIT het A-TEAM is?”
De man kijkt de burgemeester verbouwereerd aan, die op haar beurt hevig en glimmend van trots staat te knikken, alsof ze wil zeggen: 'Hé, dat heb ik toch maar eens goed voor elkaar gekregen, wel?!'
Yaspers staat op en drukt Hannibal, Face, B.A. en Murdock nogmaals één voor één uitdrukkelijk de hand en kijkt erbij als een kind dat zijn aanbeden idolen ontmoet. Hij had al vaak gehoord over de Robin Hood-achtige acties van het A-team, maar nu ziet, hoort en voelt hij zelf hoe betrokken deze mannen zijn bij het bestrijden van onrecht en gevaar. Als het tot hem doordringt dat dit allemaal echt gebeurt in dit gemeentehuis, neemt hij zich voor om van deze operatie een groot succes van te maken en hij zegt alle mogelijke medewerking toe. Hij neemt zich voor om een goed woordje bij de overheid te doen als dit allemaal achter de rug is. Hannibal grijnst en stelt vast dat er nog altijd verstandige mensen op deze wereld rondlopen.
“Maar,” gaat Yaspers dan weer serieus verder, “om aan de slag te kunnen gaan, heb ik een berg gegevens nodig. Ik moet weten waar welke actie ondernomen moet worden. Weten jullie of alle locaties even ver gevorderd zijn met hun productie van de patronen? Weten jullie of alle locaties al gebruik maken van de extra leidingen voor die gasaanvallen?”
Hannibal verdeelt meteen de taken.
“Face, jij stelt een lijst samen van locaties met de ons bekende activiteiten tot nu toe. De meest gevorderde locaties zet je bovenaan, daar zijn de grootste hulptroepen nodig. B.A. jij zet in schema hoe de leidingen van Gasfortune zijn aangelegd en werken. Murdock, jij belt Amy op. Vraag of ze al onderweg is en haal haar zo snel mogelijk hier heen. We hebben een telefoniste nodig op het sheriffkantoor als straks alles in werking is gezet.
O’Brien, je kantoor wordt de komende dagen het kloppend hart van deze operatie. We maken er een complete commandopost van, van waaruit we alle voorbereidingen kunnen coördineren en de verschillende hulptroepen als een team kunnen laten samenwerken. Kun je een paar extra tafels regelen? En we hebben prikborden nodig om contactpersonen overzichtelijk bij de locaties te hangen. Amy wordt ingezet als telefoniste. Zij pakt straks alle inkomende telefoontjes, zodat wij (en hij maakt een rondje met zijn wijsvinger langs het hele team) niet plotseling een politieagent aan de lijn krijgen die achter ons aan heeft gezeten.”
Hannibal grijnst bij het idee. Yaspers hoort het met bewondering aan.
“Eén van jullie is er piloot, toch?”
Murdock tikt tegen zijn pet en stapt stralend van voorpret naar voren.
“Ja, dat ben ik!”
“Pak mijn helikopter maar om haar op te halen,” biedt Yaspers joviaal aan.
Murdock kijkt Hannibal aan met op zijn gezicht de vraag of hij nu, meteen, à la minuut mag vertrekken. Als Hannibal nog knikt is Murdock de raadszaal al uit.
“En volgens mij kunnen jullie wel wat extra telefoonlijnen gebruiken. Daar stuur ik wel wat mannetjes voor.”
Als iedereen aan de slag kan en opstapt, wisselen Face en B.A. een blik en weten: “He’s on the jazz, man, he’s on the jazz!”
Yaspers wendt zich nu tot burgemeester Tina.
“Nu Murdock met de helikopter weg is, kan ik net zo goed hier beginnen aan 'mijn taken'. Tina, heb jij hier in het gemeentehuis een kantoor of zo over, waar ik in alle rust kan bellen?”
“Een momentje, ik ben zo terug.”
Ze loopt naar haar kantoor en maakt haar bureau leeg.
“Dat privilege is niet voor iedereen weggelegd,” zegt ze tegen zichzelf als ze de stoel netjes recht zet.
“Meneer Yaspers, u kunt gebruik maken van mijn kantoor. U heeft er een telefoon, een fax en een internetaansluiting tot uw beschikking.”
De diplomaat begint met het aanvragen van telefoon- en faxnummers van sheriffkantoren van alle betrokken dorpen en steden. Hij vraagt bij defensie op waar hij in de buurt bij die locaties extra hulp kan krijgen van de militaire politie. Als de adressenlijst via de fax is binnengekomen belt hij de sheriff van de grootste stad die bij deze operatie betrokken gaat worden.
“Goede middag sheriff Baily, u spreekt met diplomaat Yaspers. Ik bel u voor het volgende……”
Er volgt een korte, maar duidelijk uitleg van het probleem, van de operatie en de te volgen procedure gedurende de volgende vierentwintig uur.
“U krijgt een vragenlijst per fax. Die vult u in en stuurt die zo snel mogelijk terug. Als wij hier een overzicht hebben van alle benodigde acties, krijgt u van ons een stappenplan, een tijdschema en het speciale telefoonnummer toegestuurd waar u contact mee houdt tijdens de operatie. Nog vragen? Succes!”
Niet veel later loopt Face het gemeentehuis binnen met een lijst met aanwijzingen voor de betrokken sheriffs. Waar ze naar moeten zoeken in huizen, voorzorgsmaatregelen die getroffen moeten worden als er geperforeerde slangen of buizen gevonden worden en een lijst met vragen die ze moeten invullen, zodat de operatieleiding genoeg gegevens heeft om een aanvalsplan op te zetten. Ze worden later nog op de hoogte gebracht van het aantal getroffen gemeenten. Nu is het vooral belangrijk dat ze alleen met Longroad communiceren.
“Face, nu gaat het echt beginnen,” zegt Yaspers terwijl hij de papieren doorneemt.
Hij begint meteen met het faxen van de documenten naar de sheriffs.
“En deze lijst is voor jullie. Alle betrokken sheriffs, telefoon- en faxnummers, de kazernes die hulptroepen leveren en de dienstdoende kolonels en generaals.”
Bij dat laatste geeft hij Face een knipoog.

Murdock heeft het berengoed naar zijn zin als hij naar het kantoor vliegt, waar Amy als journaliste werkt. Ze hebben daar afgesproken, want in de buurt van haar huis kon hij niet landen. Als hij haar aan ziet komen stapt hij uit om haar bagage over te nemen en helpt haar met instappen. Amy kijkt een beetje benauwd.
“Schone dame, wees niet bevreesd. Deze ridder van het luchtruim voert u over de wolken naar uw lotsbestemming,” declameert Murdock terwijl hij alle knoppen omzet om op te stijgen.
Amy kijkt hem onzeker aan. Ze herinnert zich nog de eerste keer dat ze vloog met Murdock als piloot. Hoog in de lucht wandelde hij ineens door de cabine!
“Wil je me beloven om achter het stuur te blijven zitten?” vraagt ze.
Hij kijkt quasi geschokt terug.
“Knuppel, schone dame, alles wat vliegt bestuur je met een knuppel. En als we in Longroad zijn, dan gooien we hem in het hoenderhok! Woehoehoehoewaaaaah!!!!”
Amy moet die opmerking even laten bezinken en moet lachen als ze hem begrijpt. Ze gaat er maar eens goed voor zitten, per slot van rekening staat er niet elke dag een helikopter voor haar klaar.

’s Avonds komen O’Brien, burgemeester Tina, Yaspers en het team weer bij elkaar, dit keer om de plannen voor Longroad door te nemen. Hannibal leidt alle voorbereidingen, maar doet dat onder pseudoniem van de sheriff, om de militaire politie niet naar het A-team te leiden. Er is niet veel tijd voor de betrokken sheriffs om onderzoek te doen alvorens de operatie van start gaat, omdat er binnen enkele dagen in Longroad weer een gasaanval wordt verwacht. Als iedereen nu maar op tijd zijn gefaxte papieren leest en invult.
“Timing is het belangrijkste,” zegt Hannibal. ”Er moet een strak schema komen, zodat alle fabrieken en de vrachtwagens die onderweg zijn tegelijkertijd onschadelijk worden gemaakt.”
Op de dag van de operatie moeten alle volwassenen van het dorp voorzien zijn van een gasmasker om te kunnen helpen. Alle mensen die mee willen helpen worden tijdelijk deputy van de sheriff. B.A. eist dat alle kinderen het dorp uit zijn als ze tot actie overgaan. Als er in het dorp gevochten gaat worden zijn zij in ieder geval veilig. Yaspers blijft hier om eventueel tegenwerkende sheriffs tot de orde te roepen.
”En geef me maar een stapel inkomende faxberichten,” vraagt hij in zijn handen wrijvend.
Tina vult zijn takenpakket nog aan.
“Je moet ervoor zorgen dat de ingeschakelde militaire politie niet naar dit dorp komt, zodat ze niet tijdens of net na de operatie achter het A-team aan kunnen gaan. Ik wil iedereen uitgebreid kunnen bedanken als alles achter de rug is.”
O’Brien stelt voor om blokkades op te werpen, zodat de vrachtwagens vast komen te staan. Als de vrachtwagens buiten de fabriek kunnen worden uitgeschakeld pas je de bekende tactiek 'verdeel en heers' toe. In de fabriek blijft dan een kleinere groep mensen over om te overmeesteren. De blokkade moet wel zodanig opgeworpen worden, dat het er niet uitziet als opzet. En moet niet midden in het dorp komen, want de vrachtwagens vervoeren gevaarlijke stoffen.
“De beste plaats is buiten het dorp net voor de snelweg. Dan letten ze op het verkeer en minder op hun omgeving, omdat ze dan denken ze dat ze 'veilig' zijn,” stelt O’Brien voor. “Er staan daar genoeg struiken voor dekking. We hebben wel een flinke groep mensen nodig om die chauffeurs uit te schakelen, want we weten van te voren niet precies hoeveel wagens er zullen uitrijden. Met een paar potige collega’s en tien tot vijftien deputies moeten we die lui wel in hun kraag kunnen pakken,” besluit hij grimmig.
Het brandweerkorps kan deze actie ondersteunen in geval van schade aan de vrachtwagens. De fabriek kan zo nodig met hun eigen tactiek aangevallen worden: met gas. Als de deuren van de tunnel open staan kan de weg versperd worden met rookbommen. Zijn ze dicht, dan zijn er explosieven nodig om binnen te vallen. Het team kan via de luchtkokers naar binnen. Behalve B.A., want die bestuurt de aanvalswagen. Bij de fabriek zijn er twee hulpgroepen nodig: bij de tunnelingang en bij de kokers.

Halverwege de avond staat de operatie in de steigers en gaat iedereen naar zijn plek in het tot commandopost omgebouwde sheriffkantoor. Amy kreeg de eerste faxberichten al binnen. Hannibal en Face verzamelen de gegevens en vullen in de loop van de avond en nacht alle prikborden.
Tussendoor staat Hannibal een aantal sheriffs te woord die meer kunnen vertellen dan ze in hun faxbericht kwijt konden. Hij heeft zelfs nog meer spelden voor zijn landkaart nodig als er nieuwe locaties worden gemeld. Amy geeft Hannibal een seintje wanneer ze militairen aan de lijn heeft, zodat hij zijn stem kan veranderen als ze hen doorverbindt met 'de sheriff van Longroad'. Er zijn namelijk al flink wat kolonels die zijn stem zouden herkennen.
O’Brien, Murdock en een vaste deputy gaan mannen en vrouwen rekruteren om hulptroepen te vormen. Iedereen die zich aanmeldt legt meteen een eed af, krijgt een ster opgespeld en moet zich de volgende morgen melden bij het sheriffkantoor.
B.A. gaat langs bij gezinnen waarvan de kinderen nog in het dorp zijn. Hij kreeg een brief mee van de sheriff, waarin staat dat zij zo snel mogelijk het dorp moeten verlaten voor hun veiligheid tijdens de operatie, die elk moment kan gaan plaatsvinden. Sommige kinderen zijn nog wakker en protesteren als ze horen dat ze een dagje weggaan, omdat ze hun held willen zien vechten. B.A. legt hen uit dat dàt niet zal kunnen, omdat hij niet in, maar buiten het dorp gaat helpen. Hij probeert ze op een creatieve manier mee te laten 'vechten'.
“Neem je tekenspullen mee als je gaat logeren. Teken een mooie vechtwagen om boeven mee te pakken. Dan kunnen we die in de boerenschuur ophangen, als alles voorbij is. Misschien ga ik de jouwe nog wel een keer bouwen. Als het team een vechtwagen nodig heeft.”
Tegen zo’n opdracht zeggen de kinderen geen 'nee' en sommigen beginnen thuis alvast aan hun vechtwagen voor B.A.

Het wordt een lange en heel drukke nacht, maar de medewerking is enorm. Yaspers hoeft maar twee keer in actie te komen. Eén keer om een eigenwijze sheriff in het gareel te krijgen en één keer om een wel heel erg enthousiaste sergeant in zijn eigen regio te houden.
Tina komt midden in de nacht een pan verse soep brengen en vraagt wat ze nog meer kan doen voor de harde werkers. Hannibal neemt haar mee naar de landkaart en de faxberichten, om haar de laatste ontwikkelingen te laten zien. Ze laat alles even op zich inwerken en realiseert zich dan dat dit kleine dorp een heel groot plan in werking heeft gezet. Even legt ze haar hand op Hannibals arm.
“Ik hoop dat het niet boven jullie hoofd uitgroeit. Doe je alstublieft voorzichtig?”
Daarmee spreekt ze een hart vol zorgen uit. Hannibal legt een hand op haar schouder, neemt zijn sigaar uit zijn mond en kijkt haar aan.
“Tina, ik begrijp je zorgen en twijfels. Heb vertrouwen in ons. Wat er ook gaat gebeuren de komende dagen… hier in Longroad hebben wij de touwtjes in handen en het zijn slimme jongens die ze daar uit krijgen. We gaan ervoor zorgen dat jullie weer schone lucht krijgen.”
Tina zucht eens diep en bedankt hem voor de peptalk.

DAG 10

Het is nog nacht als de lucht weer kleur krijgt. Vroege vogels schrapen hun kelen en beginnen hun lied. In het tot commandopost omgebouwde sheriffkantoor komen de laatste faxberichten binnen, wordt de zoveelste pot koffie gezet en hebben Hannibal, Face, Murdock en B.A. een overzicht gemaakt van alle gegevens. Face, die gek is op cijfers, zet alle locaties waar Gasfortune slangen heeft gelegd met inwoneraantal op een rij.
Murdock deelt de locaties in naar regio en tijdzone. Hannibal voorziet elke locatie van een aanvalsplan en benodigde aantallen mensen om de operatie uit te voeren. B.A. voegt overal een lijstje met communicatiemiddelen en andere benodigdheden toe. Tina neemt de telefoon, die nu niet meer zo vaak rinkelt, over. Ze voelde zich schuldig toen ze thuis haar pyjama aantrok.
“Een burgemeester geeft het goede voorbeeld!” Met die woorden meldde ze zich kort daarna weer bij O’Brien.
Amy heeft plaatsgenomen achter een typemachine en schrijft voor elke locatie een aanvalsplan uit, zoals Hannibal ze formuleert. Het is een flink karwei en na enkele uren aan één stuk door typen willen haar vingers niet meer doen wat haar oren horen. Ze staat met een schreeuw van frustratie op. Ze huilt van de pijn van de kramp in haar handen. Murdock brengt haar naar de zolder van de kazerne. Hij verzorgt haar handen en geeft haar één van de bedden.
“Niet schrikken als wij straks ook nog even komen slapen, hè!”
Ze glimlacht als een boer met kiespijn en draait zich dan om, om in een onrustige slaap te vallen. Ze droomt over typemachines die schieten als zij fouten maakt.
“Zijn hier nog meer mensen die kunnen typen?” roept Hannibal door het kantoor.
“Ja, ik,” klinkt het als een zucht achter hem.
“Oké, Face, neem plaats. Nog een stuk of 10 te gaan.”

Om een uur of 10 in de morgen zijn alle plannen voor operatie It’s in the air klaar. Yaspers meldt zich, zo fris als een hoentje, bij Tina. Hij pakt een kop koffie en begint alle berichten naar de juiste sheriffs en kolonels te sturen.
“Face, dank je wel voor het typen.” Hannibal slaat hem zacht op zijn rug. “Ik weet dat je versleten bent, maar je mond doet het nog, dus regel nog even een vrachtwagen voor B.A..”
Face pakt het telefoonboek.
“Hmmm, truckverhuur of een sloopbedrijf? Het laatste maar, denk ik, dat geeft de minste onkosten en we verdienen met deze klus al niets…”
Voor hij het nummer draait vraagt hij aan B.A. of hij voorkeur heeft voor een bepaalde vrachtwagen.
“Goede morgen, spreek ik met sloopbedrijf Vergane Glorie? U spreekt met Peck van truckrace-organisatie Ten Wheels forward. Ik zoek voor één dag een vrachtwagen. Hmm? Ja, een oude, ja. Met oplegger, ja. Liefst in een felle kleur. Hoe is ie onder de motorkap? Nee, hij hoeft niet te racen, we hebben hem nodig als hindernis. Hmm? Nee, we halen hem zelf wel op. Vanmiddag. Mooi zo, tot vanmiddag, meneer….”
“Mannen, nu is het even genoeg.”
Hannibals ogen vallen bijna dicht.
“We gaan nu een paar uren slapen. Yaspers, ik heb een telefoon bij me, als er vragen zijn die jullie niet kunnen beantwoorden dan bel je mij. Tina, bedankt voor de soep vannacht.”
Als hij achter haar door naar buiten loopt en zijn hand even op haar schouder legt, pakt ze die nog even vast. Op weg naar de kazerne ziet het team gezinnen met kinderen in hun auto stappen. Als zij B.A. zien lopen, zwaaien ze en wensen ze iedereen veel succes toe.

Bij de sloperij vinden Face en B.A. die middag een vrachtwagen met een rode oplegger. Er wordt snel wat gesleuteld en olie bijgevuld en dan kan de truck naar het dorp, voor de meest heroïsche taak in zijn niet meer zo lange leven. B.A. doktert uit hoe hij de wagen het makkelijkste kan laten kantelen. Hij graaft een flinke kuil langs de kant van de weg waar hij vervolgens doorheen manoeuvreert. De truck helt wel over, maar komt weer op zijn wielen terecht. Bij een tweede poging neemt B.A. een scherpere bocht en dan gebeurt het. De wagen blijft hangen… helt over….raakt uit evenwicht ….en valt dan om. Midden op de oprit naar de snelweg. Van een afstandje klinkt een applaus als B.A. uit de cabine klimt.

Vandaag wordt de fabriek in de gaten gehouden door tijdelijk aangestelde deputies en brandweermannen, zodat het team kan rusten, de laatste telefoontjes kan plegen en de leiding van de operatie aan sheriff O’Brien kan overdragen. Hannibal overhandigt hem een stappenplan, het tijdschema en de lijst met alle telefoon- en faxnummers en ze spreken alles nog een keer door. Hannibal zal het startsein voor de operatie geven als de eerste mensen bewusteloos raken. Het verschil met een week geleden is, dat er zich nu enkele vrijwilligers hebben gemeld voor dat 'werk', want de rest van het dorp heeft nu gasmaskers op. B.A. checkt alle communicatiemiddelen nog even en geeft de sleutels van de truck op de snelwegoprit aan de vaste deputy.
Nu is het wachten geblazen, wachten op de laatste gasaanval.

DAG 11

Aan het einde van de nacht zoekt iedereen de plaats op waar hij of zij in en rond Longroad aan operatie 'It’s in the air' zal deelnemen. Elke groep heeft een leider toegewezen gekregen die met een walkietalkie in verbinding staat met het sheriffkantoor. Bij de oprit naar de snelweg zit achter elke struik een stevige kerel, het zijn collega-sheriffs uit de buurt, tijdelijke deputies en enkele brandweermannen. De rest van het korps wacht in de brandweerwagen die aan de rand van het dorp staat, uit het zicht van de straks voorbij rijdende trucks.
Burgemeester Tina, Amy en de dokter vangen de bejaarden, zieken en zwangere vrouwen op in de boerenschuur. Hannibal, Face en Murdock hebben zich in duikpakken gehesen en hebben zuurstofflessen bij zich, om zich te beschermen tegen onbekende en schadelijke stoffen in de fabriek. Murdock en Face gaan met hun helpers het bos in, zij wachten bij de luchtkokers op hun cue. Hannibal loopt in de hoofdstraat en brengt kranten rond. Als de zon op komt en het dorp wordt in de gaten gehouden, dan is dat een onschuldige bezigheid als hij in beeld komt. B.A. heeft de aanvalswagen in gereedheid gebracht en staat achter één van de stallen van de boerderij, uit het oog van de truckchauffeurs die straks door het dorp zullen komen. Sheriff O’Brien checkt of hij contact kan maken met alle groepen en wenst iedereen veel succes.
Hannibal knikt goedkeurend als hij zijn groet van de sheriff ontvangt. Knauwend op zijn sigaar mompelt hij: “Jij ook succes, O’Brien, volgens mij krijg je het door hoe het werkt, hoe je van een groep mensen een team maakt.”
Het loopt al tegen het middaguur als in het dorp de vrijwillige slachtoffers bewusteloos neervallen. Hannibal die bij het café rondhangt omdat zijn kranten op zijn, geeft het startsein aan sheriff O’Brien en maakt dan dat hij snel bij de luchtkokers komt.

Het tweetal dat de wacht houdt in de buurt van de fabriek voelt een half uur later trillingen in de grond. Even later horen ze de tunneldeuren opengaan en het geluid van vrachtwagens dat in golven naar buiten komt. Ze tellen zeven vrachtwagens en de bezemwagen met de blaasinstallatie. Onder hun zanddekens brengen ze de sheriff op de hoogte, die vervolgens de groep bij de snelweg op scherp zet.
De vrachtwagens rijden het industrieterrein af en zetten koers naar de snelweg. Als de eerste chauffeur de omgevallen vrachtwagen ziet, zet hij zijn eigen truck stil, gebaart tegen zijn collega’s dat ze moeten komen helpen en rent naar de wagen toe. Hij ziet een man bewusteloos onder in de cabine liggen en klimt erin om hem te helpen. Eenmaal binnen maakt hij kennis met een heel wakkere vuist van B.A. en wordt hij geboeid.
“Nummer één knock out. Over en uit,” zegt B.A. door zijn walkietalkie.
Eén voor één komen alle chauffeurs hun cabines uit om polshoogte te nemen. Als alle trucks leeg zijn, komen vanuit de struiken aan de andere kant van de weg de deputies die de cabines inklimmen en achter het stuur kruipen. De groep sheriffs omsingelt de chauffeurs en dat gebeurt allemaal zo snel, dat de chauffeurs compleet overvallen worden en niet anders kunnen doen dan zich overgeven. Ze worden stuk voor stuk stevig geboeid door de sheriffs en deputies en daarna in de lege, omgevallen vrachtwagen gelegd in afwachting van het commando om ze te vervoeren naar de dichtst-bijzijnde gevangenis. Ze worden bewaakt en er is afgesproken dat bij muiterij de vrachtwagen 'behandeld zal worden' met hun eigen gas. B.A. heeft het door Hannibal uit de fabriek meegenomen patroon nagemaakt en alleen het dreigen met het patroon maakt al de nodige indruk.
Zes vrachtwagens worden voorzichtig gekeerd en naar de stad gereden met een begeleidende sheriffauto voor en achter de colonne. Eén blijft er achter als lokaas, voor het geval er ook nog vrachtwagens naar het dorp toe komen. Ze manoeuvreren hem langs de omgevallen truck, rijden op de snelweg naar een kruispunt, keren om en parkeren hem langs de afrit. Eén van de deputies vat post in de buurt van het kruispunt om een eventueel naderende colonne op te wachten.

Terwijl de groep bij de snelweg hun deel van de operatie uitvoert, krijgt B.A. zijn cue om met het gepantserde voertuig naar het industrieterrein te rijden en wacht op het commando om naar de fabriek te gaan. Als hij die krijgt rijdt hij eerst rustig om de loodsen heen om de tunnelingang te kunnen bekijken. Hij ziet de deuren nog net dichtgaan en geeft dat door aan O’Brien, die vervolgens Hannibal daarvan op de hoogte brengt.
Niet veel later komt het bericht dat de chauffeurs zijn uitgeschakeld en krijgt de groep bij de luchtkokers de cue om in actie te komen.
Hannibal en Murdock hebben over hun duikpakken gevechtskleding aangetrokken en hebben de nodige wapens bij zich. Face heeft een overall met de naam van een rioleringsbedrijf erop aan, een pet op en slangen om zich heen hangen. Eén van zijn zuurstofflessen is vervangen door een poederblusser. Ze luisteren naar wat er via de microfoons voor geluid naar boven komt: er staan machines aan. Ze moeten naar binnen via de koker waar het stil is, het risico om in een werkende machine terecht te komen is te groot.
Als Hannibal zijn ploeg de laatste instructies heeft gegeven, geeft hij O’Brien een seintje dat ze nu naar beneden gaan. Face gaat als eerste. Halverwege de koker hoort hij dat er onder hem een paar mannen aan het werk zijn. Hij pakt zijn poederspuit vast, landt midden op een werkbank en begint meteen te roepen, te gebaren en te spuiten. De mannen zijn compleet overdonderd, ze staan te hoesten en proesten in de wolk die Face veroorzaakt heeft en in een poging om weg te komen botsen ze tegen elkaar op. Hannibal en Murdock maken gebruik van deze chaos en staan in een mum van tijd naast Face. Met hun maskers op slaan ze de mannen knock-out.
Ze brengen hun wapens in gereedheid en steken bij Face een pistool in zijn rioleringsgereedschapsriem. De eerste 3 mannen zijn uitgeschakeld en liggen vastgebonden onder de kokers. Murdock trekt aan de touwen, zodat ze boven weten dat er één en ander naar boven getakeld kan worden.
Hoeveel mensen er na het vertrek van de chauffeurs en het uitschakelen van dit stel nog rondlopen is een grote gok. Uit het afgeluisterde gesprek had Face begrepen dat de grote baas hier vandaag ook zal rondlopen, omdat hij nieuwe stoffen wil uitproberen.
Hannibal gebaart dat ze naar de tunnel gaan. Murdock en Face volgen. Ze gaan op zoek naar ruimten die Hannibal tijdens zijn verkenning eerder deze week niet gezien heeft, maar waarvan ze vermoeden dat ze er wel zijn. Hij heeft het neppatroon bij zich, voor het geval ze op onverwachte plaatsen in de problemen komen.

Voorbij de vijf poorten was het erg donker, maar het is goed mogelijk dat daar toch nog ruimten zijn zoals een kantoor, een kantine, slaapzalen of een laboratorium. Elkaar dekkend gaan ze meter voor meter dieper de tunnel in en komen bij een scherpe bocht. Hier is wel weer enige verlichting aangebracht en ze ontwaren al snel enkele kleine poorten.
Murdock kijkt om de rand van eerste poort. Er zitten klapdeuren in met groezelige plastic ramen. Hij hoort geroezemoes en af en toe wat luidere stemmen. Hij kijkt voorzichtig door een schoon stukje raam naar binnen. Dit lijkt op een kantine, er zit een behoorlijke groep mannen binnen.
Fluisterend en gebarend brengt hij verslag uit.
“Zo’n groep kun je beter ineens in beweging brengen en in de goede richting laten lopen, dus die moeten we met het openbreken van de tunneldeuren naar buiten zien te lokken,” luidt de visie van Hannibal. “maar daar wachten we nog even mee.”
De tweede poort in deze gang heeft dichte, zware deuren met de nodige vergrendelingen erop. Dat moet wel een belangrijke ruimte zijn. Zou hier het laboratorium zijn? Of een opslagplaats van gevaarlijke stoffen? De deur zit dicht. De sloten zijn niet vergrendeld, maar er zit geen beweging in de deur. Ze luisteren of ze erachter iets horen bewegen of mensen horen praten. Ook deze poort laten ze nog even voor wat hij is: dicht en stil.
Poort nummer drie heeft ook een deur, maar een nette, van hout, met een raam en twee naamplaatjes erop. Links staat te lezen: Plantmanager Lee Threeclouds. Op het rechter plaatje staat: Directeur GGHF: Jeff Twofaces. Hannibal, Murdock en Face moeten om die laatste naam wel lachen.
“Dat moet dan wel een dubbele gladjanus zijn!” zegt Face met enige zelfkennis.
Murdock werpt een snelle blik naar binnen. Hij ziet twee mannen achter hun bureau zitten, maar er is nog een derde persoon bij. Iemand in een wit beschermingspak, maar zijn hoofdkap heeft hij afgedaan en hangt op zijn rug.
“Die moeten we maar eens in de gaten houden en volgen. Die verklapt waarschijnlijk wel waar hij werkt,” fluistert Hannibal tegen Face en Murdock en ze wachten geduldig tot hij naar buiten komt.
Na ongeveer vijf minuten maakt de witgepakte man aanstalten om weg te gaan. Het team trekt zich wat verder in de gang terug. Als de man de gang oploopt volgt Hannibal hem geruisloos. Hij steekt een voet tussen de deur als de laborant in de ruimte met de zware deuren is verdwenen en die wil dichttrekken. Dan komt Face in actie en gaat als rioleringswerker naar binnen. Vanachter zijn mondkapje steekt hij een heel, maar onverstaanbaar, verhaal af en begint met de poederblusser te spuiten om de laborant onschadelijk te maken. De man is echter nogal snel, zet meteen de kap van zijn pak op en raakt niet bedwelmt door de poeder. Murdock weet in de wolk achter de laborant te komen en zet zijn wapen in de rug van de man. Als hij dan nog niet stil blijft staan, komt Hannibal in actie en geeft hem een tik op zijn hoofd, zodat ie in elkaar zakt.
“Jammer dat het zo moet, vriend,” zegt Hannibal, “ik had graag een lesje natuurkunde van je gehad.”
Ze proberen hem bij te brengen en na een plons water in zijn gezicht begint hij tekenen van leven te vertonen. Murdock heeft hem inmiddels geboeid, Face kijkt in het laboratorium rond en Hannibal houdt de man bij zijn kraag.
“Goede middag, vriend, jij hebt hier een mooie brouwerij. Wat moet jij hier maken van je baas? En met wat voor nieuwe stoffen laat de baas je vandaag spelen? Wat willen jullie met al dat gif doen?”
De laborant is overdonderd door de vragen waaruit blijkt dat deze vreemdelingen niet om de tuin te leiden zijn. Hij zet grote ogen op, maar zwijgt.
Hannibal haalt het neppatroon uit zijn broekzak en dreigt ermee dat hij het patroon in deze kleine ruimte zal kapotschieten als hij niet gaat praten. De man zet nog grotere ogen op en schudt en stamelt: “Nee….nee….niet doen! Wat wil je van me weten?”
“Gewoon….alles wat ik je net vroeg,” zegt Hannibal kalm. “Ik herhaal de vragen één voor één. Jij geeft netjes antwoord en graag de waarheid. Alleen dan kom je hier levend uit. Begrepen?”
De laborant knikt en slikt als Hannibal hem aan zijn kraag optilt en op een stoel zet.
“Dit was mijn eerste vraag: Wat moet jij hier maken voor je baas?”
“Ik ontwikkel verdovingsgassen die niet door zuurstof verdund raken.”
Hij buigt zijn hoofd alsof hij zich er voor schaamt.
“Dat was niet zo moeilijk, toch? Goed. Mijn tweede vraag was: Met wat voor nieuwe stoffen laat de baas je vandaag spelen?”
De laborant kijkt Hannibal aan en de vraag: Hoe kan hij dat toch allemaal weten? straalt van zijn gezicht.
“Meneer Twofaces bracht een nieuw gas mee en een paar formules. Die moet ik gaan uitproberen…en toepassen in het dorp hier vlakbij.”
Hannibal kijkt Face en Murdock aan.
“Volgens mij zijn we hier net op tijd op visite gegaan.”
Dan wendt hij zich weer naar de man in het witte pak.
“De derde vraag was: Wat willen jullie met al dat gas en gif doen?”
De laborant sluit zijn ogen en zwijgt. Hannibal pakt hem opnieuw bij zijn kraag.
“Wel?”
Gelaten antwoordt de laborant: “Als Gasfortune in alle staten van de V.S. zo’n netwerk van geperforeerde leidingen heeft aangelegd in belangrijke steden, dan gaat hij zijn grote plan uitvoeren.”
Met zijn hoofd gebaart hij richting het kantoor waar “hij” zit.
“Maar over dat plan weet ik nog niets. Niemand eigenlijk. Dat houdt hij voor zichzelf! We weten alleen dat hij het heeft, omdat dat leidingennetwerk op zich nergens toe dient.”
“Hmm…jongens, volgens mij spreekt hij de waarheid. We brengen hem naar de koker.”
Hannibal maakt zijn voeten los en trekt hem aan zijn kraag uit de stoel. Face geeft de laborant een schaal in zijn handen, zodat het in de gang niet opvalt dat hij geboeid is. Ze lopen de gang op. Face, rechts van de man, zodat hij vanuit de kantine niet opvalt, houdt hem onder schot. Hannibal sluipt er een stukje achteraan. In de ruimte onder de koker geeft Face hem alsnog een tik op zijn hoofd terwijl hij de laborant de schaal laat neerzetten.
“Sorry, maar dat was voor het gemak,” zegt hij tegen het slappe lichaam op de vloer.
Hij bindt zijn voeten vast en geeft een seintje naar boven dat er weer een vrachtje is om op te takelen. Dan spoedt hij zich weer naar Hannibal en Murdock, die klaar staan om het kantoor in te gaan.

De manager is, terwijl zij in het laboratorium waren, blijkbaar de fabriek ingelopen, want de directeur zit nu alleen in zijn kantoor. Ze willen hem achter zijn bureau vandaan hebben, dus Face komt weer in actie als rioleringswerker. Hij loopt zoekend het kantoor binnen, met zijn spuit klaar voor gebruik, en brabbelt achter zijn mondkap vanalles tegen Twofaces, die kwaad op staat en hem ruw de deur wil uitwerken. Als hij Face bijna beet heeft zet deze hem in een wolk van poeder. Hannibal en Murdock rennen naar binnen en boeien en knevelen de man. Ze zetten hem midden in het kantoor op een stoel.
Hannibal gaat achter het bureau zitten. Hij bekijkt de inhoud van de laden en de paperassen erbovenop. Allemaal gegevens over de fabriek, maar niets wat hem wijzer maakt. Hannibal kruipt onder het bureau en zoekt naar verborgen laden of vakjes. Die zijn er niet. Naast het bureau ziet hij een koffertje staan. Hij maakt het open en komt daar voorgedrukte contracten tegen.
“Wie moeten die allemaal gaan tekenen, Twofaces?” vraagt Hannibal terwijl hij met een stapeltje wappert en dan verder zoekt naar aanwijzingen. Face en Murdock houden de directeur in de gaten. De man op de stoel loopt rood aan en begint als een vis op het droge te spartelen in zijn stoel. Zijn ogen schieten vuur.
“Hmm, volgens mij ben ik dicht bij de oplossing van het raadsel, hè, Twofaces?”
Helemaal onderin, op de bodem van de koffer, ligt een blauw papier. Als Hannibal dát eruit pakt raakt Twofaces totaal van de kook en valt met stoel en al om. Dan is het plotseling stil. De man ligt roerloos op de vloer en Murdock snelt naar hem toe.
“Hij leeft nog, kolonel!” stelt hij vast.
Hannibal pakt de mobilofoon en vraagt aan sheriff O’Brien of de tunneldeuren nog dicht zijn. B.A. laat dat even later bevestigen en krijgt toestemming om de deuren te gaan openen. Hannibal, Murdock en Face houden zich schuil in het kantoor. Ze hebben voor de zekerheid het licht uitgedaan.

B.A. maakt met een paar sterke mannen uit het dorp dikke kabels aan de deuren vast. Dan stuurt hij ze terug naar achter zijn gepantserde wagen. Hij brengt in zijn eentje explosieven aan bij de wielen van de tunneldeuren, dat is een te specialistisch werkje om met vrijwilligers erbij te doen.
B.A. draait zijn zware wagen en legt de kabels over de trekhaken. Als hij gas geeft trekt hij de deuren al een beetje open. Vervolgens klinken er vier luide knallen en de wielen worden onder de deuren uit geblazen. B.A. geeft nog een keer goed gas en de grote deuren tuimelen met veel lawaai omver: tunnel is open. Het neervallen van de ijzeren deuren doet veel zand opwaaien, maar die wolk daalt snel neer. Meteen wordt een flinke rookbom in de mond van de tunnel gegooid.
Zoals Hannibal hoopte en verwachtte dringt het lawaai van het forceren van de tunneldeuren door tot in de kantine en de mannen stuiven als een vlucht duiven op van hun stoelen. Murdock kijkt tussen de deuren van het kantoor door de gang in en ziet ze de bocht om rennen… de tunnel in.
Hannibal, Face en Murdock volgen in hun kielzog terwijl ze de bewusteloze Twofaces tussen hen in dragen. Ze brengen hem snel in de ruimte onder de koker om hem op te laten takelen. Hannibal roept O’Brien op om te zeggen dat ze de directeur hebben gevonden, maar dat hij een dokter nodig heeft.
De helpers laten een pakket met rookbommen naar beneden zakken. Murdock maakt ze los en verdeelt ze. Dan rennen ook zij de tunnel in en gooien achter hen rookbommen neer. Zo lijkt het alsof er achter in de fabriek brand is, zodat de mannen niet terugkeren. Toch horen ze dat er mannen hun kant opkomen. Eén voor één komen ze een paar vuisten tegen van Hannibal, Murdock en Face. Soms moeten ze met tweeën of drieën een man te pakken nemen, maar ze krijgen ze gevloerd. Met tie-ribs worden ze voorlopig vastgebonden, straks halen ze hen wel op.
Nu eerst richting de uitgang, waar B.A. en zijn mannen met bewegingsdetectoren in de rookwolk de mannen verwelkomen. Ze worden op die manier kompleet verrast en de meesten geven zich snel over. Diegenen die beginnen te vechten krijgen B.A. tegenover zich en worden knock out de tunnel uitgedragen.
Na een kwartier begint het opvallend stil te worden en roept Hannibal vanuit de tunnel dat hij met Face en Murdock naar buiten komt. B.A. komt lachend naar hen toe. Hannibal slaat zijn armen om Murdocks en Faces schouders heen en zegt met een glimlach van oor tot oor: “I love it, when a plan comes together.”
Het gevecht is echter nog niet voorbij, want op het zelfde moment roept O’Brien het team op en zijn stem klinkt nu niet meer zo rustig als bij vorige oproepen. Bij het kruispunt vóór de afslag bij Longroad zijn vijf vrachtwagens gesignaleerd. Hij vraagt om assistentie van de gepantserde wagen en als het kan het hele A-team.
Hannibal geeft de groep van B.A. aanwijzingen hoe ze bij de fabriek de actie moeten afsluiten en dan springt hij als laatste de pantserwagen in. Met plankgas stuift het zware voertuig het terrein af op weg naar de afrit van de snelweg. Onderweg overlegt Hannibal met O’Brien hoe ze de nieuwe colonne gaan aanpakken. Bij de snelweg kruipt hij achter het stuur van de achtergebleven truck.

“Boys, we zetten alles even aan de kant,” zegt Hank door z’n bakkie.” Ik ga Tree-clouds bellen of alles nog plat ligt in Longroad.”
Hij stuurt een parkeerplaats op en de anderen sluiten aan. Terwijl z’n makkers buiten staan koffie te drinken belt hij Lee Threeclouds, de plant-manager van de fabriek bij Longroad. Als niemand opneemt, probeert hij andere nummers, maar zelfs de directeur krijgt hij niet te pakken.
“Boys, ik krijg geen contact met de fabriek. Ik vertrouw het niet. Heeft iemand van jullie onderweg politiewagens gezien of zijn we gevolgd of zo?”
Niemand heeft iets bijzonders gezien.
“Ik stel voor dat we niet meer in colonne rijden. Bij het kruispunt ga ik rechtdoor om eens rond te kijken in de buurt. Jij gaat linksaf, Bill. Walt, jij gaat rechtsaf. Chuck, jij keert en wacht een stuk die kant op en jij, Max, jij komt tien minuten na mij die kant op.”
“Wat ben je van plan? Denk je dat er iets ontdekt is?” vraagt Max.
“Ik weet het niet. Maar als er iets aan de hand is, dan laten we ons niet als makke hondjes aanlijnen. Daarom verspreiden we ons. Ik roep jullie straks op met je schuilnaam en we nemen de fabriekscode weer aan. Dus let op! Geen namen en directe aanwijzingen. voor het geval we worden afgeluisterd. Heeft iedereen een wapen? Hou ‘m bij de hand, ik heb zo’n idee dat we die nodig gaan hebben.”
Hank stapt in zijn truck en rijdt richting Longroad. Op de afrit staat een bekende wagen.
“Hè?! Die gast moet allang onderweg zijn naar Arizona!” mompelt Hank met een bedachtzaam gezicht. “Hier klopt iets niet.”
Hij ziet politieagenten met papieren in hun hand en verderop staat er één het verkeer te regelen. Hij vraagt zich bezorgd af wat hier aan de hand is.
“Goede middag agent.”
Hank probeert vriendelijk te kijken.
”Wat is er gebeurd? Waarom kunnen we niet linksaf slaan?”
De sheriff tikt tegen z’n pet.
“Een ongeluk met een vrachtwagen, meneer, de weg is afgesloten. Volgt u de wagen voor u maar, die heb ik zojuist de route van de omleiding uitgelegd.”
Hank leest het nummerbord en het trucknummer voor hem een paar keer, in de hoop dat hij zich herinnert wie daar ook al weer in rijdt. Het wil hem echter niet te binnen schieten. Wie weet heeft hij z’n bakkie wel aan staan.
“Hello Gasrider 163, kom er eens in?”
Als Hank geen reactie krijgt, herhaalt hij zijn groet. Het blijft stil. Vervolgens probeert hij een ander kanaal dat ze wel eens gebruiken. Hij hoort wat gekraak, meer niet. Hij roept de andere jongens op om te vragen of zij weten wie er in truck 163 rijdt. Achter hem wordt getoeterd. Hij geeft gas, volgt de omleiding en vertelt de jongens wat er hier aan de hand is.
“Als ik weet waar ik ben, laat ik het jullie weten. Blijf waar je bent, blijf stand-by en klaar voor vertrek.”
Hank neemt de omgeving goed in zich op. Ze rijden een bosgebied in en gaan steeds langzamer rijden. In zijn spiegel ziet hij een vreemd voertuig naderen. Het lijkt wel een pantservoertuig van het leger.
“Hmm, misschien houden ze hier een oefening,” mijmert Hank wat voor zich uit.
Plotseling moet hij op zijn remmen gaan staan, die gek voor hem staat ineens dwars over de weg! Kwaad springt hij uit zijn truck en loopt naar de wagen voor hem. Hij trekt de bijrijderdeur open, klimt naar binnen en kijkt dan recht in de loop van een geweer. Hank slikt en laat zich in een reflex naar achter vallen. Daar wordt hij opgewacht door een paar grote, bruine armen die hem meteen in een houdgreep nemen en ontwapenen.
Hannibal klimt uit de truck en loopt naar B.A. en Hank toe.
“Gasrider 163, hè? Nou, die zit nu op een andere route. Vertel eens, waar zijn je maten? Een half uurtje geleden waren jullie nog met z’n vijven.”
Hank zwijgt en probeert met een elleboogstoot uit de greep van B.A. los te komen. Het volgende moment kan Hank helemaal geen vin meer verroeren.
“Weet je wat we doen?" Hannibal draait naar de truck toe. “We roepen je maten gewoon op.”
Hannibal bindt zijn handen en voeten vast. B.A. tilt Hank in de cabine, die een ogenblik later als een slablaadje in een sandwich tussen Hannibal en B.A. in zit. Hannibal pakt de microfoon van de zender.
“Vertel ze maar dat je vlakbij de fabriek bent en dat je op ze wacht.”
Hannibal houdt de microfoon voor Hank en doet net of ie hem aanzet. Hank trapt erin en begint meteen te roepen in codewoorden, die ongetwijfeld betekenen dat zijn maten zich uit de voeten moeten maken.
“Het is maar goed dat ze dat niet hebben gehoord,” zegt Hannibal met dichtgeknepen ogen. “Ik dacht wel dat je zoiets zou proberen. Nu doen we het nog eens, maar dan op onze manier.”
Hij geeft B.A. een seintje. B.A. haalt het neppatroon tevoorschijn en legt het op het dashboard. Dan haalt hij twee gasmaskers tevoorschijn, één voor Hannibal, één voor zichzelf. B.A. richt zijn pistool op het patroon en wacht tot Hannibal de microfoon weer voor Hanks mond houdt. De man kijkt met grote ogen naar het patroon en vraagt zich duidelijk af waar zijn overvallers die vandaan hebben.
“Je zegt tegen ze dat ze de omleiding moeten volgen en dat je op ze wacht,” vervolgt Hannibal zijn aanwijzingen.
Hank krijgt opnieuw de microfoon voorgehouden, roept één voor één zijn collega’s op en praat met zekere stem. Hannibal doet zijn mond open om Hank een complimentje te geven voor de medewerking als die alsnog zijn kans grijpt en nog even een woord door de microfoon schreeuwt. Het volgende moment zakt hij in elkaar door de harde tik op zijn hoofd met Hannibals pistool.
“Bromvlieg?” Hoorde ik dat goed?” vraagt B.A. grinnikend aan Hannibal.
De laatste knikt.
“We halen de bus en we gaan er een paar vangen.”

Bill, Walt, Chuck en Max worden opgeroepen op hun bakkies. Volgens Hank is alles veilig, dus kunnen ze naar de fabriek toe. Als ze hun trucks starten horen ze Hank echter nog net “Bromvlieg” schreeuwen….
“Jongens, maak dat je weg komt en laat je niet pakken. Walt, ik ga met jou mee, rijd maar vast. Over en uit.”
Max start zijn wagen, slaat ook rechtsaf en geeft plankgas.

Hannibal roept O’Brien op en vraagt of Yaspers nog in het dorp is en of ze zijn helikopter nog een keer mogen gebruiken.
“Murdock kan de vrachtwagens opsporen en volgen. Dan mogen ze laagvliegen wat ze willen, daarna zullen ze een hele tijd brommen, al die bromvliegen van Gasfortune en GGHF,” grijnst Hannibal terwijl hij een sigaar opsteekt.
Murdock wordt naar het dorp gebracht en gaat in de helikopter op zoek naar de vrachtwagens. De sheriff stuurt hem eerst naar het kruispunt waar ze voor het laatst gezien zijn in colonne. Daar aangekomen blijft hij even stilhangen en ziet hij zowel links als rechts als recht vooruit in de verte vrachtwagens rijden.
“Sheriff, ze hebben zich opgesplitst, maar ik mis de vierde. Ik ga kijken in welke richting er twe rijden. Stuur daar Hannibal achteraan.”
Even later ziet Murdock onder hem enkele sheriffwagens naderen en alvast achter de vrachtwagens aan gaan. Hij vliegt eerst achter de dichtst-bijzijnde vrachtwagen aan. Het is onmiskenbaar één van de vijf, hij ziet de gevaarlijke stoffentekens op de achterkant.
“Sheriff, op de weg rechtsaf rijdt één vrachtwagen. Ik ga nu terug.”
De helikopter maakt een bocht van negentig graden en vliegt naar de snelweg. Die vrachtwagen kon sneller wegkomen, dus is al mijlen verder weg. Murdock weet hem toch te vinden tussen al het andere verkeer. Ook deze truck is alleen. Hij brengt O’Brien op de hoogte waar hij hem heeft gezien en zet dan koers naar het noorden. De eerste wagens waren gemakkelijk te volgen, ze rijden op open wegen. De weg naar het noorden biedt de twee vluchtende chauffeurs mogelijkheden om zich te verbergen in stukken bos of in stadjes die her en der aan de weg liggen. Toch heeft hij ze al snel in het oog.
“Sheriff, ik volg nu nummers drie en vier in noordelijke richting. Is er een alternatieve route om op die weg te komen, zodat Hannibal ze de pas kan afsnijden?”
Een moment later hoort hij Hannibal in eigen persoon.
“Murdock, Face en ik volgen in de bus. B.A neemt de pantserwagen. We moeten allemaal die weg nemen. Maar O’Brien zorgt voor vrije doorgang in de steden, hij belt op dit moment collega’s om daarvoor te zorgen. We moeten ze zien te pakken buiten de bebouwde kom, gezien de gevaarlijke lading die ze bij zich hebben.”

“Gasrider 101, ik zie geen politie achter me. Volgens mij hebben ze ons niet gezien. Waar moeten we nu heen?”
Max rijdt nog niet zo lang voor GGHF en weet nog niet alle locaties van de fabrieken.
“Gasrider 145, voor me is ook nog geen flik te zien. Bij de eerstvolgende wegwijzer ga ik richting de grootste stad die er op staat. Daar hebben we de grootste kans om uit beeld te verdwijnen, zodat we één van de andere jongens kunnen bellen.”
“O.K. Gasrider 101, over en uit.”

Sheriff O’Brien weet zijn collega’s onderweg zo ver te krijgen, dat er geen politiewagens achter de passerende trucks aan gaan, maar dat ze de achtervolgers door de stad heen begeleiden. Ze moeten allemaal wachten totdat Hannibal en B.A. de wagens hebben ingehaald. De vluchtende chauffeurs moeten tot op het laatste moment denken dat ze veilig zijn, zodat ze geen gevaarlijke toeren gaan uithalen en daarmee de mensen in de steden in gevaar brengen. Hannibal en B.A. halen langzaam maar zeker de vrachtwagens in.
“Sheriff, in wat voor omgeving rijden die twee nu?” vraagt Hannibal.
Als Murdock de vraag heeft beantwoord vanuit de helikopter weten ze meteen dat ze nog maar een mijl achterliggen.
“Hannibal, Murdock zegt dat hij jullie heeft gezien en vraagt naar je plan,” geeft O’Brien door.
Hij probeert voor te stellen wat er zich daar straks gaat afspelen. Hij wou dat hij er bij kon zijn.
“Sheriff, ik denk dat ze proberen om weer op een snelweg te komen. B.A. gaat voor de vrachtwagens zien te komen en dan snelheid minderen. We gaan ze insluiten.”

“Gasrider 145, we gaan over een mijl richting Arizona de snelweg op. Dan kunnen we tenminste weer plankgas geven, want met dit sukkelgangetje schieten we niet op.”
“O.K., Gasrider 101, als we straks in de buurt van de grens zijn, wil ik wel eens even gaan eten, hoor!”
“Gasrider 145, goed idee, maar wel als alles veilig is. Als ik ook maar één politiewagen zie gaat dat feest niet door.”

Hannibal en B.A. halen op een kleine, vierbaanse snelweg de trucks van Walt en Max in. Via O’Brien bespreken ze de tactiek: eerst de staart, dan de kop. B.A. geeft gas bij en haalt Hannibal en de achterste vrachtwagen in. Murdock nadert in de helikopter aan de rechterkant, maar blijft ter hoogte van de bus. Dan geeft Hannibal gas, hij zet het op een toeteren en doet net alsof hij grote haast heeft waardoor B.A. zich tussen de twee vrachtwagens moet manoeuvreren. Meteen remt Hannibal af, zodat hij naast de vrachtwagen blijft rijden. Murdock voegt zich bij het gezelschap aan de rechterkant en dan weet Max dat het foute boel is: hij is ingesloten! Hij roept via zijn bakkie dat Walt plankgas moet geven, ziet dan de bus open gaan en een geweer tevoorschijn komen met een grijnzende man erachter. Face mikt op zijn voorwielen, maar schiet nog niet. De chauffeur moet zich alleen maar rotschrikken. Max gaat op zijn remmen staan, weet de truck half op de vluchtstrook half in de berm tot stilstand te brengen en vlucht zijn wagen uit. Schietend rent hij het ruige landschap in. Murdock blijft op veilige afstand rondjes vliegen boven de vluchtende Max tot hij Hannibal, Face en B.A. ziet aankomen rennen. Dan duikt hij naar beneden, zodat de anderen Max kunnen insluiten en onschadelijk maken. Max wordt geboeid en meegenomen naar de bus.
“Sheriff, de staart ligt geboeid in de pantserwagen. Laat een volgauto hem hier maar oppikken. Wij hergroeperen en gaan achter 'de kop' aan.” Hannibal stapt nu bij Murdock in de helikopter en B.A. zet met Face, in zijn eigen bus, de achtervolging in.
Walt moet ver over de maximum snelheid heen gaan, want hij is in geen velden of wegen te vinden. Murdock ziet hem na enkele minuten weer rijden. Hij duikt naar beneden en doet alsof hij heel laag de weg wil overschieten. Walt ziet hem vanuit zijn ooghoek in beeld komen, schrikt en remt flink af. B.A. komt in de verte aangescheurd, hij heeft hen gelukkig snel ingehaald. De bus rijdt langszij, Face opent de deur en herhaalt wat hij daarnet bij Max deed: hij doet net alsof hij op de wielen gaat schieten. Walt ziet dat, raakt niet in paniek, maar zet de tegenaanval in. Hij begint flink te slingeren met zijn truck, zodat B.A. snel moet maken dat hij weer achter de vrachtwagen komt, wil hij niet in de vangrail gedrukt worden.
De helikopter verdwijnt even uit zicht. Hannibal laadt zijn wapens, pakt wat spullen die hij denkt nodig te hebben en geeft Murdock een seintje dat ze de vrachtwagen weer gaan naderen. Murdock vliegt recht boven de aanhanger. Walt rijdt weer normaal en voert zijn snelheid op. Hannibal klimt naar buiten en gaat op de glijders van de helikopter staan, klaar om op de vrachtwagen te springen. Net als hij zegt dat Murdock moet zakken merkt de chauffeur de helikopter op en begint weer te slingeren. Dat gebeurt echter in een bepaald ritme en Hannibal waagt de sprong op de vijfde tel. Als Murdock ziet dat Hannibal zich ergens aan vast houdt, gaat hij weer voor de truck vliegen, zodat die weer op de remmen moet gaan staan.
B.A. komt weer langszij en Walt begint uit het raam te schieten, eerst op de bus, daarna op de helikopter. Murdock steekt zijn arm uit en vuurt op de grill van de wagen in de hoop wat schade aan te brengen. Hoger kan niet, omdat Hannibal daar ligt. Lager kan niet, omdat ze de wagen niet willen laten verongelukken vanwege de schadelijke stoffen in de laadruimte. Terwijl Murdock en Face Walt zoet houden met schieten, klimt Hannibal rechts van de cabine naar beneden. Hannibal hoort Walt binnen vloeken, blijkbaar is zijn wapen leeg.
“Mooi!” mompelt hij.
Hij maakt de bijrijderdeur open, glipt naar binnen en zet meteen zijn pistool tegen de ribben van de chauffeur. Walt kijkt snel links, in zijn spiegels en rechts en geeft een ruk aan zijn stuur. Hannibal stort zich op hem en trekt het stuur weer recht. Walt had zijn truck in een greppel willen rijden en willen laten kantelen, met alle gevolgen van dien. Door alle rare manoeuvres heeft de wagen flink snelheid verloren. Hannibal zet de wagen recht op de weg, zet de cruisecontrole aan en werkt de uitgeschakelde Walt naar de bijrijderstoel. Dan zet hij de truck aan de kant en wacht op de rest van zijn team. B.A. trekt Walt uit de wagen, boeit hem en legt hem in de bus.
Hannibal roept sheriff O’Brien op en vraagt of er nog meer gedaan moet worden.
“Goed teamwork, mannen.”
Hannibal knikt en steekt een sigaar aan.

Het is al donker als ze ’s avonds het dorp moe en voldaan binnen rijden en vliegen. Murdock levert de helikopter ongeschonden in bij Yaspers, die het team opwacht in gezelschap van het halve dorp.
“Waar is O’Brien?” vraagt Face als hij even rondkijkt.
“Hij is nog altijd op zijn post.” zegt burgemeester Tina, “Hij regelt de laatste zaken om alle 'gasboeven' op de juiste plek van bestemming te krijgen.
Als het A-team naar het sheriffkantoor loopt komt O’Brien net naar buiten gelopen. Ze schudden handen en vertellen in grote lijnen wat ieder gedurende de dag heeft beleefd. Burgemeester Tina onderbreekt het gesprek van de mannen.
“Mannen, jullie hebben de hele dag hard gewerkt. Er staat eten voor jullie klaar in het café en daarna gaan we met zijn allen eerst eens slapen. Het was een heel lange dag,” zegt ze op moederlijke toon.

DAG 12

Op weg naar het afscheidsfeest ziet Murdock op het erf van de boerderij een kat die een kip heeft gevangen. De kop van de kip is er al afgebeten.
Murdock gaat naar de kat en vraagt beleefd of hij de kip mag hebben, want hij moet iemand iets laten zien, zo verklaart hij zijn vraag aan de poes.
Halverwege het dorp voegt Murdock zich bij zijn teamgenoten en drukt B.A. de kip in zijn handen.
“Kijk, B.A., dit is nou een kip zonder kop!”
B.A. staat aan de grond genageld en kijkt met een vies gezicht naar het slappe beest in zijn handen. Dan geeft hij het dier door aan Face en haalt uit naar Murdock die het op een lopen zet….

Tijdens het feestdiner in de zaal van het gemeentehuis neemt burgemeester Tina het woord. Ze bedankt alle burgers van het dorp die geholpen hebben voor, tijdens en na operatie It’s in the air. Dan roept ze sheriff O’Brien naar voren. Ze spreekt namens alle burgers, zegt ze, als ze vertelt hoe trots ze op hun sheriff zijn. Hij heeft een geweldig team aan zijn zijde gehad, maar was tijdens de operatie een rots in de branding. Na een enorm applaus speldt ze hem een lintje op, als dank voor zijn standvastig optreden.
Tina laat zien dat ze iemand is die mensen goed observeert. Ze beschrijft het A-team als een mens met alles erop en eraan.
“Hannibal is het hoofd, hij blijft onder alle omstandigheden kalm en bedenkt de plannen. Murdock is het hart, hij weet iedereen te raken met zijn humor en hersenkronkels, betrokkenheid, trouw en natuurlijk zijn liefde voor dieren. Face, jij bent de buik van het team, je zorgt voor het huishoudboekje en daarmee voor de inwendige mens. Je bent vindingrijk en net een vlinder. En B.A., jij geeft handen en voeten aan het team, met je enorme technische kennis en vaardigheid.”
Omdat Amy terug is gekeerd naar de redactie, vraagt ze of het team haar dank wil overbrengen van de bewoners van Longroad.
Hannibal, Murdock, Face en B.A. zijn onder de indruk van haar toespraak en laten het applaus dat losbreekt over zich heen komen. Als herinnering aan hun geweldige steun en hulp krijgt de boerenschuur, die als opvanghuis diende tijdens de laatste week, een nieuwe bestemming. Het wordt een binnenspeelplaats waar de kinderen na school en in vakanties kunnen knutselen. Ze hebben al een naam verzonnen. Een groepje komt naar voren met een feestelijk ingepakt cadeau en overhandigen dit aan B.A. Als hij het uitpakt komt er een bord tevoorschijn met B.A.T. er op. Eén van de kinderen legt uit waar die letters voor staan.
”De eerste twee letters zijn natuurlijk je naam en de T staat voor technical club.”
B.A. glundert en laat iedereen het bord zien.
“Wil je het bord zelf bij ons clubhuis komen ophangen?” vraagt een ander kind.
Als B.A. belooft dat straks te komen doen, vliegen de vragen om zijn oren, van leren radio’s bouwen tot het repareren van een fiets. B.A. staat op en gebaart dat hij wat wil zeggen.
“Hebben jullie nog tekeningen gemaakt toen je moest gaan logeren?”
Een enthousiast “Ja!!!” volgt en de kinderen springen weer op.
“Dan gaan we die straks allemaal ophangen in de B.A.T. en met zijn allen bekijken.”
Het feest gaat door tot halverwege de avond. Ondertussen is het begonnen met regenen. Burgemeester Tina staat even bij een open raam en laat een paar grote druppels op haar hand vallen. Ze zucht en kijkt naar boven.
“Laat het maar lekker hard regenen, spoel alle ellende van de laatste tijd maar weg, dan kunnen we met schone, veilige lucht weer verder met ons leven,” mompelt ze.

Tina loopt aan Hannibals arm door het dorp en vraagt of hij een relatie heeft. Hij legt haar uit dat dat gezien hun voortdurend op de vlucht zijn, niet mogelijk is.
“Als jullie ooit niet meer hoeven te vluchten, kom je dan naar Longroad? Ik wil je graag beter leren kennen.”
Hannibal stopt en kijkt haar aan.
“Soms hebben we er ook schoon genoeg van dat vluchten, hoor. Je laat door de tijd heen zoveel lieve mensen achter. En jij bent er daar één van. Ik houd je uitnodiging in gedachte. Goed?”
Tina knikt, er staan tranen in haar ogen. Hannibal neemt haar in zijn armen en zoent haar zoals hij al jaren niet met een vrouw gezoend heeft.

Face heeft schooljuffrouw Xandra weten te versieren als tafeldame. Ze laat zich echter niet verleiden door hem, ze kent zulke types wel.
“Je bent van harte welkom in Longroad, zodra je je durft te binden aan iemand buiten je team. Ik mag je graag, ik vind je een knappe vent, maar ik vind je niet volwassen genoeg om iets met je te beginnen.”
Face slikt eens en weet even niets te zeggen. Hij weet dat ze gelijk heeft. Xandra geeft hem een kus op zijn wang, loopt naar haar auto en rijdt weg. Hij kijkt haar na.
"Was dit nou een blauwtje of een uitnodiging?" mompelt hij.
Daar gaat hij maar eens over nadenken en loopt naar de kazerne om zijn spullen te pakken.

Als na de regenbui het zonnetje nog even terugkomt, zoekt Murdock de veranda van het café op. Als er stoom begint op te stijgen van het natte zand, dat nu weer warm wordt in de zon, gaat hij op de rand van de veranda zitten, net als vorige week. Zou DD er nog zijn? Hij laat zijn blik langs alle zandbultjes glijden om te kijken of hij ergens beweging ziet. Tussen het café en het huis ernaast schijnen de laatste zonnestralen op een stukje braakliggend land. Er ritselt iets. Murdock draait met zijn ogen die kant op en ziet een kopje uit het zand komen. Murdock krijgt een glimlach van oor tot oor. Als de hagedis helemaal tevoorschijn is gekomen gaat hij met zijn rug in de zon zitten.
Op fluistertoon bedankt Murdock het dier voor zijn inspirerende aanwezigheid. Uit zijn jaszak haalt hij een zakje, waarin hij gedurende de week vliegen heeft verzameld. Hij loopt op zijn tenen naar zijn Desertdragon toe en legt de vliegen bij het zandheuveltje neer.
“Zo, dat is mijn afscheidsdinertje voor jou. Het gaat je goed, DD.”
Murdock wacht even of de hagedis naar zijn maaltje toe gaat. Als het diertje echter blijft zitten keert hij zich om en wandelt met zijn handen in zijn zakken naar de kazerne toe. De hagedis draait zijn kopje en daalt af naar de vliegen, die hij één voor één oppeuzelt.

EEN WEEK LATER...

Na de hele operatie, als alle verdachten zijn ingerekend, worden alle fabrieken ontmanteld en de geperforeerde slangen en leidingen in huizen verwijderd. Amy schrijft een indrukwekkend artikel dat een week lang voorpaginanieuws is. Als bekend wordt dat operatie It’s in the air onder bevel stond van sheriff O’Brien én Kolonel John Hannibal Smith gaat er een schokgolf door de gelederen in de kazernes.
Alle militaire politiefunctionarissen, die ooit achter het A-team aan hebben gezeten en nu in diverse staten hebben meegewerkt aan de operatie, staan perplex en voelen zich gigantisch in hun hemd staan. Onder commando van een voortvluchtige? Waar ze al 10 jaar achter aan zitten?! Een grotere flater kunnen ze zich niet voorstellen.
Kolonel Decker staat met zijn handen in de zij naar zijn manschappen te kijken.
“Hoe krijgt hij dat toch elke keer voor elkaar?!” mompelt hij met een wraaklustige grijns op zijn gezicht.
Dan grist hij een krant van tafel en leest nogmaals over het knappe staaltje teamwork.

Diplomaat Yaspers komt zijn belofte na. Hij verzamelt in kranten en politiedossiers zo veel mogelijk zaken waarbij het A-team betrokken was, om zo een overzicht te maken van de goede daden van deze vier mannen. Hij bezoekt de betrokkenen voor informatie en om ze te vragen te getuigen voor het A-team als het ooit zo ver komt. Ooit kan niemand er meer omheen dat Amerika nog steeds onschuldige mensen aanwijst als bad guys om er zelf beter door te lijken…

Sharey
Juni - Juli 2008


Laatst aangepast door Sharey op 14-03-2011 23:03:08, in totaal 1 keer bewerkt

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Sharey
BerichtGeplaatst: 18-08-2008 19:36:15  Reageer met quote


Leeftijd: 60
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1565
Woonplaats: Tilburg

Quote:
Geplaatst: 24-07-2008 13:17:59 door go A-team
Wat een mooi verhaal, ga hem zkkrs downloaden, super mooi gescheven.

Quote:
Geplaatst: 24-07-2008 13:23:20 door H.M Maikel
Wat een insperatie in dit verhaal, super mooi, ook ik ga hem net als go a-team downloaden.

Quote:
Geplaatst: 27-07-2008 19:55:21 door Sharey
Bedankt, H.M.Maikel en go A-team, voor jullie positieve reacties.
Net als de andere fanfictie-verhalenschrijvers en -schrijfsters zou ik graag wat meer reacties gepost zien worden.
O.k. misschien ligt het aan het feit dat half Nederland en België op vakantie zijn, dat It's in the air nog niet zoveel gelezen wordt, maar als jullie allemaal weer terug zijn bij de A-teamfans....laten jullie dan weten hoe jullie mijn verhaal vinden?

Quote:
Geplaatst: 18-08-2008 20:20:52 door Murdoockie!!
Ik schaam me diep. Ik heb het begin gelezen en het beviel me erg goed. Maar ik heb voor de rest nog geen tijd gehad.

Quote:
Geplaatst: 12-10-2008 13:48:19 door Gewooncoow
Heel leuk verhaal!! Goed geschreven zeg... Ik vond het echt leuk om het te lezen, mijn complimenten.

Quote:
Geplaatst: 12-11-2008 18:55:19 door Murdoockie!!
Zo, nu eerst even een uitgebreide reactie. Ik heb het eindelijk helemaal gelezen.
Mijn eerste reactie: Shocked
Dan de tweede reactie: ik vind het een mooi geschreven verhaal. Precies, en dan bedoel ik ECHT precies de humor die je verwacht als je een a-teamverhaal leest. Alles is mooi geschreven, en je hebt je er echt goed in verdiept; met die shirts enzo.
Dit is echt een A-team verhaal.
Wat ik wel wat minder vond is dat je het gevecht heel uitgebreid beschrijft. Het past wel, maar het was net té. Begrijp me niet verkeerd, 't is een superverhaal!
Goed gedaan, ik hoop dat je er nog meer gaat schrijven.

Quote:
Geplaatst: 22-02-2009 18:43:42 door IlovetheA-team
Hey Sharey,
Ik heb je verhaal vandaag nog even uitgelezen.
Het is echt leuk en spannend om te lezen.
Echt een geweldig verhaal.
Ik hoop dat je nog meer verhalen gaat schrijven.
En nog even bedankt dat je me suc6 wenst met mijn verhaal.
Groetjes IlovetheA-team

Quote:
Geplaatst: 11-07-2009 21:41:33 door Sharey
Hallo lezers van IT'S IN THE AIR,
Leuk om te zien dat er nog steeds belangstelling voor dit verhaal is.
It's in the air is (met toestemming van de webmaster) nu ook te verkrijgen als reader voor € 7,50.
Stevige voor-en achterpagina, 30 pagina's verhaal, gebonden in een ijzeren ring en plastic beschermbladen.
Bestellen? Stuur mij een pm of e-mail.
Voor de fans die me vroegen of ik nog meer verhalen ging schrijven, heb ik goed nieuws: het tweede komt er binnenkort aan! Op dit moment heb ik het nog druk met melee 15, dus nog eventjes geduld.
Het tweede verhaal wordt veel langer, dus daar kunnen jullie langer van genieten. Hoop ik toch.
Tot ziens bij GEMEKKER IN DE DUBBELDEKKER.
Sharey


Laatst aangepast door Sharey op 15-03-2011 00:13:34, in totaal 2 keer bewerkt

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Sharey
BerichtGeplaatst: 01-12-2012 16:09:41  Reageer met quote


Leeftijd: 60
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1565
Woonplaats: Tilburg

Hallo A-Teamfanfictiefans,

In december staat het verhaal It's in the air in the picture.
Ik wens jullie veel leesplezier.

Met vriendelijke groet,

Sharey
Moderator Fanfictie

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Sharey
BerichtGeplaatst: 23-12-2012 22:02:43  Reageer met quote


Leeftijd: 60
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1565
Woonplaats: Tilburg

Hallo A-Teamfanfictiefans,

In december staat het verhaal It's in the air in the picture.
Ik wens jullie veel leesplezier.

Met vriendelijke groet,

Sharey
Moderator Fanfictie

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
sShareyY
BerichtGeplaatst: 01-01-2018 16:50:14  Reageer met quote


Luitenant
Luitenant


Geregistreerd op: 14-4-2014
Berichten: 132
Woonplaats: Tilburg

Hallo A-Teamfanfictiefans,

Gelukkig Nieuwjaar en veel plezier op ateamfans.nl in 2018.

In januari staat mijn allereerste verhaal 'It's in the air' weer eens in the picture.
Ik wens jullie veel leesplezier in het nieuwe jaar.

Met vriendelijke groet,

Sharey
Moderator Fanfictie
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Wouter
BerichtGeplaatst: 16-01-2018 11:11:49  Reageer met quote


Leeftijd: 38
Admin
Admin


Geregistreerd op: 10-12-2004
Berichten: 1603
Woonplaats: Brugge

Dag sShareyY,

Ook voor jou een gelukkig nieuwjaar en de beste wensen voor 2018!

_________________
Beter een half spreekwoord.
Vooral wat je post is belangrijk, niet hoeveel.
Bekijk niet enkel het voorgaande bericht. Zorg dat je echt weet waarover het topic gaat.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
sShareyY
BerichtGeplaatst: 16-01-2018 18:22:00  Reageer met quote


Luitenant
Luitenant


Geregistreerd op: 14-4-2014
Berichten: 132
Woonplaats: Tilburg

Dank je wel, Wouter.
Alles goed in 't Vlaamse? Vorige week zaterdag was ik nog 'n dagje in jullie thuis-stad.
Groetjes, Sharey.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
sShareyY
BerichtGeplaatst: 01-03-2022 19:16:48  Reageer met quote


Luitenant
Luitenant


Geregistreerd op: 14-4-2014
Berichten: 132
Woonplaats: Tilburg

Hallo A-Teamfanfictiefans,

Deze maand staat mijn verhaal 'It's in the air' in the picture.
Ik wens jullie veel leesplezier.

Met vriendelijke groet,

Sharey
Moderator Fanfictie
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Berichten van afgelopen:   
Tijden zijn in GMT + 1 uur

Volgende onderwerp
Vorige onderwerp
Pagina 1 van 1
Ateamfans.nl forum index  ~  Fanfictie

Plaats nieuw bericht   Plaats reactie


 
Ga naar:  

Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
Je mag geen reacties plaatsen
Je mag je berichten niet bewerken
Je mag je berichten niet verwijderen
Ja mag niet stemmen in polls




 

Powered by phpBB and NoseBleed v1.08
Edited by Ateamfans.nl v3.0