The A-team Fans V3.0 ~ Bekijk onderwerp - A-TEAMMELEE 16: WHEELS AND DOLLARS

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

HET SLOT VOOR JAKE EN PAULA

Tijdens het verhoor merk ik wel hoeveel de mp-soldaten over de bende weten, daar is weinig ontkennen meer aan. Ze proberen erachter te komen wie er allemaal bij welke zaken betrokken waren, maar daar laat ik me niet over uit, dat moeten ze zelf maar uitzoeken.
Paula zit stil te luisteren, soms pakt ze m'n hand en voel ik dat ze haar hart vasthoudt. Ze verwacht dat zij ook ergens van zal worden beschuldigd. Ze weet dat ze strafbaar is omdat ze de bende zo hier en daar geholpen heeft, maar op de één of andere manier laten ze haar met rust en daar ben ik blij om.
Dat ik door deze getuigenverklaring vrij kan komen geeft me een dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik blij dat ik met Paula aan een nieuwe toekomst kan beginnen, zonder vluchten; aan de andere kant voel ik me rot omdat de anderen zijn opgepakt en wel straf zullen krijgen.
Zullen ze erg kwaad zijn als ze te horen krijgen dat ik me heb losgemaakt van de bende?
M'n overpeinzingen worden onderbroken als de verklaring onder m'n neus wordt geschoven. Nadat ik hem heb doorgelezen, Paula leest ondertussen mee, onderteken ik het document. Met een zucht schuif ik het naar de soldaten toe.
Arthur was blij met m'n verontschuldiging en ziet blijkbaar dat ik echt een andere kant op wil met m'n leven, hij schudt me hartelijk de hand en geeft een schouderklop. Ook van Paula wordt netjes afscheid genomen.
De soldaten vragen waar we naar toe gaan, ze hebben me misschien nog een keer nodig. Paula en ik kijken elkaar aan, we hebben geen flauw idee.
"Je kunt me via m'n baas bereiken, we hebben nog geen woning."
De soldaten bestellen een taxi voor ons, waarna we mogen vertrekken. (ik volg de aanwijzing uit Stefanies post, komt mij beter uit...)

In een raar soort roes lopen Paula en ik hand in hand de gevangenis van de mp-kazerne uit. We stoppen de tassen in de kofferbak van de taxi en stappen beide achter in waar we dicht tegen elkaar gaan zitten.
"Waar gaat de reis heen?" vraagt de chauffeur.
We kijken elkaar aan en weten het echt niet. "Eerst hier maar eens vandaan, dan zien we wel weer."
Als de taxi de poort uitrijdt, zie ik nog net Arthur lopen. De man met wie mijn Octopusavontuur begon en door wie het zojuist eindigde. Ik trek Paula nog dichter tegen me aan. We zijn allebei onder de indruk van het terugkrijgen van onze vrijheid en zijn er stil van.
Aan het einde van de lange weg waaraan de kazerne ligt, vraagt de taxichauffeur nog een keer waar hij heen moet.
"Zullen we eerst maar naar m'n baas gaan om hem het goede nieuws te vertellen?" stel ik Paula voor, waarna ze knikt.
In die stad begin ik me een beetje thuis te voelen en Paula heeft daar kontakten in het ziekenhuis, ze zal daar vast werk kunnen vinden.
"Breng ons maar naar het vliegveld."
De chauffeur kijkt even achterom en draait de weg op. Het is nog wel een hele rit, maar dan kunnen we even samen op adem komen.
We rijden al een minuut of 10 als het allemaal tot me begint door te dringen. Alle spanning, onzekerheid, angst, schuldgevoelens en zorgen om Paula komen stilletjes aan naar boven en vormen een brok in m'n keel. Al slikkend probeer ik me groot te houden, maar Paula heeft het in de gaten. "Jake?" hoor ik haar schor vragen.
Ik draai me weer naar haar toe. Het volgende moment omhelzen we elkaar innig en borrelen alle emoties naar boven. Ik ben de eerste die begint te snikken. Paula legt m'n hoofd op haar schouder, maar even later huilen we allebei en drukken we ons dicht tegen elkaar aan.

De taxichauffeur kijkt verbaasd achterom in zijn binnenspiegel, zo'n stel heeft ie nog nooit op de achterbank gehad. Gekibbel, ruzie, gezoen, maar dit? Ze zullen wel iets heftigs hebben meegemaakt, denkt de man. Hij gaat wat langzamer rijden, zodat ze nog wat langer de privacy van zijn taxi hebben.
Als zijn passagiers hun tranen drogen en stilletjes tegen elkaar zitten, durft hij te vragen of ze misschien iemand hebben verloren...

Ik kijk de chauffeur aan via de binnenspiegel, daarna Paula en antwoord dan met hese stem: "Nee, we zijn niemand verloren, we hebben zojuist toestemming gekregen om een nieuw leven op te bouwen."
Paula's ogen stralen als ik dat zeg en geeft me dan een zoen.
"O... ok... veel geluk dan... samen."
Ik hoor aan zijn reactie dat hij de onze niet helemaal begrijpt, maar ik vind het wel sympathiek dat hij het vroeg.
Op de kiss&go-zone bij het vliegveld pakken we onze tassen en betalen we de chauffeur. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten op een vliegtuig, maar hebben we nog wel tijd genoeg om wat boodschappen te doen.
Eenmaal in de lucht proberen we wat te slapen, want wanneer we weer een fatsoenlijk bed zullen vinden... dat kan misschien wel weer even gaan duren.

Eerder die dag bij het beveiligingsbedrijf...
De baas krijgt een geschrokken secretaresse aan de lijn. "Meneer, die klant die in Rusland is boos; nou... ik kan beter zeggen: woedend. Jake schijnt te zijn opgepakt."
De baas zegt haar direkt door te schakelen en hoort de hevig verontwaardigde klant aan, terwijl hij met zijn vrije hand over zijn gezicht wrijft. Het is zijn schuld, hij heeft Jake min of meer verraden en ze hebben hem dus gevonden. Hij probeert de klant te kalmeren en vraagt een paar uren om iets te kunnen regelen, zodat zijn opdracht toch uitgevoerd kan worden. De klant kalmeert nadat hij zijn verhaal heeft gedaan en vertelt dat Jake het voorbereidende werk al heeft gedaan.
De baas belooft zo snel mogelijk terug te bellen om nieuwe afspraken te maken en hangt op om meteen naar de kazerne te bellen. Met het visitekaartje in zijn hand vraagt hij bij de receptionist naar Simon en Leonardo. Het duurt even maar dan krijgt hij te horen dat de receptionist hen niet kan bereiken.
“Het gaat over een man die in Rusland door hen is opgepakt: Jake, een werknemer van mij. Ik moet hem dringend spreken.”
De receptionist doet navraag en deelt hem dan mee dat Jake inmiddels is verhoord èn vrijgelaten.
“Nee! Echt?!” De baas beëindigt het gesprek, schuift zijn bureaustoel naar achteren en slaakt een diepe opgeluchte zucht. “Yes!!!”
Dan denkt ie even na. Waar zou Jake nu zijn en naar toe gaan? Hij hoopt dat hij en zijn vrouwtje naar hem toe komen en bedenkt hoe hij hen zal verwelkomen. Hij drukt de intercom naar zijn secretaresse in en geeft haar een paar opdrachten die totaal afwijken van haar dagelijkse werkzaamheden.
“Maar meneer, u vroeg me toch om…”
“Sharon, dit heeft haast. Jake is vrij en ik hoop dat ie hier heen komt. Dus zorg dat alles klaar staat.”

Na een voorspoedige reis staan we dan eindelijk weer in de stad waar ik werk heb gevonden en dat is dan ook alles wat we aan houvast hebben. Het hotel is opgezegd, dus we hebben niets wat we enigszins thuis kunnen noemen. Dakloos dus. Een vreemd begin van een nieuw leven.
De bus van die van het vliegveld naar het centrum van de stad rijdt, zet ons bij een industrieterrein af, waarna we nog een paar minuten moeten lopen voor we op de stoep van m'n baas staan.
Paula wordt steeds stiller, en witter, ze is moe. Echt aan het eind van haar latijn na deze bewogen dag, ook al wil ze het niet laten merken.
Op m'n horloge zie ik dat we net op tijd zijn, over een half uur sluit het kantoor. Ik houd de deur open voor Paula, groet Sharon die bij de balie zit en breng Paula eerst naar een stoel toe.
"Is de baas nog aanwezig?" Sharon knikt. "Dan wil ik hem graag zo snel mogelijk spreken."
"Loop maar door...hij..." De rest slikt ze in, dat mag ze niet verklappen.
Ik loop om de balie heen, klop op de deur en na het bekende 'binnen!' sta ik weer tegenover m'n baas.
Hij kijkt me over zijn leesbrilletje aan. "Het spijt me, Jake."
Ik zet grote ogen op, bang dat ie wil gaan zeggen dat ie mij niet meer kan gebruiken.
"Maar... ik ben toch..." Ik sta aan de grond genageld en voel hem vervolgens onder m'n voeten verdwijnen.
De baas schrikt en springt op. "Jake, man! Begrijp me niet verkeerd! Ik ben hartstikke blij dat ik je weer zie!"
Hij komt op me af, schudt m'n hand en omhelst me dan. Ik weet even niet waar ik het heb.
Hij pakt me bij m'n schouders. "Het spijt me zo. Het is mijn schuld dat je bent opgepakt. Die mp's wisten het zo te wenden en keren dat ik zo ongeveer strafbaar was voor alles wat ik voor je heb gedaan en voor je wilde doen. Maar ik heb geprobeerd je op tijd te waarschuwen. Waarom ben je toen niet meteen gegaan?!"
Dan kijkt hij achter me en vraagt geschrokken: "Waar is Paula?"
"In de hal. Doodmoe."
De baas snelt langs me heen, haalt Paula uit haar stoel en ondersteunt haar als hij haar zijn kantoor mee inneemt. "Kom..." Hij nodigt ons uit in het zitje en roept door de nog openstaande deur: "Sharon!"
Tegen alle gewoonten in komt ze niet meteen binnengesneld. Zowel de baas als ik zien dat het Paula niet goed gaat. Ik pak een kruk en leg haar benen erop en vraag wat ik voor haar kan doen. Als ze antwoordt dat ze zich heel slap voelt komt Sharon binnen met een dienblad waar een heerlijke geur vanaf komt: soep!
Snel geef ik Paula wat te eten en krijgt ze weer wat kleur op haar wangen. Even later laat ik de warme soep ook goed smaken. De baas zit er glunderend bij.
"Hoe wist u dat..."
"Ik hoopte het alleen."
"Dank u wel."
"Ik geloof in je, Jake. En geloof mij als ik zeg dat ik me in lange tijd niet zo rot heb gevoeld als toen ik hoorde dat jij en Paula waren opgepakt."
"Maar hoe wist je dan..."
"Kazerne gebeld. Simon en Leonardo lieten hun visitekaartje achter. Eet nou maar eens goed."

Sharon bracht een hele maaltijd binnen. Ik voelde me net de verloren zoon die terecht is.
Als we aan de koffie zitten vraagt de baas of we al woonruimte hebben gevonden.
"We komen zo uit het vliegtuig. Die tassen is alles wat we hier hebben."
De baas gaat verzitten en trekt een plechtig gezicht. "Jullie mogen kiezen..."
Ik kijk hem verbaasd aan.
"Ons weekendhuisje aan het meer of de 2 leegstaande kantoren hierboven inrichten en daar voorlopig wonen."
Ik kijk Paula aan en ga op m'n hurken bij haar zitten. "Ga jij solliciteren in het ziekenhuis?"
Ze knikt en vraagt mij dan: "Ga jij je klus in Rusland afmaken?"
Ik kijk m'n baas vragend aan en hij knikt dat dat inderdaad de bedoeling is.
"Dan is de stad beter, hè?"
Paula knikt.
"Dan worden het de kantoren, baas."
"Mooi zo. Dan zou ik zeggen... (hij haalt een bos sleutels uit zijn binnenzak) ga lekker naar huis... rust goed uit... morgen een dag helemaal voor jullie... en overmorgen ga je terug naar Rusland om je grote opdracht af te maken."
Aarzelend pak ik de sleutels aan. Stuurt hij ons nou gewoon naar die kale, lege en koude kantoren hierboven? Laat ik maar gewoon blij zijn dat we onderdak hebben.
De baas loopt naar de deur. We pakken onze tassen en lopen achter hem aan naar de trap.
"Bovenaan linksaf. Achterste 2 deuren, Jake." Zegt ie opgewekt terwijl hij ons één voor één aankijkt. "Welkom terug allebei." En dan loopt ie terug naar zijn kantoor.
Niet wetend wat we er van moeten denken beklimmen we de trap en steken even later de sleutel in het slot. De ruimte waar we binnen stappen is inderdaad kaal, leeg en koud. Ik slik en kijk hoe Paula reageert.
"Wat een vent zeg..." zegt ze misprijzend.
Ik draai me om en vraag me af hoe het er in het andere kantoor uitziet. Paula loopt naar de radiotor om te zien of ze het warm kan maken en ik pak de tweede sleutel. Met de teleurstelling nog in m'n hart open ik het tweede lege kantoor. Ik durf bijna niet naar binnen te kijken en knipper dan ook een paar keer als ik in een volledig gemeubileerde slaapkamer sta.
"Paula..." fluister ik compleet overdonderd. "Paula..."
"En Jake, is het daar bij jou ook zo...'knus'?" vraagt ze cynisch als ze onderweg is naar de tweede ruimte. "Of kan het..."
Verder komt ze niet, want haar mond valt open bij het aanschouwen van het prachtige hemelbed dat op een groot wollig tapijt staat en is opgemaakt met sfeervol linnengoed.
"Naar jullie zin?" Plotseling staat de baas achter ons.
Paula vliegt de man om zijn nek en geeft hem spontaan een zoen op zijn wang. Nu is hij op zijn beurt even verrast. Ik schud m'n baas de hand en bedank hem.
"Morgen laat ik wat sanitair installeren. Maar tot dan redden jullie je wel, hè?"
Hij trekt de deur achter ons dicht, waarna ik Paula in mijn armen neem en we zo een hele tijd dicht tegen elkaar aan staan.
Een uur later liggen we lekker warm onder het zachte dekbed. De beelden van deze bewogen dag vervagen als ik Paula in mijn armen neem en haar met een lange harstochtelijke zoen een prachtige toekomst beloof.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
De ambulance komt al snel aangereden en ik word op de brancard gelegd. Met hoge snelheid rijdt de wagen naar de kazerne waar ik weer op een andere brancard word neergelegd. Ik schreeuw het uit van de pijn, ook al was het een kleine kogel het deed alsnog enorm veel pijn.
“Wat heb jij in godsnaam gedaan?’’ vraagt Leonardo verbaasd.
“Smith…’’ zeg ik met moeite en word dan naar binnen gereden naar de dokter.
Crane rent naast me mee en geeft me af bij…Nichols. ‘Nee, niet weer die vent.’ Shocked

Dacht ik.
“Laat me erdoor, Laat me erdoor.’’ Hoor ik dan iemand roepen. Tot mijn grote opluchting is het Peterson. “Hij is mijn patiënt, ik behandel hem.’’ Zegt hij.
Ik kon hier zowat wel voor hem op mijn knieen gaan. Iedereen mag mij verzorgen behalve die Nichols. Daar ben ik onderhand wel klaar mee. Mad

Ik word de operatiekamer ingereden en onder narcose gebracht, zodat de kogel kan worden verwijderd uit mijn been.
Na ongeveer een uurtje word ik langzaam wakker. Ingrid zie ik naast me zitten met tranen in haar ogen en ze houdt mijn hand vast. Ze kijkt me meteen aan als ze ziet dat ik wakker ben. “Haal nooit meer zulke streken uit.’’ Zegt ze.
Ik knik. “Ik had ook niet verwacht dat hij zou gaan schieten.’’ Zeg ik.
Mijn been deed al minder pijn. Het dekbed tilde ik even op om te zien hoe mijn been eruit zag. Niet veel bijzonders, ingepakt en wel. Dan komt Peterson langs en vraagt wat er is gebeurd. Ik vertel hem het hele verhaal en hij kijkt dan ook even naar mijn been. “Zo gaat de therapie nog wel wat langer duren.’’ Is zijn conclusie.
Ik knik. “Dat weet ik, maar ik had echt niet verwacht dat hij zou schieten. Dat doet hij nooit.’’
“Nu, deed hij dat dus wel. Wees voortaan wat voorzichtiger, je weet zelf dat je niet 100% fit ben. Maak dan niet van die rare beslissingen, zo ben jij een makkelijke prooi voor hem.’’
Hij had gelijk, ik was nog niet helemaal 100% herstelt en heb weer eens een foute beslissing genomen, voor de zoveelste keer.
“Je been is niet erg beschadigd, omdat het een kleine kogel was. Het zag er erger uit met al dat bloed dan het is, maar dat kwam omdat je daar al een tijdje lag. Als ik het zo zie mag je straks al weg, maar moet je wel rustig aan doen de komende tijd en naar je therapie komen.’’
Ik knik, geef hem een hand en hij vertrekt dan. Inmiddels was ik al een stuk wakkerder geworden en ging voorzichtig rechtop zitten. Ingrid hielp me en zette mijn kussen goed.
“Wanneer wil je in het huis gaan wonen?’’ vraag ik haar.
Ingrid kijkt me met natte ogen aan, ze was nog niet helemaal bekomen van de schrik. Ik pak haar hand beet en trek haar naar me toe. Ik ga rechtop zitten en sla mijn armen om haar heen.
“Ssst, het komt goed. Ik leef nog dat is het belangrijkste.’’ Zeg ik zachtjes tegen haar.
Nadat ze een paar minuten heeft uitgehuild laat ik haar op de rand van mijn bed zitten.
“Ik wil natuurlijk zo snel mogelijk in het huis gaan wonen. Vanavond?’’ stelt ze voor.
Ik kijk haar verbaasd aan. “Weet je dat zeker?’’
Ze knikt. “Het enigste wat ik wil, is nu samen met jou zijn.’’
Met mijn hand veeg ik de laatste tranen van haar wang, ik trek haar dan iets naar me toe en geef haar een zoen.

CRANE
In de wachtkamer zat Ingrid tegenover me te huilen. Ik sloeg een krantje open en begon die rustig te lezen. Simon en Leonardo komen dan aangelopen en troosten Ingrid. Maar dan komt de generaal kwaad aangelopen en wil Simon en Leonardo onmiddellijk in zijn kantoor hebben. Beide protesteren en willen bij Ingrid blijven. Mijn krantje gooi ik dan aan de kant en sta op.
“Gaan jullie maar met hem mee voordat jullie ontslagen worden, ik let wel op haar.’’
Leonardo en Simon knikken en lopen naar de generaal zijn kantoor. Ik ga naast Ingrid zitten en we wachten samen op het teken van de dokter dat we naar Decker toe kunnen.
Na een half uur komt Peterson. “Sergeant, u mag naar Decker toe; hij slaapt nu nog, maar hij kan ieder moment wakker worden.’’
Ingrid staat op en loopt achter Peterson aan. Ik blijf achter in de wachtkamer. Na een paar minuten voor me uit te hebben gestaard word ik door een soldaat opgeroepen om onmiddellijk bij de generaal te komen. Samen lopen we naar het kantoor waar ik even later wordt binnen gelaten.
“U wilde mij spreken?’’ vraag ik aan de generaal.
Simon en Leonardo zijn er ook en zitten beide op een stoel met een gezicht op onweer.
“Ja, Captain. Ik wilde u spreken over deze 2 heren en over Decker.’’
Ik mag gaan zitten op een stoel tussen Simon en Leonardo in. Ze kijken me allebei een beetje kwaad aan.
“Wat is er aan de hand?’’ vraag ik dan aan de generaal.
“Dat wilde ik u nou ook vragen. Wat is er met deze 2 aan de hand? Ze negeren mijn bevelen. Heeft u ze slechte eigenschappen aangeleerd of zo?''
Ik kijk de generaal verbaasd aan. "Hoe komt u daar nou weer bij? Ik leer niemand slechte eigenschappen aan. Behalve dat ik ze zelf van Decker krijg, maar dat is niet interressant.''
Dan kijk ik om de beurt Simon en Leonardo aan. "Generaal, kan ik ze even apart spreken?''
De generaal knikt en laat ons drieën even alleen. Ik sta dan op en ga voor de 2 staan.
"Wat hebben jullie nu weer uitgehaald?''
"Niets, bijzonders.'' zegt Leonardo en kijkt meteen de andere kant op.
"Leo, wees eerlijk. Jullie hebben wel wat gedaan anders was de generaal niet zo kwaad. Kom op, wie gaat het vertellen?''

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

MPSOLDATEN SIMON & LEONARDO

We gingen maar mee met de generaal naar zijn kantoor. Als we daar zitten is hij helemaal over de rode, maar wij reageren en antwoorden niet. Ik kijk de andere kant op en Leonardo volgt mijn houding. De generaal is het zat en loopt weg uit zijn kantoor.
Even later komt hij terug met Crane Neutral

. "Oh oh, dit is niet goed" denk ik bij mezelf.
Vervolgens vraagt de generaal om een verklaring van ons gedrag aan Crane Neutral

. Ik zuchtte om de eerste vraag van de generaal. Crane vat het opvallend goed op en vraagt eerst of hij ons kan spreken. Daarmee gaat de generaal akkoord.
"Wat hebben jullie nu weer uitgehaald?"
"Niets bijzonders." zegt Leonardo en kijkt meteen de andere kant op.
"Leo, wees eerlijk. Jullie hebben wel wat gedaan, anders was de generaal niet zo kwaad. Kom op, wie gaat het vertellen?"
We keken elkaar aan en ik schiet in de lach. Leonardo gebaarde naar mij dat ik het maar moest vertellen. Ik haalde even diep adem en begon met vertellen.
"Denk je dat we niet zijn geschrokken toen Decker werd binnengebracht? Decker heeft pas sinds een paar weken weer interesse in zijn soldaten. Als de generaal dan vervolgens met het verzoek komt of wij iemand in willen werken ? Confused

. De flashback om Decker kwam even terug en de vraag van hem werd me even teveel. That's all." zeg ik tegen hem.
Hij kijkt nu naar Leonardo en vraagt of ik nog iets ben vergeten.
"Ik dacht dat een generaal ook interesse had in zijn collega's? Hij hoort toch als eerste op de hoogte gebracht te worden van een schietpartij? Of is het normaal dat hij met een smile op zijn gezicht op de kazerne rondloopt?" voegt hij er nog eens aan toe.
"Ik laat Ingrid echt niet alleen, dat houd ze echt niet vol. Zag je dan niet hoe erg ze overstuur was?" zeg ik tegen Crane.
Crane knikte en begreep het allemaal wel, maar dit waren niet bepaald de goede woorden die we hadden gezegd.
"Ja, ik weet het, maar als je kwaad bent zeg je gekke dingen." zeg ik. Leonardo knikte.
"Sorry." zeggen we in koor.

HANNIBAL

We zijn nog maar net bij The Van als Decker opeens verschijnt Neutral

.
"Zou hij me zo hebben gemist, leuk welkomstcomite." denk ik bij mezelf.
Het verloopt allemaal heel anders en we dagen elkaar zoals gewoonlijk uit Very Happy

, tot hij zijn pistool wil grijpen. Ik greep zijn pistool echter sneller en schoot, zodat er genoeg ruimte was om te ontsnappen. Lynn sprong achter het stuur en we reden weg.
Halverwege stopten we nog en vond Lynn een zender. Daarna reden we door naar haar huis en vervolgens naar het huis van M.
M en Lynn voerden samen een heel gesprek en ik besloot ze langzaam te benaderen. Ze waren al snel klaar en we reden verder naar een transportbedrijf.
Voor de ingang gaven we elkaar een zoen en ik hield de deur voor haar open. Eenmaal binnen spreek ik de medewerker aan en leg het verhaal uit.
"Kan het busje vandaag nog op transport worden gezet naar Frankrijk?" vraag ik hem.
De medewerker bekijkt de reserveringen en ziet dat er één plaats vrij is voor het busje.
"Reist u zelf ook mee aan boord van ons cruiseschip?" vraagt hij dan.
Lynn en ik kijken elkaar even aan. "Ja, als dat kan heel graag." zeg ik met een glimlach.
"Dat kost wel 400 dollar extra." legt hij dan uit.
Ik leg het contant op de toonbank neer en we krijgen meteen de tickets.
"Oké dan halen we het busje direct op, de boot vertrekt over een klein kwartier." zegt de man tegen ons.
We glimlachen, lopen meteen naar het busje en rijden achter de man aan die ons vervolgens de boot op begeleid. De boot vertrekt een kwartiertje later en ik werp nog een laatste blik op Amerika. "Wat zal ik mijn thuis gaan missen." denk ik bij mezelf.
Ik liet de wind door mijn haren waaien en staarde net zo lang naar mijn thuis tot we ver genoeg zijn. Lynn sloeg haar armen om mijn middel en ik liep samen met haar naar onze hut. Daar dumpen we de bagage en lopen een rondje op het schip. We treffen van alles aan Very Happy

, zelfs een zwembad.
"Wat is het hier toch warm." klaagt Lynn. Ik kijk haar aan. We liepen op dat moment net langs het zwembad. "Wil je afkoelen dan?" vraag ik.
Ze kijkt me niet-begrijpend aan.
"Ja dus, nou vooruit." zeg ik terwijl ik haar zo een duw geef en ze een seconde later in het water valt.
"Koel daar maar even af, lieverd." zeg ik met een brede grijns.
Daarna spring ik ook in het water in en zwem naar haar toe. Eindelijk even genieten van de vrijheid zonder gezeur van MP's Very Happy

.

A-team
Na de middag haalden we Amanda op van het vliegveld. Blij sloeg ze haar armen om Face heen, die grijnzend zei: ‘het zijn Hannibal en Lynn die gaan trouwen hoor, niet wij?’
Quasi teleurgesteld keek ze hem aan, BA gromde nijdig, Murdock sloeg zijn armen over elkaar.
Face schudde lachend zijn hoofd en dirigeerde haar naar hun gehuurde auto. BA stuurde, als gewoonlijk, terwijl Amanda, Face en Murdock zich over een kaart bogen.
Amanda omcirkelde wat dorpjes, die haar wel leuk leken.
‘BA, ga hier maar naar rechts. Dan zijn we over vijf minuten in La Grangée, het eerste dorpje.’
Murdock trok de gids uit Amanda’s handen en las voor: ‘dit dorpje heeft niets te verduren gehad onder de duitse bezetting, de kerk is zo goed als ongeschonden. Deze locatie is erg gewild als trouwlocatie, klein of groot..’
‘Klinkt veelbelovend, vind je niet?’ vroeg Amanda in het algemeen.
BA remde al af, en het team stapte uit. Amanda liet een zucht ontsnappen, Murdock floot tussen zijn tanden door en zei daarna: ‘dit is best een leuk kerkje!’
Ze keken verbaasd het dorpsplein rond, het was een echt Frans dorpje, zoals je altijd in films zag..
BA had de deur van de kerk al geopend, de rest liep er snel achteraan. Een pastoor kwam hen al tegemoet. BA groette de man, Murdock deed zijn pet af en voerde kort maar krachtig het woord met de man.
De eerstkomende tijd waren er geen huwelijken gepland, dus als ze wilden konden ze zo een belletje plegen.
Amanda keek het kringetje rond toen de pastoor weg was. ‘Wanneer hadden jullie het eigenlijk gepland?’
Face haalde zijn schouders op. ‘Ze zijn nu op een cruise-achtig iets, dus dat duurt voorlopig nog een week. Misschien over een week?’
Amanda knikte nadenkend, en samen liepen ze langzaam de kerk uit. ‘Dit wordt het wel denk ik..’ mijmerde Face.
‘Mooie ligging, ziet er leuk uit, dichtbij Parijs..’ beaamde Murdock. BA knikte.

Lynn
Eenmaal op de boot liepen we na het dumpen van de tassen over het dek. Er werden al bevelen geroepen naar de matrozen, de trossen werden al losgegooid.
De zon scheen fel op het dek, ik vond het wel erg warm worden, wat ik dan ook tegen Hannibal zei. Die begon ineens te grijnzen, en duwde me meteen het water in. Ik schrok me een hoedje, maar kwam schaterend weer boven. Hannibal dook ook het water in, en zwom naar me toe. Vlak voor me kwam hij boven.
‘Lekker zo he?’ proestte ik. Hannibal knikte, en ontspande zich. Het vooruitzicht van drie dagen geen MP om hem heen, maar lekker met z’n tweetjes, deed hem nu al goed.
We dreven een beetje door het heerlijk koele water, als ineens de badmeester voor ons staat, in een onberispelijk wit pak. ‘Willen jullie het water uitkomen? Het is niet toegestaan je in andere kleding dan je badkleding in het water te begeven!’ Hij kijkt ons woest aan, hij blaft het ons gewoon toe.
‘Nou moe..’ mompelde Hannibal, terwijl hij me losliet en naar de kant begon te zwemmen. Ik wilde een beetje wraak nemen, dus ik sprong uit het water omhoog en landde boven op Hannibal, die happend naar adem kopje onder ging. Grijzend trok ik hem weer omhoog, proestend spoot hij water in mijn gezicht. Ik klom lachend het water uit, druipend ging ik op het dek staan. Om mijn voeten vormde zich al snel een plasje water. Hannibal was het water al uit, als de badmeester ons aanspreekt.
Hannibal en ik knikken gedwee als de badmeester wijst op hygiëne, de medegasten en de heersende fatsoennormen.
We kijken elkaar constant aan en grijnzen aan één stuk door. Als de badmeester klaar is met zijn tirade, lopen we weg, proberend ons lachen in te houden. De badmeester kijkt ons kwaad na en mompelt in het Frans: ‘die verdraaide Amerikanen ook!’
Melig draaide ik me om en riep naar hem in het Frans: ‘O, maar ik ben Britse hoor..!’.
Andere gasten draaien zich verbaasd naar ons om, en als ze zien hoe we lachen en naar elkaar kijken, draaien ze glimlachend hun hoofd weer weg. ‘L’Amour, l’amour..’ fluisterde een jongeman die over de reling leunde, terwijl hij mij van top tot teen bekeek. Ik keek hem kort aan en peilde zijn gezicht. Kende ik hem niet ergens van? Ik zette het meteen weer van me af, de wind maakte dat ik het erg koud kreeg.
Hannibal en ik liepen snel naar onze hut, waar we droge kleren aandeden. Ik bibberde een beetje, het was toch sneller koud geworden dan ik dacht.
Hannibal keek me aan toen ik de badkamer kwam uitgelopen. ‘Beetje afgekoeld, schat?’ glimlachte hij. Ik knikte en droogde ondertussen mijn haar, terwijl ik hem glimlachend aankeek, zonder dat hij het doorhad. Hij was nu al veel meer relaxed dan eerst, en dat beviel me wel.
‘Zullen we gaan eten?’ vroeg Hannibal tenslotte. Ik knikte, ik begon best honger te krijgen. Hand in hand liepen we overdekt naar de eetzaal, waar we een pracht van een diner voorgeschoteld kregen. Ik had eerst de zaal doorgekeken, één van mijn vele aangeleerde instincten, en merkte de jongeman van het dek weer op. Ik hield hem onopvallend in de gaten, en merkte dat hij dat ook probeerde, maar tegelijkertijd faalde. Ik legde resoluut mijn vork neer en stond op. ‘Wat ga je doen?’ vroeg John me verbaasd. Ik gaf hem een zoen op zijn wang, maar fluisterde tegelijkertijd: ‘ik word in de gaten gehouden door een jonge knul op drie uur. Ik ga eens op onderzoek uit..’ en weg was ik.
Hannibal keek me na, maar at daarna gewoon verder. Het moest normaal blijven lijken.

Ik liep naar de andere kant van de zaal en pakte een glas wijn. Daarna liep ik via een kleine omweg naar onze tafel terug, zodat ik vlak langs de jonge man liep. Hij zag er duidelijk Frans uit, met zijn zwarte haar en getinte huid. Hij droeg een goedpassend maatpak en zag er uit als een echte heer, maar ik zag dat hij een pistool omhad, in zijn holster. Ik keek hem recht in zijn ogen, zonder blikken of blozen boog hij zijn hoofd als groet. Ik trok verbaasd een wenkbrauw op, hij vond het kennelijk niet erg dat ik hem doorhad.
Ik zette mijn vrije hand op mijn heup en hield het glas tegen mijn wang. Onderzoekend keek ik hem aan, toen ging ik zitten, en trok met een snelle beweging mijn pistool uit mijn holster. Onder de tafel hield ik hem onder schot. Voor een buitenstaander zag het er heel normaal uit.
‘Wat doe je op deze cruise? Volg je me? Voor wie werk je?’ snauwde ik hem zacht maar pisnijdig toe.
Hij grijnsde alleen maar en prikte een stuk tomaat aan zijn vork. Rustig kauwde hij door, slikte en zei: ‘Ach, hoe zal ik het brengen, Rachel?’ Hij sprak mijn naam op z’n Frans uit. Op mijn hoede haalde ik de veiligheidspal eraf en drukte de loop tegen zijn knie. ‘Spreek op!’
Ik blikte snel naar Hannibal, die keek ogenschijnlijk onverstoorbaar terug, maar de vraag stond in zijn ogen te lezen. ‘Johnson?’ vroeg ik. De man lachte geheimzinnig. Ik leunde relaxed achterover en nam een slok wijn. ‘Ach, monsieur, ik heb de tijd..’

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

De confrontatie met Smith en Lynn bij de motorloze Van liep totaal uit de hand. In een mum van tijd stonden Roderick en hij als van ouds als kemphanen tegenover elkaar, de ander uitdagend en bekvechtend.
In veel gevallen worden mannen zachter als ze een vrouw in hun leven hebben, bij Smith leek het averechts te werken en hij deed iets wat we niet van hem gewend waren: hij schoot Roderick in zijn al gewonde been en vertrok.
Totaal in shock na deze medogenloze daad zat ik bij m'n gewonde Roderick, tussen de half dode pollen gras langs de weg naar de kust. We namen hem mee in onze mp-auto's waarna hij op de kazerne door dr. Peterson behandeld werd. Simon en Leonardo probeerden me te troosten tot zij door een woedende generaal werden meegenomen.
Ik wist niet wat er aan de hand was. Hoe kon hij hen nu bij me vandaan halen? Gelukkig ontfermde Crane zich over me.
Aan het bed van Roderick kwam ik eindelijk tot mezelf, toen we over het huis begonnen te praten en we elkaar geknuffeld hadden.
In de kantine haal ik wat koffie en broodjes die ik in gedachte verzonken drink en eet. Roderick ligt een beetje te doezelen, zijn narcose is nog niet helemaal uitgewerkt.
M'n verdriet en zorgen om Roderick maken geleidelijk plaats voor woede. De beelden van Melanies verjaardag komen me voor de geest en dan vooral het moment dat Smith mij serieus aankeek en tegen Roderick zei dat hij een dappere vrouw ging krijgen. Op dat moment leek Smith respect te tonen, hij leek zo oprecht spijt te hebben, hij leek zo oprecht...
En wat blijkt? Allemaal gespeeld! Iedereen voor de gek gehouden! Zelfs Leonardo!
"Je krijgt een dappere vrouw, Decker!" Telkens echoot die zin door m'n hoofd, steeds duidelijker, steeds luider. Ik kijk opzij, naar Roderick, die de laatste tijd niet alleen het pispaaltje van Smith is, maar zelfs zijn schietschijf lijkt te zijn geworden en dat is mij nu in het verkeerde keelgat geschoten, om het maar toepasselijk te zeggen.
Ik sta op, geef Roderick zachtjes een kus op zijn mond, waardoor hij toch een beetje wakker wordt.
"Waar ga je heen?" mompelt hij.
"Smith betaald zetten voor wat ie met jou heeft gedaan."
"Doe maar..." fluistert Roderick half slapend met een glimlach.
Ik geloof niet dat ie in de gaten heeft dat ik het meen. "Dag lieverd, blijf voorlopig maar hier. Ze zorgen hier goed voor je."
Ik geef hem nog een kus en vertrek dan.
"Hé, Ingrid?! Wat ga je doen? Je gaat toch niet alleen achter Smith aan?!" Roderick is ineens klaarwakker en krabbelt overeind. Dr. Peterson komt op zijn geroep af en maant hem terug te gaan liggen. Op de gang hoor ik Roderick protesteren en mij terug roepen.
"Nee, Roderick, natuurlijk ga ik dat niet alleen doen." mompel ik terwijl ik me naar het kantoor van de generaal spoed om m'n collega's op te halen.
Met m'n oor aan de deur luister ik of de generaal binnen is, maar ik hoor enkel de stemmen van Crane, Simon en Leonardo. Ik klop, Crane doet open en ik glip naar binnen.
"Mannen, het moet nu maar eens afgelopen zijn met die eeuwige rotgeintjes van Smith. We gaan hem nu in zijn kladden grijpen. Hij zei toch dat Roderick een dappere vrouw ging krijgen?! Dan zal ik hem laten zien HOE dapper. Kom op, we gaan Smith een lesje leren."
De mannen kijken elkaar verbaasd aan. "Weet jij dan waar ie is heen gegaan?" vraagt Simon.
"Niet precies, maar ik heb wel een vermoeden..."
Om de generaal te ontlopen nemen we de achteruitgang van het gebouw en gaan naar Rodericks kantoor, daar hebben we alles bij de hand om informatie te vergaren.
"Waarom denken jullie dat de Van dichtbij de kust stond geparkeerd?"
Drie mannen halen hun schouders op.
"Je zit daar vlakbij de haven... met vrachtschepen en langs de kade liggen de cruiseschepen... Wedden dat ze één van die 2 hebben genomen met de Van? Smith was toch niet voor niets zo over de zeik toen hij ontdekte dat de motor eruit was gehaald? Hij wil hem ergens mee naar toe nemen en wij gaan er achter komen WAAR naar toe."
Om de daad bij het woord te voegen pak ik een telefoonboek van het kustdistrict en begin te bellen naar kantoren waar je vracht kunt aanmelden. Ik reik met een ander telefoonboek naar m'n collega's. Leonardo pakt het aan, maar weet niet zo gauw waar hij zal gaan bellen. Crane geeft hem de draadloze telefoon en gaat zelf op zoek naar foto's van Hannibal en Lynn.

"BINGO!!!" roep ik de hoorn op de haak smakkend.
De mannen kijken geschrokken op en Leonardo gebaart dat ik stil moet zijn omdat ie zelf in een gesprek is verwikkeld.
"Dank u wel. Ja, u kunt ons hier nog even bereiken. Goede dag."
"De Van is ingescheept op een Cruiseschip... met de welluidende naam 'Liberte, Egalite, Fraternite'. Waar zou dat schip toch naar toe varen..." vraag ik quasi nadenkend en over m'n kin wrijvend.
Op de basisschool heb ik ooit met een musical over Parijs en de franse revolutie meegedaan. Het mooiste lied uit die voorstelling droeg deze woorden als titel en thema, waardoor ik direkt wist dat Frankrijk de bestemming van Smith en Lynn moet zijn.
Wedden dat Smith en Lynn op het dek in de zon liggen?" zegt Simon.
"Hand in hand..." vult Crane aan.
"Wat nu?" vraagt Leonardo.
"De Franse kustdouane waarschuwen. De kapitein van het cruiseschip waarschuwen en om medewerking vragen. Een helikopter regelen en een snelle boot. En toestemming van de generaal..." som ik op. "Wie gaat wat doen?"

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
Ik lig half te doezelen als ik zachtjes een kus op mijn mond krijg, waardoor ik meteen wat wakkerder word.
"Waar ga je heen?'' vraag ik mompelend aan Ingrid.
"Smith betaald zetten voor wat ie met jou heeft gedaan.''
"Doe maar...'' fluister ik half slapend met een glimlach.
Ingrid geeft me nog een kus en vertrekt, maar ik schrik plotseling wakker en het begint tot me door te dringen wat ze van plan is. Shocked

Ik krabbel wat overeind en wil uit bed stappen.
"Hé, Ingrid?! Wat ga je doen? Je gaat toch niet alleen achter Smith aan?!'' roep ik.
Peterson komt meteen naar mij toe en zegt op een strenge toon dat ik weer moet gaan liggen, maar ik protesteer en wil dat Ingrid terugkomt. Maar ze komt niet meer terug. Ik krijg een korte discussie met Peterson, uiteindeljk geef ik hem zijn zin en ga weer liggen.
"Als je veel slaapt en rustig aan doet mag je morgen of misschien vanavond al naar huis.'' zegt hij.
Ik kijk hem met een chagrijnige blik aan. Hij laat me weer alleen in de hoop dat ik weer ga slapen.
Rustig lig ik in bed en begin me zorgen te maken over Ingrid. Ik weet totaal niet wat ze plan is en hoe ze Smith wil gaan terugpakken. Het liefst wil ik haar helemaal niet meer alleen laten als ze op missie gaat samen met Crane. Alle vorige keren is het totaal verkeerd gelopen en dat risico wil ik niet weer nemen. Als ik vanavond hier weg ben sla ik mijn slag.

CRANE
"Wie gaat wat doen?'' vraagt Ingrid.
"Nou, ik ben de Captain en heb onder ons de hoogste rang. Dus ik stel voor dat ik de 'Captain aan het roer ben.' Ingrid, jij mag de kustdouane en de kapitein van het schip waarschuwen.''
Ze knikt en gaat meteen aan de slag.
"Simon, jij regelt een helikopter en Leonardo een boot. Ik vraag de generaal om toestemming, maar voordat jullie aan de slag gaan maken we het eerst goed met de generaal, begrepen?''
Ze knikken. Ik loop even naar het kantoor van de generaal. Als we even later met z'n allen in het kantoor zijn (zonder Ingrid, die is al wat aan het regelen.) bieden Leonardo en Simon hun excuses aan voor hun gedrag. De generaal gaat ermee akkoord en wil weglopen als ik hem nog even staande houd.
"Generaal, ik wil u om toestemming vragen voor onze kleine missie.''
"Wat voor missie? Wat gaan jullie doen?'' vraagt hij meteen.
Ik wenk even naar Leonardo en Simon dat ze aan de slag kunnen en vertrekken ook meteen uit het kantoor.
"We hebben een plan om Smith een lesje te leren, na wat hij Decker heeft aangedaan. Op dit moment zit hij op een cruiseschip dat richting Frankrijk vaart. We zijn van plan om op die boot te komen en Smith eens totaal te verrassen.''
De generaal zie ik al een gemene blik trekken, blijkbaar vindt hij dat wel een goed idee.
"Ik geef jullie toestemming, maar op één voorwaarde. Jullie houden mij op de hoogte hoe het er aan toe gaat.''
"Dank u generaal, we zullen ons best doen.'' zeg ik trots Very Happy

en salueer naar hem.
Voordat ik wegga geef ik hem nog snel een hand en ga naar Decker zijn kantoor waar Ingrid bezig was met bellen. Ik steek 2 duimen naar haar op dat alles is geregeld met de Generaal. Ze steekt ook een duim naar me op en gaat verder met telefoneren.
Ik ga rustig in een stoel zitten en wacht tot dat ze klaar is. Simon en Leonardo komen ook binnen. "Ssst.'' sis ik naar hen. Ze houden meteen hun mond en komen naar me toegelopen.
"Captain, alles is geregeld.'' fluistert Simon in mijn oor.
Ik laat hen rustig zitten en even later is Ingrid ook klaar met bellen.
"En?'' vraag ik meteen.
"Geregeld. De Franse kustdouane is gewaarschuwd en zal contact opnemen met de kapitein. Ze beloofden me al dat de kapitein verplicht is om mee te werken.''
"Dat is mooi. Nou alles is al geregeld, we kunnen aan de slag. Het schip kan nog niet ver weg zijn. Leonardo en Simon pakken de snelle boot. Ingrid en ik gaan met de helikopter.''
Ze knikken en Leonardo en Simon kijken elkaar met een flinke glimlach aan dat ze samen mogen varen met de snelle boot.
"Iedereen Ready? Let's Go!''

DECKER
Begin van de avond komt Peterson naar me toe. "Decker, je mag hier weg, maar op één voorwaarde. Doe rustig aan.''
Ik knik, sta op uit bed, pak mijn spullen en met behulp van mijn stok loop ik rustig naar mijn kantoor. Mijn spullen zet ik op een stoel neer en plof zelf neer in mijn eigen stoel. Op mijn bureau liggen allerlei papieren. Ik snuffel er wat in en kom tegen: 'Franse kustwacht, Cruiseschip Liberte Egalite Fraternite.' Vreemd kijk ik naar het papier waar de gegevens op stonden en dacht diep na wat Ingrid hiermee had gedaan. 'Ze gaat echt niet op vakantie zonder mij.' is het eerste waaraan ik kan denken.
Dan schiet het me ineens te binnen: Smith. Hij wilde o zo nodig de Van hebben en waarschijnlijk nemen ze die ergens mee naartoe buiten Amerika.
Ik dacht diep na over een plannetje en begon even later te bellen met mensen van een reisbureau om aan meer informatie te komen over dat schip. Als ik alle informatie heb, heb ik een plannetje al gemaakt. Snel bel ik om een helikopter te regelen die me naar dat schip toe zal brengen. De helikopter is pas morgenochtend beschikbaar, dus ik moest voorlopig nog wachten. Mijn spullen pak ik alvast in, zodat ik morgen ochtend meteen kan vertrekken. Als alles is ingepakt ga ik op de rand van mijn bed zitten en bedacht een manier om niet herkend te worden.
Na het een en ander te hebben bedacht, besluit ik morgen ochtend vroeg op te staan om mijn vermomming aan te trekken.
Ik ga vroeg naar bed zodat ik me morgen fit zal voelen en aan de slag kan. Na een paar minuten val ik al in slaap, helaas zonder Ingrid naast me.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

"Crane, ik trek andere kleren aan. Als we als mp's aan boord gaan, dan is iedereen meteen gealarmeerd. Misschien moeten jullie dat ook doen."
De mannen vragen wat ze aan moeten trekken.
"Cruiseschip...vakantie...tja... hoe val je dan het minste op?"
Even later trek ik een witte broek, een donker blauw shirt en een witte blazer uit de kast. In een leuke tas stop ik alles wat ik nodig denk te hebben, maar m'n pistool stop ik toch op de plek waar ik het hem liefste heb: in m'n holster onder m'n blazer in dit geval.
Een mooie felgekleurde helikopter staat op ons te wachten, want de mp-heli was bezet. Crane ziet eruit alsof ie tropenkolder heeft: een bermuda met palmbomen en een nog bonter gekleurd overhemd erop.
Het is mooi weer en ik geniet dan ook van het uitzicht als we opstijgen.
Onderweg zien we een sloep van de kustwacht over de bijna rimpelloze oceaan snellen. Ik denk dat dat de boot is waarmee Simon en Leonardo naar de L.E.F. opstomen.
We vliegen al een uurtje boven de oceaan als in de verte een witte stip aan de horizon verschijnt. Crane ziet hem ook, pakt de verrekijker en bevestigt even later dat het om een cruiseschip gaat.
Goed 10 minuten later hangt de helicopter boven het vliegdek en helpt een bemanningslid ons te landen. Gebukt spoeden we ons naar beneden waar de kapitein ons verwelkomt op zijn schip. Ik mag de man meteen, zo'n kalm en robuust type met een baardje, waar je je meteen bij op je gemak voelt.
Crane en ik legitimeren ons, waarna hij ons meteen voor gaat naar zijn spreekkamer. Crane, die de leiding heeft, legt de situatie gedetailleerd uit en laat foto's zien van Smith, Lynn en de Van. De kapitein bestudeerd de foto's en zegt dat hij het tweetal al in de dinerzaal heeft gezien. Ze zagen er heel verliefd uit, ook al leek de man veel ouder dan de zwangere vrouw.
"Wat denkt u, zullen we gekleed gaan als bemanningsleden of zullen we onze eigen kleding aanhouden?"
"Laten we eerst zo maar eens op verkenning uit gaan." antwoordt Crane in zijn plaats. "Dan kunnen we altijd nog verkleden als het nodig is."
De kapitein stemt in. Hij vraagt onze maten en belooft uniformen klaar te hangen. Dan pakt hij de telefoon en vraagt of iemand sleutels kan brengen voor een hut voor de zojuist gearriveerde gasten. Tot die tijd laat de kapitein zien dat ie niet stil heeft gezeten. Hij overhandigt Crane een papiertje met het parkeervak waar de Van zich bevindt.
"Het kamernummer van de familie Smith moet ik nog opzoeken, maar dat doen zometeen. Ik breng u naar uw hut, waarbij we langs de balie komen."

Als we onze hut hebben gezien, ga ik een sjaaltje kopen in één van de winkeltjes die ik daarna om m'n hoofd wikkel. Met een grote zonnebril flaneer ik over het grote schip en Crane maakt zijn eigen ronde. Op stille plekken communiceren we met elkaar over waar we zijn. Als we het eerste dek hebben gehad lopen we naar de brug, om te zien of Simon en Leonardo al in aantocht zijn, maar we zien nog niets. We nemen ons voor om regelmatig te gaan kijken. Misschien komen ze vanavond pas.

LYNN

Ik heb mijn pistool nog altijd op scherp staan als de man ineens naar voren buigt en zijn stoel weer op vier poten zet.
‘Rachèl, ik ben een geheim agent bij de Franse veiligheidsdienst. M heeft ons gebeld, dat je nog een baan zocht? Ik ben gelijk aan boord gegaan om je in de gaten te houden en eventueel te screenen.’
Ik trok een wenkbrauw op, ik geloofde de man nog niet. Met een snelle beweging haalde hij een pasje uit zijn binnenzak en hield die onder mijn neus. Ik pakte het aan en onderzocht het pasje nauwkeurig.
‘Emille LaBoeuf?’ Grijnzend keek ik hem aan om die naam.
Emille haalde grijnzend zijn schouders op. Ik zette de veiligheidspal er weer op en stopte het pistool terug in mijn holster. Emille stond op en stak zijn hand uit. Ik nam hem aan en schudde zijn hand. Ik wees met een breed armgebaar naar Hannibal, die verbaasd kijkend naar ons toe kwam lopen.
‘John Smith, we zijn verloofd..’ zei ik terwijl ik Hannibal glimlachend aankeek.
Hij stak zijn hand uit en sloeg zijn arm om mijn middel.
Ik wees naar Emille en zei tegen John: ‘Dit is, hopelijk, een nieuwe collega. Emille is hier om me te screenen.’
We bleven de rest van de avond kletsen, vooral over het werk en hoe dat is in Frankrijk. Ik begon er steeds meer zin in te krijgen en neem met een soort van tegenzin afscheid.
Als we naar onze hut lopen, zien we dat er aan boot langszij komt.
‘Die had zeker de boot gemist?’ Hannibal keek me aan.
Ik knikte maar besteedde er verder geen aandacht aan.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

LYNN

Ik heb mijn pistool nog altijd op scherp staan als de man ineens naar voren buigt en zijn stoel weer op vier poten zet.
‘Rachèl, ik ben een geheim agent bij de Franse veiligheidsdienst. M heeft ons gebeld, dat je nog een baan zocht? Ik ben gelijk aan boord gegaan om je in de gaten te houden en eventueel te screenen.’
Ik trok een wenkbrauw op, ik geloofde de man nog niet. Met een snelle beweging haalde hij een pasje uit zijn binnenzak en hield die onder mijn neus. Ik pakte het aan en onderzocht het pasje nauwkeurig.
‘Emille LaBoeuf?’ Grijnzend keek ik hem aan om die naam.
Emille haalde grijnzend zijn schouders op. Ik zette de veiligheidspal er weer op en stopte het pistool terug in mijn holster. Emille stond op en stak zijn hand uit. Ik nam hem aan en schudde zijn hand. Ik wees met een breed armgebaar naar Hannibal, die verbaasd kijkend naar ons toe kwam lopen.
‘John Smith, we zijn verloofd..’ zei ik terwijl ik Hannibal glimlachend aankeek.
Hij stak zijn hand uit en sloeg zijn arm om mijn middel.

HANNIBAL

Ik was knap verbaasd als de man, waar Lynn zo bang voor was, een penning tevoorschijn tovert. Daarna werd alles stukken duidelijker. M had Emille het schip opgestuurd om zijn nieuwe collega te screenen. Zoiets had ik nou nog nooit meegemaakt, maar ik vond het wel oké en keek het vanaf een afstandje even aan.
Op een gegeven moment stelt Lynn mij voor aan Emille. Ze legt uit dat we verloofd zijn en ik schud hem de hand. Verder zei ik vrij weinig, maar Lynn had wel de nodige vragen waardoor de avond al snel om vloog.

LYNN

Ik wees naar Emille en zei tegen John: ‘Dit is, hopelijk, een nieuwe collega. Emille is hier om me te screenen.’
We bleven de rest van de avond kletsen, vooral over het werk en hoe dat is in Frankrijk. Ik begon er steeds meer zin in te krijgen en neem met een soort van tegenzin afscheid.

Als we naar onze hut lopen, zien we ineens aan de horizon een zwart stipje in de lucht. Ik voel me ongemakkelijk worden en wijs John erop. Hij kijk nadenkend naar het stipje, het lijkt op een helikopter van de kustwacht of iets dergelijks, het is nogal een felgekleurde. Lelijk!
Ik slaak een zucht. We gaan op een paar ligstoelen liggen, uiterlijk relaxed, maar houden de chopper goed in de gaten. Waarom zou er op de avond nog een helikopter landen? Na tien minuutjes landt de helikopter en stappen er een paar mensen in opzichtige vakantiekleding uit. Ik, met mijn goede ogen, kijk eens goed naar de mensen die uitstappen: het zijn een bruine man en een blanke vrouw. Ze lopen met de kapitein mee en ik zie ze deze avond niet meer.

De volgende morgen, als John en ik op weg zijn naar het zonnedek, zie ik de vrouw die gisteravond uit de helikopter stapte lopen.
'Verhip! Krijg nou wat!' Verbaasd stoot ik John aan. 'Dat is sergeant Ingrid! Dan moet die bruine man Crane zijn geweest!'
Hij kijkt ook en slaakt een zucht. We kijken elkaar teleurgesteld aan. Daar gaat onze vakantie..!
'Wat doen we nu?' vraag ik John.
Hij haalt zijn schouders op, maar vist, zoals normaal, een sigaar uit zijn borstzakje en steekt die doodleuk op.
'Jij hebt toch een pistool? We lichten Emille in en vragen of hij ons kan helpen. Ik ga ze niet opwachten, ze vinden me vanzelf wel.' Ik slaakte een zucht. Er schoten wel twintig voors en tegens omhoog, maar ik besloot mijn mond te houden en maar af te wachten. Hannibal keek me van opzij aan, terwijl hij zijn handen onder zijn hoofd legde en onrustig op zijn sigaar kauwde.
Ineens stond ik op. Ik had geen zin hier rusteloos te gaan liggen wachten. Dan hield ik liever alles zo veel mogelijk zelf in de hand. Dat zei ik ook tegen Hannibal, die dat overigens best begreep.
Ik schoot in mijn teenslippers en liep langzaam naar het winkelcentrum op het dek. Het was goed druk, maar ik wist waar ik naar op zoek was. Ik ging op een bankje zitten met een boek op schoot en een grote zonnebril op, zodat ik iedereen goed in de gaten kon houden, zonder dat zij het direct doorhadden. Het bankje stond op een rustig plekje en er liepen verschillende mensen voorbij.
Ineens staat er iemand vlak voor me stil. Bingo! Ingrid was ontdekt. Ze draagt een sjaal om haar hoofd en een enorme zonnebril, maar dat vond ik niet vreemd. Ze pakt een walkietalkie, waarmee ze tegen anderen zei dat ze 'ze' nog niet gevonden had.
Ik keek rustig op van mijn boek, klapte het dicht en liep rustig achter haar aan. Toen ze weer wilde communiceren en om zich heen leek te kijken, sprak ik haar aan: 'Zo, Ingrid, jij ook op een cruise, joh?!'
Als door een wesp gestoken draaide ze zich om, haar hand ging al naar haar heup, waar waarschijnlijk gewoonlijk een pistool zat. Ik trok een wenkbrauw op, maar zei niets. Ze aarzelde en trok haar hand langzaam weg.
'Je weet best waarom ik hier ben, Lynn!'
Ik knikte en sloeg mijn armen over elkaar. Ik hield mijn hoofd een tikje schuin en keek haar afwachtend aan.
'Je gaat voortvarend te werk, moet ik zeggen. Hoe is het met Roderick?'
Ik vroeg het serieus, maar Ingrids blik verstrakte.
'Waarom?' vroeg ze nijdig.
Ik haalde mijn schouders op en we keken elkaar even strak aan,
Ineens zei ik: 'Je doet wel veel moeite om ons te pakken te krijgen, hè?'
Ingrid grijnsde, maar toen werd ik nijdig. Ik zette een stap dichterbij en keek haar met priemende ogen aan. 'Jij wilt wel heel graag ons leven verzieken hè? Wij willen graag een nieuw leven opbouwen, samen! Maar jij moet zonodig weer je werk uitvoeren!'
'Ja, omdat jouw verloofde zonodig mijn verloofde neer moest knallen!' bracht Ingrid er scherp tegen in.
Ik knikte, mijn ogen stonden koud.
'Ooit wel eens in de geschiedenis van die vier mannen gedoken? Zoveel jaar trouwe dienst in Vietnam, Korea, valselijk beschuldigd.. Okee, kan ik nog inkomen. Maar als je dan terugkijkt op al die tien jaren dat ze mensen helpen, JOUW zwager ook, ingehuurd door jou nota bene.. Weet je hoe veel hen dat heeft gekost? Maar geen greintje respect.'
Met vlammende ogen stroomden de woorden me gewoon uit de mond. Ingrid deed haar mond open om wat te zeggen, maar ik snoerde haar kwaad de mond.
'En dan gaan we eindelijk weg uit Amerika, nieuw leven en alles, en dan moet je dat weer zo nodig verstoren! Ik ben het zo zat! Wij willen jullie wel met rust laten, maar altijd verzieken jullie het weer. Ik ben het zat. Spuugzat!'
'Als Hannibal de kolonel niet zo vaak zou beledigen en eens een keer excuses zou maken..'
'Dat heeft hij gedaan!' viel ik haar verbijsterd in de rede.
Ingrid keek me aan. 'Maar daar meende hij niets van, zoals maar weer blijkt dat hij van voor af aan begint! Een dappere vrouw zou Decker krijgen?
Nou, dat ga ik Hannibal eens laten zien ook! Het moet gewoon over zijn met die spelletjes van jullie.'
Ik zuchte en haalde een hand door mijn haar van vermoeidheid die ineens op kwam zetten. Ik wendde mijn blik weer naar Ingrid, die me peilend opnam.
Ik kneep mijn ogen samen tegen de opkomende hoofdpijn en zei: 'Ingrid, ik zou het zeer op prijs stellen als je ons nu eens met rust zou laten. Ik ben zwanger, zoals je wel weet, en nee, dat zeg ik niet om medelijden op te wekken. Het is een feit dat je daar moe van wordt en dat je sneller op je tenen loopt. Ik hoop dat jij dat ook ooit mee zal maken hoe dat is, want een zwangerschap is geweldig. Maar ik ben nu gewoon moe van alles. Er is teveel gebeurd de laatste tijd en daar wil ik van bijkomen, sámen met Hannibal en de rest van het team, in Frankrijk.'
Ik voelde me iets duizelig worden, maar ik probeerde mezelf sterk te houden.
'Rachel? Ben je hier?' klonk ineens Hannibals stem.
'Ja, ik ben hier!' riep ik, iets onvast, terug.
Hannibal verscheen op de brug en liep, op zijn hoede, naar Ingrid toe. Ik draaide me terug naar haar en zag een blinkend pistool in haar hand liggen. Ik slaakte een zucht en greep in een reflex de reling vast.
'Gaat het, Lynn?' Hannibal viel geschrokken weer terug in m'n gewone naam.
Ik probeerde me te herstellen, terwijl Ingrid haar pistool op scherp zette en beurtelings op mij en Hannibal richtte.
'Handen omhoog, waar ik ze kan zien! Geen beweging!' riep ze, met een mengelmoes van opwinding en aarzeling in haar stem.
Ik keek Hannibal aan en wankelde. De laatste vijftien minuten hadden me niet echt goed gedaan. Hannibal keek me aarzelend aan, maar toen ik toch echt door mijn benen zakte greep hij me stevig vast en ving me op, zodat ik niet met een harde klap op het dek kwam.
'Laat haar los, Smith, nu!' Ingrid hield het pistool krampachtig vast, maar John had alleen, bezorgd, oog voor mij.

HANNIBAL

"Nee Ingrid, dan schiet je maar. Ik kan mijn verloofde niet in de steek laten en dat zal ik ook niet doen." zeg ik kwaad terwijl ik haar optil.
Ze keek me verbaasd aan als ik met Lynn wegloop naar onze hut.
Daar voel ik de pistoolloop in me rug steken. Ik leg Lynn even op een ligbed neer, draai me om en ga tegenover Ingrid staan.
"Schiet dan als je een echte held bent." zeg ik kwaad.
We keken elkaar strak aan tot ik het wapen uit haar handen trap en de zee in gooi.
"Zie je nou, je kan het niet." zeg ik terwijl ik weer naar Lynn toe loop en haar op til.
Op dat moment komt Emille aanrennen en neemt Lynn van me over, hij brengt haar naar onze hut. Ik liep met hem mee en bleef bezorgd bij Lynn zitten. Even later komt ook Ingrid in onze hut staan.
Ik had het zo langzamerhand wel gehad met de MP, sta op en geef Ingrid een duw naar buiten.
Eenmaal terug op het dek keek ik haar aan. "Wat wil je nou van me, dat ik me excuses aanbied? Dat krijg je niet van me, ga eerst maar eens in onze historie duiken." zeg ik tegen haar.
Ze wilde iets tegen me zeggen maar ik onderbrak haar al meteen. "Ik heb geen zin in een vuurgevecht op een cruiseschip, maar als jij er één wilt ga ik hem graag aan. Alleen lopen er veel onschuldige burgers rond." zeg ik tegen haar.
Ik kijk haar even aan en loop daarna weg om even een frisse neus te halen, tenminste dat dacht ik. Als ik me even omdraai zie ik Ingrid met haar walkietalkie prutsen. Met een diepe zucht draai ik me weer om, loop verder en staar naar het water. Ik zag een groepje dolfijnen zwemmen en dat maakte me weer vrolijk.

MPSOLDATEN SIMON & LEONARDO

Na een nacht stevig doorvaren komen we vroeg in de ochtend aan bij het cruiseschip waar Smith en Lynn zich schuilhouden, volgens onze informatie. Ik bedank de kustwacht voor hun snelle actie en ze varen niet veel later weg.
Gewapend lopen we rond op het schip en zien heel veel mensen, maar niet de 2 die wij willen arresteren. Na een hele tijd heen en weer te hebben gelopen vind ik het maar vreemd dat we ze nog niet hebben gevonden. Even later krijgen we een vaag bericht via een walkietalkie door en gaan direct naar Ingrid toe. We zien haar nadenkend bij de reling naar het water staren.
"Wat is er?" vragen we in koor.
Ingrid legt uit wat er met Lynn is gebeurd en waar Hannibal heen is gegaan. Twijfelen deden we niet meer en we zochten in alle gaten en hoeken om een spoor van Smith te kunnen vinden.
Na lang zoeken zien we iemand bij de reling naar het water staan kijken. Als hij zich klaarmaakt om weg te rennen, herken ik de man Surprised

.
"Blijf staan jij!" schreeuwt Leonardo opeens.
We zetten direct de achtervolging in, maar raken hem na de eerste hoek al kwijt. We splitsen op en zoeken allebei de omgeving af tot ik iemand naar beneden zie springen.
"Leo, kijk uit !!!" schreeuwde ik nog, maar Smith was al bovenop hem gesprongen. Leonardo en Smith raken in een gevecht verzeild dat een lange tijd gelijk op gaat. Ik rende weg om versterking te halen en hoopte dat Leo het nog even vol kon houden.

MPSOLDAAT LEONARDO

Ik word totaal verrast door Smith als hij me bespringt en meteen een paar rake klappen uitdeelt. Maar dat laat ik allemaal niet toe en vecht met alle kracht die ik heb terug. Hij moet vele klappen incasseren, maar geeft helemaal niet op. Het lijkt wel of hij helemaal niet moe te krijgen is.
Hoe meer ik me inspan om trappen en slagen te geven hoe vermoeider ik echter wel word. Zijn trucjes heb ik voor het grootste deel door, tot hij me tegen de grond schopt en ik even blijf liggen. Op het moment dat hij mijn wapens afpakt, doe ik nog een laatste poging om hem te arresteren, maar hij is overduidelijk veel fitter dan ik en hij toont geen genade. Het gevecht gaat door en ik hoop dat er zo ondertussen versterking is gearriveerd, maar dat was niet zo.
"SIMON !!! Waar blijft die versterking?!" schreeuw ik.
Mijn kreet wordt beloond door een slag van Smith, waardoor ik tegen de grond val. Ik krabbel overeind en ga over tot een zoveelste tegenaanval. Na een gevecht van een half uur sta ik met me rug tegen de reling en ik kijk Smith aan. Hij kijkt even naar het water en voor ik er erg in heb slaat hij me al overboord.
Met een harde klap en een schreeuw kwam ik in het water terecht en probeerde nog boven water te blijven. De pijn aan me rug wordt met de minuut erger en ik verlies de nodige kracht.
Gelukkig dat het cruiseschip stilligt, anders had ik een probleem. Ik zwem om het schip heen en probeerde een ingang te zoeken.

HANNIBAL

Na mijn gevecht met Leonardo ben ik behoorlijk moe geworden, maar moet toch wegwezen voor de versterking arriveert. Als ik het net op een rennen wil zetten, zie ik Simon al staan met 2 soldaten.
"Wanna play a game? Play catch me!" zeg ik terwijl ik het op een rennen zet.
Tijdens mijn sprinttocht kom ik nog een vrouwelijke MPsoldaat tegen die ik niet ken. Ze geeft me meteen een stomp en schopt me onderuit waardoor ik val. Ik had al last van mijn ribben, nu nog meer. Als klap op de vuurpijl drukt ze me nog tegen de grond ook en wil me in de boeien slaan. Nu verzette ik me, gaf haar een trap en pakte 2 flashbangs uit haar jaszak.
"Oehhh NICE " zeg ik tevreden.
Ik greep de vrouw in haar kraag en sloot haar in een schoonmaakhok op.
"Dit is geen plaats voor vrouwen." zeg ik terwijl ik de ruimte op slot deed.
Nu had ik genoeg wapens en ik pakte een dweil om de grond eens goed glad te maken. Als ik mijn val gereed heb gemaakt ga ik op zoek naar Simon.
Die heb ik al snel gevonden. Ik fluit op me vingers waar hij op reageert en op me begint te schieten. Ik lok hem regelrecht in mijn val en geef hem daarna ook nog eens een klap met de dweil.
"En nu gaan jullie stoppen met deze ellende." zeg ik tegen Simon.
Hij bleef op de grond liggen en keek me aan. Al snel verloor hij het bewustzijn.
Ik gooi nog een reddingsboei naar Leonardo en loop daarna naar Lynn. Het geluk wil dat Emille zojuist alles had geregeld voor het transport naar Frankrijk. Er stond een veerpond klaar en het busje was daar ook net ingereden. Hij pakt onze spullen alvast en ik til Lynn op.
Ingrid was druk op zoek naar Decker en vond hem maar niet.
Met Lynn in me armen stap ik de andere boot op en we varen direct weg. Opgelucht ging ik op de grond zitten met Lynn in me armen.

MPSOLDAAT ANGELIQUE

Ik kom samen met Leonardo en Simon via een boot van de kustwacht het cruiseschip op. Alles is nog vrij nieuw voor me en ik word al meteen aan me lot overgelaten. Ik heb als enige foto's meegekregen van de 2 mensen die we zoeken en bestudeer die eens goed. Mensen arresteren was dan wel mijn specialiteit, maar over de krachten van dit A-Team wist ik helemaal niets en niemand die me ook maar op de hoogte had gebracht hierover.
Gewapend doorzoek ik het achterste dek van het schip en tref diverse matrozen aan die aan het werk waren.
Na een uur te hebben rondgelopen bestel ik een drankje bij de bar en drink het glas op me gemak leeg.

Op een gegeven moment hoor ik schoten en ren meteen op het geluid af. Daar rent een man op me af en Simon rent er achter hem met zijn geweer op scherp.
Ik besluit meteen in actie te komen en houd de man staande met behulp van een stomp en trap hem onderuit. Met een schreeuw valt hij op de grond. Daarna druk ik hem tegen de grond, maar op het moment dat ik hem in de boeien wil slaan, krijg ik een harde trap terug en val naar achter.
Ook word ik nog beroofd van mijn 2 flashbangs , waar ik een goed plannetje mee had.
"Pfff die is goed!" denk ik bij mezelf.
Hij roept iets, maar daarna grijpt hij me beet en sluit me op in een schoonmaakhok en zegt dat dit geen plaats is voor vrouwen . Ik was wel eens vernederd, maar dit sloeg echt alles. Na een paar krachtige trappen tegen de deur ben ik al vrij en kijk om me heen.
Een paar seconden later hoor ik iemand op zijn vingers fluiten en een schreeuw, toen was het weer stil.
Geschrokken ren ik op het geluid af en zie in de verte iemand wegrennen, maar ook zag ik iemand liggen: Simon...
Ik kniel bij hem neer en geef hem zachte klapjes tegen zijn wang.
"Zeg alsjeblieft iets, kom op." zeg ik tegen hem.
Door de klapjes komt hij bij en staat met moeite op. Hij is nog wel draaierig dus besluiten we een bankje op te zoeken waar hij bij kon komen. Simon zijn duizeligheid is ineens over, als er word geroepen dat Leonardo weer aan boord is en hij naar hem toe rent.
"Sommige mannen toch ook......" denk ik bij mezelf.
Ik besluit ook maar naar hem toe te lopen. Leonardo begint een partij te hoesten en vertelde over het gevecht met Smith.
Ik stel voor om de zoektocht weer te hervatten. Iedereen gaat akkoord, maar tot onze grote verbazing vinden we geen spoor meer van ze. Wel treffen we een kletsnatte Decker aan . Zijn gezicht staat op onweer.
"Dan is het nu tijd om mij echt goed in te werken." zeg ik met een glimlach tegen Simon en Leonardo.
Ze glimlachen terug en knikken dat ze dat met alle plezier zullen gaan doen, zodra we terug zijn op de kazerne.

Even later komt er een donkere man naar ons toegelopen. Hij vraagt of we allemaal in orde zijn.
"Wel... op een vernedering na, gaat het wel goed hoor." zeg ik heel dapper.
Crane kijkt me dan aan en ik krijg het even warm als hij ook nog eens naast me gaat staan. Ik begin helemaal te blozen als hij een arm om me heen slaat en zegt dat ik goed werk heb verricht.
Met een klein glimlachje blijf ik naar zijn mooie ogen kijken. Zou het verliefdheid zijn? Of gewoon een gevoel van dankbaarheid dat hij interesse in me toont? Ik begin er maar eens diep over na te denken.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
De volgende morgen sta ik vroeg op en leg vast al mijn spullen klaar. Een doosje voor haarkleuring had ik al gepakt en verfde mijn haar grijs. Nadat dat is gebeurd plak ik een grijze nepsnor en baard op, zodat die net echt lijken. Een grote zonnebril zet ik nog op om niet herkend te worden. In deze vermomming kan ik Ingrid alsnog in de gaten houden als ze hun slag slaan op dat schip.
Mijn stok steek ik tussen mijn tas en een rolstoel zet ik klaar. Als de helikopter aankomt een half uur later maak ik me klaar voor vertrek.
Mijn koffer en de rolstoel zet ik met behulp van een piloot in de helikopter. Als ik zit, kijken de piloten me raar aan. Mijn zonnebril doe ik af en vertel ze dat ik Kolonel Decker ben en wat ik van plan ben. Ze beloven me om tegen niemand iets te zeggen.

Het is tegen de middag als het schip in langzaam in zicht komt. De piloten nemen contact op met de kapitein en vertellen dat er een oude man de boot had gemist. De kapitein vind het goed dat ik aan boord kom en even later word ik voorzichtig uit de helikopter naar beneden gehesen en mijn spullen komen daarna ook. Het personeel van het schip helpt me met blijven staan en wacht totdat mijn rolstoel beneden is, waarna ze me er rustig in zetten. Ik bedank de jongens van het schip vriendelijk en wacht totdat de helikopter weg is. Een matroos rijdt me voorzichtig naar een hut en legt mijn spullen op bed neer. Hij vraagt of alles zal gaan lukken. Ik knik en bedank hem vriendelijk.
Ik keek op mijn horloge het was al 12.30 uur, dat betekend tijd voor een broodje.
Onder mijn oude jas verstop ik een pistool, voor geval van nood, en een kleed leg ik over mijn benen heen zodat ik echt een oude man lijk. Het is de bedoeling dat ze niet zien dat mijn been nog half in het verband zit. Als ik helemaal klaar ben, rijd ik rustig mijn hut uit. Onderweg kom ik Smith tegen en hij blijft even staan. Hij kijkt mij aan met een blik van “Je doet me aan iemand denken, maar ik kan er niet op komen.’’ Confused

Ik rijd daarna rustig door naar het restaurant. Het is weer een ramp om te rijden in die rolstoel. Een aantal keer gaat het bijna mis, maar ik herstel het nog net op tijd. Als ik rustig aan een tafeltje zit te eten, met mijn grote zonnebril op, kijk in de rondte of ik toevallig Ingrid of Crane zie zitten. Het eten gaat vervelend met die baard en snor, maar ik moet het maar leren. Voorlopig kan ik dit niet afdoen, anders zou ik meteen herkend worden door Smith, Ingrid of Crane.
Als ik bijna klaar ben met eten komt Ingrid het restaurant binnen gevolgd door Crane. Ze hebben normale kleding aan alsof ze echt op vakantie zijn. Ik volg ze helemaal tot ze aan een tafeltje gaan zitten. Ingrid ziet dan dat ik haar in de gaten houd. Snel kijk ik de andere kant op, in de hoop dat ze me niet heeft herkend.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

BENDELEIDER JONES

De stilte keert terug in het cellenblok als iedereen zijn zegje heeft gedaan nadat ik Lucy uit de bende heb gezet. Eigenlijk is dit een belachelijke situatie: we zitten in de gevangenis te wachten op een rechtzaak en nog wanen we ons de Octopusbende.
Terwijl ik in in bed stap denk ik terug aan de tijd dat ik me bij Jerryl aansloot. Toch al gauw een paar jaren terug. Hij had via via gehoord dat ik goed was in het vervalsen van papieren en had een paar karweitjes voor me. Met een glimlach hoor ik hem weer vragen om een paar kontracten waar wat details in veranderd moesten worden. Dat was een peace of cake, maar meneer beschouwde dit als een soort test en kwam met steeds moeilijker opdrachten aanzetten. Toen hij merkte dat ik daar niet voor terugschrok vroeg hij me om bij de bende te komen en werd het me snel duidelijk wat Jerryls professie was...
Met m'n handen onder m'n hoofd laat ik de tijd met Jerryl en de bende passeren. Soms voel ik de spanning, de teleurstelling, de sfeer in de bende en m'n jaloezie m.b.t. Lucy bij de beelden die in m'n hoofd voorbij komen. Als ik slaap voel opkomen leg ik m'n slappe been goed en trek de dekens over m'n oren.

"NEE! LAAT ME NIET ALLEEN!" Verdwaasd zit ik zwetend en hijgend rechtovereind in bed. Ik schud m'n hoofd om wakker te worden. Wat was dit? Ik zucht, 't was een nachtmerrie... met sergeant Ingrid in de hoofdrol. Niet dat zij me spookbeelden bezorgt, integendeel... Ze had me weer in haar armen... Ik voelde haar bezorgdheid... Haar tederheid... Ik rook haar haar... zonder parfum en haarlakgeurtjes zoals bij Lucy altijd het geval is.
In m'n droom lag ik met 2 verlamde benen in bed en kon geen kant op... De zorgzame sergeante verpleegde me in de ziekenzaal, maar toen was daar ineens die kolonel, die nam haar ruw bij me weg en toen...
"Jones, waar ben je mee bezig, man?! Doe normaal! Zo'n vrouw valt niet voor jou. Ze gaat zeker niet op jou zitten wachten als jij in de gevangenis zit en wil echt geen boef als man." mompel ik tegen mezelf.
Weer leg ik m'n been goed en probeer weer te slapen. Even later voel ik haar armen toch weer om me heen, zoals eergisteren toen ze me opving en bij Lucy neerlegde. Wat was ze lief... Met een glimlach op m'n gezicht val ik tegen de morgen opnieuw in slaap...

SERGEANT INGRID

Na ons ontbijt gaan Crane en ik weer op zoek naar Smith en Lynn. Gewapend met sjaal, zonnebril, verstopt pistool en m'n walkietalkie loop ik rond. Het is druk en dat maakt het niet gemakkelijk om tussen al die vrouwen Lynn te ontdekken.
Helaas heeft ze mij wel gezien en als ik Crane op de hoogte wil brengen waar ik nu ben, staat ze achter me en spreekt me aan. Ik schrik me een hoedje, maar herstel me gelukkig snel.
Het wordt me meteen duidelijk dat ze niet van plan is om mij aan het woord te laten, want telkens valt ze me in de rede. Ze beticht ons, mp's, ervan geen respect te hebben voor het A-Team. En dat we niets van hen afweten. Lynn, Lynn toch... Ik had je slimmer ingeschat. Roderick zit al 10 jaar achter Hannibal, Face en B.A. aan en dan zou hij niet weten hoe ze in elkaar zitten, wat ze hebben gedaan en hoe ze overleven? Ik kan een glimlach maar net onderdrukken. Het zou best eens zo kunnen zijn, dat Roderick hun 'arbeidsdaden' beter bijhoudt, dan zij zelf...
Even voel ik me kwaad worden als ik hoor dat ze vanalles en nog wat gewoon omdraait, maar... bedenk ik dan maar... het zullen de zwangerschapshormonen wel zijn en dat kalmeert me direkt.
Ze maakt zich zo druk over het feit dat wij, mp's achter hun verblijfplaats zijn gekomen, dat ze er gewoon onwel van wordt. Hannibal blijkt in de buurt te zijn en vangt haar op. Een andere man, een echt frans type, neemt Lynn van Smith over. Op een paar meter afstand volg ik hen naar de hut van Smith en Lynn en stap gewoon mee naar binnen. Voor ik Crane op kan roepen duwt Smith me de hut weer uit, pakt m'n wapen af en gooit het overboord.
Terwijl Smith ogenschijnijk relaxed wegloopt kijk ik hem na tot hij uit zicht verdwijnt. Dan werp ik een blik in de hut, waar de franse man zich over Lynn ontfermt. Ik neem zijn gezicht goed in me op en doe dan net of ik wegloop. In werkelijkheid ga ik tegen de hutmuur staan en luister ik hun gesprek af...
Lynn wil van het schip af en ik hoor de man een voorstel doen. Maar hoe willen ze in hemelsnaam midden op zee de Van van de ene op de andere boot krijgen? Als het cruiseschip een vrachtdeur opent loopt het vol met water en zinkt het! Ik wil wel eens zien hoe ze dat doen en... waar de Van gaat... daar gaan Smith en Lynn!

Voor de franse man de deur uit kan lopen maak ik me uit de voeten. Aan de kapitein vraag ik waar ik de uniformen kan vinden. Onderweg naar de kleedkamer vraag ik of het een matrozenuniform mag zijn. Hij kijkt me even vreemd aan, maar als ik uitleg waarom geeft hij me met een glimlach waar ik om vroeg.
Terwijl ik me hier omkleed komt er een vrouw binnen die klaar is met haar dienst en haar gewone kleding weer aantrekt.
Er schiet me iets te binnen en besluit haar meteen iets te vragen. Gelukkig is ze avontuurlijk aangelegd en is ze in voor m'n plan. Een moment later loopt ze in mijn witte broekpak, donkerblauwe bloes en sjaal de kleedkamer uit...en gaat ze op zoek naar de man die ik heb omschreven: Crane in zijn bonte vakantie-outfit.
Nu ik aan Crane denk... vraag ik me af of hij al ontdekt heeft wie die man is die vanmorgen steeds naar ons zat te kijken. Zou hij ons kennen of is het gewoon oud vies mannetje dat op cruise gaat om stiekem naar (mooie) vrouwen te kijken?

Met de lift, de snelste manier om op het parkeerdek te komen, ga ik naar de buik van het cruiseschip. Voor ik in de Van probeer te komen, roep ik met de walkietalkie Crane op.
Met een hoop gekraak, door al het staal om ons heen, probeer ik door te geven wat ik van plan ben. Plotseling komen er uit een deur helemaal aan de voorkant van het parkeerdek mensen aanlopen en verbreek ik het gesprek. Snel kijk ik om me heen om iets te zoeken waarmee mijn aanwezigheid hier plausibel wordt. Ik trek een vuilniszak uit een prullenbak en loop daar kriskras mee tussen de auto's door, waarbij ik af en toe iets opraap.
De mannen die dichterbij komen zijn bemanningsleden die hier, op het parkeerdek, hun werkplek hebben. Ze lopen rond de Van en bespreken hoe ze de wagen het beste kunnen overbrengen naar de veerpond die naar het cruiseschip zal komen. Eén van hen haalt een soort afstandsbediening uit een kastje aan de schipwand en laat 2 kettingen naar beneden komen. Vervolgens pakken de mannen brede riemen en halen die onder de Van door.
Quasi nieuwsgierig ga ik eens wat dichterbij kijken. Ze waarschuwen me dat ik niet tè dichtbij moet komen, maar besteden verder geen aandacht aan me. Mijn matrozenpak maakt het blijkbaar duidelijk dat ik hier hoor rond te lopen...
De mannen in overalls checken of de Van van de grond wil komen en laten hem dan weer zakken. Eén van hen kijkt op zijn horloge en zegt dat de veerpond over 5 minuten er zal zijn. Ze lopen naar een luik. Ik kijk naar de rail waarlangs de Van getransporteerd zal worden en zie dat die inderdaad naar dat luik toeloopt.
Stilletjes ga ik verder met 'opruimen' tot de mannen zich concentreren op het luik. Dan sluip ik naar de Van en voel welk portier er open is. De voorste 2 niet, de schuifdeur niet, de achterdeur dan? Maar dan kunnen de mannen me zien! Toch probeer ik het en het is ongelooflijk maar waar: die is open. Snel spring ik naar binnen en sluit de achterdeur. Ik verstop me tussen de bijrijdersstoel en de achterbank en pak de walkietalkie weer.
"Crane, Sergeant Ingrid hier. Over."
"Gekraak...Crane hier, zeg het maar. Gekraak. Over."
"Ik ga in de Van mee naar Frankrijk. Er komt een veerboot naar het cruiseschip. Smith en Lynn krijgen hulp van een franse geheim agent. Zorg dat er van ons ook agenten en een leger klaar staan, zodat Hannibal er niet weer vandoor gaat."
"Gekraak... Sergeant Ingrid, ik kreeg net een faxbericht van de generaal. Gekraak... Hij heeft die ene getuige gevonden die ze al een tijdje zochten. Je weet wel, de buurman van de bank in Hanoi. Gekraak... Die... eh... nou ja, moeilijke naam. Over."
"Laat de generaal het telefoonnummer van het A-Team bellen, dat van de telefoon in de Van. Het zit in Rodericks dossier. Ik moet hem spreken. Zo snel mogelijk. Over."
"Decker is aan boord. Over."
"Hè?! Laat HEM dan hier naar toe bellen. Schiet nou OP! Over!"
De mannen van het parkeerdek komen om de Van heen staan en ik voel hoe de wagen wordt opgetakeld. Hij schudt heen en weer en ik voel een vleugje duizeligheid opkomen. Als de Van bijna tegen het plafond van het parkeerdek hangt verandert het geluid en ratelt de takel richting het luik.
Ineens gaat de telefoon!
Me overal aan vasthoudend pak ik hem van het dashboard af en kruip weer tussen de stoelen.
"Ingrid hier!"
"Sergeant Ingrid, u spreekt met generaal Bell. U had mij nodig?"
Op fluistertoon vertel ik de man waar ik ben, wat ik doe en wat er nodig is.
"Komt voor elkaar. Weet u waar de veerpont zal aanmeren?"
"Geen flauw idee. Neemt u kontakt op met Captain Crane, hij kan vanaf het cruiseschip misschien een naam lezen en navraag doen waar de pont naar toe vaart. Zulke schepen hebben een vaste haven."
Ik hang op, omdat ik me nu goed moet vasthouden. De Van bungelt nu tussen hemel en aarde en ik sluit m'n ogen om niet nog duizeliger te worden. Een piepend geluid kondigt aan dat de lier werkt en de Van weer laat zakken. Met een bons komt ie op z'n wielen terecht.
De bemanningsleden van de pont maken de riemen los en ik hoor hoe ze langs de Vanwanden schuren. Als B.A. dit zou horen of zien, dan zou ie uit zijn vel vliegen. Die man is zo zuinig op zijn auto! Tja, zulk soort dingen weten we nu eenmaal allemaal van het A-Team...

Als ik dacht verlost te zijn van het geschommel...nou, dan blijk ik pech te hebben. Op het kleinere schip voel je de golven van de Atlantische Oceaan een stuk beter en de deining maakt me langzaam maar zeker zeeziek. O... waar ben ik aan begonnen...
Ineens bedenk ik me dat in een wagen als deze een ehbo-doos moet zitten, dat kan niet anders. Wie weet zit er ook wel iets in tegen zeeziekte...
Duizelig en misselijk weet ik de ehbo-doos te bemachtigen en neem hem mee naar m'n hoekje. Helemaal op de bodem zie ik een doosje met pillen die volgens mij wel geschikt zijn. Met een blikje fris wurg ik er één naar binnen en probeer me te ontspannen tot het ding gaat werken.
Plotseling gaat de telefoon. Gelukkig ligt ie nog naast me en pak ik hem snel op, voor iemand van buiten op het geluid afkomt.
"Ja?" fluister ik.
"Generaal Bell hier. Ben je nog op de pont of zijn jullie aan wal?"
"We varen nog, generaal. Ik heb net een pil genomen tegen zeeziekte."
"Zorg dat je opknapt voor je aan wal gaat. Anders is alle moeite voor niets."
"Goed, generaal."
"Luister. Captain Crane, soldaten Simon, Leonardo en Angelique zijn op een helikopter gestapt en vliegen nu naar de franse kust. Crane heeft kunnen achterhalen waar de pont zal aanmeren. Een commandoteam staat klaar om Smith en Lynn op te vangen en meteen mee te nemen naar Amerika. De getuige zit klaar in de rechtbank, zodat we direkt met de zitting kunnen beginnen. Tenminste die van Smith en de rest van het A-Team dan. Voor Lynn is het een andere zaak. Hoeveel namen gebruikt die vrouw wel niet? Ik ben er al 3 tegengekomen!"
"Klopt, generaal. Hier in Frankrijk wil ze zich Rachel laten noemen, maar Smith noemt haar nog steeds Lynn en in haar papieren komt je Deborah Davis tegen. Heeft u kontakt met de geheime dienst waar Lynn voor heeft gewerkt?"
"Ja, sergeant Ingrid. Ik heb M gesproken, maar haar oversten hebben hun medewerking toegezegd. M blijkt de moeder van Lynn te zijn. M is tijdelijk uit functie gezet om deze operatie niet te verstoren.""Generaal, volgens mij gaan we aanmeren. Ik moet ophangen."
"Succes, sergeant Ingrid."

Buiten de Van hoor ik geroep in het Frans en in het Engels, waarvan ik de stem van Smith direkt herken. De telefoon leg ik in het vak tussen de voorste stoelen in.
Als het deinen ophoudt en ik aan het schokken voel dat de boot vastligt, merk ik dat de pil is gaan werken. Ik ben niet meer misselijk!
Ik pak m'n pistool en kom heel langzaam en voorzichtig omhoog om te zien waar ik ben en wie er nog aan boord is. De passagiersloopbrug ligt klaar en tot mijn grote vreugd zie ik de fransman, Lynn en Smith eroverheen naar het vaste land lopen.
Ik wil naar voren klimmen als ik Smith echter zie omkeren en recht naar de Van toe zie lopen. Ik bereid me voor op een weerzien...
Ik hoor hem naast de Van lopen en dan gaat de schuifdeur open. Hij steekt zijn hoofd naar binnen en reikt naar een langwerpige tas waar ik de hele tijd bovenop heb gezeten. Voor hij me recht aan kan kijken sla ik hem keihard met de kolf van m'n pistool tegen zijn hoofd. Smiths ogen draaien weg en hij zakt in elkaar op de grond. En om het werk af te maken zet ik nog even een spuitje in zijn nek, dat spul dat ze anders voor B.A. gebruiken.
Ik klim uit de Van, over Smith heen en roep dat ik hulp nodig heb. In de verte zie ik Crane, Leonardo, Simon, Angelique en wat commando's de loopbrug op rennen en even later staan ze rondom de bewusteloze Smith.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

MPSOLDAAT ANGELIQUE

Ingrid was erin geslaagd om aan boord te geraken op de veerpont, zodat de MP met elkaar kon blijven communiceren.
Crane houd contact met zowel Ingrid als de generaal en ik ga samen met Leonardo en Simon mee met de helikopter naar de haven.
We zien Ingrid bij Smith staan en ik ren als eerste vooruit naar het busje. Niet veel later staan we allemaal rondom hem.
Aangezien niemand iets onderneemt ben ik de eerste die hem ook direct in de boeien slaat.
"Zo die gaat geen kant meer op" zeg ik tevreden.
Als iedereen er is nemen Simon en ik hem mee naar een auto en gooien hem op de achterbank.
Daarna rijden we direct naar het vliegveld, waar al een vliegtuig klaar stond. Voor we instappen fouilleren we hem uitgebreid en zetten hem in een stoel waar we hem allemaal in de gaten konden houden.
Een kwartier later stijgen we op en zit Smith nog bewusteloos in de stoel. Hij komt niet veel later bij en kijkt verbaasd om zich heen.
Als ik even niet oplet staat hij nog op ook en kijkt om zich heen.
Hij weet nu zeker dat de situatie waar hij in verkeerd niet goed is.
Ik probeer kalm te blijven maar houd mijn pistool voor alle zekerheid nog ongezien in de aanslag en volg Smith zijn bewegingen.
Nu had ik een idee en haalde de kogels uit mijn pistool en stopte die in mijn jaszak.
Smith wilde overduidelijk het vliegtuig uit, maar daar stak ik eens een stokje voor.
"Smith, ga zitten" zeg ik nog vriendelijk. Dan draait hij zich om en kijkt me kwaad aan. Ik trek mijn lege pistool en houd hem onder schot.
"Ga zitten, anders zal ik moeten schieten" zeg ik nu op een dreigende toon. Hij glimlacht en in een reflex ben ik mijn wapen al kwijt Neutral

en zijn de rollen omgekeerd.
Toevallig wist ik dat het pistool geen kogels had.
"Je kan schieten, maar er zitten toch geen kogels in. Denk je dat ik zo stom ben om een vreemdeling een vol pistool te geven?" zeg ik.
Smith kijkt me vol verbazing aan en nu pak ik mijn pistool weer, pak het magazijn uit mijn jaszak, zet het ding op scherp en verzoek hem om te gaan zitten.
Dat deed hij na veel getreuzel maar en zuchtte.
"Waar gaan we heen?" was zijn vraag.
"We brengen je naar Amerika waar je nog een celstraf van 20 jaar uit kan zitten" leg ik hem uit.
Zijn ogen werden groot en hij keek me heel vreemd aan.
"Waar is de rest van je team?" vraag ik hem.
Hij zwijgt na mijn vraag en kijkt me niet eens aan, maar zit te staren naar buiten.
"Well? waar is je team?" vraag ik nu op een dreigende toon. Weer zwijgt hij en steekt zelfs een sigaar op Neutral

.
Ik besluit hem maar verder geen vragen te stellen en ga weer naar mijn plaats in het vliegtuig.

HANNIBAL

Denken Lynn en ik eindelijk verlost te zijn van de MP, zie ik Ingrid in het busje. Nog voor ik echt actie kon ondernemen kreeg ik een harde klap tegen me hoofd en viel bewusteloos op de grond.

Een uurtje later kom ik bij en wrijf met me handen eens in me gezicht om wakker te worden. Daarna ontdek ik dat ik geboeid ben.
Ik sta direct op en zie ook nog eens een hele serie MP's in het vliegtuig zitten, waarvan één die me heel goed in de gaten hield.
"Ohhh dit is niet goed" denk ik bij mezelf.
Nu kijk ik eens goed om me heen en ga op zoek naar een uitgang, aangezien ik de MP's nu al zat was Mad

.
De MP die me in de gaten hield liet dat niet toe en hield me onder schot met een pistool. Laat ik nou meer ervaring hebben met dat soort dingen.
Met een glimlach en een snelle handeling had ik het pistool al van haar afgepakt en hield haar onder schot.
Daarna legt ze nog eens uit dat er geen kogels in het pistool zitten.
Blijkbaar had ze al verwacht dat ik het zo ging aanpakken.
Ze pakte haar pistool daarna weer van me af, pakte het magazijn en zet het ding op scherp.
Na veel getreuzel ging ik maar weer zitten en zuchtte.
"Waar gaan we heen?" vraag ik haar.
"We brengen je naar Amerika waar je nog een celstraf van 20 jaar uit kan zitten" legt ze me uit Shocked

.
Ik wist even niet meer wat ik moest zeggen maar mijn ogen werden groot.
"Waar is de rest van je team?" vraagt ze dan.
Ik keek haar niet eens meer aan en staarde naar buiten, wat betekende dat ze naar haar antwoord kon fluiten.
"Well? waar is je team?" vraagt ze nu op een dreigende toon. Ik zwijg nog steeds en kijk op me horloge.
Om rustig te blijven steek ik een sigaar op.
Het viel me wel op dat ik Lynn nog nergens had gezien, maar zij kwam al snel boven water als er een MPsoldaat met haar aan komt lopen en ze naast me wordt gezet.
Ze slaat haar armen direct om me heen en kijkt me bezorgd aan.
"Maak je niet druk, het komt allemaal wel goed" zeg ik om haar gerust te stellen.
Nu kijkt ze me verward aan. Ik zei niets en en ging onderuitgezakt in de stoel zitten.
"Waar brengen ze ons heen?" vraagt Lynn dan.
"Amerika" antwoord ik kortaf.
De angst was van haar gezicht af te lezen, maar ik pakte een notitieboekje en begon een tekening te maken van het vliegtuig en het aantal soldaten.
Ik was er nog niet in geslaagd om een plannetje te bedenken om te ontsnappen uit een vliegtuig en dat leek me de uitdaging wel waard. In de tussentijd kijk ik Lynn aan.
"Als je laat blijken dat je bang bent, dan wint de angst het van je en wordt je langzaam gek" fluister ik.
Ze kijkt me niet-begrijpend aan.
"Denk aan de dagelijkse dingen die je normaal doet en vergeet deze situatie" zeg ik dan.
Als ik het notitieblokje net heb weggestopt staat Lynn op en gaat op me schoot zitten Neutral

. Ze pakt mijn sigaar af en trapt het ding op de grond uit. "Zo letterlijk bedoelde ik dat nu ook weer niet" denk ik bij mezelf.
Ik blaas de rook weg en ik streel haar wang met me handen en glimlach naar haar.
Het liefst had ik nu me beide armen om haar heen geslagen maar dat kon niet door die stomme boeien.
Dat maakte haar blijkbaar niets uit als ze me een zoen geeft. Ik beantwoord de zoen met alle liefde Embarassed

.
De hoeveelheid MP's kon me nu niets meer schelen, samen zijn met Lynn vlak voor de ondergang betekende het meest voor me.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
Na het eten ging ik terug naar buiten en reed wat rond in mijn rolstoel. Als ik plotseling wat schoten hoor rijd ik rustig langs het zwembad richting het geluid. Maar dat had ik weer. Een jong stel sprong vlak naast me in het water waardoor ik een enorme golf over me heen kreeg. Het stel begint de grinniken en besteed verder geen aandacht aan mij. “Stelletje rot jong’’ mompel ik. Mad

Drijfnat rij ik even naar een plek waar ik niet zo snel gezien kan worden. Mijn baard en snor trek ik eraf en pak mijn stok die ik achter mijn rolstoel had hangen. Ik stap uit mijn rolstoel en loop met een gezicht op onweer terug naar mijn hut. Nu kon ik wel herkend worden, maar dat boeide mij even niets nu. Als ik maar zo snel mogelijk terug naar mijn hut kon.
Waar ik eigenlijk niet op zat te wachten gebeurden toch. Ik zag een aantal mp soldaten lopen die naar mij keken. Nu was ik ontdekt en liep mijn plan in duigen. Ze zouden het natuurlijk tegen Ingrid en Crane zeggen dat ik hier ben.
Als ik eindelijk in mijn hut ben droog ik me af en kleed me om. Ik verkleed me weer als oude man en zoek daarna mijn rolstoel weer op. Als ik weer zit en een nieuw kleed over mijn benen heen leg lijk ik weer als vanouds. In mijn rolstoel rijd ik weer wat rustig rond, maar dan hoor ik een kleiner schip naast cruiseschip aanmeren. Ik kijk over de reling van de boot en zie dan dat de A-Team Van word overgetakelt. Tot overmaat van ramp lopen Smith, Lynn en andere gozer nu ook op die boot en niet veel later vaart de boot weg.
Wat kan ik nu doen? Vraag ik mezelf al. Niet veel in ieder geval. Ik ga rustig wat in de zon zitten, maar na een half uur word mijn rust al verstoord door een helikopter die aan komt vliegen. Ik kijk op en zie een aantal mp’s instappen. Ik telde ze, het waren er 4. Misschien zat Ingrid er ook wel tussen, maar dat kon ik niet zien. Als de helikopter weg is gevlogen vraag ik aan een aantal matrozen of ze weten waar die helikopter heen ging. “Achter die kleine boot die was vertrokken, blijkbaar is er wat met die mensen aan de hand of zoiets. Waarom wilt u dat weten meneer?’’ vraagt de matroos dan. Ik hang hem dan een heel smoes verhaal op dat ik vroeger ook in het leger heb gezeten en nu mijn laatste daagjes doormaak op dit schip.
Na het verhaal ga ik terug naar mijn hut en dacht daar diep na over hoe ik heb beste hier vandaan kon, het liefst onopgemerkt.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Angelique slaat de bewusteloze Smith in de boeien terwijl ik de rest vertel hoe ik in de Van ben verzeild geraakt. Simon bekijkt me van top tot teen en vraagt waarom ik eruit zie als matroos en zelf net zo wit ben als m'n pak. Als een boer met kiespijn leg ik uit dat ik onderweg zeeziek ben geweest.
De mannen nemen Smith mee en ik zie dat de commando's Lynn in bedwang houden. Ondanks haar zwangerschap is ze zo fel als een schorpioen als ze denkt dat er iets met Smith gebeurd. Als ze ziet dat hij in een auto wordt gezet, en in welke conditie, dan zet ze het helemaal op een krijsen. De commando's zetten haar zonder pardon in een andere auto en rijden achter ons aan.

Eerst wordt Smith het vliegtuig binnen gebracht, daarna nemen we Lynn over van de commando's. Angelique staat bij Smith als ie wakker wordt en natuurlijk is het gelijk heibel, maar de nieuwe soldate is niet van gisteren en heeft hem goed tuk met het lege pistool.
Lynn mag op een moment bij Smith gaan zitten en ondanks dat ik druk in gesprek ben met Crane, Simon en Leonardo houd ik hen goed in de gaten. Als ik zie dat Lynns handen verdwijnen richting die van Smith, zeg ik tegen m'n gesprekspartners dat ze ogenblikkelijk Lynn van Smiths schoot moeten halen, want misschien probeert ze wel om zijn boeien los te maken.
Nou... dat had ik geen moment te vroeg gezegd. Als Simon en Leonardo haar helpen opstaan laat ze een stukje ijzer vallen en ik zie aan Smiths sippe gezicht dat de poging mislukte.
Lynn wordt in een stoel gezet aan de andere kant van het looppad en krijgt nu ook handboeien om, want Angelique is daar handig genoeg mee. Ze gaat op de stoel naast Lynn zitten en ze laat zich niet door een vuilkijkende Lynn van slag brengen.

De rust keert terug in het vliegtuig en Crane komt naar me toe.
"Net voor we in de helikopter stapten vertelde Simon me dat hij Decker heeft gezien. Op het cruiseschip. In ieder geval een man met grijs haar die heel veel op hem leek."
"Ja, je zei al zoiets. Waarom is ie dan niet naar ons toegekomen? Hij zal ons toch niet willen bespioneren of zo? Of zou ie zo z'n eigen plan hebben gehad om achter Smith aan te gaan?" peins ik hardop. "Hij is niet met jullie meegekomen, hè?!"
Crane schudt zijn hoofd en werpt een blik op Smith. De gezagvoerder waarschuwt dat we moeten gaan zitten vanwege buien waar we in terecht zijn gekomen.
"Oh nee, hè... Niet ook nog eens in de lucht..." smeek ik de weergoden en zoek snel een stoel op.
Aan een stewardes die controleert of iedereen goed zit vraag ik raad. Ze zag het al aan me, dat ik niet lekker ben, en brengt me een klein pilletje en een flesje water. Binnen enkele minuten voel ik een weldadige rust opwellen en begin een beetje te soezen.

"Sergeant Ingrid, wakker worden. De plicht roept!"
"Hè? Wat?" Verdwaasd kijk ik met grote ogen om me heen. We blijken al geland te zijn en als ik opsta worden Smith en Lynn al naar buiten gebracht.
Voor hem staat een goed beveiligde arrestatiewagen klaar, zij gaat met ons mee in een mp-bus en Angelique eigent zich de bewaking van Lynn toe. Met zwaailichten en sirenes vertrekken we van het vliegveld en gaat het met een flinke gang naar de rechtbank.

Bij de rechtbank nemen bewakers van het Justitie Smith over en zetten hem in een zwaarbeveiligd cellenblok in afwachting van de rechtzaak. Een hem aangewezen advocaat brengt Smith op de hoogte van de aanwezigheid van een nieuwe getuige uit Hanoi. Daarna verlaten Crane, Simon, Leonardo en ik de rechtbank, we keren terug naar de kazerne.
Angelique, die het een persoonlijke taak heeft gemaakt om Lynn te begeleiden en bewaken, brengt haar naar een cel en zorgt ervoor dat Lynn goed verzorgd wordt, maar nergens heen gaat.
Wij kleden ons allemaal om voor de rechtzaak. Vooral Leonardo die nog steeds in zijn natte plunje liep en het flink koud had gekregen, is blij dat ie eindelijk droge kleren kan aantrekken.
In m'n mantelpakje (niet mijn favoriete militaire outfit...) loop ik nog even naar het kantoor van de generaal. Na de begroeting stel ik hem de vraag die me al uren op de lippen ligt: "Generaal, is het waar dat kolonel Decker zich ook op het cruiseschip bevond?"
De man knikt. "Vermomd..."
"Waarom?"
"Dat moet je hem zelf maar vragen, hij heeft het kort genoemd. 'oude man' zei hij.
"Is kolonel Decker op de hoogte van de rechtzaak?"
"Jawel, sergeant Ingrid en ik heb al vervoer voor hem geregeld." De generaal kijkt op de klok aan de muur tegenover hem. "Hij zal zo langzamerhand wel onderweg zijn naar Amerika."

Onderweg naar de kantine, waar Crane, Simon, Leonardo en ik hebben afgesproken, blijft de opmerking 'oude man' door m'n hoofd spelen en zie ik de man in de rolstoel op de boot weer voor me. Hij zat de hele tijd naar ons te kijken toen Crane en ik aan het ontbijt zaten. Zou dat dan...? Maar waarom? Wilde hij met eigen ogen zien hoe we Smith oppakten? Ik zucht. Dan zal ie wel teleurgesteld zijn geweest, woedend misschien, toen ie doorkreeg dat onze prooi weer ontsnapt was. Kon ik Roderick nu maar bereiken en hem vertellen dat we Smith toch bij de rechtbank hebben kunnen afleveren. En, na dat avontuur in de Van, zou ik er wat voor over hebben om even in zijn armen te kruipen.

Voor we in de mp-auto stappen, gaan we even bij Angelique en Lynn langs. De verloofde van Hannibal ligt met haar rug naar de tralies toe op de brits. Angelique heeft vlakbij haar cel een stoel gezet en loopt af en toe door de gang heen en weer. Ik bewonder Angeliques vastberadenheid en wens haar een goede dienst in onze gevangenis. We hebben aan haar een prima aanvulling op ons korps.

Aan het einde van de middag staan we opnieuw op de stoep van de rechtbank. Over een half uur vangt de rechtzaak aan en tot die tijd drinken we in het restaurant koffie en pakken we een broodje.
Af en toe droom ik even weg, me afvragend of Roderick hier op tijd zal zijn.
Ineens rennen een aantal personeelsleden van de rechtbank naar buiten en sturen alle aanwezigen van het plein af. In de verte nadert een helikopter...
We gaan met z'n allen bij de ramen staan en zien hoe de wentelwiek van de kustwacht landt. Er wordt een man met grijs haar naar buiten geholpen die met een stok naar het gebouw toe loopt.
"Roderick..." fluister ik verrast.
Ik bedenk me geen seconde en ren naar buiten, hup de grote trap af en recht op m'n allerliefste grijsaard af.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL

Zelfs in het vliegtuig ging het plannetje dat ik had met Lynn mis.
"Misschien had ik het beter kunnen vragen of me boeien los mochten." denk ik bij mezelf.
Met een diepe zucht bleef ik naar buiten kijken. Gelukkig zat er niemand meer naast me. De rust keerde weer terug tot Ingrid hardop zei: "Oh nee, hè... Niet ook nog eens in de lucht..."
Ik stond op en keek naar haar. "Toch een beetje vliegangst, Ingrid? Dat had ik nou niet van je verwacht." zeg ik met een lach.
Ook Lynn schiet in de lach en ik geef haar een knipoog. Daarna ging ik weer onderuit gezakt in me stoel zitten en probeerde nu zelf de boeien los te krijgen. Na een tijdje te hebben geprutst houd ik er maar mee op en wacht tot we weer op het vliegveld in Amerika zijn.
Daar komen we een tijdje later aan en als ik naar buiten wordt gebracht staat er al een arrestantenbusje klaar. Ik zuchtte en stapte maar in. Pas als drie bewakers van Justitie me meenemen naar een zwaar bewaakt cellenblok begin ik steeds meer te vermoeden dat mijn laatste paar uren hebben geslagen.
"Was ik maar nooit teruggekomen naar Amerika, dat betekende meteen problemen." zeg ik kwaad in mezelf.
Even later komt er een man mijn cel in gelopen en zegt dat hij mijn advocaat is Confused

.
"Ik moet geen advocaat, dus opzouten, anders mep ik je eruit." zeg ik kwaad.
Als ik mijn zegje heb gedaan gaat hij naast me zitten en legt uit waar hij voor komt.
Na zijn zegje kijk ik hem verrast aan. "Een getuige? Dus dat.... kan betekenen dat hij onze onschuld wel kan bewijzen?!" zeg ik.
De advocaat knikt en ik kijk hem eens strak in zijn ogen. "No way, je liegt." zeg ik tegen hem.
"Wacht de zitting dan maar af, die begint over een half uur." legt hij me uit.
"Ik zal geen keus hebben." zeg ik tegen hem.
Ik kijk hem ook niet meer aan en sla me handen voor me gezicht. Ik zat de hele tijd aan Lynn te denken en besluit maar een kaartspel uit me jaszak te pakken en begin met een potje patience. Nu maar hopen dat dit de nodige afleiding zal geven om alles even van me af te zetten. Mijn advocaat bleef bij me zitten en keek hoe ik aan het kaarten was.
"Zo iemand als u heb ik nog nooit meegemaakt. Er staat op het punt iets te gebeuren en u heeft geen tikje angst." zegt hij verbaasd.
Ik kijk hem aan maar zei niets en richt me na een paar minuten weer op me kaartspel.
"Waarom heeft u toch besloten om terug te keren naar Amerika?" vraagt hij.
Na een paar minuten doe ik het kaartspel weer in me jaszak en tover een sigaar tevoorschijn. Ik begon te kauwen aan me sigaar, in de hoop dat ik nog iets kon bedenken.

LYNN

Denken we eindelijk veilig te zijn van de MP, dan gaat het eens goed mis.
Voor we er erg in hadden stonden de MP's al om ons heen en lag John bewusteloos op de grond. Hij werd meegenomen in een auto en we werde nmeteen van elkaar gescheiden Sad

. Ik begin dan een partij te krijsen uit bezorgdheid. Gelukkig komt hij wel bij in het vliegtuig maar ik wilde heel graag naar hem toe. Daar krijg ik in het vliegtuig dan eindelijk de gelegenheid voor Very Happy

.
Hannibal pepte me op met lieve woorden, maar als hij een notitieblokje tevoorschijn tovert en begint te tekenen en te schrijven, heb ik wel door dat hij een plannetje aan het bedenken is. Ik had wel een idee maar daarvoor moest het wel op romantiek lijken Embarassed

.
Ik ging op zijn schoot zitten en tijdens het zoenen probeerde ik zijn boeien los te maken, alleen werden we al snel opgemerkt Sad

.
Hannibak keek sip maar bedankte me met een gebaar voor de poging. Daarna werden we weer gescheiden en kreeg ik handboeien om van de vrouwelijke MPsoldate Mad

.
Als Ingrid begint te klagen over haar misselijkheid, maakt Hannibal een opmerking wat mij weer even goed doet Very Happy

.
Hij gaf me een knipoog en glimlachte naar me. Ik glimlachte terug en hoopte dat we zo snel mogelijk weer bij elkaar konden zijn.
Tot mijn grote verbazing werd hij naar de rechtbank gebracht en daar door 3 bewakers meegenomen terwijl de rest terug ging naar de kazerne.
Ik had er genoeg van en begon nu nog meer te gillen dat ik bij Hannibal wilde zijn, maar de nieuwe MPsoldate scheen daar weinig van te merken. Na een half uur schreeuwen stop ik maar, aangezien ik ook buiten adem was.
Niet veel later zit ik in een cel met de MPsoldate als bewaker Sad

.
"Hannibal" zei ik zachtjes.
Ik was benieuwd hoe dit allemaal zou aflopen en leunde maar met mijn rug tegen de tralies.
Diep in gedachten verzonken hoe onze toekomst eruit zou zien, had ik nog alle hoop dat Hannibal me zou komen halen.
Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en moet alsmaar aan Hannibal denken Sad

.

MPSOLDAAT ANGELIQUE

Alles loopt op rolletjes als we Smith en Lynn in het vliegtuig hebben zitten.
Smith heeft jammer genoeg toch nog een plan om te kunnen ontsnappen maar die hebben wij gelukkig op tijd door.
Na de mislukte poging lijkt hij het op te geven, maar wij scheiden beiden om te voorkomen dat ze nog een plan verzinnen.
Niet veel later landen we op Amerikaans grondgebied en wordt Smith zonder enig verzet in het arrestantenbusje gezet.
Ik ben best blij dat hij zich niet meer verzet, maar Lynn daarentegen begon een partij te krijsen omdat ze bij hem wilde zijn.
Zonder pardon zetten er Lynn in de andere auto en rijden naar het gerechtsgebouw waar 3 bewakers Smith naar zijn cel brengen.
Daarna rijden wij met zijn allen weer terug naar de kazerne en stop Lynn in een cel en bewaak haar goed.
Ingrid kwam af en toe ook even een kijkje nemen maar ik zorgde ervoor dat Lynn niet kon ontsnappen.
Ook Crane kwam even kijken hoe ik het deed.
"Heb je geen hulp nodig Angelique?" is zijn vraag.
Ik kijk hem even aan en zie dan meteen zijn glimmende ogen weer Embarassed

.
"Nee hoor, komt allemaal goed" zeg ik met een kleine glimlach.
Crane glimlachte terug en ik gaf hem een knipoog Embarassed

.
"Wij komen na de rechtzaak van Smith, terug naar de kazerne. Dan praten we bij van de missie" zegt hij.
Ik knik en wens hem succes.
"Jij ook met de bewaking en meldt ons als er iets is".
"Komt voor elkaar" zeg ik.
Met een glimlach liep Crane weg en keek ik hem na.
Volgens mij was ik echt verliefd op hem Embarassed

.

MPSOLDATEN LEONARDO & SIMON

Na een lange vliegreis en Smith naar de rechtbakn te hebben gebracht was er voor mij eindelijk de gelegenheid om nieuwe kleding aan te trekken op de kazerne.
Ik had het nog hartstikke koud en nam eerst maar even een warme douche voor ik nieuwe kleding aan trok.
Simon ging even een half uurtje op zijn bed liggen met een vochtige washand op zijn voorhoofd.
Een half uurtje later ben ik eindelijk weer klaar voor actie en trek mijn mooie pak aan. Ook Simon trok zijn nette pak aan.
Wel vroeg ik me af wat er nu allemaal ging gebeuren maar besloot Simon er maar niet mee lastig te vallen.
We lopen een kwartiertje later samen naar de kantine waar we hadden afgesproken. Ingrid stond er al, het was nu nog wachten op Crane.
Daarna rijden we naar het gerechtsgebouw en besluiten daar een kopje koffie te drinken.
Ik wilde nu echt graag weten wat er aan de hand was en keek Crane en Ingrid aan.
Op het moment dat ik mijn vraag wilde stellen horen we een helikopter landen.
We kijken allebei op en gaan bij het raam staan. Ik schud mijn hoofd en besluit het maar af te wachten. Simon zag dat iets me dwars zat.
Als er iemand uit de helikopter wordt geholpen lijkt Ingrid hem te herkennen en rent ook direct weg.
Als ze even later samen aan komen kijk ik ze allebei aan.
"Ingrid.. wat gaat er allemaal gebeuren met Smith?" vraag ik haar.
Ik keek haar met een vragende blik aan.