Ateamfans.nl forum index
Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk  <  A-Team Melee  ~  A-TEAMMELEE 16: WHEELS AND DOLLARS
Sharey
BerichtGeplaatst: 12-03-2010 00:16:21  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID / JONES / LUCY

Jones hangt zwaar in de armen van de bewakers en vecht om zijn ogen open te houden. "Lucy..." fluistert hij.
Met haar ene hand pakt ze een hand van hem, met de andere streelt ze zijn gezicht. "Jones..." snikt ze. "Wat hebben ze met je gedaan?"
Jones probeert wat te zeggen, maar is te zwak. Hij kijkt mij vragend aan en ik begrijp dat ik het moet zeggen.
"De bewakers hebben hem een tik tegen zijn hoofd gegeven toen ie naar jou riep."
"Nee!" roept Lucy onthutst uit.
"Maar dat is niet alles. Toen hij voorbij jouw cel kwam hoorde hij hoe boos je was en hij zag hoe je je rug naar ons toedraaide. Hij heeft kracht gehaald uit de gedachte jou terug te zien, maar toen ie eindelijk hier binnenkwam kreeg hij het idee dat je hem niet wilde zien. Toen ik hem net in zijn cel vond, kreeg ik het gevoel dat hij de moed liet zakken."
Dan kijk ik naar Jones. "Heb ik dat zo goed uitgelegd?"
Hij knikt zwak en probeert een arm vrij te maken om ermee naar Lucy te reiken. Dat gaat echter niet zoals het zou moeten gaan. Jones wordt duizelig en zakt in elkaar. De bewakers weten te voorkomen dat ie nu met zijn voorhoofd tegen de tralies zou knallen en leggen hem met beleid op de grond. Ik neem Jones in m'n armen en houd hem zo dicht mogelijk bij de tralies van Lucy's cel, zodat ze even dicht bij elkaar zijn.
"Waar blijft die dokter nou?" sis ik woedend naar de bewakers.
"Hij komt er aan, maar heeft meer patiënten dan deze nieuwkomer!" krijg ik bits terug.
Lucy zit net als ik op de grond en ze werpt me een blik vol pijn en onbegrip toe, waarin ik lees: Waarom heb jij Jones in je armen en niet ik?!
De tranen stromen over haar gezicht terwijl ze zacht tegen de zwakke Jones praat, hem streelt en wakker probeert te houden.
In de verte horen we voetstappen aankomen en wieltjes rammelen. Even later wordt een brancard de gang in gereden. De bewakers hebben dus doorgegeven hoe het met de patiënt is.
"Dank je." zeg ik tegen één van hen.
Samen tillen ze hem uit mijn armen en op de brancard, die ik dicht tegen Lucy's tralies duw.
"Kom op, Jones, blijf bij ons. Blijf bij mij. Kom gauw terug, alsjeblieft..."
Het is hartverscheurend om te zien hoe Jones hand langzaam uit Lucy's hand glijdt als de brancard in beweging wordt gezet.
"Ik ga met hem mee en zal zorgen dat ze goed voor hem zorgen." zeg ik tegen Lucy en ren dan achter Jones aan.
De dokter zag snel genoeg dat zijn nieuwe patiënt er slecht aan toe is en rent door de gangen, de bewaker achter de brancard manend tot meer snelheid. Het lijkt een eeuwigheid te duren voor de ziekenafdeling in zicht komt, maar als we een zoveelste bocht omgevlogen zijn ruik ik een bekende geur.
Jones wordt een soort eerste hulphoek ingereden. Verpleegkundigen komen uit alle hoeken tevoorschijn en wij worden naar buiten gedirigeerd.
Op de gang probeer ik door wat heen en weer te ijsberen op een rijtje te krijgen hoe dit heeft kunnen gebeuren. Is het enkel die klap tegen zijn hoofd? Speelden zijn emoties een rol? Was hij nog te zwak om te verhuizen? Het liefst zou ik flink uitvaren tegen de bewaker die hem de klap heeft verkocht, maar voor hetzelfde geld is mijn haast om hem achter slot en grendel te krijgen de oorzaak van dezen ongelukkige situatie.
Wat de dokter en de verpleegkundigen allemaal hebben gedaan met Jones weet ik niet, maar als hij zijn hoofd om de deur steekt en zegt dat ik bij de patiënt mag vind ik even later een fittere bendeleider in bed.
Hij zweet niet meer, zijn ogen rollen niet meer alle kanten op, maar Jones heeft een hoofdverband en ligt wel voor pampus tegen zijn kussens. Zelfs zijn stem heeft weer meer kracht. "Bedankt."
"Zal ik Lucy gaan vertellen dat je aan het opknappen bent?"
Jones knikt, maar kijkt toch sip. Hij beseft dat hij meer voelt voor haar, dan zij voor hem.
Ik leg m'n hand even op zijn arm. "Ben zo weer terug."

Een kwartiertje later zit ik weer naast Jones bed. Hij slaapt. Ineens staan Crane en Roderick in de ziekenzaal.
"Wat heb je uitgespookt? Is het je nog gelukt om de tortelduifjes bij elkaar te krijgen?'' vraagt de kolonel plagerig.
"Roderick, doe normaal! Die 2 houden van elkaar en dat was daarnet goed te zien, toen we Jones even bij Lucy hielden. Zij raakte hem even aan, maar het was helaas van korte duur.''
"Nou, dan is dat ook weer gebeurd, ga je mee? Dan gaan we terug naar de kazerne.''
Ik schud m'n hoofd. "Nee, ik blijf nog hier. Aan het eind van de middag ben ik terug, dat beloof ik je.'' zeg ik.
Roderick draait zich om en vertrekt zonder te groeten. Ik kijk Crane met grote ogen aan en vraag of hij met Roderick wil praten. Voor Crane echter achter hem aan gaat wijst hij me erop dat de kolonel zich zorgen maakt over mijn omgang met Jones en Lucy en dat ie jaloers is. Over dat laatste ben ik nogal verbaasd. Roderick ziet toch wel het verschil tussen mijn omgang met Jones en mijn gevoelens voor hem?!
Ik leg Crane uit waarom ik dit wil doen en hij geeft me gelijk, maar wijst me ook op het risico. Roderick snapt toch wel dat hij niet de enige mens op deze wereld is voor wie ik goed wil zijn?

Als ik zeker weet dat Jones hier bovenop gaat komen besluit ik terug te gaan naar de kazerne. Bij de gevangenispoort bestel ik een taxi. Gelukkig hoef ik maar een paar minuutjes te wachten.
Onderweg vraag ik me af hoe ik Roderick zal aantreffen. Ik ben er niet blij mee dat hij jaloers blijkt te zijn en hoop er snel achter te komen in welke mate hij daar last van heeft...

De taxi zet me bij de poort af. Met een onrustig kloppend hart loop ik naar m'n kamer, omdat ik nog even alleen wil zijn met m'n overpeinzingen. In m'n dossier over de Octopusbende streep ik een paar dingen af die nu gebeurd zijn. Nu de bendeleden, op één na dan, vast zitten, op een plek waar ze niet meer zo gemakkelijk kunnen ontsnappen, kan ik beginnen aan een lijst met aanklachten. Dat zal een flinke worden...
M'n maag begint te knorren en m'n horloge vertelt me dat er in de kantine al wel een warme maaltijd te vinden zal zijn. Als ik opschiet kan ik ook nog alleen eten, want Crane en Roderick gaan meestal later. Ik schiet m'n jas aan en loop op een holletje naar de kantine. Het zit me nog steeds niet lekker dat Roderick jaloers blijkt te zijn, het benauwd me. Ik zag het ooit bij een vriendin en haar jaloerse vriend. Ze mocht niet dit, ze mocht niet dat, haar wereldje werd steeds kleiner en hij steeds bezitteriger. Zo'n leven zal me toch niet te wachten staan? Een brok schiet in m'n keel als ik eraan denk dat ik me dan zou laten overplaatsen. Een pijnscheut gaat door m'n hart, alsof ik nu al voel hoeveel verdriet me het zal doen als ik zou moeten breken met Roderick. Tranen prikken achter m'n ogen als ik de deur van de kantine opentrek. M'n jas hang ik op in de garderobe, waarna ik me omdraai om naar binnen te gaan.
Plotseling sta ik oog in oog met Roderick en weet ik even niets te zeggen...

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Stefanie
BerichtGeplaatst: 12-03-2010 13:57:08  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
Na mijn therapie bij Peterson loop ik terug naar mijn kamer, waar ik een middagdutje doe.
Na een paar uur word ik wakker en begint mijn maag te rammelen. Het was nog vroeg, maar ik besloot dit keer maar eerder te gaan eten, alleen. Ik pak mijn jas en trek die aan, daarna loop ik zonder stok naar de kantine wat me nog aardig lukt ook. In de garderobe wil ik mijn jas ophangen als ik Ingrid daar ook ineens zie. Zachtjes loop ik naar haar toe als ze zich omdraait staat ze oog in oog met mij, maar ze zegt niets. Ik zie dat ze wat tranen in haar ogen heeft, maar ze kijkt al snel van me weg. Ik doe dan een paar stappen naar haar toe, met mijn vinger til ik haar kin iets omhoog zodat ze mij recht aankijkt.
“Het spijt me dat ik zo tegen je tekeer ging vanmiddag.’’ Zeg ik dan zachtjes. Ingrid weet blijkbaar niet wat ze wilt zeggen.
“Ik moet je iets vertellen.’’ Zeg ik dan zachtjes. “Ik was jaloers op je omdat ik bang was dat je meer aandacht aan Jones en Lucy zou gaan besteden dan aan mij. Maar ik snap dat je hun ook bij elkaar wilt brengen.’’ Ingrid kijkt me dan verbaasd aan met de vraag: ‘Waar heb jij die wijsheid vandaan? Confused “Heb je erover nagedacht wat je tegen me hebt gezegd?’’ vraagt ze dan. Ik knik.
“Ik heb er over nagedacht inderdaad, maar ook samen met iemand over gepraat. Ik begrijp hoe je je voelt, en ik moet dat accepteren. Je wilt het beste voor die 2 dat snap ik, maar…” Ze kijkt me afwachtend aan op wat ik nog meer zou zeggen. “Maar het zijn 2 boeven. Het is tegen de regels om hun bij elkaar te brengen, maar ik heb er nu begrip voor, voor wat je hebt gedaan.’’ Ingrid veegde een paar tranen weg en ik boog mijn hoofd naar beneden.
“Roderick, ik begrijp het. Maar je weet toch dat ik alleen van jou hou. Ik wil jou ook niet kwijt, maar ik wilde die 2 helpen. Aan Jones kon ik zien dat hij enorm veel van Lucy hou. In het ziekenhuis hoorde ik al van een aantal zusters dat hij het telkens over haar had. Dus ik wilde er alles aan doen om die 2 voor even bij elkaar te laten zijn.’’ Ik kijk haar aan en stap nog dichter op Ingrid af en sla mijn armen om haar heen. Na wat twijfelen doet zij dat ook. Ingrid wilde wat zeggen, maar ik hield haar tegen.
“Ssst, zeg maar niets meer. Het is al goed.’’ Zeg ik zachtjes.

CRANE
"Wat heeft Decker toch vandaag?'' vraag ik mezelf zachtjes af. Ik draai me even om en probeer wat te slapen, maar dat lukt niet echt. Na een uur lang te hebben liggen draaien ga ik aan tafel zitten en sla een krant open.
Na een tijdje aan tafel te hebben gezeten herinner ik me het gesprek met Ingrid. “Ik zou Decker nog aanspreken?!’’ snel leg ik de krant weg pak mijn jas en kijk op mijn horloge hoe laat het is. Het was nog geen etenstijd voor Decker en mij dus hij moest wel in zijn kantoor zijn. Ik loop stevig door, maar als ik vlak bij zijn kantoor kom loop ik rustig zodat het niet lijkt alsof ik haast heb. Voordat ik naar binnen ga trek ik snel even mijn jasje recht en wil naar binnen lopen, maar de deur is op slot. “Waar zou die vent nu weer uithangen?’’ Confused mompel ik tegen mezelf. Ik draai me om en loop buitje een rondje om te zien of hij daar ergens kan zijn.
Na een half uur rond te hebben gelopen heb ik hem nog niet gevonden dus loop maar naar binnen. Bij Peterson was hij ook niet meer en liep langs de kantine, maar dan zie ik vaag in mijn ooghoek een paar mensen aan een tafel zitten. Ik doe een paar stappen terug en zie dan Ingrid en Decker samen aan een tafeltje zitten. Snel loop ik door zodat ze mij niet zagen en blijf even om de hoek staan. Blijkbaar hadden ze het dus weer goedgemaakt met elkaar, maar alleen vraag ik me af hoe. Decker was zo razend op haar en negeerde iedereen volkomen. Hoe is hij dan op andere gedachten gekomen? Ik keek even om het hoekje en zag ze nog steeds aan tafel zitten, maar nu had Decker zijn hand op de hare neergelegd.
Na wat twijfelen loop ik naar hun toe, pak een stoel erbij, hang mijn jasje daarover en ga aan tafel zitten. Decker trekt zijn hand terug en pakt zijn snel zijn mes weer beet. “Zo, dus alles is weer bijgepraat?’’ vraag ik aan ze. Ze kijken elkaar even aan en Ingrid doet dan het woord.

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Flykie
BerichtGeplaatst: 12-03-2010 20:02:37  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

MPSOLDATEN LEONARDO & SIMON

We verveelden ons en besloten maar eens een rondje op de kazerne te lopen.
Ik liep Ingrid haar kantoor binnen en we zagen diverse papieren op het kopieerapparaat liggen.
Als we samen kijken blijken het faxen te zijn en is onze verbazing groot van het aantal bedrijven die Jake kennen.
Er is zelfs één bedrijf die wist waar Jake nu werkzaam is. Ik pak de fax er tussenuit en ga naar onze kamer om het adres te achterhalen. Ook zoek ik nog naar diverse informatie over het bedrijf.
"Aha, een beveiligingsbedrijf daar treffen we Jake vast wel aan" zeg ik tegen Simon.
Hij glimlacht en pakt zijn wapen alvast. "Dat wordt een tochtje naar het bedrijf?" vraagt hij. Ik knik en we verlaten het kantoor van Ingrid. Onderweg zien we de 3 in de kantine zitten maar besluiten er geen aandacht aan te besteden.
Simon pakt zijn werkmap en ik spring in de auto. Een kwartiertje later rijden we met hoge snelheid naar het bedrijf waar Jake werkzaam zou moeten zijn. Tussendoor maken we nog even stopjes en moeten ook nog eens tanken.
Na een paar uur rijden en lang zoeken hebben we het bedrijf eindelijk gevonden. Van de buitenkant zag het er normaal uit.
Eenmaal de auto te hebben geparkeerd lopen we naar binnen waar een receptioniste ons prettig ontvangt.
"Goedendag wij zijn op zoek naar de eigenaar van dit bedrijf" zegt Simon vriendelijk. Ik kijk ondertussen eens goed om me heen en zie een paar medewerkers verbaasd kijken naar ons. Het gebouw zag er van binnen echt heel mooi en luxe uit .
De directeur komt al snel naar ons toe lopen en we gaan mee naar zijn kantoor.

In het kantoor ontstaat een gesprek. We leggen als eerst uit waar we voor komen en Jake willen spreken.
"Het spijt mij maar Jake is niet hier, ik heb hem ontslagen omdat hij niet aan de eisen voldeed" legt hij uit.
Ik kijk Simon even aan en daarna kijken we beiden naar de directeur. Het was wel duidelijk dat hij iets te verbergen had, maar Simon speelde het spelletje mee.
"Heeft u toevallig een adres waar hij heen is gegaan, een nieuwe werkgever of een telefoonnummer waar we hem kunnen bereiken?" vraagt Simon hem.
De directeur opende toen een lade met daarin een dossier met informatie over Jake. Ik keek vanaf een afstandje naar de papieren. Er zat ook een visitekaartje in.
"Wij willen hem graag een paar vragen stellen dat betrekking heeft op een bende waar hij voor werkt" legt Simon uit.
"Werkt hij daar nog steeds voor?, mij is gezegd dat hij er voorgoed mee is gestopt. Ik weet het verder allemaal niet" zegt de directeur verbaasd.
"Als dat zo is, dan zullen wij dat moeten nagaan. Maar u heeft mijn vraag over zijn contactgegevens nog niet beantwoord" zegt Simon dan. Na veel getreuzel kregen we een visitekaartje met een adres en telefoonnummer.
"Is dat ook het adres waar hij verbijft?" vraagt Simon.
"Hij verblijft inderdaad op dat adres in Rusland. Wat kan ik verder nog voor u betekenen?" vraagt de directeur.
"Nou ik ben wel heel erg benieuwd waarom u een dossier heeft aangemaakt als u Jake niet heeft aangenomen" zeg ik dan.
Hij slikte even en zuchtte. "Hij was degene die wij zochten maar na de fax van u, heb ik meteen met hem contact opgenomen. Daarin vroeg hij of ik hem wilde ontslaan. Het project in Rusland zou hij dan wel uitvoeren en het salaris over dat project zou dan ook worden uitbetaald, was de bedoeling" legt de directeur uit.
"Aha, dus ook nog een fraude spelletje, dat maakt een hoop duidelijk. Dan bent u nog strafbaar bezig ook, als u hem had ontslagen" zeg ik.
"Hij is nog bij mij in dienst, dus zijn wij nog niet strafbaar" corrigeert de directeur mij.
"U stond wel op het punt om iets strafbaars uit te voeren" voegt Simon eraan toe.
"Maargoed, wij weten in ieder geval voldoende en gaan overleggen wat we hiermee aan moeten. Ik hoop niet dat u hem ontslaat want dan bent u strafbaar" zegt Simon nog eens duidelijk.
"Dat zal niet gebeuren" belooft de directeur ons.
We worden naar de uitgang begeleid en geven de directeur nog een hand en bedanken hem voor zijn tijd.
Kort daarna staan we alweer buiten, springen in de auto en rijden terug naar de kazerne.
"Heb je net de perfecte werkgever gevonden, vlucht je naar het buitenland dat is toch krom" zegt Simon.
"Krom... of misschien wel heel slim. Ik vraag me af hoe Peck en Smith dat steeds deden, wij zaten constant achter ze aan en ze hadden altijd wel een werk" zeg ik.
"Ja, maar de meeste werkzaamheden bestonden uit opdrachten hé, vergeet dat niet" zegt Simon.
"Toch vind ik het een vreemde zaak hoor, maarja we hebben Jake in ieder geval gevonden" zeg ik tevreden.
"Nu nog te weten zien te komen wat de kolonel en Ingrid van onze actie vinden" zegt Simon.
"Oh, dat komt vast goed joh Wink, maak je geen zorgen. Misschien mogen we wel naar Rusland Very Happy lijkt me best gaaf Very Happy" zeg ik.
"Ik denk dat het een internationaal opsporingsbevel wordt, zodat ze hem daarna aan ons uitleveren" legt Simon me uit.
"We gaan het zien" zeg ik terwijl ik me verder concentreer op de weg terug naar de kazerne.
We kwamen pas rond 3 uur midden in de nacht terug op de kazerne en waren echt helemaal op. Heel zachtjes sluipen we naar onze kamer, trekken onze kleding uit, leggen de spullen op het bureau neer en zijn al snel in dromenland.


Laatst aangepast door Flykie op 14-03-2010 01:39:31, in totaal 1 keer bewerkt

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 12-03-2010 22:47:30  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

In de garderobe van de kantine legde Roderick uit waarom hij reageerde zoals hij vanmiddag in de gevangenis deed. Hij zag meteen dat ik er nog ondersteboven van was en probeerde me gerust te stellen. Nadat ik mijn zorgen had uitgesproken en het voorbeeld van die vriendin had gegeven, beloofde hij om het nooit zo ver te laten komen. Maar ik moest ook beloven om dit (met Jones en Lucy) niet nog eens te doen, omdat het dan wel eens verkeerd kon aflopen. Dat andere criminelen misbruik van me zouden kunnen maken om te ontsnappen en zo. Ik vertelde hoe de bewakers en ik elkaar hadden gedekt en dat we dus de veiligheid niet uit het oog hadden verloren.
“Jones ligt geboeid in de ziekenzaal en heeft een kastje aan zijn been, waarmee ze hem kunnen traceren als hij toch weet te ontsnappen.” Besloot ik mijn verhaal over vanmiddag.
Roderick kwam steeds dichter bij me staan en ik verlangde naar het moment dat ie me in zijn armen zou nemen, maar dat zouden we pas kunnen doen in onze privékamers. Tot mijn verbazing deed hij dat toch gewoon daar, in de garderobe, waar iedereen in en uit kan lopen! Voor een moment liet ik m’n emoties gaan en huilde ik even uit na alle spanning. Roderick wreef heel lief de tranen van m’n gezicht, waarna we samen zijn gaan eten.

We zijn aan ons toetje toe als Crane binnenkomt. Hij kijkt ons om de beurt aan en wil weten of we het al hebben bijgelegd. Ik knik en vertel dat we elkaar in de garderobe tegen het lijf liepen, waarna we met elkaar gepraat hebben.
“Bedankt.” Zeg ik tegen Crane, denkend dat hij met Roderick heeft gesproken.
Maar als hij gaat zitten en ik uit zijn woorden opmaak dat de mannen elkaar de rest van de middag niet meer hebben gesproken, kijk ik hem even vragend aan. Als Roderick daarna begint over zijn therapie bij Peterson krijg ik het vermoeden dat hij met zijn arts heeft gepraat over ons.
Crane haalt ook eten en we blijven bij hem zitten tot ie klaar is.
“Zullen we alle dossiers en aantekeningen die we over de Octopusbende hebben gemaakt eens naast elkaar leggen en een lijst van aanklachten opstellen? Dan kunnen we de rechtszaak in gang zetten en dit avontuur gaan afsluiten.” Stel ik voor.
“En eindelijk een weekend vrij nemen om het huis in gebruik te nemen.” Vult Rodeick aan.
We staan op, pakken onze jassen en spreken af om over een kwartiertje samen te komen in Rodericks kantoor. Crane staat tussen ons in en komt terug op het afsluiten van deze zaak.
“En als jullie eindelijk naar jullie eigen huis gaan, dan hoef ik eindelijk eens even niet tegen jullie getortel aan te kijken…” verzucht Crane plagend.
“Zeg! Hé!” roepen Roderick en ik in koor en geven hem beide een quasi verontwaardigde dreun tegen zijn arm.

Even later zetten we een tafel tegen het bureau van Roderick om alle stukken naast elkaar te leggen en te sorteren. We maken eerst een lijst van aanklachten tegen de Octopusbende:
*Bedreiging, mishandeling en diefstal prijzengeld van autocoureur Arthur.
*Bedreiging en ontvoering van Arthurs vrouw.
*Ontvoering van Arthur en zijn vrouw.
*Ontvoering van captain Crane.
*Ontvoering van kolonel Decker.
*Ontvoering van sergeant Milano.
*Diefstal van loterijgeld van kolonel Decker.
*Lucy verleende hulp bij ontvoering.
*Bedreiging en mishandeling van mp-soldaten.
*Ontsnappingen uit de mp-gevangenis.
*Diefstal van munitie.
*Diefstal van wapens.
*Vergiftiging van een brits geheimagente.
*Poging tot moord op A-Teamleider.
Daarna zoeken we de data en alle betrokkenen (A-Team, bendeleden, mp’s en buitenstaanders) op, nummeren de aanklachten en de papieren die daarbij horen en nummeren de bewijsstukken die we hebben kunnen verzamelen.
Tussendoor maakt Roderick een nieuw dossier aan over het A-Team en begint hij onvermoeibaar aan een nieuwe lijst van aanklachten tegen hen. Zijn dossier mogen ze gestolen hebben, maar met zijn geheugen is niets mis en binnenkort zal dit, nu nog lege, dossier weer gevuld raken met alles wat hij onthouden heeft. Terwijl Crane en ik alles sorteren en soms discussieren wie waarbij betrokken was vult hij verrassend helder aan wie waar was en wat deed.
Rond middernacht is alles gesorteerd en ploffen we moe en melig op een stoel. Voor we echter onze bedden opzoeken sturen we een fax met de lijst naar de man die voor onze kazerne altijd de rechtszaken voorbereid. We beloven hem morgen de stukken te komen brengen, maar dan weet hij alvast waarover het gaat.
Het hele dossier gaat in een kluis, waarna we Crane welterusten wensen en snel zelf onder de wol kruipen.

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Stefanie
BerichtGeplaatst: 13-03-2010 14:04:58  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
De volgende morgen word ik al vroeg wakker. Ik kijk naar Ingrid die nog lekker ligt te slapen. Ik laat haar rustig doorslapen en neem zelf een warme douche. Als ik klaar ben wordt Ingrid net wakker. Ik loop naar haar toe, buig me iets voorover en geef haar een zoen.
"Goede morgen schat.'' zeg ik zachtjes. "Ook goedemorgen.'' zegt ze slaperig en rekt zich uit.
Ik ga even aan tafel zitten waar ik de krant van gisteren even doorblader. Ondertussen springt Ingrid snel onder de douche en kleed zich aan. Daarna gaan we met z'n tweeën ontbijten en praten we wat over het nieuwe huis.
Als we klaar zijn met eten, gaan we naar buiten waar we een klein rondje lopen over het terrein om een frisse neus te halen. Hand in hand lopen deden we maar niet, maar onze handen raakten elkaar wel weer af en toe zoals we dat voorheen ook al eens deden als we buiten liepen.


Laatst aangepast door Stefanie op 14-03-2010 15:22:10, in totaal 2 keer bewerkt

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Sharey
BerichtGeplaatst: 14-03-2010 14:58:31  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

BAAS / JAKE / PAULA

Als de mp-soldaten het gebouw verlaten, kijkt de directeur ze na. In gedachten verzonken keert hij terug naar zijn kantoor. Hij wil voorlopig niet gestoord worden door telefoontjes, zegt hij tegen zijn secretaresse en sluit de deur.
Hij is blij dat hij uit Jakes eigen mond de waarheid al had gehoord voor de mp-soldaten voor zijn neus stonden. Maar heeft hij er goed aan gedaan om het adres van zijn klant te geven? Hij heeft dan wel zijn plicht gedaan als Amerikaans burger en om zijn eigen bedrijf uit de problemen te houden, maar het zit het toch niet lekker. Jake is eerlijk tegen hem geweest en nu heeft hij hem toch min of meer verraden. De directeur pakt de telefoon, belt de klant op en vraagt nogmaals naar Jake…
“Hallo…” klinkt het slaperig aan de andere kant van de lijn.
Gealarmeerd door het woord mp-soldaten zit Jake meteen rechtop in zijn bed. Hij neemt de telefoon mee de slaapkamer uit om Paula niet te wekken.
De directeur doet verslag van het bezoek dat de soldaten hem brachten en zegt dat hij te laat is met het ontslaan van Jake. Om zijn bedrijf niet te schaden heeft hij het adres van de klant moeten geven. Jake hoort aan zijn stem dat hem dat niet lekker zit.
“Wat ga je nu doen, Jake? Je hebt nu nog tijd om te vluchten met je Paula. Ik verwacht dat die soldaten morgen pas zullen vertrekken, want ze moesten nog overleggen met hun overste.”
Jake bedankt zijn baas voor de waarschuwing. Hij wil met Paula overleggen wat ze zullen doen: vluchten of de confrontatie aangaan.
Terug in de logeerkamer van de villa van de klant maakt Jake Paula wakker en vertelt haar in voorzichtige woorden wat er in Amerika is gebeurd en wat hen hier te wachten staat. Paula kijkt hem met grote ogen aan als het tot haar doordringt dat ze niet meer veilig zijn. Zelf zou ze het liefst inpakken en wegwezen, want ze heeft contact gelegd met het Rode Kruis om zich op te geven voor een reddingsteam dat over de hele wereld trekt om overal te gaan helpen. Maar ze vraagt eerst wat Jake wil doen.
Hij pakt haar handen vast en zucht eens diep. "Als we eenmaal beginnen met vluchten blijven we met die onrust leven. De mp heeft nu alleen nog maar in Amerika een opsporingsbevel verspreidt, maar als we van hier vertrekken maken ze er een zaak van voor Interpol en dan ben je echt nergens meer veilig, Paula. Dan kunnen de smerigste zwervers en de keurigste kelners verklikkers zijn. Dat kan ik je niet aandoen.”
Paula kruipt in de armen van Jake. “Maar jij kunt gaan waar je wilt, lieverd. Als jij je wilt aansluiten bij het Rode Kruis dan houd ik je niet tegen.”
Paula neemt Jakes gezicht in haar handen en kust hem. “Ik heb je bij de bende vandaan gehaald, weet je nog? Omdat ik voelde dat je daar niet thuishoorde. Je bent veel te lief.”
Jake zucht weer diep. “Maar ik heb wel vanalles en nog wat meegedaan, Paula.”
“Kom, laten we gaan. Iedereen slaapt nu nog. Leg een brief neer, dan snappen ze het wel.”
“Hoe wil je hier wegkomen?”
“Met de auto. Ik heb toch de sleutels gekregen van de auto van zijn zoon?”
“Geef me vandaag nog, ik moet nog wat voorbereidend werk doen; daarna kan Georg het uitvoerende werk door plaatselijke werklui laten doen. Dat ben ik minstens verplicht aan m’n baas.”
“Nou, goed dan.” stemt Paula in.

SERGEANT INGRID

Roderick en ik lopen nog een rondje in de frisse ochtendlucht als Simon en Leonardo rennend naar ons toe komen. Met opgewonden gezichten doen ze verslag van een uitstapje dat ze gisteren hebben gemaakt. Ik ben wel verontwaardigd als ik hoor dat dat naar aanleiding was van mijn gegevens. Blijkbaar had ik een lijst bij het faxapparaat laten liggen. De soldaten hebben een bezoekje gebracht aan het bedrijf dat had teruggefaxt dat Jake bij hen had gesolliciteerd, maar niet was aangenomen.
Simon vertelt dat Jake echter wel degelijk bij dat bedrijf werkt en er zelfs in korte tijd veel sympathie wist te krijgen. Hij blijkt met een klant van het bedrijf in het buitenland te zitten. En niet bepaald het gemakkelijkste land om naar toe te reizen.
“Hij zit in Rusland.” Vult Leonardo aan en kijkt de kolonel verwachtingsvol aan.
“Kom, we gaan naar mijn kantoor, daar praten we verder.” Stelt Roderick voor.

Na een tijdje plannen maken, vragen we de generaal om zo snel mogelijk de vlucht te regelen en papieren die we nodig hebben om Rusland in te mogen. Aangezien we met de koude oorlog te maken hebben is het best spannend om naar dat land te reizen. Het schijnt dat je voor een verkeerd woord al opgepakt kan worden… Iedereen pakt snel een reistas in en dan is het wachten op groen licht.
Zodra de generaal alles geregeld heeft vertrekken Simon, Leonardo, Crane, Roderick en ik naar het vliegveld…

De generaal wist tickets te regelen naar een vliegveld dat maar een uur reizen van Rostov aan de Don ligt. Wie het lukte deed een dutje onderweg, want eenmaal in Rusland zullen we daar weinig tijd voor hebben.
Ondanks de medewerking van de directeur, houden we er rekening mee dat hij Jake of zijn klant heeft gewaarschuwd en dat wij de kans lopen om achter het net te vissen.

Op het vliegveld staat een scharminkelige bus klaar om ons naar Rostov aan de Don te vervoeren. In de stad huren we een auto, bij een bedrijf dat de ambassadeur heeft geadviseerd en waar een medewerker van de ambassade ons opwacht. Hij zal ons als tolk vergezellen, mochten we met een russische klant te maken krijgen. Maar de man is ook goed bekend in de stad en weet ons moeiteloos naar het adres aan de rand van de stad te loodsen.
Eerst observeren we de villa een tijdje. Het is er erg rustig. Aan het einde van de middag komt een dikke mercedes aangereden, de poort gaat automatisch open en weer dicht als de wagen de oprit neemt. Bij de voordeur zien we een niet meer zo jonge man uit de auto stappen en tot onze vreugde ook een jonge man. Crane die nu de verrekijker in zijn handen heeft herkent in hem direkt de man die we zoeken: Jake...
We maken ons klaar voor actie...

JAKE / PAULA

Terwijl Jake aan het werken is op het bedrijf van Georg, pakt Paula stiekem alle spullen van hen in. Ze zorgt ervoor dat de auto die zij tot haar beschikking heeft volgetankt buiten de poort staat en voelt zich met het uur gejaagder worden. Alsof ze het gevaar voelt naderen...
Wat is ze blij als Jake eindelijk klaar is en haar in zijn armen sluit. "Wanneer gaan we?" fluistert te.
"Na het eten..." sist Jake, die nog steeds twijfelt.

Tussen het hoofd- en nagerecht gaat de bel van de buitenpoort. Georg loopt naar de hal, de gastvrouw haalt de borden weg en serveert alvast een pudding.
In de hal horen ze Georg russisch praten en de voordeur openen. Georg die maar één persoon verwacht kijkt vreemd op als er ineens 5 buitenlandse soldaten zijn oprit oprennen. Breeduit gaat hij in de deuropening staan, niet van plan om de vreemdelingen zo maar binnen te laten.
Maar dan kent hij kolonel Roderick Decker en de zijnen niet...
Georg krijgt een pas van de Amerikaanse mp onder zijn neus geduwd, wordt dringend verzocht opzij te gaan en als dat niet snel genoeg gebeurd naar Deckers zin, wordt Georg gewoon opzij gezet...

Jake en Paula horen bijna tegelijkertijd de rennende voetstappen die steeds dichterbij komen. Geschrokken kijken ze elkaar aan, ze gooien hun servetten op tafel en staan op. Maar voor ze door de openstaande tuindeuren kunnen vluchten, vliegt de woonkamerdeur open en stormen er 5 gewapende mp-soldaten binnen die in een mum van tijd de eettafel omsingelen.
Jake duwt Paula achter zijn rug, maar ze blijft daar niet staan. Zij heeft Jake meegenomen uit het ziekenhuis en wil Jake beschermen, dus gaat zij nu voor Jake staan.
Georg die bekomen is van de eerste schrik, komt de woonkamer in met zevenmijlspassen en buldert: "Wat moet dat in mijn huis?! Laat mijn gasten met rust."
Hij duwt Simon en Leonardo ruw opzij en gaat bij zijn eigen vrouw staan.
Jake, die het vluchten al niet meer zo zag zitten, krijgt een merkwaardige rust over zich en staat kaarsrecht tegenover de soldaten, die hij stuk voor stuk eerder heeft gezien: Kolonel Decker... Sergeant Ingrid... Captain Crane die Jones heeft neergeschoten... en de soldaten waarvan hij de namen niet kent, maar de gezichten wel.
Jake slaat beschermend zijn armen om Paula heen. "Dus jullie hebben me toch gevonden. Jullie zien het: ik ben weer gewoon bij een baas gaan werken."

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Stefanie
BerichtGeplaatst: 14-03-2010 16:05:58  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
Crane pakt zijn verrekijker en kijkt naar de mensen die uit de auto stappen. "De eerste is een wat oudere man.... en de 2de is...bingo. Jake.'' zegt hij dan.
"Ik heb een idee.'' fluister ik. Ik stap de auto uit, pak wat spullen uit de kofferbak en verkleed me even snel achter een paar struiken. Daarna loop ik weer naar de auto.
"En hoe zie ik eruit'?'' Ik had een Russisch uniform aan met de achternaam 'Petrov' erop.
"Moet dat nou zo, Roderick. En waar heb je dat uniform in hemelsnaam vandaan?'' Confused vraagt Ingrid.
"Ik vind van wel dat het zo moet, komt goed rustig maar. Ow en dat uniform had ik thuis nog liggen, heb ik een keer gekregen van iemand voor mijn verzameling uniformen.''
"Heb jij die dan?'' vraagt Ingrid verbaasd. Confused
"Ja, die heb ik in de andere kledingkast hangen achterin mijn kamer. Ik heb nog veel meer uniformen. Eentje uit Duitsland, Frankrijk....'' "Uhm, Kolonel, kunnen we verder in plaats van naar uw collectie uniformen gaan luisteren?'' zegt Crane dan.
"Sorry, natuurlijk.'' zeg ik dan. Embarassed
"Meneer Decker, sorry maar dat uniform wat u aan heeft is van 10 jaar geleden. Ik weet niet of uw plan gaat werken.'' merkt onze tolk dan op.
"Ow, Tssk nou ja. We proberen het gewoon dit is mijn plan.'' zeg ik vol overtuiging. "Ik loop als eerste de oprit op, jullie volgen daarna snel. Dan lopen we met z'n vijven naar binnen. Begrepen.'' Ze knikken allemaal en ik zet snel mijn pet recht waarna ik mijn eerste stappen richting de oprit en even later de voordeur neerzet.
Aangekomen bij de voordeur bel ik aan en word er open gedaan door iemand. "Kan ik de heer Georg even spreken?'' zeg ik in gebrekkig/belabberd Engels met een Russisch accent. De man zegt iets in engels en blijft in de deur opening staan. Blaakbaar is hij Georg. "Kan ik met Jake praten?'' vraag ik dan weer met mijn gebrekkig/belabberd engels/russisch accent. Georg schud zijn hoofd. "Nee, dat kan niet.'' zegt hij dan. Ik fluit dan op mijn vingers waardoor de rest tevoor schijn komt vanuit de struiken. Georg gaat nu breeduit in de deuropening staan en is niet van plan ons erdoor te laten. Ik trek dan mijn Amerikaanse mp-pas uit mijn zak en duw die onder zijn neus. Dan verzoek ik hem dringend opzij te gaan, helaas voor hem gaat dat allemaal niet zo snel en geef ik hem een duw waardoor hij bijna op de grond valt.
Half rennend ga ik door het huis opzoek naar Jake, de rest rent gewoon, maar ik natuurlijk een been die niet compleet functioneerde. Dan gooi ik de woonkamerdeur open waar ik Jake en Paula zie staan. De rest stormt achter me naar binnen en omsingelen Jake en Paula.
George komt dan binnen en buldert dat we weg moeten. Paula gaat dan voor Jake staan.
Ik kijk Jake aan en trek mijn nep snor eraf. "Zo zo treffen we elkaar weer eens een keer na al die tijd.'' zeg ik tegen Jake. "Laat me met rust, ik ben een normale burger die gewoon aan het werk is.''
"Nee, nee Jake. Je hebt nog het een en het ander op je geweten en daarvoor moeten we je meenemen naar Amerika.''

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Flykie
BerichtGeplaatst: 14-03-2010 17:55:00  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

MPSOLDATEN LEONARDO & SIMON (sorry voor de lengte Embarassed)

Na het uitbrengen van verslag staat Ingrid ons vol verbazing aan te kijken.
Op een gegeven moment stelt Decker voor om in zijn kantoor verder te praten over onze actie.
Na een tijdje plannen maken, vragen we de generaal om zo snel mogelijk de vlucht te regelen en papieren die we nodig hebben om Rusland in te mogen. Aangezien we met de koude oorlog te maken hebben is het best spannend om naar dat land te reizen.
We wachten vol spanning af en pakken snel een reistas in en dan is het wachten op groen licht.
Als we van de generaal toestemming krijgen om Rusland in te mogen ben ik erg blij. We bedanken de generaal en vertrekken direct.
Nu was het maar hopen dat de werkgever van Jake hem nu niet had gewaarschuwd, anders was hij alsnog vertrokken voor we tot actie over konden gaan. Na een lange vliegreis komen we eindelijk op het vliegveld van Rusland aan en worden met een bus naar de stad gebracht.
In de stad huren we een auto, bij een bedrijf dat de ambassadeur heeft geadviseerd en waar een medewerker van de ambassade ons opwacht. Hij zal ons als tolk vergezellen, mochten we met een russische klant te maken krijgen. Maar de man is ook goed bekend in de stad en weet ons moeiteloos naar het adres aan de rand van de stad te loodsen.
Eerst observeren we de villa een tijdje. Het is er erg rustig. Aan het einde van de middag komt een dikke mercedes aangereden, de poort gaat automatisch open en weer dicht als de wagen de oprit neemt.
Bij de voordeur zien we een niet meer zo jonge man uit de auto stappen en tot onze vreugde ook een jonge man.
Crane die nu de verrekijker in zijn handen heeft herkent in hem direkt de man die we zoeken: Jake...

Decker had een plan en haalde een uniforum tevoorschijn Neutral.
Na een kleine discussie over het plan kwamen we er uiteindelijk toch uit.
Daarna loopt Decker naar de voordeur en klopt. Er staat een brede man in de deuropening.
"Ben eens benieuwd of hij Decker gaat binnenlaten" fluister ik.
Als de man niet van plan is om hem binnen te laten krijgen we het teken en stormen gewapend het terrein op. Decker duwt eerst zijn penning onder de man zijn neus en daarna duwt hij hem opzij.
Jake hebben we al snel gevonden en houden hem onder schot. Paula is er ook bij en stond voor hem.
George die bekomen is van de eerste schrik, komt de woonkamer in met zevenmijlspassen en buldert:
"Wat moet dat in mijn huis?! Laat mijn gasten met rust."
Leonardo en ik worden meteen ruw opzij geduwd. "Iets rustiger mag ook wel hoor" zeg ik tegen hem.
"Eruit" schreeuwt George naar ons. Nu duw ik mijn penning voor zijn neus en kijk hem kwaad aan. "Als je nog een duw wilt, dan geef ik je die gerust maar dan met een klap erbij" zeg ik kwaad.
Jake slaat beschermend zijn armen om Paula heen.
"Laat me met rust, ik ben een normale burger die gewoon aan het werk is."
"Nee, nee Jake. Je hebt nog het een en het ander op je geweten en daarvoor moeten we je meenemen naar Amerika." zegt Decker dan.
Ik doe een stap naar voren en kijk Jake aan.
"Jake... we zullen je mee moeten nemen voor verhoor naar Amerika. Als je niet vrijwillig meegaat zullen we het op de harde manier moeten doen. Als je niets met de zaak te maken hebt mag je weg, anders zijn de problemen voor je erg groot" zeg ik tegen hem.
Hij begint te zuchten en kijkt naar Paula.
"U kunt ook met hem mee" voeg ik er nog aan toe terwijl ik Paula aan kijk.

Ik keek Jake en Paula aan tot hij zijn handen omhoog deed. Ingrid en Decker knikten en ik sla Jake in de boeien. Daarna loop ik samen met hem naar buiten. Leonardo volgt met Paula en Crane loopt ook nog achter ons aan met 2 tassen.
Vervolgens zetten we ze beiden in de auto. Ik stap in de auto en ga naast Jake zitten. Hij zat stil en keek de hele tijd naar Paula.
Leonardo zat naast Paula en nu was het wachten op de rest.
Na een half uur komt de rest ook naar de auto en rijden we terug naar het vliegveld om vervolgens terug te gaan naar de kazerne.
Gelukkig stond het vliegtuig al klaar en konden we direct instappen. Eenmaal in het vliegtuig zetten we Jake en Paula naast elkaar en ga ik aan de andere kant zitten om de scherp in de gaten te houden.
Leonardo zat een rij voor ze en Crane een rij erachter.
Het vliegtuig steeg al snel op. Ik bel ondertussen naar de generaal en verzoek om een auto bij de luchthaven om dan zo snel mogelijk naar de kazerne terug te keren. Dat was al snel geregeld en hadden we gelukkig wel vervoer voor de terugweg.

MPSOLDAAT SIMON

Eenmaal terug op de kazerne nemen Leonardo en ik Jake mee naar een verhoorkamer. Hij werkt mee en gaat zitten.
Leonardo maakt zijn boeien los en leunt tegen de muur terwijl ik tegenover hem ga zitten.
"De reden waarom we je hebben meegenomen gaat over de zaak van Arthur" leg ik hem uit.
"Daar wil ik niets meer mee te maken hebben, ik ben weg bij die bende" springt hij meteen in de verdediging.
"Het was niet slim om naar Rusland te gaan en zo te denken dat je van alle problemen bent verlost" zeg ik tegen hem.
Jake knikt maar laat ook een diepe zucht horen.
"Besef je wel wat je Arthur allemaal hebt aangedaan met de bende?" is mijn volgende vraag. Hij kijkt Simon nu recht in de ogen aan.
"Ja, maar daar wil ik Arthur persoonlijk over spreken als dat mogelijk is" legt hij ons uit.
Leonardo en ik kijken elkaar even aan en weten niet hoe we daarop moeten reageren.
"Ik weet niet of Arthur met je wilt praten hierover" antwoord ik.
"Ik bel Arthur wel even" zegt Leonardo tegen me. Vervolgens loopt hij met de telefoon aan zijn oor naar de gang en belt naar Arthur.

MPSOLDAAT LEONARDO

Tijdens het verhoor deelde Jake ons mede dat hij niets meer met de bende te maken wilde hebben. Hij was er voorgoed weg dus weg problemen voor hem. Simon legde hem uit dat het niet verstandig was, tot Jake zegt dat hij Arthur graag persoonlijk wilt spreken.
We kijken elkaar even aan en weten niet hoe we daarop moeten reageren.
"Ik weet niet of Arthur met je wilt praten hierover" antwoord Simon.
"Ik bel Arthur wel even" zeg ik terwijl ik met een telefoon aan me oor de verhoorkamer verlaat en de deur dicht doe.
"Hallo Arthur, je spreekt met Leonardo van de MP. Bel ik gelegen?" vraag ik hem.
"Mooi, ik bel je namelijk om te vragen of je naar de kazerne wilt komen. Wij hebben iemand die je graag wilt spreken" leg ik hem vaag uit. "Oké is goed, dan zie ik je straks" zeg ik terwijl ik de verbinding verbreek.
Ik had allemaal wel dorst gekregen van al het praten met Jake en besluit koffie en water te halen voor ik terug ga naar verhoorkamer.

MPSOLDAAT SIMON

Ondertussen kijk ik Jake in de verhoorkamer aan.
"Als Arthur een gesprek niet ziet zitten dan moeten we je opsluiten en wachten tot de rechtzaak komt. Daarna zal je worden veroordeeld en ook een gevangenisstraf tegemoet zien." leg ik hem nog uit.
De angst was van Jake zijn gezicht af te lezen, tot er een andere soldaat de verhoorkamer binnen kwam lopen.
"Simon, we hebben een klein probleem. De vrouw van Jake is erg luidruchtig en wilt bij hem zijn, kan ik haar hier kwijt?" vraagt de soldaat. Ik kijk op en schiet in de lach.
"Ja, breng haar maar hierheen, dat zal hij wel even nodig hebben. Bedankt." zeg ik tegen hem.
Nog geen 5 minuten later wordt Paula binnengebracht. Haar boeien worden direct losgemaakt en ze vliegt Jake direct in de armen.
Ze zijn overduidelijk blij om elkaar te zien en ik laat ze heel even van hun moment samenzijn genieten.
Na een tiental minuten kuch ik even en zet een stoel naast Jake neer.
"Ga even zitten alsjeblieft" verzoek ik ze. Na mijn verzoek gaan ze zitten en daarna komt Leonardo ook terug met koffie en water op een dienblad. Hij had alleen geen rekening gehouden met Paula.
Ik zet mijn glas water bij Paula neer en kijk naar Leonardo.
"Arthur komt hierheen, dus dat gesprek komt in orde" zegt Leonardo.
Jake haalde opgelucht adem en nu was het wachten tot Arthur arriveerde.
"Leo, wil je hem bij de ingang ontvangen?" vraag ik hem.
Hij knikt en loopt met zijn kopje koffie in zijn handen weg.
Ik geniet ondertussen van mijn kop koffie maar houd de 2 ook scherp in de gaten.
"Jake.. ik wil je er wel op attenderen dat wij bij het gesprek moeten blijven. Maar ik beloof je dat dit gesprek tussen deze 4 muren blijft" zeg ik tegen hem. Een kwartiertje later kwam Arthur met Leonardo de verhoorkamer binnen.

ARTHUR

Ik was van mijn vrije weekend aan het genieten als de telefoon gaat.
"Met Arthur" zeg ik vriendelijk.
Het was Leonardo Surprised die me verzocht of ik naar de kazerne wilde komen. Ze hebben iemand die mij heel graag wilt spreken.
Ik besluit er verder maar geen vragen over te stellen en zeg tegen Melanie dat ik even naar de kazerne toe moet.
"Dan ga ik met je mee" zegt ze meteen. Ik ga akkoord en ik rijd met haar naar de kazerne toe.
Eenmaal op de kazerne aangekomen staat Leonardo al op me te wachten en loopt Melanie zoals gewoonlijk naar het kantoor van Ingrid.
Ik kijk haar na en loop dan mee met Leonardo. Vlak voor de verhoorkamer krijg ik te zien wie mij persoonlijk wilde spreken.
Mijn verbazing is dan ook groot als ik Jake zie zitten Shocked.
Sprakeloos staar ik naar hem en na een paar minuten kijk ik Leonardo aan.
"Wat wilt hij van me?" vraag ik hem.
"Jou spreken, meer weten we niet" zegt hij.
Ik zuchtte en zag het nut hier echt niet van, maar het was altijd het proberen waard.
"Is goed, laten we naar binnen gaan" zeg ik tegen hem.
Leonardo opende de deur van de verhoorkamer en Simon keek op.
Ondertussen doet Leonardo de verhoorkamer op slot en kijk ik Jake een tijdje aan. Als de deur is gesloten kijk ik Jake aan.
"Arthur, ga alsjeblieft zitten. Voor we met dit gesprek beginnen, wil ik dat je belooft dat dit gesprek tussen deze 4 muren blijft" zegt Simon tegen me.
Ik kijk naar Simon en daarna naar Jake en knik. "Is goed, dat beloof ik" zeg ik.
"Jake, dit is de gelegenheid om je zegje te doen tegen Arthur" zegt Simon dan. Ik kijk Jake aan en wacht tot hij begint.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 14-03-2010 21:36:01  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

JAKE / PAULA

Georg doet z’n best om de mp’s uit zijn huis te verjagen, want hij is nogal verbolgen over hoe het gezelschap zich toegang tot zijn huis verschafte, maar het heeft geen zin.
Nu ze me toch gevonden hebben geef ik me maar rustig over, op die manier bezorg ik Paula ook geen trauma van vechtpartijen of schoten. De ene soldaat neemt mij mee, de ander Paula; ik houd hem en haar goed in de gaten ook al moet ik me daar onderweg voor omdraaien waarna ik telkens een snauw naar m’n hoofd krijg.
Ze hebben een busje voor de poort staan, waarin ik op de achterste bank word gezet, Paula op de middelste. Het duurt een tijdje voor de andere mp’s naar buiten komen. De captain heeft onze tassen bij zich. Wat attent…
Met een volgepropte bus gaat de reis naar het vliegveld vanwaar we in een mum van tijd in een vliegtuig rechtstreeks naar Amerika gaan. In het vliegtuig laten de mp’s Paula en mij naast elkaar zitten. Mij zetten ze met handboeien vast aan m’n stoel, maar Paula gelukkig niet. De soldaten die ons begeleiden zitten vlakbij ons en houden ons als haviken in het oog. Gelukkig zeggen ze er niets van als ik Paula in m’n armen neem of als we elkaar even een kus geven. Ik probeer haar gerust te stellen, want ze doet wel kalm, maar de angst staat in haar ogen. Dezelfde angst die ik zag toen ze me dreigde kwijt te raken toen ik in het ziekenhuis lag en elke dag opgehaald kon worden. Ik zucht eens diep. Waar komt toch ineens zo’n vrouw vandaan die zoveel om je geeft en die heel je wereld weet te veranderen?

Op de mp-kazerne brengen ze mij meteen naar een verhoorkamer en ineens ben ik Paula kwijt. Bezorgd kijk ik om me heen. De soldaten snappen wie ik zoek.
“We zullen goed voor je vriendin zorgen.” Zegt de soldaat die Simon heet.
“Dat is je geraden.” Bits ik terug.
Later, tijdens het verhoor, hoor ik haar van verre roepen. Een steek gaat door m’n hart als ik de paniek in haar stem hoor. Iemand komt vragen wat ze met Paula moeten doen en of ze haar hier kwijt kunnen.
Paula wordt geboeid binnengebracht, maar Leonardo en Simon maken haar gelukkig los en bieden een stoel aan naast mij. Ze vliegt me in m’n armen en de soldaten laten ons zomaar een paar minuten met rust.
“Wat was er aan de hand? Wat deden ze met je?” fluister ik bezorgd terwijl ik een traan van haar wang wrijf.
“Ze brachten me naar een cel.” Antwoordt Paula rillend.
Ik houd haar een poosje stevig vast tot ik voel dat ze wat tot rust komt.
“Wat gaan ze nu met ons doen?” wil ze dan weten.
“Dat weet ik niet precies. Blijf maar dicht bij me. Ik heb gevraagd of ik Arthur kan spreken.”
“Wie is dat?”
“De autoracer die het slachtoffer was van Jerryl. En de bende…”
Paula kijkt me met grote ogen aan, want ze weet natuurlijk nog lang niet alles.
Een van de soldaten belt Arthur op, maar of ie ook daadwerkelijk zal komen laten ze in het midden. Die onzekerheid vreet aan me en ik ben dan ook blij dat we wat drinken krijgen.
Dan wordt er geklopt en staat daar Arthur. Het is een tijdje geleden dat we elkaar hebben gezien en volgens mij zien we er allebei een stuk beter uit dan toen. Hij heeft geen blauwe plekken meer en kijkt anders uit zijn ogen. Niet meer zo wantrouwend.
Arthur krijgt een stoel tegenover me en zwijgt afwachtend.
"Jake, dit is de gelegenheid om je zegje te doen." zegt Simon dan.
Ik schraap m’n keel en zoek naar de juiste woorden.
“Arthur, ik heb naar je gevraagd, omdat ik wil dat je weet dat ik uit de bende ben gestapt. In het ziekenhuis heb ik Paula leren kennen en dat.. eh.. heeft me aan het denken gezet. Ik ben door werkloosheid bij de bende gekomen. Jerryl had een beveiligingstechnicus nodig en had interessant werk voor me. Pas toen ik al in het penthouse bezig was kwam ik erachter in wat voor organisatie ik terecht was gekomen. Maar omdat ik onderdak en geld kreeg ben ik niet opgestapt en met een aantal zaken mee gaan doen. Daar ben ik niet trots op en daarom ben ik weer gewoon aan het werk gegaan toen ik uit het ziekenhuis wist te komen. Het spijt me dat ik je een keer in elkaar heb geslagen… Daar keek ik niet naar uit, maar ik moest van Jerryl. Dat wilde ik je zeggen.”
"Nu je hier toch zit, kun je net zo goed alles wat je gedaan hebt opbiechten, dat scheelt een hoop onderzoek." stelt Arthur nuchter.
"Dit is wat ik jou persoonlijk heb misdaan. Vergeet niet dat de bende de laatste tijd in gevecht was met het A-Team en de mp's, niet meer met jou."
Dan vliegt de deur open...

SERGEANT INGRID / MELANIE

Na een voorspoedig verlopen terugreis kunnen we niet meteen gaan rusten. Simon en Leonardo willen Jake meteen verhoren om geen tijd verloren te laten gaan. Roderick en ik maken de papieren m.b.t. deze reis in orde. Ineens wordt er geklopt en staat Melanie binnen.
"Hoi! Wat kom jij hier doen?" is mijn verraste reactie. "We zijn nog maar net terug uit Rusland."
We omhelzen elkaar even, waarna Melanie net zo verbaasd vraagt: "Wat moet jij in Rusland doen?"
"Simon en Leonardo wisten Jake te traceren en we konden hem nog net oppakken voor hij vluchtte, zijn tas stond al klaar."
"En wat kom jij hier doen?"
"Arthur moest hier naar toe komen. Iemand wil hem spreken, maar..." dan zwijgt ze abrupt en kijkt mij met grote ogen aan. "O jee... Het is toch niet Jake waar Arthur naar toe moet?!"
Ik ben door mijn werk op het kantoor niet op de hoogte van wat er in de verhoorkamer afspeelt en kan haar geen antwoord geven. Daar wacht m'n zus ook niet op, ze snelt het kantoor uit, maar realiseert zich dan dat ze niet weet waar Arthur precies heen is. Ik leg m'n pen neer en sta op om met haar mee te lopen.
Roderick die ons zwijgend aanhoorde staat ook op en met z'n drieën gaan we naar de verhoorkamer.
Melanie rent naar binnen als ze Arthur ziet zitten.
"Is alles goed met je?" vraagt ze bezorgd alsof Arthur weer onder de blauwe plekken zit na de vechtpartij met Jake.
Dan draait ze zich om naar Jake en kijkt hem met een vernietigende blik aan. Vervolgens ziet ze Paula zitten die Jake net zo vastheeft als Melanie Arthur.
"Wat moet je met zo'n vent? Weet je wel wat ie allemaal op zijn geweten heeft?!" wendt Melanie zich tot Paula terwijl ze met haar handen op de tafel leunt.
Paula, die net als Melanie voor haar man opkomt, staat op en neemt dezelfde houding aan. De vrouwen kijken elkaar diep in de ogen.
"Jake is niet zo slecht als jij denkt. En die van jou is ook niet zo'n onschuldig lieverdje. Hij heeft een helikopter uit de lucht gereden met zijn auto, waarbij een piloot is omgekomen."
Als Paula Melanie met haar ogen ziet knipperen vervolgt ze: "Dat wist je blijkbaar nog niet, hè?!"
Dan gaat Paula weer zitten en kijkt haast triomfantelijk naar alle andere aanwezigen. Ook Melanie trekt zich terug van de tafel en gaat achter Arthur staan met haar handen op zijn schouders. Arthur legt die van hem daarop en knijpt er even in.
Ik houd m'n adem in als ik de spanning voel groeien tussen de 2 vrouwen en ga dicht bij Roderick staan. Hij kijkt even opzij en steekt een hand achter zijn rug waar ik direkt de mijne in leg.
Wat een situatie zeg: Drie verliefde vrouwen, van even zoveel mannen die de laatste tijd met en tegen elkaar hebben gevochten, maar die wel allemaal op hun beurt iemand liefhebben...

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 14-03-2010 22:54:44  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

ARTHUR

Na Jake zijn verontschuldiging wilde ik iets zeggen als de deur openvliegt. Melanie vloog me direct in de armen.
"Is alles goed met je?" vraagt ze bezorgd alsof ik weer onder de blauwe plekken zit na de vechtpartij met Jake.
"Mel...." wil ik zeggen maar wordt meteen onderbroken. Melanie kijkt Paula met een vernietigende blik aan.
Als Paula over het helikopterongeluk begint sluit ik mijn ogen even om de flashback niet weer terug te zien.
"Kappen met bekvechten allebei" schreeuw ik woest. Nu kijken ze me allemaal aan.
"Mel, Ingrid, Decker; ik heb niet gevraagd of jullie binnen willen komen stormen, dus naar buiten alle 3" zeg ik.
Melanie keek me stomverbaasd aan en vroeg of alles wel goed ging.
"Het is goed lieverd, wacht buiten maar op me" zeg ik.
Na een kwartier is de rust weer gekeerd en haal ik even diep adem en kijk Jake aan. "Waar waren we" zeg ik nu weer kalm.
Simon en Leonardo keken me even aan als ik even zwijg.
Ik wist even niet meer wat ik nu wilde zeggen tegen Jake na zijn verontschuldiging. Ik dacht even na.

"Jake, ik aanvaard je excuses op de voorwaarde dat je tegen de bende getuigd. Je hoeft niet bij de zaak te verschijnen, maar dan eis ik wel dat je een getuigenverklaring ondertekend. Na ondertekening kan je weer terug naar Rusland om daar een nieuw leven op te bouwen.
En doe me een plezier, ga niet weer het slechte pad op" zeg ik tegen hem.
Jake keek me verrast aan. Ik kon geen gedachten lezen, maar volgens mij vond hij het allemaal wel meevallen.
"Paula, vergeet de opmerkingen van Melanie, die waren niet zo bedoeld" zeg ik tegen haar. Simon en Leonardo kijken me aan.
"Heb je verder nog iets te zeggen tegen Jake?" vraagt Simon.
Ik sta op, loop naar hem toe en vraag of hij ook even wilt opstaan. Paula bleef even zitten en keek het aan. Ik leg mijn arm op zijn schouder en kijk hem in de ogen aan.
"Ik ben blij dat je toch het licht hebt gezien en hoop dat je gelukkig wordt met Paula" zeg ik tot slot.
"Dan gaan we de verklaring in orde maken en mag je na ondertekening weg, tenzij je nog iets toe te voegen hebt Jake?" vraagt Simon aan hem.

HANNIBAL

Na het eten was het tijd voor een fijne wandeling door Parijs Very Happy.
De stad was echt prachtig verlicht, zo ook de Eiffeltoren.
Omdat het al snel wat kouder werd stelde Face voor om terug te gaan naar het hotel en daarmee ging iedereen akkoord.
In het hotel ging ieder naar zijn eigen kamer. In de kamer deed ik de balkondeuren open en keek naar het mooie uitzicht vanaf het balkon. Lynn kwam naar me toe lopen en prikte met haar beide vingers in me zij waar ik van schrok en me omdraaide. Lynn lachte. Samen kijken we naar de mooie stad. Daarna ontstaat er nog een gesprek over onze toekomst en de bruiloft.
Het probleem echter was wel dat ze een hele stapel contant geld bij haar had en dat moesten we wel op de bank zetten, alleen een nieuwe rekening openen was wel nodig.
Dat besluiten we dan ook uiteindelijk te doen. Gelukkig doet Lynn het woord, maar ik verstond er echt geen klap van Confused.

Als we klaar zijn bij de bank lopen we door als we iemand
"Gardez le voleur! Gardez le voleur!" horen roepen. Lynn werd nog bijna omver gelopen en ik grijp de jongen in zijn kraag.
"En waar gaan wij heen?" zeg ik met een Engels accent.
De jongen had overduidelijk nog trucjes in petto en ik kreeg een harde trap tegen me ribben en zakte door mijn knieën.
Na een wilde achtervolging slagen we erin om de jongen te grijpen en over te dragen aan de politie. Ik had last van me ribben en Lynn en ik liepen toen ook terug naar het hotel.
Daar controleerde ze of ik niets had gebroken.
"Lekker begin van Parijs" denk ik bij mezelf. Ook op de hotelkamer ontstaat een lang gesprek over M, de bruiloft en onze toekomst. Die werd al snel afgekapt omdat Lynn erg moe was.
Ik had zelf ook wel slaap. We gaven elkaar een innige nachtzoen en zeiden elkaar welterusten.

De volgende dag wordt ik tegen 10nen wakker. Tijdens het opstaan had ik nog wel last van me ribben, maar dat moest vanzelf over gaan.
Na een half uurtje loop ik met B.A. en Face naar de eetzaal, als Lynn samen met Murdock helemaal nat binnenkomen lopen.
Ik trek verbaasd een wenkbrauw op.
Als Murdock het verhaal verteld kan ik me lach nog maar net inhouden en kijk naar Lynn als ze zich weer bij ons voegt.
"Jongens... Lynn en ik hebben een paar vraagjes aan jullie.." begin ik. Het team luistert aandachtig.

"Wij zijn van plan om in Parijs op het platte land te gaan wonen, maar onze vraag is: Willen jullie ook bij ons komen wonen?. Dit om enige ellende met de MP te voorkomen en als er iemand is die hulp nodig heeft, dat we snel weer aan het werk kunnen" leg ik het team uit.
Ze kijken ons even verbaasd aan maar knikken dan allemaal.
"Hebben jullie al een huis gekocht of nog niet?" vraagt Face dan.
Ik schud mijn hoofd en Murdock fluisterde ondertussen al iets in B.A. zijn oor.
"Echt leuk dat je nog aan ons hebt gedacht kolonel" zegt Murdock met een glimlach.
"Ik kan jullie niet laten vallen captain" zeg ik tegen Murdock.
"Oh trouwens, we hebben The Van ook niet en die wilde ik graag samen met Lynn gaan halen. Dan hebben we ons vervoersmiddel ook nog voor de opdrachten" zeg ik met een glimlach.
B.A. zijn ogen straalden meteen en de glimlach zag je ook Very Happy.
"Goed idee Hannibal, maar hoe wil je die vervoeren?" vraagt B.A. dan.
"Met een boot, dat duurt ongeveer een week. Jullie kunnen genieten van de vakantie, terwijl wij de zaken regelen" zeg ik tegen het team.
"Doe wel voorzichtig allebei, we willen jullie wel heelhuids terug zien" zeggen ze in koor. Ik glimlach.
"Dat komt wel goed jongens, kom op Lynn dan gaan we de spullen klaarzoeken en terug naar Amerika" zeg ik Wink.
Als we onze spullen hebben ingepakt is het tijd om te vertrekken.
We nemen een taxi naar het vliegveld en betalen onze tickets.
We gaan clean door de douane en we komen zelfs door de paspoortcontroles Neutral, dat had ik niet verwacht maar het ging wel Very Happy.
Na een paar uur vliegen zetten we voet op Amerikaanse grond. Wat voelde het toch goed om weer terug te zijn, alleen waren we hier om zaken te regelen.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 14-03-2010 23:56:03  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Arthur vindt het blijkbaar niets dat Melanie, Roderick en ik de verhoorkamer binnenkomen en stuurt ons na de woordenwisseling tussen Melanie en Paula de verhoorkamer uit. Melanie protesteert, maar ik pak haar bij haar schouders en fluister: “Laat Arthur nou maar, hij weet wat hij doet. We stoorden hem vast in een goed gesprek.”
Achteromkijkend gaat ze met grote tegenzin mee, maar niet naar ons kantoor. Ze wil in de wachtruimte blijven. Ik leg de soldaat bij de balie uit dat zij wacht op Arthur en ga na een omhelzing mee met Roderick.
Onderweg loopt hij te grijnzen en ik wil de reden daarvan weten.
“Onderweg in het vliegtuig vertelde Simon me dat hij een zendertje onder de Van heeft geplaatst voor hij en Leonardo het A-Team meenamen naar de kazerne. Je weet wel, op je zus haar verjaardag. Hij weet waar het A-Team de Van heeft geparkeerd en ik heb er net een stel monteurs naar toe gestuurd om de motor eruit te laten halen. Na het verhoor gaan Simon en Leonardo in de buurt van de Van op wacht staan. We zullen het A-Team met open armen ontvangen als ze terugkomen van hun vakantie.”
Roderick loopt handenwrijvend zijn kantoor binnen, gaat achter zijn bureau zitten en verklaart dat het jachtseizoen opnieuw geopend is.
Ik weet niet wat ik hoor en kan van verbazing alleen mijn hoofd schudden: Onverbeterlijk die man...
En ik maar denken dat we na dit avontuur even rust zouden nemen om van het nieuwe huis te genieten...

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Stefanie
BerichtGeplaatst: 15-03-2010 13:03:26  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
Samen lopen we terug naar mijn kantoor. Dan herinner ik me ineens dat Simon een zendertje onder de Van van het A-Team had geplaatst en daar begin ik om te grijnzen. Ingrid wil meteen weten waarom en ik leg haar uit wat Simon had gedaan en wat ik nu van plan ben. Handenwrijvend loop ik mijn kantoor binnen en ga achter mijn bureau zitten. Ingrid gaat voor mij zitten en ik zie dat ze haar hoofd heen en weer schud.
“Wat is er? Doe ik iets verkeerd?’’ vraag ik haar.
Ze staat op en gaat voorzichtig bij me op schoot zitten. “Roderick, ik dacht dat we na dit avontuur eens rustig konden gaan genieten van ons nieuwe huis.’’ Zegt Ingrid dan.
“Ingrid, dat weet ik. Ik wil dat ook het liefst, maar dit is mijn kans om Smith terug te pakken na dat laffe sms’je van hem aan Arthur.’’
Ingrid kijkt me teleurgesteld aan.
“Lieverd, ik beloof je, nadat ik Smith een lesje heb geleerd, nemen we tijd voor ons samen in ons nieuwe huisje.’’
Ingrid kijkt me wat sip aan. Ik geef haar een zoen. “Ik beloof het, echt.’’ Zeg ik nog eens.
Na een tijdje samen te hebben gezeten laat ik Ingrid rustig opstaan.
“Zullen we even bij Arthur gaan kijken?’’
Ze knikt meteen en rustig sta ik op, maar mijn been doet alweer pijn.
“Gaat het?’’ vraagt Ingrid meteen bezorgd.
“Ja, ik moet alleen even mijn stok hebben. Ik heb vandaag al genoeg zonder gelopen blijkbaar.’’
Ingrid gaat snel mijn stok halen en geeft die even later aan mij. Dan lopen we terug naar de verhoorkamer.

Melanie zit nog in de wachtkamer te wachten. Ze springt meteen op als ze ons aan ziet komen lopen.
“Weten jullie al wat van Arthur?’’ vraagt ze dan haastig.
Ingrid probeert haar zus rustig te krijgen. “Rustig, nee we zijn nog niet bij Arthur geweest. We gaan nu bij hem kijken.’’ Zegt Ingrid.
Melanie wil meteen mee, maar Ingrid verzoekt haar nog hier te blijven. “We zullen je zo ophalen.’’ Zegt ze.
Melanie knikt en gaat weer rustig zitten.
We komen aan bij de verhoorkamer en zien Crane door het raam naar binnen kijken met een kop koffie in zijn hand.
“Hoelang sta jij hier al?’’ vraag ik dan aan hem.
“De hele tijd al, ik wil alles weten en in de gaten houden.’’ Zegt Crane op een toon alsof hij een detective is.
Ik kijk hem verbaasd aan. Confused
“Ik heb jullie zelfs allemaal met elkaar zien staan bekvechten, kun je nagaan hoelang ik hier al sta.’’ Zegt Crane en roert ondertussen wat in zijn koffie.
Ingrid en ik kijken elkaar even aan en daarna weer naar Crane.
“Is er nog wat nieuws?’’ vraag ik aan hem.
Crane knikt en schud wat met zijn hoofd. “Er is niet zo heel veel bijzonders gebeurd. Jake heeft Arthur zijn excuses aangeboden en zijn nu bezig met een formulier invullen. Als dat is afgehandeld mag Jake gaan.’’
“Gaan?!’’ vraag ik verbaasd.
“Ja, hij heeft verder niets bijzonders tegen Arthur gedaan in al die tijd dat hij bij de bende was. Hij heeft net ook toegegeven dat hij volledig weg is bij de bende en samen met Paula een nieuw bestaan wil opbouwen.’’
Ingrid en ik kijken elkaar even aan.
“Kunnen we naar binnen denk je?’’ vraag ik aan Crane.
“Geen idee, je kan het proberen.’’ Zegt Crane terwijl hij weer naar Jake en Arthur kijkt en in zijn koffie roert.
“Zal ik naar binnen gaan?’’ vraag ik aan Ingrid.
Ze haalt haar schouders op.
“Blijf jij maar even hier, voordat het weer uit de hand loopt.’’ Zeg ik tegen haar.
Ze knikt en gaat bij Crane staan. Ik klop eerst op de deur en stap daarna naar binnen. Simon kijkt me verbaasd aan en wil het liefst dat ik weer vertrek, maar ik blijf staan.
“Ik ben jouw kolonel, ik wil weten wat de stand van zaken is.’’ Fluister ik hem in zijn oor.
Hij knikt en gaat weet terug op zijn stoel zitten. Ik loop naar hem toe en kijk over zijn schouder mee wat hij allemaal invult. Tussendoor kijk ik af en toe naar Jake en Paula en dan weer naar Arthur.
Na een half uur is alles ingevuld en zetten Jake en Arthur beide een handtekening onder het formulier. Daarna geven ze elkaar een hand. Ik kijk naar het glas waar Ingrid en Crane achter staan. Ik kan ze niet zien, maar geef ze het teken dat Melanie erbij kan worden gehaald.
Niet veel later gaat de deur dan open en komt Melanie binnen. Ze vliegt Arthur om zijn nek en fluisteren dan wat met elkaar. Jake en Paula kijken ons dan allemaal nog eens aan en vertrekken dan rustig met zijn tweeën. Ingrid geeft ze nog snel hun tassen en vertelt ze dat ze een taxi voor hen heeft gebeld.
Niet veel later is de taxi gearriveerd, zetten ze hun tassen achterin en zien Ingrid en ik ze de poort uitrijden naar hun vrijheid en toekomst samen ergens op de wereld.

Nadat we ze hebben zien vertrekken loop ik terug naar mijn kantoor. Ingrid loopt achter me aan en vraagt wat ik ga doen.
“Ik moet even een telefoontje plegen.’’
Ingrid reageert er verder niet op en loopt achter me aan. In mijn kantoor plof ik neer in mijn stoel en draai het nummer van de monteurs die naar de Van van het A-Team waren gegaan.
“Op dit moment zijn we nog druk bezig, maar het is bijna gefikst.’’ Zegt de chef.
“Nog iets bijzonders gezien? Mensen, verdachte dingen?’’
“Nee, dat niet……Wacht even.’’
“Wat is er?’’ vraag ik snel.
“Een man en een vrouw komen eraan gelopen, ze lijken op uw signalementen die u doorgaf voordat we aan de slag gingen.’’
“Hoe ziet die man eruit?’’ vraag ik gehaast.
“Grijs haar, normaal postuur.’’
“Smith.’’ Zeg ik dan. “Probeer ze daar in de buurt te houden, ik kom meteen naar jullie toe.’’
De chef belooft ze aan de praat te houden totdat wij er zijn en ik beëindig het gesprek.
“Wat is er met Smith?’’ vraagt Ingrid als ik al opsta.
“Kom mee. De monteur heeft Smith en Lynn gezien bij de Van. We gaan daar nu naartoe.’’
“Uh uh oké.’’ Zegt Ingrid wat twijfelend.
Mijn stok laat ik in mijn kantoor en loop richting de auto. “Haal jij Crane even.’’ Zeg ik tegen Ingrid.
Ze gaat meteen naar hem opzoek.

CRANE
Ik sta nog een tijdje door het raam toe te kijken. Iedereen is ondertussen al weggegaan, maar ik denk diep na over de situatie terwijl ik in mijn zoveelste kop koffie sta te roeren. Ik kijk weer door het raam en zie heel de situatie weer voor me. Arhtur, Jake, Paula, het formulier en het vertrekken. Ik voelde me een beetje een detective, alleen mijn pijp ontbrak nog. Hoe ik ook reageerde tegen de rest, zo koelbloedig en zeker van mijn zaak.
Dan schrik ik ineens op uit mijn gedachten en staat Ingrid naast me.
“Crane kom mee, Smith en Lynn zijn terug. Decker wil ze een lesje gaan leren.’’ Zegt Ingrid gehaast.
“Rustig meid, rustig. We hebben geen haast.’’ Zeg ik heel rustig.
Ingrid kijkt me vreemd aan. Confused “Wat heb jij? Je reageert zo raar?’’
“Niets, ik wil gewoon mijn taak vervullen en ik probeer rustig te blijven. Dat zou jij ook moeten doen.’’ Zeg ik heel rustig en roer weer wat door mijn koffie.
Dan zie ik Ingrid boos worden en uit het niets geeft ze me een klap in mijn gezicht.
“Crane, word eens wakker uit die rare gedachten van je!’’ zegt ze kwaad.
Ik wrijf over mijn wang en kijk haar aan. Ze trekt me dan mee aan mijn mouw naar buiten. Mijn koffie drink ik snel op en dan trekt ze me weer mee. Decker staat buiten al klaar met de auto, aan zijn gezicht kan ik zien dat het hem allemaal al veel te lang duurt.

DECKER
Ik zat te wachten in de auto en keek telkens op mijn horloge. Eindelijk komen ze dan aangelopen. Ingrid geeft Crane nog snel een duw ten teken dat hij moet opschieten. Als ze eindelijk zitten vraag ik waarom dat zolang moest duren.
“Meneer de detective zat alles nog eens op zijn gemak te bestuderen.’’ Zegt Ingrid op een wat boze toon en werpt dan een boze blik naar de achterbank waar Crane zit. Verder hebben we het er niet meer over en ik geef flink gas naar de plek waar de Van staat. De monteurs zijn nog bezig en de auto parkeer ik op een afstandje. De chef zie ik met Smith en Lynn praten.
“Ik doe het woord.’’ Zeg ik tegen Ingrid en Crane.
Daarna stappen we uit en loop ik voorop, recht op Smith en Lynn af. Als ze ons aan zien komen kijken ze ons aan en dan begint Smith meteen weer.
“Kijk kijk kijk, wie hebben we daar? Pluis, Knabbel en Babbel.’’ Zegt hij plagerig. Razz
“Kijk, kijk, kijk. Daar hebben we die laffe Smith weer.’’ Zeg ik plagerig terug. Razz
Daar stond hij toch even van te kijken. Eh?
“Dus je bent zo laf, als je lekker in het buitenland zit, om ons toe te spreken via een sms’je. Dat vind ik nou echt min van je, Smith.’’
"Je kent me toch Pluis, ik miste je zo, daarom ben ik toch ook terug and we'll meet again."
"Inderdaad, we ontmoeten elkaar weer, maar lang zal jij niet genieten van je vrijheid. De zaak van Arthur is afgehandeld dus ik mag jou weer gaan vangen, bij deze dus."
Ik doe een stap naar voren en Smith doet dat ook. We staan nu oog in oog met elkaar.
"En wat ga je doen? Ga jij me overhoop schieten? Of arresteer je me gewoon?'''
"Dat eerst vind ik wel een goed idee.''
Ik wil mijn pistool pakken, maar Smith is me voor. Hij grijpt snel mijn pistool uit mijn holster, zet hem op scherp en houdt hem naar beneden.
"Zo Pluis, wat ben je nu van plan?'' vraagt hij dan.
"Wat dacht je hiervan!'' Ik geef hem een klap in zijn gezicht.
"Jeetje, dat was een klap van een mietje. Lynn slaat zelfs nog harder. Razz Nu is het mijn beurt.'' Twisted Evil Och jeej, kijk nou! Er zit een Pluisje op je broek, zal ik hem weghalen?'' zegt hij uitdagend.
Ik kijk hem recht aan en trap niet in zijn grap, maar dan neemt hij echt wraak. Het pistool dat hij naar beneden hield heft hij iets op zodat hij in mijn been schoot. Ik val achterover op de grond. Ingrid slaakt meteen een kreet. Meteen trekken ze hun pistolen en richten die op Smith. Maar Smith heeft mijn pistool ook op mij gericht.
"Laat jullie wapens vallen, anders jaag ik hem een kogel door z'n kop!'' Mad Ik lig te kermen op de grond van de pijn. Hij had me in mijn 'slechte' been geschoten. Ingrid wil dan naar mij toelopen, maar Smith houdt haar tegen.
"Daar blijven. Beveel die monteurs de Van weer in elkaar te zetten. NU!!" Ingrid zet de mannen aan het werk en na een half uur zwoegen en zweten zit de Van weer in elkaar.
Ik lig nog steeds op de grond met een pijnlijk gezicht. Mijn been bloedt flink en er is geen dokter gebeld. Ik verlies steeds meer bloed, maar probeer bij te blijven. Ingrid keek een paar keer angstig naar mij. Als de Van helemaal klaar is voor vertrek drijft Smith alle monteurs bij Ingrid, Crane en mij, zodat zij vrij spel hebben om weg te rijden. Lynn kruipt achter het stuur en Smith houdt ons onder schot. Voordat hij wegrijdt haalt hij eerst een M16 uit de kofferbak. Mijn pistool gooit hij naar mij toe.
"Sorry, maar deze heb ik al in m'n verzameling." Razz
Met zijn M16 op mij gericht loopt hij rustig naar achter en gaat in de auto zitten. Dan scheuren ze weg.
Ingrid komt meteen bezorgd naar me toe en knielt naast me neer. Mijn broek zat helemaal onder het bloed. Hij had me in mijn onderbeen geraakt. Een paar keer hoest ik en probeer ik bij te blijven.
"Roderick, Roderick, blijf bij me.'' zegt ze en geeft me wat klapjes.
Crane belt ondertussen een ambulance.
"Rustig...maar...ik...blijf....bij...je'' zeg ik met alle moeite. De pijn was moeilijk verdragen.
"Het..is...niet...ernstig...er...zaten..kleine...kogels...in..mijn pistool.''
"Het lijkt ernstiger dan het is. Hij ligt hier al een aardig tijdje en heeft in het begin flink gebloed.'' zegt Crane als conclusie.
Ik knik naar Crane dat hij gelijk heeft.

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Murdoockie!!
BerichtGeplaatst: 15-03-2010 17:37:58  Reageer met quote


Leeftijd: 31
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 11-8-2007
Berichten: 2195
Woonplaats: Home, where the heart is.

The A-team
Als Hannibal zijn plan uiteenzet kijken we elkaar grijnzend aan. Dus die twee zijn minstens een week weg? Nice... Very Happy
Meteen na het eten staan de twee op en pakken hun tassen. Wij blijven nog even zitten.
'Kunnen we niet alvast de bruiloft regelen?' Vragend kijkt Murdock de rest aan. Face en BA knikken nadenkend.
'Een huis zullen ze zelf wel willen regelen, kan ik inkomen. Maar wat zouden die twee het liefste willen?' Nadenkend frunnikt Face aan zijn stropdas. Murdock legt zijn voeten op een stoel en zakt iets onderuit.
'Ik neem aan dat ze in een klein dorpje willen trouwen, met een leuk kerkje.. Pff...'
'Dat wordt lastig..' gromt BA ertussendoor. Face en Murdock knikken. Ineens begint de laatste te grijnzen. 'Face? Zou Amanda Parijs niet heel romantisch vinden?' Met glimmende ogen kijkt Murdock naar Face. Die begint grijnzend te knikken en pakt meteen zijn mobiel.
Na een kort gesprek is het zo geregeld dat Amanda naar Frankrijk komt.
Murdock wrijft in zijn handen. 'Kunnen we een leuk stukje regelen?'
'Sukkel, alleen wij, Amanda, M en Michael zullen komen. Dan gaan we toch geen stukje opvoeren?' BA klinkt bot, maar toch beginnen ook zijn ogen te glimmen. 'Dat kan heel leuk worden..'
'Laten we eerst alles op een rijtje zetten wat we nodig hebben. Kunnen we alvast een trouwpak kopen voor de kolonel?' Face pakt zijn blocknote en een pen, en begint te schrijven.
Na een halfuurtje komen Lynn en Hannibal weer beneden, schijnheilig pakken we een broodje en kauwen in stilte.
Lynn kijkt ons bevreemd en onderzoekend aan, maar als Hannibal haar bij de hand pakt en ze samen naar buiten lopen, krijgen we allemaal toch nog een joviale knuffel van d'r. Hannibal zwaait en dan verdwijnen ze echt naar buiten.
Face pakt zijn blocknote weer en pent snel wat andere dingen neer.
Dan staat hij op, en kijkt de andere twee aan. 'Op zoek naar een leuke locatie jongens?'
BA staat ook op. 'Eerst een huurauto regelen Face, ik ga niet met een taxi!'
Face knikte en niet veel later lopen de drie vrienden het hotelletje uit. Murdock kan het weer niet laten te mompelen: 'The Three Musketeers, on for all, and all for one..'
BA werpt hem een bozige blik toe, maar zelfs hij is in een feeststemming gekomen.

Rachel
Ietwat verbaasd om de snelheid waarmee we terug vertrekken naar Amerika, pak ik mijn koffer weer in. Als we na een halfuurtje beneden komen hangt er tussen de drie anderen een vreemde stilte.
Ik schud lachend mijn hoofd en geef ze alle drie een knuffel. Ik zal ze missen deze week.. Wat gaat hechten dan toch snel..
Hand in hand lopen John en ik even later het hotel uit, waar al een taxi staat te wachten.
Op het vliegveld en bij de douane zijn er geen problemen, dus we lachen opgelucht naar elkaar. Stel dat ze ons hadden herkent?
In het vliegtuig fluister ik zacht naar John: 'zou er geen arrestatiebevel voor me uitgevaardigd zijn? Best vreemd dit allemaal vind je niet?'
John kijkt me aan en haalt zijn schouders op. 'Misschien komt dat nog wel. Maar je bent veilig bij mij hoor..'
Het laatste kwam er komisch uit en ik schiet in de lach.
Na een lange vlucht, die we in gezamelijke stilte hebben doorgebracht landen we op hetzelfde vliegveld waar we een paar dagen geleden waren vertrokken.
We besluiten de Van meteen op te halen na het ophalen van de bagage, maar als we bij de Van aankomen zien we dat er monteurs mee bezig zijn. Verbaasd spreekt John ze aan, ik blijf een beetje op de achtergrond. Als er ineens een MP-auto aangereden komt, voel ik de bui al hangen.
John en Decker komen, zoals ik al verwachtte, weer in een woordenwisseling. Verschrikt kijk ik naar John als hij Decker in zijn been schiet. Ingrid duikt meteen bij hem neer. Ik houd mijn mond, maar nam me wel voor er iets over te zeggen. Dit vond ik nergens voor nodig, zo werd Decker alleen maar bozer, en als hij één van ons vijven ooit te pakken zou krijgen, zou hij dan nog zo meelevend zijn?
Onbewust leg ik mijn hand op mijn buik, tot ik opschrik van een kleine beweging onder mijn hand. Verbaasd kijk ik naar mijn buik, waar natuurlijk niets te zien is.

De Van wordt ondertussen naarstig in elkaar gezet, ik kruip achter het stuur en daarna komt John naast me zitten. Met een strak gezicht kijkt hij in de spiegel naar de MP's die zich over Decker heen buigen.
'Was dat nou nodig?' vroeg ik, terwijl ik mijn aandacht bij de weg probeerde te houden.
Hannibal kijkt stuurs opzij. 'Wat was nodig?'
'Te zeggen dat ZELFS Lynn beter kan slaan en hem vervolgens neerknallen?'
'Ja!' zei Hannibal laconiek.
Kwaad keek ik hem aan van opzij, ik rem af en stuur de bosjes in. 'Wat doe je?' vraagt John me verbaasd.
'Nou, ze hadden de Van gevonden, misschien zit er wel een zender oid onder..' zeg ik kortaf en meteen stap ik uit. Ik ga op mijn knieen zitten en buig mijn hoofd zo dat ik onder de Van kan kijken. Een klein, rood knipperend lampje valt meteen in het oog. 'Hebbes!' en met een grote zwiep gooi ik de zender het bos in.
Ik wil weer instappen, maar Hannibal houdt mijn arm vast en trek me naar zich toe.
'Is er wat?' vraagt hij me verbaasd.
'Ja, ik vond het echt niet leuk! Klonk neerbuigend!'
'Nou en? Het is Decker maar!'
Pets! Met de vlakke hand sloeg ik hem hard in mijn gezicht. 'En, was dat harder dan Decker kan slaan?' Met vlammende ogen keek ik hem aan.
Verbijsterd kijkt Hannibal me na als ik me omdraai en een paar meter verderop ga staan. Met een paar grote stappen is hij bij me en draait me om. Hij houdt mijn bovenarmen goed vast zodat ik geen kant op kan.
'Wil je me even loslaten?' Ik kijk hem kwaad aan, maar zie dan de blik in zijn ogen. Hij kijkt me aan met een pijnlijke blik, maar niet door de pijn van mijn klap.
'Rachel, zo bedoelde ik het niet, echt niet..!' Haast smekend kijkt hij me aan. Ik sla mijn ogen neer. 'Sorry, ik liet me even te erg gaan. Het spijt me..' en dit keer ben ik degene die smekend naar de ander kijkt. Hannibal slaat meteen zijn armen om me heen en pas een vijftal minuten later stappen we weer in de Van.
In diepe stilte rijden we naar mijn huis, en stappen we uit. Ik kijk Hannibal kort aan, die lacht alweer. Opgelucht glimlach ik terug en open dan de voordeur.
In mijn huis zoek ik de eigenaarspapieren op van mijn auto's en mijn huis, ook zoek ik de dozen op waar al mijn dossiers in zitten. John heeft de reservesleutels al gepakt. Met een gevoel van lichte heimwee loop ik voor de laatste keer door mijn huis.
In de slaapkamer staat de computer, die neem ik mee.
'Wil je verder nog wat meenemen?' Vragend kijkt John me aan.
Ik denk diep na en schud dan mijn hoofd. 'Nee, we kopen in La France wel nieuwe dingen.' en onder die woorden loop ik naar de telefoon.
Na enig aarzelen draai ik het nummer van M. Die neemt op. 'Ja?' klinkt er hoopvol.
'Hallo M.. Ik ben het. Ik heb je brief gelezen. Ik ben nu in Amerika om wat dingen te regelen, kan ik naar je toe komen?'
'Ja, Lynn, dat is goed, je bent welkom. Is de rest van.. je vrienden daar ook?'
'Nee, alleen John. We komen nu naar je toe.. Tot straks!' en ik verbreekt de verbinding.

De deur van M's huis zwiept al open als we aankomen rijden. Ik stap uit, een beetje nerveus, wat ik van mezelf niet gewend was. M stond op het bordes en keek me aan. Blonken er nou tranen in haar ogen?
Ineens rende ik naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen.
'Meisje toch..' M omhelsde me, ze klonk alsof ze een enorme brok in haar keel had. Achter me knerpte het grind toen John naar ons toe kwam gelopen.
Iets beschaamd veegde ik mijn tranen weg, Hannibal sloeg bemoedigend een arm om me heen.
M herstelde zich snel, net als ik. En ineens vroeg M praktisch: 'waarvoor was je hier?'
Ik legde uit wat we hier deden en waarom. Miranda luisterde aandachtig.
'Mam.. zo zal ik je maar noemen.. Mam, ik ga met John in Frankrijk wonen, Face, Murdock en BA ook, dus wil ik mijn huis en de auto's verkopen. Wil jij dat voor me doen?'
Ze knikte meteen en zei tot mijn grote verbazing: 'Ik weet niet of je het nieuws hebt gehoord, maar in Frankrijk zoeken ze nog iemand. Ik heb contact met ze gehad, en alles uitgelegd. Je moet maar even contact opnemen..' en ze gaf me een adres en een telefoonnummer.
Grijnzend keek ik John aan. Die keek glimlachend terug maar zei niets.
'Mam, ik heet nu Rachel, dan pakt de politie me wat minder makkelijk...'
Miranda knikte en omhelsde me. 'Doe je voorzichtig? Ik krijg wel een kleinkind he!?' Glimlachend keek ze me aan. Ik liet haar toen langzaam los en pakte een papiertje van haar bureau, waar ik het adres van het hotel op schreef. 'Hier verblijft het team, wij gaan met de boot terug naar Frankrijk, dat duurt een weekje.'
M nam het briefje aan en knikte nadenkend.
'Nou, dat was dat ben ik bang.. We moeten de overtocht gaan regelen!' zei John tot mijn terleurstelling, maar ik knikte. Niet veel later reden we weer weg.
'Dat was niet zo moeilijk, toch?' Glimlachend keek John me van opzij aan. Ik schudde mijn hoofd. 'Dan denk je jarenlang dat je een wees bent, en dan is je baas ineens je moeder.. het kan vreemd lopen.!'
'Vertel mij wat. Ik kan me nog iets anders raar herinneren!' John keek strak naar de weg.
Nieuwsgierig keek ik hem aan. 'Wat dan?'
'Nou, wij wilden net naar bed gaan, BA hield de wacht, en toen liep er ineens een bloedmooie dame op ons terrein, in de achtertuin, in het donker. Ze werd er eerst van verdacht een man te zijn, maar dat bleek dus niet. En toen was ze ineens een Britse spionne, die geinfiltreerd was in Jerryl's bende! En toen werd ik verliefd op die dame, en zij gelukkig ook op mij..' Hannibal keek me serieus aan. Mijn glimlacht ebde weg en ik keek in zijn knalblauwe ogen.
'Dus, zoals ik al zei: het kan vreemd lopen. Ik had er nooit aan gedacht ooit te gaan trouwen, maar dan komt er een dame letterlijk binnenwandelen die alles op z'n kop zet..'
Ik glimlachte lief naar hem en zei: 'nou, ik schrok me anders kapot toen jullie ineens voor me stonden. Jij was zo sterk en kortaf, en je wilde me helemaal niet geloven! Vreselijk, ik voelde me toen bedreigd en machteloos! Maar jah.. pas toen die ene deur opgeblazen moest worden, en het best even gevaarlijk werd, toen merkte ik het pas eigenlijk. Dat zoiets zo snel kan groeien hè?'
Hannibal knikte, en stak zijn rechterhand naar me uit. Ik pakte hem vast, en we verstrengelden onze vingers in elkaar.
Bij het vervoersbedrijf stapten we uit, en toen we samen naar de voordeur liepen drukte ik John snel een zoen op zijn mond.
Hannibal sloeg meteen zijn arm om mijn middel, en hield galant de deur voor me open.

_________________
O, Resentless Love! Whereto Doth Not Thou Force The Hearts of Mortals?

It's cool. Really, 'tis.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht

Sharey
BerichtGeplaatst: 15-03-2010 23:01:20  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

DE OCTOPUSLEDEN IN DE STAATSGEVANGENIS

Jones blijft maar één nacht in de ziekenzaal van de gevangenis en wordt de volgende morgen alweer teruggebracht naar zijn cel. Dit keer naar die naast Lucy, zoals sergeant Ingrid het wilde…

Nieuwsgierig staan Jim, Lucy, Jason, J.J. en Jacob bij de tralies als de bewakers met Jones de gang in komen lopen. Jones kijkt Lucy niet aan als hij haar cel passeert. Hij vond het vreselijk dat zij hem gisteren in die zwakke toestand heeft gezien en dan ook nog in de armen van een andere vrouw, terwijl hij er in het ziekenhuis van had gedroomd dat hij in die van haar terecht zou komen.
Jim steekt zijn hand naar hem uit en ze geven elkaar zwijgend een high five. Lucy bestudeert Jones gezicht van opzij om te zien of hij echt beter is. Jason roept: “Hé boss, it’s good to see you!” En J.J. en Jacob denken er het hunne van en zwijgen.
De deur valt in het slot, de sleutelbos rinkelt en de bewakers vertrekken weer. De bendeleden zijn onder elkaar. Jim, die zowel Lucy’s als Jones’ cel kan inkijken vraagt als eerste hoe het met hem gaat. Jones antwoordt dat alles o.k. is, maar weet dat dat maar de halve waarheid is. Lichamelijk is ie maar de helft van wat ie ooit was en dat vreet aan hem.
Jim die merkt dat Jones met zichzelf in de knoop zit laat hem verder met rust. De mannen trekken zich terug, maar Lucy blijft bij de tralies staan.
“Hé, jongens! We zijn weer compleet. Laten we vergaderen.”
Ze wacht even tot sommigen terug bij de tralies zijn en legt dan uit wat haar plan is: ze wil proberen om tijdens het luchten de bewakers de sleutels afhandig te maken, de bewaker te gijzelen en dan iedereen bevrijden.
Jim kijkt haar verbouwereerd aan en Jones die op zijn brits is blijven zitten schudt zijn hoofd.
“Is het in je bol geslagen of zo?” verwoordt Jason de verbazing van de mannen. “Hoe denk je hier uit te komen met zoveel bewakers en camera’s?”
“Hé jongens, kom op! Sinds wanneer zijn wij ergens bang voor? Sinds wanneer laten wij ons opsluiten? Weten jullie nog toen Jerryl nog leefde? WIE ZIJN WIJ???”
Lucy wacht tevergeefs op de Octopus-kreet die ze vroeger op momenten van saamhorigheid uitten. Ze probeert het nog een keer. “EN WAAR KOMEN WIJ???”
Een honend gesnuif stijgt op uit een paar cellen.
“Nergens meer, stom mens! We zitten voorlopig vast!” bemoeit J.J. zich er nu mee.
En nog geeft Lucy het niet op. Aan alle mannen vraagt ze het persoonlijk nog eens een keer: “Hoe gaan we er voor zorgen dat we hier uit komen?”
“Je kunt je beter afvragen hoe we ervoor zorgen dat we hier niet te lang moeten zitten!” roept Jason haar toe.
“Nou, wat denken jullie ervan als we Joker, Jeff en Judd alle schuld in de schoenen schuiven? En zeggen dat wij onder dwang van hen moesten handelen?”
Weer honend gesnuif. Jim staat hoofdschuddend tegenover Lucy, kijkt haar onderzoekend aan en vraagt zich af wat haar bezielt.
“Lucy, dat kun je toch niet maken?! Je hebt zelf nog voor Joker gezorgd in de ondergrondse woning van Jerryl! Je hebt met Judd gevlogen. Dat doe je die mannen toch niet aan?”
Instemmend gemompel en opmerkingen dat Lucy d’r verstand kwijt is gaan over en weer. Lucy trekt zich kwaad terug op haar brits en zegt de rest van de dag geen woord meer tegen de anderen.
De enige die zich buiten deze discussie houdt is Jacob, die stilletjes luistert naar de ideeën van het jonge roodharige boevenvrouwtje…Jerryls onzichtbare octopustentakel, zoals zij genoemd wilde worden. Hij wacht zijn tijd af om met haar samen plannen te smeden…

’s Avonds, als de meeste lampen uitgaan en iedereen te bed gaat, blijft Jacob op zijn brits wachten tot hij gesnurk hoort. Op zijn sokken gaat hij bij de tralies staan en fluistert Lucy’s naam. Eerst heel zacht, daarna ietsje luider. Hij gaat net zo lang door tot hij iets hoort bewegen.
“Wie riep mij?” fluistert Lucy.
“Ik…Jacob…” fluistert hij terug. “Je kreeg niet veel bijval vandaag, hè?! En met die mannen heb je dan samengewerkt!”
Jacob steekt een slijmverhaal af om haar mening te peilen na deze tegenvaller en gaat dan langzaam over op een andere tactiek. “Ik vond je voorstel wel goed eigenlijk. We kunnen alles op Jerryl afschuiven. Hij was per slot van rekening de leider van de bende. Dat komt veel geloofwaardiger over dan alle schuld op de dode bendeleden af te schuiven. Iedereen weet hoe hard Jerryl je aan kon pakken als je iets niet naar zijn zin deed. Dat zul jij ook gemerkt hebben….”
Jacob wacht even om te luisteren hoe ze daar op reageert. Hij heeft uit verhalen wel begrepen dat Jerryl en zij iets met elkaar hadden, maar het was niets officieels. En wat ie gisteren zag gebeuren… Lucy en Jones… Volgens Jacob is ze wel over Jerryl heen.
Als het stil blijft gaat hij verder met paaien. “Als we vrij weten te komen heb ik nog wel wat achter de hand om de bende mee te helpen… Die racer heeft misschien zijn miljoentjes wel terug, maar Jacob is niet gek… Ik heb behoorlijk wat verdwaalde rekeningetjes waar nog het één en ander opstaat…Wat denk je ervan, Lucy?”
Aarzelend beaamd Lucy dat dat misschien wel de beste oplossing is.

Ondertussen in 2 andere cellen...
Zowel J.J. als Jason, die in cellen tegenover en naast Jacob zitten, worden wakker van het fluistergesprek. J.J. blijft in bed liggen, maar kan alles goed volgen. Jason sluipt naar de tralies om de conversatie tussen Jacob en Lucy af te luisteren.
De verontwaardiging groeit bij beide mannen en als de naam Jerryl nogmaals valt reageren ze tegelijk...

Jacob begint met voorbeelden te smijten waarvan ze Jerryl allemaal kunnen beschuldigen en Lucy vult gretig aan.
"Als we ze allemaal zo ver kunnen krijgen dat we dat met z'n allen verklaren, dan zijn we zo vrij."
"Medeplichtigheid onder dwang roept medeleven op. Wist je dat, Lucy?" lispelt Jacob zoet.
Het blijft even stil in Lucy's cel, blijkbaar denkt ze even na. "Eigenlijk waren het ook allemaal Jerryls ideeën!"
"JA JA! MOOI NIET!" klinkt het ineens uit 2 monden tegelijk door de donkere gang.
Verbaasd blikt Jason naar de overkant waar J.J. nu ook met zijn handen om de tralies staat te koken van woede. Maar Jason kent Lucy langer dan hij en gaat dan ook verder met het uitfoeteren van de vrouw van wie hij dacht dat ze van Jerryl hield.
"Wat ben jij een feeks, Lucy. Het is maar goed dat ik niet bij je kan, anders had ik je persoonlijk je mond en je hersenen gespoeld. Eerst is het Jerryl voor en Jerryl na; je stort in als ze zijn mercedes van je afpakken... En nu wil je alles afschuiven op de baas?"
J.J. staat met open mond naar Jason te kijken en luisteren. Het kan niet anders dan dat ze beide zonen zijn van Jerryl. Hoe had het anders kunnen gebeuren dat ze hetzelfde reageren?!
"Op onze vader, Jason!" Hij kan het niet langer voor zich houden en kijkt Jason, zoekend naar nog meer gelijkenissen, aan.
"Je hebt wel lef, kapstertje!" gaat hij verder tegen Lucy. "Had ik dat geweten dat jij zo in elkaar zit..."
"Dan wat? Hè?! We zitten hier geen van allen graag, is het wel?!"
Jacob trekt zich stilletjes terug uit de discussie.
Jim staat van Jason naar Lucy te kijken en anders om, hij is met stomheid geslagen van wat hij hier hoort.
Jones zit voorover gebogen met zijn ellebogen op zijn knieën met zijn handen voor zijn gezicht geslagen. Het stormt van binnen. Is dit de vrouw op wie hij gek is? Was? Hij is nog niet vergeten dat hij Jerryl wel eens naar het andere eind van de wereld wenste, dat hij een coupe overwoog, maar tegelijkertijd had hij een goede tijd met Jerryl. En wat Lucy en Jacob nu bekokstoven dat stuit hem tegen de borst. Is Lucy echt zo medogenloos?
Jones heft langzaam zijn hoofd op. Ineens weet hij wat hem als leider te doen staat en staat op.
Hij wacht totdat Jason is uitgefoeterd tegen Lucy en doet dan zijn zegje. Kalm, overtuigend, een leider waardig.
"Lucy, ik zet je bij deze uit Octopus. Je staat er alleen voor nu. Jim, Jason, J.J. en ik blijven Jerryl trouw en we laten onze gestorven makkers niet zwart maken door jou. Zwijg verder, wil je hier nog een leven hebben."
Jones en Lucy kunnen elkaar niet aankijken. Het is Jim die haar reactie gadeslaat.
Dan draait Jones zich om richting de geldschieter van de bende. "Jacob, bekijk het maar met je verdwaalde rekeningen en je zogenaamd voor Jerryl vergaarde dollars. Je hoorde er al nooit echt bij. Maar nu we dit weten zul je de rest van je leven over je schouders achterom moeten kijken. Zwijg en smeedt geen plannen meer in ons bijzijn."


Laatst aangepast door Sharey op 16-03-2010 00:18:59, in totaal 1 keer bewerkt

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 15-03-2010 23:30:57  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

MPSOLDATEN LEONARDO & SIMON

Tijdens de verontschuldiging van Jake luisteren we aandachtig tot het gesprek ruw wordt onderbroken door Decker, Ingrid en Melanie Neutral. Arthur liet eens flink horen dat hij daar niet van gediend was en ik kon me lach nog net inhouden. Leonardo keek me ook aan en wist niet hoe hij op Arthur zijn reactie moest reageren. Gelukkig gingen Decker, Ingrid en Melanie met veel tegenzin weg. Het gesprek werd voortgezet en Arthur verzocht Jake om te getuigen met behulp van een ondertekende verklaring tegen de bende.
Daarmee ging hij zo te zien akkoord en Leonardo maakte de verklaring alvast klaar. Arthur wilde Jake overduidelijk een nieuwe kans geven om het verleden te vergeten.
Een kwartiertje later kwam Leonardo met de verklaring binnen en gaf Jake de tijd om het door te lezen. Na een tiental minuten lezen zet hij zijn handtekening eronder en geeft het formulier terug aan Leonardo.

Arthur glimlachte en bedankte hem. Na een hand en een schouderklop verliet Arthur de verhoorkamer waar Melanie hem al meteen in de armen vloog. Ook wij zijn even later klaar en begeleiden hem naar het terrein.
Leonardo liep ook mee om te voorkomen dat de 2 vrouwen elkaar aanvlogen.
Arthur hield Melanie ook in zijn armen vast en ik glimlachte naar hem. Twee soldaten brachten Jake en Paula terug naar het vliegveld.
We keken de wagen die van het terrein reed na.
Daarna willen we weer teruglopen als we een auto met hoge snelheid het terrein op zien rijden.
We kijken elkaar even aan en schatten de situatie in.
Op dat moment begint Ingrid om een brancard te schreeuwen en schieten wij meteen naar een dokterspost om er één te halen.
Daar leggen we Decker vervolgens op. Hij schreeuwt het uit van de pijn aan zijn been.
"Wat heb jij in godsnaam gedaan?" vraagt Leonardo verbaasd.
"Smith...." zegt hij met moeite. Leonardo rent gelijk naar binnen en komt gewapend terug.
"Waar is die snijboon heen gegaan?" vraagt hij kwaad.
"Doe dat nou niet, je kan niet door kogels rennen" zeg ik tegen Leonardo.
De woede in zijn gezicht was zichtbaar en ik loop even met hem weg.
"Houd je nu rustig en doe geen gekke dingen, je lijkt Decker wel" zeg ik tegen hem.
Hij keek me kwaad aan en staarde daarna naar Decker.
"Je moet je niet irriteren aan Smith, maar vooruit denken. Weten wat zijn volgende stap zal zijn" zeg ik terwijl ik hem een knipoog geef Wink. Na mijn opmerking schiet hij in de lach en hangt zijn wapen weer om zijn rug.
"Mooi zo zie ik het graag" zeg ik Very Happy. Decker werd daarna naar binnen gebracht.

Als ik net klaar ben met Leonardo kalmeren komt de generaal ook nog met een vrouw naar ons toe lopen.
"Ah Leo & Simon, jullie zocht ik al. Dit is Angelique, ze komt ons team versterken. Ze heeft veel ervaring in het leger" legt hij uit.
We kijken haar allebei aan en de generaal schitterde er nog bij.
"Aha oke, Simon aangenaam" zeg ik tegen haar terwijl ik haar een hand geef.
Ook Leonardo begroet haar en geeft haar een hand.
"Leonardo, aangenaam" zegt hij.
"Ik wil dat jullie haar gaan inwerken en wegwijs maken en dat zal vast goedkomen niet?" vraagt hij.
De vraag van de generaal was toch echt even de druppel.
"U loopt hier rond met een nieuwe medewerker die wij moeten inwerken terwijl Decker gewond is?. Heb je niets beters te doen of zo" zeg ik.
"Bekijk het maar met je inwerktraject, je mankeert toch niets aan je handen en voeten of wel soms?" brult Leonardo terug.
"Doe het maar lekker zelf" voeg ik eraan toe.
Met die woorden rennen we terug de kazerne in met een woedende generaal die ons na kijkt.
Even later komen we bij de wachtkamer aan en zien Ingrid overstuur wachten op Decker.
Ik besluit haar rustig te benaderen en ga naast haar zitten.
"Hey, rustig maar alles komt goed met hem" zeg ik om haar gerust te stellen. Dat hielp helemaal niet. Nu slaat Leonardo zijn arm om haar heen en trekt haar rustig tegen zich aan. Hij laat haar bij hem uithuilen.
"Laat het maar gaan Ingrid, wij zijn er voor je. Rustig maar, het komt allemaal goed met Decker dat beloof ik je" zegt hij dan.
Na een tijdje komt de generaal ook langs lopen en kijkt ons bloedlink aan. "Naar mijn kantoor jullie 2" schreeuwt hij.
"Nee, we blijven bij Ingrid om haar te troosten" zeggen we beiden tegelijk. Nu werd hij helemaal link.
"Naar binnen of ik zorg meteen voor een ontslagbrief" zegt hij nu. Ingrid kijkt de generaal niet-begrijpend aan.
Ik sta op en kijk hem aan.
"Ben je doof?, LATER" schreeuw ik tegen hem. Na mijn reactie liep hij weg en smeet de deur van zijn kantoor met een harde klap dicht.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Berichten van afgelopen:   
Tijden zijn in GMT + 1 uur

Volgende onderwerp
Vorige onderwerp
Pagina 48 van 53
Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3 ... 47, 48, 49 ... 51, 52, 53  Volgende
Ateamfans.nl forum index  ~  A-Team Melee

Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk


 
Ga naar:  

Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
Je mag geen reacties plaatsen
Je mag je berichten niet bewerken
Je mag je berichten niet verwijderen
Ja mag niet stemmen in polls




 

Powered by phpBB and NoseBleed v1.08
Edited by Ateamfans.nl v3.0