Ateamfans.nl forum index
Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk  <  A-Team Melee  ~  A-TEAMMELEE 16: WHEELS AND DOLLARS
Flykie
BerichtGeplaatst: 07-03-2010 22:53:06  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

ARTHUR

Vandaag was het de dag. Melanie is jarig Very Happy.
Met een uitgebreide felicitatie staan we snel op en zetten alles klaar voor de gasten.
Het team verschijnt al niet veel later. Ik ben blij ze te zien en we hebben het erg gezellig.
Als de lunchtijd is aangebroken pak ik gereedschap om de barbecue aan te steken.

Tijdens het aan krijgen van de barbecue roept Melanie me en ren ik snel naar binnen.
"Wat zoek je?" vraag ik.
"Sporen... Sporen van eventueel geweld."
"Doe niet zo mal" zeg ik tegen Melanie. Ze kijkt als een echte detective rond maar vind niets.
"De Van staat er nog gewoon!" zegt ze.
Ik plof met een verslagen gezicht op een stoel neer en denk eens na wat er gebeurd kan zijn.
"Als ze hadden moeten vluchten voor Decker hadden ze de Van meegenomen." zegt ik in gedachte verzonken.
"Als Decker hier achter zit, dan zou Ingrid nog hier zijn, Art."
"Weet je dat zeker?" vraag ik.
Ik merk dat ze zichtbaar schrikt van het verwijt dat in mijn woorden klinkt en ze zet dan ook grote ogen op.
"Sorry, maar Ingrid en Decker zijn één pot nat als het om het A-Team gaat." vervolg ik.
"Nou, niet helemaal... Ben je vergeten dat Ingrid het A-Team weken geleden heeft bevrijd, zodat ze jou konden gaan helpen? Ze heeft een hersenschudding voor je over gehad." Ze pakt de telefoon en toetst een nummer in.

Ik loop naar buiten en maak het vuur alweer uit.
Dit had de feeststemming wel even vermorzeld maar toch zat het me niet lekker.
"Mel ik weet wel iets anders. Ik ben zo terug" leg ik vaag uit.
Met die woorden rende ik naar buiten en pakte ook meteen mijn telefoon. Als ik het nummer net wil intoetsen zie ik het team aan komen rennen. Ze waren buiten adem van hun ren tocht. Ik ren meteen naar ze toe.
"Waar komen jullie nou vandaan?" vraag ik vol verbazing.
Hannibal legt het hele verhaal uit en ik schrik me rot.
"Dat hebben ze dan wel erg goed gedaan, want wij hadden niets door.
Kom op, dan maken we het nog even gezellig Very Happy" stel ik voor.
Het team ging akkoord en we kwamen weer via de achterkant binnen.
"Mel !!, kijk eens wie ik hier voor je heb Wink" roep ik naar binnen.
Na veel getreuzel komt ze toch met een sip gezicht naar buiten, maar als ze het team weer ziet is de glimlach weer zichtbaar.
"Waar hebben jullie gezeten?" vraagt ze verbaasd.
Als Hannibal het verhaal heeft uitgelegd zit de schrik er bij Melanie ook goed in.
"Rustig maar, we komen altijd terug Wink dat weet je" zegt Hannibal dan.
Ik steek de barbecue vervolgens weer aan en feesten we de hele middag nog gezellig verder Very Happy.

HANNIBAL

Het feestje bij Arthur en Melanie was erg gezellig.
Voor we er erg in hadden, waren we al aan het einde van de middag.
"Art, Mel het wordt voor ons maar tijd om te gaan om te voorkomen dat Ingrid en Decker ons lastig komen vallen" leg ik uit.
Ze knikken en we nemen nog uitgebreid afscheid van ze.
"Mel, maak er nog een gezellige avond van" zeg ik tegen haar.
Na een omhelzing en 3 zoenen loop ik naar Arthur toe.
"Art, je weet het hé. Als je hulp nodig hebt, maak dan gebruik van het visitekaartje van ons" zeg ik tegen hem.
Hij knikt en we omhelzen elkaar nog even voor een laatste keer.
"Jullie zijn geweldig, bedankt voor alles" zegt ie.
Ik geef hem een knipoog en glimlach naar hem.
"Als je nog een grote race gaat rijden, waarschuw ons dan even van te voren, dan komen we zeker kijken" zeg ik.

Als het team ook uitgebreid afscheid heeft genomen van Arthur en Melanie keren we terug naar het huis van M.
Daar pakken we onze spullen, laden die in het busje en rijden direct naar het vliegveld waar we een heerlijke fijne vakantie tegemoet gaan.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 08-03-2010 01:11:33  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Na de lunch stap ik opnieuw in de auto, dit keer in een mp-auto, om naar het ziekenhuis te gaan. Crane komt naar me toe en zegt dat ie mee gaat.
Ik kijk hem aan met een grijns en vraag: "Is dat wel verstandig? Houd je er rekening mee dat Jones niet op jou zit te wachten na wat je hebt gedaan?"
Crane moet daar eens even over nadenken.
"Eigenlijk ben ik wel benieuwd hoe hij daarvan opknapt." antwoordt hij dan.
Ik start de auto en een tijdje later stappen we op de parkeerplaats van het ziekenhuis weer uit. Napratend over vanmorgen loop ik bijna automatisch naar de afdeling waar Jones ligt. Tot onze grote schrik zijn er in geen velden of wegen collega's van ons te vinden die Jones moeten bewaken. Ik zet het op een rennen om in de zaal te kijken: een leeg bed! Tegen alle regels in storm ik naar binnen, ik wil zien of Jones' spullen er nog zijn.
Het weinige dat Jones meebracht naar het ziekenhuis is er gelukkig nog en het bed blijkt tot voor kort nog gebruikt te zijn, want het is nog warm.
Gerustgesteld loop ik terug naar Crane. "Kom, even vragen waar ze met hem naar toe zijn."
Even later staan Crane en ik door een raampje in de deur de fysiotherapiezaal in te koekeloeren. Een therapeut helpt Jones met het aandoen van een beenbeugel en even later moet het langharige bendelid ermee lopen.
Als ik even opzij kijk zie ik Crane met grote ogen naar Jones staren. Hij aanschouwt nu de gevolgen van het schot dat hij op Jones' rug afvuurde. Ik vraag me af wat dat nu met Crane doet...
Net naast de deur blijken onze collega's op een bankje te zitten en nu ben ik echt gerustgesteld. We besluiten om op de gang te wachten tot Jones klaar is met zijn therapie, want we willen de 'peut' spreken.
Een half uur later gaat de deur open en komt Jones met krukken en aan 2 armen vastgeketend aan zijn bewakers de zaal uit gehinkeld. Als hij na het passeren van de deur opkijkt staan Crane en Jones voor het eerst sinds hun confrontatie bij het landgoed oog in oog met elkaar....

BENDELEIDER JONES

Sinds enkele dagen mag ik voor fysiotherapie mee naar de oefenzaal. Er is een beenbeugel voor m'n halfverlamde been gemaakt en daar leer ik nu mee lopen. Behalve dat krijg ik ook nog wat krachttraining om m'n lichaam weer wat sterker te maken na al die tijd in bed gelegen te hebben. Zo'n half uurtje trainen is best intensief en aan het eind ben ik meestal bekaf. Zo'n slechte conditie heb ik nog nooit gehad en dat vreet aan me. Ik was nooit zo'n fanatieke sportieveling als Jim, maar m'n conditie onderhield ik toch regelmatig met wat rennen en fietsen op een hometrainer. Als bendeleider moest ik er wel geloofwaardig uit zien en wat uithoudingsvermogen hebben.
De therapeut zegt dat ik de beugels nu aan moet houden en er mee terug naar m'n zaal moet zien te lopen.
"Dat gaat nogal makkelijk met van die bewakers om je nek?!" antwoord ik als de soldaten opstaan en met hun boeien naar me toe komen. De mannen zijn niet te vermurwen en zoeken net zolang naar een manier om mij aan hen vast te maken dat ik toch met de krukken kan lopen.
Vooral het met z'n drieën passeren van de deur is even lastig, maar eenmaal buiten blijkt dat de soldaten me genoeg bewegingsruimte laten. Als ik eenmaal m'n evenwicht heb gevonden hef ik m'n hoofd op en kijk midden in het gezicht van de man die al deze ellende heeft veroorzaakt: de mp Crane die me bij het landgoed zonodig in m'n rug moest schieten...
Mijn ogen vernauwen zich tot spleetjes als ik de woede om die daad in me op voel komen.
"Zo, kom je eindelijk eens kijken wat je hebt veroorzaakt? Valt het mee of tegen? Of had je liever gezien dat ik als een zombie in een rolstoel was terecht gekomen? Hè?!"
Ik wacht zijn antwoord niet af en gebaar naar de soldaten dat ik doorloop. Gelukkig lopen de 2 mp's niet met me mee, blijkbaar willen ze m'n therapeut spreken. Ineens realiseer ik me dat dat kan betekenen dat ik m'n langste tijd in dit ziekenhuis heb gehad. Ze zullen me dan wel zo snel mogelijk mee naar hun gevangenis nemen en eerlijk gezegd zit ik daar niet op te wachten. Zouden de anderen daar nog zijn?
De hoop dat ik sergeant Ingrid en captain Crane niet meer zal zien wordt de grond ingeslagen als ze een kwartiertje na mij de ziekenzaal binnenlopen en bij m'n bed komen staan. De vrouwelijke mp neemt het woord, maar ze krijgt geen blik van me. Ik kijk Crane kwaad aan en ben benieuwd of hij nog wat durft te gaan zeggen...

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Stefanie
BerichtGeplaatst: 08-03-2010 10:41:55  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
Ingrid en ik houden elkaar nog even vast.
“Roderick, zullen we nog even snel een broodje gaan eten? Daarna ga ik naar Jones, wil je dan mee?’’
“Sorry, maar ik kan niet mee als je naar Jones gaat, ik moet zelf ook nog wat regelen en doen vanmiddag.’’
Samen lopen naar binnen waar ik bij de deur nog snel m’n stok pak, daarna lopen we door naar de kantine waar we lunchen. Dan spreken we nog even een tijd af hoe laat we beide hier zijn om daarna naar Melanie te kunnen. We spreken rond 18.00 af op de kazerne. Ingrid geeft me nog een zoen en gaat er dan vandoor.
Ik blijf nog even zitten en blader een krant door die op tafel lag. Na een kwartier pak ik mijn stok en loop naar Dokter Peterson. Ik klop aan en mag meteen binnenkomen.
“Bent u klaar? Dan gaan we naar mijn huis.’’
“Kun je nog 10 minuten wachten, ik moet nog even snel iemand spreken en daarna zie ik je weer hier, oké?’’
Ik knik ten teken dat ik het goed vind. Ik ga nog even naar mijn kantoor waar ik wat spullen pak en de sleutel van het huis in mijn zak steek. Mijn mobiel neem ik ook mee voor het geval Ingrid me nog zou bellen als er iets is.
De 10 minuten zijn bijna voorbij dus ik loop terug naar Peterson zijn praktijk, waar hij net zijn kantoor uit komt.
“Klaar voor vertrek?’’ vraag ik.
Peterson knikt en we lopen naar de auto’s. Als ik zie dat mijn mp-auto weg is blijf ik even stil staan.
“Is er iets mis?’’ vraagt Richard dan.
“Mijn mp-auto is weg, kunnen we met jouw auto gaan?’’
“Tuurlijk, geen probleem, ik haal hem even.’’
Als hij de auto voorrijdt stap ik in en geef hem aanwijzingen hoe we het beste kunnen rijden naar mijn huis. Als we aankomen ligt heel de tuin vol met rommel en troep en de oprit staat vol met busjes van allerlei bedrijven. Als ik binnenkom is het een drukte van jawelste. Richard ziet zijn neef druk bezig op de vloer en spreekt hem even aan. Dan komt zijn neef die Peter blijkt te heten.
“Zo, dus u bent de man des huizes.’’ Zegt hij.
“Ja dat klopt, en zeg maar jij.’’ Zeg ik tegen hem met een knipoog. Wink
“Hoever zijn jullie, als ik vragen mag?’’
“Boven zijn ze bijna klaar, maar beneden zijn we nog even bezig, voor vanavond is het klaar. We hebben er flink de vaart in gezet. Als je het niet erg vind ga ik weer verder, anders lopen we achter op schema straks.’’
Ik geef Peter snel een hand en bedank hem. De vloer wordt erg mooi beneden, ik kan het niet laten om boven ook nog een kijkje te nemen. Ik loop de trap op waar ik een aantal mannen in de slaapkamers bezig zie met vloerbedekking. Het werd allemaal erg mooi en om ze verder niet te storen liep ik naar beneden.
Na een paar uur te hebben rondgelopen en wat gezeten, zijn ze tegen 17.00 uur klaar met de vloer beneden. Peter komt uitgeput naar buiten en vraagt of ik wil komen kijken. Ik kijk mijn ogen uit naar de vloer die er prachtig uit ziet en gewoon nog glimt. De mannen van de elektronicazaak staan al op de stoep om de spullen te brengen, ze pakken alles netjes uit en installeren het. Alles werd op tijd gebracht, als ik op mijn horloge kijk is het 18.00 uur. Shocked Ik bel snel Ingrid op om te melden dat ik wat later ben.
“Schiet wel op, ik wil niet te laat bij Melanie zijn.’’
“Ik doe mijn best en probeer over een half uur bij je te zijn.’’
Daarna druk ik het gesprek weg. Ik zorg ervoor dat alles er piekfijn uitziet voor als ik Ingrid vanavond verras met het huis. Het huis is nog niet helemaal af, hier en daar moet nog wel aardig wat gebeuren, maar het is al klaar om in te wonen en te leven. Alle mannen van de bedrijven dank ik vriendelijk en Peter beloof ik een bonus voor zijn harde werk. Als iedereen weg is, sluit ik alles netjes af en neem een taxi terug naar de kazerne.
Het is net 18.30 uur geweest als ik binnenstap in mijn kantoor.
“Waar heb jij de hele middag gezeten?’’ vraagt Ingrid dan.
“Ik moest even het een en ander regelen..’’
“Wat ik zeker niet mag weten?’’ zegt Ingrid meteen.
Aan mijn gezicht is blijkbaar te zien dat ik dat bedoel.
“Waarom mag ik het niet weten?’’
“Het is een verrassing.’’ Zeg ik dan zachtjes.
“Oeh, een verrassing.’’ Zegt ze nieuwsgierig.
“Ik ga even snel douchen en omkleden, dan kunnen we daarna naar Melanie en Arthur.’’
Ingrid knikt en maakt zich verder op. Ik spring snel onder de douche en kleed me netjes aan. Ik stop nog snel de sleutel van het huis in mijn broekzak en loop dan terug m’n kantoor in waar Ingrid al klaar staat voor vertrek.

CRANE
In het ziekenhuis kunnen we Jones eerst niet vinden, maar later hebben we hem gevonden bij de fysiotherapie. Daar kijken we even door het raampje en zie ik de therapeut Jones helpen met een beenbeugel. Ingrid zie ik even opzij kijken naar mij, maar ik concentreer me weer op Jones waar ik met grote ogen naar kijk.
‘Nu zie ik pas de gevolgen van wat ik met dat schot heb aangericht. Ik wist niet dat het zo erg zou zijn.’ Dacht ik.
Na een tijdje is de therapie van Jones klaar en willen we de ‘peut’ spreken. Jones komt de zaal uitgelopen, kijkt op en dan kijken we recht in elkaars ogen. Jones vernauwt zijn ogen en kijkt me vals aan. "Zo, kom je eindelijk eens kijken wat je hebt veroorzaakt? Valt het mee of tegen? Of had je liever gezien dat ik als een zombie in een rolstoel was terecht gekomen? Hè?!"
Ik weet echt niet wat ik terug moet zeggen, dus ik zwijg. Jones wordt meegenomen door de soldaten terug naar zijn kamer. Ingrid en ik praten ondertussen met de therapeut en vragen het een en ander aan hem.
Nadat we alles weten wat we wilden weten, nemen we nog een kijkje bij Jones.
Hij ligt rustig op bed als wij binnenkomen en gaan naast zijn bed staan. Ingrid neemt als eerste het woord, maar Jones kijkt niet eens naar haar. Hij kijkt alleen naar mij met een kwaad gezicht.
“Jones, het spijt me wat ik je heb aangedaan. Ik wist niet dat het zo ernstig was.’’ Zeg ik tegen hem.
“Spijt?! Je zegt alleen dat het je spijt. Je hebt me invalide gemaakt!’’ brult hij kwaad naar me.
“Wat kan ik er nu aan doen, jij bent de foute man. Ik doe mijn werk en daar schiet ik ook wel eens mensen bij neer. Hoe kon ik nou weten dat het zo ernstig was?!’’ Zeg ik kwaad terug.
“Wat denk je zelf als je iemand in zijn rug schiet. Je weet toch dat dat fout afloopt, waarom kon je me niet in mijn been schieten of zo?!’’ zegt hij weer kwaad.
“Ik moest snel ingrijpen, voordat jij iemand anders zou neerschieten.’’ Zeg ik dan.
Jones kijkt de andere kant op en bromt wat. Ik stap naar hem toe en draai zijn hoofd naar mij toe. Hij begint meteen met zijn armen te slaan, maar ik duw zijn armen naar beneden en kijk hem strak in zijn ogen aan.
“Wat wil je nu dat ik voor je doe?’’ zeg ik dan kwaad tegen hem.
Hij kijkt me strak aan en knijpt zijn ogen even samen. Ik heb zijn armen nog steeds beet voor het geval hij weer begint te slaan.
“Ik wil dat je Lucy naar mij toebrengt.’’ Zegt hij op een kwade toon met samengeknepen ogen tegen me.
“Dat kan ik niet doen, ze zit vast en komt niet meer vrij. Jij gaat straks ook daarheen, dan zie je haar pas.’’ Zeg ik om hem te kalmeren, maar hij wordt er juist alleen maar kwader van.
“Ik wil haar zien! Haal haar hierheen!’’ begint hij te brullen. Ook probeert hij zich weer los te rukken uit mijn handen, maar ik kan hem nog net in bedwang houden. Zusters komen ook al toegesneld nadat ze Jones flink hebben horen schreeuwen. Ze geven hem een spuit waardoor hij wat kalmeert. Hij word rustiger en langzaam laat ik hem los. Dan ga ik naast Ingrid staan en neem haar even mee naar buiten, vanachter het glas houden we Jones in de gaten.
“Wanneer brengen we hem naar de rest?’’ fluister ik.
“Net hebben we van de ‘peut’ gehoord dat het al redelijk met hem gaat, maar de vraag is: Kan hij vervoerd worden?’’
“We kunnen het proberen, hij heeft het telkens over Lucy dat hij haar hier wil . Die 2 moeten wel een relatie hebben met elkaar.’’ Zeg ik dan.
“Ja dat vermoeden had ik ook al van die 2. Maar wanneer kunnen we hem vervoeren. Ik heb hem daar het liefst zo snel mogelijk. Zou hij zo meteen al vervoerd kunnen worden? Dan hebben we iedereen bij elkaar, behalve Jake dan.’’ Zegt ze.
“Zal ik dan een wagen gaan regelen of wachten?’’
Ik zie haar diep nadenken en wacht haar antwoord af.

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Sharey
BerichtGeplaatst: 08-03-2010 21:18:51  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID / JONES

“Zal ik dan een wagen gaan regelen of wachten?’’ vraagt Crane.
Nietsziend staar ik de gang in en denk na.
"Hoe lang duurt het voor de generaal gevangenentransport heeft geregeld?"
"Snel genoeg. Maar voor de transportwagen van de gevangenis hier is... dat duurt langer."
"Als ik vanavond geen plannen had gehad, dan had ik hem meteen weggebracht, maar Roderick en ik gaan vanavond samen naar Melanie en Arthur."
Ik draai me om en kijk door het raam van de ziekenzaal naar Jones, die met een verpleegster in gesprek is.
"We komen nu zo dicht bij ons doel, dat ik geen enkel risico meer wil lopen. We doen het morgenochtend."
"Dan vraag ik transport aan bij de generaal als we terug zijn op de kazerne. Enne... wat betreft je zus en je zwager... Bereid je maar voor op een preek over vanmorgen."
Cranes gezicht spreekt boekdelen bij die laatste zin.
"Tja... Ze zullen wel vreemd hebben opgekeken toen hun huis ineens leeg was, ja." antwoord ik in gedachte terug bij de arrestatie van het A-team en Lynn. "Maar ik ga er vanuit dat Hannibal en de zijnen naar Arthur en Melanie zijn teruggekeerd. Hun Van stond daar per slot van rekening nog voor de deur. Die mannen van het A-Team zijn slim en bewust genoeg van zichzelf dat ze weten dat ze dit verdiend hadden. Reken maar dat ze er met Mel en Arthur over hebben gepraat."
Dan loop ik de ziekenzaal in, naar Jones. "Pak je spullen maar vast in. Morgenochtend ga je naar de gevangenis. Naar Lucy. Maar houd er rekening mee dat na de rechtzaak Lucy waarschijnlijk naar een vrouwengevangenis overgebracht zal worden."
"Er zijn gevangenissen waar beide zitten." brengt Jones hier tegen in.
"Klopt. Maar dat wil nog niet zeggen dat jullie elkaar mogen zien."
"Wie niet waagt, wie niet wint."
Jones ogen glimmen bij het vooruitzicht Lucy terug te zien en hij uit zijn vreugde door deze optimistische bekvechterij. Ik kan een glimlach niet onderdrukken, omdat ik zelf verliefd ben en weet hoe je je kunt voelen bij het vooruitzicht elkaar terug te zien.

SERGEANT INGRID / MELANIE

Na de avondmaaltijd neem ik een douche en kleed ik me leuk aan: een heerlijk zittende spijkerbroek met een heel mooi aansluitend shirt en m'n favoriete sieraden. M'n haar mooi geborsteld en los.
Voor de spiegel draai ik een rondje, waarna ik tevreden vaststel dat ik gezien mag worden. Ik heb net m'n warme jas aangetrokken als er op m'n deur wordt geklopt.
Het is Roderick en hij ziet er ook uit om in te bijten. We zien elkaar dagelijks in het groen, dus als we eens zonder uniform rondlopen zijn we altijd nieuwsgierig wat de ander zal dragen.
Na een kus komt hij nog even binnen. "Laat me je eens bewonderen."
Ik draai een rondje voor hem, wetend dat ie natuurlijk iets anders wil zien dan m'n warme winterjas en kijk hem met een heel onschuldige blik aan als ie met een grijns en zijn armen over elkaar wacht op wat hij echt wil zien.
"Ooooh... bedoel je dit?" vraag ik plagend en ik knoop m'n jas los.
Roderick komt naar me toe en drukt me tegen zich aan. "Volgens mij heb jij een werelddag vandaag. Je ziet er prachtig uit, Ingrid."
Ik hef m’n hoofd op en geef hem een kus. “Dank je.”
Even later lopen we naar m’n auto en rijden we naar Melanie en Arthur.
“Heb je je zus al gesproken na vanmorgen?” Roderick werpt me een steelse blik toe.
Ik schud m’n hoofd. “Zijn Crane en jij bang dat ik daar nooit meer binnen mag of zo?”
Daar krijg ik geen antwoord op. Echt gerust ben ik er zelf ook niet op. Melanie kennende kan ik wel een uitbrander verwachten…

Net als vanmorgen staat Melanie bij de voordeur haar gasten op te wachten. Echter met één groot verschil: nu heeft ze haar armen over elkaar heen geslagen en haar gezicht staat strak. “Durven jullie nog hier te komen na vanmorgen?!”
Roderick en ik lopen naast elkaar het tuinpad op. Hij zwijgt en werpt een blik opzij waarin ik lees: 'Dacht ik het niet?!'
“Ja, zus. Dat durf ik. En dat ben ik van plan te blijven doen.”
“Weet je wel hoe je ons hebt laten schrikken? Om nog maar niet te spreken over de mannen van het A-Team en de zwangere Lynn!”
Melanie staat breeduit voor haar voordeur, blijkbaar voorlopig niet van plan om ons binnen te laten.
“Melanie, zijn we nog welkom of laat je ons buiten staan? Ik wil je alles vertellen, maar wel graag binnen.”
“Op één voorwaarde! Laat mijn visite voortaan met rust!”
Melanie draait zich om en gaat naar binnen. Zag ik daar een glimlach om haar mond of vergis ik me? Achter Roderick sluit ik de deur. In de woonkamer zit Arthur aan de eettafel een krant te lezen. Hij werpt een stuurse blik naar ons. Het is bekend dat hij Hannibal adoreerde.
“Jammer Decker, maar het A-Team is op vakantie gegaan met onbekende bestemming. Die zul je voorlopig niet meer zien.” Schampert hij naar Roderick.
Ik blijf even staan en denk na. Om zo de hele avond door te brengen lijkt me geen succes en ik bedenk een snelle oplossing.
“Melanie, Roderick, kom. We gaan eerst om de tafel zitten en dan vertel ik precies wat er vanmorgen is gebeurd.”
Melanie protesteert dat ze in de keuken bezig is.
“Dat komt straks wel. Als we in deze stemming koffie drinken, dan bederft ie acuut van de spanning die hier in huis hangt van de onuitgesproken verwijten.”
Een moment later steek ik van wal. Ik vertel vanaf het moment dat ik vanmorgen de Van zag staan tot en met het moment dat ik het A-Team en Lynn de kazernepoort uit zag lopen. Enkele keren vult Roderick iets aan.
“Begrijpen jullie nu waarom ik het juist vandaag moest doen?” besluit ik mijn relaas.
Melanie knikt, ze heeft tranen in haar ogen staan. Arthur wrijft met beide handen over zijn gezicht. Zijn A-Team is een beetje van hun voetstuk gevallen en dat moet ie even verwerken. Mel en ik staan op en we omhelzen elkaar.
“Het spijt me dat ik je ondertussen zo heb laten schrikken en je misschien ook wel een rotverjaardag heb bezorgd.” Zeg ik zacht tegen m’n zus.
“Een rotverjaardag is niet het goede woord, een onvergetelijke wel.”
Ze maakt zich los en pakt me bij m’n schouders. “M’n kleine dappere zusje neemt het zomaar op tegen het hele A-Team.” Ze schudt ongelovig haar hoofd.
Arthur komt nu naar me toe. “Dank je dat je ze weer hebt laten gaan. We hebben toch nog een gezellig middag met ze gehad.”
“Gelukkig, dat was ook de bedoeling. Ik wilde ze alleen eens flink laten schrikken en ze iets duidelijk maken.”
“Ik begrijp het, Ingrid. Misschien had ik in jouw plaats hetzelfde gedaan. Maar toch zijn het goede mannen, ook al laten ze duidelijk merken dat ze jullie niet moeten.”
“Arthur, ik ben blij dat ze jou zo goed hebben geholpen. Maar de belangen in deze familie waren een beetje tegenstrijdig en dat maakte het knap lastig soms.”
Iedereen knikt. Arthur en Roderick schudden elkaar de hand en Melanie en ik geven elkaar nog maar eens een knuffel.
“Nu toch maar koffie?”
“Graag…” klinkt het uit 3 monden tegelijk.
Onder het genot van gebak en lekker hapjes en drankjes willen Melanie en Arthur uitgebreid horen over onze verloving. Nu is Roderick vooral aan het woord. Hij vertelt het hele traject van de ringen, van de ‘noodverloving’ in de tunnel van het landgoed toen hij gewond was tot en met zijn gevoelens voor mij vandaag. Dan ineens draait hij zich naar mij toe, neemt mijn handen in de zijne en kijkt me met stralende ogen aan. “Ingrid, ik wil je iets vragen…”

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Murdoockie!!
BerichtGeplaatst: 09-03-2010 08:19:11  Reageer met quote


Leeftijd: 31
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 11-8-2007
Berichten: 2195
Woonplaats: Home, where the heart is.

Lynn

Ik zag die verjaardag niet helemaal zitten, Mel was tenslotte de zus van Ingrid, maar omdat Hannibal erg graag wil, besluit ik mijn mond maar te houden, hoewel ik een ongemakkelijk voorgevoel heb.
Het eerste deel verloopt leuk, tot Ingrid binnenkomt. Hannibal, Arthur en de rest van het team zijn aan het kaarten, ik zit op de leuning met mijn arm losjes om Hannibal heen geslagen. Af en toe maakt Hannibal een opmerking naar Ingrid, mijn ogerustheid groeit. Af en toe wendt ze namelijk haar gezicht even af, maar lang blijft mijn blik niet op haar hangen.
Als Arthur even opstaat en aankondigt dat hij de BBQ aan gaan steken, wil Ingrid wat zeggen. En dan gaat het snel, er vallen MP's binnen, en trekken ons overeind. Ingrid houdt ons onder schot met een enorme grijns op haar gezicht. Met mij gaan ze wat zachtzinniger om dat met de rest van het team, merk ik. Met grote ogen kijken we elkaar aan, als ook Simon en Leonardo binnenkomen. Meteen daarna kijk ik naar Hannibal, bij wie de pijn in zijn ogen te lezen is. We worden naar buiten geduwd en in een arrestantenwagen vastgebonden. Ik kom aan de andere kant van de wagen terecht, op dezelfde bank als Hannibal. We kunnen elkaar niet zien of spreken, want bij iedere beweging die niet door de auto komt krijgen we een kolf van een geweer voor onze neus van de zwaarbewapende mannen van het arrestatieteam.
Ik sluit mijn ogen en buig mijn hoofd. Zouden ze me overleveren aan Johnson? De vraag dreunt door mijn hoofd.
Als we na een tijdje bij de kazerne aankomen, worden we onzachtzinnig de auto uitgetrokken en in aparte cellen gegooid. Daar worden we met onze enkels en polsen aan de tralies vastgemaakt, op een rijtje. Ik kom naast Face terecht, aan de buitenkant. Ingrid gaat voor ons staan, en eist van Hannibal dat hij respect toont. Ik leun met mijn voorhoofd tegen de tralies en probeer rustig te worden. Zou het dan toch nog meevallen?
Ingrid heeft voor ons allemaal een boodschap, maar vooral de boodschap voor Hannibal blijft hangen. Bedoelt ze met de gezochte persoon mij? Wil ze Hannibal bespelen door mij te gebruiken tegen hem? Ik doe mijn mond open om een snerende opmerking te maken, maar Ingrid gaat nog even door met haar toespraak.
Als Decker dan ineens binnenkomt, kijk ik hem aan. Ingrid draagt ons over en gebruikt mijn echte naam daarbij. Ik sluit mijn ogen. Het is game-over ben ik bang. Als Decker ons nog een laatste hak wil zetten, doet hij dat het beste door mij over te leveren aan Johnson, die met met alle plezier zal excuteren. En dan kan zelfs Hannibal me niet helpen...
Decker slaat zijn armen over elkaar en kijkt ons alle vijf strak aan. In zijn ogen zie ik iets van plezier. Ik slaak een onhoorbare zucht en richt me op. Dan glorieus ten onder gaan..!
'Je krijgt een dappere vrouw, Decker!' Hannibals stem doet me opschudden. Ik draai me zo ver mogelijk naar hem om en kijk hem aan. Als hij niet snel wat doet, dan hebben we een enorm probleem.!
Mijn blik dwaalt even naar Ingrid en Decker. De eerste staart naar mijn hand, waar mijn ring aan glinstert. Ik werp haar een blik toe en kijk weer naar Hannibal. Die kijk me diep in mijn ogen aan en slik een keer. Hij buigt zijn hoofd en gaat dan verder met zijn excuses. Ik vind het allemaal zwaar overtrokken, het was toch over en weer?

"Ik hoop dat dit genoeg is om Lynn straks bij te kunnen staan als ze haar baby krijgt." Hannibal kijkt me aan. In zijn ogen zie ik verontschuldigingen, liefde en nog iets waar ik niet uit kom.
De boeien worden losgemaakt, en langzaam lopen we eruit. Als Hannibal ook uit zijn cel gelopen is, ren ik naar hem toe, sla mijn armen om hem heen en huil op zijn schouder uit. Troostend slaat hij een arm om me heen, hij weet precies wat er door me heen ging en gaat. Hannibal salueert, ik kijk vanaf een afstandje toe. Zou alles nu afgehandeld zijn? Ik snak naar rust, een nieuwe start. Hannibal loopt voor ons uit de poort uit, ik volg, te midden van het team. Murdock heeft zijn arm om me heen geslagen, troostend. Face heeft zijn handen in zijn zakken, BA beent met grote stappen naar Hannibal. Wat een ochtend.. Ik glimlach een beetje bibberend naar Murdock, die teruggrijnst. 'Laten we naar Parijs gaan, Lynn,' en met een troostende knipoog laat hij me los, meteen ren ik naar Hannibal. Hij slaat zijn arm om me heen, ik leg mijn hoofd op zijn schouder, en zo lopen we terug naar Arthur en Mel's verjaardag.
Daar houden we nog een fijne middag, daarna vertrekken we naar het vliegveld. Mijn koffer stond in de achterbak, naast mijn tas waar de drogeerspuit voor BA inzat.
Face had ondertussen een mooi vliegtuig weten te ritselen, die zou voor ons klaarstaan.
Ik leunde naar achteren en haalde mijn handtas tevoorschijn. Tot mijn verbazing zat er een witte envelop in, een dik pakketje! "Voor Deborah" stond erop.
Verbaasd draaide ik de envelope om en om, maar er viel niets te zien aan de achterkant. Ik slaakte een zucht: van wie zou de brief zijn?


Laatst aangepast door Murdoockie!! op 09-03-2010 15:19:16, in totaal 1 keer bewerkt

_________________
O, Resentless Love! Whereto Doth Not Thou Force The Hearts of Mortals?

It's cool. Really, 'tis.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Stefanie
BerichtGeplaatst: 09-03-2010 12:16:59  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
Na een tijdje word het eindelijk gezellig aan tafel en nemen allemaal maar al te graag een kop koffie met gebak. Arhtur en Melanie willen alles maar al te graag horen van onze verloving. Ik ben nu constant aan het woord en vertel alles vanaf het begin dat ik de ringen kocht, de 'noodverloving' in de tunnel en daarna tot mijn gevoelens voor haar van vandaag. Dan schiet me ineens te binnen van het huis. Snel voel ik even stiekem met mijn hand of de sleutel in mijn broekzak zit. Dan draai in me ineens naar Ingrid toe, pak haar handen vast en kijk haar met stralende ogen aan.
"Ingrid, ik wil je iets vragen.''
"Zou je met me meewillen naar ons huis?'' Ingrid kijkt me verbaasd aan.
"Ja natuurlijk maar waarom? Het is nog lang niet af.''
Melanie en Arthur kijken mij verbaasd aan. "Heb je een huis gekocht?'' vraagt Arthur dan.
Ik knik. "Hier net buiten de stad, ik heb een verrassing. Willen jullie ook mee? Van mij mag het.''
Arthur en Melanie kijken elkaar even aan en knikken dan beide. Ik denk dat zij ook wel benieuwd zijn naar het huis. Nadat we onze koffie ophebben en alles netjes met z'n allen hebben opgeruimd lopen we naar de 'normale' mp-auto.
"Zal ik rijden?'' vraag ik aan Ingrid.
"Weet je dat zeker of dat lukt met je been?''
Ik knik.
"Oké vooruit dan, maar rij dan wel voorzichtig.''
Ik stap in en ga achter het stuur zitten. Ingrid zit naast me, Arhtur en Melanie stappen achterin. Ik rijd rustig naar het huis en concentreer me op de weg, ondertussen zitten Ingrid, Melanie en Arthur met z'n drieën wat te praten over het huis.
Als we aankomen is het compleet donker in huis, de voortuin zag er nog net zo uit als toen we hier voor het eerst waren. We stappen allemaal uit en blijven even op de stoep staan kijken.
Ingrid doet een stap naar voren, maar ik ga al snel voor haar staan.
"Sluit je ogen. Ik houd je beet als je naar de deur loopt.''
Ingrid sluit haar ogen en ik houd een vinger voor mijn mond om aan te geven dat Arthur en Melanie stil moeten zijn. Ik houd Ingrid haar hand beet en neem haar rustig mee naar de deur.
"Laat me niet los.'' zegt ze nog zachtjes.
Ik pak de sleutel uit mijn zak en geef die aan haar. Dan ga ik achter haar staan, pak haar hand beet met de sleutel en steken we samen de sleutel in het slot. De deur gaat langzaam open.
"Heb je je ogen nog steeds dicht?'' vraag ik haar.
Ze knikt snel. Arhtur en Melanie lopen zachtjes achter ons aan. Ik houd haar beet en neem haar mee naar de woonkamer waar ik de deur open doe. Ik zet haar midden in de kamer.
"Even blijven staan.'' zeg ik en laat haar los om snel het licht aan te knippen.
Als het licht aan is zeg ik. "Open je ogen maar.''
Ze opent haar ogen en kijkt enorm verrast om zich heen. "Wow Roderick. Hoe heb je dit allemaal voor elkaar gekregen zo snel?''
Ik stap naar haar toe. "Dat doet er niet toe, het is bijna af en alleen hier een daar moet nog wat gedaan worden, maar we kunnen eral in wonen.'' zeg ik.
Ingrid is zo blij dat ze meteen in mijn armen vliegt en een dikke zoen geeft.

CRANE
Na wat praten en overleggen laten we morgen Jones overplaatsen. Ik blijf wachten op de gang als Ingrid bij Jones zijn kamer binnengaat om hem te vertellen dat hij morgen naar Lucy gaat. Als Ingrid terugkomt vraag ik meteen wat Jones had gezegd.
"Ik heb hem verteld dat hij en Lucy niet bij elkaar zitten waarschijnlijk en dat ze overgeplaatst word naar een vrouwengevangenis. Hij antwoordde daarop dat er ook gevangenissen zijn waar beide zitten. Maar dat wil niet zeggen dat ze elkaar mogen zien, zei ik tegen hem, waarop hij antwoordde: Wie niet waagt, wie niet wint.''
"Dus hij is echt blij dat hij naar Lucy gaat.'' zeg ik verbaasd.
Ingrid knikt en kijkt dan op haar horloge. "Zullen we gaan? Het is overigens bijna etenstijd.''
Ik knik en we lopen het ziekenhuis uit, stappen in de auto en rijden terug naar de kazerne. Ingrid stapt meteen uit als we op de kazerne zijn en loopt als eerste naar binnen. Ik parkeer eerst de auto en loop daarna naar binnen. In de kantine zie ik haar al zitten aan een bord eten.
"Zo... kon je niet wachten?!'' vraag ik als ik ook aanschuif.
"Ik moet zo naar Arthur en Melanie, dus moet even opschieten.''
Na een paar minuten is ze al klaar met eten en vertrekt. Ik blijf nog rustig zitten en eet mijn eten rustig op. Als ik klaar ben ga ik naar de generaal en regel het vervoer voor Jones morgenochtend.
Nadat dat is gebeurd ga ik naar mijn eigen kamer waar ik op een stoel neerplof. Het moment van Jones flitst weer voorbij, hoe ongelukkig hij liep en hoe kwaad hij op me was. Ik schud m'n hoofd snel om het moment te vergeten, maar het blijft maar terugkomen. Langzamerhand begon ik spijt te krijgen van wat ik hem heb aangedaan. Hij zal nooit meer goed kunnen lopen.
Ik sta op en neem een warme douche. Daarna ga ik weer aan tafel zitten en sla een boek open, langzaam begin ik te lezen, maar kom maar niet verder dan de 3de regel.
'Wat ik Jones heb aangedaan is toch wel erg, maar het hoort ook bij mijn vak.' mompel ik.
Het boek sla ik weer dicht en staar daarna wat voor me uit.

De volgende morgen word ik wakker aan tafel. Confused Blijkbaar ben ik daar gisteren in slaap gevallen. Ik heb weinig geslapen maar moet toch Jones overplaatsen vandaag. Ik trek mijn mp-pak aan en gooi wat water in mijn gezicht om beter wakker te worden en te blijven.
In de kantine neem ik 2 koppen sterke koffie. Ingrid ziet me zitten en komt meteen naar me toegelopen.
"Zo! Wat zie jij eruit? Confused"
"Slecht geslapen.'' is het enigste wat ik kan zeggen.
"Ben je bijna zover, dan gaan we Jones ophalen.''
Ik neem snel mijn laatste slok koffie, pak mijn jasje dat over mijn stoel hangt en loop achter Ingrid aan naar buiten. Het busje staat al klaar voor vertrek, wij stappen in en dan vertrekken we naar het ziekenhuis om Jones op te halen.

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Flykie
BerichtGeplaatst: 09-03-2010 14:16:54  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL

Tijdens de rit naar het vliegveld parkeert B.A. de auto in het gras.
"We moeten nog een stukje rechtdoor B.A." zeg ik.
Hij kijkt me meteen kwaad aan en ik weet al hoelaat het nu is.
"Dit is de weg naar het vliegveld, Hannibal" gromt B.A. dan kwaad.
Ik stap direct uit en Lynn loopt achter me aan. Als ik de kofferbak open en mijn spullen eruit wil halen, pakt hij me beet.
"Wat ga je doen? Mij weer verdoven misschien?" is zijn vraag.
Ik schud mijn hoofd. "Ik ga dan wel lopend, jij wilt toch last blijven hebben van de MP, nou ik niet." is mijn verklaring.
Hij kijkt me verbaasd aan. Vanuit me ooghoek zag ik dat Face een plank had gevonden en ermee achter hem stond.
"Of zullen we zeggen: nighty night" zeg ik met een brede grijns.
Op het moment dat B.A. me een klap wilde geven slaat Face hard met de plank op zijn achterhoofd. B.A. merkt er nauwelijks iets van en wil op Face afrennen, maar Lynn en ik verdoven hem daarna. B.A. valt neer en ik kijk het team aan.
"Up to the airport" zeg ik met een lach.
Face had een heel mooi vliegtuig geregeld waar we zo in konden stappen. Na een kwartiertje met de spullen sjouwen zitten we allemaal in het vliegtuig, klaar voor vertrek. Eenmaal vertrokken rust ik eens goed uit en kijk naar beneden. Dit keer op eigen avontuur en op naar Frankrijk Very Happy.

Na 7 uur vliegen komen we eindelijk op de luchthaven van Parijs aan. We pakken onze bagage en worden met een bus naar ons hotel gebracht.
Het was erg lekker weer en we keken onze ogen uit. Na een half uur rijden komen we aan bij het hotel en worden we naar onze kamers gebracht. Even later komt komt B.A. ook bij. Ik had onze horloges met de tijd in Frankrijk gelijk gezet.
"Goedemiddag B.A." zeg ik nogal schijnheilig.
Ik had de knoopjes van mijn blauwe blouse los gemaakt. Om de MP nog even aan ons te laten denken stuur ik een smsje naar Arthur zijn mobiele telefoon Embarassed.
Hey Art, doe de groeten aan Pluis, Knabbel en Babbel. Gr, Smith Wink
Na verzending van het smsje wordt het tijd om de echte vakantie te gaan vieren Very Happy.

ARTHUR

Die avond kwamen Decker en Ingrid samen bij ons op visite. In het begin verliep alles wat stroef, maar dat werd al snel uitgepraat waardoor we er toch nog een leuke avond van konden maken. Ik was daar ook blij mee en maakte lekkere hapjes klaar.
Er werd over van alles en nog wat gesproken, totdat Decker ons uitnodigt om naar hun huis te komen kijken. We keken elkaar even aan en knikten toen. Het leek mij wel leuk om te zien in wat voor huis een MP kolonel nu woont Very Happy.

Onderweg naar het huis van Decker en Ingrid begint mijn telefoon te trillen en ik zie dat ik een bericht heb ontvangen. Er stond geen nummer op vermeld. Ik blokkeerde het toetsenbord weer en stak de telefoon in me jaszak.
"Van wie was de oproep?" vraagt Melanie dan.
"Het was een sms-bericht, die lees ik straks wel lieverd." zeg ik met een glimlach.
Ik sla me arm direct om haar heen en we genieten van het ritje naar het huis.
Daar komen we even later aan. Van de buitenkant zag het er nog niet echt spectaculair uit, tot we naar binnen stapten. Melanie en ik keken elkaar even aan als we in de woonkamer staan.
"Zo dan Surprised, wat een luxe..." zeggen we beiden in koor.
Na een tijdje te hebben rondgekeken ga ik even naar buiten, pak me telefoon en lees het smsje. Daar schiet ik van in de lach. Decker en Ingrid kwamen ook meteen bij me staan als ik ze het smsje laat lezen. Decker zijn gezicht stond op onweer, maar hij kon er achteraf wel om lachen.
"De lafaard." zegt Decker dan.
Ik schiet ook in de lach, verwijder het smsje en blokkeer het toetsenbord van me telefoon. Daarna steek ik de telefoon weer in me jaszak en loop naar binnen.
Even later gaat mijn telefoon weer. Dit keer was het een oproep. "Met Arthur" zeg ik vriendelijk.
Het was de coach met een mededeling over de grote wedstrijd die normaal volgende week plaats zou vinden. Hij had zich vergist.
"Morgen al? Neutral. Zijn we daar wel klaar voor dan?" is mijn vraag.
De coach rekende daar blijkbaar op, aan de toon van het gesprek te horen.
"Ja, is goed, ik zal er zijn morgen. Hoelaat is de race dan?" vraag ik hem.
"De race is morgen om 13:00 uur, 12:00 uur verzamelen op het circuit om warm te draaien etc.."
"Ik zal er zijn, tot morgen" zeg ik nog en verbreek daarna de verbinding. Ik zuchtte en loop dan terug naar Melanie. "Sorry, het was de coach. De grote wedstrijd die voor volgende week gepland stond is verschoven naar morgen. Ik kan hier dus niet te lang blijven, als je wilt jij wel lieverd. Het is jou verjaardag Wink" zeg ik tegen haar.
Een paar uur later zie ik toch echt dat het voor mij tijd is om te gaan.
"Decker, Ingrid, ik moet nu echt naar huis. Morgen is er een grote wedstrijd die ik moet rijden.
Mel, omdat je het nog zo naar je zin hebt ga ik wel lopen naar huis. Ik zie je straks wel." zeg ik.
Vlak voor ik wegga, neem ik afscheid van Decker en Ingrid en geef Melanie een knuffel en een zoen.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Murdoockie!!
BerichtGeplaatst: 09-03-2010 18:31:23  Reageer met quote


Leeftijd: 31
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 11-8-2007
Berichten: 2195
Woonplaats: Home, where the heart is.

Lynn

BA gromt als hij hoort dat we naar het vliegveld gaan en trapt op de rem. Hannibal stapt meteen uit, het afgesproken teken. Ik stap ook uit en loop achter Hannibal aan naar de kofferbak. Ik open sneaky mijn tas en haal de spuit eruit. Hannibal daagt BA een beetje uit om hem af te leiden, en net op tijd geeft Face hem een mep. Daar voelt BA echter niets van en stormt met een gezicht op onweer op Face af. Ik ram snel de spuit in zijn nek en spuit hem leeg in BA, Hannibal helpt me een handje. Murdock komt ook de Van uitgestapt en wil net iets mopperend tegen BA zeggen, als hij ziet dat BA al onder zeil is.
Ik glimlach flauwtjes als Hannibal: ‘up to the airport!’ zegt.
De mannen sjouwen BA naar binnen, de tassen ook, en ik heb een kwartiertje de tijd al mijn geld op te nemen. Ik maak de betaalrekening die op de naam Lynn Strater staat helemaal leeg, en stop de briefjes in mijn portemonnee. Mijn spaargeld had M al overgezet.
Ik loop naar het vliegtuig en kijk mijn ogen uit als ik binnen ben. Als spionne had ik vaak in vliegtuigen gezeten, maar dit was wel een hele mooie!
Ik gaf Face een bewonderend lachje en ging naast het raam zitten, aan de andere kant van het gangpad, naast me, zat Hannibal. Hij keek door het raampje en stond halverwege de vlucht op en ging naar Murdock toe.
Ik zat met de witte envelop in mijn handen en besloot hem maar te openen. Achter me lag BA te ronken, Face was aan het lezen in Shakespear, niemand die op me lette dus.
Ik opende de enveloppe voorzichtig en haalde er een wit velletje uit, aan twee kanten beschreven. Verbaasd keek ik naar een gewichtig aandoend document dat er tussen gevouwen zat. Ik zocht snel naar de aanhef, las de afzender onder aan de brief, en begon met lezen. Gaandeweg het lezen werd mijn hoofdpijn steeds erger en werd ik steeds misselijker.

‘Lieve Deborah,
Je zult wel verbaasd zijn een brief van me te ontvangen. Ik vond dat het nu de hoogste tijd werd, nu je zelf moeder zal worden. Ik weet dat het niet goed is dat ik het zo lang niet heb verteld, maar het leek me beter zo. Binnenkort ga je ook trouwen met een schat van een kerel, aan wie ik af en toe wat door heb laten schemeren. Een andere reden voor mijn schrijven is dat er de afgelopen tijd veel is gebeurd. Je bent gevangen genomen, bijna geëxecuteerd, bijna vermoord.. Ik wilde dat ik je beter had kunnen beschermen.
Ik kan mijn verontschuldigingen aanbieden voor alles wat er is gebeurd en van alles wat ik heb gelogen, maar dan moet je eerst wat van me begrijpen. Ik heb je altijd verteld dat je ouders zijn gestorven bij een auto-ongeluk. Je was 5 jaar.. Dat waren je adoptieouders. Daarna ben je in verschillende weeshuizen geweest, maar ik heb je altijd gevolgd, en toen je oud genoeg was heb ik je geholpen met je studie en je opleiding, ik heb alles in de gaten gehouden.
Ik was heel jong toen ik zwanger werd. Mijn loopbaan op mijn werk stond in de kinderschoenen, en toen kwam jij. Ik kon gewoon geen kind verzorgen, mijn werk slurpte me op, het was gevaarlijk ook. Mijn zus en haar man hebben je opgevangen, geadopteerd, en officieel ben je ook hun kind.
Toen je oud genoeg was, heb ik je een opleiding aangeboden bij MI6. Zo had ik je toch in de buurt.
Ik snap dat je het moeilijk vind dit te lezen, maar je ging zo plotseling weg, zodat ik geen tijd meer had. Je kan en mag me altijd bellen, mijn nummer staat op de achterkant. Ik hoop dat je het aankan en durft, ik ben al die jaren een lafaard geweest, en dat wil ik goed maken. Kunnen we hier verder over doorpraten?

Je moeder, M.iranda.’


Ik sloot mijn ogen en bedekte ze met mijn hand. Ik leunde met mijn hoofd zwaar tegen de hoofdleuning. Mijn gedachten vlogen alle kanten op. M was mijn moeder, mijn biologische moeder, en dat had ze 35 jaar verborgen weten te houden... Ik boog voorover en leunde met mijn ellebogen op mijn knieën, terwijl ik wanhopig de tranen binnen probeerde te houden. Daardoor werd mijn hoofdpijn nog erger, mijn hoofd bonkte als een waanzinnige. Ik besloot rustig te ademen en toen ik dat deed werd ik een beetje rustig.
Ik had nog vier uur de tijd het te verwerken, toen landden we in Parijs. De Eiffeltoren was goed zichtbaar vanuit de lucht, het zonnetje scheen prachtig.

Niet veel later na het landen zaten we in de bus, op weg naar het hotel. De tassen stonden achterin, de brief en de geboortedocumenten brandden in mijn broekzak. Hannibal wierp me af en toe een bezorgde blik toe. ‘Lynn, je bent zo bleek. Gaat het wel goed?’
Ik glimlachte dapper en zei dat alles goed was, ik was alleen erg moe. Intussen werd mijn misselijkheid erger, het zweet stond me op mijn voorhoofd.
Veel heb ik niet van de stad gezien, ik wilde alleen maar zo snel mogelijk naar bed. Ik was kapot, lichamelijk en geestelijk.
Bij het hotel aangekomen, midden in Parijs, stapten we uit. Ik wankelde kort op mijn benen, maar herstelde me snel toen ook Hannibal uit de bus kwam. Hij had een mooie blauwe blouse aan, waarvan de bovenste knoopjes open stonden Razz
Ik glimlachte naar hem en haakte bij hem in voor iets meer stevigheid onder mijn voeten. Hij gooide zijn tas met zijn wapens over zijn rug en samen liepen we dicht tegen elkaar aan naar binnen.
Murdock en Face hadden BA tussen hen inhangen, Murdock had zijn voeten, Face had zijn armen. Het was een potsierlijk gezicht, het leverde dan ook een mooi gezicht. Verschillende Fransen keken en wezen, Chinezen maakten foto’s en filmden de hele boel. Ik grijnsde en liep samen met Hannibal naar de incheckbalie. We haalden de sleutels op, en liepen toen met de trap naar de eerste etage. Hannibal opende de deur en liet me voorgaan. De piccolo zette de tassen neer, Face en Murdock dumpten BA op bed en Face gaf de man een fooi.
Ik zakte vermoeid op mijn bed, naast BA. Die werd net kreunend wakker op het moment dat wij de horloges gelijk zetten.
‘Goeiemiddag BA’ grijnsde Hannibal schijnheilig.
BA stond kwaad op en vroeg kortaf: ‘met wie lig ik op de kamer, en waar?’
‘With meeeee!!’ Murdock sprong op en grijnsde. ‘En met mij..’ Face keek BA verontschuldigend aan. ‘Maar, het is een grote kamer, dus het vast leuk!’
Murdock rende de kamer al uit, rinkelend met de sleutels. BA volgde hem, Face draaide zich naar ons om en keek ons aan. ‘Nou, dan laten we jullie maar even alleen.’ En met die woorden liep hij de kamer uit, de deur viel achter hem in het slot.
Ik liet me achterover op bed vallen en sloot vermoeid mijn ogen. Hannibal ging naast me liggen en sloeg zijn arm achter me door.
‘Zo, dan hebben we nu lekker vakantie..’ Hannibal keek me van opzij aan, en richtte zich op op zijn elleboog toen ik niets zei. Hij trok vragend een wenkbrauw op. Ik keek hem aan en gaf hem zwijgend de brief. ‘Is dat alles waar je je zorgen ommaakt?’ vroeg hij terwijl hij de brief openvouwde.
‘Ik ben misselijk en heb een enorme hoofdpijn, misschien is de stress van de laatste paar uur me iets teveel. Ik ga zo even slapen denk ik..’ Ik keek naar Hannibal terwijl zijn ogen over de regels vlogen. Met grote ogen keek hij me aan nadat hij klaar was met lezen. Hij floot door zijn tanden en vouwde de brief langzaam dicht. ‘En nu?’ vragend keek hij me aan. Ik haalde vermoeid mijn schouders op. ‘Bellen denk ik. Maar eerst even uitrusten, Ingrid had ons goed te pakken zeg! Jemig.. ik dacht dat ze me zou uitleveren aan Johnson. En wat dan?’
Hannibal drukte geruststellend een zoen op mijn voorhoofd maar zei niets. Ik steunde op mijn elleboog en keek hem recht aan. ‘In Amerika loop ik echt gevaar als we zo door gaan.. Denk je niet? We zullen altijd op onze hoede moeten zijn, omdat je optrekt met een moordenaar en landverrader. Kan ik je dat wel aan doen?’
‘Daar heb ik zelf ook aan gedacht. Maar we gaan hoe dan ook trouwen, als het aan mij ligt, we gaan eerst vakantie vieren en de bruiloft regelen, en dan zien we daarna wel verder.. Ga maar rusten, ik blijf lekker bij je, jij hebt je rust hard nodig.’
Maar nu we toch aan het praten waren, wilde ik nog even doorgaan.
‘Waarom maakte jij je excuses eigenlijk? Om ons vrij te krijgen, of omdat je het echt meende?’
Hannibal keek me onderzoekend aan, en zei toen: ‘Omdat ze dat van me eisten, anders moesten we met z’n allen de bak in. En dat wilde ik niet op mijn geweten hebben. Ik wist het eerst niet zo goed, maar toen jij me zo aankeek, toen wist ik ineens duidelijk dat ik alleen bij jou en de kleine wilde zijn. Mijn team is erg belangrijk voor me, maar jij…’ Zijn stem brak. Ik glimlachte en gaf hem een tedere zoen. Hannibal glimlachte terug, hij had zich weer vermand, en zei zacht: ‘ga nu maar even slapen, dan gaan we vanavond naar de Eiffeltoren, of we gaan een mooie tekening van je laten maken!’
Na nog een zoen sloot ik mijn ogen, terwijl Hannibal zijn arm nog steeds om me heen had geslagen. Ik rolde me lekker tegen hem aan en was snel naar dromenland vertrokken.

Toen ik een tijdje later wakker werd, schemerde het al iets. Ik kwam overeind en voelde me en stuk beter dan eerst. Ik stond op en streek de vouwen uit mijn kleren.
‘Hej, Lynn, je bent al wakker zie ik. Ik wilde je net wakker maken, we gaan eten. Wil je je nog omkleden?’
Ik knikte, dook de badkamer in, maar trok eerst een spijkerbroek en bloesje uit de koffer. Na een kwartiertje waren we klaar om te gaan. Na BA, Face en Murdock opgehaald te hebben liepen we met z’n vijven richting het centrum, op zoek naar een kleine bistro.
We gingen zitten bij een klein restaurantje, en bestelden eerst een fles rode wijn. Face schonk in, en we proostten. ‘Op ons, en de vakantie!’ Lachend hieven we de glazen omhoog en namen een klein slokje. Voldaan leunde Face achterover en keek Hannibal en mij lachend aan. ‘En, hoe vind je Le Ville de l’Amour?’
Ik keek Hannibal aan en zei met plaaglichtjes in mijn ogen: ‘mwah.. valt tegen hoor!’
‘Oja? Dat zullen we wel eens zien!’ en meteen gaf Hannibal me een klinkende zoen.
‘Oelala, kolonel toch!’ plaagde Murdock. ‘Kunnen we jullie wel alleen laten, of hebben jullie een chaperonne nodig? BA vindt dat vast een leuk baantje!’
Ik had net een slok wijn genomen, en door de opmerking van Murdock verslikte ik me. Ik liep rood aan en begon te hoesten. Hannibal klopte me behoedzaam op de rug. ‘Gaat het schat?’ vroeg hij bezorgd.
Ik zag in gedachten BA al de hele dag achter ons aanlopen, en meteen schoot ik weer in de lach. De lachtranen biggelden over mijn wangen, ik veegde ze nog nahikkend weg. Ik zag BA’s beduusde gezicht en hoe erg ik ook mijn best deed niet te lachen viel het me erg lastig.
Murdock keek me geamuseerd aan en keek grijnzend opzij naar Face. ‘Nou, dat wordt een leuk stukje op de bruiloft, denk je niet, Face?’
Ik keek opzij naar Hannibal en legde mijn hoofd op zijn schouder. ‘Wat een heerlijke avond, vind je niet?’ vroeg ik aan hem terwijl ik omhoog keek naar zijn gezicht. Hannibal keek glimlachend op me neer en knikte.
‘Your dinner, madame,’ zei de Franse ober in het Engels met Frans accent, met een snelle blik naar de ring rond mijn vinger. Ik ging iets rechter zitten en keek de vier mannen aan. ‘We zullen Frans moeten leren spreken, monsieux! Face, jij kan dat al denk ik?’
Face knikte bescheiden.
‘In Frankrijk zijn de mensen heel aardig, maar dan moet je wel de taal een beetje beheersen. Ik kan het redelijk, dus ik kan het jullie wel leren.’
‘Je t’aime..’ zei Hannibal grijnzend. ‘Dat is het belangrijkste, toch?’
Ik stak mijn tong uit en zette toen hongerig de vork in mijn ratatouille.

_________________
O, Resentless Love! Whereto Doth Not Thou Force The Hearts of Mortals?

It's cool. Really, 'tis.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht

Sharey
BerichtGeplaatst: 09-03-2010 22:12:23  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Dat het huis al zo ver ingericht is dat had ik niet verwacht. Het ziet er heel mooi uit en ik loop dan ook aandachtig rond om alles te bekijken. Roderick laat het hele huis zien. Arthur en Melanie kijken hun ogen uit, ze zijn blij voor ons. Als ik alles heb bekeken vraag ik aan Roderick of ie me even wil knijpen.
"Droom ik of is dit echt allemaal voor ons?"
Roderick kijkt me lachend aan. "Voel je je hier al een beetje thuis?"
"Toen het leeg was en nog niet geverfd en ingericht vond ik het al mooi en prettig om hier te zijn. Maar nu voelt het als een zachte warme trui."
"Mooi omschreven. Ik ben blij dat ik het goed heb gedaan." antwoord Roderick enigszins opgelucht.
Arthur gaat halverwege de avond alweer naar huis, hij kreeg te horen dat ie morgen een race moet rijden. Maar Melanie blijft nog even en samen lopen we nog even naar de bovenverdieping. Lekker als zussen onder elkaar een beetje lopen fantaseren hoe we bepaalde kamers zouden willen inrichten.
"Ik krijg ook weer kriebels om ons huis te gaan schilderen en zo..." giechelt Melanie.
"Waarschuw Arthur deze keer van te voren, dan schrikt ie tenminste niet zo als de vorige keer toen jij met je kwast te keer bent gegaan!"
We krijgen samen de slappe lach als we daar aan terugdenken.
Rond een uur of 10 brengen we Melanie naar huis. Met een uitgebreide knuffel nemen we afscheid.
"Morgen wil ik met Arthurs jurist op pad gaan om het prijzengeld terug te halen. Ik wil proberen of we dat morgen helemaal geregeld krijgen. Wie weet wint ie morgen wel 2 keer: in de race en van de bende..." zeg ik met veelzeggende blik.
"Succes, zusje van me. En nogmaals sorry dat ik aan je bedoelingen heb getwijfeld."
Er klinkt een brok in haar keel als ze dat fluistert.
"Het leven zat de laatste weken ook knap ingewikkeld in elkaar, voor jullie, voor ons, voor het A-Team... Maar ik heb het gevoel dat het wel goed komt."
Nog een laatste knuffel voor vandaag en ik stap weer in m'n auto. Melanie zwaait ons uit tot we elkaar niet meer zien.
Op de weg naar de kazerne zegt Roderick dat ik even moet stoppen. "Waarom?" wil ik weten.
"Ik heb zin om vanavond al in ons nieuwe huis te gaan slapen, Ingrid. Ga je met me mee?"
Roderick kijkt me bijna smekend aan, waarmee hij het me niet gemakkelijk maakt. Ik zucht eerst even en leg dan uit waarom ik dat nog niet ga doen.
"Roderick, op zich lijkt het me hartstikke fijn, maar het is iets wat ik heel intens wil gaan beleven en de tijd voor wil nemen. En dat gaat deze avond en nacht niet lukken. Morgenochtend moeten we vroeg op vanwege het transport van Jones. En ik wil het zo regelen dat jurist Robert naar de gevangenis komt, zodat we Jacob Spencer het vuur aan de schenen kunnen leggen wat betreft de rekening van de Octopusbende. We hebben hem nodig om er geld vanaf te krijgen. Dus na de gevangenis gaan we door naar de bank."
Roderick denkt even na. "Misschien is het zelfs nodig om die Jacob mee te nemen naar de bank. Het zou mij niets verbazen als hij er zulke ingewikkelde procedures aan heeft gekoppeld dat wij of de bankdirekteur er niets van snappen. Laat staan dat we bij het geld kunnen komen!"
Ik zet even grote ogen op. Jacob meenemen houdt extra risico's in. Maar het is niet zo slim om je zorgen te gaan maken vlak voor het naar bed gaan, dus vertrouw ik er maar op dat het gevangenispersoneel goede maatregelen treft om die risico's zo klein mogelijk te houden.
Roderick is een beetje teleurgesteld dat we niet terug gaan naar het nieuwe huis, maar begrijpt heel goed dat ik gelijk heb.
Als we een uurtje later samen in zijn kamer in bed liggen, kletsen we nog een poosje na over deze bijzondere dag. We zijn trots op elkaar en voelen dat we elke dag meer van elkaar gaan houden. Om niet de hele nacht met elkaar te zoenen, draai ik me om een uur of 12 maar eens om. Roderick trekt me dicht tegen zich aan en met een glimlach op ons gezicht vallen we in slaap.

Om 7 uur lopen onze wekkers af, zodat we ieder een arm onder het dekbed vandaan steken om die herrieschoppers een mep te verkopen. Dan draai ik me op m'n buik om verder wakker te worden. "Môgge..."
Roderick antwoordt net zo slaperig, maar een half uur later staan we toch aangekleed bij de deur om te gaan ontbijten in de kantine. Crane is in geen velden of wegen te vinden, maar die zal nog wel komen opdagen.
Om een uur of 8 pak ik m'n wapens, bel jurist Robert op om hem uit te nodigen naar de gevangenis te komen en dan ga ik op zoek naar Crane. Nu is ie wel in de kantine. Hij blijkt niet zo goed geslapen te hebben. Nee, zittend aan een tafel is niet de meest confortabele pose voor nachtrust. Onderweg naar de mp-auto rekt en strekt hij zich op allerlei mogelijke manier uit, alsof hij zijn lichaam weer in fatsoen wil zien te brengen.
Op de parkeerplaats van het ziekenhuis staat de gevangenentransportwagen al klaar. Crane en ik begroeten de chauffeur en bewakers, waarna één van hen mee naar binnen gaat. Als ik Jones braaf op de rand van z'n bed zie zitten slaak ik een zucht van opluchting. Gelukkig, hij is er nog...
De verpleegsters hebben een rolstoel voor hem klaar staan en ik zeg dat ie daar in moet gaan zitten. Jones weigert zwijgend door zijn krukken te pakken en vlak voor me te gaan staan. Ik kijk hem indringend aan om te peilen in wat voor stemming meneer de bendeleider verkeert. Ik zie iets van tegenzin, maar ook van opgetogenheid in zijn blik. Betekent het weerzien met Lucy zo veel voor hem?
Met handboeien aan onze collega's vastgeketend loopt Jones zelf het ziekenhuis uit. De bewaker van de gevangenis helpt Jones naar binnen en zet hem vervolgens vast in de wagen. Onze collega's schudden we de hand als dank voor de laatste paar uren bewaking van Jones. Zij stappen in hun eigen mp-auto en gaan alvast naar de kazerne, waar ze straks bij het vertrek van Jason mogen assisteren.

Roderick staat bij de balie van de kazernegevangenis te praten met de generaal, die blijkbaar met eigen ogen wil zien hoe het laatste bendelid vertrekt. Terwijl Crane, de soldaten, de transportbewaker en ik Jason uit zijn cel halen, kijken beide mannen toe. Ze willen ons niet storen bij ons werk.

Als we Jasons cel binnenkomen kijkt hij toch weer angstig, toch weer bang dat we hem in een helikopter zullen zetten.
"We hoeven niets meer van je, dus we gaan er ook niet eens meer mee dreigen." zegt Crane onderkoeld.
Ik kijk even op als ik hem dat zo hoor zeggen. Crane is duidelijk niet in zijn hum. Hij krijgt dan ook een verwijtende blik toegeworden van Jason.
Even later staat Jason en Jones sinds lange tijd weer oog in oog met elkaar.
"Jason?! Jij nog steeds hier?"'
"Jones?! Kom jij nu pas uit het ziekenhuis? Dan hebben ze jou ook flink te pakken genomen!"
"Ja. Die daar!" Jones gebaart met zijn hoofd naar Crane die met Roderick, de generaal en mij achter Jason is aangelopen. "Schoot in m'n rug!"
Jasons ogen schieten meteen naar Jones benen alsof ie verwacht daar een rolstoel aan te treffen.
"Maar..." meer weet Jason even niet te formuleren.
Jones steekt het been met de beugel een beetje omhoog, zoda er wat stangen onder zijn broekspijp tevoorschijn komen.
"Dus je bent... eh.. niet... eh... helemaal... "
"Nee, blijkbaar kon ie niet zo goed mikken. En dat was mijn 'geluk'."
Als de bewakers ook Jason goed vast hebben gezet, nemen zij plaats naast hun 'vracht', bevelen ze de bendeleden te zwijgen en sluit Crane de deur van de transportwagen, die zich bijna meteen in beweging zet richting de poort. Crane en ik lopen naar onze mp-auto om hem te volgen.
"Hé, wacht even op mij! Ik ga met jullie mee." horen we achter ons en daar komt Roderick aangehinkeld met zijn stok. Dit keer kruipt onze kolonel op de achterbank. Crane en ik kijken elkaar zijwaarts aan met verbaasde blikken, want dat hebben we nog nooit eerder zien gebeuren.

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Stefanie
BerichtGeplaatst: 10-03-2010 15:56:35  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER/CRANE
Ik zie dat Crane met Ingrid naar de mp-auto loopt. Als ze samen willen vertrekken roep ik snel: "Hé, wacht even op mij! Ik ga met jullie mee.''
Zo snel als ik kan hinkel ik met behulp van mijn stok naar de auto. Meestal trek ik één van de 2 die voorin zitten van hun stoel omdat ik dan met alle geweld voorin wil zitten, maar voor deze keer ga ik rustig achterin zitten op de achterbank. Crane en Ingrid zie ik elkaar even aankijken.
"Is er iets?'' vraag ik dan.
"Neeeeuh.'' antwoordt Ingrid heel bescheiden.
"Er is wel iets, ik merk het aan je.''
"Meestal moet je altijd voorin zitten en nu ga je plotseling heel rustig achterin zitten. Dat is nog nooit voorgekomen in de tijd zolang wij je al kennen.''
"Dat klopt, ik bedacht me dit keer. Ik wil nu wel eens weten hoe jullie tegen elkaar doen als ik er niet ben.'' Razz
Crane startte ondertussen de auto. Ingrid begint zachtjes te lachen na mijn opmerking. "We doen gewoon normaal tegen elkaar hoor, verder niets bijzonders.'' zegt ze dan.

Onderweg kletsen we nog wat, maar als we vlak bij de gevangenis aankomen beginnen we al serieuzer te worden en veranderen we van onderwerp.
We komen aan bij de gevangenis waar we meteen worden gecontroleerd, er was afgesproken dat er maar een paar mp's toegang krijgen tot de gevangenis. Als alles in orde is parkeert Crane snel de auto, waarna we uitstappen en naar de wagen lopen. Crane trekt zijn pistool en gaat bij de deuren van de wagen staan. Op zijn teken worden de deuren open gemaakt en worden Jason en Jones één voor één naar buiten gebracht. Jason werpt een kwade blik naar me, meteen als hij als eerste uit de wagen word gehaald, maar hij wordt al snel meegenomen door de bewakers. Jones komt rustig de wagen uit met een kleine glimlach op zijn gezicht en snuift dan eens flink wat lucht.
"Eindelijk, ik kom naar je toe, schat.'' hoor ik (Crane) hem zachtjes zeggen.
Voorzichtig word hij naar beneden getilt uit de wagen, maar van zijn glimlachje krijg ik verder niets meer te zien, een kwade blik wordt mij toegeworpen. Daarna loopt hij samen met zijn bewakers naar de gevangenis. Met z'n drieën lopen we achter de bewakers met Jason en Jones tussen hen in naar binnen.
Als we bijna bij de cellen aankomen begint Jones in een keer te schreeuwen: "LUCY, LUCY!! WAAR BEN JE??!!"
De bewakers geven Jones meteen een tik op zijn hoofd, hij is niet bewusteloos, maar hangt er een beetje slaperig bij zo lijkt, de bewakers slepen hem het laatste stuk.
"JONES, BEN JIJ DAT? IK BEN HIER!!" horen we Lucy dan schreeuwen.
Decker loopt snel door, zodat hij voor Jason en Jones uit loopt. Snel werp ik een blik in de cellen van de bendeleden en blijf staan bij de cel van Jacob.
"Hallo Jacob, zien wij elkaar weer eens.'' zeg ik tegen hem met een brede grijns.
"Houd je kop, Decker, en laat me met rust.'' bromt hij terug.
Ik reageer er verder niet op en draai me weer om naar Jason en Jones die beide in een aparte cel worden gezet. Lucy begint ongerust naar Jones te roepen als ze hem er slap bij ziet hangen.
"Wat hebben jullie met hem gedaan?!'' schreeuwt Lucy dan naar ons.
Ik loop naar haar cel en blijf er even voor staan. "De bewakers gaven een welverdiende tik op zijn hoofd. Had hij maar niet moeten schreeuwen naar je. Eigen schuld dikke bult. Die dikke bult zal hij ook wel krijgen.'' Razz zeg ik plagerig tegen haar.
"Jij bent ook een verschrikkelijke vent, het liefst zou ik je wurgen.'' zegt ze kwaad.
"Dat had je niet moeten zeggen, nu hebben we weer een nieuwe aanklacht tegen je.''
Lucy draait kwaad haar rug naar ons toe. Als ze allemaal vastzitten gaan we met z'n allen voor Jacob zijn cel staan.
"Wat willen jullie van me?'' vraagt hij dan wat angstig als we hem met z'n allen aankijken.

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Sharey
BerichtGeplaatst: 10-03-2010 23:00:25  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

BENDELEIDER JONES

Nadat we de gevangenispoort zijn gepasseerd rijden we nog een stuk door, blijkbaar hebben ze m'n bende goed weggestopt. Als de deuren open gaan en Jason en ik naar buiten worden gebracht begint m'n hart sneller te slaan. Zal het nu toch gaan gebeuren? Zal ik Lucy eindelijk terugzien?
Zodra ik begrijp in welke gang ze Jason en mij gaan onderbrengen wil ik het zeker weten. "LUCY! LUCY?! WAAR BEN JE??!!"
Voor ik het weet krijg ik een klap tegen m'n hoofd waardoor ik flink dizzy word en koppijn krijg, maar niet bewusteloos raak. Door de dreunende hoofdpijn hoor ik in de verte een bekende stem. Lucy's stem! Als we haar cel passeren hoor ik haar iets roepen, ze klinkt boos. Toch niet op mij?! Met alle kracht die ik in me heb kijk ik even opzij. Ze draait haar rug naar me toe!
"Nee... Lucy... laat me niet in de steek..." kreun ik van ellende terwijl de bewakers me een cel insleuren en op een bed laten vallen. Ik voel hoe de boeien worden verwijderd, hoor de celdeur dichtvallen en op slot gedraaid worden. En ik had zo gehoopt dat ze blij zou zijn om me te zien. Heb ik me daar nou die hele periode in het ziekenhuis aan vast gehouden? Een loodzwaar gevoel stroomt naar binnen. Crane, had maar ergens anders op geschoten...

SERGEANT INGRID / JACOB SPENCER

Met afschuw zie ik wat de bewakers met Jones doen als ie om Lucy roept. Meegesleurd als een slappe pop passeert hij Lucy's cel wat haar de nodige verontwaardigde uitspraken ontlokt. Ik had me hun weerzien ook anders voorgesteld. En dan sluiten ze Jones ook nog in een cel op een eind bij haar vandaan. Daar ga ik toch iets van zeggen, dat moet veranderd worden, maar voor ik de bewakers aan kan spreken roepen Roderick en Crane me naar Jacob toe en vertrekken de bewakers.
"Wat willen jullie van me?'' vraagt de man angstig en achterdochtig als we met z'n drieën voor zijn cel staan.
"Antwoorden." begint Roderick kort en krachtig.
"Wa...wat willen jullie weten dan?"
"Welk bedrag staat er op de Octopusrekening die jij beheerde?"
"Dat kan ik jullie wel vertellen, maar jullie kunt er toch niet aankomen." Jacob Spencer lijkt in een paar seconden tijd te veranderen in een sluwe gierigaard, zo weggelopen uit een Charles Dickensfilm.
"Wel... als je ons dat KAN vertellen, dan zou ik dat maar meteen ook DOEN." Roderick vangt hem met zijn eigen woorden.
Ondertussen komt jurist Robert de cellengang ingelopen en voegt zich bij ons.
"Dit is Jacob Spencer, Robert. Het tot voor kort onbekende bendelid en de keurige bankbediende die tijdens zijn werk het geld van de bende beheerde. En hun rekening spekte over de rug van rijke vaste klanten van de bank. Zo probeerde hij bijvoorbeeld een loterijprijs van kolonel Decker in 2 termijnen binnen te halen. Onder andere door hem te ontvoeren en mee te werken aan een poging tot moord op de kolonel." leg ik de jurist de situatie uit. "Ik denk dat hij je wel het één en ander kan vertellen over het prijzengeld dat Arthur kwijt is."
"Aha... bent u de man die denkt de Octopusrekening te kunnen plunderen?" vraagt Jacob met leedvermaak op zijn gezicht en opgetogen handenwrijvend om zoveel macht.
Jurist Robert observeert Jacob eerst eens even voor hij in gesprek gaat met de man achter de tralies.
"Wat is het saldo op de rekening die u beheerde?" wil hij dan weten.
Jacob lacht breeduit maar geluidloos, nu hem die vraag voor de tweede keer wordt gesteld. Hij geniet zichtbaar van zijn machtspositie in deze situatie.
"Meneer Spencer, bent u zich ervan bewust, dat vrijwillige teruggave van het gestolen prijzengeld kan leiden tot strafvermindering?"
Jacob kijkt Robert een moment peinzend aan en knikt dan heftig ja. "Hoeveel?"
Een logische vraag van een bankbediende met dollartekens in zijn ogen en hij wacht dan ook gretig op het antwoord van de jurist tegenover zich.
"Dat ligt aan het aantal andere strafbare feiten waaraan u zich schuldig heeft gemaakt, meneer!"
De gretige grijns van Jacob Spencer verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Robert pakt een brief uit zijn koffertje en geeft die aan Jacob. "Ik heb een voorstel op papier gezet. Als u uw handtekening eronder zet geeft u mij toestemming om het gestolen prijzengeld van de Octopusrekening op te nemen en het terug te geven aan autoracer Arthur."
Jacob pakt het voorstel aan, neemt het mee naar zijn brits en leest het rustig door. Hij ziet dat de jurist al een bankrekeningnummer heeft neergezet en glimlacht stiekem.
"Heeft u een pen?"
Jacob Spencer lijkt zichzelf weer te worden en zet zijn handtekening. De spanning verdwijnt meteen en iedereen haalt opgelucht adem, omdat het machtsspelletje geen grote proporties gaat aanemen. We bedanken Jacob voor zijn medewerking en lopen tevreden richting de deur.
Plotseling klinkt de hysterisch lachende stem van Jacob door de gang. "Jullie zullen er versteld van staan hoeveel er op de rekening staat die je in de brief hebt gezet!" Jacob slaat zich op de knieën van het lachen en wij blijven onthutst staan. Heeft hij ons nu finaal voor de gek gehouden?
"Hoe kan er een verkeerd rekeningnummer in de brief staan? Waar heb je dat nummer vandaan?" vraag ik verontrust.
Robert voelt zich in zijn hemd staan. "Ik heb dat nummer uit de papieren van Arthur. Hij heeft ooit via dat nummer een deel van een prijs teruggestort gekregen toen hij heel erg krap zat en smeekte om wat geld."
We zuchten allemaal eens diep. Wie weet hoe vaak Spencer al van bankrekeningnummer heeft gewisseld sinds die tijd!
"Robert, ga niet langer gissen en ga naar de bankdirekteur; hij onderzoekt alles waar Jacob zich mee bezig hield. Hij kan zeker achter het goede nummer komen en het traject dat Jacob heeft bewandeld, met het fortuin van de bende, herleiden."
Roderick schrijft het adres van de bank en de naam van de direkteur op, waarna Robert meteen wil vertrekken. Crane en Roderick maken aanstalte om met hem mee te gaan.
"Ik hoopte toch zo dat hij Arthur vandaag goed nieuws had kunnen brengen." verzucht ik tegen Roderick terwijl ik de mannen automatisch volg.
"Misschien lukt dat ook nog wel." antwoordt hij optimistisch.
Bij de deur herinner ik me ineens wat ik me daarnet heb voorgenomen. "Gaan jullie maar met Robert mee, ik moet hier nog wat regelen." zeg ik en ga op zoek naar bewakers.


Laatst aangepast door Sharey op 11-03-2010 01:15:50, in totaal 1 keer bewerkt

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 11-03-2010 00:26:28  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

ARTHUR

Tijdens de avondwandeling door het park werd het al snel koud. Ik deed mijn jas dicht en liep in een looppas verder naar huis. Als ik langs een groep hangjongeren loop, schijnen ze mij goed te kennen en proberen interessant te doen door me tegen te houden en naast me te lopen. Ik besluit even te stoppen en kijk ze aan.
"Kap eens met dat irritante gedoe, want ik heb hier geen zin in." zeg ik tegen ze.
De leider van het stel gaat na mijn opmerking voor me staan en kijkt me strak aan.
"Als ik iets van je aan heb, moet je het zeggen. Laat me er anders door, snijboon." zeg ik nu kwaad.
Dat was blijkbaar de verkeerde opmerking, merk ik als de leider van het groepje met een mes begint te zwaaien en dat daarna onder me kin houdt. Ik keek hem niet onder de indruk aan en moest met ze meelopen.
"En wat als ik nee zeg?" vraag ik hem.
Nu glimlacht hij, haalt het mes onder me kin weg en houd het nu tegen me wenkbrauw. De scherpe punt van het mes voelde ik, maar voor ik er erg in had heb ik al een kras bij me wenkbrauw van het mes. Ik liet een kreet horen, zakte door me knieën en greep naar me gezicht. Het groepje ging er als een speer vandoor, maar het mes lieten ze achter. Na een hoop getreuzel besloot ik het ding op te rapen en deed het in een doorzichtig zakje als bewijsmateriaal.
Buiten adem kom ik eindelijk thuis aan en kijk op mijn horloge. Ik had er duidelijk langer over gedaan dan gepland. Ik spring eerst onder de douche en maak de wond bij me wenkbrauw schoon. Gelukkig was de wond niet zo diep waardoor het bloeden snel stopte. Ik deed een pleister op de wond en ga in me bed liggen.
"Wat een dag vandaag." bromde ik tegen mezelf. Voor ik echt in slaap val zet ik de wekker nog even en val niet veel later in slaap.

De volgende dag ging de wekker om 10:00 uur. Ik rekte me eens goed uit en nam een ontspannende douche. Daarna kijk ik even bij Melanie en zie dat ze nog ligt te slapen. Met een kleine glimlach op me gezicht liep ik naar beneden om een ontbijtje te maken.
In die tussentijd komt ze ook naar beneden en ik kijk op.
"Goedemorgen lieverd, beetje goed geslapen?" vraag ik haar. Ze knikt en we omhelzen elkaar.
Ik geef haar een zoen en begin de tafel dan te dekken voor het ontbijt. We eten samen en ik trek daarna me racepak aan en kijk me auto nog even goed na. Na een knuffel en een lange zoen rijd ik naar de racebaan waar Lorn al op me staat te wachten.
"Goedemiddag." zeg ik met een glimlach.
We geven elkaar een high five en melden ons. Ook de coach kwam daarna. Lorn en ik stonden als eerste en tweede aan start Very Happy.
"Dit wordt een mooie race." zeg ik tegen Lorn.
Hij knikt en we gaan alvast naar de fans om handtekeningen uit te delen. Als de overige teamleden ook arriveren, rijden we een paar rondes om de auto te testen. De baan was niet nieuw voor ons, dus dat maakte het racen stukken makkelijker. Na het warmrijden keek ik naar Melanie die op de tribune zat en glimlachte. Lorn kwam ook bij me staan en sloeg zijn arm om me heen. Daarna lopen we naar de andere teamleden en doen onze microfoontjes in. Ik werp nog even een blik naar Melanie, geef haar een knipoog en spring dan in me wagen.
De race begon een paar minuten later. Lorn en ik reden we 5 rondes lang aan de koppositie tot er een tegenstander me probeerde te afsnijden.
Ik gooide mijn stuur meteen om en zorgde ervoor dat hij met zijn wagen over de kop sloeg.
Daarna rijden we alle 4 aan kop Very Happy, alleen was onze concurrent nog lang niet van plan om op te geven. Ze haalden nu diverse trucjes uit de kast, waar ik niet op had gerekend. Ik moest veel gas bij geven en me stuur vaak omgooien om te voorkomen dat ze langs me zouden komen.
"Wat doen we nu.. ik kan dit niet eeuwig volhouden." zeg ik tegen het team.
"Laten we een opoffering doen, Art, jij rijdt over de finish en wij schakelen onze concurrent uit in de laatste ronde.
"Maar jullie dan?" zeg ik bezorgd.
"Ik dek je and don't look back but race like you never did before." zegt Lorn met een mooi Engels accent.
"Got it." zeg ik terwijl ik even diep adem haal.
"Ready?" vraagt Lorn.
"YEAH !!" schreeuwen we alle 4 in koor.
We naderen de laatste ronde en ik geef gas zoals afgesproken. "Don't look back." blijf ik tegen mezelf zeggen. Ik had moeite en kijk eens in me achteruitkijkspiegel en zie Lorn crashen Surprised.
"LORN NEEE!!!" schreeuw ik.
"Blijf doorgaan, je bent bijna bij de finish." schreeuwen Steven en Wouter. Met tranen in mijn ogen om mijn racemaat wil ik niet meer verder.
"DOORGAAN ARTHUR, DOE HET VOOR ONS!!!" schreeuwt de coach nu.
Met tranen in me ogen ga ik toch verder en haal op het nippertje de eerste plaats. Het publiek was blij, maar ik rende meteen naar de auto van Lorn om te kijken hoe het met hem was. Hij lag bewusteloos op de grond en ik kniel meteen bij hem neer. Ook de coach kwam naar ons toe rennen en knielde bij Lorn neer. Ik geef hem kleine klapjes tegen zijn wang, alleen reageert hij daar niet op Sad.
"Kom op nou, zeg alsjeblieft iets." zeg ik bezorgd. Ook kwamen er 2 artsen aangerend die meteen een zuurstofmasker aanbrachten. Daardoor kwam hij gelukkig snel bij. Ik glimlachte en hij keek me aan.
"Good job m8." zegt ie terwijl hij me een knipoog geeft. Even later staat hij nog op ook, waardoor het publiek klapt voor hem Shocked.
De crash zag er vanuit mijn spiegel veel erger uit, maar het bleek mee te vallen.
"Arthur, kan ik jou na de prijsuitreiking even spreken?" vraagt de coach me.
"Kan nu ook wel even" zeg ik terwijl we samen even naar de kleedkamer lopen.
"Ik weet dat Lorn veel voor je betekent, maar luister naar ons en twijfel niet meer." zegt ie dan.
Ik kijk hem aan en knik. "Sorry, ik had inderdaad moeten luisteren." zeg ik wat kortaf.
"Mooi, ga nu maar weer naar het team en feestvieren." zegt de coach dan met een glimlach.
Hij pakt direct een fles champagne en kijkt me aan. Ik ren naar het team toe en we krijgen onze medailles uitgereikt. Daarna komen de managers en sponsors bij ons staan met flessen champagne in hun handen. We keken elkaar even aan en voor we door hadden wat er gebeurde vloog de champagne ons al om de oren Laughing. Na een paar minuten gooit de coach een handdoek naar ons toe zodat we ons konden gaan afdrogen.
"Oh, dan hebben wij ook nog wel iets in petto..." zegt Steven.
Wij hadden ook nog ieder een fles champagne en ons doelwit is al snel bekend. We geven onze coach, managers en sponsors ook een douche terug. Na de wedstrijd rook ik helemaal naar de champagne. We lopen een ererondje en maken daarna nog even tijd vrij voor de fans.

De tribunes waren na een uur voor het grootste deel leeg, op familie en vrienden van ons na. Melanie rende meteen naar me toe. Een gelukkige familie kwam ook naar me toe lopen en feliciteerde me.
Langzaam maar zeker wordt de baan schoongemaakt en gaan wij ook naar huis. De beker wordt in de prijzenkast van de club gezet, waar we hem kunnen bewonderen. Lorn gaat voor alle zekerheid met de coach naar een dokter om alles na te laten kijken door de harde klapper die hij maakte.
We nemen uitgebreid afscheid van elkaar en van de coach kregen we te horen dat we twee weken vrij zijn.
"Volgende maand is er weer een grote wedstrijd, ik wil jullie 2 weken vrij geven om deze overwinning te vieren." zegt hij.
"Dat gaan we zeker doen." zeggen we alle 4 in koor.
Ik steek 2 duimen omhoog en de rest knikt. We waren met zijn 4ren echt een heel goed team, met een goede teamspirit en niet te vergeten de tactieken: die waren geweldig Wink. Eindelijk had ik weer vertrouwen in een baas in de racewereld.
"Ik zal het prijzengeld direct naar jullie bankrekeningen overmaken met een bonus." zegt de coach.
"Een bonus? Waar is dat goed voor?" vraagt Lorn dan.
"Dat verdienen jullie." zegt de coach. Na het gesprek loop ik terug naar mijn auto en wil instappen als ik één van de jongens uit die hanggroep weer zie. Als ik even goed kijk, zie ik dat hij degene was die me de wond bij mijn wenkbrauw heeft bezorgd. Ik besluit hem te volgen en op het moment dat hij naar de voordeur wilt lopen, grijp ik hem in zijn kraag en doe me helm af.
"We'll meet again, nu heb je geen grote mond meer, hè?!" zeg ik wat minder vriendelijk.
De ouders van de jongen kwamen direct naar buiten rennen om te vragen wat er aan de hand was. Ik leg het verhaal uit en geef het mes ook aan de ouders. De wond was nog zichtbaar als ik de pleister verwijder.
"Je kan 2 dingen doen jongen. 1) je excuses aanbieden en zand erover, of 2) ik doe aangifte bij de politie en dan kan je een flinke straf tegemoet zien." zeg ik.
De jongen kijkt eerst naar zijn ouders en daarna naar mij. Hij bood met veel tegenzin zijn excuses aan.
"Ok, zand erover." zeg ik terwijl ik al naar mijn auto loop.
Als ik nog een laatste blik naar de ouders werp zie ik dat aan de gezichten van de ouders dat hij een flinke preek tegemoet kan zien. Vervolgens rijd ik naar huis, parkeer de auto en spring onder de douche om die champagnelucht uit me haren en gezicht te halen. Na een ontspannende douche trek ik een normale outfit aan en ga naar beneden. Eerst schenk ik mijn glas vol met frisdrank, zet dat op de tafel en plof dan op de bank neer.
"Pfff wat een race." zeg ik vermoeid.

JURIST ROBERT

Decker en Ingrid proberen eerst een gesprek met Jacob aan te gaan. Ik krijg een teken van Crane als ik me bij hen mag voegen.
"Dit is Jacob Spencer, Robert. Het tot voor kort onbekende bendelid.
De keurige bankbediende die tijdens zijn werk het geld van de bende beheerde. En hun rekening spekte over de rug van rijke vaste klanten van de bank. Zo probeerde hij een loterijprijs van kolonel Decker in 2 termijnen binnen te halen. Onder andere door hem te ontvoeren en mee te werken aan een poging tot moord op de kolonel." legt Ingrid mij uit. "Ik denk dat hij jou wel het één en ander kan vertellen over het prijzengeld dat Arthur kwijt is." vervolgt ze.
"Aha... bent u de man die hoopt de Octopusrekening te kunnen plunderen?" vraagt Jacob met leedvermaak op zijn gezicht en opgetogen handenwrijvend om zoveel macht.
Ik observeer hem eerst voor ik een gesprek met hem aan ga.
"Wat is het saldo op de rekening die u beheerde?" is de eerste vraag die ik hem stel.
Zijn gezicht staat me niet aan en ik herhaal de vraag. Daarna begint hij hard te lachen en lijkt hiervan te genieten.
"Meneer Spencer, bent u zich ervan bewust, dat vrijwillige teruggave van gestolen prijzengeld kan leiden tot strafvermindering?" zeg ik dan.
Hij knikt maar vraagt ook direct hoeveel jaren eraf kunnen gaan.
"Dat ligt aan het aantal andere strafbare feiten waaraan u zich schuldig heeft gemaakt, meneer!" antwoord ik.
De gretige grijns van Jacob Spencer verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Ik pak een brief uit mijn koffertje en geef die aan Jacob. "Ik heb een voorstel op papier gezet. Als u uw handtekening eronder zet, geeft u mij toestemming om het gestolen prijzengeld van de Octopusrekening op te nemen en het terug te geven aan autoracer Arthur."
Wonder boven wonder pakt hij het aan en leest het door. Ik wacht het af tot ik hem zie lachen. Die blik had ik al meer gezien bij criminelen die niet wilden meewerken.
"Heeft u een pen?" vraagt hij dan. Ik geef hem de pen en krijg het formulier ondertekend terug.
"Hartelijk dank voor uw medewerking" zeg ik dan.
Ik pak mijn spullen meteen weer in en loop weg, tot Jacob opeens hysterisch begint te lachen. We besluiten er weinig aandacht aan te besteden en ik ga samen met 2 MP's naar de bank. Daar komen we niet veel later aan en vragen naar de directeur. Decker en Crane leggen uit waar ze voor komen en we worden verder verwezen naar het kantoor van de directeur. Ik stel mij voor en de MP's doen dat ook.
"Waarmee kan ik u helpen?" vraagt de directeur.
"Mijn cliënt wacht op zijn geld en ik wilde graag weten hoever u al bent met uw onderzoek tegen uw medewerker Jacob Spencer." zeg ik.
"Waarom wilt u dat weten?" is zijn vraag.
"Aangezien ik de opdracht heb om deze bende voor de rechter te slepen en ik dit liever zonder een zaak op wil lossen." leg ik uit.
De directeur knikt begrijpend, maar eist wel Arthur zijn aanwezigheid.
"Ik zal mijn cliënt direct bellen." zeg ik terwijl ik mijn telefoon pak en het nummer intoets. Er wordt nu wel opgenomen.
"Goedenmiddag Arthur, je spreekt met Robert. Zou je met spoed naar de bank willen komen? Het gaat namelijk om jouw prijzengeld." leg ik uit.
Hij kwam direct en we verbreken de verbinding.
Een kwartiertje later komt hij aangereden en lopen we samen naar het kantoor van de directeur.

ARTHUR

Mijn rustige middagje werd verstoord als de telefoon gaat. Het is Robert die me dringend verzoekt om naar de bank te komen Surprised.
"Ik vlieg al." zeg ik nogal droog Very Happy.
Samen met Melanie rijd ik naar de bank waar Robert al op ons aan het wachten is. We lopen samen naar het kantoor van de directeur die blij is mij te zien. Dan laat Robert mij het formulier zien met het bankrekeningnummer.
"Is dit nummer van jou?" is Robert zijn vraag.
Het nummer kwam mij niet bekend voor.
"Jacob probeert ons dus weer een oor aan te naaien." zeg ik kwaad.
"Geluk dat wij dit door hebben, want meneer kan nu helemaal naar zijn baan fluiten." zegt de directeur kwaad.
Robert en ik kijken elkaar aan en ik schiet in de lach. Ik zie de directeur het gehele systeem doorbladeren. Er komen 10 rekeningen op naam van de Octopusbende tevoorschijn Shocked.
"Aha, dus daarom kon alles zo ongezien gebeuren!" zegt de directeur tegen ons.
"Meneer Arthur, is dit uw rekeningnummer?" vraagt de directeur van de bank aan me.
Ik kijk op het computerscherm en vergelijk dat met mijn rekeningnummer.
Dat was het juiste nummer nog ook Surprised. Met een programma maakt de directeur een overzicht van stortingen die er naar dat rekeningnummer zijn gegaan. Het was precies 5 miljoen dollar, dus mijn berekening klopte. Op één van de rekeningen stond het bedrag van 5 miljoen dollar. Het was in grote delen op één rekening gestort.
"Laten we dat dan maar gaan overboeken." stelt de directeur voor.
Ik glimlach, maar dat klusje blijkt lang niet zo makkelijk te zijn. De rekening stond geblokkeerd voor opnames. De directeur paste heel wat handelingen toe en pleegt de nodige telefoontjes, terwijl Robert het formulier dat Jacob had getekend verscheurde.
Na een uur staan alle instellingen weer correct en is de opdracht tot overboeking van het geld gemaakt. De overige rekeningen die geen saldo betreffen worden direct opgeheven en de huidige Octopusrekening wordt ook geblokkeerd van opnames. Even later print de directeur van de bank de opdracht en vraagt om mijn gegevens en legitimatiebewijs. Decker en Crane geven ook de nodige stukken over hun zaak en Robert geeft informatie over het dossier wat bij hem loopt.
De directeur gaat achter zijn pc zitten en maakt de overboeking zelf in orde Surprised. Ik kon mijn ogen niet geloven als ik zie dat hij dat zo heeft gedaan Very Happy.
"Hartelijk dank voor uw medewerking, dan hoeven wij nu geen zaak meer aan te spannen vanwege het prijzengeld." zegt Robert dan.
We bedanken de bankdirecteur en ik ga daarna nog met Robert naar zijn kantoor om alles goed in het dossier te zetten.
Robert maakt een uitgebreide aantekening, het dossier wordt op 0 gezet en hij wikkelt de zaak af met een telefoontje naar de boekhoudafdeling.
De factuur komt er ook zo uitrollen.
"Omdat we alles hebben geïncasseerd, komen alleen de kosten van de sommatie-exploten naar de bendeleden voor je rekening." legt Robert uit. Ik knik, bekijk de factuur en bedank hem voor alles wat hij voor me heeft gedaan. Ook beloof ik hem het bedrag binnen 14 dagen over te maken.
"Mocht je mij nog meer nodig hebben, gewoon bellen." zegt Robert.
"Dat zal ik zeker doen." zeg ik tegen hem.
Bij de uitgang geven we elkaar nog een hand en ik loop daarna hand in hand met Melanie naar de auto.
"Zo, dat is ook weer achter de rug." zeg ik met een glimlach.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 11-03-2010 01:35:41  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID / JONES / LUCY

Roderick en Crane kijken me verbaasd aan. "Ik moet nog een belofte nakomen." verklaar ik m'n achterblijven.
"Wie in deze gevangenis ben jij in hemelsnaam iets schuldig?!"
Roderick kijkt me streng aan en zijn lichaamshouding eist een plausibel antwoord.
"Nou...eh... eigenlijk niemand, maar ik heb Jones min of meer beloofd dat ie dichter bij Lucy zou komen zitten." zeg ik wat onzeker, omdat ik toch wel een beetje onder de indruk ben van Rodericks uitval.
"En heb je hem dat letterlijk beloofd of....?" Roderick wil nog meer uitleg.
"Dat weet ik niet meer precies... Maar ik vind dat ie dat verdiend heeft, omdat ie niet ontsnapt is uit het ziekenhuis. Niet dat hem dat zo gemakkelijk zou zijn gelukt, maar toch..."
"En...?!" De kolonel wil blijkbaar alle mogelijke beweegredenen horen.
Ik werp Roderick een verwijtende blik toe terwijl ik het laatste stukje van m'n tong laat zien. "Lucy is al die tijd zijn houvast geweest. Door uit te zien naar een hereniging met haar heeft hij de kracht gevonden om te herstellen."
"Hoe weet jij dat nou?" komt Crane er nu tussen.
"Praten, luisteren en observeren."
"Het zijn boeven, Ingrid, waar we weken achteraan hebben gezeten. Die hebben hun recht op verwennerijen verspeeld. Raak niet te betrokken bij ze. En geef ze ook hier geen kans om ontsnappingspogingen te ondernemen. Kom mee en zet dat idee uit je hoofd."
"Nee! Ik ga dat regelen en kom dan wel naar de bank."
"Sergeant Ingrid, u negeert orders van uw kolonel. Enig idee wat daar voor straf op staat?"
Ik haal m'n schouders op en volg met m'n ogen de bewakers die in onze richting komen lopen. Ik moet en zal ze spreken en maak nog even snel een opmerking: "Een kietelmarteling misschien?"
De bewakers zijn nu vlakbij en ik loop gewoon naar ze toe, Crane en Decker verdwaasd achterlatend.

Even later volg ik de bewakers naar de cellengang. Lucy staat bij de tralies en kijkt mij verwijtend aan.
"Wat hebben jullie met Jones gedaan?" bijt ze me toe.
"We gaan nu naar hem toe." zeg ik afstandelijk.
We treffen Jones aan in dezelfde houding als waarin hij eerder op de brits werd neergegooid.
"Jones?"
Geen reactie.
"Jones!"
Nog geen reactie. Eén van de bewakers pakt zijn sleutelbos en maakt de cel open. Ik glip snel mee naar binnen om naar Jones toe te gaan. De bewaker houdt me tegen.
"Niet doen, zie je niet dat het niet goed gaat met die man?! Laat me bij hem. Bescherm me maar op een andere manier."
Terstond pakt de bewaker zijn pistool, gaat achter de brits staan en richt op Jones. Ook niet echt blij met dit alternatief ga ik dan eindelijk naast Jones op m'n hurken zitten.
"Jones, kijk me eens aan. Ik ben het, sergeant Ingrid."
Ik hoor hem zijn neus ophalen en langzaam draait hij zijn hoofd naar me toe. Van wat ik zie word ik niet blij. De zweetdruppels lopen van zijn voorhoofd af, zijn ogen, die hij amper open kan houden, zijn rood en staan vreemd. Ik voel voorzichtig op zijn achterhoofd, daar waar ze hem die klap hebben uitgedeeld en kom daar een flinke bult tegen.
"Hij heeft serieus een dokter nodig, mannen." zeg ik kalm, maar van binnen kook ik. Als ik niemand actie hoor of zie ondernemen snauw ik: "NU!!!"
De bewaker buiten de cel roept eindelijk een dokter op en de bewaker naast me vertel ik wat Jones voor verwonding heeft opgelopen tijdens zijn arrestatie en dat hij nog medicatie gebruikt. Dan concentreer ik me weer op Jones. Er lopen tranen over zijn gezicht.
"Ze draaide haar rug naar me toe." fluistert Jones met verstikte stem. "Lucy wil me niet zien."
Meteen komt dat moment bij me terug en begrijp ik het misverstand.
"Nee, joh! Ze keerde zich niet voor jou om! Ze was kwaad op ons, omdat ze zag dat er iets met jou gebeurd was!"
"Waarom ben jij hier?"
"Omdat ik je min of meer heb beloofd om jullie tijdelijk nog bij elkaar te laten zijn."
Jones ogen boren zich in die van mij. "Waarom?"
"Ik ben mens. En ook verliefd."
Iets wat op een glimlach moet lijken glijdt over Jones' bezweette gezicht.
"WAAR BLIJFT DIE DOKTER NOU?!"
"WAT IS ER MET JONES?" Lucy is nu echt gealarmeerd en klinkt bang. "JONES! ZEG WAT! ALSJEBLIEFT!"
Ik sta op en zeg dat ik Jones in de cel tussen Lucy en Jacob wil hebben.
"Nu?!"
"Ja! Nu."
Ik hurk opnieuw bij Jones neer. "Kun je je wat oprichten? Dan brengen we je dichter naar Lucy toe.
Jones knijpt zijn ogen dicht, trekt grimassen van pijn, maar weet zich om te draaien en tegen de celmuur te gaan zitten. Hij ziet lijkbleek. Ik krijg er terstond spijt van dat ik hem al uit het ziekenhuis heb gehaald, zo'n situatie als deze wens ik niemand toe, zelfs hem niet.
De bewaker steekt zijn pistool weg, wenkt zijn collega en geeft mij het bevel om hen te dekken terwijl zij Jones naar de andere cel brengen. Ik trek m'n wapen en doe wat de mannen van me vragen, terwijl een kind kan zien dat de man tussen hen in te ziek is om maar iets te doen.
Lucy staat in het hoekje van haar cel en steekt haar arm naar Jones uit.
"Stop even, mannen. Laat haar hem even aanraken."
Jones hangt zwaar in de armen van de bewakers en vecht om zijn ogen open te houden. "Lucy..." fluistert hij.
Met één hand pakt ze een hand, met de andere streelt ze zijn gezicht. "Jones..." snikt ze. "Wat hebben ze met je gedaan?"

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Stefanie
BerichtGeplaatst: 11-03-2010 08:36:20  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER/CRANE
Als alles is afgehandeld lopen we met z'n allen naar buiten. Arhtur vertrekt samen met Melanie en Robert vertrekt alleen terug naar zijn kantoor. Crane en ik blijven even op de stoep staan voor de bank en kijken elkaar dan aan.
"Wat gaan we doen Kolonel?'' vraagt Crane.
"Ik heb geen idee, Ingrid is nog in de gevangenis. We kunnen hier op haar wachten of we gaan haar ophalen.'' stel ik voor.
"We kunnen haar denk ik beter ophalen, ze heeft overigens geen eens een auto, want die hebben wij.'' zegt Crane.
Hij gaat meteen de auto halen en ik stap even later ook in.

DECKER
Als we aankomen bij de gevangenis worden we weer gecontroleerd en nadat dat is gebeurd gaan we opzoek naar Ingrid. Na hier en daar wat rondgevraagd te hebben horen we dat ze op de ziekenzaal is.
"Wat is er gebeurd?!'' vraag ik meteen angstig aan een bewaker.
"Rustig Kolonel, met haar is niets aan de hand. Die ene gevangene, Jones, is erg ziek geworden, ze is met hem mee naar de ziekenzaal gegaan.'' zegt de bewaker.
Snel duw ik de bewaker aan de kant en loop met mijn stok zo snel als ik kan naar de ziekenzaal, ook al wist ik niet waar die was.
"Decker, weet je wel waar je heen gaat?'' vraagt Crane dan die naast me komt lopen.
"Uhm nee, maar ik denk dat het hier ergens moet zijn.''
Crane zie ik even zijn hoofdschudden, hij rent dan voor me uit naar een andere bewaker en komt even later terug.
"Sorry Kolonel, maar we moeten de andere kant op.'' zegt hij en wijst achter me.
"Wist ik wel, maakte alleen een omweg om mijn spieren te trainen.'' zeg ik erg bijdehand, draai me dan om en loop verder.

Als we aankomen op de ziekenzaal zit Ingrid op een stoel naast Jones zijn bed. Ingrid kijkt meteen verschrikt om als ze mijn stok op de grond hoort tikken ten teken dat ik er aan kwam. Ze staat meteen op en loopt naar mij toe.
"Ssst, rustig. Hij heeft koorts en moet rusten.''
Ik loop rood aan, maar houd me in met mijn opmerkingen. Crane loopt door en gaat bij Jones staan. Hij opent zijn ogen en kijkt recht in Cranes gezicht. Met grote ogen kijkt hij daarna mij aan, maar even later vallen ze weer dicht.
Crane loopt weer terug naar Ingrid en mij, we staan bijna te bekvechten met elkaar.
"Wat heb je uitgespookt? Is het nog gelukt om je tortelduifjes bij elkaar te krijgen?'' vraag ik plagerig.
"Roderick, doe normaal! Die 2 houden van elkaar en dat was daarnet goed te zien toen we Jones even voor Lucy hielden. Zij raakte hem even aan, maar het was van korte duur.''
"Nou, dan is dat ook weer gebeurd, ga je mee? Dan gaan we terug naar de kazerne.''
Ingrid schudt haar hoofd. "Nee, ik blijf nog hier, eind van de middag ben ik terug, dat beloof ik je.'' zegt ze.

CRANE
Aan Decker is te zien dat hij het helemaal niet leuk vindt, snel draaide hij zich om en zonder 'doei' of wat dan ook te zeggen loopt hij de deur uit. Ingrid kijkt mij even aan en ik haal mijn schouders op.
"Wil jij met hem praten? Hij begrijpt niet wat ik voor hen wil doen.''
"Tuurlijk ik praat met hem. Ik denk juist dat hij het heel goed begrijpt, maar er zijn 2 dingen. Ten eerste, hij wil niet dat je je bemoeid met Jones en Lucy en ten tweede hij is jaloers.''
"Jaloers?!'' vraagt Ingrid verbaasd.
"Ja, zag je dat niet?! Aan z'n gezicht kon je echt heel goed zien dat hij stikjaloers is. Ik denk omdat jij nu meer aandacht hebt voor Jones en Lucy dan voor hem.''
Ingrid keek even van mij weg, werpt dan een blik op Jones en dan weer op mij.
"Je hebt gelijk, eigenlijk moet ik me niet met hen bemoeien, maar ik wil het zo graag. Laat het me vandaag afmaken. Ik wil dat die 2 elkaar even in de armen kunnen sluiten. Ik moet het doen, iets zegt me dat.''
Ik geef Ingrid een schouderklopje. "Doe wat je moet doen, maar laat je relatie met Decker daar niet op kapot gaan.''
Ze knikt en ik loop dan ook de deur uit. Decker heeft de auto al gestart en wil wegrijden, ik moet rennen en kan nog net voor de auto springen waardoor hij vol op zijn rem moet trappen.
"Wat doe je sukkel?! Had ik je bijna omver gereden.'' roept Decker kwaad vanuit zijn raam.
"Waar denk jij naar toe te gaan zonder mij?!'' zeg ik kwaad terug.
Ik stap in de auto en ga op de achterbank zitten. "En Ingrid dan? Hoe moet zij naar huis?'' vraag ik hem.
"Ze regelt hier maar een auto of een taxi.'' zegt Decker op een kwade toon.
Hij kijkt nog even in zijn achteruitkijkspiegel naar mij en geeft dan plankgas naar de kazerne.

Ze komen aan op de kazerne waar Decker snel de auto parkeert en naar binnen loopt. Crane doet alles op zijn gemak en loopt rustig naar binnen. Bij de balie vraagt Crane waar Decker naartoe is gelopen.
"Hij liep richting de dokter, ik denk dat hij naar therapie is.'' zegt de vrouw achter de balie.
Hij knikt en loopt naar zijn eigen kamer waar hij op bed neerploft. "Wat heeft Decker toch vandaag?'' vraagt Crane zich zachtjes af.

DECKER
Ik loop rechtstreeks door naar Peterson waar ik zonder te kloppen binnenstap.
"Ook een goedemiddag.'' zegt Peterson verbaasd. "Wat is er met jou aan de hand?''
"Niets bijzonders.'' zeg ik kortaf, gooi de deur dicht en ga op een stoel zitten.
"Decker, er is wel wat met je, ik zie het aan je.'' zegt hij dan bezorgd.
Ik leg Peterson heel de situatie uit van Jones, Lucy, Ingrid en mij.
"Aha, ik merk het al. Jaloers.'' concludeert Peterson.
"Jaloers, ik ben helemaal....'' zeg ik kwaad.
"Ja wat?'' zegt Peterson.
"Wel jaloers.'' zeg ik dan zachtjes.
"Laat het even bezinken Decker, het komt goed. Die vrouw van je wil gewoon dat alles goed komt en wil die Lucy en Jones ook bij elkaar brengen, zodat zij ook samen zijn. Dat was bij jullie toch ook. Jij en Ingrid willen ook samen zijn, dat gaat een stuk gemakkelijker dan de situatie waar Jones en Lucy in verkeren.''
Langzamerhand begin ik Peterson te begrijpen.
"Je hebt gelijk.'' zeg ik dan zachtjes.
"Dat is mooi, wilde je komen voor therapie of om dit allemaal te komen vertellen?''
"Eigenlijk beide, maar ik wil graag mijn been verder trainen.'' zeg ik dan.
"Oké, kom, waar wacht je dan nog op.'' zegt Peterson.
Hij staat op en is klaar om met de therapie te beginnen. Ik sta dan ook op en ga op de behandeltafel zitten. Hij masseert eerst mijn been om de spieren wat losser te maken en daarna gaan we aan de slag. Ondertussen hebben we het nog over Ingrid, Jones en Lucy.
“Laat alles even met rust en houd je bezig met je therapie. Dat is ook een goede afleiding. Eind van de middag komt ze vanzelf terug en komt alles goed. Maak je maar niet druk, ze zal je best begrijpen.’’


Laatst aangepast door Stefanie op 12-03-2010 09:02:53, in totaal 1 keer bewerkt

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Murdoockie!!
BerichtGeplaatst: 11-03-2010 18:36:19  Reageer met quote


Leeftijd: 31
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 11-8-2007
Berichten: 2195
Woonplaats: Home, where the heart is.

Lynn

Na het eten liepen we met z’n allen een tijdje door Parijs, onder andere liepen we langs de Eiffeltoren, die in het donker prachtig was verlicht. Het werd intussen frisser, dus opperde Face terug te gaan naar het hotel, dan konden we morgen verder lopen door Paris.
We gingen allemaal akkoord en liepen vrolijk terug naar het hotel. In de gang voor de deur van onze kamer namen Hannibal en ik afscheid van de andere drie, en gingen onze kamer binnen.
Met een tevreden zucht ging ik op bed zitten, Hannibal sloeg de balkondeuren open. Ik trok mijn schoenen uit en liep langzaam op mijn tenen naar hem toe. Ik prikte mijn beide vingers in zijn zij en begon te lachen toen hij zich verschrikt omdraaide.
Ik sloeg mijn arm om zijn middel en saampjes keken we over de verlichte stad, naar de Arc d’Triomph, en de Eiffeltoren natuurlijk.
‘Mooie stad he?’ verzuchtte ik. ‘Eindelijk geen hijgende adem van de overheid in je nek..’
Hannibal keek me aan. ‘Je vindt dat echt erg he?’
Ik keek hem ook aan en knikte. Ik zei niets, maar legde mijn handen veelzeggend over mijn buik. Hannibal knikte en trok me iets dichter tegen zich aan. ‘Daar moeten we echt wat op vinden.!’
Ik grinnikte. ‘We kunnen een huisje zoeken op het platteland hier..?’
Hannibal begon te lachen. ‘En waar wil je van leven dan?’
Ik keek hem serieus aan. ‘Ook in Frankrijk heb je bandieten, en worden mensen onderdrukt, net als in Amerika. Ik zal Amanda morgen een telegram sturen dat ze mijn auto’s en dergelijke kan verkopen, evenals mijn huis. Ik kan daar toch niet meer heen. Misschien kunnen we nu nog een bankrekening openen? Ik heb een hele berg cash bij me..!’
Hannibal knikte en snel trok ik mijn schoenen weer aan, terwijl Hannibal zijn pistool onder zijn colbertje verstopte, ik sloeg mijn holster zelf ook om, je weet maar niet. Zelfbescherming was mijn tweede natuur geworden. Niet veel later stonden we buiten, op ons gemakje liepen we naar de dichtstbijzijnde bank. Daar gingen we in de rij staan, het was een drukke avond.
Ik fluisterde Hannibal toe: ‘misschien kunnen jullie me maar beter Rachel noemen. Is voor de Fransen makkelijker, en dan gaan we niet de fout in. Frankrijk heeft geloof ik uitleverrecht aan Amerika..’ Ik keek hem veelbetekenend aan. Hannibal knikte. ‘Dat wordt wennen, Rachel…’ Mijn naam sprak hij langzaam uit. Ik gaf hem lachend een stomp tegen zijn schouder.
‘Bonsoir..’ zei de verveelde bankassistente.
‘Bonsoir, madame. Je voudrais ouvrir un compte bancaire, s’il vous plaît.’ Ik legde vriendelijk lachend mijn paspoort op de balie, met het stapeltje geld ernaast.
De bankassistente keek me bevreemd aan en trok een wenkbrauw op.
‘Vous avez un problème?’ ik keek haar aan, terwijl Hannibal geïnteresseerd meeluisterde.
‘Non, merci.’ Meteen keek de vrouw naar de computer, terwijl er een blos over haar wangen kroop.
‘Ik wist niet dat je zulk Frans praatte.. het is dat ik beter weet!’ Hannibal praatte onverstoorbaar engels, de assistente keek verstoord op. Hannibal grijnsde naar haar en stak een sigaar op.
‘Non, pas fumeur!’ Een man in een blauw pak keek Hannibal aan. Hannibal haalde zijn schouders op, ik keek hem grijnzend aan. Hij moest zelf maar Frans leren praten.
‘Non smòkieng?’ de man probeerde het in het engels.
‘Sorry..!’ en meteen stak Hannibal de sigaar weer in zijn binnenzak.
De assistente was ondertussen klaar en had een rekening voor me geopend.
‘Votre signature, s’il vous plaît?’ vroeg ze, terwijl ze een blaadje naar me toeschoof. Ik krabbelde snel iets neer en nam een pasje in ontvangst. Gearmd liepen John en ik even later de bank uit. ‘Zo, dan heb je nu je eerste Frans geleerd, liefste’ zei ik mierzoet tegen hem, met twinkelende ogen. Hannibal trok een raar gezicht.
We liepen hand in hand over het smalle stoepje, als we ineens ‘Gardez le voleur! Gardez le voleur!’ hoorden roepen.
Ik keek om, en werd bijna omver gelopen door een jonge knul met een grote rugzak op. Hannibal vatte hem razendsnel bij de kraag en vroeg hem in het engels: ‘en waar gaan we heen?’
‘Putain! Laisse-moi aller, vieux!’ en meteen trok de jongen zich los en verkocht Hannibal een welgemikte, harde trap in zijn maag. Hannibal klapte happend naar adem dubbel. Intussen kwam een aantal gendarmes ons voorbij rennen. Ik legde mijn hand bezorgd op Hannibals gebogen rug en boog me zelf ook naar voren. Hij herstelde zich echter snel, gelukkig, en kort keken we elkaar aan. Haast tegelijkertijd renden we allebei weg, achter de dief aan. Bij een steegje renden de gendarmes rechtdoor, terwijl wij zagen dat de jonge man uit het steegje kwam en behoedzaam om zich heen keek. Meteen trokken we een sprintje, maar de jongen ging er ook als een haas vandoor.
Wij renden echter net iets harder, en het steegje boog naar rechts. Ik was eerder bij de uitgang van het steegje dan Hannibal omdat die nogal last had van zijn ribben, en ik was net op tijd om de jongen een winkelstraat in te zien rennen. Ik stopte het oortje dat ik altijd bij me had in mijn oor. Hannibal deed het ook, en we splitsten op. Ik dook een ander steegje in, mijn hand dicht in de buurt van mijn wapen.
Het steegje waar ik in gerend was, was smal en donker, en tot mijn blijdschap doodlopend. De jongen draaide zich om en keek me aan. In zijn hand glansde een matzwarten pistool.
‘Lâchez votre arme, maintenant!’ schreeuwde ik. De jongen luisterde niet, en zette het pistool juist op scherp in plaats van het te laten vallen, zijn vinger kromde al om de trekker. Met trillende vingers richtte ik mijn wapen op hem, terwijl ik mijn adem rustig probeerde te krijgen. Het leek minuten te duren, tot Hannibal met een welgemikt schot het wapen uit de hand van de jongen schoot, die meteen geschrokken zijn handen in de lucht stak.
‘Bonsoir, pas fumeur s’il vous plaît!’ zei John grijnzend in barslecht Frans. Ik schudde lachend mijn hoofd en stopte mijn wapen weg.
Nijdig zei de jongen tegen mij: ‘il dit quoi?’
Hannibal keek me nieuwsgierig aan. ‘Wat zegt ‘tie?’
Ik begon te lachen: ‘Dat vraagt hij zich ook al af!’ En ik had dat net gezegd, of er komen een aantal gendarmes de hoek omrennen. Ze vragen bezorgd aan me of alles wel goed gaat, ze hadden namelijk een schot gehoord. Ik glimlach en leg uit dat er niets aan de hand is, en dat ze de dief mee kunnen nemen. Even later lopen John en ik het steegje uit. ‘Zozo, dat was een hele belevenis..! I love Paris!’ John steekt rustig een sigaar op, maar kreunt zacht als hij een ongecontroleerde beweging maakt. Met een pijnlijk gezicht kijkt hij me aan: ‘die jongen kon hard trappen zeg!’
We lopen samen terug naar het hotel, en in de hotelkamer aangekomen check ik of Hannibal geen ribben heeft gekneusd of gebroken. Ik geef hem een stevig verband erom heen, en duik na het tanden poetsen vermoeid in bed. Hannibal kruipt naast me en fluistert: ‘morgen kunnen we ons huisje-op-het-platteland-plan wel voorleggen aan het team. Laten we hen de bruiloft regelen?’
Meteen weer klaarwakker draaide ik me verbaasd naar hem om. ‘Wil je hier gaan wonen?’
Hannibal knikte naar me. ‘We hebben iemand helpen oppakken, en we zijn geeneens zelf opgepakt. Heerlijk toch? En trouwens.. een mooi huisje, met blauwe luiken, een eigen puppy, een enorme tuin om te trainen, jij, ik, de kleine, het team..’
Ik draaide me op mijn rug en staarde dromend naar het plafond. Ineens begon ik te grinniken.
‘Wat is er?’ vroeg Hannibal verbaasd.
Ik zei lachend, terwijl ik me op mijn zij rolde en mijn gezicht op gelijke hoogte van dat van Hannibal legde: ‘Laten we Ingrid, Decker en Crane dan ook op de bruiloft uitnodigen!’
‘Waar wilde je trouwen dan? In Parijs? Of in een klein dorpje?’ Hannibal keek bedenkelijk.
‘Een klein dorpje, met een bakker en één kerkje, een klein dorpspleintje..’ mijmerde ik. ‘Dan hebben we ook de minste kans dat ze ons achterhalen. Trouwens, hier kunnen ze ons toch al veel lastiger oppakken, mochten ze dat willen.’ Ik begon de grap er steeds meer van in te zien.
‘Maar dan doen we het uitnodigen wel via Amanda, en M. En over M gesproken, wanneer ga je haar bellen?’ Vragend keek Hannibal me aan.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ze is mijn moeder, de geboorteaktes zeggen genoeg. Maar.. ik…’
‘Je vindt het eng..?’ constateerde John. Ik knikte en slaakte een zucht.
‘Rachel.. ik denk dat we als we zijn getrouwd hier wel een huis kunnen kopen. We zouden de Van op kunnen halen als we iedereen gaan uitnodigen, en als we jouw huis gaan verkopen. Ik zie het wel zitten! Samen met jou.. iets rustiger aandoen lijkt me helemaal niet verkeerd.’
Met een glimlach keek ik in Hannibal’s blauwe ogen en realiseerde ik me voor de zoveelste keer hoe veel ik eigenlijk van hem hield.
‘John, ik ga slapen, ik ben op. De kleine slurpt een energie ben ik bang!’
We gaven elkaar een innige nachtzoen en zeiden elkaar welterusten.
Ik sloot mijn ogen en draaide me op mijn andere zij. Hannibal’s gelijkmatige ademhaling verried dat hij ook al snel in slaap viel.
Ik staarde even later met open ogen naar het plafond. Mijn moeder bellen.. Durfde ik dat wel? Ik had haar zoveel te vragen, zoveel dat ik wilde weten. Maar toen dreven mijn gedachten af naar ons eigen huis dat we misschien zouden kopen, en de bruiloft. Ik verlangde ineens naar Amanda, haar opgeruimde humeur. Samen een trouwjurk uitzoeken zou geweldig zijn! Met een glimlach rond mijn mond van alle fijne gedachten viel ik in slaap.
De volgende morgen was ik al eerste wakker. Ik keek eerst een tijdje naar Hannibal, die heerlijk relaxed lag te slapen. Ik glimlachte en stapte uit bed, waarna ik een snelle douche nam. Na de douche kleedde ik me aan en liep terug naar de slaapkamer. John lag nog te slapen, ik liep de kamer uit en kwam Murdock tegen op de gang. ‘Goedemorgen! Lekker geslapen?’
Murdock knikte en grijnsde: ‘ja, behalve dat de grote teddybeer een paar oerwouden heeft omgezaagd. Heerlijk. Face had watjes in zijn oren gestopt tegen de herrie.’
Ik knikte lachend. ‘Murdock, ga je mee een krantje halen?’
Murdock knikte en even later liepen we buiten in het zonnige Parijs. En met een Franse krant in mijn handen, en een woordenboek, liep ik even later naast Murdock, die een enorme zonnebril had gekocht, met de Franse vlag en de Eiffeltoren erop. We slenterden langs de vele kleine winkeltjes terug naar het hotel.
‘Al zin om te trouwen?’ vroeg Murdock ineens serieus. Ik keek hem onderzoekend aan en knikte toen met glanzende ogen.
Murdock bleef staan en keek me aan. ‘Als jullie samen ergens willen wonen, houd dan niet teveel rekening met ons. Wij redden ons wel, ook al hebben we kolonel dan geen 24/7 bij ons.’
‘We hadden een plan geopperd een huis hier te kopen..’ en ik legde hem alles uit was John en ik hadden overlegd. Murdock knikte geestdriftig en ging op de rand van een grote fontein zitten. ‘Dat zie ik best zitten! Maar willen jullie niet samen? Zonder ons?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik zou niet zonder jullie kunnen…’ zei ik met zachte stem.
Murdock merkte dat hij me overviel, trok me overeind en trok me achter zich aan het plein over. Ineens spoot er allemaal water over ons heen, overal in de grond zaten fonteintjes. Ik gilde van schrik en dook achter Murdock aan. Drijfnat liepen we na een kwartiertje druipend het hotel in. Hannibal, Face en BA liepen net de eetzaal binnen om te gaan ontbijten, toen ze ons aan zagen komen. Verbaasd trok Hannibal zijn wenkbrauw op. Grijnzend vertelde Murdock het verhaal, ik hield de druipende krant voor me, het woordenboek was gelukkig droog gebleven. Ik rende snel naar de slaapkamer en trok droge kleren aan. Daarna voegde ik me weer bij de rest aan het ontbijt. Ik keek Hannibal aan en knikte haast onmerkbaar.
‘Jongens.., Lynn en ik hebben een paar vraagjes aan jullie…’

_________________
O, Resentless Love! Whereto Doth Not Thou Force The Hearts of Mortals?

It's cool. Really, 'tis.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Berichten van afgelopen:   
Tijden zijn in GMT + 1 uur

Volgende onderwerp
Vorige onderwerp
Pagina 47 van 53
Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3 ... 46, 47, 48 ... 51, 52, 53  Volgende
Ateamfans.nl forum index  ~  A-Team Melee

Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk


 
Ga naar:  

Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
Je mag geen reacties plaatsen
Je mag je berichten niet bewerken
Je mag je berichten niet verwijderen
Ja mag niet stemmen in polls




 

Powered by phpBB and NoseBleed v1.08
Edited by Ateamfans.nl v3.0