The A-team Fans V3.0 ~ Bekijk onderwerp - A-TEAMMELEE 16: WHEELS AND DOLLARS

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

MPSOLDATEN LEONARDO & SIMON

Na een heerlijke lunch was het tijd voor een gesprek met Leonardo over het A-Team. We liepen samen naar een verhoorkamer en zaten rustig tegenover elkaar.
"Leo, ik wil je toch nog een aantal vragen stellen. Deze vragen kunnen erg gevoelig voor je zijn, maar ik wil dat je mij de waarheid vertelt, oke?" Leonardo keek me niet-begrijpend aan maar knikte.
"Dit gesprek blijft tussen deze 4 muren, dat beloof ik je. Ik maak een klein verslag en geef een kopie daarvan aan jou, verder komt niemand het te lezen. Vertel eens over je ervaringen met Smith." zeg ik heel kalm. Leonardo keek me aan en trok een wenkbrauw op. Hij haalde even diep adem en begon toen met vertellen.
"Door de goede samenwerking met Smith en zijn team, heb ik gemengde gevoelens gekregen. Hij was zo vriendelijk. Ik heb hem een paar keer gesproken over de zaak van Arthur. De samenwerking tussen het team en de MP was echt uitstekend. Met de actie bij het kuuroord, dacht ik dat J.J zou ontsnappen. Toen heb ik het team gebeld en om hulp gevraagd. Ze zijn direct gekomen en dankzij hen hebben we J.J. weten te arresteren. Ik voelde een band met Smith opkomen." legt hij uit.
Ik sta even verbaasd te kijken van zijn verhaal en glimlach dan.
"Kan je ook vertellen over je gemengde gevoelens?" vraag ik dan. Ik zie Leonardo nadenken. "Dat komt doordat Decker nooit enige interesse in me heeft getoond. Bij Smith voelde ik die interesse wel. Op het moment dat hij me verbood om contact te hebben met Smith, heb ik me daar niets van aangetrokken." zegt hij dan.
Ik schiet in de lach en ga verder aan m'n verslag.
"En hoe voel je je nu door alle ellende die je hebt gekregen vanwege die contacten met het team?" is mijn volgende vraag.
"Gebruikt, bedrogen, schuldig aan diefstal." zegt hij dan terwijl hij zijn hoofd buigt.
Ik pak mijn stoel en ga naast hem zitten en sla me arm om hem heen.
"Hey, ga jezelf nu niet vanalles verwijten, want je hebt Decker en de generaal veel bewezen." zeg ik.
"Ja, hoe betrokken ik ben in die diefstal van de dossiers." zegt hij dan met tranen in zijn ogen.
"Kom op, blijf positief denken. Er bestaat nog altijd een kans om dat team in te rekenen en wie weet hebben ze die dossiers verstopt om ons te pesten." zeg ik.
Leonardo kijkt me aan, alsof hij water ziet branden. Ik glimlach, sta op en geef hem een paar tissues om zijn tranen mee weg te vegen.
"Jij bent iemand die mij snapt." zegt hij dan.
"We hebben zoveel meegemaakt en vertellen elkaar alles. Collega's voor het leven." zeg ik terwijl ik hem een knipoog geef Wink

.
Nu verscheen er een glimlach op Leonardo zijn gezicht.
"Dit is wat mij betreft wel genoeg, tenzij jij nog iets hebt?" zeg ik.
"Je moet weten dat ik er erg veel moeite mee heb, om Smith niet meer te bellen." legt hij uit.
"Ik begrijp het, maar je kan die angst alleen maar overwinnen door aan andere dingen te denken. En daar gaan we samen aan werken." zeg ik.
Daarna was het even stil en sta ik als eerste op.
"Ik zou niet weten wat ik nu zonder mijn partner moest." zeg ik.
Ook Leonardo staat op en samen verlaten we de verhoorkamer. We besluiten even uit te rusten.

MPSOLDAAT SIMON

Eenmaal op de kamer gaat Leonardo even op zijn bed liggen en ik ga achter de computer zitten om het lab te mailen. Ik wil graag de uitslag weten inzake het sporenonderzoek in het pakhuis. Als ik de mail heb verstuurd ga ik op me bed zitten en begin met het schoonmaken van mijn wapens. Dat had ik al een tijdje niet meer gedaan.
"Zal ik jou wapens ook meenemen met de schoonmaak. Leo?" vraag ik hem.
"Ja, is goed" zegt hij tegen me. Hij keek nogal slaperig uit zijn ogen.
"Ga toch lekker slapen joh, je bent nog niet voor de volle 100% fit na die klap op je hoofd." zeg ik tegen hem.
Eerst kijkt hij me aan, maar trekt daarna zijn schoenen en blouse uit. Daarna gaat hij op zijn zij liggen en valt ie niet veel later in slaap. Ik ga rustig verder met de schoonmaak van de wapens.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
Ik zat nog steeds aan mijn bureau. Ik was wat van plan om te gaan doen, maar dat gesprek met Crane van daarnet zat me nog steeds niet lekker. Zelf werd ik ook wel benieuwd of het Ingrid zou lukken. Of had ik haar beter niet kunnen vragen en het zelf op moeten lossen? Mijn werk schuif ik opzij, ik pak mijn stok en ga naar Crane zijn kamer.
Als ik voor zijn kamerdeur sta reik ik mijn hand naar de deurklink, maar hoor ze dan wat tegen elkaar zeggen. Mijn hand trek ik terug en leg heel zachtjes mijn oor tegen de deur om te luisteren wat ze zeggen.
"... Maar ik moest je toch uit je tent...eh..kamer zien te lokken.''
"Is je gelukt, dank je.'' hoor ik, daarna is het stil, dit was het goede moment om binnen te stappen. Als ik binnenstap maakt Ingrid zich net los van Crane.
"Wat is hier aan de hand?!'' vraag ik verbaasd.
Beiden kijken ze meteen naar mij.
"Als dit teambuilding voor moet stellen...nou vooruit dan maar.'' eindig ik met een glimlach.
"Elk team heeft zo zijn hoogte- en dieptepunten, zullen we maar zeggen.'' antwoord Crane.
"Mannen, veel plezier vanavond, ik heb nog wat werk te doen.'' Ingrid geeft Crane een schouderklopje en als ze langs mij loopt een kus op m'n wang. Als ze weg is kijk ik Crane aan. "Ga je mee naar mijn kantoor? Daar kunnen we rustig praten.'' stel ik voor.
"Waarom blijven we niet hier? Hier kunnen we toch ook rustig praten.'' Confused

"Ja, dat klopt, maar ik heb iets op mijn kamer wat jij niet hebt.'' zeg ik met een grijnzend lachje.
"O ja, wat dan?''
"Dat is een verrasing, dan moet je maar meekomen naar mijn kamer.''
"Oké vooruit dan.'' Crane pakt nog snel zijn jasje, trekt de deur achter zich dicht en loopt met me mee naar mijn kantoor.

DECKER/CRANE
In mijn kantoor sluit ik achter Crane de deur en laat hem zitten voor mijn bureau op een stoel.
"Wacht even, dan haal ik de verrassing.''
Crane knikt en blijft rustig zitten. Ik loop door naar mijn kamer, pak de verrassing en loop terug.
"Tadaah!'' zeg ik als Crane naar me kijkt. Ik houd een fles whiskey omhoog met 2 glazen.
"Decker, alchohol is ten strengste verboden op de kazerne, dat je toch.'' zegt hij verbaasd.
"Ja, dat weet ik. Ach joh, kan toch wel een keertje... Je lust toch whiskey hoop ik?''
Crane haalt zijn schouders dan op. "Uhm, geen idee, nog nooit op.''
"Nou dan word dit je eerste keer, jongen.''
Ik zet de glazen en de fles op mijn bureau, ga zelf zitten, schenk 2 glaasjes in en geef er een aan Crane. "Dat we nog lang maatjes blijven.'' zeg ik en proosten we.
Crane neemt een slok van zijn whiskey en begint meteen te proesten. Ik begin zachtjes te lachen. "Iets te sterk Captain?'' Razz

Hij kijkt me met tranen in zijn ogen aan.

Na een tijdje, als we alles aan het bijpraten zijn, komen Leonardo en Simon zomaar binnen. Verschrikt kijken Crane en ik naar elkaar en dan naar de glaasjes en de bijna lege fles. Snel zet ik mijn glas en de fles in mijn bureaulade, schuif die dicht en Crane zet zijn glas op het bureau neer. Simon en Leonardo kijken ons dan even vreemd aan.
"Wat ruik ik?'' zegt Leonardo verbaasd en kijkt mij aan.
"Ik ruik niets bijzonders.'' zeg ik dan.
Dan doet Leonardo een paar stappen dichterbij en ruikt nog eens een paar keer.
"Alcohol of zoiets...'' zegt hij dan en begint mij aan te kijken en werpt dan een blik op Crane die wat raar uit zijn ogen begint te kijken.
'Nee hè, niet aan gedacht... het is de eerste keer dat hij alchohol drinkt. Is ie meteen lazerus! Brick wall

'

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Als ik een uur achter elkaar bij het faxapparaat heb gestaan en al 50 adressen van tekeningen heb voorzien, heb ik even behoefte aan een beetje frisse lucht en ik loop even een rondje om het gebouw waar Rodericks kantoor zit. Het raam staat open en ik hoor gelach. Ik blijf even staan, volgens mij zijn dat niet alleen Roderick en Crane... Dan herken ik ook de stemmen van Simon en Leonardo, maar alle vier de mannen klinken anders dan anders... het lijkt wel of...
Daar moet ik het mijne van weten. Ik ren naar binnen en naar boven. Voorzichtig doe ik deur een beetje open en zie dan een fles op het bureau staan. Een lege fles whiskey. Wat krijgen we nou toch?
Beneden hoor ik een deur open gaan en ik werp een blik naar beneden. O jee... de generaal... Wat nu?
Ik besluit om de generaal, die richting de trap loopt, af te leiden en hem uit het gebouw te loodsen...
"Ah...generaal, u moest ik net hebben! Ik wil u iets laten zien, maar het ligt in het drukwerkkantoor. Wilt u even meelopen?"
Ik huppel van de trap af en probeer zo ontspannen mogelijk over te komen om geen argwaan te wekken. Terwijl we het gebouw uit lopen hoor ik achter me schaterlachende mannen... De generaal hoort het ook en kijkt even verbaasd om.
"Kolonel Decker heeft een paar van zijn soldaten uitgenodigd om een potje te kaarten." zeg ik hem met een blik van verstandhouding. Gelukkig trapt de man erin en loopt rustig met me mee.

Bij het faxapparaat laat ik de generaal de tekeningen zien waarmee ik Jake probeer op te sporen. Terwijl de man de verschillende koppen bewonderd en bestudeerd begint het apparaat te ratelen, een eerste reactie van een bedrijf komt binnen. Ze kennen Jake daar niet, maar zullen alert blijven en kontakt met me opnemen als de voortvluchtige boef hen belt of bij hen solliciteert.
"Goed initiatief, sergeant; als er al zo snel op wordt gereageerd, zullen er snel nog meer volgen, let op mijn woorden." zegt de generaal goedkeurend en vertrekt weer.
Zodra de generaal de deur uit is ren ik naar een telefoon en toets Rodericks nummer.
"Jaaaaa... Kooolooonel Deckerrrr hierrrr..."
"Roderick, met Ingrid. Willen jullie gesnapt worden door de generaal?! Dan moeten jullie vooral doorgaan met herrie maken. Ik heb hem ternauwernood bij je kantoor vandaan kunnen halen. Wat bezielt je om op de kazerne te drinken, man?! Wil je ontslagen worden of zo?!"
Dan gooi ik de hoorn erop.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

MPSOLDATEN LEONARDO & SIMON

Na een paar uren van schoonmaken lijken de wapens gloednieuw. Ik kijk naar Leonardo die langzaam wakker begint te worden.
"Heb je lekker geslapen?" vraag ik hem. Hij kijkt op en knikt. "Nog hoofdpijn?" is mijn volgende vraag.
Hij schudt zijn hoofd maar voelt nog wel aan de wond.
"Blijf daar maar vanaf, voor het open gaat." adviseer ik hem.
"Wat gaan we nu doen?" is zijn vraag.
Ik denk even na. "Laten we maar naar Decker zijn kantoor gaan, misschien dat hij nog een klus heeft voor ons." stel ik voor Wink

.
We gaan beide akkoord en lopen naar zijn kantoor.
Eenmaal daar aangekomen, lopen we zonder te kloppen of iets naar binnen. Ik sluit de deur maar we ruiken wel een rare geur. Vanuit me ooghoek zag ik Decker iets opruimen Confused

. Wat zou dat zijn? dacht ik bij mezelf. Als Crane een glas op zijn bureau zet, kijken we ze vreemd aan.
"Wat ruik ik?" zegt Leonardo verbaasd en kijkt Decker aan.
"Ik ruik niets bijzonders." is Decker zijn antwoord.
Dan doet Leonardo een paar stappen dichterbij en ruikt nog eens een paar keer.
"Alcohol of zoiets..." zegt Leonardo dan terwijl hij naar hem kijkt.
Daarna kijkt hij naar Crane en ziet hem wat raar uit zijn ogen kijken.
"Nee hè, niet aan gedacht... het is de eerste keer dat hij alchohol drinkt.
Is ie meteen lazerus!" hoor ik hem zachtjes zeggen.
"Dus wel alcohol?" zeg ik verbaasd.
Hij knikt uiteindelijk en haalt een half lege fles tevoorschijn Shocked

.
"Zoooo dan Surprised

, wat dacht je.... kom laat ik ff drinken? Confused

" zegt Leonardo vol ongeloof.
Decker begint te blozen en wij schieten beide in de lach.
"Trouwens... colonel... heb je nog een klusje voor ons?" vraag ik dan.
Op dat moment begint Crane hard te lachen Laughing

. Wij kijken het allemaal even aan tot Decker een glas voor mij inschenkt. Ik slik even als hij me ook het glas geeft.
"Maar colonel.. dat mag niet" zeg ik.
Hij kijkt me aan, haalt zijn schouders op en drinkt dan zelf zijn eigen glas nog eens leeg Shocked

. Ik kijk Leonardo even aan als ik het glas in me handen heb. Hij keek me met een blik aan van: doe het alsjeblieft niet.
Uiteindelijk zet ik het glas weer op tafel zonder een slok te hebben genomen en kijkt Decker me teleurgesteld aan.
"Sorry maar er zijn grenzen." zeg ik.
Ik pak daarna de fles en zie het aantal % alcohol wat erin zit. Crane was al lazerus na een slok, nogal logisch als je nog nooit zulke sterke drank had gedronken Laughing

. Juist op dat moment drinkt Decker mijn glas leeg en begint hij er ook aardig aangeschoten uit te zien. Aangezien we toch zaten te nietsen pakt Leonardo een kaartspel en beginnen we een potje te kaarten. We kregen vanzelf de slappe lach door Decker en Crane hun manier van spelen. Na een paar potjes kaarten beëindigen we ons spel, maar dan zorgt Crane voor de nodige herrie door de radio hard aan te zetten met muziek. Toevallig speelde de radio toen net mijn favoriete nummer en ik deed een aantal danspasjes. Ook Leonardo deed gezellig mee terwijl Crane stond te klappen. Decker probeerde ons na te doen, maar met veel moeite. Een paar minuten later gaat de telefoon en voordat Decker opneemt zet ik de radio uit.
"Ohhhhh... dit gaat niet goed!" fluister ik naar Leonardo.
"Die 2 moeten echt gaan liggen op hun bedden, want dit is niet goed." fluistert hij naar me terug.
Als Decker heeft opgehangen gaan wij over tot actie en laten ze 2 glazen water drinken. Daarna leggen we ze op bed met een vochtige washand op hun voorhoofd. Ze vallen gelukkig al snel in slaap. Ik was de glazen af en zet ze terug in de kast. De fles stopte ik in Decker zijn bureaulade. We verlaten daarna het kantoor en komen de generaal tegen.
"Wat waren jullie aan het doen?" is zijn vraag.
"Een paar potten kaarten. Wink

De kolonel is moe, dus laat hem maar even slapen." zeggen we beiden in koor.
De generaal groet ons en loopt daarna naar zijn kantoor.
"That was close." fluister ik naar Leonardo.
Hij knikt en we lopen samen naar de kantine om een kopje koffie te halen en een broodje. Ik had wel trek gekregen na al dat kaarten en dat dansen Razz

.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER/CRANE
Als we lekker bezig zijn met een feestje bouwen gaat de telefoon.
"Jaaaaa... Kooolooonel Deckerrrr hierrrr..." zeg ik half dronken
"Roderick, met Ingrid. Willen jullie gesnapt worden door de generaal?! Dan moeten jullie vooral doorgaan met herrie maken. Ik heb hem ternauwernood bij je kantoor vandaan kunnen halen. Wat bezielt je om op de kazerne te drinken, man?! Wil je ontslagen worden of zo?!" zegt ze boos en gooit daarna de hoorn erop.
Ik kijk even naar de hoorn en leg hem dan terug. Dan kijk ik weer naar de rest, Leonardo en Simon zie ik wat fluisteren met elkaar en komen later beide met 2 glazen water aanlopen. Crane en ik moeten beide drinken en daarna brengen ze ons naar bed. “Heeee, waaat dooeen julliee nou? Ik moet noog meeer driiinken.’’ Zeg ik.
“Nee Kolonel, voor vandaag is het even genoeg.’’
Ik verzet me niet meer, omdat ik zo lazerus ben. En laat me door hen op mijn bed leggen. Crane komt er ook bij liggen en even later vallen we al in slaap.

Na een paar uur word ik als eerste wakker. Ik ga even rechtop zitten en krijg dan flinke hoofdpijn. Ik grijp naar mijn hoofd.
“Wow, wat is er gebeurd?’’ zeg ik zachtjes.
Dan kijk ik opzij en zie Crane naast me op bed liggen. Confused

Ik stoot hem aan zodat hij ook wakker word.
“Hou op.’’ Zegt hij dan kreunend.
Dit ging niet werken. “CRANE!” schreeuw ik dan.
Crane schrikt meteen op, gaat snel naast het bed staan en wil salueren, maar valt dan om. Hij gaat dan half op het bed hangen.
“Waar ben ik? En hoe kom ik aan die hoofdpijn?’’ zegt hij dan.
“Ten eerste: je bent in mijn slaapkamer en ten tweede: we hebben denk ik ietsjes te veel gedronken.’’
Crane kijkt mij raar aan. Dan kijk ik op mijn horloge. 17.00 uur. Shocked

“Hoelang hebben we hier wel niet gelegen?’’ vraag ik dan.
“Geen idee, paar uurtjes?’’ Zegt Crane.
Ik sta dan op en loop naar mijn kantoor om te zien of de boel is opgeruimd. De glazen staan weer in de kast, maar de fles zie ik niet staan.
Dan trek ik mijn bureaulades open en kom de lege dan al snel tegen. Ik haal hem uit mijn bureau en nu is de vraag: Waar gooi ik die fles nou weg?
Ik loop ermee naar m’n prullenbak. “Nee geen goed idee.’’ Mompel ik.
Na nog een aantal opties kwam ik met een goed idee. Ik liep naar de badkamer, spoelde de fles om en zette hem voor de sier in een kast in mijn kantoor. Crane komt dan ook half strompelend aangelopen.
“Ik ga wel naar mijn eigen kamer en daar even op bed liggen.’’ Stelt hij voor.
Ik knik en help hem voorzichtig de deur uit. “Lukt het om zelf naar je kamer te lopen?’’ vraag ik aan hem.
“Zal wel lukken.’’ Zegt hij half moe en loopt door de gang richting zijn kamer.
Ik zie hem zwabberen over de gang en hij loopt hier en daar tegen de muur op of een plant. Hij steekt zijn duim naar me op als hij uit de plant is geklommen en weer verder loopt.
“Als dat maar goed gaat.’’ Zeg ik zachtjes.
Zelf keer ik ook weer terug mijn kantoor in en ga aan mijn bureau zitten. Ik probeer een beetje te herinneren wat er ook alweer precies is gebeurd vanmiddag.

CRANE
Als ik onderweg ben naar mijn eigen kamer, bots ik hier en daar tegen de muur op. Als ik de trap op moet houd ik het niet meer en ga lang uit liggen, half op de trap, en val in slaap.
Een paar voetstappen hoor ik naderen. “Crane?!’’ hoor ik dan heel vaag. Ingrid gaat naast me zitten en rolt me half om op de trap, zodat ik met mijn rug op de treden lig. Ze helpt me dan met rechtop zitten, maar moet me tegen houden zodat ik niet naar voren val. Ik voel me net een slappe pop.
“Crane, gaat alles wel goed?’’ vraagt ze dan bezorgd.
“Toppie.’’ Zeg ik dan nog half dronken.
Ingrid roept dan twee soldaten erbij die toevallig langs lopen. “Draag hem even naar zijn kamer.’’ Verzoekt ze de 2.
De soldaten knikken, pakken mij op en brengen me naar mijn kamer waar ze me op bed leggen. Ingrid staat nog even naast het bed en trekt een deken over me heen.
“Ga maar slapen Crane, dan voel je je morgen veel beter.’’
“Waarooom moet ik nuuu slapen, het is pas 17.30?’’
“Luister nu maar naar me, Crane.’’
Ik knik en laat m’n hoofd weer in de kussens vallen. Ik zie Ingrid nog de deur achter zich dicht trekken, draai me dan om en val weer als een blok in slaap.

DECKER
Een paar dingen flitsen me voorbij: whiskey, Leonardo, Simon, kaartspel, radio, dansen, telefoon, maar verder weet ik het niet echt meer.
‘Zo en ik dacht dat ik goed tegen alcohol kon, niet dus.’ Zeg ik tegen mezelf.
Ik sta op en loop naar de badkamer waar ik een glas water neem en een paracetamol. Dan ga ik weer terug naar mijn kantoor en laat me weer in mijn stoel vallen.
‘Ik ben vanmiddag iets vergeten om te doen, maar wat...’ Zeg ik weer zachtjes.
Na een tijdje diep na te hebben gedacht schiet het me eindelijk te binnen. “Dokter Peterson, Therapie!’’ Shocked

Snel ga ik mijn stok halen, loop terug naar mijn kantoor en wil weglopen als de deur ineens voor m’n neus openvliegt. Ik kon nog net iets achteruit gaan voordat de deur in mijn gezicht klapte. Ingrid stond met een kwaad gezicht voor me neus.
“Ik moet nodig even met je praten, Roderick.’’ Zegt ze kwaad.
“Ik moet eigenlijk naar therapie, ik ben al laat.’’
“Nee, dat kan wel wachten. Ik moet je nu spreken, anders komt er helemaal niets van.’’
Ze duwt me terug mijn kantoor in en sluit dan de deur. Ze laat me zitten op m’n stoel en gaat dan voor m’n neus staan.
“Waarom heb je Crane dronken gevoerd?’’ vraagt ze kwaad.
“Dat wilde ik niet, het liep allemaal wat uit de hand vanmiddag. Hoezo... is Crane niet goed aangekomen op zijn kamer?’’
“Crane lag half lazerus op de trap. Gelukkig vond ik hem en heb hem met behulp van 2 soldaten op zijn kamer gekregen en in bed gelegd. Heb jij hem alleen terug laten gaan naar zijn kamer?’’ Ingrid begon razend te worden op me.
“Uhm, ja, ik heb hem alleen terug laten gaan. Hij zei zelf dat het ging lukken, hij zwabberde wat over de gang heen, maar ik dacht dat zo wel over zou zijn.’’
“Niet dus, laat hem niet meer alleen terug gaan naar zijn kamer voortaan. Je weet dat die jongen nog nooit alcohol op heeft.’’
“Wist jij dat Crane nog nooit alcohol op had?’’ vraag ik verbaasd.
“Tuurlijk, Crane vertelt mij zoveel als we samen op een missie zijn; dan komen de vreemdste onderwerpen zomaar ten sprake.’’ Zegt ze al wat rustiger.
Ik grijp ondertussen naar mijn hoofd en wrijf er even over.
“Dat krijg je er nou van. Eigen schuld.’’
“Ik heb ervan geleerd, ik zal niet meer zoveel drinken.’’ Embarassed

“Beloof je dat? Ik kon de generaal nog net afleiden, anders was hij hier zo binnengestapt en dan had jij op straat gestaan.’’
“Ik weet het, ik beloof je dat ik niet meer zoveel zal drinken. Crane zal ik niets meer geven.’’
“Dat zou ik maar doen, anders ligt hij straks weer voor Pampus op de trap, totdat de generaal hem vindt en Crane je verraadt. Dan ben je nog lang niet jarig, Roderick.’’
“Kom eens.’’ Zeg ik dan zachtjes.
Ik steek mijn hand uit zodat ze de mijne kan pakken. Na wat twijfelen pakt ze toch mijn hand beet en gaat op mijn been zitten.
“Je stinkt.’’ Zegt ze dan plagend en ik laat een klein lachje zien. “Je ruikt net alsof je uit een kroeg komt.’’ Plaagt ze me. Razz

Gelukkig was ze al minder kwaad en kon er nu toch wel om lachen. “Jullie waren wel flink bezig hé vanmiddag?’’
Ik knik. “Ja dat klopt, ik kan me niet veel meer herinneren, want het liep wat uit de hand. Van kaartspellen tot rare dansjes.’’
“Rare dansjes?’’ vraagt ze dan lachend.
“Ja, we waren zo bezopen dat we allemaal rare dingen gingen doen.’’
“Had ik dat maar kunnen zien.’’ Zegt ze dan lachend. Laughing

“Kun je het me vergeven?’’ vraag ik zachtjes, in de hoop dat ze niet boos zal worden.
“Nou, vooruit dan. Als je de volgende keer niet meer zo’n uitbundig feestje houdt. De halve kazerne kon zowat meegenieten met jullie geschreeuw en muziek.’’
Ik wil haar een zoen geven, maar zij wil niet.
“Wat is er?’’
“Ga jij eerst maar douchen, je stinkt echt een uur in de wind.’’
“Wat jij wilt.’’ Ik laat haar opstaan en ga daarna douchen. Na een half uur kom ik fris en fruitig terug en zie haar onderuitgezakt op mijn stoel zitten met haar benen op mijn bureau.
“Zo beter?’’ vraag ik haar dan.
“Heb je ook tandengepoetst?’’ plaagt ze dan.
“Tuurlijk, wat dacht jij dan.’’ Zeg ik plagend terug.
“Anders heb ik straks ook zo’n alcoholluchtje om me heen hangen.’’ Zegt ze plagend.
Ik trek haar uit mijn stoel tegen me aan en geef haar dan een lange, maar tedere zoen.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Nadat ik Captain Crane dronken op de trap vond en hem met hulp van 2 soldaten op zijn kamer had gebracht, ging ik naar Roderick om hem eens flink op zijn nummer te zetten. Ik kalmeerde toen ik merkte dat hij er zelf ook wel van geschrokken was. Roderick wilde me knuffelen, dat mocht ie echter pas als ie onder de douche was geweest... Maar toen kreeg ik me dan toch een zoen...

Ik merk dat Roderick weer nuchter is, want hij houdt het heel lief vast en streelt teder door m'n haar terwijl m'n hoofd tegen zijn borst ligt.
"Zullen we wat gaan eten?" fluistert hij. Ik knik zwijgend, omdat ik hem nog even niet los wil laten. "Kantine of in de stad?"
Dan kijk ik hem eindelijk aan. "Ik zou graag met je uit eten gaan, maar wil eigenlijk nog terug naar de fax. Ik verwacht nog berichten terug te krijgen van bedrijven. Ik was nog bezig met faxberichten te versturen, toen het eerste bedrijf al reageerde."
Roderick streelt met een paar vingers langs m'n wang. "Ik begrijp het. Jij pakt het op dit moment een stuk beter aan dan wij. Maar... ik beloof je: morgen sta ik weer helemaal tot je beschikking bij je speurtocht."
Dan pakt hij me bij m'n schouders, draait me om richting de deur en pakt zijn stok. "Kom, tijd voor een hapje eten. Ik snap niet dat je niets hoorde! Ik rammel, weet je dat?"

Na het eten lopen we een klein rondje over de kazerne. Hier kunnen we dat niet hand in hand of gearmd doen, maar af en toe raken we elkaar 'toevallig' even aan, wat de wandeling toch een romantisch tintje geeft. Als ik aankondig dat ik naar het faxapparaat ga loopt Roderick met me mee.
In de drukwerkruimte pakt Roderick een stoel, hij is moe van het lopen. Ik loop nieuwsgierig naar de fax toe en zie dat er al een rol papier bij hangt. Zouden dat allemaal reacties zijn op mijn berichten? Voorzichtig scheur ik de rol papier af en begin met gretige ogen te lezen.
"Waar heb je de lijst met adressen? Dan kan ik de bedrijven waar je iets van hebt teruggekregen afstrepen." stelt Roderick voor.
"Hm hmmm..." antwoord ik lezend.
Als ik even later pas opkijk zie ik Roderick glimlachend naar me kijken. "Goed nieuws?"
Ik knip de berichten los en sorteer ze. Dan reik ik hem er één aan. "Hier heeft Jake vroeger gewerkt en toen liet hij net zijn bos krullen groeien.
"Heeft Crane de sheriffs ook al wat gestuurd?" vraagt Roderick.
Ik kijk hem aan met op mijn gezicht de vraag: Wat denk je nu zelf?
"Ik zorg wel voor een nieuwe lijst met faxnummers." Roderick pakt de telefoon die in de ruimte staat en belt de receptie. Als hij ophangt zegt hij dat ik de lijst over 10 minuten kan ophalen. "Dan help ik je om ze te versturen."
We maken de 10 minuten vol met knuffelen, zodat ik het moeilijk vind om Roderick los te laten.
"Sergeant, ingerukt mars!" zegt hij quasi streng en geeft me een pets tegen m'n billen.
"Maar kolonel toch!" speel ik nog even mee voor ik de deur uitloop.

Een uur later hebben we een hele lijst sheriffs voorzien van opsporingsverzoeken met tekeningen en staan we om de beurt te gapen. Ondertussen zijn er nog een paar reacties binnen gekomen, maar nog geen met aanwijzingen over Jake. Ik pak alles in en stop m'n dossier in een andere kluis dan die van mij of Roderick.
Het loopt tegen middernacht als we naar Rodericks kamer gaan en moe in bed kruipen.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL

Ik wachtte met spanning af wat ze zou zeggen op mijn "aanzoek" en keek haar liefdevol aan. Op het begin voelde ze er vrij weinig voor. De reden erom snapte ik ook wel, maar vond het wel erg jammer. Na een woordenwisseling schijnt ze toch te beseffen hoeveel ik voor haar voel en omhelst ze me Embarassed

.
"Dan zou ik zielsgraag mrs. John Smith worden!" zegt ze dan.
Ik was sprakeloos en kon het niet geloven. Zei ze nu ja? Surprised

denk ik bij mezelf. Veel tijd om daarover na te denken heb ik niet als ze me begint te zoenen. Ik sla me armen strak om haar heen en beantwoord de zoen met alle liefde Embarassed

.
Na een half uur in de regen te hebben gestaan kijken we elkaar aan.
"Ik vind het heel leuk met je in de regen, maar ik denk dat binnenzitten wat warmer is." zeg ik met een glimlach.
Ze knikt en glimlacht terug. Samen lopen we terug naar binnen waar het team al in de woonkamer stond te wachten. We zijn beide drijfnat en Face gooit een handdoek naar me toe, waar ik Lynn vervolgens mee begin droog te maken en daarna mezelf. Maar tegelijkertijd bibber ik wel van de kou en begin te hoesten.
Face komt naar me toe om me te feliciteren. Ik glimlach naar hem en bedank hem voor de koop van de ring.
"Graag gedaan, colonel" fluistert hij zachtjes.
Ik zie Lynn naar boven lopen en kijk haar na. Haar knuffel heeft mij een goed gevoel gegeven. Ik keek op mijn horloge en zag dat het al 20;15 uur was. Gelukkig is het nu droog buiten. Ik loop naar het raam en staar naar de lucht. B.A. komt naast me staan en legt zijn arm op me schouder.
"Laten we gezellig bij de open haard relaxen met een warme mok chocolademelk" stelt B.A. voor.
Ik kijk hem aan. Dat had ik nou altijd al gewild... het geknetter van de haard en de warmte voelen die je moe maakt. "Goed idee" zeg ik tegen hem.
Niet veel later zitten we met zijn 4ren bij de open haard te ontspannen.
"We zijn zo ondertussen wel klaar met de missie jongens. Wat zeggen jullie ervan om op korte termijn te vertrekken hier?" vraag ik ze.

ARTHUR

Na een paar dagen hoor ik nog steeds niets van Ingrid en besluit weer naar de kazerne te bellen. Ze was niet aanwezig op de kazerne. "Goed bedankt" zeg ik en eindig het gesprek.
Daarna bel ik meteen naar Robert en vraag hoe alles ervoor staat.
"De deurwaarder heeft de sommatie-exploten zojuist bij de boevenbende bezorgd, als ze binnen 3 dagen niet betalen wordt de sommatie-dagvaarding opgesteld. Deze wordt op de 4de dag direct bij de bende bezorgd" legt Robert uit.
"Oke, ziet er allemaal goed uit. Bedankt tot zover" zeg ik.
"Had je verder nog vragen?" vraagt Robert me.
"Ik wil de aanklachten van de MP er ook bij hebben, dan staan we sterker met de zaak. Zij hebben ook de nodige aanklachten die verband hebben met de zaak" leg ik uit.
"Dan wil ik graag een afspraak met jullie maken en kijken wat ik tot zover nog kan betekenen" zegt Robert.
"Is goed, ik kom overmorgen even met een MP langs om de zaak te bespreken" zeg ik.
Robert gaat akkoord. "Als ik reactie krijg van de bende tot een betaling, dan hoor je dat meteen" zegt Robert.
"Is goed, bedankt Robert" zeg ik. We beëindigen het gesprek en ik schud mijn hoofd even.
"Ingrid zal wel weer weg zijn met Decker." zeg ik tegen mezelf met een diepe zucht.
Juist op dat moment komt Melanie de woonkamer in lopen. Ik kijk op als ik haar zie en glimlach.
"Wat is er aan de hand lieverd?" vraagt ze.
"Oh, het is de zaak die me zo dwars zit. Ik ben eens benieuwd of JJ nog iets te zeggen heeft." zeg ik.
Melanie en ik kijken elkaar aan tot ze haar armen om me heen slaat en me begint te zoenen Embarassed

. Na het zoenen kijk ik op mijn horloge en zie dat het al etenstijd is. "Zullen we uit eten of toch thuis iets maken?" vraag ik.
Ze had wel zin om weer eens buiten de deur te eten. We reden naar de haven waar ik een leuke tent had gezien. De auto heb ik al snel geparkeerd en we lopen hand in hand naar binnen. We hadden een prachtig uitzicht op het strand. Het was nog lang licht ook Very Happy

. Na het heerlijke etentje kijken we nog even naar de ondergaande zon. De sterren waren ook duidelijk zichtbaar. Melanie kruipt dicht tegen me aan, aangezien het al snel wat fris begint te worden. Ik glimlach en sla me armen om haar heen.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

CRANE
Als ik wakker word is het al de volgende dag. Ik ga wat rechterop zitten in bed en wrijf eens even met mijn handen door mijn gezicht.
"Zo, hoelang heb ik wel niet geslapen?'' vraag ik mezelf zachtjes.
Ik kijk op mijn wekker 8.00 uur. Het viel nog mee, maar ik kon me vaag iets herinneren van gister dat ik door een paar mensen op bed ben gelegd. Ik stap uit bed en spring onder de douche, als ik klaar ben voel ik me niet zo lekker... misselijk... hoofdpijn. Ik ga daarom maar weer rustig op bed liggen in de hoop dat het wat zakt.

DECKER
De volgende morgen had ik dit keer mijn wekker gezet, Ingrid werd langzaam wakker.
"Waarom heb je de wekker gezet?'' vraagt ze slaperig.
"Blijf maar liggen, ik moet naar Peterson voor therapie. Ik ben gisteren ook al niet geweest.''
Ingrid kreunt wat en draait zich dan weer om. Ik ga me aankleden, maar voordat ik wegga geef ik Ingrid nog snel een zoen op haar wang. Daarna stop ik haar weer lekker onder, pak mijn stok en loop zachtjes de deur uit.
In de kantine pak ik snel een broodje en eet dat onderweg op.
Als ik aankom bij Peterson is hij nog niet aanwezig. Ik wacht rustig in de wachtkamer en na 10 minuten komt hij aangelopen. Hij neemt me mee naar Nichols zijn praktijk waar we het een en ander bespreken.
"Sorry dat ik er gister niet was. Daarom kom ik het vandaag goedmaken en ben extra vroeg gekomen.''
Peterson knikt en vergeeft het me. Na wat dingen verder te hebben besproken gaan we aan de slag met mijn training voor vandaag, die zal extra zwaar zijn om sneller te kunnen herstellen en weer aan het werk te kunnen.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID
Net nadat Roderick weg was schiet me te binnen dat er misschien wel weer reacties kunnen zijn op het opsporingsverzoek voor Jake. Ik sta nu snel op en zorg ervoor dat ik half uur later bij het faxapparaat sta. Uit de verte zie ik al een flinke sliert papier hangen, dus ik ren er naar toe. De berichten knip ik los, zodat ik ze meteen na het lezen kan sorteren.
Eens kijken... dit bedrijf heeft Jake gekend. Hij heeft daar gewerkt toen ie net van de opleiding afkwam.
Bij dit bedrijf heeft ie gewerkt tot het failliet ging.. en nu... oh, het is onder een andere naam verder gegaan... o.k.
Tot mijn verbazing hebben alle bedrijven al gereageerd op één na...
"Hmmm... is dat toeval of is daar een reden voor...?" mompel ik in gedachte.

NIEUWE BAAS VAN JAKE / JAKE
De baas van het beveiligingsbedrijf komt binnen en groet zijn secretaresse.
Meteen spreekt zij hem aan en overhandigt hem een faxbericht. Aan haar gezicht ziet hij al dat er iets bijzonders mee aan de hand is...
In zijn kantoor leest hij het opsporingsverzoek door en hij bekijkt de tekeningen aandachtig. Ja, dat is Jake, zijn nieuwste werknemer. Maar die is toch zelf op de vlucht voor een bende? Zou hij gelogen hebben?
Hij mag Jake eigenlijk best graag en besluit om niks achter zijn rug om te doen, maar hem gewoon te confronteren met dit probleem. De baas kijkt op zijn horloge en rekent uit in welke tijdszone Jake en z'n klant zitten.
In het dossier van de klant zoekt hij de telefoonnummers op waar de man is te bereiken, waarna het buitenlandse nummer intoetst.
De klant is verrast om de baas van het beveiligingsbedrijf te horen en vraagt of alles o.k. is.
"Nou, dat weet ik niet precies, daarom wil ik Jake even spreken. Is ie bij je?"
"Ja, hij zit in de studeerkamer een werktekening te maken. We zijn net bij het project wezen kijken. Maar... ik roep hem wel even. Momentje graag..."

"Hallo baas, met Jake."
"Hallo Jake, luister eens...kun je vrijuit praten?"
Jake neemt de telefoon mee naar zijn werkkamer en doet de deur op slot. Dan valt de baas met de deur in huis en leest het opsporingsverzoek van mp-sergeant Milano voor. Vervolgens omschrijft hij de 5 toegestuurde tekeningen en zegt dat zijn nieuwste werknemer sprekend op één van de tekeningen lijkt...
Jake zucht en realiseert zich dat ze nog steeds niet veilig zijn, Paula en hij. Hij waardeert de eerlijkheid van zijn baas en besluit om ook maar open kaart te spelen. Jake vertelt over de paar jaren dat hij het beveiligingswerk voor de Octopusbende heeft gedaan en hier en daar wat klussen meedeed.
Vervolgens dat de bende zo goed als niet meer bestaat, omdat ze zijn opgepakt of dood zijn. Hij eindigt zijn relaas met zijn gewond raken en zijn relatie met de verpleegster en wat voor invloed dat op zijn leven heeft.
Daarna blijft het even stil, aan beide kanten van de lijn.
"Jake, wat moet ik nu doen? Ik wil niet liegen tegen de mp's en ik wil jou niet verraden!"
"Ontsla me en zeg dat ik bij je gesolliciteert heb, maar niet aan je eisen voldeed."
"En de klus bij m'n klant dan?!"
"Die voer ik gewoon uit. Als jij zo eerlijk bent om me persoonlijk te vragen hoe en wat, dan voer ik m'n werk hier gewoon uit."
"En je salaris?"
Jake en de baas overleggen nog een poosje verder, maken een paar afspraken en beloven kontakt te houden de komende dagen. Als Jake de verbinding verbreekt staart hij een poosje voor zich uit. Terugkeren naar Amerika zit er voorlopig echt niet in. Hoe zal Paula dat vinden? Hoe gaat hij haar dat vertellen?
Ook de baas zit even zwijgend, met de hoorn nog in zijn hand, voor zich uit te staren. Hij laat de woorden van Jake even zakken en probeert zich een beeld te vormen van hoe diens leven er nu uit moet zien. Hij mag de knul, boef of niet, hij kan er niets aan doen! Dan legt hij de hoorn neer en verstuurt een faxbericht naar sergeant Milano van de mp...

SERGEANT INGRID
De eerste berichten van de sheriffs beginnen binnen te druppelen. Sommigen vragen aanvullende informatie, anderen bevestigen enkel het ontvangen van het verzoek en de tekeningen. Een enkele weet van het bestaan van de Octopusbende, maar heeft ze nooit in zijn district kunnen oppakken. Tja, als ze met z'n allen nu maar alert zijn...
Als ik een nieuwe bericht binnen hoor komen, verwacht ik dat het wel weer een sheriff zal zijn, maar... het blijkt het laatst overgebleven beveiligingsbedrijf te zijn en nieuwsgierig lees ik wat de baas heeft geschreven... Aha.... bij dit bedrijf kennen ze hem!
"Ik wist het wel! Hij zoekt werk in z'n oude stiel!" zeg ik triomfantelijk en lees door.
De baas herkent duidelijk zijn sollicitant op de tekeningen. Jake is echter niet aangenomen, want hij had een betere kandidaat.
Ik pak meteen de lijst en bel het bedrijf op. Na de secretaresse krijg ik de baas himself aan de lijn. Ik stel me voor en dank hem voor het reageren om mijn opsporingsverzoek. Waar ik nu heel nieuwsgierig naar ben is hoe Jake er enkele dagen geleden uitzag, want de baas had in de fax niet gezegd op welke tekening Jake nu lijkt...
De man vertelt dat Jake tijdens het sollicitatiegesprek kort krullend blond haar had, zonder baard of snor.
"Had hij een vrouw bij zich? Met zwart haar met een donkerrode gloed?"
"Hij was hier alleen toen hij kwam solliciteren."
"Heeft u een adres van hem?"
"Hij verbleef op dat moment in een hotel hier in de buurt."
De baas geeft me na aandringen de naam van het hotel waar Jake is of was. Bij het zoeken naar het adres kom ik erachter dat deze plaats in een staat ligt die wel een halve dag rijden van ons verwijderd is! Als ik het bewuste hotel eenmaal aan de lijn heb, blijken de vogels gevlogen te zijn. Ze stonden genoteerd als Jany en Paul. De slimmerikken hebben hun namen omgewisseld! En bij vertrek hadden ze laten vallen dat ze in een bepaalde richting verder gingen met hun reis. Maar daar ga ik niet op in, want je kunt er van uit gaan dat dat een dwaalspoor is.
Al met al... heb ik het punt gevonden waar vandaan Jake en Paula in het niets zijn verdwenen...
Ik zucht eens diep en besluit om eerst maar eens met Roderick te overleggen, straks als ie van therapie terug is.

Terug aan mijn eigen bureau pak ik de telefoon en bel de jurist op die Arhur helpt om zijn prijzengeld terug te krijgen. Met een hoop dure woorden legt ie uit wat zijn strategie tot nu toe is geweest.
"Robert, eigenlijk heeft het allemaal weinig zin. De bendeleden zitten vast of zijn dood, die kun je wel vanalles sturen, maar die kunnen niet bij hun post als ze al een postadres hebben.
De beheerder van het geld zit ook in de gevangenis; dat is die oudere man Jacob Spencer, die onze kolonel Decker heeft ontvoerd. De bankdirekteur onderzoekt de handel en wandel van Jacob bij de bank, dus bij hem moet je zijn voor het geld voor Arthur. Kijk echter wel uit als je met die bankrekening van de Octopusbende aan de slag gaat, Jacob heeft, weliswaar vage..., dreigementen geuit aan het adres van diegene die aan het geld van Jerryl Sr. en de bende zit. Ik heb geen flauw idee wat een rekening die leeggeplunderd wordt in werking kan zetten..., maar een gewaarschuwd mens telt voor 2. Succes en laat me weten of je nog hulp nodig hebt."
Jurist Robert bedankt me voor de goede tip, want hij had inderdaad nog geen reacties gekregen op al zijn officiële brieven.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

MPSOLDAAT LEONARDO

Het begint ondertussen al te schemeren en ik staar een tijdje naar buiten. Ik wilde maar al te graag weten waar het team zich nu zou kunnen verbergen.
Met me armen over elkaar komt de samenwerking met het team weer even bij me naar boven.
Bij het nemen van een hap van het broodje schiet me ineens wat te binnen. Ze hadden ook nog het huis van Lucy gebruikt als hideout en die bunker in het bos.
De penthouse van Jerryl was dan weliswaar opgeblazen, maar een misdadiger keert altijd terug naar de plaats van de misdaad.
Stel dat ze nu naar die geheime bunker in het bos zijn gegaan waar die heli vlakbij neerstortte.
Ik sta direct op en ren naar de kamer om een kaart te pakken van het hele gebied. Ik omcirkel het huis van Lynn, de penthouse en ook de overige 2 schuilplaatsen.
Twijfelen deed ik nu niet meer en pak meteen een aantal dekens om mezelf warm te houden. Ook pak ik diverse wapens voor de zoektochten.
Voor alle zekerheid neem ik ook nog verdovingsspullen mee om mijn arrestanten mee te verdoven (mocht ik er één tegenkomen). Daarna loop ik langs de kantine en wil het terrein op lopen als Simon me tegenhoud.
"En wat ben jij van plan?" vraagt hij aan me. Ik kijk hem strak aan.
"Ik heb een groot vermoeden waar het team zich schuilhoud" zegt ik tegen Simon. Hij kijkt me meteen vol verbazing aan.
"Dan ga ik mee, dit keer laat ik je niet meer alleen" zegt ie met een glimlach.
"Schiet wel op, want ik wil eigenlijk direct weg" zeg ik tegen hem.

MPSOLDAAT SIMON

Na een uurtje uitrusten in de kantine zie ik Leonardo opstaan.
Hij rent ook direct weg Confused

.
Met een verward gezicht kijk ik hem na en ga verder met het lezen van mijn boek.

Een kwartier loopt hij gewapend langs de kantine.
Als ik dat zie, sta ik op en ren naar hem toe.
"En wat ben jij van plan?" vraag ik hem. Hij kijkt me strak aan.
"Ik heb een groot vermoeden waar het team zich schuilhoud" zegt hij dan Surprised

.
Ik kijk hem vol verbazing aan.
"Dan ga ik mee" zeg ik met een glimlach.
"Schiet wel op, want ik wil eigenlijk direct weg" zegt Leonardo tegen me.
Ik ren direct naar de kamer en pak mijn weekendtas en begin die in te pakken.
Een paar minuten later komt Leonardo aanlopen en vertelt dat we geen 3 weken weggaan Razz

.
Ik kijk op en haal een paar setjes kleding uit me tas en leg die weer in de kledingkast.
"Hoelang wilde je eigenlijk wegblijven dan?" vraag ik hem.
"We zijn rond het middaguur weer terug" zegt ie tegen me.
Ik pak nog diverse wapens in en ben klaar voor vertrek Very Happy

.

MPSOLDATEN SIMON & LEONARDO

Met 2 tassen rennen we direct naar buiten en besluiten een auto te nemen die niet veel op valt.
We dumpen de spullen op de achterbank en rijden direct weg.
Ik zat achter het stuur terwijl Leonardo voor zich uit zat te staren.
"Waarom ben je daar nu zo zeker van?" vraag ik aan Leonardo.
"Ik heb mijn aantekeningen in deze hele missie eens goed doorgenomen voor Smith ze met zijn team had gestolen.
En een misdadiger keert vaak op de plaats van de misdaad terug" zegt hij dan. Ik schiet in de lach en knik.
"Daar heb je inderdaad gelijk in, maar welke hideout was je van plan als eerst af te zoeken?" vraag ik hem.
"Als eerst de bunker in het bos, die ligt niet naast de deur" stelt hij dan voor.
Ik glimlach en rijd rustig verder. Na een paar uur rijden is de bunker al in zicht, maar we stoppen er een paar 100 meter voor.
We pakken meteen onze wapens en monteren daar ook beiden een zaklamp op. We bespreken een plan en sluipen naar de bunker. Het was er verdacht stil, maar dat maakte ons niet bang.
Leonardo maakte de deur van de hideout heel voorzichtig open.
De deur is niet veel later open en we zetten de zaklampen meteen aan en lopen naar binnen. Ik sluit de deur van de bunker heel voorzichtig. Als eerst besluiten we de gehele begane grond te doorzoeken.
Daar vonden we niet veel bijzonders en ook geen dossiers.
Daarna besluiten we de eerste verdieping te doorzoeken en vinden daar wel veel nuttige dingen.
Ik vond een heel plan van aanpak over een gijzeling dat me wel heel bekend voor kwam. Was dat niet.... Surprised

.
De MPaanval om Decker te bevrijden toen hij was ontvoerd onder leiding van kolonel Bell Surprised

.
Ik probeer me de bestorming te herinneren en lees het plan door.

The A-team
Als Hannibal en Lynn naar buiten lopen, kijken we elkaar grijnzend aan. Zou het er eindelijk van komen? Face had ons verteld dat hij een ring had geregeld, omdat hij, Hannibal kennende, wel vermoedde dat die het zou willen vragen als hij geen ring had. Ondanks de stromende regen lopen Hannibal en Lynn diep de tuin in, wij gluren vanachter de gordijntjes mee.
Als Hannibal op zijn knie voor haar neervalt, grinnikt Murdock. 'Haha.. dat heb ik toch maar mooi even voorgedaan hea?'
'Shht.. Shut up!' gromt BA, vol aandacht voor de twee in de tuin. Ineens kijkt het team elkaar verbijsterd aan. Lynn begint ruzie te maken met Hannibal, Hannibal wordt boos en grijp haar bij de schouders. Vol verbazing volgt het team alle bewegingen, en glimlachend slaan ze hun armen om elkaars schouders als de twee elkaar omhelzen.
'Face, waar heb je de champagne?' grijns Murdock.
'Oeps..' zegt Face, met een verlegend grijnsje. 'Moment... Amanda?'
'jaa?' Met een vragend gezicht loopt Amanda de keuken uit. 'Wat is er?'
'Heb je champagne?' vraagt Face.
Amanda trekt haar wenkbrauw op, maar zwijgt. Face wijst met zijn duim over zijn schouder. Amanda gluurt nieuwsgierig de tuin in tussen de gordijnen door en kijkt dan verbaasd naar de drie vrienden.
Murdock begint de bruidsmars te neuriën, Amanda begint te lachen, loopt de kamer uit en komt terug met een fles champagne.
Gezellig gaat het team, Amanda, Michaël en M erbij, bij elkaar zitten en klinken op het paar.
Als die als twee verzopen katjes binnenkomen na een half uur, loopt Face naar ze toe met twee handdoeken.
Hannibal begint te hoesten, Lynns ogen glimmen alleen maar. Face is ook de eerste die hen feliciteert, maar de rest volgt meteen. BA slaat zijn arm om Hannibal heen, zijn manier om te uiten hoe blij hij is voor zijn vriend.
Als Lynn dan de trap oprent om een snelle douche te nemen, gaan wij bij de openhaard zitten.
Even laten staan Amanda, M en Michaël op, ze hebben een zaak op te lossen.
´We zijn zo ondertussen wel klaar met de missie jongens. Wat zeggen jullie ervan om op korte termijn te vertrekken hier?´
Vragend kijkt Hannibal ons aan. Wij wisselen wat blikken, een beetje rustiger aandoen is natuurlijk niet verkeerd. We kunnen Lynn beter leren kennen...
Murdock steekt zijn vinger op. Ineens praat hij met een Frans accent. ´Monsieux, iek denk niet dat dat un grande problèm opleveren gaat... mais wanneer hadden vous geplaneerd te gaan trouwen?'
BA slaat zijn ogen ten hemel, hij wil het nu niet gaan verpesten door Murdock eens goed een lesje te leren, maar hij heeft er zeker moeite mee.
Als Lynn van de trap gelopen komt, gaat ze naast Hannibal op de bank zitten, wij kijken haar grijnzend aan en heffen het glas op haar.
Ze kijkt ons vragend aan. 'Wat waren jullie aan het bespreken? En waarom praat Murdock ineens Frans?'
Hannibal begint zachtjes te lachen. 'Ik had het over een korte vakantie... Lijkt me wel wat, even iets rust. Je gaat wel mee denk ik?'

Lynn
Ik schuif lekker tegen Hannibal aan. De warmte van de openhaard na de warme douche maakt me slaperig. 'Tuurlijk ga ik mee. Al die françaises daar..!'
Ik steek mijn tong uit en lach Hannibals beduusde gezicht uit, maar dan reageer ik serieus: 'ja, ik ga mee hoor. Lijkt me wel leuk. Gaan we dan naar Parijs? Is ook leuk voor Face hier!'
Face glimlacht toegeeflijk, maar zegt niets. Ik grinnik en neem van BA een glas champagne aan.
Hannibal slaat zijn arm om me heen en kijkt me lief aan. Ik schuif voorzichtig de ring van mijn vinger en bekijk hem eens beter. Hannibal pakt mijn hand vast en geeft er een klein kneepje in. Grijnzend kijkt het team het aan. Als het hen te lang duurt, kucht Murdock nadrukkelijk. 'Zou vous niet eens un vacantion gaan boekér?'
Hannibal staat op en trek me van de bank af. 'In de benen Lynn, we gaan een vakantie boekér, zoals Murdock het zegt.'
Hand in hand lopen we de trap op en gaan achter mijn laptop zitten.
Als we even moeten wachten tot de PC is opgestart, zegt Hannibal: 'wanneer wil je de bruiloft houden?'
Ik kijk hem aan en zeg zacht: 'zo snel mogelijk... In Parijs, dat lijkt me geweldig!'
Hannibal glimlacht en knikt. 'Doen we!'
Na een uur of twee samen zoeken op internet hebben we de vakantie kunnen regelen. Ik gebruik mijn nieuwe naam en pasjes om alles te betalen en te regelen, alleen een vliegtuig laten we door Face scammen.
Ik sluit de computer af en sta op. Gapend strek ik me uit en kijk Hannibal aan. 'Gaat mijn verloofde ook lekker slapen?' Plagend geeft Hannibal me een zoentje op de wang.
Ik knik en grijns. 'Ja, en dan ga ik de hele nacht over jou dromen, wedden?'
'Je zult wel moeten, anders ga ik me toch wel zorgen maken! Morgen vertrekken we.. slaapze, Lynn.'
Ik geef hem een kus en fluister: 'ik houd van je..'
'En zo hoort het!' glimlacht Hannibal tevreden. Ik schud lachend mijn hoofd en verdwijn naar mijn eigen slaapkamer. Ik duik snel mijn bed in na mijn tanden te hebben gepoetst. Ik kijk af en toe naar de glinsterende ring om mijn vinger. Ik ben gewoon verloofd.. Voor de tweede keer...
Ik slikte toen ik daaraan dacht. Toen schudde ik de depri-gedachten van me af en nam me vastbesloten voor voor 200% te genieten van alles. Met open ogen naar het plafond starende kwam het hele aanzoek langs mijn netvlies. De liefdevolle blik van Hannibal voelde ik nog steeds tot in mijn tenen. Waar had ik dat alles aan te danken?
Ik glimlachte in mezelf en keek voor de laatste keer die dag naar mijn gloednieuwe ring. Ik sloot mijn ogen en viel in slaap, heerlijke dromen dromend..

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

MELANIE

Die regenachtige avond...
"Zeg Arthur, kun jij Hannibal bellen?"
"Waarom?"
"Ik zou het leuk vinden als ze morgen op m'n verjaardag komen. Eigenlijk hebben we niet echt afscheid genomen van ze. Toe, bel ze nog even?"
Ik kijk hem smekend aan en Arthur zucht eens. Uit zijn portemonnee haalt hij het kaartje van Hannibal en dan toetst hij het nummer. Terwijl we op verbinding wachten vraagt hij wie ik nog meer heb uitgenodigd, maar voor ik ze op kan noemen begroet hij B.A. die de telefoon in de Van opneemt. Arthur zet de telefoon op luidspreker zodat ik mee kan luisteren.
"Waarom bel je nog zo laat?" vraagt B.A. "Je hebt geluk, we lagen bijna op bed."
"Melanie wil jullie iets vragen..."
"Hallo B.A. Hoe is het met je?"
"O.k. dank je. En met jou?"
"Prima! B.A., luister eens, morgen ben ik jarig en ik nodig jullie uit om nog even een borrel te komen drinken. Maakt niet uit hoe laat, ik ben de hele dag thuis."
B.A. zegt dat ik dan wel net op tijd bel, want morgen vertrekken ze.
"Dan komen jullie toch 's morgens?"
B.A. zegt dat ie binnen even gaat overleggen en komt na een minuutje of 3 weer terug.
"Ja, morgenochtend dat lukt nog wel. Lynn komt ook mee, die hoort nu bij Hannibal."
"Hoe zo?" vragen Arthur en ik bijna in koor.
B.A. grinnikt een beetje. "Dat vertellen ze jullie morgen wel." En hij hangt op.
Ik kijk Arthur aan. "Volgens mij zien we ze morgen binnenkomen met ringen aan." zeg ik tegen hem terwijl ik hem een lieflijke dreun tegen zijn bovenarm geef.
Ik sta op, Arthur blijft in gedachte op de bank zitten. Even later vlei ik me weer tegen hem aan en geef hem een glaasje champagne... over een paar minuten is het 12 uur en wordt ik 30 jaar.
Als het zover is, zet Arthur zijn glas neer en feliciteert hij me zoals alleen hij dat kan, met lieve woorden, verliefde blikken en heel veel lieve kussen.
"Zo, nu is het pas tijd voor champagne!" besluit hij zijn speech voor mij en samen laten we onze glaasjes klinken.
Een kwartiertje later kruip ik in bed lekker dicht tegen hem aan, dit is nog eens een goed begin van een nieuw levensjaar.

SERGEANT INGRID en een heleboel anderen...

De ochtend waarop de faxberichten binnenkwamen...
Na het gesprek met jurist Robert besluit ik om via Melanie naar het ziekenhuis te gaan, omdat ik wel eens wil weten wanneer Jones naar de gevangenis kan. Voor mijn gevoel is elke dag in het ziekenhuis een kans voor hem om te ontsnappen, ook al kleven er dag en nacht collega's aan hem.
Ik heb dan wel met Melanie afgesproken om 's avonds te komen, na m'n werk en met Roderick, maar omdat ze 30 wordt wil ik haar alvast verrassen met een mooie bos bloemen. Ik stap in de mp-auto van Roderick en Crane en stuur na 10 minuten de straat in waar Arthur en m'n zus wonen.
Ineens valt mijn blik op de Van van het A-Team en sta ik pardoes bovenop m'n rem. Ik rijd achteruit en zet de auto stil om de hoek. Via de walkietalkie roep ik Crane en Roderick op. Crane reageert, Roderick is blijkbaar nog bij de dokter.
"Crane, trommel zo snel mogelijk een aantal sterke mannen op en zet een arrestantenwagen klaar. De rest hoor je zometeen, ik ben zo op de kazerne."
Ik geef een spuit gas en ben in 5 minuten terug. Snel trek ik vrijetijdskleding aan, doe ik m'n knotje los en borstel m’n haar. Dan ren ik naar Rodericks kantoor en leg daar een briefje neer, met de boodschap dat ie vooral hier moet blijven en stand-by.
Crane staat buiten nog vanalles te regelen en ik loop naar hem toe. Ik vraag om een communicator, want die heb ik nu hard nodig. Als de sterke mannen en de wagen klaar staan, rent Crane naar binnen om het gevraagde te halen en deelt ze vervolgens uit. Als dat is geregeld spreek ik de groep toe en leg uit aan wat voor belangrijke missie we gaan beginnen. De mannen knikken dat ze het hebben begrepen en stappen in hun wagens. Simon en Leonardo nemen de arrestantenwagen mee, zij moeten voorlopig uit het zicht blijven. Snel pak ik de bos bloemen uit de mp-auto en pak m’n eigen autootje.

Als de soldaten zich rondom het huis van Arthur en Melanie hebben verspreid, rijd ik de straat in en loop met de bloemen naar de voordeur. Melanie zag me blijkbaar m’n auto parkeren, want de deur zwaait al open en ze loopt me stralend en met open armen tegemoet.
“Ik kon niet wachten tot vanavond, Mel, dertig worden is specialer dan andere verjaardagen.”
Ik kus haar uitgebreid en stop haar de grote bos bloemen toe. Ik weet dat ze daar heel blij mee is en nu krijg ik een zoen van haar. Babbelend gaan we naar binnen en ik vraag zogenaamd verbaasd wie er al allemaal binnen zijn, omdat het zo rumoerig is. Melanie draait zich om en zegt stralend dat het A-Team speciaal voor haar nog even is langsgekomen voor ze op vakantie gaan. Een tinteling gaat door m’n hart: dan zijn we er echt net op tijd bij zeg!
Melanie loopt door naar de keuken. Voor ik de woonkamer inloop, zeg ik zachtjes het woord dat we als cue hebben afgesproken en wacht ik op bevestiging dat iedereen me heeft ontvangen. Dan ga ik een paar stappen terug om de voordeur op een kier te zetten. Een voor één geven de soldaten door waar ze zijn en zo hoor ik dat de tuindeuren aan de achterkant openstaan. Komt dat even mooi uit!
“Goede morgen allemaal.” Zeg ik vriendelijk als ik binnenkom.
M’n woorden gaan half verloren in het rumoer van een tafel vol kaartende mannen. De mannen van het A-Team en Lynn kijken even op, knikken flauwtjes en spelen verder. Alleen Hannibal maakt even een opmerking tussen 2 knauwen op zijn sigaar door: “In zulke kleding zie ik je een stuk liever dan in je uniform, Ingrid!”
“Zo! En waarom dan wel?”
“Omdat je dan meestal niet alleen bent.”
“Ah… op die manier…”
Melanie brengt een kop koffie voor me en een stuk zelfgemaakte taart. Een eindje bij de mannen vandaan ploffen we neer in het bankstel. Terwijl m’n zus en ik zitten te genieten van de taart probeer ik zo weinig mogelijk te zeggen, zodat de troepen op de achtergrond mee kunnen luisteren.
Als de mokken leeg zijn, staat Melanie op om de mannen nog een rondje drinken te bezorgen. Ook ik sta rustig op en ga achter Arthurs stoel naar het spel staan kijken.
“Zeg Babbel, waar is Knabbel?” vraagt Hannibal plotseling en de andere teamleden lachen er hartelijk om.
‘Goed zo, Smith.’ denk ik verscholen achter m’n glimlach. ‘Daar zitten we precies op te wachten…”
Dan zijn ze allemaal weer druk bezig met hun kaarten, want Face heeft opnieuw gedeeld en een nieuw potje vangt aan. Als Melanie de drankjes brengt en ze kort hun kaarten neerleggen, wendt Hannibal zich opnieuw tot mij.
“Moest Pluis niet mee op verjaarsvisite? Of kan ie nog geen dansje maken?”
“Hij komt vanavond mee.” Antwoord ik kalm, maar ondertussen weet ik dat nu buiten iedereen op scherp staat en dat het nu elk moment kan gaan gebeuren…
Als onverwacht het potje gewonnen wordt door Arthur geeft hij de stapel kaarten door aan Lynn en zegt hij dat hij buiten de barbecue gaat aansteken voor de lunch. Gelukkig speelt de rest gewoon door. Ik kan Arthur wel zoenen, want ik zat echt met hem in m’n maag. Quasi belangstellend kijk ik m’n zwager en zus na door de open tuindeuren. Het is niet leuk voor hem wat ik hier kom doen, maar gelukkig zijn ze nu even op veilige afstand. Met een glimlach keer ik me weer naar de spelers toe en zoek met m’n ogen naar een strategische plek hier in de kamer. Met m’n glas fris in de hand loop ik om de tafel heen en wacht nu op de volgende cue. Eentje die niet gegeven zal worden door ons mp-team…

Dan… ineens…is ie er... “Weet je mannen, voorlopig moeten we iemand anders zoeken om te pesten, want we zullen Pluis nu weer een tijdje niet zien!” roept Hannibal terwijl hij een goede kaart op tafel gooit.
Iedereen kijkt in mijn richting om mijn reactie te peilen en dat wordt hen fataal.
De tuindeuren gaan iets verder open en vliegensvlug snellen er 10 soldaten naar binnen die zich achter Lynn en de A-Teamleden posteren. Ik doe net alsof ik iets wil gaan zeggen en houd daarmee de blikken gevangen, maar dan haal ik razendsnel m’n pistool onder m’n blazer vandaan en richt die op het gezelschap.
“Handen omhoog! Ik arresteer jullie wegens het ontlopen van jullie straf en het beledigen en kleineren van militaire politiefunctionarissen.”
Hannibals hand is het snelste bij zijn broekband, maar zijn wapen is al weg. Als hij een pistoolloop tegen zijn nek voelt kijkt hij me indringend aan, maar zwijgt.
Face maakt als eerste een opmerking tegen de andere teamleden: “Valt me nog mee dat zij geen drankjes serveerde.”
In een mum van tijd zijn Lynn, Hannibal, Face, Murdock en B.A. geboeid en worden ze onder schot gehouden. Van hun gezichten valt af te lezen hoe overrompeld ze zijn.
“Inzamelen.” Zeg ik kalm door de communicator en hetzelfde moment stappen Simon en Leonardo binnen.
Hannibal kijkt vooral de laatste met gekwetste blik aan als hij van zijn stoel wordt getrokken en naar de deur wordt geduwd. De hele operatie duurt een paar minuten en verloopt bijna geluidloos. Als ik tussen Lynn en Murdock door kijk, zie ik achter in de tuin Arthur en Melanie gezellig samen bij de barbecue staan. Crane komt nu naar binnen en neemt de volgende soldaten en arrestant Lynn mee. Simon begeleidt de soldaten die Murdock vast hebben. Een heel grote soldaat komt B.A. halen en ik loop achter Face en zijn soldaten aan.
Ik werp een blik in de arrestantenwagen en zie dat ze goed vast zitten. Met hun enkels geboeid aan de ringen aan de vloer en met hun handen geboeid aan de wanden. En minstens 1,5 meter tussen elke gevangene in, waar de zwaar bewapende soldaten plaatsnemen. Er wordt geen woord gesproken. Iedereen weet wat zijn taak is en weet wat er vanaf hangt. Simon en Leonardo stappen in en de arrestantenwagen wordt gestart. Tim en Victor rijden in de mp-wagen voorop, Crane rijdt in een Jeep vlak achter de arrestantenwagen en ik sluit de rij.
Om geen bezienswaardigheid te vormen rijden we in normaal tempo naar de kazerne terug, waar de poorten open gaan als de wielen het zand van het terrein raken.
Ik stap uit en pak de walkietalkie uit Crane’s Jeep. “Oproep voor Kolonel Decker. Over.”
“Hier Decker, zeg het maar. Over.”
“Kunt u naar de gevangenis komen? Over.”
Met dezelfde punctualiteit als waarmee we de arrestanten in de arrestantenwagen hebben vastgemaakt, brengen we ze nu naar de cellen in onze gevangenis waar we de A-Teamleden vastmaken aan de tralies, met zowel hand- als enkelboeien. Als ze allemaal staan zoals ik het wil hebben, ga ik voor het gezelschap staan.
“Zo Hannibal, nu had IK eens een plan en tot zover blijkt dat het werkt. Zoals je ziet zijn er ook mp’s die het wel voor elkaar krijgen om jullie, allemaal tegelijk, in te rekenen. Er is maar één manier om je uit deze situatie te redden.”
Ik loop naar Hannibal toe en ga vlak voor hem staan. “En dat is RESPECT.”
Ik kijk hem recht aan en vervolg: “Respect voor de militaire politie en in het bijzonder voor kolonel Decker.”
Ik ga terug naar m’n plaats voor het gezelschap. “Stop met het vernederen van onze kolonel en mijn collega's. Wij, mp’s, doen ons werk: optreden tegen militairen die overtredingen begaan en het opsporen van verdachte militairen. Wij doen dat naar eer en geweten en zijn trots op ons werk. Precies zoals jullie dat zijn op jullie daden."
Ik kijk ze één voor één aan en ga dan weer verder.
"Dat kolonel Decker de speciale opdracht heeft om jullie op te sporen, wil niet zeggen dat je alles ongestraft tegen hem kan en mag zeggen. Ik heb het kolonel Decker eerder horen vertellen, ik heb hem er eerder onder zien lijden. Maar de laatste weken heb ik het met eigen ogen en oren gezien en gehoord hoe jij Kolonel Roderick Decker hebt vernederd, beledigd en zelfs mishandeld.”
Hannibal kijkt me fronsend aan.
“Het is dan ook je eigen schuld dat je door hem bent neergeschoten, Hannibal. Je hebt er zelf voor gezorgd dat kolonel Decker zo opgefokt raakte, dat hij door Ralph opgestookt kon worden. Terwijl dit totaal niet de stijl is van kolonel Decker. Zijn doel is om jullie levend en ongeschonden over te leveren aan het Pentagon."
Weer pauzeer ik een momentje.
"Wees blij dat het kolonel Decker is die met het opsporen van het A-team is belast. Ik ken kolonels en generaals die anders te werk gaan.”
Ik loop weer naar het A-team toe. Bij Face stop ik het eerste.
“Er zijn kolonels die mooie gezichten onherstelbaar toetakelen onder het mom van een ongelukje.”
Bij Murdock wrijf ik onder zijn neus: “Er zijn generaals die getraumatiseerde soldaten bij psychiaters afleveren, zodat die medicijnen op hen uit kunnen proberen. Zij worden proefkonijnen.”
Ik moet tegen B.A. opkijken.
“Er zijn kolonels die de handen verbrijzelen van hun arrestanten voor zij naar de gevangenis worden gebracht.”
Tot slot zeg ik tegen Hannibal: “Er zijn generaals die gezochte personen eerst doodschieten en dan pas arresteren.”
Ik neem mijn plaats voor het gezelschap weer in.
“Kolonel Decker mag dan fanatiek zijn in het volgen van jullie, maar hij respecteert jullie.”
De mannen van het A-team zwijgen, wat ze nu denken is moeilijk in te schatten. Het is Hannibal die de stilte verbreekt.
“Wat een lage streek om ons op Melanies feestje op te pakken.”
“Is dat een lagere streek dan een gewonde man zo te pesten dat ie uit bed valt en nog meer pijn heeft? En hem vervolgens niet eens terug in bed te helpen?”
Hannibals en mijn ogen boren zich ineen.
“Er is maar één manier om vandaag te ontkomen aan het Pentagon, heren, en dat is respect voor de mp.”
M’n collega’s geven me een applausje en precies dan kijkt Roderick om de hoek van de deur. Hij heeft geen idee van wat er zojuist heeft plaatsgevonden en kijkt dan ook verbaasd op als hij het voltallige A-Team geboeid voor hem ziet staan.
“Wat heeft dit te betekenen?” vraagt Roderick terwijl hij de A-teamleden één voor één aankijkt en daarna mij. “Jullie waren toch met z’n allen aan het feestvieren?”
“Ja, maar er zat me iets dwars en ik heb deze heren duidelijk gemaakt wat dat is. Ik heb voorgesteld dat ze vrij kunnen komen door u met respect te behandelen, kolonel. Ik draag bij deze de voortvluchtige Deborah Davis en het voltallige A-Team aan u over, kolonel Decker.”
Ik salueer en neem een plaats in naast m’n collega’s. Ik voel hoe 4 paar kwade ogen in mijn rug prikken.Het is goed met ze, zij hebben mij ook kwaad gemaakt. Ik kon het niet langer aanzien hoe Hannibal met kolonel Decker, mijn Roderick, omgaat en dat heb ik duidelijk gemaakt, geloof ik.
Roderick weet niet wat ie hoort. Hij blijft even zwijgend staan, met zijn armen over elkaar, alsof hij geniet van het aanzicht van vier geboeide A-teamleden. “Ik geloof dat sergeant Ingrid jullie flink heeft laten schrikken.” Dan komt hij naast me staan en alle collega’s vervolgens in een halve kring om ons heen. Hannibal kijkt Roderick en mij om beurten aan.
“Je krijgt een dappere vrouw, Decker.”
Roderick kijkt even opzij, geeft me een trotse glimlach en knikt enkel. Afwachtend of er nog meer komt.
"Ik begrijp dat je serieus last hebt van de val uit je bed. Dat was niet mijn bedoeling, Decker. Het had een geintje moeten zijn."
Roderick knijpt zijn ogen samen om in te schatten hoe oprecht Hannibal is en blijft gewoon luisteren. Zo veel geduld heb ik hem nog nooit zien hebben. Ik ben trots op hem.
Hannibal kijkt nu zijwaarts naar Lynn, die bij de tralies is komen staan en er niet meer zo onverstoorbaar uitziet als anders. Met haar buik opzij, zodat ze zover mogelijk naar links kan kijken staart ze met een wanhopige blik naar Hannibal. Dan vallen me de ringen aan hun vingers op. Verhip, volgens mij zijn zij ook verloofd! Hannibal slaat zijn blik neer als hij haar wanhoop ziet. Het is duidelijk dat er nu een beroep wordt gedaan op hem door iemand anders dan de A-Teamleden, want zijn houding verandert en even later zijn stem.
Hannibal kijkt Roderick en mij om beurten aan en bied dan zijn excuses aan voor de scheldwoorden, voor de beledigingen en vernederingen die hij en zijn team gedurende de afgelopen weken hebben geuit aan het adres van ons mp-korps.
Als we nog steeds zwijgen, vraagt Hannibal aan Face, Murdock en B.A. of ie nog wat vergeten is, waarop er een timide "Nee, kolonel." uit de andere cellen komt.
De stilte wordt verstoord door de buitendeur. Simon en Leonardo komen binnen en fluisteren mij in dat het vervoer naar de staatsgevangenis is goedgekeurd. Ik knik, waarna ze zich omdraaien en weglopen. Of ze die taak zullen gaan uitvoeren laten we nog even in het midden.
"Leo?"
Leonardo staat als verstijfd als hij Hannibal zijn naam hoort noemen. Hij werpt eerst een blik naar Simon voor hij zich omdraait en samen met zijn collega plaatsneemt in de halve kring soldaten.
"Het spijt me dat ik je in verwarring en in de problemen heb gebracht."
Leonardo kijkt verbaasd opzij naar zijn kolonel, hij weet niet wat hier aan de hand is, maar dat het menens is staat als een paal boven water.
"Ik hoop dat dit genoeg is om Lynn straks bij te kunnen staan als ze haar baby krijgt." zegt Hannibal met schorre stem.
Ik kijk Roderick aan, die zijn mannen naast ons één voor één aankijkt en het A-Team ondertussen nog even peentjes laat zweten. "Is dit wat we wilden horen, mannen?"
"YES, SIR!"
Dan keert hij zich naar mij. "En Sergeant Ingrid?"
Voor ik antwoord geef zoek ik in Rodericks ogen naar iets dat me kan vertellen dat het voor hem de juiste woorden met de juiste intentie zijn geweest. Als ik lichtjes in zijn ogen zie die daar lang uit weg zijn geweest en als de verhitte jachtlust even is verdwenen, weet ik dat Roderick dit nodig had.
"Yes, sir."
Roderick knikt ten teken dat hij het nu weer overgeeft aan mij, waarna ik de soldaten die de A-Teamleden hebben ingerekend opdracht geef op de boeien te verwijderen. Ze kijken me vreemd aan, waarna ik hen kort uitleg wat mijn bedoeling van deze actie was en ze complimenteer met het uitstekend uitvoeren van hun taak.
Even later staan de soldaten weer op hun plek in de halve cirkel en komen de A-Teamleden enigszins onzeker uit hun cellen naar hun kolonel toe. Lynn wordt naar buiten geholpen en loopt huilend naar Hannibal toe.
"Ga terug naar Arthur en Melanie, maar zorg dat jullie een eind weg zijn als wij daar vanavond naar toe gaan." zeg ik tegen Hannibal en maak als eerste de weg vrij om hen naar de deur te laten gaan.
Ondanks het feit dat ik lager van rang ben dan Hannibal salueert hij voor me alvorens hij zich omdraait, de andere teamleden wenkt en de deur uitloopt.
Ik ga als enige naar buiten en zie de vier mannen en de jonge vrouw de poort uitgaan, opnieuw vrij...

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
Bij Peterson met de therapie ging alles goed. De oefeningen gingen prima alleen hier en daar kreeg ik nog wel eens een pijnscheut in mijn been. "Dat hoort erbij Decker.''
Op een loopbrug moet ik weer wat heen en weer lopen, ondertussen schiet me wat te binnen.
"Richard, ik wil je wat vragen. Wat voor vloer zou het mooiste zijn voor in een woonkamer?''
Richard kijkt me vreemd aan. "Waarom wil je dat weten? Ga je verhuizen?''
Ik knik. "Ik heb een huis gekocht, hier net buiten de stad, met mijn vriendin. We willen er zo snel mogelijk gaan wonen, alleen is nog lang niet alles geregeld; een aantal meubels hebben we al gekocht, maar eerst moet de vloer er nog in.''
"Mij lijken plavuizen het beste, dat is ook makkelijk te onderhouden en dan kan je er vloerverwarming onder leggen.''
Dat was goed idee, daar had ik zelf nog niet over nagedacht. "Zou je me willen helpen met alles regelen, dan wil ik dat eind van de middag alles klaar is in mijn huis.''
"Vanmiddag al?!'' zegt Richard verbaasd.
"Ja, moet toch lukken. Aardig wat dingen zijn al klaar. Ik wil dat alles vanavond af is, zodat ik mijn vriendin ermee kan verrassen.'' Richard wrijft even over zijn kin en denkt diep na. "Mijn neef heeft een bedrijf dat vloeren legt, ik kan hem opbellen en vragen of hij straks al wil beginnen. Maar welke tegels wil je eigenlijk?''
"Dat maakt mij niet zoveel uit, iets wat mooi is.''
"Oké ik zal het hem vragen.''
Richard pakt dan zijn telefoon uit zijn broekzak en begint te bellen. Na een paar minuten vraagt hij snel aan me of ik een sleutel heb.
"De sleutel ligt onder de bloempot naast de deur, daar kan hij mee naar binnen.'' fluister ik.
Richard knikt en praat snel verder met zijn neef om alles af te spreken. Daarna hangt hij op.
"Het is geregeld, binnen een half uur is hij bij je huis met een man of 5 en gaat je vloer leggen beneden. Boven zal hij het ook doen, geen plavuizen natuurlijk, maar dat is een verrassing, zei hij.''
Ik geef Richard een hand en bedank hem vriendelijk. Nu haal ik zelf mijn telefoon uit mijn broekzak en begin een styliste te bellen die ik kende van een paar missies terug. Ik moest haar toen helpen, omdat ze last had van inbrekers. Met haar spreek ik af dat ze vanmiddag een uur of 15.00 bij mijn huis is. Ik zorg er dan voor dat alle meubels worden geleverd en mag zij het leuk inrichten. Zelf zou ze ook nog wat spulletjes meenemen.
Nadat ik haar had gebeld bel ik al weer de volgende bedrijven om te vragen of ze meubels kunnen leveren. Op internet had ik al een mooie keuken gezien een paar dagen terug en die toen besteld. Alles is na een half uur geregeld en komen ze vandaag alles al brengen en installeren.
"Gaan we weer verder?'' vraagt Richard dan.
"Ja, tuurlijk, sorry, ik wilde alleen alles regelen, zodat het allemaal klaar is eind van de middag.''
Richard knikt en we gaan verder met trainen.
Na een uur zijn we klaar en kan ik al zonder stok gaan lopen. Ik hink nog wel wat, maar het gaat al stukken beter. De stok heb ik nog wel af en toe nodig en ik moet op tijd rusten. Ik bedank Richard voor zijn hulp en we zullen vanmiddag samen naar mijn huis toe gaan. Dan kan hij zijn neef zien en ik mijn gloednieuwe ingerichte huis.

Ik ga terug naar mijn kantoor waar ik even later neerplof in mijn stoel. Dan ligt er een briefje op mijn bureau van Ingrid. "Roderick, blijf in je kantoor en stand-by. Ik heb je straks nodig en roep je dan op via de communicator. Ingrid.'' Confused

'Oké, dan blijf ik hier.' mompel ik tegen mezelf. Ik pak mijn stok en wiebel er wat mee heen en weer uit verveling. Na een tijdje gaat eindelijk de walkietalkie af.
"Oproep voor Kolonel Decker. Over.''
"Hier Decker, zeg het maar. Over.''
"Kunt u naar de gevangenis komen?'' Over.''
"Ik kom meteen. Over en uit.'' De walkietalkie zet ik af en leg hem terug op het bureau. Mijn stok pak ik weer en met een beetje ondersteuning ervan loop ik richting de gevangenis. Ik werd ondertussen wel benieuwd waarom ik daar heen moest komen en wie ze zou hebben gevangen.
Aangekomen in de gevangenis hoor ik een applausje. Ik kijk om de hoek en zie het voltallige A-Team geboeid staan.
"Wat heeft dit te betekenen?'' vraag ik verbaasd als ik alle A-Teamleden één voor één aankijk en daarna Ingrid.
"Jullie waren toch met z'n allen aan het feestvieren?''
Ingrid begint meteen te vertellen wat haar dwars zat en heeft de heren iets duidelijk gemaakt, daarna draagt ze het voltallige A-Team plus Lynn over aan mij. Ze salueert en gaat daarna bij de rest staan. Ik weet niet wat ik hoor, het A-Team compleet van mij + Lynn? Shocked

Ik blijf even zwijgend staan met mijn armen over elkaar.
"Ik geloof dat segeant Ingrid jullie flink heeft laten schrikken.''
Dan ga ik naast haar en alle andere soldaten staan. Smith zie ik mij en Ingrid dan omstebeurt aankijken.
"Je krijgt een dappere vrouw, Decker.''
Ik kijk even opzij en laat haar een trotse glimlach zien.
"Ik begrijp dat je serieus last hebt van de val uit je bed. Dat was niet mijn bedoeling, Decker. Het had een geintje moeten zijn.'' vervolgt Smith dan. Ik knijp mijn ogen samen om in te kunnen schatten of Smith het meent ja of nee. Hij werpt daarna een blik naar Lynn en dan weer naar mij. Hij biedt zijn excuses aan voor de scheldwoorden en beledigingen.
Niet veel later komen Leonardo en Simon binnen, Hannibal gaat nog een kort gesprek met Leonardo aan. Ingrid kijkt mij dan aan en ik geef haar het hele voltallige A-Team en Lynn terug. Ik wilde niet te koop gaan lopen met wat zij eigenlijk heeft gepresteerd, dat wilde ik gewoon niet.
Ingrid geeft de soldaten het teken om de boeien te verwijderen van alle A-Teamleden. Ze kijken ons vreemd aan en Ingrid legt ze kort uit wat nu haar bedoeling precies was van deze opdracht. We staan nog even kort met zijn allen bij elkaar, maar dan opent Ingrid de deur voor het team zodat ze het teken geeft dat ze vrij zijn. Ik blijf achter met de rest en zij loopt achter het team aan naar buiten.
Ik complimenteer alle soldaten inclusief Crane met deze geweldige prestatie. Daarna loop ik naar buiten waar ik Ingrid halverwege het terrein zie staan. Mijn stok zet ik naast de deur en waag het om zonder stok naar haar toe te lopen. Zachtjes loop ik naar haar toe en ga achter haar staan. Dan sla ik mijn armen om haar heen.
"Je was geweldig.'' fluister ik.
"Dankje, denk je nu echt dat we geen last meer van ze hebben?'' ze kijkt nog steeds richting de poort waar het Team eerder uitliep.
"Ik denk dat we inderdaad geen last meer van ze hebben. Smith houdt zich hopelijk dit keer aan zijn woord.''
"Heb je dat gezien, Lynn had een ring om. Volgens mij zijn Hannibal en zij verloofd.''
"Smith Verloofd?!'' zeg ik verbaasd Confused

"Dat is nog nooit voorgekomen in al die tijd dat ik hem ken achter hem aanzit.''
"Het is toch zo.'' zegt Ingrid dan en draait zich om.
Ik dacht na of ik haar de verassing al zou vertellen over het huis. Ik besluit het toch niet te doen en vertel het haar vanavond, als we op de verjaardag van Melanie zijn. Ik geef haar dan een zoen en bedank haar voor alles wat ze voor me heeft gedaan vandaag.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL

We hadden het erg gezellig bij Arthur en Melanie thuis als er opeens een hele serie soldaten aankomen en we gearresteerd worden.
Ik had het niet eens in de gaten. Vervolgens worden we meegenomen naar de kazerne in een arrestantenbusje.
Ingrid sprak ons nogal streng toe.
We moesten onze excuses aanbieden voor alle vernederingen en respectloze acties naar hun toe.
Als Ingrid me vervolgens confronteert met Decker in het ziekenhuis kijk ik even de andere kant op.
Daarna verbreek ik de stilte.
"Wat een lage streek om ons op Melanies feestje op te pakken."
"Is dat een lagere streek dan een gewonde man zo te pesten dat ie uit bed valt en nog meer pijn heeft? En hem vervolgens niet eens terug in bed te helpen?"
We kijken elkaar daarna aan maar ik zwijg. Als klap op de vuurpijl deelt ze Decker nog eens mede dat ze ons nu overdraagt aan hem Neutral

. Ik kijk het team aan die in hun cellen worden gezet.
Ingrid staat bij Decker en ik begin maar met het maken van een "leuke" opmerking in plaats van een vernederende.
Ik kijk ze allebei om beurten aan en zeg:
"Je krijgt een dappere vrouw, Decker." Het kwam er voor mij echt uit als een boer met kiespijn.
Maar daarna kijk ik naar Lynn. Ze kijkt me nogal wanhopig aan en is bang. Alsof we hier nooit meer uit zouden komen.
Ik gebaar naar haar dat ze zich absoluut geen zorgen moet maken, maar dat schijnt niet te helpen.
Daarna kijk ik weer naar Pluis en Ingrid. Na een diepe zucht bied ik namens het team toch maar onze excuses aan voor alles wat we hadden gedaan.
Na de "speech" kijk ik het team aan.
"Ben ik nog iets vergeten?" vraag ik daarna aan ze. Er klinkt meteen een grote "nee" in koor.
Als ik net klaar ben kijk ik op als ik Leonardo en Simon aan zie komen. "Leo" zeg ik vervolgens.
Hij draait zich na veel getreuzel om en kijkt me aan.
"Het spijt me dat ik je in verwarring en in de problemen heb gebracht." zeg ik.
Na mijn woorden kijkt hij naar Decker en loopt zonder iets te zeggen weg.
Ik kijk hem na. "Ik hoop dat dit genoeg is om Lynn straks bij te kunnen staan als ze haar baby krijgt." vervolg ik met schorre stem. Blijkbaar waren ze tevreden en werden onze boeien verwijderd.
Als we allemaal uit onze cellen zijn vliegt Lynn me meteen huilend in de armen. Ik laat haar op me schouder uithuilen en sla me armen direct om haar heen.
"Sssst rustig maar, het is goed" zeg ik om haar te troosten.
"Ga terug naar Arthur en Melanie, maar zorg dat jullie een eind weg zijn als wij daar vanavond naar toe gaan." zegt ze tegen me terwijl ze ook direct de weg vrij maakt.
Ik kijk Ingrid aan en daarna naar Lynn.
"Kom op lets go, ik heb genoeg MP's gezien voor de komende 5 jaar" zeg ik licht geïrriteerd.
Eenmaal buiten kijken we elkaar nogal verrast aan en ik schiet als eerste in de lach.
"Zo'n actie had ik nu ook weer niet verwacht" zeg ik.
"Ik dacht echt dat we nu voorgoed in de gevangenis kwamen" zegt Face dan.
"Daar zijn we dan, zonder Van.... iemand een suggestie wat we gaan doen?" vraag ik ze.
Na mijn vraag hoor ik iemand roepen en kijk op. Ik kijk op en zie Leonardo aankomen.

MPSOLDATEN LEONARDO & SIMON

Die nacht komen we laat thuis en leggen de gevonden spullen op het bureau neer en gaan direct slapen.
De volgende dag ging de wekker alweer vroeg en begonnen we met de standaard dingen.
Een douche, ontbijt en vervolgens het MP outfit aan om aan het werk te gaan.
Ingrid had vandaag iets anders gepland. Naar Melanie haar verjaardag Neutral

.

De planning daarin liep alleen heel anders als we worden opgeroepen om het A-Team te gaan inrekenen.
Het plan van Ingrid verliep ook heel succesvol. Als we op de kazerne komen zitten ze alle 5 al in de cellen.
We delen Ingrid mede dat het vervoer klaar staat naar de staatsgevangenis en lopen weg als Smith mij roept.
Ik kijk naar Simon en draai me daarna om.
"Het spijt me dat ik je in verwarring en in de problemen heb gebracht." zegt hij dan.
Ik kijk vol verbazing naar Decker en wist echt niet wat hier nu de bedoeling van was.
Zonder iets te zeggen loop ik weg naar de kamer en denk eens goed na. Ik wilde hem nog bedanken voor de goede samenwerking, maar hoe kon ik dat nu doen zonder dat ik problemen zou krijgen...
"Probleem of geen probleem, ik ga ervoor" moedig ik mezelf aan.
Als ik terug bij de cellen aan kom is alles leeg. Ik ren direct naar het terrein en zie ze buiten staan.
"Hannibal wacht even" zeg ik terwijl ik naar ze toe kom rennen.
Hij kijkt op en ziet me aankomen.
"Ik wilde je nog bedanken voor de goede samenwerking en ik aanvaard je excuses" zeg ik nog even snel.
Daarna geef ik hem zijn visitekaartje terug.
"Die heb ik niet meer nodig" zeg ik tegen hem.
Hij glimlacht, neemt het kaartje aan en we geven elkaar een hand.
"Je bent een dappere soldaat Leo. Als je zo doorgaat kan je nog een hele slimme kolonel worden" zegt hij dan.
Nu begin ik ook te lachen en we geven elkaar nog een highfive.
"Ga nu, voor ik weer een preek van Ingrid, Crane, Decker of Simon krijg" zeg ik.
"Maak je daarover maar geen zorgen" zegt Hannibal dan.
"Ik zie je wel weer in een achtervolging" zeg ik terwijl ik hem een knipoog geef.
Ze verlaten de kazerne en ik kijk ze een lange tijd na.
Als ze in de verte zijn verdwenen blijf ik nog op mijn plaats stilstaan.
"Dank je voor de samenwerking Hannibal" zeg ik zachtjes.
Simon komt bij me staan en slaat een arm om me heen.
"Zie je nou dat Hannibal het nooit zo bedoelde" zegt hij tegen me. Het moment van de arrestatie komt even bij me terug naar boven. "Hey gaat het wel met je?" vraagt Simon dan.
Ik schud mijn hoofd en ga dan even op de grond zitten.
"Rustig aan Leo, alles is goed" zegt Simon om me gerust te stellen.
"Maar de dossiers dan?, die zijn nog altijd niet terug" zeg ik om meteen met de deur in huis te vallen.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

MELANIE

Arthur stookt ijverig het vuurtje op in de barbeque, zodat we zometeen allerlei lekkere dingen kunnen bakken. Ik loop alvast terug naar het huis om de schalen met vlees te pakken als het me opvalt dat het ineens wel erg stil is daarbinnen. Hoe dichter ik bij de tuindeuren kom hoe vreemder het gevoel dat ik van binnen krijg. Met een verontrust kloppend hart loop ik naar binnen en zie niemand meer zitten.
"Hannibal? Face? Murdock? Ingrid? B.A.? Lynn? Waar zijn jullie?"
Ik ren de kamer door naar de hal en zie daar de deur open staan. Misschien in de voortuin dan? Ook voor het huis is niemand te bekennen. Maar de Van van het Team staat er nog wel!
Ik ren terug naar de tuindeuren. "Arthur!!! Kom eens! Snel! Iedereen is weg!"
Arthur legt zijn stookgereedschap neer en komt op een holletje naar me toe. Hij loopt me voorbij de kamer in en kijkt dan aandachtig rond.
"Wat zoek je?"
"Sporen... Sporen van eventueel geweld."
Dan kijk ik ook eens rond, maar niets wijst op geweld. De glazen staan overeind, al of niet gevuld. De kaarten liggen op tafel, netjes op een stapeltje. We slaken een zucht en kijken elkaar aan.
"De Van staat er nog gewoon!"
Arthur ploft met een enigszins verslagen gezicht op een stoel neer, niet wetend wat ie hier van moet denken. "Als ze hadden moeten vluchten voor Decker hadden ze de Van meegenomen." zegt ie in gedachte verzonken.
"Als Decker hier achter zit, dan zou Ingrid nog hier zijn, Art."
"Weet je dat zeker?"
Ik schrik van het verwijt dat in zijn woorden klinkt en zet dan ook grote ogen op.
"Sorry, maar Ingrid en Decker zijn één pot nat als het om het A-Team gaat." verklaart Arthur zich nader.
"Nou, niet helemaal... Ben je vergeten dat Ingrid het A-Team weken geleden heeft bevrijd, zodat ze jou konden gaan helpen? Ze heeft een hersenschudding voor je over gehad."
Ik pak de telefoon en bel Ingrids nummer. Er wordt niet opgenomen, dus ik hang weer op.
Arthur loopt naar buiten, hij maakt het vuur uit. De feeststemming die er tot voor kort heerste is voorbij. Verslagen en bezorgd laat ik me in de bank zakken. M'n blik valt op de mooie bos bloemen die Ingrid meebracht. Zij zal toch niet met het verdwijnen van het A-Team te maken hebben?