The A-team Fans V3.0 ~ Bekijk onderwerp - A-TEAMMELEE 16: WHEELS AND DOLLARS

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

CRANE
S'ochtends blijf ik lekker in mijn bed liggen, maar tegen 11.00 ga ik er toch maar eens uit. Na een douche en me helemaal te hebben aangekleed ga ik toch nog maar even op mijn stoel zitten. Ik dacht na over een aantal dingen, maar viel even later weer in slaap.
Ik word plotseling wakker als iemand me een spuit geeft. Ik wil me verzetten en wil weten wie me dit aandoet, maar ik kan niet zien wie het is. Ìemand houdt zijn handen voor mijn ogen en mond. Na een paar seconden is het compleet zwart voor m'n ogen.

Na een tijdje word ik wakker en lig in een bed. Confused

Ik kijk recht in het gezicht van Nichols.
"Hoe kom ik hier?'' vraag ik meteen als eerste en wil opstaan.
"Rustig, rustig.'' zegt Nichols en duwt me terug ten teken dat ik moet gaan liggen.
"Wat is er gebeurd?'' vraag ik.
"Het A-Team heeft ingebroken en je verdoofd.'' zegt hij kalm.
"Ik wil hier weg, onmiddelijk. Ik wil weten of al mijn spullen er nog zijn.''
"Nee Crane, dat kan niet. Er komt een CSI-team is me net verteld, je mag niet terug naar je kamer voordat alles is onderzocht.''
Met een chagerijnig gezicht kijk ik naar Nichols die zich daarna omdraait en wegloopt. Blijkbaar heeft hij geen zin om mijn gezicht op dit moment te zien.

DECKER
Ik ben in mijn kantoor en zit nog steeds in mijn rolstoel als plotseling de telefoon gaat. Het duurt even voordat ik hem op kan pakken maar dan heb ik hem gelukkig. Het is Ingrid die me adviseert om vanaf nu niets meer aan te raken.
"Jou ook niet?'' vraag ik haar dan.
"Ja, mij wel...'' zegt ze snotterend.
"Kom dan maar snel terug.'' zeg ik nog en dan hang ik op. Snel bel ik een verpleegster voor de generaal; binnen een paar seconden is ze er al en verzorgt ze de generaal. Ik pak mijn stok die naast mijn bureau stond en probeer op te staan uit m'n rolstoel. Na een paar pogingen is het gelukt en sta ik eindelijk. Niet veel later komt Ingrid binnen. Ik draai me om en neem haar in mijn armen.
"We krijgen ze wel, Ingrid. Ze maken het steeds bonter en daardoor geven ze ons steeds meer reden om ze op te pakken. Nu alle vier..."
Ingrid kijkt me even in de ogen aan. Ik geef haar dan een zoen. Als ik over haar schouder heen kijk zie ik de kolonel verbaasd naar ons kijken. Ingrid laat me dan los en kijkt ook achterom in de verbaasde ogen van de kolonel.
"Dus jullie houden echt van elkaar?!'' zegt hij verbaasd.
Blijkbaar was hij het een en ander vergeten.
"Al wat gehoord van Crane?'' vraag ik haar dan.
Ze schudt haar hoofd. "Hij is nu bij Nichols.''
"Kom dan gaan we bij hem kijken.'' Ik pak Ingrid haar hand beet en neem haar mee. Rustig lopen we naar de ziekenzaal als we onderweg het CSI-team al tegen komen. Ingrid geeft hen instructies waar ze heen moeten.
"Vind je het goed als ik met ze mee ga?''
Ik knik. Snel loopt ze achter het team aan en ik vervolg mijn 'reis' naar de ziekenzaal. Als ik daar aankom ga ik bij Crane op bed zitten en wrijf weer eens over mijn been. Crane ligt met zijn handen onder zijn hoofd een beetje naar het plafond te staren.
"Alles goed?'' vraag ik hem.
"Mwah, het gaat wel. Ik wil terug naar mijn kamer, weten of alles er nog is.''
"Ja, dat begrijp ik Crane, ik hoop zo snel mogelijk het CSI-team is er al. Ingrid begeleidt ze nu.''
Crane kijkt me niet aan, blijkbaar interreseert het hem niet echt.
"Gaat alles wel goed met je been?'' vraagt hij dan zonder me aan te kijken.
"Het gaat, alleen doet het nog wel pijn. Maar na een paar dagen moet dat zijn weggetrokken, zei de dokter.''
"Oké'' zei Crane kortaf.
Ik had het gevoel dat Crane niet helemaal lekker in z'n vel zit. Ik leg daarom mijn hand even op zijn been.
"Crane, is alles wel oké met je?'' vraag ik dan bezorgd.
"Ja, best.'' zegt hij weer kortaf.
"Nee Crane, ik zie het aan je gezicht.''
Hij haalt zijn handen onder zijn hoofd vandaan en kijkt me aan. "Als je het echt wilt weten. Ik word alles spuugzat: die octopusbende pakte ons telkens en wat gisteren is gebeurd met die andere bende, het A-Team jat onze spullen. Ik heb het idee dat ik alles verknal.''
"Crane, kom op. Positief blijven. Denk je dat je alles verknald? Echt niet. Ik ben diegene die alles de laatste tijd al heeft verknalt. Ik kan amper wat voor jullie doen door dit rotbeen.'' en geef er een klap op. Ik laat even een pijnlijk gezicht zien, maar kijk dan weer naar Crane.
"Ik had gewoon niet gewond moeten raken, dan had ik gewoon iedere keer met jou en Ingrid meegekunt op de missies. Dan was dit allemaal niet gebeurd.''

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

JIM / LUCY / JERRYL JUNIOR / JACOB

Vandaag werd ik al vroeg in de morgen onaangenaam verrast, want Ivan bleek de waarheid te hebben gesproken: hij werkt nu als bewaker in ons cellenblok. Ik was al wakker, maar lag nog lekker onder de dekens toen ik zware voetstappen door de gang hoorde lopen. Door m'n wimpers koekeloerde ik de gang in en zag de broer van Joker met een zelfingenomen grijns voorbij lopen. Hij droeg nu een blauw bewakersuniform en liep met zijn borst vooruit door de gang voor de ochtendronde. Aan het einde van de gang hoorde ik hem demonstratief omkeren. Op zijn weg terug bleef hij hier en daar staan en ik vroeg me enigszins angstig af wat ie op die momenten stond te doen. Nou... daar kwam ik niet veel later achter. En met mij de andere bendeleden...

Het karretje met ons ontbijt wordt binnengereden en even later worden de bordjes uitgedeeld. Terwijl ik m'n brood opeet hoor ik ineens Ivan vragen of het smaakt en dat doet hij vervolgens bij Jim, bij Jacob en bij J.J. Dus dat heeft ie staan doen: al onze namen gelezen op de deuren!
Wat wil die vent toch van ons? Zou hij nu echt niet snappen dat wij Joker nergens toe hebben gedwongen?
Als ik halverwege de morgen mag gaan luchten en een paar rondjes in de kooi loop om warm te blijven, staat ineens Ivan buiten de kooi. Ik sta meteen stil en voel m'n knieën knikken. Ik mopper van binnen op mezelf. Voor ik hier kwam was ik voor niets en niemand bang, maar sinds ik die Ivan heb leren kennen lijkt het wel of ik niets meer over heb van die moed. Nu ben ik hier ook wel overgeleverd aan de bewakers en hun grillen, maar dit is toch nog wel een hoofdstuk apart en ik vraag me af of zijn collega's het in de gaten hebben wat die Ivan van plan is...
De bewaker die me terug moet brengen naar m'n cel roept me naar de deur en doet me de boeien weer om. Met argusogen houd ik Ivan in de gaten. Hij gaat vlak achter me lopen en daar krijg ik de kriebels van. Plotseling heb ik behoefte om Jones te roepen, maar helaas... hij ligt nog in het ziekenhuis en het is nog maar de vraag of we elkaar ooit nog eens zullen zien.
Net voor ik m'n cel in ga geeft Ivan me een duw waardoor ik met m'n gezicht tegen de tralies aanknal. "AUW!!! Rotzak!!!"
"Kijk dan toch uit waar je loopt! En vooral hoe je loopt! Je denkt toch niet dat ik op dat wiebelende kontje van je val?!"
De bewaker pakt me bij m'n arm en helpt me overeind. Tranen van pijn en van frustratie lopen over m'n wangen, maar ik zwijg verder. Als de celdeur weer veilig dicht is werp ik Ivan een dodelijke blik toe en beloof hem in stilte een aantal dingen te doen als ie dit nog eens flikt.
Als beide mannen vertrekken en de gang weer verlaten is, komt Jim naar de tralies toe en vraagt bezorgd hoe het met me is. Als ik van het bed opsta en hem aankijk trekt hij een grimas. "Oeh... Lucy toch, dat doet vast zeer. Wat moest die *@* van je?"
"Hij probeert me te intimideren en gaf me een duw. Ik liep hem helemaal niet uit te dagen!" eindig ik verontwaardigd. "Ik hoef voorlopig niet meer naar buiten, hoor, en zeker niet als hij moet werken."
De blauwe plekken beginnen nu echt pijn te doen en ik gooi wat koud water in m'n gezicht.

's Middags na de lunch zijn Jacob en Jerryl de pineut. Blijkbaar heeft Ivan van zijn collega's gehoord hoe zij in de transportwagen tegen elkaar tekeer zijn gegaan en daar maakt hij nu allerlei toespelingen over. J.J. blijft er nog al rustig onder. Vanaf zijn brits werpt hij verachtende blikken naar zijn plaaggeest en geeft geen enkele reactie. Maar Jacob daarentegen maakt zich druk en probeert Ivan om te kopen door hem gouden bergen te beloven als hij hem helpt om te ontsnappen. Ivan doet net alsof ie gevoelig is voor de voorstellen van Jacob en wenkt hem naar de tralies toe voor een onderonsje. Zodra Jacob daar op in gaat en dicht bij de tralies staat, steekt Ivan zijn handen als kolenschoppen door de tralies en grijpt Jacob bij zijn schouders vast. Vervolgens pakt hij hem bij zijn keel en sist hem toe dat hij de eerste is die gaat boeten voor het afpakken van zijn broertje.
"Maag ikg kgen je broerg ghelemaal nieg!" protesteert Jacob naar ademsnakkend. (En dat klopt ook, want Joker was al dood voor Jacob in actie kwam. Zij hebben elkaar nooit ontmoet.)
Jim en ik staan bij de tralies om te zien wat Ivan met Jacob uitspookt. We knijpen de tralies bijna fijn van frustratie, omdat we Ivan niet kunnen tegenhouden en Jacob niet te hulp kunnen schieten.
Ineens onderneemt Jim actie, hij zet het op een schreeuwen: "HÉ, LELIJKERD! KUN JE WEL HÈ?! OUDE MANNEN PESTEN. WACHT MAAR TOT WE BIJ JE KUNNEN!!! DAN MAKEN WE VAN JOU EEN OUD MANNETJE!!!"
Vanuit andere cellen klinken eerst verontwaardigde geluiden, maar als ze zien wat Ivan doet breekt de hel los. Allemaal pakken ze iets waarmee ze kunnen rammelen of herrie maken tegen de tralies, zodat het lijkt alsof de hel losbreekt in onze cellengang. "WEG MET IVAN! WEG MET IVAN! WEG MET IVAN!" Klinkt het al snel in koor.
De deur wordt open gesmeten en er komen bewakers binnengerend. Ivan kijkt verschrikt in de richting van zijn collega's en doet dan net alsof hij het slachtoffer is. Hij pakt de tralies beet en doet alsof hij zich los wil maken.
"Help, jongens, help!" roept ie naar zijn collega's die er in eerste instantie intrappen. Ivan speelt voortreffelijk toneel en hapt zogenaamd naar adem, maar achter hem, in de cel, ligt Jacob stil op de grond met rode vlekken in zijn hals en onder zijn hoofd vandaan komt een een straaltje bloed gelopen. "Kijk!" roept één van de bewakers die dat ziet. Snel maken ze de deur open en onderzoeken Jacob. De dokter moet erbij komen. Hij kijkt Jacobs hals na en verzorgt zijn hoofdwond, waarna hij een verband aanlegt.
De bewaker die Jacobs wonden ontdekte loopt met felle ogen op Ivan af en gaat vlak voor zijn neus staan. Hij mag dan een kop kleiner zijn dan Ivan, maar hij weet hem ogenblikkelijk in beweging te zetten, de gang uit. Iedereen joelt hem na: "BOE!!! IVAN DE VERSCHRIKKELIJKE!!! JIJ HOORT ZELF ACHTER TRALIES!"
Als de deur van ons cellenblok achter de groep bewakers dichtvalt, houdt iedereen plotseling zijn mond dicht, want nu klinkt er aan de andere kant van de deur herrie en we willen het niet missen: de uitbrander die Ivan ten deel valt...

SERGEANT INGRID

Het onderzoeksteam komt net de kazerne opgereden. Ik begroet de mannen en vrouwen en leg de situatie uit. De leider van de onderzoekers vraagt hoeveel ruimten ze moeten onderzoeken en zegt dat ze dan genoeg mensen hebben om in elk kantoor met tweeën aan de slag te gaan. Ze pakken hun spullen uit de grote auto, trekken witte pakken aan en lopen met me mee.
De eerste onderzoekers zetten we in het archief aan het werk, het tweede duo in Cranes kamer, het derde in die van mij en de laatst overgebleven onderzoekers mogen Rodericks kamer gaan besnuffelen.
Tegen de ploegleider zeg ik dat hij bij de generaal vingerafdrukken van het kazernepersoneel kan vragen om mp's uit te sluiten van verdenking. "We hebben helaas wel al overal rondgelopen, omdat er gewonden en bewustelozen waren gevallen." verklaar ik de mogelijke verpestte sporen.
De man knikt en gaat aan de slag.
Bij alle ruimten ga ik even langs om de onderzoekers aan het werk te zien, want dat is best interessant. Vloeistofjes, doekjes, pincetten, glaasjes, zakjes, lampjes, kwastjes, noem het op en ze hebben het bij zich.

Na een uur verzamelt iedereen zich op het kantoor van Decker en komt de generaal ook nog binnenlopen. De verschillende teams geven hun eerste bevindingen door en laten enkele sporen zien: zakjes met vezels, afdrukken van schoenen, een grijze haar... De vingerafdrukken laten ze in beschermende boxen zitten.
"Wanneer kunnen we de uitslag krijgen?" vraagt Roderick met gretige stem.
"Dat ligt eraan... Als er sporen bij zitten van mensen die bij ons bekend zijn, dan kunt u morgen al bericht van ons verwachten."
"Mooi zo, dan kunnen we weer aan de slag."
Als de onderzoekers vertrekken loop ik met hen mee. Terwijl zij de poort uitrijden slaak ik een diepe zucht. Nadat we op de kazerne terugkwamen zag het er eerst heel slecht uit, maar nu heb ik weer hoop op nieuwe kansen om het A-Team in hun kraag te grijpen.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

MPSOLDATEN LEONARDO & SIMON

Ik was heel blij dat ik mijn werk weer kon hervatten, maar als ik Ingrid zo zie, schud ik mijn hoofd even.
"Waarom doen jullie nou zo?" denk ik bij mezelf.
Simon kijkt me aan terwijl ik even naar de grond staar. "Ik weet wat je denkt maat, het komt allemaal wel goed." stelt hij me gerust.
"Al het bewijs tegen het team weg, nu hebben we niets meer om ze in de gevangenis te krijgen." zeg ik teleurgesteld.
"Ik had Hannibal gewoon in de boeien moeten slaan en niet alleen tegen de grond drukken." zeg ik kwaad tegen mezelf.
Met die woorden loop ik naar buiten en kijk naar de ravage die het team heeft achtergelaten.
"Hannibal... waarom? En ik maar denken dat jullie goed zijn." spookt er door mijn hoofd.
Ik ga even op de grond zitten en een flashback komt voorbij. Even later sta ik weer op en loop een rondje om de basis. Aan de andere kant van de basis zie ik dat het hek kapot is Neutral

.
"Daarom konden we ze dus niet zien, ze maakten gebruik van de achterkant! Surprised

."
Wel vind ik voetsporen op het terrein en volg die. Uiteindelijk komen die bij de deur uit die naar het archief leid en de kantoren van Decker, Ingrid en Crane. De deur was flink beschadigd. Eerst loop ik het archief binnen en zie dat er helemaal geen rommel is gemaakt. Ik sluit de deur van het archief en doe die op slot. Daarna loop ik naar Ingrid toe die met Decker aan het knuffelen is.
"Geen tijd voor romantiek, er is werk aan de winkel." zeg ik licht geïrriteerd. Ze kijken me verbaasd aan.
"Zo vang je Smith niet." voeg ik er nog aan toe.
Daarna loop ik naar Simon toe en laat hem de schade aan de deur zien. Hij was onder de indruk, maar als ik hem dan het hek laat zien krijg ik een schouderklop. "Goed werk, nu zijn we in ieder geval al iets wijzer." zegt hij.
"Ik ga eens een sporenonderzoek in het bos doen, misschien dat ik daar iets wijzer wordt" zeg ik.
"Doe voorzichtig en waarschuw me als je iets hebt gevonden." zegt Simon en hij geeft een communicator mee.
"Ja, is goed. Ik heb het toch al een beetje gehad op de kazerne, het is een enorme chaos en Decker die alleen maar met Ingrid bezig is, bah!" zeg ik Embarassed

. Simon schoot in de lach.
"Gelijk heb je hoor, ik word het ook nogal zat. Maar hoe sneller we een spoor van het A-Team hebben hoe beter." zegt ie.
Ik kreeg van Simon een m16 en een pistool mee en vertrok naar het bos.

MPSOLDAAT LEONARDO

Eenmaal in het bos kijk ik goed om me heen en loop een rondje. Na een paar kilometer te hebben afgelegd is er helemaal niets te vinden. Teleurgesteld loop ik terug naar de kazerne, maar ook denk ik eens aan het visitekaartje dat ik had gekregen van Hannibal.
"Stel dat ze nu op dat adres verblijven... dan kunnen we een hinderlaag aanleggen!" denk ik bij mezelf.
Het teruglopen naar de kazerne werd al snel rennen. Als ik aankom op me kamer zoek ik naar het visitekaartje, dat ik een kwartiertje later eindelijk heb gevonden. Er staat een adres op het kaartje. Ik stop het in de borstzak van me MP outfit en denk nog even na: Lynn oppakken zal Hannibal wel doen opdagen.
Ik besluit naar het adres op het visitekaartje te gaan en spring in een auto.

Als ik daar aankom begint het te regenen. Snel zoek ik een plek om te schuilen en zorg ervoor dat ik voldoende overzicht heb op de woning. Het begint nu steeds harder te regenen en ook nog eens te onweren. Ik ren maar naar de woning en met een inbrekerssetje heb ik de deur zo open.
Ik trek mijn pistool en begin met het doorzoeken van de woning.
Het was alweer een tijdje geleden dat ik een woning had doorzocht. Mijn hart bonkte in mijn keel van de zenuwen, maar toch zette ik door.

Lynn

Toen Hannibal, Murdock, Face, BA, Amanda en M na een kleine tien minuten weer uit de kelder kwamen, waar ze de dossiers hadden verbrand, heb ik al koffie gezet. We willen net bij elkaar gaan zitten, als mijn mobiel overgaat. Verbaasd haal ik het dingetje uit mijn broekzak en kijk op het scherm. Ik druk het meteen weg en loop naar boven. Verbaasd kijkt iedereen me na, Hannibal staat op en rent achter me aan de trap op.
Ik had mijn kast al opengetrokken en zocht naar geschikte kleding om mee door de stromende regen te lopen. Hannibal beent achter me aan de kamer in en duwt de kastdeur dicht.
‘Wat is er aan de hand?’ vraagt hij.
Ik kijk hem kort aan en ruk de deur weer open. ‘Er is iemand in mijn huis, ik kreeg een melding via mijn mobiel. Het kan iemand van Johnson zijn, of van de MP, die op zoek gaan nu de dossiers weer weg zijn..’
Ik trok een zwarte broek en een zwart shirt uit de kast en begon de veters van mijn gympjes los te maken.
‘Probleem is, ik heb daar fotoboeken liggen, van Ralph, Daniël… iedereen die bij MI6 werkt of gewerkt heeft. Die mogen zij niet krijgen!’ Woest rukte ik aan mijn veters en smeet de schoenen toen naast me neer.
Hannibal sloeg zijn armen over elkaar en keek me zwijgend aan. Toen draaide hij zich bruusk om en sloot de deur achter zich. In no-time had ik mijn zwarte kleren aan, en trok mijn gympjes weer aan. Ik sloeg mijn holster om en liep de trap af. Hannibal zat tot mijn verbazing beneden met een M-16, en stond op toen ik beneden kwam.
‘Zo, gaan we?’ vroeg hij me. Ik knikte grijnzend maar zei niets.
We stapten in Amanda’s auto en Hannibal reed met een noodgang naar mijn huis. De rit verliep zwijgend, ik hoopte dat ze de boeken niet hadden gevonden, Hannibal moest zijn aandacht bij de weg houden.

Toen we er eindelijk waren, stond mijn huis donker en alleen in de regen. Ik stapte uit en tuurde naar mijn huis. Het was donker, er bewoog alleen een gordijntje die ik altijd achter de deur had hangen.
Ik keek Hannibal aan, die ook was uitgestapt ondertussen, en laadde mijn pistool. Ik liep achter Hannibal gebukt naar de deur, die was vakkundig open gebroken.
We liepen voorzichtig naar binnen en toen nam ik het voortouw. Ik had verschillende bewakingstechnieken toegepast in mijn huis, zodat ik precies kon zien waar de indringer was. Ik opende de meterkast, terwijl Hannibal de omgeving in de gaten hield.
‘Huiskamer.. slaapkamer..’ mompelde ik zacht voor me uit terwijl ik met mijn vinger over de plattegrond ging. ‘Studeerkamer, daar moet hij zijn! Precies waar ze liggen..’ zei ik iets harder.
‘He?’ vroeg Hannibal, maar ik reageerde niet en liep snel maar stil de trap op. Er stond echter een kleine bureaustoel, die ik altijd op mijn slaapkamer had staan, midden in de gang, en omdat het donker was liep ik daar tegen aan. Een luid gekletter galmde door het huis, ik stond als bevroren aan de vloer genageld. ‘Sssst!’ siste Hannibal ten overvloede achter me.
Ik draaide me om. ‘Had dat eerder gezegd!’ zei ik laconiek. Ik schonk hem een lief glimlachje en trapte toen de studeerkamerdeur in. ‘Freeze!’ en met mijn pistool in de aanslag speurde ik de kamer af. Hannibal deed hetzelfde en kwam naast me staan. Er stond een raam open, het gordijn zwaaide heen en weer door de wind.
‘De vogel is gevlogen, Lynn, ben ik bang..’ zei Hannibal iets teleurgesteld. Ik stak mijn pistool achter mijn broekriem op mijn rug en ging op het puntje van het bureau zitten. Hannibal ging tegenover me staan en keek me aan, terwijl hij zijn arm om me heen sloeg . Ik begon te lachen en zei: ‘dan gaan we nu opzoek naar..’
‘Jullie gaan nergens naar op zoek!’ klonk me ineens een bekende stem in de oren.
Hannibal draaide zich om, ik sprong van het bureau en wilde naar mijn pistool grijpen. ‘Dat zou ik maar niet doen als ik jullie was!’
‘Leonardo? Wat doe jij hier?’ Hannibal keek Leonardo verbijsterd aan.
‘Gaat je niets aan. Wapens op de grond!’ Leonardo omklemde zijn wapen met witte knokkels, er parelde een zweetdruppel op zijn voorhoofd.
Ik wilde net mijn pistool op de grond leggen, als Hannibal zegt: ‘No way, jij gaat me eerst zeggen wat jij hier doet!’
Ik keek eerst zwijgend toe. Wat Hannibal deed, moest hij maar weten. Ik wil geen gemekker met de MP’s meer..! Niet nu.. De vorige keer stond me nog te vers in het geheugen.
‘Hannibal, ik ben een MP, jij wordt gezocht. Dus leg je wapen neer, of je vriendinnetje hier gaat eraan!’
‘Dacht je dat?’ grijnsde Hannibal. ‘Ik vraag me af wie hier erger gewond raakt als we gaan schieten, jij of ik.’
‘Dat zal ik ongetwijfeld zijn, maar ik kan jullie hoe dan ook niet laten gaan. De rest is al onderweg..!’
Ik keek Leonardo aan, en keek toen naar Hannibal. ‘John, misschien kunnen we het beter doen. We hebben al genoeg op onze kerfstok, dit kunnen we niet gebruiken!’ zei ik terwijl ik mijn hand om zijn middel legde. Ik had een reserve pistool, die deed ik omzichtig achter zijn broekriem.
John keek me aan, we schrokken op van een scherpe klik. ‘Doe. Het. Nu.’ Zei Leonardo scherp, terwijl hij het pistool tegen mijn voorhoofd zette.
Ik keek hem koel aan en trok een wenkbrauw op. Hannibal legde meteen zijn wapen op de grond, zonder een moment te twijfelen.
‘Dacht je nou echt dat ik haar zou schieten?’ zei Leo honend.
Hannibal keek me aan. ‘Ik zou het risico niet willen lopen..’
Meteen kregen we een paar handboeien toegeworpen. ‘Omdoen! Handen voor je houden’ klonk het bevel.
Ik deed het om bij Hannibal één boei, en bij mij één, maar zorgde dat ze niet te strak zaten. Ik kon mijn handen erg smal spannen, zodat ze er met enige moeite wel doorheen zouden kunnen.
‘Zitten, met de rug tegen de muur!’
Ik keek Hannibal aan, en grijnsde. Hannibal grijnsde terug en drukte een snelle zoen op m’n mond. ‘gezellig hè?’ vroeg hij.
Ik knikte en haalde met een hoop moeite een potje knalrode nagellak uit mijn broekzak, iets wat Leo met argusogen bekeek. Ik draaide langzaam het dopje los en begon met mijn ongeboeide hand de andere te lakken.
‘Wat doe je?’ vroeg Hannibal verbaasd. ‘Wij zitten hier, in afwachting van onze dood, en jij gaat nagels lakken?’
Ik antwoordde niet, maar bekeek mijn nagel eens grondig. ‘Whee.. ik heb een nagel gebroken!’
‘Ach schat.. je nagels zijn al mooi zat..!’
‘Koppen dicht jullie, ik moet me concentreren!’ Leo begon nerveus te worden, omdat we totaal niet onder de indruk waren.
Hij draaide zich om, om te kijken naar het andere raam, en meteen komen we in actie. Ik giet het potje nagellak over mijn bloes heen, zodat het net lijkt of ik bloed. Meteen pakt Hannibal zijn pistool vanachter zijn rug en laat die afgaan. Ik slaak een korte kreet, sluit mijn ogen en zak onderuit, Hannibal begint paniekerig te schreeuwen en te gillen. Ik kreun wat.
Meteen duikt Leo naast me. Hannibal zegt in paniek: ‘ze moet los gemaakt worden, bel een ambulance!’
Leo aarzelt kort, maakt dan mijn boei los en legt me in de stabiele zijligging. Ik geef hem meteen een mep tegen zijn slaap, zodat hij als een puddinkje ineen zakt. Meteen maak ik Hannibals boei ook los met het sleuteltje van Leo, sta op en loop naar mijn grote kast. Daar haal ik een grote schoenendoos waar losse foto’s inzitten uit, en drie losse albums. Hannibal staat te snuffelen in mijn bureau en vist er triomfantelijk een fototoestel uit. Het is een ouwetje, met foto’s die meteen klaar zijn. ‘Trek jij eens een schoon bloesje aan..!’ zegt hij.
Ik keek hem bevreemd aan, maar ren dan snel de overloop over en trek een leuk blousje uit mijn kledingkast. Meteen nadat ik het bloesje heb aangetrokken pak ik een grote weekendtas en stop daar ook kleren in.
Als ik die naar de studeerkamer hem gesjouwd, staat Hannibal al klaar. Hij trek me meteen naar zich toe, en maakt een aantal portretfotootjes van ons saampjes.
Één bekijken we iets langer. Op de foto geef ik Hannibal een zoen op zijn wang, terwijl hij met een enorm uitdagende grijns in de lens blikt.
Met een stift kalkt hij eronder: ‘we were here. Next time lucky! =D’ en legt die op het bureau, perfect in het zicht voor eventuele andere MP’s.
Ik gooi de weekendtas alvast uit het raam, en klim zelf naar buiten. Hannibal gooit voorzichtig de schoenendoos en de albums in mijn armen, en klimt dan zelf ook het raam uit.
Niets te vroeg, de sirenes van de MP-auto’s horen we al.
Hand in hand rennen we naar de auto, mikken alle spullen op de achterbank en springen voorin.
‘Zoo.. dat hebben we ook weer afgehandeld. Verder lag er niets bijzonders?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, die hield ik nooit thuis.. Die albums wel.. eentje heb ik van Ralph gekregen..’
Ik slikte de prop in mijn keel weg en keek strak door de voorruit. Hannibal gaf me een troostend kneepje in mijn hand. Ik gaf een gilletje en greep naar mijn buik.
Geschrokken kijkt Hannibal me aan. ‘Wat?’
‘Ik.. ik voelde iets.. iets kietelde tegen de binnenkant van mijn buik!’ Met een blij gezicht keek ik Hannibal aan. Die ademde opgelucht uit en trapte het gaspedaal weer in.
Niet veel later waren we ‘thuis’ en galant hield Hannibal de deur voor me open. Ik legde al mijn albums en schoenendoos op tafel. De kamer was leeg, snel drukte Hannibal een zoen op mijn wang en gaf me mijn pistool terug. Ik glimlachte ietwat verlegen en om mezelf een houding te geven sloeg ik het eerste het beste album open.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

JAKE / PAULA

Terwijl Jake inkopen doet voor de reis naar het buitenland, pleegt Paula het ene telefoontje na het andere...
Aan personeelszaken vraagt ze per direkt onbetaald verlof.
Een collega die naar woonruimte zoekt biedt ze haar flat aan.
De buurvrouw brengt ze op de hoogte van het feit dat zij voorlopig een nieuwe buurvrouw krijgt.
Aan haar bank vraagt ze of ze de bankafschriften tot nader bericht naar een ander adres willen sturen, zodat mp's die haar post onderscheppen op die papieren niet kunnen terugvinden waar ze geld opneemt in het buitenland.
Aan haar teamleidster vraagt ze een getuigschrift m.b.t. haar werk in het ziekenhuis. Waar zij die naar toe mag sturen of faxen dat zal Paula later doorgeven.
Bij de scholen waar ze haar diploma's heeft behaald vraagt ze om nieuwe diploma's en certificaten, want die zijn gestolen.
Ze vraagt of ze in het buitenland om een faxbericht met kopietjes van de diploma's mag vragen.

Jake krijgt een koffer met spullen mee van het bedrijf, allemaal gereedschap voor zijn klus in het buitenland. Zijn baas, die in zijn nopjes is met zijn vaardige, nieuwe werknemer die zo maar een megaklus in de wacht sleepte, geeft hem een voorschot op zijn salaris mee. Jake en hij schudden elkaar stevig de hand.
"Als het ons nu goed bevalt in het land waar we naar toe gaan, mag ik daar dan een nevenvestiging van uw bedrijf opstarten?" vraagt Jake met een lachend gezicht. De baas moet het idee krijgen dat dat een grapje is, maar Jake is het wel degelijk van plan...

Aan het einde van de middag is het meeste geregeld en pakken Jake en Paula hun spullen in. Als alle tassen in de kofferbak zijn gepropt, doorzoeken ze de hotelkamer, om er zeker van te zijn dat er geen sporen van hen achter blijven.
Als Paula en Jake, ingeschreven bij het hotel onder de namen Jany en Paul, bij de balie afrekenen, vertellen ze dat ze naar de andere kant van Amerika gaan. Dat doen ze om eventuele speurneuzen op een dwaalspoor te zetten.
Jake heeft de laatste dagen zijn baard laten staan, zodat hij er een stuk ouder uitziet. Echt happy voelt hij zich er niet mee, maar zodra ze het land uit zijn, gaat de baard eraf neemt hij zich voor.
's Avonds laat rijden ze in Paula's autootje naar de klant, waar ze nog een paar uurtjes kunnen slapen. Het autootje mag voorlopig in de grote garage van de rijke familie staan.

Aan het einde van de nacht worden Paula en Jake gewekt, zodat ze nog kunnen douchen en ontbijten voor de reis aanvangt. Als de horizon kleur begint te krijgen stappen Jake en Paula bij de rijke man in de grote luxe auto. De chauffeur van de limousine brengt hen naar een vliegveldje waar de privéjet van de rijke klant staat.
Als alle bagage aan boord is, staan Jake en Paula in de deuropening bovenaan de trap. Ze werpen nog een laatste blik op Amerikaanse bodem en zoeken dan hun plaatsen in het vliegtuig op in de achterste privécabine. Paula pakt Jakes hand en houdt die stevig vast.
Zij gaat beginnen aan het grootste avontuur van haar leven, hij wil zijn leven als bendelid achter zich laten en met de vrouw van zijn leven een nieuw bestaan opbouwen.
Jake kijkt door het raampje naar buiten. De zon komt op. Hij voelt hoe gespannen Paula is en draait zich weer naar haar toe. Hij geeft haar een geruststellende glimlach. Geloof in elkaar, hoop op een goede toekomst en liefde voor elkaar stromen woordenloos van de één naar de ander. De rest van de wereld bestaat even niet voor deze twee verliefde mensen.

Hoog in de lucht, als Amerika onder de wolken verdwijnt, buigt Jake zich langzaam naar Paula toe en geeft hij haar teder een kus. Uit zijn broekzak pakt hij een doosje dat hij haar voorhoudt.
"Maak maar open." zegt Jake met zachte stem.
Paula kijkt verrast van het doosje naar Jake en andersom. Met trillende vingers klapt ze het dekseltje weg en komt er een eenvoudige, maar sierlijke ring tevoorschijn. Paula vindt hem heel mooi, haar ogen stralen ervan. Jake pakt hem uit het doosje en schuift hem rustig aan haar vinger.
"Voor verloven is het nog vroeg, dit is een kadootje uit dankbaarheid. Omdat je me hebt gered met je moed en je goedheid."
Paula is ontroerd, ze kan geen woord uitbrengen. Na een blik op de ring aan haar hand schuift ze dicht naar Jake toe. In haar kus liggen dankbaarheid en liefde, heel veel liefde voor deze geweldige man.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

MPSOLDAAT LEONARDO

Mijn zoektocht zette ik door tot ik iemand binnen hoor komen. Ik hoorde iemand een aantal woorden mompelen, maar volgens mij was er nog iemand bij. Snel verstopte ik me in de studeerkamer en wachtte mijn kans af. Er komt iemand naar boven gerend, die vervolgens tegen de bureaustoel aanrent. Een luid geknetter galmde door het huis.
"Ssst!" hoorde ik iemand zeggen. Dat leek wel de stem van Hannibal Surprised

. Ik wist het !! Ze doorzoeken het huis en ik besluit versterking op te roepen.
"Simon, ik heb versterking nodig om Smith en Lynn op te pakken en wel nu !! Ik ben in het huis van Lynn." fluister ik door de communicator.
"Oproep ontvangen, we zijn al onderweg, Leo." zegt Simon door de communicator.

Op dat moment wordt de studeerkamer hard opengetrapt en ik zet de communicator direct uit. Het zweet staat op me voorhoofd. Als ze me maar niet zien Embarassed

. Gelukkig stond ik in een donkere hoek, zodat ze mij niet zo snel konden zien.
"FREEZE" schreeuwde Lynn.
Hannibal ging naast haar staan. Om ze op een dwaalspoor te brengen had ik van te voren het raam opengezet.
"De vogel is gevlogen, Lynn, ben ik bang.." zegt Hannibal iets teleurgesteld.
Lynn ging op het puntje van het bureau zitten en Hannibal ging naast haar staan. Als hij een arm om haar heen slaat, begint ze te lachen en zegt: "Dan gaan we nu op zoek naar.."
Ik onderbreek hun gesprek. "Jullie gaan nergens naar op zoek!" zeg ik met een op scherp gezet pistool.
Hannibal draaide zich om en Lynn wilde naar haar pistool grijpen.
"Dat zou ik maar niet doen als ik jullie was." zeg ik op een dreigende toon.
"Leonardo? Wat doe jij hier?" vraagt Hannibal dan. Hij kijkt me verbijsterd aan.
"Gaat je niets aan. Wapens op de grond!" zeg ik nogmaals op dreigende toon.
Ondertussen stond het zweet op me voorhoofd. Lynn wilde haar pistool op de grond leggen als Hannibal zegt: "No way. Jij gaat me eerst zeggen wat jij hier doet."
Uiteindelijk lijkt Lynn te luisteren.
"Hannibal, ik ben een MP, jij wordt gezocht. Dus leg je wapen neer, of je vriendinnetje hier gaat eraan!" schreeuw ik nu.
Dan begint Hannibal me uit te dagen door te zeggen: "Ik vraag me af wie hier erger gewond raakt als we gaan schieten, jij of ik."
"Dat zal ik ongetwijfeld zijn, maar ik kan jullie hoe dan ook niet laten gaan. De rest is al onderweg..!" zeg ik.
"John, misschien kunnen we het beter doen. We hebben al genoeg op onze kerfstok, dit kunnen we niet gebruiken!" zegt Lynn dan wijs en verstandig.
"Doe. Het. Nu." Zeg ik terwijl ik het pistool tegen Lynn haar voorhoofd zet. Ook Hannibal laat nu zijn wapen vallen Very Happy

.
"Dacht je nou echt dat ik haar zou schieten?" zeg ik tegen Smith.
"Ik zou het risico niet willen lopen." is zijn antwoord.
Ik gooi handboeien naar ze toe en verzoek ze om die om te doen. Lynn doet één boei bij Hannibal om en de ander bij zichzelf. Vervolgens verzoek ik ze om tegen de muur te zitten, zodat ik ze goed in de gaten kan houden. Als klap op de vuurpijl begint ze haar nagels dan te lakken Neutral

.
"Wat doe je?" vroeg Hannibal verbaasd. "Wij zitten hier, in afwachting van onze dood, en jij gaat nagels lakken?"
Als Lynn vervolgens zegt dat ze een gebroken nagel heeft en Hannibal daar nog op antwoord, wordt ik nerveus van hun gebabbel.
"Koppen dicht jullie, ik moet me concentreren!" schreeuw ik tegen ze.
Als ik heel even niet oplet schrik ik me dood van een pistoolschot dat uit de studeerkamer kwam. Lynn haar blouse zat onder het bloed en Hannibal was in paniek. Ik twijfelde maar hielp ze uiteindelijk toch, wat me duur kwam te staan. Ik kreeg een dreun tegen me slaap van Lynn en viel neer.
Als ik net ben opgestaan verkoopt Hannibal me nog een vuistslag en een trap waardoor ik met me hoofd tegen de muur knal en neer val. Daarna werd het zwart voor me ogen.

MPSOLDAAT SIMON

Na de oproep van Leonardo te hebben ontvangen ren ik als de bliksem naar Ingrid en Decker toe. Zonder te kloppen storm ik naar binnen.
"Leonardo is in het huis van Lynn. Smith en Lynn zijn daar beide. Kom op, naar het huis, dit is onze kans om ze te grijpen."
Decker roept meteen een groep MPsoldaten en Ingrid maakt zich ook klaar voor de strijd. Een kwartiertje later zijn we klaar en scheuren met hoge snelheid naar het huis van Lynn.

Als we de straat inrijden probeer ik nog contact te krijgen met Leonardo maar hij reageerde niet meer. "Leo, dit is Simon; meldt je." zeg ik.
Na een paar minuten herhaal ik dezelfde oproep. Hij reageerde helemaal niet meer. De soldaat begint nu harder te rijden en we zien in de verte net een auto de hoek om scheuren Shocked

.
"Moet ik doorrijden Simon?" vraagt de soldaat.
"Nee, stop bij het huis en laat de overige eenheden de straten afzetten." zeg ik.
We komen niet veel later bij Lynn haar huis aan. "LEO !! Waar ben je?!" schreeuw ik.
Weer kreeg ik geen reactie. "Doorzoek de woonkamer en kelder." zeg ik tegen de soldaten.
Nu rende ik naar boven en doe het licht aan. Ik schrik me rot als ik iemand languit in de studeerkamer zie liggen. Hij bewoog ook niet eens. Ik rende direct naar hem toe en kniel bij hem neer.
"Leo, zeg alsjeblieft iets." zeg ik bezorgd en check hem meteen op verwondingen. Ik constateer een wond op zijn achterhoofd.
"Jongens, ik heb een vochtige handdoek nodig, haal die even!" schreeuw ik naar beneden.
Er komt direct een soldaat naar boven rennen met een handdoek en die houd ik tegen Leo zijn hoofd. Het spul dat op de grond lag stonk behoorlijk. Het leek op bloed maar het rook heel anders. Daar besloot ik me maar niet druk over te maken en til Leonardo op om hem vervolgens op een andere plaats neer te leggen. Ook zag ik wapens op de grond liggen, waarvan een m16 Surprised

.

Een tiental minuten later komt Leonardo bij en opent zijn ogen. Hij wilde direct opstaan, maar ik hield hem liggend.
"Het is goed, blijf maar even liggen." zeg ik tegen hem.
"Ik ben zo duizelig." zegt hij dan.
"Je hebt een wond op je achterhoofd, dus doe rustig aan. We halen je hier zometeen weg." zeg ik om hem gerust te stellen.
Hij blijft liggen terwijl ik de studeerkamer eens grondig bekijk. Op het bureau ligt een foto. we were here. Next time lucky! =D stond er op de foto gekalkt. Langzaam aan werd ik kwaad, maar ik stak de foto in de binnenzak van me jas.
"SMITH !!! Je bent er geweest de volgende keer !!" schreeuw ik kwaad.
Meteen komen er 2 andere soldaten naar me toegesneld om mede te delen dat ze de auto zijn kwijtgeraakt.
"Neem die m16 mee en ook dat pistool, dan breng ik Leo naar beneden en kunnen we terug naar de kazerne." zeg ik.
Ik tilde Leonardo heel voorzichtig op en liep gemakkelijk de trap af.
Als iedereen zich weer heeft verzameld, sluiten we de deur van de woning die gelukkig nog geheel dicht gaat en rijden naar de kazerne.
Eenmaal daar aangekomen breng ik Leonardo meteen naar de ziekenboeg en laat de wond op zijn achterhoofd verzorgen. Een uurtje later wordt hij naar de kamer gebracht en moet rusten. Ik ga bij hem zitten en kijk naar hem.
"Weer mislukt." zegt hij heel zachtjes.
Ik schiet in de lach als ik hem zo zie liggen. "Ik weet niet hoe je het voor elkaar hebt gekregen om hem zijn m16 te laten vallen, maar... great job." zeg ik.
"Iets dreigender overkomen, hé." grinnikt hij zachtjes.
Ik wil het bijna uitschateren van het lachen als er op de deur wordt geklopt.
"Wie is daar?" vraag ik voor alle zekerheid.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
"Ik had gewoon niet gewond moeten raken, dan had ik gewoon iedere keer met jou en Ingrid meegekund op de missies. Dan was dit allemaal niet gebeurd.''
“Het komt niet door jou Decker, ik heb iedere keer mijn verstand gewoon niet gebruikt en stomme beslissingen genomen. Ik heb mij en Ingrid daardoor in levensgevaarlijke situaties gebracht.’’ Crane gaat weer liggen en legt zijn handen weer onder zijn hoofd.
"Crane, je bent niet de engiste die dat heeft gedaan. Wat dacht je van mij, ik maak zoveel fouten.''
"Ja, maar jij bent ook een apart geval.'' zegt Crane dan zonder me aan te kijken.
'Uhm, ook bedankt.' dacht ik. Tssk

Dan komt Nichols bij het bed staan. “Kolonel, Sergeant Ingrid belde, jullie kunnen terug naar het kantoor.’’
Ik knik naar Nichols die daarna weer wegloopt.
“Kom Crane, dan gaan we terug naar het kantoor, bespreken we het een en ander en dan kan jij op je eigen kamer gaan kijken.’’
Crane knikt en staat al snel naast zijn bed om meteen te vertrekken.
“Ho ho, wacht even. Je hebt een oude man bij je die loopt niet zo snel.’’ Zeg ik.
Crane begint zachtjes te lachen. Zo wilde ik het zien, een glimlach op zijn gezicht en geen chagrijn. Als we na 10 minuten op het kantoor zijn komt de generaal ook nog binnenlopen. De CSI-teams laten wat spullen zien die ze hebben gevonden. Alleen de afdrukken blijven in een beschermende box zitten.
“Wanneer kunnen we de uitslag krijgen?’’ vraag ik.
“Dat ligt eraan… Als er sporen bij zitten van mensen die bij ons bekend zijn, dan kunt u morgen al bericht van ons verwachten.’’
“Mooi zo, dan kunnen we weer aan de slag.’’ zegt Ingrid.
Als het team vertrekt loopt Ingrid met ze mee. De generaal verlaat ook het kantoor en ik blijf alleen met Crane achter.
“Kan ik nu naar mijn kamer?’’ vraagt Crane dan.
Ik knik en hij is meteen weg.

CRANE
Snel ren ik naar mijn kamer en gooi de deur open, ik doorzoek alles en een aantal dossiers zijn weg.
“Nee!’’ zeg ik kwaad.
Naast mijn stoel lag een spuit die ik opraap en bekijk. Waarschijnlijk heeft hij die niet goed in zijn zak gestoken toen diegene mij verdoofde. Snel ren ik de deur uit naar buiten om de spuit aan het onderzoeksteam te geven, maar die scheuren net het terrein af. “Te laat.’’ Zeg ik zachtjes.
Ingrid ziet mij staan en komt naar me toe lopen. “Wat is dat?’’ vraagt ze nieuwsgierig.
“De spuit waarmee iemand van het A-Team mij heeft verdoofd. Ik wilde het nog aan het onderzoeksteam geven, maar ze zijn al weg.’’
“We sturen het wel op, Crane. Komt goed.’’ En ze legt haar hand op mijn schouder. “Kom, dan gaan we terug naar Decker.’’
Samen lopen we terug naar het kantoor als Decker daar op de grond zit tegen de muur. Shocked

Snel knielen we bij hem neer en vragen wat er is.

DECKER
Als Crane weg is, begint mijn been weer pijn te doen en sta ik op het punt door mijn been te zakken. Ik loop naar de muur toe en laat me voorzichtig zakken totdat ik zit. Mijn been strek ik en wrijf er weer wat overheen.
“Kom op, blijf nou geen pijn doen.’’ Mompel ik.
Na een 10 tal minuten komen Ingrid en Crane binnen. Ze zien mij zitten tegen de muur en knielen bij me neer.
“Decker, gaat het? Wat is er?’’ vragen ze geschrokken.
“Rustig, rustig. Ik hield het niet meer en ben rustig hier gaan zitten.’’
Na wat gepraat over de dossiers komt Simon snel binnen. “Leonardo is in het huis van Lynn. Smith en Lynn zijn daar beide. Kom op, naar het huis, dit is onze kans om ze te grijpen.’’
Ik pak snel de walkietalkie die naast me op grond ligt en roep een groep MP soldaten op. Ingrid pakt een paar wapens en maakt zich klaar voor de strijd. Crane blijft bij mij zitten en vraagt of ik mee ga.
“Tuurlijk ga ik mee, Ik laat jullie niet weer alleen gaan.’’ En geef hem een knipoog.
Na even te hebben uitgerust helpt Crane me met opstaan en lopen we met z’n allen naar de auto. We scheuren met hoge snelheid naar het huis van Lynn.
Simon loop meteen naar boven, Ingrid en Crane laat ik beneden zoeken en ik loop met alle moeite naar boven. Stapje voor stapje. Simon heeft al snel Leonardo gevonden. Ik kniel ook bij hem neer en vraag een soldaat om een handdoek. Ik kijk even rond en kniel dan neer bij een plasje bloed. Zo lijkt het althans, ik voel er aan met mijn vingers en ruik er even aan.
“Nagellak.’’ Mompel ik.
Verder doorzoeken we nog het huis naar bruikbare aanwijzingen. De M16 die in de kamer lag waren we van plan mee te nemen. Ik vraag een soldaat om een zak en hij houd die open. Ik pak het pistool op alsof het heel smerig is en stop die langzaam in de zak.
"Waarom nemen we dit mee, sir?'' vraagt de soldaat.
"Sporenonderzoek, jongen. Daar kom jij later ook nog mee in aanraking als je misschien kolonel wordt.'' Wink

Ik geef hem een schouderklopje. "Leg dat wapen voorzichtig in de kofferbak van mijn auto.'' De soldaat knikt en loopt naar beneden. Als alles grondig is onderzocht trekken we ons terug en rijden terug naar de kazerne.
Simon gaat met Leonardo naar de ziekenboeg en ik loop rustig terug over het terrein naar binnen. Crane komt al snel naast me lopen als hij ziet dat ik steeds moeilijker ga lopen. Hij ondersteunt me en neemt me mee naar binnen. Hij wil me naar ons kantoor brengen, maar ik blijf staan.
“Ik moet even naar Leonardo.’’ Zeg ik tegen Crane.
Hij knikt en we lopen samen rustig naar Leonardo. Nichols komen we tegen onderweg en vraagt wat er met me is.
“Het gaat wel, maar waar is Leonardo?’’
“Hier de gang door, 2de deur links.’’
Zonder hem te bedanken loop ik samen met Crane door. Als we bij de deur aankomen klop ik.
“Wie is daar?’’ hoor ik Leonardo vragen.
“Decker.’’ Antwoord ik.
Ik hoor iemand naar de deur komen lopen. De deur gaat met een ruk open en Simon staat voor me neus.
“Je mag binnenkomen als je niet tegen hem gaat schreeuwen, anders gooi ik je er weer uit.’’ Zegt Simon tegen me op een kwade toon.
Ik knik. “Ik zal rustig zijn.’’ Beloof ik hem.
Crane laat me los en laat me samen met Simon naar binnen gaan. Simon sluit de deur achter me en ik ga op een stoel zitten naast Leonardo zijn bed.
“Wat brengt jou hier?’’ vraagt Leonardo dan.
“Ik wil je bedanken. Voor je actie van vandaag en gisteren. Ik hoorde dat je Smith bijna had gevangen.’’
Leonardo knikt.
“Hoe voel je je?’’
“Flinke hoofdpijn, maar verder gaat wel.’’
“Oké, Wat is er nou precies gebeurd daarnet?’’

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

MPSOLDAAT LEONARDO

Terwijl ik op me bed lig bij te komen van de enorme hoofdpijn zet Simon thee voor me. Ook krijg ik een glas water met een pakje aspirines. Simon helpt me met overeind komen. Echt alles begon te draaien en ik sloot me ogen even.
Na een paar minuten open ik me ogen en ben ik al iets minder duizelig. Ik neem direct twee aspirines in en ga daarna weer liggen.
"Volgens mij heb ik een hersenschudding, met het overeind komen voelde ik me niet goed." zeg ik.
"Je hebt ook een flinke tik op je achterhoofd gehad, ga nou maar even rusten. Dat is goed voor je." zegt Simon tegen me. Ik glimlach tot er wordt geklopt.
Simon doet de deur met een ruk open. "Je mag binnenkomen als je niet tegen hem gaat schreeuwen, anders gooi ik je er weer uit." zegt Simon op een kwade toon.
Tot mijn verbazing belooft Decker dat hij rustig zal zijn. Simon laat hem binnen, sluit de deur en helpt Decker naar een stoel die naast mijn bed staat. Ik lag op mijn zij en keek naar hem. "Wat brengt jou hier?" vraag ik hem.
"Ik wil je bedanken. Voor je actie van vandaag en gisteren. Ik hoorde dat je Smith bijna had gevangen." is Decker zijn antwoord.
Ik knik.
"Hoe voel je je?" is zijn volgende vraag.
"Flinke hoofdpijn, maar verder gaat wel." zeg ik wat slaperig.
"Oké, Wat is er nou precies gebeurd daarnet?" vraagt hij dan.
Na zijn vraag kijk ik hem aan en haal even diep adem.
"Tijdens het contact dat ik met Smith had, kreeg ik zijn visitekaartje met een telefoonnummer. Het toeval wilde dat daar ook een adres op stond en daar ben ik toen heengegaan. Er was niemand thuis, dus heb ik de deur op mijn manier open weten te krijgen. En ik schat ongeveer een half uur later hoorde ik stemmen. Die van Lynn herkende ik, maar later hoorde ik die van Smith ook. Om ze op een dwaalspoor te brengen heb ik het raam open gezet en me verstopt in de studeerkamer van Lynn." leg ik uit.
Decker stond verbaasd te kijken. Simon gaf me een glas water en ik dronk.
"Ik waarschuwde Simon en daarna kwamen ze de studeerkamer binnen. Ze zagen me gelukkig niet. Op het moment dat ze beiden op en tegen het bureau zaten en waren afgeleid, onderbrak ik hun gesprek. Alles leek goed te gaan, tot ik me even omdraaide. Toen hoorde ik een pistoolschot en raakte in paniek. Maar toen ik bij Lynn wilde kijken kreeg ik een klap van haar en als ik opsta ook nog een vuistslag en een trap van Smith. Wat er daarna gebeurde is een zwart gat." zeg ik.
"Als Smith jou geen klap gaf met die m16, dan moet je tegen de muur zijn geknald of iets. Je hebt een grote wond op je achterhoofd." zegt Simon.
Ik knik en kijk Decker aan.
"Euh.. ik wil niet heel lullig zijn hoor, maar sinds wanneer ben jij weer geïnteresseerd in je soldaten?" vraag ik hem. Embarassed

.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Daar gaan we dan: terug naar het huis van Lynn; waar Crane, Decker en ik een tijd geleden werden vastgehouden door het A-Team. Ik word met een paar soldaten naar de kelder gestuurd om daar de ruimten te doorzoeken, maar we vinden niets en niemand. Het is duidelijk dat er hier al een tijdje niemand is geweest. Terug op de begane grond doe ik de deur open van de kamer waar Crane en ik aan de muur vastgeketend hebben gezeten en waar Hannibal ons uitschold voor Knabbel en Babbel.
"Wacht maar, Smith, mensen die zichzelf grootse namen toeëigenen, kunnen misschien nog wel eens verrast worden door kleine beestjes..." mompel ik terugdenkend aan die momenten.
Als Simon met Leonardo de trap afkomt zie ik hoe blij ze zijn om weer samen te werken, ook al voelt Leonardo zich beroerd. Onderweg naar de kazerne hoor ik wat Leonardo heeft geprobeerd te doen. Hij is nu weer op en top mp, zoveel mag duidelijk zijn.

Voor ik naar bed ga maak ik even een lijstje van dingen die ik morgen wil en moet doen. Op m'n bureau leg ik een stapel telefoonboeken klaar en een plattegrond van onze staat: als Jake beveiligingspecialist is en niet meer bij de Octopusbende aan het werk kan... wie weet is ie dan weer bij een bedrijf gaan werken. Ik wil nu nog niet weten hoeveel mensen ik dan moet gaan bellen, daar kom ik morgenochtend wel achter. En ik moet morgen naar schiettraining en gaan sporten. Dat wordt een volle dag dus.
Ik bel het kantoor van Roderick, maar niemand neemt op. Ik zucht eens. Dan zal hij nog wel met Crane aan de praat zijn. Ik gaap uitgebreid en merk dat ik moe ben. Even later loop ik met een schoon uniform naar de kamer van Roderick en kruip daar in bed. Ik merk vanzelf wanneer hij bij me komt liggen.

De volgende morgen loopt mijn wekkertje vroeg af.
"Hè?! Waarom moet ik er zo vroeg uit?" moppert een slaperige Decker naast me.
"Jij mag blijven liggen, bofkont. Ik moet er echter wel uit: afspraakje bij de schietbaan."
"Met de instructeur dan toch wel, hè?!" probeert Roderick lollig te doen vanonder de dekens vandaan.
"Hoor ik daar enige jaloezie?" plaag ik hem.
Dan blijft het stil achter me. Als ik me heb aangekleed, trek ik de dekens naar beneden, geef hem snel een kus op zijn wang en leg ze dan weer terug.

Voor de training maak ik m'n wapen schoon en meld me dan bij de instructeur. Tot nu toe was schieten niet m'n sterkste kant en had ik de schietlessen hard nodig. Terwijl ik aan het oefenen ben komt ineens het grijnzende gezicht van Smith tevoorschijn. In gedachte zie ik hem bezig met mijn dossiers, in mijn kantoor. Een plek waar ie niet welkom is. Ik bereid m'n volgende schot voor en zie in de verte Smith in plaats van de kartonnen man. De woede die in me opwelt als ik aan hem denk verscherpt m'n concentratie en voedt m'n wil om doel te treffen. Het volgende moment raak ik de kartonnen pop op de meest dodelijke plek. Een darter zou zeggen: bulls eye! Verbaasd over m'n geslaagde schot kijk ik van m'n wapen naar de pop en terug.
De instructeur geeft me een compliment en ik kijk hem enigszins verdwaasd aan. Ik neem de proef op de som en schiet een paar keer terwijl ik aan andere dingen of mensen denk en dan weer een keer aan Hannibal. De eerste schoten raken een oor, een voet en een hand van de pop, maar het vierde schot is weer raak. Het schot dat ik op Smith afvuurde!
Dan probeer ik dat gevoel uit op een octopuslid: Jeff die met zijn grote honden achter me aanzat. De kogel raakt niet eens het vierkante stuk karton!
Als ik aan Hannibal denk schiet ik keer op keer raak. Het geeft me een vreemde sensatie, waarvan ik nog niet weet of ik er blij mee ben. Het beangstigd me een beetje. Zou ik echt in staat zijn om Smith neer te knallen?
Ik besluit om hem voorlopig uit m'n hoofd te zetten. Prompt komt er een ander beeld in me op: dat van de man met de grijpgrage handen in het pakhuis. Meteen komt het machteloze en paniekerige gevoel van gisteren naar boven. Maar ineens besef ik dat ik niet op die stoel onder schot wordt gehouden maar zelf een wapen in de hand heb. Ik richt in gedachte op die enge vent en... weer raak...
Deze wending in m'n schietcapaciteiten maakt me verward: ben ik in staat om iemand te doden als ik in nood verkeer? Ik durf het antwoord dat ik nu ontdekt heb nog niet aan mezelf toe te geven en loop stil bij de schietbaan vandaan.
Ik kijk op m'n horloge. Nog een kwartiertje, dan moet ik op de atletiekbaan zijn voor m'n conditieloop. In m'n eigen kamer ga ik me omkleden en meld me even later in sportkleding bij de sportinstructeur.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER/CRANE
Ik keek Simon verbaasd nadat hij het verhaal had verteld. “Als Smith jou geen klap gaf met die m16, dan moet je tegen de muur zijn geknald of iets. Je hebt een grote wond op je achterhoofd.’’ Zegt Simon. Leonardo knikt en kijkt mij dan aan.
"Euh.. ik wil niet heel lullig zijn hoor, maar sinds wanneer ben jij weer geïnteresseerd in je soldaten?" vraagt hij me dan.
“Ik ben de laatste jaren een rotzak geweest tegenover mijn soldaten, ik behandel ze al jaren als uitvuil. Nu wil ik gewoon normaal met ze samenwerken en tegen ze doen. Zelf ben ik de laatste tijd ook slap geweest, en heb aardig wat steun gehad van sommige soldaten. Nu wil ik ook wat voor hun terug doen. En jij bent er daar ook één van, daarom ben ik geïnteresseerd in je.’’ Leonardo kijkt me met verbaasde ogen aan.
“Ik ga anders maar weer, dan kunnen jullie even alleen zijn.’’ Ik sta voorzichtig op met mijn stok en wil weglopen. “Wacht, Kolonel.’’ Zegt Leonardo als ik met mijn rug naar hem toe sta. Ik draai me om en kijk hem aan. “Bedankt.’’ Zegt hij. Ik doe een paar stappen naar hem toe. “Is goed jongen.’’ Zeg ik en geef hem zachtjes een klopje op zijn schouder. Ik geef Simon een knipoog en loop dan half strompelend de deur uit. Crane staat daar te kijken op een prikbord. Als hij mij aan ziet komen lopen komt hij snel naar me toe. “Het gaat wel.’’ Zeg ik en duw hem iets van me af zodat hij me niet hoeft te ondersteunen. “Ik red me wel, ga maar naar je kamer. Morgen is het weer vroeg dag.’’ “Red je het echt wel, straks zak je weer in elkaar.’’ Zegt Crane bezorgd. “Nee, ik red het wel naar mijn kamer. Ga maar.’’ Ik geef hem een knipoog en Crane loopt daarna rustig door. Ik blijf even staan en kijk op mijn horloge. 18.30 was het al. Zelf had ik nog niet gegeten dus ging eerst naar de kantine waar ik een warme maaltijd nam. Rustig op mijn gemak eet ik mijn maaltijd op aan een tafeltje. Als ik alles op heb is het inmiddels al 19.15. “Ik zal maar eens naar mijn kamer gaan.’’ Zeg ik zachtjes. Ik sta op en ruim m’n spullen netjes op, daarna strompel ik terug naar mijn kamer. Als ik er eindelijk ben ga ik aan mijn bureau zitten. Mijn bureau doorzoek ik even en maak het laatje open waar de kopieën had bewaart van het dossier. Als ik de laden heb geopend is het laatje leeg. Kwaad sla ik op het bureau omdat ze al mijn dossiers hebben gejat. Na een tijdje te hebben gezeten besloot ik toch maar naar bed te gaan. Rustig op mijn gemak loop ik naar mijn slaapkamer. Het is er wat donker en doe het grote licht aan. Dan zie ik Ingrid in bed liggen, ze begint wat te kreunen en word langzaam wakker van het felle licht. Snel doe ik de lamp weer uit en loop naar de badkamer waar ik mezelf omkleed. Daarna kruip ik naast Ingrid in bed. Ik kijk haar even aan en streel met mijn hand zachtjes even over haar wang. De word wakker en kijkt me aan. “Ssst, zeg maar niets.’’ Zeg ik als ik zie dat ze wat wilt zeggen. Ik geef haar zachtjes een zoen op haar wang en sluit daarna mijn ogen om te gaan slapen.

De volgende morgen word ik wakker door een wekker die afgaat.
“He?! Waarom moet ik er zo vroeg uit?’’ mopper ik slaperig.
“Jij mag blijven liggen, bofkont. Ik moet er echter wel uit: afspraakje bij de schietbaan.’’
"Met de instructeur dan toch wel, hè?!" grap ik onder de dekens vandaan.
"Hoor ik daar enige jaloezie?" plaagt ze me. Ik geef geen reactie want ik ben erg moe. Als ik bijna slaap voel ik dat Ingrid de dekens naar beneden trekt en me snel een kust op mijn geeft. Daarna legt ze de dekens terug en gaat naar haar schiettraining. Ik draai me weer om en slaap lekker verder.

Na een tijdje word ik weer wakker en kijk op de wekker: 10.00 uur. Het was wel tijd om eens uit mijn bed te komen. Ik neem een douche en kleed me om. Daarna ga ik in de kantine ontbijten. Even later komt Crane ook de kantine binnen gelopen en gaat bij me aan tafel zitten.
“Goedemorgen.’’ Zegt Crane.
“Goedemorgen.’’
“Wat gaan we doen vandaag? En waar is Ingrid?’’ vraagt hij. Ik slik mijn brood even door.
“Ingrid heeft schiettraining dus die is er niet. Ik heb geen idee wat we kunnen doen vandaag.’’ Crane kijkt een beetje teleurgesteld de andere kant op. Dan schiet mij iets te binnen.
“Ik heb een idee, wat we kunnen doen. Alleen is het geen werk.’’ Crane kijkt me verbaasd aan. “Wat dan wel?’’ vraagt hij.
“Ik weet niet of je het al weet, maar Ingrid en ik hebben een huis gekocht en hebben al wat meubels gekocht. Als je wilt mag je met mij mee, dan gaan we een tv kopen enz.’’
“Ja is goed, dan doen we tenminste nog wat. Hier stil zitten vind ik ook niets.’’
“Als ik m’n brood op heb dan gaan we, oké.’’ Crane knikt en gaat akkoord. Nadat ik mijn broodje op heb vertrekken we naar de elektronicazaak in de stad. Samen kiezen we wat mooie apparatuur uit. Tv, stereo, computer, wasmachine, droger, stofzuiger enz. De rekening werd wel aardig hoog, maar ik had toch genoeg geld. Wink

Ik maak een afspraak met de verkoper dat alles binnenkort word geleverd. Ik bedankt de verkoper en lopen naar buiten.
“Waarom laat je het morgen niet leveren?’’ stelt Crane voor als we net buiten zijn. “Doe dat nog maar niet, we hebben nog geen parket, tegels en kastjes waar we het neer moeten zetten. We moeten nog een hoop kopen. Alleen een bed hebben Ingrid en ik gekocht.’’ “Ja, daar heb je gelijk in zegt Crane. Zullen we dat anders ook nog gaan doen, het is pas 13.00 we hebben nog heel de middag.’’ Volgens mij krijgt Crane een shopvirus. Confused

Dacht ik, maar ik schud mijn hoofd. “Nee dat hoeft niet, ik zoek de rest wel samen met Ingrid uit binnenkort. Straks heb ik wat uitgekozen en vind zei het lelijk. Dat wil ik haar niet aandoen.’’ Crane knikt en begrijpt mijn reden. “We gaan terug naar de kazerne, misschien is Ingrid ook al klaar met haar training ondertussen.’’ Crane knikt en gaat de auto halen die hij netjes voor de deur van de elektronicazaak en ik stap in. Daarna rijden we rustig terug naar de kazerne.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Het peleton waar toe ik behoor druppelt in een paar minuten tijd de sportbaan op. Onder m'n warming-up begroet ik m'n mannelijke en vrouwelijke collega's. Als de instructeur iedereen heeft afgeroepen geeft hij uitleg wat we vandaag gaan doen. Geen rondjes op de atletiekbaan, nee we gaan door de bossen rennen. Niet over gebaande paden, maar echt door het bos.
Op een drafje verlaten we netjes 2 aan 2 het terrein om dan rechtsaf te slaan en het eerste het beste bospad te nemen. Op het teken van de instructeur verlaten we de 'gebaande paden' en nemen de eerste hindernis: een greppel. Onderweg besef ik dat onze instructeur niet zo maar op de bolle fooi het bos is ingelopen. Volgens mij heeft hij deze route zorgvuldig uitgezocht op natuurlijke hindernissen van divers nivo. Op veilige afstand van zand, water en modder dirigeert hij ons onder omgevallen dikke boomstammen door, over gladde stammetjes, door modderpoelen, over gladde stenen in een wild stromende riviertje, tegen steile hellingen op, tussen rotsen door en hij laat ons in bomen klimmen.
Een uur of 2 later komen we allemaal nat, vuil en bekaf de kazerne opgestrompeld terwijl de instructeur ons droog en schoon staat aan te moedigen om in looppas naar het sportterrein te gaan voor de afsluiting.
Ik wist niet dat de man zulke verrassingen kon bedenken...

Na een verkwikkende douche en een stevige lunch zoek ik de telefoonboeken op die ik had klaargelegd voor m'n zoektocht naar beveiligingsbedrijven. In een uur tijd heb ik al een hele waslijst bedrijven aan de lijn gehad, maar niemand heeft een Jake in dienst, laat staan dat ze hem hebben gezien of kennen. Het wordt me langzaamaan duidelijk dat de vogel naar buiten onze regio moet zijn gevlucht. Ik zie het echter niet zitten om alle beveiligingsbedrijven van heel Amerika te gaan bellen, dus besluit ik om het anders aan te pakken.
In mijn dossier van de bende zit een foto van Arthur waarop een aantal leden van de bende staan. Jake heeft op die foto een bos blonde krullen, terwijl hij in het ziekenhuis lag met een kale kop. Nu zou het mooi zijn om ook nog een tekening of montagefoto te hebben met een kapsel dat daar het midden tussen houdt. Ik pak m'n spullen, krabbel een briefje voor Crane en Roderick dat ik naar de rechtbanktekenaar ga en stap in een mp-jeep, want onze auto is weg.

In de rechtbank aangekomen meld ik me bij de balie en vraag naar een tekenaar. De vrouw kijkt op de klok en zegt dat één van de tekenaars ongeveer over 10 minuten klaar is. Ze stuurt me naar een wachtruimte vlakbij zijn werkkamer.
Ik zie op een moment iemand de kamer ingaan en vraag me af of ik zelf aan moet kloppen of dat ik ben aangekondigd. Het laatste blijkt het geval. De deur gaat open, de man komt naar de wachtruimte toe en vraagt of ik Ingrid Milano ben.
Bij een kop koffie, hij heeft een eigen apparaat in zijn kamer, leg ik uit wat ik nodig heb. De man stelt voor om 3 tekeningen van Jake te maken, zodat ik die op één poster kan zetten en die kan versturen naar alle sheriffs en beveiligingsbedrijven. Vrezend dat ik veel geduld nodig zal hebben vraag ik hem hoelang dat gaat duren.
"Geef me een uurtje, dan kun je ze meteen meenemen." antwoordt de man glimlachend.
"Zo snel?" reageer ik dan ook verbaasd.
"Ja, dacht je dat we in de rechtszaal veel tijd krijgen voor onze schetsen?"

Omdat ik niet over straat wil gaan met mijn dossier, besluit ik om maar in het gerechtsgebouw te blijven. Bij een kiosk koop ik een leuk tijdschrift om een poosje te ontspannen, waarna ik een rustig plekje zoek in het restaurant. Als ik een poosje heb stilgezeten merk ik dat m'n spieren wat stugger en stijver worden. Dat zal wel het gevolg zijn van onze 'boswandeling' van vanmorgen...
Het wordt plotseling wat drukker, er zal wel een rechtszaak zijn afgelopen. Mannen in toga's pakken een kop koffie en praten in groepjes na over één of andere zaak. Over een tijdje, als de bende zal worden berecht, zal ik het allemaal van dichtbij gaan mee maken, van het begin tot het einde. Wel spannend eigenlijk.
Op m'n horloge zie ik dat het uur al voorbij is en ik loop rustig terug naar de werkkamer.

Na m'n klopje gaat de deur al snel open en zie ik vrijwel meteen allemaal verschillende Jakes. De tekenaar heeft niet 3, maar wel 5 verschillende koppen naast elkaar opgehangen. Ze lijken echt sprekend op de echte Jake ook al zijn ze allemaal anders: één met zijn oude bos krullen, één met een kaal hoofd, één met een beetje haar, één met kort haar en een snor alleen en de laatste heeft een snor en een baardje. Als we hem op deze manier nog niet kunnen vinden... nou, dan weet ik het niet meer.
Ik bedank de man hartelijk voor de moeite en geef hem een kaartje waar hij de rekening naar toe mag sturen. Hij stopt de tekeningen tussen velletjes beschermend papier en dan in een grote envelop, die ik vervolgens zorgvuldig in m'n actetas stop.

Terug op de kazerne zet ik de jeep op zijn plek in de rij en loop ik naar Rodericks kantoor. Voor ik het gebouw heb bereikt zie ik onze mp-auto de poort passeren. Roderick is met Crane op stap geweest. Ik zwaai naar ze en Crane stuurt naar mij toe. Roderick draait het raam open.
"Komen jullie naar 't kantoor? Ik wil jullie iets laten zien."
Voor de mannen kunnen vragen wat, trek ik de deur open en ga alvast naar binnen. Zoveel te eerder zullen zij er ook zijn. Toch duurt het nog 5 minuten voor de deur opengaat. Tja, ik vergat even dat Roderick nog niet zo snel is.
Roderick geeft me een zoen op m'n wang, zodat hij Crane geen aanleiding geeft voor een zoveelste diepe zucht. Af en toe zou ik hem wel eens willen vragen: 'Joh, wil jij er ook één?' Een zoen van Roderick bedoel ik...
Roderick gaat aan zijn bureau zitten, vindt m'n briefje en kijkt me dan aan. "Wat ben jij daar gaan doen?"
"Ik heb iets LATEN doen." zeg ik met dansende wenkbrauwen en haal dan de envelop met tekeningen uit de aktetas. "Tataratah!"
Ik leg de tekeningen naast elkaar op het bureau zodat Roderick en Crane ze kunnen bewonderen.
"5 keer Jake. Die sturen we naar alle sheriffs en beveiligingsbedrijven toe en als we hem dan nog niet kunnen vinden... dan weet ik het niet meer..."
Roderick en Crane bekijken de tekeningen aandachtig en trekken bewonderende gezichten.
"En... wat vinden jullie ervan?"

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

MPSOLDATEN LEONARDO & SIMON

Na een kort maar aangenaam gesprek heeft Decker een goede indruk bij me achtergelaten. Als hij weggaat kijkt Simon me aan.
"Wacht, Kolonel" zeg ik tegen hem. Hij draait zich om en kijkt me weer aan.
"Bedankt." zeg ik vervolgens.
Decker loopt een paar stappen naar me toe. "Is goed jongen." zegt ie. Ook krijg ik een schouderklop van hem. Hij geeft Simon nog een knipoog en loopt dan half strompelend de deur uit. We kijken hem samen na.
Als de deur is gesloten glimlacht Simon naar me. "Ga maar slapen, morgen wil ik met je gaan hardlopen om te kijken of je dat red met je conditie."
Ik knik en val al snel in slaap.

De volgende dag slapen Simon en ik uit en ontbijten op ons gemakkie in de kantine. Daarna gaan we terug naar de kamer en trek ik mijn trainingspak aan. Ik was toch wel wat nerveus, maar ik wist wel dat Simon niet te streng zou zijn. Als het eten is gezakt, sta ik op en schud me benen en schouders los. Ik ben klaar voor het trainingsprogramma.
We beginnen heel rustig en joggen een paar rondjes om de basis. Daarna had ik nog genoeg puf over om te sprinten.
Eerst loop ik samen met Simon om de basis en hij legt me de route uit die ik moet sprinten. Hij zal dan achter me aanrennen en waar nodig schieten als ik iets fout doe.
Daarna zijn we weer op het beginpunt en gaat Simon een geweer halen. Als hij terug komt telt hij af en kan ik gaan sprinten. Ik haal even diep adem en zet het dan op een rennen, met Simon achter me aan. Hij heeft moeite om me bij te houden, tot hij op een moment begint te schieten.
Van de schoten schrik ik en daardoor heb ik geen concentratie meer, maar toch probeer ik me concentratie terug te halen en ren door.
Niet veel later ben ik op de plaats waar ik moet zijn en wil stoppen als Simon weer begint te schieten. Dat had ik niet verwacht en duik weg. Ik kijk het hoekje om en zie hem met zijn rug naar me toe staan. Dan maar een grapje uithalen, denk ik bij mezelf Very Happy

. Ik ren op hem af en sla hem meteen in de boeien. Dit keer beschouw ik hem als Smith en pak zijn wapens meteen af Embarassed

.
Simon schrikt zich rot en ik zet mijn pistool meteen tegen zijn hoofd.
"Je bent geslaagd, Leo." zei Simon nogal droog.
Ik maak de boeien los en help hem overeind. Hij klopt het zand meteen van zijn kleding en kijkt me aan.
"Sorry, dat wilde ik nu al een tijdje dolgraag doen Embarassed

. Alleen de volgende keer is Smith het slachtoffer. Mad

" zeg ik.
Simon schiet in de lach. "Nu de cooling down en daarna wil ik nog even met je praten." zegt Simon dan.
We beginnen met een cooling down en gaan daarna douchen. Ik vind het heerlijk dat ik weer aan de slag kan, ook al heb ik die wond op me hoofd. Het ging al veel beter dan gister Very Happy

.
En dan is het lunchtijd. Ik geniet van een heerlijk broodje en Simon en ik praten ondertussen nog wat bij Very Happy

. Een kwartiertje later ga ik samen met hem in een verhoorkamer zitten. We doen de deur op slot en gaan een gesprek aan met zijn 2tjes.

HANNIBAL

Na het vernietigen van de dossiers zat ik onderuitgezakt op de bank toen Lynn haar telefoon ging. Ze rende als een speer naar boven. Ik rende achter haar aan en zag dat ze kleding uitzocht. Toen ik vroeg wat ze aan het doen was, legde ze uit waarom en vervolgens zei ze ook iets over haar persoonlijke bezittingen. We gingen samen naar haar huis om wat spullen te halen en kwamen daar in de problemen: Leonardo was in het huis en hield ons onder schot. Op het moment dat hij handboeien naar ons toe gooide, deed Lynn één boei bij mij om. 'Tgg... nie lief!' dacht ik bij mezelf. En als klap op de vuurpijl begon ze haar nagels te lakken.
"Wat doe je nu?" vroeg ik haar. "Wij zitten hier, in afwachting van onze dood, en jij gaat nagels lakken?"
Toen ze daarna over een gebroken nagel begon zei ik: "Ach schat.. je nagels zijn al mooi zat..!"
Leonardo werd er nerveus van en we sloegen toe door een pistool af te laten gaan. Ik schreeuwde in paniek om een ambulance, die hij meteen op wilde bellen, maar toen kreeg hij een knal van Lynn Laughing

. Hij krabbelde nog op, maar ik gaf hem nog een vuistslag en een trap, zodat hij alsnog knockout ging.
De timing van onze ontsnapping was goed, omdat we al sirenes hoorde. We dumpten haar spullen op de achterbank en scheurden weg.

Eenmaal in M haar huis aangekomen, legt Lynn alle spullen op de tafel en haal ik een fotoalbum uit de doos. Ik bekijk de foto's eens goed en zie Ralph er op staan. Ook kom ik foto's tegen waar Lynn veel jonger was.
'Wauw... toen was ze al zo mooi! Embarassed

' denk ik bij mezelf.
Na een kwartiertje heb ik het album bekeken en leg het terug in de doos. Nu begon ik weer te denken aan het neppe aanzoek van Murdock. Lynn zat onderuitgezakt naar de televisie te kijken.
Ik sluip stiekem naar boven en Face stoot me daar aan. "Zeg het nou gewoon." zegt ie.
"Hoe kan ik dat doen zonder een ring?" vraag ik.
Face pakt meteen een ring uit zijn tas, die hij speciaal voor mij had laten maken.
"Ik wist wel dat je het aanzoek wilde doen Wink

, dus alsjeblieft." zegt ie dan.
"Thanks" zeg ik met een glimlach terwijl ik ook weer naar beneden liep. Daar lag Lynn nu op de bank. Ik kon wel eeuwen naar Lynn blijven kijken, zoveel voelde ik voor haar, alleen dat nu nog uiten, dat vond ik lastig.
Zou ze mij wel zien zitten? Ik had haar verloofde gedood! Ik haalde even diep adem en sta op. Daarna loop ik naar Lynn toe en druk haar tegen me aan.
Het regent buiten als ik haar vraag of ze mee wil lopen met me. Dat deed ze tot mijn verbazing. Ik ga tegenover Lynn staan en pak haar hand.
"Lynn... tijdens de missie zijn er dingen gebeurd waar ik je voor wil bedanken, maar er is één ding waar ik me nog erg schuldig over blijf voelen en dat is de dood van je verloofde. Ik ben te vroeg tot actie overgegaan, maar ik hoop dat je beseft, dat ik dat heb gedaan om jou en het team te beschermen." zeg ik tegen haar.
Ze knikt begrijpend, maar aan mijn gezicht merkt ze dat ik nog meer wil zeggen. "Hey, wat is er?" vraagt ze aan me.
Ik haal even diep adem en pak een kleine nagelschaar tevoorschijn die ze gelukkig niet zag.
"Bij welke vinger was je nagel nu gebroken?" vraag ik haar.
Nu kijkt ze me helemaal verward aan maar laat de gebroken nagel toch zien. Ik greep haar hand, zodat ze niet kon zien wat ik ermee ging doen. Eerst knip ik de nagel iets korter, maar het was nog wel een mooi gezicht. Daarna pak ik de ring en doe die om haar vinger.
"Wat ben je allemaal aan het doen?" vraagt ze me nieuwsgierig.
Op dat moment laat ik haar hand los, draai me om en kijk haar dan lief aan en ga op me knieën Embarassed

.
"Lynn... ik wil graag met jou verder, al voel ik me nog steeds zo schuldig vanwege je verloofde. Ik begrijp het als je nee zegt."
Ik kijk haar onzeker aan en de spanning staat op m'n gezicht te lezen.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER/CRANE
We zitten in de auto en rijden rustig terug naar de kazerne, ik twijfelde of Ingrid al klaar zou zijn.
“Crane, rijd maar wat om. Dan zijn we wat later op de kazerne.’’
Crane knikt en neemt een afslag links. We rijden een extra rondje en rijden daarna rechtstreeks naar de kazerne. Als we aankomen op de kazerne zie ik Ingrid voor het gebouw staan. Ik wijs Crane erop dat hij naar haar toe moet rijden. Ik draai m'n raampje open en Ingrid vraagt meteen of we naar het kantoor komen, ze heeft iets dat ze ons wil laten zien. Ik ben benieuwd! Snel parkeert Crane de auto en strompel ik zo snel mogelijk als ik kan naar het kantoor. Crane loopt rustig achter me aan. Ik loop als eerste het kantoor binnen en geef Ingrid een zoen op haar wang. Crane let er niet erg op en ik ga aan mijn bureau zitten. Dan lees ik een briefje en kijk ik Ingrid aan.
“Wat ben je daar gaan doen?’’
Crane kijkt mij verbaasd aan.
“Ik heb iets LATEN doen.’’ Zegt ze met een grijnzend gezicht.
Dan haalt ze uit haar tas een aantal tekeningen en legt die voor ons neer op het bureau. Crane komt er ook bij staan. 5 Tekeningen van Jake had ze laten maken. Crane en bekijken ze aandachtig.
“En… en wat vinden jullie ervan?’’
“Geweldig.’’ Is het enigste wat ik kan zeggen.
Crane zegt niets en bekijkt alle foto’s erg aandachtig.
“Crane, wil jij ze verspreiden straks, naar alle sheriffs?’’
Crane reageert niet. “Hallo, Crane.’’ Nog steeds reageert hij niet. Dan zwaai ik met mijn arm even voor hem heen en schrikt hij op uit zijn gedachten.
“Huh, sorry. Zei je wat?’’
“Ja, of jij straks die tekeningen wilt verspreiden naar alle sheriffs.’’
“Ja, is goed.’’ Zegt hij kortaf. Hij wil weer naar de tekeningen kijken.
“Zo is het wel genoeg.’’ Ik haal de tekening uit zijn handen, pak de rest ook bij elkaar en geef ze terug aan Ingrid.
“Ingrid, verspreid jij ze maar via de fax naar die bedrijven.’’
Ingrid knikt en gaat meteen aan de slag. Als ze weg is spreek ik Crane aan op zijn gedrag.
“Wat heb jij?’’ vraag ik hem verbaasd. Confused

“Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan?’’
“Je reageert kortaf, je bent in een soort trance als je die tekeningen bekijkt. Beetje vaag, dat ben ik niet van je gewend.’’
“Ik wil gewoon mijn werk doen, zijn daar problemen mee?’’
“Nee, tuurlijk niet. Maar…’’
Ik kan m’n zin niet eens afmaken of Crane begint alweer. “Nou laat me dan gewoon m’n werk doen.’’ Mad

Hij draait zich om en loopt weg.
“Crane!’’ roep ik nog, maar hij loopt gewoon door.
“Wat heeft die jongen, toch? Daarnet was hij nog hartstikke vrolijk toen we apparatuur gingen kopen en nu doet hij weer zo. Ik snap het niet.’’ Mompel ik tegen mezelf.
Na 10 minuten komt Ingrid binnen. “Waar is Crane?’’ vraagt ze meteen als ze ziet dat ik alleen ben.
“Geen idee. Ik weet niet of je hebt opgemerkt, maar Crane doet de laatste tijd een beetje vreemd.’’
Ze komt naar me toegelopen, legt haar spullen op mijn bureau en gaat voor me zitten op het bureau. Ik geef dan een zacht klopje op mijn ‘goede been’ dat ze daarop mag gaan zitten. Als ze op mijn schoot zit, vervolgen we het gesprek.
“Dat valt wel mee, tegen mij doet hij niet zo raar. Tegen jou wel dan?’’
“Hij reageert zo kortaf tegen me. Net ook weer. Vanochtend was hij nog hartstikke vrolijk toen we gingen ‘shoppen’ en nu was hij weer chagrijnig.’’
“Ben jij wezen shoppen met Crane?’’ Vraagt ze dan verbaasd.
“Dat heb ik je nog niet verteld. Maar samen met Crane heb ik vanochtend al allerlei apparatuur gekocht. TV, radio, wasdroger, wasmachine, stofzuiger.’’
“Vanaf wanneer heb jij verstand van stofzuigers, wasdrogers en wasmachines?’’ plaagt ze me.
“Sinds vanochtend. Ik heb gewoon de beste apparatuur uitgezocht, dan zal het toch wel goed zijn.’’
Ze begint zachtjes te lachen.
“Crane wilde nog verder gaan shoppen, maar we hebben nog geen vloer en kastjes. Dus laat ik de spullen later leveren.’’
Ingrid knikt. “Ja, natuurlijk, dat is goed, maar wat voor vloer nemen we dan?’’
“Dat wilde ik ook aan jou vragen, maar we moeten wel snel zijn, want het bed wordt al snel gebracht.’’
“Om nu een vloer te gaan zoeken heb ik geen tijd, anders zoek jij wat moois uit. Dan zal ik het vast ook mooi vinden.’’
“Ik zal wel kijken. Maar zou jij met Crane willen praten?’’
“Ja is goed. Dat zal ik nu wel even doen, maar daarna moet ik aan de slag voor Arthur.’’
Ik knik. “Nauurlijk, is goed.’’
Ze geeft me dan een zoen en gaat naar Crane. Ik blijf alleen achter in mijn kantoor met de vraag wat ik zal gaan doen.

CRANE
Nadat ik kwaad het kantoor van Decker uit ben gelopen ga ik naar mijn eigen kamer. Ik draai de deur op slot en ga op mijn stoel zitten aan tafel en staar wat voor me uit. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan.
“Waarom reageerde ik nu weer zo fel tegen Decker?’’ zei ik tegen mezelf.
Na een half uur voor me uit te hebben gestaard en nagedacht over de situatie werd er op mijn deur geklopt.
“Nee!’’ roep ik naar de deur.
“Crane, ik wil even met je praten.’’ Roept Ingrid die blijkbaar aan de andere kant van de deur staat.
“Nee, nu niet. Laat me alleen!’’

Lynn

Hannibal bladerde langzaam door mijn boeken, ik zocht de Tv af naar nieuws. Toen er niets op was, zette ik de tv af en ging languit op de bank liggen, en sloot mijn ogen. Toen stond ik even later op en wilde naar de keuken lopen, als Hannibal ineens de trap afstormt en me wil spreken over iets. Oeps.. zou dat zijn over de fout die we hadden gemaakt in mijn huis? Hij keek er nogal serieus bij, en dus knikte ik, ook al plensde het enorm buiten.
Eenmaal buiten pakt hij mijn beide handen vast en kijk me die in de ogen aan.
'Lynn... tijdens de missie zijn er dingen gebeurd waar ik je voor wil bedanken, maar er is één ding waar ik me nog erg schuldig over blijf voelen en dat is de dood van je verloofde. Ik ben te vroeg tot actie overgegaan, maar ik hoop wel dat je beseft dat ik dat heb gedaan om jou en het team te beschermen.'
Ik laat mijn blik peilend over zijn gezich glijden en knik begrijpend, maar ik merkte dat hij neveus was. 'Hey, wat is er?' vroeg ik een beetje bezorgd.
Ik dacht dat er iets belangrijks zou komen, maar hij haalde diep adem alsof hij moed wilde verzamelen en vroeg naar mijn gebroken nagel. Verbaasd laat ik hem mijn vinger zien en keek nog verbaasder toen hij die meteen vastgreep.
Hij prutste wat, maar helaas kon ik het niet helemaal zien. 'Wat ben je allemaal aan het doen?'
Hij laat meteen mijn hand los en kijkt me met een zachte blik in zijn ogen aan. Ik grijns een beetje verlegen en kijk naar mijn hand. Mijn ogen werden groot toen ik de gladde gouden ring met klein diamantje om mijn vinger zag.
Mijn hart sloeg een hartslag over als ik Hannibal aankijk, en tot mijn opperste verbazing zie dat hij voor me op zijn knieen lig.
'Lynn... ik wil graag met jou verder, al voel ik me nog steeds zo schuldig vanwege je verloofde. Ik begrijp het als je nee zegt.'

Verbijsterd keek ik hem aan. Okee, ik had wat verwacht, maar dit? Een huwelijksaanzoek? In de plenzende regen!?
Ik probeerde me te herstellen, maar mijn hartslag wilde niet naar beneden. Hannibal's blauwe ogen haakten voortdurend in mijn bruine kijkers, de spanning lag op zijn gezicht af te lezen, terwijl hij nog steeds op zijn knieën voor me lag. Duizenden gedachten schoten door mijn hoofd, wens en realiteit wisselden elkaar razendsnel af.
Toen legde ik mijn handen aan beide kanten van zijn gezicht en drukte mijn voorhoofd tegen de zijne aan.
Voorzichtig stond hij op, terwijl hij mijn handen vastpakte. 'Lynn?'
Ik slikte moeizaam de prop weg die in mijn keel was gekomen, en keek hem aan.
'Denk je dat een huwelijk gaat werken? Niet omdat je Daniël hebt gedood, maar om..' Ik viel stil.
'Waarom?' Hannibal keek me smekend aan en veegde met zijn duim mijn tranen weg, die toch al vermengd waren met de regen.
'Ik ben zwanger, en jij bent niet de vader van de kleine, hoe leggen we dat ooit aan hem of haar uit.? Wil jij de verantwoording over een kind nemen dat niet eens de jouwe is?'
'Ja!' antwoordde hij me simpelweg, 'dat uitleggen is ook niet moeilijk.'
'En dan hebben we nog het team.. Hoe staan zij er in?'
'Face had de ring geregeld..' Hannibal pakte mijn hoofd vast en keek me doordringend aan. 'Denk je dat ik daar niet aan heb gedacht? Tuurlijk, er gaan dingen veranderen, maar als we samen zijn..!?'
Ik veegde mijn natte haar uit mijn gezicht en keek hem aan. 'John, ik denk niet dat we ooit kunnen trouwen.. we verschillen teveel van achtergrond, en de kleine.. jij zegt nu wel dat je dat niet erg vind om de verantwoordelijkheid te nemen, maar als de kleine jou uit je slaap gaat houden..?'
'Lynn, Lynn.. Je gelooft me niet hè?' Hannibal keek me zacht aan en draaide ondertussen aan de ring om mijn vinger. 'Je wil niet trouwen?'
'Nee...' en met een snik in mijn stem wilde ik me omdraaien.
'Om Daniël!?' Hannibal klonk kwader dan eerst, fel spoten zijn ogen vuur.
In een mislukte poging om de tranen terug te dringen keek ik hem aan, en schudde mijn hoofd. 'Nee, daar kon jij niets aan doen, hij bedroog me ook, dus anders had ik hem zelf wel omgelegd!'
'Waarom dan wel?'
'Dat zei ik je net! Het team en de baby, dat kan nooit. Wat voor toekomst ga jij tegemoet!?'
'Heb je mij dan al die tijd gebruikt?' Ik hoorde de afschuw in zijn stem, met grote ogen keek ik hem aan, schudde mijn hoofd.
'Of heb ik jou dan al die tijd gebruikt, Lynn?'
Ik boog mijn hoofd om mijn tranen te verbergen. Ik voelde me even troosteloos als het weer, de regen hagelde ongenadig op me neer. Wankelend deed ik een stap achteruit.
Hannibal zette een stap vooruit en greep me bij mijn schouders. 'Lynn, ook al wilde ik geen baby, en wilde het team het helemaal niet, dan nog zou ik liever dat hebben dan een leven zonder jou' Hij keek me indringend aan.
'Als je niet genoeg van me houdt en daarom niet met me wil trouwen, dan kan ik daar inkomen. Maar om zulke redenen? Lynn, ik had je slimmer gedacht..'
Ik keek hem aan en zag de liefde voor mij in zijn ogen te lezen. Ineens besefte ik wat ik wilde, en wat ik moest doen. Moest ik hem laten gaan? Dat zou ik nooit kunnen, dat wist ik en hij wist het ook. Ik haalde diep adem en sloeg toen mijn armen om zijn nek en omhelsde hem. 'Dan zou ik zielsgraag mrs. John Smith worden!'
De regen deerde me ineens niets meer, en helemaal gelukkig drukte ik hem een zoen op de mond. Hij sloeg zijn armen strak om me heen en zo bleven we een hele tijd staan.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Even later sta ik voor de deur van m'n collega. “Crane, ik wil even met je praten.’’
“Nee, nu niet. Laat me alleen!’’ roept hij.
"Ik blijf voor de deur zitten tot je met me wil praten, Crane. Want dat is nodig, zeker na wat we in het pakhuis met elkaar hebben meegemaakt."
"Daar wil ik het niet meer over hebben!" klinkt het stug.
"O.k. jij je zin. Maar... dan wil ik ook niet meer met je werken. Partners moeten van elkaar weten wat ze denken en voelen, anders kun je je elkaar niet vertrouwen en weet je niet hoe de ander zal reageren."
Ik luister of ik hem alsnog naar de deur hoor komen, want dat ie op slot zit had ik al gemerkt. Het blijft echter stil.
"Crane, dan ga ik Simon en Leonardo vragen om Jake te zoeken, zolang kolonel Decker nog niet mobiel genoeg is. Goededag!"
Kordaat draai ik me om en zet m'n voeten extra stevig neer op de gladde vloer, zodat ie me goed kan horen lopen. Als ik m'n eerste voet op de trap zet, gaat er een deur achter me open.
"Sergeant Ingrid!" Crane klinkt precies als Roderick, zo dominant, en ik sta er dan ook meteen van stil. Ik haal m'n voet van de trap en draai me naar hem toe.
"Captain!" Ik salueer. "Zegt u het maar, sir!" reageer ik als ondergeschikte.
"Komt u binnen."
Terwijl ik naar Cranes kamer terugloop gaat hij al naar binnen. Nu ben ik toch wel nieuwsgierig waarom hij nu ineens op de officiële toer gaat en ik stap een beetje minder zeker van m'n zaak naar binnen.
"Sluit de deur en ga zitten."
Dat doe ik, zwijgend en Crane observerend.
"Koffie?"
"Alstublieft, sir."
Meneer wil dus wel praten, maar vindt het verschrikkelijk moeilijk om te beginnen en door zich voor te laten staan op zijn hogere rang bepaalt hij wanneer we eindelijk iets gaan zeggen. Ik wacht af...
Als Crane dan eindelijk zit, blijft hij eerst nog een minuut in zijn koffie roeren voor hij me eindelijk aankijkt. Wat ik nu zie zijn niet de harde kapiteinsogen van daarnet, maar vochtige ogen vol spijt en nog iets anders, wat ik niet meteen kan plaatsen...
"De situatie bij het pakhuis heb ik verkeerd ingeschat. Het spijt me dat ik u in gevaar heb gebracht."
Crane kijkt meteen weer weg als hij heeft gesproken. Het raakt me diep dat hij zoveel afstand schept door deze houding en ik zoek naar de juiste woorden om die wat te doorbreken.
"Crane, eh...sorry...captain, excuses aanvaard. Maar daarmee is niet alles opgelost. Dat is niet alles wat er is gebeurd. U en ik zijn beide gevangen genomen, bedreigd en vernederd. U op een andere manier dan ik, maar toch... Dat doet iets met een mens. Ook met de mens Crane."
Hij staat op en gaat lopen ijsberen. Dan ineens staat ie met zijn handen op de tafel weer voor me. "Vroeger, toen Decker en ik samen op patrouille gingen, was dat... anders. Mannen onder elkaar." Hij zwijgt even, zoekend naar woorden. "Nu ik met jou werk, maken we heel andere dingen mee. Gevaarlijker, heftiger..."
"Emotioneler..." vul ik aan. "En daar was je niet op voorbereid."
Als door een bij gestoken haalt hij zijn armen van tafel en kijkt me een beetje geschrokken aan. Hij slaat zijn ogen neer.
"Ja, dat is heel erg wennen, ja. Ik heb het gevoel dat ik er nu meer alleen voor sta, dan toen ik met Decker op stap ging."
"Vind je dat ik je in de steek laat?" vraag ik geschokt.
Crane schudt zijn hoofd. "Dat is niet wat ik bedoel. Als wij samen iets hebben meegemaakt vangt Decker jou op.... en ik... moet het maar uitzoeken waar ik m'n verhaal kwijt kan."
Crane draait zich om en loopt naar het raam. Ik kijk hem na.
'Aha, dus daar wringt de schoen. Hij mist Decker als partner en durft niet meer bij hem aan te kloppen.' begrijp ik uit Cranes woorden en reactie.
Ik sta op en ga naast Crane staan.
"Heb ik je al verteld dat ik je hartstikke dankbaar ben dat je me zacht hebt laten landen op het kuuroord?"
Crane stopt zijn handen in zijn zakken en haalt zijn schouders op.
"En dat de verhoren die we samen doen goed gaan?"
Hij kijkt even opzij met een flauwe grijns.
"En weet je dat je heel veel van Decker hebt overgenomen?"
Crane kijkt me verbaasd aan.
"Je bent net zo eigenwijs als hij, in situaties die hij niet goed inschat. Maar nu wij partners zijn ben jij de hogere in rang en moet jij de regie voeren. Tot nu toe was jij degene die Decker uit de brand hielp bij zijn inschattingsfouten."
Crane slikt even.
"Zo heel erg slecht functioneren wij samen niet, hoor. Je moet het alleen op je eigen manier doen en niet je kolonel willen nadoen. Je hebt het zelf kunnen zien de afgelopen weken. Als je gewoon jezelf was, verliep alles prima."
Crane lijkt opgelucht als ik dat tegen hem zeg.
"En dat Roderick en ik verliefd op elkaar zijn, wil niet zeggen dat er geen ruimte meer is voor jou, Crane. Als jij behoefte hebt om je ervaringen te bespreken met Roderick of als mannen onder elkaar dingen te verwerken (weet ik veel hoe jullie dat dan doen...) dan moet je dat gewoon doen! We hoeven niet 24 uur per dag bij elkaar te zijn!"
Crane draait zich om en kijkt me aan. "Ik voel me inderdaad af en toe te veel, opzij gezet."
"Een mannenvriendschap en een relatie kunnen goed naast elkaar bestaan, hoor. En een partnerschap in het werk met de ene vriend en een relatie met de andere ook. En dan delen wij ook nog iets bijzonders... jij en ik zijn beide ondergeschikten van onze kolonel en hebben beide soms last van zijn nukken. Schept dat een band of niet?"
Nu verschijnt er een lach op Cranes gezicht. Hij steekt zijn hand naar me uit die ik stevig vastpak.
"Ik ga naar Decker. Even het één en ander rechtzetten." zegt hij.
"En doe al dat andere dan ook meteen. Dan voel je je vast een stuk beter morgen als we weer samen op stap gaan."
"Geen Simon en Leonardo?!"
"Nee, natuurlijk niet, joh! Maar ik moest je toch uit je tent...eh...kamer zien te lokken!"
"Is je gelukt." Crane komt naar me toe en omhelst me. "Dank je."
Ik sla m'n armen ook om hem heen, blij dat de lucht nu weer geklaard is.
"Nou, ik zal maar weer eens wat gaan doen. Tekeningen door de fax gaan halen. Daar ben ik nog wel een tijdje mee bezig... Doe Decker de groeten van me." zeg ik terwijl ik me losmaak uit de omhelzing.
"Zal ik doen."
"Wat is hier aan de hand?!" klinkt ineens een bekende stem achter ons. Verschrikt kijken we om, alsof we ons een beetje betrapt voelen, terwijl Decker alleen een vriendschappelijke omhelzing kan hebben gezien. Roderick kijkt ons streng aan. "Als dit teambuilding voor moet stellen... nou vooruit dan maar." eindigt hij met een lach op zijn gezicht.
Crane en ik kijken elkaar van opzij aan.
"Elk team heeft zo zijn hoogte- en dieptepunten, zullen we maar zeggen." antwoordt Crane.
"Mannen, veel plezier samen vanavond, ik heb nog wat werk te doen."
Ik sla Crane zacht op zijn schouder, geef Roderick bij het langslopen een kus op zijn wang en zoek even later met de envelop met tekeningen het faxapparaat op.

JIM / LUCY / JACOB / J.J.

De rest van de dag zagen de bendeleden Ivan niet meer en of ie ontslag had gekregen werd hen ook niet duidelijk. Niemand van de andere bewakers liet maar iets los over hun agressieve nieuwe collega.

De volgende morgen...
De deur van het cellenblok gaat open en er wordt een nieuwe gevangene binnengebracht. Tot nu toe werd nieuwelingen een eind van de bendeleden vandaan gezet, maar deze man komt tussen Lucy en Jacob in te zitten...
Lucy en Jim, die tegenover elkaar zitten, kijken elkaar met blikken van verstandhouding aan. Ze vragen zich af of het geen afluisteraar van de bewakers is en nemen zich voor om voorlopig voorzichtig te zijn in wat ze met elkaar bespreken.
Na de lunch staat ineens Ivan weer in de cellengang. Lucy deinst achteruit en Jim kijkt hem geringschattend aan. Jacob draait demonstratief zijn rug naar hem toe en J.J. gaat een flauw deuntje zitten fluiten om hem te pesten. Toch laat Ivan de bendeleden met rust en doet gewoon zijn werk.
Maar 's avonds, als bijna de lichten uit gaan en het meeste personeel al naar huis is, glipt Ivan muisstil de cellengang in. Veel gevangenen liggen al op bed, alleen Jim en Lucy staan bij de tralies nog fluisterend te kletsen met elkaar. Omdat niet meer alle lampen branden en ze in hun gesprek verdiept zijn letten ze niet op Ivan die naderbij sluipt.
Ineens grijpt iemand Lucy bij haar keel en trekt haar tegen de tralies aan.
Lucy spert haar ogen wijd open en kijkt in het gemeen grijnzende gezicht van Ivan.
"Zo, klein miezerig roodharig boefje... jij wou met je vriendjes proberen om mij te laten ontslaan? Dat komt je dan duur te staan... Zeg maar bye bye tegen je vriendjes, want jij bent de eerste die er aan gaat."
"Gelp!!! Gjim!! Gelp!!! Kggg..."
Jim weet niet wat er zo snel gebeurd en staat even met zijn ogen te knipperen. Als hij het brede postuur van Ivan herkent roept hij hard Lucy's naam. Hij strekt zijn armen door de tralies, maar kan onmogelijk bij Ivan komen. Als hij Lucy benauwd om hulp hoort roepen wordt hem duidelijk waar Ivan mee bezig is en zet Jim het op een schreeuwen.
"HELP!!! BEWAKERS!!! IVAN IS HIER!!! LUCY IS IN NOOD!!!"
De man, de nieuweling tussen Lucy en Jacob in, komt uit bed, op het geschreeuw af. "IVAN!!!"
Geschrokken door die gebiedende stem naast hem verslapt zijn greep om Lucy's keel. Dat moment gebruikt ze om hem hard van zich af te duwen, waardoor hij naar achteren wankelt. Daar staat Jim klaar om zijn arm om de nek van Ivan te slaan en om hem naar beneden te werken. Nu klinken er benauwde klanken uit Ivans mond en zijn grote handen graaien naar achteren, maar Jim zorgt er wel voor uit hun bereik te blijven.
Opeens krijgt Jim hulp van onverwachte zijde...
De deur van de cel tussen Lucy en Jacob gaat open, alle lichten gaan plotseling aan en de nieuwe gevangene staat voor Ivan met een pistool op hem gericht. Zonder Jim aan te kijken verzoekt hij om Ivan los te laten.
"Dus onze gevangenen hebben gelijk, Ivan. Dat hadden we toch niet achter je gezocht. Ga liggen, met je armen boven je hoofd."
Halverwege de gang drukt hij op een knop, waarna al snel collega-bewakers aan komen snellen.
"Roy, wat is er aan... " vragen ze als ze binnen komen, maar als ze Ivan op de grond zien liggen weten ze hoe laat het is. Ze slaan de kersverse gevangenisbewaker in de boeien en vragen voor de grap of de bendeleden hem op hun gang willen hebben.
"Hé, let op je woorden. Hij vermoorde haar bijna." wijst hij hen terecht met een zijwaartse knik naar Lucy. Dan ziet hij dat zij huilend op de grond zit, met haar handen om haar nek. en loopt naar haar tralies toe.
"Laat de dokter komen, snel!"
De bewakers nemen Ivan mee, waarna de bendeleden hem nooit meer zien.
"We vonden het al zo vreemd dat ze jou midden tussen ons in zetten!" zegt Jim tegen de man die Roy werd genoemd.
"Ik ben Roy, bewaker op een ander blok. Af en toe leg ik wel eens een bezoekje af aan andere afdelingen, als gevangene dan, waar misstanden worden vermoed. Nou, ik geloof dat ik hier net op tijd was...
"Lucy..." Roy gaat bij haar tralies zitten. "De dokter komt zo, rustig maar."
Jim kan het niet laten, hij wil haar troosten. "Roy, laat me even bij Lucy, alsjeblieft."
Lucy kijkt even verrast op als ze Jims verzoek hoort. Vervolgens kijkt ze Roy smekend aan.
"Sorry, mensen, maar dat kan ik niet voor jullie regelen."
Dan komt de dokter binnen met een bewaker, die bij de deur blijft staan als Lucy wordt behandeld. Tot slot krijgt ze een injectie met iets rustgevends zodat ze goed kan slapen. De dokter trekt zich terug en Roy gaat nu naar binnen. Hij helpt Lucy in bed en vraagt aan Jim of hij nog iets speciaals voor haar kan doen, omdat hij haar goed kent. Lucy zelf is al halverwege dromenland en laat alles over zich heen komen.
"Jim, doe verstandig en ga ook slapen. Hier gebeurd niets meer vannacht."
"Dat kan best zijn, Roy, maar ik blijf wakker. Stel dat ze nachtmerries krijgt?"
Roy knikt begrijpend en vertrekt.