Ateamfans.nl forum index
Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk  <  A-Team Melee  ~  A-TEAMMELEE Melee 15: Where are the prisoners?
Sharey
BerichtGeplaatst: 25-07-2009 16:52:49  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

B.A. + SHERIFF en Marcello, Fernando, José, Daniel, Monkey en 2 indianen

Het spul dat de indianen gebruiken om m'n wonden te verzorgen prikt behoorlijk en wat ze op m'n gezicht smeren weet ik niet, maar m'n dikke oogleden slinken langzaam, zodat ik weer een beetje uit m'n ogen kan kijken.
Als ik overeind wil komen, drukken ze me terug op de grond. "Rusten nu. Medicijn moet werken."
Ik sluit m'n ogen weer en vertrouw erop dat de mannen me zullen waarschuwen als er gevaar dreigt.
Ineens voel ik iets kriebelen. Het zal wel één of ander gemeen insect zijn, dus ik jaag het weg.
"Kom op big guy, zeg eens iets!" Dat klinkt als Murdock.
In mijn brein zit nog steeds het beeld van een Murdock die mij aanvalt en toetakelt. Ik veer overeind en graai in de richting van het geluid. "Nu weet ik het zeker! Je doet niet gek. Je bent gek! Ik zal je krijgen om mij zo toe te takelen!"
De indianen willen me andermaal terugduwen, maar schrikken van me als ik ze met armbeweging omver gooi en Murdock bij zijn kraag pak.
"Billy, help me!" roept Murdock benauwd.
"Geen Billy, geen Hannibal, niemand die je zal kunnen helpen, vriend. Niet na wat je gedaan hebt. Je hoort je teamgenoten niet aan te vallen! Je zult hiervoor boeten! Hoor je me?!"
Frank en de anderen van onze ploeg komen om ons heen staan.
Monkey bevrijdt Murdock door een paar overhemdknopen los te maken en Fernando komt er bij staan om mij te kalmeren. "B.A., Murdock kon er niets aan doen dat hij je aanviel. Ze hadden Face en hem van dat gif ingespoten en waarschijnlijk opdracht gegeven om jullie aan te vallen."
Nabriesend van woede laat ik Murdock los. Het duurt nog een poosje voor ik tot rust ben gekomen.
Een eindje verder zie ik Hannibal liggen. Eugon zit op zijn knieën bij hem en wrijft over Hannibals zij en rug.
"Wat is er met hem aan de hand?" wil ik weten.
Frank zegt dat hij ook door Face en Murdock werd aangevallen.
Wie aan Hannibal komt, krijgt er gewoonlijk van langs. Opnieuw bal ik m'n vuisten en kijk ik Murdock opnieuw dreigend aan.
Monkey en Frank springen tussen ons in en manen mij tot kalmte.
Murdock deinst nog verder achteruit en loopt weg uit de groep, hij gaat bij Face zitten, die nog steeds ligt bij te komen. Hij heeft al een paar keer van dat gif binnengekregen, wie weet wat het bij hem allemaal nog doet.

De rust keert terug en het wordt even stil.
In de verte horen we een stem roepen. Iedereen spitst zijn oren. Het is een vrouwenstem.
"Hannibal, waar is Nadia?" vraagt Frank om zich heen kijkend.
Hannibal, die zich ontspant door de massage van Eugon, komt kreunend bij uit een doezelslaapje. "Wat?"
"Luister!"
"Hannibal!!!" We horen nu duidelijk dat ze in nood is.
We staan allemaal op, pakken onze wapens en zijn de verwarring van een half uur geleden vergeten.
Nadia is in nood en er wachten gijzelaars op bevrijding. Werk aan de winkel!
Maar dan klinkt er een fluitje...

GERONIMO + Ritchie, Timo, Benjamin, Arlando, Rio, Peter en 2 indianen

Met z'n allen brengen we de 8 overmeesterde bewakers naar de grot.
Eigenlijk hebben we Rio nu nodig, want we zijn bijna bij de bunker, uit de verte zagen we hem al liggen.
"Hoe houden we al die lui hier in bedwang zonder gewapende bewaker?" zucht ik in gedachte.
"Mij weten oplossing." zegt één van de indianen bescheiden.
Met een vragende blik wacht ik op zijn voorstel.
"Wij plant zoeken, terug komen en mannen laten slapen." is het eenvoudige antwoord.
"Hoe lang heb je nodig?"
"Voor de wind waait." krijg ik als raadselachtig antwoord. Mijn wenkbrauwen zijn nog niet gezakt of ze zijn de grot al uit.
Timo weet te vertellen wat hij bedoelde met die wind. "In het oerwoud heeft alles zijn tijd en bij een bepaalde zonstand komt er een wind opzetten. Dat bedoelt hij."
"Oh..."
Terwijl we wachten op de indianen checken we alle touwen en leggen we onze gevangenen een eindje uit elkaar.
Met een tas vol bladeren keren de indianen niet veel later terug. Voor ze de bladeren uitdelen waarschuwen ze ons: "Jullie niet aan ruiken, anders jullie ook slapen!" Dan leggen ze uit wat we met de bladeren moeten doen.
Als voorzorgsmaatregel binden we allemaal een zakdoek of shirt voor onze neus en mond en gaan dan aan de slag. Je kneust het blad, wrijft het sap onder de neus van de gevangene en wacht tot ze in slaap vallen.
Dan pak je een 2e blad, dat kneus je ook en legt dat onder hun hoofd.
Na 10 minuten ligt een groep snurkende gevangenen aan onze voeten en kijken we enigszins verbaasd op ze neer.
"Nooit geweten dat de mannen van Troy en Ethan zulke schatjes kunnen zijn!" grapt Benjamin.
De indianen verzekeren ons dat "die schatjes" voorlopig wel een paar uren zullen slapen, waarna we vastberaden de grot uitmarcheren: op naar bunker III.

Volgens mij hebben de groepen van Hannibal en Frank al flink huisgehouden onder de bewakers, het is stil en verlaten als we de bunker naderen. Maar we blijven alert, want er kan zo iemand voor je neus staan in het oerwoud.
Ik pak m'n fluitje en vraag daarmee of de kust veilig is.
Er komt 1 kort fluitje als antwoord en één voor één, gedekt door de anderen, lopen we het terrein op.
Wat we zien is een groep die op het punt staat om naar binnen te gaan. Terwijl Hannibal en zijn groep al naar binnen rennen, praat Frank ons snel bij: Nadia is in problemen geraakt, Hannibal en B.A. zijn gewond geraakt en de gijzelaars moeten nog worden gevonden.
Frank en ik wijzen mannen aan die buiten voor onze veiligheid zorgen en nemen de rest mee naar binnen.
Hannibal deelt fakkels uit en verdeelt taken. We spreken af om allemaal stil te zijn en te luisteren, als hij fluit. We moeten eerst Nadia zien te vinden, want ze begint steeds wanhopiger te roepen.

AUDREY / MOODY

Die dag gaat Audrey nog een praatje maken met de dokter van Moody.
Ze vertelt hem wat er zich de laatste maanden heeft afgespeeld in het leven van Moody en welke wending het de laatste weken heeft genomen.
De dokter luistert met steigende verbazing, want ook hij heeft al die gewapende mannen hier wel zien rondlopen. Hij dacht dat er een belangrijk persoon bewaakt moest worden, maar vond wel dat de bewakers er soms maar louche uit zagen.

"Nu wil ik graag van u weten wanneer Moody vervoert mag worden, want ik zou hem graag naar zijn ouders willen brengen." Ik kijk de dokter bijna smekend aan.
De dokter wil weten waarom Moody niet eerst eens rustig mag herstellen en waarom er zo'n haast bij is.
"Meneer, Moody heeft ons goed geholpen, hij heeft m'n leven gered! Ik wil hem graag bedanken en we willen er graag bij zijn als de laatste gijzelaars worden bevrijd."
"U gaat hem toch niet naar een slagveld brengen?!" roept de dokter verontwaardigd uit.
"Nee, natuurlijk niet!" Ik kijk net zo verontwaardigd terug. "We gaan naar een indianendorp. Daar worden zijn ouders nu verzorgd." Er schiet me iets te binnen. "Misschien kunt u een verpleegster meesturen met ons."
De dokter wil weten hoe we willen reizen.
"Met een helicopter. Van onze ambassade." Dat laatste zeg ik er niet zonder trots achteraan.
De dokter schudt meewarig zijn hoofd, maar schrijft een rapport met adviezen, dat hij me even later overhandigt. Dan pakt hij de telefoon en regelt een verpleegster.
"U mag uw vriend meenemen, maar onder één voorwaarde..." Hij kijkt me daarbij streng aan. "Na het bezoek aan zijn ouders, wil ik meneer terug zien om verder te herstellen."
Een verpleegster klopt aan en komt binnen. Het is een vrouw van Indiaanse afkomst.
"Zorgen jullie goed voor meneer, hij is nog erg kwetsbaar."
Terwijl de dokter instructies geeft aan de verpleegster loop ik naar de telefooncel in de hal. De ambassadeur gaf me zijn eigen nummer, zodat ik hem direkt aan de lijn krijg. "Het is gelukt! Hij mag mee! De dokter heeft zels een verpleegster geregeld voor ons!"
De ambassadeur lacht om mijn enthousiasme en vraagt hoe laat ik wil vertrekken.
"Over een uur of anderhalf. Kan dat?"
De ambassadeur zal de heli laten klaarmaken en verwacht ons. "Ik stuur Hudson wel naar je toe. Hij zou eigenlijk het liefst jouw privéchauffeur worden, zei hij tegen me."
Daar heb ik even geen antwoord op. Eigenlijk sta ik gewoon te blozen.

Moody zit in een schone pyama, goed geschoren en met gewassen haren in bed als ik kom binnenlopen. Na een vriendschappelijke omhelzing pak ik een tas en zeg: "Kom, we gaan inpakken."
"Hoe zo? Waar moet ik naar toe dan? Moet ik naar een andere kamer toe?"
"Ja."
Ik maak zijn kastje leeg en prop alles in een grote plastic tas. Ineens pakt Moody m'n arm vast. "Of mag ik naar huis?"
"Nee en een beetje ja."
"Wat bedoel je daarmee? Ik snap er niets van."
"Ik heb geen tijd om je alles uit te leggen. Kom, help me even mee met inpakken. Dan help ik jou om aan te kleden. Of wil je in je pyama verhuizen?"
"Mag ik net als Bob naar de ambassade?"
Ik kijk hem aan alsof hij net m'n verrassing heeft ontdekt. "Hè, jij moet zo slim zijn en alles raden. Zo kan ik nooit een verrassing voor je regelen."
Zo, die is even stil en tevreden.
Een half uurtje later zit Moody in zijn nieuwe kleren, met een grote plastic tas op zijn schoot, in een rolstoel, waarmee ik hem naar de hal van het ziekenhuis rijdt. Onderweg haal ik de verpleegster bij de dokter op.
Als ik Hudson de oprit op zie komen, lopen we naar buiten en stappen we in. M'n hart klopt als een gek, zal m'n plannetje toch gaan lukken?

Op het plein voor de ambassade staat de helicopter al klaar. Als Moody hem ziet staan vraagt hij of er hoog bezoek is voor de ambassadeur.
"Ja!" antwoorden Hudson en ik in koor, waarna we elkaar veelbetekenend aankijken.
De verpleegster en ik helpen Moody uit de limousine in de rolstoel, die we mee hadden genomen. Eerst loop ik de helicopter gewoon voorbij, maar dan maak ik een bocht en koers op de openstaande helicopter af.
"Hé, ga jij niet de verkeerde kant op?" vraagt Moody.
"Nee."
Moody pakt m'n arm en trekt me naar zich toe. Als ik voor hem zit, zie ik dat hij angst in zijn ogen heeft. "Waar ga je me naar toe sturen, Audrey? Moet ik naar de gevangenis?"
Dat hij daar aan denkt, had ik niet verwacht. Ineens ben ik weer serieus. "Wat er gebeurt als dit allemaal achter de rug is, weet ik niet, maar ik zal de laatste zijn om jou naar de politie te brengen. Laat staan naar een gevangenis, Moody." Ik kijk hem lang en diep in zijn ogen aan, in de hoop dat hij ziet dat ik meen wat ik zeg.
"Ik heb een ritje naar het oerwoud geregeld voor je; naar je ouders, Moody." Eigenlijk wilde ik dat niet verklappen, maar het is op dit moment het beste om hem gerust te stellen.
Moody schudt zijn hoofd, hij gelooft me niet.
Zolang hij schudt, knik ik ja met m'n hoofd.
Er komt een piloot aanlopen. "Kunnen we vertrekken, juffrouw Audrey?"
Ik kijk Moody vragend aan. "Kunnen we? Ben je er klaar voor?"
Moody zwijgt, maar omhelst me en drukt een kus op m'n wang.


Laatst aangepast door Sharey op 26-07-2009 15:39:56, in totaal 1 keer bewerkt

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
IlovetheA-team
BerichtGeplaatst: 26-07-2009 15:10:09  Reageer met quote


Leeftijd: 30
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 2-2-2009
Berichten: 302
Woonplaats: Een luxe appartement in Hollywood... :P

Face

"Wij gaan naar binnen, Face. Wacht jij hier maar even." Zegt Hannibal tegen me als ik zeg dat het nog niet gaat.
Nog steeds ben ik erg duizelig en Murdock komt bij me zitten. "Wat hebben we gedaan?" Murdock wijst naar B.A. die al wat opgeknapt is.
Gelukkig mankeert hij niet zoveel, anders zou hij ons wel wat aan kunnen doen.
Mijn voorhoofd is helemaal bezweet. Ik hoor nog net een gil en zak dan weg.

Peter

Na het hele gedoe met de indianen zijn wij nu ook eindelijk bij bunker III aangekomen en er wacht ons nu een hele klus want Nadia blijkt in gevaar te zijn en Face ligt bewusteloos op de grond.
Er zit een indiaan bij die goed op hem let en voor hem zorgt.
Ze hebben hem van het veld afgehaald vertellen ze snel. "Zorg goed voor Face! Nu mogen wij een keer iets doen!"
Geronimo, Ritchie, Timo, Benjamin, Arlando, Rio en ik stormen naar binnen en beginnen te zoeken naar Nadia.
We luisteren naar haar stem en proberen zo de weg te kunnen vinden in het gigantische doolhof dat zich in de bunker bevindt.


Laatst aangepast door IlovetheA-team op 26-07-2009 19:31:50, in totaal 1 keer bewerkt

_________________
question: Can you say something in Dutch?

Dwight: Niet doen. Niet doen.
Dirk: Why not?
Dwight: Niet doen.
Dirk: Doen.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Flykie
BerichtGeplaatst: 26-07-2009 19:16:39  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

Hannibal/Eugon

Ik ontspande van de massage die Eugon me gaf, tot Frank vroeg of ik wist waar Nadia was.
Als ik net antwoord wil geven, horen we allemaal een schreeuw. Ik pakte Eugon zijn hand en sta op.
"Dank je Eugon, het is wel goed zo" zei ik met een glimlach terwijl ik zijn hand los liet.
Het was duidelijk te herkennen dat het de stem van Nadia was. Ik slikte en zuchtte. "Ik had haar niet alleen moeten laten" zei ik kwaad tegen mezelf.
We naderden allemaal de bunker en ik deelde wat fakkels uit. Daarna slopen we langzaam door de bunker, maar in plaats van te sluipen zette ik het op een rennen.
Ik wist de weg door de bunker nog en rende naar de plek met de dozen die we als val hadden gebruikt.
Als ik denk dat ik alleen ben wordt ik naar achter getrokken door Bob, Chris, Mitch en Eugon. Ik was me rotgeschrokken en draaide me snel om tot ik ze zag.
"Jij gaat niet meer alleen weg" zeiden ze in koor. Ik stond op en liep met me m16 de krakende trap af naar de lange gang.
Het geroep van Nadia werd alleen maar luider, maar we zagen haar niet. "Nadia, waar ben je?" zei ik. Ik hoopte op een reactie maar we waren nog te ver weg.
Ik zuchtte en begon me zorgen te maken, tot er nog een paar bewakers op ons af kwamen rennen.
Bob, Chris, Mitch en Eugon sloegen ze neer. Ik verroerde me niet en probeerde het geluid van de schreeuw eens goed in te schatten.
Het was nu nog een kwestie van de lange gang doorlopen en daar moest Nadia zijn. Ik liep door de lange gang maar nu nam het geschreeuw van Nadia juist af.
"Nu zijn we tever weg, hoe kan dat nou?" zei ik tegen mezelf. "Nadia!!" riep ik nog een keer.
Ze had me nu wel gehoord en vertelde dat er een tijdbom aan haar voeten vast was gemaakt en ze niets kon doen. "Waar zit je in godsnaam?" vroeg ik nu.
Nu hoorden we niets meer van Nadia, maar gebeurde er wel iets heel aparts.
Eugon was allemaal boeken uit de boekenkasten aan het gooien toen ik naar hem keek. "Wat doe jij nou?" vroeg ik knap verbaasd.
"Kijk jij geen films?, achter die boekenkasten zit altijd wel een geheime ingang" zei hij.
Ik begon te lachen om zijn opmerking over die films en hielp hem met de boeken uit de boekenkast halen.

Nadia

Het was een benauwde ruimte waar ik in zat vastgebonden dus moest ik me krachten en energie nu wel sparen, maar ik bleef om hulp roepen.
Gelukkig had ik nu contact met Hannibal, alleen hoelang kon ik dit hier nog volhouden. Langzaam begon ik in paniek te raken.
Ik klapte geheel dicht toen Hannibal vroeg waar ik zat, terwijl ik het wel zou moeten weten.
Ik verloor het bewustzijn al gauw door het zuurstofgebrek in de ruimte.

Bob

Ik keek verbaasd op toen Hannibal ineens begon te rennen. Samen met Eugon, Chris en Mitch probeerden we hem bij te houden, wat erg lastig was.
In de bunker was het erg donker en hij leek de weg goed te kennen tot hij stilstond. We trokken hem meteen naar achteren en zeiden wij in koor "Jij gaat niet meer alleen weg".
Hij schrok zich rot en we liepen met zijn allen een krakende trap af. "Als er hier bewaking zou zijn dan hebben ze ons al gehoord" zei ik.
Hannibal bleef voor zich uit staren, tot er een paar bewakers op ons kwamen afgerend. We hadden moeite om ze neer te krijgen, maar het apare was dat Hannibal zich niet verroerde.
Sterker nog, hij bleef voor zich uit staren. Als we de bewakers neer hebben geslagen en hebben vastgebonden loopt hij door en roept Nadia.
We hoorden haar stem, maar toen Hannibal vroeg waar ze zat hoorden we niets meer. Eugon begon zelfs boeken uit een boekenkast te halen.
Hannibal keek hem nogal verbaasd aan en zei: "Wat doe jij nou?". Eugon zei: "Kijk jij geen films?, achter die boekenkasten zit altijd wel een geheime ingang."
Toen Eugon dat zei ging ook Hannibal helpen met de boekenkasten leegmaken. "Hey, het is hier al zo'n puinhoop, maak het niet nog erger" zei ik nogal droog."
Ze trokken zich er overduidelijk niets van aan en gingen verder, maar ik hoorde een vreemd geluid. Het was vaag hoorbaar.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 26-07-2009 21:49:59  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SHERIFF + B.A., Marcello, Fernando, José, Daniel, Monkey en 2 indianen
GERONIMO + Ritchie, Timo, Benjamin, Arlando, Rio, Peter en 2 indianen

B.A.
De eerste gang van de bunker was recht, maar in het tweede stuk splitste de gang zich.
Hannibal ging met zijn groep rechtsaf op de stem van Nadia af. Wij nemen een moment later de linkergang. Onze groep gaat naar de gijzelaars zoeken. Deze bunker moet wel enorm groot zijn, want als snel horen we de andere groep niet meer.
We spreken af om weer net zo systematisch te werken als we in de andere bunkers hebben gedaan. We zijn nu met genoeg mensen, zodat we aan 2 kanten van de gang kunnen zoeken en toch gedekt kunnen worden door de anderen.
Door de tocht in de gangen hebben we moeite om onze fakkels brandend te houden, wat waren een paar goede zaklampen toch welkom geweest...
Ritchie en ik nemen de eerste deuren voor onze rekening, hij rechts, ik links. Op een stapel conservenblikken met eten na, vinden we niets bijzonders.
De volgende deuren zijn voor Frank en Timo. De één ontdekt een wapenvoorraad, de ander een slaapvertrek met onbeslapen stapelbedden.
Daarna zijn Geronimo en Marcello aan de beurt. Een van de deuren moet worden ingetrapt door Monkey en mij, maar dan kunnen ze hun speurtocht aanvangen. Deze mannen vinden vaten met chemicaliën, die waarschijnlijk de grondstoffen vormen voor de drugs die Troy en Ethan maakten.
Fernando en Benjamin treffen beide lege ruimten aan, maar ontdekken wel waardoor deze ruimten niet worden gebruikt: het lekt, want er loopt hier een grote scheur door het dak van de bunker.
Terwijl Arlando en Daniël hun deuren openen, stoot ik per ongeluk met m'n elleboog tegen de muur. Behalve dat dat even een vervelend gevoel is, verbaas ik me erover dat dat stoten geluid gaf: een hol geluid. Hebben we dan een deur over het hoofd gezien?
Ik draai me om en houd de fakkel dicht bij de muur, maar zie niets wat op een luik of plank lijkt. Met mijn wijsvinger klop ik systematisch in strepen tegen de muur. Na twee strepen heb ik in de gaten dat het holle gedeelte vrij smal is, maar wel breed genoeg dat er een mens door heen past. Mits die niet al te dik is... en daar sta ik voor een probleem.
Frank en Geronimo komen kijken. Het lijkt erop dat er een plank of luik helemaal is dichtgeplamuurd en op die manier onzichtbaar is gemaakt.
Geromino zet de kolf van zijn geweer met een ferme klap tegen de muur en de stukken kalk vliegen ons om de oren. Meteen komt er een stuk hout tevoorschijn, dus de deuren laten we even met rust. Wij, muurslopers, moeten gedekt worden. Wie weet zit hier wel een belangrijke ruimte achter, die niet ontdekt mag worden...

Sheriff
Als de hele plank vrij is van kalk, steken we onze messen erachter, om de nagels uit de muur los te krijgen. Met een snerpend gekraak komt de plank los en komt er een smalle gang te voorschijn.
Daar gaat B.A. niet in passen, daarom gaan Geronimo en ik op onderzoek uit. Als we onderweg iets opvallends zien in het schijnsel van onze fakkels brengen we met zachte stem verslag uit aan B.A. die samen met Rio en Peter bij de ingang luisteren.
Plotseling grijpt Geronimo me met een schreeuw bij m´n arm en trekt met hardhandig terug. Ik liep naar de muur te kijken en was bijna naar beneden gevallen.
Op onze knieen kruipen we naar de rand toe en steken onze fakkels naar beneden. Vlak voor ons gaat een steile trap naar beneden. Geronimo is de lenigste van ons 2 en daalt af. Hij verdwijnt helemaal uit zicht voor hij vaste grond aan zijn voeten voelt. Met zijn fakkel schijnt hij langs de muren en komt een knop tegen. Hij vraagt of hij er iets mee zal doen, misschien is het wel een lichtschakelaar.

Geronimo
Voorbereid op het ergste draai ik de schakelaar voorzichtig om. Met m´n armen bescherm ik m´n hoofd, maar er gebeurt niets anders dan dat er licht aan springt.
Opgelucht slaak ik een zucht en draai me om. Voor me rijst een muur met tonnen omhoog tot het plafond. In het midden loopt een pad dat ik maar eens inloop.
Achter me hoor ik dat Frank de trap afkomt.
Het pad komt uit bij een ijzeren luik, dat waarschijnlijk naar buiten open kan slaan. Als ik naar Frank terug loop, klop ik hier en daar tegen een ton. Ze zijn allemaal vol.
Ergens halverwege ruik ik een walgelijke geur en kijk om me heen of er ergens een ton lekt. Links van me drupt er groen spul uit een ton die tegen het plafond aan staat. Zijn al die tonnen gevuld met dat gif waarmee je iemand helemaal kunt hersenspoelen?
Frank en ik gaan snel terug naar de anderen. We nemen ons voor dat als iedereen uit deze bunker is gehaald, we deze voorraad voor ééns en altijd zullen vernietigen.
Rio en José vervolgen de zoektocht achter de deuren...

AUDREY - MOODY

De verpleegster die zich tot nu toe op de achtergrond hield, stapt als eerste in. Omdat Moody zijn buikspieren nog niet mag gebruiken, dus niet mag klimmen, bukken en strekken, helpen de piloot, Hudson en ik hem om horizontaal naar binnen te gaan. Zodra hij goed beschermd zit, tussen de verpleegster en mij in, start de piloot de helicopter.
Hudson baalt zichtbaar dat hij niet mee kan, maar wenst ons wel een goede reis en zwaait ons uit tot we uit het zicht verdwijnen.
Onderweg is Moody stil. Als we elkaar af en toe aankijken zie ik tranen in zijn ogen staan. Ineens schiet me te binnen dat hij een belofte niet is nagekomen: hij zou me nog altijd een keer vertellen over zijn relatie met zijn ouders in de tijd dat hij voor Troy ging werken.
Daar zal ik hem nu maar niet mee lastig vallen, wie weet komt het nog, als hij met hen herenigd is...
Onder ons gaat de stad over in het groene tapijt dat oerwoud heet, over een half uurtje zullen we bij het indianendorp zijn, waar een veldje is waarop geland kan worden.

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 27-07-2009 22:12:39  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

Hannibal/Eugon

Bob maakte een nogal droge opmerking tot hij plots serieus zei dat we moesten stoppen met het leeghalen van de boekenkasten.
Eugon had de boekenkast al leeggemaakt en rende naar mij toe en begon met het leeghalen, tot ik zei dat ie moest stoppen. Hij stopte direct.
We hoorden allemaal een raar getik. Ik keek om me heen terwijl Eugon weer wat boeken pakte en die naar Bob toe gooide.
"Jij ook toch met je geluiden, je lijkt net op Murdock" zei hij lachend. Bob kon er niet om lachen en keek kwaad naar Eugon die meteen weer naar mij keek.
Als Bob iets hoorde was het ook altijd iets gevaarlijks. Ik haalde de laatste paar boeken uit de boekenkast tot de boekenkast omhoog naar links schoof en we Nadia zagen liggen Shocked.
Ik rende naar haar toe en zag de bom ook. "Over 8 minuten gaat dit zaakje de lucht in" zei ik bezorgd. We keken elkaar aan.
Chris en Mitch renden meteen naar de groep van Frank om de anderen te waarschuwen over de bom.
Bob rende nog een stuk de gang door en vond daar wat gijzelaars die met hem meeliepen, de grot uit.
"We moeten die bom onschadelijk maken" zei ik tegen Eugon. Hij was duidelijk bang en ik slikte ook.
In het verleden had ik 1 bom onschadelijk gemaakt doordat mijn collega niet snel genoeg de kleur van het draadje koos.
Eerst maakte ik Nadia los en legde haar op een paar dozen neer, omdat de grond nogal smerig was.
Ik had de bom gedeeltelijk uit elkaar gehaald en kwam 3 draadjes tegen, een rode,groene en een blauwe.
Ik keek naar Nadia, terwijl de minuten langzaam wegtikten. Ik had een kniptangetje in me handen.
Ik bekeek de bedrading en slikte. "Rozen zijn rood, viooltjes zijn blauw, suiker is zoet". Daarna keek ik naar Nadia. "En dat is ook zo bij jou".
Met mijn ogen dicht knipte ik het blauwe draadje door. Het getik hoorde ik niet meer en ik deed me ogen langzaam open.
Ik haalde opgelucht adem en keek naar Eugon en glimlachte. Hij vloog me om de nek en we probeerden Nadia bij te te laten komen.


Chris/Mitch

We renden zo snel we konden bij de bom vandaan naar Frank en de anderen om ze te waarschuwen.
"Over 8 minuten zijn we er geweest" zei Chris in paniek. "Het komt wel goed, BA is een specialist in die bommen onschadelijk maken" zei ik(Mitch).
Na een 2tal minuten kwamen we eindelijk bij Frank en BA aan. "Meekomen, er ligt een bom in de bunker die over 6 minuten ontploft" zei ik(Mitch) buiten adem.
Ik (Chris) sleurde BA mee aan zijn arm, maar hij wilde overduidelijk niet mee.
"Ga nou mee, voordat we allemaal dood zijn" schreeuwde ik(Chris) tegen BA. We keken op onze horloge.

Bob

Ik begeleidde de gijzelaars naar de uitgang van de grot waar de stam indianen opeens aan kwam lopen met 2 mensen Surprised.
Mijn aandacht was gericht op de gijzelaars. Als ze allemaal de grot uit zijn kijk ik op en zie Audrey en een indiaan voor me neus staan.
"Euh... hoi" zei ik wat zenuwachtig. Ik wilde haar absoluut niet zeggen dat haar vader juist zijn leven op het spel aan het zetten is voor een paar gijzelaars Embarassed.
De stamleider kwam er gelukkig tussen en ik ging even zitten. Als Audrey met haar rug naar me toe staat wil ik terugrennen de grot in, maar ze merkte me al op.


Laatst aangepast door Flykie op 28-07-2009 16:53:27, in totaal 1 keer bewerkt

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 28-07-2009 00:45:30  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SHERIFF
Rio en José gaan als eersten door met het doorzoeken van de ruimten in de gang waarin we ons bevinden.
José ontdekt een ruimte met een soort tandartsstoel, een bureau en een kast. Hij roept dat we moeten komen kijken als hij het licht aan heeft gedaan. Ik trek de kast open en mijn mond valt open als ik niets anders zie dan injectienaalden gevuld met groen gif.
"Ik heb zo het idee dat we de martelkamer hebben gevonden." zeg ik met een gezicht vol afschuw.

B.A.
Rio staat nog steeds bij de deur te luisteren. "Ik weet zeker dat ik iemand hoorde, maar ik krijg de deur niet open."
Ik pak een ijzerdraadje en probeer op die manier de ijzeren deur te openen. Met een luide klik springt het slot open en ik steek de fakkel naar binnen. Omdat iedereen hoopt eindelijk gijzelaars te zullen vinden, word ik op de voet gevolgd door Frank en Geronimo.
Zodra we binnen zijn, worden we aangevallen door een aantal hysterische mensen. Ze schoppen, slaan en bijten ons en roepen dat het nu onze beurt is voor een portie gif.
Peter heeft als eerste door wat er aan de hand is en schiet een keer in de lucht (of liever, de andere ruimte in...) om de aandacht van ons af te leiden.
Heel even stopt het geweld, maar het is lang genoeg om onze belagers te grijpen en in een houtgreep te nemen. Ze vechten als wilde dieren om los te komen en Monkey, Arlando en Ritchie schieten ons te hulp om hen in bedwang te houden. Het is duidelijk dat zij onder invloed van het gif zijn, want ze zijn beresterk.
Geronimo, Frank en ik nemen hen mee de gang in en zijn totaal verbaasd als we zien dat het vrouwen zijn die ons aanvielen.
De anderen lopen met fakkels naar binnen om te zoeken naar nog meer gijzelaars. Er blijken hier alleen vrouwen te zitten! In een hoekje zitten nog er nog 2, in elkaar gedoken en met grote angstogen kijken ze ons aan.
"Wees niet bang voor ons. Wij zijn niet van Troy. Wij komen jullie bevrijden. " zegt Marcello, terwijl hij bij hen neerknielt. Langzaam steekt hij zijn hand uit om hen te helpen op staan, maar de vrouwen worden alleen nog banger.
"Timo, kijk eens of je tegengif kunt vinden in de kast of het bureau?" zeg ik tegen één van de mannen die nog in de gang staan.
Ook Fernando zoekt mee. "Zou het dat kunnen zijn?"
Als hij een tray met spuiten naar de gang brengt, zien we een ander gemeen kleurtje als inhoud."
"Nee, dit spul vertrouw ik ook niet." antwoord ik als er naar kijk. "We zullen hen zelf moeten overtuigen.
Marcello komt er achter dat de vrouwen in het hoekje zo gewond zijn, dat ze niet kunnen opstaan. Hij roept Peter en beide tillen een vrouw op en dragen ze de gang op.
Terwijl ik de vrouw die mij aanviel nog steeds in bedwang moet houden, vraag ik aan vrouw in Marcello's armen of er nog meer gijzelaars in deze gang zitten.
Ze verstaat me niet of is te verward om de vraag te begrijpen.
"We gaan hen eerst naar buiten brengen, jongens." zeg ik.
Ik doe voor hoe ik de tegenstribbelende vrouw mee ga nemen: lopend, met haar armen op haar rug.
De vrouw die Frank vast heeft, heeft het gevecht opgegeven en ligt uitgeput op de grond.
De vrouw die Geronimo bij zich heeft, lijkt tot zichzelf te komen en bekijkt ons aandachtig. "Zijn we eindelijk vrij?" vraagt ze als we al een paar passen hebben gezet richting uitgang.
Iedereen draait zich om naar haar. We knikken en zien haar flauwvallen. Waarschijnlijk heeft ze zich groot gehouden en alle krachten gebruikt om het vol te houden.
Geronimo kan haar nog net opvangen en draagt haar verder naar buiten.

Zodra we de vrouwen aan de indianen en onze mannen buiten hebben overgedragen, gaan we terug naar de gang om verder te zoeken.
We komen net aan bij de deuren die we nog moeten openen, als Mitch de gang in komt rennen.
"Meekomen! Er ligt een bom in de bunker die over 6 minuten ontploft" zegt hij buiten adem.
"Er zijn hier nog gijzelaars die we moeten vinden, man!" antwoord ik als hij zegt dat ik de bom onschadelijk moet komen maken.
"Ga maar, B.A." zegt Frank, "Wij zoeken wel door."
Mitch rent voor me uit als hij ziet dat ik bereid ben om mee te gaan.
Als we bij de splitsing de bocht om willen rennen botsen we bijna tegen Chris op.
"Hannibal heeft de bom onschadelijk gemaakt." Hij is duidelijk opgelucht.
"O.k. Dan ga ik terug naar onze ploeg." Ik keer me om en ren terug.
Monkey staat klaar om de laatste deur van deze gang in te trappen...

AUDREY / MOODY

Terwijl de helicopter daalt, pakt Moody m'n hand en kijkt me geëmotioneerd aan.
Eenmaal op de grond helpen de verpleegster en ik hem naar buiten. Meteen staan er een aantal indianen om ons heen. Zouden dit de mensen zijn waar Ritchie het over had?
"Moody!!!" Giovanni komt aangerend en omhelst zijn maatje.
Na een kort praatje met elkaar wil Moody weten waar zijn ouders zijn.
"Kom maar..."
Het is bepaald geen makkelijk terrein voor een rolstoel, maar op de grote wielen komen we waar we zijn moeten: bij de blokhut waar zijn ouders verblijven.
Giovanni gaat eerst even binnen kijken of ze er ook echt zijn, want af en toe maken ze samen een wandelingetje, vertelt hij.
Als hij terugkomt, lopen er 2 oude mensen achter hem aan.
De vrouw slaat de handen voor het gezicht als ze haar zoon ziet. De man trekt een stuurs gezicht en wil terug naar binnen lopen.
"Papa?! Het spijt me zo."
De man blijft staan.
Moody probeert op te staan uit de rolstoel en gebaart driftig dat we hem moeten helpen.
Zou zijn vader denken dat hij invalide is en daarom weglopen?
"Papa!" Moody spreekt dat woord zo uit dat de oude man zich toch weer omdraait.
Ik help Moody om naar ze toe te lopen.
Zijn moeder sluit hem als eerste in haar armen en huilt en lacht tegelijk. Langzaam komt zijn vader dichterbij. Vader en zoon kijken elkaar een poos diep in de ogen zonder een woord te spreken. Als er over beider wangen tranen rollen vallen ze elkaar om de nek.
Tussen zijn ouders in gaat Moody voorzichtig de blokhut in. Even kijkt hij achterom, verontschuldigend, maar ook dankbaar.
Ik draai me om en loop naar een boomstronk, waar ik even bij kom van alles.
Giovanni komt naar me toe. "Waar is pa?" wil ik weten.
"Naar bunker III." Hij vertelt waarom hij en Roberto in het indianendorp zijn achtergebleven.
Ik voel dat ik naar m'n vader wil en sta op. "Ik wil naar ze toe. Hoe kan ik daar komen?"
"Blijf nou maar hier, het gaat er daar vast niet zachtzinnig aan toe, Audrey!"
"Zijn er hier mensen die de weg weten?"
Giovanni zucht en heeft wel door dat niemand mij tegen gaat houden en wijst naar een wat oudere indiaanse man.
Meteen loop ik naar hem toe en leg hem uit dat ik naar het A-team en de anderen toe wil. Hij wil weten wie ik ben. "De dochter van Frank Sheldon."
"Aha, de dappere sheriff."
Ik knik, het doet me goed om te horen dat pa ook hier goede dingen doet.

Onderweg ga ik steeds harder lopen, maar moet steeds afremmen, omdat de indiaan niet versnelt.
Bij de bunker zie ik Bob, die me enigszins zenuwachtig begroet en dat vertrouw ik niet erg.
Ik kijk hem indringend aan en pak zijn overhemd vast. "Wat is er aan de hand? Wat verzwijg je voor me?"

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
IlovetheA-team
BerichtGeplaatst: 28-07-2009 16:27:41  Reageer met quote


Leeftijd: 30
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 2-2-2009
Berichten: 302
Woonplaats: Een luxe appartement in Hollywood... :P

Peter

Snel snuif ik nog wat van de frisse lucht op en ga dan weer de bunker binnen nadat ik de vrouw aan de indianen heb overgedragen.
We gaan verder met het zoeken naar gijzelaars en op een gegeven moment kom ik een klein meisje tegen dat voor me wegrent. Snel ren ik haar achterna.
Op een gegeven moment kan ze niet verder want de gang houd op en ik pak haar vast. Ze spartelt erg tegen. "Rustig maar, ik doe je geen pijn." Door die woorden wordt ze wat rustiger.
"Waar zijn je mama en papa?" Het meisje haalt haar schouders op en zachtjes zegt ze: "Weet ik niet."
Ik til haar op en wil haar meenemen naar de uitgang maar dan komen we een gedeelte tegen waar we nog niet geweest zijn en een paar gijzelaars in een soort van tandartsstoelen zitten. Er zijn ook een paar wetenschappers.
Het meisje belooft om ze af te leiden zodat ik ze vervolgens neer kan slaan.
Snel rent het meisje de kamer in en de wetenschappers rennen haar achterna. Als ze net de hoek om komen sla ik ze k.o.
"Zijn hier je papa en mama bij?" Vraag ik terwijl ik de gijzelaars losmaak. Het meisje schud haar hoofd.
Ik zucht een keer en loop met de gijzelaars, die er gelukkig nog goed aan toe zijn, naar buiten.
Ook het meisje loopt met me mee en als ik de gijzelaars heb afgeleverd beloof ik om even terug te gaan naar het kamp zodat we kunnen kijken of haar moeder en vader daar misschien zitten.

_________________
question: Can you say something in Dutch?

Dwight: Niet doen. Niet doen.
Dirk: Why not?
Dwight: Niet doen.
Dirk: Doen.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht

Flykie
BerichtGeplaatst: 28-07-2009 17:04:32  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

Nadia

Langzaam kwam ik bij en opende mijn ogen. Ik zag Hannibal geknield bij me zitten.
Hij hield zijn hand tegen me wang toen ik hem aankeek. Hij was zo te zien erg blij en ik glimlachte ook naar hem.
Nu zag ik pas hoe mooi zijn ogen waren Embarassed. Maar ik raakte wel in paniek toen ik de bom zag liggen.
"En de bom dan?" zei ik in paniek. "Die is al onschadelijk gemaakt" zei Eugon.
Hannibal hielp me overeind en we keken elkaar even aan. Als ik net sta, lopen we samen naar de uitgang van de grot.
Ik werd opgevangen door een paar indianen en werd meegenomen naar het kamp.

Hannibal/Bob

Ik had de bom eindelijk onschadelijk gemaakt, me handen trilden als de pest.
Nadia kwam ook bij. Ik hield me hand tegen haar wang en glimlachte.
Ze raakte nogal in paniek toen ze de bom zag liggen. "De bom is onschadelijk gemaakt" zei Eugon meteen.
Ik hielp haar overeind en liep samen met haar en Eugon naar de uitgang van de grot. ik zag dat Audrey Bob vast had bij zijn overhemd.
"Laat hem maar los, het is goed" zei ik. Bob keek me echt aan met een blik van: "en die bom?".
Nadia werd meegenomen naar het kamp en ik keek ze na.
Ik zuchtte. Er ging een rilling door mijn lichaam, waardoor ik het koud kreeg, tot Bob even later bij me kwam staan.
Hij had zich losgemaakt uit Audrey haar greep.
Op een gegeven moment stond Audrey voor ons en wilde nu echt weten wat er aan de hand was. Ik bleef kijken naar de indianen en Nadia tot Audrey met haar hand heen en weer wapperde in me gezichtsveld.
Ik keek haar aan en zuchtte.
Ik keek op mijn horloge. "Er ligt een tijdbom in de grot die zo langzamerhand zou moeten ontploffen, maar die heb ik samen met Eugon onschadelijk gemaakt" zei ik heel cool Embarassed.
Ze keek me verbaasd aan. "Als je me wilt excuseren, ik ga nog op zoek naar een paar andere gijzelaars" zei ik terwijl ik weer terugliep naar de grot.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 28-07-2009 22:00:17  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

AUDREY

"Wat is er aan de hand? Wat verzwijg je voor me?" vraag ik aan Bob.
Voor hij antwoord kan geven, komt Hannibal met een groepje naar buiten. Ze hebben een vrouw bij zich, waarschijnlijk een gijzelaar, want ik heb haar nog nooit gezien.
Hannibal ziet ons staan en zegt dat ik hem los moet laten. En hij weet niet eens waarom ik hem vastheb?! Bob maakt handig gebruik van de onderbreking en loopt de bunker weer in, achter Hannibal aan.
Verontwaardigd om het feit dat ze blijkbaar niet eens snappen dat ik wil weten waar m'n vader is, kijk ik ze eventjes na, met m'n handen in m'n zij. Maar dan ren ik de mannen achterna en houd ze tegen.
"Waar is m'n vader? Hij is ook binnen, hè?! Zeg me waar hij is, dan kan ik ook gaan helpen. Ik ben hier niet voor niets." Ik blijf pal voor Hannibal staan en laat me niet omver kijken of lopen.
"Kom dan maar mee." zegt Hannibal en beent met grote passen de lange gang in.
Op de splitsing wijst hij naar links. "In die gang zijn Frank en Geronimo met hun ploegen aan het zoeken." Dan pakt hij een bamboefluitje en seint ermee.
Ritchie komt aanrennen. "Wat is er, Hannibal?"
Hij hoeft echter niets te zeggen, Ritchie ziet mij al staan en begroet me met een omhelzing. "Audrey!!! Fijn dat je er bent. Hoe is het met Moody?"
"Waar is pa?" onderbreek ik zijn enthousiaste woordenstroom.
Ritchie beseft dat dit geen plaats en tijd is voor een gezellige babbel en zwijgt terstond.
"Kom." Hij pakt m'n hand en loodst me mee de donkere gang in.

B.A.

"Wacht even!" roep ik naar Monkey en ik kijk of het slot van de deur op een andere manier opengemaakt kan worden. Als het echt niet anders kan, kunnen we alsnog voor grof geschut kiezen. Maar je weet nooit of er mensen achter de deuren zitten, dus een beetje voorzichtigheid is geboden.
Het slot werkt niet mee, maar de scharnieren zitten aan de buitenkant en als de pennen eruit gelicht zijn, trekken we samen de deur om tot het slot breekt en de deur omvalt.
Terwijl Monkey en ik de deur platleggen, lopen Frank en Geronimo met hun fakkels naar binnen. Meteen klinken er bange kreten en gehuil alsof de mensen weten wat er met ze zal gaan gebeuren. Ze smeken om genade.

SHERIFF

Geronimo en ik glippen naar binnen zodra de deur is verwijderd. Meteen is de ruimte gevuld met bang gegil en wanhopig gehuil.
In het schijnsel van de fakkels zien we tegen de achterste muur een kluwen mensen op de grond zitten.
Achter ons komen anderen met hun fakkels naar binnen, omdat het iedereen duidelijk wordt dat we hier met een schrijnende toestand te maken hebben.
Hoe meer licht er in deze kerker binnenkomt, hoe beter we kunnen zien hoe slecht deze mensen er aan toe zijn: vuil, mager en doodsbang.
Niemand van ons verroert zich, niemand spreekt. Iedereen is diep onder de indruk van dit tafereel.
"Pap?" klinkt er dan ineens door de gang en iedereen schrikt op.
"Audrey?!"
Het is even heel onwezenlijk om m'n dochters stem te horen, maar ineens weet ik zeker dat ze op het juiste moment is gekomen.
Deze bange mensen hebben de laatste tijd waarschijnlijk alleen maar mannen gezien, die de vreselijkste dingen met ze hebben gedaan. Wie weet dat Audrey...
Vliegensvlug bedenk ik hoe we dit het beste aan kunnen pakken.
Met rustige stem zeg ik tegen Audrey dat ze even moet blijven waar ze is. Dan laat ik de mannen met de fakkels tegen de muren gaan staan en de anderen vraag ik om heel rustig naar buiten te gaan, zodat de gijzelaars aan onze bewegingen zien dat we ze geen kwaad willen doen.
Ik geef mijn fakkel aan B.A. die naast me staat en loop dan naar m'n dochter toe.
Ze vliegt me om m'n nek en ik houd haar een moment stevig vast. "Audrey, luister, we hebben je nodig..."
In een paar woorden leg ik uit hoe de situatie in deze kerker is en ze luistert aandachtig naar wat ik van haar vraag. "Meisje, je bent op het juiste moment, op de juiste plek. Doe je best. Wij wachten hier op je. Breng ze maar één voor één hier heen, wij nemen ze van je over."
Audrey blijft even staan, alsof ze zich voorbereid op haar moeilijke taak en stapt dan naar binnen.
Om het hoekje kijk ik naar binnen...

GERONIMO

We schrikken allemaal als Audrey's stem door de gang klinkt, want iedereen stond als aan de grond genageld te kijken, naar de groep mensen die we zojuist vonden in deze kerker.
Frank is de eerste die zichzelf hervonden heeft en geeft kalm, maar dwingend allerlei aanwijzingen, die we zonder vragen uitvoeren.
Ik vraag me af wat hij Audrey wil laten doen en merk dat alle jongens, die met fakkels in de kerker staan, met grote ogen naar Audrey kijken als ze binnen komt schrijden.
Net voorbij de drempel groet ze met zachte stem de bange mensen in de hoek. Alle hoofden van de mannen draaien naar hen toe, om te zien wat voor reacties haar verschijning teweegbrengt.
Audrey zet een paar passen en praat dan weer even tegen ze: geruststellende woorden, verontschuldigende woorden dat we ze niet eerder hebben gevonden...
En weer draaien alle hoofden om. Het lijkt wel een tenniswedstrijd.
Audrey loopt nog verder naar ze toe en gaat op haar hurken zitten. Ze wijst ons één voor één aan en noemt onze namen. Ook de mannen die in de gang staan roept ze met naam en vraagt hen zich even te laten zien.
Dan steekt ze haar arm uit en wacht op een eerste hand die hulp durft te aanvaarden.
Langzaam worden de bange blikken nieuwsgierige blikken en wantrouwende blikken hoopvolle.
Onder de kluwen mensen uit komt een klein meisje gekropen die recht naar Audrey loopt en haar handje in die van Audrey legt.
Audrey vraagt hoe ze heet en of ze iemand wil aanwijzen van ons die haar mag redden. Als het kind rondkijkt komt er heel stilletjes een jongetje tevoorschijn, ook tussen de benen vandaan. Het lijkt erop dat het broer en zus zijn, want hij pakt haar hand en zij neemt hem mee naar B.A.
B.A. gaat op zijn knieën zitten en stelt zich aan hen voor. Dan spreidt hij zijn armen en pakt ze allebei op. Als B.A. zich wil omdraaien springt er een vrouw op met een verschrikte kreet. B.A. blijft meteen stil staan.
Audrey vraagt wie de vrouw als begeleider wil en houdt haar hand vast tot ze Peter aanwijst.

Op deze rustige manier krijgt Audrey het voor elkaar om al deze mensen in beweging te krijgen en zich klaar te maken voor de tocht naar de vrijheid.
De indianen die eerst voor Face en Murdock zorgden, zijn ook de bunker ingelopen en staan op de gang stil te kijken.
Als iedereen zo ver is, lopen Ritchie en Geronimo gewapend voorop, gevolgd door Frank en Audrey met fakkels en de hele groep bewakers met hun bevrijde gijzelaars, het licht tegemoet.

De mannen die de achterhoede vormen, geven een fluitsignaal naar Hannibal zodra we de splitsing voorbij zijn.
We willen deze mensen nu zo snel mogelijk in veiligheid brengen, maar kunnen de anderen ook niet zomaar in de steek laten.
In de beschutting van de bunker houden we even halt om kontakt te leggen met de groep van Hannibal, maar we krijgen geen reactie.
De indianen nemen de bewaking over, waarna Timo en Marcello op zoek gaan naar de groep van Hannibal.
Frank en ik drukken hen op het hart voorzichtig te zijn en verlaten dan de bunker.

De tocht door het oerwoud is zwaar en we moeten dan ook af en toe stoppen.
Maar als het indianendorp eindelijk in zicht komt, krijgt iedereen als het ware nieuwe energie en kracht voor de laatste loodjes.
Het dorp loopt uit als we naderen. Door een haag van applaudiserende mensen lopen we naar de medicijnman, die als een wijze vader met open armen op de gijzelaars staat te wachten.

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
IlovetheA-team
BerichtGeplaatst: 29-07-2009 16:54:38  Reageer met quote


Leeftijd: 30
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 2-2-2009
Berichten: 302
Woonplaats: Een luxe appartement in Hollywood... :P

Face

Langzaam kwam ik bij en zag dat ik bij de groep van Frank was beland. "Wat is er gebeurt?"
Meteen krijg ik te horen van het gif en wrijf over mijn hoofd. Er zit een grote bult.
Meteen krijg ook ik weer zin om mee te helpen en vlieg de bunker in. Ik ga op zoek naar de anderen. Waar zouden die toch zitten?
Als ik eindelijk een groep gevonden heb zie ik ook een aantal bewusteloze wetenschappers.
Meteen moet ik ook weer even meehelpen met de rest en ik neem ook een paar wetenschappertjes voor mijn rekening maar dan valt me wat op aan de wetenschappers. Ze dragen allemaal bandjes om hun rechterpols. Zouden Troy en Ethan er zo voor zorgen dat ze met hun mee zouden werken?

_________________
question: Can you say something in Dutch?

Dwight: Niet doen. Niet doen.
Dirk: Why not?
Dwight: Niet doen.
Dirk: Doen.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Flykie
BerichtGeplaatst: 29-07-2009 18:40:16  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

Hannibal/Bob/Eugon/Ashley

Ik liep samen met Eugon en Bob nog door de bunker om de rest van mijn groep te halen.
We hadden moeite om ze te kunnen vinden en gingen steeds dieper de bunker in, in de hoop ze te vinden.
Als we op een kruising komen, splitsen we en doorzochten de gehele bunker op gijzelaars.
Ik liep alleen terug naar boven, maar hoorde een luid gekraak en keek om me heen. Het gekraak leek wel uit een muur te komen.
Heel toevallig zag ik een losliggende steen in de muur steken en haalde die los. Zo kon ik een gehele muur slopen Razz.
Gewapend met me m16 sloop ik naar binnen en kon mijn ogen niet geloven als ik een gehele martelkamer aantref.
Ook stonden er waterinstallaties. Er stond een laptop op een bureau en ik snuffelde in de lades naar papieren.
Er lagen geen belangrijke papieren in de lades en op de laptop stond ook niets belangrijks.
Als ik even later stemmen hoor duik ik in een donkere hoek, waar ik zicht heb op de waterinstallaties.
Er kwamen 2 bewakers aangelopen. Ze hadden een meisje van een jaar of 12 gevangen die ze in één van die waterinstallaties stopten.
Als de bewaker die cel ook nog eens vol laat lopen met water heb ik genoeg gezien en schiet richting de bewaker.
"En nu zorg je ervoor dat dat water uit die cel verdwijnt" zei ik kwaad. In plaats van die machine te stoppen renden ze weg.
Ik schoot op het glas waardoor het water weg kon lopen.
Ook kon ik de machine stopzetten en knielde bij het meisje neer.
Bob, Chris, Mitch en Eugon stormden ook naar binnen en grepen de bewakers in hun kraag en overmeesterden ze.
Ze was al koppie onder gegaan maar nog wel bij. "Hoe heet je?" vroeg ik. Ze keek me bang aan maar zei uiteindelijk wel haar naam.
"Ashley" zei ze bibberend. Ik hielp haar overeind en gaf me jas, zodat ze toch warm bleef en keek haar aan.
"Ik ben Hannibal Smith, leider van The A-Team. Blijf bij mij, dan kom je hier veilig uit. Waar zijn je ouders?" vroeg ik.
"Die zitten opgesloten bij een tijdbom achter een boekenkast" vertelde ze. "Oke, dan zijn zij in veiligheid. Kan je lopen?" vroeg ik nu.
Ze was erg geschrokken en keek me weer aan.
We verlieten met 2 bewakers en Ashley de 3de bunker en liepen naar het indianenkamp. Het was een zware tocht tot we daar aankwamen.
Ik was uitgeput en bracht Ashley naar de indianen voor een controle en ging op de boomstam zitten en stak een sigaar op.
De bewakers werden ook vastgezet en ik staarde even naar de lucht.
Het begin van deze missie kwam ook weer bij me naar boven.
Ik was blij dat de gijzelaars waren gered Very Happy, tot Nadia naar me toe kwam lopen. Ze was weer helemaal de oude. Ik glimlachte, tot ze op me af kwam rennen en me omhelsde. We keken elkaar even aan en de zoen volgde toen ook meteen Embarassed. Ik sloeg me arm om haar heen Embarassed.
Na de zoen bedankte ze me voor alles en ging toen naast me zitten alsof er niets was gebeurd.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 29-07-2009 21:21:41  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

GIOVANNI

Een van de indianenkinderen heeft op de uitkijk gestaan en komt luidroepend het dorp in. Iedereen die tijd heeft, wacht de groep op en we vormen met z'n allen een haag.
Zou mijn vrouw ook gevonden zijn? Trillend van spanning kijk ik naar de mensen die uit het oerwoud tevoorschijn komen. Als het erop lijkt dat iedereen binnen is en ik bijna in tranen uitbarst van wanhoop, komt José met een vrouw in zijn armen aanlopen.
Als José me ziet staan en me aankijkt weet ik het: hij draagt Victoria.
Ik ren naar ze toe en schrik als ik haar bewusteloos in zijn armen zie bungelen.
"Ze heeft zelf een tijd gelopen, Giovanni, maar ze is helemaal uitgeput."
Voor ik haar overneem van hem druk ik een kus op haar voorhoofd.
De tranen van blijdschap lopen over m'n wangen als ik haar het dorp indraag. De indianenvrouwen nemen ons mee naar een tent en wat ze ook zeggen, vragen, smeken, ik wijk geen milimeter meer van haar zijde.

RITCHIE

Toen we de groep in de kerker vonden, hoopte ik dat ik ook m'n vrouw eindelijk zou vinden. Terwijl we hen naar het dorp brachten hield ik me sterk voor deze mensen, maar van binnen werd ik steeds banger dat ze bunker III niet overleefd had.
Het is een prachtig moment als we het dorp in lopen, maar de wanhoop groeit met de minuut.
Als alle vrouwen en kinderen zijn opgevangen, roept Frank ons bij elkaar.
Terwijl we naar hem staan luisteren, komt er een indiaanse vrouw aanlopen die me op m'n schouder tikt. "U bent Ritchie?" vraagt ze fluisterend.
"Ja!" M'n stem klinkt harder dan de bedoeling is, maar ik heb meteen weer hoop.
"Hannibal ook gijzelaars hier gebracht. Mevrouw Rachel vraagt naar Ritchie?"
Ik pak de vrouw bij de schouders. "Waar is ze?"
De vrouw draait zich om en wenkt me haar te volgen.
Bij de ingang van de tent waar ik naar toe word gebracht, blijf ik even staan, om het tot me door te laten dringen dat het allemaal echt waar is.
Rachel ligt op een bed. Een vrouw is bezig om haar te wassen en verzorgen. Een ander laat haar telkens drinken.
Ik zie dat ze gewond is, maar haar ogen zijn die van mijn Rachel. Als ze me ziet staan, fluistert ze m'n naam en ren ik naar haar toe.
De vrouwen houden me tegen als ik haar in m'n armen wil nemen, ze manen me tot voorzichtigheid, omdat haar rug pijn doet.
Dan pak ik haar gezicht in m'n handen en geef haar zacht een kus.
De vrouwen laten ons even alleen.
Rachel slaat haar armen om m'n nek en herhaalt wel honderd keer m'n naam. Samen huilen we tot er geen tranen over zijn, daarna beloof ik haar om me nooit meer te laten omkopen, al bieden ze me een miljoen.
De vrouwen komen terug en gaan verder met het verzorgen van Rachel.
Als ik opsta, roept ze bang dat ik niet weer moet verdwijnen.
"Ik ben zo terug, echt waar. Maar ik ga heel even aan de jongens vertellen dat jij gevonden bent en Madelyn halen."
Voor ik de tent uit ren blaas ik een kus naar haar toe.

B.A.

De medicijnman en de vrouwen van het indianendorp ontfermen zich over de bevrijde gijzelaars. Peter begeleidt de vrouw en haar kinderen naar een tent.
Frank roept ons bij elkaar, zodat we hen de ruimte geven.
Hij en Geronimo geven ons allemaal een hand en een schouderklop, als dank voor de geweldige samenwerking in de bunker. Maar het werk zit er nog niet op: we hebben nog een grot die gevuld is met, als het goed is, slapende, vastgebonden bewakers.
De bewakers die hun familie willen gaan zoeken of hebben gevonden, blijven in het dorp, de rest gaat met Frank mee.
Voor we echter kunnen vertrekken, komt Hannibal met zijn groep uit het oerwoud tevoorschijn en ook hen onthalen we op applaus.
Zij hebben een een meisje bij zich, aantal bewakers en een paar witjassen.
Hannibal ploft op een boomstam neer met een sigaar.
Murdock, Face en de anderen brengen de bewakers en witjassen naar de kooien, maar dan wil ik ze toch even begroeten.
Ik loop hen tegemoet en we omhelzen elkaar zonder woorden.

SHERIFF

Onze plannen om naar de grot te gaan, om de bewakers op te halen, stel ik maar even uit, want de mannen willen hun familieleden opzoeken of gaan vertellen dat ze terug zijn.
Ik sta stilletjes om me heen te kijken naar de bedrijvigheid van de indianenvrouwen en zie dan de vrouw lopen die eerder vertelde dat haar man Julio heet. Dat hij niet tussen de gijzelaars zit mag duidelijk zijn en ze volgt Murdock, Face, Chris, Mitch, Bob, Timo en Marcello die gevangen genomen bewakers en laboranten in de kooien stoppen.
Ze loopt zoekend om de kooien heen en blijft bij de derde staan. Ze wikkelt de omslagdoek nog hoger en dichter om zich heen, terwijl ze naar een bepaalde man blijft staren.
Ik loop naar haar toe en laat haar voorzichtig weten dat ik er aan kom. De vorige keer was ze zo verschrikkelijk bang toen ik haar naderde.
Als ik naast haar sta zie ik geen angst meer, maar woede op haar gezicht.
Volgens mij heeft Julio haar nog niet gezien. Met gebaren vraag ik aan de vrouw of haar man in deze kooi zit en ze knikt zonder me aan te kijken.
In de kooi draait een man zich naar ons toe en grijpt de bamboetralies vast.
"ANGELA!!!" roept hij naar haar.
Ze kijken elkaar aan, waarna zij haar hoofd trots in haar nek gooit, zich omdraait en waardig wegloopt.
"Nou, Julio, volgens mij ben je haar kwijt." gaat er door me heen. "Zo te zien heeft ze het gehad met jou."

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 29-07-2009 22:42:35  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

Murdock

Eindelijk zit de missie erop Very Happy. Ik was ook al aardig vermoeid, door dat tochtje in het oerwoud.
"Van bunker naar bunker pfff, dat hadden we beter kunnen vliegen he Faceman?" zei ik lachend. Hij knikte en begon te lachen.
Als we de bewakers en wetenschappers in kooien hebben gestopt zie ik BA naar ons toe komen.
Ik vond het maar niets, tot hij mij en Face omhelsde zonder enige woorden.
Ook ik sloeg me armen om ze heen. Het was een hechte groepsknuffel Very Happy.
"Ik mis nog iemand voor de groepsknuffel en dat is de kolonel" zei ik. We keken naar Hannibal die uitgeput op de boomstan zat met Nadia naast hem.
"Hey kolonel kom eens, we willen je wat laten zien" zei ik. Hij kwam naar ons toe en we gaven elkaar als echte vrienden een grote groepsknuffel Very Happy.
Ik kon zien dat Nadia ook keek maar dat maakte mij niks uit, de kolonel hoort ook bij het team Very Happy.
Na de groepsknuffel keken we elkaar minutenlang aan tot Hannibal de stilte verbrak.
"Geweldig werk jongens, het was een riskante missie maar we hebben het tot een goed einde gebracht." zei hij Very Happy.
"En wij hebben het niet alleen gedaan, iedereen heeft zijn steentje bijgedragen" zei ik(Murdock).
Hannibal knikte en bedankte iedereen die had meegeholpen om deze missie tot een goed einde te brengen Very Happy.

Ashley

Ik lag in een tent bij te komen van de ontvoering door die 2 bewakers.
Er zaten 2 indianen bij me die me verzorgden en me in de gaten hielden.
Ik vertelde het verhaal en over mijn reddende engel Hannibal. Ze glimlachten lief tot ze vroegen wie mijn ouders waren.
"Lang geleden, toen ik een jaar of 6 was is mijn moeder al ontvoerd door Troy Sad en moest mijn vader alles doen wat hij zei.
Toen ik ook werd gepakt door hem is mijn vader volgespoten met dat gif Sad. Ik moest me sterk houden om niet emotioneel te worden.
Hij is vervolgens ook nog eens hard gemarteld door Troy en zijn vriendjes. Ik heb mijn moeder niet eens meer gezien Sad.
Ze hebben mijn vader zo erg gehersenspoeld en hem een bijnaam gegeven ene Race ofzo, maar hij heet Jason in het echt.
Mijn moeder heet Madeleine, ik hoop zo erg dat ze in orde is Sad, want ik kan echt niet zonder ze Sad" zei ik nu in tranen.

"Wij hebben een man met de naam Race in het kamp, hij is zwaar gewond toen hij jou reddende engel moest vermoorden".
Ik keek de indiaan vol ongeloof aan. "Waarom moest hij dat nou doen Sad" zei ik in tranen.
"Zoals je aangaf was hij onder hypnose, toen hij werd gepakt door Hannibal zijn team werd hij neergeschoten en goed geraakt
Hannibal zijn team heeft hem meegenomen naar het kamp waar hij nog wordt verzorgd" vertelde de indiaan.
Ik kon het niet geloven en wilde opstaan maar ik moest rusten. "PAP !!!! Sad MAM !!!!" schreeuwde ik nu.
Hannibal had mijn schreeuw duidelijk gehoord en knielde direct bij me neer.
"Rustig, rustig" zei hij terwijl hij meteen een arm om me heen sloeg. Ik liet me tranen in zijn armen gaan Sad.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 30-07-2009 20:45:41  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SHERIFF / AUDREY / MOODY

Als al onze bevrijde gijzelaars in goede handen zijn, zoek ik eerst m'n dochter op.
We hebben elkaar begroet in de bunker, maar van een goed gesprek is nog niets gekomen. Toen we voorop liepen in het oerwoud, waren we beide zo onder de indruk dat we geen woord hebben gewisseld. En toen we hier aankwamen waren we druk met de gijzelaars.
Audrey staat bij de medicijnman, die haar voordoet hoe ze in een ketel met kruiden moet roeren.
Ik leg een hand op haar schouder. "Dag medicijnvrouw."
Ze kijkt met een lach om. "Hoi pap."
"Ik ben ontzettend trots op je, Audrey, zoals je het in de bunker hebt aangepakt. Ik hoopte een goed idee te hebben, maar hoe jij het hebt uitgevoerd... echt geweldig."
Ik neem haar in m'n armen en geef haar een kus op haar wang.
"Pap!!! Ik moet roeren, hoor!" protesteert ze en kijkt met verschrikte ogen om zich heen.
"Je hoort er meteen weer helemaal bij, hè?" zeg ik als ik aan de andere kant van de ketel ga staan, zodat zij haar taak kan uitvoeren: roeren.
"De medicijnman zou bozer zijn op mij als ik jouw actie niet zou waarderen, dan op jou als je een seconde of 10 niet roert, meisje." stel ik haar gerust.
"Hoe ben je hier heen gekomen? Ben je alleen of is Moody meegekomen?"
"Met de helicopter van de ambassadeur. Ja, Moody is er ook. We kregen van de dokter een verpleegster mee, want hij kan en mag nog lang niet alles. Het was een zware operatie."
"Hoe is het met jullie.... samen... Ik bedoel...."
"Ik weet wat je bedoelt, pap. Ik weet het niet precies. Hij is met zijn ouders naar hun blokhut toe gegaan en ik naar de bunker. Ik heb hem vanaf toen niet meer gezien."
Ik bekijk Audrey eens goed. Zo te zien worstelt ze met gemengde gevoelens en dat begrijp ik ook wel.
We babbelen nog wat over koetjes en kalfjes tot de medicijnman de ketel komt halen en Audrey bedankt.
"Kom, dan gaan we naar Moody toe."
"Ga maar. Ik ga in de tenten helpen."
Ze loopt, nee rent weg en ik kijk haar bezorgd na. Wat houdt haar het meest bezig: het afscheid van Moody of wat ze vanmiddag heeft gezien in de bunker? Of zou het kunnen zijn dat ze zich realiseert dat Moody bij de groep mannen hoort die deze ellende veroorzaakt heeft door met Troy in zee te gaan?
Ik loop naar de blokhut waar de ouders van Moody verblijven. Als ik binnenkom, zie ik dat het al een stuk beter met hen gaat. Ze willen hun zoon voorstellen, maar ik vertel hen dat ik hem al ken en dat we al hebben samengewerkt.
Dan omhels ik Moody, want ik ben blij om hem te zien. "En..." ik wend me naar zijn ouders, "hij heeft m'n dochter gered."
"Was dat het meisje dat met jou uit de helicopter kwam?" wil Moody's moeder weten. Hij knikt. "Zij heeft geregeld dat ik naar jullie toe kon."
"Waarom is ze dan niet hier? Ik wil haar bedanken."
Moody kijkt mij vragend aan. "Ze heeft even tijd nodig, Moody. We hebben een heftige middag gehad. Audrey heeft iets geweldigs gedaan: ze heeft een hele groep bange gijzelaars weer moed en zeggenschap gegeven.
Moody's vader geeft me een stoel en dan vertel ik over de dagen in het oerwoud, wat we beleeft hebben bij de verschillende bunkers, in de kannibalennederzetting en hier in het dorp.
Ook Moody's ouders vertellen over hun ervaringen in de bunker en over de proeven die de witjassen van Troy en Ethan met ze deden.
Er vliegt een uur voorbij terwijl we zo zitten te praten en we letten niet op de mensen die op de gang heen en weer lopen, laat staan op wie er binnenkomen.
Als iedereen zo'n beetje uitverteld is, kijkt Moody op. "Audrey!"
Ze heeft een tijd heel stilletjes op de drempel staan luisteren. Er rollen dikke tranen over haar wangen.
Moody staat voorzichtig op en loopt naar Audrey toe.
Ze kijken elkaar minutenlang aan zonder een woord te wisselen, alsof ze via hun ogen elkaars zieleroerselen aftasten. Als er een voorzichtige glimlach verschijnt op Audrey's gezicht omhelzen ze elkaar en zijn we getuige van hun eerste kus.

B.A.

'Hé, Hannibal," begin ik na onze gezamelijke omhelzing, "hoe wil Frank al die gevangenen bij de politie krijgen? We kunnen ze moeilijk door het oerwoud laten lopen!"
"Werken de walkietalkies nog?" vraagt Hannibal met een sigaar in z'n mond.
"Dat denk ik wel, maar is er nog iemand in Santiago die er ook één heeft?"
We kijken elkaar aan en schudden met z'n allen ons hoofd.
Daar staan we dan... missie volbracht dachten we... en dan blijkt dat we nergens heen kunnen met onze gevangenen...
"Misschien kunnen we iets bouwen van de resten van de neergestorte helicopter." oppert Murdock. "Dan vlieg ik naar de stad om een big one te halen."
Ineens wordt m'n oog getrokken naar iets wits en ik kijk om Face heen. "Hé, kijk! Dat lijkt wel een piloot!"
Iedereen volgt m'n blik.
"Dat IS een piloot, big guy!" bevestigt Murdock en alsof het afgesproken werk is, rennen we met z'n allen naar de man toe.
Hannibal regelt dat de eerste gevangenen meegenomen kunnen worden en Murdock gaat mee om met een tweede helicopter mee terug te komen.
Terwijl bij de helicopter de bespreking nog gaande is, ga ik Frank zoeken, want hij is de sheriff, hij moet de gevangenen overdragen aan de politie van Panama.

GERONIMO

Toen Audrey in de kerker begon met het helpen van de gijzelaars, werden Ritchie en ik naar de gang gestuurd om daar de boel in de gaten te houden.
Het was ondanks de fakkels donker in de kerker en iedereen was dicht tegen elkaar gekropen. Zodoende had ik zo snel niet gezien wie er allemaal deel uit maakte van de groep gijzelaars.
Onderweg naar het indianendorp hoopte ik dat ik mijn familie ook nog zou vinden, maar de vrees dat ik ze had verloren aan Troy's streken kwam langzaam maar zeker op. Ik zag aan Ritchie, die naast me liep, dat hij met dezelfde gevoelens worstelde.

In het indianendorp help ik met het gevangenzetten van de opgepakte bewakers en de laboranten. Daarna kom ik Peter tegen. Hij heeft zojuist een vrouw en haar 2 kinderen naar een tent gebracht en vraagt of ik mijn familie al heb gevonden. Ik schud m'n hoofd.
"Wie heeft Troy ontvoerd van jouw familie, Geronimo?" wil Peter dan weten.
"M'n vrouw en dochtertje."
"Hoe heten ze?"
"Paula en Quinty."
"Kom dan maar eens mee..." Peter pakt me bij m'n mouw en trekt me mee.
"Maar je zei dat er een jongetje bij was. Ik heb geen zoon, Peter. Ga me niet blij maken met een dooie mus, alsjeblieft." en ik blijf pardoes staan.
"Kom nou maar mee!"
Ik volg Peter met lood in m'n schoenen, voorbereid op een teleurstelling.
Peter stopt bij de ingang van een kleine tent en kijkt even naar binnen om te zien hoe ver de indianenvrouwen zijn met het verzorgen van de vrouw en kinderen.
"Is dat je vrouw?" vraagt Peter terwijl hij een stuk tentdoek opzij houdt.
Heel voorzichtig werp ik een blik naar binnen...
Dan duw ik plompverloren Peter opzij en ren naar binnen. "Paula!"
Ze draait haar hoofd naar me toe, maar ik schrik van haar blik. Het is precies alsof ze me niet herkent. Ik kniel bij haar neer. "Paula, ik ben het, Geronimo!"
Haar ogen onderzoeken m'n gezicht, maar er is geen herkenning te zien. Wat hebben ze in godsnaam met haar gedaan?
Dan kijk ik naar de bedjes naast haar.
"Quinty?"
De indianenvrouw die naast haar zit maant me tot stilte, de kinderen slapen.
In het bedje naast haar ligt m'n neefje. Ik zucht eens. Het mannetje speelt vaak bij ons en is natuurlijk gewoon met Paula en Quinty mee ontvoerd, omdat ze dachten dat hij een zoon van mij is.
Paula ligt met nietsziende ogen omhoog te staren, ze reageert op haar naam, maar reageert niet op mijn aanwezigheid.
Nu heb ik hen gevonden, maar voor mijn gevoel zijn we mijlenver van elkaar verwijderd. Ik pak Paula's hand en wrijf hem warm. Er vallen tranen op. Wat heb ik hen aangedaan?

Als ik een tijdje bij haar heb gezeten, komt Peter binnen.
Hij legt een hand op m'n schouder. Ik sta op en kijk hem aan. Ik zie aan hem dat hij wist dat er iets fout was.
"Ze kent me niet meer, Peter." zeg ik in en in verdrietig. Peter slaat zijn armen om me heen en ik laat me gaan. Voor het eerst in m'n leven huil ik waar anderen bij zijn en zo lang dat ik helemaal leeg ben.
"Ik zal ze krijgen!" zeg ik als m'n tranen op zijn.
"Daar zorgen wij wel voor. Jij gaat voor Paula en de kinderen zorgen en laat Troy, Ethan en hun moeder met rust. Straks zit je in de cel en zijn zij jou kwijt."
Daar weet ik even niets op te zeggen. Ik heb even frisse lucht nodig en loop met Peter naar buiten.

's Avonds na het eten komen Hannibal, Frank en ik bij elkaar en overleggen we welke gevangenen Frank en Murdock als eerste mee gaan nemen. Veel zullen het er niet kunnen zijn, omdat de helicopter van de ambassadeur niet zo'n grote is.
B.A. stelt voor om de moeder van Troy en Ethan als eerste mee te nemen, omdat zij tot de aanvoerders hoort.
Frank gaat zijn dochter en Moody gedag zeggen en Murdock krijgt van Face de opdracht mee om bij de ambassade Lesley de groeten te doen. Peter blijft dan niet achter en vraagt hetzelfde voor Lydia en de kinderen.
Als de piloot de helicopter klaar heeft staan voor vertrek halen B.A., Marcello en ik de lelijke vrouw uit haar kooi.
Terwijl we haar geboeid en wel naar de helicopter brengen, smijt ze ons de smerigste verwensingen toe. Op een moment ben ik het beu en prop een pluk gras in haar mond. Dat was het eerste wat ik kon vinden. Ze zet grote ogen op en als blikken konden doden had ze ter plekke een moord begaan.
Als de helicopter vertrekt, kijk ik hem na met een klein beetje beter gevoel: ik heb die vreselijke vrouw toch nog een beetje te pakken kunnen nemen. Al was het maar met een graspol.


SHERIFF B.A., Marcello, Fernando, José, Daniel, Monkey en 2 indianen
GERONIMO + Ritchie, Timo, Benjamin, Arlando, Rio, Peter en 2 indianen

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 01-08-2009 11:16:41  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

Hannibal

Terwijl ik even bij Ashley zit, moet ik ook weer aan het werk.
Als ik haar heb getroost, loop ik naar het team en regelen we een heli om de eerste gevangenen af te voeren.
BA gaat op zoek naar Frank, aangezien hij de sheriff is en ze moet overdragen aan de politie van Panama.
De eerste heli vertrok al snel en we keken ze na. Nu was het wachten op de volgende heli en dan naar huis.

Maar dan gebeurt er iets onverwachts. Race en Madeleine kwamen naar me toe om te vragen of ik Ashley had gezien.
"Dat heb ik zeker" zei ik met een glimlach en ik bracht ze naar hun kind toe. Verdriet maakte plaats voor vreugde.
Terwijl Ashley haar ouders een dikke knuffel geeft, kijkt ze ook naar me en ik geef haar een knipoog.
Ik liep de tent uit en Eugon kwam op me af rennen. Ik ging op me knieën zitten en Eugon omhelsde me meteen.
Alsof hij voelde dat we afscheid moesten nemen Sad. Ik vond het ook erg moeilijk en sloeg mijn armen ook om hem heen.
Hij had me zoveel geleerd in het oerwoud. "Ik zal je nooit vergeten Hannibal" zei Eugon met tranen in zijn ogen.
"Ik jou ook niet Eugon, droog je tranen en laat mij eens je glimlach zien" zei ik toen ik hem losliet.
We schoten nu beide in de lach. Ik pakte een ketting uit me jaszak en deed die om bij Eugon.
"Als herinnering" zei ik terwijl ik hem een knipoog gaf Wink. Hij gaf mij een koker vol met pijlen en een boog Shocked.
Ik keek hem aan en hij knikte dat ik het echt mocht houden.
De stamleider kwam ook naar mij en Eugon toe. "Als je graag met hem op reis wilt, moet je dat doen" zei hij.
Ik keek Eugon aan en schudde me hoofd. "Je bent bij je volk nodig. Ik word gezocht door het leger en moet meer vluchten dan dat ik bij je kan blijven.
Ga alsjeblieft niet mee Eugon. Ik verwoest je leven er alleen maar mee" zei ik met een bezorgde blik.
Hij keek me aan en accepteerde het uiteindelijk, maar het kostte hem wel moeite. Ik stond op en bleef nog even bij ze staan.
Het was nu wachten op de volgende heli.

Bob

Ik Bob was opgelucht dat de missie nu eindelijk tot een goed eind was gekomen.
"Nu mijn dochter nog halen bij de ambassade en dan samen dit avontuur zo snel mogelijk vergeten" zei ik tegen mezelf.
Ik keek naar Hannibal die Eugon in gesprek was. Ze hadden het blijkbaar ook moeilijk om afscheid te kunnen nemen.
Ik begon ook mijn ronde te doen met het afscheid nemen van de indianen en iedereen die ons had geholpen.

Nadia

Hannibal stond al snel op en liep naar zijn team toe Sad. En dat terwijl ik in zijn armen wilde liggen.
Ze gaven elkaar als echte vrienden een hechte groepsknuffel, wat er erg mooi uitzag Very Happy.
Daarna was het weer werk aan de winkel om de gevangenen af te voeren.
Daar waren ze niet veel later al snel klaar mee, toen BA naar de sheriff ging zoeken om ze over te dragen bij de politie van Panama.
Al snel vertrok de eerste heli en ik keek ze na en begon zelf ook diep na te denken waar ik heen zou moeten.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Berichten van afgelopen:   
Tijden zijn in GMT + 1 uur

Volgende onderwerp
Vorige onderwerp
Pagina 39 van 40
Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3 ... , 38, 39, 40  Volgende
Ateamfans.nl forum index  ~  A-Team Melee

Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk


 
Ga naar:  

Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
Je mag geen reacties plaatsen
Je mag je berichten niet bewerken
Je mag je berichten niet verwijderen
Ja mag niet stemmen in polls




 

Powered by phpBB and NoseBleed v1.08
Edited by Ateamfans.nl v3.0