The A-team Fans V3.0 ~ Bekijk onderwerp - A-TEAMMELEE Melee 15: Where are the prisoners?

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1559 Woonplaats: Tilburg

SHERIFF

Voor we gaan roep ik mijn hele team nog even bij elkaar in de kamer waar we eergisteren onze plannen hebben zitten maken.
Van B.A. heb ik een paar walkie-talkies gekregen.
Ik stuur Ritchie vooruit en geef hem er één mee. Hij moet dat rooster zien te krijgen waarop staat wie wanneer wachtdienst heeft in het hotel en kijken wie er nu rondlopen.
Eerder deze week zag Ritchie de naam Victor op de lijst staan. Het was een onbekende voor hem en hij weet ook niet of het er één van Troy is. Maar... daar zullen we de komende tijd wel achter komen.
Wisten we ook maar hoeveel van die echte aanhangers Troy had...
Door het raam zie ik dat Hannibal en Giovanni het gouden trio vervoersklaar maakt, dus het wordt tijd om onze min of meer veilige plek te verlaten en ons op gevaarlijk terrein te gaan begeven.
Ik steek iedereen van onze groep nog een hart onder de riem en we nemen ons voor om van operatie PATROMI een geslaagde te maken.

Giovanni bewaakt de geblinddoekte gevangenen, die onder een deken worden verborgen zodat nieuwsgierige ogen niets wijzer worden van onze verhuisperikelen. Rio brengt de waardevolle vracht met zijn auto naar de buurt van het hotel.
In een andere auto wordt onze voorraad naar het hotel gebracht.
Dan sluiten we de villa af en gaan te voet naar het hotel, waar Hannibal de auto's overneemt.
Onderweg roept Ritchie me op. Hij vertelt dat hij, Monkey en Daniël vanavond dienst hebben. Maar nu had Fernando er al moeten zijn en Victor loopt te mopperen, omdat hij hem niet kan bereiken. Ritchie heeft de smoes opgehangen dat hij thuis zit met diarree, maar dat hij zodra hij kan komt werken.
"We zijn onderweg, Ritchie. Ik zal Fernando je gebruikte smoesje overbrengen, dan kan hij alvast oefenen op buikpijn-spelen." zeg ik met een lach.
Ik geef Fernando instructies en we geven hem de kans om een stuk vooruit te lopen, zodat hij eerder bij het hotel is.
Als hij de parkeerplaats oploopt roep ik Ritchie op, om te vertellen dat hij dadelijk binnnen komt.

RITCHIE

In het hotel staat Manuel zoals gewoonlijk achter de receptiebalie.
Ik vraag direkt naar het rooster, want, zeg ik, ik moet kijken wie er vrij zijn om de puinhopen van Miguels huis mee op te ruimen.
Het klinkt geloofwaardig, want ik krijg het zonder problemen in m'n handen geschoven en Manuel gaat verder met zijn eigen werk.
Ik stamp de namen in m'n hoofd en loop naar buiten met de walkie-talkie om met Frank te overleggen.
Niet veel later krijg ik de melding dat Fernando onderweg is en als hij binnenkomt zie ik dat hij zich goed heeft voorbereid: hij heeft zijn haardos in de war gedaan en komt slap als een vaatdoek binnengelopen.
Blijkbaar zag Victor hem ook aankomen, hij stormt van de trap af en begint tegen Fernando te keer te gaan.
"Hé, had ik jouw niet gezegd dat ie ziek was?! Wees blij man dat ie toch komt werken!" neem ik het voor Fernando op.
Victor kijkt van Fernando naar mij en weer terug en druipt dan af, terug naar de 2e etage.
Volgens mij moeten we die gast maar goed in de gaten houden, het is wel een heel fanatiek mannetje, alsof ie de baas zelf is.
En zulk soort lui zijn soms nog erger dan de oorspronkelijke baas...

Fernando gaat wachtlopen op de eerste verdieping, Victor is op de 2e, maar wie is dan die Ethan op de derde?
Ik besluit om hem eens op te zoeken en het verhaal over Eduardo nog eens op te hangen. Zijn reactie daarop zal duidelijkheid geven over aan welke kant hij staat...

Face

Het is echt tijd om naar het oerwoud te vertrekken. Iedereen laad zijn spullen in de auto en dan rijden we weg.
Eerst gaan we nog even langs het hotel waar Audrey, Frank, Peter en nog een paar anderen de komende weken zullen verblijven.

Peter

Gelukkig dat ik niet mee het oerwoud in hoef. Eerst blijven Audrey, Frank en ik buiten wachten want eerst moeten we uit zien te vinden hoe het met Victor zit.
We hebben afgesproken dat Audrey en ik zullen doen alsof we gasten zijn en zo dus ook wat rond kunnen neuzen.
Frank zegt dat het zover is en Audrey en ik lopen met wat bagage naar binnen.
Ik wordt wel een beetje zenuwachtig van Manuel. Het is te hopen dat hij me niet herkent.
We huren een kamer voor een aantal weken. Kamer 36!
Meteen lopen Audrey en ik hand in hand de trap op en zien Victor.
We lopen normaal langs de man heen en gaan onze kamer binnen.

Lesley

Gelukkig is Face zonet niets overkomen en ik ga nog even bij Bob kijken. Arme Bob!
Daar lig je dan. Ook zijn dochtertje Ava zit even bij hem. Ze is door de ambassadeur net opgehaald in zijn limousine.
Ik til Ava even op want de dokter gebaard dat hij Bob weer even moet behandelen en we dus de kamer uit moeten.
"Ik denk dat jij wel zin in een ijsje hebt, Ava."
Ava knikt en ik neem haar even mee.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

Hannibal

We waren nog onderweg richting het oerwoud en ik zat achter het stuur in de één van de auto's.
Marcello zat naast me voorin en keek op de kaart. Hij was ook de navigator Very Happy

.
Hij wees de weg die ik moest rijden, tot we op een punt kwamen dat we niet meer verder konden gaan.
Ik stapte uit de auto en keek om me heen. Het liefst had ik nu iets van Murdock vernomen die rondvloog in het oerwoud.
Als we allemaal bij elkaar zijn, maken we ons gereed om een stuk te lopen. Marcello liep voor met de kaart en wij liepen achter hem aan.
Gewapend met m16 keek ik in alle hoeken in de hoop een spoor te vinden. Ook de walkietalkie had ik voor alle zekerheid bij me.
Hoe dieper we het oerwoud in gingen, hoe minder veilig ik me begon te voelen ook al hadden we wapens bij ons.
Mijn vermoeden werd al snel bevestigd toen ik geritsel in de struiken links van me hoorde en er 3 man uit de struiken sprongen met van die bamboe stokken Shocked

.
Ik keek ze aan, maar begon te lachen toen ik de stokken zag. "Let op" zei ik terwijl ik begon te schieten op de mannen.
2 van de 3 renden meteen weg maar de 3de rende gewapend met de stok op me af. Als ik de stok wil pakken slaat hij keihard tegen me arm.
Als ik eenmaal de kans heb om de stok uit zijn handen te trappen, grijp ik me kans en overmeester hem meteen.
"Zo, wie ben jij en waarom val je ons aan?" zei ik minder vriendelijk.

Hij hield zijn mond en was overduidelijk bang.
Als we elkaar een tijdje aan blijven staren krijgt de jongen die ik net had overmeesterd hulp. Alleen hadden wij wapens en zij stokken Razz

.
Ik liet de jongen los en keek het volk aan. "Weten jullie waar wij Troy kunnen vinden?" vroeg ik aan ze.
Ze deden meteen een paar stappen naar achter toen ik zijn naam noemde. Ik liep heel rustig naar ze toe.
"Rustig maar, wij zijn hierheen gekomen om die gevangenen te bevrijden en niet om ze te doden" zei ik.
Één van de jongens liep naar me toe en gebaarde dat hij een kaart nodig had. Marcello kwam aan met een kaart en een stift.
De jongen omcirkelde de plaats waar de mensen werden vastgehouden en keek mij aan. Ik glimlachte. "Dank je wel voor je hulp" zei ik.
Ook probeerde hij iets te zeggen maar ik snapte niet wat. Hij pakte me hand en ik moest mee lopen. "Sorry maar ik heb helaas geen tijd voor je".
De jongen luisterde niet en ik werd naar een dorpje in het oerwoud meegenomen. Ook het team rende mee.
Hij klom heel soepel in een boom, waar ik nogal van stond te kijken maar hij gebaarde dat ik ook naar boven moest klimmen.
"Laat ik nou net een hekel hebben aan bomen" zuchtte ik. Ik klom uiteindelijk wel naar boven en hij wees naar een bunker.
Ik pakte me verrekijker en zag een paar mensen, weliswaar niet heel veel maar we hadden nu iets Very Happy

.
Als we even later weer beneden zijn, kijk ik naar het kleine volk en het team. Volgens mij kon Face wel wat bij ze los krijgen.
"Face, probeer los te krijgen bij die mensen waarvoor ze nou daadwerkelijk zo bang zijn. BA, Marcello laten we kijken voor een schuilplaats.
De rest kan even een pauze nemen Wink

" zei ik met een glimlach.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1559 Woonplaats: Tilburg

AUDREY

Peter heeft zijn kapsel anders zitten en ik heb een pruik gekregen van Hannibal. Wat hij toch allemaal in zijn bagage heeft zitten!
Manuel kijkt ons onderzoekend aan, maar geeft ons toch een kamer.
Nr. 36. "Dat is op de 3e verdieping!" fluister ik tegen Peter als we de trap op lopen naar de 1e etage.
"Hoe weet je dat?" fluistert hij terug.
"Ik heb hier toch als kamermeisje rondgelopen? Op deze verdieping heb je kamers 10 t/m 19, op de 2e 20 t/m 29 en op de 3e 30 t/m 29. De suites in de andere vleugel hebben letters."
Boven aan de trap staat een man met een geweer. Hij staat naar beneden te kijken, naar de gasten die arriveren.
We knikken vriendelijk als ie een moment opkijkt en lopen dan door.
Zou dat Victor zijn? vraag ik me af. Als je hem zonder geweer zou zien, zou je denken dat het een gewone man zou zijn. Zou hij één van de gechanteerde bewakers zijn of toch een aanhanger van Troy?
Vanaf de 1e verdieping nemen we toch de lift. Kamer 36 ligt naast de kamers die we eerder hadden.
Peter loopt meteen onderzoekend door de kamer, om te zien of er geen microfoontjes of minicamera's zijn geplaatst. Daarna controleert hij of de ramen en de deuren goed kunnen sluiten. Een van de ramen klemt en sluit niet goed en daar zijn we niet zo blij mee...

"Ik ga toch zo'n schort zoeken, hoor! We moeten de dienstlift zien te vinden. Die moet ergens zijn." zeg ik zacht tegen Peter. "In zo'n linnenkar kunnen we P, T en M mooi boven brengen."

SHERIFF

Alle spullen zijn uitgeladen en over de 3 ingepakte gevangenen ligt een deken uitgespreid. De bagage staat op de zijkanten van de deken.
Moody gaat op onderzoek uit en wenkt me na enkele minuten.
Rondom de zij- en achterkant van het hotel staan veel bomen en struiken.
Het magazijn is dan ook bijna niet te zien vanaf de straat, dat moeten we hebben.
De grote deuren staan open, blijkbaar verwachten ze nog lading.
Moody loopt binnen langs alle deuren om te zien of ze open zijn, wat er zich achter bevindt. Hij is hier ook nog niet eerder geweest.
Ik sta op de uitkijk en wordt met gebaren op de hoogte gehouden over wat er op straat gebeurd door Giovanni die bij de gevangenen staat.
"Psst!" Moody wenkt me en gebaart dat hij de dienstlift heeft gevonden.

B.A.

Hannibal rijdt in de voorste auto met Marcello naast hem, Face en Rio zitten achterin.
Ik bestuur de 2e auto en heb Chris en Mitch bij me. Bob zou de 9e man van onze groep zijn, maar die ligt in de ambassade te herstellen met een totaal gekneusd lichaam overgehouden aan de geëxplodeerde auto.
Naar mate we dieper het oerwoud in gaan wordt de weg steeds slechter. De klinkerweg wordt een verhard pad, even later wordt het een zacht pad en dat gaat uiteindelijk over in grove keien, waarover met auto's niet te rijden valt. Noodgedwongen stappen we uit.
Onderweg heb ik telkens naar boven gekeken als er een stukje lucht tevoorschijn kwam tussen het dichte bladerdak van de subtropische bomen. In de hoop een glimp op te vangen van Murdock, maar waar hij is gebleven... mag Joost weten.

We staan nog om ons heen te kijken als we geritsel horen. De jongens met scherpe bamboestokken die tevoorschijn springen blijken minder stoer te zijn als ze doen voorkomen.
Hannibal laat de naam Troy vallen en ze deinzen achter uit. Alhoewel de jongens Hannibal niet verstaan, lijken ze wel te begrijpen dat wij andere bedoelingen hebben dan Troy. Ze wijzen op de kaart van Marcello zelfs aan waar Troy zijn gevangenen opsluit,
Stilletjes aan komen er steeds meer mensen uit het groen tevoorschijn en staat er een halve stam Indianen om ons heen. De jongen die op de kaart iets aanwees neemt plotseling Hannibal mee naar een boom.
Als hij erin is geklommen doet hij verslag van wat hij ziet: een bunker en wat mensen die erom heen lopen.
Hannibal kijkt ons één voor één aan alsof hij afweegt wie hij wat zal laten doen...
Face mag met de mensen van de stam aan de slag. Mitch en Hannibal blijven ook hier. Marcello, Rio, Chris en ik worden naar de bunker toegestuurd om te kijken hoe dicht we er in de buurt kunnen komen en hoe.
"Heeft iemand de plattegrond van die bunker toevallig bij zich?" wil ik weten.
Hannibal steekt met een big smile zijn hand in zijn binnenzak en haalt hem tevoorschijn. Daarna berg ik hem goed op in één van mijn diepe broekzakken.
Hannibal overhandigt mij de walkietalkie. Voor we op stap gaan probeer ik Murdock op te roepen, maar ik krijg geen verbinding, terwijl het apparaat het wel degelijk goed doet!
"Zou Troy storingsapparatuur hebben aangebracht rondom de bunker?" vraagt Face.
"Als ik m'n koffer met meetapparatuur bij me zou hebben gehad, had ik het je zo kunnen vertellen." antwoord ik sip schouderophalend.
Er staan nog steeds dorpsbewoners om ons heen.
Een vrouw die blijkbaar begrijpt wat we moeten gaan doen, komt naar ons toe en stopt Marcello, Rio, Chris en mij een blad in ons handen.
Niet begrijpend staren we ernaar. Dan pakt ze het mijne weer op en doet voor wat wij er mee moeten doen: over onze huid wrijven, om muggen op afstand te houden.
Aha! Dat is nog eens een nuttige tip. Met een hoofdknik bedanken we haar en volgen haar voorbeeld. Het ruikt zurig, maar als het werkt... prima!
Ze geeft nog een handjevol mee voor onderweg en loopt dan weg.
Ook wij draaien ons om en gaan dan op weg naar de bunker...

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

Hannibal

Als ik de verdeling van de taken heb gegeven kijk ik naar de jongen die mij met die bamboestok hard op me arm sloeg.
We keken elkaar even aan tot hij me meenam naar één van de hutten. Ik moest zitten en hij verzorgde me arm.
"Dank je wel" zei ik dankbaar terwijl ik glimlachte naar de jongen.
Even later werd ik voorgesteld aan de leider van de stam (het opperhoofd? Razz

). Hij sprak onze taal een klein beetje.
We schudden elkaar de hand en ik begon het verhaal over Troy, Palermo en Miguel te vertellen.
"Enige hulp is namelijk wel meegenomen" zei ik met een glimlach. De leider van de stam knikte en liet een opslagplaats van wapens zien.
Er hingen allemaal speren, pijlen en bogen. Het was niet genoeg voor een heel leger.
"Dat wordt dan maar wapens maken" zei ik tegen de stamleider.
Hij pakte wat pijlen en boog en gaf die aan mij. Ik mocht ermee schieten Very Happy

Ik had al dolgraag eens met een pijl en boog willen schieten ipv die kogels Very Happy

. We liepen naar een schietbaan waar ook andere indianen aan het oefenen waren van een zeer verre afstand Shocked

.
De stamleider leerde me de houding aan en liet me zien hoe ik met de pijl en boog om moest gaan. Hij schoot en de pijl vloog meteen in de roos. Ik glimlachte en ging in positie staan en schoot. De pijl zat niet in de roos maar het scheelde niet veel. Het was even wennen om de feeling te krijgen in het schieten maar na een aantal pijlen ging er wel één in de roos.
Dat kon wel eens een perfecte afleidingsmanoeuvre zijn. Misschien konden we de pijlen nog gevaarlijker maken door er vuurpijlen van te maken Very Happy

. Na een rondleiding door het kamp werden Face, Mitch en ik nog voorgesteld aan andere indianen.
"De perfecte val met hulp van deze indianen Very Happy

" zei ik met een brede grijns. Ik ging met de jongen mee en hij liet zien hoe ze wapens maakten. Ook ik besloot mee te helpen met het maken van de wapens.

Sergeant Geregistreerd op: 3-5-2009 Berichten: 67 Woonplaats: Noordeloos

Murdock

Terwijl de andere in het oerwoud zitten te zwoegen, vlieg ik lekker relaxt over het oerwoud.
Mijn eindbestemming is, alweer, om te kijken waar de bunker precies is.
Ik had walkie-talkies meegekregen, maar ik had nog niets om Hannibal op te roepen.
Na een uurtje zag ik het dichtbegroeide gebied dichterbij komen, en uiteindelijk was ik aan de rand.
Ik vloog langs de rand om de bunker op te zoeken.
Eindelijk zag ik hem, maar toen kreeg ik de schrik van mijn leven.
Er stond een jeep bij de bunker, en er gingen mannen bij de bunker naar binnen.
Ik wrijf in mijn ogen, maak nog een rondje, en kijk nog een keer goed.
Inderdaad, ze verplaatsen de gevangen.
Maar hoe wisten ze dan? Hebben we een verrader in ons midden?
Ik grijp de walkie-talkie en probeer Hannibal op te roepen.
Hannibal reageert meteen.
"Hannibal! Ze verhuizen de gevangen, maar Howlin' Mad Columbus zal ze volgen!" zeg ik en leg de walkie-talkie weer neer.
Een vliegtuig is nou niet het stilste vervoersmiddel om iemand te achtervolgen, maarja.
Ik doe het zo onopvallend mogelijk, maar dan draait een bewaker vliegensvlug om en kijkt naar boven.
Ik blijf gewoon rechtvooruit vliegen, en doe net alsof ik over het oerwoud heem moet vliegen, en als ik uit het zicht ben draai ik weer om.
Zo gaat het een half uurtje door, maar dan...............

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL

Ik was bezig met het maken van een aantal bogen als Murdock plots contact met me opneemt.
"Hannibal! Ze verhuizen de gevangen, maar Howlin' Mad Columbus zal ze volgen!" zei hij tegen me.
"Blijf ze volgen" zei ik nog maar ik hoorde even later allemaal schoten. Ik hoopte zo erg dat Murdock nog weg kon komen.
"MURDOCK" zei ik door de walkietalkie, maar ik hoorde niks meer. "Kapitein zeg iets" zei ik bezorgd.
Ik hoorde helemaal niets meer. Ik besloot BA maar op te roepen in de hoop dat hij Murdock had gevonden.
"BA, dit is Hannibal. Ik maak me zorgen om Murdock. Hij nam contact met ons op en even later hoorde ik schoten. Ze schijnen de gevangenen te verplaatsen.
Heb je toevallig nog iets van Murdock gehoord?. Anders ga ik namelijk kijken waar hij is" zei ik.
Ook BA had niets meer van Murdock gehoord. Ik keek naar de indianen en zuchtte. De stamleider kwam naar me toe lopen.
"Ik ga mijn vriend zoeken" zei ik. "Houdt die pijlen en boog maar, misschien komt het nog van toepassing" zei de stamleider.
"Bedankt. Als ik hem heb gevonden kom ik terug" zei ik terwijl ik weg liep. De jongen bleef bij me staan. Hij wilde duidelijk meehelpen met het zoeken.
"Kom maar mee dan" zei ik. Hij pakte zijn pijl en boog en samen liepen we door het oerwoud.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1559 Woonplaats: Tilburg

VICTOR

"Hallo, Victor hier. Kan bunker II mij ontvangen?"
Eerst klinkt er luid gekraak, dan een haperende stem. "Ja-a, bunk-er II hier, ik ka-n je o-o-ontvangen. Niet dui-ui-de-e-lijk, ma-ar het ga-at nog net. Ze-eg het ma-ar, Vi-ictor."
"Maak hem klaar, van binnen en van buiten. De groep is in aantocht. Ze verlaten nu bunker I."
"Ze-eg Victor, da-at is toch ee-n we-ek te vroe-oeg?"
"Ja, weet ik, maar er lopen hier nieuwsgierige mensen rond en ik hoor maar niets van Miguel. En trouwens van Troy ook niet, maar die zal met z'n gekaapte blondje nog wel even ondergedoken blijven."
"En a-als ze hi-er zijn?"
"Dan nemen de bewakers van bunker I het van jullie over en gaan jullie bunker III alvast in orde maken."
"O.k. Begre-epen, o-over en sluiten."
Victor drukt de walkietalkie uit en denkt even na. Hij heeft die man en die vrouw die zojuist incheckten eerder gezien, maar waar? En wanneer?

AUDREY

"Peter, roep Ritchie eens op. Vraag eens of hij die onbekende bewaker eens zoet kan houden. Dan kan ik eens gaan zoeken waar de dienstlift zit."
Ik popel om iets te gaan doen en kijk Peter bijna naar de walkietalkie toe.
Terwijl hij zit te praten met Ritchie ga ik even op het balkon staan.
Het was me de vorige keer eigenlijk niet opgevallen dat het hotel rondom in het groen staat, maar nu observeer ik eens goed hoe het er aan de achterkant van het hotel uitziet.
"Hij komt er aan!" roept Peter vanuit de hotelkamer.
Voor de spiegel doe ik mijn haar netjes op een staart, voor straks, en zet m'n pruik weer op, om de gang op te kunnen lopen als de vrouw van Peter.
Zodra Ritchie laat weten dat hij er is, trek ik de stoute schoenen aan...

Waarom moeten er zoveel werkkasten en linnenkamers zijn?
Volgens mij heb ik er nu een stuk of 5 gehad. In één ervan heb ik een schort aangetrokken en m'n pruik afgedaan.
Ik kijk om de hoek van de deur... als de kust veilig is duw ik een linnenkar naar buiten en kijk dan of de deur naast de brandtrap ook open is. Yes!!!
Binnen blijf ik even tegen de deur aan staan, om even tot rust te komen en de ruimte in me op te nemen.
Het is een bijna leeg vertrek, er staat maar één stapelwagen voor goederen...
Ik loop naar achteren om te zien wat er om de hoek nog is te zien... Ja!!! Daar is ie! De dienstlift! Waar zit er een knop... Voor ik erop druk, luister ik met m'n oor tegen de deur of er geluiden van beneden komen.
Het is stil, dus ik waag het erop.
De lift blijkt maar één verdieping lager te zijn en is met één zoef bij me.
Ik duw de linnenwagen naar binnen en druk dan op de knop naar het magazijn. En nu maar hopen dat er niemand anders instapt...

MOODY

In de kelder van het hotel, dat als magazijn dienst doet, kijk ik om een muurtje heen en vind daar wat ik zoek: een dienstlift.
Ik wenk Frank en zeg dat ik het er op ga wagen: ik ga kijken op welke verdiepingen ik kan komen, het liefst ook op de 3e natuurlijk.
Frank blijft beneden om de boel in de gaten te houden en draait zich om om een strategische plek daarvoor te zoeken.
Ook ik draai me om en wil op de knop drukken. Maar voor mijn vinger de knop aanraakt, klinkt een belletje dat ie er aan komt. Ik realiseer me geschrokken dat er dan waarschijnlijk iemand uit de lift zal komen stappen...
Tijd om me te verstoppen of een noodplan te bedenken heb ik niet meer, de deuren worden al opengeduwd. Ik druk me tegen de muur, zodat ik half achter een liftdeur verscholen ben.
Er komt een kamermeisje naar buiten met een linnenkar. Precies wat ik moet hebben.
Ik twijfel geen moment en overmeester haar. Voor ze kan gillen leg ik m'n hand over haar mond. "Niet gillen, ik doe je niets. Ik heb alleen je wagentje nodig."
De dame in kwestie is echter niet voor de poes en geeft me een stomp met haar elleboog zodat ik haar van de pijn loslaat.
Ze draait zich om met de bedoeling om me nog een schop te verkopen, maar dan blijft ze stokstijf staan: "Moody?!"
"Audrey?!"
Audrey slaat haar handen voor haar mond en ik kijk haar enigszins kwaad aan. We denken hetzelfde: onze spontane ontmoetingen lopen voor mij meestal niet zo pijnloos af.
"Sorry..." zegt ze dan met een schuldbewuste blik. "Heb ik je echt pijn gedaan?"
"Valt wel mee..." maar mijn gezicht zegt duidelijk iets anders, want ze stompte me in m'n maag.
"Ja, dus. Wat is dat toch met ons..." zegt ze hoofdschuddend.
Als de pijn zakt zeg ik dat we doen waarvoor we hier gekomen zijn.
Audrey rijdt haar linnenkar naar de ingang en ik ga één van de gevangenen halen. Omdat we Troy, Palermo en Miguel in lakens hebben gewikkeld kunnen we ze gemakkelijk meenemen: over onze schouders.
Giovanni, Arlando en ik nemen elk één van de "pakketjes" mee en leggen ze in de linnenkar.
Maar eigenlijk zou Geronimo meteen mee moeten gaan, want hij wordt gezocht door Troy's aanhangers en moet onze gevangenen bewaken.
Hoe nemen we hem veilig mee...?
Frank begrijpt welk probleem we hebben en komt achter een stapel pallets vandaan. Hij ziet een grote doos staan en brengt die naar de lift, waar Audrey en ik de nu loodzware linnenkar naar binnenduwen.
Geronimo pakt de doos aan en gaat dan met ons mee naar boven.
Frank wenst ons succes en sluit de deur achter ons.
Daar gaan we dan, op weg naar onze schuilplaats...

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL

Na een paar uur lopen door het oerwoud zien we van een afstand een lichaam van een vrouw. Ik rende er naartoe en bekeek het lichaam.
Ze leefde nog wel maar was zwaargewond. Als ze niet snel werd geholpen zou ze sterven.
We behandelden haar terplaatse tot ze bij kwam en ons bang aankeek. Vooral omdat ik een m16 bij me had. "Wie bent u?" vroeg ik.
"Ze pakken jullie ook" zei ze buiten adem. "Wie zijn ze?" vroeg ik.
"Die mannen van Troy, ik was te zwaar gewond en mij hebben ze hier gedumpt" zei ze.
Ik keek haar aan. "Maar wie bent u?" vroeg ik nog een keer. "Caroline, de moeder van Mitch. Hij is één van Troy zijn mannen.
Als Mitch alles zou doen wat Troy hem opdroeg zou hij mij met rust laten" zei ze. "Mitch deed ook allemaal wat Troy hem vroeg" voegde ik eraan toe.
"Toch heeft hij mij gepakt, maar wie bent u?" vroeg ze.
"Ik ben Hannibal Smith, leider van The A-Team. Wij zijn hier juist om jullie te bevrijden van die mannen" zei ik met een glimlach.
Ik hielp haar overeind en we liepen langzaam terug naar het kamp.
Als we daar aankomen wordt ze verder verzorgd maar ik had nog steeds niets van Murdock vernomen. Ik probeerde nog een laatste keer contact op te nemen met Murdock.
"MURDOCK, dit is Hannibal antwoord alsjeblieft over" zei ik door de walkietalkie.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1559 Woonplaats: Tilburg

B.A.

Marcello, Rio, Chris en ik kunnen de eerste paar kilometers in de jungle een pad volgen. Dat wil niet zeggen dat het een goed begaanbaar pad is, maar we zijn binnen een uur toch aardig opgeschoten.
Marcello houdt op een moment halt en bereid ons dan voor op een zwaarder stuk van de tocht naar de bunker.
Het is maar goed dat ik altijd een scherp mes bij me heb, het komt onderweg goed van pas als we door een doolhof van takken en planten moeten worstelen.
Na een uur wordt het lichter boven ons. In de verte is een open plek in het oerwoud en daar zou best eens de bunker kunnen staan, anders had Murdock hem niet kunnen zien staan.

De bunker ligt half in de grond en is voor een groot deel begroeid met planten, mos en varens. We kunnen hem vanaf een berghelling zien liggen. Als we de omgeving met onze ogen verkennen, ontdekken we dat de meters tussen ons en de bunker waarschijnlijk de meest gevaarlijke zijn ter wereld. Met m'n ervaren oog ontdek ik allerlei soorten vallen, strikken en boobytraps. En wie weet wat er nog meer verscholen ligt...
Ineens horen we stemmen bij de bunker. Ze klinken niet vriendelijk, alsof er mensen worden opgejaagd.
Murdock zei al dat er gijzelaars werden weggevoerd, zo te horen zijn ze daar nog steeds mee bezig.
"We zouden ze kunnen volgen." oppert Rio fluisterend.
Ik knik, maar zou ook wel eens de plattegrond willen vergelijken met de vorm van deze bunker. Is de bouwtekening/plattegrond wel van deze bunker?

Face

Na een half uurtje of zo weet ik wat er aan de hand is met dit 'jeugdige' volk. Zij worden ook onder dwang gezet door Troy en als we weggaan wil er zelfs één jongen meegaan met ons.
Ik zie het niet zo zitten maar Hannibal gebaart hij wel mee mag.
Hannibal hield mij echter tegen. "Blijf hier maar, Face. Ik... uhm... ik bedoel we zijn zo terug."
Meteen nam een klein jongetje me bij de hand en liet me hun 'dorpje' zien.
Het bestond voornamelijk uit boomhutten maar ook waren er hutten op de grond gebouwd. Hiervoor hadden ze hout en bladeren.
De jongen wees naar een hutje in de boom. "Wat is er?"
Na die vraag klom de jongen meteen naar boven en gebaarde dat ik ook moest komen.
Ik klim er meteen in en kijk mijn ogen uit. "Heb je dit helemaal zelf gemaakt?"
De jongen knikt en wijst dan naar het gat in het dak.
"Wat is daarmee?"
"Wil je helpen het dak te repareren?" Vraagt de jongen.
"Natuurlijk!" Antwoord ik.
Vlug klimmen we naar beneden en verzamelen wat bladeren die we vervolgens drogen in de zon. Waar dat nou weer goed voor is zou ik niet weten maar ja, hij zegt dat het moet.
Lekker zitten we even in de zon als ik wordt gestoken door een mug. "Au!"
De jongen gaat meteen achter me zitten en trekt de 'mug' er meteen uit. Het blijkt echter geen mug te zijn maar een soort van pijltje.
Meteen staat er een andere stam om ons heen die ons gelijk meenemen.
De jongen die bij me is kijkt angstig. "Wat is er?"
Hij verteld dat dit kannibalen zijn en ik kijk hem lachend aan. "Kannibalen bestaan al lang niet meer, jongen." Grijns ik tot mijn blik op iets anders valt.
Ik wordt vastgebonden aan een stok en boven een reusachtige pan gehouden. De stok leggen ze zo dat ik er niet in val maar er boven blijf hangen.
"Hannibal, ik hoop maar dat je snel komt!"
Nu zie ik echter Murdock ook naast me hangen. Hij verteld snel over dat hij is neergestort met zijn vliegtuig en daarna deze stam om hem heen stond.

Peter

Na een tijdje krijg ik opeens telefoon van Hannibal. Ik schrik me rot! Wat zou er aan de hand zijn?
Hannibal vertelt dat hij de moeder van Mitch heeft gevonden, dat Murdock verdwenen is en dat nu ook Face en een jongen uit het oerwoud verdwenen zijn.

Lesley

We hebben net lekker samen gegeten en de jongens zitten helemaal vol. Ze laten hun toetje zelfs staan en Lydia en ik ruimen nog even de borden op na de gebeden te hebben gezegd aan het eind.
De jongens zijn meteen naar hun kamer gegaan.
Lydia en ik zijn aan het afwassen als het opeens begint te onweren. Daar komen de jongens al aangerend. Ze zijn duidelijk bang voor het onweer.
Ook hoor ik de kleine huilen en samen besluiten Lydia en ik om maar even op te houden met afwassen.
Lydia blijft bij Sam en Xander in de woonkamer en ik neem 'Rafael' op mijn schoot. Hem geef ik even het flesje.
Dan klinkt er plots opeens een hevige knal en we zien rook uit een huis komen dat ongeveer 70 meter verderop staat.
Het is daar ingeslagen!

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1559 Woonplaats: Tilburg

B.A.

De plattegrond, die Moody uit het huis van Miguel heeft meegenomen, haal ik uit een broekzak en vouw ik open.
"Kijk! De vorm van het dak komt overeen met de tekening." merkt Marcello op.
"Het aantal roosters aan deze kant klopt." heeft Rio al snel geteld.
"Als het daar binnen hetzelfde is als op deze tekening, hebben de gijzelaars daar bij het 3e rooster gezeten." wijs ik aan. "Het is te hopen dat ze niet allemaal in één ruimte hebben gezeten als er maar één luchtgat in zit."
Ik laat m'n blik nog eens over het hele terrein gaan en zie dan een paar zendertorens staan met schotels eraan.
"Zien jullie die ijzeren bouwsels? Dat is de reden waarop onze walkietalkies het hier in het oerwoud zo slecht doen."
Als mijn blik sterk genoeg zou zijn geweest, lagen ze nu allemaal om, zo verfoei ik die dingen.
Ik berg de plattegrond weer op en zeg dat we gaan zoeken naar een plek waar we veilig naar de bunker kunnen sluipen.
5 Minuten later komen we weer bij elkaar. Conclusie? Overal zijn er vallen en strikken enz. Dus als we dichterbij willen gaan kijken, zullen we die gevaarlijke zone moeten trotseren.
Als ik navraag wie er met zulke dingen ervaring hebben, blijken alleen Rio en ik in oorlogsgebieden geweest te zijn.
Rio en ik gaan voorop, omdat we vallen en strikken herkennen, maar Marcello en Chris moeten ook goed om zich heen kijken natuurlijk.
We zoeken allemaal een stok, zodat we een eind voor onze voeten kunnen tikken of op afstand vallen kunnen activeren.
We zijn geneigd om de kortste weg te kiezen, maar ik weet uit ervaring dat juist zulke plaatsen het grootste gevaar dreigt. Daarom kiezen we een plek waar het meeste zonlicht door de bomen valt, dus waar wij het beste zicht hebben op de ons omringende jungle.

De eerste 5 meters komen we niets tegen, maar dan houdt Rio me tegen en wijst recht voor ons uit naar een touw, dat onder een paar heel grote plantenbladeren doorloopt naar een boom.
Ik knik en ga op m'n hurken zitten, om te zien waar het touw nog meer aan vast zit. Het touw verdwijnt tussen de planten op de grond.
"Daar zit een pen in de grond. Waarschijnlijk is die boom half omgezaagd en de eerste de beste die tegen het touw aanloopt, krijgt hem over zich heen." leg ik Marcello en Chris uit.
Chris heeft een tak bij zich waar een dwars uitsteeksel van een afgebroken tak aan zit. Ik neem deze van hem over en haalt het touw naar me toe, in plaats het van me af te duwen.
De boom begint te kraken, dus ik heb het goed gezien. Ik houd de boom op zijn plaats als de anderen het touw passeren. Daarna neem ik m'n plek naast Rio weer in en gaat onmiddelijk de zoektocht verder...

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

Hannibal

We verzorgden Caroline en legden haar op een bed van bamboe en bladeren.
"Rust maar goed uit, dan ben je voor je het weet weer de oude Wink

" zei ik. Ze glimlachte en viel al snel in slaap.
Ik liep over het kamp tot de stamleider me vertelde over een groep kannibalen Confused

.
Ze waren hier in de buurt en hadden het op ons voorzien. "Dus misschien ook op Face en Murdock" zei ik met de nodige irritatie.
De stamleider knikte maar vertelde ook nog dat er een dorpeling vermist was. Die was met Face mee.
Met een paar mannen liepen we gewapend over het gebied van de kannibalen en vonden ze al snel.
Ik liet me niet snel pakken en stormde het kamp binnen waar ik Face en Murdock al snel vastgebonden aantrof.
Voor ik het in de gaten had, stonden er al 3 man om me heen die me wilden grijpen. Ik sloeg er 2 bij me weg en schoot de 3de neer.
"Laat mijn vrienden gaan, of ik schiet dit gehele kamp aan flarden" zei ik kwaad tegen ze.
Ik hield ze onder schot met me m16 en liep richting Face en Murdock.
Face was duidelijk blij me te zien toen ik hem losmaakte en overeind hielp.
Hij maakte Murdock en de jongen direct los. Ook de stamleider en zijn mannen kwamen naar ons toe en we renden terug naar het kamp.
Eenmaal daar aangekomen keek ik het team aan. "Gelukkig dat jullie nog in leven zijn, ik maakte me zoveel zorgen" zei ik tegen ze.
"Rust maar even uit, dan wachten we tot BA en de anderen terugkeren van hun verkenningstocht" zei ik terwijl ik naar Caroline toe liep.
Er stonden 2 indianen paraat om haar te helpen als het fout ging. Het stelde me gerust en ik rustte zelf ook even uit en stak een sigaar op.

Sergeant Geregistreerd op: 3-5-2009 Berichten: 67 Woonplaats: Noordeloos

Murdock

Ik probeer de mannen te volgen naar de volgende bunker, maar word neergehaald.
Ik hou mijn adem in, en "zet" het vliegtuig "netjes" neer.
Als het vliegtuig eindelijk geland is, kruip ik uit het vliegtuig.
"Nou, nou. Ze hebben je stevig geraakt, muchacho!" zeg ik, en op hetzelfde moment word ik vastgepakt en ruig tegen de grond gedrukt.
"Hooo!! Ehh....Vrede....Peace?" zeg ik en probeer te vertellen dat ik niks kwaads bedoel.
"Mouma, douka mwoema!" zegt een man met allemaal strepen op zijn gezicht.
"Ehh, ja, natuurlijk! Hallo, bosaap! Ik versta je niet!!" zeg ik verontwaardigd als hij mij gebaard dat ik antwoord moet geven.
"Mouma, douka mwoema!" zegt hij nog een keer.
"Dikou, mala loumoe. Weet ik veel!" zeg ik, en probeer wat te improviseren.
"Hallamala!!!" schreeuwt hij nu, en ze slepen me mee naar het kamp.
Daar word ik boven een reusachtige pan gehangen.
Na een paar minuten zie ik Face aankomen, zo te zien is hij ook in de handen van ze gevallen.
"Hey, Faceguy! Gezellig kampvuurtje, nietwaar?" zeg ik, en blijkbaar vind Face het geen leuke grap.
"Jaja, haha! Beter komt Hannibal snel!" zegt hij bezorgd.
En daar hangen we dan, na een uur ofzo beginnen onze benen een beetje pijnlijk aan te voelen.
"Kom op!!" zegt Face, die nu echt zenuwachtig begint te worden.
Maar er komt niemand, of...............

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1559 Woonplaats: Tilburg

B.A.

Voetje voor voetje dalen we af langs de dichtbegroeide helling richting de bunker, waar we nog steeds stemmen horen.
Ineens horen we een klik naast ons, blijkbaar heeft één van ons iets geactiveerd, want het was niet het geluid van een trekker van een wapen.
Als we allemaal stilstaan vouwt zich een net om ons heen, maar omdat we met zijn vieren zijn in plaats van alleen, blijf het net liggen en komen alleen de hoeken omhoog.
"Allemaal op een punt gaan staan, dan geef ik het mes door en snijden we één voor één de touwen door." Ik geef het voorbeeld en in 2 halen gaat het touw aan mijn kant doormidden. Dan geef ik het mes aan Marcello die naast me staat. Hij heeft iets meer moeite om het touw kapot te krijgen, maar het lukt gelukkig wel. Chris is een sterke vent en die snijdt het touw ook in 2 halen door en het kost Rio ook niet veel moeite.
Opgelucht dat we ook die val op tijd hebben ontdekt, gaan we weer verder.
De helling wordt steiler en als we weer onder het dichte bladerdag van de bomen komen wordt de grond vochtiger en gladder. Af en toe glijden we bijna uit.
Ik stel voor om elkaar vast te houden, voor er iemand onderuit gaat en naar beneden rolt, met het risico we elkaar uit het oog verliezen.
Ik houd me vast aan een boom en de anderen proberen bij een volgende te komen, waarna ik deze boom los laat en weer naar een volgende ga.
Die tactiek werkt hartstikke goed, gelukkig komen we geen andere strikken of zo tegen. Waarschijnlijk heeft Troy bedacht dat de glibberige helling al een val op zich vormt, zoniet letterlijk, dan wel figuurlijk.
Maar dan verliest Rio zijn evenwicht op de gladde helling en begint naar beneden te glijden. Hij heeft alleen de hand van Marcello nog vast. Ondanks de schrik proberen we zo weinig mogelijk lawaai te maken.
Ik was net weer aan de beurt om voor houvast te zorgen en ik moet me echt goed vasthouden aan de boom, omdat er nu 2 mannen aan m'n arm hangen. Chris staat in zijn eentje bij een andere boom, die hij net had bereikt. Door de val liet Rio hem los.
"Hé, jongens, volgens mij lig ik in een soort beekje of zo, ik ben al hartstikke nat en ik hoor beneden iets van een waterval of zo." vertelt Rio met gedempte stem als hij van de eerste schrik is bekomen.
We kijken elkaar aan en overleggen even.
We kunnen natuurlijk allemaal via het beekje naar beneden gaan, maar we weten niet of het bassin waarin we neer zullen komen in het zicht van de bunker is...
De keuze is deze: een nat pak en wat schaafwonden of de helling nemen en de kans lopen om ook nog nog opgeblazen te worden...
We zijn het snel eens...
Rio laat Marcello los en verdwijnt onder de grote bladeren, we horen hem naar beneden glijden.
Chris gaat als tweede, Marcello als derde.
Ik realiseer me dat ik de belangrijke papieren bij me heb. Hoe houd ik die droog?
Ik haal ze tevoorschijn en steek ze in m'n mond, in de hoop dat ik ze boven water kan houden...
Dan laat ik de boom los.
Beneden hoor ik een eerste plons...
Als ik me in de beek laat zakken een tweede...
Halverwege de beek, terwijl ik onder een dik bladerdak doorglij, hoor ik Marcello neer komen en ik vrees dat het een diepe duik gaat worden...
Terwijl ik met de waterval naar beneden stort zie ik in een flits dat we nu heel dicht bij de bunker zijn.
Zodra ik te water raak zwem ik naar de oever om mezelf te verstoppen voor eventuele alerte bewakers, die 4 grote plonzen achter elkaar een beetje veel van het goede vinden.
Ook Chris, Marcello en Rio verstoppen zich tussen de varens die over het water hangen. We blijven even in het water om er zeker van te zijn dat er niemand naar het water toe komt...