The A-team Fans V3.0 ~ Bekijk onderwerp - A-TEAMMELEE Melee 15: Where are the prisoners?

Sergeant Geregistreerd op: 3-5-2009 Berichten: 67 Woonplaats: Noordeloos

Murdock

"Dit is serieus. Ik wil je echt helpen!" zeg ik, en ga aan het voeteneind zitten.
Dan begint Face te praten.
"Nou, ik mis Lesley en de kleine, echt heel erg!" zegt hij met tranen in z'n ogen.
"Dat snap ik wel, maar waarom ga je dan niet even naar ze toe?" vraag ik zonder echt bewust te zijn van wat ik vraag.
"Je weet toch dat Hannibal in zo'n 'goede' bui is, sinds hij deze klus doen!" zegt Face moedeloos.
"Maar, dan..." verder kom ik niet want Peter staat voor ons.
"Nou, dokter Murdock. Wordt het al wat", giechelt hij.
"Ga nou even weg", roep ik, omdat ik er nu gewoon even wil zijn voor Face, nu hij in zo'n moeilijke tijd zit.
"Nou, dat is ook niet aardig!" zegt Face verontwaardigd.
"Ik ben nu met jou bezig, en dan mag niemand me storen!" zeg ik serieus en gebaar dat Face door moet gaan.
"Maar jij was toch net wat aan het zeggen?" zegt Face lachend.
"Oh, ja. Dan gaan jij en ik naar Hannibal, wijzen hem op zijn 'geweldige' gedrag, en zeggen dat jij echt even bij Lesley wil zijn." zeg ik heel consequent.
Ik zie Face twijfelen, waarschijnlijk omdat hij ook heel goed snapt dat hij nodig is bij deze klus.
Op dat moment komt Peter uit de villa gehold.
"Telefoon! Voor Face!" schreeuwt Peter.
Face holt zo gauw mogelijk naar binnen.

Face

Meteen ren ik naar binnen en neem de telefoon op.
"Templeton hier."
"Hé Temp, kun je even wat zachter praten straks horen ze ons nog", zegt Lesley opeens.
"Horen ze ons nog? Wie moeten ons dan horen?"
"Er zijn hier een paar mannen. Ze waren in eerste instantie van plan om weg te gaan maar volgens mij komen ze voor mij omdat ik je vriendin ben", antwoord ze.
Ik weet even niet wat te zeggen.
"Kun je de anderen waarschuwen", vraagt Lesley.
"Natuurlijk kan ik dat."
Dan klinkt er opeens een zware stem.
"We hebben je toch verboden om te bellen!"
Dan wordt de hoorn weer op de haak gelegd. Wat zal ik doen wel naar Hannibal gaan of niet.
Nee Hannibal is al chagrijnig dus bij hem kan ik beter niet aankloppen. Ik loop naar de boom en ga op de 1e tak zitten.
Ik denk even na totdat iemand opeens roept: "Hé Faceman!"

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

B.A.

"Hé, Faceman! Waar zit je?"
Ik ving net eens stukje telefoongesprek van hem op en het volgende moment is ie weer weg.
Met de zaklamp loop ik de tuin in, schijn om me heen en zie Face dan in een boom zitten.
"Zeg, was dat Lesley?"
"Ja!" klinkt er chagrijnig uit de boom. "Ze is niet meer veilig in het ziekenhuis en ik mag er niet naar toe van Hannibal."
"Wat is er aan de hand dan?"
"Er lopen daar vervelende kerels rond die het op haar hebben voorzien. Ze belde me nota bene zelf op! Maar voor ze om hulp kon vragen werd de telefoon volgens mij uit haar handen gerukt."
"Face, kom uit die boom en wees eens een echte vent. Met al dat gesnotter en gejammer hebben Lesley en je zoon helemaal niets aan je!" Zeg ik verontwaardigd tegen hem. "Zoek Hannibal op, zeg wat er aan de hand is en zorg nou eens dat Lesley en je zoon op een veilige plek komen."
Face klautert naar beneden en zeurt een beetje heen en weer dat hij nog niet goed weet hoe hij met zoveel verantwoordelijkheid om moet gaan en zeker niet in zulke moeilijke omstandigheden, dat ie zich machteloos voelt en zo...
"Kom op, man! Raap jezelf bij elkaar en breng Lesley en je zoon naar de ambassade. Daar zijn ze veilig! Daar hebben ze gezelschap! Lydia kan helpen om voor je zoon te zorgen. En als jij weet dat ze veilig zijn, dan kun jij je eindelijk ook weer eens als een teamlid gedragen. Man, wat hebben we nou eigenlijk de laatste dagen aan jou gehad?"
Hij kijkt me geschrokken aan. Blijkbaar had ie zo'n preek van mij niet verwacht.
"En dan ben je ook nog jaloers op Peter... Waarom? Hij heeft Lydia en de kinderen toch ook al een paar dagen niet gezien! Zelfs niet gesproken! Zij en Lesley hebben allebei vervelende dingen meegemaakt sinds we met deze missie bezig zijn. Eigenlijk nog meer dan Lesley, want Lydia heeft thuis ook al problemen met Peter gehad. Of ben je dat al vergeten?"
Face trekt een grijns als een kwajongen die weet dat hij op heterdaad betrapt is.
"Kom op, man! Ga naar Hannibal en regel wat je moet regelen. Eerder wil ik je niet mee hebben naar het oerwoud. Veel te gevaarlijk met iemand die niet oplet!" Grommend duw ik hem voor me uit richting de voordeur.

SHERIFF

Als ik de hal in loop komt een kletsnatte en gewonde Hannibal binnen, gevolgd door Bob die ook al drijfnat is.
"Wat is er met jullie gebeurd?" vraag ik verbaasd.
Hannibal en Bob doen verslag terwijl Peter de schotwond verzorgt.
"Het is op zich niet zo erg dat je nog niets hebt gevonden, want eigenlijk hebben we een goede schuilplaats. We moeten er alleen naar terug zien te komen."
Hannibal en Bob kijken op hun beurt nu mij verbaasd aan.
"Ik denk dat het het beste is om iedereen, behalve de wachters buiten en beneden, bij elkaar te roepen."
"Ga je gang. Dan kunnen wij nog even omkleden." antwoord Hannibal.
Ik loop het hele huis door om iedereen bij elkaar te zoeken.
10 Minuten later is iedereen die geen wacht hoeft te houden bij elkaar in de woonkamer van de villa en vertel ik nog eens over mijn idee om de schuilplaats in het hotel weer in gebruik te nemen.
Het blijft een moment stil.
"Wie zijn jullie eigenlijk, dat jullie het lef hebben om het tegen zulke mensen als Troy op te nemen? vraagt Mitch, de zoon van Chris, dan. "Wie gaat er nu precies onder de neus van de vijand zitten?"
"Omdat dat nu precies de plaats is waar hij zijn "bange slachtoffers" niet zoekt." antwoord Hannibal. "Een dader zoekt vluchtenden in de verte, niet voor zijn voeten."
Er ontstaat geroezemoes. De mannen moeten even met elkaar van gedachte wisselen over zo'n strategie. Af en toe kijken ze even naar Hannibal of mij, om er zeker van te zijn of we het echt menen. Of we echt zo'n plan durven uitvoeren.
We blijven rustig staan en zitten tot het er op lijkt dat de mannen tot een besluit zijn gekomen.
"In onze groep hebben we net gestemd," zegt Moody, "zullen we dat nu ook doen?"
We knikken.
"Wie is er tegen?" vraagt Moody dan.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

Hannibal

"Niet zo erg dat ik niets gevonden heb?. Ik heb die 2 mannen gevonden die Moody en mij beschoten vlak voordat die villa de lucht in ging.
Als Bob me niet uit dat water had gehaald was ik hier niet meer geweest" zei ik chagerijnig.

Een paar minuten later had ik een nieuw outfit aangetrokken, maar die hoestbui was nog lang niet weg.
Nogal een geluk dat ik nog een paar reserve schoenen had meegenomen, want me normale schoenen kon ik niet meer gebruiken door het water wat erin zat.
We zaten even later met een groep bij elkaar.
"Wie gaat er nu precies onder de neus van de vijand zitten?" vroeg Mitch toen.
"Omdat dat nu precies de plaats is waar hij zijn "bange slachtoffers" niet zoekt." antwoord ik. "Een dader zoekt vluchtenden in de verte, niet voor zijn voeten. En wij lopen hem graag voor de voeten Wink

, dat is The Jazz Very Happy

" zei ik met een glimlach.
Daarna begon ik alweer te hoesten. "Pfff, nooit geweten dat water zoveel met je doet" zei ik grommend.

Ik keek naar Frank toen hij zijn plan bekend had gemaakt.
Moody vroeg daarna wie er tegen het plan was.
Het bleef stil en niemand zei iets, tot ik de stilte verbrak.
"Je plan klinkt goed Frank, kijk alleen wel uit dat jullie niet nog een keer worden aangevallen door die bende van Troy. Je bent al geraakt in je been, door een scherpschutter. Hoe staat het trouwens met je been?" vroeg ik aan hem.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SHERIFF

Hannibal had benauwde ogenblikken beleefd in dat zwembad, dat werd me wel duidelijk. Hij was er zelf ook van van slag, zo te horen.
Na de vraag van Moody bleef het stil.
"Is echt iedereen voor het plan om terug te gaan naar het hotel? Zeker weten?" vraag ik voor de zekerheid.
"Ja! Zeker weten! Uitdaging!" Dat zijn wel ongeveer de dingen die ik om me heen hoor.
Ook Hannibal stemt in en vraagt hoe het met mijn been is.
"Vanavond had ik er wel een poosje last van. Maar dat heb je als je gedraagt als een jonge vent terwijl ik dat niet meer ben." antwoord ik laconiek.
Hij drukt ons op het hart om voorzichtig te zijn.
"O.k. Maar eerst moeten we er achter komen wie Troy al miste. Die personen zullen nu dus gezocht worden door zijn aanhangers. Zodra we daar inzicht in hebben kunnen we concrete plannen maken voor de taakverdeling."
"Ja, ik werd al gezocht." zegt Geronimo. "Moody kwam me daarvoor waarschuwen, weet je nog?"
"Dan belast ik jou al vast met de bewaking van "je baas"."
Zo... de eerste stap is gezet in de terugkeer naar de schuilplaats.

B.A.

Volgens mij heeft de sheriff een hoop geleerd van onze strategieën en tactieken sinds hij met ons omgaat, hij begint soms zelfs al een beetje op Hannibal te lijken. Frank krijgt ook The Jazz!
Zodra de stemming en de eerste besprekingen voorbij zijn, geef ik Face een duwtje in de rug, want ook hij zal in actie moeten komen, wil hij met Lesley en zoon terugkeren naar Amerika.
Hij kijkt nog even onzeker achterom met een blik van "Moet dat nou echt?"
Voor hij terug kan krabbelen of er van door kan gaan zeg ik tegen Hannibal: "Face moet jou iets belangrijks vertellen."
"Yes, kid, ik luister."
Face begint stotterend zijn verhaal en ik geef hem nu wat meer ruimte, maar blijf tussen hem en de deur in staan, je weet het maar nooit met Face...

Face

..."Kom op, man! Ga naar Hannibal en regel wat je moet regelen. Eerder wil ik je niet mee hebben
naar het oerwoud. Veel te gevaarlijk met iemand die niet oplet!", roept B.A. terwijl hij me
grommend vooruit duwt.
We komen binnen en iedereen is aan het overleggen. “Ik moet even naar de wc.” Fluister ik zachtjes tegen B.A..
“Jij blijft hier. Ik weet precies wat je van plan bent, voor je problemen weglopen”, fluistert B.A. terug terwijl hij me tegenhoud.
Ik zucht een keer diep. Mijn plannetje om weg te komen is net mislukt!
Als dan de stemming net geweest is geeft B.A. me een duwtje in de rug. Ik kijk nog even achterom.
“Face moet jou iets belangrijks vertellen.”, zegt B.A. als hij merkt dat ik er net tussenuit wil glippen.
“Yes, kid, ik luister.” Antwoord Hannibal.
Ik slik een keer en begin dan te vertellen. Als ik één keer achterom kijk zie ik dat B.A. nog steeds achter me staat. Het liefste zou ik nu naar buiten rennen.
“Uhm… nou… ja… het zit zo…”
“Komt er nog wat van”, zegt Hannibal.
Ik kan het allemaal even niet meer hebben en begin te huilen. Dan wil ik ook even de kamer uitlopen want ik weet dat ik nu voor gek sta maar B.A. houdt me tegen: “Stel je niet zo aan! Vertel ze gewoon wat er aan de hand is!”
B.A. brengt me al snel terug naar Hannibal maar ik houd mijn mond.
Als ik even mijn kans zie ren ik naar buiten maar B.A. is sneller en neemt me weer mee. Wat ik ook probeer niets helpt. Crying or Very sad

“Gedraag je even niet als een kleuter!” B.A. grijpt me in mijn kraag en zet me op een stoel. Hij gaat achter me staan.
Er stromen nog steeds tranen over mijn wangen en iedereen kijkt me aan. Ik sta volledig voor schut.
“Ach… er is niets”, zeg ik.
“FACE!!!” B.A. wordt nu al boos op me omdat ik de anderen niets vertel.
“Nou… InhetziekenhuiszijneenpaarmannendiehetopLesleyhebbenvoorzienennuzeiB.A.
datikzeinveiligheidmoestbrengenandersmochtiknietmeehetoerwoud
inmaardatkanmenietsschelenmaarentoenbegonieoverdatdatikjaloersbenop
PetermaardatdieLydiaenzijnzoontjesookaldagennietmeerheeftgesproken
engezienmaariktochookniet?” Ik praat aan één stuk door. De anderen verstaan er niets van: “Praat eens wat rustiger, man!”
Ik houd me weer stil want ik heb geen zin om het nog een keer te vertellen.

Peter

Als Face eindelijk begint te praten nadat B.A. er een paar keer wat van heeft moeten zeggen praat hij aan één stuk door.
“Praat eens wat rustiger, man!”, Roept B.A. tegen hem.
Ik vind wel dat ze hem wat hard aanpakken. Hij is toch een teamlid of niet soms?
Met Face krijg ik erg medelijden en als B.A. dan weer tegen hem schreeuwt zeg ik er wat van waardoor een kleine ruzie ontstaat bijna iedereen kiest partij voor B.A. maar ik in mijn uppie voor Face.
“Zie hoe Face er aan toe is! Is dit jou dan wel eens gebeurd, B.A.?!?”
“Stil… Iedereen even zijn mond houden nu!!!” We kijken verbaasd op als we zien dat Audrey dat zei.
“Laat Face gewoon even zijn verhaal vertellen.” Zegt Hannibal tegen ons allemaal.
“Een paar mannen…” Dan begint Face alweer te huilen. Het is hopeloos. Dit helpt niets.
“In het ziekenhuis zijn een paar mannen die het op Lesley hebben voorzien en nu zei B.A. dat ik ze in veiligheid moest brengen anders mocht ik niet mee het oerwoud in maar dat kan me niets schelen maar en toen begon ie over dat… dat ik jaloers ben op Peter maar dat die Lydia en zijn zoontjes ook al dagen niet meer heeft gesproken en gezien maar ik toch ook niet?”, zegt Face.
Face zucht een keer diep en staart dan naar de grond. Hij heeft eindelijk vertelt wat er aan de hand is.
Snel ga ik naast hem zitten en sla een arm om me heen, wat Murdock nu ook al doet omdat hij waarschijnlijk nu wel commentaar zal krijgen van Hannibal.
En ik krijg ook nog gelijk ook. Shocked

“Face, we zullen Lesley naar een veilige plek moeten brengen. Zoals de ambassade maar B.A. heeft helemaal gelijk”, zegt Hannibal.
Face kijkt verdrietig naar Hannibal.
“Peter houdt zich toch ook groot ondanks alle problemen die hij mee heeft gemaakt”, zegt Hannibal.
En ja hoor. Face krijgt alleen maar al het commentaar over zich heen.
“Dus je bedoelt dat Face zich gedraagt als een kleuter en dat hij een keer normaal moet doen. Volgens mij mankeren jullie eerder wat. Ik mag me dan groot hebben gehouden maar zie het nou eens voor je als je in Face zijn schoenen staat. Niet echt fijn zou ik zeggen! Hij is het toch niet gewend om een gezin te hebben!”
Boos loop ik de kamer uit.
Ze hebben altijd alleen maar kritiek op Face.

Lesley

Ik kijk nog even naar de kleine tot ik opeens een naam hoor vallen: ‘Santana’ Is dat niet iemand van de maffia?

Sergeant Geregistreerd op: 3-5-2009 Berichten: 67 Woonplaats: Noordeloos

Murdock

"Telefoon! Voor Face!" schreeuwt Peter.
Face holt zo gauw mogelijk naar binnen.
Ik heb geen zin om te wachten en loop naar de tuin.
Ik roep Billy, en ga verder met het leren om het dood te laten liggen.
Op een gegeven moment hoor ik binnen gediscuseer.
Ik besluit om te gaan kijken, en het blijken Hannibal, Frank en een paar oude aanhangers van Troy te zijn.
Ik kijk of ik Face zie, want ik wil wel weten wie er heeft gebeld.
Ik zie hem in een hoekje staan, met zijn hoofd naar de grond.
B.A. staat bij hem.
Frank laat zijn plan horen, en dan geeft B.A. Face en stomp en stapt naar voren.
"Face moet hou iets belangrijks vertellen!" zegt B.A. en duwt Face naar voren.
"Yes, kid. Ik luister." zegt Hannibal en kijkt verbaast naar Face.
Face staat met tranen in z'n ogen het onmogelijke uit zijn strot te persen.
"Komt er nog wat van?" vraagt Hannibal dan bot.
Face begint te huilen, en probeert de kamer uit te lopen, maar word elke keer tegen gehouden door B.A.
B.A. maakt zich nu boos en dwingt Face om het te vertellen.
“Nou…InhetziekenhuiszijneenpaarmannendiehetopLesleyhebbenvoorzienennuzeiB.A.
datikzeinveiligheidmoestbrengenandersmochtiknietmeehetoerwoud
inmaardatkanmenietsschelenmaarentoenbegonieoverdatdatikjaloersbenop
PetermaardatdieLydiaenzijnzoontjesookaldagennietmeerheeftgesproken
engezienmaariktochookniet?” zegt Face dan, omdat alles er nu in één keer uit komt.
"Praat eens wat rustiger man!" zegt iedereen.
Maar ik zie dat Face dan niet nog een keer uit zijn mond kan krijgen.
B.A. begint weer op hem te mopperen, en ik wil ingrijpen.
“Stil… Iedereen even zijn mond houden nu!!!” We kijken verbaasd op als we zien dat Audrey dat zei.
Face wil weer beginnen, maar barst weer in huilen uit.
Uiteindelijk verteld hij het hele verhaal, en ik ga naast hem op een stoel zitten.
Ik weet gewoon dat er nu verschrikkelijk vervelend commentaar uit komt, dus even om mijn buddy te steunen.
En ja hoor. Daar begint Hannibal al.
"Peter houdt zich toch ook groot ondanks alle problemen die hij mee heeft gemaakt”, zegt Hannibal.
Dit pikt Peter niet.
“Dus je bedoelt dat Face zich gedraagt als een kleuter en dat hij een keer normaal moet doen. Volgens mij mankeren jullie eerder wat. Ik mag me dan groot hebben gehouden maar zie het nou eens voor je als je in Face zijn schoenen staat. Niet echt fijn zou ik zeggen! Hij is het toch niet gewend om een gezin te hebben!” flapt Peter eruit.
Hij loopt gefrustreerd te kamer uit.
Ik neem Face mee, en ga samen met hem op hetzelfde bankje zitten.
"En nu ga je het aan mij nog een keer vertellen. Met details!" zeg ik, omdat hij er gewoon over moet praten.
Als je alles gaan opproppen word het er ook niet beter van.
"Nee! Daar heb ik nu geen zin in." zegt Face en wil weer weglopen.
"Face! Dat moet je echt gaan afleren hoor!" zeg ik en zet hem weer op het bankje neer.
"Ik kan niet meer. Ik ben te moe!" zegt Face en gaat op het bankje liggen.
"Ga jij dan eens even echt uitrusten." zeg ik maar Face reageert al niet meer.
Ik ren naar binnen en haal een kussen en een deken.
Ik leg het kussen onder zijn hoofd, en de deken over hem heen.
Zelf ga ik aan het voeteneind zitten.

Na een uurtje of 2 en een half, word hij wakker.
Hij lijkt verward, maar als hij mij ziet klaart hij weer op.
"Waarom zit jij hier?" vraagt hij gapend.
"Jij viel in slaap, en ik hield de wacht over je!" zeg ik, en gaap even.
"Oh. Dankje, denk ik!" zegt hij en staat op.
Hij loopt rechtstreeks naar de villa, en gaat op zoek naar Hannibal.
Ik loop achter hem aan, en als hij Hannibal heeft gevonden, neemt hij hem mee naar het bankje waar hij net heeft gelegen.
Daar begint hij een gesprek met Hannibal.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

B.A.

Zoals ik verwachtte probeert Face overal onderuit te komen, maar het lukt hem niet.
Het kan me niet zo veel schelen dat Peter kwaad op me wordt. Ieder zorgt op zijn eigen manier voor de andere teamleden en ik vond dat dit nodig was. Ik geloof best wel dat Face erg onder druk staat, maar dat moet dan maar eens aan het licht komen, dan kunnen we eindelijk eens wat gaan doen!
Na de hele discussie trek ik me terug om te gaan slapen. Morgenochtend moet ik weer wacht lopen en ik hoor vanzelf wanneer we vertrekken naar het oerwoud.

AUDREY

Vanuit een hoek van de kamer zie ik dat B.A. Face meeneemt naar Hannibal. Ik probeer te volgen wat er gezegd wordt, maar door het gepraat van de mannen om me heen kan ik het niet goed horen. De gezichten spreken echter boekdelen en als Face ook nog eens gaat zitten huilen dan heb ik wel een vermoeden waar het om gaat.
Rustig kom ik dichterbij en kan het gesprek dan wel volgen.
De mannen maken er een puinhoop van en ik vind dat ik er iets van moet zeggen. Ze kijken me allemaal even verbaasd aan, maar de onderbreking brengt in ieder geval wat rust en de druk op Face neemt iets af. Eindelijk vertelt ie wat hem dwars zit.
Face is een leuke vent om te zien, maar het is niet mijn type, dat weet ik wel.
Ik ga terug naar de kamer waar m'n vader met zijn groep zit te praten.
Moody kijkt op als ik binnenkom en gebaart dat hij een stoel voor me heeft. Ik ga zitten en luister naar wat er hier besproken wordt.
Niet alleen Geronimo, maar ook Ritchie kan zich beter niet meer laten zien in het hotel, gezien de behandeling die Monkey in opdracht van Troy's knecht hem gaf toen hij over de gang liep.
Dan kijkt m'n vader naar Moody. "Jij staat op het rooster voor de ochtenddienst in het hotel, op de eerste verdieping. Fernando jij op de derde. Ritchie, wie moet er naar de tweede toe?"
"Er stond Victor. Misschien is dat één van Troy's mannen." veronderstelt hij.
"Daar gaan we voorlopig van uit. Als wij onze "buit" naar de schuilplaats brengen, is het handig als Moody alle verdiepingen in de gaten houdt en dus halverwege van verdiepig wisselt met Fernando."
"Dat valt te veel op, pa!" meng ik me in de bespreking. "Als Moody me helpt om ongezien binnen te komen, kan ik weer kamermeisje spelen en de brandtrapingangen versperren met de linnen- of poetskar."
Oooh! Wat heb ik nu weer gezegd? Ineens schiet het me te binnen dat pa me had verboden om nog langer kamermeisje te spelen.
Iedereen zit me aan te kijken. Er zijn een aantal mensen die van dat gesprek tussen pa en mij afweten, dus zitten ze vol spanning af te wachten of hij me dat toch weer zal laten doen.
"Jij bent ook onverbeterlijk ook, hè!" m'n vader schudt zijn hoofd en trekt een quasi verontwaardigd gezicht. "Maar hoe kan ik zo'n voorstel negeren... Eigenlijk is dat precies wat we nodig hebben. Maar dat had jij dus al door."
"Ik.... eh.... wij houden haar wel in het oog, Frank." stelt Moody hem gerust. "Als we allemaal walkie-talkies bij ons hebben, kunnen we elkaar op de hoogte houden van wie waar is en wat er moet gebeuren. Dan moet het goed gaan. De hele operatie."
"Die hebben altijd namen, weet jullie dat?. Ik vind operatie "Patromi" wel een goede naam. Dekt de lading goed."
Er klinkt gegrinnik en geproest om me heen, maar pa zegt dat ik wel serieus moet blijven, ook al heb ik het weer voor elkaar dat ik mee mag doen.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

Hannibal

De discussie binnen hielp voor geen ene meter, dus besloot ik Face mee naar buiten te nemen.
Op een bankje begon het gesprek tussen mij en Face.
"Face...." ik ging niet verder en keek hem bezorgd aan.
"Ik weet dat je dolgraag naar Lesley en je kleine wilt, maar we hebben een opdracht en kunnen op dit moment niemand missen.
Het is erg moeilijk voor je, dat weet ik maar ik denk dat het 't best is om ze naar de ambassade te brengen voor alle veiligheid".
Ik stopte even en wilde zijn reactie afwachten tot hij tranen in zijn ogen kreeg. Ik legde me hand op zijn schouder.
"Dit is absoluut geen aanval op je vrouw en zoontje, maar je concentratie is er niet meer sinds je naar ze toe wilt wat ik me ook kan voorstellen. Ik bedoel.. het is je gezin, maar ik neem niet aan dat je door niet op te letten in het oerwoud risico loopt om te sneuvelen.
Kijk Face, ik laat je liever kiezen wat je nu wilt. Naar je vrouw en zoon of met de missie verder". Toen ik dat zei keek hij me serieus aan.
"Ik wil niet dat je doodgeschoten wordt, tijdens de tocht in het oerwoud. Dit zeg ik omdat ik me zorgen maak om je Face. Denk er alsjeblieft even over" zei ik. Ik bleef even bij hem zitten en probeerde hem gerust te stellen.
"Als ze eenmaal bij de ambassade zijn, is er niemand die ze pijn kan doen en dan kan jij je concentratie weer terugkrijgen luitenant Wink

" zei ik. We keken elkaar even aan, totdat Face de andere kant opkeek. "Als je besluit niet mee te gaan, zeg het dan even tegen me, dan kan ik een extra man meenemen naar het oerwoud. Maar ik neem aan dat je met ons meegaat Wink

".

Face

Toen Hannibal en ik op het bankje zaten begon het gesprek.
"Face.... Ik weet dat je dolgraag naar Lesley en je kleine wilt, maar we hebben een opdracht en kunnen op dit moment niemand missen. Het is er moeilijk voor je, dat weet ik maar ik denk dat het 't beste is om ze naar de ambassade te brengen voor alle veiligheid." Zegt Hannibal tegen me.
Ik kijk Hannibal verbaasd aan en krijg dan al de tranen in mijn ogen. Meteen daarna legde Hannibal zijn hand op mijn schouder.
"Dit is absoluut geen aanval op je vrouw en zoontje, maar je concentratie is er niet meer sinds je naar ze toe wilt wat ik me ook kan voorstellen. Ik bedoel.. het is je gezin, maar ik neem aan dat je door niet op te letten in het oerwoud risico loopt om te sneuvelen. Kijk Face, ik laat je liever kiezen wat je nu wilt. Naar je vrouw en zoon of met de missie verder." Hannibal kijkt me even aan.
Ik schrik er wel een beetje van en weet ook niet wat ik zal kiezen!
"Ik wil niet dat je doodgeschoten wordt, tijdens de tocht in het oerwoud. Dit zeg ik omdat ik me zorgen maak om je, Face. Denk er alsjeblieft even over... Als ze eenmaal bij de ambassade zijn, is er niemand die ze pijn kan doen en dan kan jij je concentratie weer terugkrijgen, luitenant." Zegt Hannibal terwijl we elkaar een tijdje aan kijken.
Dan kijk ik even de andere kant op. "Als je besluit niet mee te gaan, zeg het dan even tegen me, dan kan ik een extra man meenemen naar het oerwoud. Maar ik neem aan dat je met ons meegaat." Zegt Hannibal nog en loopt dan weg.
Ik pak wat steentjes op en gooi ze voor me uit.
De keuze is echt moeilijk. Kiezen tussen je beste vrienden of je gezin!
Ze mogen dan wel veilig zijn op de ambassade maar dan ben ik toch nog niet bij ze of wel soms!
Murdock komt even bij me zitten.
"Hé Faceman, hoe voel je je?"
"Niet zo goed. Ik moet nu een keuze maken van Hannibal. Ik moet kiezen tussen mijn gezin en jullie! Hoe kan ik daar nou ooit tussen kiezen?"
Murdock geeft me gelijk. "Ik denk dat ik maar met Lesley en mijn zoontje naar Amerika terug ga. Daar zijn ze tenminste veilig en kan ik bij ze zijn!"
Murdock schrikt van mijn opmerking en trekt een gezicht van: 'Dat meent ie toch niet echt?'.
De vraag valt op zijn gezicht te lezen.
B.A. komt er nu ook bij staan. "Hé maar Face, wat moeten we zonder je?"
"Ik ga mee." Zeg ik opeens zonder er bij stil te staan.
"Het is beter zo! Maar... Als ik meega mag ik daarna als de missie afgelopen is een lange tijd doorbrengen met Lesley. Als jullie dat maar weten!"

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

Hannibal

Ik liep even naar de tuin om te bekijken of me schoenen al voldoende droog waren door die marteling in het zwembad.
Ik pakte me schoenen Very Happy

. Ze waren perfect droog, het was ook erg lekker weer.
Daarna liep ik weer naar binnen en pakte me tas alvast in voor de reis naar het oerwoud, tot ik iets in me tas vond.
Het was één van me eerste pistolen die ik in het leger gebruikte. Toen ik uit het leger stapte, moest ik hem inleveren en ik dacht toch echt dat ik dat ook had gedaan maar duidelijk niet.
Ik legde het pistool weer terug in me tas en zette me sniper in elkaar. In de tuin oefende ik met wat posities.
Na een paar oefeningen leg ik het ding weg en keek naar Face die nog steeds op het bankje zat, maar nu stonden BA en Murdock ook om hem heen. Ik bekeek het van een afstandje en schudde mijn hoofd. Zou hij echt weggaan?, dacht ik bij mezelf.
Als ik naar het team blijf kijken tikt Bob me op me schouder.
Ik draaide me om en keek hem aan.
"Ik wilde even iets met je bespreken" zei hij tegen me.
"Oh, is goed, neem plaats" zei ik.
Bob had een route uitgestippeld op de kaart en een vermoeden waar de mensen vast zouden worden gehouden.
"hier, op deze plaats" zei Bob tegen me.
Ik bekeek het gebied en de route die Bob had uitgestippeld.
"Als ze daar vastgehouden zouden worden, had ik je route tot aan hier gevolgd en was ik daarna deze kant opgegaan om tot slot hier te eindigen" zei ik. We hadden duidelijk een andere tactiek in gedachten.
"We zouden ook op kunnen splitsen op dat stuk, maar Murdock moet vooruit vliegen om erachter te komen waar die mensen worden vastgehouden. Als we hem meteen dat stuk laten bekijken, weten we het direct" zei ik met een glimlach. Ook Bob glimlachte.
"Het komt goed" zei ik tegen Bob.
We liepen samen even naar de tuin. Bob plofte al meteen neer in een stoel. Ik ging ook even zitten op een stoel en genoot van het zonnetje Very Happy

.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

B.A.

Eindelijk heeft Face een besluit genomen en kunnen we ons echt gaan voorbereiden op de tocht door het oerwoud.
"Zeg maar wanneer je er klaar voor bent om Lesley en je zoon naar de ambassade te brengen. Ik zal Frank alvast laten bellen dat ze nog meer gasten kunnen verwachten."
Ik geef Face een bemoedigende klap op zijn schouder, omdat ik blij ben dat ie een verstandig besluit heeft genomen.
Op weg naar binnen loop ik even naar Hannibal om hem het goede nieuws te vertellen.
Dan ga ik m'n spullen pakken, m'n wapens in orde maken en dan alsnog een poging doen om te slapen.

SHERIFF

Onze groep zit nog in bespreking, als B.A. even binnen komt lopen en vraagt of ik een momentje voor hem heb.
Het blijkt dat Face de knoop heeft doorgehakt en toch meegaat het oerwoud in. B.A. vraagt of ik de ambassade kan bellen om Lesley en haar baby aan te kondigen en ik beloof dat zo snel mogelijk te doen.
Na het overleg vraag ik of Moody met me meeloopt naar de telefooncel die een stukje verder in de straat staat. Als ik bel kan hij mij dekken tegen eventuele ongewenste bezoekers.
Op de ambassade zullen Lesley en de baby gastvrij ontvangen worden. Zonodig wordt er een verpleegster ingehuurd om hen te verzorgen.
Dan vraag ik of ik Lydia even kan spreken.
Ze klinkt ontspannen, maar wil wel weten hoe het met Peter en ons is.
In het kort vertel ik wat we gaan doen en wie wat gaat doen. Ze is blij dat Peter hier in de stad blijft, maar realiseert zich ook dat deze stad net zo gevaarlijk kan zijn als de jungle.
De kinderen hebben het goed naar hun zin met zo'n grote tuin achter de gastenverblijven.
Ik beloof haar dat we weer bellen zodra we dat veilig kunnen doen.

Sergeant Geregistreerd op: 3-5-2009 Berichten: 67 Woonplaats: Noordeloos

Murdock

Hannibal begint het gesprek met Face, en ik besluit om ze even alleen te laten.
Ik zie dat Hannibal serieus aan het praten is, en Face geen beslissing kan maken.
Na afloop loop ik naar hem toe.
"Hé Faceman, hoe voel je je?"
"Niet zo goed. Ik moet nu een keuze maken van Hannibal. Ik moet kiezen tussen mijn gezin en jullie! Hoe kan ik daar nou ooit tussen kiezen?"
Ik geef hem gelijk.
"Ik denk dat ik maar met Lesley en mijn zoontje naar Amerika terug ga. Daar zijn ze tenminste veilig en kan ik bij ze zijn!" zegt Face vastberaden.
Ik schrik van zijn opmerking en trek een gezicht van: 'Dat meent ie toch niet echt?'.
De vraag valt op zijn gezicht te lezen.
B.A. komt er nu ook bij staan. "Hé maar Face, wat moeten we zonder je?"
"Ik ga mee." Zegt hij opeens zonder er bij stil te staan.
"Het is beter zo! Maar... Als ik meega mag ik daarna als de missie afgelopen is een lange tijd doorbrengen met Lesley. Als jullie dat maar weten!" zegt Face en lacht.
Dat is de eerste keer in 2 dagen, dan ik hem zie lachen.
Ik glimlach terug en loop naar de boom.
Ik klim op de eerste tak, en ga daar zitten denken.
Hoe begon deze missie eigenlijk? Het zal me verbazen als iemand nog weet waarmee hij begon. Als ik het goed heb reden we gewoon langs de office, en toen kwamen er mensen naar buiten gerend. En nu zitten we met een radicale bende, die mensen gijzelt en vermoord. Dat is een verschil van hier tot aan Tokio.
Ik begin te lachen.
Al die dingen die we met het team hebben meegemaakt!
En Face vooral. Hij heeft geheugenverlies geleden, bijna zijn toekomstige vrouw en kind kwijtgeraakt.
Ik krijg medelijden met hem. Eigenlijk met iedereen. We zijn gewone mensen, en we moeten dit meemaken.
Ik heb er persoonlijk niet zo'n last van. Waarschijnlijk ben ik in mijn hoofd veel te druk. Ik ben nou eenmaal 'gek'!
Ik spring van de tak af en ren naar binnen.

Face

Eigenlijk ben ik dolblij dat we Lesley en de kleine naar de ambassade mogen brengen want zo kan ik toch nog eventjes bij ze zijn. Very Happy

Dat zullen de anderen zeker nog niet door hebben.
Hannibal loopt nog langs me en zegt dat ik ook alvast wat spullen in moet gaan pakken.
Ik loop naar binnen en pak wat spullen bij elkaar. Ook kijk ik nog even naar een foto van Lesley. "Ik kom snel terug. Dat beloof ik je."
Dan stop ik de foto in een zijvakje van mijn koffer. Zo kan ik haar elke dag zien als ik dan in het oerwoud ben. Het moet me natuurlijk niet te veel afleiden.
Ik zucht een keer en Hannibal staat net achter me: "Ik weet dat het zwaar is om je gezin zomaar achter te laten maar het moet."
"Dat weet ik, Hannibal."
Ik ga nog even verder met mijn spullen pakken en pak meteen ook mijn wapens.
"Slaap nu nog maar lekker even want je hebt vannacht wacht, kid!" Zegt Hannibal als ik in mijn bed stap.
"Ja tot over een paar uur."
Meteen droom ik weg...

Zzzzzzzzzz....
Dan wordt ik wakkergemaakt door Hannibal.
"Hé Face, het is nu aan jou om wacht te lopen."
Half wakker stap ik mijn bed uit en pak mijn geweer. Soms wordt ik het wel eens zat. Dan moet je wacht lopen midden in de nacht!!!
Maar ik heb goed gezelschap bij me! Namelijk Murdock!
Ook hij moet vannacht wacht lopen. Als ik net buiten ben komt Murdock al aangerend.
"Ha die Faceman, zit je hier lekker?" Murdock kijkt me blij aan en ziet dan de foto van Lesley die ik in mijn handen heb.
"Leuke foto!"
"Dat vond ik ook al."
Murdock begint met een spelletje: "Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en de kleur is... groen.
"Uh... Murdock... het is nacht en pikdonker dus dan zie je geen kleuren."
"Dat is waar. Maar dan raad je het ook nooit en mag ik dus altijd." Giechelt Murdock.
Beide schieten we in de lach.

Lesley

Dan gaat de telefoon weer en als ik hem op wil nemen dan pakt één van de mannen mijn pols vast.
"AFBLIJVEN!!!"
De man neemt de telefoon op: "We zijn gesloten, vandaag!"
"IVAN!!! DIT IS EEN ZIEKENHUIS DAT KAN NIET GESLOTEN ZIJN!!! Jij verraad ons ook altijd hè?"
Er komt nu een man aanlopen.
"Sorry Wes!"
Ivan kijkt hem angstig aan.
Het is al laat en ook de kleine gaapt al.
"Zorg dat je haar niet uit het oog verliest!" De man die ze Wes noemen loopt boos weer weg.
Wat zouden ze van plan zijn?

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

B.A.

"Goede morgen!"
Marcello kijkt om de hoek van de deur als hij me komt wekken en blijft daar staan tot ik m'n ogen open doe.
Het dringt niet meteen tot me door waar ik ben en ik reageer dan ook heftig op die onbekende stem: hij kijkt meteen in de loop van m'n wapen.
"Hé! Ik ben het maar! Marcello, man! We moeten samen wacht lopen buiten."
Oh, ja.... gaat er door me heen, we zitten in Panama... "Kom eraan..." grom ik bijna onverstaanbaar terug en sta dan maar op.
Na een beker melk los ik Face af, die vandaag Lesley naar de ambassade gaat brengen.
Hannibal en Face gaan straks naar het ziekenhuis en Bob gaat met hen mee, omdat hij bekend is met het ziekenhuis. Frank zal daarna Lesley en de kleine overdragen aan de ambassade. Want dat kan Hannibal beter niet doen, anders pakken ze hem meteen in z'n kraag, omdat hij in Amerika gezocht wordt...
Ik hoop dat het allemaal goed gaat, want dan kunnen we vandaag aan de eindronde van de missie beginnen: wij in het oerwoud en Frank in het hotel.
Ik ben er klaar voor, nu de anderen nog...