Ateamfans.nl forum index
Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk  <  A-Team Melee  ~  A-TEAMMELEE Melee 15: Where are the prisoners?
Sharey
BerichtGeplaatst: 01-08-2009 13:37:08  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SHERIFF

We landen 's avonds laat op het plein voor de ambassade.
De grote deuren gaan open en er komen meteen 2 vrouwen naar buiten gerend en niet veel later 3 kinderen.
Omdat ik vrees niet met rust gelaten te worden voor zij iets van de oerwoudgangers hebben gehoord, breng ik eerst de groeten over van Peter en Face. Sam en Xander vliegen me om m'n nek en als iedereen weet wat ie wil weten, zeg ik dat ik nu eerst telefoontjes moet gaan plegen.
Murdock loopt met me mee. "Ik zal een grotere helicopter voor je regelen. Dan kun jij de gewonden en hele gezinnen meenemen. De heli van de ambassadeur gebruiken we voor de gevangenen. Dat is safer, Murdock.
Murdock loopt dan met Lydia en Lesley mee.
De ambassadeur, gekleed in sjieke avondjas, ontvangt me in zijn kantoor en laat zijn bediende eerst wat eten en drinken voor me brengen, voor we aan ons overleg beginnen.
Zodra hij het hele verhaal heeft aangehoord, pakt hij de telefoon en regelt 2 grote helicopters, zodat ik ook meer gevangenen kan vervoeren.
"Maar ik stel voor dat jullie daar morgen pas mee gaan vliegen. Jullie zien er uitgeput uit. Eerst slapen, mannen!"
"Dan zal ik even kontakt met het indianendorp opnemen." en pak de walkietalkie.

B.A.

Ik zit al een poosje op een teken van leven te wachten van Frank, maar als de walkietalkie kraakt schrik ik er toch nog van. "B.A. hier, zeg het maar Frank."
Hij vertelt wat hij tot nu toe al heeft kunnen regelen, maar mag tot zonsopgang niet meer vertrekken.
"Wat doen we met die lui in de grot?" wil ik weten.
Frank adviseert om ze toch te bewaken en drinken te gaan geven, om te voorkomen dat wij straks een moord op ons geweten hebben. Hij geeft de leiding over die missie aan mij over en adviseert om met minimaal 6 man naar de grot te gaan, om elkaar af te lossen. Na zo'n zware dag moet er wel gerust worden, om te voorkomen dat er door vermoeidheid fouten worden gemaakt of ongelukken gebeuren.
Dat is een waarheid als een koe en ik neem me voor om zijn woorden ter harte te nemen.
Na ons gesprek loop ik naar Face en Peter toe om de groeten van hun vrouwen en kinderen over te brengen. Ik breng hen op de hoogte van de opdracht van Frank en vraag wie er van m'n teamgenoten nog puf heeft om mee te gaan naar de grot.

Een half uurtje later heb ik een groep bij elkaar die mee gaat het donkere oerwoud in: Marcello, Face, Monkey, José, Peter, Fernando, Mitch en 4 indianen.
Deze mannen delen flesjes uit en doen voor dat we ons moeten insmeren met het spul. Pfft!! Het stinkt verschrikkelijk. Als ik één van hen vraag wat ze ons gegeven hebben, antwoordt de man dat er 's nacht meer gevaar dreigt dan overdag: muggen, spinnen, vleermuizen, vanalles en nog wat kruipt en vliegt er rond waar je door gestoken of gebeten kunt worden.
"Op deze manier lust niemand ons." zegt Peter met een vies gezicht.
De man knikt met een grijns. "Juist!"
"Het gaat er toch wel weer af, hè?!" vraagt Face bezorgd.
"Nee, maar dat is voor Lesley wel een geruststelling, toch?"
Face trekt een gezicht naar me, hij weet wel wat ik daarmee bedoel.
Flink gewapend en allemaal voorzien van een fakkel vertrekken we rond middernacht naar de grot. Onderweg valt me op dat de indianen allemaal een flinke tas bij zich dragen. "Nog meer flesjes?" vraag ik aan de indiaan die naast me loopt. Hij knikt. "En tegengif."
Die mannen denken ook overal aan. En dat is maar goed ook.

De tocht naar de grot verloopt zonder kleerscheuren.
Ik haal m'n grote zaklamp tevoorschijn, zodat we al onze gevangenen goed kunnen bekijken. De slaapverwekkende bladeren zijn uitgewerkt en alle mannen knipperen verbaasd als er plotseling een bundel licht op hen wordt gezet.
Zonder de gevangen bewakers los te maken krijgen ze allemaal wat te drinken. Daarna halen de indianen uit hun tassen weer slaapbladeren tevoorschijn. Een kwartier later snurken alle gevangenen weer.
Ik verdeel de groep in 4 teams met elk een indiaan erbij: Marcello en Face, Monkey en José, Peter en Mitch en Fernando en ik.
Het team van Marcello neemt de eerste 2 uren de wacht op zich: 2 man bij de ingang, één bij de gevangenen.
De rest van ons zoekt een plekje dieper de grot in om te rusten of slapen...

Hoe lang ik heb geslapen weet ik niet, maar ik ontwaak door een hoop gegil en geschreeuw: "Opstaan, wakker worden, pas op!!!"
Peter en Mitch schudden iedereen ruw door elkaar en klinken paniekerig.
"Wat is er?" vraag ik nog slaperig.
Als ik een onheilspellend gesis hoor weet ik genoeg: er zijn slangen in de grot...
Als versteend kijk ik om me heen. De slangen, een vuistdik, komen tevoorschijn uit scheuren in de grotwand.
De indianen geven ons aanwijzingen wat we moeten doen en drukken ons op het hart om die uit te voeren zoals zij ze ons geven, willen we dit onverwachte bezoek overleven: rustig, slangachtig bewegen, dus geen houterige en onverwachte bewegingen maken.
De indianen komen ons, met een fel brandende fakkel, één voor één halen, achteruit lopend, zodat we de slang in het oog houden.
Nu staat onze groep buiten, maar liggen onze gevangenen nog binnen!
"Mannen liggen stil, mannen lopen geen gevaar." stelt één van de indianen ons gerust.
Blijkbaar heeft deze slangenfamilie de grot als schuilplaats en hebben wij hun nachtelijke uitje naar buiten verstoord.
De indianen zetten hun fakkel in de grond om ons heen, om ons territorium als het ware af te bakenen.
Nu in de grot de rust is wedergekeerd, komen er van alle kanten slangen tevoorschijn die, na wat verkennend gesis met hun tongen, afdalen en achter elkaar het oerwoud inglibberen.
Ik kan de harten van m'n collega's bijna horen kloppen als er na hun vertrek complete stilte neerdaalt in het oerwoud. De zon komt op...
Door het dichte struikgewas piept hier en daar een straaltje oranje zonlicht.
Deze stilte duurt een minuut of 5 en dan ontwaken de dagdieren.
Rondom ons klinken kreten van apen, vogels vliegen uit hun nesten en kleurige vlinders fladderen uit boomholten.
"Wij gaan!" Eén van de indianen neemt spontaan de leiding over en stapt uit de cirkel van fakkels. Hij loopt naar de slapende gevangenen en pakt iets uit zijn tas: een flesje. In alle monden laat hij een paar druppels lopen en één voor één worden de gevangenen wakker.
Ik schud m'n hoofd. Die indianen hebben ook voor werkelijk alles een middeltje. "Wij mannen laten lopen."
Marcello, onze gids, gaat voorop. Fernando sluit de rij. De rest van ons neemt 1 of 2 gevangen voor zijn rekening, zodat we de grot leeg kunnen achterlaten.

Het indianendorp ontwaakt als wij terugkeren uit het oerwoud.
Eugon ziet ons aankomen en vliegt de tent van Hannibal binnen.
Een moment later komen ze samen naar buiten: Hannibal loopt als een zombie achter Eugon aan, die hem aan zijn hand voortrekt naar onze groep. Het is een fraai gezicht.

PETER

Als alle gevangenen in de bamboekooien zijn gezet en Hannibal wakker is geworden, vertellen we hem over ons nachtelijk avontuur. Smakelijk kauwend op een stuk brood luistert hij met lachende ogen.
In de verte horen we een helicopter naderen en het is bepaald geen kleintje.
Met z'n allen lopen we naar het veldje. We begroeten Frank en de piloot. Er kunnen nu 10 gevangenen mee, die meteen worden opgehaald en ingeladen.
Zodra Frank uit het zicht is verdwenen, komt Murdock aangevlogen. Ook al met een grote legerhelicopter.
We weten welke opdracht hij van Frank heeft gekregen en gaan zijn passagiers halen.

Ik zoek Geronimo op. Hij heeft de hele nacht bij zijn vrouw en de kinderen gezeten en is dan ook doodmoe.
"Jullie mogen als eersten met Murdock mee, hij brengt jullie naar het ziekenhuis." zeg ik zacht.
Geronimo pakt zijn spullen, die ik van hem overneem. Zelf draagt hij Paula naar de helicopter. Zijn dochtertje Quinty loopt met mij mee en het neefje gaat met een indiaanse verzorgster mee.
Als Geronimo met zijn gezin plaats hebben genomen, komt Face aanlopen met Roberto en zijn gezin. Ook zij gaan naar het ziekenhuis.

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger

IlovetheA-team
BerichtGeplaatst: 01-08-2009 15:25:09  Reageer met quote


Leeftijd: 30
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 2-2-2009
Berichten: 302
Woonplaats: Een luxe appartement in Hollywood... :P

Face

Er worden een aantal bewakers met hun gezinnen naar de heli gebracht omdat ze naar het ziekenhuis gaan.
Het zal zeker nog wel even duren voordat wij eindelijk met de helikopter mee mogen denk ik in mezelf.
Ik help ook wat andere gezinnen de heli in met natuurlijk de bijbehorende bewakers (hun mannen).
Ik was even mijn gezicht in de rivier en ook mijn armen. De stank gaat er helaas niet vanaf. Peter is me achterna gelopen en zien Murdock vertrekken.
Dan zie ik een zwakke vrouw lopen. Ze loopt in de richting van ons en gebaart naar de heli dat ze haar mee moeten nemen. Murdock ziet het niet en vliegt weg.

Peter

De vrouw is op het geluid van de heli afgekomen en staat nu verdrietig te kijken. Haar dochtertje hangt slap in haar armen.
Ze is net te laat om nog met de heli mee te gaan en al snel rennen Face en ik naar haar toe. Ik vraag haar waar ze vandaan komt. Ze antwoord dat ze ontsnapt is en dagen in het oerwoud heeft gezwerft samen met haar dochtertje.
Ik zucht en breng ze beide naar de tenten.
De moeder mankeert niets maar het dochtertje wel. Ook moeten we de tent uit als ze het kleine meisje behandelen.
De moeder barst in tranen uit en ik zie Rio naast ons staan met tranen in zijn ogen. “Alice!” Roept hij meteen en sluit de vrouw in zijn armen.
“Waar is Zoë?” Vraagt Rio meteen. Alice wijst angstig naar de tent waar ze bezig zijn met het behandelen van haar dochter.
Uren gaan voorbij en de tweede heli is gearriveerd. Rio gaat nu ook mee, samen met zijn vrouw en dochter, die al wat opgeknapt is.

_________________
question: Can you say something in Dutch?

Dwight: Niet doen. Niet doen.
Dirk: Why not?
Dwight: Niet doen.
Dirk: Doen.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Flykie
BerichtGeplaatst: 01-08-2009 17:13:49  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

Hannibal

Met de koker gevuld mte pijlen en de boog liep ik terug naar mijn slaapplaats. De avond was ondertussen al gevallen.
Eindelijk even rust, maar volgende dag zou wel betekenen dat we naar huis zouden gaan. We hadden dan weliswaar al afscheid genomen, het bleef moeilijk.
Ik viel al snel in slaap met Eugon bij me. Hij wilde nog een laatste nacht bij me blijven.
Na een paar uur kwam de zon al op en Eugon snelde de tent uit toen hij het team aan zag komen.
Hij trok mij meteen mee. Ik liep maar met hem mee, al was ik nog niet helemaal wakker.
Als ik eenmaal wakker ben, luister ik naar het spannende avontuur wat ze hadden beleefd in de grot met een stuk brood in me handen.

Even later kwamen er 2 helikopters aan. Frank zat in de eerste en we konden meteen 10 gevangenen inladen. Na een groet vlogen ze al snel weg.
Als hij uit het zicht is verdwenen komt er nog een heli aan die ons team zou moeten vervoeren.
Geronimo en zijn gezin en Roberto vervoeren we als eerst naar het ziekenhuis. Ook Race en zijn gezin konden mee naar het ziekenhuis.
"Murdock, vraag aan Frank of hij wat politieagenten mee wilt nemen om die drugsvangst als bewijs tegen ze te laten gebruiken" zei ik.
Het was nu wachten op de heli met de politieagenten. Ik keek BA aan. "Ga je je over je vliegangst heen zetten? of moet het weer op de ouderwetse manier" zei ik met een grijns.
Dit was vragen naar de bekende weg maar toch wilde ik dat BA zijn angst een keertje zou overwinnen.
Hij haalde al meteen uit maar ik kon zijn vuistslag net ontwijken. "Niet dus" zuchtte ik. Ik bedacht een manier om hem nu wel verdoofd te krijgen.
Die bladeren zouden goed van pas kunnen komen Very Happy. Eugon kwam ook naast me zitten en ik fluisterde mijn plannetje naar hem.
"Ga maar" zei ik. Hij begon te lachen en ging de bladeren halen bij de artsen. Ik liep naar BA toe.
"BA, zodra de heli met de politieagenten er is dan leiden we ze naar de grot en zorgen dat die drugsvangst wordt vervoerd.
En daarna is het tijd om te vertrekken. Omdat jij het zo graag wilt, gaan we lopend naar de bewoonde wereld" zei ik. Ik zag hem tevreden kijken.
Eugon kwam ook terug en knikte dat hij de middelen had en legde die in de tent. Een paar uur later kwam Frank terug met een serie politieagenten.
Normaal had ik daar nooit zo'n goede band mee, maar we namen ze met de helikopter mee naar de bunker III.

Halverwege de grot lieten we ze de hoeveelheid drugs zien.
De agenten konden hun ogen niet geloven toen ze de hoeveelheid van de drugs zagen. Er was zelfs een agent die om een extra helikopter vroeg om de drugs mee te vervoeren. Vele handen maakten licht werk en voor we het wisten was de grot helemaal leeg. De agenten bedankten ons voor het goede werk en beloofden de drugs als bewijs te zullen gebruiken tegen Troy, Ethan & Co. We schudden de agenten de hand en ze vlogen later weg met hun extra helikopter. Daarna vlogen wij ook terug naar het indianenkamp en de volgende passagiers gingen mee.

Ik keek naar Nadia, die op de boomstam de hele tijd naar me zat te kijken.
Die zoen kwam ook weer naar boven en gaf me al een raar gevoel.
Zou dat de verklaring zijn van die rillingen?. Ik zuchtte en keek het team aan. "Volgens mij zijn wij de laatste die hier nog zijn" zei ik.

Eugon

De avond viel al snel en Hannibal liep met de koker met pijlen en de boog naar zijn tent.
Hij was erg vermoeid. Ik kwam ook zijn tent binnen en mocht van hem een keertje bij hem slapen Very Happy.
We vielen beide al snel in slaap. Toen de zon opkwam stond ik al meteen op terwijl Hannibal nog sliep.
Ik zag het team uit het oerwoud komen en rende meteen naar Hannibal zijn tent en maakte hem wakker.
Langzaam aan werd hij wakker en ik pakte hem bij zijn arm beet en bleef rennen.
Hannibal keek nogal slaperig uit zijn ogen maar toen het team tevoorschijn kwam, glimlachte hij.
Tijdens het ontbijt vertelden de bewakers hun spannende avontuur in de grot Very Happy. Als er 2 helikopters komen worden de gevangenen ingeladen.
Toen Murdock kwam, werd een groot gedeelte van de groep met hun gezin naar het ziekenhuis gebracht.
Er bleven steeds minder mensen in het oerwoud over Sad. Eigenlijk hoopte ik dat Hannibal hier zou blijven Embarassed.
Dan zou hij ook geen last hebben van de politie, waar hij het over had Sad Embarassed.

Nadia

Frank kwam niet veel later terug met de heli maar daar zaten politieagenten in Shocked. Ik keek verbaasd naar de agenten, maar ze waren een paar minuten daarna onderweg naar bunker III.
De drugs...... ik zuchtte en ging op de boomstam zitten.
Hannibal en zijn team kwamen even later weer terug. Ik bleef staren naar hem, omdat ik zoveel van hem was gaan houden tijdens de missie Embarassed.
Hij gaf me tenminste de kans om iets te kunnen betekenen voor het team.
Ook hij keek naar me, maar later keek hij de andere kant op.
Zou hij weten wat ik voor hem voelde?. Op hem af stappen was iets waar ik altijd al moeite mee had Embarassed.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 01-08-2009 21:07:00  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SHERIFF

In Santiago draag ik de gevangenen over aan de lokale politie, maar ik neem ook kontakt op met m'n collega's in Amerika, omdat Troy ook in ons land wordt gezocht.
De politie stuurt een paar drugsagenten met me mee.
Terug in het oerwoud geef ik het commando over aan Peter, die per slot van rekening toch weer m'n deputy was geworden. Hij laadt meteen een groep gevangenen in en gaat naast de piloot zitten.
Hij kijkt me ongelovig aan als ik hem toestemming geef om, na het overdragen van de gevangenen, naar Lydia mag gaan en hij er zelfs mag blijven.
Ik ga met Hannibal opnieuw het oerwoud in en samen brengen we de agenten naar de kelder in bunker III waar we die gigantische voorraad gif vonden.
De agenten vragen hun oversten om een transporthelicopter en laten hem niet veel later op het dak van de bunker landen. Met z'n vijven sjouwen we de voorraad naar buiten via het luik.
De helicopter zet Hannibal en mij af in het indianendorp, waarna hij meteen vertrekt.
Hannibal gaat naar Nadia toe en ik loop naar het midden van het dorp, waar de kooien met gevangenen bijna leeg zijn.
In de blokhut zoek ik Moody en zijn familie op. "We kunnen bijna vertrekken. Als piloot Jake en Murdock terug komen, kan iedereen mee. Waar is Audrey eigenlijk?"
"In de leer bij de medicijnman." zegt Moody met een grijns.
Iedereen pakt zijn spullen in en samen met de verpleegster breng ik Moody en zijn ouders naar het veldje waar de helicopters landen.
Dan ga ik terug om Audrey te zoeken en afscheid te nemen van onze gastheren en -vrouwen.
Audrey is inderdaad bij de medicijnman en krijgt uitleg over de kruiden die hij voor diverse drankjes gebruikte. Stilletjes sla ik hen gade tot de man me ineens recht aankijkt. "Dappere dochter, meneer. Kan veel leren van ons."
"Ben ik het helemaal mee eens: dappere dochter. Ze heeft me wekenlang versteld doen staan." Dan kijk Audrey aan. "Ik zie jou niet meer naar kantoor terug gaan, dochter. Dat is veel te saai voor je. Al een idee wat je straks thuis gaat doen?"
Audrey schudt haar hoofd. Ze weet dat ik haar kom ophalen om te vertrekken en verontschuldigt zich om de indiaanse vrouwen met wie ze vannacht heeft samengewerkt gedag te zeggen.
Tot slot geven we de medicijnman een hand. "U altijd welkom." spreekt hij plechtig.
Dan pakt hij van ieder een hand, draait die zo dat de palm naar boven wijst en legt in ieder een amulet van zijn stam. "Uw reizen zullen veilig zijn. Ons dorp is uw thuis. U goede mensen."
Hij buigt een keer en gaat dan oververstoorbaar verder met zijn werk: medicijnen maken.

Gearmd en zwijgend lopen we naar het veldje om ons bij de anderen te voegen.
Moody zit met zijn ouders op ons te wachten op een omgevallen dikke boomstam en wenkt ons. Audrey kruipt dicht tegen hem aan en ik zie het vertederd aan. Wat staat hen te wachten in Santiago? Afscheid voor even of voor altijd?
Ik wil er nog even niet aan denken, het is heerlijk om Audrey zo gelukkig te zien.
Hannibal en Face staan te praten. B.A. is net terug naar het dorp gelopen. Nadia zit met haar broers op een kleed te babbelen, maar af en toe werpt ze een blik naar Hannibal. Bob staat bij Chris, Mitch en Carolien te praten. Verder zijn José en Monkey hier nog.
In de verte klinkt het gewentelwiek van een helicopter. We kunnen nog niet zien wie van de twee het is, maar de bevolking van het indianendorp komt uit alle hutten en tenten tevoorschijn om ons uit te zwaaien.

B.A.

Ik heb Marcello er niet van kunnen overtuigen om m'n gids te zijn en samen lopend terug naar de bewoonde wereld te gaan.
Moet ik dan alsnog mee in die helicopter?!
De medicijnman heeft de afgelopen dagen zoveel mensen geholpen met zijn brouwsels, wie weet heeft hij ook wel iets tegen vliegangst.
Ik loop terug naar het dorp en leg hem mijn probleem voor.
Hij haalt een paar bladeren tevoorschijn.
Ik herken ze van de grot met de slapende bewakers en ik schud m'n hoofd.
Waarom wil iedereen me onderuit laten gaan? Kan dat nou niet anders?
Dan laat hij me een flesje zien.
Het spul dat er inzit, is net zo groen als die bladeren. En weer schud ik m'n hoofd en wil weglopen.
De man roept me terug en laat me een amulet zien.
"Voor dappere mannen van A-team." zegt hij en hij overhandigt het sieraad.
"Goed bewaren. Jij altijd goede reizen maken. Niet meer bang." Dan stuurt hij me naar de anderen en ik loop met een grote grijns het veldje op.
"Kijk," zeg ik tegen Hannibal, "volgens de medicijnman ben ik nu niet meer bang om te vliegen."
Hannibal wil weten hoe dat dan werkt en ik laat de amulet aan alle kanten zien. Ik kom er te laat achter dat de medicijnman aan de achterkant een groen blad heeft geplakt dat onderweg naar hier tegen mijn handpalm heeft gedrukt.
Het volgende moment val ik in slaap en op de grond...
Boven m'n hoofd geven Hannibal en Eugon elkaar een high five en steken ze hun duim op naar de medicijnman, die blijkbaar in het complot zat.

AUDREY / MOODY

De piloot van de ambassade is als eerste terug.
We laten alle overgebleven bewakers en de laatste gevangenen voorgaan en blijven nog even lekker zitten.
Ik wil graag met het A-team mee terugvliegen. Met hen ben ik naar Panama gekomen, met hen wil ik ook onze missie afsluiten.
Moody zegt dat hij het nog wel even volhoudt, hij heeft zojuist van de verpleegster nog medicijnen gekregen.
De indianen komen overal vandaan naar het veld toe lopen en zwaaien de op één na laatste helicopter uit.
Als Murdock uiteindelijk ook arriveert, dragen Hannibal en Face de slapende B.A. naar binnen. Daarna stapt de verpleegster in, kruipt m'n pa in de cockpit en wordt Moody naar binnengebracht.
Als laatste stap ik in. Voor ik de deur dichtschuif probeer ik in m'n beste indiaans Dank u wel en Tot ziens te zeggen. Een applaus barst los. Blijkbaar heb ik genoeg geoefend.
Murdock begint al op te stijgen als ik nog sta te zwaaien. Hannibal helpt om de deur te sluiten.
Moody strekt zijn armen uitnodigend naar me uit. Hij wil zo lang mogelijk samen zijn en ik ga dan ook heel dicht bij hem zitten.
Terwijl Murdock zijn kreet laat horen, maken we vaart en zetten koers richting de stad waar ons Panamese avontuur begon en het straks ook weer zal eindigen...
Heimelijk kijk ik naar Moody. Of zal het een vervolg krijgen?

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 01-08-2009 21:45:27  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

Hannibal/Eugon

Na de politie te hebben geholpen liep ik meteen naar Nadia toe die meteen op me af kwam rennen.
Ze deed meteen haar armen op me schouders, maar na een paar minuten haal ik haar armen van me schouders af en kijk haar aan.
"Nadia, ik ben niet degene waar je gelukkig mee wordt. Ik zal je alleen maar teleurstellen, omdat ik gezocht wordt door de politie.
Je bent echt een hele leuke meid, maar ik kan je dit niet aan doen" zei ik bezorgd.
Ze keek me begrijpend aan en vertelde dat ze hier wilde blijven om meer te weten te komen over de geheimen van het oerwoud.
Ik glimlachte en we omhelsden elkaar voor de laatste keer. "Wel wil ik graag de pistolen terug" zei ik.
Ze gaf de 2 pistolen terug en glimlachte. Daarna liep ze weg, verder het oerwoud ontdekken. Ik keek haar na en liep daarna naar Face.

Ik stond een tijdje te praten met Face, tot BA met een amulet kwam.
Het amulet zou hem geen angst meer geven om te vliegen. "En dat bestaat?" dacht ik bij mezelf.
Als ik even goed kijk, zie ik het groene blad op het amulet zitten en schoot in de lach toen BA ook daadwerkelijk op de grond viel.
Eugon en ik gaven elkaar een high five en we namen BA mee de helikopter in.
We gaven elkaar nog een laatste knuffel voor ik in de heli stapte.
"De ketting zal je beschermen. Als je ons nodig hebt, hier is ons kaartje. Bewaar het goed" zei ik.
Eugon kreeg tranen in zijn ogen en ik gaf hem nog een aai over zijn bol.
"Ik zal blijven oefenen met het schieten tot ik een prof ben" zei ik met een glimlach tegen hem Very Happy.
Met de koker met pijlen, de boog, me m16 en pistolen stapte ik de helikopter in en ging zitten.
Ook keek ik even naar Audrey en hielp met het sluiten van de deur van de helikopter.
Ze ging daarna dicht bij Moody zitten. Ik had de boog in me handen en moest meteen weer aan de boogschietlessen van Eugon denken.
Op het begin raakte ik echt helemaal niets.
Ook de pijlenkoker had ik bij me en daar zat nog een briefje in. Ik las de brief die Eugon had geschreven en begon te lachen.
Op de achterkant van de brief had hij nog een tekening gemaakt dat ons moest voorstellen.
Eugon kon erg goed tekenen want het zag er goed uit Very Happy.
Eindelijk konden we naar huis, ik dacht aan Maggie. Ik zou met haar nog uit eten gaan en hoopte dat ze dat niet was vergeten Embarassed.

Nadia

Om het oerwoud nog beter te bestuderen had ik besloten om bij het indianenkamp te blijven en nog meer te leren.
Hannibal had dan weliswaar het pistool ingenomen van me, maar ik had altijd de pijl en boog nog.
Op naar een nieuw avontuur, maar Hannibal zal ik nooit meer vergeten.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 02-08-2009 12:49:55  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SHERIFF

Onderweg geniet ik nog even van het uitzicht over het oerwoud. In de verte doemen de gebouwen van de grote stad al op.
Als je zo over al dat groen heen kijkt, ziet het er zo vredig uit, maar wat een onheil kan er in zo'n bos schuilgaan.
Ineens valt het me op dat het erg stil is in de ruimte achter ons. Zo te zien is iedereen in eigen gedachten en herinneringen verzonken.
Pas als we gaan landen en Murdock iedereen waarschuwt en beveelt riemen vast te maken, komen de tongen weer los.
Op het pleintje voor de ambassade is het even later een drukte van jewelste.
"Dames en heren, mag ik even uw aandacht?" De ambassadeur heeft moeite om boven het rumoer uit te komen. "Welkom terug allemaal, fijn om u weer te zien. Ik nodig u uit voor een maaltijd in uw ambassade."
Na een spontaan applaus volgen we de diplomaat de trappen op en vinden op het terras in de mooie tuin een heerlijk buffet.

B.A.

Zo, dat was een lekker dutje, zeg! Ik rek me uit en voel de zon op m'n gezicht. Terwijl ik nog even met m'n ogen dicht blijf liggen, valt me op dat ik heel andere geluiden hoor dan toen ik ging slapen...
Ineens zit ik overeind en kijk verbaasd om me heen. Weer is het groen om me heen en hoor ik stemmen... maar dit is absoluut niet het indianendorp!
Als ik opsta zie ik een bekend gebouw: de ambassade!
Ze hebben me potverdorie toch weer platgekregen! En toen maar ergens achter in de tuin op een ligbed neergelegd... B.A. redt zich wel!
Met grote passen loop ik naar het terras, met de bedoeling om m'n teamgenoten eens flink de les te lezen.
Maar zover komt het niet...
Vanuit het zwembad wordt er met water op me gespoten: Sam, Xander en Ava hebben speelgoedwatergeweren en richten met z'n allen op mij.
In één keer ben ik drijfnat. Als ik het water uit m'n ogen heb gewreven, keer ik me quasi boos naar ze om en loop als een logge reus naar ze toe.
Gillend zwemmen ze naar de andere kant.
Dan doe ik of ik wegloop en even later vliegen de waterstralen weer om m'n oren.
Dan trek ik m'n shirt uit, gooi m'n wapens in de tuin en neem een aanloop naar het zwembad...

AUDREY / MOODY

Zodra we uit de helicopter zijn, neemt de verpleegster Moody mee om zijn wond te verzorgen en om hem te laten rusten.
Ik hoop dat hij niet te lang wegblijft...
Voor ik achter de anderen aan kan lopen komt Hudson naar me toe. "Juffrouw Audrey, hoe maakt u het?"
"Goed, Hudson, maar ik heb de ritjes in de limousine wel gemist hoor!" zeg ik met een knipoog naar de sjieke, maar supersympathieke chauffeur.
"O, maar u heeft er nog één te goed." zegt Hudson met een uitgestreken gezicht. "Ik breng u en mevrouw Lydia persoonlijk naar het vliegtuig."
Ik steek m'n arm door de zijne en samen lopen we naar binnen, onderweg babbelend over van alles en nog wat.
Na een half uur lekker eten, begin ik Moody echt te missen. Er zal toch niets mis zijn?
Zachtjes duw ik de deur open van de kamer waar hij naar toe is gebracht. De verpleegster neemt zijn temperatuur op en pakt dan de telefoon.
Ze overlegt met de dokter, kijkt ondertussen bezorgd naar Moody en als ze mij ziet staan wenkt ze me dichterbij.
"Moody moet terug naar het ziekenhuis, de reis naar het oerwoud is te veel voor hem geweest. Hij moet echt aansterken voor hij er weer uit mag."
Ik kijk aan het voeteneind op een onrustig slapende Moody neer.
"Ik zal jullie even alleen laten om afscheid te nemen. De ambulance komt er zo aan." zegt de verpleegster, in het voorbij gaan legt ze een hand op m'n schouder.
"Moody!" fluister ik als ik naast zijn bed zit. "Moody..."
Hij schrikt wakker.
Ik schrik ervan hoe hij er uit ziet: bezweet en hij rilt helemaal.
"Och, jongen toch. Wat heb ik met je gedaan?" Met een koude, natte doek wrijf ik het zweet van zijn voorhoofd.
"Wat ik graag wilde... naar m'n ouders toe..." antwoord Moody met zwakke stem, maar met een lach op zijn gezicht.
Een sirene kondigt de komst van de ambulance aan.
"Moody, je gaat naar het ziekenhuis terug. Zorg alsjeblieft dat je beter wordt."
"Natuurlijk, ik heb alle reden om beter te worden: Troy achter slot en grendel, met m'n ouders herenigd en een prachtige vriendin gevonden. Wat denk jij dan... dat ik er tussenuit ga piepen?"
Hij strekt zijn armen naar me uit en we knuffelen tot de deur opengaat en de brancard naar binnen wordt gereden.
Het hele gezelschap dat eerst in de tuin zat te eten loopt nu in de grote hal, afgekomen op de sirene.
Hand in hand verlaten Moody en ik de ambassade. In de ambulance geven we elkaar nog een kus en dan rijdt hij weg. Ik blijf achter bij het hek en barst dan in tranen uit.
Achter me hoor ik voetstappen. Papa! Ik draai me om en hij sluit me meteen in zijn armen.

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
IlovetheA-team
BerichtGeplaatst: 02-08-2009 13:58:10  Reageer met quote


Leeftijd: 30
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 2-2-2009
Berichten: 302
Woonplaats: Een luxe appartement in Hollywood... :P

Lesley / Lydia

Er arriveert alweer een heli en meteen vliegen we er beide heen. Lydia ziet Peter en vliegt hem in de armen.
Er stappen verschillende mensen uit maar Face en de anderen van het team ontbreken.
Ik zucht en loop meteen naar binnen. Rafael til ik op en ga met hem op mijn schoot even binnen op een stoel zitten.

Peter is nog maar net terug en dan vragen Sam, Xander en Ava me (Lydia) of ze nog even mogen zwemmen.
Ava en Xander krijgen zwembandjes om en springen dan net als Sam het water in.
Als Peter net even langsloopt en de kids op de kant staan grijpen ze hun kans en duwen Peter het water in.
Peter kan er zelf ook wel om lachen. Lesley is wat minder blij en zit met tranen hoopvol binnen te wachten. Die is natuurlijk bang dat Face niet meer terugkomt.
Peter zwemt naar het trappetje van het zwembad, klimt eruit en ik neem hem even mee zodat hij nieuwe kleren aan kan trekken. Laughing

Face

Al snel zien we de bewoonde wereld en landen we op het grasveldje naast de ambassade. Iedereen vliegt naar buiten en ik zie Lesley staan.
Meteen ren ik naar haar toe en druk een zoen op haar mond. Ook Rafael heeft ze bij zich. "Zo wat ben jij al groot geworden zeg." Zeg ik lachend tegen hem.
Ik houd Rafael even vast, maar dan worden we al snel geroepen.
Lesley neemt Rafael weer van me over en we genieten van het buffet en Rafael ligt lekker te genieten van een warm flesje melk.
"Weet je nog wat we elkaar beloofd hadden, Temp?" Klinkt het dan.
Snel denk ik even na.... "Ja, als deze missie klaar was zouden we met elkaar trouwen. We zullen nog heel wat voorbereidingen moeten treffen. Daarna kunnen we pas gaan trouwen maar ik ben nu al de gelukkigste man ter wereld." Ik druk nog een zoen op Lesley's mond en de kleine glimlacht.
B.A. springt het water in en een enorme hoeveelheid water gaat over de rand. Laughing

_________________
question: Can you say something in Dutch?

Dwight: Niet doen. Niet doen.
Dirk: Why not?
Dwight: Niet doen.
Dirk: Doen.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Flykie
BerichtGeplaatst: 02-08-2009 15:15:35  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

Hannibal

Voor we uit de helikopter stapten werden we allemaal uitgenodigd voor een maaltijd in de ambassade.
We liepen naar het plein van de ambassade en werden daar met luid applaus ontvangen.
Vervolgens volgden we de diplomaat naar een grote tuin met terras. Het buffet stond al klaar.
Ik had mijn wapens in een hoek gelegd en ging ook even op het gras zitten om bij te komen van dit gehele avontuur.
Even later zag ik BA ook lopen en keek naar hem. Zou hij weten dat we hem weer beet hebben genomen of toch niet?.
De vraag bleef even door me hoofd spoken tot Xander, Sam en Ava hem nat spoten met hun watergeweren. Ik begon te lachen en keek het aan.
Toen hij zich omdraaide kreeg hij weer de volle laag. Het was een erg leuk gezicht.
Ik deed me schoenen en jas uit en me blouse los en genoot van het zonnetje op het ligbed.
Ik had tijdens de opdracht al genoeg water gezien en was niet van plan om nu een duik in het zwembad te nemen.
Na een uurtje zonnen genoten we van het heerlijke buffet. Audrey verliet samen met Frank de ambassade.
Bob kwam ook naar me toegerend en vertelde dat hij naar huis ging.
"Is goed maat, bedankt voor alle hulp" zei ik.
We gaven elkaar een knuffel en ook Bob zijn dochtertje keek het aan. Samen verlieten ze de ambassade en gingen naar huis.
Ik keek BA aan. "Nu had je eens de kans om die angst te overwinnen, val je in slaap" zei ik verward Confused.
Blijkbaar had dat praatje niet geholpen want hij keek me onderzoekend aan.

Daarna liep ik weer terug naar het ligbed als ik 2 geweren in me rug geduwd krijg.
"Jij boef, jij lopen" zei Xander tegen me Razz. Ik begon te lachen en liep maar een stukje vooruit zoals ze vroegen.
Bij de rand van het zwembad bleef ik stilstaan en draaide me om, tot ze me nat spoten.
Met een kreet liet ik me achterover vallen en landde in het water.
Ook Xander en Sam sprongen me achterna.
Als ik net boven kom kijk ik ze lachend aan en zwem naar de kant, maar ze bleven me natspuiten tot ik ze nat begon te spetteren met het water.
Daarna klom ik aan de kant en keek naar me kleding die drijfnat was. "Een verkoeling had ik wel even nodig" zei ik met een grijns.

Murdock

Het was een geweldige vliegtochtje Very Happy. Toen we bij het pleintje van de ambassade kwamen, werden er ontvangen met applaus.
Daarna liepen we naar een groot terras met zwembad en het buffet stond al klaar. Ik rende meteen naar het buffet en keek naar alle hapjes die er stonden Very Happy. "Wat wil jij hebben Billy?" zei ik met een grijns.
Ik zag dat BA werd bekogeld door de kinderen die aan het spelen waren met hun watergeweren Very Happy. Als BA een aanloop neemt zwemmen de kinderen naar mij toe. Ava gaf me haar watergeweer en toen BA net boven kwam opende ik samen met Xander en Sam het vuur op de bigguy.
Ik begon te lachen en gaf het watergeweer daarna terug aan Ava Very Happy.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 02-08-2009 17:58:24  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SHERIFF / AUDREY

Als Moody naar de ambulance wordt gebracht en Audrey meeloopt, volg ik hen naar buiten.
Ik vang m'n dochter op als ze het na het afscheid van Moody moeilijk krijgt en laat haar uithuilen tegen m'n schouder. Iedereen is weer naar binnen gegaan, zodat we eindelijk even samen zijn.
"Gaat het weer een beetje?" Ik kijk haar aan als ze ophoudt met snikken en met haar mouwen haar gezicht afveegt. Ze knikt en in haar ogen lees ik de vraag of het wel goed zal komen met Moody.
"Volgens mij is ie over een paar weken weer de oude en staat ie voor je neus voor je er erg in hebt."
"Ik hoop het." zegt Audrey, terwijl ze even naar het hek kijkt waardoor hij een kwartier geleden vertrok.
Gearmd lopen we naar binnen en zoeken de Panamese mannen bij elkaar: Marcello en Timo, Fernando, José, Daniel, Monkey, Ritchie, Benjamin, Arlando, Chris en Mitch. Ook Peter komt erbij staan, hij zat ooit in hetzelfde schuitje als deze mannen. De anderen zijn met hun gezinnen of andere familieleden naar het ziekenhuis of naar huis.
Ik vraag even om hun aandacht en iedereen gaat in een kring staan.
Tja, zo officieel hoeft het nu ook weer niet, maar ach, ik wil nog even wat tegen ze zeggen, dus schraap ik m'n keel en zoek naar de juiste woorden.
"Daar staan we dan, met de dappere ex-bewakers van Troy in ons midden. Jullie durfden je aan de tirannie van jullie baas te onttrekken en kwamen aan onze zijde vechten.
We zijn aan het einde van een lange, moeilijke operatie gekomen. Voor we Troy volgden naar Panama, zaten we hem in Amerika al een tijdje achterna, moeten jullie weten.
Namens het A-team, mijn dochter Audrey, mijn, op zijn post teruggekeerde, deputy Peter en zijn familie, wil ik jullie bedanken voor jullie moed, inzet, ideeën en uithoudingsvermogen tijdens deze missie.
Ik hoop dat jullie familieleden weer gezond zullen worden, dat jullie allemaal weer eerlijk werk zullen vinden en weet... dat je altijd welkom bent om eens op bezoek te komen! Dank jullie wel!"
Terwijl er een applausje klinkt geeft Audrey me een knuffel en een zoen op m'n wang. "Goed gedaan, pa." fluistert ze in m'n oor.
De zon begint te zakken, het eten is op, de kinderen moeten naar bed.
Eén voor één nemen de mannen afscheid en een uur later is de tuin leeg. We staan met het A-team in de woonkamer van het gastenverblijf van Lydia.
"Waar zullen we eens gaan slapen? Zou de ambassade nog meer kamers hebben?" vraag ik.
Dan komt Hudson aanlopen. "Juffrouw Audrey, heren.... De ambassadeur kan u helaas niet meer kamers aanbieden. Maar... hij heeft goed nieuws voor u. Het hotel, eerder in de verkeerde handen van...."'
"TROY!!!" vullen we met z'n allen spontaan in voor Hudson.
"Eh... juist, die meneer dus, is door de politie onder handen genomen terwijl u in het oerwoud verbleef. Het hotel is terug in handen van de oorspronkelijke, nette, eigenaar en u bent van harte welkom om in de suites uw laatste nacht in Panama door te brengen. Als dank voor uw hulp aan zoveel mensen."
Er ontstaat meteen een uitgelaten en vrolijk geklets.
"Het is aan mij de eer om u naar het hotel te mogen brengen. En... dames gaan voor."
Hudson maakt een uitnodigend gebaar naar Audrey, waarop ze haar arm in de zijne steekt en wordt begeleid naar de limousine die voor de trap staat.
Peter en Lydia en de kinderen blijven nog een nachtje hier, maar Lesley en Rafaël gaan met Face mee naar het hotel.
In de bar van het hotel nemen we nog een drankje voor we naar onze hotelkamers gaan.
Gelukkig zien de suites er anders uit dan de kamers waar we eerder verbleven. De serveersters verwennen ons met allerlei hapjes en de heerlijke bedden en warme baden doen onze eerdere, slechte herinneringen aan dit hotel, nu al een beetje verbleken...
Ik vind het bijna jammer dat we over een aantal uren in het vliegtuig stappen en huiswaarts gaan.

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
IlovetheA-team
BerichtGeplaatst: 02-08-2009 18:23:56  Reageer met quote


Leeftijd: 30
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 2-2-2009
Berichten: 302
Woonplaats: Een luxe appartement in Hollywood... :P

Face / Lesley / Rafael

We vertrekken al snel naar het hotel waar we eerst nog een drankje nemen voor we naar onze hotelkamers gaan.
Omdat de ambassadeur onze suites geregeld hebben is er zelfs voor Rafael wel wat.
De baden zijn erg groot dus kunnen we er mooi met z'n drieën in. Rafael ligt in Lesley's armen die vervolgens weer half in mijn armen ligt.
"Templeton, ik moet zeggen dat je veranderd bent nadat je na die missie weg bent gegaan. Je weet wel die missie in Ecuador."
"Vind je echt?"
Ik pak ondertussen de twee handdoeken die niet ver van het bad liggen en doe er één om mijn middel. Lesley krijgt een badjas aan en Rafael wordt even in een handdoek gewikkeld.
Het kleine ventje lacht weer even als ik hem even in mijn armen neem en hem op het grote bed leg.
Lesley en ik trekken ons ondergoed weer aan en kruipen in bed. Rafael ligt tussen ons in.
De lamp die op het nachtkastje staat doe ik uit. "Welterusten." Dan geef ik Face nog een zoen.

Peter / Lydia

De jongens gaan braaf op bed tot er opeens onweer klinkt. Meteen staan ze in onze kamer en vragen of ze even bij ons mogen liggen.
"Tuurlijk jongens." Antwoord ik (Peter).
Zodra er weer een flits verschijnt kruipen ze meteen dicht tegen ons aan.
"Waarom wolken boos op elkaar?" Xander kijkt me (Lydia) even vragend aan.
"Boos?"
"Ja en maken ze foto's van elkaar." Voegt Sam er aan toe.
"Wie heeft dat jullie nou weer wijs gemaakt?"
"Dat heeft Ava verteld." Antwoorden ze beide tegelijk.
Ik lach en vertel ze dat we nu eerst gaan slapen.

_________________
question: Can you say something in Dutch?

Dwight: Niet doen. Niet doen.
Dirk: Why not?
Dwight: Niet doen.
Dirk: Doen.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Flykie
BerichtGeplaatst: 02-08-2009 18:54:31  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

Hannibal

Na een avondje pret in het zwembad met de kids had ik me opgefrist en zaten we later in de woonkamer van het verblijf even na te praten.
We hoorden van Hudson dat de ambassadeur geen kamers vrij had, maar wel in het oude hotel waar we eerder hadden gevochten tegen Troy zijn mannen.
Uiteindelijk accepteerden we de uitnodiging en gingen naar het hotel.
Daar werden we verwend door serveersters met lekkere hapjes. Het was echt een geweldige sfeer.
Na een half uurtje praten bij de bar ging ik naar me hotelkamer om even te relaxen voordat we weer huiswaarts gingen.
Ook moest ik nog iets bedenken om BA het vliegtuig in te krijgen. Ik keek naar de groene blaadjes die ik in een zakje had gedaan.
Daar moet het mee lukken Very Happy. Ik haalde mijn m16 uit elkaar en legde die in me tas samen met me pistolen en me sniper rifle.
De koker met pijlen en de boog moest ik maar dragen, want die waren te groot voor me tas.
Ik ging liggen op me bed en zette een wekker, want over een 2tal uur moesten we rijden naar het vliegveld.
Het eerste kwartier kon ik niet in slaap komen en staarde naar het plafond maar daarna viel ik al wel in slaap.

Murdock

Ook ik kon me lol op in het zwembad en we zaten even later nog met een paar man in de woonkamer van het verblijf.
In de ambassade waren geen kamers meer vrij, maar wel in het hotel waar we zo heftig hadden gevochten Very Happy.
We accepteerden de uitnodiging en zaten even later aan de bar nog bij te praten van de missie.
De kolonel verliet al snel de bar en ging naar zijn kamer. Zo te zien was hij echt kapot van de missie.
Volgens mij zat hem ook nog wat dwars, maar hoe moest je dat aan hem vragen. Ik wist dat nooit zo goed.
Ik bleef nog even bij het team tot zij ook naar hun kamers gingen om uit te rusten voor onze terugreis naar huis.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 02-08-2009 20:45:11  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SHERIFF

Piep-piep-piep-piep-pi...PATS!!! De wekker krijgt een mep. Hij loopt veel te vroeg af.
Na een paar gezellige uurtjes in de bar was het heerlijk om eindelijk weer eens in een goed bed te stappen en nu wil ik er natuurlijk ook niet zo snel weer uit...
"Pap...?" Audrey kijkt om de hoek van de deur of ik al opgestaan ben.
"Hmmm, ik kom al, even geduld..."
Even later zitten we in alle vroegte, met z'n allen op het terras te ontbijten.
Het is nog geen 8 uur als we in de limousine van Hudson stappen.
Ik moet voor de laatste formaliteiten nog even langs de ambassade en dan gaan we richting het vliegveld.
Als het goed is, staat daar dat mooie vliegtuig nog altijd te wachten, om "de adelijke familie" weer naar huis te vliegen. Dat A-team weet toch wel mooie smoezen te verzinnen om vanalles en nog wat geregeld te krijgen.

Na het invullen van enkele papieren bij de ambassade komt er nog een limousine voorgereden, waar Peter en zijn familie in mogen stappen.
De ambassadeur en zijn personeel zwaaien ons allemaal uit en Hudson laat ons onderweg naar het vliegveld nog een paar mooie plekjes van de stad zien. Onder andere het grote treinstation van Santiago...
"Zo hoopt u ons waarschijnlijk zo ver te krijgen, dat we hier terug willen komen voor vakantie." veronderstel ik lachend.
Hudson kijkt quasi betrapt in zijn binnenspiegel, maar er ligt ook een big smile op zijn gezicht.

Zo... in stijl naar het vliegveld... in stijl naar Amerika... toch wel lekker om na hard werken eens verwend te worden.
Dat zal weer wennen zijn als we thuis onze eigen boterhammen weer moeten kopen en smeren, overpeins ik met een glimlach de situatie.
Murdock heeft van de ambassade een nieuw pilotenpak gekregen, omdat het andere is kwijtgeraakt. Statig loopt hij naar het vliegtuig, waar Hudson netjes naast heeft geparkeerd.
Als Murdock weer naar naar buiten komt wenkt hij ons dat we kunnen instappen...

B.A.

Na een lekkere frisse douche, loop ik langs de receptie voor ik bij de anderen aan de ontbijttafel schuif.
"Kijk Hannibal, ik heb de vertrektijden van de trein. Als jullie straks op het vliegtuig stappen, pak ik de trein. Eens kijken wie er eerder in L.A. is." grijns ik tegen m'n teamgenoten.
Hannibal kijkt me begrijpend aan, zoals hij dat Murdock kan doen als die weer eens één of ander actiecommittee heeft opgericht. "Dat heb je goed gedaan, B.A. Vind je het niet erg om alleen te reizen?"
"Hm, nee, natuurlijk niet." brom ik.
"O.k. Weet je waar het station is? Misschien kan Hudson je er af zetten als wij naar het vliegveld gaan?" oppert Hannibal en gaat ondertussen gewoon door met het snijden van zijn brood.
"Dan kan ik eindelijk eens zonder slaapmiddel reizen en zien wat er onderweg allemaal gebeurt." grinnik ik.
Terwijl ik m'n broodje beleg, wisselen Hannibal en Face blikken van verstandhouding en laten ze elkaar zien wat ze aan middelen bij zich hebben.

Goedgemutst stap ik bij Hudson in de limousine. Hij rijdt voor mij speciaal naar het station en brengt daarna de anderen op het vliegveld.
Eindelijk eens een keertje m'n zin, eindelijk eens een keertje niet slapend het vliegtuig ingedragen hoeven worden.
Hudson wijst naar een groot gebouw in de verte. "Dat is het station, meneer B.A."
Onderweg zie ik een cafetaria, waar we even stoppen om wat eten te kopen.
Ik wacht tot iedereen weer in de auto zit en pak dan nog wat broodjes. Niemand die daar tenminste iets in heeft gestopt, denk ik tevreden, want ik vertrouw het toch niet helemaal. Ze zijn wel een beetje erg hulpvaardig voor me vandaag...
Terug in de limousine plof ik tussen Frank en Audrey in op de achterbank. Hannibal en Face zitten tegenover me en dat is een prettig idee. Zo kan ik ze in de gaten houden en zien of ze iets tevoorschijn halen.
Glunderend dat ik m'n zin een keertje krijg kijk ik tevreden naar Frank en Audrey en zie het station steeds dichterbij komen.
Dat is zo'n gelukzalig gevoel dat ik er gewoon relaxed van word, een beetje dromerig zelfs, een beetje slaperig zelfs....

AUDREY / MOODY

Een maand later...

Pap en ik hebben de afgelopen weken hard gewerkt aan het vernielde en verwaarloosde sheriffkantoor. Peter is weer officieel in dienst en neemt het meeste politiewerk voor zijn rekening.
De plaatselijke timmerman heeft al het kapot geschoten hout vervangen, nieuwe deuren geplaatst en het meubilair gerepareerd. Zelfs het bord boven de deur is gemoderniseerd.
M'n baan op kantoor heb ik opgezegd. Ik zit nu op de politieschool en heb het daar goed naar m'n zin.
Gisteren belde Moody op, eindelijk. Ik had de moed al bijna opgegeven.
Hij knapt goed op en is net een paar dagen thuis.
Eerst was het een beetje vreemd om elkaar weer te horen, maar toen we ophingen moest ik huilen, ik mis hem.

Ik heb een paar dagen vrij en help m'n vader op het kantoor met de administratie, want daar is hij niet zo goed in.
Zo rol ik steeds een beetje verder in het politievak en wie weet kan ik hier straks m'n vader opvolgen. Soms droom ik daar al een beetje van.
Maar ik heb ook andere dromen... dat Moody naar Amerika komt bijvoorbeeld en dat we samen boeven gaan vangen...
Maar dat zal wel bij dromen blijven...
Ineens realiseer ik me dat ik niet eens weet wat voor werk hij deed, voor hij voor Troy ging werken. Dat moet ik hem toch eens vragen...

Buiten stopt een taxi. Er stapt een man uit met lang zwart haar , dat hij in een staart draagt. Voor hij de chauffeur betaalt, kijkt hij naar de overkant, naar het bord SHERIFFKANTOOR.
Als hij zijn tas uit de kofferbak heeft gepakt, steekt hij de straat over en klopt op de deur voor hij naar binnenstapt.

Achter de balie staat een fitte sheriff Sheldon te fluiten.
"Goed middag, sheriff."
Frank kijkt op en staat op het punt om me uitbundig te begroeten. Hij bedenkt zich echter, komt wel snel naar me toe en drukt me stevig de hand.
"Hoe is het met je?" vraagt hij fluisterend en ik antwoord al even zacht dat het goed met me gaat.
"Waarom fluisteren we eigenlijk?" wil ik dan weten.
"Audrey zit hier naast." Frank wijst met zijn duim achter zich. "Ik heb haar niet verklapt dat je onderweg was."
Ik trek m'n jas uit, zet m'n tas weg en loop dan naar de deur van het kantoortje waar iemand ijverig zit te tikken op een typemachine of computer.
Ik klop op de deur.
"Kom maar binnen, ik heb geen geheime stukken onder handen." klinkt het vrolijk.
Waarschijnlijk denkt ze dat het Peter of Frank is die binnen zullen komen, want Audrey typt onverstoorbaar door.
Terwijl ik de deur open doe, komt er een golf met verse koffiegeur naar binnen die haar met gesloten ogen doet snuiven. "Zet maar neer, ik ben zo klaar." En weer typt ze gewoon door.
Als het neerzetten van de beker, waar ze meestal op wacht, uitblijft kijkt ze pas op. Langzaam gaan haar ogen omhoog tot we elkaar aankijken. Zo te zien durft ze nog niet te geloven wat haar ogen zien.
"Hallo Audrey."
"Moody?"
Audrey weet niet hoe snel ze uit haar stoel moet opstaan. Met een paar passen ben ik bij haar en dan sluiten we elkaar in de armen.
Terwijl we elkaar innig zoenen, komt Frank binnen met verse koffie, maar keert discreet om en trekt de deur zachtjes achter zich dicht...


Laatst aangepast door Sharey op 02-08-2009 22:12:51, in totaal 2 keer bewerkt

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 02-08-2009 20:59:51  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

Hannibal

Mijn wekker ging al snel en ik stond op en nam een frisse douche.
Nog voordat BA aanschoof aan de ontbijttafel gaf ik Frank en Audrey de instructie van de blaadjes die we uit het indianenkamp hadden gekregen.
"Hij moet het voor de laatste keer nog even onder ogen zien" fluisterde ik. Ze schoten in de lach toen BA aan kwam lopen.
Hij had een gids in zijn handen met de vertrektijden van zijn trein. Ik keek hem verbaasd aan en leidde de aandacht even af.
Uiteindelijk knikte ik begrijpend. "Vind je het niet erg om alleen te reizen?" vroeg ik. Hij bromde dat het niet erg was.
"O.k. Weet je waar het station is? Misschien kan Hudson je er af zetten als wij naar het vliegveld gaan?" zeg ik terwijl ik door ging met het snijden van mijn brood.
"Dan kan ik eindelijk eens zonder slaapmiddel reizen en zien wat er onderweg allemaal gebeurt." grinnikt B.A..
Nog voordat we in de auto stapten gaf ik het teken om BA te verdoven met de blaadjes en ging toen in de auto zitten samen met Face tegenover BA.
Ik begon naar buiten te kijken en zag Frank en Audrey hun slag slaan. BA viel na een paar seconden al om.
"Naar het vliegveld, BA is te slaperig om alleen met de trein terug te kunnen naar LA" zei ik met een grijns Very Happy.
We kwamen even later op het vliegveld en vlogen naar huis.
We konden tevreden terugkijken op deze opdracht en we hadden nu ook een nieuw middel om onze BA weer in slaap te krijgen Laughing.
"I LOVE IT WHEN A PLAN COMES TOGETHER"Laughing

IN DE POLL (ZIE DE ZIJLIJNTOPIC VAN MELEE 15) KUN JE JE MENING GEVEN OVER DIT VERHAAL.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Berichten van afgelopen:   
Tijden zijn in GMT + 1 uur

Volgende onderwerp
Vorige onderwerp
Pagina 40 van 40
Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3 ... 38, 39, 40
Ateamfans.nl forum index  ~  A-Team Melee

Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk


 
Ga naar:  

Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
Je mag geen reacties plaatsen
Je mag je berichten niet bewerken
Je mag je berichten niet verwijderen
Ja mag niet stemmen in polls




 

Powered by phpBB and NoseBleed v1.08
Edited by Ateamfans.nl v3.0