The A-team Fans V3.0 ~ Bekijk onderwerp - A-TEAMMELEE Melee 15: Where are the prisoners?

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SHERIFF

"Hallo, meneer Sheldon. Blij dat ik u gevonden heb. Kan ik iets voor u doen?"
Ik kijk haar verbaasd aan.
"Ja, eigenlijk wel. Ik wil m'n dochter bellen, maar dat gaat met al dat verband een beetje moeilijk."
Ze pakt een pen en papier, schrijft het nummer op en belt naar ons huis. Ze krijgt geen gehoor.
"Bel dan m'n office maar, misschien is ze daar naar me aan het zoeken."
Gelukkig word daar wel opgenomen en Cheyenne houdt de hoorn tegen m'n oor.
Troy neemt op, maar ik hoor nog een stem. Ik vraag of Audrey bij hem is en ik ben blij dat ik haar stem hoor.
"Audrey, meisje, niet schrikken. Ik heb een ongeluk gehad, maar ben nu in het ziekenhuis. Zeg tegen Troy dat hij voor mij in moet vallen. Is hij in de buurt?"
Audrey vraagt of ik hem aan de lijn wil hebben.
"Nee. Luister, Audrey, vertrouw niemand van de hulpsheriffs. Als iemand van hen je aanbiedt om mee te rijden naar het ziekenhuis: NIET DOEN! Kun je zo snel mogelijk naar hier komen? Dan vertel ik je m'n vermoedens."
Ik geef haar het kamernummer waar ik lig en we zijn al gedag aan het zeggen als me iets te binnen schiet.
"Oh, wacht even met ophangen. Als je een zwart/grijze Van ziet met een rode streep erover, zoek dan de mannen op die daarbij horen en stuur ze hier naar toe. Ik wil ze graag zo snel mogelijk spreken. Tot straks en doe voorzichtig, hè?"

B.A.

"Zeg Hannibal, Face mag dan ziek zijn, maar ik heb hem eigenlijk even nodig. Ik heb wat onderdelen nodig voor het bouwen van zenders en zo en als hij erbij is komen we daar een stuk gemakkelijker aan. Kun je hem niet even bellen of ie toch niet even mee kan gaan?
Hannibal stopte de telefoon in mijn handen. Ik moest het zelf maar doen.
De lijn was in gesprek.
"Volgens mij heeft Face geen griep, maar vrouwelijk bezoek! Hij neemt niet op."
Even later probeerde ik het nog eens, maar hij bleef in gesprek.
Toen ik met een chagrijnige blik de telefoon aan Hannibal teruggaf, keek hij me peinzend aan. "Hij weet dat hij bereikbaar moet zijn onder een missie, dus dit is niet zo slim van 'm."
Van een afstandje kwam Murdock gevat uit de hoek: "Misschien heeft hij eindelijk de ware gevonden en staat zijn wereld op zijn kop?!"
Hannibal keek op zijn horloge. "Als we hem over 10 minuten nog niet kunnen bereiken gaan we met z'n allen op ziekenbezoek." Grijnst hij met een sigaar in zijn mond.

Troy

Als Audrey opgehangen heeft en ze mij mijn mobiel teruggeeft vraag ik het haar nog een keer: "Zal ik anders met je meegaan?"
"Nee, dat hoeft niet hoor", zegt ze dan opeens.
"Voel je je niet veiliger met een soort van sheriff in je buurt.
En nog bedankt ze.
Daarna loopt ze naar buiten en kijk ik haar na.
Wat een mooie meid.
Jammer dat ik niet met haar mee mag gaan zeg ik tegen mezelf.
Daarna bel ik Sheirys op maar die neemt niet op.
Waar zou die nou weer zijn vroeg ik aan mezelf.
Nou ja, ik ben nu even de sheriff.
Oké wat ga ik als eerste doen.

Ik heb het: Peter, Hank en ik gaan gewoon wat lol maken.

Sheirys

Ik lag op mijn knieen naast Face en ondersteunde zijn hoofd. Hij was helemaal van de wereld. Medelijden voelde ik niet, alleen woede, dat Troy hem zo had laten liggen. Ik wist wel waarom, Troy dacht me te kunnen versieren, maar dat lukte hem toch niet.
Ik pakte Face' telefoon opnieuw en zocht in de lijst naast de telefoon naar bekende nummers. 'Van' zag ik ineens staan.
Ik draaide het nummer en liet hem overgaan. Gelukkig werd er vrijwel direct opgenomen.
Met een hese en nerveuze stem ratelde ik: 'Face is overvallen en onder een kast terecht gekomen! Kom dan!!!'
Hannibal zei met rustige stem: 'we komen eraan, Sheirys, we zijn er over een klein halfuurtje'. Ik drukte de verbinding weg en haalde even grijnzend adem. "Een prachtige kans zijn huis even te doorzoeken" mompelde ik in mezelf.
Ik stapte voorzichtig over de puinzooi en kon een glimlachje niet onderdrukken. Troy had zijn opdracht verder wel goed volbracht!
Ik snuffelde in kastjes en dergelijke, maar ik vond helaas niets. Toen ik merkte dat er al 10 minuten voorbij waren. Ik liep terug naar Face, en merkte dat hij langzaam bijkwam. Ik knielde meteen bij hem neer en keek om me heen. Ik liep naar de gootsteen en vulde een glas water. Later bedacht ik me en doopte een handdoek in het water.
Ik liep terug naar Face en druppelde langzaam water op zijn lippen. Ik veegde het haar van zijn voorhoofd en glimlachte lief naar hem. Toen hij kreunend vroeg of ik de kast niet weg kon halen, schudde ik 'bedroefd' mijn hoofd. 'Te zwaar voor mij' antwoorde ik. Face glimlachte met moeite en zakte toen weer weg. Ineens werd de deur ingetrapt en ik sprong overeind. Ik stond in een vechtstand, toen ik hoorde roepen in de gang: 'Sheirys, Face!! Waar zijn jullie??'

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

B.A.

We zijn onderweg naar Face, om op "ziekenbezoek" te gaan, als de telefoon in de Van gaat.
Hannibal pakt hem op. Terwijl aan de andere kant iemand om hulp roept herkent hij haar stem en zegt hij geluidloos en met een vechtlustige blik: "Sheirys!"
"Over een half uur zijn we er." Antwoodt Hannibal.
Ik kijk hem niet begrijpend aan. "We zijn er al bijna!"
"Ja, dat weet ik. Maar dat hoeft zij niet te weten." Gniffelt hij. "Ze zegt dat Face is overvallen en onder een kast ligt. Wie zegt ons dat ze daar zelf niet de hand in heeft gehad of.... een helpende hand?"

Niet veel later stoppen we in de buurt van de woning van Face.
We pakken onze wapens, want waar Sheirys is is het gevaarlijk, weten we inmiddels.
Hannibal gaat als eerste naar binnen. Om de beurt dekken we elkaars weg naar Face.
Ik luister aan een deur en wijs naar de anderen dat hier iemand binnen is. Murdock en ik dekken Hannibal als hij de deur intrapt en meteen Face' naam roept.
Meteen achter Hannibal aan spring ik de kamer in en til de kast op waar Face onder ligt. Murdock haalt Face er voorzichtig onder vandaan en onderzoekt en helpt hem.
Hannibal ziet Sheirys in vechthouding staan en met een goed gemikte trap maakt hij haar onschadelijk. Met de handen op haar rug drukt hij haar tegen de muur en vraagt met ijzige stem wat zij hier doet.
Als de kast terug tegen de muur staat kijk ik eens om me heen. De hele kamer is één grote puinhoop, hier is iemand naar iets op zoek geweest. Maar wat zochten ze?

Face

Ik kwam langzaam bij en had nog steeds zo'n pijn en vooral op mijn borst.
Ik voelde water op mijn lippen druppen.
Daardoor merkte ik dat Sheirys er ook was en voelde me daardoor iets prettiger.
"Kun je de... kast weghalen", vroeg ik kreunend.
Ik zag wazig dat ze nee schudde.
Even probeerde ik te glimlachen maar daarna werd het alweer zwart.
Als ik even later weer bij kom zie ik dat Sheirys vastgebonden is.
Ook hoor ik Murdock zeggen dat ik naar het ziekenhuis toe moet.
"Wat doen jullie met Sheirys", vroeg ik terwijl ik moeite had met ademen.
"Face, ze is gevaarlijk", zei B.A..
"Nee, dat is ze niet, ze heeft me geholpen, Troy heeft de hele boel gesaboteerd en mij hier laten liggen. Sheirys heeft me geholpen", zei ik kreunend.
De anderen keken allemaal verbaasd naar mij nadat ik dat verteld had.
Toen begon ik langzaam opeens bloed te spugen.

Sheirys

Toen Hannibal me ineens in mijn buik trapte en me tegen de muur duwde, hapte ik in eerste instantie naar adem van de pijn.
Hannibal verdraaide mijn armen pijnlijk op mijn rug, en vroeg op ijzige toon wat ik hier deed. Ondertussen duwde hij mijn hoofd onzachtzinnig tegen de muur. Ik stribbelde maar niet tegen..
Mijn hersens draaiden op volle toeren. Ja, wat deed ik hier eigenlijk?
Gelukkig kwam Face bij en hij schoot me te hulp. Hannibal liet me vertwijfeld los. Ik bewoog mijn armen wat op de doorbloeding weer op gang te krijgen. Ik glimlachte een beetje verlegen naar hen. 'Ja sorry.. Ik wilde gewoon even langskomen bij Face, en zag toen dat de deur open stond, en dat vertrouwde ik niet.. Toen belde ik jullie, het nummer stond in het boekje naast de telefoon. En nouja.. Toen jullie binnenvielen dacht ik dat mijn karatelessen me wel goed uitkwamen. Sorry, als jullie me liever kwijt dan rijk zijn..'
Op dat moment begon Face bloed op te hoesten. Iedereen keek verstijfd naar Face. Ik dook naar hem toe en tilde zijn oogleden op. Hannibal ging op zijn knieen naast me zitten. Hij had een EHBO-cursus gehad, wist ik nog.
Samen maakten we het Face zo gemakkelijk mogelijk. 'Hij heeft een maagbloeding, hij moet naar het ziekenhuis' Hannibal beaamde dat.
BA tilde hem het busje in, ik greep mijn tasje mee en liep snel achter het team aan. Ik deed de deur op slot, en gaf de sleutel aan Hannibal.
Voorzichtig legde BA Face in het busje. Zonder nog verder naar me om te kijken sprong het team in het busje. Toen iedereen zat, en ik niet te zien was in de buitenspiegels haalde ik een zendertje uit de binnenzak van mijn jasje en plakte dat aan de onderkant, onzichtbaar voor een geoefend oog. Ik stond verloren bij Face' appartement, terwijl het busje naar het ziekenhuis scheurde. Ik haalde even diep adem en liep terug naar mijn Aston. Ineens viel me een opknipperend lichtje aan de onderkant van de auto me op. Ik grijnsde en schudde lachend mijn hoofd. Ik stapte in en reed naar huis. Onderweg bedacht ik dat ik me wel van een hele goede kant had laten zien. 'Was het niet te.. echt!?'vroeg ik mezelf af. Geschokt kwam ik tot de conclusie dat ik me helemaal mee had laten slepen. 'Houd je hoofd koel, Sheirys Woods! Houd je hoofd koel. Denk aan..' Op dat moment moest ik remmen, want ik zag Troy in een dienstauto rijden.
Ik keek op de peiler van de zender en zag dat ze ver weg waren. Ik seinde Troy dat hij moest stoppen.
Ik draaide mijn raam naar beneden en zei: 'rij over een uur naar mijn huis.' Het raam ging omhoog en ik reed naar huis. Ik drukte de muziek aan; óns nummer, bedacht ik me. Boos op mezelf drukte ik het uit; waarom mezelf kwellen?

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

B.A.

Iedereen schrikt als Face bloed overgeeft.
Ik vind het een vreemd gezicht om Sheirys zich om hem te zien bekommeren en ik vraag me dan ook af, of ze het niet allemaal speelt. En als dat zo is, dan speelt ze goed toneel.
Als Hannibal seint dat we gaan, pak ik Face op en breng hem naar de Van.
Murdock ontfermt zich op de achterbank over hem, waarna ik achter het stuur spring en plankgas geef.
Hannibal kijkt bezorgd achterom en geeft af en toe een aanwijzing hoe ik het beste kan rijden naar het ziekenhuis.
Plotseling begint er iets heel luid te piepen. Hannibal en Murdock grijpen naar hun hoofd om hun oren te bedekken. "Wat is dat?" schreeuwt Hannibal boven de herrie uit.
Face kreunt, zijn gezicht vertrekt van nog meer pijn.
"Volgens mij wordt de zender waarmee we Sheirys volgen gestoord door iets. Moeten we nog ver?" Ik kijk Hannibal vragend aan terwijl mijn oren ook beginnen pijn te doen. "Wat denk je, kan ik heel even stoppen?"
Ik kijk Face even verontschuldigend aan en zet dan de Van aan de kant van de weg.
Ik duik onder de Van en zie al snel wat de boosdoener is: een zender die bedoelt is om ONS te volgen. "Grrrrh! Zie je wel, die dame is een slang. Glad en geslepen."
Snel sta ik op, Face moet echt snel naar het ziekenhuis. Als ik weer rijd, stop ik Hannibal de zender van Sheirys in zijn handen.
"Ze heeft je geholpen, zei je toch, Face." Vraag ik sarcastich. "Met de boekenkast op je te laten vallen zeker? Wat heb je haar allemaal verteld? Die dame is niet te vertrouwen." Ik schud m'n hoofd en trek een grijns die verteld dat ze nog niet jarig is als ze één van ons nog eens kwaad doet.

Aangekomen bij het lokale ziekenhuis pak ik Face weer op. Hannibal grijpt zijn tas met vermommingen voor de zekerheid mee en Murdock volgt ons als de Van is afgesloten.
Bij de E.H.B.O. roepen we dat we een spoedgeval hebben.
Een jonge dokter komt aangesneld en begint meteen in rap tempo vragen te stellen.
"We denken dat hij een maagbloeding heeft, er is een boekenkast op hem gevallen terwijl hij op de vloer lag."
De dokter kijkt ons verwonderd aan: "Er heeft toch geen aardbeving plaatsgevonden?"
"Hij is overvallen." Is Hannibals verklaring.
De dokter geeft een papier dat we in moeten vullen en neemt Face alvast mee naar een behandelkamer.
Hannibal zoekt een stoel op om alles in te vullen. Murdock en ik kijken het rijdende bed met Face na. Murdock is voor de verandering eens stil, volgens mij staat hij op het punt te gaan huilen.
Ik kan zijn gejibberjabber dan wel niet uitstaan, maar op zo'n moment raakt het me als een maat verdriet heeft. Ik leg een hand op zijn schouder. "Het komt wel goed met Face, hij is een taaie."

Face

Ik kreunde van pijn.
Opeens stopte B.A. de Van en stapte uit.
Wat gaat die nou doen, dacht ik verbaasd.
Als hij me sarcastisch vraagt of Sheirys me heeft geholpen antwoord ik kreunend: "B.A., het was Troy... die de kast op me... geduwd heeft en... niet Sheiry...s, z..e w...as er geen.... ee...ns b....ij"
Na een paar minuten rijden haalt B.A. me eindelijk uit de Van en zie ik wazig dat we bij het ziekenhuis zijn.
Daar wordt ik meteen op een bed gelegd en naar een andere kamer gebracht.
Ik wordt meteen onder narcose gebracht en zie nog net dat Hannibal nog even om de hoek komt kijken daarna zak ik weg.

Troy

Het is ongeveer een uur geleden dat ik Sheirys tegenkwam in de auto en rijd nu naar haar huis toe.
Eenmaal binnen begint ze te vertellen dat Face naar het ziekenhuis is gebracht.
En dat ze hartstikke boos is op me.

Audrey

Dit is nu al de tweede keer dat er hier niemand in de office is.
Ik loop naar een tafel en zet het bord neer.
Ik kijk de kamer rond totdat opeens de deur opengaat en Troy binnenkomt.
Ik zei dat ik papa"s eten kwam brengen.
Opeens loopt hij naar me toe en drukt me tegen zich aan.
"Je vader is verongelukt en ligt nu in het ziekenhuis."
"Wat?"Ik weet niet wat te zeggen en wanneer Troy vraagt of we samen naar het ziekenhuis gaan wil ik eigenlijk nee knikken, maar ik heb geen idee waarom ik hem niet mag.
Ik word gered door de gsm van Troy.
Troy neemt op, maar geeft de gsm al snel door aan mij. Het is papa. Ik ben blij dat ik zijn stem hoor en luister aandachtig naar wat hij te vertellen heeft.
Hij vraagt om zo snel mogelijk te komen, maar niet mee te rijden met de hulpsheriffs.
Ik ga akkoord en geef Troy zijn gsm terug.
Hij vraagt nog een keer of hij mee moet gaan naar het zieknhuis, maar met papa's waarschuwing in gedacht weiger ik.
Ik loop naar mijn auto en ga opweg naar het ziekenhuis.
"Wat ben ik blij dat ik daar vanaf ben." "Maar wat zou er mis zijn?" vraag ik me af. Ik ben in gedachten verzonken en voor ik het weet ben ik aan de ingang van het ziekenhuis.
Ik ga naar binnen en zoek naar een lift om naar de tweede verdieping te gaan.
Ik ben op de tweede verdieping aangekomen en ga op zoek naar papa's kamernummer.
Ik moet niet lang zoeken, op het eind van de gang staat een deur op een kier en ik hoor stemmen vanuit de kamer.
Ik loop er naar binnen.
"Papa" roep ik en ik geef hem heel voorzichtig een knuffel.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SHERIFF

De deur van de ziekenhuiskamer gaat open.
Voorzichtig draai ik me die kant op en er gaat een golf van blijdschap door me heen als ik m'n dochter zie.
Ze schrikt een beetje van al het verband en geeft me voorzichtig een knuffel.
"Audrey, dit Cheyenne. Ze is vrachtwagenchauffeur en heeft me gevonden en een ziekenwagen laten komen."
De dames geven elkaar een hand.
Als Audrey aan de andere kant van m'n bed is gaan zitten, kijkt ze me vragend aan. "Waarom mag ik niet meer met Troy of de andere deputies meerijden, pap?"
"Volgens mij willen ze mij kwijt. En ik wil niet dat ze jou ook iets aan doen. Je weet dat ik de laatste tijd nogal raadselachtige dingen meemaak op het kantoor: parkeerbonnen die verdwenen, mensen die uit cellen ontsnapten, klachten die plotseling werden ingetrokken en ga zo maar door."
Audrey knikt, dat waren de avonden dat het thuis ook niet zo gezellig was...
"Vanmorgen werd ik met Troy in een cel opgesloten door een vrouwelijke gevangene die eerst verdwenen leek te zijn en toen plotseling een wapen had, terwijl we haar gisteren nog gefouilleerd hadden."
Ik word een beetje moe van al dat praten en moet even op adem komen. Ook m'n gekneusde ribben willen even rust, maar ik wil m'n dochter nog meer vertellen, dus steek ik weer van wal.
"Gelukkig zagen voorbijgangers die vrouw de office uitrennen en vertrouwden de boel niet. Troy heeft nachtdienst gehad en ik vermoed dat hij zich heeft laten omkopen of wat dan ook. Maar weet je wat nou het mooiste van alles is? Die mannen die ons kwamen bevrijden zijn beroemdheden. Het is THE A-TEAM!"
Audrey kijkt me met grote ogen aan. "Maar pap, die worden overal gezocht, die komen toch niet voor hun lol een sheriffsoffice binnengelopen?Weet je zeker dat ze het zijn?"
Ik knik.
"Wil je ze voor me opzoeken? Ze zijn de ontsnapte vrouw gaan schaduwen en ik weet niet waar ze nu zijn. Maar ik heb ze nodig. Dat ongeluk van mij is in met opzet veroorzaakt. Hank en Peter riepen me op voor assistentie bij een conflikt tussen chauffeurs en wisten dus dat ik over die weg naar hen toekwam. Nou, ze zijn niet naar me komen zoeken en dat is op zijn minst verdacht te noemen, vind je niet?"
M'n dochter knikt en vraagt: "Waar moet ik beginnen met zoeken? Op het opsporingsbericht kan ik hun gezichten opzoeken, maar verder...."
"Ze rijden in een zwart/grijze Van met een rode streep erop. Die kom je echt niet elke dag tegen, dus als je ze ziet breng ze alsjeblieft naar me toe.Ik moet er niet aan denken wat Troy allemaal gaat doen als hij lang voor mij invalt. Nee.... één van die mannen mag wat mij betreft een poosje Sheriff zijn, die weten van aanpakken."
Cheyenne heeft zich al die tijd op de achtergrond gehouden, maar mengt zich nu in het gesprek. "Ik zal ook naar ze uitkijken. Mag ik jullie telefoonnummer? Als ik ze ergens zie laat ik jullie dat meteen weten. En ik zal m'n collega's ook vragen om op te letten."

Face

Als ik weer wakker wordt weet ik niet waar ik ben en er ligt een hele warboel van slangetjes om me heen.
Er loopt ook één of andere slang door mijn keel.
Ik probeer te slikken maar dat lukt niet.
Ik zag een meisje op de gang voorbij lopen.
Als ze even later weer langs komt lopen er drie mannen met haar mee maar die komen eerst bij mij kijken.
Ik werd er doodsbang van en zou het liefst helemaal onder de dekens kruipen.
Wie zijn dat, dacht ik angstig in mezelf.
Dan komt de dokter want die herken ik wel.
Hij zegt tegen de mannen dat ik aan geheugenverlies lijdt maar wat dat is zou ik niet weten.
De tranen staan in mijn ogen.
Ik heb ook zo'n pijn in mijn maag en alles doet me zeer.
Daarna lopen de drie mannen met het meisje ergens anders heen waarheen weet ik niet.

Sheirys

Ik was naar huis gereden. Ineens viel het signaal van de zender onder de Van weg. Ik werd een beetje bleek; "Sh*t, zender ontdekt!" mompelde ik voor me uit. "Oké, dan zadelen we Troy ermee op. Als ze slim zijn, traceren ze de plaats vanwaar het signaal opgevangen wordt."
Ik glimlachte. Het hek ging ondertussen voor me open en snel reed ik naar de garagedeur. Ik reed naar beneden, en de deur schoof snel en geluidsloos open. Ik parkeerde mijn Aston naast mijn zwarte Ford Mondeo Titanium.
Ik stapte uit, en sloot de garagedeur achter me. Ineens schoot me te binnen dat er een zender onder míjn auto zat. Ik liep naar de achterkant van de Aston en trok voorzichtig de zender ervan af. Ik legde het op de grond en met de naaldhak van mijn rechtervoet stampte ik de zender kapot. Achteloos gooide ik het kapotte dingetje in de afvalbak, die in de hoek van de garage stond.
Daarna liep ik naar boven, naar de gang. Daar bekeek ik eerst de post; niets bijzonders.
Het was lekker weer en ik dacht dat het wel lekker zou zijn om wat te zwemmen in mijn privézwembad. Ik trok mijn badpak aan en nam een handdoek mee. Toen ik er net een halfuurtje lag en nipte van mijn Martini, werd ik gebeld.
Mike kwam de telefoon brengen, ik wuifde met mijn hand dat hij mocht gaan. Het was de klant.
Ik luisterde en antwoorde kortaf.
'U wilt het morgen? Dat is onmogelijk.'
De man aan de andere kant van de lijn antwoorde en ik luisterde aandachtig.
'Ik werk alleen op zekerheden. Als u dat gedaan wilt hebben, moet ik dat aan mijn mannetje in situ doorgeven, die gaat dan achter het dossier aan. Dat duurt een week. Staat in het contract, weet u nog?' zei ik vastbesloten.
De man klonk niet boos. Flemend zei hij: 'maar miss Woods, Sheirys... Kan je geen uitzondering maken? Uw werk zal goed beloond worden, maar ik weet ook dat u goed bekend staan. Snel en doeltreffend! '
Ik zuchte onhoorbaar. 'Ik betaal u dan twee keer zoveel, als het overmorgen geleverd wordt, eventueel een etentje voor twee..' zeurde de man door.
Ik dacht snel na; dat moest toch mogelijk zijn? Ik antwoorde: 'Stik in dat diner van je, dat hoef ik niet. Je had al een keer afgebeld toen we wat meer afspraken moesten maken, en ik had geen zekerheid. Als je het dubbele van de afgesproken prijs wilt betalen, wordt dat dan 4 miljoen. Dat weet je, Gio?'
Hij antwoorde bevestigend. Ik ging akkoord. 'Oké, dan heb ik het dossier overmorgen. We bellen nog voor de tijd. Ik neem contact op.' Snel hing ik op.
Meteen daarna stond Troy in de tuin. Ik sloeg een badjas om en liep naar binnen. 'Wacht even, ik kleed me even om' zei ik.
Een kleine 10 minuten later was ik aangekleed en liep naar de studeerkamer, waar Troy al wachtte.
Ik ging zitten en probeerde niet naar de foto te kijken. Strak keek ik Troy aan, zonder wat te zeggen. Troy begon een klein zenuwtrekje te vertonen.
Na een tijdje zei ik: 'ik ben niet tevreden Troy. Je doet niets goed van wat ik je opdraag te doen. Je hebt Face onder die kast laten liggen. Niet erg onopvallend! Je gedraagt je te impulsief. Ik heb een plan bedacht, en Verdorie Troy! Daar moet jij je aan houden!'
Ik schoot uit mijn slof en stond kwaad op. Met mijn perfect gemanicuurde handen maakte ik een vuist waarmee ik op de tafel sloeg.
Troy werd bang zag ik. Ik onderdrukte de woede en ging weer zitten, ogenschijnlijk even kalm als voorheen.
'Als ik mensen nodig heb voor die chip, zoek ik ze zelf wel uit. Mensen van het A-team moet je daar niet voor gebruiken!'
Ik keek Troy strak aan. 'Van nu af aan doe je alleen nog maar wat ik zeg wat je moet doen. Je weet wat ons doel is, daar werken we naar toe. Niemand, maar dan ook NIEMAND houdt dat tegen, gesnopen?' Dat laatste kwam er zacht maar ijzig dreigend uit. Troy knikte beduusd. 'Dan neem je nu dit mee, en legt dat in je auto'
Ik gaf hem de zenderontvanger. 'Jij gaat nu naar het dorp, en LEG die sheriff om, of anders..' ik maakte mijn zin niet af, maar het klonk zo dreigend kalm dat Troy meteen snapte wat ik bedoelde. Hij knikte.
'Mooi. Je kunt gaan' Ik stond op, het gesprek beschouwde ik als beeindigd. Troy wist niet hoe snel hij naar buiten moest komen.

Toen Troy weg was, pakte ik de telefoon op en draaide snel een nummer. James nam op. 'Sheirys hier. Ik heb dat dossier morgen nodig. Kan je er aan komen?' James grinnikte en antwoorde tot mijn verbazing: 'Ik heb het al, wanneer wil je het hebben?'
'Zo snel mogelijk, nu eigenlijk. Hoe sneller hoe beter. Die Clayton, je weet wel, die CIA-agent die achter Gio aan zit, moet ik uit de weg ruimen.'
James zei dat hij er meteen aankwam, hij zou er in een kwartiertje zijn. Ik sloot het gesprek af. 'Heerlijk als iedereen meewerkt..' zei ik in mezelf.
Ik pakte weer de telefoon en belde Gio op. Hij nam op en ik zei: 'we hebben het dossier sneller dan verwacht. 4 miljoen, cash. Anders..., dat weet je.'
Gio reageerde enthousiast, en zei dat hij me tegemoet zou rijden. Ik liep naar de slaapkamer en opende de geheime deur. Ik liep snel door de smalle gang en koos uit de wapencollectie een Barrett Sniper. Daarna liep ik terug. Uit de kledingkast haalde ik, nadat ik de geheime deur goed op slot had gedraaid, een strak leren motorpak tevoorschijn.
Het was helemaal compleet, van de zwarte helm met zwarte klep, tot de zwarte leren laarzen.
Met de helm onder mijn arm liep ik naar beneden. Ondertussen was James aangekomen. Ik nam het dosier van hem aan en las het vluchtig door. Ik had me al weken lang voorbereid en wist elke move van de CIA-agent, maar ik zag wel dat zijn planning was gewijzigd. Hij zou in een halfuurtje aankomen op het vliegveld hier in de buurt. Ik keek James aan en zei lachend: 'hoe doe je het toch, geweldig.'
James knikte bescheiden en haalde zwijgend zijn schouders op. Hij was een man van weinig woorden. 'Neem maar een paar dagen vakantie, ik bel je wel als ik je nodig heb' zei ik spontaan.
Daarna zei ik tegen Mike, die erbij was komen staan; 'ik ga weg, hou alles in de gaten en laat niemand binnen'
Snel daarna liep ik naar de garage en stapte op mijn zwarte motor. Ik startte op en reed snel weg. Mike sloot de garagedeur.
Ik reed naar het vliegveld en stopte op een heuvel, waarbij ik een goed zicht had. Ik haalde de Sniper uit de rugtas en zette het snel en geoefend in elkaar. Daarna ging ik liggen, door het hoge gras was ik bijna onzichtbaar.
Ik speurde het vliegveld af door mijn vizier, hij zou met een privévliegtuig komen. Ineens zag ik hem lopen. Ik richte en vuurde. Geluidsloos schoot de kogel weg, en even later zakte de CIA-agent als een lappenpop in elkaar. Ik had hem precies door zijn voorhoofd geschoten. Ik haalde de Sniper uit elkaar en ruimde het zorgvuldig op in de tas. Daarna reed ik terug naar huis, moe maar voldaan. Zo'n missie zoog me helemaal leeg, maar nu kon ik me volop richten op de andere, persoonlijke missie..

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

B.A.

Het lijkt een eeuwigheid te duren dat de dokters met Face bezig zijn in de operatiekamer.
We zien mensen in groene kleding naar buiten komen en staan als één persoon tegelijk op. Eigenlijk hoeven we de vraag niet uit te spreken, die staat op onze gezichten geschreven.
Eén van de dokters blijft bij ons staan, de rest loopt door. "We hebben de beschadiging aan de maag van uw collega kunnen verhelpen. Hij ligt op intensive care en zal zometeen wel wakker worden. Als de zuster u komt roepen mag u bij hem. Hij zal wel een tijdje uit de running zijn, heren."
We kijken elkaar aan en gaan maar weer zitten.

Na een minuut of 5 staat Hannibal op: "Wie lust er koffie?"
Ik kijk hem even verstoord aan, maar knik dan. Murdock zegt dat hij even meeloopt.
Even later zitten we weer op een rijtje, te blazen in een beker hete koffie.

Een zuster komt uit de grote deur en kijkt om zich heen. Ze wenkt ons. De koffie zetten we opzij en uit ons hoofd: Hoe is het met Face, dat is wat nu belangrijk is.
Eén voor één mogen we naar zijn bed toe. Hannibal gaat eerst en komt terug met een somber gezicht. Murdock gaat als tweede en keert terug met een paar verschrikte ogen. Ik loop met lood in m'n schoenen naar Face, die daar tussen slangen en piepende machines heel kwetsbaar ligt te zijn.
"Hé, Faceman, blij dat je er weer bent." zeg ik glimlachend.
Hij lijkt terug te deinzen als ik dichterbij kom en kijkt me met grote ogen aan, alsof hij me totaal niet kent en me een vreselijk enge verschijning vindt. "Face, it's me! B.A., man! De man die altijd jouw belagers knock out mag slaan." Fluister ik.
Als ik zijn arm even wil aanraken om hem beterschap te wensen raakt hij bijna in paniek en trek ik m'n hand maar snel terug.
Er prikken tranen achter m'n ogen als ik bij hem vandaan loop.
Terug op de gang zegt Hannibal:"Het is goed mis met Face. Hij heeft geheugenverlies. Als het maar niet blijvend is."
De zuster die ons kwam roepen vraagt of we de dokter willen spreken en gaat ons voor naar een kamer.

Daar staan we dan: met z'n drieën bij de Van, machteloos, omdat we niets voor Face kunnen doen behalve op bezoek gaan bij hem. Als hij ergens vastgehouden zou worden, dan roept dat onze vechtlust op en trekken we erop uit om hem te bevrijden. Nu moet hij in z'n eentje vechten, om beter te worden, wij kunnen hem alleen maar aanmoedigen.

"We moeten de sheriff nog verslag uitbrengen over waar miss Sheirys woont. Zullen we daar maar naar toe gaan?"
De anderen knikken en stappen in.
Bij de office zit Troy achter de balie. "Hallo, is sheriff Sheldon er ook?" vraag ik hem.
"Nee, die is ziek! Hij heeft gevraagd of ik voor hem in wil vallen." antwoordt hij terwijl hij zijn borst vooruit steekt om zijn woorden gewichtiger te laten klinken.
"Waar woont ie? We willen hem even spreken."
"Euh, thuis zul je hem niet vinden." Troy lijkt te twijfelen of hij zal vertellen waar de sheriff is.
Ik doe een stap dichter naar de balie, want ik merk dat hier iets niet in de haak is. "Waar is de sheriff dan wel?"
"In het ziekenhuis." Troy zet een stap terug, blijkbaar onder de indruk. "Wat moeten jullie van hem?" vraagt hij achterdochtig.
"Gaat je niets aan!" Zeg ik en draai me grommend om.
Terug in de Van vertel ik dat we weer terug kunnen: Ook de sheriff ligt in het ziekenhuis.

Face

Eerst komt een man met wit haar de kamer binnenlopen.
Maar loopt daarna ook snel weer weg.
Daarna komt een man met een pet binnenlopen ook hij loopt snel weg.
Nu komt er een man met allemaal kettingen om zijn nek binnenlopen maar hij blijft even en komt steeds iets dichterbij.
Hij begint tegen me te praten: "Hé, Faceman, blij dat je er weer bent", zegt de man.
Maar wat doet hij hier, ik ken hem geen eens en wie is nou ooit Faceman.
Overal om me heen staan piepende machines en liggen er slangen om me heen. Ik vind het allemaal maar eng.
Ik kijk de man met grote ogen aan. Dan praat hij weer even tegen me. "Face, it's me! B.A., man! De man die altijd jouw belagers knock-out mag slaan, zegt de man.
"Wie ben jij", wilde ik zeggen maar dat ging niet vanwege de slang in mijn keel. Ik kan niet eens meer praten denk ik in mezelf.
Dan komt de man dichtbij me met z'n hand en raak ik bijna in paniek maar als hij zijn hand weer snel terugtrekt wordt ik weer wat rustiger.
Daarna loopt ook hij weg.
Ik heb geen idee waar ik ben. Ik weet eigenlijk helemaal niets.
Één ding weet ik wel. Ik wil hier zo snel mogelijk weg. Weg van deze plek. Weg van al die slangen en piepende machines. Weg van hier.

Ongeveer 5 minuten later komt er een zuster binnenlopen die het zweet van mijn voorhoofd veegt en ze wil me een prik of zoiets geven.
Ik wijs bang naar de naald.
"Rustig blijven, het is alleen maar even een prikje, je zult er bijna niets van voelen", zegt de zuster.
Dan laat ik het maar toe. Ze prikt de naald in mijn hand en sluit er dan een zakje op aan met een slangetje. Als ook de dokter binnenkomt zegt ze tegen hem: "Ik heb net een infuus met morfine bij hem aangesloten zodat hij niet zo veel pijn meer heeft."
Wat het allemaal betekent weet ik niet.

Tot mijn verbazing komen er twee mannen in nette pakken aangelopen.
Als ze dichterbij komen begin ik om me heen te slaan. Ik raak helemaal in paniek. De dokter roept meteen een aantal andere dokters die me allemaal beetpakken.
Langzamerhand raakt mijn energie op en geef ik het op.
De man stelt zich voor: "Ik ben Decker en dit is Crane, wij komen voor Templeton Peck", zegt hij. Ook hun ken ik niet. Wie zou dat ooit zijn die Templeton Peck denk ik in mezelf.
Daarna zegt de ene man die zich voor stelde als Decker: "Is dat Templeton Peck?"
"Ja", antwoord één van de dokters.
Daarna wordt ik vastgebonden met een soort van stoffen dingen. Het lijken haast wel stroken van stof maar ze zijn een klein beetje elastisch. Ik probeer mezelf los te krijgen maar dat lukt niet.
"Wat is er met hem aan de hand", vraagt de ene man.
"Hij lijdt aan geheugenverlies, hij weet geen eens meer wie hij zelf is", antwoord de dokter.
Daar lig ik dan, vastgebonden aan het bed en niet wetend wie ik ben of waar ik ben. Dan komt de man met allemaal kettingen weer binnen maar zet het meteen op een rennen als hij de twee mannen ziet. Daarna rennen de andere twee mannen voor wie ik zo bang was er achter aan.
Als de dokters ook weg zijn gelopen kalmeert de zuster me.
En daarna loopt ook zij de kamer uit en blijf ik alleen in de kamer achter.

Sheirys

Ik reed moe maar voldaan mijn oprit op. Ik gaf vol gas en reed zo de open garage in. Mike stond me al op te wachten.
Soepel zette ik de motor op slot en knikte naar Mike. 'Alles is goed gegaan. Is het al op het nieuws?'
Mike antwoorde negatief. Ik zuchte en zei: 'ik neem een douche, ik kook daarna wel eten, is dat goed?'
Mike antwoorde me lachend: 'ja joh, best. Ik controleer alles nog wel even.' en hij liep weg.
Ik keek hem even na en dacht na. Daarna draaide ik me om, en ruimde mijn Sniper op. Daarna dook ik onder een hete douche en deed mijn pyjama-jurkje aan. Ochtendjas erover heen en mijn sloffen aan. Het was immers al 7 uur geweest!
Éénmaal in de keuken zette ik eerst de TV aan, daarna opende ik de keukenkastjes. Er stond een pak macaroni. Groenten had ik ook nog. Ik zette het gas aan en kookte snel eten voor twee. Mike woonde namelijk bij me in, hij had een eigen slaapkamer. We waren bevriend van voor de Vietnam-oorlog, en hij had me opgevangen na..
Mike kwam binnen en verstoorde mijn gedachten. Hij snoof nadrukkelijk: 'dat ruikt goed Sheirys! heerlijk! Ik dek de tafel vast.'
Een kleine tien minuten later stond de pan dampend op tafel. Mike schoof aan, ik zette de TV wat harder.
Ik wilde net een hap in mijn mond stoppen, toen ik een bekend geluid hoorde, begeleid door een bekende stem:
'Dames en heren, luisteraars. Hier volgt een extra nieuwsbulletin. Vandaag, om half 7, is een CIA-agent op brute wijze om het leven gebracht. Omstanders zagen hem plots in elkaar zakken. Er wordt gezocht naar een man op een zwarte motor, nummerplaat...'
Ik zette het geluid uit en at rustig door. 'Waarom denken ze nou altijd dat het een man is? Gelukkig kan niemand me herkent hebben, want ik had een zwarte helm op' Ik grijnsde en keek Mike aan. Mike knikte goedkeurend.
Na het eten ruimde Mike dit keer af, ik was doodop van de hele dag, en trouwens, morgen moest ik er weer vroeg uit!
Ik zei hem mij te waarschuwen als er wat mocht gebeuren. Mike beloofde dat.
Hij liet mijn twee schattige bloedhondjes vrij lopen achter het hek en zette het hek onder stroom. De beweginsgdetector werd aageset, zodat we het meteen zouden merken als er iemand binnen zou komen vallen.
Na lang woelen viel ik in een onrustige slaap.