The A-team Fans V3.0 ~ Bekijk onderwerp - A-TEAMMELEE Melee 15: Where are the prisoners?

Sheirys

Ik scheurde lekker over de weg, tot ik bij de splitsing kwam. Ik stond vol op de rem, er kwam net een herder langs met een hele kudde schaapjes achter hem aan. Ik dacht dat ik wel achteruit kon rijden, omdat er verder naar achteren een ander weg was. Ik keek naar achteren en zag ineens een zwart, overbekend, busje de struiken in duiken. Ik deed net of ik niets doorhad en scheurde die struikjes voorbij.
Ik nam de autotelefoon en belde Mike. Er werd vrijwel meteen opgenomen. Ik zei tegen hem dat hij alle bewakingsmensen naar huis moest sturen, alleen de poortwachter moest blijven staan.
Even later kwam ik thuis aan, of het team me nog steeds volgde wist ik niet, ze schaduwden me goed.
Ik wachte tot het hek open ging en reed de Aston naar binnen, naar de garage. Zelf liep ik rustig de trap op, naar binnen.

Kapitein Geregistreerd op: 15-4-2008 Berichten: 163

Hannibal

"G'middag, Lou's Services," zei ik tegen de poortwachter. Ik gaf hem een papier. "We zijn momenteel bezig met het doen van metingen om te bepalen waar de nieuwe telefoon-paal het best kan komen. Helaas moeten wij op uw terrein ook meten, omdat onze gegevens uitwijzen dat dit een van de hooggelegen plaatsen is."
Volgens mij kwam het best geloofwaardig over. We hadden ergens een oud bestelbusje uit een struik getrokken en met wat beschilderingen en pruiken kom je een heel eind. Ik zag dat de poortwachter twijfelde, en ik zei quasi-geirriteerd dat we niet de hele dag de tijd hadden. Toen liet hij ons toch maar binnen.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

Sheriff

Ik was weer alleen in het kantoor, op de man in de cel na.
Troy was na z'n nachtdienst eindelijk naar huis gegaan.
Op het rooster zag ik dat Hank en Peter vanmorgen aan een vroege dienst waren begonnen.
"Sheriff!" De man in de cel was wakker.
Ik liep er naar toe. Hij zag er verfomfaaid uit, maar keek nu tenminste weer normaal uit zijn ogen.
"Mag ik naar huis, sheriff?" Hij keek me bijna smekend aan.
Met de reservesleutels maakte ik de deur open en ging hem voor naar de balie, waar ik zijn persoonlijke spullen bewaarde.
"Ik wil je niet nog een keer van de straat moeten oprapen, mister, want dan blijf je langer in onze logeerkamer. Begrepen?"
De man knikte en maakte dat hij weg kwam.
Ik pakte een kop koffie en ging wat papierwerk doen.
Na een kwartiertje ging de mobilofoon over en werd ik opgeroepen door m'n deputies op patrouille.
"Ja, Peter, zeg het maar."
"Sheriff, we hebben je assistentie nodig bij een conflict tussen 2 vrachtwagenchauffeurs op de weg naar Chicago."
"O.k. ik kom er aan."
Ik zette m'n hoed op, pakte de autosleutels en sloot het kantoor af.
Terwijl ik startte zette ik meteen de sirene en zwaailichten aan.

De weg naar Chicago zit vol bochten. Gelukkig ken ik die weg goed en geef dan ook flink gas. Op een stuk rechte weg roep ik Hank nog even op, om te zeggen dat ik er al bijna ben.
In een bocht zie ik de verte inderdaad 2 vrachtwagens staan, maar voor ik daar ben... dat zal nog een minuut of 2 duren. De weg kronkelt hier om wat heuvels heen, zodat je meer kilometers maakt dan er hemelsbreed lucht tussen zit.
Na de volgende bocht komt weer een recht stuk en ik geef alvast wat gas bij.
Ineens ligt daar een grote boomstam midden op de weg. Ik rem en probeer 'm nog te ontwijken, maar daarvoor was ik al te dichtbij.
De auto raakt ter hoogte van het rechter voorwiel de stam, schiet schuin omhoog en vliegt zijwaards over de kop. Aan de linkerkant van de weg rolt de auto nog een tiental meters naar beneden en komt tot stilstand in een beekje. Hij sist en kraakt aan alle kanten, maar de motorkap loopt vol water en er volgt geen explosie.

Wanneer het weer stil is geworden komt er een politieauto zachtjes aangereden en stopt bij de boomstam. Er stappen 2 agenten uit, die de boom naar de kant van de weg rollen. Dan kijken ze een poosje naar beneden, naar de verongelukte wagen van de sheriff.
"Zo! Daar hebben we geen last meer van!" Zegt de één tevreden.
"Het werd eens tijd. Hoe vaak dat die man de dans ontsprong, dat is echt ongelooflijk. Alsof ie er antennes voor had, zeg!" Vult de ander aan.
Na een laatste blik draaien ze zich om, stappen in hun auto en rijden weg.

Face

Ik geloofde er niets van dat die mooie dame de boel gesaboteerd had en besloot haar te bellen en in mijn appartement af te spreken.
“Heb je zin om naar mijn appartement te komen want Hannibal en de anderen volgen je auto overal.” zei ik.
Ik reed er in een gescamde auto heen en haalde haar op aan de achterkant van het gebouw.
“Ze volgen je al een hele tijd”, zei ik.
Toen kwamen we eindelijk bij mijn appartement aan terwijl Hannibal en de anderen nog druk aan het zoeken waren naar de dame.
Ik hoorde net het nieuws dat de sheriff verongelukt was en besloot Hannibal te bellen maar ze hield me tegen.
Nu haalde ze een stel handboeien uit haar handtasje en vertrouwde ik haar ook niet meer helemaal.
We zaten een tijdje zonder iets te zeggen op de bank.
Ik kreeg een telefoontje van Hannibal en nam hem op.
“Face, waar ben je”, vroeg hij boos.
“Ik ben in mijn appartement, ik voel me namelijk niet zo lekker”, zei ik.
Ze wilde me zachtjes een kus geven maar deed dat niet omdat Hannibal er anders achter zou komen dat ze bij mij was.
Hannibal geloofde me en zei: “Blijf vandaag nog maar lekker even thuis, we komen morgen wel even langs, oh ja en weet jij waar die dame is.
“Nee, dat zou ik niet weten, maar als ik erachter kom dan bel ik je wel”, zei ik.
Hannibal vertrouwde me volkomen en toen hing ik op.
Ik wachtte af tot zij (Sheirys) iets zou doen.

Murdock

Gelukkig liet de poortwachter ons uiteindelijk binnen.
We kwamen in een grote tuin terecht en zette de van midden op het gras neer.
Ondertussen dat B.A. alles klaar ging zetten om "te meten Wink

" gingen Hannibal en ik naar het huis toe om daar een kijkje te nemen.
Gewapend met "officiele papieren" en de vlugge babbel van Hannibal liepen we naar de voordeur van het huis.
Waar is Face eigenlijk; vroeg ik aan Hannibal. Ik zal hem zo eens bellen zei Hannibal, maar ook hem was het opgevallen dat Face heel bewust niet de van in was gestapt toen ze hierheen reden.
Ik maakte me oprecht zorgen en bleef stilstaan. Mijn serieuse kant kwam naar boven. Hij zou toch niet voor die Sheirys zijn gevallen he? Dat kan nog gevaarlijk worden. We weten hoe hij is met mooie dames! Ik keek Hannibal bezorgd aan.
Kom op kaptain, we moeten aan het werk; zei hij terwijl hij een bemoedigende schouderklop gaf Face is verstandig; hij weet wat hij doet!
Ik knikte en samen liepen we naar de deur. Ik belde aan en een grote, kale man deed de deur open..

Sheirys

Ik zat naast Face op de bank. "Hoe ironisch eigenlijk" bedacht ik me. "Vroeger zou ik er een moord voor gepleegd hebben hier te zitten, maar nu doet het me niets!"
Face was klaar met het telefoontje en draaide zich om naar mij. Ik had mijn schoenen uitgeschopt en had mijn benen onder me getrokken. Ik glimalchte en boog me een beetje naar hem toe. En toen we net wilden zoenen, trilde mijn mobiel in mijn rokzak.
Ik zuchte en keek Face schuldbewust aan, en nam op.
Het was Mike. Hij zei dat er twee mannen aan de deur stonden die iets op wilden meten.
Ik antwoorde kort, ik wilde niet dat Face iets doorhad. Tot nu toe lukte dat.
Ik zei; 'ik kom er zo snel mogelijk aan.'
Daarna hing ik op en stond op van de bank. Face keek me vragend aan. Ik zei; 'ze hebben me thuis nodig, we moeten zo weg!'
Hij knikte, en ik trok haastig mijn hakschoenen weer aan. Daarna liep ik naar de deur, maar ik zorgde ervoor dat ik alles in mijn tasje stopte onderweg. Bij de deur draaide ik me om. Ik legde mijn handen op zijn wangen en keek omhoog (hij was een kop groter, zelfs als ik mijn hakschoenen aanhad Razz

)
Ik zoende hem en keek hem even verliefd aan. Daarna liep ik toen naar buiten. Ik nam een taxi. Onderweg stopte ik even bij een supermarkt en kocht van alles in, dat zou minder aandacht wekken.
Ik gaf de chauffeur de opdracht snel te rijden. Bij het hek betaalde ik de man en liep toen de binnenplaats op.
Toen ik bij mijn grasveld met de fontein aankwam, zag ik dat ze hun busje midden op het gazon hadden geparkeerd. Ik zag nergens mensen. Even later zag ik een zwarte man druk van alles klaarzetten en meten. 'Wat een sukkels.. BA kan je toch niet vermommen..! Zeker niet als ik ze ken!'
Ik liep snel via de garage naar de keuken, waar ik de boodschappen dumpte. Daarna zocht ik Mike op. Ik vond hem in de woonkamer.
'Waar zijn ze?' vroeg ik. Hij antwoordde: 'ze zijn nu in de kelder. Ik vertrouw het niet helemaal.'
Snel dacht ik na. Zachtjes vroeg ik: 'heb je alles opgeruimd? Ze mogen niets vinden. Ik denk dat ik wel weet wie het zijn, Face zei dat ze me volgden..' Mike knikte dat hij alles had opgeruimd. 'Nou, dan is er niets aan de hand. De geheime kelder in de achtertuin vinden ze toch nooit.. Of ze moeten de slaapkamer in gaan en de kasten uitpluizen.. maar daar zijn ze te beleefd voor. We moeten geen argwaan wekken. Is het trouwens gelukt met de sheriff?' Mike grijnsde en dat was genoeg voor mij. Ik knikte glimlachend. 'Zet maar koffie, en doe er niets in dit keer. Ik wil geen argwaan opwekken.'
Ik liep naar de kelderdeur en liep het trappetje af. Daar zag ik twee mannen. 'Lukt het, heren?' vroeg ik vriendelijk. De oudste van de twee knikte. Ik keek hem onderzoekend aan, zijn felblauwe ogen verradden hem.
Vriendelijk zei ik: 'Sorry dat jullie een beetje ongastvrij onthaald zijn, ik was even boodschappen doen. Kan ik jullie harde werkers een kopje koffie aanbieden? De koffie staat al te pruttelen.' Ik keek ze afwachtend aan.

Audrey

Het was half vijf en ik was op weg naar huis.
"Zou ik nog eens bij pa langsgaan." vroeg ik me af op het moment dat ik de hoofdstraat passerde.
"Waarom ook niet." Ik sloeg de straat in en ging op weg naar de office.
Ik parkeerde mijn auto een beetje verder en liep naar de deur.
"Halo pa." Wou ik zeggen maar er was niemand te bespeuren.
Hm, raar. Ik ben hem waarschijnlijk misgelopen.
Ik ging nog even naar de cellen kijken, maar er was echt niemand in het hele gebouw.
"Dan zie ik hem vanavond wel." zei ik.
Ik haalde mijn schouders op en ging naar huis om aan het avondeten te beginnen.

Face

Ze (Sheirys) zei opeens tegen me dat ze weg moest nadat ze me had gebeld.
Ze liep naar de deur en trok haar schoenen aan.
Toen legde ze haar handen op mijn wangen en zoende me.
Daarna liep ze de deur uit en ging ik even rustig op de bank zitten.
Vanavond om 9 uur zou ik een date met haar hebben dacht ik bij mezelf.
Hoe moet ik dat nou weer doen als Hannibal en de anderen denken dat ik ziek thuis ben.
Ah, wacht mijn voicemail heb ik ook nog zei ik tegen mezelf.
Ik sprak mijn nieuwe voicemail bericht in:

"Sorry, ik lig ziek op bed, laat alsjeblieft een boodschap achter na de piep......." *piep*

Zo dan komen ze tenminste niet kijken of ik er straks wel ben.
Ik miste haar nu al, ze had ook zo'n mooie lach.
Ik dacht de hele tijd aan haar en zat wat op de bank, ik had ook zo'n zin in vanavond, ik kon niet wachten tot ik haar weer zou zien.
Op dat moment klopte er iemand op de deur.
Binnen, zei ik.
De persoon kwam binnen en sloeg me meteen knock-out.
Ik had niet herkent wie het was maar in ieder geval het was haar (Sheirys) niet.

Troy

Nadat ik had gehoord dat Sheirys met Face had gezoend werd ik kwaad.
Ik scheurde in mijn auto naar het appartement van Face en toen ik binnen mocht komen sloeg ik hem meteen knock-out, bond hem goed vast en wilde hem eerst opsluiten in de kast maar bedacht me toen dat hij een prima proefpersoon zou zijn voor de wetenschappers van Sheirys, want die hadden net één of andere chip uitgevonden waar die chip voor bedoeld was wist ik niet maar ze hadden in ieder geval een proefpersoon nodig.
Ik sleepte Face mee en legde hem op de achterbank in de auto.
Daarna reed ik naar het huis van Sheirys toe.
Na een tijdje rijden kwam ik eindelijk weer bij het huis van Sheirys aan.
Ik vertelde haar het goede nieuws en wees naar Face die ondertussen vastgebonden lag in een glazen kist van ongeveer 2m breed 2m lang en 2m hoog.
Maar tot mijn verbazing werd Sheirys kwaad op me dat ik Face gevangen had genomen.
Ik wachtte af wat Sheirys zou zeggen.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

B.A.

Murdock en Hannibal gingen het huis in, ik bleef in de tuin om zogenaamd meetapparatuur op te stellen.
In het kastje op de driepoot zit een heel sterke microfoon, waarmee ik gesprekken in het huis kan volgen. Hannibal heeft een walkie-talkie meegekregen van me, zodat hij af en toe wat tegen me kan zeggen. Ik heb een koptelefoon op, maar ontvang niet alleen hem, maar ook wat er door de bewoners van het huis gezegd wordt.
Al snel hoor ik stemmen: een man en een vrouw. Zo te horen is het miss Sheirys, ik herken haar accent.
"'Heb je alles opgeruimd? Ze mogen niets vinden. Ik denk dat ik wel weet wie het zijn.."
Dan komt er een ruis tussendoor en kan ik het gesprek even niet goed volgen.
"...in de achtertuin vinden ze toch nooit... Of ze moeten de slaapkamer..." Weer die ruis.
Ik grom even tegen mezelf, omdat ik merk dat ik niet zorgvuldig genoeg ben geweest met het in elkaar zetten van dit apparaatje.
Hoe kan miss Sheirys weten wie wij zijn?
Zou Face in zijn amoureuze babbel ons verraden hebben?
Kent ze ons van wanted-posters?
In ieder geval moeten Hannibal en Murdock dit zo snel mogelijk weten, voor ze in een val lopen.
Ik pak m'n eigen walkie-talkie en trommel met m'n vingers eerst op de micrifoon, zodat Hannibal of Murdock eerst kan doorgeven of ze alleen zijn en kunnen praten.
Ik krijg 3 tikken terug, wat wil zeggen: Niet alleen.
"Toe nou, Hannibal, ik moet je wat belangrijks vertellen." mompel ik ongeduldig. Ik geef nog maar eens een roffeltje weg en dan wordt er geantwoord met 1 tik.
"B.A., Hannibal hier." komt er dan krakend door.
"Hannibal, ze weet wie we zijn. Pas op. We moeten naar iets zoeken in de achtertuin en in de slaapkamer."
"We gaan koffie drinken. Ik zeg wel dat jij niet bij de wagen weg kan vanwege de metingen. Als ze iets met ons wil ben jij nog altijd buiten."
"O.K. Hannibal."

Sheirys

Ik schonk de koffie in en hield ze een koektrommel voor. 'Wat zijn jullie nou precies aan het doen?' vroeg ik belangstellend. Hannibal legde het uit, het was een vlotte babbel.

Na een beetje lekker geklets te hebben moesten de twee weer aan het werk. Ik was steeds wat stiller geworden en zei dat ik hoofdpijn had. Ik liep naar de slaapkamer, laadde een revolver en legde dat naast me in het tweepersoonsbed. Ik trok snel mijn pyjama aan en kroop onder de dekens. Ik voelde het koude staal bij mijn bovenbeen. Ik wilde koste wat het kost verkomen dat ze in mijn slaapkamer zouden komen. Na een uurtje klopte Mike op de deur, ze waren weg.
Ik zuchtte van opluchting, ik friste me op en kleedde me snel aan.
Ineens stond Troy voor mijn neus, hij zei triomfantelijk dat Face had. Sprakeloos van woede keek ik hem aan. Ijzig zei ik: 'je spuit hem een slaapmiddel in, brengt hem METEEN naar huis en haalt zijn hele appartement overhoop. Je neemt alle waardevolle spullen mee. Laat het op een inbraak lijken. We hebben het er nog wel over.. ' Ik draaide me om en zei tegen Mike: 'zeg tegen Harold dat ik die verstoorders van geluidsapparatuur vanavond wil hebben.' Mike knikte en leip weg.

Troy

Met tegenzin liep ik naar de glazen kist toe en Face zag me al aankomen lopen.
Face begon heen en weer te spartelen toen ik een spuit pakte.
Daarna liep ik de soort van kleine kamer in waar Face gevangen zat en wilde hem de spuit geven maar hij spartelde teveel tegen.
"Doe even rustig joh", zei ik boos.
"Hank, kunnen jij en Peter ook even komen helpen", vroeg ik aan ze.
"Natuurlijk kunnen we je helpen, daar zijn we toch collega's voor", zei Hank.
"Ja", antwoordde Peter.
Peter en Hank hielden Face stevig vast zodat ik het slaapmiddel in kon spuiten.
Na een paar tellen zakte Face weg.
Ik reed met Hank en Peter naar het appartement van Face en legde hem daar neer op de grond.
Maar toen viel er een boekenkast om en die viel bovenop Face.
"Nou ja, ik was toch al boos op hem dus wat kan het me schelen", zei ik tegen Hank.
Daarna gooiden we nog wat spullen om en namen we de waardevolle spullen mee.
Ik zag een cadeau waar de naam van Sheirys op stond.
Ik opende het cadeautje en er lag een dure mooie zilveren ketting in.
"Vangen", zei ik tegen Peter.
Peter ving de ketting net niet en toen viel de ketting stuk op de grond.
Daar kon ik wel om lachen, hij probeerde zeker Sheirys in te palmen maar dat zou hem niet lukken, tenminste zolang Sheirys maar niet verliefd op Face werd want dan zou ik helemaal geen kans meer hebben.
Ik dacht in mezelf: Of zou ze al verliefd zijn op Face, want anders zoen je hem toch niet zomaar.
Daarna reden we weg in mijn auto en reden weer naar het huis van Sheirys toe.

Face

Ik spartelde erg tegen maar toen er nog twee mannen aan kwamen kon ik me alleen maar overgeven.
Ik dacht nog bij mezelf dus het was Troy die alles saboteerde en niet Sheirys.
Na ongeveer 10 seconden werd het zwart.
Toen ik later wakker werd had ik pijn op mijn borst.
Ik lag onder een boekenkast die omgevallen was en er moest nu snel iemand komen om me te helpen.
Ik dacht de hele tijd maar aan Sheirys en aan de date die we vanavond zouden hebben.
Ik hoopte zo dat Troy Sheirys niet ook gevangen had genomen.
Daarna begon ik te roepen: "Help, help, help", maar dat hield ik niet lang vol en er was niemand in de buurt.
En Hannibal, B.A. en Murdock zouden morgen pas langskomen omdat ik zogenaamd ziek was.
Tot mijn verbazing kwam iemand het appartement binnen.
De tranen stromen over mijn wangen omdat ik zo'n pijn heb.
"Sheirys, ben jij dat", vroeg ik aan de persoon die inmiddels in de kamer stond.
"Sheirys, help me alsjeb...", zei ik want volgens mij was het Sheirys die midden in mijn appartement stond maar voordat ik mijn zin af kon maken werd het weer zwart.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SHERIFF

In de verte hoor ik water kabbelen.
Waar ben ik eigenlijk? Waarom doet m'n lijf overal pijn en heb ik het zo koud?
Langzaam open ik m'n ogen. Ik zit in m'n auto, maar die heeft wel een vreemde houding.
Als m'n blik wat helderder wordt zie ik dat de autoruit weg is, dat de auto half in het water staat en het dak ingedeukt is.
Ik probeer me te bewegen, maar snak naar adem van de pijn. Toch moet ik hier vandaan zien te komen.
Welk portier kan ik nog openen? De rechter achterdeur is uit het slot en staat op een kier. Ik draai de leuning van mijn stoel naar achteren en die van de bijrijderskant naar voren. Zo heb ik ruimte om uit de auto te klimmen. Halverwege moet ik op adem komen, zoveel pijn heb ik.
Als ik rillend van de kou uit de auto kruip laat ik me eerst op de grond zakken.
Wat is er eigenlijk gebeurt?
Vaag herinner ik me een oproep om assistentie. Hoe lang is dat geleden?
Ik kijk om me heen. Ben ik met de auto helemaal naar beneden gereden? Nee, eerder gerold, gezien de vele deuken en het geplette dak.
Ik schraap alle moed bij elkaar om met m'n gekneusde lijf naar boven te komen. Opstaan doe ik maar niet, daar ben ik te duizelig voor, dan maar kruipen.
Het lijkt een eeuwigheid te duren voor ik boven ben en ik ben dan ook helemaal uitgeput. Ik laat me tegen een stuk steen zakken om uit te rusten.
Na een tijdje hoor ik een vrachtwagen aankomen.
Ik krabbel op en ga, zo wankel als ik ben, toch aan de kant van de weg staan. Als de vrachtwagen om de bocht komt, met een hoop motergebrul, omdat hij bergopwaarst gaat, begin ik met m'n armen te zwaaien.
Dat brengt me natuurlijk meteen uit evenwicht en ik laat me maar snel op m'n knieën zakken voor ik op de weg neer val.
Als zwaaien dan niet lukt, probeer ik het maar met schreeuwen. Als m'n stem hapert ga ik over op fluiten.
De chauffeur lijkt me te zien, hij trekt aan de luchthoorn en rijdt dan toch verder. Verbouwereerd kijk ik hem na.
Ja, sukkel, die kan op zo'n helling ook beter niet stoppen, schiet dan door me heen.
Het is weer stil geworden, het gehuil van de vrachtwagenmotor is weggestorven en ik ben weer moederziel alleen.
Ik moet en zal thuis komen, Audrey is misschien al ongerust, omdat ze me niet kan bereiken om te vertellen wanneer het eten klaar is.
Die gedachte geeft me kracht om weer op te staan.
Zie ik dat nou goed? Komt daar iemand aan?
Langs de weg rent iemand deze kant op, het is een vrouw, maar zo te zien niet Audrey.
"Hallo meneer. Ik zag u net wel, hoor, maar kon hier niet stoppen. De wagen staat verderop op een parkeerplek. Hoe is het met u? Wat is er gebeurt?"
Ik wijs naar beneden en ze weet genoeg.
"Ik heb al hulp opgeroepen via m'n bakkie. Als het goed is komt er een ziekenauto." Zegt ze geruststellend.
Dan bekijkt ze me eens van top tot teen.
"Zie ik dat goed? Bent u een sheriff?"
Ik knik en steek dan voorzichtig m'n hand uit: "Sheldon, Frank Sheldon is de naam."
"Cheyenne Marks." Ze heeft haar verbandtrommel meegebracht en begint me te verzorgen.
Als ik even later in de ziekenauto word geholpen vraagt ze aan de broeder waar ik naar toe word gebracht.

Ik lig al een poosje verpakt als een mummie in de ziekenhuiskamer, als zachtjes de deur open gaat en Cheyenne binnenkomt.

Audrey

Ik loop nerveus heen en weer in de gang.
Ik heb al gegeten en alles opgeruimt maar pa is er nog steeds niet en het wordt al laat.
"Zou ik gaan kijken waar hij is?"denk ik.
"Maar wat als ik hem dan misloop."
Ik zucht maar neem dan toch een besluit.
"Ik ga zijn eten inpakken en naar de office brengen.
Zo zie ik waar hij zit en heeft hij ineens eten."
Ik grijp mijn jas van de kapstok, trek de deur achter me dicht en ga op weg naar de office.
Een paar minuten later open ik de deur van de office met het bord in de ene hand en mijn jas in de andere.
"Pa, ik heb je eten gebracht."

Troy

Mijn mobiel gaat af.
Het is één van de medewerkers in het ziekenhuis die mijn nummer heeft gekregen van de sheriff.
"Wat", zei ik verbaasd.
"De sheriff heeft een ongeluk gehad, ik kom zo snel mogelijk", zei ik.
Daarna hing ik op.
Wat kan ik eigenlijk goed acteren, dacht ik in mezelf.
En hoe zou het nu met Face gaan.
Ach die leeft waarschijnlijk toch niet lang meer.
Eerst nog even bij het bureau langs, want ik heb zometeen ook nog dienst, dat zal ik even afzeggen.
Ik heb namelijk niet zo'n zin om te werken vandaag en daarna zal ik onze sheriff eens opzoeken in het ziekenhuis.
Ik rijd in mijn auto naar het bureau en zie een andere auto staan.
"Is dat niet de auto van Audrey", zeg ik tegen mezelf.
En als ik mijn auto er dan naast parkeer zie ik het: "Ja, dat is de auto van Audrey".
Ik liep het bureau binnen en zag dat Audrey naar haar vader zocht.
"Hé, Audrey wat doe jij hier", vroeg ik.
"Ik kwam papa's eten brengen, maar er is niemand", zei Audrey.
Ik loop naar haar toe en druk haar dicht tegen me aan.
Dan begin ik te vertellen: "Je vader is verongelukt en ligt nu in het ziekenhuis. Dat weet ik doordat ik gebeld ben door het ziekenhuis."
"Als je zin hebt kunnen we daar samen heen gaan", zei ik.
Daarna wachte ik haar reactie af terwijl ik haar nog steeds vasthield.

Sheirys

Nadat Mike was weggegaan, en Troy ook, was ik alleen. Nouja, alleen? Er waren allerlei bewakers actief.
Ik haalde even diep adem. Dat team haalde meer emoties en herinneringen naar boven dan ik had gedacht! Het kon me even niets schelen waar ze waren, en ik liep naar mijn studeerkamer. Ik ging op de bureaustoel zitten. Ik haalde een ketting van mijn nek en haalde de sleutel ervan af. Ik stopte het in de bureaulade en opende het. Er lagen wat dossiers in, 4 met "confidential" erop en 1 met "Top Secret" er op.
Ik liet de vier liggen en pakte de andere. Ik opende het dossier en las het door. Waarom wist ik eigenlijk ook niet; ik kon de woorden namelijk wel dromen, zo vaak had ik het gelezen. Had ik dan echt niets over het hoofd gezien?
Een diepe zucht. Ik klapte het dossier dicht en pakte de bovenste van de vier andere. Ik sloeg het open en Hannibal staarde me tegemoet. Mijn gezicht verstrakte. Deze foto was gemaakt nadat..
Hoe kon hij zo lachen!
Woedend smeet ik het dossier dicht en gooide het kwaad in de la. De andere vier dossiers volgenden en de la ging op slot, het sleuteltje weer om mijn nek.
Ik verdrong de tranen en dwong mezelf naar de foto te kijken die op de hoek van mijn bureau stond. Toen, 15 jaar geleden, kon ik nog lachen. Toen was alles nog normaal! Één paar meisjesogen keek gelukkig lachend de camera in, terwijl het andere paar ogen verliefd naar het jonge meisje naast hem keek.
Ik keek verder, van de ogen naar beneden. Een legerpak. Een embleem. Ik kon ook deze foto dromen, zo vaak had ik er naar gekeken.
Een golf van emoties overspoelde me, en ik scheurde mijn ogen van de foto weg. Ik trok mijn kleren uit, hing het netjes op in de kast en kroop in een overall, met hoge veterlaarzen. Mijn haar ging op een staart. Ik ademde diep, liep de kamer uit, naar de slaapkamer. Ik opende de kast geruisloos. Er was een hele gang achter, in de muren. De hele gang was donker, maar naast de deur hing een zaklamp. Af en toe vielen er kleine straaltjes licht de gang in. Die vielen door kijkgaatjes de gang in, door welke ik alle kamers kon bekijken. Ik had er echter geen aandacht voor, doelgericht liep ik de smalle gang door, een trap af, door een deur en weer een trappetje af. Ik opende een deur, en nu stond ik achterin de immense tuin.
Ik sloot de deur en keek even rond. Er lag een hele schietbaan en ook een trainingsbaan. Aan het begin stond een klok. Ik drukte eerst 20 keer op, rekte en strekte wat en haalde diep adem.
Ik drukte de klok in en schoot weg. Toen ik terug was, waren er 19 minuten en 37 seconden voorbij. Ik grijnsde, weer een nieuw record. Hij kon het in 18 minuten; zei een vervelend stemmetje in mijn hoofd. Ik legde het het zwijgen op en liep terug naar de gang. Daar opende ik een kast en koos een geweer. Daarna liep ik terug, ging op de grond liggen, mikte en schoot.
Toen ik klaar was keek ik; 18 van de 20 schoten waren in de roos. Niet verkeerd; mompelde ik.
Ik hing alles netjes terug en liep door de gang terug naar de slaapkamer. Ik nam een douche en kleede me netjes aan.
Toen ik weer in de keuken was, zat Mike er koffie te drinken. Hij wilde zich snel verontschuldigen, maar met één handgebaar legde ik hem het zwijgen op. Mike slikte zijn slok door en zei toen: 'Harold heeft de spullen gebracht, Ivo en JR hebben het allemaal geinstaleerd. Ook vanuit de lucht kan er niemand afluisteren.' Ik knikte goedkeurend. 'Al wat van Troy gehoord?'
Mike schudde zijn hoofd. 'Oké, dan ga ik even naar Face, kijken of hij mijn hulp kan gebruiken'
Mike grijnsde en gooide me de autosleutels. 'Oja, de klant ziet er níét vanaf, morgen belt hij voor een nieuwe afspraak.' voegde Mike toe. Ik knikte en liep toen naar de garage. Ik starte mijn Aston en reed rustig naar Face' appartement. Daar stond de deur open, zoals ik had gezegd. Alles was overhoop, zoals ik had gezegd. Maar op de grond lag een kapotte ketting. Even verder op lag een doosje met papier. Een kaartje met mijn naam lag ernaast. Ik glimlachte onwillekeurig.
Toen ik een andere deur opendeed, lag er een boekenkast voor. Ik trok een verbaasd gezicht. Toen ik me langs de deur gewrongen had, schrok ik me een hoedje. Face lag bewusteloos onder de kast, en overal lag bloed. "Die E*kel ook!" Schold ik Troy onhoorbaar uit.
Ik legde mijn hand op Face' hoofd en besefte dat ik iets moest doen om niet opvallend over te komen.
Ik pakte de telefoon en zocht in de adressenlijst naar het nummer van één van de teamleden..