Ateamfans.nl forum index
Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk  <  A-Team Melee  ~  A-TEAMMELEE 17 TROUBLE AT THE ARMYBASE
Sharey
BerichtGeplaatst: 21-12-2010 02:20:58  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

Omdat we nu nog met melee 17 bezig zijn, leef ik me nog even uit met een lange post.

Eindpost LEO THE LIZARD

Blijkbaar vonden de bewakers het verontrustend te horen dat Harold zo goed is in het ontsnappen. Ik hoorde ze regelen dat de bewaking meteen aangescherpt moest worden. Glimlachend keek ik hen na en pakte daarna een stuk van een oude krant dat ik mocht hebben om te lezen.
De avond leek saai te gaan worden na het avontuur in de kantine, hoewel ik voor de zekerheid met één oog voortdurend de gang in de gaten hield. Als Harold me herkende tijdens het toetjesgevecht dan kon ik wel wat terug verwachten van hem. Dat het gevaar van een heel andere kant zou komen dan vanuit de gang daar kwam ik niet veel later achter...

Met m'n handen onder m'n hoofd lig ik languit op m'n brits na te genieten van de streek die ik Harold heb geleverd. Het blijkt zelfs in de gevangenis mogelijk om geintjes uit te halen.
Plotseling hoor ik voetstappen boven m'n hoofd, terwijl we op de bovenste verdieping van het blok zitten en ik om deze tijd geen loodgieters voor reparaties op het dak verwacht. Het volgende moment wordt er van buitenaf iets in m'n cel gegooid. Een dikke rookpluim vertelt me dat het om een rookbom gaat. Met m'n shirt voor m'n gezicht schop ik het projectiel de gang in, maar het leed is al geschied: m'n cel hangt vol rook. Hoestend en proestend zoek ik de weg naar m'n brits om daar een deken van m'n brits te trekken. Plat op de grond gooi ik die over m'n hoofd om de rook tegen te houden. Dan valt er nog iets op de grond, iets dat sist en nog stinkt ook. Voor enkele ogenblikken houdt de deken rook, gas en stank tegen, maar dan dringt het goedje toch door de deken heen en voel ik hoe het m'n ogen irriteert. Ik knijp m'n ogen dicht en probeer m'n neus in de deken te verstoppen, maar niets helpt. Tussen twee hoestbuien in dringt het tot me door dat dit het werk van Harold moet zijn. Lang houd ik me echter niet met hem bezig, overleven heeft nu mijn hoogste prioriteit, omdat ik het spaans benauwd krijg.
In andere cellen wordt er ook al hevig gehoest en klinken er kreten om hulp. Zodra de rookmelder alarm slaat is de rust in het cellenblok helemaal voorbij. De bewakers denken in eerste instantie dat het om een brand gaat, dus sjokken even later de eerste brandweermannen met gasmaskers al door de gang.
Met de deken nog steeds over m'n hoofd kruip ik met moeite naar de tralies toe. Ik verzamel kracht en adem om om hulp te roepen, want ik voel paniek opkomen. Als er niemand verschijnt doe ik nog een poging.
"HELP!!!"
Ineens staan er twee zwarte benen voor me. In de verte hoor ik stemmen achter een gasmasker. Met de moed der wanhoop gooi ik de deken van me af om te laten zien hoe slecht het met me gaat en dan verlies ik het bewustzijn.

Eindpost KURT

De brandweer gooit alle deuren open en na een uur is alle rook verdwenen. Er is iemand in kritieke toestand afgevoerd, dat werd me door alle geluiden en kreten wel duidelijk, maar wie het is weet ik nog niet. Door wat rond te vragen bij de mannen om me heen kom ik er achter dat Leo's cel leeg is. Hij ziek afgevoerd en in mijn cel werd een rookbom gevonden.... Dat lijkt verdacht veel op een streek van Harold. Maar hoe komt hij aan die dingen?! En van rookbommen alleen wordt je toch niet zo ziek dat je moet worden afgevoerd?! Zou hij hier zelfs kans hebben gezien om rotzooi te regelen om ons alsnog om te leggen? Was één ons verraden niet genoeg?
Als blijkt dat Leo dit akkefietje niet zal overleven, dan is Harold nog niet jarig. Al moet ik het met m'n blote handen doen, maar eraan gaat ie, neem ik me voor.

MURDOCK & SHERIFF DOUGLAS

Midden in de nacht schrikken we wakker van fel licht en staan plotseling Hannibal, Face en B.A. voor onze neus. We begroeten hen slaperig maar hartelijk, ik ben vooral blij om Face weer naast m'n bed te hebben.
Douglas en ik doen samen verslag van onze uren als oppassers van Andreas. De man ligt te slapen, waarschijnlijk was de slaappil nog niet helemaal uitgewerkt. Maar als ie wakker zou zijn had ie ook geen geluid kunnen maken want de tape en het verbandrolletje doen nog steeds hun werk: Andreas' mond snoeren.
Twee jonge deputies van m'n collega proberen hem wakker te maken, maar dat wil niet erg lukken. Nadat ze een rolstoel hebben gehaald maken ze Andreas los van het bed, zetten hem in de rolstoel en maken de boeien daar aan vast. Mocht ie toch wakker worden en op het heldere idee komen om te willen ontsnappen, dan komt ie van een koude kermis thuis.
"Wanneer halen jullie de andere twee op?" wil Douglas weten. "Don en George hebben er namelijk in onze cellen ook nog twee zitten."
"Dat dragen we over aan een paar collega's van de dagdienst." antwoorden ze.
Opgelucht dat deze last van onze schouders is gehaald kletsen we nog heel eventjes en kruipen dan allemaal in ons bed, Douglas en ik in de ziekenzaal en de rest van m'n team in het gastenverblijf.

B.A.

Na de begroeting van Murdock en Douglas loop ik eens om het bed van de arrestant heen. Ik maak hen hier en de bedenker van het plan om Andreas hier onder te brengen op afstand een complimentje, want het heeft gewerkt.
Voor we allemaal gaan slapen nodigt Douglas ons uit om bij hem thuis de samenwerking goed af te sluiten. Face antwoordt dat we toch in de buurt moeten zijn, omdat zijn auto nog bij hem voor de deur staat.
Ik kijk er naar uit om Kyle terug te zien en ben benieuwd of ie al een naam voor zijn nieuwe konijn heeft bedacht.
Hannibal verlaat als eerste de zaal om te gaan slapen. Nu onze opdracht er op zit ontspan ik me en begin ik ook te gapen. Face en ik doen het licht uit bij Murdock en Douglas en zoeken op ons beurt het gastenverblijf op.
Vlak voor we de naar binnen gaan glipt er een verpleegster met een bekend gezicht naar buiten.
"Heeft zij een tijdje terug niet voor Hannibal gezorgd?" vraag ik aan Face.
"Ja.... En blijkbaar waren ze elkaar nog niet vergeten." antwoordt hij met een veelzeggende blik en een knik richting het gastenverblijf.
Als we het volgende moment naar binnen gaan blijkt Hannibal al in dromenland, met een big smile ligt ie daar in bed. De oude snoeper.

De volgende morgen is het de omgekeerde wereld en maken Murdock en sheriff Douglas ons wakker.
"Hé, big guy! Opstaan! we hebben elkaar een paar dagen bijna niet gezien, dus we hebben wat in te halen."
Murdock schudt me wakker en kijkt opgetogen.
Sheriff Douglas vraagt om aandacht. Half aangekleed op de rand van het bed luister ik naar zijn voorstel om eerst met z'n allen naar zijn kantoor te gaan om naar de redelijk onbekende maffialeden te kijken voor ze worden overgedragen aan sheriff William.
Na een gezamelijk ontbijt stappen we in de Van om een kwartiertje later uit te stappen op de parkeerplaats bij zijn kantoor. Don en George verwelkomen ons met een pot sterke koffie, maar we zijn zo nieuwsgierig naar hun vangst dat we eerst het cellenblok opzoeken.
Sergé is een bekend gezicht voor ons, hij raakte het meest gewond in het gevecht met Hannibal nadat ze ons van de weg probeerden te rijden. Maar wie die andere man is, geen flauw idee. Ook Don en George zijn over zijn identiteit nog niets te weten gekomen. Nou, daar mag sheriff William dan zijn tanden op stuk bijten.

Eindpost DEPUTIES DON & GEORGE

Sheriff William belde al vroeg op om door te geven welke deputies de arrestanten zullen komen ophalen. Als we met z'n allen koffie zitten te drinken komen ze het kantoor binnenlopen. Omdat ze niet precies weten hoe gevaarlijk deze mannen zijn, hebben ze een echte arrestantenwagen bij zich. Met het A-Team om ons heen dragen we de twee over. Opgelucht kijken we onze collega's na.
Onze baas bedankt ons voor het goede werk en stuurt ons daarna naar huis om eens goed bij te slapen. We nemen afscheid van het A-Team, geven elkaar een high five en vertrekken.


Laatst aangepast door Sharey op 22-12-2010 00:58:54, in totaal 1 keer bewerkt

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger

Stefanie
BerichtGeplaatst: 21-12-2010 15:15:53  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
De volgende morgen sta ik al vroeg naast mijn bed. Ik weet niet waarom aangezien ik geen werk van Miller heb gekregen. Nadat ik mezelf heb omgekleed en heb ontbeten kijk ik op mijn horloge. Het is pas 08.00 uur, om 13.00 uur heb ik met het A-Team afgesproken bij een wegrestaurant hier niet ver vandaan. Ik besluit om maar naar de begraafplaats te gaan en stap in de auto, onderweg in de auto hoor ik op de radio het favoriete liedje van Crane en mij, dat kan toch geen toeval zijn?
Aangekomen op de begraafplaats loop ik naar het graf van Crane. Ik ga op mijn hurken zitten en hoor dan ineens iemand niet zo ver bij mij vandaan staan huilen. Ik ga weer rechtop staan en kijk achterom.
In een gangpad verder staat een vrouw zachtjes te huilen bij een graf. Even twijfel ik, maar ik stap dan toch op haar af. Netjes doe ik mijn pet af en vraag of het wel met haar gaat. Zonder me aan te kijken schudt ze haar hoofd en ik sla mijn arm even om haar heen. Na een minuutje kijkt ze me aan en herken ik haar.
“Sophie?” zeg ik verbaasd.
“Roderick?”
Meteen kijk ik naar het graf, waar ik al bang voor was is werkelijkheid geworden.
“Wat is er met Rutger gebeurd?” vraag ik haar verbaasd.
Als ze het net wil vertellen komt Marie aan gerend met een witte roos.
“Rick?!” zegt ze verbaasd en blijft voor me staan.
“Hallo kleine meid.” Zeg ik.
Meteen steekt ze haar armen uit en ik til haar op. De roos geeft ze aan Sophie en Marie slaat meteen haar armen om mijn nek. Ik kijk Sophie dan weer aan. Ze vertelt dat Rutger erg ziek is geworden na de amputatie van zijn been.
“Eerst ging het nog wel, hij had medicijnen gekregen maar die zijn niet goed aangeslagen. Zijn gezondheid ging steeds verder achteruit en uiteindelijk overleed hij. Gisteren hebben we hem begraven. Ik dacht dat alles goed kwam, dat hij beter zou worden…” zegt ze huilend.
Ik sla mijn arm opnieuw om haar heen en druk haar zachtjes tegen me aan.

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Sharey
BerichtGeplaatst: 22-12-2010 00:41:02  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

Eindpost SHERIFF DOUGLAS

Het is fijn om terug te zijn op m'n kantoor, maar ik voel al snel dat ik alweer te veel heb gedaan. De wonden op m'n armen en benen beginnen flink zeer te doen. Nadat ik het kantoor heb afgesloten ben ik blij dat ik naar huis kan en het ritje in de Van van het A-team is dan ook een welkome rustpauze.
Op de oprit van m'n huis helpen de mannen me met uitstappen, daarna geven ze me de gelegenheid om als eerste m'n vrouw en kinderen te begroeten. De kinderen dringen om me heen, ze zijn hartstikke blij me te zien, maar vergeten even waarvoor ik afwezig was. Lindsay roept ze even tot de orde en zegt dat ze hun papa eerst even naar een stoel moeten laten gaan omdat hij nog pijn heeft.
Met een van pijn vertrokken gezicht laat ik me in m'n gemakkelijke stoel zakken en een moment later staan Rosalie, Kyle, Dick en Stefan al om me heen. Om de beurt mogen ze me een kus en knuffel geven.
Stefan, de oudste, realiseert zich als eerste waarom ze voorzichtig moeten zijn en vraagt bezorgd hoeveel keer ik gewond ben geraakt.
"Dat heb ik niet geteld, jongen, de dokters misschien wel, maar het was een regen van glassplinters toen het raam stuk ging. Als ik beter ben en de pleisters weg zijn mag je de littekens tellen."
Rosalie stelt voor om op alle pleisters een kusje te geven.
"Mama zegt altijd dat het dan allemaal weer over gaat!"
Dick staat een beetje beduusd te kijken sinds ik voorzichtig ging ziten, hij is blijkbaar onder de indruk van het feit dat papa's ook pijn kunnen hebben en niet de stoere onschendbare sheriff zoals hij me graag ziet.
Kyle pakt m'n hand en luistert stilletjes naar de vragen en verhalen van zijn broertjes en zusje. Terwijl de anderen naar hun grote helden van het A-Team snellen, blijft hij nog even staan en kijkt me serieus aan, waardoor het een echt mannen onder elkaar gesprek wordt.
"Pap, dat raam van je gevangenis is heel sterk, zeg je altijd. Waarom ging het dan nu stuk?"
Lindsay die druk doende was met koffie zetten en de mannen van het A-team te woord staan, komt de kamer binnen en vangt de vraag van Kyle op. Over zijn hoofd heen kijken we elkaar even aan. Wat kan ik zo'n jonge knul nu het beste vertellen zonder te liegen? Terwijl ik nadenk over m'n antwoord kijk ik hem aandachtig aan, wetend dat hij het meteen zal weten als ik hem niet de waarheid vertel.
"Kyle, je weet dat papa als sheriff wel eens met vechtende mannen te maken heeft. Wel dat was gistermorgen vroeg ook zo. De man die gisteravond tussen Murdock en mij in het bed lag was de man die heel erg boos was en hij heeft iets hards en zwaars tegen de ruit gegooid en daar kon dat sterke raam toch niet zo goed tegen."
"Is die meneer ook gewond?"
"Nee knul. Hij was bij ons in het ziekenhuis omdat we bang waren dat andere boze mannen hem zouden komen opzoeken in het sheriffkantoor om weer te vechten. Snap je dat?"
Kyle knikt ijverig met zijn hoofd en buigt zich dan naar me toe om in m'n oor te fluisteren: "Die meneer was een boef, hè pap? Jullie hadden hem aan het bed vastgemaakt. Ik heb stiekem even gekeken."
Het zou me niets verbazen als Kyle later ook sheriff wordt.
"Dat heb jij goed gezien, jongen." fluister ik terug.
We geven elkaar een knipoog en dan laat hij m'n hand pas los. Hij kijkt de kamer rond en zoekt dan B.A. op.

Alle kinderen hebben hun favoriete A-Teamlid opgezocht en het is dan ook een gekakel van jewelste in de woonkamer van al die gesprekken. Lindsay geeft me koffie en komt naast me op de armleuning zitten. Zwijgend drinken we onze mokken leeg. Nu we even samen zijn pak ik haar hand ten teken dat ik op wil staan. Samen lopen we de kamer uit naar de keuken. Daar pak ik haar hand en trek ik haar naar me toe. We slaan onze armen om elkaar heen, maar voor ik haar kan zoenen vraagt ze bezorgd of ze me geen pijn doet als ze me stevig vasthoudt.
"Jouw aanrakingen zijn toch helend? Zegt Rosalie toch." zeg ik met een quasi verbaasd gezicht.
Lindsay ontspant zich nu ze hoort dat ik er grapjes over kan maken en drukt zich dicht tegen me aan als we elkaar zoenen. Ik voel hoe blij ze is dat dit weer goed is afgelopen.

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Stefanie
BerichtGeplaatst: 22-12-2010 13:41:53  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

EINDPOST DARKO/BRIDGET/HAROLD
Gemaakt in samenwerking met Flykie


HAROLD
Denzel masseert mijn been erg goed en begin hem eigenlijk wel heel erg te mogen. Ook al is hij een bewaker, voor mijn gevoel is hij wel erg betrouwbaar. Terwijl hij mijn been blijft masseren, begin ik mij erg op mijn gemak te voelen. Als hij net klaar is, open ik mijn ogen en kijk hem aan.
“Bedankt voor de goede zorg.” zeg ik vriendelijk tegen hem.
Hij begint te glimlachen en geeft mij een schouderklop.
“Ga nu maar slapen, want zo te zien ben je echt bekaf van alle ellende.” zegt hij.
Ik knik en blijf braaf op het bed liggen, terwijl Denzel op een stoel in de cel gaat zitten. Heel even houd ik Denzel in de gaten, maar val dan al gauw in slaap.

De volgende morgen maakt Denzel mij al vroeg wakker en word ik onder begeleiding naar de kantine gebracht. Daar ontbijt ik samen met hem, maar als ik even om me heen kijk, zie ik Leo en Kurt nergens zitten. Er wordt hier en daar wel gesproken over een ziekenhuis maar daar geloof ik niet in.
‘Hoe kan iemand van een rookbom of traangasgranaat nu in het ziekenhuis belanden?’ denk ik bij mezelf.
Ik vraag Denzel nog om duidelijkheid en hij legt mij uit dat het ontbijt nu in groepen is ingesteld om volgende rellen te voorkomen. Als voorbeeld noemt hij het toetjesgevecht. Dat doet mij weer denken aan die aanval, waardoor ik nog steeds blauwe plekken heb.

Na het ontbijt krijg ik de kans om te trainen en kies voor de loopband om mijn been optimaal kennis te laten maken met mijn strenge manier van aanpakken. Nu mijn training erop zit, neem ik een uitgebreide douche en word ik daarna weer naar mijn cel gebracht.
Nog geen kwartier later verschijnt er een andere bewaker die Denzel verzoekt om de cel te verlaten. De andere bewaker is erg streng, waarvan ik begin te zuchten. Ik moet mijn handen omhoog doen en mij vervolgens omdraaien. Daarna doe ik mijn armen één voor één op mijn rug en brengt de bewaker mij geboeid naar een verhoorkamer waar mijn ouders en nog een andere pief zitten. Voor ik bij hen aanschuif, maakt de bewaker mijn boeien los en wacht ik af wat er allemaal gaat gebeuren.

DAVID
De volgende morgen is het al vroeg dag, een bewaker brengt me eerst ontbijt. Als ik het net op heb komt hij weer terug en neemt me mee naar een verhoorkamer waar Bridget al op me zit te wachten. Ik ga naast haar zitten op een stoel en pak haar handen beet.
“Wilde je mij spreken?” vraag ik dan zachtjes.
Ze schudt haar hoofd. “Nee, ik weet niet waarom we hier zitten.”
Een man in net pak komt de kamer binnen gelopen en gaat tegenover ons zitten aan de de tafel. Hij pakt een map tevoorschijn en slaat die voor ons neus open op tafel. Beide gaan we nu ook recht zitten en met mijn goede oog probeer ik te zien wat er ongeveer in staat, maar de man krijgt het in de gaten en trekt de map iets verder naar zich toe.
“Heb geduld meneer Darko.” Zegt hij dan.
Als hij klaar is met al zijn spullen neer te leggen stelt hij zich voor als onze advocaat.
“Mijn naam is de heer Johnson, ik ben jullie advocaat voor het proces wat er binnenkort aan zal komen. Alleen mis ik nog 1 familielid.” Zegt hij en kijkt even in zijn papier. “Ha…Harold mis ik nog.”
Hij knipt een keer in zijn vingers en een bewaker komt naar hem toegelopen, alsof het zijn hond is.
“Haal Harold even voor me.” Zegt hij.
De bewaker knikt en gaat ervandoor. Ik kijk Bridget even aan en trek mijn wenkbrauw even op ten teken wat voor een rare vent ik dit vind.
Harold wordt 5 minuten later binnengebracht en op de stoel naast me gezet. Hij kijkt ons even verbaasd aan.
“Waarom zitten we hier met zijn drieën?” vraagt hij meteen aan me.
“Dat is onze advocaat voor de rechtszaak tegen ons.” Fluister ik in zijn oor.
“Pfff, hij?” zegt Harold en bekijkt hem even van top tot teen, zover dat kan.
“Trouwens, wat heb jij gisteravond uitgehaald? Ik hoorde ineens allemaal herrie en bewakers over de gang rennen.”
Harold begint te grinneken. Als hij net wat wil zeggen kucht Johnson even overdreven ten teken dat hij aan het woord wil zijn.
“Wacht even.” Zeg ik tegen hem en kijk Harold aan.
“Een bewaker daagde me uit en dacht dat ik hier niet uit kon ontsnappen. Hij wilde perse zien hoe ik dat zou doen, dus heb ik dat gedaan. Een hele horde bewakers zaten natuurlijk meteen achter me aan. Leo en Kurt heb ik toen nog even een cadeautje bezorgd en daarna ben ik over het hek gesprongen, ik had hier weg kunnen komen. Maar had teveel last van mijn benen.” Zegt hij.
Ik begin te grinneken om Harold zijn actie, maar Bridget stoot me dan aan, dat ik op moet houden met lachen.
“Mag ik nu eindelijk eens aan het woord?” vraagt Johnson wat ongeduldig.
“Ja, natuurlijk.” Zegt Bridget en kijkt ons nog eens aan met een valse blik.
“Oehhh.” Zegt Harold dan. “Die wil waarschijnlijk dat we ons mond houden.” Fluistert hij in mijn oor waardoor ik weer bijna moet lachen, maar me net in kan houden.
“Sorry.” Verontschuldig ik me.
“Eindelijk.” Zegt Johnson kortaf en gaat zitten. “Ik heb jullie dossier uitgebreid bekeken en ben aangesteld om jullie te verdedigen bij de rechtszaak, maar dat zal nog eens moeilijk worden aangezien jullie een flink aantal regels hebben overtreden. Maar Harold is een bijzondere uitzondering aangezien hij ook nog eens voor moord is aangeklaagd.”
Ik zie dat Harold ondertussen zijn vingers zit te knakken nadat hij hoort dat hij wordt aangeklaagd voor moord. Mijn hand leg ik op zijn handen.
“Rustig.” Fluister ik naar hem.
Ik zie dat hij het moeilijk heeft om zichzelf in bedwang te houden, het liefst zou hij onmiddellijk die vent aan willen vliegen. Johnson gaat weer verder.
“Mevrouw…” hij kijkt even op zijn papier. “Bridget, jou wordt de minste straf opgelegd…”
“Hoeveel jaar kan ik krijgen?’’ onderbreekt Bridget hem meteen.
“Dat durf ik niet te zeggen.”
“Wat ben je nou voor waardeloze advocaat!” zegt Harold dan kwaad en gaat staan.
Ik sta meteen op en wil dat hij gaat zitten. Als hij net wat wil zeggen doe ik mijn hand voor zijn mond.
“Nee Harold, beheers je. Denk aan de woorden die ik tegen je heb gezegd toen bij het zwembad, over ons.”
Ik zie hem even een paar seconden nadenken en knikt dan. Hij gaat weer rustig zitten en ik ook. Johnson kijkt ons even verbaasd aan met een blik van ‘Met wat voor mensen zit ik nu weer opgeschoten?’
“Zoals ik al zei zal het moeilijk worden om met name Harold en David te kunnen verdedigen. Aangezien jullie een flink aantal overtredingen hebben begaan. Ik zal proberen mijn best te doen, maar het zal moeilijk worden. Hebben jullie nog opmerkingen waardoor we misschien voor strafvermindering kunnen zorgen?”
“Ik heb Crane niet vermoord.” Mompelt Harold dan.
“Wat zeg je Harold?” vraagt Johnson dan.
“Ik heb Crane niet vermoord!” zegt hij nu duidelijk. “Het was een ongeluk.” Johnson kijkt hem even verbaasd aan. “Hoe bedoel je ongeluk?”
Harold kijkt me aan, in zijn ogen kan ik de twijfel zien. Zou hij het vertellen of niet? Ik knik en hij weet meteen genoeg. Harold doet zijn verhaal, hoe Crane was de laatste uren, waarom Crane Bridget gijzelde en toen het moment dat Harold Crane neerschoot. Johnson schrijft alles op wat Harold zegt.
“Misschien dat we deze verklaring goed kunnen gebruiken. David, heb jij aan Crane gemerkt dat hij de laatste tijd zo vreemd deed?”
Ik knik meteen. “Ja, Crane was totaal van de kaart. Nadat Harold Decker had neergeschoten in de loods draaide hij compleet door. Hij wilde heel de bende uitroeien en is erin geslaagd de bendeleider te vermoorden. Hij ging als ‘De Zwarte Schutter’ te werk. Telkens dook hij ergens op en wilde de rest ook vermoorden, omdat ze Decker bijna hadden gedood. Crane was ineens compleet veranderd en ik heb hem toen in een VA hospital laten stoppen. Maar Decker was het daar compleet niet mee eens en wilde Crane er vandaan halen…”
“Maar u wilde toen weer Decker omleggen.” Merkt Johnson op.
“Ja, dat klopt, maar laat me even uitpraten. Decker dacht dat Crane weer zou veranderen als hij constant op hem zou letten. Heel even dacht hij dat het beter met hem ging, maar hij was blijkbaar weer ontsnapt ergens en is toen naar Bridget haar huis gegaan. Daar heeft hij haar gegijzeld en wilde perse weten dat ik de vader was van Harold. Zijn woede werd steeds maar groter, een monster begon het te lijken en toen heeft Harold…Crane voor zijn eigen veiligheid en de rest, doodgeschoten.” Leg ik uit.
Ik kijk naar Harold, maar die kijkt naar beneden. Ik leg mijn hand op zijn rug en wrijf langzaam. Johnson schrijft snel door en leest nogmaals door wat ik hem net heb verteld. Als hij klaar is met schrijven kijkt hij Bridget aan.
“Hoe was Crane zijn gedrag toen hij jou gijzelde?” vraagt hij dan aan haar. Ik kijk naar Bridget die het even moeilijk krijgt, maar toch de moed heeft om het te vertellen.
“Die avond was ik gewoon thuis, Harold was eerst bij me maar toen het A-Team hem had gevonden is hij op de vlucht geslagen. Het A-Team wilde weten waar hij was, maar ik kon hen niets zeggen. Nadat ze Harold toch niet hadden kunnen vinden zijn ze weggegaan. Ik bekwam rustig van de schrik totdat ineens Crane voor mijn deur stond en me bedreigde. Ik moest binnen op de bank gaan zitten en een fotoalbum pakken, hij wilde per se zeker weten dat Harold de zoon was van Darko. Terwijl hij me onder schot hield moest ik het hem vertellen. Doodsbang was ik. Daarna moest ik Harold bellen, maar hij rukte al snel de telefoon uit mijn handen en dreigde dat als Harold niet binnen 1 uur hier zou zijn dat hij mij een kogel door mijn hoofd zou schieten. Doodsangsten stond ik uit. Gelukkig kwam Harold net op tijd. Nog steeds hield Crane me onder schot, Harold ging voor me staan. Hij wilde mij niet zien sterven, maar ik hem ook niet. Harold kon ervoor zorgen dat Crane mij liet gaan. Even later kwam Harold naar buiten rennen en verstopte zich achter een muurtje. Crane kwam toen ook naar buiten en zag in eerste instantie Harold niet. Hij begon wat te schreeuwen, ik weet niet meer precies wat. Toen zag hij Harold zitten en schoot op hem. Harold schoot terug, raakte Crane en hij viel dood neer.”
“Hiermee zal ik strafvermindering kunnen eisen inderdaad. Maar nog even één vraagje. Weten de mensen hier hoe Crane nou precies om het leven is gekomen?”
Ik kijk heel even naar Harold en Bridget.
“Nee, dat weten ze niet.” Geef ik dan toe.
“Waarom hebben jullie dat niet verteld?”
“Omdat we niet zeker wisten of we een advocaat zouden krijgen en ze zouden het tegen hem kunnen gebruiken. Dat wilde ik hem niet aandoen.” Johnson knikt en sluit daarna zijn map.
“Je niet wist of we een advocaat zouden krijgen? Decker zei tegen mij dat iemand doorzeven geen ongeluk kon zijn. Dit is vooroordelen zonder echt te weten hoe iets is gebeurd."
"Aangezien Decker dit alleen maar kan en het voor mij te gevoelig is om erover te praten, heb ik mijn bek gehouden." uit Harold zijn frustratie.
“De dingen die ik moest weten, weet ik nu. Ik zal alles uitwerken en we zien elkaar bij het proces binnenkort.” Zegt hij serieus.
Hij pakt zijn spullen, geeft ons een hand en wenst ons succes.
“Mogen wij nog even hier blijven, met zijn drieën?” vraag ik hem.
Hij knikt en zal het regelen. Ik loop met hem mee naar de deur en geef hem nog eens de hand. Daarna vertrekt hij. Harold zit inmiddels weer rechtop en Bridget is bij me komen staan. Ze geeft me een zoen en slaat haar armen om me heen. Ik sla mijn armen ook om haar heen, maar zie over haar schouder bij Harold een traan over zijn wang lopen. Langzaam laat ik Bridget los en ga op mijn hurken voor Harold zitten.
“Wat is er jongen?” vraag ik hem.
“Ik…ben bang dat ik jullie kwijt ga raken.’’ Zegt hij dan.
Bridget komt nu naast me staan en legt haar hand op zijn schouder.
“Nee Harold, je zal ons niet kwijt raken. Allemaal zijn wij fout geweest en we gaan ervoor zorgen om allemaal tegelijk vrij te komen, en nee, we gaan niet weer ontsnappen. Maar worden gewoon legaal uit deze gevangenis ontslagen als onze tijd er hier opzit.”
Harold knikt en slaat zijn armen dan om mij heen.
“Is het nou ook weer goed tussen jou en mam?” vraagt hij en laat me los.
Ik ga rechtop staan, naast Bridget, sla mijn arm om haar middel en kijk hem recht in de ogen aan.
“Ja jongen, alles is weer goed gekomen en dat gaan we zo houden ook.” Harold laat een kleine glimlach zien, blij dat ik en Bridget weer bij elkaar zijn. Ik vraag of Harold bij ons komt staan, hij staat op en komt bij ons staan. Mijn hand leg ik op zijn schouder.
“Als wij hier weer uit zijn jongen, gaan we samen als een normaal gezin leven. Huisje, boompje, beestje.”

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Flykie
BerichtGeplaatst: 22-12-2010 17:31:56  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL (excuus voor de lengte)

De volgende morgen worden we wakker gemaakt door Douglas en Murdock.
Ik heb erg goed geslapen en spring al snel uit bed om een douche te nemen. Daarna kleed ik mij aan en ontbijten we gezamenlijk.
Als we allemaal compleet zijn en lekker hebben gegeten, gaan we naar het kantoor van Douglas om op de deputy’s van William te wachten. De boefjes worden naar de gevangenis bij de collega vervoerd met behulp van een echte arrestantenwagen. Het roept even nare herinneringen bij me op, maar die ben ik al snel weer vergeten als de arrestantenwagen wegrijd en in de verte verdwijnt. Ook George en Don worden door Douglas naar huis gestuurd. George geeft eindelijk toe aan zijn vermoeidheid en neemt uitgebreid afscheid van ons. Ik geef hem een schouderklop met een knipoog en bedank hem voor zijn inzet.
“Jullie zijn echt fantastisch.” zegt hij en we geven elkaar vervolgens een high five.
“Wie weet komen we elkaar nog wel tegen. Doe rustig aan en geniet even van je vrije dagen.” zeg ik.
Hij knikt, stapt vervolgens in zijn auto en verlaat het terrein om naar huis te gaan.
Wij brengen Douglas naar huis en helpen hem waar nodig.

Douglas zijn kids kunnen het niet laten om hun vader direct te omarmen, maar Lindsay steekt er een stokje voor door ze één voor één hun vader een knuffel te laten geven.
Stefan komt al snel naar mij toe rennen uit blijdschap dat hij mij weer ziet.
Hij trekt mij meteen aan mijn arm mee naar boven. In zijn kamer laat hij mij de foto van ons zien en ik schiet in de lach.
“Ziet er goed uit.” zeg ik met een glimlach.
Ik kijk even rond in zijn kamer. Het lijkt net een barrak uit het leger (aan het plafond hangt een camouflagenet) en het behang heeft ook de kleuren van camouflage.
“Stefan, jij wilt zeker heel graag het leger in als je groot bent.” zeg ik.
Hij knikt, maar stelt mij direct een aantal vragen. Zijn eerste vraag gaat over het doodschieten van de vijand. Ik kijk hem even aan en weet niet of het verstandig is om er een antwoord te geven, omdat hij nog erg jong is, maar toch doe ik het.
“Een vijand doodschieten is helemaal niet zo makkelijk als je denkt, Stefan. Je bezorgt de familie van het slachtoffer heel veel verdriet, maar in de oorlog moet je vechten voor je leven. Als er iemand op jou schiet zonder het tonen van genade, dan schiet je terug om in leven te blijven.
Toen ik voor het eerst een vijand dood had geschoten, was ik totaal van slag. Je leert met de harde werkelijkheid te leven.” leg ik hem uitgebreid uit.
Stefan luistert heel aandachtig naar me en na mijn reactie zie ik hem een twijfelend gezicht trekken. Dat valt mij op en ik ga gehurkt voor hem zitten.
“Als jij het nog heel graag wilt, dan moet je ervoor gaan, Stefan” zeg ik tegen hem.

Na een half uur boven te hebben gezeten, gaan we samen naar beneden. Ik neem plaats op de bank en na een kopje koffie wordt het voor ons tijd om te gaan, zodat we onze afspraak met Decker niet missen. Alleen zie ik Face niet meer in de woonkamer staan. Als ik vraag waar Face heen is, komen Rosalie en hij net binnenlopen. Rosalie heeft een berenknuffel in haar handen, die ze direct laat zien.
“Zo luitenant, is het ook al cadeautjestijd?” zeg ik lachend.
“Ze heeft mijn auto schoongemaakt, dat is toch lief.” zegt Face.
Ik knik en gebaar dat het voor ons tijd is om te gaan, omdat we hadden afgesproken met Decker.
Ik neem uitgebreid afscheid van Stefan en laat nog een foto van ons maken. Na een dikke knuffel en een afscheidsgroet ga ik naar buiten. Ik heb nog maar net een stap buiten gezet, als ik een heel bekende vrouw zie. Ze loopt voorbij en gaat aan de overkant een huis binnen.
‘Zou ze daar wonen?’ denk ik bij mezelf.
Ik loop even naar het huis waar ze naar binnen ging, maar voor ik de straat over ben gestoken, opent ze de deur en kijken we elkaar aan.
“Meneer Smith, wat doet u hier?” is haar vraag.
“We hebben een zieke Sheriff zojuist thuis gebracht en gaan zometeen weer verder, voor een nieuwe afspraak.” leg ik haar uit.
Judith geeft aan hier te wonen en loopt tegelijkertijd ook naar me toe. Als ze voor me staat komen de herinneringen uit het gastenverblijf in het ziekenhuis weer even naar boven. Met een lieve glimlach wil ik haar gedag zeggen dat we er vandoor moeten, maar dan legt ze haar armen in me nek. Ik kijk haar even aan en weet dat ze veel voor me voelt, maar haar gelukkig maken kan ik niet. Op het moment dat ik het haar duidelijk wil maken, krijg ik al een zoen.
Na de zoen kijk ik haar aan en haal even diep adem.
“Judith, weet wel dat ik je niet gelukkig kan maken, omdat ik word gezocht. Je bent een hele lieve en leuke meid, maar dit gaat niet werken.” zeg ik.
Heel voorzichtig haal ik haar armen van me af, tot ze haar emoties in mijn armen laat gaan.
“Waarom moeten ze nou niets van mij hebben als ik denk dat het serieus iets kan worden.” verwoord ze haar emoties.
Nu heb ik het even moeilijk en droog haar tranen.
“Judith, kijk me eens aan.” zeg ik.
Ze kijkt me meteen aan.
“Het leger zit achter mij en mijn team aan, we overleven door mensen in nood te helpen. Door het ongeluk met de bliksem hebben we elkaar ontmoet. Als ik niet werd gezocht, was ik voor altijd bij je gebleven. Ik verwoest je leven alleen maar als ik bij je blijf, het spijt mij echt ontzettend.” leg ik haar uit.
Na een lange reeks van elkaar aankijken omhelzen we elkaar en beantwoord ik de door haar eerder gegeven zoen.

FACE

De volgende dag worden we door Murdock en Douglas gewekt, waar ik erg blij mee ben. Nu Murdock zich weer bij ons heeft gevoegd en de boeven naar het kantoor van William zijn vervoerd, brengen wij Douglas naar huis. Mijn Corvette staat nog op dezelfde plaats en is nog gepoetst ook Surprised. Ik kijk vol verbazing naar mijn auto en ga daarna met de rest van het team naar binnen.
Douglas zijn kids komen meteen bij hem kijken en als ze hun vader een knuffel hebben gegeven, komen ze naar ons toe. Rosalie komt heel verlegen naar me toegelopen en heeft een mooie tekening gemaakt.
“Voor u meneer Face.” zegt ze heel verlegen.
Ik neem de tekening dankbaar aan en geef haar nog een zoen op haar wang. Ze wordt er helemaal verlegen van en glimlacht naar me.
“Gaan we nu een stukje rijden?” vraagt ze.
Ik knik. We lopen naar mijn Corvette en open de deur voor haar. Ze stapt meteen in en ik doe de gordel ook meteen bij haar om. Enthousiast zegt ze dat als ik ben ingestapt, gas moet geven. Ik start de motor en rijd een stukje door de wijk met haar. Ze geniet er zichtbaar van en kijkt om zich heen. Bij een speelgoedwinkel parkeer ik de auto even en vraag of ze wil blijven zitten. Dat doet ze. Ik ben binnen een paar minuten weer terug en we vervolgen onze weg.
“Wat heeft u gekocht?” vraagt ze.
“Dat zal je zometeen wel zien.” zeg ik geheimzinnig tegen haar.
We rijden nog een stuk over de snelweg omdat ze dit zo graag mee wilde maken.
Als ik al haar ‘wensen’ heb vervuld, rijden we weer naar Douglas zijn woning. Daar komen we na een tiental minuten rijden weer aan. Ik parkeer de auto en laat haar uitstappen.
“Rosalie, voor we naar binnen gaan, heb ik nog iets voor je.” zeg ik en haal een knuffelbeer uit de tas. De knuffelbeer heeft een hart vast met de tekst: “For my dear friend”. Ik glimlach en samen gaan we weer naar binnen, waar ze haar cadeautje aan Lindsay laat zien. Ook de kolonel heeft het gezien, maar we moeten er al snel weer vandoor vanwege onze afspraak met Decker.
Hannibal gaat alvast naar buiten en ik neem afscheid van Douglas, Lindsay en de kids. Als ik ook buiten ben, zie ik de kolonel zoenend bij een vrouw staan Shocked. Ik kan mijn ogen niet geloven en kijk verbaasd toe.

EINDPOST DEPUTY GEORGE

Eenmaal thuis aangekomen, zijn mijn vrouw en dochter helemaal verrast.
“De missie zit erop, Douglas heeft mij een paar dagen vrij gegeven om bij jullie te zijn.”
Na mijn reactie rent mijn dochtertje van 5 meteen op me af en ga ik even op me knieën zitten zodat ze me goed kan omhelzen. Ze legt haar armen in me nek en begint zelfs even zachtjes te huilen.
“Rustig maar lieverd, ik ben er nog en laat jou en mama nooit in de steek.” zeg ik.
“Jij niet meer heel veel werken.” zegt ze huilend.
Ik kijk mijn vrouw ook even aan.
“Ze heeft wel gelijk George, je werkt teveel. Kan je dat minderen, zodat je meer aandacht aan het gezin kunt besteden?” vraagt ze.
De vraag raakt me en ik haal even diep adem voor ik een antwoord ga geven.
“Ik zal meer aandacht aan het gezin besteden en minder uren gaan maken.” beloof ik ze.
Mijn dochter kijkt me meteen blij aan en ik droog haar tranen.
“Zullen we morgen naar de grote speeltuin gaan?” stel ik met een glimlach voor.
“Waarom morgen en niet nu?” vraagt ze me nogal verbaasd.
“Lieverd, papa heeft de hele nacht gewerkt en is heel erg moe” zeg ik.
“Ik jou dan onderstoppen.” is haar antwoord.
Ze laat mij meteen los en ik haar ook. Daarna rent ze naar boven en heb ik eindelijk de gelegenheid om mijn vrouw in de armen te sluiten. Na een lange knuffel en kus lopen we samen naar boven en zien dat Sandra (mijn dochtertje) alles al heeft klaargezet. Voordat ik in mijn warme bed kruip, spring ik nog even onder de douche. Na een snelle douche trek ik een pyjamabroek aan en met bloot bovenlijf kruip ik in mijn warme bed.
Sandra stopt mij meteen onder, springt tot mijn verbazing ook op bed en gaat naast mij liggen. Nancy (mijn vrouw) komt ook gezellig bij mij liggen en ik ben degene die al snel in dromenland is.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Stefanie
BerichtGeplaatst: 22-12-2010 18:26:10  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
Met Marie op mijn arm en Sophie zachtjes tegen mij aangedrukt staan we samen bij het graf van Rutger. Ik kan het nauwelijks geloven, de laatste keer dat ik bij hen was zag hij er goed uit. Daarom kan ik niet geloven dat hij toch is overleden en hij zijn vrouw en kleine dochter achterlaat. Wie moet hen nou verzorgen? Brood op de plank brengen, Sophie zal het misschien alleen niet redden aangezien ze ook een niet zo klein huis hebben. Als snel word ik uit gedachten gehaald als Sophie vraagt wat ik hier kwam doen.
“Even bij Crane kijken.” Zeg ik.
Ze schrikt ervan en was het bijna vergeten.
“Sorry, ik had jullie alleen moeten laten.” Verontschuldigt ze zich meteen.
“Nee, het…geeft niet.” Zeg ik.
Nog heel even staan we bij het graf van Rutger en gaan dan weg. Bij de auto vraagt Sophie of ik met hen mee wil.
“Ik wil nog heel even naar Crane als je het niet erg vind. Zou je anders op me willen wachten?”
“Ja natuurlijk.” Zegt ze.
Marie zet ik neer, maar ze wil eigenlijk weer achter mij aanlopen. Ik ga op mijn hurken zitten en vertel haar dat ze even bij mama moet blijven, ook beloof ik haar zo terug te zijn. Ze knikt en loop terug naar Sophie.
Ik loop naar het graf van Crane. Opnieuw doe ik een poging en ga op mijn hurken zitten voor het graf.
“Sorry maatje dat ik net wegging. Er kwam even iets tussendoor, maar wat ik wil zeggen is: De bende is gepakt; ze zitten compleet achter slot en grendel en zelfs de maffia is gepakt. Alles is voorbij jongen.” Fluister ik, Ondertussen kijk ik op mijn horloge.
“Ik moet er weer vandoor maatje, maar kijk eens.”
Het kettinkje met het kruisje eraan haal ik onder mijn shirt vandaan en laat die zien.
“Voor mijn gevoel ben je altijd bij me.”
Het kruisje stop ik snel weer onder mijn shirt, raak nog even de steen aan en loop terug naar de auto waar Sophie en Marie op me wachten.
“Dat was snel?” merkt Sophie meteen op.
Ik knik en kijk nog eens op mijn horloge wat Sophie opmerkt.
“Moet je ergens heen?”
“Ik heb om 13.00 uur met een paar mensen afgesproken, aangezien het nu 9.45 uur is. Ik kan wel met je mee naar huis hoor als je dat graag wilt.”
“Graag.” Zegt ze.
“Gaan jullie maar voorop, dan rijd ik achter jullie aan.”
Sophie knikt en start haar auto al. Ik loop terug naar mijn auto en rijd even later achter haar aan.

Na ongeveer 10 minuutjes komen we aan bij het huis van Sophie en Marie. Mijn auto parkeer ik aan de overkant van de straat en loop daarna naar de voordeur waat Sophie overigens weer op me wacht. Samen lopen naar binnen en even later zitten we aan de koffie. Ik merk dat Sophie verdrietig is, nu is ze helemaal alleen in dit huis samen met Marie. Ik leg mijn hand op de hare.
“Het komt goed, ik weet dat het de komende tijd wat moeilijk voor je zal zijn, ik heb die periode ook doorgemaakt.”
“Dat weet ik, maar ik wil je iets vragen, Roderick.” Zegt ze en ze kijkt me recht in de ogen aan.
“Zou je misschien…bij ons in willen trekken?”
Mijn mond valt nog net niet open van verbazing, maar ik slik wel even.
“Ik… zou het graag willen Sophie, maar ik heb een vriendin. Haar heb ik de laatste tijd flink in de steek gelaten, maar wil haar niet laten vallen aangezien het nu weer goed tussen ons gaat. Het spijt me, maar ik moet ook op de kazerne blijven.” Vertel ik haar.
Ze knikt en kijkt even naar beneden, alsof ze teleurgesteld is. Met mijn hand duw ik zachtjes haar hoofd weer omhoog waardoor we elkaar recht aankijken.
“Ik zal jou nooit in de steek laten, dat moet je even goed onthouden.” Maak ik haar duidelijk.
Ze knikt en laat mijn hand weer zakken. Verder zeggen we niet zo heel veel meer tegen elkaar. Marie is ondertussen telkens met haar poppen aan het spelen, gelukkig maar. Ik wil namelijk niet dat ze haar moeder zo zielig hier ziet zitten. Nogmaals kijk ik op mijn horloge en besluit om te gaan, dat maak ik haar ook duidelijk. Marie geef ik een aai over haar bol en loop daarna samen met Sophie naar de deur.
“Als je je nog eens bedenkt, de deur staat altijd voor je open.” Zegt ze.
Ik knik.
“Dat weet ik.” Zeg ik en neem haar nog even in mijn armen.
“Bel me als er iets is, oké?” vraag ik zachtjes.
Ze knikt. Ik laat haar los en geef haar een zacht kusje op haar wang. Ze begint zachtjes te blozen.
“O, wacht even. Ik moest je nog wat geven van Rutger."
Ze loopt naar boven en komt even later met een brief de trap af naar beneden.
“Ik weet niet wat erin staat, hij heeft het voor zijn dood speciaal voor jou geschreven en wilde dat ik het zo snel mogelijk aan je gaf.”
“Dankje, ik zal hem straks lezen.” Beloof ik haar.
“Ik kom zo snel mogelijk weer langs, dat beloof ik.” Zeg ik en stop de brief in mijn binnenzak.
Daarna loop ik richting mijn auto. Net voordat ik instap kijk ik nog eens achterom en zie Sophie nog even kijken, daarna sluit ze de deur. Ik start de auto en rijd richting het wegrestaurant waar ik met het team had afgesproken.

Aangekomen bij het wegrestaurant zie ik de A-Team van nog niet staan. Dat zou ook niet kunnen, ik ben namelijk veel te vroeg. Ik ga al wel vast binnen aan een tafel zitten. Een ober komt meteen naar me toe gelopen en vraagt of ik iets wil drinken. Ik bestel een kop koffie en pak de brief erbij die Sophie me heeft gegeven.

Beste Decker,

Bij deze wil ik je nogmaals bedanken voor mijn snelle terugkeer naar huis nadat ik gewond was geraakt. Ik had niet gedacht dat ik zo snel naar huis toe zou kunnen, naar Sophie en Marie.
Nadat jij de laatste keer bij ons op bezoek was geweest is mijn toestand steeds erger verslechterd, ik dacht dat ik beter zou worden en had dat ook gehoopt. Maar dat heeft Sophie je vast ook al verteld. De tijd dat ik samen ben geweest met Sophie en Marie is veel te kort geweest, al helemaal als je nagaat dat ik op missie ben geweest een hele tijd.
De laatste dagen dat ik samen ben geweest met Sophie heb ik aan haar gemerkt dat ze het de komende tijd moeilijk gaat krijgen zonder mij, daarom wil ik jou een soort van missie geven. Zou jij mijn plaats in willen nemen en voor Sophie en Marie willen zorgen?
Marie is erg gek op je, dat heb ik de laatste tijd goed aan haar gemerkt, nog een aantal keer heeft ze me verteld hoe ze jou ontmoete in dat ene steegje niet zo ver bij ons huis vandaan. En Sophie, zij ziet je denk ik ook wel zitten.
Ik weet dat je het moeilijk vind, dat je vast denkt van: ‘Ik kan echt niet Rutger zijn plaats innemen’. Maar bij deze wil ik graag dat je het toch wel doet, ook al ben ik er nu niet meer, maar dat is mijn laatste wens die ik graag in vervulling zie gaan.

Gegroet, Rutger.


De brief van Rutger raakt me flink, ik zou graag zijn laatste wens in vervulling willen laten gaan. Alleen ben ik al samen met Maggie. Mijn koffie word gebracht en ik besluit Maggie te bellen en te vragen of ze hier naartoe wil komen. Ze belooft er zo snel mogelijk te zijn.
Ongeveer een kwartier later stapt ze al binnen. In eerste instantie wil ze tegenover me gaan zitten, maar ik wil dat ze naast me komt zitten. Als ze naast me zit geeft ze me meteen een zoen en vraagt wat er aan de hand is.
“Ik ben net bij Sophie en Marie geweest. Rutger, een collega militair, is overleden en heeft een brief voor me achtergelaten.”
Maggie weet wie ik bedoel omdat ik haar al vaker heb verteld over hen. Ik geef haar de brief en laat die haar lezen. Nadat ze klaar is met lezen legt ze de brief op tafel, zucht een keer diep en pakt mijn hand beet.
“Ik vind dat je het gewoon moet doen, Rutger zijn wens in vervulling laten gaan.”
Mijn mond valt open van verbazing als ze dat zegt.
“Maar…”
“Nee, niks te maren. Je moet weten dat ik altijd van je hou en jij van mij. Als wij samen zouden blijven zou het waarschijnlijk toch een keer op de klippen lopen aangezien we allebei druk zijn. Op school word het ook steeds maar drukker omdat er telkens nieuwe leerlingen bijkomen en jij bent enorm druk op de kazerne. Als jij samen met Sophie en Marie bent, heb je toch een gezin waarvoor je moet zorgen en maak je daar meer tijd voor vrij.”
Nu ben ik helemaal verbaasd en laat een traantje lopen na de woorden van Maggie. Ik kan amper geloven dat ze mij kan laten gaan en heb er dan ook geen woorden voor.
De A-Team Van zie ik er aan komen en hij rijdt de parkeer plaats op. Maggie ziet het ook en weet dan dat ze moet gaan.
“Doe wat je moet doen, we zullen elkaar ongetwijfeld nog eens zien.” Zegt ze en geeft me voor voorlopig een lange laatste zoen. “We zullen elkaar nooit vergeten.”
Ze vertrekt als het A-Team langzaamaan binnen komt druppelen. Ik ben verbaasd dat ze me zo achterlaat, maar begrijp haar aan de andere kant ook wel.

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Sharey
BerichtGeplaatst: 22-12-2010 23:41:11  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

B.A.

Na een paar gezellige uren bij sheriff Douglas en zijn gezin nemen we dan toch afscheid van hen. We hebben alle kinderen blij gemaakt met een persoonlijk aandenken en een dikke omhelzing en tot slot drukken we Douglas en Lindsay de hand.
Onderweg naar het wegrestaurant waar we met kolonel Decker hebben afgesproken is het stil in de Van. Ik kijk even rond en zie iedereen in gedachten zitten, met herinneringen of toekomstdromen, wie zal het zeggen. Ik voel me vooral opgelucht. want wie had kunnen vermoeden dat we zoveel gevaar zouden lopen. De opdracht begon met het oppakken van één bende, de Cobrabende, maar een Russische maffiabende kruiste op het laatst ook nog ons pad en hen hebben we ook nog achter de tralies gekregen. Ik vraag me af of Decker wist van de Russische connecties van de Cobrabende of zou het voor hem net zo'n onaangename verrassing zijn geweest als voor ons?
"We zijn er." zeg ik om de anderen voor te bereiden op het gesprek.
Meteen komt iedereen in beweging. Murdock zet zijn pet goed, Face trekt zijn jasje recht en Hannibal pakt een sigaar uit zijn jaszak. Zij lopen meteen naar de deur, maar ik kijk even goed om me heen. Decker is en blijft de man die op ons jaagt en ik wil zeker weten dat er geen mp's verdekt zijn opgesteld om ons na het beëindigen van de opdracht op te pakken. Met een wantrouwende blik loop ik een rondje om m'n Van om de hele parkeerplaats te overzien. Ik kom echter tot de slotsom dat er echt maar één wagen staat, die van Decker zelf.
Even later voeg ik me bij Hannibal. Face en Murdock die op me zijn blijven wachten.
"Waar bleef je?"
"MP'S!" zeg ik nors.
"En?"
"Alleen Decker." luidt m'n antwoord.
In de hal van het restaurant komt Maggie, de vriendin van Decker, ons tegemoet. We willen haar hartelijk begroeten, maar na een vriendelijk 'Hallo' loopt ze gewoon door naar buiten. Onze blikken gaan van haar naar binnen, waar Decker met een brief in zijn handen alleen aan een tafel is achter gebleven. We kijken elkaar even vragend aan en voegen ons dan bij onze opdrachtgever.
Decker stopt de brief weg, staat op en schudt ons allemaal de hand. Als we zitten en voorzien zijn van een natje en een droogje (het is per slot van rekening lunchtijd) kijkt Decker ons met een ernstig gezicht aan. De man is getekend door de strijd met de Cobrabende, maar nog meer door het verlies van Crane. Als de man geen mp was geweest had ik hem opgemonterd.
Decker wil weten hoe we de maffia hebben opgepakt en waar die lui nu zijn. We doen verslag van de laatste dagen. Hannibal haalt het kontrakt tevoorschijn en legt het op tafel. Dan is het een moment stil.
Stuk voor stuk kijken we naar Decker. Wat gaat er nu door die man heen, vraag ik me af. Hoe moeilijk is het voor hem om ons, zijn jarenlange doelwit, te bedanken en te betalen voor deze opdracht?

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 23-12-2010 11:22:37  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL

Na de zoen word ik door Face geroepen om naar het busje te komen, anders komen we nog telaat ook voor onze afspraak met Decker.
“Als je mij nodig hebt, kan je altijd bellen.” zeg ik en overhandig haar een visitekaartje.
Heel voorzichtig laat ik haar los, maar kan het niet laten om haar nog een laatste zoen te geven. Vervolgens loop ik na veel getreuzel naar het busje en stap in. Ik zie Judith naar het busje kijken, maar ze loopt nog voor we wegrijden terug naar binnen en sluit de deur. Wat had ik haar toch graag als vriendin gewild.
Onderweg naar het wegrestaurant waar we hebben afgesproken is het heel stil. Iedereen lijkt wel te dagdromen, alleen B.A. moet op de weg letten.

Niet veel later zijn we op de plaats waar we hebben afgesproken en ik kijk even op mijn horloge. We zijn 5 minuten te vroeg, maar de auto van Decker staat er al wel. Terwijl Face, Murdock en ik naar de ingang lopen en naar binnen willen gaan heeft B.A. nog eens nauwkeurig om zich heen gekeken, in de hoop geen MP’s te treffen. Op het moment dat ik nog iets wil zeggen, staat B.A. al bij ons en lopen we met zijn vieren naar binnen.
We zien Decker in de verte zitten en lopen naar hem toe.
Eerst geven we hem een hand en schuiven daarna bij hem aan. We doen verslag van de gebeurtenissen rondom de arrestatie van de maffia en hij is overduidelijk opgelucht dat alles nu achter de rug is. Om hem nog op de afspraak te attenderen dat hij ons een week met rust moet laten, haal ik het getekende contract uit de binnenzak van mijn jas. Hij kijkt eerst naar het contract en vervolgens weer naar mij. Het gezicht wat hij opzet is erg mysterieus. Volgens mij spelen er tegelijkertijd heel veel dingen door zijn hoofd. Ik ga naast hem staan en leg mijn hand op zijn schouder.
“Gaat alles wel goed? Je kijkt met een blik naar ons alsof de bom elk moment kan ontploffen.” zeg ik tegen hem.

FACE

Mijn verbazing is groot als de kolonel toch naar ons toe komt lopen en instapt. Onderweg naar de plaats waar we met Decker hebben afgesproken is het erg stil. Iedereen verwerkt de missie op zijn eigen manier.

We komen pas weer op gang met een gesprek als we met Decker aan het lunchen zijn. Als Hannibal het ondertekende contract uit zijn jaszak haalt weet de MP kolonel al hoelaat het is en zet een heel mysterieus gezicht op. Terwijl Hannibal vraagt of alles wel goed gaat, haal ik een klein schrijfblokje uit de binnenzak van mijn jasje en begin te schrijven.
De tijd is aangebroken om hem het geldbedrag dat hij aan ons moet betalen bekend te maken.
“Wat is het schadebedrag, Luitenant?” vraagt de kolonel mij.
“Oké, er zijn heel veel dingen gebeurd dus gaan we niet elk ding in rekening brengen. Een aantal dingen krijg je van ons cadeau.” begin ik.
Het team kijkt mij verbaasd aan, terwijl Decker een kleine glimlach laat zien.
“Oké, daar gaan we dan:
- Schade aan appartement; $ 20.000
- Wapens, granaten en rookbommen; $ 25.000
- Huur van voertuigen voor achtervolgingen; $ 30.000
- Verzekering; $ 5.000
Dat maakt een totaalbedrag van $ 80.000 dollar. Daarbij brengen wij de behandelingen in het ziekenhuis niet in rekening.” beëindig ik mijn speech.
Decker kijkt mij even verbaasd aan, omdat we daar aardig vaak in zijn beland.
“Maar hoe zit dat met de verzekering dan?” vraagt hij.
“Daarmee worden de kosten die wij per maand gezamenlijk moeten maken, gedeeltelijk gedekt.” leg ik hem uit.
Als Decker verder geen vragen meer heeft, heb ik de gegevens ingevoerd in ons ‘klantenbestand’ en overhandig hem de factuur.
“Als klant heeft u 3 dagen de tijd om tot betaling over te gaan.” zeg ik tot slot.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Stefanie
BerichtGeplaatst: 23-12-2010 15:32:48  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
Nadat Maggie is vertrokken komt het A-Team binnen lopen, meteen stop ik de brief weg en probeer me nu op het Team te concentreren in plaats van Maggie en de brief van Rutger.
Netjes geef ik de teamleden allemaal een hand en bestellen we wat te eten waar ik het team op trakteer. Graag wil ik weten hoe ze de maffia nou precies te pakken hebben gekregen en opgepakt. Ze doen uitgebreid verslag en dan is het zover, de overeenkomst van Hannibal komt op tafel. Hij wil dat ik minimaal 1 week niet achter hen aan zit. Ze kijken, mij allemaal aan en ik word stil. Wat mysterieus kijk ik naar ze, waardoor ze mij een beetje raar aankijken. Hannibal staat dan op, gaat naast me staan en legt zijn hand op mijn schouder.
“Gaat alles wel goed? Je kijkt met een blik naar ons alsof de bom elk moment kan ontploffen.” Zegt hij tegen me.
“Nee, niks.” Zeg ik wat kortaf.
Face haalt ineens een schrijfblokje tevoorschijn. Het een en ander schrijft hij op en maakt dan duidelijk dat het de rekening is. Nadat Face het totaalbedrag heeft opgenoemd, laat hij ook nog even weten dat ik een aantal dingen cadeau heb gekregen, geen idee waarom. Maar het zal wel goed zijn, misschien om Crane? Ik weet het niet.
“Als klant heb je 3 dagen de tijd om tot betaling over te gaan.” zegt Face tot slot.
“Is niet nodig.” Zeg ik.
Meteen kijken ze me verbaasd aan.
“Ik bedoel die 3 dagen, ik heb het geld achterin mijn wagen liggen. Cash.” Met grote ogen kijkt het team me aan, alsof ze verbaasd zijn waar ik al dat geld vandaan heb gehaald.
“Hoe kom je aan al dat geld en nog wel cash?” vraagt Face dan.
“Doet dat er iets toe?” zeg ik wat chagrijnig.
“Decker, er zit je iets dwars. We merken het allemaal.” Zegt B.A.
“Ik zit inderdaad ergens mee, maar ik wil er niet over praten en het zijn jullie zaken niet.”
Ze halen hun schouders op.
“Dan moet je het zelf weten. Maar ga je het contract nog tekenen?” vraagt Hannibal.
“Excuseer me even.” Zeg ik en loop richting de deur naar buiten.
Ik kijk een keer achterom en zie Hannibal me met opgetrokken wenkbrauw aankijken. Als ik aankom bij mijn auto bel ik stiekem Miller en vraag of hij mensen wilt sturen om het A-Team te pakken. Dat zou hij doen en een oude bekende stuurt hij ook meteen mee, beloofd hij.
“Hij is speciaal voor dit prachtmoment teruggekomen.” Zegt Miller lachend. Tussendoor heb ik de koffer met geld uit de kofferbak gehaald en loop terug naar binnen. Daar zet ik de koffer naast me op de grond en ga zitten. Hannibal schuift opnieuw het contract onder mijn neus, waarna ik het teken.
“Mooi zo.” Zegt Hij, vouwt het contract op en stopt het terug in zijn binnenzak.
“Mag ik dan nu…” vraagt Face.
Ik pak het koffertje en leg hem op tafel. Face draait hem meteen zijn kant op, opent het koffertje en telt snel het geld. Maar dan haalt hij tot onze verbazing 2 stapeltjes briefgeld eruit en sluit daarna het koffertje weer.
“Is er iets mis mee?” vraag ik meteen.
“Nee, maar er zat 100.000 dollar in de koffer in plaats van 80.000. Ik ben een eerlijk persoon, dus geef ik je netjes jou 20.000 terug.” Zegt hij en overhandigd me het geld dat ik in mijn binnenzak stop bij de brief van Rutger. Daarna kijk ik op mijn horloge.
“Ik moet gaan jongens.” Zeg ik dan en roep de ober.
Ik trakteer het team op deze maaltijd, misschien wel hun laatste je weet maar nooit. Hannibal kijkt dan ook op zijn horloge.
“Wij gaan er ook vandoor jongens.” Zegt hij.
Ik geef ze allemaal een hand waarna we met z’n vijven opstaan.
“Houd je taai Decker, het was een nare missie. Maar denk eraan, binnenkort kun je weer achter ons aan.” Zegt Hannibal met een klein glimlachje.
Ik bedank hem en loop richting de uitgang.
“SMITH! Geef je over en kom rustig naar buiten!!” wordt er ineens door een megafoon geroepen.
Meteen kijk ik naar buiten en zie degene die met ‘alle plezier’ deze kant op is gekomen: Fullbright.
“Decker!” roept Smith dan kwaad.
Ik draai me om en blijf in de deuropening staan.
“Het spijt me jongens, maar ik kon niet anders.” Zeg ik en ren dan naar buiten naar Fullbright.
“Is dit nou echt nodig Fullbright, ze hebben me geholpen.” Vraag ik als ik naast hem sta.
“Ja, Decker en trouwens het was al compleet verkeerd dat jij hen had ingehuurd. Waar staat trouwens de A-Team Van?” vraagt hij dan.
Zijn vraag kan ik al niet meer beantwoorden, want het A-Team busje schiet achter het wegrestaurant vandaan de weg op. Meteen wordt het vuur geopend, zowel door het A-Team als de MP. Maar onze banden worden lek geschoten en zoals gewoonlijk ontsnapt het team weer uit onze handen. Fullbright is woest en slaat een keer kwaad op de motorkap van zijn MP-wagen.
“Tja Fullbright, het blijft lastig om ze te pakken, voor zowel jou als mij.” Zeg ik tegen hem terwijl ik de A-Team Van de horizon tegemoet zie rijden.

HET A-TEAM
Nadat we Decker een hand hebben gegeven en hij als eerste het pand wil verlaten is het feest. Fullbright staat buiten te schreeuwen dat we ons over moeten geven.
“Decker!” Roept Hannibal dan kwaad.
“Het spijt me jongens, maar ik kon niet anders.” Verontschuldigd hij zich en rent naar buiten.
“Zie je nou Hannibal, MP’s zijn voor geen meter te vertrouwen!” zegt B.A. kwaad.
“En heb je al een idee hoe we er uit gaan komen?” vraagt Face.
“Ja hoor, de Backdoor.” Razz Zegt Hannibal enthousiast terwijl hij zijn sigaar weer in zijn mond steekt.
“O nee hè, hij is weer eens On The Jazz.” Tssk Zegt B.A. terwijl ze door de keuken naar de achterkant van het gebouw lopen. Daar had B.A. namelijk de Van neergezet. Meteen stappen we in, B.A. start de motor, de wapens worden gereed gemaakt en dan gaat het gas erop. We schieten achter het wegrestaurant vandaan waarna we meteen het vuur openen op de MP en de banden kapot schieten. Als we in de gaten krijgen dat de MP niet achter ons aankomt word er diep gezucht door 3 leden, behalve Hannibal natuurlijk.
“Dat scheelde niet veel, Hannibal, anders hadden we voor jaren de bak in kunnen draaien.” Zegt Face mopperend.
“Ach Face, kop op, alles is goed gekomen en de buit is binnen, dus: I Love it when a plan comes together!” Very Happy

THE END



Hallo mêleespelers en -publiek,

Vandaag is mêlee 17 afgesloten op een typische A-teammanier: na een opdracht vertrekken Hannibal, B.A. Face en Murdock met de MP’s op hun hielen.
Trouble at the armybase was een startverhaal van Stefanie.

Spelers van mêlee 17, Stefanie, Flykie, Murlock8128, Dark Pudding en Magnolia, ik wil jullie hartelijk bedanken voor jullie leuke, mooie, maffe en aangrijpende posten.
Het is weer een flinke mêlee geworden. We hebben 31 pagina’s gevuld, met 457 posten voor het verhaal. We waren een half jaar onderweg en speelden 149 dagen.

We gaan ons nu bezinnen op een betere vorm voor de mêlee, zodat hij opnieuw voor iedereen toegankelijk wordt, en houden jullie op de hoogte.

Sharey
Meleebegeleidster

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Berichten van afgelopen:   
Tijden zijn in GMT + 1 uur

Volgende onderwerp
Vorige onderwerp
Pagina 31 van 31
Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3 ... 29, 30, 31
Ateamfans.nl forum index  ~  A-Team Melee

Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk


 
Ga naar:  

Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
Je mag geen reacties plaatsen
Je mag je berichten niet bewerken
Je mag je berichten niet verwijderen
Ja mag niet stemmen in polls




 

Powered by phpBB and NoseBleed v1.08
Edited by Ateamfans.nl v3.0