Ateamfans.nl forum index
Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk  <  A-Team Melee  ~  A-TEAMMELEE 17 TROUBLE AT THE ARMYBASE
Flykie
BerichtGeplaatst: 13-12-2010 12:20:57  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

HAROLD

Na een paar uren van slapen, word ik wakker en kijk om me heen. De pijn aan mijn been is al stukken minder door de goede zalf. Niet veel later komt de bewaker die mij heeft verzorgd even kijken hoe ik eraan toe ben. Als hij mijn celdeur opent en vraagt of ik een frisse neus wil halen, ga ik daar heel graag mee akkoord.
Eenmaal buiten ga ik even op de grond zitten met hem en krijg zelfs een sigaret aangeboden. Dankbaar steek ik het ding aan, maar bij het uitblazen van de rook, zie ik een heel bekend iemand naar mij kijken. Eerst rook ik de sigaret op en doof hem.
Kurt kijkt mij zeer dreigend aan, waar ik niet van onder de indruk ben.
“Hey Kurt, heb je nog genoten van je arrestatie in Hotel California?” zeg ik om hem wat uit te dagen.
Hij kijkt mij razend aan en komt als een stier op me af stormen. Ik kan nog net op tijd wegspringen en draai me om, maar krijg nog een harde klap tegen mijn rug. Zodra ik omkijk zie ik Leo achter me staan en Kurt loopt rustig naar me toe. Kurt grijpt mij meteen bij de keel en vervolgens krijg ik een vuistslag in mijn gezicht. Als ik dreig te stikken grijpt er een bewaker in, maar die faalt omdat Leo hem kan wegduwen. Ik houd Kurt zijn arm vast waar hij mij mee beet heeft en sluit mijn ogen, aangezien mijn krachten erg snel afnemen. Een paar seconden later smijt hij mij hard tegen de grond en ik grijp meteen naar mijn keel om even op adem te komen.
“Voel jij je wel helemaal lekker?!” hoor ik een bewaker tegen Kurt schreeuwen.
Ik blijf een tiental minuten op de grond liggen tot het wat beter gaat en sta dan op.
Kurt is nog altijd in gesprek met de bewaker en staat met zijn rug naar me toe. Ik sprint op Kurt af en geef hem een harde trap tegen zijn rug, waardoor hij naar voren vliegt en bovenop een bewaker terecht komt. Na de trap, trek ik hem ruw overeind, geef hem een vuistslag in het gezicht en smijt hem daarna tegen de muur. Vervolgens loop ik weg en 2 bewakers brengen mij meteen weg terwijl Leo zich over Kurt ontfermd.
“Maak je geen zorgen, jij bent de volgende die een pak slaag gaat krijgen” zeg ik woest.

LET OP: Hannibal en zijn team komen vanavond in actie, moet eerst nog een gedeelte van de melee doorlezen.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail

Sharey
BerichtGeplaatst: 13-12-2010 21:31:30  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

LEO THE LIZARD

Na het opstootje op de luchtplaats keert de rust weer als we allemaal naar onze cellen zijn teruggebracht. Ik had niet verwacht dat Kurt zo snel op Harold af zou gaan, maar ik geef hem groot gelijk. De toon is gezet. Harold weet nu dat ie op zijn quivive moet zijn omdat we hem niet zijn vergeten.
Al met al heb ik antwoord op mijn vraag gekregen: we zullen Harold dagelijks tegenkomen, tenminste.... zo lang als Kurt of ik dat willen natuurlijk...
Plotseling schrik ik op uit m'n gedachten. Het geroezemoes op de gang neemt in decibellen toe en gaat over in geroep en geschreeuw. Ik besluit eens te luisteren wat er gaande is. Ik hoor Kurts stem, waar heeft hij het nou zo druk mee? Even later heb ik door waar hij mee bezig is. Hij hangt het ene verhaal na het andere op over wat Harold als lid van de Cobrabende uitspookte met ons of liever gezegd: tegen ons. De gevangenen om hem heen hangen aan zijn lippen. Verontwaardigde uitroepen van hen vertellen me dat Kurt zieltjes aan het winnen is. Wat zou hij dan nog meer van plan zijn?
Ik ga terug naar m'n brits en overdenk m'n eigen plan. Als ik het allemaal op een rijtje heb staat ga ik een poosje liggen, want ik wil op en top fit zijn voor straks.

Ik schrik wakker als er een zoemer gaat. Het blijkt etenstijd te zijn. Eindelijk...
Net voor we de kantine binnen sjokken zorg ik helemaal achter in de groep te lopen, zodat ik op m'n gemak de zaal rond kan kijken, op zoek naar die ene kop. Wachtend in de rij bij het buffet geef ik m'n ogen de kost. Als ik eenmaal de persoon gevonden heb waar ik een appeltje mee te schillen heb, zoek ik een strategische plek aan de tafel die voor onze gang is gereserveerd. Harold zit aan de laatste tafel in de kantine terwijl onze gang de eerste tafel net heeft gevuld. Zo doen ze dat dus in de kantine: vullen vanaf de bodem.
Vechten doe ik je niet op een lege maag dus ik eet flink door. Het toetje staat me niet zo aan, dus dat sla ik wel een keer over. Onopvallend kijk ik de tafel eens over. Hier en daar hoor ik meer mannen zeggen dat ze het toetje maar niets vinden. Aha! Nou, ik zorg wel dat jullie het niet op hoeven te eten. Met een ontevreden grimas maak het het deksel van het toetje open en laat dan luidkeels horen hoe vies ik het vind. Meteen krijg ik bijval. In het midden van de tafel staat iemand boos op. Daar maak ik handig gebruik van en gooi met een flinke ruk de tafel om. De chaos die ontstaat gebruik ik om onder de volgende tafel te duiken. Boven m'n hoofd vliegen toetjes door de lucht, worden ze op de grond gegooid, kortom: de hel breekt los. Op m'n knieën tijger ik een eind onder de tafel door. Waar er ruimte is steek ik over naar de volgende tafel, en de volgende, en nog één. Klein manneke als ik ben piep ik makkelijk tussen die brede kolossen door. Tussen de benen en tafelpoten zoek ik naar Harold. Een bekende stem vlakbij vertelt me dat ik in de goede richting kom.
Plotseling duik ik ineen als er naast me een tafel tegen de grond gaat en die van mij ook wordt opgepakt. Snel kruip ik een eind verder. Onderweg verzamel ik een paar bakjes van toetjes en steek dan over naar het laatste pad. Al bakjes gooiend sta ik even later achter Harold. Hij heeft de grootste lol in het toetjes gooien naar de bewakers die heldhaftig proberen orde te handhaven. Af en toe hinkepinkt hij een paar meters, Harold is blijkbaar gewond, maar dat mag de pret blijkbaar niet drukken. Nu ik dat weet ga ik het anders aanpakken...
Opnieuw laat ik me op m'n knieën zakken en verdwijn ik onder een tafel. Ik nader de benen van Harold... wacht op een moment dat hij op zijn hinkepoot staat... en sla dan toe. Na een flinke mep tegen de achterkant van zijn knie valt hij voorover. Hij blijft even versuft liggen. Snel trek ik hem onder de tafel en ga boven op hem zitten. Als hij dat zou doen zou hij zijn kop stoten, ik, klein opdondertje met hangsnor, echter niet. Voor Harold goed en wel beseft wat hem is overkomen laat ik m'n beide vuisten als een hagelregen op zijn gezicht neerkomen. Zijn hoofd stuitert heen en weer en wordt van rood tot blauw. Zijn ogen zitten al dicht. Zijn armen graaien naar me, maar ook die sla ik flink van me af. Ineens begint hij te roepen om ene David. Gelukkig gaat zijn schreeuw verloren in het lawaai van het collectieve toetjesgevecht, maar om te voorkomen dat er iemand zal reageren op die naam snoer ik hem zijn mond door een hem een MUILpeer te verkopen. Binnen enkele seconden bollen zijn lippen op.
Plotseling rennen de benen om ons heen een bepaalde richting op. Ik bedenk me geen moment en maak m'n missie af. Met een goed gerichte tik met zijn hoofd op de vloer raakt Harold buiten westen. Ik kruip een eind verder en voeg me dan tussen de wegrennende mannen.
Pas als ik terug ben in m'n cel voel ik hoe m'n vuisten beurs zijn van het slaan, maar ik heb hem de verrassing bezorgd die hij verdient. Het is best mogelijk dat amper tot hem is doorgedrongen wie hem te pakken heeft genomen. En als ie zich mij herinnert dan weet ie meteen dat ie voor me op moet passen, omdat ik als klein mannetje uit een klein hoekje tevoorschijn kan komen op moment dat hij dat niet verwacht.

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 13-12-2010 23:46:20  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

HAROLD

Een half uur later kom ik bij en ontdek dat ik op een tafel lig. Een medewerker van de catering en een bewaker leggen uit dat ze mij bewusteloos vonden onder een tafel Confused. Ik kijk ze even verward aan, maar de pijn is te hevig om nu fatsoenlijk te praten. Een dikke lip, blauwe plekken op mijn gezicht en zelfs nog een blauw oog. Op het moment dat ik iets wil zeggen, krijg ik een koud ijskompres op mijn voorhoofd en moet even rust moet houden.
“Weet je wie dit heeft gedaan?” vraagt de bewaker aan me.
Ik schud mijn hoofd en kijk ze beiden aan. In gedachten vloek ik de hele boel bij elkaar, omdat ik wel degelijk een vermoeden heb over deze aframmeling, ook al vond hij te snel plaats. Één ding is zeker: Leo & Kurt zijn nog niet van mij af Mad. Al moet ik ze op dezelfde manier vermoorden zoals ik met Crane deed Mad. Brommend kom ik overeind en blijf even op de tafel zitten.

Hopen dat de zwelling morgen al minder is, maar hier nog langer blijven zitten gaat veel problemen opleveren. Ik zal een plannetje moeten voorbereiden om die 2 weg te bonjouren uit deze gevangenis, of zelf weggaan.
‘Misschien dat een ontsnappingsplan nog niet eens zo slecht is bedacht, aangezien ik nu een aardige vertrouwensband heb opgebouwd met 2 bewakers.’ denk ik bij mezelf.
Eenmaal fit genoeg, brengt de bewaker mij naar mijn cel en ik begin mijn plannetje alvast uit te werken op een groot schrijfblok.

HANNIBAL

We zijn een plan van aanpak aan het bespreken, om na de brand de schuilplaats te bestormen als mijn mobiele telefoon afgaat. Ik neem op en wil net zeggen dat mijn beller heel ongelegen belt, maar het blijkt Brown Shocked. Twee man zijn gesignaleerd bij de schuilplaats en dat is nog niet eens zo lang geleden. Tijdens het telefoongesprek kijk ik het team bezorgd aan.
“We staan voor de schuilplaats en gaan een kijkje nemen Brown, bedank de getuige namens het A-Team. Als ze gelijk heeft, dan krijgt ze van ons een aardigheidje.” zeg ik tevreden.
Vervolgens beëindigen we het gesprek en zien we dat de heg voor het grootste deel is afgebrand. De schuilplaats is nu niet meer gecamoufleerd en we sluipen door naar het hek. Daar maakt Face met behulp van een inbrekerssetje het hek open, maar dan worden we onder vuur genomen.
Ik trek Face nog net op tijd terug en we maken ons allemaal klein. De schoten leken ver weg, maar je moet je tegenstander nooit onderschatten.
“Pfff thanks colonel, dat scheelde weinig.” zegt Face opgelucht.
“Graag gedaan, Luitenant; kom op, dan gaan we proberen dichterbij te komen.” fluister ik naar het team.
Na mijn reactie horen we aan de andere kant schoten en nemen onze posities in op het terrein van de schuilplaats. Ik heb nog 2 rookbommen en Face 2 handgranaten. Met hand- en voetgebaren, maak ik het team duidelijk dat ik graag naar binnen wil, maar Face protesteert door te fluisteren dat de schuilplaats opblazen ook een drukmiddel is. Ik begin te glimlachen en kijk B.A. aan die knikt.
“Dan hebben we meer explosieven nodig dan alleen maar granaten. B.A. in The Van heb ik nog een kleine serie aan explosieven gestopt. Haal die samen met Face even op, dan zorg ik voor afleiding zodat jullie het busje veilig kunnen naderen." leg ik ze uit.
Ik tel tot 3 en vervolgens zetten we het plan in werking.

FACE

Alles verloopt tot nu toe prima, totdat de telefoon van de kolonel gaat. Hannibal kijkt bezorgd naar ons en zegt even later dat wij helemaal niet alleen zijn. Er zitten wel degelijk mensen in de schuilplaats, dus moeten we extra voorzichtig zijn.
‘Ik wou dat Murdock hier was.’ denk ik bij mezelf.
Tijd om er verder over na te denken is er niet, want als de heg geheel is afgefikt gaan we richting het hek dat ik met mijn inbrekerssetje met gemak open krijg.
In die tussentijd horen we ook nog schoten, Hannibal vind het te gevaarlijk en trekt mij terug. De laatste paar kogels leken gericht op ons te zijn afgevuurd, daarom ben ik blij dat de kolonel mij terug trok.
Dat maak ik hem ook duidelijk door hem voor zijn actie te bedanken.
Vervolgens bespreken we een nieuw plan van aanpak en is Hannibal degene die met een plan komt.
“Is het geen optie om de schuilplaats op te blazen?” is mijn voorstel.
Dat valt blijkbaar in goede aarde waar ik blij mee ben Very Happy, alleen hebben we daar te weinig spullen voor. Hannibal stelt voor om B.A. en mij die spullen te laten halen. We knikken beiden.
Ik geef de kolonel nog een granaat en op 3, stormen we het terrein af terwijl Hannibal een granaat naar binnen gooit en een rookbom.
Vervolgens rent hij mee om ons te dekken en blijft bij de auto weer op positie om de boel scherp in de gaten te houden.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Stefanie
BerichtGeplaatst: 14-12-2010 11:36:01  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DARKO
Terug in mijn cel vraag ik de bewaker of hij iets voor mij zou willen doen. “Ligt eraan wat?” zegt hij.
“Zou je misschien een beetje op mijn vrouw willen letten en ervoor willen zorgen dat Decker niet bij haar in de buurt komt.” De bewaker kijkt me even raar aan, maar zal er een beetje op letten.
Mijn boeien maakt hij los en ik loop rustig mijn cel in. Op mijn brits ga ik zitten en denk eens na over wat er de laatste tijd allemaal is gebeurd. Wat ik zelf erg opmerk is dat ik zelf erg ben veranderd. Rustiger ten opzichte van voorheen. Als ik normaal gesproken terug werd gebracht naar mijn cel, ramde ik heel de bewaker in elkaar. Maar nu niet meer, de rust is weder gekeerd in mij zelf en dat moet ik houden ook.

BROWN/MILLER/DECKER
Het telefoongesprek met Hannibal is al weer snel beeindigd en ik keer me weer tot Miller en Decker.
“We moeten ze helpen.” Stelt Decker dan voor, maar ik schud mijn hoofd. “Nee.” Zeg ik, Decker kijkt met meteen verbaasd aan. “Dat is niet nodig, Het A-Team is met 3 man en de Sheriff is er nog met een aantal Deputies. Onze hulp is dan niet nodig.”
“Wat wil je dan gaan doen?” vraagt Miller aan mij. Een soldaat komt binnen rennen en vertelt dat het een enorme chaos is in de kantine. “Gedetineerden zijn gaan gooien met toetjes, meneer!” zegt hij hijgend.
“Kijk, dat gaan we even oplossen. Hebben we toch wat te doen.” Zeg ik en met zijn drieën rennen we achter de bewaker aan naar de kantine waar gevangen uit komen rennen.
“HE, BLIJVEN STAAN JULLIE!” schreeuw ik naar de geditineerden die denken te kunnen ontsnappen. Een 20 tal bewakers komen er aan rennen en brengen de gevangenen terug naar hun cel. Als iedereen weg is kijken we tegen een enorme puinhoop aan, tijdens het opruimen treffen we iemand onder de tafel aan. Ik kniel bij hem neer en merk op dat hij bewusteloos is. Een aantal mensen roep ik erbij en samen leggen wij hem op de tafel. Ik laat een paar mensen van de catering en een bewaker zich over hem ontfermen terwijl ik wat mensen aanstuur om schoon te maken in plaats van gaan staan kijken wat er allemaal gebeurd. Tot mijn grote verbazing zie ik ineens Decker met een bezem in zijn handen de vloer staan vegen terwijl Miller toekijkt. Meteen loop ik naar Miller toe. “Geintje van jou?” vraag ik zachtjes aan hem en wijs naar Decker.
“Nee, nee. Hij pakte ineens zelf een bezem en ging staan vegen. En waarom geef je mij meteen de schuld?” ik kijk hem echt met een blik aan van, ‘Dat weet je zelf ook wel.’
“Sorry, verkeerde vraag.” Zegt hij dan.

DECKER
Als Brown iemand heeft gevonden onder een tafel pak ik een bezem een begin wat te vegen om te de troep op de ruimen. Af en toe werp ik een blik naar de man die ze op de tafel hebben gelegd, maar kan niet goed zien wie het is. Ijverig ga ik door met vegen als er ineens een hand op mijn schouder word gelegd.
“Decker, waarom sta je hier te vegen? Ik heb daar personeel voor die het opruimd.” Zegt Brown en ik draai me om.
“Ik moet even mijn energie kwijt en mijn hoofd even leeg maken.” Zeg ik, maar Brown trekt langzaam de bezem uit mijn handen. “Dat begrijp ik, maar wij gaan eens wat anders doen in plaats van schoonmaken. Kom mee.”

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Sharey
BerichtGeplaatst: 15-12-2010 01:15:20  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGÉ & Butler Manskov

"Hoe gaan we het aanpakken?" vraagt Sergé aan de butler die plankgas geeft op weg naar het sheriffkantoor van Douglas.
"Eerst maar eens op de normale manier, maar daarvoor heb ik wel het telefoonnummer van dat kantoor nodig." antwoord Manskov op joviale toon.
Bij de eerste de beste telefooncel stopt de butler van Dimitri en geeft Sergé pen en papier en de opdracht om in de telefoonboeken te duiken. Sergé zucht omdat hij al in de gaten heeft hoe de zaken ervoor staan, maar voegt zich in de knechtrol. Een paar minuten later overhandigt hij het nummer aan Manskov en rijden ze verder.
In het dorp van sheriff Douglas zoeken de mannen opnieuw een telefooncel op. Deze keer is het Manskov zelf die uitstapt. Voor hij wegloopt steekt hij nog even zijn hoofd naar binnen.
"Bereid jij je voor op het spelen van een slachtoffer van iets... ernstigs.""
"Wat ben je dan..."
Sergé maakt zijn zin niet af, Manskov is al weg.

In de telefooncel...
"Hallo? Spreek ik met de sheriff? Help! Ik ben overvallen!"
Hij doet zijn best om het Amerikaans met Russisch accent te veranderen in dat met een spaans accent om geen argwaan te kweken.
"Nee, u spreekt met één van zijn deputies. Wat is uw naam en waar bent u, meneer?"
Manskov ratelt over die vraag heen om geen naam op te hoeven geven.
"Net buiten het dorp. Help! Ze komen volgens mij terug!"
"Aan welke straat of weg bent u?"
"Eh... ik weet niet hoe het hier heet, maar ik zie een boerenschuur staan."
"Wat is het nummer van de telefooncel waaruit u belt?"
"Hoe weet...." Manskov slikt zijn vraag in want hij beseft dat hij bijna een fout maakte. Iedereen kan horen wanneer je belt vanuit een cel, zo'n ding klinkt gewoon hol. "Eh...even zoeken..."
Manskov doet of hij zenuwachtig is en telkens om zich heen kijkt. Dan noemt hij de reeks cijfers op van de cel.
"Dank u, meneer, blijf waar u bent, we komen eraan. Maar wat is uw naam?"
Manskov is die vraag beu en hangt op. Hij loopt met grote passen terug naar de auto en zegt tegen Sergé dat hij zichzelf flink moet toetakelen om er 'overvallen' uit te zien.
"Hoe ziet dat eruit dan?!"
Manskov vraagt hem uit de auto te komen en legt uit wat hij moet doen.
"Zeg, denk je dat ik gek ben of zo? Een beetje voor lokvogel te spelen! En mij hier achterlaten? Mooi niet! Ik ga mee naar Andreas. Ik gooi m'n overhemd wel in de cel, dat zit toch flink onder het bloed."
Sergé voegt de daad bij het woord, mikt zijn vuile kledingstuk op de vloer van de telefooncel en stapt weer in de auto.
"Kom op, we gaan Andreas bevrijden." zegt hij tegen Manskov die hem een minachtende blik toewerpt, maar wel de auto start en vertrekt voor de politie kan arriveren.
Via een omweg rijden de Russische mannen naar het sheriffkantoor.

DEPUTIES DON & George

De auto waarmee ze terug zijn gekeerd naar het sheriffkantoor heeft Don in een bosje een eindje verderop geparkeerd. Om de beurt schrijven de deputies de kentekens op van auto's die niet hier vandaan komen, maar dat wordt lastiger naar mate het donkerder wordt.
De telefoon van het kantoor is doorgeschakeld naar de boordtelefoon van Dons dienstwagen. Na zonsondergang komt de eerste noodoproep binnen van deze avond. George neemt op. Het blijkt een bange man te zijn die zegt overvallen te zijn in de buurt van de telefooncel waaruit hij belt. Don start de auto vast, maar George gebaart dat hij moet wachten. George houdt kort zijn hand voor de hoorn.
"Hij wil zijn naam niet noemen."
Als hij nog een poging doet om daarachter te komen wordt er opgehangen. George fronst zijn wenkbrauwen, hij vindt het maar een gekke oproep. Don zoekt ondertussen op vanuit welke cel de man belde en wijst die aan op een regiokaart. George besluit om het nummer van de cel te draaien en daarmee te checken of de man er nog is. Er wordt echter niet opgenomen en dat kan verschillende dingen betekenen: de man heeft moeten vluchten of hij is teruggevonden door zijn overvallers en....
Don en George besluiten te reageren op de oproep en komen enkele minuten later aan bij de telefooncel. Met getrokken wapens gaan ze er op af en vinden een lege cel. Tenminste... Op de grond ligt een bebloed overhemd.
"Maar dat is geen vers bloed, hoor! Kijk maar!" Don haalt er een stuk papier over en dat blijft gewoon wit.
De deputies kijken elkaar aan. Zouden ze voor de gek gehouden zijn? Voor de zekerheid zoeken met een paar grote zaklampen naar verse bloedsporen, maar ook die zijn nergens te vinden.
"Kom, laten we terug gaan en eens kijken wie ons zo graag bij het sheriffkantoor vandaan wilde hebben." zegt George.

SERGÉ & Butler Manskov

De Russchische mannen rijden een paar keer langs het sheriffkantoor, dan een keer achterlangs en besluiten dan hoe ze Andreas gaan bevrijden. Manskov parkeert de auto aan de overkant van de weg op een inrit van de overburen. Sergé die het koud krijgt zonder zijn overhemd eist het jasje van Manskov die dat met tegenzin afstaat. Voor ze uitstappen geeft de butler Sergé instructies. "Als de politie terugkomt leid jij ze af. Zeg dan maar dat je naar hier bent komen liften en maak ze dan onschadelijk."
Sergé pakt een wapen uit de kofferbak, checkt de munitie en neemt het dan mee naar de bosjes aan de rand van de parkeerplaats van het sheriffkantoor.
Manskov sluipt naar de voordeur. Met een koevoet maakt hij hem open en glipt dan naar binnen. Hij laat zijn ogen even wennen aan het donker. Wat zal hij doen: het licht aan doen of op de tast verder. Hij voelt in alle broek- en overhemdzakken op zoek naar een alternatief. Meestal heeft hij wel een aansteker bij zich. Ineens realiseert hij zich dat hij zich dat die in het jasje moet zitten dat hij zojuist aan Sergé heeft afgestaan. Op de tast zoekt hij een lichtknop. Op hoop van zegen knipt hij even het licht aan. Snel neemt hij de omgeving op en ziet een kitchenette in een hoek van het kantoor. Manskov doet het licht weer uit en steekt over. In één van de laden komt hij een doosje lucifers en een aansteker tegen. Beide neemt hij mee.
Bij de vlam van de aansteker vindt hij al snel de ingang van de cellengang.
"Andreas!" fluistert Manskov. "Waar zit je?"
Het blijft stil. Misschien slaapt hij. Bij elke gesloten cel probeert Manskov met de aansteker naar binnen te kijken en telkens fluistert hij de naam van zijn kameraad.
Tien minuten later heeft de Rus alle cellen gehad. Hij snapt er niets van. Andreas moet hier zijn! Heeft hij hem dan toch over het hoofd gezien? Manskov besluit de lamp aan te doen. Met grote passen gaat hij opnieuw alle cellen langs, maar Andreas is nergens te vinden. Snel doet hij het licht uit en gaat terug naar de hal. Met de aansteker loopt hij alle deuren die daar op uitkomen na, maar nergens vindt hij aanwijzingen dat er nog een cellengang is. Manskov denkt even na, hij is helemaal van zijn apropo gebracht.
Ineens gaat de voordeur open. Manskovs handen schieten naar zijn heupen, klaar om te schieten.
"Hé, Manskov! Andreas! Komen jullie nou?!"
Het blijkt Sergé te zijn die ongeduldig werd. De butler sleurt hem naar binnen en doet de deur achter hem dicht.
"Wat komt jij hier in hemelsnaam doen, man! Jij zou de wacht houden!"
"Er is in geen minuten een auto voorbij gekomen. Het is hartstikke stil hier. Waar is Andreas? Ik heb de auto bij me."
Sergé kijkt om zich heen.
"Hij is hier helemaal niet. Alle cellen zijn leeg. Ik snap er niets van. Dimitri wist zeker dat hij hier gevangen werd gehouden."
"Heb je overal gekeken?"
"Ze houden Andreas echt niet in een bezemkast of in de keuken vast, sukkel! sist Manskov Sergé toe. "Laten we gaan voor we hier gesnapt worden."

DEPUTIES DON & George

Met gedimde lichten rijden de deputies de weg in waar het kantoor staat. De dienstauto laten ze op loopafstand achter in de berm en sluipend naderen ze de parkeerplaats.
In het kantoor gaat plotseling een lamp aan en uit. En even later komt een man uit de struiken en steekt de weg over. Een grote auto komt van de oprit van de buurman en rijdt rechtdoor de parkeerplaats op. Recht voor de voordeur van het kantoor stapt de man uit en glipt het kantoor binnen.
Don en George bedenken zich geen moment en rennen naar de auto toe. George gaat in de auto zitten en Don vast post naast de voordeur, gewapend met het bebloede overhemd. Ze zouden nu goed een derde man kunnen gebruiken, maar die hebben ze zo snel niet bij de hand.
In spanning wachten ze af of de inbrekers naar buiten komen en dat lijkt uren te duren.
Ineens gaat dan toch de deur open. George wacht tot er twee mannen naar buiten komen en zet ze dan in een zee van licht door de grote lampen van de auto aan te doen. De inbrekers zijn voor een moment verblindt door het felle licht en daar maken de deputies gebruik van. Don gooit het overhemd over de man die het dichtste bij hem staat en duwt de andere man met zijn vlakke hand vooruit zodat hij zijn evenwicht verliest en in de richting van George struikelt. Terwijl de eerste man zich onder het overhemd vandaan worstelt, grijpt Don hem bij zijn armen en drukt hem tegen de pilaar van de voordeuroverkapping. Don trekt zijn armen naar achteren en doet hem handboeien aan. Achter hem ontfermt George zich over de tweede man die naar hem toe komt struikelen. George vangt hem op met de bedoeling om hem meteen in zijn kladden te grijpen, maar de inbreker herstelt zich en deelt een trap uit voor George hem kan vast pakken. In een mum van tijd zijn George en de inbreker in een karategevecht verwikkeld. De man aan de paal slaat zijn maat gade en lijkt bij zichzelf te denken dat nog niet alles verloren is. Hij probeert Don onderuit te schoppen en dat lijkt te lukken. Maar weet zich vast te grijpen aan de deurpost. Hij besluit zijn arrestant maar even te laten staan en schiet zijn collega te hulp.
"Hé, lelijkerd!" roept hij vlak achter de man in het hagelwitte overhemd en vlinderstrikje.
Een moment raakt de man afgeleid, kort kijkt hij om en daar maakt George gebruik van. Meteen grijpt hij een arm van de man en draait die hardhandig op zijn rug. Samen zetten ze hem tegen de muur, want hij blijkt flink sterk te zijn. Ook de tweede inbreker wordt in de boeien geslagen. Snel zetten ze hem in een cel en fouilleren hem goed, waarna ze samen de ander binnen brengen. In het felle licht van het sheriffkantoor zien ze dat de laatste man in zijn hemd rondloopt met enkel een colbert er overheen.
"Is dit soms van jou?!" vraagt Don terwijl hij het bebloede overhemd omhoog houdt.
De man draait zich demonstratief om en gaat met zijn rug naar hen toe staan. Tevreden lopen Don en George de cellengang uit. Ze gaan eerst eens bellen naar het kantoor van sheriff William om te horen of deze mannen hun op de vlucht geslagen overvallers waren.

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 15-12-2010 11:42:24  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL

Terwijl Face en B.A. naar The Van lopen blijf ik schoten horen en wil sheriff William oproepen.
“William, wat is daar allemaal aan de hand?.”
Het duurt even voor ik reactie krijg, maar dan wordt er medegedeeld dat ze werden beschoten door een automatisch geweer dat op het pand gevestigd is.
“Zorg dat ze je niet zien, wij gaan naar Benny’s huis en bestormen dat” legt William mij uit.
Op het moment dat ik het gesprek beëindig, hoor ik een vreemd geluid en word later ook beschoten door een geweer.
Ik duik meteen achter de band van de auto en blijf laag.
Het geweer lijkt wel op één plaats te richten, waardoor ik heel langzaam naar de andere kant van de auto probeer te sluipen.
Nog voor ik er erg in heb, is de brandstoftank al geraakt en ontploft de auto door de hevige kogelregen, waardoor ik naar achter vlieg.
Met een harde smak kom ik op de grond terecht, maar rol weg naar veilig gebied.
‘Deze villa is echt goed beveiligd’ denk ik bij mezelf.
Ik pak mijn m16, laad een explosief en schiet die direct af op het geweer. Een paar minuten later hoor ik een luide knal en kijk heel langzaam op. Het automatische geweer ligt op de grond.

FACE

Ik ben samen met B.A. de materialen uit The Van aan het halen als we een enorme explosie horen en kijken om.
Mijn mond valt open van verbazing en ik kijk B.A. aan.
Hij knikt en terwijl B.A. het busje weer op slot doet, ren ik naar de plaats waar de ontploffing had plaatsgevonden.
“Colonel !!” schreeuw ik, in de hoop dat hij nog leeft.
Een paar honderd meter verderop zien we hem liggen met zijn m16 in zijn handen.
Ik snel naar hem toe en kniel direct bij hem neer.
“Alles in orde?” vraag ik hem.
“Het gaat wel, alleen heb ik dat geweer iets te verkeerd ingeschat en mijn oren doen ook pijn van de explosie” is zijn droge antwoord.
Ik schiet in de lach en help hem overeind.
“Denk je dat die villa nog bewoond is?” vraag ik hem.
“Nee, dat denk ik niet, hooguit zeer goed beveiligd met automatische geweren. William vertelde ook dat hij werd beschoten. Uit schrik zijn ze bij de villa weggevlucht. Ze maken zich nu klaar om het huis van Benny te bestormen. Er is wonder boven wonder niemand gewond geraakt bij de schietpartij bij de villa” zegt de kolonel.
“Maar het had weinig gescheeld of jij had hier niet meer gestaan” uit ik mijn zorgen.
De kolonel knikt, maar legt dan uit dat het opblazen van de villa geen nut meer heeft.
Ik kijk hem verbaasd aan.
“Er moet toch iemand zijn die de beveiliging beheerd?” zeg ik.
“Dat hoeft niet, vanwege alle technieken van tegenwoordig… daarmee kan je alles op automatische piloot zetten” zegt hij.
Ik kijk B.A. aan die naar de villa staat te kijken.

HANNIBAL

Na het gesprek met Face probeer ik op te staan en wankel op het begin nogal.
Gelukkig krijg ik hiervoor hulp van mijn team. Door de explosie ben ik nog wel aardig geschrokken.
“Pfff goede genade, ontploft er opeens een auto voor je neus” zeg ik.
“We zijn allang blij dat je nog in leven bent, voor hetzelfde geldt stond je hier niet meer. Deze bende is zeer professioneel als we het zo mogen zien en geloven” zegt Face.
Ik knik en kijk met B.A. mee naar de villa.

SHERIFF WILLIAM

Na de afgebrande heg blijft het opvallend stil en sluip langzaam met mijn deputy’s dichterbij het pand.
Op het moment dat we over het hek willen klimmen, hoor ik een vreemd geluid en kijk heel nauwkeurig om me heen, omdat ik het niet vertrouw.
Mijn vermoeden wordt al heel gauw bevestigd als er een wapen op ons gericht staat.
“DUIKEN !!!” schreeuw ik naar mijn deputy’s.
Ze duiken uit reflex direct op de grond en dat is geen seconde telaat als het wapen begint te vuren.
“Wat doen we nu William” zegt mijn deputy Nick.
“We moeten hier weg, anders hebben we straks gaten in onze lichamen en dat wil ik jullie niet aandoen” zeg ik nogal droog.
Iedereen schiet in de lach en tijgert rustig naar een veilige plaats, omdat het geweer niet lijkt te stoppen met schieten. Aan de andere kant hoor ik ook een knal en zie veel rook.
Ik wil bijna schreeuwen dat Hannibal moet uitkijken maar krijg al een aantal oproepen van hem.
Eerst haal ik even opgelucht adem dat er niemand van mijn team gewond is geraakt en doe hem vervolgens verslag van onze avonturen.
“We gaan over tot bestorming van de woning van Benny, dan proberen we via die kant wel binnen te komen, want die automatische wapens zijn mij te gevaarlijk” zeg ik.

Met mijn deputy’s sprinten we naar de woning van Benny en dat lijkt op het eerste gezicht rustig.
We staan niet veel later op zijn stoep en ik kijk eerst om me heen.
Benny was nogal sluw door zijn huis in sommige situaties boobytraps te plaatsen. Die treffen we nu niet aan, waardoor ik de deur open en we heel voorzichtig naar binnen gaan om alles te doorzoeken.
Ik gebaar naar mijn deputy’s dat ze moeten beginnen met de begane grond en vooral GEEN lawaai moeten maken.
Ze sluipen en maken helemaal geen herrie, terwijl ik heel voorzichtig de trap naar boven loop.
Halverwege blijf ik staan om de zaklamp op mijn geweer te monteren.
Het is zo donker dat ik geen hand voor ogen zie, maar mijn zaklamp vergoed het zicht.
Ik blijf om me heen kijken, maar als ik me even omdraai hoor ik iets achter me vandaan komen.
Als ik mij weer omdraai hoor ik hetzelfde geluid weer maar dan van de andere kant Confused.
Het verward me, waardoor ik even niet meer zeker ben van mijn veiligheid. De omgeving heb ik goed in mij opgenomen en duik naar de kamer bij de trap, in de hoop dat ik weer veilig ben.

DEPUTY JOHN

De zelfmoordaanslag van Benny heeft mij behoorlijk geraakt, maar toch gaat het werk weer verder.
Gelukkig heeft William begrip voor mijn situatie en houd rekening met mij door me tijdelijk niet op de gevaarlijkste missies te sturen en veel bureauwerk te laten doen.
Ook al zijn het rotklussen, het maakt mij helemaal niet uit.
Op deze manier kom ik een beetje over alles heen, aangezien ik een heel gevoelig mens ben.
Ik kende Benny als de beste en we deelden elkaars geheimen, alleen nu niet meer Sad.

Van een paar dagen bureauwerkzaamheden, komt William met het voorstel of ik mee wil naar het huis van Benny om daar onderzoek te doen. Ik ga daar maar al te graag mee akkoord, maar het loopt allemaal heel anders dan ik had gedacht.
We worden compleet verrast, maar William is ervaren genoeg om onze levens nog net op tijd te redden.
Hij kan zelfs nog een grapje maken als we net de nodige gaten in onze lichamen hebben voorkomen Laughing.
Ik begin er ook van te lachen, maar we brengen elkaar eerst in veiligheid en gaan daarna naar het huis van Benny.

Daar moeten we met de meute de begane grond doorzoeken.
Ik doorzoek de keuken en vind heel veel keukengerei, maar geen verdachte documenten, laat staan sporen.
Ik keer alles binnenstebuiten in de hoop iets te vinden wat een aanwijzing kan zijn.
Als ik even om me heen kijk, zie ik dat William is verdwenen en begin dat erg vreemd te vinden.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 16-12-2010 01:34:27  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

MURDOCK & SHERIFF DOUGLAS

In het ziekenhuis loopt het bezoekuur ten einde. Murdock houdt de kinderen even bezig terwijl Lindsay en sheriff Douglas afscheid van elkaar nemen.
Rosalie loopt op haar tenen naar het bed van Andreas toe en fluistert "Welterusten, meneer!" tegen de man.
Dick, die het ziet, zegt: "Dat hoort ie toch niet, hoor, hij slaapt."
Beteuterd draait ze zich om en gaat dicht bij haar moeder staan.
"Kom jongens, we gaan naar huis." zegt Lindsay.
Met haar dochtertje op haar arm laat ze de jongens de gang op gaan en na een kushandje voor haar man sluit ze de deur.
"Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig of Don en George al iemand bij het kantoor hebben gezien." mijmert Douglas.
Murdock kijkt op zijn horloge. "Volgens mij zijn ze er net. Als we ze nu bellen stoort ze dat alleen maar."
De mannen besluiten om aan het einde van de avond pas te bellen en leggen een kaartje om de tijd te doden. Andreas die door een slaappil in een koek onder zeil is, snurkt er lekker op los.

Rond een uur of 11, als Douglas merkt dat hij moe is, sluipt Murdock de zaal af om te gaan bellen. In zijn borstzak zit een briefje met diverse nummers: het kantoor van Douglas en dat van sheriff William.
Eerst belt hij naar het kantoor van Douglas. Don neemt op. Murdock hoort meteen dat hij in opperbeste stemming is.
"Murdock, goed nieuws, jongen! We hebben net twee inbrekers ingesloten, waarvan we vermoeden dat het die lui zijn die op Andreas af kwamen."
Murdock doet vervolgens verslag van de situatie in het ziekenhuis, hoe braaf Andreas wel is met behulp van een slaappil.
"Houden jullie het nog even vol om hem daar te houden of moeten we Andreas ophalen?" vraagt Don.
"We houden die maffialui nu nog even apart, tot we weten dat de hele kliek is opgepakt."adviseert Murdock.
Don en hij wensen elkaar goede avond en hangen op. Meteen daarna belt Murdock naar de Van. Hij wil graag weten hoe zijn teamgenoten vorderen met hun missie. Er wordt echter niet opgenomen.
Dan belt hij naar het het kantoor van sheriff William en krijgt hij deputy Louis aan de lijn. Deze man weet te vertellen dat de sheriff en het team naar Benny's huis gaan omdat daar mensen zijn gesignaleerd, terwijl het afgesloten is vanwege onderzoek naar Benny's handel en wandel met de maffia. Murdock vertelt dat hij en sheriff Douglas een maffialid met de naam Andreas vasthouden in het ziekenhuis. Louis luistert met stijgende verbazing naar het verhaal over hoe Andreas wordt vastgehouden en vraagt of hij iemand moet sturen om hem op te halen.
"Nee, dat is niet nodig." antwoordt Murdock. "Wie weet hoeveel van die gasten het team en William nog zullen vinden. Houdt de cellen bij jullie nog maar even vrij. Wij hebben geen last van Andreas."
Voor hoe lang dat nog het geval zou zijn wist hij op dat moment nog niet...

DEPUTIES DON & GEORGE

Don en George drinken een kop koffie alvorens ze verder gaan met hun werk, maar dan is het eerste wat ze doen een belletje plegen naar sheriff William.
De man zelf is er niet, maar de deputy aldaar, Louis, kan hen ook wel helpen. Don omschrijft de mannen die George en hij vanavond bij hun kantoor hebben opgepakt.
"Ze waren duidelijk op zoek naar Andreas."
"Nou, dan hebben jullie minimaal één goeie te pakken. Die gewonde is er één van de drie die William, John en Dwight hadden opgehaald. Die andere kan ik niet zo snel thuisbrengen, van hem heb ik geen beschrijving gekregen."
"We houden ze beide vast en we komen er vanzelf achter wat voor rol die vierde man in het geheel speelt. Zijn de andere twee al opgepakt?"
Louis vertelt dat de mannen een tip hebben gekregen en naar een ander huis in de buurt zijn gestuurd: dat van Benny, zijn collega die de autobommen onder de diesntauto's plaatste en door een eigen bom is gesneuveld.
Don en George hopen in de loop van de nacht wat wijzer te worden over de identiteit van de vierde persoon in deze zaak. Ze leggen alles wat ze uit de broek- en jaszakken van de arrestanten hebben gehaald op het bureau en gaan op zoek naar aanwijzingen.

MURDOCK & SHERIFF DOUGLAS & ANDREAS

Murdock en Douglas proberen in te schatten hoelang de slaappil zal werken bij Andreas. Ze schatten nog zeker 2 à 3 uur rust te hebben en besluiten te gaan slapen. Murdock zet het alarm van zijn horloge aan en kruipt onder de dekens. Douglas is moe en slaapt al heel snel.

Nog voor het horlogealarm afgaat zitten Murdock en Douglas rechtop in bed van schrik. Tussen hen in ligt Andreas vreselijk lawaai te maken. Murdock schiet op hem af om zijn hand over zijn mond te leggen, maar haalt hij die weg gaat de maffiagast gewoon verder met schreeuwen dat hij gegijzeld wordt. Dreigementen op zijn Murdocks helpen ook al niet. Nog een slaappil is op dit moment ook geen optie. Dan pak Murdock zijn pistool onder zijn kussen vandaan en gebaart naar Douglas dat hij Andreas moet zien af te leiden.
"Zeg, al dat schreeuwen heeft geen zin hoor! Toen jij sliep zijn we met z'n drietjes naar een ziekenzaal op de zolder gebracht en hier komt niemand je helpen. Je bent aan ons overgeleverd." maakt Douglas hem wijs. "Dus houdt nou maar je gemak, anders maken we gehakt van je. Het is woensdag, snap je?!"
Murdock snapt die laatste opmerking niet en staat met zijn oren te klapperen. Douglas ziet het en verklaart zich nader.
"Als je nog eens een gezin hebt, Murdock, leer je vanzelf dat er aan elke dag een traditie kleeft, zelfs op het gebied van boodschappen. Het is woensdag-gehaktdag."
Het kwartje valt bij Murdock. Andreas heeft even mee liggen luisteren naar het onnozele gesprek en laat opnieuw van zich horen, omdat in de stilte van de nacht toch nog stemmen van verpleegkundigen over de gang schellen. Na de eerste kik pakt Murdock zijn wapen en zet dat tegen het hoofd van de man. Dat helpt.... een seconde of tien...niet langer.
Sheriff Douglas krijgt een ingeving. In het kastje naast zijn bed liggen verbandmiddelen, waaronder een rolletje gaasverband. Voorzichtig laat de sheriff zich uit het bed glijden. Dan pakt hij een stuk fruit wat de kinderen hebben meegebracht. Hij pelt een banaan en breekt een stukje af.
"Hier, eet op." zegt hij tegen Andreas. "Je zult wel honger hebben."
De maffiaman is verbaasd en doet bijna vanzelfsprekend zijn mond open. Douglas lijkt een stuk banaan aan te reiken, maar stopt dan het rolletje verbandgaas in zijn mond. Andreas zet grote ogen op en probeer zijn mond leeg te maken, maar Murdock plakt er een stuk verbandtape over heen zodat het stil blijft. Zowel Douglas als Murdock keren terug in bed en draaien zich om om een dutje te doen.

DIMITRI & SASCHA

Onze vrijpartij duurt tot het donker wordt en we opschrikken van een piepend geluid dat enkele tellen toeneemt in decibellen en dan ineens stopt. Vliegensvlug kleden we ons aan. Was dit één van Benny's befaamde alarmsystemen? We luisteren geconcentreerd. Sascha drukt me een wapen in de hand en fluistert in m'n oor dat we ons gaan verspreiden, ieder neemt een kant van de trap. Mocht er iemand in huis zijn, mocht er iemand naar boven komen, dan grijpen we hem.
We hebben net onze posities in genomen als er een lichtstraal over de overloop schijnt. Ik druk me tegen een muur buiten het bereik van de zaklamp en zie een schaduw van iemand naar boven komen: een man. De schaduw kijkt schichtig om zich heen. Dan gaat het licht uit en hoor ik de man 'onze kamer' inglippen. Het blijft minutenlang stil.
Ineens hoor ik iets krabben op vloerbedekking. "Miauw..." klinkt het zacht uit een kamer aan de andere kant van de trap. De man in 'onze kamer' doet zijn zaklamp aan en komt ermee de overloop op. Ik houd m'n buik zoveel mogelijk in om buiten zijn zicht te blijven. De man gaat echter op het geluid af. Ik denk dat Sascha de man naar zich toe lokt door te doen of ze een katje is, want er wordt weer aan vloerbedekking gekrabbeld.
Plotseling breekt de hel los in de kamer aan de andere kant van de trap. Gemauw, gesis, kreten van de man en geluiden van omvallende spullen vullen de bovenverdieping. Maar zo plotseling is het ook weer stil. Voor eventjes dan.
"William?!" wordt er door het trapgat geroepen. "William, gaat alles goed?"
Twee paar voeten rennen de trap op... Deze mannen hebben blijkbaar geen lampen bij zich. Fluisterend overleggen ze wat ze zullen doen. Eén van de mannen zoekt schuifelend in de richting waar zojuist de herrie vandaan kwam, de ander blijft nog even staan. Geruisloos sluip ik dichterbij met de loop van het pistool stevig in mijn hand. Ik hef m'n arm omhoog om de man neer te slaan, maar dan...

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Stefanie
BerichtGeplaatst: 16-12-2010 09:33:41  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
Door Brown worden Miller en ik meegenomen naar de auto. Brown gaat achter het stuur zitten en rijd richting de stad. We stoppen bij een gebouw en stappen uit. Als ik binnenkom lijkt alles heel normaal maar achter een deur zit iets heel speciaals verscholen zo weet Brown te vertellen. Miller kijkt me af en toe even aan van ‘Waar heeft die man het toch over?’ Maar als we de kamer binnenstappen geloven we onze ogen niet.
“Tadaa.”zegt Brown heel enthousiast.
“Is dit van jou?” vraagt Miller hem verbaasd.
“Ja, Ik heb dit laten bouwen op mijn kosten, normaal gesproken kom ik hier alleen als ik echt toe ben aan rust en ontspanning, maar nu hebben jullie dat flink nodig. Voor jullie maak ik natuurlijk een uitzondering om in mijn Spa tot rust te laten komen. En natuurlijk geheel gratis."
Ik vraag mezelf af hoe hij dit heeft kunnen betalen. Maar nadenken kan ik er niet echt over als er ineens een dame voor mijn neus staat. Brown komt dan naast me staan en stelt haar voor.
“Dit is Alice, zij gaat jou vanavond verwennen en helemaal in de watten leggen.” Het is een mooie jonge dame, de meeste mannen zouden zich aan haar vergrijpen. Maar ik houd me netjes aangezien ik al een vriendin heb.
“Ik weet niet of….”
“Ach Decker niet zo zeuren.” Zegt hij. Alice neemt me mee naar een pashokje waar ik mezelf kan omkleden.
Als ik klaar ben met omkleden komt Alice meteen weer naar me toegelopen als ik uit het kleed hokje kom.
“Kom mee dan geef ik je een lekkere massage.” Zegt ze. Ik mag op een tafel/bed gaan liggen. Haar handen smeert ze in en gaat dan zachtjes over mijn rug heen.
“Oeh, meneer is erg overspannen geweest de laatste tijd kan dat kloppen?” vraagt ze meteen. Ik brom wat.
“Ik voel het aan je spieren, ze zijn wat verkrampt. Ontspan maar lekker.” Zegt ze en gaat verder met de massage, waar ik langzaam aan van begin te genieten.

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Flykie
BerichtGeplaatst: 16-12-2010 12:00:47  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

DEPUTY JOHN

“William, alles goed?” zeg ik geschrokken.
“Er zit hier een kat, die nogal van me is geschrokken. Doe het licht even voor me aan, dan zie ik wat meer” verzoekt William me.
Ik loop naar boven en vind al snel een lichtschakelaar en doe het licht aan.
Vervolgens draai ik me om, maar schrik mij een ongeluk als ik een vrouw met een pistool bij me zie staan Shocked.
‘Zo’n bloedmooie vrouw een crimineel?’, ik kan het niet geloven Embarassed maar blijf er met mijn koppie bij en houd haar onder schot.
“LAAT DAT WAPEN VALLEN !!” schreeuw ik tegen haar.
Ze is niet van plan om haar wapen te laten vallen, waardoor ik de aanval inzet en haar een duw geef zodat het wapen uit haar handen valt. Op het moment dat ik het wapen heb opgeraapt, hoor ik aan de andere kant een vreemd gehijg. Voor ik daar aandacht aan ga besteden, ren ik naar William om te kijken hoe het met hem gaat.
Op een paar schrammen na, gaat het wel goed met hem maar de schrik zit er ook goed in. Ik help hem overeind en geef hem zijn geweer terug. De kat rent als een speer naar beneden. De vrouw kijkt ons aan en ik kijk naar William.
Terwijl hij om versterking roept, verschijnt er opeens een andere man op het toneel.
Hij probeert William van de trap te duwen maar ik kan nog net op tijd ingrijpen door mijn baas bij zijn pols beet te pakken en hem naar mij toe te duwen. Terwijl William op de grond valt, kijk ik de man aan en ben eigenlijk bang vanwege zijn stevige bouw.
“Ga bij die vrouw staan met je handen omhoog” zeg ik tegen hem met mijn pistool op hem gericht. De man is dat zo te zien niet van plan en ook totaal niet bang aangelegd als het wapen uit mijn handen wordt geslagen en hij mij heel simpel grijpt en tegen de grond werkt. Ik probeer mij nog te verweren, maar dat heeft geen effect.
“Laat me los jij vuile papzak” schreeuw ik.

SHERIFF WILLIAM

Ik word verrast door een kat die zich in de kamer bij de trap bevind en raak er ook mee in gevecht, doordat de kat zo schrok van mijn aanwezigheid. Het gevecht is van korte duur als John het licht in de kamer en de gang aan doet.
Op het andere moment draait hij zich om en dat is geen seconde te laat als er een vrouw klaar staat om hem neer te slaan. Als de vrouw haar wapen kwijt is, rent John naar mij toe, helpt me overeind en ik krijg mijn geweer ook meteen terug.
Terwijl ik bij de trap om versterking roep, krijg ik een duw maar tegelijkertijd heeft iemand mij ook vast bij mijn pols. Ik laat het allemaal gaan en kom naast John terecht op de grond. Hij verzoekt de man om met zijn handen omhoog bij de vrouw te gaan staan, maar dat gaat al snel fout. Twijfelen doe ik niet meer en bel dan naar Hannibal.
“Hannibal, we zijn bij het huis van Benny en hebben jullie hulp nodig. De twee verdachten zijn te sterk voor ons. John is zojuist in een gevecht gewikkeld” zeg ik zachtjes. Voor alle zekerheid geef ik het adres nog door en wil de verbinding verbreken, maar word dan ruw overeind getrokken, waardoor de telefoon uit mijn handen valt.
Vervolgens krijg ik een harde vuistslag tegen mijn gezicht en val met een kreet neer.

DEPUTY NICK

Ik hoor allemaal lawaai boven en vertrouw het voor geen cent. Aangezien ik nog niet lang in dienst ben bij William, weet ik even niet wat we nu het best kunnen doen.
“Wat doen we nu?” vraag ik aan mijn collega deputy.
Hij haalt zijn schouders op, maar blijft ondertussen door zoeken naar bruikbare aanwijzingen. Op het moment dat ik mijn werkzaamheden op de begane grond ook wil voortzetten, staat er een kat in de woonkamer te mauwen.
Ik kijk naar het beestje dat direct naar me toe komt lopen en kopjes begint te geven.
“Wat een lief diertje ben jij zeg” zeg ik met een glimlach en til hem op.
“Ga eens aan je werk, in plaats van met dieren te spelen” moppert een collega.
Ik zet het diertje weer op de grond en hervat mijn werkzaamheden.
Toch blijf ik denken aan de lawaai die ik boven had gehoord.

HANNIBAL & FACE

Terwijl ik nog aan het bijkomen ben van het avontuur met het automatische geweer, bespreken we met zijn drietjes aan plan van aanpak.
“We moeten heel voorzichtig zijn, als er nog meer van die wapens zijn dan kan dit nog problemen opleveren” uit ik mijn zorgen.
“Ja dat zeker, als dat ding al een auto kan opblazen dan doorzeef je daar zo een mens mee” is Face zijn antwoord. Ik begin te lachen en zie het allemaal even voor me.
“Zou de beveiliging onze 2 verdachten ook herkennen?. Als dat niet zo is, dan kunnen we de wapens tegen ze gaan gebruiken” zeg ik tegen het team.
“Oh nee, echt niet, jij gaat dat niet uitproberen. Je mag eens on the jazz zijn maar niet zo heftig dat je je eigen leven op het spel gaat zetten” moppert Face.
“Goed gezegd Face” is B.A. zijn reactie.
“Het was maar een gedachte” zeg ik met een big smile op mijn gezicht.
Na mijn reactie gaat de telefoon en ik neem op. Het is William die doorgeeft versterking nodig te hebben in het huis van Benny. Hij omschrijft de gehele situatie waarin ze verkeren. William geeft het adres door, wat ik direct opschrijf.
Ik bedank hem voor het doorgeven, maar dan hoor ik hem niet meer.
“Will?, WILL” zeg ik, maar dan wordt de verbinding verbroken.
B.A. en Face kijken mij aan en ik begin bezorgd te kijken.
“Volgens mij hebben we problemen jongens, William is zojuist in handen gevallen van de maffiabende. Kom op, dan gaan we er ook naartoe” stel ik voor.
Ze knikken en gewapend sprinten we naar het huis van Benny.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 17-12-2010 00:43:08  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SASCHA

Op de overloop raken Dimitri en ik in gevecht met twee mannen die rondsluipen. We lijken even het onderspit te gaan delven, maar door een strakke actie van Dimitri hebben wij weer het heft in handen.
De poes, die mij in één van de kamers gezelschap hield en niets anders deed dan kopjes geven, vlucht naar beneden. De geluiden waar de man op af kwam waren niet van de poes maar van mij, ze had me namelijk op een idee gebracht en het werkte nog ook. Alleen toen de man in het donker binnenstapte en op haar staart ging staan... tja... toen liet ze zich even van een minder lieve kant zien. Daar hoefde ik haar niet bij te helpen.
Eén van de mannen die we hebben overmeesterd weet nog net hulp in te roepen, terwijl er beneden ook nog mensen rondlopen. Hoeveel van die lui krijgen we dan nog op ons dak?
Voor er weer iemand de trap op komt trek ik de sheriff (ik herkende hem direkt toen het licht aanging) omhoog en duw hem de kamer in waar hij de kat en mij zojuist verraste.
"Omdraaien en op je knieën!" bijt ik hem toe.
Als het me te lang duurt voor hij gehoorzaamt zet ik m'n voet tegen zijn rug en geef hem een zetje in de goede richting. De sheriff komt op zijn handen en knieën terecht. Terwijl hij omhoog komt om op zijn knieën te gaan zitten geef ik hem een harde tik op zijn hoofd met de kolf van m'n pistool, waardoor hij bewusteloos neervalt. Ik boei hem met zijn eigen handboeien en trek de riem uit zijn broek. Daarmee bind ik zijn enkels bij elkaar.
Als er een schot valt schrik ik even.
"Dimitri?!"
"Met mij is alles goed, hoor, ik hield het trapgat vrij." antwoordt hij droog.
Ik trek de deur achter me dicht en voeg me weer bij Dimitri.

DIMITRI

Onder aan de trap komt een hoofd om de hoek heen kijken. Meteen leer ik z'n nieuwsgierigheid af door een kogel af te vuren. Sascha en ik zitten hier op de verdieping van Benny's huis als ratten in de val. We hebben dan wel wapens bij ons waarmee we onze belagers dan wel een poosje van ons lijf kunnen houden, maar we zijn ver in de minderheid en zullen dat niet gewonnen krijgen.
Op het moment dat Sascha de deur van de kamer achter zich dichttrekt hoor ik beneden een deur open gaan en nieuwe stemmen. Nou ja... nieuwe stemmen... volgens mij heb ik die vandaag ook al eerder gehoord en ze zijn volgens mij niet van mensen die aan onze kant staan.
"Sascha, vlucht nu het nog kan, ik leid ze wel af."
"Zeg, ben je gek, we kunnen die gasten samen toch wel aan?!" antwoordt ze vol zelfvertrouwen.
"Luister naar me, Sascha, ga! Vlucht! Je bent lenig genoeg om hier weg te komen. Er kwamen zojuist nog meer van die gasten binnen. Ze zullen ongetwijfeld allemaal gewapend zijn. Ik wil niet dat jou iets overkomt, dus ga!"
Als ze me in twijfel aan blijft staren moedig ik haar aan. "Nu!!!"
Ze loopt achter me door naar de kamer waar we hebben liggen vrijen, maar draait zich toch weer om. Ze geeft me nog een kus op m'n mond en verdwijnt dan in het donker. Zachtjes hoor ik het dakraam opengaan. Ik tel tot tien, sleur dan de man die ik nog altijd onder schot houd omhoog en gebruik hem als schild, omdat ik mensen bij de trap hoor lopen.
Met de man voor me loop ik bij de trap vandaan. Als ik iedereen naar boven kan laten komen heeft Sascha meer kans om ongezien weg te komen.
Om de mannen op de trap en beneden te laten denken dat ze nog altijd met twee tegenstanders te maken hebben, doe ik net of ik m'n partner aanwijzingen geef. De man die als schild dienst doet, doet zijn mond open om me te verraden. Snel leg ik m'n hand op zijn mond. Hij is echter niet voor één gat te vangen en bijt me in m'n hand. Geschrokken trek ik hem weg waardoor m'n gijzelaar de kans ziet om zich om te draaien. Voor hij echter uit kan halen grijp ik zijn arm, waarmee ik hem uit evenwicht slinger. Hij botst tegen de balustrade van het trapgat en valt achterover bovenop de mannen die de trap beklimmen.

SASCHA

Dat Dimitri zich voor mij wil opofferen had ik nooit achter hem gezocht. Ik blijk toch meer voor hem te betekenen dan ik tot nu toe dacht. Ik kan hem dan ook niet zomaar achterlaten en geef hem nog een laatste zoen. Met een blik op zijn broekzak maakt hij me duidelijk dat ik zijn sleutelbos mee moet nemen. Zo stil mogelijk haal ik die tevoorschijn en stop 'm op een veilige plek.
In de kamer waar we hebben liggen vrijen open ik het dakraam en klim naar buiten. Alleen m'n kleine wapens kan ik meenemen op m'n klautertocht naar beneden. In de dakgoot zoek ik naar een regenpijp die ik kan gebruiken om af te dalen. Met wat halsbrekende toeren raak ik van het dak af en kom ik veilig beneden aan. Met pijn in m'n hart werp ik nog een blik naar boven, naar de kamer waar ik waarschijnlijk de laatste en beste uren met Dimitri heb meegemaakt. Tranen prikken achter m'n ogen, maar ik besef dat ik geen tijd heb om sentimenteel te zijn. Tegen de muur gedrukt luister ik of alles veilig is en zet het dan op een lopen, dwars door Benny's tuin. Op weg naar een veilige plek voel ik me bezwaart dat Dimitri me wegstuurde. Ik heb de kans gegrepen, maar voel me er niet goed bij. Ik besluit dan ook om niet ver weg te gaan.
Tussen de struiken van Benny's tuin blijf ik een paar minuten ineen gedoken naar het huis kijken. Als ik steeds meer lichten aan zie gaan waag ik het erop. Ik trek een sprintje naar het tuinhuisje en glip naar binnen als een schim. Snel daal ik af naar de tunnel en zet het daar opnieuw op een rennen met de sleutelbos van Dimitri in mijn vuist geklemd. Hijgend sta ik dan voor de grote kluisdeur. In het zwakke licht zoek ik koortsachtig naar de juiste sleutel en je zult zien dat als je er 20 aan een bos hebt hangen, het de 21e sleutel is. Achterom kijkend als een opgejaagd dier maak ik de kluisdeur open en aan de binnenkant meteen weer dicht. Tegen de kluisdeur, in het wapenmagazijn van Dimitri, laat ik me op m'n hurken zakken. Ik kan me nu niet meer beheersen. Tranen stromen over m'n wangen als ik aan Dimitri denk.
"Vecht voor je leven, lieveling, geef je niet zomaar gewonnen." fluister ik hem op afstand toe. "We moeten elkaar weer terugzien."

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 17-12-2010 14:48:30  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

DEPUTY JOHN

Ik schrik mij helemaal rot als de dikke man mij als schild gebruikt om mijn collega’s beneden te houden.
Mijn hart klopt in mijn keel en ben echt bang.
William wordt bewusteloos geslagen en in een andere kamer gelegd, maar de vrouw blijkt een vriendinnetje van de man te zijn.
Daar kom ik vooral achter als ze elkaar zoenen. Een ontsnappingsplan is nu wel heel erg welkom en probeer iets te bedenken.
De man verzoekt aan de vrouw die Sascha blijkt te heten om weg te gaan.
Nu is het mij weer duidelijk dat de vrouw gaat ontsnappen en wil voor hun plan een stokje steken, maar de man houd zijn hand voor mijn mond. Ik ben het zat en bijt in de man zijn vinger.
Vervolgens ruk ik me los uit zijn greep en maak me klaar voor een aanval.
Als ik wil uithalen, pakt hij mij bij mijn arm beet en brengt me uit balans.
Door de actie van de man val ik naar beneden en land bovenop mijn collega’s.
Na een paar minuten kom ik met een harde smak op de grond terecht. Wonder boven wonder blijf ik bij bewustzijn en vertel de collega’s meteen over de ontsnapping van de vrouw en haar ontsnappingsroute.
Op de achtergrond staan B.A. en Face, die meteen naar buiten rennen.
Nick krabbelt ook weer overeind en brengt zijn collega’s in veiligheid.
Daarna hoor ik William gillen en hoor stampende voetstappen.
Terwijl Nick mij naar de woonkamer brengt, laat ik mijn emoties gaan en vrees nu echt voor William zijn dood Sad.

HANNIBAL

Niet veel later komen we aan bij het huis van Benny en kijken direct om ons heen.
“Hoe gaan we in het huis geraken?” is Face zijn vraag.
“Nou door de voordeur” is mijn droge antwoord.
Als Face net iets wil zeggen, wordt hij onderbroken doordat een deputy naar buiten komt rennen en ons verzoekt om binnen te komen.
“Wat is er aan de hand?” vraag ik.
“Deputy John & Sheriff William worden boven gegijzeld door twee verdachten” zegt hij.
We kijken elkaar nu bezorgd aan en lopen naar binnen.
Daar krijgen we een heel verslag over de gebeurtenis en ik knik en loop met het team weer naar buiten.

“Ik ga via die regenpijp en het openstaande raam naar binnen. Houden jullie de omgeving in de gaten, voor het geval er iemand ontsnapt” zeg ik en loop naar de regenpijp.
Hij is stevig genoeg om mee te klimmen. Via de regenpijp klim ik naar boven en kan via het openstaande raam naar binnen komen. Eerst kijk ik even de kamer in, voor ik daadwerkelijk naar binnen stap.
Ik controleer de ruimte op boobytraps en tref die gelukkig niet aan.
Vervolgens klim ik naar binnen en loop rond in de kamer, maar struikel bijna over iets wat op de grond ligt. Ik strek mijn handen naar voren en houd zo de muur vast om mezelf terug in evenwicht te duwen, zodat ik niet val. Mijn actie veroorzaakt geen lawaai.
Even haal ik opgelucht adem en hoor vervolgens een schreeuw, maar besteed de aandacht aan het ding waarover ik bijna struikelde. Als ik dichterbij kom, zie ik dat het William is en kniel direct bij hem neer. Zijn enkels zitten vastgebonden, maar de rest niet.
Ik maak hem snel los, maar op het moment dat ik hem wil aanspreken, komt hij bij en begint hard te gillen. Van de gil schrik ik mij een hoedje, maar ook hoor ik stampende voetstappen naar de deur. Ik bedenk mij geen moment en verstop mij achter de deur.

Als de deur open gaat, stapt er een dikke man naar binnen die zich ontfermd over hem. Ik kijk even snel de gang in en zie verder niemand en neem het zekere voor het onzekere, pak mijn m16 vast en doe de deur hoorbaar dicht.
De dikke man kijkt geschrokken op en ik houd hem onder schot.
William komt tot mijn verbazing ook in actie en trapt hem met beide voeten onderuit, waardoor hij neervalt.
Daarna krabbelt William op en ontwapend de man.
Het pistool gooit hij naar mij toe en ik vang het dankbaar op.
“Wat heb jij met je team toch een goed gevoel voor timing” zegt hij blij.
Ik glimlach en loop naar de dikke man toe die op de grond ligt.
“Wie is dit eigenlijk?” vraag ik hem.
“Dit is Dimitri, een leider van een maffiabende” legt William mij uit.
Na William zijn reactie kijk ik Dimitri weer aan en zet mijn pistool tegen zijn voorhoofd.
“Sta rustig op en houd je handen omhoog” zeg ik. Hij komt heel rustig overeind.
Ik ga mee in zijn beweging en als hij staat, gaan zijn handen omhoog.
“Draai je om” zeg ik vervolgens en vraag tegelijkertijd om handboeien. Mijn pistool geef ik aan William, zodat hij de man onder schot kan houden en krijg de handboeien van hem. Ik verzoek de man tot slot om zijn armen één voor één achter zijn rug te doen.
Allereerst doet hij zijn linkerarm op zijn rug maar de rechterarm niet. Als hij niet meewerkt trek ik zijn rechterarm met veel geweld ook achter zijn rug en sla hem in de boeien.
Als ik hem in de boeien heb geslagen, begint hij zich plotseling hevig te verzetten, waardoor ik moeite moet doen om hem in bedwang te kunnen houden. Na een paar minuten ben ik het zat en geef hem een dreun met mijn m16.
Hij zakt door zijn knieën en vecht zo te zien tegen verlies van het bewustzijn.
Ik glimlach en geef hem nog een dreun, waardoor hij het bewustzijn wel verliest.
“William, doorzoek de rest van de woning maar doe dit wel met versterking. Ik blijf bij deze snoeshaan en bewaak hem” zeg ik.
Hij glimlacht en knikt. Niet veel later stormen de overige deputy’s naar boven en wordt het hele huis uitgekamd.

Harold komt later op de avond in actie Wink.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 18-12-2010 00:49:49  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

B.A.

Van Williams deputy John horen we in een paar woorden wat er op de bovenverdieping van het huis gaande is, maar ook dat één van de verdachten probeert te vluchten en hoe. Ik bedenk me geen seconde, maar draai me om en ren naar buiten. De schemering gaat al bijna over in een donkere avond. Als ik plots stil sta en om me heen kijk, botst Face bijna tegen me op.
“Ga jij linksom, dan ga ik rechtsom.” Zegt hij tegen me.
We sluipen ieder naar een donkere plek waar vandaan we onze weg door de tuin zoeken.
Onder de carport laat ik m’n ogen aan het donker wennen en ondertussen spits ik m’n oren. Achter het huis hoor ik iets ritselen, dus loop ik op m’n tenen naar het achterste deel van de carport zodat ik de achtertuin in kan kijken. Het geluid is nu beter te horen. Er lijkt iemand langs de heg te sluipen, want het geluid komt dichterbij. Uit het zicht van die plek zorg ik ervoor dat ook ik op de tuingrens kom, zodat ik de vluchteling tegemoet loop om in de kraag te grijpen. Het vreemde is echter dat ik geen schaduw of schim zie. Ineens klinkt er een rauwe kreet door de tuin en nog één! Een lichte en donkere vlek springen uit de grondbedekkende planten tevoorschijn en vliegen elkaar in de haren. M’n hart slaat een keer over van schrik. Het blijken twee katten te zijn die vechtend door het gebladerte rollen.
“Kssst!”
De katten schrikken en vliegen elk een kant op. In de verte zie ik Face om de hoek komen sluipen. Zou hij iets anders hebben gezien dan katten?

SASCHA

Als ik het koud krijg op de betonnen vloer met m’n rug tegen de metalen kluisdeur sta ik op en loop lusteloos naar de andere deur. Eenmaal in het huis loop ik wat verloren rond. Wat doe ik hier? Waar moet ik naar toe in m’n eentje? Zonder Dimitri voel ik me ongelukkig. Hij heeft me weggestuurd, me de kans gegeven om te vluchten, maar hij heeft niet gezegd dat ik hem niet meer mag helpen. De geur van de verbrande heg en struiken hangt overal in het huis. Nu het veel beter zichtbaar is vanaf de straat durf ik geen lamp aan te doen, bang mezelf te verraden. Gelukkig ken ik de weg goed en loop ik, wel met m’n handen tastend langs de muren, naar de logeerkamer waar ik in een kast altijd wat reservekleding heb hangen. Een paar minuten later loop ik de kamer uit in een strakke, soepele pikzwarte outfit met in m’n ene hand een bivakmuts en in de andere hand een schoudertas. Op een holletje zoek ik de kluis weer op waar ik m’n tas vul met spullen waarmee ik sheriff & co de stuipen op het lijf ga jagen, in de hoop dat Dimitri zich een weg naar buiten zal weten te vechten.
Even blijf ik stil staan bij de tafel waar Dimitri altijd zijn plannen voorlegt aan zijn klanten. Nu ben ik het die hier een plan moet bedenken, de volgorde bepaal en me geestelijk voorbereid op een eenzame missie. Ik neem een moment om me te concentreren en ga dan op stap.
Eerst terug de tunnel in. Ik luister scherp of niemand inmiddels de ingang in het tuinhuisje heeft ontdekt. Op de vloer van het tuinhuisje leg ik een bom neer met een zendertje. Deze bom programmeer ik als nummer 1. De eerste meters loop ik op m’n tenen terug, maar eenmaal dieper in de tunnel zet ik het op een rennen en doe alle sloten op de kluisdeur. Nog een snelle blik of ik niet nog meer kan gebruiken en dan doe ik ook deze kluisdeur goed op slot. Via de achterdeur verlaat ik Dimitri’s villa. Alert op alle geluiden en beweging sluip ik naar Benny’s huis. Ik hoor stemmen en zie mannen in het huis lopen. Hopend dat Dimitri nog leeft sluip ik het perceel voorbij. Onder de struik op de grens van Benny’s huis zet ik een standaardje neer met een klein automatisch wapen dat ik met afstandsbediening kan laten schieten. De poort naar de voordeur krijgt bom nummer 2, de oprit naar de carport voorzie ik weer van een automatisch wapen met afstandsbediening. Dan steek ik de straat over en klim op de hoge tuinmuur van de overburen. Er brand licht op de bovenverdieping van Benny’s woning, maar alle gordijnen zijn nu gesloten. Waar is Dimitri nu? Houdt hij nog steeds stand in zijn eentje of moest hij zich al overgeven? Vragen en zorgen gieren door me heen. Ik laat me van de muur zakken als ik hier ook een wapen heb geïnstalleerd en sluip terug naar Dimitri’s woning. In de achtertuin haal ik de afstandsbediening tevoorschijn. De bom in het tuinhuisje van Benny gaat het volgende moment als eerste de lucht in. De steekvlam verlicht de omgeving en de knal echoot door de buurt. Dan laat ik het eerste machinegeweertje een salvo afvuren. De poort van de voortuin gaat vervolgens de lucht in. De rest laat ik even voor wat ze zijn, die komen me straks nog van pas.
Ik ren het huis van Dimitri in, passeer de kluis en maak dat ik weer in de tunnel kom. Aan het einde steek ik even m’n hoofd boven de resten van het tuinhuisje uit. Vanuit het huis van Benny wordt er gevuurd in de richting waar de schoten vandaan kwamen. Tijd om het geweer op de muur van de overburen eens aan het werk te zetten. Met korte drukjes op de afstandbediening doseer ik de afleiding aan die kant van het huis. Dan ren ik vliegensvlug naar de regenpijp waarlangs ik eerder vanavond ben gevlucht. Als de kust veilig is klauter ik naar boven en even later sta ik weer in de kamer waar ik vandaag heerlijke uren beleefde met Dimitri. Beneden hoor ik mensen boven het geratel van het machinegeweer aan de overkant uit schreeuwen. Af en toe sneuvelt er een raam.
Plots is het weer stil. De munitie is op. Beneden hoor ik iemand bevelen geven en moment later een slaat een deur dicht. Dan is het doodstil in huis. Op m’n tenen loop ik naar de slaapkamer die op straat uitkijkt. Een groep mannen loopt de straat op. In het licht van een straatlantaarn zie ik in hun midden een bekend licht pak: Dimitri. Met een brok in m’n keel en tranen in m’n ogen kijk ik hem na. Ik ben te laat.

LEO THE LIZARD

Terug in de cel houd ik me een poosje koest, maar in de loop van de avond spreek ik weer een paar bewakers aan.
"Zeg, is er nog iemand blijven plakken in de kantine vanavond?!"
De mannen werpen me een boze blik toe, ze zijn niet geamuseerd, waarschijnlijk zijn ze verstrikt geraakt in het toetjesgevecht in een poging om hun gevangenen naar de cel terug te brengen of... ze hebben moeten helpen opruimen, bedenk ik me met een big smile op m'n gezicht.
Voor het volgende duo bewakers heb ik iets anders in petto.
"Psst!!! Hoe goed kennen jullie Harold Darko?" fluister ik mysterieus om me heen kijkend.
Achterdochtig, maar ook nieuwsgierig kijken de bewakers me aan, maar ze lopen door.
"Weten jullie wel hoe goed die gast is in het ontsnappen als hij het ergens niet naar zijn zin heeft?!" roep ik achter hen aan.
Een van de mannen kijkt eventjes achterom, de ander pakt zijn walkietalkie.

Eindpost DIMITRI

Hoe lang ik buiten westen ben geweest weet ik niet, maar als ik bij kom lig ik op een harde vloer, geboeid, met koppijn en een zere rug. De knal tegen m'n rug daartegen kan ik me wel herinneren. Hij werd gegeven door één van dat stel die ik vanmorgen van de weg heb gereden.
Er klinken onrustige stemmen door het huis. Wat zou er aan de hand zijn? Een moment later schrik ik me rot. Een enorme knal voor het huis laat enkele ruiten springen.
“Wat was dat nou weer?!” hoor ik beneden iemand kwaad roepen.
Ik kijk om me heen, maar zie niet veel. Het is aardedonker in de kamer. Dan rol ik me om om te checken of er nog iemand in de kamer is. Het blijft stil. Nu ik op m’n buik lig zie ik een streep licht. Daar moet de deur zijn. M’n voeten zijn niet vastgebonden, dus ik ga zitten. Door m’n gewicht is het niet gemakkelijk om met m’n handen op m’n rug op te staan, dus ik zal me anders moeten verplaatsen.
Dan wordt er geschoten. Onderbroken salvo’s. Is dat Sascha die het huis onder vuur neemt? Maar ze weet toch dat ik hier binnen ben? Ik snap er even niets van.
“Mannen, we gaan! Er is verder geen kip te bekennen in dit huis. Jullie dekken ons. Schiet op alles dat beweegt. Die dikke zal in de cel komen, hoe dan ook.” Hoor ik de sheriff zeggen.
Voetstappen op de trap. Een moment later gaat de deur open. De persoon kijkt meteen om de deur naar de plek waar ik heb gelegen. Ik maak dankbaar gebruik van dat moment door met mijn benen een schaarbeweging te maken. De man valt, maar staat even snel weer op. Met zijn wapen op mij gericht knipt hij het licht aan.
“Aha, meneer is dus wakker geworden. Draai je om.”
Met zijn wapen wijst hij welke kant hij me op wil hebben. Ik voel hoe hij de boeien controleert.
“Sta op.”
“Dat gaat niet. Dat heb ik al geprobeerd.” Verzucht ik.
“B.A.!!!”
“Yeah! Wat is er Hannibal?”
“Kom even helpen om die dikke hier op zijn voeten te zetten.”
Even later wordt ik tussen de twee mannen omhoog gehesen en moet ik de trap af. Voor en achter me heb ik bewaking. Aangekomen in de hal wordt het huis weer onder vuur genomen. Opnieuw sneuvelen ruiten en iedereen duikt op de grond omdat er ook kogels in de voordeur slaan. Ik zet geschrokken een stap achteruit zodat ik tussen de muren van de trap sta en voel een kogel vlak voor me langs zoeven. Ik vraag me af op wie de schutter buiten het heeft voorzien, op de sheriff, op het A-team of op mij. De mannen op de vloer schreeuwen boven het lawaai uit naar elkaar dat ze naar de achterdeur gaan.
Als het een minuutje rustig blijft staat iedereen voorzichtig weer op en pakken ze mij weer vast. We verlaten het huis door de achterdeur. Vurig hoop ik dat Sascha veilig is. Of zal ze plotseling opduiken en me bevrijden uit de handen van de sheriff? Ik heb geen idee wat ze heeft gedaan met haar vrijheid. Alle lampen in het huis worden gedoofd en achter me wordt de achterdeur dicht gedaan. Door het licht dat de buitenlamp verspreid kan ik een stukje de tuin in kijken. Op de plek waar ooit het tuinhuisje stond steken gerafelde stukken hout als een krans omhoog, de rest ligt verspreid over het gazon. Dat is dus ook opgeblazen. Maar dat moet zijn gebeurd toen ik nog buiten westen was, daar heb ik niets van meegekregen. Of was dat het lawaai waar ik soms van wakker ben geworden? Een ruk aan m’n arm haalt me uit m’n gedachte. Een duw tegen m’n rug vertelt in welke richting we gaan.
“Lopen.” Bijt iemand me toe.
Terwijl we de tuin van Benny verlaten kijk ik nog even achterom. Op de bovenverdieping lijkt er toch nog een licht te branden. Ik kijk nog een keertje en zie een slanke schim staan. Hè?! Ik knipper met m’n ogen. De schim lijkt op Sascha. Ik struikel bijna over een stuk steen van de opgeblazen tuinpoort en concentreer me weer op het lopen. Ik zal zo meteen wel in een politieauto worden gestopt. We blijven echter lopen, helemaal naar het sheriffkantoor toe en dat is verder dan ik gewoonlijk m’n wandelingetje door m’n tuin maak. Onderweg wisselen m’n bewakers elkaar af en lopen de grijze man met sigaar en een jongere man achter en naast me.
Bekaf schuifel ik de cel in die ze voor me open houden en laat me op de brits zakken. Maar ik moet weer opstaan. Ze fouilleren me, waarna m’n boeien worden verwijderd. Dan laten ze me eindelijk alleen, zodat ik rustig m’n gedachten kan laten gaan. Naar Sascha, naar de schim in Benny’s huis.

B.A. & Eindpost voor Sascha

Face, Hannibal en de deputies zorgen voor dekking. Sheriff William en nemen Dimitri onder ons hoede. Bij het verlaten van de tuin kijkt onze arrestant telkens achterom. Waar kijkt hij naar? Op een afstandje van het huis kijk ik ook eens even uitgebreid achterom. Zie ik dat goed? Brandt er licht op de bovenverdieping? En ik dacht nog wel dat we alles uit hadden gedaan!
Ik draag Dimitri over aan Hannibal en Face en zeg dat ik nog even terugga.
“Ik heb wat laten liggen.”
Hannibal waarschuwt me dat ik voorzichtig moet zijn, dat ik niet onder vuur wordt genomen, en zegt dat ik meteen alarm moet slaan als ik onraad ruik. Met een stevige hoofdknik is dat beloofd.

Met m’n wapen in de aanslag nader ik opnieuw het huis van Benny. Er lijkt nog steeds licht te branden op de slaapkamer aan de voorzijde van de bovenverdieping. Via de struiken in de tuinstrook sluip ik naar de achterdeur, die ik zo zacht mogelijk open. Tegen de muur gedrukt luister ik enkele ogenblikken of ik geluiden ontwaar. Als het stil blijft loop ik naar de trap. Daar luister ik opnieuw. Met een frons op m’n gezicht spits ik m’n oren. Hoor ik dat nou goed? Hoor ik iemand huilen?
Voetje voor voetje bestijg ik de trap, ijverig krakende treden vermijdend. M’n hersenen werken op hoge toeren, hoe ga ik dit aanpakken? Als de huilende persoon de vriendin van Dimitri is, waar was ze dan al die tijd? We hebben het huis van zolder tot kelder en van links naar rechts uitgekamd en ontdekten niemand! Ik heb haar dan wel niet gezien, maar heb ongeveer begrepen hoe ze eruit moet zien. Bovenaan de trap hoor ik het duidelijker, er huilt inderdaad iemand en het is een vrouwenstem. Ik zet een voet op de overloop en houd m’n adem in als er een plank onder m’n gewicht beweegt en zacht kraakt. Voorzichtig haal ik m’n voet er vanaf en druk me aan de andere kant van de overloop tegen een muur. Mocht er iemand uit de slaapkamer aan de voorzijde komen ziet ie me niet meteen.
Ik sluip weer dichterbij. M’n wapen controleer ik voor ik de deurkruk aanraak. In de slaapkamer huilt een vrouw hartverscheurend om Dimitri, want ik hoor zijn naam noemen. Zachtjes open ik de deur en werp snel een blik naar binnen. Behalve een wandlampje branden beide nachtlampjes naast het bed, zodat ik de vrouw languit op een kaal ondermatras zie liggen. Als ik naar binnen kan stappen laat ik de deur los en richt m’n pistool op de vrouw. Voor ik haar aanspreek glijden m’n ogen over de contouren van haar lichaam op zoek naar wapens, maar die zie ik niet 1-2-3.
“Sascha!”
De vrouw draait zich razendsnel om. “Dimitri?!”
Ze ontdekt echter dat niet hij het is maar een vreemde met een wapen waarvan ze recht in de loop blikt. Haar ogen zijn rood. Tranen hebben zwarte strepen op haar wangen getrokken van haar oogmake-up. Ze reikt meteen naast het bed en straalt meteen een enorme strijdlust uit.
“Handen omhoog!” zeg ik en zet m’n woorden kracht bij door het wapen op scherp te zetten.
“En schuif naar het midden van het bed.”
Terwijl ik de vrouw onder schot houd en haar geen moment uit het oog verlies loop ik naar de kant van het bed waar ze blijkbaar een wapen vandaan wilde halen. Ik laat me door m’n knieën zakken, tast even en raap dan een modern wapen op. De slanke vrouw, gehuld in strakke zwarte kleding, zit duidelijk te wachten op een ogenblik dat ik zal worden afgeleid. Ik zie hoe ze haar spieren spant om op te springen, maar geef haar geen kans om in beweging te komen. Het wapen hang ik bij mezelf om waarna ik terug loop naar het voeteneind van het bed.
“Kom van het bed af.”
De vrouw lijkt te gehoorzamen, maar schijn bedriegt. Zodra ze met haar hand in de buurt van het nachtkastje komt grist ze er een vaasje vanaf en gooit dat naar me toe. In een reflex maak ik een beweging opzij. In een fractie van een seconde staat ze bovenop het bed en lijkt het matras als een trampoline te gebruiken om op mij af te duiken. Zo’n wilde kat heb ik in tijden niet meegemaakt. Ze schat precies in welke kant ik opga bij het ontwijken van het vaasje en zet haar beide handen midden op m’n borstkas zodat ik met haar mee naar achteren tuimel. We komen op het toiletmeubel terecht en de snuisterijen die daar op staan vliegen alle kanten op als we er vechtend overheen schuiven. De vrouw slaat met snelle bewegingen mijn armen van zich af, zodat ik haar bijna niet vast kan pakken. Met haar ene vuist probeert ze naar m’n hoofd te slaan, de andere voel ik naar de wapens graaien. Als ik haar hand om de mijne voel en merk hoe ze zich meester wil maken van m’n pistool laat ik al m’n principes om dames te sparen varen. Ik grijp haar beide polsen en zet die als een bankschroef vast. Zo duw ik haar van me af. Nu ze zich niet meer met haar armen kan verweren begint ze te schoppen en haar knieën te gebruiken. Ik maak korte metten met haar en haal haar met één been onderuit. Ik laat haar polsen echter geen moment los, zodat ze niet keihard op de vloer terecht komt. Nog voor haar voeten houvast vinden aan de vloer sleur ik haar op het bed. De dame weet van geen ophouden en probeert weer te schoppen. Ze weet één voet tegen m’n borst aan te zetten en probeert me met alle kracht weg te duwen. Eén van haar polsen laat ik nu los om direct haar been te grijpen. In één beweging draai ik haar op haar buik en ga dan bovenop haar zitten. Tijdens het gevecht heeft ze geen woord gesproken, ze spaarde haar adem om kracht te zetten, maar nu ze bijna vleugellam is en geen kant op kan zet ze het op een schreeuwen.
“Er is niemand die je hoort, behalve ik. Dus houd je mond en luister.”
“Dan weet je niet hoe hard ik kan gillen.” Antwoordt ze met een gemeen lachje.
Ze voegt de daad bij het woord. Schelle kreten vullen de ruimte. In een reflex grijp ik naar m’n oren. Dan blijkt hoe sterk ze is. Ze draait zich onder mij om, veert omhoog en duwt me met haar handen bijna van het bed af. Ik weet me nog net in balans te houden en besluit om korte metten te maken met haar. Ik duik bovenop haar, grijp haar armen en druk die diep in het matras. Ineens is het stil.
“Nee, niet doen.” Fluistert ze.
De vrouw zet grote ogen op, bange dit keer, en zet het op een gillen. “HELP!!! HELP ME!!! IK WORD…”
Ik weet wat ze bedoelt, maar dat is totaal niet wat mijn missie is. Met een hand over haar mond belet ik haar nog verder te schreeuwen.
“Luister eens, lady, hou op met die herrie, daar schiet je niks mee op. Ik...”
Ze weet me in een vinger te bijten, waardoor ik in een reflex m’n hand wegtrek. Meteen zet ze weer een keel op en slaat ze om zich heen haar magere scherpe vuisten. Ik zucht en grijp haar armen, die ik nu doorzwiep tot boven haar hoofd.
“Sorry, je laat me geen andere keus.” Zeg ik met een verbeten trek om m’n mond als ik me over haar heen laat vallen. Met m’n linkerarm houd ik zowel haar ene arm als haar andere pols in bedwang. Met m’n andere hand haal ik uit één van m’n broekzakken een stuk ijzerdraad. Als ik haar polsen naast elkaar heb weten te krijgen maak ik van het draad handboeien. Daarna druk ik me op zodat ik alleen nog op haar benen zit.
De vrouw denkt blijkbaar dat ik me aan haar zal vergrijpen, want ze kijkt me doodsbang aan. Ik stap echter van het bed af, doe het grote licht aan en richt m’n pistool weer op haar.
“Kom van het bed af.”
Met argusogen schuifelt ze naar de andere kant van het bed.
“Deze kant op.”
Ze houdt me angstvallig in de gaten. Zodra ik me beweeg kruipt ze terug. Nu ben ik het beu. Met één uithaal heb ik haar bovenarm vast en trek haar naar me toe. Meteen gilt ze weer alles bij elkaar. Nu ze het in de gaten krijgt dat ze uitgespeeld is, begint ze om Dimitri te roepen en wordt ze steeds emotioneler. Ik duw haar de overloop op en daarna richting de trap. Hoe dichter ze die nadert hoe hysterischer ze wordt. Ze probeert zich overal aan vast te houden, schopt en bijt naar me en gaat steeds harder gillen. Om zo met haar over straat te gaan zie ik niet zitten. Straks pakken ze mij nog op voor weet ik veel. Ik probeer haar op te pakken met de bedoeling om haar over m’n schouder heen mee de trap af te nemen, maar als ik dichterbij kom en met m’n arm naar haar reik zakt ze panisch op de grond en kruipt achterwaarts, zodat ze bijna van de trap valt. Met een snelle greep naar haar enkels weet ik haar voor een ongeluk te behoeden. Ik trek haar bij de trap vandaan, zet haar overeind en til haar meteen op. Met een wild om zich heen slaande en schoppende vrouw over m’n schouder ga ik naar beneden. In de hal blijf ik een momentje stil staan. Wat doe ik met zo’n hysterisch mens?
Ik zet haar op haar benen, pak m’n pistool en zeg dat ze naar buiten moet lopen. Ze kiest de voordeur, waarvan ik weet dat hij op slot zit. Zodra ze voor me loopt en zich concentreert op de deur voor haar sla ik haar buiten westen met de kolf van m’n pistool.
“Sorry, dit kon niet anders.” Verontschuldig ik me tegen de in elkaar zakkende vrouw die ik toch maar opvang voor ze op de harde vloer valt. Ik leg haar over m’n schouder om via de achterdeur het huis te verlaten. Buiten laat ik haar weer zakken en draag haar in m’n armen naar het sheriffkantoor. Dat staat wel zo charmant.

William zag me aankomen en houdt de deur voor me open. In de hal komt iedereen om me heen staan, maar ik wil de vrouw nu zo langzamerhand wel kwijt en vraag aan de sheriff waar ik haar heen moet brengen.
Als ik haar in een cel op een brits heb neergelegd slaak ik een zucht van opluchting. Had ik dat allemaal van te voren geweten, was ik niet in m’n eentje teruggegaan naar dat huis. Bij de deur kijk ik nog even om en loop dan hoofdschuddend naar de anderen toe.


Laatst aangepast door Sharey op 22-12-2010 01:01:35, in totaal 1 keer bewerkt

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 19-12-2010 02:34:58  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

DEPUTY JOHN & NICK

Van Nick krijg ik een glas water om even bij te komen van de schrik, maar ik tril echt als een gek.
“Had ik nou maar nooit zo’n baan gehad al deze, veel te gevaarlijk” zeg ik kwaad tegen mezelf.
“Hey, dit is ook een gevaarlijke missie John, je normale leven als deputy ziet er veel zonniger uit. Je hebt gekozen voor dit beroep omdat je mensen wilt helpen en daarbij kan dit ook gebeuren. Van alle gebeurtenissen leer je weer” legt hij mij uit.
Ik kijk mijn collega aan en ben onder de indruk.
“Ik heb ook al eens een situatie meegemaakt, waardoor ik erg bang was maar William heeft me daar weer bovenop geholpen. Eerst heb ik een tijdje thuisgezeten en toen ik dacht dat ik klaar was, ben ik bureauwerkzaamheden gaan doen. Zo heb ik alles weer opgebouwd.
Maar zeg nou zelf: ik ben nog nooit gegijzeld door een verdachte. Denk dat ik dan ook bang zou zijn” zegt hij.
Ik haal even diep adem en begin daarna te zuchten.
“Kom mee, dan breng ik je naar het kantoor van William, kan je daar even verder bijkomen in een vertrouwde omgeving” zegt Nick.
Ik glimlach en samen lopen we terug naar William zijn kantoor, waar ik even kan gaan zitten.
Aangekomen op mijn eigen werkplek in de Office, ga ik zitten en krijg ik een nieuw glas water van Nick.
Het Sheriffkantoor loopt later weer vol met de Sheriff, deputy’s en het A-Team.
Gelukkig blijft Nick bij me zitten en drink ik mijn glas water leeg.

SHERIFF WILLIAM & NICK

Zeker een uur later (voor mijn gevoel) kom ik bij en merk dat ik helemaal niet meer vastgebonden ben. Wel zit er een persoon bij me en herken hem niet. Dan krijg ik opeens een idee. Op het moment dat de persoon mij wilt aanspreken begin ik te gillen.
De persoon verdwijnt meteen in het donker, maar ik zie de dikke man naar binnen lopen.
Hij ontfermt zich meteen over mij en wilt mij de mond snoeren, tot het licht aangaat en de deur dicht wordt gedaan.
Het is Hannibal die de dikke man onder schot houd. Terwijl de man mij loslaat en afgeleid is door Hannibal zijn aanwezigheid, sla ik toe en trap hem met mijn beide voeten onderuit.

We slagen erin om hem samen te arresteren en ik ben echt blij met zijn komst. Dat laat ik ook merken.
Even ontstaat er een klein gesprek, maar terwijl Hannibal hem bewaakt is het tijd om weer aan het werk te gaan.
We kammen de heleboel uitgebreid uit en zitten een paar uur later weer allemaal in mijn Office met de 2 verdachten achter slot en grendel.
Ik omhels mijn deputy’s één voor één als dank voor hun geweldige inzet, maar ook het A-Team heeft een zeer grote bijdrage geleverd met de arrestatie. Ik omhels de A-Teamleden ook één voor één, terwijl Nick voor iedereen drinken inschenkt.
Zo genieten we van onze geweldige vangst. Tijdens het kleine onderonsje valt het mij op dat John zeer afwezig is.
Ik loop naar hem toe en vraag wat er allemaal aan de hand is. Hij antwoordt niet eens en ontwijkt mijn blik.
Als ik hem mee wil nemen naar een verhoorkamer, zodat we even rustig kunnen praten grijpt Nick in.
“Laat hem maar even Will, hij is nog erg van slag door die gijzeling” zegt hij.
Ik kijk ze beiden begrijpend aan en ga terug naar mijn deputy’s en het A-Team.

HAROLD

Ik lig al een tijdje in mijn cel te relaxen als de celdeur wordt opengemaakt en een bewaker mij ruw overeind trekt en een pistool tegen mijn voorhoofd zet.
“Zo wat hoor ik, kan jij ontsnappen als je het ergens niet naar je zin hebt?” is zijn vraag.
Ik schater het uit van het lachen en geef de bewaker vervolgens een duw.
“Natuurlijk kan ik dat, zo moeilijk is dat nou ook weer niet” zeg ik om hem uit te dagen.
Voor de bewaker is de maat vol en hij opent het vuur op me. De kogels weet ik te ontwijken en kijk hem woest aan.
“Voel jij je wel helemaal lekker man, je gaat toch niet op een gedetineerde staan schieten. Man jij bent echt gestoord” zeg ik vol verbazing.
“Laat dan zien, dat je uit deze cel kan ontsnappen nu ik er ben” zegt hij om me uit te dagen.
“Wil je het echt zien?” uit ik mijn verbazing. Hij schiet in de lach en begint mij nu weer opnieuw uit te dagen.
Ik schud mijn benen even los en rek me even uit. Met een lenige karatetrap slaag ik erin om het wapen uit zijn hand te trappen en met 2 vuistslagen in het gezicht valt hij neer. Omdat mijn celdeur nog openstaat, zet ik het op een rennen naar buiten.
Vervolgens klim ik op het dak en blijf daarop liggen op mijn buik, zodat de bewakers mij niet meer kunnen vinden Laughing.
‘Zo klaar... ik ben ontsnapt’ grinnik ik in mezelf.
Hier en daar hoor ik geschreeuw van bewakers, maar blijkbaar is hun collega belangrijker dan mijn ontsnapping. Via het dakraam klim ik naar beneden en kom in een wapenkamer terecht.
Ik pak een serie rookbommen en een traangasgranaat. Als ik alle wapens heb, open ik de deur van de wapenkamer en zie helemaal geen bewaking staan, dus kan ik weer simpel naar het cellenblok.
Daar is de bewaking wel aangescherpt, maar ik kom via het hek weer terug op het dak en tijger naar de cellen van Leo & Kurt. Bij elk celraam kijk ik even naar binnen en zie na een tiental minuten van tijgeren en kijken Leo en Kurt zitten. Het kleine celraam staat open, waardoor het voor mij makkelijk is om de rookbom en de traangasgranaat naar binnen te gooien. Met een snelle beweging gooi ik de rookbom in Kurt zijn cel en geef mijn vermoedelijke belager Leo een dubbele laag.
De traangasgranaat en de rookbom gooi ik in zijn cel.
De 2 kleine celramen kan je alleen van buitenaf open en dicht doen, dus ik doe ze meteen dicht.
Een paar seconden later hoor ik ze beiden hoesten en begin zachtjes te lachen.
Terwijl ik aan het genieten ben van mijn streek, hoor ik bewakers schreeuwen dat ik van het dak af moet komen. Ik kan geen kant meer op en kijk de bewaker die het woord doet aan.
“Je komt me maar van het dak afhalen... tenminste... als je dat kunt” antwoord ik.
De eerste bewakers klimmen het dak op en die trap ik er 1 voor 1 af Razz.
Bij de tweede poging wordt er een hoogwerker ingezet met daarop 2 gewapende bewakers.
Ik weet dat ik nu geen kant meer op kan, maar waag toch een poging naar de vrijheid.
Allereerst loop ik naar de hoogwerker toe, maar op het moment dat de bewakers mij willen grijpen, sprint ik naar het eindpunt van het dak en spring zo over het hek naar de vrijheid.
Ik kom met een harde smak op de grond terecht, maar sta ondanks de pijn toch op.
De bewakers die getuige waren van mijn actie kijken mij vol verbazing aan. Ik kijk ze buiten adem ook aan, maar zak al snel door mijn been die al diverse keren is behandeld en blijf liggen.
Hoe graag ik ook voorgoed had willen ontsnappen, de verwonding aan mijn been en de energie ontbraken. Een paar minuten later zit ik alweer in mijn cel en lig op mijn bed, als er opnieuw een bewaker mijn celdeur opent en naar binnen stapt. Ik kijk op.
“Laat me raden, jij moet ook een pak slaag” zeg ik en kijk hem dreigend aan.
“Harold, ik ben het Denzel, ik heb je been eerder ingesmeerd met een zalf, wat aardig hielp weet je nog” zegt hij heel vriendelijk. Na een paar minuten herken ik hem, maar blijf wel liggen.
“Oh ja, ik zie het sorry” zeg ik wat kortaf.
“De staatsgevangenis heeft de veiligheidsmaatregelen verscherpt, waardoor ik ben aangesteld en bij je moet blijven en je in de gaten moet houden” legt hij me uit.
“Wat jij wilt” zeg ik kortaf en draai me hoofd om een poging te doen om in slaap te komen.
“Mag ik je been masseren en weer insmeren met de zalf?” vraagt hij dan.
Ik draai me hoofd weer en kijk hem aan. Hij meent het echt, waardoor ik begin te glimlachen.
“Graag zelfs, alvast bedankt” zeg ik vriendelijk.
Hij glimlacht terug en begint met het masseren van mijn been.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Stefanie
BerichtGeplaatst: 20-12-2010 10:34:21  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
Na de heerlijke massage is het al erg laat in de avond en keer ik terug naar de kazerne samen met Miller. Onderweg bel ik Hannibal op zijn mobiele telefoon en vraag hoe het met hem is en of de maffiabende al is gepakt. Hij heeft goed nieuws: ze zijn gepakt en slapen bij Sheriff William in de cel. Ik zucht een keer en de spanning trekt aardig bij me weg. Nu kan ik tenminste met een gerust hart gaan slapen. Ik spreek met ze af om morgen bij een wegrestaurant te verzamelen waar ik ze zal trakteren op een lunch en de missie als een hoofdstuk in mijn leven af te sluiten.
Na het telefoongesprek ga ik in bed liggen en val al snel in slaap.

DARKO
Deze avond gebeurt er verder niet veel meer in de staatsgevangenis, een aantal bewakers rennen wel van hier naar daar alsof er iets aan de hand is. Maar dat is al snel weer over.
Een van de bewakers komt bij me kijken. “Je zoon haalde weer eens een geintje uit.” Zegt hij en loopt dan weer verder.
“Och, het zal weer eens niet zo zijn.” zeg ik dan zachtjes.
Harold is altijd wel in voor een grapje, is het niet thuis dan is het hier wel. Vroeger deed hij dat ook altijd, grapjes uithalen bij zijn moeder en bij mij. Kattenkwaad uithalen daar was hij goed in. Met de herinneringen van vroeger ga ik op mijn brits liggen en val al snel in slaap.

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Flykie
BerichtGeplaatst: 20-12-2010 16:25:14  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL

Nu Dimitri en zijn vriendinnetje achter en slot en grendel zitten, haal ik even diep adem. We kijken William aan en zien hem zijn deputy’s één voor één omhelzen als dank voor hun goede inzet. Als klap op de vuurpijl krijgen wij ook nog een dikke knuffel van hem. Ik sla mijn armen ook om hem heen en bedank hem voor de geweldige samenwerking.
“Wat ik alleen iiieeetttsss minder vond, was de gil, daardoor heb ik een beetje last gekregen van mijn oren.” zeg ik nogal droog.
Door mijn reactie schiet eerst William in de lach en daarna ik ook.
“Hannibal, jullie zijn geweldig. Ik vind het alleen heel moeilijk om te zeggen, maar eigenlijk moeten we jullie direct arresteren en Decker daarvan op de hoogte brengen.” zegt hij dan.
Geschrokken kijk ik hem aan en vertel dan over de opdracht die wij hebben aangenomen en de overeenkomst die is afgesloten.
“Je hoeft ons dus niet te arresteren.” zeg ik en geef hem een knipoog.
“Heb je een kopie van de overeenkomst?” vraagt hij mij.
Ik knik en haal een kopie uit de binnenzak van mijn jas, die hij vervolgens aandachtig begint door te lezen. Decker zijn handtekening staat ook op de overeenkomst.
“In orde, goed geregeld.” zegt hij met een glimlach.
“Als je iets aanneemt, dan moet je het ook goed regelen, hè?!” antwoord ik.
Vervolgens gaat mijn mobiele telefoon en ik neem op.
“Smith hier, zeg het eens.” zeg ik.
Het is Decker die vraagt hoe het gaat en of de maffiabende al is opgepakt.
Ik doe verslag van de avonturen die we hebben beleefd en dat de bende achter slot en grendel zit. Decker lijkt helemaal opgelucht, zo aan zijn stem te horen, en we spreken af om morgen bij een wegrestaurant te verzamelen, om alles nog even te bespreken.
“Is goed Decker, wij moeten Murdock morgenochtend ook nog even halen dus het kan zijn dat we er iets later aankomen, maar we komen wel.” zeg ik.
Na een kwartier beëindigen we het gesprek en dan staat William weer voor me.
“Willen jullie hier blijven overnachten? Of gaan jullie terug naar het ziekenhuis?” zijn William zijn vragen.
Ik kijk B.A. en Face even aan.
“Heb je nog energie om te rijden B.A.? Of mag ik het stuur dit keer overnemen? Face; zie jij het zitten om Murdock morgen op te halen? Of wil je direct naar hem toe?”
B.A. geeft aan geen energie meer te hebben en ik gerust het stuur mag overnemen. Face geeft aan dat hij graag naar Murdock toe wil. Ik kijk William weer aan.
“Bedankt voor het aanbod, maar wij gaan terug naar het ziekenhuis om Murdock bij te staan, er moet daar ook nog een boef worden afgevoerd. Zolang die daar nog is, loopt iedereen nog gevaar.” leg ik hem uit.
“Wij gaan die boef wel halen, Sheriff.” zegt Nick die met John klaar staat.
“Is goed, rijd dan maar achter het team aan naar het ziekenhuis.” zegt William.
“Colonel, gaan we morgen ook nog even naar Douglas en zijn kids om mijn Corvette op te halen?” vraagt Face dan.
Ik kijk hem aan en knik.
“Ik wil Stefan ook wel weer even zien” geef ik eerlijk toe Very Happy.

Aangekomen bij het ziekenhuis, gaan we direct door naar de kamer van Murdock. Hij kijkt op als we eerder binnenstappen dan verwacht en ik vraag direct hoe het met hem gaat. Alles gaat gelukkig al een stuk beter met hem en hij is blij om ons weer te zien. Face geeft hem meteen een dikke knuffel en neemt zijn plaats weer in op de kruk. Het lijkt erop dat hij weer energie heeft voor 10, maar ik ben echt kapot.
Daarna komen John & Nick binnen om de boef mee te nemen. Van een verpleegster mag de boef met ons mee en we maken eerst de boeien van het bed los en slaan hem opnieuw in de boeien. Vervolgens verlaten de 2 deputy’s de kamer en blijven wij achter.
Als ze weg zijn, loop ik naar Douglas. Met hem gaat het ook al veel beter.
Ik begin te gapen en rek me even goed uit.
“Jongens, ik ben echt moe, dus als jullie het niet erg vinden ga ik naar mijn bed.” zeg ik.
B.A. begint ook te gapen.
Ik verlaat de kamer al snel om vervolgens richting het gastenverblijf te lopen. Nog voor ik daar aan kom, rent Judith op me af en vraagt hoe het allemaal met mij gaat. Ik knik ten teken dat het goed gaat, maar ben ook erg moe. In plaats van voorbij te lopen, slaat ze haar armen meteen om me heen en vertelt me wat ze voor mij voelt Embarassed. We lopen samen naar het gastenverblijf en eenmaal daar aangekomen, doe ik mijn schoenen en daarna mijn blouse uit. Daarna ga ik op het bed zitten en kijk Judith aan. Ze kijkt mij met een verliefde blik aan, maar als ik wil gaan liggen, legt ze haar armen in mijn nek en krijg meteen een liefdevolle zoen van haar.
Ik sla mijn arm ook om haar heen, trek haar naar me toe en beantwoord de zoen. Judith gaat naast mij liggen en legt haar hoofd op mijn borst.

Ons onderonsje wordt verstoord als we voetstappen op de gang horen. Ze komen dichterbij en Judith verlaat het gastenverblijf om weer aan het werk te gaan. Met een kleine glimlach kijk ik haar na en val vervolgens als een blok in slaap.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Berichten van afgelopen:   
Tijden zijn in GMT + 1 uur

Volgende onderwerp
Vorige onderwerp
Pagina 30 van 31
Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3 ... , 29, 30, 31  Volgende
Ateamfans.nl forum index  ~  A-Team Melee

Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk


 
Ga naar:  

Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
Je mag geen reacties plaatsen
Je mag je berichten niet bewerken
Je mag je berichten niet verwijderen
Ja mag niet stemmen in polls




 

Powered by phpBB and NoseBleed v1.08
Edited by Ateamfans.nl v3.0