The A-team Fans V3.0 ~ Bekijk onderwerp - A-TEAMMELEE 17 TROUBLE AT THE ARMYBASE

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

MURDOCK

Het deed me ontzettend goed om B.A., Face en Hannibal te zien en om een omhelzing van ze te krijgen. De rest van de dag knap ik dan ook redelijk snel op. Aan het einde van de dag mag ik al even uit bed en vraag of ik naar een telefoon mag. Een verpleegster zegt dat dat nog net iets te ver lopen is voor de eerste keer en stelt voor om een rolstoel mee te nemen. Dan kan ik lopen zover als dat lukt, daarna kan ik gaan zitten en op vier wielen naar de telefoon. Ik ga graag in op dat voorstel en schuifel even later, nog wat wankel op m’n benen, over de gang. Als ik een paar minuten goed diep heb in- en uitgeademd, voel ik me helderder worden.
Het duurt toch wel 5 minuten voor ik de telefoon heb bereikt, maar dan toets ik snel het nummer van de Van in. Er wordt niet opgenomen. Ik besluit bij het raam, met uitzicht op de parkeerplaats van het ziekenhuis, een paar minuten te wachten. Mijn geduld wordt beloond, de telefoon wordt opgenomen door B.A. Dat verbaasd me, meestal doet Hannibal dat. Er zal toch niets met hem aan de hand zijn?
“Hé, big guy, hoe is het met jullie?”
Ik hoor aan de geluiden dat hij het toestel op luidspreker heeft gezet om handsfree te kunnen bellen.
“Goed.” Antwoordt hij kortaf. “We gaan naar sheriff William. Ze zitten daar in de problemen door die Russische maffia die we eerder vandaag aan hen hadden overgedragen nadat ze ons van de weg probeerden te rijden. De familie Darko zit in zijn geheel in de gevangenis.”
Er valt een momentje stilte, maar dan wil hij weten hoe het met mij gaat.
“Ik dacht al dat je het nooit zou vragen!” doe ik quasi verontwaardigd, maar ik snap wel dat ze zich met hoge snelheid naar William spoeden. “Ik ben net uit bed. Jullie bezoek deed me goed. Ik hoop morgen weer bij jullie te zijn. Dus zorg voor een helikopter en ik ben in de wolken, B.A..”
“Shut up, fool! Voorlopig is er genoeg te doen met onze voeten op de vloer.”
Om ze niet verder af te leiden van hun nieuwe missie hang ik op nadat ze me alle drie gedag hebben gezegd.

B.A.

Zo snel als het verkeer het toelaat rijd ik naar de stad van sheriff William. We komen echter in de spits terecht waardoor we pas na 18.00 uur arriveren. Maar eenmaal daar springen we uit de Van en rennen het kantoor binnen waar ze met smart op ons zitten te wachten. De sheriff en zijn deputies vertellen wat er allemaal gebeurde nadat ze met de maffialeden bij de Van vertrokken en hoe ze 2 uur geleden bij kwamen: opgesloten in hun eigen cellen!
“Het moeten de lui zijn waar Kurt en Leo naar toe waren gevlucht.” Zeg ik met m’n gezicht op onweer om wat ik net hoorde.” Anders hadden ze niet geweten dat waar Kurt was. Ze zijn ons gevolgd bij sheriff Douglas’ kantoor vandaan. Weten jullie waar ze wonen?”
“Die dikke hebben we wel eens in de buurt van Benny’s huis gezien.” Antwoordt William.
Ik kijk Hannibal aan die bevestigend terugknikt.
“Laten we die buurt dan maar eens een bezoekje brengen.” Zeg ik en maak meteen aanstalten om te vertrekken.
“De dunne man van het illustere gezelschap was behoorlijk gewond. We hebben rond gebeld om erachter te komen waar hij misschien behandeld is, maar we hebben nog geen informatie kunnen lospeuteren. Sommige doktoren beroepen zich op hun beroepsgeheim, anderen zeggen gewoon dat ze niemand met die soort wonden hebben behandeld vandaag. Maar het kan best zo zijn dat één van die dokters die ons afscheepte met een smoes een flinke som geld in zijn handen kreeg gestopt als zwijggeld.” Merkt één van de deputies op.
Terwijl de sheriff zijn kantoor afsluit pakken wij onze wapens en jassen uit de Van.
“Is het ver naar die wijk? Nemen we de auto’s mee of gaan we lopend?” wil ik weten.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL & FACE (excuus voor de lengte)

Onderweg naar de Office van William gaat de boardtelefoon en B.A. neemt op.
Ik blijf naar de weg staren en probeer een plan te bedenken maar ben op dit moment knap inspiratieloos.
Dit was echt niets voor mij, normaal heb ik voor elk probleem een sluw plannetje, maar het wilt me dit keer maar niet lukken.
We arriveren door de file rond een uur of 6 bij het kantoor van William. Ze doen verslag van de uitbraak en ik blijf nadenken.

Na B.A. zijn vraag over het vervoer krijg ik een idee en begin te vertellen.
“Als je een bom onder je auto wilt, dan zou ik The Van laten staan, maar onze voertuigen kunnen we ook als lokaas laten dienen. We moeten ze het gevoel geven dat we geen aandacht meer besteden aan de zaak, dan zullen ze vanzelf weer toeslaan.
Op het moment dat ze willen toeslaan, dan grijpen we wel in. Alleen denk ik niet dat ze nog veel zullen doen bij je Office William.
Ik vrees het ergste voor Douglas zijn Office, omdat er daar nog een bendelid in de bak zit. Die zullen ze eerst bevrijden, dan kunnen wij niet hier blijven om hun schuilplaats te zoeken” uit ik mijn zorgen.

William sluit zijn kantoor en Face en B.A. pakken de wapens en jassen uit The Van.
Niemand schijnt naar mijn voorstel te luisteren en ik begin te zuchten.
Ik steek nog een sigaar op en krijg mijn wapen door Face onderhands toegegooid. Het wapen vang ik met alle plezier alleen begin ik toch wel vermoeid te raken van deze hele missie.
We zijn al weken bezig en moeten onze ogen kostte wat het kost openhouden. Een paar minuten later stop ik mijn pistool tussen mijn broekriem, hang mijn m16 over mijn schouder en wil een nieuwe uitbraak voorkomen, maar dan zijn we voor niets hierheen gekomen.
Ik denk even na en leun tegen een dienstauto.
‘We kunnen niet op 2 plaatsen tegelijk zijn, Don en George kunnen niet tegen die bende op. Ohhh was Murdock er maar, dan hadden we zeer vlug transport van de ene naar de andere kant zonder enige files’ denk ik bij mezelf.
“Gaat het wel colonel?” is Face zijn vraag. Ik schud mijn hoofd en begin te zuchten.
“Wat is er dan aan de hand?” is zijn volgende vraag.
“Zoeken naar die schuilplaats heeft geen enkel nut, want die maffiabende gaat hun andere maat bevrijden die bij Douglas in de bak zit. George en Don gaan die bende nooit alleen aankunnen.
We hadden op moeten splitsen, of tenminste 1 iemand daar moeten laten” zeg ik gefrustreerd.
Face lijkt mij te begrijpen, maar zegt me dat wij die schuilplaats eerder zullen vinden.
Ik kijk hem even verbaasd en verward aan.
“Ik mag het hopen, anders vrees voor een complete oorlog en ik heb geen zin in nog meer doden” zeg ik tegen hem.
“Kop op positief blijven denken, waar is de colonel die altijd on the jazz is” zegt Face dan.
Ik kijk de Luitenant even aan, maar ontwijk zijn blik daarna weer.
“Deze opdracht begint mij erg te vermoeien, we zijn al weken bezig en hebben die Darko family eindelijk achter slot en grendel, blijkt er een complete maffia achter te zitten. Dit is onze langste missie tot nu toe.” leg ik hem uit.
Ook B.A. komt poolshoogte nemen en heeft blijkbaar wat van het gesprek opgenomen, want ik krijg meteen een hand op mijn schouder. Face doet hetzelfde op mijn andere schouder en ik knik.
“Gaan we nog naar die schuilplaats zoeken? of wil je echt perse naar Douglas?” vraagt Face me.
Ik zwijg even en de twijfel is van mijn gezicht te lezen.
“Je twijfelt hé” zegt Face dan tegen me. Ik knik maar stem uiteindelijk maar in om naar die schuilplaats te zoeken.
“Laten we de tocht lopend afleggen als het toch in de buurt is, maar denk dat het dan wel het best is om in 2 teams te zoeken. Mocht je iets verdachts zien, meldt het dan” zeg ik nog.
Vervolgens gaan we met zijn allen op zoek naar de schuilplaats van de maffiabende.

SHERIFF WILLIAM (een probeer post)

We zijn dolblij met de komst van het A-Team en doen meteen verslag van het hele gebeuren.
Een idee waar ze heen zijn gevlucht hebben we niet doordat iedereen bewusteloos is geslagen.
Als je dan ook nog eens telaat bij komt maar ook in je eigen cellen opgesloten zit, dan kan je het spoorzoeken grotendeels vergeten.

Hannibal is helemaal niet spraakzaam, alsof hem iets dwarszit want B.A. zorgt voor de voortgang van het gesprek.
Ik kijk hem aan, maar hij lijkt mijn blik wel te ontwijken.
Als B.A. zijn vraag over het vervoer stelt, blijft het even stil en sluit dan maar meteen mijn Office.
Terwijl 2 van de 3 A-Teamleden hun wapens en jassen pakken, steekt Hannibal nog een sigaar op.
Maar Face is degene die al naar zijn kolonel toe loopt. Ik ga naar mijn deputy’s om een plan van aanpak te maken.
Wij hebben ons al vrij snel klaargemaakt voor de aanval en zijn net een ME.
Tot mijn grote verbazing staan ze op een gegeven moment alle 2 bij hun kolonel, er lijkt dus echt iets aan de hand te zijn.
Ik wacht even tot ze klaar zijn met hun overleg.

Ze zijn niet veel later klaar en Hannibal stelt voor om de zoektocht lopend af te leggen.
Daar gaan we mee akkoord en gaan met zijn allen op pad.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

EINDPOST VOOR LANCE EN MADISON

LANCE
Onderweg naar de ziekenzaal besluit ik eerst bij mijn collega te gaan kijken, dus op de ziekenzaal aangekomen kijk ik eerst bij mijn collega die inmiddels bij kennis is gekomen. Ik vraag hoe het met hem gaat, maar daar krijg ik niet echt antwoord op. Hij wilt eerst weten of Harold achter de tralies zit.
“Maak je niet druk, Hannibal heeft hem terug in zijn cel gezet waar hij hoort.” zeg ik met een knipoog.
Hij laat een glimlachje zien, maar die verdwijnt alweer snel als hij last krijgt van zijn hoofd.
“Gaat het wel met je?’’ vraag ik hem dan.
Hij knikt. “Ja…het gaat wel.”zegt hij.
Dan vraagt hij ineens of ik iets dichterbij wil komen en fluistert in mijn oor: “Die dame die aan de andere kant van de zaal ligt, ongeveer 25 meter kwa afstand, ligt constant naar ons te kijken.”
“Ik zal je er wel even van verlossen.’’ Zeg ik dan tegen hem en regel een gordijn of ze die op willen hangen bij Maddie.
Van een afstandje kijk ik toe hoe ze de ‘tent’ voor Maddie opbouwen, natuurlijk zoals gewoonlijk protesteert ze, maar ik schenk er geen aandacht aan. Als ze klaar zijn loop ik weer terug naar mijn collega.
“Zo beter?’’
Hij moet lachen als hij ziet wat ik voor elkaar heb gekregen.
“Dat is inderdaad beter zo, ik had het gevoel alsof een uil met grote ogen je telkens aan zit te kijken.”
Ik moet lachen om zijn opmerking, langzaam aan begint hij alweer de oude te worden.
“Ga maar slapen, daar knap je van op.’’ Zeg ik tegen hem.
Hij knikt en sluit daarna zijn ogen. Terwijl mijn collega gaat slapen, loop ik naar Maddie.

MADISON
Nadat Lance was vertrokken kijk ik telkens naar zijn collega die aan de overkant ligt. Iedere keer moet ik aan Lance denken. Starend naar de overkant hoor ik na een tijdje ineens de deur van de ziekenzaal opengaan. Het is Lance die binnenkomt. Ik hoop dat hij mijn kant opkomt maar dat doet hij echter niet Hij gaat naar zijn collega waar ik de hele tijd al naar lig te staren. Ik probeer te luisteren wat ze zeggen, maar ze fluisteren echter tegen elkaar. Lance vertrekt dan kort en komt met een aantal mensen terug die ineens een gordijn op gaan hangen bij mijn bed.
“Hé! Wat moet dat? Sodemieter op met die gordijnen!” Zeg ik kwaad.
In de hoop dat ze ze weghalen zeg ik dat ik Claustrofobies ben, maar dat mag zelfs niet baten. De mensen geven echter geen krimp en gaan gewoon door met mij inmetselen, zo’n gevoel heb ik erbij. Als ze klaar zijn lopen ze weer weg, het enigste wat ik nu nog kan doen is luisteren, luisteren naar wat er om me heen gebeurd. Voetstappen komen weer deze kant op, maar gaan niet naar mij toe. Mijn ogen sluit ik voor een kort moment en doezel langzaam in slaap.

Op een gegeven moment word ik plotseling wakker als ik iets hoor. Ik open mijn ogen en kijk in iemand zijn gezicht. Meteen zet ik het op een gillen, maar al snel houdt diegene zijn hand voor mijn mond.

LANCE
Langzaam doe ik het gordijn bij Maddie een klein stukje open en kijk naar binnen. Ze ligt denk ik te slapen, maar toch stap ik naar binnen en doe het gordijn weer achter me dicht. Ik bekijk haar een tijdje alsof ze heel lief ligt te slapen. Ik doe een paar stappen dichterbij en ga met mijn hoofd iets boven de hare hangen, zachtjes adem in en kijk in haar gezicht. Maar plotseling opent ze haar ogen en zet het op een gillen. Meteen doe ik mijn hand voor haar zodat ze stopt met gillen.
“Ssst, ik ben het.’’ Zeg ik.
Als ze me herkent haal ik langzaam mijn hand van haar mond en kijkt ze me verbaasd aan.
“Waarom ben jij hier?’’ vraagt ze dan fluisterend.
“Omdat ik jou iets duidelijk wil maken.’’ Zeg ik wat mysterieus.
Maddie probeert zelf rechtop te gaan zitten in bed, ik ga op het randje zitten van het bed en kijk haar aan.
“Waarom ben je naar me toegekomen? Ik dacht dat je boos op me was, me het liefst wilde vervloeken…”
“Ssst…laat het me uitleggen.’’ Onderbreek ik haar.
“Ik ben voor jou teruggekomen, ik wil dat je beter word. Een beter mens, niet meer zo slecht als je voorheen was. Misschien word jij nu boos op me, maar na wat jij me hebt verteld, wat je je zus hebt aangedaan, dat vond ik echt niet kunnen. Ik ben naar Bridget toegegaan en heb haar verteld dat jij had gelogen. Natuurlijk was ze compleet in de war en van slag, maar ik wil dat het goed komt tussen hen.”
Maddie kijkt even naar beneden. “Kom je alleen dat vertellen?’’
“Nee, ik kwam terug voor jou. Nog steeds voel ik wat voor je, maar of jij dat ook voelt voor mij wil ik graag van je weten.”
Ze haalt haar schouders op en kijkt me dan aan.
“Lance, Ik weet niet of ik wat voor je voel. Het is ook moeilijk voor me, nadat mijn eigen man me had bedrogen heb ik het gevoel alsof ik van niemand meer kan houden, iedereen belazer ik. Alsof ik me daar goed bij voel.”
“Het is gewoon wraak wat je neemt, maar dat heb je al allemaal gedaan. Wat ben je nu van plan met je leven?’’
Weer haalt ze haar schouders op. “Dat weet ik niet aangezien ik waarschijnlijk nooit meer kan lopen, ik zie mezelf al hier elke dag vooruit geduwd worden in mijn rolstoel. Naar buiten, naar mijn cel enzovoort.”
Ik pak dan zachtjes haar hand beet.
“Je zal hier misschien nog wel een tijdje zitten ja, maar ik wil best voor je gaan. Op een voorwaarde, dat je niemand meer pijn zult doen.’’
Ik zie Maddie nadenken, blijkbaar stel ik moeilijke vragen voor haar doen. Maar dan legt ze ineens haar andere hand op de mijne. “Ik zal proberen mezelf te veranderen.” Zegt ze dan zachtjes.
Ik trek haar langzaam aan naar me toe, ze slaat haar armen om mijn nek en legt haar hoofd op mijn schouder. Ik aai haar langzaam over haar rug.
“Kijk me eens aan.’’ Zeg ik dan.
Als ze me aankijkt zie ik tranen in haar ogen staan.
“Waarom moet je huilen?’’ vraag ik haar.
“Omdat…omdat niemand ooit zo lief voor me is geweest.”
Ik geef haar dan een zacht kusje op haar wang.
“Zie je dan wel, je kan gelukkig worden met iemand die om je geeft.” Zeg ik zachtjes.
Ze knikt en kijkt me dan diep in de ogen aan. Onze hoofden komen dan dichter bij elkaar en even later raken onze lippen elkaar. Een lange zoen volgt.
Ze kijkt me daarna weer recht in de ogen aan en zegt: “Ik hou van je.’’
“En ik ook van jou.” verklaar ik haar.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

DEPUTY DON & George

Even een stukje terug in het verhaal: 's morgens nadat sheriff Douglas naar het ziekenhuis is gebracht...

Zolang we met van alles en nog wat bezig zijn houden we onze arrestant stevig vastgebonden, ook al zit ie al in een cel. Het raam van de cellengang is al zo goed als dichtgemaakt, vanmiddag komt er een nieuw veiligheidsraam in.
We zijn verlost van het ene stel boeven, maar kregen er direct een andere voor in de plaats. En volgens mij nog een gevaarlijker exemplaar ook. Maar voorlopig kan ie geen vinger verroeren en kunnen we ons even met de dagelijkse werkzaamheden bezighouden.

In de loop van de dag krijgen we een verontrustend telefoontje: de Russische maffia heeft geprobeerd de Van van het A-Team met daarin Leo en Kurt van de weg te rijden. Gelukkig is alles goed afgelopen en vervolgen ze hun tocht naar de staatsgevangenis. De boosdoeners zijn zelfs overmeesterd en door sheriff William meegenomen.
Opgelucht gaan we naar de cel van onze arrestant en proberen hem te ondervragen. Ik heb het gevoel dat ie ons byzonder goed verstaat, maar hij doet alsof ie alleen maar Russisch kan praten. Om meteen met dreigementen aan te komen schiet niet op, dus we vertrekken. Als we weglopen horen we hem grinniken. De rotzak.

Aan het einde van de middag krijgen we opnieuw een telefoontje van het kantoor van William, met een nog verontrustender bericht. De opgepakte maffialieden hebben hem en twee deputies overmeesterd. De collega aan de telefoon heeft hen net uit hun eigen cellen bevrijd en waarschuwt ons.
Zouden we die lui nu weer op ons dak krijgen? Wat kunnen we dan nu weer verwachten? George en ik zitten nu echt met die Rus in ons maag. Moeten we hem hier laten en zelf op de vlucht slaan? Of verdedigen we onze arrestant met ons leven? Moeten we hem hier laten of zullen we om transport verzoeken?
Ineens krijg ik een ingeving. Ik weet hoe we zowel de arrestant als onszelf in veiligheid kunnen brengen.
Zodra George terug is van de benzinepomp, roep ik hem in het kantoortje van Douglas, waar we in alle rust kunnen overleggen. Ik leg hem mijn plan voor. Hij kijkt me met grote ogen aan.
"Ben jij nou gek geworden?!"
"Nee. Denk je nou echt dat ik dat zonder voorbereidingen ga doen?"
"Hoe wil je hem dan...."
"Luister... het is etenstijd, we hebben de plicht om gevangenen een maaltijd aan te bieden. We mogen daar natuurlijk altijd iets 'gezonds' aan toevoegen... toch?!"
"Jij bent echt gek!"
"Hmmm, misschien wel, maar ik denk dat het gaat werken. Doe je mee?"
George twijfelt even waarbij hij m'n gezicht monstert om te checken of ik het echt meen wat ik voorstelde.
"Goed dan, ik doe mee."
George gaat zijn eigen voorbereidingen treffen en ik loop naar het keukentje. Even later loop ik naar de cel met een bord boterhammen en een beker koffie met melk. Nu de man nog van top tot teen geboeid is kan ik redelijk veilig de cel in. De ellende is dat we hem met zijn armen op zijn rug hebben geboeid, zodat hij niet kan eten of drinken. Voor ik dat probleem oplos haal ik wat extra handboeien. Terug in de cel laat ik hem opstaan en naar de tralies schuifelen. De extra boeien maak ik vast aan de armen en tralies van de cel. Op die manier kan ik de handboeien die zijn handen bij elkaar houden losmaken. Ik zet zijn eten vlak bij hem en verlaat dan de cel. Met m'n wapen in de aanslag maak ik vanaf de gang één van de handboeien los, zodat de Rus gebukt kan eten. Met een stalen gezicht wens ik hem smakelijk eten en verlaat de cellengang. Ik kijk op m'n horloge en reken uit wanneer ik hem ongeveer op zal kunnen halen.
George heeft de kofferbak van zijn dienstauto inmiddels leeggemaakt en vraag hoe het is gegaan.
"Hij leek hongerig, dus ik denk dat het gaat lukken."
In het washok haal ik een grote jute zak en leg die alvast bij de deur van de cellengang. We drinken samen een bak koffie en praten een kwartiertje vol over de belevenissen van vandaag.
"Zeg, waar wil je die gast eigenlijk heen brengen?!" vraagt George verbaasd.
"Naar een plek waar niemand hem gaat zoeken." grijns ik mysterieus. "Je zult zien dat het zal werken."
Ik sta op en loop de cellengang in. De koffie met een 'voedingssupplementje' werkt. Maar ik ga niet over één nacht ijs en check uitgebreid of de man echt slaapt. Ik kan hem kietelen wat ik wil: meneer slaapt en begint zelfs te snurken.
"George!"
M'n collega brengt de jute zak mee en dekt mij als ik naar binnen ga. Ik verzet de handboeien weer, zodat de maffiaman los komt van de tralies. Voor de zekerheid fouilleer ik hem nog een keer goed. Nu hij zo slap is, is het een makkie om hem min of meer op te vouwen. George helpt me om hem in de jute zak te stoppen. De man blijkt niet zo zwaar te zijn. Ik til hem op en sjouw hem in de duidelijk herkenbare wasserijzak naar de dienstauto van George die hij dicht bij de voordeur heeft gezet. Om de show compleet te maken pak ik nog een paar reservekledingstukken uit het washok en leg die bij de waszak in de kofferbak. George maakt nog een nepboef van kussens onder de dekens van de cel en doet de cel op slot. Net echt. Zelfs zijn schoenen staan onder de brits.
We sluiten het kantoor af zoals we dat elke avond doen en vertrekken. Met één verschil echter: ik neem Georges dienstauto en hij mijn privéauto. Ik zet koers naar het ziekenhuis en George volgt.

Bij het ziekenhuis zet ik m'n wagen bij de dienstingang waar ik iemand van het personeel aanspreek. George die mijn auto op een gewone plek parkeert komt even later aanrennen.
"Wat ga je nou doen?"
"Ik breng deze gast naar een veilige plek."
De man die ik net sprak komt met een duwkar aangelopen.
"Help effe."
Samen halen we de slapende Rus uit de kofferbak. George blijft erbij als ik m'n wagen parkeer. Met de dienstlift gaan we het ziekenhuis in, op weg naar de afdeling waar Douglas ligt....

SHERIIF DOUGLAS

Voor het bezoekuur begint gaat de deur van de ziekenzaal al open. In de hoop dat het Lindsay en de kinderen zal zijn voel ik me vrolijker worden. Maar wie schetst mijn verbazing als ik m'n beide deputies zie binnen komen met een grote jute waszak op een kar?
"Hé, baas, hoe is het?" begroet Don me.
George komt aan de andere kant van m'n bed staan en drukt me de hand.
Beide volgen m'n nieuwsgierige blik.
"Baas, ik weet dat je er een hekel aan hebt om uitgeschakeld te zijn. Daarom dacht ik zo: we geven hem iets te doen."
Bij George begint het kwartje te vallen en hij komt dan meteen met een geweldig idee.
"Ik weet nog wel iemand die graag mee zou helpen met deze klus!"
Ik kijk hem even nadenkend aan en weet even niet wie hij bedoelt.
"Laten we vragen of Murdock van het A-Team hier op de kamer mag liggen!"
Omdat dat een geweldig idee is geven we elkaar een high five. Meteen vertrekt hij naar diens kamer. Ik druk Douglas een wapen in zijn hand en zoek de verpleegstersbalie op. Ik vraag of het mogelijk is om tijdelijk van een twee persoonskamer een driepersoons te maken. De vrouw die me te woord staat kijkt me stomverbaasd aan. Zo'n gekke vraag heeft ze in tijden niet voorgelegd gekregen.
"Maar meneer..." begint ze. "Wat bent u dan van plan?!"
Ik hang een fraai verhaal op over een Russische vluchteling met psychische problemen die ooit van de dood werd gered door sheriff Douglas en die in een ander ziekenhuis te zijn beland. Daar konden ze hem niet houden, dus kregen wij het verzoek om hem naar zijn steun en toeverlaat te brengen. En een bekende die hier ook is opgenomen heeft ervaring met psychisch zieken, dus die wil ik voor de zekerheid ook op de kamer hebben.
De verpleegster staart me met open mond aan, zo'n raar verhaal heeft ze ook nog nooit gehoord. Maar het raakt haar en ze lijkt geneigd me ter willen te zijn.
"Geef me een momentje... ik moet even vragen... blijft u even wachten..." stamelt ze terwijl ze achter de balie vandaan schuift.
Ik kijk haar na, nagenietend van m'n eigen vindingrijkheid. Nooit verwacht dat ik zoiets ooit nog eens zou doen.
Vijf minuten later komt de zuster weer aandribbelen. In de verte komt George aan, een bed voor zich uit duwend, met Murdock erin. De man zit rechtop in bed en maakt geluiden alsof ie met een Grand Prix meedoet.

MURDOCK

Na het avondeten lig ik tv te kijken, maar op de één of andere manier boeit hem me totaal niet. Ik wil bij B.A., Face en de kolonel zijn, niet in m'n eentje hier. Van frustratie begin ik pluisjes van de deken af te trekken en met een verbeten trek om m'n mond zo ver mogelijk van me af te gooien. Onbegonnen werk natuurlijk, want pluisjes maken geen snelheid, maar het is precies hoe ik me voel. Bezoek hoef ik ook al niet te verwachten, want m'n team heeft hun handen vol, ook al is de familie Darko nu compleet achter slot en grendel. De maffia is opgedoken en zorgt nu voor onrust.
Ik zucht een keer. Ging de tijd maar sneller, was het maar vast morgen, dan kan ik me weer bij hen voegen.
Maar dan gaat de deur open en staat Douglas' deputy George voor me. Hij drukt me stevig de hand en vraagt hoe het met me gaat. Na wat koetjes en kalfjes komt ie to the point. Er is werk aan de winkel. Ik spits m'n oren en ben meteen in voor een mooie klus. Eindelijk kan ik weer wat nuttigs doen.
George duwt m'n bed de zaal af. Ik ga er eens mooi voor zitten en zie het voor me: Murdock in een gestroomlijnde sportwagen die alle bochten moeiteloos neemt en de hoofdprijs wint in de Grand Prix.

Als we bij de kamer van Douglas arriveren rijden ze net een leeg bed naar binnen. Sheriff Douglas wordt tegen de buiten muur gezet, het lege bed komt in het midden en het mijne komt tegen de binnenmuur.
"Waar is uw zieke vriend?" vraagt de verpleegster aan Don.
We kijken allemaal verbaasd naar de deputie. Wat heeft hij in hemelsnaam voor verhaal opgehangen? Don troont de zuster mee naar de gang en keert even later alleen terug.
"Zo!" hij wrijft even in zijn handen. "Zullen we nu onze gast maar eens uitpakken?"
Ik spring uit bed en help Don en George om de slapende Rus uit de jute waszak te halen. Door het heen en weer schudden lijkt hij wakker te worden. Snel hijsen we hem op bed en maken hem met 4 boeien aan het bed vast, zodat hij geen vin kan verroeren.

DEPUTIE DON

Met een dizzy hoofd wordt de man wakker en kijkt duf van de één naar de ander.
In het onvervalst Amerikaans vraagt hij: "Waar ben ik?"
George en ik stappen op hem af.
"Aha! Meneer de Rus kent onze taal!" stel ik vast.
"Wel, vertel ons dan eerst maar eens je naam." gaat George verder.
De man schakelt meteen over op Russisch en gezien de toon die hij aanslaat lijkt hij ons eerder uit te maken voor rotte vis dan dat hij de vraag beantwoordt. George en ik wisselen een blik van verstandhouding en pakken hem dan bij zijn kraag.
"NAAM!!!"
We horen de man slikken van schrik.
"Andreas."
"ACHTERNAAM!!!"
"Bolstjoksti."
Zo gaan we nog even door en krijgen we mondjesmaat wat informatie uit hem los en dat allemaal zonder wapens onder zijn neus.
Na het verhoor probeert Andreas ons geheimpje te verklappen door een keel op te zetten als er een verpleegster voorbij komt. George wil hem knock out slaan met de kolf van zijn pistool, maar Murdock houdt hem tegen.
"Laat mij maar even..." zegt hij terwijl hij zich uit zijn bed laat glijden.
Murdock begint in één of andere buitenlandse of fantasietaal te brabbelen, waardoor de Rus steeds een stukje achteruit deinst. Tot hij niet verder kan door zijn boeien. Als Murdock plots zwijgt kijkt Andreas hem met grote angstogen aan.
"Wat heb je hem nou allemaal wijsgemaakt?" vraag ik met een wijfelende grimas op m'n gezicht.
"Geen flauw idee, maar het werkt blijkbaar." is het droge antwoord van Murdock en hij springt lenig terug op bed.
"Laten we de informatie zo snel mogelijk doorgeven aan William."
Ik kijk op m'n horloge en vraag me af of er nog iemand op het kantoor zal zijn. Met George loop ik naar de dienstauto op de parkeerplaats. Met de boordtelefoon bellen we eerst naar het kantoor, maar daar neemt niemand op. Dan nemen we de politiezender er maar bij. George doet een oproep aan het korps van William en even later reageert een deputie die patrouille rijdt. Omdat we het team van William nog niet helemaal vertrouwen na de streken van Benny, vragen we de frequentie van de walkietalkie van William.
"Sheriff William, deputy Don van sheriff Douglas hier. Over.
"Goede avond Don, zeg het maar. Over.
"We hebben zojuist een byzonder nuttig gesprek gevoerd met onze gast Andreas. Zo vertelde hij ons dat het huis van maffiabaas Dimitri in dezelfde wijk staat als dat van Benny. Een huisnummer wilde hij niet geven, maar het moet een verborgen villa zijn. Hebben jullie daar iets aan? Over."
De mannen die te voet op onderzoek uit zijn, zijn blij met de aanwijzingen en zeggen er meteen op af te gaan.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DAVID/BRIDGET
Na een flink tijdje te hebben gemopperd in mijn cel komt een bewaker mij ophalen. Ik word meegenomen naar een andere cellengang. Plotseling staan we halverwege de gang stil, een cel wordt opengemaakt en ik word naar binnen geduwd. Bridget zat me blijkbaar op me te wachten op haar brits. Maar eerst vraagt ze aan de bewaker waar Lance is.
“Die had zaken te doen op de ziekenzaal.’’ Zegt de bewaker.
Ze knikt en blijkbaar weet ze genoeg. Ze gaat weer op de brits zitten en vraagt of ik naast haar kom zitten, maar ik blijf echter staan.
“Wie is die Lance? Je nieuwe minnaar?’’ vraag ik haar op een chagrijnige toon.
“Nee, dat is de bewaker die samen met Maddie ondersteboven is gereden door Harold.”
“Ja nou en, wat boeit dat?’’
“Ik heb daarnet met hem gesproken, Maddie heeft hem verteld dat ze ons heeft belazerd. Dus wat ze mij vertelde van wat er tussen jou en haar is gebeurd was dus ook gelogen. Maar wat ik niet snap, waarom geef je dan toe dat je met haar hebt gezoend?”
“Net voordat we mijn cel uit wilden glippen wenste we elkaar een soort van succes en heb ik haar gezoend.” Geef ik toe.
Bridget kijkt me even verbaasd aan alsof ze het niet geloofd.
“Daarom gaf ik het juist wel toe dat ik haar had gezoend, maar het stelde verder niet zoveel voor. Omdat ik haar daarvoor nog duidelijk had gemaakt dat ik voor jou zou gaan. Maar dat zal nu ook wel helemaal van de baan zijn.”
Bridget schudt haar hoofd en komt naar me toegelopen.
“Nee David, ik wil je nog een kans geven. De zoveelste zou je kunnen zeggen. Maar ik meen het.”
Nu kijk ik haar verbaasd aan als ze recht tegenover me komt staan.
“En wat moet ik daar nu weer voor doen?”
“Jezelf bewijzen, met Harold heb ik het er ook al over gehad.”
“Zo, dus mevrouwtje gaat eerst met iedereen over mij staan lullen en daarna kom je naar mij toe, dat vind ik nou echt triest.”
“David, doe alsjeblieft niet zo raar, anders ga ik toch met mijn zogenaamde minnaar aan de haal.’’
Daar heeft ze me wel te pakken, ze weet dat ik echt niet zonder haar kan en als ze al helemaal zegt dat ze met die ene bewaker er vandoor wil gaan geef ik het op.
“Oké, jij wint. Ga maar naar je minnaar van een bewaker. Word maar gelukkig met hem.’’ Zeg ik mopperend en laat mezelf in elkaar zakken. Met mijn rug ga ik tegen de muur aan zitten en kijk naar beneden.
“David?! Wat is er met jou ineens aan de hand. Waar is mijn held van een man gebleven? Je lijkt nu wel een zielige vent die niets kan hebben en alles laat gebeuren!”
“Ja dat klopt, daarstraks toen jij zo enorm tegen me tekeer ging had ik het al niet meer. In mijn cel heb ik diep na zitten denken, soms denk ik van: kon ik de tijd maar terugdraaien, naar dat ene moment in het vakantiehuis in het bos, toen ik weg liep en even later dat pistool op mijn hoofd zette. Had ik toen maar de trekker overgehaald. Dan was dit allemaal geen werkelijkheid geworden. Was jij misschien wel gelukkig samen met Harold, maar je hebt me altijd al een monster gevonden. Waarom zou je dan nog bij me blijven? Laat staan alweer opnieuw moeten beginnen?’’
Ik zie bij Bridget de tranen in haar ogen staan. Blijkbaar heb ik haar enorm geraakt met de dingen die ik haar even duidelijk heb gemaakt.
“David, zeg dat niet nog een keer. Waarom, waarom vergooi jij je kans nou met mij? Ik dacht dat jij wel blij zou zijn dat ik je nog een kans zou geven.”
“Waarom, waarom ben jij zo tekeer tegen mij gegaan? Ik had je nog gewaarschuwd dat Maddie tegen je loog, maar je vertrouwde me niet. Misschien is het maar beter zo, ga jij maar naar je bewakertje toe.’’
“Dacht jij nou echt dat ik vreemd zou gaan met een bewaker? Jij snapt het niet, die bewaker is verliefd op Maddie, hij zat in het zelfde schuitje als mij. Hij wilde Maddie ook nog een kans geven, waarschijnlijk zitten die 2 nu te zoenen met elkaar. Dat had ik…” ze stopt ineens met praten.
“Wat had je?”
“Dat had ik ook van ons verwacht.’’ Geeft ze dan toe.
Nu schrik ik toch wel, ze had het dus zo gehoopt. Ik sta dan weer op en ga voor haar staan. Zachtjes streel ik met mijn hand over haar wang, hopend dat ze het fijn vind. Gelukkig vind ze het niet erg, want ze had mijn hand ook weg kunnen slaan.
“David, je moet weten dat ik altijd nog van je heb gehouden. Zowel toen we nog gelukkig waren samen, als toen je was vertrokken. Ik…”
“Het is al goed.’’ Zeg ik dan zachtjes tegen haar en omhels haar.
Tot mijn verbazing slaat ze toch haar armen ook om mij heen.
“Het spijt me,…dat ik zo lelijk tegen jou deed. Ik kan me ook geen leven zonder jou inbeelden.’’ Zeg ik zachtjes.
Ik laat haar dan los en kijk haar diep in de ogen, zowel zij als ik hebben beide tranen in onze ogen. Dan volgt een zoen, een lange wel te verstaan.
“Die had je nog van me tegoed.’’ Zeg ik zachtjes.
Ze laat een klein glimlachje zien en zoent me dan weer.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

SHERIFF DOUGLAS & Murdock & Lindsay & kinderen

Don en George stoppen Murdock en mij wat wapens toe, die we onder onze dekens verstoppen.
“Wat gaan jullie nu doen?”
“Tja, in het kantoor gaan zitten lijkt me niet zo’n goed idee. Mochten die maffialui naar hier komen met de bedoeling om hem te bevrijden, dan maak ik het opblazen van het kantoor liever buiten de muren mee dan er tussen.” Antwoordt Don.
“Wat dacht je van even thuis gaan douchen en dan op een goed plekje het kantoor in de gaten houden?” stelt George voor.
Echt een opmerking van hem, hij lijkt liever te werken dan vrije tijd te hebben. Vorige week ook.
“Doe wat je denkt dat verstandig is.”
M’n deputies controleren de boeien van Andreas nog een keer en geven hem wat te drinken.
“O… voor ik het vergeet!” zegt Don en haalt een doosje uit z’n borstzak dat hij uit het zicht van Andreas in m’n hand stopt. “Voor het geval ie lastig wordt.” Fluistert hij me toe.
Snel werp ik een blik: slaappillen! Ik kijk Don aan met glimmende ogen. En ik dacht nog wel dat hij zo’n saaie, nette jongen was… Blijkt ie best wel vindingrijk te zijn! George en Don laten een walkietalkie bij ons achter en vertrekken als ze er zich van hebben verzekerd dat wij het aan kunnen om op Andreas te passen.
“Hé, je weet best dat ik er een hekel aan heb om buiten spel te staan, dus je doet me er een groot plezier mee. Zeker nu we er een stel maffiakezen mee te slim af zijn.”
“Hé, en wat denk je van mij dan?” mengt Murdock zich in het gesprek. “Ik zit me hier ook te verbijten nu ik niet bij m’n team kan zijn, hoor! Dus jullie hebben ons beide een groot plezier gedaan.”
Murdock laat zich van zijn bed glijden, gaat naast het bed van Andreas staan en doet alsof ie een bezorgde vrouw is. Hij streelt met een vinger de lokken van zijn voorhoofd en doet alsof ie tegen een klein kind praat. Andreas deinst achteruit van afschuw.
Met een blik opzij naar ons verkondigt Murdock met dansende wenkbrauwen: “I always wanted to be a nanny!”

Als Don en George dan eindelijk zijn vertrokken realiseer ik me dat het bezoekuur elk moment kan aanbreken.
“Murdock! M’n kinderen komen zo meteen op bezoek! Daar had ik helemaal niet aan gedacht! Ik kan ze toch niet bloot stellen aan zo’n gevaarlijk sujet?!”
Ik kijk hem met grote verontruste ogen aan. Murdock herinnert me eraan dat Don ons ‘gereedschap’ heeft gegeven. Als ik met een gebaar vraag of hij de wapens bedoelt, schudt hij zijn hoofd.
“Dat andere.” Zegt hij.
Dan begrijp ik wat hij bedoelt. Onder de dekens haal ik een slaappil uit het doosje en leg die naast me op bed, maar wel zo dat Andreas niet ziet wat het is. Murdock pakt de pil als hij langsloopt om een glas water te pakken en keert gewoon weer terug naar zijn bed.
Dan komen Lindsay en de kinderen binnen. Als de kleintjes me zien willen ze meteen op bed klimmen en me om de nek vliegen, maar Lindsay roept ze tot de orde.
“Jongens, eerst even goed kijken naar papa. Wat zie je dan?”
Beduusd staan ze om me heen.
“Papa allemaal pleisters!” zegt Rosalie als eerste waarbij ze grote ogen opzet. “Papa pijn?!” klinkt het dan met een kleiner stemmetje.
“Kom maar dichterbij, kom maar kijken.” Nodig ik de kinderen uit.
Ze mogen allemaal even op de stoel naast het bed klimmen om me een knuffel te geven, maar ik vraag of ze dat voorzichtig willen doen. Als Lindsay naar me toe komt, ook voor een zoen, herinneren de kinderen haar aan ook voorzichtig met papa te doen. Lindsay en ik schieten in de lach.
“Waarom heb jij zoveel pleisters?” willen ze dan weten.
Ik vertel dat er een raam in het kantoor is stuk gesprongen en dat ik daar vlak bij stond en dus allemaal scherven over me heen kreeg. Terwijl ik de deken voorzichtig van me af sla en aanwijs waar er allemaal pleisters zitten, zie ik de gezichtjes betrekken.
“Maar…. De dokter heeft gezegd dat papa weer helemaal beter wordt, dus niet zo bedrukt kijken. Het komt allemaal goed.”
Het volgende moment staan er aan elke kant van het bed 2 kinderen die me een kus willen geven. Ik geef ze toestemming om voorzichtig op bed te klimmen zodat ze even dicht bij me kunnen zitten.
“Kijk eens papa?!” Kyle heeft een tasje bij zich en haalt er een pak met m’n lievelingskoeken.
Ook Stefan en Dick toveren iets te voorschijn: een paar stukken fruit en een nieuwe pyjama. Ik neem alles enthousiast aan. Naast me zie ik dat Andreas zijn ogen niet van Lindsay af kan houden en ook de kinderen stuk voor stuk aan een keurende blik toewerpt. Snel wissel ik een blik met Murdock die van de kinderen ook een warme begroeting kreeg. Achter Andreas’ rug vormt Murdock het woord ‘pil’. Ja… maar waar stoppen we die dan in? Ineens zie ik het pak koeken op m’n deken liggen. Ik pak de koeken uit en vraag aan Lindsay of ze er één aan Murdock wil geven. Ik geef haar echter 2 exemplaren mee. Voor ze er één terug legt leg ik een hand op de hare en kijk haar even indringend aan.
Rosalie, ons nieuwsgierig aagje heeft m’n buurman ontdekt. Ze zit hem uitgebreid te bekijken en laat zich van het bed afglijden, waarschijnlijk met de bedoeling om naar zijn bed te gaan. Ondanks dat Andreas met handen en voeten aan het bed geketend is, wil ik niet dat m’n dochter bij hem komt. Snel kijk ik om me heen om haar ergens mee af te leiden.
“Rosalie, kun je me even helpen?”
Het volgende moment staat ze aan de andere kant van het bed.
“Wil jij m’n nieuwe pyjama eens uitpakken? Kan ik hem eens bewonderen.”
Ondertussen zie ik Murdock druk doende met de koek en… waarschijnlijk de pil.
“Meneer, lust u ook een koek?” hoor ik plotseling naast me.
Lindsay staat naast het bed van Andreas en reikt hem een koek aan. Andreas kijkt haar verheerlijkt aan en ik voel een steek door me heen gaan.
“Ik kan niet zelf eten, mevrouw, die 2 mannen hier hebben me…”
“Ja, dat weet ik.” Onderbreekt m’n vrouw hem met een stalen gezicht. “Mond open anders krijg je niets.”
Andreas laat zich maar al te graag voeren door een mooie vrouw en nu kan ik er wel om lachen. Ben benieuwd wie deze truc bedacht heeft: Murdock of zij. Rosalie stoeit met de verpakking van de pyjama, maar de jongens kijken hun ogen uit hoe hun mama de meneer voert.
“Wat heb jij?” vraagt Dick.
Voor Andreas zijn hoofd om kan draaien om te antwoorden eist Lindsay zijn aandacht op door hem nog een stuk koek aan te reiken.
“Dat is wel lief van mama, hè papa, dat ze die meneer ook koek geeft?” zegt Stefan.
Ik knik, maar zwijg, omdat ik m’n lippen op elkaar moet drukken om niet te lachen. Met spanning wacht ik op het moment dat de ‘gevulde koek’ zijn werk zal doen. Om de aandacht van de kinderen van het maffialid af te leiden vraag ik hoe het vandaag op school was. Terwijl de kinderen dwars door elkaar heen hun verhaal doen, komt Lindsay weer naast me staan. Ze pakt m’n hand en knijpt er even in. Ze weet, na een enkel woord van Murdock en onze geheimzinnigheid, wat hier speelt. Murdock komt op een moment ook bij m’n bed staan. De kinderen drommen om hem heen, waardoor Lindsay en ik een momentje onder elkaar hebben. “Wie is die vent, Douglas?” fluistert ze.
Ik kijk opzij. Andreas slaapt. De ‘gevulde koek’ doet zijn werk. De maffiaman kan niemand meer lastig vallen.
”Dat is een man die Don en George even kwijt moesten. Murdock en ik letten tijdelijk op hem.”
“Maar…” protesteert m’n vrouw. “jij bent gewond! Je kunt niet op iemand passen als je je met moeite kunt bewegen!”
Ik laat haar al haar bezwaren spuien en kijk haar met steeds lachender ogen aan. Ineens heeft ze door dat er iets aan de hand is. "Wat verzwijg je voor me?!”
Ik wenk haar dichterbij, want wat ik haar ga zeggen is niet voor kinderoren bestemd.
“Hij is niet verlamd, hij kan gewoon geen kant op, hij zit met handen en voeten aan het bed vast. Verzoekje van Don en George.”
“Ja, ja… Maar volgens mij vindt jij het prachtig.” fluistert ze terug van Andreas naar mij kijkend en vice versa.
Ik trek een quasi onschuldig gezicht, maar zwijg instemmend.

B.A.

De aanwijzingen zijn heel welkom. Sheriff William wijst de weg naar het huis van Benny en onderweg kijken we goed om ons heen om een 'verborgen huis' te vinden. Wat bedoelt iemand daar nou mee? Een ondergrondse woning? Of een woning helemaal in het groen verscholen?
We stappen een brede straat in en lopen langs een hoog gietijzeren hek met daarachter een hoge en dikke heg. Bij de ingang staan er allemaal grote rodondendronstruiken. De oprijlaan verdwijnt enkele meters na de poort om een hoek en dat is alles dat je van dit perceel kunt zien. Ineens echoot het in m'n oren: 'Verborgen huis'.
"Hé, guys, zou het dit niet kunnen zijn?"

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
Terwijl ik in de kantine zit kijk ik wat om me heen, mensen lopen af en aan aangezien het etenstijd is. Ik heb geen trek en blijf rustig zitten. De kantine stroomt steeds voller en ik besluit weg te gaan.
Buiten loop ik een rondje en kom dan op een idee. Nu Harold hier toch zit wil ik graag wat dingen van hem weten. Ik ga naar terug naar binnen en loop samen met een bewaker naar Harold zijn cel. Hij zit op zijn brits en trekt telkens een pijnlijk gezicht. Als hij mij ziet staan vraagt hij meteen wat ik van hem moet.
“Praten moeten we, Harold.” Zeg ik.
“Bekijk het maar; je kan me ook nooit alleen laten, ik zag je daarstraks ook wel kijken hoor, naar mij en mijn ouders.”
“Mag ik dan niet zien dat jij gelukkig bent?’’
Harold weet even niet wat hij moet zeggen en kijkt de andere kant op.
“Waarom ben je werkelijk hier?’’ vraagt hij dan.
“Ik wil de waarheid weten over Crane.”
“Dat weet je al lang of ben je het soms vergeten?”
“In het bos, ja, toen we je te pakken hadden. Maar ik wil weten of jij Crane hebt vermoord.”
“Dat heb ik je al gezegd.” Moppert hij dan.
Even weet ik niet wat ik moet zeggen, want ik twijfel. Dan heb ik ineens een klein plannetje in gedachten.
“Ik stel voor om je strafvermindering te geven als jij mij de waarheid vertelt. Nou, wat denk je ervan?”

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HAROLD

Ik besluit maar mee te werken als Hannibal mij naar mijn cel brengt, alleen gaat het lopen niet best. De pijn aan mijn been is door de trap van de bewaker toegenomen en ik trek dan ook een pijnlijk gezicht. Terwijl ik mijn best doe om de pijn onder controle te krijgen, staat Decker plots met een bewaker bij mijn cel. We moeten volgens hem praten, maar daar heb ik geen zin in. Ik houd het daarom kort, maar Decker stelt op een gegeven moment een vraag over de dood van Crane. De woorden ‘ik wil weten of jij Crane hebt vermoord’ spoken door mijn hoofd. Negeren is de enige optie, totdat hij begint over strafvermindering. Daardoor kijk ik hem aan en weet even niet wat ik moet zeggen.
“Dat heeft één van je eerdere bewakers ook al geprobeerd uit me te krijgen. Reken maar niet op een verklaring, want ik zeg toch niets.” zeg ik om hem uit te dagen.
Normaal zou hij mij aanvliegen maar Decker blijft opvallend kalm en begint zelfs nog te zuchten, wat ik toch wel heel vreemd begin te vinden. Ik richt m'n aandacht weer op mijn been en ga even liggen, aangezien ik er echt veel last van heb, maar als ik mijn ogen even dicht wil doen om de pijn te verbijten staat Decker opeens in mijn cel en zit op de rand van het bed. Ik schrik ervan en kijk hem aan.
“Wat wil je van me, sodemieter toch een eind op en laat me met rust” mopper ik.
“Je weet wat ik wil weten!” snauwt hij me toe.
“En jij weet dat ik niks zeg!” snauw ik terug.
“Je wordt zoiezo voor moord voorgeleid en zoiets rekenen wij je zwaar aan” zegt hij.
“Niet als het een ongeluk was!” schreeuw ik dan woest.
Meteen daarna weet ik dat ik mij heb versproken door de woedebui en ben meteen stil. Mijn gezicht verberg ik in het kussen en probeer mijn verdere woede in te houden.
“Ongeluk?! Vertel op! Nu wil ik alles weten!” zegt Decker nu kwaad tegen me.
Hij grijpt mij beet, maar de bewaker kalmeert de kolonel.
“Vergeet het maar, ik zeg niks en laat me los anders doe ik aangifte tegen je!” schreeuw ik naar hem.
Hij laat mij rustig los, maar kijkt mij wel kwaad aan. Ik verberg mijn gezicht direct weer in het kussen en blijf liggen.
“Je maakt het jezelf er niet makkelijker op Harold, vertel gewoon wat er is gebeurd.” zegt Decker dan plots.
Ik ga even zitten en kijk hem dan aan. “Het was een ongeluk!” zeg ik kalm.
Vervolgens kijken we elkaar beiden strak aan.
“Iemand doorzeven kan nooit een ongeluk zijn!” snauwt Decker me toe.
“Wat weet jij daar nou van?! Ik zeg niks omdat jij veel eerder conclusies trekt dan nagaat wat er daadwerkelijk is gebeurd.” zeg ik kwaad.
“Vertel me dan wat er is gebeurd!” zegt Decker nu razend.
Hij wil op me af rennen maar de bewaker trekt hem bij me weg. Ik schud mijn hoofd, draai me om en laat merken dat ik niet meer met hem wil praten.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
Harold gaat op een gegeven moment tegen me tekeer, maar ik blijf kalm. Hij gaat dan op zijn brits liggen en sluit zijn ogen. Ik pak mijn kans en sluip zijn cel in. Op de rand van zijn brits ga ik zitten. Hij schrikt van me en kijkt me aan. Hij wil dat ik oprot maar ik blijf gewoon zitten. Doordat hij zo woest word verspreekt hij zich plotseling.
“Ongeluk?! Vertel op, nu wil ik alles weten.’’ Zeg ik kwaad tegen hem.
Ik sta op en grijp hem beet, maar de bewaker komt meteen naar me toegerend en wil dat ik rustig blijf.
“Vergeet het maar, ik zeg niks en laat me los, anders doe ik aangifte tegen je!’’ schreeuwt Harold naar me.
Ik laat hem zachtjes los en hij rukt zich meteen los van mij. Met een kwade blik kijk ik hem aan. Hij verbergt zijn gezicht in de kussens en blijft liggen. Ik maak hem duidelijk dat hij het zichzelf alleen maar moeilijk maakt als hij niets zegt. Hij gaat dan even zitten en kijkt me aan.
“Het was een ongeluk!” zegt hij dan kalm.
Iik kijk hem strak aan. “Iemand doorzeven kan nooit een ongeluk zijn.” Snauw ik hem toe.
“Wat weet jij daar nou van?! Ik zeg niks omdat jij al veel eerder conclusies trekt dan nagaat wat er daardwerkelijk is gebeurd.” zegt hij kwaad.
“Vertel dan wat er is gebeurd!’’ zeg ik nu razend.
Ik wil op hem af rennen maar de bewaker trekt me bij Harold weg. Ik zie hem zijn hoofd schudden en draait zich om.
“Ooit krijg ik de waarheid wel boven water, Harold, reken daar maar op!” zeg ik kwaad terwijl de bewaker me uit de cel duwt.
“Rustig Decker, anders stuur ik Brown naar je toe.” Zegt de bewaker.
“Nee!” snauw ik hem toe.
Hij draait de celdeur op slot en ik loop al vooruit, terug naar buiten, maar als de bewaker even niet oplet smeer ik hem en duik een andere celgang in. Bij elke cel kijk ik even naar binnen in de hoop dat ik Bridget of Darko aantref. Als ik op een gegeven moment een cel inkijk staat er een grote vent aan de andere kant van de deur naar me te kijken. Ik schrik me rot als ik hem zie.
“Wat moet je?” vraagt hij meteen uitdagend.
“Weet jij waar Darko zit, David Darko?”
“Ja, maar dat ga ik jou niet vertellen, tenzij ik er wat voor krijg.”
Ik voel wat in mijn zakken en vind dan in mijn jasje een pakje sigaretten.
“Wil je ruilen? Ik krijg van jou te horen waar Darko zit, dan krijg jij van mij 5 sigaretten.”
“10.” Zegt hij meteen.
Na wat binnensmonds gemopper geef ik hem 10 sigaretten.
“Vertel op, waar zit hij?”
“Verder de gang door, net voor het einde aan de linkerkant.”
Ik knik een keer en loop dan zoals aangegeven door tot net voor het einde van de cellengang. Maar als ik Darko zijn cel inkijk is die leeg. Heeft die grote spierbundel me nou voor de gek gehouden of is Darko hem gesmeerd.
“Pssst.”hoor ik ineens achter me.
Ik draai me om en zie een gevange bij de tralies van zijn cel staan. Ik stap naar hem toe en vraag wat er aan de hand is.
“Ik weet waar hij naartoe is, maar ik wil daar wel 5 sigaretten voor hebben.’’ Zegt de gevange.
“Vertel op, waar is Darko.’’ Vraag ik hem meteen.
“Bij zijn vrouw, hij werd opgehaald door een bewaker en meegenomen door hem.”
Ik weet genoeg en geef de gevange zoals beloofd 5 sigaretten, zo ga ik wel erg snel door mijn pakje heen, nog 4 heb ik erover. En het pakje was niet eens van mij, ik had daarstraks een bewaker betrapt en zijn nieuwe pakje afgepakt.
Aangekomen in de cellengang waar Bridget zou moeten zitten sluip ik zachtjes door de gang. Als ik in iedere cel kijk zie ik in eerste instantie allemaal vrouwen zitten, in elke cel één. Maar even later heb ik ze gevonden. Ze zitten samen, zoenend, op de brits. Nou ja zeg, romantiek had ik hier niet verwacht. Ik kuch een keer duidelijk, waar ze meteen van opkijken. Darko staat meteen op van de brits en komt naar mij toegelopen.
“Wat moet je? Waarom sta je ons te begluren?” is meteen zijn vraag.

DAVID
Nadat Bridget me nog een zoen heeft gegeven neem ik haar mee naar de brits waar ik op ga zitten. Ze gaat naast me zitten en ik sla mijn arm om haar heen.
“Hoe zal onze toekomst er nu uit gaan zien?”vraagt ze dan plotseling.
Ik haal mijn schouders op. “Ik weet het niet, we zitten hier voor een aantal jaar vast, denk ik. Jij zal wel de minste straf krijgen, maar Harold en ik zullen misschien wel voor een tiental jaren of langer hier vastzitten. Maar denk daar alsjeblieft niet over na, we moeten blij zijn dat we nu nog samen kunnen zijn.”
Ze knikt en kijkt me dan recht in de ogen. “Het spijt me van je oog.” Zegt ze dan.
“Dat weet ik en dat heb je al eerder gezegd. Zoals ik zei vind ik het niet erg, hij is al wat minder dik geworden.”
Ze laat een klein glimlachje zien en schuift nog dichter tegen me aan. We kijken elkaar diep in de ogen en ik geef haar weer een zoen, maar die word al snel verstoord door iemand die voor onze cel staat te kuchen. We kijken meteen op en zien dat Decker voor onze cel staat. Ik sta meteen op van de brits en loop naar Decker toe.
“Wat moet je? Waarom sta je ons te begluren?’’ vraag ik hem meteen.
“Ik wil wat van jullie weten.”
“En waarom?”
“Omdat het over Crane gaat. Ik wil weten hoe Harold hem heeft vermoord, hij zegt zelf dat het een ongeluk is, maar ik geloof er geen barst van. Hoe kan het nou een ongeluk zijn als hij compleet doorzeefd met kogels is aangetroffen onder een aantal struiken?”
Ik kijk even achterom naar Bridget die met grote ogen naar Decker kijkt, alsof ze bang van hem begint te worden. Daarna kijk ik Decker weer aan.
“Wij hebben niets te zeggen, Harold heeft het je al vertelt. Het was een ongeluk, wij hebben daar niets aan toe te voegen.’’ Zeg ik heel kalm.
Ik zie dat Decker kwaad begint te worden, als hij de kans had gekregen had ons ter plekke misschien wel willen vermoorden omdat hij geen antwoord kan krijgen op zijn vraag. Alleen wij en Harold weten hoe het is gebeurd, verder niemand.
“En wat als jullie strafvermindering krijgen als jullie zeggen wat er daadwerkelijk is gebeurd?’’
“Nee, wij verraden onze zoon niet.” Antwoord ik meteen. “En omkoping helpt ook niet, Decker, ik ben heus niet zo dom als je denkt. Dacht je nou echt dat je mij kon omkopen? Alsjeblieft wat kan jij af en toe zielig zijn.” Decker loopt nu echt rood aan van woede en haalt dan een sleutelbos uit zijn zak. Hij maakt de celdeur open, pakt zijn pistool en stapt naar binnen. Meteen deins ik achteruit, Decker richt zijn pistool dan ineens op Bridget.
“Vertel op Darko, anders boor ik even een kogel door haar kop!” dreigt Decker.
Meteen ga ik voor Bridget staan, als Decker gaat schieten zal hij eerst mij moeten raken.
“Als je echt wilt weten hoe het is gegaan met Crane... Jij staat op dit moment in zijn plaats en ik ben zogezegd Harold. Meer zeg ik er niet over.”

MILLER/BROWN
Wij hebben het zo gezellig samen dat we beide compleet Decker vergeten, even later gaat hij weg en wij babbelen lekker verder. Maar dan kijkt Miller plotseling op de klok, het is inmiddels al bijna een half uur later en Decker is nog niet terug. Een bewaker komt dan binnen en doet zijn verhaal over Decker, dat hij weer bijna Harold aan wilde vallen maar hem nog net tegen kon houden. “Waar is hij nu?” vraag ik meteen aan de bewaker.
“Ik hoorde dat hij 2 gevangen heeft omgekocht om erachter te komen waar Darko op dit moment zit.”
Ik kijk Brown meteen aan en we weten meteen genoeg. Onze glazen zetten we meteen neer, staan op en lopen meteen richting de cel van Bridget, want daar zit Darko op dit moment. We rennen zo snel als we kunnen naar Decker.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

DIMITRI & SASCHA

We beramen in een paar minuten tijd een plan om Andreas te bevrijden en kijken elkaar dan aan en realiseren ons dat we een keertje helemaal alleen zijn, zonder m'n butler Manskov in de buurt. De anders zo koele Sascha pakt het borrelglas uit m'n handen, legt de bril die haar een ongenaakbare uitstraling geeft op de dranktafel en schudt haar haar los. Vervolgens begint ze mijn overhemdknoopjes los te maken.
"Gaat m'n Dimietje mee?" koert ze.
Ik trek haar tegen me aan en geef haar een onstuimige zoen als antwoord. We hebben enkele passen richting de sofa gezet als de telefoon gaat.
"Dimitri, met Manskov." klinkt het minzaam aan de andere kant van de lijn. "Ik breng Sergé nog niet naar je toe. Er lopen een aantal mannen bij de poort, waaronder de sheriff. Ik wil je niet ongerust maken, maar ik ruik onraad."
Ik zucht geïrriteerd. Zelfs als Manskov van het landgoed af is weet hij m'n onderonsje met Sascha nog te verstoren. Maar eerlijk gezegd ben ik er niet gerust op. Sascha, die me vanaf de sofa lonkend aankijkt, moet maar even geduld hebben. Met grote passen zoek ik de beveiligingskast op en zet de cameramonitoren aan. Bij de poort zie ik inmiddels niemand meer, dus ik schakel over op andere camera's die tussen de struiken langs het hek staan opgesteld. Op de camera aan het einde van m'n gebied zie ik nog net een paar mannen langslopen. Ik zoom wat in en herken de sheriff en deputies die we nog niet zo lang geleden opgesloten in hun eigen cellen achterlieten in het sheriffkantoor. Maar waarom lopen ze nou die kant op?
"Di-mi-tri!" klinkt het plotseling streng en ongeduldig achter me.
Ik zet alles af, sluit de deur en draai me om. Meteen pakt Sascha me bij de kraag m'n overhemd.
"Kom jij eens heel snel met mij mee."
Ze kijkt me uitdagend aan waardoor ik week word en de neiging heb om het gevaar te negeren, maar ergens rinkelen alarmbelletjes in m'n achterhoofd en die maken we weer helder.
"Sascha, luister!" Ik leg m'n handen om haar bovenarmen en kijk haar strak aan. "We hebben geen tijd meer voor ...eh... spelletjes. De sheriff en z'n mannen zwerven hier rond en ik heb het vervelende vermoeden dat ze het op ons gemunt hebben. Manskov is er met Sergé vandoor. Hij belde me net om ons te waarschuwen."
Sascha rukt zich los, draait zich met een wilde grom om en loopt terug naar de woonkamer om zich weer aan te kleden. Ik volg haar op enkele meters om toch nog even haar schoonheid te kunnen bewonderen. Als ik met m'n schouder tegen de deurpost leun zie ik dat Sascha alweer de onderkoelde vechtmachine is geworden. Haar bewegingen strak en doelmatig, haar ogen alert en koud.
"Dimitri, wapens! Sta niet te nietsnutten!" commandeert ze. "En zet de camera's aan, ik wil weten waar de vijand zich ophoudt."
Op zulke momenten vergeet je totaal dat er zojuist nog een passionele vrouw in dat lijf zat. Onderweg naar de kelder hoor ik haar met grote passen naar de beveiligingskast lopen.

Eenmaal weer boven, met een arm vol wapens en een tas vol munitie voeg ik me bij haar om te zien waar de sheriff zich nu bevindt. Sascha kijkt me plotseling van dichtbij aan, zeer verontrust.
"Hoe goed hebben ze het bij Benny onderzocht?"
"Bedoel je dat... dat ze misschien de tunnel...?!" vraag ik op mijn beurt geschrokken.
Alsof we één persoon zijn draaien we ons om en rennen naar beneden, naar de kluis. Sascha, de lenige vechtmachine, is weliswaar sneller dan ik met m'n dikke buik, maar in noodgevallen laat ik me niet hinderen door m'n gewicht. Bij de achterste kluisdeur luisteren we gespannen of we al stemmen of voetstappen horen.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

SHERIFF WILLIAM

Samen met de deputy’s en het A-Team lopen we richting het huis van Benny. De weg kennen we op onze duim, alleen zal het vinden van de schuilplaats van de maffiabende wat moeilijker worden. Tijdens onze weg naar Benny zijn huis, krijgen we een mededeling over de arrestant die bij onze collega Douglas in de gevangenis zat. Hij is getransporteerd naar een veilige plaats. We communiceren het bericht ook door naar het A-Team en Smith is zeer opgelucht. Dat is maar goed ook, want we moeten onze oren en ogen goed open houden om de schuilplaats van de voortvluchtige maffia te ontdekken.
Vlak voor de poort splitsen we op (ik met mijn deputy’s en Hannibal met zijn team).

HANNIBAL

Terwijl William de weg naar het huis van Benny wijst, krijgen we onderweg nog hele belangrijke aanwijzingen en zelfs nog een oproep over de getransporteerde arrestant. Ik haal even opgelucht adem en kijk dan weer serieus om me heen. Overal zie je wel struiken, waardoor het wat lastiger wordt om een ‘verborgen huis’ te vinden Confused

.
Een paar minuten later is B.A. de eerste die iets ziet.
“Daar kan je wel eens gelijk in hebben, Sergeant, goed werk.” zeg ik tevreden.
Stilletjes sluipen we dichterbij en komen tot de ontdekking dat dit wel eens de schuilplaats van de maffiabende kan zijn. Ik gebaar naar het team dat we nu geen woord meer spreken, alleen elkaar tekens geven, om onze aanwezigheid niet te verraden. Hoe dichterbij we komen hoe meer onraad ik ruik, maar we lopen toch door. Met zijn 3tjes komen we bij de hoge heg aan en ik kijk het team aan. Ik haal mijn aansteker tevoorschijn en gebaar dat ik de heg in lichterlaaie ga zetten, maar allereerst moeten B.A. en Face in veiligheid zijn. Ze rennen naar de andere kant en verstoppen zich achter 2 geparkeerde auto’s. Ik steek mijn duim omhoog, steek de heg aan en loop daarna de andere kant op om een ander deel aan te steken.
Als ik 2 plaatsen heb aangestoken, zie ik tot mijn verbazing een camera en schrik ervan. Meteen trek ik mijn pistool en schiet het ding kapot. Ik ben dan wel gezien, maar nog niet verslagen.
Het eerste deel van de heg fikt al goed en ik ren vanuit mijn positie terug naar het team. Daar doe ik verslag over de camera en gebaar dat we extra voorzichtig moeten zijn, aangezien er voor mijn gevoel wel degelijk iemand thuis is die ons niet vriendelijk zal ontvangen.

FACE

William wijst ons de weg naar het huis van Benny, maar onderweg krijgen we belangrijke aanwijzingen en nieuws uit de office van Douglas. De gevangene waar de kolonel zich zorgen om maakte is naar een veilige plaats vervoerd.
“YES, great job.” zeg ik opgelucht.
De kolonel is zo te zien ook tevreden, want hij haalt even opgelucht adem.
We lopen met zijn 3tjes om het ‘verborgen huis’ heen en zien zowat niets anders dan een heg en diverse struiken. In de verte staan wel 2 auto’s geparkeerd, maar daar letten we niet zo op. Terwijl de kolonel ons aankijkt, kijk ik nog even om me heen of er niemand is. Dan tovert hij zijn aansteker tevoorschijn en legt zijn plan uit in gebarentaal. Ik wil het bijna uitschateren van het lachen, maar kan mijn lach inhouden en knik. B.A. en ik rennen naar de geparkeerde auto’s aan de zijkant en blijven daar op de uitkijk staan.
Het is jammer dat we net niet over de grote heg kunnen kijken, maar daar komt over ongeveer een half uurtje wel verandering in, want dan is het grootste deel van de heg afgefikt Very Happy

.
Terwijl de kolonel bezig is met de heg, blijven wij alert op elke verdachte beweging. Als de kolonel zich eindelijk bij ons heeft gevoegd, doet hij verslag over de camera die hij kapot had geschoten. Aangezien de heg aardig goed fikt, kijken we uit naar eventuele camera’s. Waar nodig schieten we ze kapot.

SHERIFF WILLIAM

De hoeveelheid struiken en de hoge heg zorgen voor een goede camouflage van de hideout.
“Hebben jullie een idee hoe we hier binnen gaan geraken?” vraag ik aan mijn deputy’s.
Zij schudden direct het hoofd, maar ruiken wel een enorme brandlucht. Als we even op kijken, zien we dat de heg aan de rechterkant in de brand staat Shocked

. Ik schrik mij werkelijk waar een hoedje, maar hoor daarna ook een harde fluittoon. Een deputy neemt poolshoogte aan de rechterkant en ziet Hannibal met zijn team klaarstaan om over te gaan tot de aanval. Ik wijs naar de brandende heg en hij laat zijn aansteker zien.
Als teken dat ik het heb gezien steek ik mijn duim omhoog en trek mijn deputy’s terug, zodat we de brandende heg in de gaten kunnen houden. Mocht er iemand willen ontsnappen, dan vallen ze regelrecht in de armen van het A-Team of in die van ons.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
Ik dreig met mijn pistool dat Darko moet vertellen wat er nou precies met Crane is gebeurd. Het enigste wat hij te zeggen heeft is dat ik op Crane zijn plaats staat en Darko Harold moet voorstellen. Een lampje begint te branden.
“Wat denk je nou zelf, als jij op mijn plek had gestaan en ik op de jouwe. Wat had jij dan gedaan?” zegt Darko.
Diep in gedachten denk ik na, “Jou kapot schieten natuurlijk!” zeg ik kwaad.
“Nou, Voila.” Zegt hij dan met een handgebaar.
Maar dan hoor ik rennende voetstappen steeds dichterbij komen.

MILLER/BROWN
Zo snel als we kunnen rennen we naar de cel waar Bridget en Darko op dit moment zitten. Aangekomen bij de cel heeft Decker zijn pistool op Darko gericht. Miller springt meteen boven op Decker waardoor ze beide voorover vallen. Het pistool valt uit Decker zijn handen en komt voor de voeten van Darko terecht.
“Ben je nou helemaal gek geworden!”buldert Miller in Decker zijn oor.
Zoals gewoonlijk protesteert Decker meteen, maar wordt even later rustig. Miller trekt zijn handen dan op zijn rug en boeit hem.

DARKO
Nadat Miller Decker heeft besprongen valt het pistool van Decker bij mij voor mijn voeten. Ik kijk er eerst even naar en pak het dan langzaam aan van de grond. Miller neemt ondertussen Decker mee de cel uit en ik richt het pistool op Decker.
“Laat vallen, David!” zegt Brown meteen.
“Zorg dat hij niet meer bij ons in de buurt komt, zowel bij mij, als Bridget en Harold. Beloof je dat?!” Eis ik van Brown.
Hij knikt en ik gooi het wapen zijn kant op. Daarna ga ik naast Bridget op de brits zitten. We kijken toe hoe Decker hardhandig word meegenomen door zijn Generaal.

BROWN/MILLER
Miller neemt hardhandig Decker mee terug naar mijn kantoor terwijl ik het wapen van de grond raap en de celdeur op slot draai. Daarna loop ik achter Miller en Decker aan die ongeveer 30 meter voor me lopen.
In mijn kantoor sleurt Miller Decker op een stoel. Ik doe de deur achter me dicht en ga naast Miller staan.
“Ben je nou helemaal gek geworden!” buldert Miller tegen Decker.
Decker bromt wat en kijkt de andere kant op.
“Waarom wilde je hem zowat neerknallen? Nou zeg op?!” vraagt Miller meteen.
Decker geeft geen antwoord.
“Laat me raden, Crane toevallig?!’’
“Ja” zegt Decker kortaf. “Ik wilde gewoon weten hoe Crane nou daadwerkelijk aan zijn einde is gekomen.”
Miller draait zich om en laat een diepe zucht horen. Ik stap op Decker af en maak zijn boeien los, meteen wrijft hij met zijn handen om de beurt over zijn polsen. Zo te zien had Miller ze flink strak gedaan en zijn een aantal flinke rode plekken het resultaat. Miller draait zich dan weer om naar Decker.
"Decker, ik begrijp dat je de achter de waarheid wilt komen van de dood van Crane. Maar waarom moet je daar nu altijd geweld bij gebruiken?" zegt hij gekalmeerd.
"Ik...laat maar." zegt Decker dan.
"Nee, vertel!" spoort Miller hem aan.
"Ik wil inderdaad gewoon weten hoe Crane is gestorven, hoe zijn gedrag was. Darko maakte me al duidelijk aan de hand van voorbeelden dat Crane totaal over zijn toeren was, net zoals ik net. ik weet gewoon zeker dat Harold Crane heeft vermoord, maar hij wil het niet echt toegeven. Het enigste wat hij zegt is: Het was een ongeluk. Maar hoe kan je nou iemand doorzeven met weet ik hoeveel kogels en hem daarna onder een paar struiken leggen?! Dat kan geen ongeluk zijn geweest." zegt Decker en kijkt mij aan. "Nadat ik het antwoord niet uit Harolds mond kreeg ben ik naar Darko toegegaan, maar hij wilde ook niets zeggen. Toen draaide ik door en richte het pistool in eerste instantie op zijn vrouw, maar hij ging snel voor haar staan. Er ontstond een kort gesprek en daarna kwamen jullie." legt Decker ons uit.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HAROLD

In mijn cel heb ik weer erg veel last van mijn been en probeer hem te masseren. Het doet allemaal erg veel pijn en roep een bewaker die naar me toe komt lopen. Ik leg uit wat er aan de hand is en hij belooft mij naar de ziekenboeg te gaan om iets voor mijn been te halen.
Hij keert na een kwartier terug en verzoekt mij om op het bed te gaan liggen, wat ik ook doe.
“Van de dokter moet ik ook nog zeggen dat je echt rust moet gaan nemen, anders herstelt de wond niet.” legt de bewaker mij uit.
Ik kijk hem vermoeid aan en staar daarna naar het plafond.
“Dan had ik mezelf te pletter moeten rijden met mijn motor, dan had ik alle rust.” zeg ik.
De bewaker stopt met de behandeling van mijn been en kijkt mij geschrokken aan.
“En wat is het nut van een zelfmoord dan?” vraagt hij.
“Moet je mij nu kijken, ik kan niet eens meer fatsoenlijk trainen en zit vast.” antwoord ik.
“Waarvoor zit je vast?” is zijn volgende vraag.
“Bedreiging, ontvoering en mishandeling van je kolonel Decker.” begin ik. “Maar zeer binnenkort ook voor moord, maar niemand zal weten hoe het echt is gegaan.” voeg ik er nog aan toe.
Nu kijkt hij mij nieuwsgierig aan en vraagt of ik erover wil praten.
“Nee sorry, het is te gevoelig voor mij.” zeg ik.
“Ik begrijp het, Harold, maar weet wel dat ze jou ook in een verhoorkamer kunnen zetten en echt zullen pushen om je te laten praten.” legt hij mij uit.
Ik kijk hem nu geschrokken aan en begin te zuchten.
“Je hoeft niet per direct te praten, doe dat maar als je eraan toe bent.” zegt hij vriendelijk.
“Nooit gedacht dat bewakers in een gevangenis zo vriendelijk kunnen zijn.” uit ik mijn verbazing tegen hem.
De bewaker begint naar me te glimlachen en ik blijf rustig liggen. Hij smeert een zalf op mijn been en treft dan nog een blauwe plek aan, die hij nooit eerder heeft gezien.
“Wat heb je met je been gedaan?” is zijn vraag.
“Één van je collega’s heeft mij een harde trap gegeven toen ik mijn moeder aan het troosten was.” leg ik hem uit.
“Probeerde je weer te ontsnappen?” lacht hij.
Ik schud mijn hoofd en leg uit dat Lance erbij was toen ik de trap kreeg.
“Zeer heftig, want normaal mogen wij dit nooit doen.” legt de bewaker mij uit.
“Tja, blijkbaar schiet iedereen wel eens uit zijn slof.” zeg ik met een lach.
“Blijkbaar ja, hey rust maar goed uit. Ik zal eens met Miller en Brown gaan praten.” zegt hij tegen mij.
Ik laat een kleine glimlach zien en bedank hem voor de goede zorg. Als de bewaker mijn been heeft ingesmeerd, neemt hij de koffer mee en verlaat mijn cel. Terwijl de celdeur op slot wordt gedaan sluit ik mijn ogen en val in slaap.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

DIMITRI & Sascha

Gespannen luisteren Sascha en ik of we geluiden horen in de tunnel. Het lijkt daar echter uitgestorven. Ik haal de kluisdeur van slot af en luister eerst weer goed voor ik hem open maak. Naast de deur hangt altijd een grote, sterke zaklantaarn waarmee ik ineens de tunnel inschijn. Als daar iemand loopt dan is ie meteen verblind.
"Kom, we maken dat we weg komen." fluister ik tegen Sascha en wil voorop gaan.
Ze houdt me echter kort tegen en gaat zelf voorop. "Ik nog altijd sneller dan jij, Dimitri." is haar plausibele uitleg.
Geruisloos rent ze de tunnel in. Bij de bocht wacht ze tot ik de kluisdeur weer heb gesloten. Een moment later vervolgen we samen onze tocht naar Benny's tuinhuisje.
Naar mate we dichterbij Benny's tuin komen wordt het lichter in de tunnel en raken onze neuzen geirriteerd door een scherpe lucht. Brandlucht! Omdat we geen rook zien is het niet erg aannemelijk dat het tuinhuisje in de fik staat. Voorzichtig klimmen we de tunnel uit en kijken we tussen de bloemen voor de ramen door naar buiten. Alles lijkt veilig, maar de brandlucht wordt steeds sterker.
Op ons quivive sluipen we het tuinhuisje uit en rennen meteen door naar de achterdeur. Ik haal m'n sleutelbos tevoorschijn en zet eerst het alarm af waarvan het kastje tussen de klimop verscholen zit. Als de deur van slot is glippen we snel naar binnen en draai ik hem weer op slot. Sascha wijst naar boven, ze wil op zolder gaan kijken wat er in de buurt in de fik staat en of de mannen waar Manskov het over had nog rondlopen.
Sascha heeft al gezien wat er buiten gaande is als ik me even later, hijgend van het trappen klimmen, bij haar voeg. Ze draait zich op en aan haar gezicht zie ik dat het mis is. De eerste de beste blik naar buiten doet me schrikken: de heg rondom het landgoed staat volledig in brand! Zelfs van de Rodondendrons is al bijna niets meer over. Het is maar goed dat er een gazon om het huis ligt, maar de garage loopt wel gevaar zie ik.
Ik ren naar de eerste verdieping van Benny's huis en grijp de telefoon die naast zijn bed staat, maar als ik de hoorn tegen m'n oor houd en wacht op een toon, kom ik er snel achter dat de lijn dood is: afgesloten dus.
Terug op de zolder zie ik dat Sascha haar wapen in gereedheid brengt.
"Is dat wel slim? Zodra jij vuurt weet iedereen in de buurt dat hier iemand zit en nu weet niemand dat."
Ze kijkt me aan en weet dat ik gelijk heb. Ze legt het wapen een eindje van ons vandaan en blikt weer naar buiten. Ik kom bij haar staan. Nu de brandende heg bijna gedoofd is en de rook oplost zien we een aantal mannen in de straat rondhangen.
Plotseling kijken we elkaar van opzij aan. Sascha's ogen zijn opnieuw vrouwelijk geworden, ze staan zelfs weer ondeugend. Ik sla m'n arm om haar middel en begeleid haar naar de trap.
"Kom, we hebben de tijd aan onszelf. Niemand die ons hier komt zoeken."
"En ik heb nog iets van je tegoed." kirt Sascha.
Benny's slaapkamer blijkt aan de straatkant te liggen. Aangezien we geen gordijnen kunnen dichttrekken, dat zou de overburen op kunnen vallen, slepen we het matras naar een lege kamer aan de achterkant van de bovenverdieping. Terwijl het zonnetje onze huid verwarmt beginnen we voor de tweede keer vandaag aan het 'onderonsje' waar we al een tijdje naar uitkeken, maar waar Manskov telkens een stokje voor stak.

SERGÉ & Butler Manskov

Even eerder in de auto met Manskov achter het stuur....
Sergé zit, flink in het verband vanwege zijn verwondingen, op de achterbank van de grote auto waarin Manskov zijn baas altijd rondrijdt. Nog een honderd meter verwijderd van de poort van Dimitri's landgoed ziet Sergé tussen de voorste stoelen door dat er allerlei mannen naar het hek en de poort lopen te kijken.
"Dat ziet er verdacht uit, hè?! zegt hij op zachte toon tegen de butler.
"Verstop je." zegt hij enkel.
Zo snel als m'n verwondingen en het verband me toestaan ga ik op de achterbank liggen en trek een plaid over me heen. Als de auto een bocht naar links maakt weet ik dat we het huis voorbij zijn en durf ik weer omhoog te komen.
"Wie waren het? Kende je er iemand van?"
"Ik zag de sheriff en herkende enkele deputies. De anderen ken ik niet."
Manskov belt Dimitri op met de boardtelefoon en meldt dat hij niet naar huis zal komen.
"Wat gaan we dan doen?" wil ik weten als hij heeft opgehangen.
"Wat dacht je ervan om Andreas een bezoekje te brengen?"
Een rilling loopt over Sergé's rug. De toon waarop Manskov die zin uitspreekt vertelt hem dat het er niet best uit ziet voor Andreas. Manskov heeft een neus voor verraders en zo te horen verdenkt hij onze kameraad van het één en ander. Als je niet zou weten dat Manskov een butler is, zou je bijna gaan denken dat hij de maffialeider is in plaats van Dimitri. De butler is meedogenloos en vele malen harder dan kameraad Dimitri.
Onderweg naar het sheriffkantoor waar Andreas gesnapt werd en wordt vastgehouden is het stil in de auto. Hij hoopt voor Andreas dat hij niet uit de school heeft geklapt, want anders loopt hij, Sergé, het risico om bevelen te krijgen van Manskov om dingen te doen waar hij zijn handen liever niet aan vuil maakt.

DEPUTIES DON & George

De auto waarmee we terug zijn gekeerd naar ons sheriffkantoor heb ik in een bosje een eindje verderop geparkeerd. Zo kunnen we zien welke auto's er allemaal passeren en met onze verrekijkers kunnen we de voorkant van het kantoor in de gaten houden. Onderweg hebben we een paar grote bekers sterke koffie gekocht die we nu op ons gemak opdrinken. Om de beurt schrijven we de kentekens op van auto's die niet hier vandaan komen.

LEO THE LIZARD & Kurt

Overgeplaatst worden van de ene gevangenis naar een andere door mannen die zelf gezocht worden. Wie maakt zoiets mee? Maar dat was dan ook het enige hilarische aan de rit. De bevrijdingspoging door Dimitri mislukte en als ik het goed begreep is hij zelf in z'n kraag gegrepen, dus op hem hoeven we niet meer te rekenen.
Al die tijd bij sheriff Douglas droegen we nog onze eigen kleding, maar nu lopen we vanaf het eerste uur rond in een lelijk blauw pak. Da's net zo erg als van die zwart-wit gestreepte pakken waar ze gewoonlijk boeven in uitdossen in stomme films en zo.
Kurt is in dezelfde cellengang terecht gekomen als ik, maar wel een eind bij elkaar vandaan, dus met elkaar kletsen kunnen we voorlopig wel vergeten.
Op een moment hoor ik bewakers naderen, ze zijn druk in gesprek met elkaar. Hoor ik nou een bekende naam vallen? Ik sta op van m'n brits en slenter zogenaamd onverschillig naar de tralies. Terwijl de mannen voorbij kuieren vang ik op dat de Cobrabende compleet achter tralies zit en dat ze bovendien een hele boevenfamilie hebben vastzitten. Het schijnt groot nieuws te zijn, want het volgende koppel bewakers dat onze gang passeert heeft het er ook al over.
Het derde paar bewakers spreek ik aan.
"Zeg mannen, hoor ik het goed zit Harold Darko hier?"
Ze kijken elkaar verbaasd aan.
"Ja, hoe weet je dat?"
"Och, iedereen van jullie heeft het erover. Hoe lang is ie al hier?"
"Dat gaat je niets aan. Ken je die vent?"
"Van haver tot gort, breek me de bek niet open. Een matennaaier is het." zeg ik met een veelzeggende grimas.
Ik loop terug naar m'n brits. De bewakers worden nieuwsgierig.
"Hoe weet jij dat zo goed? Ooit wel eens met hem samengewerkt of zo?"
"Hmmm!"
Een van de bewakers leest m'n naambordje en doet de ontdekking van zijn dag.
"Hé, joh, kijk eens! Dit is er ook één van de Cobrabende!" zegt hij triomfantelijk tegen zijn collega.
Voor hij zijn weg vervolgt belooft hij me om m'n 'collega en huisgenoot' de groeten van mij over te brengen.
"Laat dat maar. Ik verras hem liever zelf een keertje. Tijdens het luchten of zo... We hebben een hoop bij te praten en ik wil hem graag eens laten zien hoe graag ik hem terugzie. Ik wil graag nog een keertje wat drinken van hem." zeg ik met een grijns van een vampier.
"Dat doe je dan maar in de kantine." antwoordt een bewaker.
Ik loop terug naar de tralies en kijk de bewakers aan met samengeknepen ogen.
Op sadistische toon zeg ik: "Daar serveren ze zijn bloed niet."
De bewakers kijken elkaar aan. Het wordt hen wel duidelijk dat ze mij niet samen met Harold naar de luchtplaats moeten sturen en ons in de kantine zo ver mogelijk bij elkaar vandaan moeten houden. Misschien had ik beter m'n mond dicht kunnen houden, want de confrontatie met Harold zal op deze manier langer op zich laten wachten. Maar... ooit... komt er een dag... en dan zal ie er van lusten. Dan zal Leo zijn Lizard eens los laten op Harold en zijn tanden in hem zetten.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DARKO
Als Decker, Brown en Miller weg zijn blijf ik nog even alleen met Bridget. Ze is erg geschrokken van wat er net heeft plaatsgevonden.
“David, het leek weer op wat Crane met mij deed.” Zegt ze snikkend
Ik begin haar te troosten en zeg dat alles voorbij is.
“Het zal niet nog een keer gebeuren, dat beloof ik je.” Zeg ik zachtjes.
Ze knikt en we omhelzen elkaar nogmaals. Maar dat is niet van lange duur, ik word al snel opgehaald door een bewaker en teruggebracht naar mijn cel. Bridget moet ik weer alleen laten, met pijn in mijn hart en de angst dat Decker weer toe zal slaan.

BROWN/MILLER/DECKER
Nadat Decker heeft verteld wat er allemaal is gebeurd geloof ik hem wel, maar of Miller dat ook doet daar twijfel ik over. Ik zie hem wat vreemd kijken nadat Decker zijn verhaal heeft gedaan. Ik excuseer me even bij Decker en spreek Miller apart aan.
“Geloof jij hem niet?” vraag ik aan hem.
Hij schudt wat met zijn hoofd heen en weer. “Ik weet het niet, Het kan waar zijn, maar ook weer niet.”
“En waarom niet?”
“Omdat ik wel vaker iets geloofde, maar het totaal niet waar was. Sindsdien vertrouw ik mijn mannen niet meer zo goed, en Decker, ja hij heeft al veel gefilkt de laatste tijd, vandaar.”
“Ik zie aan hem dat hij eerlijk is, ik geloof hem. Doe jij dat nou ook alsjeblieft?” overtuig ik hem.
Ik zie hem even twijfelen, maar dan knikt hij toch. We keren ons weer tot Decker en ik vertel hem dat ik zijn verhaal geloof. Decker kijkt Miller dan ook aan, en hij knikt.
“En wat ben je nu van plan?” vraag ik aan hem.
Decker haalt zijn schouders op. “Ik wil zeggen dat het me spijt, ik schoot weer eens uit mijn slof vandaag.”
“Excuses aanvaard.” zeg ik meteen.
Maar dan wordt er ineens op de deur geklopt, een soldaat komt binnen met een telefoon en geeft die aan mij.
“Met Brown.” Zeg ik vriendelijk.
“Goedenavond met Mevr. Matthews, Ik wilde even melden dat ik ongeveer 10 minuten geleden vreemde mensen in het huis van mijn overbuurman zag lopen.” Vertelt een uit vrouwtje me.
“Bedankt voor de melding mevrouw, maar moet u dat niet aan uw plaatselijke sheriff melden?”
“Ik heb daar naartoe gebeld, maar ik kreeg geen gehoor.”
“Wie is uw overbuurman dan?”
“Benny heet hij, maar is pas terug overleden door een autobom, heb ik gehoord. En nu lopen er vreemde mensen in zijn huis.”
“Benny zijn huis? Heeft u gezien hoe die mensen eruit zagen?” Decker kijkt me meteen met grote ogen aan.
“Eentje viel wel erg op en dat was een dikke man. Verder heb ik ze niet goed gezien.”
Ik bedank de vrouw vriendelijk en Decker staat meteen op uit zijn stoel.
“We moeten Hannibal waarschuwen, hij is daar naartoe gegaan.”
Ik knik en pak meteen de telefoon. Het duurt een tijdje voordat er wordt opgenomen.
“Jaaa.” Wordt er dan meteen geroepen als er is opgenomen.
“Hannibal? Met Brown spreek je, een buurvrouw belde net en merkte op dat ze in Benny zijn huis een dikke man gezien heeft samen met nog iemand. Zou jij daar een kijkje willen nemen?”