The A-team Fans V3.0 ~ Bekijk onderwerp - A-TEAMMELEE 17 TROUBLE AT THE ARMYBASE

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
Smith vertelt me wat voor voorwaarden hij heeft en dat ik daar een handtekening onder moet zetten. Dan hebben we pas een deal. Ik kijk hem verbaasd aan en ga daarna op bed liggen. Smith stopt me nog even onder en verlaat daarna de kamer.
Als hij weg is open ik mijn ogen en leg mijn handen onder mijn hoofd. Ik staar wat naar het plafond en denk na over de voorwaarden die Smith vertelde.
Even later gaat plotseling mijn mobiele telefoon af die in mijn binnenzak zit. Ik neem op. “Decker’’
“Kolonel Decker, Wat is dit allemaal!?’’ wordt er kwaad geroepen.
“Mag ik even weten met wie ik spreek en waar heeft u het over?’’
“Met Generaal Darko. Waarom heb je heel het wapendepot leeggeroofd?’’ zegt hij kwaad.
“Rustig Darko, Ik weet niet waar je het over hebt. Sinds vanochtend ben ik niet meer op de kazerne geweest.’’
“Dat kan niet. Er waren hier 2 groentemannen en die waren in opdracht van jou hier. Ze lieten een briefje achter waar op staat ‘Groeten van Kolonel Decker’. En het was duidelijk jouw handschrift.’’
Ik denk even na hoe dat kan. Een briefje van mij? Met mijn handschrift? Toen herinnerde ik me plotseling weer dat ik vorige week een pistool achter op me hoofd kreeg gericht en verplicht een briefje moest schrijven.
“Hoe zagen de 2 mannen eruit?’’ vraag ik aan Darko.
“Uhm, eentje leek een beetje op een Rus. En de ander was een beetje een vieze gluiperd.’’
“Dank je Darko, dan weet ik waarschijnlijk al wie het zijn.’’
“Maar…wie…?’’ hoor ik Darko nog zeggen, maar ik druk dan het gesprek weg. Mijn telefoon doe ik terug in mijn binnenzak. Uit woede sla ik hard tegen de muur naast me.

CRANE
Ik doezel langzaam in maar schrik wakker als ik even later een harde knal hoor. Ik loop naar boven. Het was Decker die uit woede op de muur sloeg. Snel open ik de deur en zie een kwaad gezicht.
“Wat is er?’’ vraag ik.
“Nee,…uhm…niets. Ik liet me gewoon even gaan.’’ Zegt hij.

Sergeant Geregistreerd op: 27-12-2009 Berichten: 78 Woonplaats: Eindhoven

Bendeleider Waylon The Brain

We rijden met Decker en Crane richting onze schuilplaats. Ik voel me echt goed. Alles ging geweldig. Decker en Crane zaten vast toen we aankwamen. Opeens zien we een busje een even later een rookwolk. Ik stap samen met de anderen uit, klaar om te vechten. Voordat ik ook maar iets kan doen, krijg ik een harde klap op mijn hoofd en ik raak bewusteloos.

Ik voel een bonkende bult op mijn hoofd. Meteen voelde ik me chagrijnig. Ik loop voorzichtig richting ons busje. Twee wielen zijn kapot. Verder niets. Harold is kwaad en scheld op me.
Daar heb ik geen zin in dus grijp ik hem bij zijn arm en zeg: "Luister goed, stomkop."
Voordat ik verder kan met mijn preek zegt Harold koud: "Laat me los."
Ik denk er niet over en houd hem nog steviger vast. Hij geeft me een harde duw zodat ik moet loslaten. Meteen daarna geeft hij een harde vuistslag in mijn gezicht. Ik val op de grond. Harold sleept me richting het busje. Hij begint me door elkaar te schudden. Mijn hoofd bonkt heel erg, ik hoor nog net wat Harold zegt. “Beginnen de lampjes eindelijk te branden en de kwartjes te vallen? Of moet ik het verstand er nog bij je inrammen?! Je plannen zijn gedoemd om te mislukken!”
Ik doe alsof ik instort. Als hij zich omdraait pak ik snel mijn pistool en duw het in zijn rug. Zijn handen gaan rusting omhoog en een moment denk ik dat ik alles onder controle heb. Het volgende moment krijg ik een harde trap in mijn ribben en ik val hard op de grond. Meteen springt er iemand op me en bindt me vast. Opeens voel ik een stevige pijn en ik raak weer bewusteloos.

Ik voel dat ik opgetild word en daarna hardhandig in een hoek gesmeten. Ik besluit te doen of ik nog steeds bewusteloos ben. Het doet me goed te horen dat Kurt nog loyaal is, maar als ik beter luister hoor ik dat hij gewoon geld wil.
Ik hoor schoten. Zes om precies te zijn. Ik hoor Harold er naartoe lopen en Kurt uitfoeteren. Hij zegt ook iets over zijn verjaardag. Kurt is bijna jarig. Au, ik voel een steentje tegen mijn hoofd. Even later hoor ik een auto wegrijden.
Harold komt aangelopen en ziet dat ik wakker ben. "Zie je wat er van komt als je geen goede baas bent?" zegt hij. "Voorlopig blijf je hier en vastgebonden. Probeer niet te ontsnappen want ik schiet je zo neer."
Ik grom: "Ik zal er voor zorgen dat je hier voor gaat boeten."
Harold grinnikt en loopt mompelend weg, "In je dromen."
Ik voel goed aan de knoop van het touw. Hij heeft niet echt zijn best gedaan, voel ik. Daar kan ik wel uitkomen.

Harold scheld hardvochtig als hij doorheeft dat Leo en Kurt weg zijn. Ik grinnik. Leo heeft goed opgelet toen ik mijn plannen maakte. Hij is zelf gegaan en heeft Kurt mee genomen. Langzaam begin ik met het ontwarren van de knoop. Harold loopt nog even langs en geeft me een stomp in mijn buik uit frustratie. Ik krimp ineen. Harold loopt weg en ik ga rustig door.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL

Ik zit nog even op de bank te relaxen en ben diep in gedachten als Face met een schaal broodjes voor me komt staan. Na veel getreuzel pak ik toch maar een broodje, maar heb nog steeds geen plan bedacht.
Even later komt Face naast me zitten en vraagt wat voor voorwaarden ik heb om de opdracht van Decker aan te nemen. Op dat moment ben ik net het formulier aan het maken waar Decker zijn handtekening onder moest zetten.
“Het is een formulier waarop hij zijn medewerking verleent en dat er na voltooiing van de opdracht één hele week niet op ons gejaagd mag worden.” leg ik hem uit.
Face kijkt me verrast aan, alsof hij water ziet branden. Met een diepe zucht ga ik weer verder en print het formulier uit. Daarna ga ik onderuitgezakt op de bank zitten als we plots een knal horen en een schreeuw.
Ik spring meteen op en Crane rent direct naar de kamer waar Decker zit.
We zien hem tegen de muur leunen en hij is echt kwaad. Crane twijfelt geen ogenblik en vraagt wat er aan de hand is.
Decker geeft aan dat hij zich even liet gaan en er niets aan de hand is.
“Volgens mij is er wel iets aan de hand, maar wil je het niet zeggen.” antwoord ik.
Decker kijkt me aan alsof hij zich ergens voor schaamt. Ik sluit de deur en blijf ervoor staan.
“Je gaat me nu vertellen wat er aan de hand is, Decker, we hebben echt meer informatie nodig over deze mannen als we je gaan helpen.” leg ik hem uit. Ik loop voorzichtig naar hem toe, maar op dat moment is hij zo kwaad dat ie direct naar mij uithaalt.
Zijn vuisten missen op een haar na doel, maar ik slaag er wel in om zijn polsen beet te pakken. Vervolgens werk ik hem tegen de grond en probeer hem te kalmeren. “Rustig, rustig...” zeg ik tegen hem.
Na een half uur is Decker eindelijk kalm, zodat ik hem los kan laten. Crane en ik nemen hem mee naar de woonkamer en daar zetten we hem op een stoel en geven hem een broodje. Als hij dat op heeft en zijn glas water op heeft gedronken, overhandig ik hem het formulier.
“Lees het maar even rustig door, als je met alle voorwaarden akkoord gaat zet je je handtekening goed?”
Decker knikt en neemt het formulier aan.

HAROLD

Het is op dit moment een groot avontuur in onze hideout Het Dak, waar ik erg zenuwachtig van begin te worden. Kurt en Leo rijden onverwacht weg, waar ik erg van baal. Dat laat ik nog even weten ook door een waterval van scheldwoorden.
Ik loop direct terug naar Waylon en geef hem een harde stomp in zijn maag uit frustratie. Hij zakt meteen ineen en ik begin een beetje te lachen. Eindelijk had ik hem waar ik hem hebben wilde. Na de stomp ga ik richting mijn kantoor, alleen kom ik daar niet aan als Waylon mij van achter grijpt. Ik schrik me rot en verzet me met alle kracht die ik heb, alleen kost dat mij wel heel veel energie. Op het moment dat ik denk aan de winnende kant te zijn, krijg ik een trap van Waylon. Vervolgens knal ik met mijn rug hard tegen de muur en zak dan ook meteen door mijn knieën.
Dit was wel de laatste actie die ik had verwacht van mijn baas, maar opgeven deed ik niet. Met veel pijn sta ik toch op en kijk Waylon kwaad aan. Had hij al die tijd gedaan alsof? Of was hij zo snel opgeknapt? Confused

.
Ik snap er helemaal niets meer van. Daarna grijpt hij me beet en geeft me de nodige klappen.
“Ik ben hier de baas en jij luistert naar mij, begrepen?" zegt hij kwaad.
Met een hevige pijn in me borst en rug kijk ik hem aan en probeer nog wat energie te sparen voor een laatste aanval.
Als hij nu mij door elkaar begint te schudden, ben ik het helemaal zat en haal op mijn allerhardst uit met een vuistslag. De klap is effectief genoeg om hem naar achter te laten vliegen en mij te laten vallen. Ik stort in van de pijn.

Sergeant Geregistreerd op: 27-12-2009 Berichten: 78 Woonplaats: Eindhoven

Waylon
Harold slaat me hard in mijn gezicht en ik val achteruit. In mijn val neem ik hem mee en kan ik hem overmeesteren. Ik bind zijn handen achter zijn rug en na hem gefouilleerd te hebben duw ik hem in een hoek.
"Zo, nu wachten op Kurt en Leo om die een lesje te leren." denk ik in een best goed humeur.
Leo komt binnen. Hij verwacht dit totaal niet. Snel geef ik hem een klap op zijn neus en hij wankelt achteruit. Voordat ik kan reageren trapt hij terug, in mijn ribben. Ik strompel achteruit. Hij loopt achter me aan en net als hij me op mijn neus wil slaan gaat mijn hand in een snelle reflex naar zijn oor en valt hij bewusteloos neer. Ik bind zijn handen achter zijn rug. Hardhandig grijp ik hem vast en schud ik hem door elkaar totdat hij bijkomt.
"Waar is Kurt?" vraag ik boos.
Ik krijg een gemurmel terug over wapens, het busje en dat hij weg liep. Opeens gaat de deur open en hoor ik Kurts stem.

Kurt
Na zes blikjes te hebben geschoten komt Harold naar buiten gerend en pakt kwaad mijn pistool af. Ik krijg een hele preek van hem. Niet dat ik echt luister, maar bij het woord salarisverhoging luister ik toch goed, voor mijn verjaardag.. Hij loopt weg. Ik roep hem nog achterna dat ik mijn wapen terug wil, maar volgens mij hoort hij het niet eens. Ik wil nog een scheldwoord achter hem aan schreeuwen, maar Leo komt aangelopen. Je ziet gewoon een plan in zijn hooft ontstaan. Ik heb het gevoel dat ik er een essentieel deel in speel.
“Jij kan goed schieten. Scherpschutter?”
Ik knik trots en denk kort terug aan mijn tijd in het leger. Ik laat zien dat ik het niet alleen met een wapen kan, maar ook met steentjes. Ik gooi een steentje door een gat in de ruit precies op Waylon's hoofd. Ik lach.
Leo neemt me mee naar het busje en laat me een SIG SG 550 zien. "Kun je hiermee omgaan?" vraagt hij.
Ik bekijk het rustig en ik denk terug aan mijn vijfde jaar, toen mijn vader me mijn eerste lessen gaf. Ik had een soortgelijk wapen en zeg afwezig: "Iets soortgelijks heb ik gehad.”
“Kom.” zegt hij.
“Waar gaan we heen?”
“Zie je vanzelf.”
“En Ha…”
Voordat ik ook maar de helft van zijn naam kan zeggen zegt Leo: “Je bent niet z’n bezit. Je kunt gaan en staan waar je wilt. En nu ga je met mij mee.”
Hij duwt me zo'n beetje naar de andere stoel en loopt snel naar bestuurdersstoel. Net als we weg rijden zien we Harold staan. Leo grijnst naar hem.
Ik kan de humor er niet echt van inzien, maar in plaats kwaad te worden probeer ik Leo uit te horen. Hij laat niets los en omdat hij aan het rijden is kan ik hem niet in elkaar slaan, dus ben ik maar gewoon stil. We stoppen bij de parkeerplaats van een groenteboer. Ze laden kratten uit en in een kleine vrachtwagen.
“Welke kun jij de baas?” vraagt Leo.
Ik voel me nogal onderschat omdat ik best goed kan vechten. Ik kijk hem nogal verontwaardigd aan.
Hij merkt het blijkbaar, want hij zegt: “Ok, jij de linkse, ik de rechtse en daarna meteen instappen, anders loopt alles in het honderd.”
Ik loop links langs de vrachtwagen en sla hard op een drukpunt achter zijn oor. Hij valt rustig op de grond. Ik stap meteen in. Ik kijk hoe Leo zijn slachtoffer een paar karatetrappen geeft en daarna instapt.
Ik vraag: “Waar bleef je nou?”
Hij is zo verbaast dat hij even niet uit zijn woorden komt “Heb jij… Ben jij al…”
Ik lach terwijl hij de vrachtwagen start.
“Wat ben je nu van plan?!” vraag ik, nogal benieuwd.
“Groenten bezorgen en iets anders halen.” antwoord hij ongeduldig.
“En wat is dat anders?”
“Wat hebben wij nou nodig?” vraagt hij terug.
“Maar waar wil je dat halen dan?!”
Ik weet heel goed wat hij wil, maar ga toch maar gewoon door met vragen.
“Op de plek waar dat te halen valt”
“Je wil toch niet zeggen dat… dat… “ antwoord ik ongelovig. Ik vind het stiekem wel cool, maar laat hem voor het gemak maar geloven dat ik hem een beetje gek vind.
“Nee, niet ik. Wij. Kijk, hier liggen schone schorten. Jij lost, ik laad.”a ntwoord hij als een baas.
Leo rijdt richting Deckers kazerne. Onderweg trekken we de schorten aan. Hij legt uit wat ik moet doen. Hij bevalt me wel als baas. Misschien help ik hem wel.. Ik zie wel.
"Kom op, laat Harold maar eens zien dat er met jou niet te spotten valt." zegt hij en geeft me een vriendschappelijke klap op mijn schouder.
Ik loop rustig met een krat naar de koeling en groet degene daar. Een van de soldaten kijkt even of ik geen wapen bij heb. Hij ziet niet dat ik een beenholster heb en laat me binnen. Ik loop met kratten een voor een naar de koeling en doe het zo langzaam mogelijk zonder dat het opvalt. Net als ik voor mijn vierde krat naar de vrachtwagen loop zie ik een soldaat naar Leo kijken om een hoekje. Ik sla hem bewusteloos met een harde klap achter zijn oor. Na de vijfde krat hoor ik wat tikken bij Leo, hij gebruikt de kookwekkertruck. Een klassieker. Ik grinnik. Leo is klaar. Hij helpt mij met de laatste kratten en we rijden zonder problemen weg.
We rijden rustig naar de groenteboer terug en laden de wapens over. Als we bijna klaar zijn we horen we de auto's van de mp's en zien we de zwaailichten. We lachen.

Als we vlakbij het Dak zijn ben ik toch wel benieuwd en ik vraag: "Wat ga je nu doen met die wapens?"
Leo grinnikt en stelt een vraag wat ik ermee zou doen. Ik vraag me stil af of hij Harold en Waylon bedoeld of die groep die Decker en Crane van ons gestolen hadden.
We komen aan. Leo loopt naar binnen en ik hoor iemand hard geslagen worden en op de grond vallen. Ik pak mijn 9mm en loop achterom naar het raam van het kantoor. Ik klim erdoor en luister goed aan de deur. Ik hoor Waylon Leo hardhandig ondervragen waar ik ben. Ik doe heel zachtjes de deur open en wijs met mijn 9mm naar de rug van Waylon.
"STOP!" zeg ik hard tegen hem.
Leo zegt blij: "Daar ben je! Wil je me nu losmaken?"
Hem negerend zeg ik tegen Waylon: "Tegen de muur, met je handen omhoog en je gezicht tegen de muur."
Rustig doet hij wat ik zeg. Ik controleer de knopen die Waylon heeft gelegd bij Leo en Harold. 'Best goed' denk ik. Ik knoop de armen van Waylon achter zijn rug en duw hem in een hoek.
"Oke" zeg ik "Nu luisteren jullie alle drie eens goed. Ik heb genoeg van jullie geruzie, dus of jullie maken het goed of ik zeg die gasten waar jullie zitten. Is dat duidelijk?"
Ik krijg wat gemompel terug, dus doe ik wat mijn baas in het leger altijd deed. Ik richt mijn wapen om de beurt op de mannen en vraag nog eens: "Is dat duidelijk?"
Nu komt mijn boodschap aan en ik krijg een duidelijke ja terug van alle drie.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

LEO THE LIZARD

Onze missie naar de kazerne van Decker verloopt vlekkeloos. Soldaten... je kunt ze zo gemakkelijk voor de gek houden... Heerlijk!
Kurt stelt onderweg allerlei vragen, maar als ik hem vraag wat hij met de zojuist gestolen wapens zou doen als ze van hem waren, dan krijg ik geen antwoord. Alsof dat nou zo'n moeilijke vraag is! Misschien heeft ie er wel zoveel plannen mee dat ie moeilijk kan kiezen. Grinnikend om dat idee stap ik uit de auto en loop naar binnen. Daar kom ik er op een onaangename manier achter dat de rollen inmiddels zijn omgedraaid. Nu ligt Harold in een hoek gesmeten en staat Waylon weer op zijn benen.
Hij ondervraagt me alsof ik weet ik wat op m'n geweten heb en lig even later eveneens vastgebonden op de vloer. Waylon zal eens even laten weten dat hij de baas is, maar ook dat is van korte duur...
Uit een onverwachte hoek komt Kurt tevoorschijn en overmeestert op zijn beurt Waylon weer.
Daar liggen we dan: twee coupeplegers die de leiding van The Brain wilden overnemen en de vierde eindigt met de touwtjes in handen. Ik weet niet in wat voor situatie we zijn beland, maar de laatste uren gaat niets meer zoals het hoort! En is niets meer wat het lijkt!
Met een verontrust gevoel wacht ik op wat Kurt dan met ons van plan is. En ik dacht nog wel dat hij na onze succesvolle missie achter mij zou staan! Maakt ie me niet eens los! Ik krijg hem nog wel een keer...
Wat ik ook verwachtte, niet dat hij voor vredesrechter zou gaan staan spelen. Hij eist dat we het goed maken met elkaar!
Hoe zo goed maken?! Harold en Waylon hebben ruzie lopen maken, ik niet!
Hoogstverontwaardigd weiger ik antwoord te geven, maar daar neemt Kurt blijkbaar geen genoegen mee. Hij pakt het wapen dat ik hem nota bene daarstraks heb gegeven op me en eist een antwoord.
"Ja, het is me duidelijk wat je bedoelt..." sputter ik, "maar je vergeet zeker dat jij hebt lopen knokken met Harold en niet ik. Jij had hier bij moeten liggen, niet ik!"
Kurt komt bij me staan, richt de loop van z'n wapen op me en zet hem op scherp. Ik slik even, maar laat me niet uit het veld slaan.
Stukje bij beetje kom ik erachter dat hij zich onnozeler voordoet dan hij in feite is. Hij vraagt je de oren van je hoofd, maar is stiekem wel scherpschutter. Hij doet alsof ie er tegenop ziet om te knokken, maar slaat iedereen met gemak neer. Hij stelt zich afhankelijk op, maar ondertussen trekt hij hier aan de touwtjes! Wat voor vent is die Kurt eigenlijk?! M'n ogen zijn spleetjes geworden nu ik hem probeer te doorgronden.
Naast me beginnen Harold en Waylon opnieuw te bekvechten. Kurt zet een paar passen opzij en richt zijn wapen nu om de beurt op hen. Als ze niet reageren op zijn stem, lost hij een waarschuwingsschot. "De volgende zal raak zijn." belooft hij hen.
Alle drie kijken we hem geschrokken aan. Even blijft het stil, maar dan beginnen we hem tegelijkertijd uit te maken voor rotte vis, omdat we het niet kunnen hebben dat hij ons nu in de tang heeft. Kurt zet een paar passen achteruit, richt zijn wapen op ons en lijkt te gaan schieten. De spanning is te snijden. Maar dan buldert zijn sadistische lach door de ruimte en loopt hij weg. Bij de deur draait hij zich nog even om.
"Dank je wel, Leo, ik kan voorlopig even vooruit met die lading wapens. Enne... ik heb dan wel geen rijbewijs, maar kan wel autorijden, hoor! Ha ha ha... Zeg maar dag tegen je wagentje."
Dan wendt hij zich tot Harold die naast me ligt. "Harold, ik vind je een waardeloze vent en al helemaal geen leider. Verbeeld je maar niets, ook al doe je interessant in dat kantoor van je."
Tot slot kijkt hij Waylon aan. "Je ideeën zijn goed, maar je plannen deugen niet. Het is mij te link om nog met jou op stap te gaan. Ik zoek m'n oude maten maar weer op."
Dan loopt ie de deur uit en horen we hem die op slot doen. Even blijft het doodstil, maar dan is Harold de eerste die hem een kanonnade aan scheldwoorden achterna zend.
Ik ben eigenlijk wel onder de indruk en voel dat ik die Kurt de laatste ogenblikken dat ie hier rondloopt goed in de gaten moet houden. Buiten hoor ik m'n bestelauto starten, maar nog niet wegrijden.
Als ik iets vreemds ruik snauw ik tegen m'n buurman dat ie zijn bek moet houden. Ik richt me, zo goed en zo kwaad als dat gaat, een beetje op en zie Kurt aan komen lopen met een jerrycan. Met grote ogen zie ik dat ie rondom het Dak benzine sprenkelt. Binnendsmonds vloek ik een keertje en vertel aan Harold en Waylon wat ik zie.
"VLOEF...VLOEF.... VLOEF..."
Telkens als een plasje benzine vlam vat klinkt dat geluid. Langzaam dringt de rook door de kapotte ramen naar binnen. We kijken elkaar een moment angstig aan en schuifelen en rollen dan dichterbij, in de hoop dat we de knopen los kunnen maken voor de vlammen ons zullen bereiken...

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HAROLD door Flykie

Na de vechtpartij met Waylon lig ik vastgebonden in een hoek en open weer langzaam mijn ogen. In die tussentijd schijnt er van alles te zijn gebeurd, omdat Leo en Waylon ook vastgebonden op de grond liggen Confused

.De verwarring bij mij is groot en ik kijk iedereen om de beurt aan, maar word niets wijzer.
“Zie je nou wat ervan komt als je geen leiding kan geven!” begin ik al direct kwaad tegen Waylon.
Kurt schiet dan in de lucht en richt het wapen op ons. Vervolgens belooft hij ons dat het volgende schot raak zal zijn.
'Wat is dit voor een kerel…?' denk ik tegelijkertijd bij mezelf. Nu springen de vraagtekens ook bij Waylon en Leo in de ogen. Daarna maakt hij ons nog eens voor één en ander uit. Nu weet ik het zeker, deze kerel is totaal niet te vertrouwen. 'Waarom had ik dat niet eerder door?' denk ik bij mezelf. “Jij vuile…….” begin ik kwaad.
Leo snauwt al meteen dat ik me bek moet houden en nu kijk ik hem kwaad aan. “Houd zelf je bek idioot, door jou stommiteit is die gast aangenomen.”
Na een reeks van dodelijke blikken naar elkaar is Leo de eerste die ophoudt. Ik volg zijn blik, hij lijkt iets te ruiken, maar wat? Even later ruik ik ook een benzinelucht. Langzaam maar zeker begin ik toch te beseffen dat we een enorme fout hebben gemaakt door Kurt aan te nemen en ik kijk mijn 2 collega’s aan. Langzaam maar zeker wordt de lucht steeds sterker en zie ik ook rook naar binnen komen.
“Ohhh sh*t!” zeg ik zachtjes.
We blijven laag op de grond zodat we elkaar nog zien, maar moeten nu wel iets bedenken om hier nog levend vandaan te komen. “Blijf bij elkaar.” is het enige wat Waylon zegt.
“Bij elkaar? Ik heb al een ander idee.” zeg ik terwijl ik op sta en het gebouw rondloop. Ik geef een trap tegen de zwakste deur van het gebouw, maar een lading stenen blokkeert de uitgang. Nu kijk ik eens omhoog maar door de hoeveelheid rook begin ik al snel te hoesten. Waylon beukt me dan meteen weer tegen de grond en ik kijk hem in de eerste instantie even kwaad aan, maar begrijp dan waarom hij dat deed. We blijven laag en kijken om ons heen.
Na een paar minuten heb ik een idee en pak een glasscherf van het gebroken raam en begin de touwen daarmee los te snijden.
“Kom op, kom op, werk nou mee rotding!” schreeuw ik.
Eindelijk ben ik los en maak mijn collega’s dan ook zonder na te denken los. Daarna sta ik op en ren naar de voorkant, maar daar blijf ik al snel vandaan als ik de eerste vlammen zie binnenkomen.
Waylon en Leo proberen nu ook ieder hun eigen weg naar buiten te vinden.
Als dit zo door blijft gaan, dan zijn we over een paar minuten zeker weten dood.
“Leo, Waylon......” Ik slik even en durf het bijna niet te zeggen als ze naar me kijken. “Als we hier levend uit willen komen, moeten we samenwerken.” Ondertussen komen de vlammen langzaam dichterbij en ik kijk ze bezorgd aan. "We hebben elkaar nodig om hier uit te kunnen komen." voeg ik er nog aan toe.

KOLONEL DECKER door Stefanie

Na Crane komt ook Smith binnen. Hij gelooft me niet en gaat voor de deur staan. Hij wil dat ik hem vertel wat er aan de hand is. Maar ik word zo kwaad dat ik snel opsta en hem een knal met mijn vuist wil geven, maar mis hem net. Hij pakt snel mijn polsen beet en vervolgens werkt hij me op de grond.
Samen met Crane neemt hij me mee naar de woonkamer waar ik eerst wat te eten en te drinken krijg. Smith geeft me daarna een formulier.
"Lees het maar even rustig door, als je met alle voorwaarden akkoord gaat zet je je handtekening, goed?''
Ik knik naar hem en kijk Crane even aan. Daarna weer naar het formulier. Eigenlijk zou ik hem gewoon moeten ondertekenen voordat ik Crane nog meer in gevaar breng.
"Kan ik even alleen zijn?''
Smith knikt en wijst iedereen even naar hun eigen kamer te gaan. Aan tafel lees ik rustig het formulier door. Alle gebeurtenissen flitsen weer voorbij. "Dit moet stoppen.'' zeg ik zachtjes tegen mezelf. Ik pak de pen die naast me ligt en twijfel even met tekenen, omdat ik ze natuurlijk ook altijd al heb willen vangen. Eigenlijk is dit mijn kans, maar nu moet ik aan mezelf denken. Dan zet ik mijn handtekening op het formulier. Nu is het gebeurd en is er geen weg meer terug.

B.A. & MURDOCK door Sharey

Hannibal haalt ons weer op als Decker eindelijk zijn handtekening onder het contract heeft gezet. Crane is zo blij dat z’n kolonel hulp aanvaardt dat hij hem spontaan omhelst. Ik zie het van afstandje aan met opgetrokken wenkbrauw en schud m’n hoofd.
Crane doet vervolgens zijn uiterste best om Decker uit te horen, zodat we aan de slag kunnen. Decker moest altijd naar een loods toe komen, maar dat was zeker niet de thuishaven van de bende. Toch vermoedt hij dat ze niet ver uit de buurt hun hide-out zullen hebben.
Met z’n allen gaan we naar de Van, wat natuurlijk een beetje krappe boel wordt. Hannibal vraagt of Murdock helemaal achterin wil gaan zitten, zodat Crane en Decker mee kunnen rijden.
Decker wijst me de weg naar de wijk waar hij de loods weet te staan waar hij naar toe werd gebracht door de bende. Op een afstandje parkeer ik de Van en haal een stadsplattegrond uit het dashboardkastje. “Kijk… hier staat de loods.”
Decker kijkt tussen de voorstoelen door mee en zoekt mee naar een plek waar de bende zich kan ophouden. We besluiten om de verlaten en onbewoonde hoeken van de wijk eens een bezoekje te brengen. Decker gaat weer zitten, maar heeft vanaf dat moment geen rust meer…
Murdocks zuignappijltje heeft een bekende stem gehoord en komt met zijn kopje uit de borstzak kijken. Stiekem springt hij eruit en gaat eens bij die persoon met de bekende stem kijken. Dan springt ie op Deckers schouder.
“Ja!!! Hij is het! Ik wil terug! Ja!!! Naar dat mooie voorhoofd! Dan kan ik horen wat je denkt! Ja!!!”
Het volgende moment plakt Levi opnieuw op Deckers voorhoofd en krijgt Murdock hem er niet meer van af.
Decker die niet van die geintjes gediend is, en bovendien nogal nerveus omdat we zijn belagers gaan opzoeken, keert zich kwaad om en grijpt Murdock bij zijn kraag.
Via m’n binnenspiegel zie ik hoe Murdock door de mp-kolonel onder handen wordt genomen. Grinnikend rijd ik verder en ook Hannibal bemoeit zich er niet mee. Hij laat ze aanmodderen met elkaar op de achterbank.

Ik rijd systematisch vierkantjes zodat we de buurt stukje voor stukje uitkammen. Waar we iets verdachts zien stoppen we even om de boel te observeren. We hebben al zeker een half uur rondgereden als ik plotseling iets ruik dat op brandlucht lijkt. Ik steek m’n hoofd naar buiten en haal nog eens m’n neus op. Ja, echt brandlucht! Hannibal zegt dat ik moet stoppen. Hij stapt uit en klimt vervolgens op het dak om rond te kijken. In een mum van tijd is ie weer beneden en wijst de richting aan waar ik naar toe moet.
Even later scheur ik een onverhard pad op. De brandlucht neemt toe en de rookpluimen komen ons tegemoet. Ineens zien we een bekend figuur. Het is één van de mannen die we vanmorgen hebben neergeslagen toen we Decker en Crane bevrijdden! Het is een jonkie en de magerste van het stel.
Ik kijk Hannibal vragend aan. Hij begrijpt wat ik wil vragen en knikt.
Ik stap uit, sluip door de rookwolken dichterbij en tik eens venijnig op zijn schouder. Als door een wesp gestoken draait hij zich om en neemt me van top tot teen op. “Wow!” Met ontzag kijkt ie me aan, maar blijkt toch niet zo onder de indruk te zijn dat ie verstijft van schrik. Hij daagt me in vechthouding uit, waarna ik meteen uithaal. Het magere mannetje blokt m’n slag, maar breekt daarmee wel zijn arm. Hij kraakte gewoon!
Er komt een dikke rookwolk aangewaaid. Voor hij het op een lopen kan zetten sla ik hem neer. Plotseling schreeuwt de gewonde boef “Rennen, jongens!” Door de rook zien we niets en gaan we ook niet als gekken achter iemand aan. Het kan wel een valstrik zijn!
Dan komt Hannibal naast me staan, hij buigt zich over de boef heen en blaast sigarenrook in zijn gezicht. “Got ya! Ha-ha, ha-ha, ha-ha!”
De boef zet grote ogen op en verliest dan het bewustzijn. Ik leg hem over m’n schouder en leg hem in de Van.
Het pijltje van Murdock valt Decker nog altijd lastig en het zal niet lang meer duren voor Decker Murdock zal aanvallen. Om dat te voorkomen kom pak ik Murdock bij zijn kraag, til hem van de grond en neem hem mee naar achter de Van. Daar pak ik hem het pijltje af en zet het pardoes op zijn eigen voorhoofd. “En daar blijft het de komende dagen staan, anders rijd ik er met de Van overheen.
Murdock kijkt me geschrokken, trekt daarna een pruillip en beschermd zijn Levi vanaf die tijd met zijn leven. Ik hoef maar naar hem te kijken en zijn handen vliegen naar zijn voorhoofd.

KURT door Murlock8128

Ik loop naar buiten na eens goed te hebben gelachen over hoe ze er bij zitten. Ik heb ze aardig bang gemaakt. Dat was precies mijn bedoeling. Ze zijn bang voor hun leven en dan bekvechten ze nog steeds.
Ik twijfel even, maar dan pak ik de benzine en sprenkel ik het langs een deel van het gebouw. Niet te veel, maar genoeg om ze bang te maken. Ik heb ze echt bang gemaakt, geloof ik, want ik hoor een harde schreeuw, denk dat het Waylon is. Stiekem moet ik toch grinniken als ik naar het busje ren om de gasmaskers en de brandblusser te halen. Ze mogen dan irritant zijn, vermoorden doe ik ze alleen in een noodsituatie, hier niet.
Ik hoor een harde trap tegen de achterdeur en schrik. Leo had daar stenen neergelegd.
'Ik geef ze nog een minuut.' denk ik.
Opeens hoor ik een geluid achter me en ik kijk om. Niks. Ik weet zeker dat ik wat gehoord heb, maar ik moet op de jongens letten. Ik hoop dat ze vrede sluiten. Opeens voel ik een stekende pijn in mijn schouder. Ik draai om en zie een grote zwarte gast staan, met heel veel goud om zijn nek.
"Wow!" kan ik niet onderdrukken. Meteen ga ik in gevechtshouding staan. Hij haalt uit, ik blok met mijn rechter arm. Ik hoor wat kraken en daarna een stekende pijn. Ik kijk naar Het Dak, achteraan zie ik Leo en Waylon staan. Ik hoop dat Harold daar ook is. Ik krijg een harde klap in mijn gezicht en val op de grond. Ik schreeuw: "Rennen jongens!!!!!"
Net voordat ik bewusteloos raak zie ik een man met een sigaar in zijn mond over me heen buigen "Got you!!!"
Dan word alles zwart.

Ik word langzaam wakker als er water over mijn gezicht wordt gegooid.
'Hij ziet er best goed uit.. zeker een don Juan' denk ik.
Ik doe alsof ik nog erg duizelig ben, maar de gast met de sigaar geeft me geen tijd om bij te komen. Hij loopt naar me toe en geeft me een klap in mijn gezicht. Ik wil een klap terug geven, maar ik merk dat mijn handen geboeid zijn met een stel handboeien van Decker. Ik verschiet van de pijn als ik mijn arm voel. Ik heb even geen aandacht voor de gast met de sigaar die me vragen stelt en concentreer me op mijn arm. Mijn conclusie is: gebroken. Hij slaat me opnieuw, en vraagt: "Waar zijn de wapens?"
Ik besluit nog geen antwoord te geven en bekijk mijn situatie. 'Niet goed.' is mijn conclusie onmiddellijk. Mijn handen zitten achter mijn rug en aan de stoel geboeid, mijn benen zitten met touw strak aan de poten van de stoel vast, mijn arm is gebroken en er staan drie gasten met wapens op mij gericht. Decker zit in een hoek van de kamer in een heel wat betere stoel als ik. Hij is hiervan echt aan het genieten. Mijn hoofd word weer duizelig en ik zak weg in een rare droom over mijn jeugd.

WAYLON THE BRAIN door Murlock8128

Ik zit met mijn handen achter mijn rug geknoopt op de grond. Kurt wil dat we het goedmaken. Ik moet stiekem lachen om hem. Leo weigert antwoord te geven en Kurt wijst met zijn wapen op hem en zet het op scherp. Ik schrik, dit deden we wel met mensen die we afpersten, maar we meenden het nooit, maar hij meent het! Harold is blijkbaar bijgekomen want hij is meteen kwaad op mij. Hij begint te schelden totdat Kurt in de lucht schiet. Dat maakt indruk op hem. Ik word ook wel een beetje bang van hem, maar bestuit rustig af te wachten. Kurt loopt naar buiten. Ik vraag me af wat hij eigenlijk is. Dan ruik ik wat. Benzine! Harold scheld zachtjes.
Ik zeg rustig "Blijf bij elkaar."
Harold heeft een ander idee. Hij ramt zijn schouder tegen de achterdeur aan. Ondertussen is er al veel rook ontstaan. Ik gooi Harold op de grond als teken dat hij daar moet blijven. Hij heeft opeens een geweldig idee. Hij pakt een stuk glas en snijd zijn touw door. Hij maakt eerst mij en daarna Leo los en meteen lopen Leo en ik een andere kant op om er proberen uit te komen.
“Leo, Waylon......” fluistert Harold zacht. “Als we hier levend uit willen komen, moeten we samenwerken.”
Meteen weet ik dat hij gelijk heeft. Ik zeg: "Er zit een dakraam in het kantoor. Als we samenwerken komen we er wel uit."
We lopen gebukt naar het kantoor en ik klim op het bureau. Ik probeer zo laag mogelijk te blijven als ik het raampje open maak. Leo klimt ook op bureau en ik duw hem naar boven. Harold duwt mij naar boven. Als we om ons heen kijken zien we Kurt vechten voor zijn leven tegen een hele grote zwarte gast.
"Dit is niet goed" zeg ik tegen hem als ik Kurt "Rennen!"hoor roepen. We trekken samen Harold naar boven en rennen weg.
"Gelukkig hebben ze ons niet gezien" zegt Leo als we een stuk zijn gerend. We lopen langzaam terug met onze oren gespitst. We horen niks abnormaals. Als we terug zijn zien dat Het Dak is uitgebrand, maar niet heel erg beschadigt. Kurt heeft er toch niet zo veel benzine op gegooid. Leo loopt naar een brandblusser en een stel gasmaskers die op de grond liggen. Precies op de plek waar Kurt stond.
"Misschien probeerde hij ons juist te helpen..." zeg ik voorzichtig.

HAROLD door Flykie

De vlammen komen steeds dichterbij als Waylon mij voor het eerst eens gelijk geeft dat we samen moeten werken om hieruit te komen. We gaan dan ook meteen naar zijn kantoor en vluchten via een dakraam naar buiten.
Eenmaal buiten ziet Waylon dat Kurt in gevecht is met iemand, maar ik concentreer me liever op de weg naar buiten en spring van het dak af. Wel hoorde ik iemand nog het woord “Rennen!” schreeuwen.
Niet veel later zijn we een paar 100 meter van Het Dak vandaan en kunnen we even bijkomen. Ik heb teveel rook ingeademd en begin achter elkaar te hoesten.
Uiteindelijk lopen we langzaam terug en zien we dat de hideout voor het grootste deel is uitgebrand. Leo ziet gasmaskers liggen en beiden trekken meteen de conclusie dat Kurt ons wel eens had willen helpen.
Ik kijk ze beiden nogal verontwaardigd aan. “Als hij ons had willen helpen, dan had hij Het Dak niet opzettelijk in brand gestoken met benzine.” zeg ik heel voorzichtig. Daarna begin ik weer te hoesten en ga even op mijn oude vertrouwde boomstam zitten.
Onze bestelbus, de vrachtauto en de wapens zijn ook verdwenen. Ik begin te zuchten en kan die streek van Kurt nog altijd niet geloven. 'Zouden het diezelfde mannen zijn die Kurt gevangen hebben genomen?' denk ik bij mezelf.
Met mijn handen onder mijn kin denk ik eens goed na over de hele gebeurtenis.

FACE

Decker had tenslotte het contract getekend. Ik snapte maar niet waarom Hannibal maar een week vrijheid eiste en niet meer. Hij had er ook 3 maanden neer kunnen zetten. Ik wou het bijna vragen, maar besloot om het maar niet te doen. Toch had ik zelf veel meer gevraagd in plaats van 1 klein weekje. Ja ik had in het contract gezet dat Decker een paar maanden niet meer op ons mocht jagen.

In de Van zitten Decker en Crane naast mij wat me een vreemd gevoel geeft. Het bevalt me niet erg en daarom kijk ik maar snel uit het raam om hun niet te zien. B.A rijdt wat door de onbewoonde hoeken van de wijk en ik let daarbij heel erg goed op. Ik zie nog niks verdachts. Wel zie ik een verschrikkelijke mooie dame. Ik geef haar snel even een knipoog en glimlach even liefjes naar haar. Ze ziet het en zwaait de bus na. Na dat pleziertje ben ik weer goed aan het opletten en neem ik alles in me op wat verdacht lijkt.
Opeens hoor ik Murdock weer brabbelen tegen zijn pijltje. Ik kijk erna wat Murdock aan het doen is en ik zie hem het pijltje weer op het voorhoofd van Decker plakken. Decker stelt het zo te zien niet op prijs, maar stilletjes moet ik er wel om lachen. Zal hem leren altijd achter ons aan te zitten denk ik en met een brede grijns kijk ik weer uit het raam.
Na een half uur rondrijden ruiken we opeens allemaal een brandlucht. Ik ga wat rechter opzitten en kijk observerend om me heen. Hannibal zie ik op het dak klimmen wanneer B.A was gestopt. Ik kijk er vreemd naar en schud mijn hoofd. Soms leek hij nog gekker dat Murdock. Hannibal komt er zo wel achter welke kant we op moeten en B.A volgt meteen de instructies op. Grote rookpluimen komen ons tegemoet hoe dichter we bij de plek komen waar Hannibal ons naar toe heeft geleid.
Hannibal stuurt B.A erop af en ik blijf rustig zitten wachten. Niet veel later komen Hannibal en B.A terug en leggen ze een klein mager mannetje in de Van. Ik zie de actie van B.A met het pijltje wat eigenlijk min of meer heeft gered. Anders had Decker een uitbarsting gehad en dat wouden we ook niet hebben. Weer in de Van heeft Murdock nog steeds het pijltje op zijn voorhoofd. Ik trek het pijltje van zijn voorhoofd af en plak het op het hoofd van het magere mannetje. Tevreden kijk ik Murdock aan en beide lachen we erom.
Ik zie B.A door de spiegel naar ons kijken en trekt een pruillip op. Ik maak een onwetend gebaar en geef Murdock een knipoog.

Weer in mijn appartement aangekomen boeien en binden we de man vast. Hannibal vult een glas water en gooit het lachend over zijn gezicht. Ik kijk Hannibal lachend aan. Hannibal vraagt de man waar de wapens zijn. De man reageert niet. Ik pak mijn Colt 1917 revolver en richt het op de man. “Je kunt maar beter antwoordt geven”,zeg ik. De man reageert nog niet en ik zie dat hij zijn bewustzijn verliest. “Straks nog maar een keer proberen”, zeg ik tegen Hannibal en stop mijn revolver weer weg. “Wat doen we nu?”, vraag ik

Sergeant Geregistreerd op: 27-12-2009 Berichten: 78 Woonplaats: Eindhoven

Kurt
Ik sta achter het huis en ben aan het oefenen met een 9mm. Mijn vader staat achter me. Mijn magazijn is leeg. Ik kijk om naar mijn vader. Hij kijkt trots. "Ik heb een nieuw schatje, wil je hem proberen?"
Ik knik. Hij praatte altijd zo over zijn wapens en hij had het al een tijdje over iets nieuws. "Kom straks naar de heuvel" zegt hij.
Ik loop naar de heuvel. Hij staat daar trots met een tas. Als ik dichtbij ben laat hij zien wat hij heeft. Een sniper rifle.
"Wow" zeg ik vol ontzag "Die is mooi."
"Wil je het eens proberen?" vraagt hij.
Ik knik. Hij laat me zien hoe ik hem vast moet houden. "Nu gewoon je instinct volgen. Bij ons huis staat een target."
Ik schiet rustig. Raak. Ik voel de adrenaline door mijn lichaam.
"Wakker worden, slaapkop! "hoor ik in mijn hoofd.
Alles gaat draaien en ik zie iemand voor mijn gezicht hangen. De pijn komt in een keer terug. Ik kreun.
"Hannibal, hij is wakker." zegt degene voor mijn gezicht. Het is de Don juan.
"Bedankt face."
Ik krijg nog wat water in mijn gezicht en er zijn weer drie wapens op me gericht. Decker is er nu niet. Ik vermoed dat hij boven zit. De gast genaamd Hannibal slaat me in mijn gezicht en ik krimp ineen. Ik voel het in mijn arm.
"Waar zijn de wapens?" vraagt hij.
Ik ben zwaar de klos als ik praat, want dan kan ik mijn betaling wel vergeten. Ze denken dat ik de baas ben. Daar moet ik gebruik van maken. Ik besluit het vuil te spelen. Ik spuug naar zijn voeten. De gast genaamd Face moet de zwarte gast echt tegen houden.
"Rustig B.A." zegt Hannibal.
Ik voel iets op mijn voorhoofd plakken en de vierde gast zegt:"Hannibal, ben voorzichtig met Levi!!!"
Hij haalt het, wat een plastic pijltje blijkt te zijn, van mijn voorhoofd af en antwoordt: "Natuurlijk Murdock."
Ik begin echt bang te worden, maar ik probeer het niet te laten merken. In plaats van ineen te krimpen zeg ik uitdagend tegen Hannibal: "Rot op, мудак."

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL

Na een half uurtje zit Decker om zich heen te kijken als ik voorzichtig naar hem toe loop en vraag of hij al een beslissing heeft genomen.
Hij geeft me het formulier en ik zet mijn handtekening er ook onder. “Colonel Decker, you have just hired The A-Team.”
Hij kijkt me blij aan en ik geef hem een knipoog. Crane omhelst hem uit blijdschap.
De volgende minuten tikken allemaal voorbij als we rondrijden met The Van.
Decker en Crane kijken ook goed om zich heen maar we zien niet zo gauw iets verdachts.

Even later ruiken we wel een enorme brandlucht en ik verzoek B.A. om te stoppen. Dan klim ik op het dak van The Van en stuur B.A. de goede kant op. Als we dichterbij komen zien we een man bij de brand kijken en hij komt ons heel bekend voor.
Het is nu tijd voor actie. B.A. kijkt me al vragend aan. Ik knik en begrijp wat hij wil.
B.A. doet zijn werk uitstekend door de magerste van het stel gevangen te nemen. Door het blokkeren van zijn vuistslag breekt de man ongelukkig zijn arm. Nu weten we wel dat er wel degelijk een middel is om de man aan het praten te krijgen.
We racen met een hoge snelheid weg naar het appartement van Face.
Daar aangekomen boeien we de man en binden hem ook vast met een extra touw.
Allereerst vul ik een glas water en gooi dat in zijn gezicht.
De man komt langzaam bij en ik val meteen met de deur in huis door te vragen waar de wapens zijn.
Zoals ik al had verwacht zwijgt hij. Nu richt Face zijn revolver op de man, maar die lijkt er niet van onder de indruk.
Daarna verliest de man ook het bewustzijn en hij kijkt mij aan.
“Straks nog maar proberen, maar wat doen we nu?” vraagt hij.
Ik knik dat we het straks nog eens proberen en een paar uur later roept Face dat hij bij is gekomen.
“Mooi, dan gaan we aan de slag” zeg ik.
Gewapend loop ik naar de woonkamer en we richten alle 3 onze wapens op de man.
“Wie ben jij?” vraag ik als eerst.
“Gaat je geen ene moer aan” schreeuwt de man kwaad.
Omdat het antwoord mij niet aan staat wil ik hem een stomp geven maar Murdock schiet dan onverwacht een pijl op de man zijn voorhoofd die ik er direct afhaal. De man lijkt wel ineen te krimpen als hij iets in het Russisch tegen me zegt wat ik niet kan verstaan.
Ik ga achter hem staan, pak hem bij zijn arm beet.
Vervolgens trek ik zijn hoofd ook naar achter en zet mijn pistool onder zijn kin.
“Laatste kans om te antwoorden anders schiet ik” zeg ik op mijn meest dreigende manier. De man is bang en begint te trillen.
Als ik het wapen op scherp zet, zegt hij dat ie Kurt heet.
“En waar zijn de wapens?” vraag ik hem opnieuw. De man zwijgt, dus plak ik zijn mond dicht met wat tape en geef vervolgens een harde ruk aan zijn arm. Hij heeft erg veel pijn en kan niet schreeuwen dus probeert hij tegen de pijn te vechten.
Ik geef hem tot slot nog eens een vuistslag in zijn gezicht. Nu blijft de man mij kwaad aankijken en steek ik een sigaar op.
“Je kunt zwijgen, maar wij halen de informatie er wel uit. Als het niet op de vriendelijke manier kan, dan moet het maar op de harde manier” zeg ik op een dreigende toon.
“Face; blinddoek hem zodat hij deze hideout niet in zich kan opnemen” verzoek ik hem.
Dat doet hij direct en als de man geblinddoekt is loop ik naar Decker toe.
“Weet jij toevallig of hij de baas is van deze bende?.”

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

LEO THE LIZARD

De dreigende vlammen en de verstikkende rook zorgen ervoor dat Waylon, Harold en ik gaan samenwerken om ons vege lijf te redden. Ergens onder de rook vandaan horen we Kurt roepen dat we moeten rennen en dat doen we dan ook. Bij hem vandaan!
Na een tijdje gaan we op ons hoede terug en aanschouwen een verloren Dak.
Behalve een jerrycan liggen de gasmaskers en de brandblusser uit m’n bestelwagen op de plek waar de stem van Kurt vandaan kwam. Wel vreemd hoor. Een brandstichten en vervolgens de reddende engel willen spelen? Ik weet niet wat ik daarvan moet denken. En dan nog zoiets vreemds… we hebben Kurt weg horen rijden met m’n bus, maar hebben daarnet toch weer zijn stem hier gehoord!
Ik besluit op onderzoek uit te gaan. Kurt blijkt m’n bestelwagen een stuk verderop te hebben neergezet. De achterdeur staat open. Ik zucht van opluchting, tenminste niet alles kwijtgeraakt. Ik stap in en rijd terug naar wat ons plekkie ooit was. Harold en Waylon zitten onder de roetvlekken op de boomstam, blijkbaar zijn ze naar binnen gegaan. Ze kijken verrast op als ik aan kom rijden.
“Het lijkt erop dat ie mij wilde pesten, want hij stond maar een eindje verderop.” Zeg ik tegen hen als ik uitstap. “Enig idee waar we Kurt moeten gaan zoeken?”
Beide mannen schudden hun hoofd. “Stap in, dan gaan we naar de loods. Ik stel voor om daar voorlopig maar te gaan bivakkeren.”
“Ben je nou helemaal gek?!” valt Waylon uit. “Decker kent het daar.”
“Weet jij een betere plek dan?” hoont Harold.
“Nou… ik misschien wel…” Ik denk even na waar ik pasgeleden een bord zag staan dat er iets uit dienst was genomen. Langzaam komen de beelden van die dag terug. “Ja, nu weet ik het weer!” Verheugd kijk ik Waylon en Harold aan. Vorige week kwamen we langs een parkeergarage die buiten gebruik is. Ze gaan hem over een tijdje slopen of zo. Daar kunnen we voorlopig wel eens heen. Dan hebben we weer een dak boven ons hoofd.
Harold kijkt me meewarig aan. “Wat heb jij toch met dingen onder de grond?!”
Waylon stoot hem met zijn elleboog aan. “Da’s de aard van het beesie.” Met zijn hand doet hij een zigzaggend reptiel na en hij gebaart met zijn hoofd naar mij.
In plaats van kwaad te worden voel ik me gevleid en lach breeduit m’n rotte tanden bloot.
Waylon staat als eerste op. Hij werpt nog een laatste blik op wat onze hide-out ooit was en stapt in de bestelwagen. Harold voegt zich een moment later bij ons. Als we een aantal meters hebben gereden vraagt hij of de wapens er nog in liggen. Ik trap hard op m’n rem en kijk hem met grote ogen aan. “Nee, nu je het zegt… die zijn weg!”
Vliegensvlug stappen we weer uit en kijken voor de zekerheid in de laadruimte. De één na de ander uit zijn frustratie en begint te schelden op Kurt. Waar heeft hij die nu weer gelaten? Heeft hij ze meegenomen? Zouden zijn oude maten, waar hij dreigde naar toe te gaan, hem en de wapens hebben meegenomen? Maar waar moeten we dan gaan zoeken?
Waylon kalmeert als eerste. “Als het Kurts bedoeling was om ons te laten schrikken door de wagen te verstoppen, dan heeft ie dat misschien ook wel met de wapens gedaan. Laten we de omgeving voor de zekerheid uitkammen voor iemand anders ze vindt.”

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HAROLD

Op de boomstam zit ik nog altijd na te denken totdat Leo met de bestelbus aan komt rijden. Waylon en ik kijken verrast op, omdat Leo de vraag stelt waar we Kurt moeten zoeken.
Daarna stellen Leo en Waylon diverse hideouts voor, maar bij het horen van het woord “parkeergarage” kijk ik Leo meewarig aan. Het is de aard van het beesie, volgens Waylon. Ik kijk ze allebei aan met een blik van:
‘het zal allemaal wel’ en blijf nog even op de boomstam zitten.
Waylon loopt al naar de bestelbus en zo te zien willen ze al wegrijden, dus voeg ik me later ook maar bij ze en stap in.
Na een aantal meters te hebben gereden vraag ik of de wapens nog achterin liggen, waardoor Leo meteen op de rem trapt.
“Kijk eens uit. gek.” brom ik.
Uiteindelijk liggen er geen wapens in de laadruimte en stelt Leo voor om te gaan kijken of ze nog in de buurt liggen. We besluiten de omgeving uit te kammen en te zoeken naar de wapens voor iemand anders ze zal vinden. Ieder gaat een kant op en ik kijk in alle struiken, achter alle bomen die op mijn pad komen, greppels en zelfs in kleine slootjes waar ik vervolgens overheen spring. Na een paar minuten zie ik in een grote sloot een zwart ding glinsteren door felle stralen van de zon.
Ik bedenk me geen moment, spring de sloot in en haal het ding uit het water.
Op de kant bekijk ik het wapen eens goed en ontdek dat het een m16 is.
“Lucky me” zeg ik met een brede grijns. Ik loop verder langs de waterkant en zie nog meer wapens in het water liggen. In de verte zie ik een paar jongens bij een grote zak staan. “Dat zijn…..” mijn verbazing is groot en ik schiet vlak voor de voeten van de jongens. Van de schoten schrikken ze zodanig dat ze meteen wegrennen en alle wapens achterlaten. Nu maar hopen dat Waylon en Leo de schoten hebben gehoord en hierheen komen.
‘Die sukkel wilde de wapens dus laten verdwijnen, nou dat is mislukt.’ denk ik bij mezelf.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER

Nadat we de man te pakken hebben, rijden we terug naar het appartement van Peck. Daar wordt hij geboeid en nog eens extra vastgebonden. Hij wordt hardhandig onder handen genomen door het A-Team.
Ik kijk ondertussen van een afstandje toe. Uiteindelijk kunnen ze toch een naam uit hem persen. Hij heet Kurt. Dan vraagt Smith weer waar de wapens zijn, maar hij zwijgt weer. Smith plakt dan een stuk tape op zijn mond en geeft hem een flinke ruk aan zijn arm. Peck blinddoekt hem even later en Smith komt dan naar mij toegelopen.
“Weet jij toevallig of hij de baas is van deze bende?’’
Ik loop even naar Kurt toe en kniel bij hem neer, zijn hoofd draai ik langzaam naar links en rechts. De woorden die hij zei herhaalde ik in mijn hoofd, de stem. Aan de stem moet ik denken. Het was zo ie zo niet de stem van diegene die me eerder deze dag belde. Kurt blijft wat onrustig ondertussen. Ik doe dan een paar stappen terug en loop terug naar Smith.
“Het is niet de leider, dit is volgens mij de jongste van het stel. Ik dacht dat hij uit Rusland kwam oorspronkelijk. Hij zit nog niet zo heel lang bij de bende. Dat heb ik toevallig gehoord, toen ze pasgeleden ruzie hadden met elkaar.’’
Smith knauwt even op zijn sigaar en ik zie hem nadenken.
“Wat ga je nu met hem doen?’’
“Dat zien we nog wel. Voorlopig blijft hij hier vastzitten, er is nog meer uit hem te peuteren. Maar ik laat hem even tot rust komen nu.’’
Ik knikte en keek daarna op mijn horloge. Het begon al laat te worden. “Ik zal maar eens terug gaan naar de kazerne met Crane.’’
“Is dat wel nu zo’n goed plan? Straks pakken ze je weer!’’ zegt Smith.
“Nou, ik denk het niet, ze zullen wel kwaad zijn op Kurt en niet op mij op dit moment.’’

CRANE

Terug in het appartement zijn ze allemaal volop met de man bezig. Ik trek me wat terug en ga in de gang op de trap zitten. Na een tijdje komt Decker even kijken en ziet me op de trap zitten. Hij gaat naast me zitten.
“Wat is er aan de hand, Captain?’’
Ik zwijg.
“Ik denk dat ik het al weet.’’ Zegt Decker dan.
Ik geef nog steeds geen antwoord en blijf wat voor me uitkijken naar beneden. Dan geeft Decker me ineens een schouderklop.
“Kom Captain, we gaan terug naar de kazerne.’’
Ik knik en loop nog even met hem mee om het Team gedag te zeggen.
Buiten op de stoep blijven we even staan. “Je hebt zeker geen auto in de buurt?’’ vraagt Decker.
“Wat is dat nou weer voor een stomme vraag. Je weet toch dat die aan de rand van het bos staat. Dat is nog een rot eind lopen, waar ik nu geen zin in heb. We kunnen beter een taxi nemen.’’
Decker keek me verbaasd aan omdat ik zo bot reageerde.
“Zo,zo Captain. Beetje chagrijnig?’’ vraagt Decker.
Ik zei niets tegen hem en ging staan liften voor een taxi. Na een half uur heb ik eindelijk nog steeds niets en Decker staat maar toe te kijken hoe enorm ik mijn best sta te doen.
“Lukt het Captain?’’ vraagt hij plagerig.
“Houd je mond, Decker. Zou jij ook niet eens even helpen?’’
“Nou, ik vind het wel leuk hoe je er telkens bij staat. Heel zielig kijken als de taxi er bijna is, maar als die voorbij rijdt dan sta je me effe kwaad te springen en te schelden.’’
Ik keek hem even kwaad aan.
“Ik zal eens voordoen hoe je moet liften.’’ Decker loopt gewoon de straat op en gaat midden op de weg staan. Een taxichauffeur ziet Decker op het laatste moment en moet hard op zijn rem trappen. Shocked

Een paar cm voor Decker komt hij tot stilstand.
“Zo doe je dat Captain.’’ Zegt Decker dan met een knipoog. Wink

Het had weinig gescheeld of hij lag daar dood. Komt het niet door de bende, maar door een eigen stomme actie van hem.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL

Na mijn vraag aan Decker wist hij vrij zeker dat het niet de leider van deze bende. Ik denk eens even na over eventuele nieuwe middelen om meneer onder druk te zetten, totdat Decker voorstelt om naar de kazerne te gaan met Crane. Het verbaast mij dat hij daar naartoe wil, maar ik stem toch maar in.
“Doe wel voorzichtig en bel als je er bent.” zeg ik.
Hij knikt en ze vertrekken dan ook snel uit het appartement van Face.
Ik kijk naar Kurt die nog steeds vecht tegen de pijn aan zijn arm. Ik schud mijn hoofd en begin zijn tas te doorzoeken die hij bij zich had tijdens onze actie. In de tas zit zijn paspoort en allemaal gegevens van de bende waar hij nog niet zo lang in zit. Ook vind ik een foto met daarop de namen en een papier met daarop een cobra. De betekenis daarvan is mij een raadsel, maar daar hoop ik snel achter te komen. Onze gevangene kan dat hoop ik wel vertellen. Ik schrijf alle waardevolle gegevens op een papier en houd de foto van de 4 bij me.
De tas van Kurt berg ik op in een kluis, waar alleen wij de code van weten. De kluis staat goed uit het zicht, zodat niemand ook maar de codes kan herkennen. Om te voorkomen dat de MP of andere ongewenste gasten de kluis kunnen kraken staat hij veilig.
“Kurt, heb je tijd om een simpele vraag te beantwoorden?” vraag ik hem.
Ik zie dat hij me aan wil kijken, maar door de blinddoek ziet hij niets. Het tape trek ik hard van zijn mond af en hij begint meteen op me te schelden.
“Kurt, ik heb eens in je tas gesnuffeld en vond een papiertje waar een cobra op stond getekend. Wat is de betekenis daarvan?” vraag ik hem vriendelijk. Hij schrikt van mijn vraag en zegt dan iets heel interessants.
"De tekening is een symbool van je lidmaatschap bij de bende."
“Goed, ik weet voldoende, dank je.” zeg ik.
Daarna plak ik zijn mond weer dicht met tape en controleer de touwen. Alles zat gelukkig nog goed vast, maar ik tape zijn knieën nu ook goed vast en bind die nog extra vast met wat touw, zodat ontsnappen onmogelijk wordt. Daarna gaat mijn telefoon, het is Decker om te vertellen dat hij veilig is aangekomen op de kazerne.
"Goed, dan zijn we gerustgesteld." zeg ik Wink

.

Sergeant Geregistreerd op: 27-12-2009 Berichten: 78 Woonplaats: Eindhoven

Waylon

Leo komt aangereden met ons busje.
“Het lijkt erop dat ie mij wilde pesten, want hij stond maar een eindje verderop.” zegt Leo als hij uit is gestapt. “Enig idee waar we Kurt moeten gaan zoeken?”
Harold en ik schudden onze hoofden.
“Stap in, dan gaan we naar de loods. Ik stel voor om daar voorlopig maar te gaan bivakkeren.” zegt Leo tegen ons.
Ik val uit tegen hem: “Ben je nou helemaal gek? Decker kent het daar.” Dat valt bij Harold niet goed. “Weet jij een betere plek dan?” hoont hij.
“Nou… ik misschien wel…” Leo denkt even na. "Vorige week kwamen we langs een parkeergarage die buiten gebruik is."zegt hij "Ze gaan hem over een tijdje slopen of zo. Daar kunnen we voorlopig wel eens heen. Dan hebben we weer een dak boven ons hoofd."
Harold kijkt naar Leo en zegt: “Wat heb jij toch met dingen onder de grond?!”
Ik antwoord lachend “Da’s de aard van het beesie.” en ik doe met mijn arm een reptiel na.
Samen stappen we in het busje; als we weg rijden vraag ik of de wapens er nog liggen. Leo trapt hard op de rem. We rennen naar achter en kijken in de laadruimte. Weg! Alle drie beginnen we te schelden op Kurt. Ik kalmeer als eerste.
“Als het Kurts bedoeling was om ons te laten schrikken door de wagen te verstoppen, dan heeft ie dat misschien ook wel met de wapens gedaan. Laten we de omgeving voor de zekerheid uitkammen voor iemand anders ze vindt."zeg ik.
We splitsen ons op. Opeens hoor ik schoten. Ik ren richting het geluid en zie Harold. Gelukkig, we hebben nu tenminste wapens. Ik pak een 9mm en stop hem in mijn schouderholster. We kijken de zak door en ik vind een apparaatje met een papiertje eraan vast. "Jongens, moet je dit zien!!!" zeg ik "Zet dit aan en volg het pijltje. Kurt." Kurt heeft dus toch een plan.

Kurt

Hannibal gaat achter me staan en pakt mijn gebroken arm vast. Hij geeft er een harde ruk aan. Ik krimp ineen van de pijn. Alsof dat nog niet genoeg is pakt hij zijn pistool, trekt mijn hoofd naar achter en zet het onder mijn kin.
“Laatste kans om te antwoorden anders schiet ik.” dreigt hij.
Ik begin echt bang te worden. Blijkbaar begin ik te trillen, want hij zet zijn wapen op scherp. Ik besluit ze wat info te geven hopend op rust.
"Oke..." Ik probeer nog banger te klinken dan ik eigenlijk ben en ik ben echt bang.. "Kurt, mijn naam is Kurt." zeg ik.
“En waar zijn de wapens?” vraagt hij er meteen achteraan.
Ik vind dat hij even genoeg informatie heeft, dus houd ik mijn mond. Dat valt niet goed bij hem en ik krijg tape op mijn mond en nog een harde ruk aan mijn arm. Ik wil schreeuwen van de pijn, maar dat gaat niet dus ik probeer tegen de pijn te vechten, wat alleen maar nog meer pijn doet. Ik krijg ook nog een klap op mijn gezicht
“Je kunt zwijgen, maar wij halen de informatie er wel uit. Als het niet op de vriendelijke manier kan, dan moet het maar op de harde manier.”
Ik blijf hem zo kwaad mogelijk aankijken ondanks de stekende pijn in mijn arm en een kloppende bult op mijn gezicht.
“Face, blinddoek hem zodat hij deze hideout niet in zich kan opnemen.” zegt hij en meteen gaat Face achter me staan en doet me een blinddoek om. Ik hoor hem tegen Decker praten, maar kan niet verstaan wat ze zeggen. Ik voel iemand mijn gezicht vastpakken en dan terug lopen.
"Het is niet de leider, dit is volgens mij de jongste van het stel. Ik dacht dat hij oorspronkelijk uit Rusland kwam. Hij zit nog niet zo heel lang bij de bende. Dat heb ik toevallig gehoord toen ze pasgeleden ruzie hadden met elkaar.’’ hoor ik Decker zeggen.
Ik hoor Decker en Crane weggaan. Ik hoop dat de jongens mijn back-up-plan vinden. Ik druk op het knopje op mijn horloge. Nu is het systeem aan. Ik hoop dat ze het vinden. Opeens schiet me te binnen dat ik nog een haarspeld aan het bandje van mijn horloge heb. Ik ben blij dat ze me niet goed gefouilleerd hadden. Voorzichtig buig ik hem open en duw hem in het gaatje van de handboeien. Net op dat moment komt Hannibal naar me toe om nog eens goed te kijken. Snel schuif ik de haarspeld in mijn mouw.
“Kurt heb je tijd om een simpele vraag te beantwoorden?”vraagt hij.
Daaruit maak ik op dat hij mijn tas heeft onderzocht. Ik wil hem aankijken, maar dat gaat niet omdat de blinddoek nog steeds goed vast zit. Hij trekt de tape van mijn mond.
Het doet pijn dus ik begin te schelden."заблудиться, мудак" en daarna nog wat Engelse scheldwoorden.
Als ik daarmee klaar ben zegt hij bijna vriendelijk: “Kurt, ik heb eens in je tas gesnuffeld en vond een papiertje waar een cobra op stond getekend. Wat is de betekenis daarvan?”
Ik weet nu dat ik diep genoeg in de problemen zit en antwoord maar gewoon: "Het is ons teken."
Hij antwoordt: “Goed, ik weet voldoende, dank je.”
Voordat ik hem kan uitschelden plakt hij mijn mond weer dicht. Hij controleert de touwen om mijn voeten en de handboeien bij mijn handen. Gelukkig ziet hij de haarspeld niet. Hij vind dat ik nog niet genoeg vast zit; hij tapet mijn knieën vast, gebruikt ook nog meer touw bij mijn voeten en bindt ook nog mijn handen aan de stoel. Het word steeds lastiger.
De telefoon gaat. Ik geloof dat het Decker is. Ik concenteer me op de handboeien en ze zijn binnen twee minuten los. Mijn handen zijn nu min of meer los. Snel haal ik ze uit het touw en begin mijn benen te bewegen. Heel voorzichtig. Ik hoor iemand voor me staan.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

LEO THE LIZARD

We bekijken het doosje en lezen de aanwijzing in Kurts handschrift. Waylon neemt meteen de leiding en commandeert ons m’n auto in. “Rijden! Ik zeg hoe je moet rijden en dat volg je zonder morren op. Begrepen?!”
Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan, maar zwijg en doe wat ie zegt. Geconcentreerd luistert Waylon naar het apparaatje dat ons, volgens hem, naar Kurt toe zal leiden. Korte afgebeten aanwijzingen brengen ons aan de rand van de stad naar een nette wijk met appartementencomplexen. De één nog mooier en luxer dan de ander.
De straten zijn op dit avonduur bijna verlaten, er komt ons enkel een taxi tegemoet, maar daar hebben we weinig aandacht voor.
“Langzamer!” blaft Waylon op een moment dat het apparaatje langere en hogere geluidjes begint te maken. Om niets meer te missen geeft de baas alleen nog met handgebaren aan wat ik moet doen.
“Stoppen!” fluistert hij opeens. “We moeten er nu vlakbij zijn.”
We kijken alle drie eens aandachtig om ons heen. We staan tussen 2 gebouwen in. In welk daarvan zal Kurt zijn? Er zit niets anders op dan met het apparaatje de straat op te gaan en het te checken. Steken we de straat over, dan worden de tonen lager, dus dit gebouw kunnen we links laten liggen.
Lopen we naar het complex rechts van de wagen, dan begint het apparaatje zo goed als te fluiten. Waylon zet het voor de zekerheid uit, want zo’n herrie kunnen we niet gebruiken. We willen bepaald geen aandacht op ons vestigen.
De deur van het complex maakt Harold handig open met een plastic kaartje. Waylon zoekt meteen de lift op. “Hier kan ik het nog wel even aanzetten.” Zegt hij wijzend op het apparaatje.
Naar mate we hoger komen wordt de toon zo ondragelijk dat we niet weten hoe snel we onze oren moeten dichthouden. Snel zet Waylon het uit en laten we onze handen met een zucht zakken. We staan op de op één na hoogste verdieping, maar weten niet precies waar we moeten zijn. Het enige dat we weten dat we 4 of misschien wel 6 tegenstanders zullen aantreffen. We besluiten om op de hoogste verdieping te beginnen met naamplaatjes lezen en aan de deuren te luisteren.
“Als we aanbellen zien we wie er woont.”
“Ja, maar dan zien ze ons toch ook meteen?!”
“We moeten ook niet als onszelf aanbellen!”
“Kun jij je veranderen in superman of zo?”
“Nee, maar ik heb in m’n wagen nog wel wat oude rotzooi liggen, waarmee ik mezelf in een oud mannetje kan veranderen.”
“Nee!”
“Oh.”
“Heb je nog een rookbom in de wagen liggen?”
Ik knik enthousiast en kijk avontuurhongerig naar Waylon in afwachting van meer aanwijzingen.
“Halen dan. En de gasmaskers ook. Harold en ik gaan alvast op zoek. Kom zo snel mogelijk terug.”
Ik spring terug in de lift en haal beneden uit m’n wagen waar de baas om heeft gevraagd. In enkele minuten tijd ben ik terug. Harold en Waylon staan vol ongeduld te wachten en wenken me gehaast.
“Daar! Die deur, daar gaan de hele tijd 4 mannen in en uit. Daar moet Kurt ook zijn.”
“Hoe zijn jullie daar zo snel achter gekomen?” vraag ik verbaasd.
“Gewoon gevraagd aan een bewoonster die ergens op de koffie was geweest.” Maar dan doet Harold haar na… Hij trekt een pruimenmondje en kijkt hemels als hij met lyrische stem zegt: “Oh, weet u, meneer Peck is zo’n charmante man. Hij houdt altijd de deur voor me open en…”
De rest verdwijnt in een hoestbui. Waylon geeft Harold een por in zijn ribben om hem de mond te snoeren en fluistert nijdig: “Moeten ze ons horen voor we Kurt kunnen bevrijden?! Hè?! Stommeling!”
Ik bijt op m’n lippen, want het gebeurt niet zo vaak dat Harold de les wordt gelezen en dat ie daarna zwijgt en aftaait.
“Geef me die rookbom.” Commandeert Waylon.
“Waar wil je die gebruiken? Hier in de hal of in de woning?” wil ik weten.
Waylon denkt even diep na over hoe hij dit aan zal pakken…