The A-team Fans V3.0 ~ Bekijk onderwerp - A-TEAMMELEE 17 TROUBLE AT THE ARMYBASE

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

DECKER
Als ik met Crane samen ben vastgebonden aan elkaar met zijn boeien verlaat het A-Team de blokhut. Daar zat ik dan samen met Crane.
Crane werpt me ineens een boze blik toe. “Waarom heb je me niets verteld?’’ vraagt hij dan kwaad.
“Wat denk je zelf. Ik wilde jou niet in de problemen brengen. Ik wilde het zelf oplossen.’’
“Nou dat is dan dus niet gelukt en nu zitten we hier! En nog wel vast aan elkaar. Waarom niet apart?! Ik wil dat je gewoon eerlijk tegen me bent Decker, dat ben ik altijd tegen jou en nu ga jij dingen voor me verzwijgen.’’ Zegt hij kwaad.
“Crane, hou op!!’’ zeg ik kwaad. “Ik wil het hier niet over hebben!’’
“Ow, nou ik wel!!”
We begonnen steeds harder tegen elkaar te schreeuwen toen er plotseling op de deur werd geklopt. Ik kijk Crane even aan, of het geen soldaten zijn, maar hij kijkt me net zo verbaasd aan. Dan horen we allerlei voetstappen en komen ze de kamer binnen. Als ik zie wie het zijn kijk ik meteen met grote schrikogen naar ze. Shocked

Ze gaan rond ons heen staan en lezen Crane zijn naam plaatje op.
“Zo…’’ begint The Brain tegen me. “Iemand heeft ons een handje geholpen!’’
Hij kijkt naar de handboeien waarmee Crane en ik vastzitten. Een ander begint meteen te lachen en maakt dan Crane los. Crane krijgt meteen een klap op zijn hoofd en wordt naar buiten gesleept.
“Laat hem hier buiten! Hij heeft hier niets mee te maken, laat hem gaan!’’ zeg ik kwaad.
“Ow nee Decker. We hadden hem kunnen laten gaan als je je gewoon aan de afspraken had gehouden. Maar ja, dat kan je niet en laten we nu jou stikken. Of beter gezegd je collega. Wat zullen we met hem gaan doen, we kunnen hem hier ter plekke neer schieten en in dat meer dumpen of begraven.’’ Dreigt The Brain dan.
“NEE!’’ schreeuw ik kwaad. “Ho,ho houd jij je mondje eens. Of moet ik daar ook een knal op geven?’’
Meteen hield ik maar me mond en kwam een ander naar me toe. Ik werd hardhandig van m’n stoel gegooid en geboeid. Ook werd er nog een blinddoek omgedaan waardoor ik nu helemaal niets meer zag. Daarna werd ik weer hardhandig terug op de stoel gezet.

CRANE
Na de klap op mijn hoofd word ik naar buiten gesleept op een steiger. Daar probeer ik alweer op te staan met de pijn aan mijn hoofd. Ik draai me dan snel om en haal uit. Een flinke klap kan ik hem geven, maar dan houdt hij me weer onder schot.
“Nog zo’n grap betekent je dood maat.’’ Zegt hij kwaad.
Ik kijk de man kwaad aan die even later een blinddoek pakt en naar me toe gooit.
“Om doen en een beetje vlug.’’
Ik doe wat de man zegt en bind de blinddoek om mijn hoofd. Niet te strak natuurlijk waardoor ik hem eventueel even later af kan doen. Dan hoor ik de man dichterbij komen en doet me handboeien om op mijn rug. Daarna neemt hij me mee naar binnen en gooit me in een hoek. Met mijn hoofd klap ik tegen de muur. Ik kan nog net bij bewustzijn blijven maar laat de mannen dat niet merken, hun zouden nu denken dat ik bewusteloos ben of zelfs dood.

DECKER
Even later komt er iemand met Crane weer binnen. Hij is geblinddoekt en geboeid en word flink in een hoek gesmeten. Met zijn hoofd knalt hij hard tegen de muur wat een akelig geluid te horen is. Alsof de muur enorm hol is. Crane bleef stil liggen en het leek wel of dit zijn dood kon zijn. Shocked

“Hier ga je voor boeten!’’ zeg ik kwaad tegen The Brain.
“Ow ja? Hoe wil je dat dan wel gaan doen?’’
Dan trekt hij met een ruk de blinddoek van mijn hoofd. “Jij zit hier, vastgebonden. En je maatje is misschien wel dood en ligt daar in een hoek. Wat kan je nu nog doen?’’ zegt hij dan.
Ik kijk hem nog steeds kwaad aan en spuug hem dan in zijn gezicht. “Dat verdien je.’’ Zeg ik op een valse toon.
The Brain veegt snel het spuug van zijn gezicht en geeft me dan een harde klap in mijn gezicht waardoor ik op de grond val.
The Brain knielt dan bij me neer. “En dat verdien jij, arme sukkel.’’ En geeft me nog eens een schop in mijn maag. Daarna pakt hij me aan mijn haren beet en trekt me omhoog.
“Jij gaat die wapens stelen, anders kan het nog erger aflopen dan dit, begrepen?!’’
Ik geef geen antwoord op zijn vraag, maar dan wordt Crane weer opgepakt en naar buiten gesleept naar een wagen. Daarna volg ik. Ik was zo bang dat Crane dood zou zijn, ze keken zelfs niet meer naar hem om en gooiden hem in de wagen. Mij blinddoekten ze eerst en daarna volgde ik. Met een klap kwam ik op de koude bodem van de wagen terecht.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL:

De reactie van het team om Decker te helpen had ik erger verwacht, maar het viel gelukkig mee. Nu was ik niet meer de enige met de twijfels over Decker zijn verwondingen.
“Als we hem gaan helpen, moeten we wel terugkeren richting de blokhut aan het meer en dat is gelukkig niet meer zo ver weg. Kom op laten we gaan.”
Na het afmaken van mijn zin horen we een schot, kijken geschrokken naar de blokhut en vervolgens weer naar elkaar.
“Volgens mij roept de plicht.” zeg ik met een glimlach.
We hebben allemaal een walkietalkie bij ons en maken ons gereed voor een vuurgevecht. Daarna steek ik een sigaar op en verzoek B.A. om het busje te keren, wat hij na veel moeite ook doet.
“Sneller B.A. sneller.” commandeer ik hem nu.

In de verte zie ik nog net iets wegrijden, door de stofwolk die werd achtergelaten.
“Decker had dus toch gelijk. Kom op B.A. rijden.” zeg ik ongeduldig.
Na een kwartiertje rijden krijgen we een bestelbus in het vizier. Ik pak mijn m16, richt en schiet vlak voor de auto een explosief af, waardoor hij van de weg raakt. Met dezelfde snelheid komen we steeds dichterbij en nu zien we ook 4 mannen gewapend uitstappen.
“B.A. draaien!! En zorg voor een rookgordijn.” zeg ik met een brede glimlach.
Dat doet hij uitstekend. Na het rookgordijn ren ik gewapend op één van de mannen af en sla hem direct neer met mijn m16. Face en Murdock nemen de anderen voor hun rekening en ik open direct de deuren van het busje.
Daar zien we Decker liggen en nog iemand, maar die herkende ik niet zo snel. Terwijl ik Decker uit het busje til, neemt B.A. hem halverwege van me over zodat Face en Murdock voor dekking kunnen zorgen.
Ook til ik de ander uit het busje en herken Crane. “Kom op jongens, wegwezen” fluister ik.
Een kleine 10 minuten later liggen beide MP’s in The Van en verzoek ik B.A. om meteen weg te scheuren en een rookgordijn achter te laten. Dit doet hij perfect en we zijn dan ook al snel uit het zicht verdwenen.

Niet veel later arriveren we in het appartement van Face en ik pak de spullen die nodig zijn voor behandeling van Decker zijn verwondingen. Als ik bij hem ga zitten, verwijder ik de blinddoek zodat hij kan zien waar hij is.
Hij kijkt hij mij helemaal gelukkig aan, alsof ik zijn reddende engel ben, maar ik blijf me concentreren op de verwondingen.

HAROLD

Als ik Crane eens goed kennis heb laten maken met onze bende, neem ik hem weer mee naar binnen en smijt hem hard in de hoek. De duw blijft nog wel even in mijn hoofd rondspoken, maar daarna houd ik mij op de achtergrond en bewonder Waylon die Decker alsmaar onder druk probeert te zetten. In de tussentijd verberg ik mijn pistool weer in mijn jaszak en kijk eens wat rond in de blokhut.
Even later besluit onze leider om de 2 MP’s mee te nemen naar een andere locatie waar we ze nog meer onder druk kunnen zetten. Was dit nog niet genoeg? denk ik bij mezelf.
Niet veel later is iedereen gereed en stap ik ook in de auto.
Ik ben diep in gedachten om wat we nu weer gaan doen en wacht rustig af.
De autorit wordt heftig verstoord als er opeens vlak voor de auto een knal plaatsvindt waardoor Waylon de macht over het stuur verliest. Gelukkig komen we heelhuids stil te staan en mijn frustratie is groot.
“Moeilijk hé een auto op de weg houden?”
Ik ben de eerste die uitstapt maar mijn ogen worden ook groot als ik diezelfde bus op ons af zie komen. Als ik op dat moment net mijn wapen wil trekken zorgt de bestuurder van het busje voor een rookgordijn van zand waardoor we helemaal niets meer zien. Nog geen minuut later krijg ik een harde stomp in me maag en een klap tegen mijn hoofd en val neer.

Een tiental minuten later kom ik bij en grijp meteen naar mijn hoofd. Het bloedt, maar dat hield mij niet tegen. Toch krabbel ik overeind en kijk naar de auto en mijn collega’s die ook op de grond liggen. Als ik de open deuren van het busje zie, weet ik dat we nu een groot probleem hebben en Waylon woest gaat zijn.
Hij staat niet veel later op, maar door zijn “nette” manier van aanpak waren we Decker en Crane nu wel kwijt.
“Waarom moet het nu altijd op de nette manier Waylon? We hadden allang op de nieuwe locatie kunnen zijn als je het goed had aangepakt. Nu zijn ze beiden ontsnapt!”
Uit frustratie ren ik op een boom af en geef daar 2 trappen tegen. Vervolgens ga ik op een boomstam zitten om even af te koelen. Er waren veel dingen gebeurd, maar dit kon ik helemaal niet geloven.

FACE

Hannibal besloot uiteindelijk terug te keren naar de hut. Opeens hoorden we een schot uit de verte. Geschrokken kijk ik naar de blokhut en hoop dat we nog op tijd zullen zijn.
“Volgens mij roept de plicht”, zegt Hannibal en ik kijk naar zijn grijnzende gezicht.
Ik schud mijn hoofd en zeg,”Hannibal is weer eens aan het kicken”.
B.A keert met veel moeite de Van en krijgt commando’s van Hannibal. Ik ga wat rechter in mijn stoel zitten en hou alles wat meer in de gaten.

In de verte zien we opeens iets wegrijden met een grote stofwolk er achter aan. B.A zet de achtervolging in. Het blijkt een bestelbusje te zijn. Hannibal gooit een explosief, wat een voltreffer blijkt te zijn. De auto raakt van de weg af. Ik knik eens naar Hannibal en ook nu verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Nadat we vier mannen zien uitstappen, krijgt B.A de opdracht om voor een rookgordijn te zorgen.
“Oh nee!!”, zeg ik met een beetje zeurderige toon en houd me stevig vast aan de leuningen. B.A tolt een keer rond en ik word tegen de rugleuning van de stoel gedrukt. Tenslotte komt de Van tot stilstand en schuif ik snel de schuifdeur opzij. Ik spring uit de Van en ren naar een van de mannen toe. Ik bal mijn hand tot een stevige vuist en geef hem een flinke stomp in zijn maag. Helaas is hij nog niet knock-out en krijg voordat ik het weet een vuist tegen mijn gezicht. Ik ben er even van in de war, maar ben al snel weer gefocust en geef hem een flinke dreun tegen zijn slaap aan. Die is geloof ik wel knock-out. Ik zie dat Hannibal inmiddels Decker al had en trek me een stukje terug en dek samen met Murdock ondertussen de rest van het team en Decker en Crane. Met mijn Ruger in mijn handen stap ik achteruit naar de Van, alles goed in de gaten houdend. Bij de Van aangekomen spring ik er snel in en kijk ik of iedereen er inmiddels is.
“Ben je ok??”, vraag ik nog aan Murdock.
B.A doet een 2e rookgordijn en ik zucht eens. Weer houd ik me stevig vast. Na het rookgordijn rijden we naar mijn appartement.

Bij het appartement aangekomen zie ik dat Hannibal direct de verwondingen van Decker aan het verzorgen is. Ik kijk mijn mooie appartement eens rond en glimlach even. Vervolgens loop ik naar de spiegel en kijk hoe erg mijn vuistslag is geweest. Ik zie gelukkig geen beschadigingen aan mijn gezicht. Wel voel ik nog een beetje een kloppende pijn. Ik loop naar de linnenkast en pak een washandje. Daarna loop ik naar de vriezer en pak wat ijs, wat ik in het washandje schuif en op mijn wang leg. Dat voelde al een stuk beter.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

B.A.
Nagniffelend van de streek die we Deckers belagers hebben geleverd, rij ik naar het appartement van Face. We brengen de gewonde Decker en de bewusteloze Crane naar binnen waar we hen verzorgen. Hannibal ontfermt zich over Decker, Murdock en ik nemen Crane onder handen. Murdock haalt een flesje uit zijn binnenzak en als hij het onder Cranes neus houdt, herken ik de geur. Daar maken ze mij ook mee wakker als ze me weer eens in een vliegtuig hebben meegenomen. Meteen word ik kwaad, want als hij dat bij zich heeft, zijn ze weer wat van plan.
“Geef hier dat flesje!” brom ik tegen Murdock.
Hij haalt het onder Cranes neus vandaan en houdt het een eind bij me vandaan. “Is niet geschikt voor teddyberen! Blijf af!”
“Als je maar weet dat ik niet ga vliegen!”
Iedereen kijkt me verbaasd aan. “Vliegen? Wie gaat er vliegen?! We hebben toch helemaal geen plannen om te vliegen?! Hoe kom je daar nu weer bij?!”
Murdock houdt het flesje omhoog en het kwartje valt. Ik trek dreigend een halve lip omhoog naar Murdock en zie dan dat Crane tekenen van leven vertoont. Na nog een vleugje van het flesje in zijn neus spert hij zijn ogen wijd open. Het eerste dat hij bijna onverstaanbaar uitbrengt moet iets zijn van ‘Decker’ of zo.
“Zoek je Decker? Die is hier ook, maar die is er beter aan toe dan jij, dus blijf liggen.”
Cranes ogen zijn half dicht geslagen, zijn lippen zijn opgezwollen, van zijn hoofd sijpelen druppels bloed. Ik vraag of Hannibal al klaar is met zijn ehbo-kist en vraag of ie Cranes hoofdwond wil verzorgen. Tot die tijd maken Murdock en ik zijn gezicht schoon. Als Hannibal zich over Crane ontfermt sta ik op. Face staat bij het raam van een afstandje toe te kijken.
“Hé! Als jij hier niet helpt, zorg dan eens dat er wat eten op tafel komt! Ik rammel man!”
Decker zit onderuit gezakt met zijn ogen dicht op een bank. Met m’n armen over elkaar kijk ik een poosje naar hem. Al die jaren zit hij als een gek achter ons aan en lijkt ie niet kapot te krijgen, wat we ook met hem doen. Dan valt ie in handen van een paar halve zolen en dan ziet er compleet versleten uit. Ik schud m’n hoofd. Decker voelt blijkbaar dat er iemand naar hem kijkt en opent zijn ogen.
“Wie waren die lui?”
Decker hijst zichzelf overeind en kijkt me met zijn blauwe ogen wantrouwend aan.
“Waren dat die gasten die jou de laatste tijd zo te grazen namen?”
Decker zwijgt en kijkt naar Hannibal die bezig is om Cranes hoofd te verzorgen. Hij wil opstaan om naar zijn collega te gaan, maar is blijkbaar zo duizelig dat ie over zijn eigen benen struikelt. Ik vang hem net op tijd op en zet hem terug op de bank.
“Blijf nou nog maar even zitten. Met Crane komt het wel goed.”
Ik ga tegenover Decker zitten en probeer informatie los te peuteren.
“In het bos waren het vier mannen. Zijn er nog meer? Of was dit de hele groep die jou chanteert?”
Alsof Decker er zich voor schaamt dat ie niet tegen vier van die criminelen opkan, knikt hij: “Dat waren ze, ja.”
“Vertel eens wat over ze. Wie sloeg jou altijd? Wie is de leider van dat stelletje ongeregeld?”
Hannibal helpt Crane naar de bank, Murdock ruimt alles op en Face komt binnen met een stapel sandwiches. Ze horen dat ik Decker probeer te laten praten en komen er allemaal bij zitten.

LEO THE LIZARD
Door de stofwolk zie ik niet hoe snel de zwarte Van ons nadert, maar als er vlak voor m’n wielen een harde knal klinkt en ik de macht over het stuur kwijt raak, weet ik dat ze TE dichtbij zijn. Met z’n vieren springen we uit de bestelwagen. Ik zie Kurt een poging doen om te vluchten, maar weet hem in zijn kraag te grijpen. “Vechten jij!”
Helaas… veel kans om te vechten krijgen we niet. Rondom doemen er mannen met zware wapens op uit de stofwolk die zowel de auto’s als de explosie veroorzaakten. Plotseling komt er een grote vuist op me af en gaat m’n lichtje uit.

Bzzzzzz…..zzzzzzzzzzzzzz….zzzzzzzzzzzzzzz…..zzzzzzzzzz
Vanuit een reflex wapper ik met m’n arm om me heen om de vervelende bromvlieg weg te jagen. Als m’n elleboog tegen iets hards botst open ik verdwaasd m’n ogen. Waar ben ik?
Bzzzzzz………zzzzzzzzzzzzz………z… Met m’n platte hand sla ik op m’n hoofd en wordt het eindelijk stil. De bromvlieg plakt aan m’n hand en ik kijk ernaar. Ik snuif even. Zojuist heeft iemand anders ditzelfde met mij gedaan, met dat verschil… dat ik het na kan vertellen en die vlieg niet.
Achter me hoor ik gekreun. De baas krabbelt op en wankelt naar de bestelwagen toe. Ook Harold komt bij. Als hij Waylon ziet staan verandert zijn gezicht in een donderwolk. Toen we Decker en z’n maat meenamen was ie al chagrijnig, maar nu gaat er echt wat komen. Ik ga hem niet tegen houden, ik wacht rustig af wat m’n kansen worden. Stiekem glimlachend sta ik ook op en raap Kurt op. Hij is nog steeds buiten westen, daarom leg ik hem op de plek waar even geleden Decker lag. Aan de zijkant hoor ik een discussie tussen Harold en Waylon oplaaien en als ik iets tegen de zijwand van de wagen hoor knallen, weet ik dat ze aan het knokken zijn. Kalm sluit ik de achterdeur, loop om de auto heen en kijk van een afstandje toe hoe de baas moeite heeft om Harold van het lijf te houden.
Waylon heeft vandaag echt z’n dag niet. Z’n brain laat hem, en en passant ons ook, in de steek. De plannen die hij vandaag bedacht waren niet zijn succesvolste en daar moet ie nu voor boeten.
Het ziet er niet naar uit dat dit gevecht snel beslist is, daarom ga ik maar even in het zand zitten. Met een taaie grasspriet om op te knauwen kijk ik naar de life-wedstrijd vrij-worstelen tussen de baas en Harold…

Terwijl de adempauzes van de vechtersbazen langer worden, klinkt er plotseling een driftig geklop vanuit de laadbak van m’n bestelwagen. Kurt is wakker geworden…

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HAROLD

Nadat ik mijn frustratie tegen zowel Waylon als de boom heb geuit, ga ik even zitten om af te koelen, maar dan loopt hij naar me toe en grijpt me meteen beet. Ik moet me mond maar houden en naar hem luisteren.
“Laat me los.” zeg ik nog vriendelijk, maar daar geeft hij geen gehoor aan.
In een snelle reflex geef ik hem een duw, zodat hij me wel los moet laten, en kijk hem kwaad aan. Ik ben zijn plannen voor zijn bende goed zat en laat dat eens even merken ook, door hem een harde vuistslag in zijn gezicht te geven. Na de klap valt hij op de grond, maar ik trek hem overeind en duw hem meteen tegen het bestelbusje aan en begin hem door elkaar te schudden.
“Beginnen de lampjes eindelijk te branden en de kwartjes te vallen? Of moet ik het verstand er nog bij je inrammen?! Je plannen zijn gedoemd om te mislukken!” zeg ik kwaad.
Waylon stort langzaam in en ik loop weer terug naar de boomstam waar ik daarvoor even zat om bij te komen. Maar dan voel ik de loop van een pistool tegen mijn rug.
Mijn handen gaan rustig omhoog, maar in een reflex draai ik me om en verkoop mijn tegenstander een effectieve karatetrap tegen zijn ribben. Als ik zie dat het Waylon is, werk ik mijn baas meteen tegen de grond en bind hem vast met wat touw. Vervolgens sla hem met zijn eigen wapen bewusteloos. Tot slot gooi ik hem in een greppel en steek een sigaret aan.
Na de eerste hijs kijk ik naar de greppel en schiet met het pistool richting zijn hand, die ik net niet raak. Ik ben er wel zeker van dat hij de kogel langs zijn hand heeft gevoeld. De plek waar de kogel langs ging is ook zichtbaar op zijn hand.
Het pistool houd ik ook maar bij me en doe dat in me jaszak.
“Denken dat je mij kan pakken, ammehoela maat.” brom ik nog naar hem.
Daarna loop ik naar de bestelbus en trek Kurt naar buiten zodat hij de frisse buitenlucht weer kan inademen.
“Alles in orde?” vraag ik hem.

Sergeant Geregistreerd op: 27-12-2009 Berichten: 78 Woonplaats: Eindhoven

Kurt
We zitten in ons bestelbusje, Leo aan het stuur. Ik tel onze wapens nog eens na. Dat moet wel even genoeg zijn. Opeens hoor ik iets van een auto, maar voordat ik kan reageren horen we een explosie en raken we van de weg. Snel stappen we uit met onze wapens getrokken. Ik probeer weg te rennen, maar Leo grijpt me in de kraag en zegt:"Vechten jij!!!"
Dus ren ik naar de achterkant om er voor te zorgen dat ze niet bij Decker kunnen. Net als ik met mijn 9mm getrokken sta, komt van de zijkant een van de vier aangelopen en schopt mijn vertrouwde 9mm uit mijn hand. Meteen sta ik klaar om te vechten. Ik geef een paar stoten maar hij ontwijkt alles. Ondertussen glimlacht hij en zegt:"Fly by night, laugh and say beating up, bad guys makes my day."
Ik ben even afgeleid en plotseling voel ik een stekende pijn achter mijn oor. Ik zak in elkaar en net voordat ik bewusteloos raak weet ik dat ik deze mensen haat.

"Wat heb ik een hoofdpijn" denk ik. Ik kreun. Ik voel dat ik opgetild en in het busje wordt gelegd. Weer verlies ik het bewustzijn.

Ik hoor een schot en word wakker in het busje. De deur is dicht. Ik bonk op de deur en roep:"Laat me hier uit!"
Harold opent het busje voordat ik een hele reeks scheldwoorden kan beginnen. Hij komt naar me toe en vraagt:"Alles in orde?"
Ik antwoord kwaad "Ik vermoord die gast!!!! Wie heeft me hierin gestopt?!" Opeens draait alles weer voor mijn ogen.
Harold zegt: "Leo heeft je erin gelegd, je was bewusteloos."
"Wat heb ik een hoofdpijn... en waar is baas?"
Harold antwoord: "Hij moet even afkoelen, ik heb hem in de goot gegooid."
Voordat ik iets kan zeggen richt hij een pistool op me en zegt: "En je waagt het niet hem los te maken voordat ik het je zeg. Ik ben vanaf nu je baas, is dat duidelijk!!!"
Ik heb geen zin in hem als baas, maar ook geen zin om te worden neergeschoten. Een andere gedachte schiet binnen en ik zeg: "Zolang je me maar betaald."
Ik loop naar Leo en geef hem een harde stoot tegen zijn schouder.
"Waar was dat voor nodig?" vraagt Leo kwaad.
"Je had me gewoon kunnen laten liggen of tenminste de deur open kunnen laten. " zeg ik.
Mijn Russische accent komt weer boven. Dat gebeurd alleen als ik erg kwaad ben, of dronken. Leo hoort het en zegt zonder het echt te menen:"Sorry."
Ik loop naar Harold en vraag:"Wat is het plan, baas?"

Murdock
Als de van tot stilstand komt, schuift Face de schuifdeur opzij. Ik spring uit het busje en onderwijl laad ik mijn speelgoedboogje. Opeens doemt daar een grote man voor me op en in een reflex schiet ik het pijltje tegen zijn hoofd. Deze is hier niet van gediend en tilt me op bij mijn jas.
"Whaaa!!!" en ik laat mijn boogje vallen.
Hij pakt het pijltje van zijn hoofd, mij nog steeds tillende, gooit het op de grond en stampt erop. Ik ga met mijn hoofd nu dicht bij de zijne...
"Dat, mijn vriend, had je niet moeten doen. Dat je aan Robin Hood komt is tot hier, maar als je zijn trouwe pijltjes aan gaat vallen, ben je de pineut!" Ik gaf hem een forse kopstoot en hij laat me los. "Auw", dat deed stiekem toch best wel pijn en ik wrijf over mijn hoofd heen.
“Ben je ok??”, vraagt Face als hij ziet wat ik doe.
Ik knik, "Alles onder controle."
Ik pak mijn pijltje op, stop deze in de houder en haal mijn geweer te voorschijn om dekking te bieden. Als we Decker en Crane hebben, springen we weer in de van en crossen in een keer door naar Face zijn appartement.

De mannen worden naar binnen gebracht en het valt me mee dat Face niet begint te zeuren over het feit dat zijn banken vies worden als we Decker en Crane erop leggen.
Samen met B.A. bekijk ik de bewusteloze Crane. Hij is er erg slecht aan toe. Ik bedacht me opeens iets toen ik naar B.A. keek en haal het flesje uit mijn zak waar we hem ook altijd wakker mee krijgen. Ik draai het flesje op en houd het onder zijn neus.
Opeens reikt B.A. naar het flesje. “Geef hier dat flesje!” bromthij.
Ik houd het flesje ver bij hem vandaan. "Er staat duidelijk op de verpakking..." zeg ik terwijl ik het labeltje lees, "Niet geschikt voor Teddyberen of Little John-en".
B.A. haalde opeens het idee in ziijn hoofd dat we van plan waren om te gaan vliegen.. Helaas is het altijd gevaarlijk als hij dat idee krijgt, want vaak moet ik het als piloot dan ontgelden. Ik zag zijn bovenlip al dat trekje maken wat hij doet als hij boos is...
Saved by the trek van een spier! Crane vertoont opeens weer enig leven en in dit geval is hij mijn reddende engel.
We maken zijn gezicht schoon en daarna neemt Hannibal het van ons over. Ik kijk naar Decker en schrik best wel. Hoever moet een man zinken om zijn aardsrivalen om hulp te vragen? En wat zal er gebeuren als we dit tot een goed einde brengen.. jaagt hij dan ook niet meer op ons?
Ondertussen probeert B.A. antwoorden los te peuteren bij Decker, wat niet echt wil lukken. Ik schud mijn hoofd en sta op. "Misschien moeten we hem gewoon even laten bijkomen, B.A. Even laten slapen?"
Ik begin met opruimen als Face net binnenkomt met de sandwiches.
"Face, je hebt vast wel meerdere bedden hier of niet? Misschien dat we Decker, Crane en Levi daar even kunnen stallen zodat ze een beetje bij kunnen komen?"
Face keek me vragend aan.. "Levi?"
Ik knikte wijl ik het pijltje voorzichtig uit mijn zak haalde. "Een grote gemene man stampte op hem en zijn tere hartje is nu gebroken van dit onrecht. Hij heeft even rust nodig.."

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

CRANE
Als ik bijkom kijk in het gezicht van Robin Hood. Het enigste wat ik vaag kan zeggen is “Decker’’ dat was het eerste dat in me op kwam. Maar daarna val ik alweer wat weg. Ik voel dat mijn hoofd word schoongemaakt en even later word ik op de bank gezet. Nog steeds ben ik erg duf en zou ieder moment om kunnen vallen.

DECKER
Aangekomen in een appartement word ik eerst verzorgd en zit ik even later onderuitgezakt op een bank. Baracus komt tegenover me zitten en stelt een paar vragen. Op de eerste geef ik geen antwoord. Maar dan geef ik toe dat het die 4 mannen waren. Baracus probeert meer uit me te halen, maar verder houd ik me mond. Dan word Crane naast me op de bank gezet en kijk ik even snel naar hem. Daarna kijk ik naar beneden. ‘Waarom moest hem dit nou overkomen.’ Dacht ik.
Peck deelt dan wat sandwiches uit die ik langzaam opeet. Het broodje krijg ik niet eens helemaal op. Zo dwars zit alles bij me op dit moment en ik wil het liefst even alleen zijn. Weg van iedereen. Ik probeer dan op te staan, maar wankel nog even op mijn benen. Peck brengt me naar een logeerkamer en sluit de deur achter me. Even blijf ik wachten totdat ik hem weg hoor gaan en draai dan de deur op slot. Alleen zijn, dat is het enigste wat ik op dit moment wil. Rustig ga ik op bed zitten en laat alles even gaan. Een paar tranen rollen over mijn wangen. Wat ze Crane hebben aangedaan zal ik mezelf nooit kunnen vergeven. Waarom nou hij? Ik had ook weer aardig wat klappen gehad, maar hij had helemaal niets gedaan. Hij had er zelfs niets mee te maken. Alles wordt me even teveel en houd mijn handen voor mijn gezicht.
Dan word er op de deur geklopt. “Decker, we moeten praten.’’ Het is Crane. O nee, wat moet ik nu tegen hem zeggen?

CRANE
Nadat we wat hebben gegeten gaat Decker even weg samen met Peck. Peck komt daarna alleen terug.
“Waar is Decker?’’ vraag ik hem half slaperig.
“Hij is even naar jullie kamer, laat hem maar.’’ Zegt hij.
“Nee, ik ga naar hem toe. Ik moet met hem praten.’’
Hannibal kwam er nu ook tussen. “Crane, laat Decker maar even alleen. Hij heeft het moeilijk.’’
Ik knik. Als de rest naar hun kamer gaat, sta ik rustig op en loop naar de kamer waar Decker zou moeten zitten. Ik voel eerst aan de klink, maar de deur zit op slot. Daarna klop ik. “Decker, we moeten praten.’’ Zeg ik.
Het blijft even stil maar dan wordt het slot van de deur gehaald en laat hij me binnen. Snel keek ik hem even recht in zijn ogen. Hij heeft gehuild, zijn ogen zijn rood. Voorzichtig ga ik op bed zitten en Decker gaat tegenover me staan en leunt tegen de muur.
Het blijft even stil tot dat ik de eerste stap zet. “Vertel me nu eens wat er echt aan de hand is.’’
Decker zwijgt en kijkt de andere kant op. Ik kan aan hem zien dat hij het op dit moment moeilijk heeft. Zijn tranen kan hij nog net inhouden.
“Decker, zeg nou iets alsjeblieft.’’ Smeek ik hem.
Decker blijft maar zwijgen, zo krijg ik het idee alsof hij me niet meer wil zien.

DECKER
Crane blijft maar vragen stellen en ik blijf zwijgen. Mijn tranen kan ik nog net inhouden. Ik kan het hem gewoon niet vertellen, ook al moet dat ooit eens gaan gebeuren. Maar dit is niet het goede moment daarvoor. Ik werp snel een blik naar Crane en zie dat hij sip begint te kijken en laat zijn hoofd zakken. Snel kijk ik weer de andere kant op en kijk wat naar buiten.
“Ik ga wel, dit is vast het teken dat je me niet meer wilt zien of spreken.’’ Zegt Crane.
Hij staat op en strompelt de deur uit. Hij kijkt nog een keer naar me en sluit dan de deur. Nu kan ik me niet meer inhouden en laat de tranen weer lopen. Ik zak in elkaar en zit huilend tegen de muur. Alles werd me nu gewoon teveel.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL

Terwijl ik Decker en Crane aan het verzorgen ben, probeert B.A. wat informatie over de mannen los te peuteren en dat lukt gestaag. Aan zijn houding te zien is hij doodmoe en mijn vermoeden wordt dan ook bevestigd als Face hem naar een logeerkamer brengt en hem daar achterlaat met de deur dicht. Crane wilt meteen naar zijn kolonel toe, maar dat lieten we nu even niet toe.
Het was moeilijk voor hem, dat begrepen we wel maar Decker had nu even alle rust nodig.
Ik ga dan ook maar even naar mijn kamer en tover meteen een kaart tevoorschijn en pak ook meteen een potlood met liniaal om een nieuw plan in elkaar te zetten. Stiekem heb ik wel de hoop dat Decker zich zo wel zal laten zien, zodat we al een klein gesprekje kunnen voeren met elkaar onder 4 ogen.
Tijdens het tekenen probeer ik diverse plannen te bedenken tot een hinderlaag en ontsnappingen, maar ook dat gaat gestaag.

Als ik weer in de woonkamer sta zie ik Crane in tranen op de bank zitten. Ik kijk naar hem en begin me dan ook zorgen te maken om ze. Heel rustig ga ik bij hem zitten en vraag wat er aan de hand is.
Hij bekend bij Decker te zijn geweest maar die liet niets los.
“Als hij onder druk wordt gezet en jou er niet bij wilt betrekken, zal hij er alles aan doen om te voorkomen dat jij slachtoffer wordt van die bende Crane, dat moet je beseffen.” Nu kijkt hij mij verrast aan.
“Als het moment er is, zal hij het je wel vertellen. Het is hem nog teveel om nu direct alles te vertellen. Het komt allemaal wel goed als je hem de tijd geeft.” Na mijn verhaal knikt Crane en ik laat een kleine glimlach zien.
“Wat gaan jullie nu met ons doen Smith?” is Crane zijn vraag. Ik kijk hem aan en begin te zuchten.
“Ik kan jullie moeilijk weg laten gaan, dan staat die bende binnen de kortste keren weer voor jullie neus. Wel wil ik nog proberen om straks een gesprek met Decker aan te gaan. Als we de opdracht aannemen eisen we wel voorwaarden, omdat wij door jullie worden gezocht. Dan vind ik het te gevaarlijk om direct ja te zeggen” leg ik hem mijn zorgen uit.
Crane knikt begrijpend en op zijn gezicht is al meteen wat kleur zichtbaar.
Ik haal een glas water voor hem en geef hem een kleine schouderklop.
“Als het zo zit zoals wij denken, dan hebben jullie grote kans dat wij de opdracht serieus nemen.”
Met die woorden loop ik naar de kamer van Decker en doe de deur heel voorzichtig open. Decker zit op het bed en kijkt geschrokken op als ik in de deuropening sta. Ik sluit de deur heel voorzichtig en loop naar hem toe.
Als ik halverwege ben draait hij zich om zodat ik hem goed kan aankijken.
“Gaat het een beetje beter met je?” vraag ik voorzichtig.
“Verwondingen zijn pijnlijk” zegt hij heel zachtjes, ik kon hem maar net verstaan.
“Sorry dat wij niet eerder in actie zijn gekomen tegen die bende” verontschuldig ik me.
We kijken elkaar even recht in de ogen aan, maar na een paar minuten kijkt hij al de andere kant op.
“Decker, ik wil je heel graag een aantal vragen stellen als dat kan” leg ik uit.
Nog steeds kijkt hij de andere kant op, maar toch stel ik mijn eerste vraag.
“Hoelang word je al lastiggevallen door deze mannen?.”
Decker buigt zijn hoofd en houdt zijn handen voor zijn gezicht. Het is voor mij meteen duidelijk dat ik een gevoelige vraag heb gesteld en sla dan een arm om hem heen.
“Als je mij het verhaal durft te vertellen, heb je grote kans dat we je opdracht aannemen.”
Nu kijkt hij mij verrast aan en ik kijk hem aan om hem de indruk te geven dat ik wel degelijk meen wat ik zeg.
“Je bent hier veilig, dus maak je geen zorgen” voeg ik er nog aan toe.

HAROLD

Als ik Waylon een lesje heb geleerd begint Kurt ook al flink tegen te spartelen en vraagt waar de baas is.
Ik leg hem uit dat ik hem in een greppel heb gegooid.
Om er zeker van te zijn dat Waylon niet word bevrijd door hem spreek ik hem nog even duidelijk aan.
“En je waagt het niet hem los te maken voordat ik het je zeg. Ik ben vanaf nu je baas, is dat duidelijk!!!.”
Kurt is onder de indruk en komt dan met een smoes.
“Zolang je me maar betaald” is zijn antwoord. Ik rook mijn sigaret op en steek ondertussen ook een nieuwe aan.
Normaal heb ik in deze situaties altijd een plan klaarliggen, maar daar heb ik vandaag eens veel moeite mee.
Als klap op de vuurpijl loopt Kurt nog eens naar me toe en vraagt wat het plan is.
“Eerst zien uit te vinden wie die lui waren met dat busje en wat ik ook wel eens wil weten is hoe zij aan die grote automatische wapens komen” leg ik hem uit. Kurt kijkt me al meteen verbaasd aan en ik sta op.
“Is de wagen erg beschadigd?, zo niet dan rijden we direct verder naar Het Dak.”
Onze bestelbus was gelukkig niet te erg beschadigd, dus konden we na het verwisselen van twee banden gewoon weer verder rijden.
Als we alles gereed hebben gemaakt voor vertrek wordt het tijd om Waylon uit de greppel te halen.
Voor ik hem uit de greppel haal, rook ik eerst even mijn sigaret op.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

LEO THE LIZARD

Harold pleegt als het ware een coupe en neemt het leiderschap over van Waylon. Kurt, die bevrijd is uit de bestelwagen, weet zich niet helemaal een houding te geven na deze ommekeer en ik moet stiekem een beetje lachen om z’n opmerking over zijn salaris. Dan geeft ie mij een dreun, hij neemt het me kwalijk dat ik de deur van de laadbak had dicht gedaan.
Als het een beetje rustiger wordt neem ik de schade aan m’n auto op. Door de knal zijn er twee banden gesneuveld, die we met z’n drieën verwisselen.
Ik kruip achter het stuur en wacht tot we compleet zijn, want Harold wil Waylon blijkbaar wel meenemen. Als ik Harold was, had ik hem in de greppel laten liggen, maar ja ik weet natuurlijk niet wat hij met The Brain van plan is.
In m’n achteruitkijkspiegel zie ik dat Harold Waylon de laadruimte insleurt. Als hij de cabine in komt zegt hij kortaf: “Rijden!”

Zwijgend arriveren we bij ons onderkomen. De bestelwagen parkeer ik achter een paar grote struiken, zodat ie uit het zicht is voor eventueel nieuwsgierige ogen. Ondanks het feit dat ik niets vreemds heb gemerkt tijdens de rit, open ik de motorkap en controleer zogenaamd of er schade is. Maar wat ik echter doe, is van een afstandje toekijken wat Harold nu van plan is met Waylon.
Ik wacht rustig m’n kans af en kom pas in actie als ik daar voordeel bij heb. Kurt loopt er een beetje onhandig bij. Volgens mij weet ie nog steeds niet goed wiens zijde hij moet kiezen: Waylons of die van Harold. Dat ie nog een keuze heeft komt nog niet in hem op.
Als de drie naar binnen zijn gegaan, sluit ik de motorkap en volg hen op een afstandje.

Sergeant Geregistreerd op: 27-12-2009 Berichten: 78 Woonplaats: Eindhoven

Kurt
We verwisselen de banden van ons bestelbusje en rijden naar onze hut. Ik loop met Harold naar binnen en pak een glas melk, vechten maakt me altijd dorstig. Ik kijk hoe Harold Waylon vastbindt en hem in een hoek gooit. Ik drink mijn derde glas melk leeg en loop naar buiten, pak een blok hout en bind het vast aan een laaghangende boomtak. Ik pak mijn knuppel en begin er tegen te slaan waarbij ik terugdenk aan mijn jeugd in Rusland en de dingen die ik heb geleerd. Ik sla een paar keer hard tegen het houtblok en in een keer split het in drie stukken. Het mag bij de rest van het hout.
Opeens schiet me te binnen dat ik over drie dagen jarig ben, even rekenen.. 24? Nee, ik word 23. Ze vergeten mijn verjaardag toch wel.
Ik loop naar binnen, pak een paar lege blikjes en loop weer naar buiten. Ik werp een zijdelingse blik op Waylon, die geblinddoekt en geboeid in een hoek ligt. Ik weet niet zeker of hij bij bewustzijn is, maar voordat ik dat kan controleren komt Harold binnen en zegt: "Oprotten snotjoch!!!!"
Hij geeft me een duw richting de deur en kijkt naar Waylon. In een reflex draai ik me om en draai zijn arm op zijn rug. "Luister goed мудак!" fluister ik in zijn oor met een onontkoombaar russisch accent "Als je wilt dat ik voor je werk, dan kan je maar beter oppassen en op tijd betalen, want ik heb het gehad."
Ik geef zijn arm nog een extra draai zodat het, zonder zijn arm te breken, toch nog meer pijn doet. Ik loop naar buiten en zie een kleine traan van pijn in zijn ogen.
"Net goed."zeg ik zachtjes.
Dan zet ik de blikjes op een rij, pak mijn 9mm en begin te oefenen. Ik mis er niet een.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

CRANE
Ik zit met tranen op de bank als even later Smith binnenkomt. Hij zegt dat Decker het moeilijk heeft en mij buiten zijn problemen wilt houden. Dat begrijp ik best, maar ik wil niet dat hij alles voor me verzwijgt. Smith zegt dat Decker op een goed moment een keer alles zou vertellen. Ik moet hem ook de tijd geven. Ik knik en laat Smith een klein glimlachje zien. Dan vraag ik wat ze met mij en Decker gaan doen. Hij geeft toe dat hij ons niet kan laten gaan omdat de bende ons zo weer kan pakken. Verder legt hij nog een aantal dingen uit. Daarna geeft hij me een glas water en een kleine schouderklop, dan vertrekt hij naar Decker. Denk ik. Ik blijf rustig op de bank zitten en herhaal de woorden die Smith zei nog eens. ‘Laat Decker even de tijd nemen. Later zou hij je alles vertellen.’ Zei ik zachtjes tegen mezelf.

DECKER
Nadat Crane was vertrokken was ik in elkaar gezakt en zat tegen de muur. Na nog heel even een paar tranen hebben losgelaten ga ik op bed zitten. Langzaam aan werd ik al wat rustiger. Even later ging de deur open en geschrokken kijk ik op als Smith in de deuropening staat. Smith komt naar me toe gelopen maar ik draai mijn hoofd weg. Hij probeert me gerust te stellen en zegt dan dat ik me geen zorgen hoeft te maken, ik ben hier veilig. Dat snap ik ook wel, maar ik vind alles op dit moment even moeilijk. Waarom laat niemand me nu even alleen? Volgens mij meent hij de woorden wel die hij zegt. Daarom kijk hem dan ook even aan. “Ik meen het, wat ik zeg. Of geloof je me niet?’’ Ik knik, ter teken dat ik hem geloof. Dat is ook voor het eerst, bedacht ik me ineens. Maar ik val al snel terug in de situatie waar ik nu in verkeer. Smith komt langzaam naar me toegelopen. “Decker, je moet weten dat het voor ons ook moeilijk is om je te helpen. Je zal best snappen wat ik bedoel. Iedere keer ga je achter ons aan en hebben wij weer een gewond persoon of jullie. Ik wil je met mijn team best helpen, maar daar zitten wel een aantal voorwaardes aan. Daar moet jij je wel aan gaan houden. Anders is het meteen over, begrepen?’’ Ik knik, ondertussen staat hij voor me en leunt tegen de muur met zijn armen over elkaar.
“Wat…Wat zijn die voorwaarden dan?’’ vraag ik half stotterend.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HAROLD

Eenmaal aangekomen in onze hideout smijt ik Waylon meteen in een hoek en pak wat spullen om hem eens een lesje te leren.
Die heb ik even later klaargezet en zet mijn baas op de stoel en blinddoek hem daar.
Kurt is blijkbaar onder de indruk van mijn manier van aanpakken en komt ook een kijkje nemen.
“Oprotten snotjoch” schreeuw ik naar hem.
Om te laten blijken dat ik het echt meen geef ik hem er nog een duw achteraan.
Die opmerking voor hem blijkbaar iets teveel van het goede. Voor ik er erg in had, grijpt iemand me bij mijn arm en draait die om.
“Auw laat me los” schreeuw ik naar hem.
Dit was echt de eerste keer dat iemand mij eens goed pijn deed.
"Luister goed мудак, als je wil dat ik voor je werk dan kan je maar beter oppassen en op tijd betalen want ik heb het gehad."
Vervolgens draait hij mijn arm nog een slag om, waardoor ik de pijn even niet kan verdragen en veel moeite heb om mij sterk te houden. Gelukkig laat hij mij al snel los en loopt weg. Ik ben opgelucht en probeer de pijn de baas te blijven, maar dat gaat helaas niet zoals ik had gepland en laat toch even een traantje gaan. Ook begin ik te brommen.
Na een half uur uitrusten voel ik me al stukken beter en kijk naar Waylon.
Hij zit nog steeds op de stoel en beweegt ook niet. Na veel getreuzel besluit ik hem maar in de kamer te laten en kom later wel weer bij hem kijken, om een gesprek aan te gaan.

Ik loop even naar buiten en denk na over een plan en er schiet me ook nog iets te binnen. Één van de bende collega’s is nog jarig over een paar dagen en dat vergat Waylon altijd. Tijd om deze collega eens te feliciteren maar dan zonder een verhoging door zijn gedrag naar mij. Als ik net op wil staan, hoor ik schoten en duik meteen op de grond.
Ook trek ik mijn pistool en houd de boel scherp in de gaten. De kust lijkt veilig maar het gevaar kan overal op de loer liggen.
Nu loop ik even rond Het Dak en zie Kurt op blikjes schieten Confused

, dat verklaarde al een hoop.
Ik loop naar Kurt toe en pak zijn wapen af.
“Stommeling dat je ook bent, daarmee toon je wel heel makkelijk aan waar wij ons bevinden. Dan is het een kwestie van het geluid volgen en zijn we er bij, dus doe dat nooit meer. Als je nog een verhoging van je salaris wilt en een tijdige betaling vanwege je verjaardag, dan mag je wel wat respect tonen tegen je nieuwe baas in plaats van zijn arm om te draaien.”
Kurt kijkt me geschrokken aan maar ik loop ondertussen weer naar mijn kantoor en verzin een nieuw plan.
Tijdens het schrijven steek ik ook meteen een sigaret op en ga dan weer verder met de maak van het plan.

HANNIBAL

Het gesprek komt met kleine beetjes op gang tot Decker vraagt om de voorwaarden.
Ik kijk hem aan. “Het is een formulier waarop staat dat jij je medewerking verleend aan ons indien wij die nodig hebben en dat je na voltooiing van de opdracht een hele week niet op ons zal jagen. Zoals ik al zei: een paar kleine voorwaarden die ik vandaag in orde ga maken. Als je het formulier ondertekend, zet ik ook mijn handtekening eronder en hebben we de deal” leg ik hem uit.
Hij kijkt me eerst even verbaasd aan, maar gaat daarna op het bed liggen.
“Ik laat je wel even alleen als je dat niet erg vind. Je moet herstellen en daarvoor is rust ook vereist.”
Als Decker op het bed ligt en zijn ogen dicht doet, stop ik hem nog even onder en verlaat dan de kamer.
Even later sta ik weer in de woonkamer en ga onderuitgezakt op de bank zitten en steek een sigaar op.
Een plan bedenken om deze bende in de pan te hakken is nu wel erg welkom. Tegelijkertijd dacht ik ook aan een overleg met het team.
Dat zou nu wel erg van pas komen. Ik ben erg diep in gedachten en staar naar het plafond.

FACE
Als ik net even rustig sta te kijken bij het raam, komt B.A met het verzoek om eens eten te gaan halen. Ik zucht even en knik tenslotte. Eigenlijk voelde ik mijn maag nu ook wel rammelen. Ik ga naar de lift en ga een verdieping naar onderen. Ik strijk mijn pak nog eens recht en leg tenslotte mijn hand op mijn middenrif, als een echte heer. Een verdieping lager ga ik naar een andere kamer, waarvan ik weet dat daar een bloedmooie vrouw alleen woont.
Ik bel aan en ze doet open. Ik kijk haar even charmant aan en toon een mooie glimlach.
“Hoi, mevrouw ….”, ik wist haar naam nog niet dus wachtte even.
“Heey, Cole, Bianca Cole”, zei ze tegen mij en ze was duidelijk gecharmeerd van mij. “Wat kan ik voor je doen?”, vroeg ze me.
Ik knikte even heel klein en stelde eerst mijzelf voor.
“Ik heb visite boven zitten en ze hebben hartstikke honger”, begon ik en begon nog wat dramatischer te doen. “Maar nu heb ik niet genoeg brood voor ze, ik wou nog wel zulke lekkere sandwiches maken”, ik keek even naar de blik in haar ogen en wist dat het goed zat.
Ze had duidelijk medelijden met me. “Wacht hier maar even”, zei ze en gaf me een knipoogje.
Na 5 minuten kwam ze terug en gaf ze me een bord vol sandwiches. Al besmeerd en gesneden. Ik keek haar een beetje verbaasd aan en glimlachte vervolgens weer. “Hartstikke bedankt. Ik waardeer het enorm”. Ik pakte het bord van haar aan en gaf haar snel nog een knipoog terug.

Boven weer aangekomen zie ik Murdock al opruimen. Mooi dan hoefde ik daar gelukkig niet mee te helpen. Meteen vraagt Murdock me of ik ook meerdere bedden hier heb om decker, Crane en Levi te stallen.
“Levi?”, vraag ik Murdock.
Murdock legt me uit dat het zijn pijltje is die rust nodig heeft en laat het mij zien. Ik speel zijn spelletje maar even mee en wenk Murdock naar de keuken. Daar pak ik uit de la een doosje lucifers en gooi alle lucifers eruit. Een stukje keukenpapier leg ik vervolgens onderin en zet het doosje op het aanrecht.
“Hoe vind je dit Murdock… Is dit goed?”, vraag ik hem en moet er wel een beetje om lachen.
Murdock zie ik enthousiast knikken en bijna huilen van blijdschap. “Perfect”, zegt hij tegen mij.
"En ja hoor, ik heb nog wat extra bedden".
Ik glimlach even en loop weer naar de kamer, waar ik vervolgens op de bank ga zitten. Ik pak een sandwich ham/kaas van het bord en begin er lekker van te eten. Hannibal was waarschijnlijk bij Decker. Net terwijl ik dat denk komt Hannibal weer binnen en zie ik hem denken. Ik laat hem even denken, maar moet hem dan toch echt even onderbreken.
“Hannibal, wat heb je trouwens als voorwaarde gezegd?”
Ik hoop maar dat Hannibal goede had gezegd.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

LEO THE LIZARD

Harold denkt het gemaakt te hebben en hangt de baas uit. Waylon lijkt nog steeds van de wereld, aan hem heb ik voorlopig niets. Maar Kurt, die zojuist Harold even flink liet schrikken, hem kan ik vandaag nog wel gebruiken. Onderuit gezakt op een oude stoel volg ik iedereen zo’n beetje en in m’n hoofd rijpt een plannetje…
Zodra Harold Kurts wapen heeft afgepakt en ermee in het kantoortje verdwijnt, sta ik op en loop naar Kurt toe.
“Jij kan goed schieten. Scherpschutter?”
Kurt knikt en demonstreert en passant dat hij dat niet alleen met een wapen is, maar ook met steentjes: door een gat in een gebroken ruit weet hij er één precies tegen Waylons hoofd te gooien.
“Kom.” Zeg ik. Uit de laadruimte pak ik een zwaar wapen. “Kun je hier ook mee omgaan?”
Kurt bekijkt het aan alle kanten, legt het even aan en knikt. “Iets soortgelijks heb ik gehad.”
“Kom.”
“Waar gaan we heen?”
“Zie je vanzelf.”
“En Ha…”
“Je bent niet z’n bezit. Je kunt gaan en staan waar je wilt. En nu ga je met mij mee.”
Ik gooi het portier dicht want ik heb hem m’n bestelwagen ingewerkt. Op een holletje ga ik naar m’n eigen plek en start de wagen. Terwijl we het terrein afrijden, zie ik Harold met zijn handen in z’n zij naar ons staan kijken. Via de spiegel grijns ik naar hem. ‘Dag baassie!’ denk ik en concentreer me dan op de weg.
Onderweg probeert Kurt me uit te horen over wat we gaan doen, maar ik maak hem nog even niets wijzer. Tot we bij een parkeerplaats van een groenteboer komen. “Kom.”
Bij de achteruitgang worden kratten in een vrachtwagen geladen. Zo te zien gaan ze naar een markt, want er wordt ook een zeil ingeladen.
“Welke kun jij de baas?”
Kurt kijkt me verontwaardigd aan alsof ik zijn spierkracht zwaar onderschat.
“Ok, jij de linkse, ik de rechtse en daarna meteen instappen, anders loopt alles in het honderd.”
We lopen elk aan een kant van de groentewagen naar de mannen toe. De groenteman aan mijn kant is een kop groter dan ik, maar dat mag de pret niet drukken. Ik loop hem joviaal groetend tegemoet en steek m’n hand uit. Het moment dat hij die grijpt trek en duw ik een paar keer snel aan zijn arm, zodat de man uit evenwicht raakt en geef hem dan een flinke stoot in zijn maag. Als ie dubbel klapt, geeft ik hem nog een karateslag in zijn nek, zodat ie voorover op de grond neer smakt. Ik sla het zogenaamde stof van m’n handen en klim achter het stuur. Als ik aan de bijrijderkant naar buiten wil kijken om te zien wat Kurt klaarspeelt, zie ik tot mijn verbazing dat hij al in de cabine zit. “Waar bleef je nou?” vraagt ie aan me.
Verbaasd kijk ik Kurt aan. “Heb jij… Ben jij al…” Ik kom even niet uit m’n woorden, dus start ik de vrachtwagen maar gewoon. Terwijl ik achteruit rijd, laten we twee gevloerde groenteboeren achter.
“Wat ben je nu van plan?!” vraagt Kurt verontwaardigd.
“Groenten bezorgen en iets anders halen.”
“En wat is dat anders?”
“Wat hebben wij nou nodig?” is m’n wedervraag.
Kurt weet wat ik bedoel. “Maar waar wil je dat halen dan?!”
“Op de plek waar dat te halen valt.”
“Je wil toch niet zeggen dat… dat… “ Kurt kijkt me met grote ongelovige ogen aan. “Ga je dat echt doen?!”
“Nee, niet ik. Wij. Kijk, hier liggen schone schorten. Jij lost, ik laad.”

Ik rijd linea recta naar de kazerne van kolonel Decker. Onderweg hebben Kurt en ik de witte groenteman-schorten aangetrokken. Ik weet dat dit bedrijf aan de kazerne levert, dus bij de poort worden we vriendelijk begroet door de portiers. Als we bij de koeling van de mess staan leg ik Kurt uit wat hij moet doen: op zijn gemakkie de kratten bezorgen en daarmee mij de tijd geven om voor nieuwe lading te zorgen. "Begrepen?"
Kurt knikt, maar kijkt toch nog een beetje bedeesd uit zijn ogen.
"Kom op, laat Harold maar eens zien dat er met jou niet te spotten valt." Ik geef hem nog een joviale klap op zijn schouder en sluip dan de auto uit. Ik verdwijn uit het zicht voor Kurt zich bij de koks meldt.
Over mijn krat met 'groenten' ligt een plastic zak en zo loop ik over de kazerne naar het wapendepot. Dat ik geen witte asperges maar zwarte bonen bij me heb daar zullen de soldaten van het depot snel genoeg achterkomen... En dat ik behalve zoete peren ook bittere muilperen kan uitdelen misschien ook wel.
"Goede dag!" Groet ik de mannen vrolijk. "Ik moest hier wat peren naar toe brengen van de generaal, om jullie witte gezichtjes weer wat kleur te bezorgen."
De soldaten kijken verrast op en werpen een blik op het krat in m'n handen. Ik zet het op de grond, buig me er breeduit overheen en pak m'n revolvers uit het krat.
"Maar de kok zei dat jullie ook graag bonen lusten, dus ik dacht zo: laat ik ze dan maar laten kiezen: peren of bonen."
In een seconde tijd richt ik de lopen van m'n wapens op beide heren en gebied ze hun handen op te steken.
"Achter de balie vandaan."
Met m'n wapens dirigeer ik ze in de richting waar ik ze hebben wil.
"Liggen! Jij hier! En jij hier!"
De mannen liggen nu precies onder een plank waar grote koperen kogelhulsen op zijn uitgestald en die ik maar een zetje hoef te geven om ze boven op de soldaten te laten vallen.
Ik houd de mannen onder schot terwijl ik een sleutel van het magazijn van een spijker wip. Dan zet ik het kookwekkertje (dat ik voor zulke doeleinden gebruik) op de balie en vertel de soldaten dat ik hier een bom plaats die ik met afstandsbediening kan laten afgaan. Als er één zo dapper is om stiekem op en om te kijken, trakteer ik hem met een peer tegen zijn hoofd. Dan haal ik een lang stuk draad uit m'n broekzak. Dat bind ik om de enkels van de soldaten en maak het vast aan het zogenaamde ontstekingsmechanisme van de zogenaamde bom.
"Zo vrienden van me. Een beweging en de boel gaat eraan."
"Ja, en jij ook!" mompelt er één hardop.
"Nog een peertje?" vraag ik vriendelijk en draai me dan om.
In een mum van tijd heb ik de magazijndeur open, knip ik het licht aan en graai alles bij elkaar wat ik kan dragen en in de zakken kan stoppen. Dan nog een lading munitie erbij en inpakken en wegwezen.
Dan haal ik een briefje uit m'n jaszak. "Groeten van kolonel Decker." Dat heb ik Decker pasgeleden laten schrijven. Niet dat die dat geheel vrijwillig deed, maar... een zwart gaatje met wat kruit erachter tegen zijn voorhoofd deed wonderen.
Terug bij de balie pak ik de twee hardste peren en gooi die met kracht tegen de hoofden van de soldaten. "Auw! Auw!"
Zo die zijn voorlopig even dizzy. Ik zet het kookwekkertje dichterbij de mannen, zodat het tikken nog luider klinkt. Nu snel met m'n ladinkje naar Kurt terug.
Ik zie dat hij nog druk bezig is met de kratten. Tja... één voor één gaat ook niet zo snel...hi hi hi.
Zo... hup wapens in de laadruimte, nog even helpen met wat laatste kratjes sla en tomaten en dan netjes wegwezen.
"Kurt, zeg maar dat dat het laatste was." zeg ik als ik hem nog een laatste krat in zijn handen duw. "Snel terug en instappen. De houdbaarheidsdatum van de peren verstrijkt."
Kurt kijkt me niet-begrijpend aan, maar doet wat hem wordt opgedragen.

Als Kurt en ik de gestolen wapens in mijn bestelwagen overladen en rustig wegrijden bij de groentenboer vandaan, komen de eerste mp-wagens voorbij gescheurd met sirenes en zwaailichten. Blijkbaar is het kookwekkertje afgelopen met een sisser... en is er alarm geslagen.

Als we vlakbij Het Dak zijn vraagt Kurt: "Wat ga je nu doen met die wapens?"
Ik kijk hem grijnzend aan en stel een wedervraag. "Wat zou jij er mee gaan doen als ze van jou waren?"