Ateamfans.nl forum index
Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk  <  A-Team Melee  ~  A-TEAMMELEE 16: WHEELS AND DOLLARS
Stefanie
BerichtGeplaatst: 11-04-2010 13:53:13  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

0GEZAMELIJKE POST OVER DE RECHTZAAK TEGEN DE OCTOPUSBENDE DEEL 5

DE OCTOPUSBENDE (Sharey)

Lucy heeft door dat haar gehuichel niets oplevert en besluit om strijdend ten onder te gaan. Ze kijkt Hannibal dan ook recht aan als hij zijn visie geeft op haar schijnheilige verklaring.
“Als jullie het dan zo graag willen weten: ik heb inderdaad de hete kastanjes uit het vuur gehaald voor de bende. Ik heb jullie wapens gestolen toen ik de ramen kwam wassen. Jullie pizza’s gevuld met slaapmiddel en jullie daarna afgeleverd bij het Pentagon. Midden in het gevecht op het landgoed, heb ik verkleed als mp-soldaat de mercedes uit de garage gehaald en daarna de bendeleden opgepikt in de canyon. Ik heb een man gegijzeld en zijn auto afgepikt, jullie afgeleid van hen, zodat Jones en z’n mannen onder jullie neus door naar de stad konden terugkeren. Wil je nog meer weten?”
Ze zwijgt even en kijkt triomfantelijk de zaal in. “Jerryl en ik hadden geen relatie. Ik wilde wel, maar hij hield de boot af. En toen hij stapje voor stapje dichterbij leek te komen, was ie ineens dood! Door dat zogenaamde onschuldige bommetje van een zogenaamde deurwaarder!” bijt Lucy Hannibal woedend toe. “Als je mij een beetje kent dan weet je dat ik me niets maar dan ook niets… zo maar af laat pakken! Niet Jerryl! Niet ons onderkomen! Niet Jerryls mercedes! Niet m’n bende!”
Jones staat plotseling op, zijn ogen spuwen vuur. “NIKS JOUW BENDE!!! IK HEB JE ERUIT GEGOOID!!!”
Jones wordt door de bewakers hardhandig terug op zijn stoel gezet als de rechter met zijn hamer slaat, maar blijft verwensingen aan Lucy’s adres mompelen met een gezicht op onweer. Ook Jim is zichtbaar ontstemd. Jason en J.J. luisteren zwijgend en werpen elkaar soms een blik verontwaardigde toe.
De advocaat heeft de laatste minuten zwijgend opzij gestaan. Als de rechter hem het woord wil geven zegt hij dat hij geen vragen meer heeft. Lucy wordt door haar bewaker naar haar stoel begeleid.

Jones is nog steeds zo kwaad dat hij opnieuw opstuift. Hij geeft de bewaker tussen hen in een zet en haar wil grijpen. “Jij, jij…”
Voor hij verder kan gaan wordt hij zelf in zijn kraag gegrepen en opnieuw op zijn stoel gesmeten.
De rechter kijkt hem streng aan. “Kom uw grieven hier maar eens bekend maken, Jones.”
Twee bewakers trekken hem van zijn stoel en brengen hem naar de getuigenbank. De advocaat heeft ondertussen even overleg gepleegd met Arthur en ondervraagt de bendeleider vervolgens over de papieren die hij voor Jerryls praktijken maakte.
“Ja, ik ben meester vervalser. Geef me maar iets en ik maak het exact na. Je ziet het verschil niet.”
“Ook de contracten bij de races?”
Jones knikt.
“Ook de brief van de bank waarin de hypotheek werd stopgezet?”
Jones knikt weer. “Ik zei het toch: ik ben daar goed in.”
“Waarom hebt u Lucy uit de bende gezet?” gooit de advocaat het gesprek over een andere boeg.
Voor Jones antwoordt kijkt hij met venijnige blik naar zijn voormalige vlam. “Jacob is niet wijzer, hij heeft nooit tot de bende behoord, maar Lucy weet heel goed wat onze regels waren. Overtreed je die? Dan vlieg je eruit.”
“Houden bendes er regels op na dan?”
De advocaat probeert Jones een beetje voor gek te zetten. Vanuit de zaal klinken proestende geluiden en zacht gelach, wat hem op een dodelijke blik komt te staan van zijn slachtoffer.
“Waar had u uw ‘atelier’ om uw vervalsingen te maken?”
“In het penthouse van Jerryl.” Jones kijkt naar Hannibal. “Maar dat is opgeblazen door het A-Team, dus daar zult u weinig meer van terugvinden.” Vult Jones triomfantelijk aan.
In de zaal wordt er druk gesmoesd door Hannibal, Arthur en de mp’s, want zij kenden het penthouse blijkbaar niet zo goed als zij dachten...
De advocaat hervat zijn verhoor nadat de rechter het geroezemoes in de zaal heeft doen verstommen met zijn hamer. Hij stelt vragen over de gevechten, het overnemen van het leiderschap en de verwondingen die Jones opliep. Het is opvallend hoe mak de bendeleider alle vragen beantwoordt.
Die verbazing neemt nog groter vormen aan als zowel Jim als Jason gewoon alles bekennen aan welke acties zij hebben deelgenomen. De advocaat die het zaakje niet meer zo vertrouwd, wat heet… hij krijgt bijna het gevoel dat de bendeleden hem door hun zo gemakkelijk beantwoorde vragen openlijk in het ootje nemen, gaat voor het rijtje bendeleden staan en vraagt waarom zij het hem zo gemakkelijk maken.
Jones staat op, kijkt links- en rechtsom naar de anderen en antwoordt dan: “Een wijze les van Jerryl: je kunt plegen wat je wilt, maar ben er gewoon eerlijk over als je wordt opgepakt. Je straf zal niet mals zijn, maar daarna kun je met een schone lei een nieuw leven opbouwen, waarbij je niet voortdurend over je schouders hoeft te kijken.”
Dan draait hij zich naar Lucy toe en voegt nog aan zijn wijsheden toe: “En het is mijn regel dat je geen overleden bendeleden de schuld geeft van wat je zelf hebt gedaan.” De laatste paar woorden bijt hij haar gewoon toe. Jacob laat hij gewoon links liggen, van hem heeft Jones helemaal geen hoge pet op.

Als laatste wordt J.J. opgeroepen. Hem zien ze als een apart geval, hij hoort bij de bende maar de advocaat moet er nog achter zien te komen wat zijn preciese rol is in het geheel…

KOLONEL DECKER (Stefanie)

Het beviel me niet toen Crane en Ingrid met elkaar zaten te fluisteren. Ik voegde me er even tussen en vroeg wat er aan de hand was. Crane reageerde wat kortaf en ik besteedde er verder geen aandacht aan.

Ik staar wat voor me uit de zaal in en wacht totdat de rechter weer aan het woord is. Dit keer mag Jones naar voren. Nadat hij alles heeft uitgelegd kom ik erachter dat alles zo'n beetje wel klopt van zijn verhaal.
Na nog wat gebekvecht tussendoor is het nu aan J.J. de beurt.

JERRYLS ZOON J.J. (Sharey)

Mens, wat een lange dag als je vanaf ’s morgens alleen maar zit en luistert. Soms vraag ik me af waar ik aan ben begonnen, maar aan de andere kant ben ik blij dat ik de mannen van m’n vader heb leren kennen. Vandaag kwam ongeveer de hele geschiedenis van de Octopusbende voorbij. Het werd me duidelijk dat ik alleen maar het slot heb meegemaakt, er is veel aan vooraf gegaan.
Omdat ik kalm ben gebleven, de hele dag, mag ik zelf naar de getuigenbank lopen. De rechter bekijkt me aandachtig en knikt als de advocaat naar voren mag komen. Ze willen weten hoe ik plotseling hier op kon duiken en wat ik hier kwam doen…
“M’n vader is naar Amerika vertrokken toen ik een schoolkind was, daarna heb ik hem nog een paar keer gezien. M’n moeder en hij zijn gescheiden en zij wilde maar weinig kwijt over hem toen hij nog leefde. Waarschijnlijk was ze bang dat ik dezelfde richting op zou gaan als hij.
Bij de begrafenis heb ik me op de achtergrond gehouden, heb geen contact gezocht met de mannen en vriendin van m’n vader, en ben terug gegaan naar Engeland. Een week later gaf m’n moeder me een doos met spullen van en over m’n vader. Daarbij moet je denken aan krantenartikelen over zijn streken en zaken waarbij hij betrokken was… Er zat ook een heel speciaal horloge bij, een zwaar uurwerk met allerlei technische snufjes. Misschien heeft hij het zelf wel gemaakt, dan wel er dingen in gebouwd die hij belangrijk vond. Op de dag van de explosies in de ondergrondse controlekamer en – woning begon dat horloge te piepen. Ik voelde meteen dat dat iets met Amerika te maken moest hebben. Ben gaan rondbellen naar de Octopusbende en heb het vliegtuig gepakt naar Amerika.
In de papieren die ik van m’n moeder kreeg kwam ik een brief tegen die aan mij gericht was. M’n vader vroeg me dringend om voor het bendelid Jason te zorgen als er iets met hem aan de hand was. Ik hoorde dat hij ernstig gewond in het ziekenhuis lag na een helikoptercrash. Ik heb voor een plek in het kuuroord gezorgd en hem daar naar toe gebracht. Ik vermoed dat m’n vader ons op deze manier kennis wilde laten maken. Ik vermoed dat we halfbroers zijn. Jason is ongeveer een jaar geboren nadat m’n vader naar Amerika is gegaan.”
“Waarom heeft u zich voorgedaan als advocaat toen u de gevangen genomen bendeleden kwam opzoeken?”
“Ik heb een blauwe maandag met die studie bezig geweest, maar het was me te theoretisch en ben ermee gestopt. Maar een paar dingen heb ik nog wel onthouden en dat kwam wel goed uit.”
“Bent u naar Amerika gegaan om uw vaders dood te wreken?”
“Toen ik hier naar toe kwam wist ik nog niet dat m’n vader min of meer vermoord was. Maar toen ik dat hoorde voelde ik de drang opkomen om die persoon wat betaald te zetten. En nadat ik hoorde dat er nog meer bendeleden de pineut waren van de acties van Smith, wilde ik m’n vaders dood echt wreken. De bende was vleugellam door de gevangen genomen Jim en Lucy en de gewonde Jason, Jake en Jones. Uit de papieren van m’n vader wist ik van het bestaan van Jacob en met hem heb ik de plannen gemaakt om al de belagers van de bende terug te pakken. Te beginnen met Decker, die zelf graag van Smith af wilde, dus dat was een geslaagde volgorde.”
“Had u zelf plannen met de bende als ze nog vrij hadden rondgelopen?”
“Misschien…”
“Had u bendeleider willen worden en in de voetsporen van uw vader willen stappen?”
“Nee, ik had m’n eigen plannen. Ook in de racewereld, maar ik had ze ten gunste van mezelf willen laten optreden.”
“Dat klinkt berekenend.”
“Erfelijk misschien.”
De advocaat heeft verder geen vragen en gaat zitten.

BENDELID LUCY (Sharey)

De rechter vraagt of er nog meer getuigen opgeroepen moeten worden en of de bendeleden nog vragen hebben. Lucy staat op en wil weten waar Jake is. Een gemompel gaat door de zaal. De rechter slaat met zijn hamer en haalt een document uit de map voor hem.
“Jake heeft weten te ontsnappen uit het ziekenhuis. Hij heeft besloten om uit de bende te stappen en heeft een baan gevonden. De mp heeft hem echter weten te traceren en heeft hem verhoord. Jake heeft een bekentenis afgelegd en een getuigenverklaring ondertekend. Autoracer Arthur en Jake hebben een persoonlijk gesprek gevoerd waarbij Jake zijn excuses heeft aangeboden aan Arthur. Jake heeft een verklaring afgelegd, waarna hij op vrije voeten is gesteld.”
De rechter kijkt na het lezen over zijn bril Lucy aan. “Weet u genoeg?”
Lucy is tijdens het lezen weer gaan zitten en denkt na. Haar schiet een opmerking van Jones te binnen, die hij maakte onderweg naar hier. Zou Paula bij Jake zijn? Heeft ze daarom niets meer van haar vriendin gehoord? Lucy snapt er niets van. Jake, de man die zo ijverig met Jerryl de beveiligingsmaatregelen in het penthouse heeft aangelegd, de man die zich helemaal op zijn plek voelde in de geheime controlekamer. Is hij uit de bende gestapt? Ze is er helemaal van ondersteboven, want ze zag in hem één van de meest trouwe bendeleden en voelt zich dan ook door hem in de steek gelaten. Ze werpt een blik om de bewaker heen naar Jones.
“Wist jij hiervan?” sist ze kwaad naar Jones.
De bendeleider kijkt kalm terug en knikt grijnzend. “Jake stuurde brieven naar het ziekenhuis via een collega van Paula. Ze zijn er samen vandoor.”

SERGEANT INGRID (Sharey)

Nu iedereen aan het woord is geweest sluit de rechter de zitting af. Het is nu aan de jury om een oordeel te vellen. De rechter stelt voor om vanavond nog de zaak af te werken en verwacht iedereen over 2 uren terug in deze zaal.
Eerst worden de bendeleden de zaal uitgebracht, daarna gaan de deuren open en kunnen wij pauze gaan houden. Stram van het lange zitten staan we zuchtend en steunend op van onze stoelen.
"Wat zullen we doen?" vraagt Simon en kijkt op zijn horloge.
"Laten we gezellig wat gaan eten. Even ontspannen, even een stukje lopen. Ik ben volkomen gaar na die lange zit." stelt Leonardo voor.

Zo gezegd, zo gedaan, 5 minuten lopen bij het rechtsgebouw vandaan vinden we een klein restaurant waar we er een gezellige boel van maken. Simon en Leonardo zitten om beurten moppen te vertellen, Crane en Roderick kletsen een poos met elkaar terwijl ik de moppentappers vertel over m'n nieuwe werkpartner die zij hebben ingewerkt.
Roderick zit tevreden rond te kijken en heeft het zichtbaar naar zijn zin met z'n groepje soldaten om zich heen. Wat een verschil met voor deze missie, toen was hij bijna altijd onvriendelijk tegen ons en moet je hem nu zien... trots als een vader zit ie nu aan tafel met zijn 'kroost'. Ik moet even glimlachen bij die vergelijking. We hebben het er nog niet over gehad, maar zou Roderick nog vader willen worden?
Het is Crane die plotseling ontdekt dat we nog maar 10 minuten de tijd hebben voor de zitting aanvangt. Snel rekenen we af en spoeden we ons terug. Roderick pakt me bij de hand. Op de heenweg heeft hij me niet aangeraakt omdat ie met Crane liep te praten, maar nu is zelfs m'n hand niet genoeg en legt hij al snel zijn arm om me heen. Hij geeft me een kus op m'n hoofd en vraagt: "En... gaat het allemaal naar je zin in de rechtbank?"
Ik knik zwijgend terwijl ik geniet van ons samenzijn. Roderick heeft nog altijd zijn stok bij zich, maar lijkt vandaag een stuk soepeler te lopen. Wat heeft hem zo goed gedaan vandaag? De lovende woorden voor de mp uit de mond van Smith misschien? De opluchting van het aanschouwen van de opgepakte bende? Wie zal het zeggen...
Terwijl de anderen de trap oplopen naar het gerechtsgebouw houdt Roderick me staande en geeft me een kus.
"Zo, dat moest even. Dat was veel te lang geleden." is zijn verklaring.
Hij draait zich om, pakt m'n hand weer en samen beklimmen we de trap.

Het is aan alle aanwezigen te zien dat het een lange dag is geweest, niemand zit meer fris rechtop in stoelen en banken. De bendeleden worden binnengebracht, maar blijven nu in de boeien. Jones zoekt oogkontakt terwijl hij naar zijn plaats wordt gebracht. Ik beantwoord zijn blik neutraal, blij dat hij z'n belofte is nagekomen. Wat gaat er nu door hem heen?
De zitting wordt geopend door de rechter. De voorzitter van de jury brengt een stapeltje documenten naar de rechter dat hij kort doorneemt.
"Bent u tot een oordeel gekomen?" vraagt hij aan de jury.
De voorzitter geeft een bevestigend antwoord, waarna de rechter de bendeleden verzoekt om op te staan en hun namen één voor één opnoemt.
"Jacob Spencer."
"Schuldig, edelachtbare.
"Lucy."
"Schuldig, edelachtbare.
"Jerrel Junior."
"Schuldig, edelachtbare.
"Jason."
"Schuldig, edelachtbare.
"Jim."
"Schuldig, edelachtbare.
"Jones."
"Schuldig, edelachtbare.
De rechter pakt de documenten en leest vervolgend de straffen voor. Jacob en Lucy gaan voor de langste tijd achter de tralies, vanwege hun lange lijst strafbare feiten en leugens in de getuigenbank.
J.J. wordt ook flink aangepakt, vanwege zijn poging tot moord als vergeldingsactie.
Jim, Jason en Jones krijgen evenveel jaren gevangenisstraf en buigen stuk voor stuk hun hoofd als ze hun vonnis horen.
De rechter vraagt of de bendeleden nog iets kwijt willen. Jason dient het verzoek in om in dezelfde gevangenis als J.J. geplaatst te worden. De rechter kijkt hem enigszins verbaasd aan over zijn bril als onuitgesproken vraag om een verklaring.
"Edelachtbare, nu ik weet dat ik een broer, een halfbroer, heb, zou ik graag de kans krijgen om hem beter te leren kennen."
"Ik zal kijken wat ik kan doen, het is een nogal ongewone vraag die u stelt."
Dan knikt de rechter naar de bewakers van het rechtsgebouw, waarna de bendeleden de zaal worden uitgebracht.

Zwijgend en met vreemd gevoel in m'n maag kijk ik de bendeleden na. Jones, die met zijn bewaker achteraan loopt, draait zich kort om voor hij de zaal verlaat.
"DECKER!!! HOUD JE TROUWAKTE MAAR GOED IN DE GATEN. ALS IE OVER 10 JAAR NIET GELDIG BLIJKT TE ZIJN, HAAL IK INGRID BIJ JE VANDAAN!"
Ik zet grote ogen op en kijk dan vliegensvlug naar Roderick, bang dat hij woedend zal reageren. Onze kolonel blijft echter kalm staan en kijkt doorgrondend terug.
"Als Ingrid niet wil, krijg je haar met geen mogelijkheid mee, knul." mompelt hij de bendeleider na.
Daarna draait hij zich naar mij toe, alsof ie wil zeggen: Zie je wel! Ik kan wel kalm blijven!

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht

Sharey
BerichtGeplaatst: 15-04-2010 00:36:45  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

De volgende morgen worden Angelique en ik al vroeg bij de generaal verwacht. We worden officieel tot team verklaard en krijgen onze eerste opdrachten. Overdag moeten we één van de patrouilleronden rijden, 's avonds heeft hij een speciale opdracht voor ons: undercover naar een uitgaangsgelegenheid waar soldaten van een nabijgelegen kazerne zich schijnen te misdragen ten opzichte van de plaatselijke dames...
Ik schrik me rot en krijg bijna spijt van het feit dat ik uit Rodericks team ben gestapt. Waarom moet ik nu meteen weer op grijpgrage mannen af? Mag ik niet eerst die beelden van het pakhuis kwijt raken?
"Is er iets, sergeant Ingrid?" vraagt de generaal met een deels strenge, deels belangstellende blik.
"Ja...eh...nee...eh... u weet toch van het pakhuis?" breng ik stotterend uit.
"Ja, daar weet ik van. Zorg dat u uit verkeerde handen blijft en gebruik uw ervaringen om lastpakken in hun kraag te pakken. Soldaten dienen zich waardig te gedragen. In en buiten diensttijd. Succes, dames. Ingerukt."

Onderweg, in de patrouille-auto, vertel ik Angelique over wat er in het pakhuis van de bende is gebeurd. Ze begrijpt dat ik er tegenop zie om me tussen aangeschoten kerels te begeven en komt met een voorstel...

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Stefanie
BerichtGeplaatst: 15-04-2010 08:18:49  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

DECKER
De volgende morgen word ik wakker, maar Ingrid is al weg. Ik rek me uit en ga douchen. Daarna ga ik ontbijten in de kantine waar Crane al aan een tafeltje zit. Met mijn bord met eten schuif ik bij hem aan. “Goede morgen Captain, goed geslapen?’’
“Mwha, niet echt. Weinig is misschien beter om te zeggen.’’
“We zouden het nog hebben over gister, weet je dat nog?’’
Hij knikt. “Mag dat straks na het eten, ik wil eerst even rustig zitten. Dan praten we straks buiten even oké?’’
Ik knik. Na het eten neem ik Crane mee naar buiten. Een beetje afgelegen van de rest gaan we achter het gebouw staan. Crane gaat dan zitten met zijn rug tegen de muur en staart wat vooruit. Ik ga naast hem zitten en leg mijn hand op zijn bovenbeen.
“Nou Crane, brand maar los. Wat is er allemaal aan de hand?’’
“Ik…ik wil misschien uit het leger.’’
“Nee Crane, dat kan niet. Je kunt nu eenmaal niet zonder mij.’’
Hij kijkt naar beneden.
“Wat ik nu ga zeggen is meer een herhaling, maar ik weet gewoon dat jij niet zonder mij en het leger kan. Jij bent hier vanaf je 18e jaar al. Ik heb je vanaf toen af aan al ‘opgevoed’ om het even zo te zeggen. Alles heb ik je geleerd en nu wil jij mij gaan verlaten? Crane, dat kan jij gewoon niet. Jij gaat mij missen en komt dan op een gegeven moment terug. En dan is het nog de vraag: Word je weer aangenomen?’’
Crane knikt en begrijpt me.
“Kom op Crane, ik wil jou ook niet kwijtraken. Je weet dat jij voor mij een dierbaar persoon bent, Ingrid is al uit ons team en jou wil ik ook niet verliezen. Wie weet met wat voor kneuzen ik dan moet gaan samenwerken. Die kunnen niet op tegen jou en Ingrid.’’
“Decker, je hebt wel gelijk. Ik kan niet zonder jou en Ang…’’
“Wie?’’ vraag ik.
“Niemand.’’ Zegt hij dan kortaf.
Ik besluit niet verder te vragen voordat hij helemaal overstuur raakt en domme beslissingen gaat nemen. “Denk er goed over na.’’ Ik geef hem een klopje op zijn bovenbeen en sta op. Snel geef ik nog een knipoog en ga dan terug naar kantoor.

CRANE
Met mijn rug bleef ik tegen de muur zitten, zelfs nadat Decker weg was zat ik nog steeds hetzelfde. Decker had wel gelijk, ik kan niet zonder hem. Maar wat zou Angelique ervan denken als ik weg zou gaan. Ik weet dat ze dat niet wil, ze zal in tranen uitbarsten. Dat wil ik haar niet aandoen.
Zelf weet ik het niet meer en heb het een beetje gehad. Met Decker heb ik al gepraat, met Angelique zou ik dat ook nog wel willen. Maar hoe zou ze reageren als ik dit haar vertel? Ze zal het uit m’n hoofd praten, dat weet ik zeker, maar ook een paar tranen zal ze laten zien.
Na een kwartier sta ik op en besluit om naar Angelique te gaan. Bij haar kamer klop ik op de deur maar krijg geen gehoor. Een rondje lopen over de basis levert ook niets op. Bij de generaal vraag ik waar Angelique is. Hij vertelt dat ze samen met Ingrid op een missie zijn. Ik bedank de generaal en loop met een sip gezicht naar mijn kamer waar ik aan tafel ga zitten. Als een zombie staar ik voor me uit en zie de gehele situatie nog eens voorbij flitsen. Decker gewond, bijna dood. Ik alleen met Ingrid op missie. Mijn foute beslissingen. Ingrid haar trauma. Het gesprek met Decker.
“Ik moet Angelique spreken voordat het te laat is en ik mijn ontslag al heb ingediend.''

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Flykie
BerichtGeplaatst: 15-04-2010 21:38:33  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

MPSOLDAAT ANGELIQUE

Op de kazerne was het erg druk, doordat ik diverse criminelen moest opsporen en dat viel allemaal niet mee. Ze verstopten zich overal.
Voor ik er erg in had was het al avond en lig ik al snel in dromenland.
Ik vond het erg jammer dat ik Crane niet meer had gezien Sad.
De volgende dag gaat mijn wekker vroeg en moet ik samen met Ingrid bij de Generaal komen.
Ik kreeg te horen dat we nu officieel een team vormen en we kregen daarbij ook meteen onze eerste missie Very Happy
Sprakeloos kijk ik Ingrid aan die iets tegen de Generaal wilt zeggen.
Het komt er zo te zien niet zo soepel uit, maar we moeten als eerst surveilleren Very Happy.
Nu maar hopen dat we samen een goede tactiek kunnen verzinnen om die lui eens goed aan te pakken !!.

In de patrouille-auto legt Ingrid het hele verhaal uit over het pakhuis en de grijpgrage mannen.
"Dat de Generaal dan zo hard is, je moet juist de tijd krijgen om dit incident te kunnen verwerken Ingrid" zeg ik verbaasd.
Ze knikt en let daarna weer op de weg.
"Als het je echt zo dwars zit, dan moet je er niet mee beginnen Ingrid" zeg ik bezorgd tegen haar.
Ze kijkt me verrast aan en schud haar hoofd wat betekende dat ze door wilde zetten.
"Dan wil ik het volgende voorstellen: We verkleden ons vanavond beiden om in een luxe uitgaans outfit.
Vervolgens probeer ik de aandacht te krijgen van de mannen en houd jij dan een oogje in het zeil.
We kunnen altijd communiceren met zendapparatuur en mocht er een grijpgrage soldaat aan je zitten, dan sla je hem maar neer Laughing.
Met als resultaat een arrestatie in de vorm van een heterdaadje" zeg ik.

Na een uur rijden komen we eindelijk op de locatie aan en kijken wat rond.
We stappen uit de wagen en nemen eens een kijkje in de stad.
"Dit wordt een makkie" zeg ik tegen Ingrid.
Als ik mijn zin net af heb gemaakt, besluiten we iets te drinken en komt er een man naar ons toegelopen. Het schijnt de eigenaar van dit café te zijn. Langzamerhand ontstaat er een gesprek en vertelt hij over mannen die zich regelmatig misdragen in zijn café.
Ik kijk Ingrid aan en we knikken beiden.
"Dat komt allemaal in orde, wij moeten vanavond de boel in de gaten houden undercover" leg ik hem uit.
Hij haalt opgelucht adem en gaat daarna weer achter de bar staan. Ik loop nog even snel naar hem toe.
"Doe alsof er niets is gebeurd, wij pakken die mannen wel aan" zeg ik tegen hem.
De eigenaar ontspant zich weer terwijl ik in de tussentijd uitgebreid aantekeningen maak. Ook moest ik de hele tijd aan Crane denken Sad, iets zei me dat hij me nodig had.
"Zijn we klaar hier Ingrid?, of wil je de andere eigenaren nog spreken?" vraag ik haar.
We hebben beiden genoeg gezien en gaan weer terug naar de kazerne.
Eenmaal daar aangekomen ga ik direct achter mijn laptop zitten en verwerk de aantekeningen op de laptop.
Juist op dat moment hoor ik de deur van mijn kamer open gaan en kijk op.
Het was Crane Surprised die in de deuropening stond en hij keek ook niet bepaald vrolijk.
Ik sta direct op, sluit de deur en laat hem op mijn bed zitten.
Vervolgens pak ik een glas water, geef dat aan hem en ga tot slot naast hem zitten en sla me armen om hem heen Embarassed.
"Hey, wat is er aan de hand?. Je kijkt zo sip Sad" zeg ik bezorgd.

ARTHUR

Als het vonnis wordt uitgesproken kijk ik Melanie sprakeloos aan en sla me handen voor me gezicht.
Ik kon het maar niet geloven dat de bende nu eindelijk eens wat jaren kon nadenken over hun daden.
Hannibal kijkt me al aan, maar ik sla mijn armen om Melanie heen. Ik ben echt ontzettend blij, haal opgelucht adem en sta op.
We verlaten niet veel later met zijn allen de rechtzaal waar diverse fans klaarstaan voor een handtekening en een fotoshoot.
Een rare combi maar ik signeer de artikelen en ga met de fans op de foto. Even later komen er ook nog journalisten die vragen om mijn commentaar. Ik had daar nu echt even geen zin in en Hannibal stuurde de media al weg.
"Thanks" zeg ik met een glimlach.
Hij geeft me een knipoog en we kijken elkaar even aan.
"Hannibal...", hij kijkt me aan en vervolgens omhels ik hem Embarassed.
"Bedankt voor alles" zeg ik tegen hem. Hij glimlacht.
"Je bent sterk geweest en hebt gedaan wat je moest doen" antwoord Hannibal.
Vervolgens komen Robert en de bankdirecteur ook bij ons staan.
"Arthur, gefeliciteerd met je gewonnen zaak" zegt Robert.
"Ik moet jullie ook bedanken voor alle juridische adviezen en voor het bijstaan tijdens de rechtzaak Very Happy" zeg ik met een glimlach.
We schudden Robert en de bankdirecteur de hand en ik bedank ze voor hun goede hulp.
Even later verlaten ze samen het parkeerterrein en kijken wij ze na. We blijven met Hannibal nog een lange tijd nakletsen over deze lange maar ook hele bijzondere dag.
Na een paar uur gaan Melanie en ik naar huis en Hannibal gaat weer naar zijn team.

HANNIBAL

De rechtzaak was eindelijk klaar en de bendeleden werden veroordeeld Very Happy. Ik was blij voor hem en we blijven dan ook lang door praten over de zaak. Als je lang in gesprek bent vliegt de tijd ook om en gaan Arthur en Melanie naar huis.
Ik kijk ze na en als ze uit het zicht zijn verdwenen pak ik de auto van Lynn en rijd ook naar huis.
Daar kom ik even later aan en Lynn vliegt me meteen in de armen. Ik geef haar een liefdevolle knuffel en een zoen.
Tot slot breng ik verslag uit van de rechtzaak en loop daarna oververmoeid naar de slaapkamer en plof neer op een bed.
Het bed was zo zacht dat ik al snel in slaap viel Embarassed.
De volgende dag wordt ik rond het middaguur wakker en lunchen we met zijn allen.
"Wat staat er voor vandaag op de planning?" vraag ik het team.
Het team was even stil, totdat Face een brief aan me gaf. Het was een nieuwe opdracht Neutral
Ik begin te zuchten en het team kijkt me aan.
"Welke vermomming wordt het deze keer colonel?" vraagt Murdock.
Ik denk eens goed na, totdat Face 2 pakken tevoorschijn tovert.
"Hier colonel, ook één voor jou. Wij gaan ons voor doen als rijke zakenlui die heel veel van het A-Team weten. Zo screenen we de klant" stelt hij voor. Ik ben even verbaasd om zijn plan maar schiet dan in de lach.
"Goed idee Luitentant Very Happy, wanneer is de afspraak?" vraag ik.
"De afspraak staat morgenmiddag gepland, dus we hebben nu nog alle tijd om het huis op te ruimen" zegt B.A.
Lynn gaat op mijn schoot zitten en ik sla me armen voorzichtig om haar heen.
"We? jullie hebben genoeg tijd ja, ik niet Embarassed" zeg ik terwijl ik glimlach naar Lynn.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Stefanie
BerichtGeplaatst: 16-04-2010 08:55:58  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

CRANE
Een tijdje denk ik nog na over de gehele situatie, na een paar uur schrik ik op uit mn gedachten doordat er een auto het terrein op komt rijden. Ik kijk uit het raam en zie Ingrid en Angelique uit de auto stappen.
Dit was mijn kans om Angelique aan te spreken. Even twijfel ik maar zet dan toch door. Mijn kleding trek ik even recht en loop dan richting haar kamer.
Zachtjes open ik de deur en zie Angelique druk aan het werk op haar laptop. Ze stond meteen op, sluit de deur achter me en laat me op bed zitten. Ze pakt dan een glas water en gaat naast me zitten. Dan slaat ze een arm om me heen en vraagt wat er aan de hand is.
"Angelique, ik vind dit erg moeilijk om te zeggen. Maar ik ga misschien het leger verlaten.'' zeg ik met tranen in mijn ogen. Angelique schrikt ervan wat ik haar vertel en draait mijn hoofd dan naar haar. "Nee Crane, jij gaat niet weg. Ik kan niet zonder jou.'' zegt ze met tranen in haar ogen.
"Dat weet ik, ik kan ook niet zonder jou. Maar iets zegt me dat het verstandig is om weg te gaan.'' Beide laten we dan een traan over onze wangen rollen. Angelique staat dan op en gaat bij het raam staan. Ze begint dan wat harder te snikken en tot slot te huilen. Haar handen doet ze voor haar ogen. Ik sta dan ook op en ga achter haar staan. Haar schouders pak ik met beide handen beet en geef er een klein kneepje in.
"Waarom Crane? Waarom?'' zegt ze snikkend.
"Ik heb teveel fouten gemaakt, om dit weer te laten voorkomen is het denk ik het verstandigst om te vertrekken.'' Nu draai ik haar om zodat ze met haar gezicht naar mij toe staat.
"Ik heb hier lang overna gedacht Angelique, maar ik heb Ingrid teveel pijn gedaan. Door vaak de verkeerde beslissingen te hebben genomen is ze nu angstig voor een aantal dingen en heeft ze daar een trauma aan overgehouden. Bij Decker had ik beter in moeten grijpen, ik had kunnen voorkomen dat hij neer werd geschoten. Angelique, probeer het te begrijpen. Ik denk dat het beter is als ik weg ga.'' Met rode ogen van het huilen kijkt ze me aan en slaat dan haar armen om me heen.
"Crane, jij bent mijn vriendje. Die kan ik niet zomaar laten gaan.''
"En jij bent mijn vriendinnetje. Die wil ik ook niet laten gaan, maar we kunnen elkaar opzoeken zo vaak als je wilt.''
"Nee Crane, ik wil dat je blijft.'' zegt ze dan. Ik pak met beide handen haar hoofd beet en geef haar een klein kusje op haar wang. De tranen veeg ik met mijn duimen daarna weg. Langzaam laat ik haar los en loop naar de deur.
"Crane, alsjeblieft.'' zegt Angelique smeekent als ik de deurklink al vast heb. Ik open de deur, kijk nog een keer naar Angelique en sluit hem dan achter me.

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Sharey
BerichtGeplaatst: 16-04-2010 12:39:36  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Nu we weten waar we vanavond in actie moeten komen keren we terug naar de kazerne, voor de lunch, wat administratie en om ons voor te bereiden op de missie.
Als we uit de auto stappen spreken we een tijd af om weer bij elkaar te komen. Ik haal Roderick op en samen lopen we naar de kantine. Tussen de soep en broodjes door vertel ik hoe de patrouilleronde ging, onze eerste als nieuw team. Roderick luistert en laat me gewoon uitpraten, terwijl ik zie dat er iets op het puntje van zijn tong ligt. Pas als ik klaar ben met m'n verhaal vraagt hij of we al een idee hebben hoe we het vanavond aan gaan pakken. Ik knik en leg uit wie wat gaat doen.
Na de lunch neemt Roderick me mee naar de afdeling waar ze de afluisterapparatuur maken, onderhouden en zonodig aanbrengen.
"Laat hier jullie microfoontjes en zendertjes aanbrengen, die moeten onzichtbaar zijn als jullie in 'uitgaans-outfit' op stap gaan." adviseert hij. "En wie nemen jullie mee als back-up?"
"Hoezo back-up? De generaal heeft ons samen die opdracht gegeven, dan moeten we die toch ook samen uitvoeren?!"
"Als jullie de situatie inschatten als risicovol, dan is niemand er op tegen om wat extra manschappen in te zetten." zegt Roderick als een echte kolonel die instructies geeft.
Maar dan buigt hij zich naar me toe. "En ik wil je graag weer heelhuids in m'n armen kunnen nemen vanavond." fluistert hij in m'n oor.
"Aha, er spelen hier dus meerdere belangen mee..." zeg ik quasi serieus. "Nou, dan denk ik dat ik al weet wie wij als back-up willen hebben, kolonel Decker. Zorg dat captain Crane en u om 20.00 uur bij dancing Saturdaynight Fever aanwezig zijn, maar wel onopvallend graag."
Roderick salueert speels alsof ik hier nu de lakens uitdeel en zegt dat ie weer aan het werk gaat. We lopen naar buiten, want ik verwacht Angelique elk moment bij onze wagen. Als we langs de bosjes naar de parkeerplaats lopen, kijkt Roderick snel om zich heen. Dan pakt hij me bij m'n hand, trekt me de struiken in en gaat me onstuimig staan zoenen. Iets wat ik me graag laat welgevallen.
"Roderick, als je zo doorgaat kan ik straks niet meer werken." fluister ik terwijl ik naar adem hap en me dicht tegen hem aandruk.
"Sorry. Dat was niet de bedoeling. Ik wilde je alleen laten weten dat je er niet alleen voor staat. En dat ik stapelgek op je ben."
Ik druk nog een kus op zijn mond en zeg dat ik nu echt aan de slag moet. Met een grote grijns loopt hij de bosjes uit. "Succes!"

Ik trek m'n overhemd recht en ga naar de auto waar ik Angelique zal ontmoeten. Op m'n horloge zie ik dat ik zelf 5 minuten te laat ben. Als ik om me heen kijk zie ik Angelique nergens staan of lopen, dus ik besluit haar te gaan zoeken.
Ze blijkt nog op haar kamer te zijn. Een benepen stemmetje zegt dat ik binnen mag komen. Meteen zie ik dat ze gehuild heeft en ik haast me naar haar toe.
"Angelique, wat is er? Zie je onze opdracht niet zitten? We hoeven het niet helemaal alleen te doen, hoor! Dat zei kolonel Decker net tegen me."
Ze schudt haar hoofd en kijkt me verdrietig aan. "Captain Crane wil ontslag nemen, hij wil uit het leger stappen."
Ze barst nu echt in tranen uit. Ik sla m'n armen om haar heen en hoor in gedachte de overdenkingen van Crane weer terug. Hij blijkt zich erg schuldig te voelen over de missers tijdens onze patrouilles en acties. En als ik het goed begrijp laat hij hier een vriendinnetje achter.
"Angelique?"
Ze kijkt even op.
"Zijn jullie verliefd? Hebben jullie iets met elkaar?"
Angelique kijkt of de deur wel dicht is en knikt. "Ja, sinds een paar dagen."
"Waar is Crane nu?"
"Weet ik niet."
Ik loop naar haar bureau, pak de telefoon en bel Roderick op. Hij belooft om Crane op te zoeken en hem in ieder geval te vragen vanavond nog mee te gaan naar de dancing. Als onze back-up...
"Angelique, nu wij een team zijn en Crane en Decker weer samen op stap kunnen gaan... misschien komt dan alles weer op z'n pootjes terecht. Wie weet krijgt hij dan de smaak weer te pakken. Crane is misschien nog niet toe aan een leidinggevende taak, maar met Decker samen staat ie wel z'n mannetje. Kom, we gaan ons voorbereiden."

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 16-04-2010 21:26:09  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

MPSOLDAAT ANGELIQUE

Tijdens ons samenzijn vertelt Crane me dat hij ontslag wil nemen en het leger uit zal gaan. Dat komt nogal hard aan bij mij en ik wil dan ook graag weten waarom en vraag dat aan hem. Hij voelt zich nog steeds zo schuldig over de foute beslissingen tijdens de missies met Ingrid. Als klap op de vuurpijl laat hij mij nog achter ook Sad.
De deur is niet veel later gesloten en dan komt echt alles eruit. Het gaat allemaal zo snel dat ik mijn afspraak met Ingrid totaal vergeet. Het duurt dan ook niet lang voor er op de deur van mijn kamer wordt geklopt.
Na de vraag van Ingrid of ze binnen mocht komen, geef ik toestemming. Ik probeer me weer normaal op te stellen, maar Ingrid is een kei in het herkennen van gezichten en blikken. Ze begint me dan ook gevoelige vragen te stellen die ik met veel tegenzin beantwoord. Bij de vraag of we iets met elkaar hebben, geef ik het maar toe. De motivatie en zin in deze opdracht worden met de seconde minder, maar Ingrid weet me toch wat op te beuren.
"Angelique, nu wij een team zijn en Crane en Decker weer samen op stap kunnen gaan... misschien komt dan alles weer op z'n pootjes terecht. Wie weet krijgt hij dan de smaak weer te pakken. Crane is misschien nog niet toe aan een leidinggevende taak, maar met Decker samen staat ie wel z'n mannetje. Kom, we gaan ons voorbereiden."
"Maar..." verder kom ik niet als ze me aankijkt.
Ik leg de hele situatie maar even naast me neer en kleed me snel om. Voor alle zekerheid verberg ik onder me rok nog wel een pistool en handboeien om de soldaten te arresteren mocht dat nodig zijn. Een paar minuten later ben ik klaar voor actie en samen stappen we in de auto en rijden naar het café.
Tenminste... ik dacht klaar te zijn, maar Crane zijn woorden spoken continue door mijn hoofd. 'Fouten zijn er om gemaakt te worden, niemand is perfect.' Sad. Dat had ik hem eigenlijk moeten zeggen.
Nu maar hopen dat hij met Decker meegaat, anders zie ik hem echt niet meer terug. Ondertussen zie ik het al helemaal voor me en er rolt een traantje over me wang.
"Gaat het allemaal wel goed met je, Angelique? Ik heb je nog nooit zo van slag gezien." zegt Ingrid dan.
Ik reageer niet op de vraag en staar voor me uit. Als Ingrid de auto een paar minuten later stopt kijkt ze naar me. Terugkijken doe ik niet en stap uit de auto en adem de frisse buitenlucht in.
"Het gaat wel." zeg ik wat kortaf.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 17-04-2010 12:55:16  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Angelique trekt wat sexier kleding aan dan ik, ik houd het vandaag op een spijkerbroek met een brave tuniekbloes, waaronder ik m'n wapens goed kan verbergen. M'n haar steek ik wel mooi op, om een beetje bedeesde indruk te wekken.
De mannen op de technische afdeling zorgen ervoor dat onze microfoontjes en zendertjes onzichtbaar weggewerkt worden, zodat Angelique en ik goed kunnen communiceren met elkaar. Ze wensen ons succes, waarna we in de auto stappen.

Aangekomen bij de dancing, is Angelique nog steeds niet in haar goede doen. Ze zegt wel dat ze weer ok is, maar ik hoor het tegenovergestelde. Ik stap uit, loop om de auto en ga vlak voor haar staan.
"Angelique, wat moet er gebeuren om jou je concentratie terug te geven? We zijn een team nu. We moeten op elkaar kunnen rekenen. Zoals de zaken er nu voor staan zijn we allebei onzeker en kwetsbaar. Op die manier zijn we gemakkelijke prooien en laten die kerels ons vanavond net zo bang en beschaamd achter als ze eerder met andere meiden deden. Daarvoor heeft onze generaal ons niet hier naar toe gestuurd."
"Heeft kolonel Decker al bevestigd dat hij en Crane vanavond zullen komen?" vraagt Angelique.
Ik schudt m'n hoofd. "Maar daar komen we snel genoeg achter..."
Uit de auto pak ik de boardtelefoon en bel het kantoor van Roderick. Daar krijg ik geen gehoor. Dan de kamer van Crane maar. En ja wel hoor, daar zitten beide mannen. Zo te horen stoor ik ze in een heftig gesprek, want Crane neemt nogal kortaf op en geeft de hoorn direkt aan Decker.
"Wat is er Ingrid?" vraagt hij vriendelijk.
Ik leg hem uit om welke reden we een antwoord nodig hebben en gelukkig krijg ik dat na wat overleg aan die kant van de lijn.
"We melden ons zodra we op de parkeerplaats staan."
"Fijn, dank je wel. Tot straks."
Ik draai me om naar Angelique die lacht en huilt tegelijk. We omhelzen elkaar een moment en besluiten dan om de mannen die hier de boel komen verzieken een lesje te leren.

De eigenaar van de dancing verwelkomt ons met een big smile terwijl hij ons van top tot teen opneemt. "Zo... zo zien jullie er heel anders uit, dames van de mp!"
"We moeten in het plaatje passen, hè?!" stelt Angelique.
De man neemt ons mee naar een bank, serveert koffie en vertelt hoe de avonden er hier ongeveer uit zien, hoe laat de soldaten meestal binnenkomen en wat hun activiteiten gewoonlijk zijn. Daarna geeft hij ons een rondleiding door het pand, zodat we weten waar de soldaten eerder vrouwen lastig vielen. We spreken af dat de barmedewerkers en de dj ons seintjes zullen geven wanneer zij de soldaten binnen zien komen en als zij ongeregeldheden waarnemen.
"Dat doen we onderling ook." vertrouwt de eigenaar ons toe.
"Straks krijgen we back-up buiten de dancing, dat is ook wel een prettig idee."

In de stad verderop gaan Angelique en ik wat eten. We voelen ons een stuk prettiger, zitten moppen te tappen en liggen soms in een deuk van het lachen. Als m'n horloge vertelt dat het tijd voor actie is, stappen we op en keren terug naar de dancing. We controleren onze communicatieapparatuur en wapens en lopen dan naar binnen.
We zijn al een tijdje aan het poolen als Roderick en Crane zich melden. Ze hebben ook communicators bij zich. Ze zijn in een jeep gekomen en niet in een opzichtige mp-wagen.

Een half uur later loopt de dancing langzaam maar zeker vol en wordt de dansvloer in gebruik genomen. Het volume van de muziek neemt toe, waardoor Angelique en ik even checken of we elkaar nog kunnen verstaan. Als ik aan de bar wat drinken ga halen helpt de eigenaar me in eigen persoon en zegt dat de soldaten nu elk moment kunnen binnenstappen. Angelique en ik doen alsof we relaxed drinkend staan te kletsen, maar in werkelijkheid houd ik de ingang in de gaten en omschrijf de soldaten aan Angelique en Decker en Crane die buiten in hun Jeep stand-by staan. Het zijn er in eerste instantie nog maar 4, maar een uur later krijgen we van Roderick het bericht dat er nog eens 5 richting de voordeur lopen.
"Alles nog o.k?" vraagt hij.
"Ja, ze hebben ons nog niet in het oog." communiceer ik terug.
M'n woorden zijn nog niet koud of een soldaat komt naar onze pooltafel toe. Angelique is net weer begonnen en concentreert zich op het spel. De stekelharige soldaat komt naast haar staan, glas bier in zijn hand. Hij vraagt of hij mee mag spelen. M'n collega gaat weer rechtop staan, bekijkt hem van top tot teen en keurt hem met haar ogen goed. Ik geef de keu aan de soldaat en houd me een beetje afzijdig, alsof ik verlegen ben.
In het half uur dat volgt komen er steeds meer soldaten rondom de pooltafel staan, maar het gaat er allemaal gemoedelijk aan toe. Angelique fluistert door haar communicator dat ze gaat stoppen met poolen, omdat ze zich ingesloten voelt door al die mannen. In feite is ze dat ook en ik geef haar groot gelijk.
De soldaten protesteren als ze zegt te stoppen, maar ze weet toch uit de kring te komen. We zoeken samen even een rustige plek op en plegen even overleg. Angelique heeft de soldaten tijdens het poolen goed geobserveerd en komt met wat wetenswaardigheden waar we niet zo blij van worden: 2 van hen hebben wapens bij zich gestoken.
"Hoe kan dat nou? Ze worden toch door de portiers gecontroleerd?"
"Dan toch niet gefouilleerd!"
We besluiten om dit te melden bij de eigenaar, die op onze aanwijzingen de bewakers naar binnen stuurt om de soldaten (die hun dienstwapen blijken te dragen) naar buiten te brengen. Ik communiceer naar Decker en Crane dat ze die 2 gasten alvast op kunnen pakken.
"Maar blijven jullie wel in de buurt?" vraag ik een beetje benauwd.
"We laten wel een arrestantenbus van de kazerne komen. Wij blijven hier." stelt Roderick me gerust.

Angelique en ik gaan naar de achterin gelegen dansvloer. De DJ vroeg ons van te voren van wat voor muziek we houden en beloofde onze favoriete nummers te draaien als we op de dansvloer zouden verschijnen. Hij maakt zijn belofte waar en we swingen er op los.
Ondertussen houden we de soldaten scherp in de gaten. Ze staan nu nog bij de pooltafel, maar kijken regelmatig deze kant op. Als ze werkelijk hun keuën aan de wilgen hangen en naderbij komen, besluiten Angelique en ik ons op te splitsen...
We zien de soldaten de dansvloer opkomen en aanpappen met jonge vrouwen die met elkaar aan het dansen zijn. Het ziet ernaar uit dat de overgebleven soldaten allemaal op de dansvloer staan, maar plotseling staat er één vlak voor me, gelukkig met zijn rug naar me toe. Ik ga dichter bij de muur staan, zodat er minder lichtjes en flitsen op me schijnen. Als de soldaat richting Angelique loopt waarschuw ik haar.
"Ben even de zaal in." zegt ze.
En wat zal ik doen? Hier blijven of naar haar toe gaan? Vanuit m'n donkere hoekje naast de dj probeer ik te tellen hoeveel soldaten er op de dansvloer staan, al of niet dansend, want ze blijken daar niet allemaal evenveel talent voor te hebben... Ook de brede vent die zojuist voor m'n neus stond staat nu ijverig zijn best te doen om swingend over te komen. Als hij met zijn rug naar me toe staat maak ik me los van de muur en loop naar de poolzaal terug. Het duurt even voor ik Angelique zie. We overleggen even voor we terug gaan naar de dansvloer, maar voor we daar goed en wel zijn horen we een gil en komt er een jonge vrouw overstuur uit de menigte rennen. Als ze ons passeert zien we haar huilen en horen we achter ons gelach van een paar mannen....
Eerst gaan we achter de vrouw aan. De portiers hebben haar al tegengehouden. We legitimeren ons, stellen haar een paar vragen en verzoeken haar om niet te vertrekken, maar straks een verklaring af te leggen. Eén van de medewerkers neemt de vrouw mee naar een rustige plek om bij te komen.
Angelique en ik kijken elkaar aan en weten dat we in actie moeten komen. Zij zal de soldaten uit de tent lokken, ik zal haar dekken en samen zullen we ze te grazen nemen.
"Maar ik wou dat ik wat anders had aangetrokken!" sist Angelique kwaad op zichzelf, "Zo kan ik niet vechten!"
Ik bekijk haar kleding, Ze heeft inderdaad niet veel bewegingsruimte voor haar benen.
"Mag ik?"
Angelique kijkt met niet-begrijpend aan, maar ik wil geen tijd verliezen door uitleg te geven en toestemming te vragen. Op mijn hurken zoek ik de split in haar rok en ruk daar eens hard aan. De split is een stuk groter geworden, waardoor m'n collega van zich af kan schoppen als dat nodig is.
"Probeer eens?"
"Stukken beter! Kom... we gaan die gasten eens een lesje leren!" zegt ze strijdlustig en loopt vastberaden op de dansvloer af.
Ik loop langs de dj en geef hem het teken dat we in actie gaan komen. Als snel staat Angelique midden tussen de soldaten, want blijkbaar werkt haar opvallende schoonheid als honing op beren. Een vriendelijke knul vraagt mij ten dans en fluistert me toe dat hij bij de dancing hoort en door de dj is gestuurd. Ik werp hem een dankbare blik toe, want dit is precies wat ik nodig heb.
Langs mijn danspartner turend zie ik hoe één van de soldaten Angelique naar een hoek probeert te leiden. Zijn handen zwerven al om haar heen. Ik gebaar naar m'n danspartner welke kant wij op moeten en hij snapt het meteen. In m'n oor hoor ik Angelique tegen de soldaat kirren dat ie haar kriebels bezorgt, maar dan schrik ik van de mannenstem in m'n oor. De soldaat buigt zich naar haar toe en beveelt haar zo ongeveer mee te gaan naar een stil plekje waar hij haar nog meer kriebels wil bezorgen.
Angelique gaat met hem mee tot op de donkere strook om de dansvloer, maar weigert met hem naar buiten te gaan en laat dat luid en duidelijk weten met een ferm "Nee!" De soldaat pakt haar plotseling vast. De gil die volgt is echter niet van Angelique, maar van hem...

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 18-04-2010 01:48:37  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

MPSOLDAAT ANGELIQUE

Tijdens ons avontuur in de dancing gebeurt er van alles. Het incident met de jonge vrouw stond niet in de planning dus moesten we nu wel in actie komen. Mijn taak is het afleiden van de aandacht bij de soldaten en dat doe ik dan ook met alle plezier.
Ons plan lijkt dan ook te lukken als een soldaat weg van me is en hij me beveelt om met hem mee te gaan naar een donker hoekje. Ik weiger om met hem mee te gaan tot hij me vastpakt. Dat is iets te veel van het goede en ik geef hem dan ook een klap tegen zijn neus en een trap tegen zijn been, waardoor hij een kreet laat horen.
"Sorry, maar jij bent mijn type niet." bijt ik de soldaat nog eens toe.

Eenmaal weer teruggekeerd op de dansvloer loeren de overige soldaten ook nog eens naar me. Met een lieve glimlach en een paar danspasjes heb ik de aandacht al snel en gaan ze om me heen staan. Ik slik even en concentreer me op een soldaat en probeer via een flirttechniek de doorgang weer vrij te maken. Dat lukt vervolgens, maar een andere slaat al een arm om me heen en komt dichterbij met zijn hoofd Shocked en zijn andere hand.
Ik draai weg, sla zijn hand bij me weg en kijk hem uitdagend aan. Door de uitdagende blik probeert hij me nog eens beet te pakken met zijn beide armen en dat lukte hem nu wel. Zijn armen heeft hij om mijn middel geslagen en met zijn hoofd leunt hij op mijn schouder. Laat ik nou toevallig een foefje ter beschikking hebben voor dit soort dingen.
Als er een tweede soldaat bij me komt staan, kijken we elkaar even aan. Ik glimlach en maak me los uit de armen van de gespierde soldaat door met me naaldhak tegen zijn voet te schoppen. Loskomen uit zijn armen kost me enige moeite maar bedenk ondertussen wel een plek om over te gaan tot een arrestatie.
Een paar minuten later heb ik een idee en lok ze naar buiten. De spierbundel lijkt het dan zat te zijn, rent op me af en tilt me op Shocked."ZET ME NEER!" schreeuw ik tegen hem.
Hij begint te lachen terwijl ik me begin te verzetten. Als dat niet helpt ben ik het zat en grijp ik mijn pistool. Ik geef hem een harde klap tegen zijn hoofd waardoor hij op de grond valt. Door de val laat hij mij ook los en kom ik hard op de grond terecht. Opgelucht haal ik adem, maar van de andere soldaten ben ik nog niet verlost.
'Zijn ze nu echt zo dom of lijkt het maar zo?' denk ik bij mezelf.
Even later staan ze bij me en begin te beseffen dat de boel afleiden wel iets te letterlijk genomen was, vooral als één al met zijn handen aan me begint te zitten.
"Party's over." hoor ik een mannenstem zeggen.
Door die reactie kijken de 3 geschrokken op en slaan dan ook direct op de vlucht. Ik kijk de man aan en mijn verbazing is dan ook groot als ik hem herken. Het is Simon Surprised. Hij rent direct naar me toe en helpt me overeind.
"Alles in orde?" vraagt hij me.
Ik knik maar baal wel dat ze op de vlucht slaan, nu is het bewijs ook nog weg.
"Decker, Crane; jullie beurt om de achtervolging in te zetten op 3 soldaten die op de vlucht zijn geslagen. Leo, het is tijd om de kroeg binnen te stormen, kom naar de afgesproken plaats." zegt hij door een communicator.
Ik kijk Simon even niet-begrijpend aan. Een paar minuten later zie ik een arrestantenbus naderen en er stappen 2 soldaten uit.
Leonardo komt aanrennen terwijl de andere de bewaking overneemt.
Ook Ingrid komt samen met haar danspartner en 3 gearresteerde soldaten aanlopen. De soldaten worden naar een arrestantenbusje gebracht en afgevoerd met hulp van Leonardo.

Ik moest echt even bijkomen van de val en check mijn benen op verwondingen. Diverse schaafwonden en een kapotte panty is het resultaat, het valt gelukkig allemaal mee. Ook ik ga even zitten en haal opgelucht adem.
'Dit was mij het avontuurtje wel zeg, pfff.' denk ik bij mezelf.
Nu is het afwachten of Decker en Crane erin zijn slagen om de overige 3 ontsnapte soldaten op te pakken.
Hopelijk zal deze achtervolging ervoor zorgen dat Crane zich zal bedenken en geen ontslag meer wil nemen. Sad.
Er spoken diverse gedachten door mijn hoofd. De eerste kus met hem en daarna het gesprek dat ik met hem had op de kazerne over zijn ontslag.
"Ik hoop dat je van gedachten bent veranderd, lieverd, ik kan niet zonder je" mompel ik zachtjes.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Stefanie
BerichtGeplaatst: 18-04-2010 11:47:11  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

CRANE
De deur heb ik achter mij gesloten en laat Angelique in tranen achter op haar kamer. Ik kon gewoon niet anders. Bij mezelf beginnen er ook wat tranen te komen. Rustig loop ik naar mijn eigen kamer waar ik mijn spullen al begin te pakken. Daarna ga ik aan mijn bureau zitten en begin aan het schrijven van mijn ontslagbrief. Het is moeilijk om de juiste woorden te vinden, als het eindelijk een beetje wil lukken wordt er op de deur geklopt...

DECKER
Ingrid en Angelique komen samen terug op de kazerne, met Ingrid ga ik lunchen en we praten over de missie waar zij en Angelique mee bezig zijn. Ik wijs haar erop om afluisterapparatuur mee te nemen.
Na de lunch neem ik haar mee naar die afdeling en we regelen wat apparatuur voor vanavond. Ik vraag wie ze meenemen als back-up. Eerst wil ze het niet, maar later vraagt ze toch of ik met Crane om 8 uur bij Saturdaynight Fever willen zijn. Buiten geef ik haar nog snel een flinke zoen en wens haar succes.

Ik ga terug naar mijn kantoor waar ik de boel eens even flink opruim, dat had ik al een tijdje niet meer gedaan. Als ik lekker bezig ben gaat plotseling de telefoon. Het is Ingrid die vraagt of ik Crane op wil zoeken en hem vragen om mee te gaan vanavond als hun back-up. Ik beloof het haar dat ik met Crane zal gaan praten.
Eerst maak ik mijn bureau verder schoon, wat nog zeker 1 uur duurde, en ga daarna op zoek naar Crane. Eerst ga ik buiten zoeken, maar daar zie ik hem niet meer zitten. Daarna loop ik naar zijn kamer waar ik op de deur klopt. Ik hoor geen reactie en doe langzaam de deur open. Als ik naar binnen kijk zie ik hem aan zijn bureau zitten waar hij wat zit te schrijven. Zachtjes sluit ik de deur, ik wist niet of hij het in de gaten had dat ik er was, daarom kuch ik een keer overdreven om zijn aandacht te trekken.
“Wat doe je?’’ vraag ik aan hem als ik voor zijn bureau sta.
Crane stopt even met schrijven, maar kijkt me niet aan. Hij geef ook geen antwoord.
“Wat ben je aan het schrijven?’’ vraag ik nogmaals.
Weer reageert hij niet en trek ik het vel papier onder zijn neus vandaan.
“Geef terug!’’ zegt hij dan kwaad.
De brief begin ik te lezen en in de eerste regel zie ik het woord ‘ontslag’ al staan.
“Ben je gek geworden? Ga je toch weg?’’ zeg ik tegen hem.
Crane knikt en wijst naar zijn kast. Daar staan zijn koffers als gepakt.
“Jij blijft Crane, je moet mij nu helpen.’’
“Nee, dat kan ik niet.’’ Zegt hij, loopt om zijn bureau heen en gaat voor me staan. Dan trekt hij de brief uit mijn hand, vouwt die op en doet het in zijn broekzak. Hij kijkt me strak aan en loopt daarna naar zijn koffers.
“Crane, jij gaat niet weg voordat ik met je heb gepraat.’’ Zeg ik kwaad tegen hem.
Met zijn koffers in zijn handen blijft hij bij de deur stilstaan. Ik wil net wat tegen hem zeggen als de telefoon op zijn bureau gaat.
“Denk erom.’’ Zeg ik tegen Crane, om hem te waarschuwen dat hij niet wegloopt als ik de telefoon wil oppakken. Maar met een smak zet hij de koffers neer en neemt zelf de telefoon op. Nogal kortaf is hij en duwt daarna de hoorn in mijn handen.
“Wat is er Ingrid?’’ vraag ik dan zo vriendelijk mogelijk.
Ze legt de gehele situatie uit waarom ze wil weten of we komen. Ik beloof haar dat we ons melden op de parkeerplaats. Daarna hang ik op. Nu ik Ingrid heb belooft dat we komen moet ik Crane om zien te praten. Ik draai me om en zie hem met zijn armen over elkaar mij kwaad aankijken.
“We?’’ zegt hij dan kwaad. “Je weet dat ik niet mee ga.’’
“Crane, luister nu eens naar me. Angelique en Ingrid hebben ons nodig. Ze moeten een stel soldaten zien op te pakken en Ingrid vroeg of wij als back-up willen meegaan. Ik heb daarmee ingestemd natuurlijk.’’
Als ik de naam Angelique zeg worden zijn ogen wat groter.
“Wat is er?’’ vraag ik dan.
“Nee, niets.’’ Zegt hij wat kortaf.
Ik zie hem diep nadenken over iets. Als het mij allemaal te lang gaat duren ga ik zitten op een stoel, ik speel wat met een pen en wacht op het antwoord van Crane.
“Ik ga mee.’’ Zegt hij na 'n kwartier.
“Hè, hè. Dat wilde ik horen. Ga mee. Dan gaan we aan de slag.’’
Crane knikt en zet zijn koffers aan de kant. Ik sta dan ook op en we lopen samen naar buiten. Daar stapt Crane al in een jeep, als ik zit vraagt hij waar hij heen moet rijden.

Aangekomen op de parkeerplaats geef ik aan Ingrid door dat we op onze positie staan. Ik vraag of alles oké is daar en gelukkig is dat het geval.
Af en toe geven ze ons wat aanwijzingen door en Crane zit zich wat te vervelen naast me. Iedere keer gaat hij weer anders zitten, blijkbaar zit er iets hem niet lekker. Ik geef door aan Ingrid om een arrestantenbus te laten komen. "... en wij blijven op de parkeerplaats." stel ik haar gerust.

Na een tijdje rennen er plotseling 3 mannen naar buiten. Crane zet meteen de achtervolging in en ik volg. Meteen word er door Angelique doorgegeven dat het onze beurt is. Half hijgend geef ik door dat we al achter ze aan zitten. Crane loopt al een aardig stuk voor me uit en trekt onderweg zijn wapen. Zo snel als ik kan ren ik achter hem aan. Als de 3 een doodlopende steeg inlopen willen ze over het hek heen klimmen.
“HALT” schreeuw ik.
De mannen kijken geschrokken achterom en als ze mij zien staan klimmen ze al snel weer naar beneden.
“Ko…Ko…Kolonel Decker?’’ zegt er één stotterend verbaasd.
“Inderdaad. Jullie gaan met ons mee.’’ Zeg ik tegen ze.
Ik houd ze onder schot en Crane wil de eerste al handboeien om doen.
“Ik ga nooit mee!’’ schreeuwt hij dan en zet het op een rennen.
Crane zet de achtervolging in en ik blijf bij de andere 2.
“Laat het uit jullie hoofd.’’ Waarschuw ik hen.
Ik beveel ze op hun knieën te gaan zitten met hun handen boven het hoofd. Ik gooi ze beide een paar handboeien toe en beveel ze om ze om te doen. Gelukkig luisteren ze naar me en neem ik ze mee naar de arrestantenwagen. Ik moet steeds aan Crane denken hoe het met hem gaat en of hij de andere soldaat te pakken krijgt. Bij de arrestantenwagen staan Ingrid, Angelique, Simon en Leonardo. Simon helpt me met de 2 in de wagen te zetten en sluit daarna de deur.
“Waar is Crane?’’ vraagt Angelique bezorgd.
“Hij zit achter de 3de aan. Die sloeg plotseling op de vlucht. Maak je geen zorgen hem overkomt niets.’’
Als ik die woorden net uitspreekt klinkt er in de verte plotseling een schot. Shocked

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Sharey
BerichtGeplaatst: 18-04-2010 14:11:46  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Over de schouder van m'n danspartner zie ik hoe Angelique korte metten maakt met haar belager. Ik had verwacht dat ze hem meteen zou afvoeren, maar nee.. ze komt de dansvloer weer op. Na een paar minuten snap ik wat ze wil doen: de hele groep meelokken... Zij durft! Het gaat echter niet helemaal volgens plan...
Met argusogen kijk ik de soldaten en haar na, klaar om haar achterna te gaan. Ik geef aan de mannen buiten door dat Angelique er aan komt en wil het groepje volgen, als ik vanuit m'n ooghoek zie dat de achtergebleven soldaten nieuwe slachtoffers hebben gevonden. Ik sein m'n danspartner in wat ik van plan ben. Hij knikt en wijst naar de grootste soldaat: die neemt hij voor zijn rekening.
Het meisje dat omringt is door de soldaten kijkt angstig van de één naar de ander, ze zoekt naar een ontsnappingsmogelijkheid, maar lijkt die niet te krijgen. Ik sein naar haar dat het goed gaat komen en zet meteen het plan in werking...
M'n danspartner en ik zorgen dat langzaam maar zeker iedereen van de dansvloer verdwijnt en alleen de soldaten, het meisje en en wij nog over zijn. Plotseling stopt de muziek en wordt er een grote spot op de soldaten gezet. Ze kijken verbaasd en half verblind om zich heen.
"Handen omhoog! Op jullie knieën!" zeg ik met vastberaden stem.
Een medewerker van de dancing ontfermt zich over het geschrokken meisje en haalt haar tussen de soldaten vandaan. Ik haal m'n handboeien onder m'n tuniekbloes vandaan en gooi ze naar m'n danspartner, die ze omdoet bij de grootste. Ik sommeer de lastpakken richting de uitgang te lopen met hun handen omhoog. De DJ maant iedereen opzij te gaan, waardoor we soepel naar buiten kunnen lopen. Onderweg zeg ik tegen Angelique dat wij met 3 soldaten naar buiten komen.
Vlak bij de buitendeur zetten de mannen voor mij het echter op een lopen. Schieten in deze drukke omgeving kan niet. Plotseling word ik ruw omver gegooid en gaat de geboeide soldaat achter hen aan. M'n danspartner die neergeslagen werd krabbelt overeind en helpt daarna mij op de been. Nog dizzy loop ik naar buiten, waar Simon en Leonardo ook van de partij zijn. Crane en Decker zetten de achtervolging in en krijgen er twee te pakken, de derde weet opnieuw te ontsnappen. Crane gaat er achteraan en verdwijnt uit het zicht.
Angelique wil weten waar hij heen is gegaan. Roderick stelt dat Crane de vluchtende soldaat wel snel te pakken zal hebben als er plotseling een schot valt.
Angelique en ik twijfelen geen moment en rennen tussen de auto's op het parkeerterrein door naar de plek waar het schot klonk. We duiken in elkaar als er nog meer geschoten wordt. We gaan op de grond liggen om onder de auto's door te kijken. In de verte ligt iemand op de grond. Iemand in het groene kleren, maar wie het precies is... Van de soldaten die we hebben afgevoerd hadden sommigen hun legerkleding nog aan. We besluiten verder te gaan en durven net over een neus van een auto te kijken als er weer een schot valt met een harde kreet erachter aan.
"CRANE???!!!" roept Angelique in paniek. 'WAAR BEN JE???!!!"
"Hier!"
Crane komt behoedzaam tevoorschijn vanachter een auto. Zijn arm bloed en hij trekt een pijnlijk gezicht, maar hij houdt zijn wapen strak op de soldaat gericht. "Blijf waar je bent, Angelique. Dit is een gevaarlijke idioot!"
Ik wil toch wel eens weten wat hier aan de hand is. Een snelle blik op de lege parkeerplek vertelt me dat daar een gewonde soldaat ligt. Zijn verwrongen wapen ligt een paar meter verderop.
Ik loop naar Crane toe en pak zijn boeien. "Hou hem onder schot, dan doe ik ze om zijn enkels, want z'n handen zitten nog vast." De soldaat die me herkent begint te schelden en met zijn niet gewonde been naar me te schoppen. Meteen zet ik een stap buiten zijn bereik en zet m'n pistool op scherp.
"Waar wil je de volgende kogel hebben? Ik heb ze allemaal nog en je hebt er wat mij betreft nog een paar te goed. Eén voor het meisje dat je lastig viel, één voor het neerslaan van m'n danspartner, één voor het omver gooien van mij, één voor het schieten op m'n collega en één voor het lastig vallen van m'n partner." bijt ik hem toe. "En de overige zijn voor alle andere vrouwen die je lastig viel."
Ik voel hoe kwaad ik ben en sta te trillen op m'n benen, maar m'n pistool houd ik strak op de mans hoofd gericht. Eén verkeerde beweging en hij gaat eraan. Angelique pakt voorzichtig de boeien uit m'n handen en doet die om de enkels van de soldaat die nu wel in de gaten heeft dat ie geen schijn van kans meer maakt.
Achter ons komen Roderick, Simon en Leonardo aanrennen.
Roderick ziet hoe ik erbij sta en komt naast me staan. Als Simon en Leonardo de soldaat in de arrestantenwagen hebben gelegd, begint hij zacht tegen me te praten omdat ik nog steeds met m'n pistool in de aanslag sta.
"Ingrid, laat je wapen maar zakken. Kom, geef het maar aan mij."
Zijn vertrouwde stem haalt me uit de roes waarin ik verkeerde en ik kijk hem verdwaasd aan. Roderick zet het wapen op veilig en geeft het me terug. "Stop het weg."
Ik gehoorzaam en staar wezenloos naar de arrestantenwagen waarmee Simon en Leonardo wegrijden. Angelique ontfermt zich over de gewonde arm van Crane en lopen samen al naar zijn auto.
"Gaat het weer een beetje?" vraagt Roderick.
Ik haal m'n schouders op, voel me leeg en onwerkelijk en kan nog geen woord uitbrengen. Roderick komt dichterbij en slaat zijn armen langzaam en voorzichtig om me heen. Zijn warmte doet me goed en eindelijk leun ik tegen hem aan. Na een paar diepe zuchten voel ik dat ik me begin te ontspannen en kijk hem aan.
"Kom, dan gaan we terug."
Hand in hand lopen we naar de auto van Decker en Crane waar Angelique Cranes arm verzorgt, het is gelukkig een schampschot geweest. De eigenaar van de dancing komt naar ons toe en bied ons wat drinken aan, als dank dat we hen hebben verlost van de lastige soldaten. Ik vind het geen pretje om meteen weer naar binnen te gaan, maar al m'n collega's zeggen dat het goed voor me is, dus doe ik het maar.
In een rustige hoek van de poolzaal verwent de eigenaar ons met lekkere koffie, wat fris en een schaal met hapjes. En zo eindigt deze avond nog niet eens zo slecht.

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Flykie
BerichtGeplaatst: 18-04-2010 16:14:51  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 4-2-2007
Berichten: 4854
Woonplaats: Everywhere

MPSOLDAAT ANGELIQUE

Na Decker zijn uitleg over de ontsnapte soldaat twijfelen Ingrid en ik niet langer en gaan naar Crane op zoek. In de tussentijd horen we diverse schoten en maken we ons klein. We besluiten verder te gaan en durven net over een neus van een auto te kijken als er weer een schot valt met een harde kreet erachter aan.
"CRANE???!!!" roept ik in paniek. 'WAAR BEN JE???!!!"
"Hier!"
Crane komt behoedzaam tevoorschijn vanachter een auto. Zijn arm bloed en hij trekt een pijnlijk gezicht, maar hij houdt zijn wapen strak op de soldaat gericht.
"Blijf waar je bent, Angelique. Dit is een gevaarlijke idioot!"
Ingrid wil toch wel eens weten wat hier aan de hand is en loopt toch naar de gewonde soldaat toe. Eerst pakt ze de boeien van Crane en probeert die om de soldaat zijn enkels te doen, maar hij verzet zich nog steeds. Dan besluit ik mijn partner te helpen terwijl Ingrid haar pistool op scherp zet.
'Schiet hem nou maar niet neer Ingrid, want dat heeft geen zin' denk ik bij mezelf.
Met hulp van Leonardo en Simon wordt de soldaat afgevoerd en lopen ik samen naar Crane zijn auto. Daar pak ik een EHBO-doos en verzorg zijn wond die gelukkig niet ernstig is.
Ook komt de eigenaar van de dancing naar ons toegerend en biedt ons wat te drinken en hapjes aan als dank voor de ondernomen actie.
Ik concentreer me op Crane en reageer niet op de vraag, terwijl Decker en Ingrid besluiten om wel terug te gaan naar de dancing. Ondertussen heb ik de wond al goed verbonden en kijk Crane aan.
"Ik hoop dat je van gedachten bent veranderd, want ik kan niet zonder je. Sad" zeg ik terwijl er een traantje over me wang rolt.
Crane kijkt eerst naar zijn arm en daarna springen bij hem ook de tranen in zijn ogen als hij mij aankijkt. We omhelzen elkaar een lange tijd en besluiten daarna toch maar naar binnen te gaan bij de dancing. In een rustige hoek gaan we zitten en worden verwent door de eigenaar met hapjes en drankjes. We kijken elkaar even aan tot Crane zijn arm om me heen slaat en ik met mijn hoofd tegen zijn schouder leun.
"Ik houd van je lieverd Embarassed" fluister ik in zijn oor.

_________________
Col. John "Hannibal" Smith: Give me a minute, I'm good. If I've got an hour, I'm great. You give me six months, I'm unbeatable.
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht Verstuur e-mail
Sharey
BerichtGeplaatst: 18-04-2010 23:51:07  Reageer met quote


Leeftijd: 59
Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 27-4-2008
Berichten: 1558
Woonplaats: Tilburg

SERGEANT INGRID

Aan het einde van de avond rijden we terug naar de kazerne waar we onze kamers opzoeken. Na een warme douche kruip ik dicht tegen Roderick aan. Hij wil weten hoe ik de eerste dag als nieuw team met Angelique heb ervaren. Ik hoor oprechte belangstelling in zijn stem en dat doet me goed.
“We hebben een goed begin gemaakt, denk ik. Maar we moeten nog wel naar elkaar toe groeien als partners.” Antwoord ik.
“Dat gebeurt elke dag dat je met elkaar werkt. Dat was met Crane en mij ook zo.”
Gapend zeg ik dat ik dat van hem aanneem. Dan is het stil en blijft het stil, we vallen beide tevreden in slaap.

De volgende morgen loopt er niet één, maar opnieuw twee wekkers af. We lopen elkaar, zoals gewoonlijk, stevig voor de voeten in de kleine ruimte, maar kunnen zonder ruzie naar de kantine voor het ontbijt. Voor ik vertrek pak ik m’n rondslingerende spullen uit Rodericks kamer en stop ze alvast in een tas. Na m’n dienst pak ik op m’n eigen kamer de rest wel in. Er staat een lekker lang vrij weekend voor de deur en ik kijk er naar uit om met Roderick naar zijn huis, ons huis, te gaan.
Als ik m’n ontbijt op heb, wens ik Roderick een fijne werkdag met Crane en geef ik hem een zoen, waarna ik met Angelique aan het werk ga: verslagen maken over gisteravond en patrouilleren. Ik hoop dat de dienst voorbij zal vliegen, want ik kijk er naar uit om een paar dagen alleen met Roderick te zijn.

_________________
Verhaal van de maand = Het jaar rond Fanfictie in the picture!
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht MSN messenger
Stefanie
BerichtGeplaatst: 19-04-2010 08:49:10  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

CRANE
Er ontstaat een vuurgevecht tussen mij en de soldaat op de parkeerplaats. De soldaat schiet een keer raak en de kogel schamt mijn arm waardoor ik een flinke kreet laat horen.
Mijn arm bloed wel aardig, een aantal keer schiet ik ook op de soldaat en ik raak hem in zijn been. De rest komt er al snel aangelopen en arresteren de soldaat. Angelique ontfermt zich over mij en we lopen samen naar de auto waar ze mijn arm verbind.
"Ik hoop dat je van gedachten bent veranderd, want ik kan niet zonder je." zegt ze en laat een traantje over haar wang rollen. Bij mij springen ook de tranen in mijn ogen als ze dat tegen me zegt. We omhelzen elkaar en besluiten ook naar binnen te lopen waar we een gezellige avond beleven.
Tegen 23.00 uur keert iedereen terug naar de kazerne, als Angelique op wilt staan trekt haar terug ten teken dat ze moet blijven zitten. “Blijven jullie hier?’’ vraagt Decker verbaasd. Ik knik. “Ik wil Angelique nog trakteren op een drankje omdat ze mijn arm heeft verzorgd.’’ Verzin ik als smoes. Decker knikt en gaat met de rest naar huis.
“Waarom wil je dat we hier blijven?’’ vraagt Angelique. “Omdat ik samen met jou nog wil zijn.’’ Fluister ik zachtjes.
Ze schuift dicht tegen me aan en ik geef haar een klein kusje op haar voorhoofd.
Na één uurtje word het wel tijd om naar huis te gaan, Angelique is ook moe. Dat zag ik aan haar ogen. “Kan je wel rijden?’’ vraagt ze.
“Rustig maar, ik zal niet te hard rijden.’’ Beloof ik haar. Rustig rijd ik naar huis. Daar aangekomen breng ik Angelique naar haar kamer en wens haar welterusten. Daarna ga ik naar mijn eigen kamer waar ik in mijn bed kruip.

DECKER

Na de hevigte avond van gister schrik ik ochtends wakker van 2 wekkers die tegelijk afgaan. We maken ons klaar om weer beide aan de slag te gaan. Ondertussen lopen we elkaar flink in de weg, maar komt het toch goed. We ontbijten samen en daarna gaat Ingrid aan de slag. Ik ga terug naar mijn kantoor waar ik mijn spullen alvast pak voor vanavond. Dan gaan Ingrid en ik samen naar ons nieuwe huis, eindelijk.
Rond 9.00 uur word er op de deur geklopt van mijn kantoor en komt Crane binnen. “Wat wilt u gaan doen vandaag Kolonel?’’ vraagt hij.
“Ik pak nu even mijn spullen in zodat ik na de dienst weg kan met Ingrid. Heb je er nog over na gedacht na wat ik gister allemaal tegen je heb gezegd?’’ Crane knikt. “Als ik weg ga doe ik iemand heel veel pijn, dat kan ik gewoon niet.’’
“Mag ik ook weten wie die iemand is?’’ Crane begint een beetje verlegen te kijken. “Aha, volgens mij weet ik het al. Is het Angelique?’’ Crane twijfelt even maar knikt dan. “Dat dacht ik al, jullie bleven gister met zijn tweeën achter in de dancing, toen vermoede ik al iets tussen jullie 2. Maar Crane, jij een vriendinnetje. Dat kan ik me bijna niet voorstellen.’’
“Blijkbaar dus wel, ik heb iets met Angelique. Trouwens, van jou had ik het ook niet verwacht dat jij wat met Ingrid zou krijgen.’’
“Dat is waar, beide zijn we onvoorspelbaar. Alles kan zomaar gebeuren of veranderen.’’ Zeg ik. “Maar je blijft dus gewoon in het leger?’’ Crane knikt.
“Ja, ik blijf.’’ Ik zijn antwoord.
“Daar ben ik blij om. Dan heb ik gelukkig toch nog mijn maatje.’’ Ik loop naar hem toe en sla een arm om hem heen. “Beloof me één ding. Laat me nooit meer zo schrikken door zo’n beslissing te nemen. Beloof je me dat?’’ Crane knikt en haalt iets uit zijn broekzak. “Dan heb ik deze ook niet meer nodig.’’ Het was zijn ontslagbrief die hij uit zijn zak haalde. Terplekke verscheurd hij het papier en gooit het weg.
“Gaan we aan de slag, Kolonel?’’ vraagt hij.
“Zo te merken heb je er weer zin in. Ik pak nog even snel wat spullen en maken daarna onze ronde door de stad, misschien kan je dan nog wel iets voor Angelique kopen.’’
“Dat is nog niet eens zo’n slecht idee.’’ Zegt hij.

Nadat ik mijn spullen heb gepakt, rijden we met de auto naar de stad. “Weet je al wat je gaat kopen?’’ vraag ik aan Crane die wat om zich heen kijkt in de auto. “Nee, ik weet het nog niet. Wat zou ze leuk vinden?’’
“Geen idee, ik ken haar amper. Jij zou dat eerder moeten weten. Anders koop je een fles champagne of iets dergelijks.’’
“Dat is inderdaad wel leuk, maar alcohol is verboden op de kazerne, dat moet jij weten.’’
“Ja, dat weet ik. Maar je kan het mee smokkelen naar binnen. Had ik toch ook gedaan met die fles pas geleden. Toen we half lazeris waren.’’
Bij de slijterij stop ik de auto. We stappen uit en staan voor een rek met allerlei soorten champagne. Crane had geen idee welke hij moest hebben. Ik had er iets meer verstand van en pak een aantal soorten die best goed zijn. Na een fles te hebben gekozen rekent hij af en rijden verder door de stad om te checken of alles in orde is.

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Stefanie
BerichtGeplaatst: 19-04-2010 09:59:32  Reageer met quote


Generaal
Generaal


Geregistreerd op: 25-10-2007
Berichten: 880
Woonplaats: Somewhere

SLOTSCENE SERGEANT INGRID EN KOLONEL DECKER door Stefanie en Sharey

Eindelijk, na weken van bijna onophoudelijk werken, hebben we eindelijk een lang weekend vrij. Roderick is al gestopt met vragen wanneer ik nu eindelijk mee ga naar het huis, er kwam telkens iets tussen waardoor het praktischer was om op de kazerne te blijven. Maar vanavond… ja vanavond hebben we al onze tassen volgepropt en staan we op het punt van vertrekken. Roderick meldt ons af bij de generaal en ik loop even naar Crane om hem gedag te zeggen.
Het is maar goed dat ik even klop, want als ik binnenkom lopen Angelique en Crane blozend bij elkaar vandaan… Ik kijk hen één voor één aan, die 2 zijn echt smoorverliefd! Ik loop naar Crane en vertel dat Roderick en ik vandaag dan eindelijk naar ons huis vertrekken.
“Wat denk je, kom je je avonden straks goed door zonder ons?” vraag ik quasi bezorgd.
Crane kijkt een ogenblik langs me heen naar Angelique. Zijn blik spreekt boekdelen.
“Ik zie het al, dat komt helemaal goed.”
Dan wend ik me even tot m’n nieuwe collega. “Sorry, Angelique, ik leen Crane even van je.”
Ik omhels Crane en bedank hem voor alles. Even staat ie weer net zo houterig verlegen te zijn als ik hem ken. Blijkbaar is 2 vrouwen om hem heen een beetje veel van het goede…
Ik wens de kersverse tortelduifjes een fijn weekend en wil de deur uitlopen als ik bijna tegen Roderick bots. Ook hij komt Crane gedag zeggen.
“Crane, we hebben vanavond vrij, stop onmiddellijk met werken.”
Dan wendt hij zich tot Angelique.”Soldaat, ingerukt! Vanavond geen instructies meer. De captain gaat na het weekend wel verder.”
Als hij dan weer iets tegen Crane wil zeggen kijkt ie in een verontwaardigd gezicht. De captain komt met zijn handen in de zij tegenover Roderick staan. “Angelique gaat nergens heen, Decker. We hebben beide een vrije avond en kiezen ervoor om die samen door te brengen.”
Roderick kijkt verbaasd van de één naar de ander. Hij is even stil van Cranes daadkrachtige weerwoord.
“Wil je zeggen dat jullie echt…”
Roderick wijst verbaasd om de beurt naar Angelique en Crane en moet zo te zien wennen aan het idee dat hij ineens niet meer de belangrijkste persoon in Cranes leven is. Angelique, die bij Rodericks binnenkomst bij mij was komen staan, verwacht elk ogenblik een uitbrander te krijgen. Ze is per slot van rekening nog geen twee weken op de kazerne en heeft nu al vlinders in haar buik van Captain Crane! We wachten allemaal met de nodige spanning op de reactie van Roderick… en die valt gelukkig 100 % mee. Tja, kun je iemand verbieden verliefd te zijn als je zelf open en bloot alle regels van de mp-kazerne op dat gebied met voeten hebt getreden?
Roderick omhelst Crane. “Veel geluk, jongen. Het is je van harte gegund.”
Crane weet even niet wat hem overkomt. Hij kijkt met grote ogen over Rodericks schouder naar Angelique en mij.
En wij? Wij slaken opgelucht een diepe zucht en slaan met een big smile de mannen gade.

Onderweg naar ons nieuwe onderkomen doen we een berg boodschappen in een grote supermarkt. Ik heb voor ieder een flinke lijst gemaakt en stuur Roderick in z’n eentje met de zijne op stap, met de smoes dat we dan sneller klaar zijn. Wat ik hem niet vertel is dat ik nog wat verrassingen in petto heb…en dus alleen boodschappen wil doen.
Een uur later zien we elkaar terug bij de tijdschriftenafdeling en gaan naar de kassa.

Ondanks zijn zere been en stok helpt Roderick dapper mee om alles binnen te brengen. Terwijl hij ijverig de keukenkastjes vult loop ik even het huis rond om de beste plek te zoeken voor mijn verrassing voor hem.
“Ingrid! Ik ben nog wat vergeten! Ik ga nog even terug naar de winkel!
Ik ren naar de keuken. “Wat wil je dan nog hebben dan? Weet je zeker dat je kunt rijden?” vraag ik bezorgd.
Hij zegt dat hem dat lukt, vraagt de sleutels en geeft me een zoen. “Tot straks. Ik ben zo terug.”

KOLONEL DECKER Stefanie

Ik stap in de auto en rijd snel terug de stad in. Onderweg gaat het af en toe bijna mis omdat m’n been niet altijd mee wil werken als ik gas moet geven of remmen. Maar uiteindelijk kom ik veilig aan op mijn bestemming. De auto zet ik op slot en loop de slijterij binnen. Ik koop een goede fles champagne en reken die af. Ik loop nog wat door het winkelcentrum en vraag me af wat ik voor Ingrid zal kopen als cadeautje. Ik kijk wat rond in de etalages maar kan niet echt slagen. Ik vind het ook zo triest om alleen met een fles champagne thuis te komen. Ik slenter nog wat en blijf staan bij de bakker.
“Oeh… bonbons. Die zal ze vast lusten.’’ Zeg ik zachtjes.
Een doosje bonbons koop ik nog en zoek daarna een mooie zwarte broek, schoenen en een wit overhemd. Als ik overal voor ben geslaagd, keer ik terug naar huis waar ik Ingrid eens zal gaan verrassen.

SERGEANT INGRID Sharey

Ik kijk hem na en ga dan bliksemsnel aan de slag… Ondanks m’n zorgen om zijn been, komt het eigenlijk goed uit dat ie nog even weg is gegaan…
De woonkamer is nog niet gemeubileerd. We hebben enkel nog maar een mooie vloer en gordijnen voor de ramen en tuindeuren. Dikke ruisende overgordijnen van fluweel en mooie lange vitrage tot op de vloer, die weelderig wappert in de zachte avondwind die met vlagen binnenkomt door de openstaande tuindeuren.
De lente is aangebroken. De temperatuur was de hele dag aangenaam en je voelt dat de zon flink heeft geschenen. Enigszins gejaagd breng ik sfeer in de verder kale woonkamer. In een hoek zet ik de draagbare cd-speler en onder een stapel kleding vandaan haal ik een paar romantische cd-tjes: bigbandmuziek van Glenn Miller, Harry James, Benny Goodman en Woody Herman. Rekening houdend met de conditie van Rodericks been moeten we daar toch wel een dansje op kunnen maken.
Tevreden kijk ik de kamer rond en spoed me dan naar de keuken. Hier maak ik de tas met lekkernijen open en leg die op kartonnen bordjes die ik gezellig decoreer met fraaie servetten. Op één van de vensterbanken van de woonkamer, waar nog geen kaarsjes branden, zet ik de bordjes neer en maak dan het plaatje compleet met nog wat waxinelichtjes. Nog een paar glaasjes sap erbij…
Dan besluit ik om alle weekendtassen met kleding naar boven te brengen en even snel te douchen. Een paar weken geleden heb ik een mooie, lange, romantische jurk gekocht en het lijkt me nu een mooie gelegenheid om die eens aan te trekken. M’n haar steek ik op, maar ik laat er ook een aantal speelse lokken uitspringen.
Als Roderick de oprit oprijdt, pak ik m’n schoenen en ren naar beneden. Hij mag me nog even niet zien en ik ga in de w.c. staan.
In de hal roept hij naar me. “Ingrid?!”
“Ja, wat is er?” Ik probeer zo relaxed mogelijk te klinken.
“Ik ben terug en ga me even omkleden.”
Ik hoor hem de trap op gaan met zijn stok en even later ook douchen. Alle grote lichten knip ik uit en de woonkamerdeur zet ik nu op een kier…

KOLONEL DECKER Stefanie

Als ik boven ben neem ik eerst een warme douche. Op de slaapkamer leg ik mijn kleding op bed neer en trek alles aan wat ik had gekocht. Snel nog wat aftershave en een lekker luchtje op. De champagne zet ik koud in een bak met ijsklontjes op het nachtkastje met het doosje bonbons ernaast. Toevallig had ik rozenblaadjes meegekregen en legde die verspreid over het bed zodat het romantisch werd. Het licht doofde ik, zodat het maar ietsjes licht was in de kamer. Ik probeer zo zachtjes mogelijk naar beneden te lopen, maar dat lukt niet echt door mijn stok die flink tikt op de houten trap.

SERGEANT INGRID Sharey

“Ingrid? Waar ben je?”
Rodericks stok verraadt dat hij naar beneden komt en op de zachte muziek af.
“Hier, in de woonkamer!”
“Waarom ga je niet mee naar boven? Zonder meubels is het hier toch niet…”
Roderick zwaait de deur open en slikt de rest van de zin in. Verbaasd kijkt hij de woonkamer rond die baadt in een zacht geel licht van de vele waxinelichtjes die ik rondom heb neergezet. De gordijnen van de tuindeuren en de stof van mijn lange jurk wiegen op het ritme van het zachte avondbriesje heen en weer…
“Ingrid…” fluistert Roderick terwijl hij me van top tot teen bekijkt.
“Roderick…”
Ik strek een arm uit naar de knappe man in zwarte broek en een openstaand wit overhemd tegenover me. Onze ogen trekken ons als magneten naar elkaar toe, zodat we midden in de kaarsenzee tegenover elkaar staan.
“Meisje toch, wat ben je beeldschoon.” Fluistert Roderick met hese stem.
M’n hart bonst, ik kan geen woord uitbrengen. Rodericks sterke handen om m’n gezicht en zijn warme lippen op de mijne doen me duizelen van geluk. Ik leg m’n hoofd tegen Rodericks schouder. Hij drukt mijn hand in de zijne tegen zijn hart. Op de klanken van Glenn Millers Stardust maken we onze eerste danspassen in ons eerste huis.

Pas als het laatste kaarsje dooft laat Roderick me los. Ik heb niet eens in de gaten dat het kippenvel op m’n armen staat. Hij brengt me naar een vensterbank en slaat één van de fluwelen gordijnen om me heen. Als hij alle deuren op slot heeft gedaan trekt hij me zacht omhoog en gaan we samen naar boven. En daar wacht mij een verrassing…

KOLONEL DECKER Stefanie

Op de overloop ga ik achter haar staan en sla mijn handen voor haar ogen zodat ze niets kan zien. Ik begeleid haar voorzichtig naar de slaapkamer.
“Ben je klaar voor een verrassing?’’ vraag ik dan zachtjes.
“Ja.’’ Zegt ze zachtjes.
Ik haal mijn handen voor haar ogen weg en ze kijkt haar ogen uit. “Roderick… Dit is prachtig!’’ zegt ze verrast.
Ze draait zich naar me toe, slaat haar armen om mijn nek en geeft me een zoen. Mijn stok zet ik aan de kant en til haar op. Ze begint te gillen en te lachen als ik haar op het met rozenblaadjes bestrooide bed neerzet.

SERGEANT INGRID
Sharey

“Hé, wat doe je nu, gekkie! Je hoeft me pas te dragen als we getrouwd zijn hoor!” lach ik als Roderick me optilt, maar het voelt wel heel romantisch.
Zijn been laat het niet toe dat hij ver met me loopt, maar dat was hij niet van plan: Roderick zet me meteen op ons spiksplinternieuwe bed neer. Van het nachtkastje pakt hij 2 mooie glazen, uit een champagnekoeler haalt hij een fles champagne die hij beschaafd opent. Als beide glazen zijn gevuld komt hij bij me zitten. We kijken elkaar aan met stralende ogen en laten dan onze glazen klinken.
“Op ons, lieve Ingrid. En op ons nieuwe huis, dat het helemaal ons thuis mag worden…”
“Op een lekker lang weekend en een goede toekomst met elkaar…”
We geven elkaar een kus voor we voorzichtig proeven van de champagne. Roderick komt naast me zitten tussen de rozenblaadjes en stil genieten we van onze mooie slaapkamer. Het zachte licht van de gedimde schemerlampjes aan de muren tussen de hoge slaapkamerramen doet me denken aan een kasteelkamer. Ineens schiet ik in de lach, omdat ik terugdenk aan de dagen dat ik in de ziekenzaal lag met m’n hersenschudding. Die dagen dat Roderick en ik verliefd op elkaar werden. Roderick wil weten waar ik aan denk… Samen halen we herinneringen op over onze eerste kus tussen de ziekenzaalgordijnen en ik vertel hem dat ik toen dagdroomde over een prins in het groen en een torenkamer van een kasteel opgesloten door een boze stiefmoeder.
Als m’n glas leeg is valt m’n blik op de rozenblaadjes. Ik pak een handje vol en ruik eraan. Zijn het echte? Nee, maar ze ruiken wel heel lekker… Ineens krijg ik een ondeugend plannetje. Uiterlijk heel kalm zet ik m’n glas op het nachtkastje en al kletsend raap ik een heleboel blaadjes op.
“Roderick, nu ga ik jou versieren!” roep ik terwijl ik de rozenblaadjes over hem heen gooi. Met een veelbelovende blik die stilte voor de storm betekent kijkt hij me zwijgend aan. Ik probeer in te schatten wat ie van plan is. Als hij zijn glas neerzet wip ik pijlsnel van het bed af en grijpt hij mooi mis als hij me probeert te pakken.
“Hi hi, lekker mis!”
Leunend tegen de grote kast trek ik m’n schoenen uit. M’n voeten zakken weg in het dikke tapijt en terwijl ik daar even van geniet grijpt Roderick zijn kans en overlaadt mij op zijn beurt met een berg rozenblaadjes. We zien er beide fraai uit: rozenblaadjes op ons hoofd, in m’n decolleté, bij hem in zijn overhemd en in zijn borstzak. Terwijl ik er ééntje pak kom ik dichterbij en kijk hem verliefd aan. Roderick weet wat ik bedoel en neemt me in zijn sterke armen voor een lange hartstochtelijke zoen.
“Ik heb nog een klein cadeautje voor je.” Zegt hij zacht als we een uurtje later in onze pyjama’s op bed zitten met nog een glaasje champagne. Hij geeft me een fraai doosje met een mooie strik er omheen. Ik heb geen flauw idee wat er in zal zitten en maak nieuwsgierig de strik los. Er komen fraai versierde bonbons tevoorschijn die er heerlijk uitzien.
“Hoe weet jij dat ik daar dol op ben?” vraag ik hem verrast.
“Och…” antwoordt hij ontwijkend maar met pretoogjes.
Ik zoek 2 dezelfde bonbonnetjes uit het doosje en zet het dan weg.
“Dank je wel, lieverd.” Zeg ik en geef hem een kus. “Alsjeblieft.” Ik stop er één in zijn mond, de andere eet ik zelf op.
Terwijl we even later onze tanden staan te poetsen kijken we elkaar via de spiegel aan, dit ziet er wel heel huiselijk uit, alsof we al jaren man en vrouw zijn. Het lijkt erop dat we hetzelfde denken en moeten beide lachen.
“Wat denk je… zullen we dit maar volhouden tot we allebei met een stok lopen?” vraagt Roderick.
Ja…dat lijkt me wel wat en ik knik instemmend. “Goed idee!”

_________________

www.youtube.com/JamesBondTeam
Naar boven
Bekijk gebruikers profiel Stuur privé bericht
Berichten van afgelopen:   
Tijden zijn in GMT + 1 uur

Volgende onderwerp
Vorige onderwerp
Pagina 52 van 53
Ga naar pagina Vorige  1, 2, 3 ... , 51, 52, 53  Volgende
Ateamfans.nl forum index  ~  A-Team Melee

Plaats nieuw bericht   Dit onderwerp is gesloten. Het plaatsen of bewerken van berichten is niet mogelijk


 
Ga naar:  

Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen
Je mag geen reacties plaatsen
Je mag je berichten niet bewerken
Je mag je berichten niet verwijderen
Ja mag niet stemmen in polls




 

Powered by phpBB and NoseBleed v1.08
Edited by Ateamfans.nl v3.0