The A-team Fans V3.0 ~ Bekijk onderwerp - A-TEAMMELEE 16: WHEELS AND DOLLARS

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

Decker

Ik zat in de kantine toen ik een enorme herrie hoorde bij de cellen waar het A-Team in zat. Ik stormde binnen met 5 andere soldaten en zag dat Smith was los gebroken en had Sergeant Ingrid onder schot. Ik stond in de deuropening en trok mijn pistool en zette die op scherp gericht op Smith maar Smith zei toen dat ik kon kiezen, ingrid laten neerschieten of weggaan. Ik kon Ingrid niet laten neerschieten ze was 1 van mijn beste mensen, en kon haar op sommige fronten echt niet missen. Maar die kunnen misschien weer door Crane worden hervat. dacht ik in gedachten. Think

Ik kan kiezen of zei dood of Smith neerschieten. Think

'Okey Smith jij wint' zei ik. 'Sta eerst maar eens rustig op achter dat bureau vandaan en ga ervoor staan. Smith stond op en richt nog steeds op Ingrid.
Ik haalde mn geweer even op en toen richte ik snel weer op Smith en schoot het pistool uit zn hand. Hij wilde het snel oppakken maar toen schoot ik het geweer weg. en daarna schoot ik nog eens in zn rechterbovenarm. Smith zakte in elkaar en zat met zijn rug tegen het bureau aan, met zijn hand op de wond.
'Smith je kunt niet winnen van me, Twisted Evil

en zoals je ziet heb ik ook nog eens een extra schietcursus genomen zodat ik nog beter op je kon mikken, vuile smiecht' zei ik boos tegen hem.
Hannibal: 'Was je dan zo scheel dat je een extra schietles had genomen?' zie die grinnekend.
Ik had het niet meer en werd zo boos Evil or Very Mad

Ik stormde op hem af en greep zn kraag met 2 handen beet en tilde hem een beetje op. 'Dit zet ik je nog betaald Smith' zei ik op een boze toon, en smeet hem op de grond neer.
'Mannen pak hem en sleur hem zijn cel in'. riep ik tegen ze.
Smith lag op zijn rug op de grond in zijn cel met zijn hand op de wond.
Crane deed de celdeur dicht en deed er nog eens 3 extra sloten op.
Ik liep richting zijn celdeur en stond lachend bij de cel. 'De volgende keer ga je eraan Smith, en ik meen het'. zei ik tegen hem.
Ik liep rustig richting de deur, 'Ingrid kom mee, ga even in de kantine zitten en neem de dag verder maar vrij'.
'Ow Crane, verdubbel de wacht nu meteen' zei ik.
Crane: Maar natuurlijk kolonel.
Ik liep met Ingrid richting de kantine en liet haar een slokje water drinken tegen de schrik 'gaat het een beetje?'
Ingrid: ja hoor het gaat al wat beter.
'Neem voor de rest van de dag maar vrij, ik bel je wel weer wanneer je kan komen'.
Ingrid liep de deur uit ik groete haar nog en toen ging ze naar huis.
Ik zat rustig nog in de kantine, Ik nam mijn pet af en veegde mijn voorhoofd af. ''pff dat was weer even heftig'' zei ik tegen mezelf.
ik liep naar mn bureau en gooide mijn voeten op tafel. En zat even lekker rustig, dat was ook hard nodig.

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

Hannibal

Het vertrouwen in Decker was compleet weg toen hij mijn pistool uit me handen schoot Neutral

.
Ik schrok me dood en greep meteen naar me hand, ik schrok me rot. "Jeezus" schreeuwde ik.
Daarna schoot hij en raakte me in me rechterarm en ik stortte langzaam in.
Toen hij vertelde een extra schietcursus te hebben genomen kon ik het niet laten door te zeggen:
"Was je dan zo scheel dat je een extra schietles had genomen?" Very Happy

Na die opmerking greep hij me beet en zei dat ik eraan zou gaan.
Ik lag in de cel en begon toch wel te lachen. Langzaam ging ik even zitten en leunde tegen de muur met me rug.

Even later kwam Decker weer aangelopen. "Hey schele, heb je nog een schietcursus nodig" zei ik terwijl ik in de lach schoot Razz

.
Daarna greep ik naar me arm en trok meteen een pijnlijk gezicht. Decker uitdagen was zo langzamerhand een hobby van me geworden.

Melanie

Ik maakte me zorgen om Arthur. Hij was toch heen gegaan maar dat had ie niet moeten doen.
Angstig loop ik heen en weer en begin zachtjes te huilen.
Misschien kan ik Ingrid wel eens opzoeken.... misschien dat zij mij kan helpen.
Ik spring in mijn auto en draai de sleutel om als iemand opeens een hand voor mijn mond drukt en een mes bij mijn keel houd.
"Geen kik!!"
Ik herken de stem, het is die van Jerryl.
Wat moet die hier nou weer? Ik dacht dat ie bij Arthur was.

Face

Kolonel Decker komt aanlopen en samen met wat andere soldaten sleurt ie mij en Murdock mee.
"Hé Face, misschien moet je ook doen dat je gek bent. Dan kunnen we een kamer delen in de VA." Fluistert Murdock.
Dat is misschien nog niet zo'n slecht idee. Gewoon doen alsof ik gek ben. Lijkt me best lollig.
We moeten beide gaan zitten in de leegstaande cel.
"Als Smith zometeen niet luistert moet ik jullie helaas doodschieten." Grijnst Decker.
"Hé Murdock, zie jij daar ook een schele ezel in de deuropening staan?"
"Ja, je hebt nog gelijk ook." Lacht Murdock.
"Ach, volgensmij heeft Murdock Peck ook gek gemaakt. Straks kunnen we ze samen bij de VA afleveren." Grapt een soldaat die na een strenge blik van Decker al meteen weer in de houding gaat staan.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

Decker:

Ik lag nog half op het bureau mn geweer aan het herladen en aan het oppoetsen toen ik erover nadacht dat ik maar eens ging kijken bij Smith hoe het ging. Ik zette mijn voeten op de grond en liep richting de cellen. Smith had meteen weer zo'n rot opmerking waardoor ik weer woest werd op hem Evil or Very Mad

Ik zag dat die er gewoon om zat te lachen, dat kon ik nu echt niet hebben. ik pakte mn pistool en richt het op hem door de tralies heen. Ik zag dat hij een beetje verbaast keek naar me. 'Je hebt me nog nooit in zo'n bui gezien Smith het liefst schiet ik je door je hoofd, maar helaas dan kan ik mijn promotie en bonus wel vergeten'. zei ik tegen hem.
Ik richte richting zijn arm en schoot expres net boven ze pijnlijke schouder om hem af te schrikken.
'Hou nu je mond maar dicht Smith anders gaan we hem straks ook nog dicht naaien bij de EHBO, zou trouwens wel leuk zijn kunnen wij nog eens lachten'. zei ik tegen hem, en ik begon heel hard te lachen en hield daarna weer op.
Smith zat me echt zo raar aan te kijken van, oke die vent is een beetje getikt. Confused

Ik liet Murdock en Face uit hun cellen halen en zetten ze apart aan de andere kant van het gebouw.
Ik zette ze daar weer beiden in een aparte cel. ze zaten naast elkaar met de tralies tussen hun in.
''Zo als Smith zometeen niet luistert moet ik jullie met plezier doodschieten'' Zei ik.
zegt Peck nou dat ik een ezel ben!! Evil or Very Mad

Ik opende de celdeur van Peck, ik liep naar hem toe. Tilde hem aan zn kraag op. ''Als je nog 1 keer zo'n opmerking zegt meneer dan leef je meteen niet meer'' zei ik met een beetje boze/duistere stem.
Peck begon scheel te kijken toen ik hem oppakte ''Oeh schele ezel'' Zei Peck heel gek alsof die dronken was.
Ik had het niet meer en gaf hem een klap in zijn gezicht.
''Flik niet nog eens zoiets Peck'' zei ik boos Twisted Evil

Ik duwde hem terug in de hoek tegen de muur en tralies. Ik sloot de celdeur met nog 2 extra sloten. Ik keek nog met een boze blik naar beide en maakt een gebaar dat ik hun in de gaten hou. 4 soldaten blijven hier en ik wil er 6 bij Smith zei ik tegen Crane. Ik liep weg en sloot de deur.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

JERRYL

De baas van het casino had net de gedupeerde, maar nu opgeluchte spelers met hun geld teruggebracht naar de speelzalen en nodigde me uit te gaan zitten. Hij zei dat hij blij was dat deze zaak afgelopen was en gelukkig zonder al te veel geweld. Ik kreeg een fles champagne in m'n handen gedrukt en werd vriendelijk verzocht me hier voorlopig niet te laten zien, omdat ik anders klanten weg zou kunnen jagen.
Met vriendelijke, doch dwingende hand werd ik buiten gebracht via de achteruitgang... Dat is pas roemloos ten onder gaan...
Ik stapte in m'n auto en zag op de klok dat het tijd was om naar het industrieterrein te gaan. De race zou zo aanvangen...

Arthur komt tegelijk aanrijden met mij. Ik geef hem instructies en druk hem op het hart te gaan winnen.
Hij knikt, hij weet hoe laat het is. "Hoelang moet ik nou nog voor jullie blijven racen? Ik moest een paar races doen, maar ondertussen heb ik er al meer dan 40 gehad. Ik wil niet meer." protesteerde Arthur voorzichtig.
Hij weet wel dat ik niet van weigeraars houd, maar heeft blijkbaar lef genoeg om er telkens over te beginnen.
"Zolang dat ik denk dat jij de beste coureur bent voor deze job. Als jij op de proppen komt met een betere kun je jezelf vrijkopen, maar... reken er wel op dat ik er persoonlijk voor ga zorgen dat je niet je mondje voorbij praat..." antwoord ik met een onderkoeld vriendelijke stem en een blik die een pot sambal zou doen bevriezen.
Zodra de race van start is gegaan, stap ik in de auto en rijd naar Arthurs woning. Er brandt nog licht, dus z'n vrouwtje is nog wakker. Terwijl ik m'n autodeur zachtjes dicht doe en aanstalte maak om haar eens op te zoeken, komt ze zelf al naar buiten. Hmm, m'n geluk keert terug vanavond. Ik hoor haar autosleutels rinkelen. Waar wil ons madammeke zo laat nog naar toe? Ik laat haar instappen, maar voor ze het portier kan sluiten grijp ik haar beet, zet een mes tegen haar keel en sis in haar oor: "Geen kik!!!"
Aan haar arm trek ik haar naar buiten en neem haar mee naar m'n eigen auto. Bibberend zit ze op de bijrijdersstoel en kijkt met grote angstogen naar m'n mes. Ik hoef het maar te bewegen en ze deinst achteruit.
"Wou jij naar je vriendje gaan kijken? Zien hoe goed dat ie kan racen?"
Ze schudt haar hoofd en kijkt dan weer naar het mes.
"Kom, ik geef je een lift, dan kunnen jullie samen de overwinning vieren of samen... " Ik voel even demonstratief hoe scherp het mes is en sla met een grijns het portier dicht. "Netjes blijven zitten, hè?"
Ik loop om de auto heen en houd oogkontakt met haar, om te kunnen peilen of ze iets van plan is. Terwijl ik m'n portier opendoe en bezig ben om in te stappen blijkt het angstige vrouwtje over meer lef te beschikken dan ik had verwacht... Ze schiet de auto uit, duikt in die van haarzelf en scheurt de straat uit....
Stomverbaasd blijf ik naast m'n auto staan en kijk haar sprakeloos na...
"Stommeling!" mopper ik op mezelf, "Had dan ook haar autosleutels uit het kontakt gehaald. Je had kunnen weten dat de vrouw van een coureur een auto heeft die tiptop in orde is!"
Ik geef van frustratie een harde klap op het dak van mijn wagen en besluit terug te gaan naar de race...

(Als er een luchtje aan deze post zit.... ik ben namelijk tegelijkertijd macaroni aan het maken met verse ingredienten... Lekker hè?)

INGRID

Na een heel gedoe in de cellengang word ik naar huis gestuurd. Dat is nou net waar ik niet moet zijn, maar ik doe net of ik vertrek. Buiten wacht ik tot Decker naar z'n kantoor gaat en dan ga ik in de kantine nog even wat eten, voor het geval dat dat voorlopig niet meer gaat lukken.
Terwijl ik een bord macaroni naar binnen werk, maak ik op een stuk papier een schets van hoe ik m'n plan wil uitvoeren. Dubbel voldaan loop ik naar buiten.
Ineens zie ik m'n zus aan komen rijden. "Hè?! Wat doet die hier nou?" mompel ik verbaasd.
Ze springt uit haar auto en vliegt op me af. "Ingrid, help me! Ze hadden me bijna ontvoerd!"
Melanie stort haar hart uit en kalmeert een beetje. "Eigenlijk kom je als geroepen, zus."
Ze kijkt me verbouweerd aan en ik leg haar uit wat ik wil doen.
Even later rijden we samen naar het casino en zoek ik naar de auto van het A-team. Ik heb m'n collega uitgehoord toen we met hen onderweg waren naar de kazerne en weet waar ik naar moet zoeken.
De Van van het A-team staat langs de weg voor het casino. Met wat ijzerdraad en wat morrelen aan draadjes krijg ik de bus open en gestart. "Kom Melanie, volg me maar."

Terug op de kazerne zet ik de Van tussen een paar struiken achter de gevangenis. Op een afstandje blijf ik staan kijken, om te checken of er niemand komt kijken.
Het blijft uitgestorven op dit deel van de kazerne. Mooi zo. Tijd voor fase 2...
Daar heb ik m'n hele uniform voor nodig, dus ik zet m'n pet weer op, trek alles recht en knoop het bovenste knoopje van m'n overhemd weer dicht. Met een bloedserieus gezicht, alsof ik een landsgeheim met me meedraag, marcheer ik de loods in waar alle munitie en dergelijke liggen opgeslagen. Ik meld me bij de dienstdoende magazijnbeheerder en vraag namens Decker om wat spullen. Dan salueer ik nogmaals en wacht in de houding tot de beste man met het gevraagde aan komt lopen. Ik zet een handtekening, natuurlijk niet die van mezelf... en loop in de richting van Deckers kantoor. De magazijnbeheerder kan me namelijk een heel eind zien lopen...
Het vrachtje uit het magazijn leg ik onder een struik tegen de gevangenismuur. Nu moet ik de sleutels zien te vinden van de cellen... en de wapens van het A-team...
Ik kijk op m'n horloge. Tot hoe laat zou m'n kolonel dienst hebben vandaag? Het zou best kunnen dat ie bijna klaar is, omdat ie de hele dag al in touw was met de voorbereidingen voor de actie in het casino.
Ik werp voorzichtig een blik in Deckers kantoor. Hij zit met zijn voeten op zijn bureau en lijkt diep in gedachte... Ik laat me op m'n hurken zakken en denk na... Plotseling hoor ik een stoel verschuiven, een paar legerkisten op de vloer ploffen en vervolgens het kantoor verlaten. Ik sluip naar de voorkant om te zien waar hij heen gaat... zo te zien naar het gasthuis aan de rand van het bos. Mooi zo...
De deur is nog niet op slot. Zou er nog iemand aan het werken zijn?
Zo stil mogelijk ga ik naar binnen. Onder 2e deur van links komt een streep licht door. Extra stil zijn dus...
De deur van het kantoor van Decker piept een beetje, maar nu lijkt het alsof er een stoomfluit klinkt, tenminste... in mijn oren dan...omdat ik met iets heel spannends bezig ben.
Ik ken het kantoor van Decker goed en heb zo een bos sleutels te pakken. Het licht van de ganglamp valt in een hoek van het kantoor en ik zie iets glimmends... Zouden dat de wapens zijn van het A-team?

De eerste de beste jeep die ik aan de praat kan krijgen, rijd ik naar het plein voor de gevangenis. De spullen uit het magazijn verdeel ik over de auto en met een tevreden glimlachje leg ik tot slot de timer erbij. En nu is het wachten op een beetje actie....

Achter het muurtje van de trap van de gevangenisingang kan ik zien wanneer de timer bijna is afgelopen. Als ik de rode cijfers sneller zie knipperen slaak ik een bloedstollende gil, die gedeeltelijk verloren gaat in het helse kabaal van de ontploffende jeep en de harde knallen die daarna blijven volgen...
De deur vliegt open en al m'n collega's komen naar buiten gerend...
Ik vlieg naar binnen, naar het cellenblok waar het A-team zit. Tenminste... 2 ervan...
"Hier! Sleutels! En jullie wapens. Sla mij maar neer en maak dat jullie wegkomen. De Van heb ik hierachter neergezet tussen de struiken. Dit is het adres van m'n zus. Ze heeft jullie keihard nodig."
Hannibal weet het gewone slot open te krijgen, maar moet de anderen kapot schieten. Vliegensvlug pakken ze hun wapens. B.A. rent de gang uit op zoek naar de andere 2. Hannibal kijkt me vorsend aan. "Weet je het zeker?" Ik knik.
"O.k., loop dan maar mee."
Ik draai me om met de verwachting dat hij me buiten zal neerslaan, maar blijkbaar was dit alleen maar een hulpmiddel om me te verrassen...
Ineens wordt het zwart voor m'n ogen en ik voel nog net dat ik behoorlijk hard in aanraking kom met de betonnen gevangenisvloer.
Hannibal knielt even bij me neer, voelt m'n hartslag en zegt zacht: "Sorry, maar bedankt. We zullen ons best doen voor je zus."
Dan maakt hij zich uit de voeten...

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

Arthur

Er verschenen 20 auto's aan de start. Ik moest 20 rondes rijden.
Ik had wel geluk dat ik de top 3 zat aan de start. Met mijn helm op sloot ik mijn ogen even en opende ze een minuut later weer.
"Misschien heb je gelijk, Mel, ik kan er nu nog uit." zei ik tegen mezelf. Uiteindelijk sprong ik toch m'n auto in en was klaar voor de start.
Na het startschot trok ik met een hoge snelheid op en reed al snel op de eerste plaats. Die plaats hield ik al niet lang vol, tot een andere coureur me probeerde te snijden. Na veel getreuzel en het gevecht met mijn medecoureur kon ik zijn zijkant raken, zodat hij een spin maakte en in de bandenberg terecht kwam. Ook moest ik de pitstraat in doordat mijn benzinetank bijna leeg was. Daardoor stond ik laatste.
Met mijn snelheid in de buitenbochten klom ik al snel van de laatste plaats naar de top 5. Er waren nu al 9 rondes verstreken. Nog 1 ronde en we zaten op de helft met nog 15 racers te gaan. Na nog een 4tal rondes stond ik 3de. Nu een manier verzinnen om die 2de en 4de plaats kwijt te raken... In de verte kwam nog een scherpe bocht naar links. In die bocht sloeg ik toe en ramde dit keer de voorkant van de coureur die 2de stond. Snel reed ik er voorbij, maar doordat de auto in de weg stond werd ook de raceauto van de coureur die 4de stond geraakt. Met nog 5 rondes te gaan werd het nu een 1 on 1 race voor de titel. We verleenden elkaar geen enkele poging tot inhalen tot ik een idee had: in de beslissende ronde die raceauto in de bandenberg zien te krijgen vlak voor de finish. Het was een riskante zet, maar altijd het proberen waard.
De beslissende ronde ging van start en nog steeds was de wedstrijd spannend. Mijn tegenstander reed links en ik rechts.
Vlak voor de finish gooide ik mijn stuur naar links en raakte mijn tegenstander, die in de bandenberg vloog.
Mijn auto kwam in een slib terecht en ik dacht de macht over het stuur te verliezen, maar schijn bedriegt.
Met de slib ging ik over de finish en had de race nipt gewonnen.
Ik stapte uit mijn wagen en mijn armen gingen omhoog. Ik was blij met de overwinning. Het was de moeilijkste uit de gehele race-carriere.
Als de race afgelopen is, komt er een andere auto de racebaan opgereden. Melanie stapt uit als ik op kijk. Ook kwam er een busje de baan opgescheurd. Ze rende op me af en vloog meteen in m'n armen. "Mel, waarom kom je in godsnaam de baan opgereden?" vroeg ik verbaasd.
De mannen renden ook naar mij toe en stonden plots voor me, maar ik concentreerde me op Melanie. Melanie had tranen in haar ogen. Ze kon ze niet meer de baas en huilde uit in mijn armen. Zo had ik haar nog nooit gezien. "Mel, wat is er toch lieverd" zei ik nu erg bezorgd. Ze vertelde dat Jerryl een mes tegen haar keel had gezet en dat ze nog op tijd kon vluchten. Ook vertelde ze over het A-Team, dat Ingrid had vrijgelaten. Zij zouden ons alle hulp bieden volgens Ingrid.
Ze was bang dat mij iets zou overkomen en wilde perse naar mij toe, dan wist ze zeker dat ik veilig was. Mijn mond viel open van verbazing.
"Heb ik hiervoor nou telkens moeten racen?" dacht ik bij mezelf. Ik werd woest. Ook Jerryl kwam de baan op. Hij was overduidelijk blij dat ik de race had gewonnen, maar ik was echt woest. Hij liep naar me toe en we keken elkaar aan. "Waar haal je het gore lef vandaan om mijn vriendin te bedreigen na alles wat ik voor je heb gedaan SCHOFT" zei ik nu echt kwaad.
Normaal was ik geen vechtersbaas, maar ik gaf hem een harde dreun en liep daarna weg met Melanie voor de prijs uitreiking.
Met een lach hield ik de beker samen met Melanie omhoog en we lieten hem zien aan het publiek Very Happy

. Daarna was het tijd voor champagne Very Happy

.
Ik schonk 2 glazen in voor Melanie en mij. "Op de overwinning lieverd" zei ik. Als ik mijn glas champagne op heb met haar, staat de bende van Jerryl voor ons. Ik kreeg nog een fles champagne van de scheidsrechter.
Ik schudde de fles zo goed dat de dop werd gelanceerd in één van de gezichten van de bendeleden. Daarna kregen een aantal een champagne douche Very Happy

. "That's what happens when you mess with me" zei ik. De toernooi-organisator vertelde mij dat mijn prijzengeld op mijn bankrekening zou worden gestort voor alle veiligheid.
"Bedankt, dat waardeer ik" zei ik terwijl ik de organisator een hand gaf.

Hannibal

Ik zat op m'n bed m'n arm te verbinden als ik plots een keiharde gil hoor en tegelijk ook een harde knal. Ik houd mijn armen voor me ogen om te voorkomen dat ik al het stof in me ogen krijg. Het was Ingrid die ons meteen onze wapens gaf en de sleutels van de celdeuren Surprised

. Ik wist even niet meer wat ik moest zeggen. BA rende meteen naar Face en Murdock. Ik hielp BA met het openschieten van de celdeur sloten en ging daarna naar Ingrid terug. Ik moest haar neerslaan, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ingrid gaf me het adres van ene Melanie die ons heel dringend nodig had. Hoe moeilijk het ook was, ik moest wel heel snel weg en gaf haar een dreun. Als ze neervalt controleer ik haar hartslag nog even en bedank haar voor alles. Met The Van scheuren we weg naar Melanie. Eenmaal daar aangekomen vertelt ze het verhaal allemaal heel snel, maar we moesten naar een racebaan.
"Leid de weg, dan volgen wij wel" zei ik vriendelijk. We reden onmiddelijk met 2 auto's naar de racebaan. Melanie was er als eerst en rende meteen naar haar vriend toe.
Als wij op de baan komen rijden is Melanie al bij haar vriend en staat er een vreemde gozer bij ze.
We keken even toe hoe alles eraan toe ging.
Die vreemde gozer en zijn bende kregen nog eens een champagnedouche ook. Ik schoot in de lach en we liepen naar Arthur toe.
"Gefeliciteerd met je overwinning" zei ik.
Nu keek ik Jerryl aan die al drijfnat was van de champagne.
"Oke en nu is het tijd om met jouw kennis te maken. Val dit stel nog 1 keer lastig en je krijgt met ons te maken" zei ik.
Jerryl wilde uithalen maar ik trok mijn pistool meteen en richtte dat op zijn hoofd. "We kunnen dit ook eenmalig afronden, nou smeer hem voor ik kwaad wordt." zei ik. Arthur en Melanie keken ons verbaasd aan.
"Jullie hebben zojuist The A-Team ingehuurd" zei ik terwijl ik me duim omhoog stak naar ze.
Er verscheen een glimlach op beide gezichten Very Happy

.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

Decker:

Ik lag rustig met 2 voeten op mijn bureau en was een beetje in gedoezeld. Even later schrik me eigen rot en zat ik stijf in mijn stoel: het was een enorme knal. Ik pakte mijn wapen en rende naar de gang waar het een beetje stoffig was van zand en rook.

Crane:

Ik rende richting de kolonel zijn kamer en riep ''Kolonel, Kolonel, het A-Team ontsnapt!!''
Ik hield mijn wapen in de aanslag en ging bij de cellen van Smith en B.A. kijken, samen met Decker.

Decker:

Ik was met Crane aangekomen bij de cellen van Smith en B.A. Ingrid lag bewusteloos op de grond en Smith en B.A. waren verdwenen. Shocked

''Crane jij blijft hier en verzorgt Ingrid'' zei ik tegen hem.
Ik liep snel weg en ging bij de cellen van Murdock en Peck kijken. Die waren ook leeg en er lagen 2 soldaten op de grond.
''Stelletje sukkels dat jullie zijn'' riep ik boos tegen ze. Mad

Ik rende naar buiten en zag ze richting een paar struiken rennen en even later met de Van er vandoor gaan.
Ik was woest dat dit zo heeft moeten gebeuren. Mad

Ik riep iedereen bij elkaar op de buitenplaats en hield een kleine speach.
''Okey, Hoe heeft dit in godsnaam kunnen gebeuren? Alles was zo goed in elkaar gezet en gepland? Hoe komt die verdomde Van achter die struiken terecht?!'' riep ik kwaad over de buitenplaats.
Alle soldaten stonden met schrik naar me te kijken, omdat ik zo reageerde. Ze begrepen me wel. Na al die jaren, dat ik op zoek ben geweest naar het A-Team, heb ik ze eindelijk gevangen en dan breken ze weer los.
Ik ging verder met mijn speach: ''Nu kunnen we weer opnieuw beginnen, met een nieuw plan, omdat jullie ; stelletje sukkels! niet kunnen opletten''.

Crane:

Ik was bij Ingrid neergeknield en voelde of ze nog leefde. ''Gelukkig ze leeft nog'' zeg ik zacht.
Ik deed mijn pistool in mijn halster en tilde daarna Ingrid op.
Ik bracht haar naar de dokter en legde haar daar op de bank neer. Ik ging even buiten de kamer staan wachten. Ik stond net in de gang toen ik een enorm geschreeuw van Decker hoor die te keer gaat tegen de soldaten. 'Ik begon een beetje te grinikken, maar had wel medelijden met hem, omdat dit hem nu weer is overkomen.

Decker:

Ik had mijn speech afgerond en liep terug richting mijn kantoor. Ik ging op mijn stoel zitten en dacht erover na.''Hoe heeft die nu weer kunnen gebeuren'' zei ik tegen mezelf. Ik deed 2 handen onder mijn hoofd en staarde een beetje vooruit, nadenkend over een nieuw plan om het A-Team voor de zoveelste keer op te sporen en te vangen.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

JERRYL

De "behandeling" van Arthur, eerder deze avond, werkte. Hij racete als nooit tevoren en won glansrijk. Ik liep naar hem toe om hem te feliciteren. Voor ik echter iets kon zeggen, snauwde hij me toe: "Waar haal je het gore lef vandaan, om mijn vriendin te bedreigen, na alles wat ik voor je heb gedaan? SCHOFT!!!"
Zo opstandig had ik Arthur nog niet meegemaakt en hoe erg het was kreeg ik letterlijk voor m'n kiezen: hij haalde uit en raakte me vol in het gezicht. Omdat niemand van m'n bende in de buurt was, om hem even een lesje te leren, liet ik het er even bij. Maar in stilte beloofde ik hem het één en ander...
Uit m'n binnenzak haalde ik een formulier, dat Jones (ons genie met papier) vakkundig heeft opgesteld en dat zegt dat ik Arthurs manager ben. Het ziet er officieel uit en er staat een bankrekeningnummer op...
Terwijl Arthur met zijn vriendin op het podium zijn overwinning staat te vieren, loop ik naar de assistent van de race-organisator. "Hallo, ik ben de manager van Arthur." Ik schud hem vriendelijk de hand. "Hier heb je de gegevens van de winnaar en dit is het rekeningnummer waarop je het prijzengeld kunt storten."
De man stopt het in de map met belangrijke papieren en dankt me hartelijk.
Terug bij het podium zie ik een paar bekende gezichten in het gezelschap van Arthur en zijn vriendin. "Verrek! Zijn dat niet die gasten die mij vanavond moesten ontmaskeren? Die had Decker toch ingerekend?" mompel ik peinzend. Ik knipper eens met m'n ogen: ja, ze zijn het echt. "Maar... waarom heb ik dan al die moeite moeten doen om ze naar dat casino te lokken, als ze nu alweer vrij rondlopen? Zouden ze Decker onderweg hebben omgebracht? Zijn die lui zo gevaarlijk?" verwoord ik m'n verbazing.
Nou, daar maak ik me nog maar even niet zo druk om. Waar ik wel van baal, is dat Decker me nu waarschijnlijk niet gaat betalen voor gedane arbeid. Ik laat m'n hand over m'n rug glijden, goed dat ik altijd goed voor mezelf zorg...de fooi zit nog in m'n dubbele onderhemd...
Ik besluit om even dichterbij te kijken. De man die mij bij de casinotafel aanhield, komt naar me toe om kennis te maken, zegt hij. De bravoure van de man staat me niet aan en ik haal uit. Ik schrik als hij nog sneller is dan ik en hij z'n pistool tegen m'n hoofd drukt. Ik slik, volgens mij moet ik me wel zorgen gaan maken om die gast...
Er loopt een druppel champagne langs m'n voorhoofd naar beneden, nog een overblijfsel van de champagnedouche waarop Arthur ons trakteerde. Ik draai me om en kijk vals naar de dader. "Ik krijg jou nog wel klein, mannetje!" en met die belofte verlaat ik het strijdtoneel.

INGRID

Hoe lang ik buiten westen ben geweest weet ik niet, maar als ik bij kom, met een barstende koppijn, lig ik in de ziekenzaal van de kazerne. Ik hoef m'n ogen niet open te doen om die te herkennen. Dat ruik je, dat hoor je, dat voel je.
Hoe kom ik hier eigenlijk terecht? Wat is er gebeurd dat ik zo'n koppijn heb? Naar mate ik helderder word, wil ik dieper nadenken, maar dat laat ik al snel uit m'n hoofd, omdat het er alleen maar pijnlijker van wordt.
Op het moment dat ik m'n hersenen pauze geef, zak ik weer weg.
Ineens zie ik het gezicht van m'n zus voor me en schrik wakker. In een reflex wil ik omhoog komen, want ik weet weer dat zij me nodig heeft. De onverwachte beweging bezorgd me een scheut pijn, die me spontaan terug doet vallen in m'n kussen. Binnendsmonds verwens ik degene of de situatie die ervoor heeft gezorgd dat ik er zo aan toe ben.
Er naderen voetstappen. Zo te horen geen dokter, die hebben geen legerkisten aan.
"Sergeant Ingrid. Hoe is het met je?"
Aha, Captain Crane staat naast m'n bed, ik herken zijn stem.
"Hoe kom ik hier terecht? Wie of wat heeft me deze hersenschudding bezorgd?" vraag ik met zachte stem.

Face

Ik kon wel merken dat Decker niet graag uitgescholden wordt. Gelukkig doet alleen m'n rug een beetje pijn.
Ik wil net wat gaan slapen als ik opeens een knal hoor. Hannibal en B.A. staan voor onze cellen. "Waar is Ingrid? Ik dacht dat ze...." Hannibal onderbreekt me: "Ze zei dat ik d'r neer moest slaan en dat heb ik dus gedaan." Grijnst hij.
Met z'n vieren rennen we de gangen door en buiten klimmen we, met behulp van een touw, over de muur heen.
We maken dat we bij de wedstrijd komen waar Arthur aan mee doet.
Als we daar zijn maken we al direct kennis met de tegenpartij. De man blijkt Jerryl te heten.
"Hé Jerryl. Leuk kapsel! Hoe doe je dat toch? Steek je je vingers elke dag in 't stopcontact?" Zeggen Murdock en ik tegelijk en geven elkaar daarna een high-five.

Melanie

Jerryl vertrok al snel nadat Hannibal een pistool tegen zijn hoofd had geduwd. "Jullie hebben zojuist het A-Team ingehuurd." Zei Hannibal terwijl hij een duim naar ons opstak.
Ik drukte mezelf zo dicht mogelijk tegen Arthur aan, gaf hem een zoen op z'n mond en glimlachte even. 't A-team gaat met ons mee naar huis en ook zullen ze ons huis voorlopig als basis gebruiken.

Face

"Hé Murdock, moet je dit zien." Ik haal twee knalgroene dobbelstenen uit de zak van mijn jack. Op de ene heb ik een stropdasje geplakt en de ander een rokje. "Dit zijn John en Alice." Zeg ik tegen Murdock.
Nu zet Murdock zijn dobbelstenen ook op tafel. "Cool! Dan kunnen de dobbelstenen samen een keer uitgaan. Soort van dubbeldating." Verzint Murdock.
"Ligt 't nou aan mij of wordt Face ook met de dag gekker?" Lacht Hannibal.
B.A. pakt al snel de vier dobbelstenen van tafel. "B.A. mogen we ze terug!?!?!"

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

ARTHUR

Ik moest wel lachen om Hannibal, maar aan de andere kant maakte ik me ook erge zorgen. Jerryl is gevaarlijk en zal nooit rusten voor hij zijn taak heeft voltooid.
Om zijn dreigement moest ik in ieder geval al niet lachen. "Ik krijg jou nog wel klein, mannetje" zei hij. Ik zuchtte.
Na een paar uur feesten was het tijd om naar huis te gaan. Voor ik naar me auto liep kreeg ik een kopie van een formulier in me handen.
Ik moest altijd even nakijken of al mijn gegevens klopten die mijn manager had verstrekt.
Ik keek de organisator aan en slikte. Normaal klopten de gegevens altijd, maar dit keer besloot ik Jerryl een lesje te leren.
Na veel getreuzel besloot ik maar de waarheid te vertellen.
"Ik heb helemaal geen manager. Die races moet ik onder grote dwang rijden" zei ik. De organisator wist even niet meer wat hij moest zeggen. Ik pakte het formulier en verscheurde het.
"Geef me een nieuwe, dan vul ik persoonlijk die gegevens voor je in" zei ik. Dat kreeg ik en ik vulde de gegevens in.
"Alsjeblieft" zei ik. We schudden elkaar de hand. "Je moet echt naar de politie hiervoor" zei de organisator. Ik schudde mijn hoofd.
"Ik weet het, maar die doen niets en ik heb al een betere oplossing" zei ik terwijl er een kleine glimlach op me gezicht stond.
Voor ik het race circuit verliet deelde ik nog wat handtekeningen uit aan de race fans en ging met ze op de foto.
Na de handtekeningen en fotoshoots ging ik met de beker, Melanie en het A-Team terug naar huis. Als we eindelijk thuis zijn, zet ik de beker in mijn prijzenkast die ik aan het team laat zien. Hannibal keek zijn ogen uit. Daarna leid ik ze weer naar beneden en gaan ze op de bank zitten. "Ik ga mij even opfrissen, ben zo terug" zei ik. Ik deed mijn race pak uit en neem snel een verfrissende douche. Na de douche trok ik mijn normale kleding aan. Een spijkerbroek en een zwart shirt. Toen liep ik naar beneden en plofte neer op de bank. Melanie was ondertussen koffie en thee aan het zetten voor het team. Ik kon het nog steeds niet geloven. Het A-Team in ons huis Surprised

. "Het is echt heel gaaf om jullie hier te mogen ontvangen" zei ik.

HANNIBAL

Als we naar het huis van Arthur en Melanie rijden kijk ik BA raar aan als Face ook met dobbelstenen begint te klooien.
"Ligt 't nou aan mij of wordt Face met de dag gekker?" lachte ik Very Happy

.
We waren ondertussen bij Melanie & Arthur thuis. Arthur deed zijn beker in de prijzenkast en ik keek me ogen uit.
Hij had echt al heel veel prijzen gewonnen met dat racen. "Ben je echt elke race eerste geworden?" vroeg ik. Arthur knikte.
"Echt heel gaaf" zei ik. Hij sloot de prijzenkast en we liepen naar beneden. Wij mochten op de bank zitten en Melanie vroeg meteen wat we wilden drinken. "Ik ga me even opfrissen, ben zo terug" zei Arthur. "Is goed, doe rustig aan en geniet van je overwinning" zei ik Wink

.
Even later kwam hij terug en keek ons nog steeds verbaasd aan. Alsof hij het niet kon geloven. Als wij onze koffie krijgen en BA zijn glas met melk, gaat Melanie bij haar vriend zitten. Ik nam een slok van me koffie en keek ze aan.
"Vertel eens, wat is er allemaal aan de hand?" zei ik.
Arthur begon het verhaal van de races te vertellen en wat hij met het prijzengeld moest doen. "Ik moest het afstaan en daarvan koopt Jerryl of één van zijn knechtjes die drugs. Ook plunderden ze mijn rekening wel eens" zei Arthur. "Weet je ook waar die drugs worden gekocht en daarna verkocht?" vroeg ik. Arthur knikte en vertelde me dat de deal altijd in het steegje van een restaurant dat The Red Dragon heet en vervolgens wordt verkocht in Mexico. Ik beet op me lip en streek wat door me haren. "Is er een plaats waar Jerryl veel is, waar we hem eens aan de tand kunnen voelen?" vroeg ik. Wederom knikte hij en vertelde over het pakhuis waar hij altijd moest zijn voor zijn races. Hij moest zich daar altijd melden en kreeg daar instructies.
"Maar wel wordt ik op de hoogte gebracht wanneer ik mijn volgende race moet rijden voor Jerryl" zei Arthur.
"Dan gaan wij die gasten eens lastigvallen met onze A-Team power, een frontdoor assault" zei ik terwijl ik in me handen wreef Razz

.
Ik had er zin in en keek naar het team, maar zij keken me al raar aan. Ik voelde de bui al hangen en dat werd nog werkelijkheid ook.
"Kop op jongens, we gaan dit blok eens goed verkennen. BA, blijf jij bij Arthur en Melanie om ze te beschermen.
Zo begonnen we onze verkenning. Ik belde bij diverse mensen aan en vroeg of ze last hadden van een bende.
Meerdere mensen hadden dezelfde klachten en dat was niet zo vreemd ook. Die bende van Jerryl was zo te horen ook erg gevaarlijk en toonde geen genade. "Maar volgens mij had ik zelf ook wel een goede indruk achtergelaten" dacht ik bij mezelf Laughing

. Ik haalde wat schrijfgerei en papier uit het busje en begon aantekeningen te maken over het gebied waar we ons in bevonden.

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

INGRID

"Hoe kom ik hier terecht? Wie of wat heeft me deze hersenschudding bezorgd?" vraag ik met zachte stem.
"Sergeant, dat had ik juist aan u willen vragen. We vonden u voor de cellen van het A-team." antwoord captain Crane. "We vermoeden dat zij u hebben neergeslagen toen u hen betrapte bij het uitbreken. Kunt u zich nog iets herinneren?"
"Ik zou willen dat ik alles nog wist. M'n hoofd doet nog meer pijn als ik denk, dus vraag dat later nog een keer, wil je?"
"Goed. Ik laat u rusten. Ik zal verslag uitbrengen aan kolonel Decker. Hij brengt u straks ook nog een bezoek."
"Dat zal dan wel meteen een heel verhoor worden." zucht ik, hem kennende.
Captain Crane groet me en ik weet dat hij daarbij tegen zijn pet zal tikken, dus ik maak ook maar zo'n gebaar, nog steeds met m'n ogen dicht.

Een paar uren later gaat de deur van de ziekenzaal open en ik hoor de kolonel binnenkomen en een dokter.
"Is ze aanspreekbaar?" wil Decker weten.
"U bedoelt of ze wakker is?"
Decker knikt.
"Soms."
"Hoe zwaar gewond is de sergeant?"
"Hersenschudding en kneuzingen.""
"Hersteltijd?"
"Mmm, 2 weken, misschien iets meer."
"O.k. ik weet genoeg. U kunt gaan."
Ondertussen lig ik stilletjes mee te luisteren. De mannen deden geen enkele moeite om zacht te praten, dus Decker hoeft zich niet meer tot gentleman op te peppen om mij wakker te maken. Hij komt naast mijn bed staan en begint tegen me te praten alsof het vanzelfsprekend is dat ik wakker ben.
"Sergeant Ingrid..."
Hij groet, dan ik ook maar en ik salueer. Dat voelt vreemd, joh, als je in bed ligt!
"Hoe maakt u het?" Hij pakt een kruk en gaat zitten.
Hoor ik dat goed? Klinkt kolonel Decker vandaag bezorgd? "Erge hoofdpijn, sir."
"En uw kneuzingen?"
"Niet zo veel last van, sir."
"Weet u wat er gebeurd is, sergeant?"
Oh jee, nu gaan we het krijgen.... een verkapt verhoor, omdat de doktoren dat eigenlijk niet willen hebben hier. "Vaag, sir."
"Vertel wat u weet, sergeant."
Nee, maar hij klinkt echt menselijk vandaag. Anders buldert hij zulke vragen altijd in je gezicht. "U had mij naar huis gestuurd, sir, maar ik zag verdachte activiteiten op het terrein en ging terug om dat aan m'n collega's te vertellen, sir."
"Ja.... en toen?" dringt Decker zacht aan, maar nog steeds met vriendelijke stem.
"Ik weet nog dat ik naar binnen ben gelopen. Dat is alles, sir." Dat het iets met mijn zus te maken moet hebben, dat vertel ik hem maar niet, omdat ik er zelf op dit moment ook geen touw aan vast kan knopen.
"Goed sergeant. U krijgt een week ziekteverlof op de kazerne, zodat we er zeker van zijn dat u goede verzorging krijgt. Over een week hoop ik dat u mij meer kunt vertellen."
"Met uw permissie, sir, maar ik vind dat u mij zou moeten vertellen hoe het komt dat ik hier lig, sir."
"Sergeant Ingrid, als ik u vertel wat voor vermoeden ik heb, dan zal u zich opwinden. Dat is niet goed voor u."
Nou, dat klinkt alsof ie echt met me begaan is... Hoe kan een man als hij in korte tijd zo veranderen? Ooooh, wacht even... Ineens schiet me een beeld van de cellengang te binnen. Ja... nu weet ik het weer... ik was hem bijgevallen toen hij met het A-team aan het bekvechten was... Zou de kolonel daar zo door geraakt zijn? Dat deed ik niet omdat ik iets voor hem voel, dat was gewoon plichtsbesef, loyaliteit, collegialiteit... meer niet. Hij zal toch niet denken dat ik... Alsjeblieft, zeg...
"Kan ik iets voor u doen, sergeant Ingrid?"
"M'n zus Melanie bellen, sir. Zij weet anders niet waar ik blijf, sir."
"Komt in orde, sergeant."
Een tel later staat hij op. Ik hoor zijn hakken tegen elkaar kletsen. "Sergeant Ingrid... beterschap."
We salueren en hij vertrekt.

Het A-team... daar had het mee te maken dat ik naar huis werd gestuurd.
En dat m'n zus plots op de kazerne verscheen... had ook met het A-team te maken.
Onbewust span ik me toch in om na te denken, om beelden terug te halen, om er achter te komen hoe ik hier terecht kom...
Het laatste dat ik uit m'n hersenen geperst krijg, is dat ik in een vreemde auto heb gereden, een zware personenbus... van het A-team... Draait daar nu mijn hele leven om? Om dat A-team?

Generaal Geregistreerd op: 4-2-2007 Berichten: 4854 Woonplaats: Everywhere

HANNIBAL

In de tussentijd dat ik mijn plan aan het uitwerken was, moest ik wel even denken aan Ingrid.
"Waarom moest ik haar nou die klap geven" dacht ik bij mezelf.
Opeens ging de telefoon en Melanie nam op. Het was Decker die vertelde dat Ingrid een hersenschudding etc.. had maar het goed maakte.
Aan de ene kant hoopte ik dat Ingrid wel bij ons mocht blijven maar dat zou te gevaarlijk zijn voor de MP.
Mede omdat zij ook op ons loerden. Rustig ging ik verder met het uitwerken van mijn plan.
Na het uitwerken van het plan ging ik nog even een rondje lopen en dacht aan een plek voor een hinderlaag.

Ik begon me wel af te vragen wat Jerryl nu voor een persoon is. Ja gevaarlijk, maar al die informatie was niet genoeg voor me.
Ik wilde graag weten waar hij allemaal toe in staat zou zijn.
Van al het nadenken kreeg ik wat last van me arm en schouder. Ik was helemaal vergeten dat Decker me daar nog had verwond.
Ik liep naar binnen en vroeg of Arthur een EHBO doos had, zodat ik de wonden op me arm en schouders kon verzorgen.
Arthur pakte een EHBO doos en ik begon de wond op me arm te verzorgen. Als eerste maakte ik me arm goed schoon en verwijderde de kogel. Ik had wel veel pijn in me arm nu, maar de kogel moest eruit om ontstekingen te voorkomen. Ik had een doek waar ik op beet om door te bijten. Nu moest mijn schouder worden gedaan. Arthur hielp mee om de kogel te verwijderen en samen konden we de wond schoonmaken en verbinden.
"Dank je Arthur" zei ik met een glimlach. Hij knikte. "Graag gedaan Hannibal, jullie hebben mijn leven gered op de racebaan" zei hij.
"Jij hebt ook laten zien dat je niet meer gediend bent van Jerryl zijn streken en dat is ook goed van je" voegde ik eraan toe.
We keken elkaar aan en gaven elkaar een high five Wink

. "Samen staan we sterk" zei ik. "Zeg Arthur, ik had nog een kleine vraag he. Wat voor persoon is Jerryl eigenlijk?" vroeg ik.

ARTHUR

Hannibal stelde mij een erg gevoelige vraag waardoor ik me hoofd even boog. Hij keek me aan en deed zijn hand tegen me wang.
"Ik vind het erg moeilijk om erover te praten sorry" zei ik.
"Dat begrijp ik, hij heeft je al zolang in zijn macht" zei Hannibal tegen me.
Ik keek hem nu aan en slikte. Daarna keek ik naar Melanie die de verbinding net had verbroken met Decker.
"Jerryl is een gevaarlijk persoon. Zodra hij zijn zin niet krijgt, dreigt hij met ontvoeringen en moorden op familie.
En ik ben al diverse keren zo erg onder druk gezet dat ik er zelf niet meer tegen kon. Jerryl heeft mij al een aantal keer in elkaar laten slaan omdat ik niet luisterde of naar de politie wilde. Zelfs de politie is bang voor Jerryl.
En zoals je al hebt gezien werkt Decker samen met hem om jullie te arresteren" zei ik met tranen in me ogen.
Hannibal sloeg zijn arm om me heen en keek me recht in me ogen aan. Daarna veegde hij de tranen uit me ogen.
"Van mijn pistool schrok hij" zei Hannibal met een glimlach. "Ik wil niet meer racen voor hem en dat prijzengeld is van mij en niet van hem" zei ik kwaad. "Dat komt ook wel goed, als hij je weer onder drukt wilt zetten dan grijpen wij in en ik beloof je dat we die Jerryl en zijn bende zullen verslaan en ervoor zullen zorgen dat hij jouw niet meer lastig valt. Hetzelfde als zijn bende" zei Hannibal tegen me.
Ook stak hij zijn hand uit. Ik knikte en pakte zijn hand waardoor hij van de bank af hielp.
"Je moet je niet uit het veld laten slaan door zo'n idioot die zijn zin wilt Arthur, jij bent veel te goed voor hem" zei Hannibal.
"Dat blijkt" zei ik met een glimlach terwijl ik weer ging zitten op de bank.
Melanie kwam weer naast me zitten en ik kroop dicht tegen haar aan en zoende haar. "Ik houd van je lieverd" zei ik.

Melanie

Na de zoen voelde ik dat Arthur bibberde. Zou hij zo nerveus zijn? Ik durf 't 'm niet te vragen want wie weet dat hij zich dan nog ongemakkelijker gaat voelen.
"Art.... ik houd ook van jou." Zeg ik terwijl ik hem nu een keer een zoen geef.
Hij begint te glimlachen.
"Ik ben trouwens wel bang dat Mel iets overkomt." Zegt Arthur nu opeens.
"Je hoeft je geen zorgen te maken. Wij pakken die Jerryl wel." Zegt B.A..
Ik glimlach naar Arthur. "Zie je wel. Alles komt goed!" Very Happy

Face

"Hmmmmm... ik weet 't niet hoor, Murdock."
"Natuurlijk weet je 't wel. Als je net zo wilt worden als mij dan moet je natuurlijk ook 't zelfde dragen als mij."
"Wie zegt dat ik zo als jou wil worden??"
Murdock drukt snel de pet op mijn hoofd en duwt een jasje in mijn handen. "Trek nou aan, Faceman." Dan trekt Murdock een zielig gezicht waar ik niet tegen kan en besluit 't toch maar aan te trekken.
"'T staat je geweldig!!!!"
"Ik hou 't maar één dag aan!"
"Ah toe... misschien kunnen we de bad guys dan ook verwarren. Die beginnen dan dubbel te zien." Lacht Hannibal die er bij is komen staan.

Generaal Geregistreerd op: 25-10-2007 Berichten: 880 Woonplaats: Somewhere

(Ik ga verder waar Sharey was gebleven met Decker)

Decker:

Ik liep naar mijn bureau, daar pakte ik de telefoon en belde Melanie. Ik vertelde haar dat alles goed ging met Ingrid. Daarna hing ik op.
Ik zat aan mijn bureau en dacht na over een nieuw plan en waar het A-Team zou zitten op dit moment. Ik stond op en liep naar de gang, op zoek naar Captain Crane. Ik vond hem in de kantine, ''Captain kom mee naar mijn kantoor'' zei ik tegen hem.
Crane schrok een beetje maar ging toch mee. We kwamen aan in mijn kantoor, ''Sluit de deur en ga zitten'' zei ik.
''Okey Captain, hoe kan het dat het A-Team is ontsnapt?''
Crane: ''Ik heb geen idee sir, ik snap niet wat er mis is gegaan en hoe ze hebben kunnen ontsnappen.''
Decker: ''Ik vind het vreemd, hoe heeft dit in godsnaam kunnen gebeuren?. Ik verdenk iemand ervan, maar weet niet zeker of diegene het is''.
''Wie dan sir?''
''Ik verdenk Sergeant Ingrid, zij is voor het laatst bij de cellen geweest en kwam er ook wel regelmatig.''
''Ingrid, sir? Nee, dat denk ik niet'' zei Crane.

Decker:

Ik ging staan en keek uit het raam. ''Captain we moeten een nieuw plan opstellen. Groter nog en met meer mensen, maar eerst moeten we zien te vinden. Waar zouden ze op dit moment kunnen zitten, Captain?''
''Ik heb echt geen idee, sir, misschien moeten we weer iemand undercover laten gaan en ze dan in de val laten lokken?''
''Nee, Captain, dat doen we niet. Ze zijn het nu al gewend en straks denken ze weer dat wij erachter zitten. Dat geeft geen succes.''
Ik liep weer terug richting mijn bureau en ging zitten.
''Sir, ik liep van de week toevallig langs de kantine, toen ik Ingrid zag bellen. De vrouw aan de andere kant van de lijn klonk erg hysterisch. Ik denk dat het de zus van Ingrid was. Ik hoorde ook de naam Het A-Team vallen in het gesprek''
Ik stond op. (jah, Decker kan niet stil zitten Razz

)
''Heel goed, Captain, heel goed. Ik denk dat we daar maar als eerste moeten gaan zoeken, bij de zus van Ingrid. Okey Captain, zoek het adres op van die zus, dan gaan we daar van de week eens langs''.
''Zal ik doen Kolonel, ik zal alles doen om het A-Team weer te pakken te krijgen'' zei Crane.
''Inderdaad Captain, daar verlang ik ook weer naar. Twisted Evil

''Captain je kunt gaan, sluit de deur achter je.''
Crane liep de deur uit en sloot hem netjes.
Ik liep een beetje te ijsberen en ging weer voor het raam staan en zei:
''Smith, je ontkomt me niet nog een keer, ik zal binnenkort weer oog in oog met je komen te staan.......''

Generaal Geregistreerd op: 27-4-2008 Berichten: 1558 Woonplaats: Tilburg

JERRYL

Eenmaal thuis neem ik eerst een douche om van die champagnelucht af te komen. Het is lekker om het af en toe te drinken, maar om die lucht de hele tijd in je neus te hebben.... bah!
Ik ga voor het raam staan en laat m'n blik over de stad glijden. Tevreden stel ik vast dat ik zo langzamerhand in alle wijken wel een handeltje heb opgezet, zoals een octopus zijn tentakels in alle richtingen kan spreiden.
Alles loopt op rolletjes: de jongens beginnen het door te krijgen waar er geld te halen is, hoe ze daarvoor kontakten moeten leggen en hoe ik wil dat ze te werk gaan.
Alleen die drommelse Arthur ligt dwars. Alle dreigementen en pakrammels ten spijt. En het lijkt erop dat ie nog hulp heeft ingeschakeld ook. Die vent heeft wel lef... Maar dat heb ik ook en we zullen er snel genoeg achterkomen wie er het meeste van heeft... Als hij denkt dat ik met me laat spelen... dan heeft ie misgegokt. Ik kom er wel achter wat zijn achillespees is...
Ik pak de telefoon en vraag de jongens om zo snel mogelijk te komen, maar wel via de onzichtbare manier. Een gewaarschuwd mens telt voor 2, niet waar?!

Een kwartier later staan Jason en Jones binnen.
"Luister. Jullie hebben gezien dat Arthur praatjes kreeg na de race. Nu heeft ie dat wel eens vaker, maar hij heeft blijkbaar hulp ingeschakeld. Weten jullie van wie?"
Zowel m'n linker- als m'n rechterhand schudt het hoofd.
"Jullie weten dat ik een klus voor Kolonel Decker heb opgeknapt. (Jason en Jones knikken.) Ik moest het beruchte A-Team naar het casino lokken en ze zijn daar ook opgepakt. (De mannen knikken nog maar eens een keer...) Maar op de één of andere manier zijn ze alweer op vrije voeten en nu zijn ze dikke vriendjes met Arthur."
"Misschien heeft hij ze wel bevrijd!" veronderstelt Jason.
"Nee, joh, dat kan helemaal niet, hij was toch op de racebaan!"
"Nietes, hij is...."
"Hmm, hmm!!!"
"Sorry, baas." klink het geschrokken in koor.
"Ik wil weten waar dat A-Team verblijft.
Ik wil weten of Arthur nog meer "gevoelige plekken" heeft dan zijn vrouwtje...
En ik wil weten waarom dat prijzengeld nog steeds niet op mijn rekening staat!!!" Bulder ik door het huis.
"Jij (ik wijs Jason aan) gaat met Garreth de buurt van Arthur uitpluizen en ik wil elk uur verslag.
"Jij (ik wijs Jones aan) houdt me op de hoogte van de handel en wandel van het A-Team. En zorg ervoor dat je zelf niet gezien wordt!"

Als ik weer alleen ben, doe ik het licht uit en kijk over de stad uit, waar de avondverlichting aanspringt. Ik pak een appel en begin 'm op te knauwen. Zo'n lekker sappige, zure appel helpt me om goede plannen te smeden en ik zet alle gegevens op een rijtje...
Langzaam maar zeker vormt zich een plan in mijn hoofd en als het klokhuis met een sierlijke boog in de prullenbak belandt, weet ik wat me te doen staat...